Drodzy wierni,

Spośród wszystkich wezwań, jakimi zwracamy się do Matki Bożej w Litanii Loretańskiej, zwłaszcza jedno wydaje się pasować szczególnie dobrze do dzisiejszego święta. Wszyscy dobrze znacie historię wizerunku Matki Bożej Częstochowskiej i cuda z nim związane. Cudowne, mające na celu ochronę wiary interwencje w dziejach Polski są tak wspaniałe, że wszyscy bez trudu mogą dostrzec szczególną opiekę, jaką Matka Boża roztacza nad tymi, którzy chcą za wszelką cenę trzymać się Wiary katolickiej. Miejsce, w którym przechowywany jest Jej obraz jest tak dostojne, otoczone taką chwałą, że zupełnie słusznie nosi ono nazwę Jasna Góra.

Co jest jednak źródłem tego światła? Jakie jest źródło tej gigantycznej siły? Dlaczego Niepokalana Dziewica jest nie tylko Matką Boga, ale też w sposób szczególny - obrończynią wiary? Jest Królową Polski, a jednak otrzymała ten tytuł właśnie w konsekwencji obrony przez Nią wiary, gdy Jan Kazimierz poświęcił Jej ten kraj w dziękczynieniu za cudowne zwycięstwo nad wrogami wiary, osiągnięte dzięki Jej wstawiennictwu.

Tak więc tytuł jakim zwracamy się do Niej w Litanii Loretańskiej słowami „Virgo Fidelis”, który to tytuł czyni Ją Wieżą Dawidową, potężniejszą, niż wojsko uszykowane do boju. „Panno wierna” - wołamy do Niej – módl się za nami! Te słowa „Panno wierna” oznaczają dwie rzeczy: że jest Ona wierna, to znaczy że czyni to, co obiecuje, ponieważ osoba godna wiary dotrzymuje swych obietnic. Oznacza to jednak również fundamentalną cnotę, jaką daje człowiekowi wiarygodność – czyli cnotę wiary. Ta cnota wiary zakotwicza niejako nasz intelekt w nieomylności Boga, pozwala oprzeć fundamentalne zasady naszego życia nie na ludzkiej słabości i zapobiegliwości, ale na niezmiennej prawdzie Stwórcy. Tak więc, by ktoś godny był zaufania, musi wpierw zakotwiczyć swój intelekt w czymś wiarygodnym, w nauce samego Boga, którą otrzymujemy dzięki wierze. To właśnie pogan, którzy nie posiadali wiary, Pismo święte porównuje do oceanu – nieustannie poruszanego przez wiatry różnych opinii, niebezpiecznego żywiołu, któremu nie można zaufać. Nie posiadali oni chrześcijańskiej nadziei, kotwicy, która przykuwa niejako nasz wzrok do rzeczy wyższych. To właśnie wiara daje nadziei solidny fundament, na którym może ona budować. To cnota wiary – jak mówi św. Jan – zwycięża świat (1J, 5,4). Tak więc poprzez tytuł „Virgo Fidelis” mamy na myśli, Najświętsza Maryja Panna posiada pełnię Wiary.

Najświętsza Maryja Panna jest Obrończynią Wiary właśnie dlatego, że jest Virgo Fidelis.

Z katechizmu wiemy, że wezwani jesteśmy do naśladowania Chrystusa – do brania swego krzyża i podążania za Zbawicielem. Oznacza to, że mamy naśladować cnoty Pana Jezusa we wszystkim, co czynimy. Chrystus Pan jest doskonałym obrazem Ojca, i to do tego stopnia, że mówi On do Filipa: „Kto widzi mnie, widzi i Ojca”. By stać się doskonałymi, musimy upodobnić się do Pana Jezusa we wszystkich Jego cnotach, żyć tak, jak On żył i w zjednoczeniu z Nim. „Nikt nie przychodzi do Ojca, jak tylko przeze mnie”, mówi Chrystus. Oznacza to, że by dostać się do nieba, musimy stać się podobnymi do Niego, we wszystkich Jego cnotach. Musimy naśladować Go we wszystkim.

„Bez wiary nie podobna podobać się Bogu” (Żyd 11,6) mówi Pismo Święte i zaprawdę nie możemy osiągnąć wiecznej szczęśliwości, którą jest Bóg, nie uwierzywszy w Niego wcześniej.

Wiemy jednak, że Chrystus Pan posiada Bóstwo w całej pełni, jest Bogiem. Tak więc dusza Zbawiciela, Jego ludzka dusza, była w posiadaniu wizji uszczęśliwiającej już od chwili Wcielenia. Widział On Boga, posiadał Go, ponieważ sam jest Bogiem. Tak więc Pan Jezus nie wierzył, On wiedział. Posiadał wszystkie cnoty w stopniu doskonałym, poza cnotą wiary. Pan Jezus nie posiadał cnoty wiary. Jak więc mamy naśladować Go w praktykowaniu tej cnoty? Jak mamy upodobniać naszą wiarę do jego wiary? W przypadku każdej innej cnoty mamy z Chrystusie przykład do naśladowania, w tym jednak przypadku nie możemy Go naśladować. Jak więc możemy osiągnąć doskonałą wiarę?

Rozwiązanie tego problemu stanie się jaśniejsze, gdy przyjrzymy się bliżej powodowi, dla którego Zbawiciel nie mógł posiadać cnoty wiary. Wynika to po prostu z faktu, że jest On Synem Bożym. Jest, jak mówimy, hipostatycznie zjednoczony z Bóstwem, czy jak - mówi Litania do Najświętszego Serca - jest „Ze Słowem Bożym istotowo zjednoczony”. W konsekwencji Pan Jezus jest naturalnym, prawdziwym Synem Bożym, nawet pełnia łaski wypełniająca Jego ludzką duszę nie powoduje skutku takiego, jak w przypadku innych istot ludzkich. Normalnie łaska, gdy wlewa się w nasze dusze, czyni nas przybranymi dziećmi Boga. Jest czymś, co nas przemienia, jest jednak w stosunku do tego czymś akcydentalnym – podobnie jak adopcja nie zmienia tego, kim jesteście, nie zmienia waszych rodziców, oznacza raczej nadanie prawnego tytułu, który oddaje dziecko pod opiekę kogoś innego, niż jego naturalni rodzice. Jednak Chrystus Pan nie mógł otrzymać godności pierwszego spośród przybranych dzieci Boga ponieważ jest On prawdziwym Synem Bożym. Pełnia łaski, będąc u Niego stanem naturalnym, nie może nadać Mu większej godności. A jednak łaska ta musiała mieć jakieś naturalne konsekwencje.

Godność płynąca z faktu bycia pierwszą spośród dusz adoptowanych dzięki łasce widzimy w osobie Matki Bożej. To Ona pozdrowiona została przez Anioła jako pełna łaski – pełna tej łaski, która czyni nas przybranymi dziećmi Bożymi i dziedzicami życia wiecznego. To właśnie dla swej Matki zarezerwował Zbawiciel tę godność, spływającą na Nią w sposób niejako naturalny, gdyż to z Niej właśnie wzięła ciało Druga Osoba Trójcy Przenajświętszej.

Podobnie jest z cnotą wiary. Ponieważ to na Najświętszą Maryję Pannę łaska spływa w całej swej pełni, jest czymś naturalnym, że cnota ta, którą jest początkiem naszego usprawiedliwienia, czyli wiara, powinna znaleźć w Niej swój najpełniejszy wyraz oraz przykład. Jest Ona, jak to mówimy litanii Virgo Fidelis, ponieważ jest Mater Christi.

Wiara jest pierwszą z Jej cnót, wychwalanych w Ewangelii: podczas nawiedzenia świętej Elżbiety, ta ostatnia woła: „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła” (Łk 1,45). Jest to cnota, którą musiała praktykować przez całe swe życie.

I było to bardzo odpowiednie. Bardziej niż ktokolwiek inny, Matka Zbawiciela miała bliski kontakt z Jego Człowieczeństwem. Widziała kruchość małego ciałka, które leżało w żłóbku. To Ona zmieniała pieluszki Panu Jezusowi. To Ona - jak tylko matka może zobaczyć i poznać - widziała Jego Człowieczeństwo w chwilach największej słabości ludzkiej natury. A jednak musiała mieć silną wiarę, że to Dziecko, to Dziecko tak bardzo od Niej zależne, jest w rzeczywistości Jej Panem i Bogiem.

Towarzyszyła również swemu Synowi w ucieczce do Egiptu. Wierzyła, że to Dziecko, które musieli uratować od wyroku króla Heroda, miało być Zbawicielem świata.

Co więcej, w Ewangelii widzimy, jak Chrystus Pan nieustannie udoskonala Jej wiarę, a nawet oczyszcza ją od najnormalniejszych ludzkich przywiązać, właściwych sercu każdej matki. Pozostał w świątyni jerozolimskiej dyskutując z uczonymi w Piśmie, podczas gdy Ona poszukiwała Go przez trzy dni z bólem w sercu. Była to próba wiary w pewien sposób gorsza nawet niż Ukrzyżowanie, gdyż Krzyż pomimo całej swej grozy był czymś pewnym, nic nie jest jednak tak okrutną torturą dla serca matki, jak brak wiedzy, gdzie znajduje się jej dziecko. A jednak wierzyła, jak świadczy o tym odpowiedź Zbawiciela: „Cóż jest, żeście mnie szukali? Nie wiedzieliście, że w tych rzeczach, które są Ojca mego, potrzeba żebym był?”. Miało to znaczyć, dzięki wierze wiecie, ale nie praktykujecie tej wiary w sposób doskonały.

I Ewangelista odnotował pod koniec tej sceny: „I był im poddany. A matka Jego zachowywała wszystkie te słowa w sercu swoim” (Łk 2,51). Te słowa Pana Jezusa, słowa życia wiecznego, znalazły swe miejsce najpierw w sercu Jego Matki, w Jej Sercu, które uwierzyło.

Wiarę Maryi widzimy następnie w przypadku pierwszego zapisanego cudu Zbawiciela, inaugurującego niejako Jego działalność publiczną. Nawet po napomnieniu ze strony Syna, które miało na celu udoskonalenie Jej wiary: „Jeszcze nie przyszła godzina moja”, wierzy Ona i mówi do sług: „Cokolwiek wam powie, czyńcie”.

W każdym momencie Jej życia, w każdym Jej słowie widzimy, że wiara Matki Bożej jest niejako kamieniem węgielnym całego dzieła Odkupienia. Tak, jak w przypadku wszystkich zdziałanych przez siebie cudów, Pan Jezus wymagał aktu wiary, można by również powiedzieć, że w stosunku do dzieła Odkupienia wymagał aktu wiary w pierwszym rzędzie ze strony swej Matki.

Tak więc Najświętsza Maryja Panna, będąc wzorem dla wszystkich wierzących, jest też Obrończynią Wiary. Zawsze będzie kamieniem probierczym, przy pomocy którego prawdziwą wiarę odróżnić będzie można od herezji i błędu – jak to widzimy w całej historii Kościoła. Każda herezja atakowała w pierwszym rzędzie Ją i to właśnie Ona starła i zniszczyła wszystkie kacerstwa.

Tak więc, drodzy przyjaciele, tego dnia, w którym obchodzimy uroczystość Matki Bożej, Matki Bożej jako obrończyni i opiekunki Polski, protektorki wiary, naśladujmy Ją zwłaszcza w praktykowaniu tej cnoty wiary, cnoty, która daje nam zwycięstwo nad grzechem, śmiercią i sługami szatana. To właśnie cnota wiary ocaliła Polskę, a dzień, w którym Polacy nie będą się już uciekali do Matki Bożej, nie będą już prosili o Jej wstawiennictwo i nie będą naśladowali Jej cnoty wiary, będzie równocześnie dniem, w którym Polska nie będzie już godna Jej opieki.

Tak więc, drodzy przyjaciele, w świetle wszystkich tych rozważań, módlmy się do Matki Bożej o tę cnotę, która czyni ją postrachem Jej wrogów: o cnotę wiary, tej wiary, która da nam zwycięstwo nie tylko w tym życiu, ale przede wszystkim zwycięstwo rozstrzygające, wieczne zbawienie, gdy razem z Nią radować się będziemy szczęściem, które nie ma końca. Amen.

Ks. Jan Jenkins
środa, 26 sierpnia 2009

Dobrego Wszystkim
Królowo Polski,módl się za nami

Dziękuję za Waszą obecność, za wspólne... i przepraszam, że z opóźnieniem...
Pozdrawiam serdecznie... także Wszystkich, którzy wspólnie... a niewidoczni w komentarzach
i...
módlmy się... módlmy się nieustannie w intencji kapłanów...

Potrzeba świętych kapłanów

Pozwolę sobie jeszcze załączyć do tego wpisu:
List Episkopatu do wiernych. Poznań 18 II 1946, poprzedzający Ślubowanie i poświęcenie Narodu Polskiego Niepokalanemu Sercu Maryi. Jasna Góra, 8 września 1946.:

O panowanie ducha Bożego w Polsce

Załączam też:
> ROK 1946 - PAMIĘTNE WYDARZENIE NA JASNEJ GÓRZE
> Fatima - ratunkiem dla Polski i świata - Dominikanie (PDF)


Módlmy się też za nas samych... abyśmy, składane... Śluby Lwowskie... Śluby Jasnogórskie z 1946r.,.. Śluby Jasnogórskie z 1956r.,... i wszystkie ponawiane ślubowania wypełnić zdołali...

Krucjata Różańcowa za Ojczyznę

"Wiara bez uczynków jest martwa"...
Intencja na miesiąc Wrzesień: O gorliwości w poznaniu Wiary świętej

* * *
Módlmy się...

SUB TUUM PRAESIDIUM
Sub tuum praesidium confugimus, sancta Dei Genitrix, nostras deprecationes ne despicias in necessitatibus nostris, sed a periculis cunctis libera nos semper, Virgo gloriosa et benedicta, Domina nostra, Mediatrix nostra, Advocata nostra, Consolatrix nostra. Tuo Filio nos reconcilia, tuo Filio nos commenda, tuo Filio nos repraesenta.

POD TWOJĄ OBRONĘ
Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko, naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich złych przygód racz nas zawsze wybawiać, Panno chwalebna i błogosławiona.
O Pani nasza, Orędowniczko nasza, Pośredniczko nasza, Pocieszycielko nasza. Z Synem Swoim nas pojednaj, Synowi Swojemu nas polecaj, Swojemu Synowi nas oddawaj.

       Ślub, czyli votum, jest to obietnica złożona uroczyście Bogu. Tą obietnicą zobowiązujemy się wobec Boga do jakiegoś dobrego uczynku, który nie ciąży na nas jako powinność. I tak np. więcej się podoba Bogu żywot w stanie dziewiczym, aniżeli w małżeńskim; życie w stanie zakonnym, aniżeli w świeckim; jałmużna, dla której odmawiamy sobie czegoś, aniżeli wspieranie ubogich, gdy mamy wszystkiego pod dostatkiem. Obietnica nie jest przedsięwzięciem. Jeśli coś przedsięwziąłem, a przedsięwzięcia nie dotrzymam, nie grzeszę jeszcze przez to, ale jeśli komuś coś przyrzekłem, a przyrzeczenia nie dotrzymuję, krzywdzę go, a tym samym grzeszę.

       Śluby i przyrzeczenia złożone Bogu są aktami odnoszącymi się do czci Boga, natomiast śluby złożone Matce Bożej i Świętym, odnoszą się tylko do siły i powagi ich orędownictwa, tj. wstawiennictwa za nami do Boga.

       Ślubów koniecznie trzeba dotrzymywać, albowiem Pismo Święte uczy: "Jeżeliś coś przyrzekł, dotrzymaj. Lepiej nie obiecywać, aniżeli obiecywać i łamać obietnicę". Od tego, czy osnowa i treść obietnicy jest mniej lub więcej ważna, zależy też mniejsza lub większa wina ciążąca na niedotrzymującym, czyli innymi słowy, grzech stąd wypływający może być powszednim albo śmiertelnym.(...)
      
(Nauka moralna z Żywotu świętej Filomeny)

tak,to prawda...
Królowo Polski uciekamy się pod Twoją opiekę

Uroczystość Matki Boskiej Częstochowskiej zostało wyniesione do rzędu największych świąt kościelnych w całej Polsce podczas pontyfikatu papieża Piusa XI. Jest ono co roku pewnego rodzaju egzaminem i rachunkiem sumienia katolików polskich: co zrobiono, jak przebiega realizacja, czyli spełnianie jasnogórskich przyrzeczeń w naszym życiu. Jasna Góra była, jest i będzie twierdzą niezdobytą naszej wiary — ostoją niezachwianą naszej nadziei — gorącym ogniskiem miłości.

Jasna Góra dziś, jako twierdza z obronnymi swymi murami i wałami — to szacowny zabytek, ale bez praktycznego znaczenia. Dziś mury te nikogo by nie przeraziły. Jednak Częstochowa, jako twierdza ducha, twierdza wiary, miała i ma znaczenie niespożyte. Twierdza wiary ostoi się, jak i ongiś przed wiekami była na próżno atakowana.

Ku Jasnej Górze kieruje się nasz wzrok, ilekroć wiara w niebezpieczeństwie. A nasza wiara jest wystawiona na różne ataki. Są ataki z zewnątrz, ataki niewybredne, ośmieszanie, poniżanie religii. Cały czas czyta się na temat religii: przesąd, zabobon, ciemnogród... Ataki na Boga, na Kościół, na Ojca świętego, na jakie szanujący się człowiek nie pozwoliłby sobie nigdy nawet wobec swego bliźniego, choćby równego sobie, a cóż dopiero wobec człowieka, postawionego na jakimś stanowisku.

To jednak nie te są najgroźniejsze szturmy przypuszczane do twierdzy wiary. Wiara nasza jest atakowana od wewnątrz przez naszą pychę, przez złość i nieprawość serca. Pycha naszego umysłu nie chce się poddać pod autorytet Bożego objawienia, Bożej prawdy. I dlatego są ludzie, którzy, według słów św. Pawła, „zdrowej nauki ścierpieć nie mogą, ale mając świerzbiące uszy, według pożądliwości swoich gromadzą sobie nauczycieli. I od prawdy słuch odwrócą, a zwrócą się ku baśniom” (2 Tm 4, 3). Człowiek dzisiejszy chce częstokroć być sam dla siebie panem, nie chce uznać nikogo nad sobą. On sam, mówi, jest źródłem prawdy i prawa. Człowiek, stworzenie Boże, musi jednak ugiąć swój umysł w pokornej wierze.

A inne ataki idą od strony zepsutego serca, znieprawionej woli. Wielu źle żyje i dlatego nie wierzy. Nie chce zejść z drogi grzechu i dlatego tłumi w sobie wszelkie poczucie odpowiedzialności wobec kogoś wyższego. Wiara jest dla tych ludzi niewygodna, bo krępująca. „Ci Boga nie uznają, — powiedział św. Augustyn, — którzy chcą, aby Go nie było”. „Połóżcie, panowie, rękę na sercu i przyznajcie, czy nie mielibyście odwagi wierzyć, gdybyście mieli odwagę dobrze żyć”, odezwał się raz na zebraniu mężczyzn Chateaubriand, francuski pisarz katolicki. Nasze występki, nieokiełznane namiętności, nieujarzmiona wola atakują naszą wiarę. Rozwiązłość obyczajów, swobodne, niezgodne z prawem Bożym życie — oto najeźdźcy na Jasną Górę, Bożą górę w nas. Zalew zepsucia, złych, niemoralnych pism i książek — fale brudu kłębią się i pochłaniają coraz to nowe ofiary spośród dzieci, młodzieży, dorosłych, wdzierają się do domów zanieczyszczając życie małżeńskie, rodzinne. Oto „potop”, gorszy, niż szwedzki za Jana Kazimierza, „potop”, który godzi w wiarę, w siły i ducha narodu.

Ale nie rozpaczajmy. Jak ongiś, tak i dziś stoi niezdobyta twierdza wiary, Jasna Góra, a na niej — tron Częstochowskiej Pani. Przy Jej pomocy, za Jej wstawiennictwem, pod Jej wodzą, tej naszej Hetmanki, zwyciężymy nieprzyjaciół naszej wiary, zwłaszcza tych wewnętrznych. Ta, co starła głowę piekielnego węża, dopomoże i nam do pokonania w sobie szatana, piekła naszych występków i śmierci naszych grzechów.

Dlatego Jasna Góra i królująca tam Maryja — to ostoja naszych nadziei. Choćby wszystko zawiodło, choćby nam się pokrzyżowały wszystkie plany i zamiary życiowe, choćby, zda się, wszystko legło w gruzach, co kochaliśmy, o czym marzyliśmy — pozostanie jedna nasza nadzieja... Maryja. Salve, Regina! Mater Misericordiae, Vita, dulcedo et spes nostra, salve! — Witaj, Królowo, Matko Miłosierdzia, życie, słodyczy i nadziejo nasza, witaj! — wołamy dziś, jak zawsze, ufnie i nie zawiedziemy się. Tylko ten, kto zapomniał o Maryi, kto wzgardził Jej matczyną opieką, żyje bez nadziei, ginie w rozpaczy.

W Częstochowie, w tej twierdzy wiary i nadziei, mamy również i ognisko miłości. Tu płonie serce gorejące miłością, Serce Matczyne. Ani wiara, ani nadzieja nie są pełne, nie są żywe bez miłości. Bo, jak mówi św. Paweł, „w Chrystusie Jezusie nic nie znaczy... tylko wiara, która przez miłość działa” (Gal 5, 6). Wiara bez miłości, czyli uczynków, jest martwa, a nadzieja — płonna. „Choćbym miał wszystką wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, niczym jestem” (1 Kor 13, 2). Nasza wiara, jeśli ma być żywa, a nadzieja mocna — muszą się ujawniać w całym życiu, czyli w miłości Boga i bliźniego. Powinniśmy w życiu okazywać i praktykować to, w co wierzymy, inaczej będzie to wiara próżna, pusta i gołosłowna. Winniśmy całym życiem dążyć do tego, czego się spodziewamy, inaczej nie będzie nadzieja chrześcijańska. „Czarci także wierzą i drżą” (Jk 2, 19), ale nie miłują, tylko nienawidzą.

Jasna Góra była i jest ogniskiem tej podwójnej, nie, tej jednej miłości: bo kto miłuje Boga, winien miłować i brata. Jasna Góra zapalała zawsze i zapala dziś serca wiernych do czynu, do wysiłku, do ofiary i poświęcenia. Jasna Góra rwie serca ludzkie ku górze, ku szczytom duchowego, moralnego odnowienia, którego nie ma i być nie może bez miłości. Spod Jasnej Góry wraca pielgrzym lepszy, mocniejszy, wraca z nowymi siłami do innego życia.

Znaczenie tego świętego miejsca dla ludu polskiego rozumieli obcy, oceniali nawet wrogowie. „Gdy wszystkie światła dla Polski zagasły, to wtedy jeszcze była święta z Częstochowy i Kościół. Nie należy nigdy o tym zapominać” — notuje w swym Dzienniku pod datą 2 marca 1940 roku Hans Frank, wielkorządca okupowanej przez Niemców Polski. To chyba najlepiej świadczy o roli Częstochowy. To wszystko dlatego, że tam założyła swój tron Królowa Polski, Opiekunka ludu polskiego, Orędowniczka i Pocieszycielka w strapieniach, natchnienie i moc naszej wiary, nasza jedyna nadzieja i zarzewie miłości. A to troje jest nam najpotrzebniejsze w życiu. „A teraz trwają te trzy rzeczy, — pisze św. Paweł, — wiara, nadzieja, miłość, ale z tych większa jest miłość… Ubiegajcie się o miłość!” (1 Kor 13, 13; 14, 1).

Błagamy Cię, Jasnogórska Pani, ratuj naszą wiarę w nas, umacniaj, krzep, ożywiaj, abyśmy żyli wiarą. Utwierdzaj naszą nadzieję, byśmy nigdy nie tracili z oczu naszego wiekuistego celu i przeznaczenia, ale, z wzrokiem utkwionym w niebo, szli, dobrze czyniąc, przez ziemię. Rozpłomień nasze serca miłością, byśmy, miłując Boga i Ciebie, ogarniali miłością czynną i uczynną, współczującą i ofiarną wszystkich naszych braci, więcej rozdawali niźli brali, przebaczali i spieszyli z pomocą, gdzie tylko zajdzie potrzeba, weselili się z weselącymi, płakali z płaczącymi, a serce mieli otwarte dla wszystkich. Amen.

ks. Edmund Naujokaitis FSSPX
http://militia-immaculatae.org/na-uroczystosc-matki-bozej-jasnogorskiej/

Pielgrzymują. Przychodzą.
Zatroskana Królowa, bo Jej dzieci cieszą się ignorancją i nie wyznają już ortodoksyjnej wiary katolickiej, lecz jej mutacje.
Zatroskana Królowa, bo Jej dzieci dają bardziej posłuch krzewicielom doktryny odkształconej, aniżeli kapłanom wiernie przekazującym katolicki depozyt wiary.
Zatroskana Królowa, bo u Jej tronu dyskryminuje się najdoskonalszy akt kultu katolickiego: Mszę Świętą w tradycyjnym rycie rzymskim.
Zatroskana Królowa, bo z racji nieużywania paten komunijnych u Jej tronu Jej Syn jest codziennie deptany przez ludzi.
Zatroskana Królowa, bo u Jej tronu polskie kolano nie zgina się przed Jej Synem.
Zatroskana Królowa, bo Jej dzieci nie wiedzą, jak się ubrać i jak się zachować u Jej tronu.

Zatroskana Królowo, wypraszaj nam dar rozumu, aby Polska przyjęła dar niezmutowanej wiary katolickiej.
Zatroskana Królowo, wypraszaj nam dar rozumu, aby Polska oddawała chwałę Panu Bogu najdoskonalszym aktem kultu katolickiego: Mszą Świętą w tradycyjnym rycie rzymskim.
Zatroskana Królowo, wypraszaj nam dar rozumu, aby Polska przyjęła katolickie obyczaje.

treści katolickie:

sacerdoshyacinthus.com

verbumcatholicum.com

twitter.com/SacHyacinthus

https://verbumcatholicum.com/2017/08/26/jak-dlugo-bedziemy-przymnazac-trosk-jasnogorskiej-krolowej/

módlmy się
sobotnie serdecznosci

Kilka lat przed wstąpieniem Papieża  Leona XIII na Stolicę Apostolską żyła w San Colombo na terenie Hiszpanii klaryska, siostra Filomena.
Ta zakonnica, która potem zmarła w opinii świętości (1868 r.), w gorących modlitwach zapytywała Boga, co należy czynić, aby zapewnić Tryumf Kościoła. Objawił się jej wtedy Św. Michał Archanioł i rzekł trzy razy: „Rozgłaszaj moją wielkość.” Świątobliwa Filomena uświadomiła sobie wtedy niezmierną potęgę i władzę tego Archanioła. Zrozumiała, że spośród duchów  nie­bieskich jest najdoskonalszym i w miłości najwięcej podobnym do samego Pana; że swoich czcicieli szczególną otacza opieką w życiu, przy śmierci i po zgonie; że dla wsparcia Kościoła i naszej wiary należy wzywać przede wszystkim Jego pomocy. Zaczęły się bowiem czasy ostateczne. I dlatego Papież Leon XIII, natchniony przez Ducha Świętego, rozbudził nabożeństwo do Św. Michała Archanioła, aby ludzie zwrócili swe myśli i serca ku temu Wodzowi Wojsk Niebieskich, aby pokonać moce piekła w ostatecznym boju.

Odtąd siostra Filomena z polecenia spowiednika nie tylko sama stała się czcicielką, Św. Michała Archanioła, ale także zachęcała karmelitanki i inne zakony do ustawicznego wzywania Jego pomocy.

Wkrótce potem miała drugie widzenie, które sama tak opisała:

„Ujrzałam Najświętsze Serce Pana Jezusa, napełnione miłością do ludzi, idące przez drogi świata. Utrudzone słaniało się na prawo i lewo, doznając ran z powodu przydrożnych cierni. Z poranionego Serca spływała Krew, użyźniając ziemię. Kiedy to Serce przeszyte na wylot wydało z siebie łaskę i miłość, zbliżyły się do Niego dwie gwiazdy, aby Je podtrzymać. Zrozumiałam, że przecudna gwiazda od prawej strony, czyli od strony boleści, była to Matka Najświętsza Niepokalana. Drugą gwiazdą, równie wspaniałą i jasną od strony miłości, był Św. Michał Archanioł. Najświętsze Serce zmieniło się także w gwiazdę, a jej promienie w języki.

Chrystus Pan mówił do Matki: „Fiat, fiat”, „niechaj się stanie to, o co prosisz". Maryja mówiła do Anioła: „Va, va,”, „leć, leć, roznoś to, co Syn mi daje", Św.Michał odpowiadał: „Któż jak Bóg”. W trójkącie gwiazd widziałam obraz Opatrzności, w troistości Osób jednolitość woli. Bo zarówno Maryja chciała wyprosić, jak Chrystus udzielić, a  Św. Michał rozdać. Te trzy wole były ze sobą zjednoczone, ta sama miłość łączyła je.

Zrozumiałam, że wszystkie łaski dla uratowania Kościoła wyjedna Niepokalana, której stopa zetrze głowę węża, ale że te wszystkie łaski rozniesie jeden tylko Św. Michał ! Więc wzywajcie, wzywajcie tego niezwykle potężnego Hetmana, bo zaczęły się ostateczne czasy!"

* * *
Załączam też:

***
Dziękuję Ci Zosieńko... i wzajemne serdeczności dla Ciebie... i Wszystkich, do których docierają te słowa...  (zachęcam też gorąco do wysłuchania - przeczytania kolejnego Kazania, które za chwilkę podłączę).

Z Panem Bogiem... i z Matką Bożą...

„Usłysz, Maryjo, głos Twoich dzieci,
Tyś naszą Matką na każdy dzień,"

Ze skarbca Tradycji.

Tekst jest fragmentem książki Poświęcenie Polski Niepokalanemu Sercu Marii, wydanej w roku 1946 w Krakowie.

Polska jest krajem, który w szczególniejszy sposób kocha Maryję. Od zarania istnienia aż po czasy ostatnie dzieje jej to jedno nieprzerwane pasmo serdecznej miłości wszystkich stanów narodu polskiego do Matki Boskiej i Matki Bożej do Polaków.

Zaledwie spłynęła woda Chrztu świętego po głowie Mieszka I i jego dworu, zaledwie legły pod ude­rzeniami toporów “święte” dęby, zaledwie za­częły znikać na ziemiach lechickich dzierżaw posągi światowidów i gontyny bóstw, a już na ich miejscu wzniosły się ku niebu świątynie na cześć Matki Najświętszej, budowane ręką Piastów i potężnych magnatów, a już rozbrzmie­wały w nich pieśni na cześć Maryi. I od tej chwili miłość narodu naszego do Najświętszej Panny otacza Jej cudną postać coraz to piękniejszą tę­czą uwielbienia i chwały, obejmuje w swe krę­gi królów i najsławniejszych wodzów naszych, książąt, wojowników i ogromne masy miesz­czan i naszego ludu, porywa te milionowe ser­ca polskie i niesie ze sobą niewstrzymaną falą i rzuca je wszystkie w zgodnym zespole u stóp Niepokalanej.

Naród nasz cały tak się zrósł z czcią serdeczną Matki Najświętszej, że nie można sobie po prostu wyobrazić, jak mógłby on się obejść bez Niej. Czci on Najświętszą Panienkę w Jej cu­downych stolicach od Częstochowy po Sokal, Leżajsk, Kraków, Piekary, Kalwarię i setki in­nych miast, wsi i miasteczek, od potężnych fał­dów Karpat aż po ciemne fale morza.

Skronie Matki Najświętszej ozdobili Polacy na różnych cudownych miejscach wieloma zło­tymi koronami. Szaty Najświętszej Panny obsy­pali tysiącami pereł i diamentów. Skarbce swej Opiekunki wypełnili stosami złotych i srebr­nych serduszek, klejnotów, orderów i korali, które mają świadczyć na wieki o miłości Jej dzieci. Setki tomów z dziejów wszystkich cu­downych obrazów wypełniły opisy niezliczo­nych ilości łask i nadzwyczajnych uzdrowień, którymi Najświętsza Panienka płaciła swemu ludowi za ufność i miłość.

Najpiękniejsze i najstarsze świątynie po wielkich miastach i cichych miasteczkach i wioskach wzniosła ręka polska na cześć Maryi. Wizerunkami Jej Najświętszej Postaci ozdobiono niemal każdy zakręt szos i polnych dróżek naszych. Obrazami Jej przybrano nie­omal każde samot­nie stojące przydroż­ne drzewo. Czcigodne Oblicze Matki Boskiej Częstochowskiej, Ostrobramskiej czy figurkę Niepokalanej chciano mieć na każ­dym prawie domu naszym, w każdym pokoju­ tego domu, na każdym stole czy biurku przed oczyma pracujących. Zdobiono nimi wystawy rzeźb i obrazów, przesyłano w podarunkach serdecznych, no­szono w kieszeniach u świętych różańców, na sztandarach podczas uroczystych pochodów, na piersiach w złotych, srebrnych czy zwykłych medalikach szkaplerznych. Byle się tylko z tą kochaną Matką Najświętszą nigdy nie rozsta­wać, byle tylko ustawicznie być przy Niej.

I miasta nasze, i wioski nasze, i domy nasze zamieniliśmy w Polsce na setki tysięcy świą­tyń na cześć Maryi. Śpiewamy w tych świąty­niach nasze pieśni na Jej chwałę, począwszy od prastarej Bogurodzicy, Dziewicy, poprzez niezliczoną ilość innych, aż po tę Serdeczna Matko, która się stała dla Polaków jakby hym­nem narodowym.

Szepcemy u stóp Najświętszej Panienki z książeczek, na różańcach czy wprost z duszy i serca nasze błagania i prośby o zdrowie, bło­gosławieństwo, nawrócenie naszych najdroż­szych. Płaczemy w naszych bólach i nieszczę­ściach osobistych i narodowych i odchodzimy z nadzieją i ulgą w sercach, że lepsza jeszcze przyszłość dla nas i dla Polski zaświeci.

Na służbę Matki Najświętszej idą tysięcz­ne rzesze Polaków i Polek, by pracować pod płaszczem Maryi dla dobra własnego narodu. Marianie, Służebniczki, Niepokalanki i inni, to są dzieci Polski w szczególnej służbie Maryi.

U stóp Najświętszej Panienki błagają o po­moc w decydujących chwilach naszego państwa – Łokietek przed obrazem Maryi w Wiślicy Jagiełło na Piasku w Krakowie i w Piekarach na Śląsku, wyruszając na śmiertelną rozpra­wę z Krzyżakami pod Grunwald w roku 1410. Przed Maryją klękają i o zwycięstwo proszą nasi polscy wodzowie i nasze wojska.

“Walczymy za wiarę przeciw poganom, nie­przyjaciołom i bluźniercom Krzyża Świętego, Matko Przeczysta, Królowo Nieba, wspie­raj nas modlitwami Swymi u Syna” – mówi Chodkiewicz do swoich wojsk przed bitwą pod Chocimiem i rozbija w puch ogromne siły Osmana II w 1621 roku.

“Jeszcze nigdy Europa nie widziała takiej woj­ny i takiej-siły przeciwnika” pisze zdumiony autor Dziejów narodu polskiego. Jan Kazimierz każe znieść do obozu polskiego cudowny ob­raz Matki Boskiej Chełmskiej. Uderzono pod Beresteczkiem w roku 1651 na 300 tys. kozaków i tatarów Chmielnickiego z hasłem: „ Matko Boska, Maryjo Chełmska!”. Ze 100 ty­sięcy Polaków padło w niedługiej walce tylko 500, gdy tymczasem 30 tysięcy tamtych zasła­ło pole pogromu.

  Gdy po czasach “ognia i miecza” nastały czasy “potopu”, Polska zalana została przez Szwedów, nie kto inny tylko znów Najświętsza Panna po­spieszyła z wydatną pomocą. Rozbite zostały wojska potężnej Rzeczypospolitej. Legły zdo­byte, zrabowane i spalone jej twierdze i grody. Poddawały się na łaskę i niełaskę całe prowincje. Wyrzucony został z kraju król i rząd.

Wtedy to do boju z najeźdźcą porywa się Częstochowa. a w niej 160 żołnierzy, 68 mnichów i 50 szlach­ty i odnoszą po 40 dniach zwycięstwo nad 17 tysiącami i 20 armatami.

Czyż to nie jest odpowiedzią Maryi już na przyszłe śluby Jana Kazimierza w katedrze lwow­skiej przed cudownym obrazem Najświętszej Panny Łaskawej, gdy mówił: “Wielka Boga i Człowieka Matko, Panno Najświętsza! Ja, Jan Kazimierz, z łaski Syna Twego, Króla kró­lów i Pana mego i z Twego miłosierdzia król, upadłszy do stóp Twoich najświętszych, Ciebie za Opiekunkę moją i za Królową królestwa mo­jego obieram… Twojej pomocy i litości w tym nieszczęśliwym i przykrym królestwa mojego stanie, przeciwko nieprzyjaciołom święte­go Rzymskiego Kościoła pokornie błagam. .. Przyrzekam też na przyszłość w moim własnym, senatorów moich i ludów moich imieniu, że cześć i chwałę Twoją wszędzie i zawsze po ca­łym królestwie moim z największą usilnością pomnażać i utrzymywać będę. Obiecuję nadto i ślubuję, że, jeżeli otrzymam zwycięstwo, u sto­licy Apostolskiej starać się będę, aby ten dzień na podziękowanie za tę łaskę Tobie i Synowi Twemu corocznie jako uroczysty i święty na wieki obchodzono i z biskupami królestwa mojego dołożę starania, aby to, co obiecuję, od ludu mojego dopełnione było…”.

Podobnie przysięgali za królem senatorowie i urzędnicy państwa polskiego. Wtedy to rów­nież dodane zostało do Litanii Loretańskiej we­zwanie: “Królowo Polski – módl się za nami!”

Po tych uroczystościach oręż polski odnosił­ świetne nad wrogiem zwycięstwa.  Wielki król i wódz nasz Jan Sobieski zna­ny był również z gorącego nabożeństwa do Maryi. Na piersiach swych nosił medalionik Najświętszej Panny z napisem: “W tym wize­runku Maryi, Janie, zwyciężysz“, a gdy szedł na potrzebę wiedeńską, wypraszał sobie najpierw błogosławieństwa Maryi przed cudownymi obrazami w Krakowie i Piekarach.

Zawołaniem bitewnym wojsk polskich było przez wieki “Jezus, Maryja!”. Pieśnią bojową naszych żołnierzy była Bogurodzica. Marszem, przy którym utrzymywała takt i równość sze­regów nasza piechota pod Grunwaldem, było Zdrowaś Maryja. Zbroja, którą okrywano piersi przed pociskami wrogów, był piękny ryngraf Częstochowskiej Pani. Sztandarem, który pro­wadził polskie zastępy do zwycięstw, był Orzeł Biały i obraz Maryi. Szable nawet znaczono Imieniem Maryi.

Największą dumą naszych królów i wodzów było to, że mogli rządzić i walczyć pod okiem Maryi i w obronie katolickiej wiary żyć i umie­rać. “Wolałbym nie żyć, niż żyć, a nie w katolic­kiej wierze” – powtarzał wielki kanclerz i wódz Jan Zamojski. “Dla wiary co daj Boże umrzeć, za największą sobie pociechę pokładam i życzę. Dla wiary krwi rozlać i życie oddać nie żałuj synu. Choćbyś i umarł przy tym, nic osobliw­szego spotkać cię nie może. Takim umysłem położyć żywot i u ludzi sławno i u Pana Boga, co jest największa, odpłatno” – pisze wielki wojownik Stanisław Żółkiewski z pola ostat­niej walki do syna.

Toteż 8 września 1717 roku wystarano się z Rzymu o dwie korony złote i specjalny dekret i ukoronowano uroczyście Matkę Boską Częstochowską na Królową Polski. Zasłużyła sobie Najświętsza Panna w całej pełni na ty­tuł podobny. Od tylu bowiem już wieków kró­lowała nam w swych cudownych stolicach na ziemiach Rzeczypospolitej, błogosławiąc nam w pracach, podnosząc w cierpieniach, pocie­szając w smutkach, broniąc w zarazach, cho­robach, pożarach, strzegąc troskliwie swych poddanych mienia, wolności i życia.

Nic więc dziwnego, że taka chwała gorące­go uwielbienia wszystkich warstw naszego na­rodu otoczyła te setki stolic, z których rozdaje Ona hojnie wszystkim swe łaski. Nic w tym szczególnego, że najdzielniejsze charaktery i dusze polskie, najgenialniejsze umysły pol­skie, najwytworniejsze pióra i talenty polskie idą przez wieki ze sobą w zawody, by godnie uczcić Maryję.

Widzimy tam naszych największych kró­lów, że wymienię tylko Sobieskiego; naszych wodzów, jak Chodkiewicza, Żółkiewskiego, Zamojskiego, Kościuszkę; naszych poetów, jak Sarbiewski, Mickiewicz, Słowacki; naszych mów­ców, jak Skarga, Młodzianowski, Antoniewicz; naszych rzeźbiarzy, jak Wit Stwosz; malarzy, jak Matejko, Grottger; naszych muzyków, bu­downiczych; naszych pisarzy, jak Sienkiewicz, Reymont i inni.

Gdy Polska wskutek swych grzechów i wad narodowych straciła niepodległość, to i wtedy gorąca miłość do Matki Najświętszej i opieka niebieskiej Patronki towarzyszyła ustawicznie Polakowi po więzieniach, Sybirach, na polach powstań i tułaczych szlakach. Z medalikami czy obrazkami Matki Boskiej Częstochowskiej szedł skazaniec w odległe kraje do lasów i kopalń. Z obrazem Matki Najświętszej płynął chłop polski za morza w dziewicze lasy Ameryki, gdy mu w kraju już chleba nie stało. Z różańcem przemykał się szczęśliwie powsta­niec pod bokiem obcej policji i wojska. Z wes­tchnieniem w stronę Matki Boskiej szedł żoł­nierz w ogień za sprawę własną czy obcą. Śnił wygnaniec o Matce Najświętszej. Majaczył spalony gorączką więzień o Matce Najświętszej. Umierał niewinny skazaniec z imieniem Matki Najświętszej. Myślał znako­mity malarz czy pisarz o Matce Najświętszej. Usypiało dziecko na łonie matki, robotnik czy rolnik po znojnym dniu szepcząc sennymi ust; Zdrowaś Maryjo.

W latach niewoli cała Polska modliła się niejako ustami swego narodowego wieszcza:

       Panno święta, co Jasnej bronisz Częstochowy i w Ostrej świecisz Bramie!
       Ty, co gród zamkowy Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!
       Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem,
       Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono.

Matka Najświętsza dała Polsce wiarę katolic­ką, dzięki której mogła ona obronić swój byt polityczny. Matka Najświętsza obroniła nasze państwo przed religijnymi, krwawymi woj­nami Zachodu i zalewem postronnych potęg.

Matka Najświętsza ukształtowała wiele serc polskich i wyniosła je aż na ołtarze – takimi byli: Jadwiga, Kunegunda, Bronisława, Salomea, Jacek, Wincenty, Jan, Władysław, Jakub, 40 męczenników w Sandomierzu, Kazimierz. Stanisław Kostka i dziesiątki innych.

Matka Najświętsza stała również i przy ko­lebce młodej Polski i przybyła jej w niejednym ze skuteczną pomocą. Miłość Polaków do ich najlepszej Opiekunki i Królowej jest i w czasach nowych równie płomienna jak dawniej. Jasna Góra jest i dziś celem niezliczonych pielgrzymek polskich, jak i dawniej nim była. Nowe, polskie młode pokolenie chce w czci do Najświętszej Panienki i w wierności dla wiary ojców iść śla­dami dziesięciowiekowej historii Polski.

Wydana 3 maja 1936 roku wołała odezwa Komitetu Akademików Polskich: “Polacy! W czasie przełomu dziejowego, w chaosie zmian i przewrotów, Polska Młodzież Akademicka sta­nie 24 maja 1936 roku w zwartych i zorganizo­wanych szeregach na Jasnej Górze, aby tam wo­bec Boga i Najświętszej Maryi Panny ślubować wytrwanie w religii katolickiej i obrać na wiecz­ne czasy Matkę Bożą, Królową Korony Polskiej za Patronkę Polskiej Młodzieży Akademickiej. W poczuciu łączności duchowej z przeszłymi pokoleniami, nawiązując do lwowskich ślu­bów Jana Kazimierza z 1656 roku, świadoma odpowiedzialności za teraźniejsze i przyszłe losy Narodu i Państwa, młodzież akademic­ka pragnie budować Polskę w oparciu o naj­świętsze ideały religijne i narodowe. Idzie do Częstochowy pomna, że Bogarodzica zawsze wspierała Polskę, wiodąc hufce rycerstwa w zwy­cięski bój na polach Grunwaldu, Chocimia, Wiednia i Radzymina, że o Jasną Górę rozbiła się nawała szwedzka, a za przyczyną Najświętszej Panny powstał cały naród i zrzucił jarzmo na­jeźdźcy. Dziś znowu z Jasnej Góry spłynie na kraj łaska odrodzenia i powstanie Naród zjed­noczony politycznie, wyrwany z apatii i bezła­du, pełen wiary, że wspólnym wysiłkiem dźwi­gnie się Polska z ruiny gospodarczej. Zjedzie się młodzież polska z Krakowa i Wilna, Lwowa i Warszawy, Poznania i Lublina, Cieszyna i Gdańska, ze wszystkich ziem odrodzonej Polski i ogłosi na Jasnej Górze, na świętym dla wszystkich Polaków miej­scu, że chce stworzyć kato­licką Polskę. A każdy, kto pragnie panowania praw Bożych w Polsce, niech się w tym dniu połączy z młodzieżą akademicką we wspólnej modlitwie, w jednym uczuciu wia­ry i miłości – wszyscy – młodzi i starzy, ludzie wszelkich warstw i zawo­dów, cały Naród Polski”.

W dniu wyznaczonym 21 pociągów przywiozło około 20 tysięcy akademickiej młodzieży do Częstochowy. Było z nią paru profesorów uniwersytetu i 200 kapła­nów. Ze śpiewem pieśni maryjnych szły te ty­siące ze swymi sztandarami do stóp swej Pani. Stutysięczny tłum pątników z całej Polski towa­rzyszył młodzieży. W uroczystości wziął udział J.E. Ks. Prymas kardynał Hlond i 5 biskupów.

Rota ślubowania: “Wielka Boga-Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico! My, młodzież akademicka z całej Polski zebrana, prawo­wierni spadkobiercy odwiecznej praojców na­szych pobożności, upadając do stóp Twoich Przenajświętszych, Ciebie, Matko Boża i Królowo Korony Polskiej obieramy na wieczne cza­sy za Matkę i Patronkę Polskiej Młodzieży Akademickiej i oddajemy pod Twoją przemożną opiekę wszystkie wyższe uczelnie i Polskę całą. Wsłuchani bowiem w mocarne głosy wielkiej przeszłości naszej, wpatrzeni w świetlane ob­razy chwały narodowej, wierzymy mocno, że Ojczyzna miła wtedy tylko potężną i szczęśli­wą będzie, gdy przy Tobie i Synu Twoim jako córa najlepsza wytrwa na wieki. Przyrzekamy przeto i ślubujemy Chrystusowi Królowi i Tobie Królowej naszej, Patronce Polskiej Młodzieży Akademickiej, że zawsze i wszędzie stać będzie­my przy świętej wierze Kościoła katolickiego w synowskiej uległości dla Stolicy Apostolskiej. Przyrzekamy i ślubujemy, że wiary naszej bro­nić i według niej rządzić się będzie­my w życiu naszym osobistym, rodzinnym, społecznym, na­rodowym, państwowym.

Przyrzekamy i ślubujemy, że z wszelką usilnością szerzyć będziemy cześć i nabożeństwo dla Ciebie. Że każdego roku w uroczystej pielgrzymce przychodzić będziemy na Jasną Górę, jako wybra­ni synowie Twoi do stóp Matki naszej umiłowanej.

       Tak nam dopomóż Bóg
       i Ty, Bogarodzico Dziewico,
       Bogiem sławiona Maryjo!
       Maryjo, Patronko Polskiej
       Młodzieży Akademickiej, módl się za nami! “.

,,I nie mogłem się oprzeć wizji – powiada o tym świadek naoczny – że oto 20 tysięcy par skrzydeł husarskich łopocze starym, bohater­skim poszumem spod Cecory i Wiednia, spod Kircholmu i Beresteczka, że 20 tysięcy ryngrafów Bogarodzicy przykryło znakiem wieczystego duchowego szlachectwa serca gorące a prawe, serca miłujące Wiarę i Ojczyznę nieskalanie i bezinteresownie, pulsujące amarantem pol­skiej krwi, serca 20-letnie, złożone u stóp wie­kuistej Wielkości”.

Ks. Kazimierz Wilczyński TJ

Za: http://www.bibula.com/?p=89812
***

ROK 1946 - PAMIĘTNE WYDARZENIE NA JASNEJ GÓRZE

Zosieńko... zaśpiewajmy jeszcze jedną pieśń... zapomnianą...

Opublikowany 28 sie 2017

To jeden z najważniejszych odpustów, który co roku gromadzi tysiące wiernych licznie przybywających także w pielgrzymkach pieszych.

Ikonę sprowadził do Częstochowy Władysław Opolczyk, książę opolski, syn Bolesława II księcia Opolskiego, z zamku w Bełżcu, gdzie cieszył się szczególnym kultem wiernych i umieścił w ufundowanym przez siebie klasztorze, do którego sprowadził z Węgier ojców paulinów. Obraz bardzo szybko zasłynął cudami. W roku 1429 król Władysław Jagiełło w liście do papieża Marcina V pisał o tym miejscu, że na Jasnej Górze koło Częstochowy dzieją się często tajemnice licznych cudów. Jasna Góra stawała się głównym ośrodkiem kultu maryjnego w całej Polsce i zarazem duchową stolicą naszej Ojczyzny.

Obraz przedstawia Maryję z Dzieciątkiem Jezus na ręku. W 1430 roku miał miejsce napad na klasztor i częściowe uszkodzenie obrazu. Jakby na przekór wydarzenie to przyczyniło się do rozwoju kultu Matki Bożej z Częstochowy, zwanej także „Czarną Madonną”. Z czasem klasztor na Jasnej Górze stał się twierdzą obronną stawiającą czoło najazdowi szwedzkiemu w 1655 r. Najazd na klasztor nastąpił już po wybudowaniu umocnień zewnętrznych w tym wałów, co w zasadniczy sposób wpłynęło na skuteczną obronę. Obrona klasztoru lotem błyskawicy rozeszła się po całym kraju i jak później opisywał Henryk Sienkiewicz, duch tego zwycięstwa pozwolił uwierzyć narodowi w ostateczne zwycięstwo.
https://www.niedziela.pl/artykul/57323/Uroczystosc-Matki-Bozej-Czestocho...