Jak szczęśliwa Polska cała

1. Jak szczęśliwa Polska cała,
W niej Maryi kwitnie chwała,
Od Bałtyku po gór szczyty,
Kraj nasz płaszczem Jej okryty.

Ref.: Matko Boska, Królowo Polska,
O Pani nasza Częstochowska.

2. W Częstochowie tron swój wzniosła,
Wielka, można i wyniosła,
Lecz najczulsza z matek ziemi,
Cierpi razem z dziećmi swymi.

Ref.: Matko Boska ...

3. Tyś cudami zajaśniała,
Swoje serce nam oddała.
Ludu Polski, dziecię drogie,
Masz tu Matkę, szczęście błogie.

Ref.: Matko Boska ...

Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko, naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich złych przygód racz nas zawsze wybawiać, Panno chwalebna i błogosławiona. O Pani nasza, Orędowniczko nasza, Pośredniczko nasza, Pocieszycielko nasza.
Z Synem Swoim nas pojednaj, Synowi Swojemu nas polecaj, Swojemu Synowi nas oddawaj.

SUB TUUM PRAESIDIUM
Sub tuum praesidium confugimus, sancta Dei Genitrix, nostras deprecationes ne despicias in necessitatibus nostris, sed a periculis cunctis libera nos semper, Virgo gloriosa et benedicta, Domina nostra, Mediatrix nostra, Advocata nostra, Consolatrix nostra.
Tuo Filio nos reconcilia, tuo Filio nos commenda, tuo Filio nos repraesenta.

Pod innym wpisem napisałam:
"Dzięki Panu Bogu... kolejny MAJ...:)"

Piękny... miesiąc Maryjny...:)
Rozpoczynany wraz z Św. Józefem:

1 maja — św. Józefa Robotnika, Oblubieńca NMP

Pozwoliłam sobie podłączyć. Niech będą tu razem, w tym wpisie, jak przed 2 tysiącami lat na Ziemi...

Prośmy Najświętszą Pannę Maryję i Św. Józefa, aby wypraszali nam u Pana Boga łaski dochowania wierności Panu naszemu i Królowi, Jezusowi Chrystusowi.
Abyśmy wraz z Niepokalaną za Chrystusem podążali...


Pozdrawiam serdecznie...:)
Szczęść Boże!

       Zwyczaj odmawiania Anioł Pański na odgłos dzwonów kościelnych o godz. 6, 12 i 18  jest pięknym zwyczajem, który powstał w czasie walk naszego Narodu z Turkami i Tatarami. Gdy krew lała się potokiem, a pola zalegały ciałami zabitych, odmawiano tę modlitwę za dusze poległych obrońców. (Po bitwie pod Warną w 1444 r. Ojciec Św. Kalikst III zalecił odmawianie tej modlitwy obdarzając ją szczególnym odpustem).

       Czasy się zmieniały, Turcy i Tatarzy terytorialnie oddalili się od nas, wojny jednak i walki nie ustały, a przede wszystkim śmierć nie zmniejszyła swego żniwa. Dziadkowie, rodzice powoli przenoszą się z tego świata na inny, ku lepszemu życiu. Wtedy myśl o zmarłych nasuwa się żyjącym niezliczoną ilość razy. Modlitwa Anioł Pański staje się wówczas skutecznym wołaniem do Pana o spokój i szczęście ich dusz oraz  podarunkiem - jakby przesyłką modlitewną, którą kochający mogą swoim najdroższym w każdej chwili posłać - mając tę pewność, że dojdzie i mile przez Pana zostanie przyjęta.

       Anioł Pański jest to jedna z modlitw, którą Kościół w każdym katolickim kraju przypomina po wsiach i miastach trzy razy na dzień. Taką chwilę apelu za zmarłych w czasie pracy na polu utrwalił Millet na jednym ze swych obrazów. Dzień mocno pochylił się ku wieczorowi. Zbliżające się ku zachodowi słońce rumieńcem okryło drobne chmurki i część seledynowego nieba, wyraźnym cieniem zaznaczając widniejące na horyzoncie budynki wiejskie, kościół z dzwonnicą, domy otoczone drzewami. Na pierwszym planie stoją młody mężczyzna i kobieta. Głos sygnaturki doszedł do ich uszu, więc przerwali pracę - kopanie ziemniaków - i razem zaczęli się modlić. On zatknął motykę w ziemię, ona pozostawiła taczkę z workami ziemniaków, podczas gdy pomiędzy nimi stoi jeszcze nie napełniony kosz. Mężczyzna pochylił głowę, kobieta złożyła ręce do modlitwy i głowę mocno zgięła wyrażając tym duże skupienie. Z ust ich płynie błagalna modlitwa: Anioł Pański - Zdrowaś Maryjo i Wieczny odpoczynek.

       Myśl o zmarłych silnie kontrastuje tu z tym, co widzimy na obrazie. Dwoje ludzi w rozkwicie wieku, zdrowych i czerstwych o pokrytych różem zachodu policzkach, przerwało na moment pracę w ostatnich chwilach zbliżania się jej do końca. Ta znojna praca na roli dająca chleb życia dla rodziny i zapewniająca codzienny pokarm milionom ludzi została na chwilę przerwana, gdyż zmarli też, nie mniej od żywych, potrzebują chleba - modlitwy, która im da łaskę Bożą.

       Polski poeta Kazimierz Przerwa-Tetmajer, wsłuchując się w zharmonizowaną muzykę dzwonów, wplótł w nią pełne wdzięku i poezji słowa Pozdrowienia Anielskiego: „Na Anioł Pański biją dzwony, niech będzie Maria pozdrowiona, niech będzie Chrystus pozdrowiony...”.

       Odgłos dzwonu jest więc tu bodźcem do modlitwy. I rzeczywiście tak jest. Oto na Anioł Pański bije dzwon w mieście lub na wsi. Jak różne, sprzeczne nieraz myśli i uczucia on budzi. Jedni wspominają zmarłych i pamiętają o nich, z radością witają jego głos i natychmiast zachęcają się wzajemnie do modlitwy (trzy Zdrowaś Maryjo i Wieczny odpoczynek). Kończą modlitwę z przyjemnym uczuciem spełnionego długu wobec najbliższych i dalszych. Inni ociągają się nieco, a tymczasem same dzwony się modlą: rozkołysane, tętniące nawołują głosem martwej natury nie tylko do oddania czci Bogu, ale i do modlitwy za wszystkie od wieków zmarłe pokolenia. Wszak większość tych, którzy ten świat opuścili, byłaby tej pomocy modlitewnej pozbawiona gdyby nie apel dzwonów, który nawołuje, przypomina i poleca modlitwy za wszystkich zmarłych.

       Dzwony rzeczywiście „modlą się”, ponieważ czasem bywają tak zharmonizowane, że odzywając się w wyznaczonej godzinie, wygrywają znane nam popularne pieśni ku czci Maryi.

       Anioł Pański jest również modlitwą niezwykłą – odmawianą trzy razy dziennie –
i skupiającą w jednej chwili wielu ludzi, którzy nie wiedząc jedni o drugich szepcą harmonijnie te piękne słowa.

       Wiktor Gomulicki
       Anioł Pański

       „Anioł Pański zwiastował”... Ta pieśń od stuleci
       O każdym przedwieczerzu z ziemi w Niebo leci,
       Uciszają się przy niej dusze i przyroda.
       Dzwon ją śpiewa, czy gromy huczą, czy pogoda,
       W pokoju i gdy wojny szaleje huragan,
       Przez Matkę swoją Chrystus jest tą pieśnią błagan.
       Gdy ją wieśniak usłyszy w polu, przy zajęciu,
       Pług wstrzymuje, przyklęka jak we Wniebowzięciu,
       Kosy, sierpa poniechał, i z oczyma w górze
       Wzdycha, podobny świętych przydrożnej figurze.
       I w mieście ona czasem przechodnia dogoni,
       Zdziwiony staje, próżno wzruszeniu się broni:
       Z rozbudzonym sumieniem, zmiętym myślą czołem,
       Poławiacz zysków stał się na chwilę Aniołem


Congregavit nos in unum Christi amor
adam-czlowiek.blogspot.com/
***
a także:

...biorąc słowo po słowie i z szeregu takich rozmyślań utworzyć sobie jakby odnowienie w wierze. W symbolu apostolskim znajdziemy wszystko, co Pan Bóg uczynił dla nas, – a jeżeli się przy tym szczerze pomodlimy o wiarę – wzmocni się ona niezawodnie w nas..."
(Ks. Zygmunt Golian)

Pokornie módlmy się, dnia każdego:

       Naród polski wiele razy doświadczył w ciągu swoich dziejów opieki Matki Bożej. Moc Jej orędownictwa zajaśniała szczególnie w czasach tzw. potopu szwedzkiego. Po cudownej obronie Jasnej Góry przez protestantami, król Jan Kazimierz dnia 1 kwietnia 1656 roku uroczystym aktem oddal kraj pod opiekę Matki Bożej, obierając Ja Królową Polski. W 1924 roku na prośbę biskupów polskich papież Pius XI ustanowił święto Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski i pozwolił je obchodzić 3 maja.
       Poniżej publikujemy fragmenty książki Władysława Bełzy, pt. "Królowa Korony Polskiej".

       Nie ma kraju, w którym by cześć dla Matki Bożej była tak powszechną jak w Polsce. Od wieków składała ojczyzna nasza imieniu temu swój hołd serdeczny; największą swoją świątynię w dawnej stolicy królów polskich, w starożytnym Krakowie, ów słynny od pięciu wieków kościół Mariacki wzniosła pod wezwaniem przeczystej Bogarodzicy, i po dziś dzień, ze szczytu wieży mariackiej, rozlegają się dźwięczne „hejnały” ku czci Najświętszej Panienki.

       Pierwszą pieśnią, która wionęła z piersi polskiego rycerstwa, była pieśń do Matki Bożej. Ułożył ją św. Wojciech, apostoł chrześcijaństwa w Polsce i pierwszy na tej ziemi za wiarę męczennik. Proroczym duchem odgadł on serca Polaków, skoro w swym wzniosłym hymnie, kładzie im w usta te, a nie inne słowa:

       Bogarodzica, Dziewica,
       Bogiem sławiona Maryja,
       U Twego Syna, hospodyna,
       Matko zwolona, Maryja.
       Ziści nam, spuści nam,
       Kyrie elejson Twego Syna,
       Krzciciela, zbożny czas.
       Usłysz głosy, napełnij myśli człowiecze.
       Słysz modlitwę, jąże Cię prosimy,
       To dać raczy, jegoż prosimy;
       Daj na świecie zbożny pobyt,
       Po żywocie rajski przebyt,
       Kyrie elejson!

       Kogoż, jeśli nie Matkę Boską błagają Polacy w tej pieśni o zbożny pobyt na ziemi? Przez czyje, jeśli nie przez Jej orędownictwo starają się o szczęśliwe przebycie rajskich progów po zgonie? Zaiste! trudno było trafniej i właściwiej wyrazić myśl narodu, który w przyszłości, najlepszą cząstkę swoich dóbr ziemskich, bo królewską koronę, miał złożyć u stóp Bogarodzicy. Żadna też z błogosławionych postaci nie zostaje w tak żywym związku z naszym narodem, jak postać Najświętszej Panny, o której łasce, dobroci i orędownictwie powszechnie wiadomo.
       
       Nigdzie też indziej nie ma tylu nazw nadawanych dniom poświęconym czci Bogarodzicy, co u nas w Polsce. Dni uroczyste nawiedzenia, wniebowzięcia, narodzenia i oczyszczenia Najświętszej Panny, zowią się świętami Matki Boskiej jagodnej, zielnej, siewnej i gromnicznej.

       W dawnych czasach, istniało w Polsce bractwo „Sodalisów”, czyli sług Maryi. Założone w XVII wieku, miało ono za główne zadanie oprócz szerzenia czci i nabożeństwa do Najświętszej Panny, także utrzymywanie moralności i czystości obyczajów pomiędzy młodzieżą szkolną i licznymi wówczas urzędnikami sądowymi. Wkrótce jednak rzeczone bractwo tak się rozwinęło, że nie było ziemianina, rycerza i zamożniejszego mieszczanina w kraju naszym, który by do niego nie należał. Szczególnie rycerstwo polskie tłumnie przystępowało do bractwa Maryi, nosiło na z broi ryngrafy czyli mosiężne blachy z wizerunkiem Najświętszej Panny, Ją sobie obierając za szczególną patronkę i orędowniczkę, a Jej imię za hasło w boju i za najskuteczniejszą tarczę od przygód wojennych.

       Warto pamiętać o szczególnej opiece Matki Bożej nad katolicką Polską. Było to w roku 1655. Król szwedzki, Karol Gustaw, najechał z wojskami swymi kraj polski. Nie było prawie zakątka w kraju naszym, nie było warowniejszego grodu, który by nie znajdował się w ich rękach. Jedna tylko miejscowość urągała dotąd szwedzkiej potędze; jeden tylko maleńki szmat ziemi opierał się zwycięsko ich nawale, nie chciał uznać nad sobą zwierzchnictwa nowego pana. Miejscem tym była Jasna Góra. Od trzech już wtedy wieków, znajdował się w jej murach cudowny obraz Bogarodzicy, szeroko po całej Polsce cudami słynący. Stróżami tego świętego miejsca byli Ojcowie Paulini, których przeorem podówczas był ksiądz Augustyn Kordecki. Ksiądz Kordecki ani na chwilę nie zadrżał przed szwedzką potęgą. Czuł on , że tu nie z ziemską, lecz niebieską siłą będą mieli nieprzyjaciele do czynienia, i w tej to nadprzyrodzonej władzy, w tej cudownej opiece Najświętszej Maryi Panny, która z tego miejsca królowała całemu polskiemu narodowi, położył on swoją ufność i ugruntował wiarę w zwycięstwo. Zamknięty w lichej forteczce klasztornej z siedemdziesięciu zakonnikami i garstką rycerstwa polskiego, które schroniło się tutaj wraz ze swymi rodzinami przed szwedzką nawałą, odpierał on skutecznie ich szturmy i ataki i zmusił w końcu Szwedów do sromotnej rejterady. Stokroć liczniejsi Szwedzi daremnie ponawiali swoje napady. Zawsze zwycięsko wytrzymywał je o. Kordecki, który zarówno osobistym swoim poświęceniem i przykładem, jak też gorącą wiarą w cudowną opiekę Maryi, zagrzewał do wytrwania oblężonych. Podczas boju, widziano go zawsze, jak z krzyżem w ręku stał nieustraszony na wałach, narażając się na ogień nieprzyjaciół; głos jego, acz nie żołnierza, w wielkim był poszanowaniu u wszystkich, i znaczył więcej wśród rycerstwa polskiego niż komenda wojskowa, bo był niby głosem owych biblijnych patriarchów, co to wodzami i kapłanami bywali zarazem.

       Dość gdy powiemy, że cała starszyzna szwedzka i ów jenerał Miler, odstępując po dwumiesięcznych a daremnych trudach od oblegania klasztoru, oświadczyli: „że nie ludzką siłą zdobyć go można, bo nie ludzka moc go broni”. Widziano nad oblężonymi, unoszącą się w powietrzu postać Bogarodzicy, w błękitnym płaszczu, otoczoną promieniami, jak rozciągała ręce ponad klasztorem i błogosławiła walecznym jego obrońcom. Cudowne też rzeczy działy się wtedy. W chwili ostrzeliwania klasztoru przez wojsko szwedzkie, odbijały się ich kule od murów forteczki i kładły trupem wdzierających się na nie nieprzyjaciół. Po skończonym oblężeniu i po ustąpieniu Szwedów, król i senatorzy winszowali o. Kordeckiemu zwycięskiej obrony Częstochowy, pokorny sługa Boży odpowiedział: „Nie moja to sprawa Najjaśniejszy Panie, ale Najświętszej Panny, królowej naszej”.

       Wkrótce po oblężeniu, powrócił do Polski Jan Kazimierz i świadom cudownej opieki jakiej od Najświętszej Panny doświadczył kraj skołatany, postanowił koronę Polską złożyć w hołdzie u stóp Bogarodzicy i obwołać Maryję Łask szczególną patronką i królowa Polski.

       Uroczysty ten akt, został dopełniony we Lwowie 1656 roku. W dniu 1 kwietnia, który był dniem oktawy Zwiastowania Najświętszej Panny, w obliczu króla i senatu, w obecności całego świeckiego i zakonnego duchowieństwa i przy niezliczonym udziale bractw, cechów i wszelkiego stanu ludzi, odprawiał w kościele archikatedralnym Lwowskim, ksiądz Piotr Vido, wysłannik papieski w Polsce, uroczystą wotywę.

       Po skończonej wotywie, król powstał z tronu, a zbliżywszy się do stopni ołtarza, upadł na ostatnim stopniu na oba kolana i w głos modlić się zaczął: „ Wielka Boga człowieka Matko, Panno Najświętsza, ja, Jan Kazimierz, z Twojego Syna króla królów, a Pana mojego i z Twojej łaski kró1, do najświętszych nóg Twoich upadłszy, Ciebie dziś na patronkę moją i królową królestw moich obieram: tudzież mnie samego i królestwo moje polskie, księstwo litewskie, ruskie, pruskie, mazowieckie, żmudzkie, inflanckie, czernichowskie, wojska obojga narodów i lud wszystek, Twojej szczególniejszej opiece i obronie polecam, Twojej pomocy i litości, w tym nieszczęśliwym i niepewnym królestwa mojego stanie, przeciwko nieprzyjaciołom świętego kościoła rzymskiego, pokornie wzywam. A że mnie wielkie dobrodziejstwa Twoje, z całym narodem moim do nowego i gorętszego służenia Tobie pobudzają, przyrzekam Tobie i Synowi Twojemu a Panu naszemu Jezusowi Chrystusowi, że cześć i chwałę Twoją wszędzie i po całym królestwie moim wszystkimi sposobami pomnażać będę. Obiecuję nadto i ślubuję, że jeżeli za wielowładną przyczyną Twoją i wielkim Syna Twojego miłosierdziem, z nieprzyjaciół, a osobliwie Szwedów, zawsze na Twoją i Syna Twego cześć powstających, i zupełnie ja zniszczyć usiłujących — zwycięstwo otrzymam: u stolicy apostolskiej starać się będę, aby na podziękowanie za to Tobie i Synowi Twojemu, dzień ten corocznie, w potomne wieki, uroczyście święcony i obchodzony był, oraz z biskupami królestwa mojego starania przyłożę, aby to co obiecuję, od ludu mojego wykonane było. Ze zaś z wielkim serca mojego żalem oczywiście widzę, iż dla płaczu i uciśnienia ludu wiejskiego stanu, Syn Twój, sprawiedliwy sędzia, plagi powietrza, wojen i innych przez te siedem lat nieszczęśliwości na królestwo moje przypuszcza: obiecuję odtąd i ślubuję, że pilnego ze wszystkimi stanami po ustanowionym pokoju starania przyłożę, abym to złe oddalił i lud królestwa mojego od uciemiężenia i niesłusznych ciężarów oswobodził. Spraw to, o! najmiłosierniejsza Pani i Królowo, abyś jako mnie i stanom moim, tę do uczynienia takowych ślubów chęć dała, tak też u Syna Twojego łaskę nam do ich wykonania uprosiła. Amen.

       Niechże i nadal Boża Rodzicielka raczy tak chętnie słuchać próśb naszych, jak to czyniła przed wieki, gdy zwracając się do Niej czy to w ogólnych ojczyzny naszej potrzebach, czy w osobistych troskach, błagać Ją będziemy słowami ojców naszych: „Królowo korony polskiej, módl się za nami!”.

Za: militia-immaculatae.org
* * *
Jeszcze... kilka wpisów z archiwum bloga:

Królowa Polski

Kościół katolicki w Polsce obchodzi uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski

Hasło tego roku brzmi „Sługa Niepokalanej”.
Słowa i muzyka - Daniel Jezierski

Pozwolę sobie załączyć do tego wpisu dla Matki Bożej... Która jest też naszą Współodkupicielką...

Znalezienie Krzyża Świętego

Uroczystość Znalezienia Krzyża Świętego

 +†+

Modlitwa
Boże, któryś w chwalebnym znalezieniu zbawiennego Krzyża Swego
odnowił cud Swej Męki,
spraw miłościwie, ażebyśmy ceną Krwi wylanej na tym Drzewie żywota
osiągnęli łaski potrzebne do żywota wiekuistego.
Który żyjesz i królujesz w Niebie i na ziemi. Amen.


Modlitwa do Matki Bożej Licheńskiej




Ukochana Matko Boża, Bolesna Królowo Polski, Maryjo,
Tyś nie tylko Królową, ale i Matką najczulszą.
Ucz nas kochać Boga i to wszystko, co Ojczyznę stanowi.
Dokonaj odrodzenia naszych dusz, broń nas i zachowaj od wszelkiego zła.
Tobie ufamy bezgranicznie. Amen.

        Błogosławiona Dziewica nie przestała nigdy być wzywana przez nasz naród jako Królowa Korony Polskiej. Wznoszą się ku Niej ze wszystkich stron i zakątków Polski zjednoczone głosy: Królowo Korony Polskiej, módl się za nami!
(św. Urszula Ledóchowska)

       Trzeba nam cnoty, trzeba życia duchowego, aby pomóc Ojczyźnie. Dziś rozumiemy coraz lepiej, że głównym naszym zadaniem jest doskonalenie duszy, doskonalenie narodu, uświęcenie. Przez nasze doskonalenie się, doskonalenie narodu – zmierzamy do odrodzenia.

       W życiu naszego narodu wiara ujawnia się trojako: w przywiązaniu do następcy świętego Piotra, w miłości Maryi, którą po nieszczęśliwym panowaniu Jana Kazimierza cały lud czci jako Królową Polski, w niewzruszonej nadziei, że Bóg przez cierpienia i strapienia prowadzi nas do odbudowy Polski, do Królestwa wiecznej szczęśliwości.

       Gdybyśmy nie mieli wiary, gdyby nadzieja nie żyła w naszych sercach, to musielibyśmy ugiąć się pod ciężarem teraźniejszego krzyża. To zawdzięczamy świętej wierze katolickiej, że stoimy mocno – mimo prześladowań, cierpień, strapień i ucisków.

       Rozbiór Polski rzucił jaskrawe światło na stan całego kraju. Zrozumiano, że potrzebuje on konstytucji opartej na zasadach dobrze zrozumianej wolności, aby uratować się od zguby. Naród polski zabrał się do tej sprawy z siłą i poświęceniem niezrównanym. Wszystkie stany wzięły udział w Zgromadzeniu Narodowym, które wypracowało program Konstytucji tak wielkiej, tak wolnej, tak pięknej, że żaden naród nie sformułował nigdy czegoś równie wspaniałego. W porywającym uniesieniu zrzekli się wszyscy – wielcy i mali – swych praw, przywilejów i korzyści osobistych, by wszystko, bez zastrzeżeń, składać na ołtarzu Ojczyzny.

       Czyste i wonne powietrze pięknego poranka 3 Maja drgnęło brzemieniem tych czarujących słów z ust tysięcy ludzi w całym kraju: wolność, równość, braterstwo.

       Niestety, jakkolwiek świetnie była ułożona ta Konstytucja – przyszła ona zbyt późno i nie mogła ocalić Polski, bez ratunku spadającej w przepaść.

       Polska musi robić nadludzkie wysiłki, by się oswobodzić z więzów, które tak długo pozbawiały ją możności ruchu, musi dać się poznać, gdyż o niej prawie zapomniano. Niechże mi wolno będzie przedstawić Polskę nie taką, jaką wam przedstawia taki lub inny dziennik, ale taką, która zawsze żyła w sercach swych wiernych dzieci!

       Ostatnią zwrotką naszego hymnu narodowego kończyłam zazwyczaj konferencje moje w krajach skandynawskich w czasie rozbioru Polski.

       Wolni, jesteśmy wreszcie wolni! Krew naszych męczenników, która użyźniała polską ziemię, która uczyniła z niej – jak mi się wyrazić godzi – olbrzymie Koloseum, wzruszyła Serce Boga i ściągnęła na naszą biedną ziemię Jego błogosławieństwo.

       Wysłuchał Najwyższy próśb błogosławionej Dziewicy, która bez względu na zmiany polityczne nie przestała nigdy być wzywana przez nasz naród jako Królowa Korony Polskiej. Ona przez ten właśnie tytuł Królowej dała wobec całego świata głośne świadectwo o jedności Polski – mimo podziałów. Ona to podjęła na nowo berło, które niesprawiedliwość ludzka chciała jej wydrzeć, i z miłością nastawiała ucha na głosy, wznoszące się ku Niej ze wszystkich stron i zakątków Polski: na cały ten chór głosów, które zjednoczone jednym uczuciem powtarzają: Królowo Korony Polskiej, módl się za nami!

       O, tak, módl się za nami, Królowo, gdyż bardzo nam tego potrzeba! Jesteśmy wolni wprawdzie, ale czy już ocaleni, czy niedola przestała nas ścigać?

       Jesteśmy wielkim krajem, krajem, który ma przeszłość chwalebną i olbrzymie zasługi, krajem, który – jestem tego pewna – czeka przyszłość świetlana. Jesteśmy krajem, który się kocha, który musi się kochać – byle się go tylko poznało. Wyzwolonej Polsce racz pobłogosławić, Panie!

       Przyszłość – to praca dla Polski naszej, dla której dziś wszyscy z całym poświęceniem pracować są zobowiązani. Więc z Bogiem do pracy – dla Boga, dla Kościoła świętego, dla Ojczyzny naszej ukochanej. Do pracy!

       Jesteś nieśmiertelna, moja Polsko, gdyż żyjesz w sercach twych dzieci.

Na podstawie książki: Święta Urszula Ledóchowska, Świętość jest czymś tak prostym, Edycja Świętego Pawła 2003
Za: magazynfamilia.pl

        Czy zastanawiamy się nad tym, że nadany Matce Bożej tytuł Królowej Korony Polskiej, nas, jako Polaków, w stosun­ku do Niej w szczególniejszy sposób obowiązuje…

       Tytuł ten nie jest tylko nazwą pobożną lecz określeniem istotnej władzy Maryi nad narodem polskim; władzy, którą zdobyła sobie Niepokalana Dziewica bezmiarem cudów swej opieki, swych dobrodziejstw i tej dobroci, z jaką sprawuje rządy dusz i serc polskich z wyżyn swej Jasnogórskiej Stolicy.

       Namiestnik Chrystusowy potwierdził tylko nazwę, którą gorące uczucia serc polskich, przed laty już nadały Maryi.

       Rycerski naród polski, od zarania wnijścia swego do ro­dziny narodów chrześcijańskich, w Maryi uznał Swą Wład­czynię i Hetmankę w bojowych potrzebach. Świadczy o tym, śpiewana przez rycerstwo pieśń „Bogurodzica”. Świadczą tradycyjne nawiedzania, przez największych mężów w naro­dzie, miejsc cudów Maryi; przed każdą orężną wyprawą — po błogosławieństwo, a po wyprawie — z dziękczynieniem, lub z prośbą o większy zasób sił do przyszłych bojów.

       Przy Maryi zawsze skupiały się siły polskie. Przy Ma­ryi cichły, tak bardzo szkodzące nam waśnie i rozdźwięki. I nikt z Polaków wierzących nie śmiałby zaprzeczyć u nas władztwu Maryi.

       A jednak teraz, w zmartwychwstałej Polsce, jak na wszystkie odczuwania polskiego serca, tak i na jego stosu­nek do Najświętszej Królowej Polski — padł cień. Nie cień zwątpienia, lecz jakiejś otępiałości, która powoduje bardzo wiele nie konsekwencji, zarówno w życiu jednostek, jak i w zbiorowym życiu narodu.

       Nie przestaliśmy kochać Maryi — to fakt. A jednak Jej, święto, jako Królowej Korony Polskiej, przechodzi u nas bez entuzjazmu. Musimy to sobie dobrze uświadomić, by wedle słów wieszcza Juliusza: — z serc zetrzeć rdzą i podnieść czoła… Właśnie przy naszej Królowej, w dniu Jej święta należy to uczynić.

       Szarością omotały nas moralnie i materialnie trudne wa­runki dzisiejszego życia. — Trzeba tę szarość rozproszyć w promieniu wiary w pomoc bożą i we własne siły. W święto naszej Królowej koniecznie trzeba uczynić rachunek sumienia ze swego stosunku do Niej. Musimy po­ważnie pomyśleć, co czynimy, by zasłużyć na nazwę godnych obywateli Państwa Maryi.

       Jaki czyn składamy jej w wiernopoddańczym hołdzie. W jaki sposób staramy się uzacnić i podnieść poziom duchowego życia w Polsce. A nie wolno poprzestać tylko na smutnym oświadcze­niu, że w tym kierunku dotąd nie uczyniliśmy nic. Przeciw­nie. Dawne zaniedbanie z tym większym skupieniem sił dziś musimy naprawić.

       Musimy w głębinę serc wprowadzić świadomość tej prawdy, iż nas, jako synów Polski — Królestwa Niepokalanej. Dziewicy — podwójnie obowiązuje walka ze wszystkimi poduszczeniami piekła. Że strzegąc czystości myśli i uczuć włas­nych, zarazem musimy zdobyć się na mocny czyn walki z za­lewem moralnego brudu we wszystkich przejawach polskiego życia. Cichy kompromis ze złym — to tchórzostwo, więc hańba dla rycerskich zastępów młodzieży!…

       Żadnych kompromisów z trucicielami ducha i myśli polskiej!…

       Dzielny młody katolik nie powinien przechodzić obojęt­nie obok cuchnących kałuż zgorszenia, lecz zaraz, natych­miast, zwrócić na to uwagę, komu należy. Każda powieść w czasopiśmie, zatruta miazmatami cho­rej myśli, każde ogłoszenie cyniczne, winny wywołać śmiały odzew protestów.

       Nie trwajmy dłużej w odrętwieniu… Ocknijmy się — do czynu! Czynem niech będzie głośno wyrażona opinia o prasie, która, występując w masce miłości Ojczyzny, tym większe szkody wyrządzić może w zbiorowym życiu Polski szerzoną na swych łamach ohydą.

       Silnym głosem opinii katolickiej musimy usunąć — prze­de wszystkim z poważnych pism polskich, ohydę pornografii w odcinkach powieściowych i ohydę ogłoszeń o poradniach „zabezpieczających” , o „niezawodnych środkach” , reklamo­wanych przez różne składy optyczne. Pod naciskiem opinii, napewno, z wielu gazet znikną te miazmaty, zatruwające atmosferę domów katolickich i gorszące dziatwę polską.

       Pamiętajmy, że jest to sprawa naszego honoru. Rycerze Niepokalanej Królowej Korony Polskiej nie mogą patrzeć obojętnie na panoszące się zło. Na przenikanie zła i do ośrodków szczerze katolickie!), przez swawolę słowa nawet w prasie, która ma piękne hasła i piękne tradycje.

       Tak, to sprawa naszego honoru… W tym roku, w W. Niedzielę, jako dniu kanonizacji polskiego Męczennika, ( św. Andrzeja Bobolę. Przyp. Juan Arecharaleta) po raz pierwszy przed tronem Królo­wej Polski, na Jasnej Górze, zapłonęła pamiątkowa świeca gromniczna, ofiarowana narodowi polskiemu — dla Jasnogór­skiej Pani — przez Ojca św. Pius XI. Dar ten jest symbo­lem uczuć Papieża dla naszej Królowej i Jej Państwa — oraz silniejszego zadzierzgnięcia węzłów duchowych i uczu­ciowych Polski z Kościołem. Doniosłość tego symbolu pod­kreśla fakt, iż pamiątkowa świeca rozbłysła przed tronem Maryi w dniu Zmartwychwstania Pańskiego i w dniu kano­nizacji polskiego Ofiarnika za prawdę Wiary.

       W tym roku tedy, niech od święta Królowej Korony Polskiej zacznie się dla nas nowy okres. Od tronu naszej Królowej weźmy w serca płomień gorliwości o czystość i pra­wość w Narodzie. O wierność prawu bożemu, i jego Straż­nicy — Kościołowi. O ochronę młodych serc od zatrucia…

       To sprawa naszej wierności dla Przeczystej Królowej Ko­rony Polskiej

       — a więc sprawa rycerskiego honoru.

Pro Christo: wiara i czyn: organ młodych katolików, Rok XIV, maj 1938, nr 5, str. 166 – 168.
Za: lagloriadelasantisimavirgen.wordpress.com

Droga @Intix,kocham tą Pieśń :)
przed kilku laty,wspaniały Kapłan w Naszej Katowickiej Katedrze wyprowadził nas na Marsz poparcia dla Telewizji Trwam :)
Nigdy nie zapomnę Tego Pospolitego Ruszenia,tych Sztandarów,i tej Solidarności nie tylko na sztandarach ale i w sercach :)
i te słowa Pieśni śpiewane przez tysiące Ludzi,nawet Maluchy Ją spiewały ku naszej radości :)
serdeczne pozdrowienia Niedzielne :)

Zosieńko...:)

...Nigdy nie zapomnę Tego Pospolitego Ruszenia,tych Sztandarów,i tej Solidarności nie tylko na sztandarach ale i w sercach :)...

Tak... właśnie tak... tej ...Solidarności nie tylko na sztandarach ale i w sercach :)...
TAK BARDZO potrzeba...
z Niepokalaną Maryją, Najświętszą Panienką,
Która do Syna Swego Boskiego nas prowadzi
- do ZWYCIĘSTWA
z największymi naszymi wrogami:
- z naszymi grzechami... z szatanem.

Tylko wierni Panu Bogu
możemy prawdziwie żyć - w życiu doczesnym -  budować cokolwiek.
TO JEST FUNDAMENT NIE DO OBALENIA...
Módlmy się pokornie o łaskę powrotu... nawrócenia...
abyśmy też... doczekali życia wiecznego... ZBAWIENIA...

Pozdrawiam serdecznie... Niedzielnie...:) także Wszystkich, do Których to Pozdrowienie dociera...

Z Panem Bogiem... i z Matką Bożą...

P.S. Zapraszam też do wysłuchania kolejnego Kazania, które za chwilkę podłączę...:)

dzięki i za kazanie :)

...W 100-lecie Objawień w Fatimie

13 maja na Jasnej Górze sprawowana będzie Msza Święta w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego. A następnie - Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny.

Objawienia w Fatimie stanowią kulminację całej serii nadprzyrodzonych interwencji, których istotą było wezwanie do nawrócenia, pokuty i naprawy życia. Dlatego też w 100. rocznicę objawień w najważniejszym sanktuarium maryjnym w Polsce – na Jasnej Górze – wierni zbiorą się na wspólnej modlitwie w intencji Kościoła i nawrócenia świata.

Msza święta w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego rozpocznie się 13 maja o godzinie 9:30 przed Obrazem Matki Bożej. Po niej w Bazylice Jasnogórskiej rozpoczną się Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. To najbardziej rozpowszechnione w Polsce nabożeństwo ku Czci Bogarodzicy sprawowany będzie po łacinie. W uniwersalnym języku Kościoła, w którym także powstało.

mat
www.pch24.pl .
* * *

pamiętamy i czuwamy
Maryjo
Królowo Świata,
Maryjo Matko Kościoła ,
Jesteśmy z Tobą,
Pamiętamy o Tobie,
Czuwamy, Czuwamy...

Dziękuję, że podkreślasz ten wątek...

I dążąc do Naszej PRZEMIANY:
Każdy, kto zechce... uderzmy się w piersi...  w prawdzie odpowiedzmy sobie samym:
CZY ZAWSZE CZUWAMY...?
- Czy nie śpimy "świętym spokojem" utulani...?
Czy nie śpimy,  okazując tym samym
- MILCZĄCĄ APROBATĘ...?

Rozważmy to... każdy, kto zechce... zanim - za kilka chwil - zaśpiewamy Jasnogórskiej Pani.

na wczorajsze wscieklizny na kolejnej Miesięcznicy,nic tylko,jak
Egzorcyzmy
i Sw Archanioł Michał
serdeczności czwartkowe :)

Tak wiele, wiele -  spływających na nas z Nieba - Łask...
Tak wiele, wiele naszych grzechów...
Wiele, wiele modlitewnych intencji...
Ile świec - na TAK WIELE - zapalić...?
- Kilka mniejszych - serdecznych
i jedną - serdeczną - na wieczność...

Niech będzie Bóg Uwielbiony! Cześć Niepokalanej...!

* * *
Z Panem Bogiem...  z Matką Bożą... Marylo Kochana...:)
i załączam:

6622 osób modli się na całym świecie! Cel: 1 milion

https://youtu.be/IOEJzeXyMek

DOŁĄCZ też: Krucjata Różańcowa za Ojczyznę

.
       „Obłudnymi słowami was sprzedadzą ci, na których wyrok potępienia
       od dawna jest w mocy, a zguba ich nie śpi” (2 P 2, 3).

Prawdę rozmontowuje się na wiele sposobów. Jednym z nich jest wielosłowie. Tony papieru zużyto na udowadnianie, że to, co nie jest spójne z wiarą katolicką, jest z nią spójne. Pomysł takiej czy innej hermeneutyki jest wielosłowiem złudnym. Diagnoza obiektywna.

Jeśli funduje się coraz śmielej odbiorcom mediów i uczniom w kontekstach szkolnych wielosłowie wyjaśniające tę czy inną religię czy nację, coraz bardziej masowo dochodzącą do głosu w Europie, mamy do czynienia z zacieraniem wyrazistych konturów prawdy. Wyjaśnienie to bowiem nie ma na celu ukazać prawdę, lecz oswoić. Religioznawstwo może podbijać pychę intelektu, lecz nie ukaże w obiektywnej – Bożej, katolickiej, rozumnej – perspektywie wyrazistych konturów prawdy i nie odróżni jej od błędu.

Przysłowie zwarte: „I w Paryżu nie zrobią z owsa ryżu”. Przez mnożenie słów i hermeneutyczne zawijanie fałsz nie stanie się prawdą. Obiektywnej wrogości i obcości tej czy innej religii wobec wiary katolickiej – jedynej prawdziwej wiary, jedynej wiary dającej zbawienie duszy – nie da się oswoić przez multiplikację werbalną.

Przez gładkie wielosłowie nie zmieni się rzeczywistości: obiektywnej wrogości i niemożliwości pogodzenia prawdy i fałszu. I tylko żal, że wielu ciągle daje się zwodzić. Niejeden na własne życzenie. Wygaszenie intelektu wielu, z zaniedbaniem podstawowego postulatu rozumności: distínguere, jest jedną z przyczyn sukcesów wielosłowia rozmontowującego – w Kościele Katolickim i w wielu innych kontekstach.

Konieczna jest rewindykacja rudimentów filozofii klasycznej, realistycznej, dającej pierwszeństwo obiektywnej rzeczywistości, którą rozum ludzki jest w stanie poznać, odróżnić prawdę od fałszu i dokonać dystynkcji wielu.

Uczciwość metodologiczna nakazuje przypomnieć:

       Biblioteka ’58 otwarta całą dobę przez wszystkie dni tygodnia.

– – –
treści katolickie:

sacerdoshyacinthus.com

verbumcatholicum.com

twitter.com/SacHyacinthus

https://verbumcatholicum.com/2017/05/20/sposoby-demontazu-i-remedia-niezawodne/

za prowadzenia po najpiękniejszych ścieżkach i drogach Modlitewnych :) wiesz ze zawsze jestem TU i modlę się razem z Nami
Królowo Polski ,Maryjo ,opiekuj się Naszym Krajem i Jego wiernym Ludem
Maj ,to mój ukochany Miesiąc,z wielu,wielu powodów :)

Módlmy się w tej intencji, abyśmy byli
WIERNYM ludem Maryi...
WIERNYM ludem  Jej Boskiego Syna,
Pana naszego Jezusa Chrystusa.
By... wielokrotnie składane ŚLUBY...
Królowej Polskiej Korony
- zostały przez nas WYPEŁNIONE...

by ... każdą myślą intencją uczynkiem słowem...
Pan Bóg...  był przez nas wielbiony
tak, jak to cały Swój żywot czyniła
Najświętsza Panna Maryja...

To Ona... prowadzi nas nieustannie
do Swego Boskiego Syna...
Za Nią podążajmy...

Niech będzie Bóg Uwielbiony!  Cześć Niepokalanej...!


***
Szczęść Boże... Tobie Zofio i Wszystkim, którzy skupieni u stóp Maryi...:)

"To Ona... prowadzi nas nieustannie
do Swego Boskiego Syna...
Za Nią podążajmy..."
Dobrego Dnia ,droga@Intix :)

31 maja, na zakończenie miesiąca w sposób szczególny poświęconego Matce Bożej, Kościół święty czci Ją w Jej przesławnym tytule Pośredniczki Wszystkich Łask.
W dniu 7 maja diecezja kielecka obchodzi to święto.

Matka Boża, Pośredniczka Wszystkich Łask