WOKÓŁ KRZYŻA… Lekcja Wielkiej Pokory...

Papież Franciszek
został wybrany akurat w dzień moich urodzin:)
Myślę, że to dobry znak dla mnie.
Poza tym 13 to dzień fatimski.
Kiedyś miałam taki sen,
w którym pewien głos oznajmił mi,
że wszyscy urodzeni 13
są pod specjalną opieką Matki Boskiej Fatimskiej.
Ta sama Matka Boska
ocaliła życie Jana Pawła II
i ta sama powołała Franciszka
aby ratował od zagłady Kościół i świat cały.
Olbrzymie przed nim stoi zadanie.
Przybył - jak sam mówi - z końca świata.
I cieszę się, że jest konserwatystą
i bardzo skromnym człowiekiem.
Myślę, że będzie szanował Polaków
tak samo, jak jego poprzednik.

Pozdrawiam serdecznie

wsłuchujmy się w słowa Ojca Swietego Franciszka

...Kiedyś miałam taki sen,
w którym pewien głos oznajmił mi,
że wszyscy urodzeni 13
są pod specjalną opieką Matki Boskiej Fatimskiej...
Ta sama Matka Boska
ocaliła życie Jana Pawła II
i ta sama powołała Franciszka
aby ratował od zagłady Kościół i świat cały...

Wierzmy TEMU głosowi... ale wierzę też, że pod opieką Matki Bożej, także Fatimskiej, są wszyscy, którzy do Niej się uciekają...
Ja urodziłam się 18 maja... miesiąc Maryjny... 18... tyle było Objawień w Lourdes...
Myśląc w sposób, który sugerujesz... powinnam odczuwać opiekę Matki Bożej z Lourdes... i tak jest... wierzę też, że nie przypadkiem trafiłam kiedyś do >Lourdes, o czym już opowiadałam... za co dziękuję Panu Bogu i Matce Bożej... ale też Matka Boża Częstochowska... Ona  jest ze mną każdego dnia... w każdej chwili odczuwam Jej opiekę...  i pełna wdzięczności i pokory uciekam się do Matki Bożej... i bardzo się staram nie oddalać...
Kiedyś już rozmawiałyśmy na ten temat, że Matka Boża wiele ma Imion... w zależności od tego, gdzie się objawiała... bądź gdzie dokonywały się cuda za Jej wstawiennictwem... wiele, bardzo wiele ma Imion Matka Boża, w Polsce i na całym świecie, ale to jest TA SAMA >Matka Boża... i nasza Matka... także >Matka Kościoła...

13.03.2013r. ... data wyboru Papieża Franciszka, 13...data Objawień Matki Bożej w >Fatimie a także ostatniego Jej przesłania w Akita...
Ja również wierzę, że czuwa nad nami Opatrzność Boża...
ze czuwa nad nami Matka Boża... >Matka Kościoła... że Papież Franciszek został powołany
...aby ratował od zagłady Kościół i świat cały...
Dlatego też:
...Wspierajmy Papieża Franciszka modlitwą…
Różańcem Świętym… i uczynkami…
Bądźmy wiernymi Panu Bogu
pokornymi… ale MOCNYMI Wiarą Nadzieją Miłością
gorliwymi chrześcijanami…
Módlmy się za niewierzących… za grzeszników…
Nie grzeszmy sami… módlmy się za innych i za nas samych…
Niech Nasza droga… zawsze będzie Bożą drogą…
***
Dla przypomnienia... niech się rozsiewa...:
Ks. Stanisław Małkowski - Wezwanie z Nieba - Krucjata Różancowa
Krucjata Różańcowa za Ojczyznę
XI Czuwanie Jasnogórskie - homilia o. Jacka Bałemby
Uniżenie przed Bogiem centralną kwestią kultury - ks. Jacek Bałemba (więcej)

Pierwsza sobota miesiąca

***
Pelargonio Droga... piszesz, że Papież został wybrany w dniu Twoich urodzin... oraz, że to dobry znak dla Ciebie... myślę, że tak...:)
Najserdeczniejsze Życzenia dla Ciebie...:)
Wierzmy też i ufajmy, że ta data... 13.03.2013r. zapisze się w dziejach nie tylko Kościoła, ale też całego świata... Odrodzeniem... Odrodzeniem Duchowym...
Wiele też od nas zależy, od każdego z Nas... od naszej Woli...
czy ...otworzymy NA OŚCIEŻ drzwi Chrystusowi... (J.P.II)
Módlmy się Wszyscy w tej intencji...
***
Dziękuję Ci...
Pozdrawiam serdecznie

Serdeczne dzięki za życzenia i za wszystko:)

Miałam okazję odwiedzić oba sanktuaria Maryjne: Lourdes i Fatimę i obie wizyty były dla mnie wielkim przeżyciem duchowym.

Przyjmij ode mnie ten kwiat - symbol Maryi i Jej czystości.

Pozdrawiam serdecznie

..."Chrystus jest w centrum Kościoła. Chrystus nie papież...
Chrystus żyje, a głównym bohaterem w Kościele jest Duch Święty"

Papież Franciszek nie tylko słowem, ale całą Swoją postawą mówi o TYM...
Od pierwszych chwil zwraca na TO uwagę... że nie papież, nie żaden hierarcha kościelny...
Myślę też, że właśnie TO przesłanie kryło się już w oddaleniu Benedykta XVI...
Myślę, że wcześniej jeszcze, zanim odszedł, kiedy walczył o miejsce >Krzyża w kościołach... kiedy też mówił o postawie klęczącej podczas przyjmowania >Najświętszego Sakramentu... kiedy mówił i tak czynił...
Niewielu szło za Nim... nie wszyscy odczytali też Jego przesłanie... w oddaleniu zapisane...
***
KIM był TEN CZŁOWIEK... przed Bazyliką św. Piotra...? Jedno wiem... przykładem dla nas... aby z Pokutą i wielką Pokorą padać przed Panem Bogiem na kolana... wszyscy... jak jeden...


Więcej zdjęć >>>TU
***
Dziękuję za wszystko...
Pozdrawiam serdecznie

http://youtu.be/2n36Fmkx-Dc

...obie wizyty były dla mnie wielkim przeżyciem duchowym...
 
Rozumiem Cię doskonale... są to przeżycia, których naprawdę nie da się opisać słowami... dziękujmy Panu Bogu i Matce Bożej, że być i przeżyć było nam dane...
Módlmy się też o to, aby wszyscy TAM podążali... aby chcieli podążać...  i aby też było im dane...
Wzruszyłaś mnie przepięknym kwiatem... dziękuję Ci z całego serca...
Ta lilia jest tak piękna... pomyślałam, że wydrukuję ją, oprawię i umieszczę pod obrazem Matki Bożej Częstochowskiej z Dzieciątkiem na rękach... od nas...
Przyjmij proszę ode mnie kwiat, który wyrasta teraz dla Ciebie w moim sercu... 
Przed Matki Bożej Częstochowskiej obrazem... pomodlę się w Twojej i Twoich Bliskich intencji... a także za Nas Wszystkich...
Papież Franciszek prosi... Benedykt XVI prosił... Jan Paweł II prosił...
Módlmy się jak najczęściej... módlmy się też za Nich... i za Duszę bł. Jana Pawła II...
Bardzo prosił o modlitwę za życia i po śmierci...
Módlmy się...

Pozdrawiam serdecznie Ciebie i Twoją Mamę...

– Nigdy nie chciał być nazywany biskupem, eminencją. Dla wszystkich chciał być ojcem Jorge – o papieżu Franciszku opowiada o. Hugo Guillermo Ortis, jezuita, kierownik hiszpańskojęzycznej sekcji Radia Watykańskiego.

O. Bergoglio był pierwszym przełożonym zakonnym o. Ortisa i rektorem seminarium. Jednocześnie był wtedy także proboszczem w ubogiej dzielnicy.

– Wysyłał nas, kleryków, na ulicę – wspomina o. Ortis – polecił nam szukać ludzi, rozmawiać z nimi, wyszukiwać dzieci, by uczyć je katechizmu, odwiedzać chorych prowadzić misję po domach rozdając obrazki Matki Bożej i Najświętszego Serca Jezusa. A zatem obok studiów, we wszystkie soboty i niedziele musieliśmy być pośród rodzin robotników i cierpiących. Było to wspaniałe doświadczenie, które bardzo nas zbliżyło do ludzi. Nasz rektor był człowiekiem bardzo otwartym, ale też wymagającym, co jest bardzo ważne u formatora. Wiele od nas wymagał, ale nigdy nie zostawiał nas samych.

– Nigdy nie chciał by go nazywano biskupem, eminencją, kardynałem. Dla wszystkich chciał być ojcem Jorge. Przechadzał się po Buenos Aires. Sam go kiedyś spotkałem na ulicy i zapytałem, co robi. Okazało się, że szedł odwiedzić chorego. Taki już jest. Kiedyś poszedł odwiedzić proboszcza, ale nie zastał go na plebanii, więc przygotował mu kolację. To jest dla niego typowe. Potrafi też czuwać całą noc przy łóżku chorego kapłana. Ta bliskość względem ludzi nie jest bliskością, taką do wszystkich, ogólnikową, ale konkretną. Kiedy się go słucha masz wrażenie, że nie jest to nauczyciel akademicki, lecz mówi do ciebie, z tobą rozmawia. Kiedy np. mówi o narkomanach to wiesz, że mówi to ktoś, kto spotkał się z narkomanem, wysłuchał go, był z nim.

– Papież odznacza się umiejętnością całościowego oglądu sytuacji. Potrafi się uczyć na podstawie tego, co widzi, aby potem podejmować właściwe decyzje. To zawsze budziło mój zachwyt, kiedy widziałem jak potrafił ocenić sytuacje w sposób bardzo dalekowzroczny. Z tego względu myślę, że ma ogromne zdolności przywódcze. Jest przewodnikiem. Jest też bardzo klarowny i dobrze wykształcony. Obok hiszpańskiego, zna niemiecki, bo studiował w Niemczech, zna włoski, bo pochodzi z rodziny włoskich emigrantów, zna też język angielski, francuski. Dużo wie, ale nie obnosi się ze swoją wiedzą.

– Zawsze byłem po wrażeniem jego prostej pobożności. Jest to człowiek wielkiej modlitwy. Wstaje o 4 rano, aby się modlić.  Także jego postawa na balkonie bazyliki św. Piotra jest bardzo charakterystyczna. „Skoro tu jesteśmy to się pomódlmy”, tak  mawia. Jest to człowiek modlitwy, który zawsze żyje w obecności Boga. Ta postawa upodobania go do Jana Pawła II, który również dużo się modlił.  Myślę, że w posłudze Franciszka zobaczymy jego żywą relację z Bogiem pośród ludzi.

Papież będzie też w większym stopniu biskupem Rzymu. Franciszek w pierwszych słowach kilkakrotnie podkreślił, że został wybrany na biskupa Rzymu.

Dzięki uprzejmości Radia Watykańskiego notował ks. Tomasz Jaklewicz

Szanowna Pani Joanno,

Módlmy się za naszego nowego Ojca Świętego.
Dzisiejszy dziennik wieczorny TVP, mniej więcej połowe swego programu poświęcił w szukaniu drugiego dna w życiorysie Papieża
No cóż TVP, rządzi żydokomuna.

Ukłony

Oglądałam te wiadamości...
Metody manipulacji świadomością widza... w pierwszej kolejności chwile zachwytu, następnie szukanie, jak Pan określił, drugiego dna, aby u widza pozostały wątpliwości...
Obecne czasy dają nam również możliwość rozpoznania,  KTO zdaje egzamin z lekcji pokory, która jest nam dana... wszystkie negatywne działania wymierzone w Papieża Franciszka... KTOŚ za tym stoi...
Wszyscy, którzy ufają Panu Bogu, wierzą, że Papież został wybrany z pomocą Ducha Świętego... gdyby było inaczej... gdyby Kardynałowie się TEMU przeciwstawili... można byłoby nazwać konklawe,  Pana Boga zdradą...
Pamiętajmy też, że Zesłanie Ducha Świętego jest uznawane za początek Kościoła...
...Pięćdziesiątego dnia po Swoim zmartwychwstaniu Pan Jezus zesłał Ducha Świętego na Maryję i Apostołów zgromadzonych w Wieczerniku, wypełniając tym samym swoją obietnicę: "Gdy przyjdzie Duch Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie"
(J 15, 26).

O tym także przypomina Papież Franciszek, co Nasza Szanowna, Droga Maryla powyżej załączyła...
Przypomnijmy sobie jak wielkie było zaskoczenie na wiadomość o wynikach Konklawe... wcześniej typowanie, obstawianie jak na wyścigach konnych... i nagle okazuje się, że nie człowiek wybiera... Kardynałowie wchodząc do Kaplicy Sykstyńskiej, o wcześniejszych typowaniach wiedzieli... a jednak wynik wyborów okazał się zupełnie inny...
Lekcja pokory...
Wracając do daty wyboru Papieża...
13.03.2013r. upłynęło 187 lat od dnia, w którym  Papież Leon XII wydał
Quo graviora bullę dokument przeciwko masonerii.
Zapiszę tu jeszcze jeden link o > kolejnych potępieniach tajnych stowarzyszeń przez papieży...
Walka trwa... i będzie się nasilać... walka o Dusze... o Królestwo Chrystusa...
Żyjemy w czasach ostatecznych... w czasach zaciętej walki między Civilas Dei a civitas diaboli...
Idźmy za Chrystusem... żyjmy Słowem Bożym... posilajmy się Pokarmem ustanowionym przez Pana naszego... żyjmy zgodnie z Prawem Bożym... bądźmy w komunii z Panem Bogiem... bądźmy ludźmi głębokiej WIARY...
Wiary Nadziei Miłości... bądźmy TYM MOCNI... jak bardzo prosił nas o to bł. Jan Paweł II... i módlmy się... modlitwą do Pana Boga możemy całe Zło przezwyciężyć...
Ja wiem, że na okrągło to powtarzamy...
Matka Boża w Swych Objawieniach też powtarzała za każdym razem, że 
Pokuta! Pokuta! Pokuta! I Różaniec Święty...
Módlmy się więc... za naszego Papieża... za Kościół, za świat... za nas samych, wzajemnie, o co też prosi Ojciec Święty...
Módlmy się o nawrócenia... bardzo tego potrzeba - NAWRÓCENIA...
***
Panie Michale... dziękuję za wymianę refleksji... w moim przypadku, trochę dłuuuga była...
Pozdrawiam serdecznie

Papiestwo i masoneria to dwie potęgi działające na świecie, a każda z nich usiłuje nad nim zapanować. Rezultat toczącej się między nimi walki ma w obecnej chwili najwyższą doniosłość, gdyż stajemy nie tylko na rozstajnych drogach historii, lecz także wobec radykalnej transformacji samej ludzkości. Albo rzymski katolicyzm wyniesie nas znowu do poziomu cywilizacji chrześcijańskiej albo żydomasoneria ściągnie nas na ścieżkę barbarzyństwa i dekadenckiego pogaństwa. Cały świat balansuje między chrześcijaństwem a pogaństwem. 8 grudnia 1892 roku, papież Leon XIII napisał do włoskiej hierarchii: "Konieczne jest zwalczanie masonerii tym orężem boskiej wiary, którym w ubiegłych wiekach pokonano pogaństwo".

Ponadto, zarówno papiestwo jak i żydomasoneria będąc w pełni świadome, że odgrywają tak diametralnie przeciwstawne role zakładają, iż musi to mieć wpływ na polityczną, ekonomiczną, intelektualną i religijną przyszłość poszczególnych osób jak również całych narodów. Jest to niezbitym faktem, czego najlepszym dowodem jest ich niesłabnący wzajemny antagonizm.

Czymże jest tak naprawdę dzisiejsza żydomasoneria, jeśli nie skumulowaniem i aktywizacją wszystkich sił zła? Ta sekta ze swym potrójnym roszczeniem do bycia anty-kościołem (przeciw Kościołowi), anty-państwem (przeciw państwu) i anty-moralnością (przeciw tradycyjnej moralności) chlubi się tym, że nade wszystko i po wieczne czasy jest wrogiem katolickiego Kościoła; jedno z jej bojowych wezwań wypowiedział w 1822 roku Tigrotto, jeden z szefów Alta Vendita: "Katolicyzm musi zostać zniszczony na całym świecie". Tigrotto także w następujący sposób wyraził antykatolicki plan: "Spiskujmy tylko przeciw Rzymowi". Czyż nie wyraża tego w identyczny sposób niemieckie "Los Von Rom" albo angielskie: "No Popery"?

Monseigneur Gay, któremu Sobór Watykański powierzył zadanie spisania "Memorandum o Tajnych Stowarzyszeniach" podał następującą zdumiewającą definicję masonerii: "Oczywiste jest, że generalnie rzecz biorąc, doktryna masonerii jest nie tylko herezją, czy nawet całokształtem wszystkich herezji, jakie znalazły w niej swoją przystań; jest faktem, że masoneria wykracza poza granice tego, co powszechnie przypisywane jest słowu «herezja», ponieważ przyznaje sobie swobodę dopuszczania się wszelkiego rodzaju oburzających aberracji. Masoneria to rzeczywiście otchłań wszystkich błędów, studnia zatracenia".

Ta przepaść wszelkich błędów (abyssus errorum) słusznie jest porównywana do "studni przepaścistej" wspomnianej w Apokalipsie św. Jana (abyssus putei, IX, 1-3), której wyziewy zaćmiewają światło słońca i zatruwają powietrze. Jest to ta przeklęta sekta, której perwersję napiętnował papież Pius IX nazywając ją "synagogą szatana".
Z powodu swego ogromnego rozprzestrzenienia oraz wyraźnie już zauważalnych w obecnej dobie konszachtach z międzynarodową żydowską finansjerą, masoneria rzeczywiście stała się "synagogą szatana". To ona dostarczała funduszów dla wywołania w Moskwie rosyjskiej rewolucji; eksportowała komunizm ze Wschodu na Zachód, przejęła przywództwo państw od ich rządów, kierownictwo różnych departamentów administracyjnych lub ministerstw, parlamentów i w konsekwencji, jest takim światowym mocarstwem, że każdemu wnikliwemu umysłowi wydaje się jak gdyby istniały dziś na ziemi tylko dwie wielkie potęgi, a mianowicie: żydomasoneria na usługach Światowego Żydostwa oraz Kościół w rękach następcy Piotra. Te dwie siły prowadzą wojnę, twarzą w twarz jak gdyby toczyły niekończący się pojedynek, co wyraźnie wyraża wyryte w kamieniu hasło masońskiego Wielkiego Wschodu i Najwyższej Rady Francji: "Walka tocząca się między katolicyzmem a masonerią to walka na śmierć i życie, nieustanna i bezlitosna" (Biuletyn Wielkiego Wschodu Francji, s. 183, 1892 oraz w memorandum Najwyższej Rady nr 85, strona 48).

Widząc tak bojową, stanowczą linię działania, można pozytywnie stwierdzić, że żydomasoneria to jedyny w swoim rodzaju wróg Kościoła. Można ją dostrzec we wszystkich antykatolickich atakach na duchowieństwo lub świeckich prowadzonych albo przez masonów albo nawet przez katolików, których wiara osłabła czy to z powodu bojaźni, namiętności czy też interesowności.

W swej encyklice Humanum genus, papież Leon XIII napisał: "Istnieją na świecie rozmaite sekty, które choć różnią się między sobą nazwą, obrzędami, formą, pochodzeniem, podobne są do siebie i zgadzają się ze sobą co do analogicznych celów i podstawowych zasad. W istocie zaś są one identyczne z wolnomularstwem, które jest dla wszystkich innych jakby centralnym punktem, z którego się wywodzą i do którego powracają...". Dalej, w liście z 8 grudnia 1892 roku skierowanym do Włochów, papież Leon XIII pisze: "Pamiętajmy, że chrześcijaństwo i masoneria są absolutnie nie do pogodzenia, do tego stopnia, że związanie się z jednym oznacza oddzielenie od drugiego. A zatem, demaskujmy masonerię jako wroga Boga, Kościoła i naszej Ojczyzny".

W chwili obecnej (1930) faktem jest, że dwa państwa św. Augustyna, Państwo Dobra i Państwo Zła są rozłączne, każde usiłuje zapanować nad światem. Państwo Zła rządzone przez szatana nazywane jest żydomasonerią; uporczywie głosi wszystkim ludziom: katolikom, protestantom, prawosławnym, wolnomyślicielom, komunistom i poganom, praktycznie całemu światu, że: "Zwalczanie papiestwa jest społeczną potrzebą i niezmiennym obowiązkiem masonerii" (Międzynarodowy Kongres Masoński zorganizowany w 1904 roku w Brukseli, str. 132 sprawozdania). Państwo Dobra i Jezusa Chrystusa to katolicki Kościół; od ponad 19 wieków, zgodnie z nauczaniem rzymskiego Papieża powtarza światu swoje niezmienne credo: Wierzę w święty, katolicki i apostolski Kościół...
(...)
Od 1738 roku wszyscy papieże demaskowali, piętnowali i potępiali to, co do tej pory stało się światową ewolucją żydomasonerii, która teraz na ziemi przyznaje, że ma tylko jednego przeciwnika, a mianowicie katolicki Kościół, którego agonii jest teraz świadkiem.

Tym niemniej papieże w równym stopniu opłakują obojętność tych katolików, którzy nie widzą Ich cichych łez i są obojętni na Ich rozdzierające serca apele; stanowią oni rasę ludzi obojętnych i uśpionych, wystraszoną sforę niemych ogarów, o których papież Klemens XIII powiedział:

"Jeżeli zachwiejemy się w obliczu zuchwałości złoczyńców, to będzie to koniec episkopalnej siły; wzniosła i boska władza Kościoła przestanie istnieć; a zatem bezcelowe jest uważanie się za chrześcijan jeżeli upadliśmy tak nisko że drżymy wobec niebezpieczeństwa sideł złoczyńców".

Odczuwając niepokój by nie okazać się ani obojętnym ani uśpionym, ani niemym ogarem w Kościele wojującym, ale wręcz przeciwnie, być – jeśli nawet z oddali – zjednoczonymi z psami Pana Boga – "Dominicani" – o których w XIII wieku w czasie walk Kościoła z albigensami mówiła Joanna d′Aza, matka świętego Dominika; po to by nie zostać zaliczonymi do tchórzy uciekających z pola bitwy, o których w czasie najazdu Niemców na Francję w 1870 roku święta Bernadetta powiedziała: "Boję się tylko złych chrześcijan", z tych właśnie powodów założyłem "Revue Internationale des Sociétés Secrètes". I dzisiaj chcę także podziękować wszystkim towarzyszom, którzy w tej walce, w pracy i w modlitwie złączyli się z moimi skromnymi, lecz wytrwałymi wysiłkami.

Tak! Niech nasza liga św. Michała pozostanie zjednoczona na modlitwach w intencji nawrócenia masonów i żydów. Bądźmy zjednoczeni w naszych wysiłkach by odpowiedzieć na zgodny głos papieży, aby zniszczyć, na ile jest to w naszej mocy żydomasońską sektę. Kiedy to się stanie? W naznaczonej przez Boga godzinie, która wydaje się być bardzo bliska. Co można zdziałać przeciw tej światowej potędze? Wszystko!

Mocą Tego, który niesie na Swych ramionach niezwyciężony znak Jego potęgi; możemy dokonać wszystkiego mocą Tego, który schrystianizował świat, którego ostatecznie żydomasoneria nie może ani zdechrystianizować ani powtórnie spoganizować – Tak! Wszystkiego możemy dokonać mocą Tego, którego Święty Grób czy też kopuła św. Piotra w Rzymie nie może się zaćmić cieniami rzucanymi przez masońskie loże – kabalistyczne sekrety gett nie zmienią ani jednej joty Ewangelii czy Wyznania Wiary; skumulowane w rękach wielkiej finansjery złoto nigdy nie zdoła kupić sumienia przedstawiciela Chrystusa w Watykanie.

Vade Satana! Precz ode mnie szatanie ze swoimi legionami buntowniczych aniołów, z twymi pierwszymi sprawcami nieprawości, żydo-masonami!

Chrystus jest blisko! Dzisiaj nadchodzi! Jutro tu będzie!

Powtarzajmy zatem za św. Augustynem: dicamus in fide: powtarzajmy z pełną energią naszej wiary; dicamus in spe: powtarzajmy z siłą naszej nadziei; dicamus flagrantissima caritate: powtarzajmy z gorącą żarliwością naszej miłości:

Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam? (Si Deus pro nobis, quis contra nos?).

Bóg jest z nami w walce, która jest naszą walką, walką papiestwa z żydomasonerią...

----------------- 
To tylko fragmenty. Gorąco polecam >>>CAŁOŚĆ

***

..."Zrozumiałam, że wszystkie łaski dla uratowania Kościoła wyjedna Niepokalana, której stopa zetrze głowę węża, ale że te wszystkie łaski rozniesie jeden tylko Św. Michał ! Więc wzywajcie, wzywajcie tego niezwykle potężnego Hetmana, bo zaczęły się ostateczne czasy!"...

                                                         ODCZYTY
                      z okazji rocznicy wyboru i koronacji Jego Świątobliwości
                           Piusa XI Papieża, miane w Przemyślu dla Sodalicji
                                          Mariańskiej Mężczyzn w r. 1923

19 marca – uroczystość świętego Józefa, oblubieńca NMP, dzień inauguracji Papieża Franciszka

(kliknij)Pozwólmy się „zarazić” milczeniem świętego Józefa!
Bardzo nam tego potrzeba w świecie zbyt często hałaśliwym, który nie sprzyja skupieniu i wsłuchaniu się w głos Boga.
*Papież Benedykt XVI *



Papieski herb i hasło – wyjaśnienie

Papież Franciszek zachowa ten sam herb, którym miał jako biskup Buenos Aires. Również zawołanie papieskie pozostanie bez zmian: „Miserando atque eligendo”.
Zawołanie papieża pochodzi z komentarza św. Bedy Czcigodnego (doktor Kościoła, angielski benedyktyn z VIII wieku) do Ewangelii św. Mateusza. Konkretnie chodzi o jego kazanie do opisu powołania Mateusza (9, 9-13).

Św. Beda pisze: „Vidit ergo Iesus publicanum, et quia miserando atque eligendo vidit, ait illi, Sequere me”. (Jezus ujrzał celnika, a ponieważ go umiłował, wybrał go, i powiedział mu: Pójdź za mną). Spojrzenie przez oczy miłosierdzia powołuje słabych do posługi. Ukochany i dlatego wybrany. Tak można by opisowo przetłumaczyć zwięzłe łacińskie zawołanie.

Homilia Bedy Czcigodnego znajduje się w Liturgii Godzin ze Święta św. Mateusza. To hasło wiąże się z duchową drogą papieża Franciszka. Jako 17-letni chłopak w święto św. Mateusza w 1953 roku doświadczył silnie, osobiście Bożej miłości. Odbył spowiedź, podczas której poczuł się dotknięty Bożym miłosierdziem.

Podjął wówczas decyzję o wyborze życia zakonnego śladami św. Ignacego z Loyoli, czyli postanowił służyć Bogu w zakonie jezuitów. Kiedy został biskupem nawiązał do tamtej pierwszej decyzji i wybrał wyrażenie św. Bedy „miserando atque eligendo” jako zawołanie biskupie. Teraz będzie ono także hasłem jego pontyfikatu.

Herb papieża Franciszka



Tarcza herbu biskupiego pozostaje bez zmian, zmienia się tylko jej obramowanie. Pojawiają się klucze św. Piotra, mitra i paliusz – symbole papieskie. Symbol IHS z krzyżem wpisany w słońce to symbol zakonu jezuitów (IHS – to monogram imienia Jezus).

Gwiazda na dole po lewej symbolizuje Maryję. Po prawej stronie znajduje się gałązka kwitnącego nardu (nie są to winogrona!). W ikonograficznej tradycji hiszpańskiej św. Józef był przedstawiany z gałązką nardową w ręce. Papież wskazuje więc na Maryję i św. Józefa jako swoich patronów.
---------
Gorąco polecam >>>więcej , wraz z komentarzami

Modlitwa do Świętego Józefa
Papieża Św. Piusa X
(Módlmy się tą modlitwą w intencji Papieża Franciszka)
Chwalebny Józefie Święty, wzorze wszystkich pracujących, uproś mi (Mu) łaskę bym i ja pracował w duchu pokuty, w celu zadośćuczynienia za me liczne grzechy: bym pracował sumiennie raczej z poczucia obowiązku niż dla swojego upodobania, bym pracował z weselem i z wdzięcznością dla Boga, upatrując swą chlubę w życiu i rozwijaniu przez pracę darów odebranych od Boga, bym pracował w porządku, spokojnie, w miarę moich sił i cierpliwie, nie cofając się przed znużeniem lub trudnościami; bym pracował przede wszystkim w czystej intencji i z zapomnieniem o sobie, mając nieustannie przed oczyma śmierć i rachunek, który muszę złożyć za czas stracony, ze zmarnowanych talentów, z opuszczenia dobrego, z próżnej dumy w powodzeniu, tak szkodliwej w dziełach Bożych. Wszystko dla Jezusa, wszystko przez Maryję, wszystko na Twój wzór, o Święty Patriarcho Józefie. To będzie moim hasłem w życiu i przy zgonie. Amen.

+
Modlitwa do Świętego Józefa Robotnika
Papieża Pawła VI
Święty Józefie, patronie Kościoła, Ty który u boku Słowa Wcielonego trudziłeś się każdego dnia, aby zapracować na chleb; Ty który zaznałeś niepokoju o jutro, goryczy ubóstwa, tymczasowości pracy; Ty który promieniujesz dzisiaj, w dniu Twego święta liturgicznego, przykładem Twej postaci skromnej przed ludźmi, ale wielkiej przed Bogiem; spójrz na ogromną rodzinę, która została Ci powierzona. Błogosław Kościołowi, przynaglając go coraz bardziej do podążania drogą ewangelicznej wierności, wspomagaj robotników w ich twardym bycie codziennym, broniąc ich od zniechęcenia, od buntu destruktywnego, jak również od pokus hedonizmu, módl się za ubogimi, którzy kontynuują ubóstwo Chrystusa na ziemi, wzbudzaj dla nich ciągłą hojność w ich braciach bogatych, strzeż pokoju na świecie, tego pokoju, który jedynie może gwarantować rozwój narodów, w pełnym urzeczywistnieniu ludzkich nadziei dla dobra ludzkości, dla misji Kościoła, dla chwały Trójcy Przenajświętszej. Amen. 

Modlitwa o pokorę
Papieża Jana XXIII
O Święty Józefie, stróżu Jezusa, małżonku Przeczystej Maryi, który przeszedłeś przez życie doskonale spełniając swój obowiązek, utrzymując pracą rąk Świętą Rodzinę z Nazaretu, wsperaj przychylnie tych, którzy - ufni - do Ciebie się zwracają!
Ty znasz ich dążenia, ich braki, ich nadzieje, oni do Ciebie się uciekają, ponieważ wiedzą, że w Tobie znajdą Tego, kto ich zrozumie i obroni.
Również i Ty zaznawałeś przeciwności, trudu, zmęczenia; ale właśnie przez te starania o zapewnienie bytu materialnego, Twój duch osiągnął najgłębszy pokój, cieszył się niewypowiedzianą radością z obcowania ze Synem Bożym i z Maryją, Jego Najmilszą Matką, Tobie powierzonymi.
Niech zrozumieją ci, których otaczasz swoją opieką, że nie są samotni w swej pracy, niech umieją odkrywać obok siebie Jezusa, przyjmować Go z wdzięcznością i strzec Go wiernie, tak jak Ty to czyniłeś. I wyjednaj, by w każdej rodzinie, w każdej fabryce, w każdym warsztacie, gdzie pracuje chrześcijanin wszystko było uświęcone miłością, cierpliwością, sprawiedliwością, troską o dobro - ażeby łaski niebios spływały obficie. Amen.

Litania do Świętego Józefa
Kyrie eleison, Chryste eleison, Kyrie eleison.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.

Święta Maryjo, módl się za nami.
Święty Józefie, módl się za nami.
Przesławny Potomku Dawida, módl się za nami.
Światło Patriarchów, módl się za nami.
Oblubieńcze Bogarodzicy, módl się za nami.
Przeczysty Stróżu Dziewicy, módl się za nami.
Żywicielu Syna Bożego, módl się za nami.
Troskliwy Obrońco Chrystusa, módl się za nami.
Głowo Najświętszej Rodziny, módl się za nami.
Józefie najsprawiedliwszy, módl się za nami.
Józefie najczystszy, módl się za nami.
Józefie najroztropniejszy, módl się za nami.
Józefie najmężniejszy, módl się za nami.
Józefie najposłuszniejszy, módl się za nami.
Józefie najwierniejszy, módl się za nami.
Zwierciadło cierpliwości, módl się za nami.
Miłośniku ubóstwa, módl się za nami.
Wzorze pracujących, módl się za nami.
Ozdobo życia rodzinnego, módl się za nami.
Opiekunie dziewic, módl się za nami.
Podporo rodzin, módl się za nami.
Pociecho nieszczęśliwych, módl się za nami.
Nadziejo chorych, módl się za nami.
Patronie umierających, módl się za nami.
Postrachu duchów piekielnych, módl się za nami.
Opiekunie Kościoła Świętego, módl się za nami.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

P.: Ustanowił Go panem domu swego.
W.: I zarządcą wszystkich posiadłości swoich.
P.: Módlmy się:
Boże, Ty w niewysłowionej Opatrzności wybrałeś Świętego Józefa na Oblubieńca Najświętszej Rodzicielki Twojego Syna, spraw, abyśmy oddając Mu na ziemi cześć jako opiekunowi, zasłużyli na Jego orędownictwo w niebie. Przez Chrystusa Pana Naszego.
W.: Amen.

W Watykanie rozpoczęła się inauguracja pontyfikatu Papieża Franciszka. Nałożenie paliusza i Pierścienia Rybaka to najważniejsze obrzędy uroczystości. W trakcie Mszy Św. Papież Franciszek wygłosi homilię, w której tradycyjnie zaprezentuje programu swego pontyfikatu (...)

Około 9 rano, a więc na pół godziny przed oficjalnym rozpoczęciem uroczystości, Ojciec Święty samochodem objechał sektory placu  Św. Piotra, by przywitać się z wiernymi.

O godzinie 9.30 księża kardynałowie koncelebrujący Mszę Św. podeszli najpierw do Ołtarza Konfesji w Bazylice św. Piotra. Następnie Papież wraz z patriarchami Kościołów wschodnich zszedł do Grot Watykańskich, by modlić się przy grobie św. Piotra.

Następnie ksiądz kardynał protodiakon Jean-Louis Tauran, który w środę ogłosił światu wiadomość o wyborze Papieża, nałożył Ojcu św. paliusz. Z kolei dziekan Kolegium Kardynalskiego ksiądz kardynał Angelo Sodano nałożył Franciszkowi Pierścień Rybaka.

Ceremonia odbywa się według nowych zasad obrzędów liturgicznych, zatwierdzonych przez Papieża Benedykta XVI na początku jego pontyfikatu w 2005 roku. Na mocy zmian, wprowadzonych wówczas do księgi Ordo Rituum pro Ministerii Petrini initio Romae Episcopi, zawierającej teksty liturgiczne przeznaczone do użytku w czasie papieskich celebracji po konklawe, wyraźnie oddzielono sprawowanie Eucharystii od innych obrzędów. Nałożenie paliusza i Pierścienia Rybaka nowemu Papieżowi nastąpiło zatem nie w trakcie Mszy św., jak miało to miejsce dotychczas, ale przed jej rozpoczęciem.

Uroczyste homagium, czyli hołd, złożyli Papieżowi wszyscy obecni księża kardynałowie, powtarzając gest, wykonany wcześniej w Kaplicy Sykstyńskiej zaraz po wyborze.

W uroczystościach bierze udział kilkaset tysięcy osób. Przybyły także oficjalne delegacje państw, rodzin królewskich, przedstawicieli Kościołów i innych religii, między innymi wiceprezydent Stanów Zjednoczonych Joe Biden, prezydent Argentyny Cristina Fernandez de Kirchner, oraz prezydenci: Chile Sebastian Pinera i Brazylii Dilma Rousseff.

W uroczystościach inauguracyjnych pontyfikatu Papieża Franciszka biorą udział także przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski ks. abp. Józef Michalik oraz sześciu biskupów: ks. bp. Wojciech Polak, sekretarz generalny KEP, ks. abp. Wacław Depo, ks. abp. Stanisław Budzik, ks. bp. Włodzimierz Juszczak, ks. bp. Grzegorz Kaszak i ks. bp. Artur Miziński. W Watykanie pracują także księża kardynałowie z Polski: Zenon Grocholewski i Stanisław Ryłko oraz ks. abp Zygmunt Zimowski.

***
....dziekan Kolegium Kardynalskiego ksiądz kardynał Angelo Sodano nałożył Ojcu św.
 Franciszkowi Pierścień Rybaka.

http://youtu.be/W8Dmtwol5MY

Szanowna Pani Joanno,

Podziwiam pani wiedzę o Kościele.

Wyrazy szacunku

Często zaskakuje mnie Pan... i nie wiem co odpowiedzieć...:)
Wierzę też, że nie ma przypadków...
Nie chciałabym, aby zabrzmiało nieskromnie to, co teraz powiem... ale widocznie , to powiedziane być miało... i Pana wypowiedź... stała się, do tej mojej refleksji, z zawartym w niej przesłaniem... inspiracją... za co Panu, Panie Michale dziękuję...

Jak większość z Nas... jestem chrześcijanką... podstawową jest, moja wiedza o Kościele...
Myślę, że o wiele mniej niż podstawową...
Dlatego bardzo staram się żyć Wiarą... m.in. ... słuchając Bożego Słowa...
Dziękuję Panu Bogu za wszystko, także za to, że bardzo pomocne w tej mojej wypowiedzi...
Jest Słowo Boże... i Jego interpretacja... przypadające na >dzień dzisiejszy... 
Słowo Boże, Które bardzo wpisuje się także... w bieżące wydarzenia w Kościele i w świecie...

Panie Michale...
Bardzo dziękuję  za przekazanie Nam pięknej Modlitwy...
W sercu swym Ją zapisałam
I będę wraz z innymi modlitwami odmawiać...
Obok też tej... którą już przekazywałam...  jeszcze raz pozwolę sobie ją odmówić... i innym Sercom przekazać...

+Panie Jezu... prowadź mnie/nas drogą... przez Ciebie wyznaczoną... dla mnie/nas przeznaczoną... Amen

Szczęść Boże...

"Tylko do serca rozdartego (...) może wejść miłosierna miłość Ojca" - napisał kard. Jorge Mario Bergoglio do archidiecezji Buenos Aires w liście na tegoroczny Wielki Post .

List Arcybiskupa Buenos Aires na początek Wielkiego Postu 2013
Do kapłanów, osób konsekrowanych i świeckich z Archidiecezji

Rozdzierajcie swoje serce, a nie szaty; powróćcie teraz do Pana Boga swojego, dlatego że On jest łagodny i miłosierny, nieskory do gniewu i bardzo łaskawy...

Stopniowo przyzwyczajamy się, słuchając i oglądając środki przekazu, do czarnego obrazu współczesnego społeczeństwa, przedstawianego w mediach z niemal przewrotną uciechą. Przyzwyczajamy się także do odczuwania tego obrazu wokół nas i na własnej skórze. Dramat jest na ulicy, w dzielnicy, w naszym domu i – również – w naszym sercu. Żyjemy w zetknięciu z przemocą, która zabija, która niszczy rodziny, przynosi wojny i konflikty w tylu krajach świata. Żyjemy w zetknięciu z zazdrością, nienawiścią, potwarzą, brakiem duchowości w naszych sercach.
Cierpienie niewinnych i pragnących pokoju nie przestaje nas policzkować; pogarda dla praw najsłabszych osób i ludów nie jest wcale od nas taka odległa; imperium pieniądza ze swoimi demonicznymi skutkami, takimi jak narkotyki, korupcja, handel ludźmi – nawet dziećmi – połączone z nędzą materialną i moralną, stały się monetą obiegową.
Niszczenie godności pracy, bolesna emigracja i brak przyszłości przyłączają się również do tej symfonii. I nasze, Kościoła, błędy oraz grzechy, także nie pozostają poza tym wielkim obrazem.

Egoizmy, które są osobiście usprawiedliwiane, ale przez to wcale nie mniejsze, brak wartości etycznych w społeczeństwie, objawiający się nowotworowymi przerzutami w rodzinach, w życiu dzielnic, wsi i miast, mówią nam o naszym ograniczeniu, o naszej słabości i o naszej niezdolności do zmiany tego niezliczonego ciągu niszczących rzeczywistości.

Pułapka niemocy skłania nas do myśli: Czy jest sens próbować zmienić to wszystko? Czy możemy coś zrobić w tej sytuacji? Czy warto próbować, skoro świat trwa w swoim karnawałowym tańcu, zakrywając na chwilę wszystkie problemy?
Jednak, kiedy spada maska, zjawia się prawda i – chociaż dla wielu mówienie o tym brzmi anachronicznie – znów pojawia się grzech, który rani nasze ciało z całą swoją destrukcyjną siłą, wykrzywiając kierunek, w którym zmierza świat i historia.

Wielki Post jawi się nam jako krzyk prawdy i nadziei, która nam odpowiada: ależ tak, jest możliwe, byśmy nie robili makijażu, malowali plastikowe uśmiechy jakby nic się nie działo. Tak, jest możliwe, że wszystko stanie się nowe i inne, dlatego, że Bóg nadal jest „bogaty w dobroć i miłosierdzie, zawsze gotowy do przebaczenia” i ożywia nas, by rozpocząć od nowa, raz po raz.
Dziś znowu jesteśmy zaproszeni na wielkanocną drogę do Życia, drogę, która zawiera krzyż i wyrzeczenie; która będzie niewygodna, lecz nie bezowocna. Jesteśmy zaproszeni, by przyznać, że coś źle funkcjonuje w nas samych, w społeczeństwie, w Kościele. Jesteśmy zaproszeni, by to zmienić, nawrócić się.

W tym dniu mocne i wzywające słowa proroka Joela: "Rozdzierajcie wasze serca, nie szaty: nawróćcie się do Pana Boga waszego" są zaproszeniem do wszystkich ludzi. Nikt nie jest wyłączony.
Rozdzierajcie serca, a nie szaty sztucznej pokuty bez pokrycia w przyszłości. Rozdzierajcie serca, a nie szaty formalnego postu z obowiązku, który przynosi nam satysfakcję. Rozdzierajcie serce, a nie szaty powierzchownej i egoistycznej modlitwy, która nie dochodzi do wnętrza własnego życia, by pozwolić dotknąć się Bogu.

Rozdzierajcie serca, by powiedzieć za Psalmistą: „zgrzeszyliśmy”.

„Grzech jest raną duszy: Och, poraniony biedaku, rozpoznaj swojego Lekarza!
Pokaż mu rany swoich win. I wiedząc, że przed Nim nie ukryjesz twoich sekretnych myśli, daj Mu usłyszeć jęk swojego serca. Ruszaj do Niego, do Jego litości z twoimi łzami, z twoim naleganiem, naprzykrzaj się mu! Niech usłyszy twoje westchnienia, niech twój ból dotrze do Niego tak, żeby wreszcie mógł ci powiedzieć: Pan wybaczył twój grzech.” (Święty Grzegorz Wielki).

To jest rzeczywistość naszej ludzkiej kondycji. To jest prawda, która może przyczynić się do autentycznego pojednania się… z Bogiem i z ludźmi. Nie chodzi o to, by zdyskredytować poczucie własnej wartości, lecz by wniknąć jak najgłębiej w swoje serce i wejść w tajemnicę cierpienia i bólu, który nas wiąże od wieków, tysięcy lat… od zawsze.

Rozdzierajcie serca, aby przez tę szczelinę dostrzec prawdę o sobie.
Rozdzierajcie serca, otwórzcie swoje serca, dlatego, że tylko do serca rozdartego
i otwartego może wejść miłosierna miłość Ojca, który nas kocha i uzdrawia. Rozdzierajcie serca, mówi prorok, a Paweł prosi nas prawie na kolanach: „pojednajcie się z Bogiem”. Zmiana trybu życia jest znakiem i owocem rozdartego serca, pojednanego z miłością, która nas przekracza.

Oto jest zaproszenie w obliczu tylu dotykających nas ran, które nas mogą doprowadzić do pokusy zatwardziałości: rozdzierajcie serca, by doświadczyć łagodności i czułości Boga w milczącej i spokojnej modlitwie. Rozdzierajcie serca, by usłyszeć echo tak wielu rozdartych żywotów, by obojętność nie uczyniła nas niewzruszonymi. Rozdzierajcie serca, aby kochać miłością, jaką jesteśmy kochani, pocieszać się tą pociechą, jaką sami jesteśmy pocieszani i dzielić się tym, co nam dano.

Ten okres liturgiczny, który rozpoczyna dziś Kościół, nie jest tylko dla nas, lecz także dla przemiany naszej rodziny, naszej wspólnoty, naszego Kościoła, naszej Ojczyzny, całego świata. To czterdzieści dni na przybliżenie się do świętości samego Boga; współpracując z Nim, przyjmujemy łaskę i możliwość zrekonstruowania ludzkiego życia, aby każdy człowiek doświadczył zbawienia, które Chrystus nam wyjednał swoją śmiercią i zmartwychwstaniem.

Obok modlitwy i pokuty, na znak naszej wiary w siłę Wielkanocy, która wszystko przemienia, przygotowujemy się również do rozpoczęcia, tak jak w poprzednich latach, naszego „Gestu wielkopostnej solidarności”. Jako Kościół w Buenos Aires, który zmierza ku Wielkanocy, wierząc, że Królestwo Boże jest możliwe, potrzeba, aby z naszych serc rozdartych przez pragnienie nawrócenia i przez miłość, wypłynęła łaska i skuteczny czyn, który złagodzi ból tylu braci podążających obok nas. «Żaden czyn cnoty nie może być skuteczny, jeśli z niego nie ma pożytku także dla innych... Więc, pomimo że przechodzisz dzień na czczo, pomimo, że śpisz na twardej ziemi, sypiesz popiół i wciąż wzdychasz; jeśli nie czynisz dobra innym, nie robisz niczego wielkiego» (św. Jan Chryzostom).

Ten Rok Wiary, który obchodzimy, jest także sposobnością, jaką Bóg nas obdarowuje, by rosnąć i dojrzewać do spotkania z Panem, który staje się widzialny w cierpiących twarzach tylu młodych ludzi bez przyszłości, w drżących rękach zapomnianych starców i w chwiejących się kolanach tylu rodzin, które stawiają czoła życiu, nie znajdując środków utrzymania.

Życzę wam świętego Wielkiego Postu, pokutnego i owocnego Wielkiego Postu, i bardzo proszę – was proszę – abyście modlili się za mnie. Oby Jezus wam błogosławił, a Najświętsza Panienka was strzegła.

Po ojcowsku:
kard. Jorge Mario Bergoglio SJ

Tłum. Leszek Śliwa i ks. Krzysztof Młotek

Z ks. bp. Wiesławem Meringiem, ordynariuszem włocławskim, rozmawia Małgorzata Pabis

Bądźmy opiekunami stworzenia – wezwał Ojciec Święty Franciszek w homilii wygłoszonej na inaugurację swojego pontyfikatu. Zaapelował do wszystkich ludzi dobrej woli, by nie niszczyć Bożego planu wypisanego w naturze.

– Myślę, że źródłem tego apelu jest kult, szacunek i miłość Papieża do św. Franciszka, który myślał w ten sam sposób. On kochał wszystko, co piękne, kochał życie! Ta myśl jest tak stara jak judaizm, jak chrześcijaństwo. Już w Księdze Rodzaju czytamy, że Pan Bóg nakazał, by człowiek był gospodarzem ziemi, ale nie eksploatatorem, któremu zależy tylko na „tu i teraz”, mądrze zarządzającym, myślącym nie tylko o sobie, lecz o przyszłych pokoleniach. Mądry gospodarz to taki, który ceni to, co zostało mu dane przez Pana Boga.

Papież przypomina nam więc, że świat jest darem Boga dla człowieka. Nie może on więc być egoistą, ale musi uczyć się takiej postawy, która będzie przynosiła pożytek nie tylko jemu, ale całej wspólnocie. W dzisiejszym egoistycznym świecie to papieskie przypomnienie jest bardzo cenne. Wiemy, że dziś szybki zysk jest czymś szalenie ważnym, i to nie tylko dla najmłodszego pokolenia. Trzeba ludziom więc przypominać, że świat, życie są darami, których nie wolno nam niszczyć!

Już u początku pontyfikatu Franciszek upomniał się o życie najsłabszych – zarówno dzieci, jak i ludzi starszych.

– Papież upomina się nie tylko słowem, ale całym swoim życiem. O tym, że kardynał Bergoglio został wybrany na Papieża, dowiedziałem się w czasie pielgrzymki do Ziemi Świętej. Już następnego dnia, kiedy w czasie spotkania z delegacją Konferencji Episkopatu Polski prezydent Izraela zapraszał Ojca Świętego Franciszka do Ziemi Świętej, powiedział nam, że Żydzi z Buenos Aires mają jak najlepsze zdanie o nowym Papieżu, zaświadczają, że jest to człowiek pełen prostoty, życzliwości, mający bardzo dobry kontakt z ludźmi.

Często chcemy być blisko tych najważniejszych, największych tego świata, szukając w ten sposób jakichś korzyści, chwały, splendoru. Postawa zaś Chrystusa, a potem także św. Franciszka była taka, że nie dzielili ludzi na biednych i bogatych, na mądrych i tych mniej wykształconych, prostych. Każdy – bez względu na to, kim był i co reprezentował – był dla nich ważny. A w sposób szczególny cenili ludzi ubogich, potrzebujących. Kościół dziś – o czym przypomina nam Ojciec Święty Franciszek – musi wędrować ich śladami. Nie ma innej możliwości. Nie może być tak, że Kościół będzie otwarty tylko na „mędrków”, którzy chcą go reformować. Owszem, im więcej mądrości, darów, tym lepiej, ale Kościół musi być otwarty na ludzi ubogich, biednych, potrzebujących, tych, których życie jest zagrożone! Musi stawać w ich obronie! Często ci ludzie nie mają głosu, więc Kościół musi być ich głosem! W każdym człowieku obecny jest Chrystus, więc my – broniąc człowieka – bronimy Chrystusa! Czy wolno nam tego nie czynić?

W homilii papieskiej znalazły się także słowa o solidarności międzypokoleniowej.

– Dziś świat zdaje się o niej zapominać. Mówi się, że człowiek musi realizować siebie. „Ja”, „siebie” – odmieni się na wszystkie strony. A wielkość człowieka polega na tym, że myśli o innych, a nie o sobie. Kościół od wieków zdawał sobie sprawę z wielkiej roli, jaką w społeczeństwie pełni rodzina, zwłaszcza ta wielodzietna. Przecież nikt nie nauczy kochać człowieka tak jak rodzina. Owszem, zdarzają się różne problemy, nieporozumienia. Ale jeśli rodzina jest mądrze prowadzona, to uczy swoich członków cnót: przebaczenia, altruizmu, miłości, pomocy. Człowiek, który żyje sam dla siebie, jest zaprzeczeniem osoby. Osobą jest się tak naprawdę, kiedy żyje się dla innych.

Ojciec Święty zdaje sobie sprawę z tego, jak niebezpieczne tendencje pojawiają się w świecie, a szczególnie w Europie, która zmierza w złym kierunku, która zatraciła jakby instynkt przetrwania, istnienia, dlatego dziś nam przypomina, byśmy sobie nawzajem służyli, żyli dla innych.

Sam też daje przykład, bo czy nie tak można odebrać słowa Franciszka o tym, że władza to służba?

– Myślę, że za te słowa w sposób szczególny Ojcu Świętemu powinni być wdzięczni biskupi i kapłani. Kiedyś było znane, a dziś jest zapomniane przysłowie: „Deo servire regnare est” (Służyć Bogu znaczy królować). Dziś wielu z nas lubi stawiać siebie na miejscu Pana Boga, a przecież nie wolno nam nikogo traktować z góry. Mama bł. ks. Jerzego Popiełuszki lubi mówić, że jeśli Pana Boga postawi się na pierwszym miejscu, to wszystko jest na właściwym miejscu. Jeśli to uczynimy w naszym życiu, nie będziemy musieli myśleć, co i dlaczego robimy. Cała nasza postawa będzie wówczas przejrzysta, całym sobą będziemy ukazywali ludziom Boga.

I takie jest zadanie każdego chrześcijanina. Kapłan, biskup, kardynał czy wreszcie Papież przez głoszenie Słowa Bożego, przez sprawowanie sakramentów, przez Liturgię wypełnia swoje powołanie, przybliżając ludziom Boga. Ale i polityk, przez ustanawianie prawa zgodnego z prawem naturalnym, z prawem Bożym, także lekarz, przez obronę życia, a nie uciekanie się do aborcji, do metody in vitro czy eutanazji, również dziennikarz, przez służbę prawdzie – oni wszyscy wypełniają swoje powołanie, służą Panu Bogu!

Papież wezwał nas także do nadziei.

– Myślę, że to było świadome nawiązanie do nauczania Ojca Świętego Benedykta XVI. To jest bardzo piękne, jak Papieże ostatnich lat się uzupełniają. W tym zamieszaniu, które po decyzji Benedykta XVI wprowadziły media, próbując wmówić nam, że Kościół jest skłócony i podzielony, w dwa dni został wybrany następca, który kontynuując to, co rozpoczął jego poprzednik, wprowadza nowe, aktualne i piękne wątki.

Przecież to Ojciec Święty Benedykt XVI napisał encyklikę o nadziei >„Spe salvi”. Dziś Franciszek również nam przypomina, że musimy być ludźmi nadziei, bo bez nadziei człowiek nie widzi sensu życia. Kiedy mamy w sobie nadzieję, niestraszne są nam żadne „proroctwa”. My zawierzyliśmy Chrystusowi, dlatego nie zawstydzimy się na wieki.

Dziękuję za rozmowę.

Małgorzata Pabis
Nasz Dziennik

Małgorzata Rutkowska
Nasz Dziennik

Papież Franciszek i ekumeniczny patriarcha Konstantynopola Bartłomiej I pragną w przyszłym roku wspólnie odwiedzić Jerozolimę. Propozycję honorowego zwierzchnika prawosławia papież przyjął z zadowoleniem - poinformowała 21 marca włoska agencja misyjna „AsiaNews”.
(...)

(Bazylika Grobu Świętego w Jerozolimie)

Spotkanie to ma nawiązywać do pierwszego od 1054 roku spotkania papieża z patriarchą Konstantynopola - przed 50 laty w Jerozolimie, w styczniu 1964 roku. Spotkali się wówczas papież Paweł VI i patriarcha Atenagoras. Wydarzenie to zainicjowało dialog ekumeniczny obydwu stron.
(...)
Obaj zwierzchnicy Kościołów postanowili także rozwijać wspólne inicjatywy na rzecz ochrony środowiska. Patriarcha Bartłomiej miał zachęcić, aby wspólnie z papieżem dokonali otwarcia wystawy poświęconej ochronie rzeczywistości stworzonej.
 
Wystawa planowana jest na 2015 rok na Górze Atos...

Franciszek przypomniał, na jakich płaszczyznach przedstawiciele różnych religii mogą ze sobą współpracować. Pierwsza, to obrona praw naturalnych, w ramach powszechnie obowiązującego prawa moralnego, druga, to walka wszystkich ludzi wierzących – niezależnie od religii jaką wyznają – o absolutny prymat Boga w życiu ludzkim - mówi portalowi Fronda.pl Michał Barcikowski.

Aleksander Majewski (Fronda.pl): Czy pontyfikat Ojca Świętego będzie kontynuacją kierunku wyznaczonego przez Jana Pawła II?

Michał Barcikowski („Christianitas”): Jeśli chodzi o jakiś rys charakterystyczny tego pontyfikatu, to nie będzie to rys Jana Pawła II, ani Benedykta XVI. Będzie to własny rys Franciszka, choć to nie indywidualny rys powinien być dla nas najważniejszy. Najważniejsze jest, że pontyfikat Franciszka będzie kontynuacją misji św. Piotra.

A rys jezuicki?

Pytanie, czy istnieje coś takiego jak jeden rys jezuicki.

Nie da się ukryć jezuickiej tożsamości kard. Bergoglio...

Powtarzam: będzie to indywidualny rys Jorge Bergoglio, na który składa się oczywiście również to, że jest jezuitą, że pochodzi z Ameryki Południowej, że jest dzieckiem młodej emigracji europejskiej, że jest kapłanem, który swoją duchowość kształtował w czasach na styku czasów przedsoborowych, soborowych i epoki posoborowej. Dlatego wzbraniam się przed odniesieniami do Jana Pawła II czy Benedykta XVI. To będzie po prostu pontyfikat Franciszka.

Dobrze, ale czy możemy spodziewać się częściej spotkań z przedstawicielami wspólnot niechrześcijańskich?

Częściej niż kiedy? Myślę, że absolutnie wszyscy, a przede wszystkim dziennikarze powinni dać sobie spokój z przewidywaniem, co będzie dalej. Skupmy się na tym, co już się stało i co się na naszych oczach dzieje. A dzieje się sporo i wbrew schematom. Na przykład podczas wczorajszego spotkania ekumenicznego i międzyreligijnego Franciszek bardzo mocno zaakcentował rozróżnienie na Kościoły i wspólnoty kościelne, zawarte w deklaracji „Dominus Iesus” z 2000 r. Właśnie to rozróżnienie bardzo bolało „zawodowych ekumenistów”, a także partnerów do dialogu ze strony protestanckiej. Według tego rozróżnienia, wspólnoty, które nie zachowały prawdziwej sukcesji apostolskiej nie są Kościołami w sensie ścisłym. Ojciec Święty przypomniał również o tym, na jakich polach przedstawiciele różnych religii mogą współpracować. Papież wymienił dwie płaszczyzny. Pierwsza, to obrona praw naturalnych, w ramach powszechnie obowiązującego prawa moralnego, czyli nie tylko walka o życie nienarodzonych, ale również walka z biedą i niesprawiedliwością. Natomiast druga, to walka wszystkich ludzi wierzących – niezależnie od religii jaką wyznają – o absolutny prymat Boga w życiu ludzkim. Widać w tym przemówieniu wierność doktrynie Kościoła i nie składanie prawdy na ołtarzu pozornej zgody, a także realizm - realne spojrzenie na to, co ludzie różnych religii mogą zdziałać razem bez udawania, że nie ma między nimi różnic.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiał Aleksander Majewski

http://www.fronda.pl/a/barcikowski-dla-frondapl-rozroznienia-jakie-przyp...

Wczoraj minął...
(...)dokładnie rok, gdy konklawe zebrane
po rezygnacji Benedykta XVI na 265. Następcę św. Piotra wybrało ks.
kard. Jorge Mario Bergoglio, arcybiskupa Buenos Aires. Choć w ciągu tego
roku komentatorzy w najróżniejszy sposób usiłują scharakteryzować
istotę tego pontyfikatu, jedno nie ulega wątpliwości: Papież z Argentyny
jest świadkiem tego, że Kościołem rządzi Chrystus, a Następca św.
Piotra jest tylko Jego narzędziem i sługą, który z charakterystyczną
sobie prostotą potrafi „umacniać braci w wierze”.

W ciągu roku pontyfikatu Franciszek odbył jedną zagraniczną podróż
apostolską do Brazylii (22-29 lipca) oraz trzy na terytorium Włoch,
odwiedzając wyspę Lampedusa (8 lipca), Cagliari (22 września) oraz Asyż
(4 października). Ogłosił jedną encyklikę („Lumen fidei”, 29 czerwca),
jedną adhortację apostolską („Evangelii gaudium” – 24 listopada) oraz
cztery listy apostolskie w formie motu proprio: o jurysdykcji Państwa
Watykańskiego w sprawach karnych (11 lipca), o zapobieganiu „praniu”
pieniędzy, finansowaniu terroryzmu i rozprzestrzenianiu broni masowego
rażenia (8 sierpnia), zatwierdzający nowy statut instytucji finansowych
Watykanu (15 listopada) oraz ustanawiający nową strukturę ekonomiczną
Stolicy Apostolskiej i Państwa Watykańskiego (24 lutego).

Od chwili swego wyboru na Stolicą Piotrową Franciszek odwiedził trzy
rzymskie parafie: św. Elżbiety i Zachariasza (26 maja), św. Cyryla
Aleksandryjskiego (1 grudnia) oraz Najświętszego Serca Jezusowego na
Castro Pretorio (19 stycznia 2014 r.). Warto dodać, że w pierwszą
niedzielę po swoim wyborze przybył również do położonej na terenie
Watykanu parafii św. Anny, gdzie przewodniczył Mszy Świętej.

Jeden raz, 12 maja 2013 r., Ojciec Święty przewodniczył
uroczystościom kanonizacji, podczas której wyniósł do chwały ołtarzy
trzy osoby. Odbył jeden konsystorz publiczny, podczas którego kreował 19
nowych kardynałów (22 lutego 2014 r.), w czasie dwóch uroczystości (24
października i 15 listopada 2013 r.) wyświęcił osobiście trzech nowych
biskupów. Z kolei jeden raz udzielił święceń kapłańskich 10 diakonom (21
kwietnia 2013 r.).

W ciągu minionego roku Papież Franciszek przewodniczył ponad 60
liturgiom z udziałem ogółu wiernych, 55-krotnie spotkał się z wiernymi
na placu św. Piotra na modlitwie „Anioł Pański”, a 39 razy na audiencji
generalnej. Tyle statystyki. Bo przecież to nie one są najważniejszą
pomocą do szkicu pierwszego roku pontyfikatu Papieża z Argentyny…

Wobec medialnej karykatury

Kardynał Jorge Maria Bergoglio wybrany został na Następcę św. Piotra
13 marca 2013 r. w piątym głosowaniu w drugim dniu konklawe, które
zebrało się po rezygnacji Papieża Benedykta XVI. Jak wyjaśnił podczas
pierwszej audiencji dla dziennikarzy, obranym imieniem nawiązał do św.
Franciszka z Asyżu, w którym widział „człowieka ubóstwa, pokoju,
kochającego i strzegącego stworzenia, w tym czasie, kiedy nasza relacja z
rzeczywistością stworzoną nie jest zbyt dobra”. „Jakże bardzo chciałbym
Kościoła ubogiego dla ubogich” – to zdanie Ojca Świętego Franciszka
wielu dziennikarzy potraktowało jako programowe hasło pontyfikatu,
najczęściej interpretując je według własnych potrzeb. Zaczęto więc mówić
i pisać o „powrocie do Kościoła ubogiego”, przeciwstawiając Papieża z
Argentyny niemal całej reszcie duchowieństwa, a przede wszystkim
biskupom. Mówi się nawet o „Kościele Franciszka”, stojącym rzekomo w
opozycji do „Kościoła instytucjonalnego”. Franciszek przedstawiany jest
jako ten, który ma „zreformować” Kościół, przy czym reforma ta miałaby
polegać przede wszystkim na ogołoceniu duchowieństwa z dóbr doczesnych,
„poluzowaniu” odwiecznych norm moralnych, nie mówiąc już o zniesieniu
celibatu czy dopuszczeniu kobiet do kapłaństwa. Jeśli przeanalizujemy
przekazy medialne dotyczące pontyfikatu Franciszka, można odnieść
wrażenie, iż nauczanie nowego Następcy św. Piotra skupia się przede
wszystkim wokół nadużyć i bogactwa osób duchownych, zachęcając do
piętnowania tych ostatnich. Tymczasem każdy, kto z uwagą śledzi
papieskie nauczanie, bez trudu zauważy, że podobne tematy podejmowane są
tylko w bardzo minimalnym zakresie i wyłącznie w odniesieniu do
konkretnych sytuacji.

Media jakoś nie chcą dostrzec, że papieskie przesłanie nie jest
kierowane wyłącznie do duchowieństwa, lecz do wszystkich ludzi dobrej
woli. Franciszek nie nawołuje ich do pozbywania się dóbr doczesnych,
lecz do uwolnienia się od ślepego przywiązania do zasobów materialnych,
ograniczającego ludzką wolność i będącego bezpośrednią przyczyną
niesprawiedliwości i ludzkich tragedii. Papież uczy nie tylko
wrażliwości na kwestie społeczne, zwłaszcza na problem ludzi ubogich i
najbardziej potrzebujących, ale nadzwyczaj często mówi o modlitwie,
przebaczeniu i nawróceniu. Dziennikarze, którzy przykleili Franciszkowi
etykietę „postępowca” i przemilczają wiele istotnych aspektów tego
pontyfikatu, o tym jednak już nie wspominają. A chyba najważniejszym
elementem papieskiego nauczania w minionym roku było przypomnienie, że
prawdziwą siłą Kościoła nie jest bogactwo czy ubóstwo jego wiernych,
lecz modlitwa i wierność Chrystusowi.

„Efekt Franciszka”

Od pierwszych chwil swego pontyfikatu Franciszek zyskał dużą
popularność. Dowodzą tego wielkie liczby osób na spotkaniach. Dawno nie
było ich tak wiele. Papież z Argentyny z pewnością wzbudził nowe
„zainteresowanie” Kościołem katolickim. Myli się jednak ten, kto
twierdziłby, że u wszystkich owo „zainteresowanie” wynika z przebudzenia
zakorzenionego w sercu pragnienia zbliżenia się do Boga. Z pewnością
dla wielu osób źródłem tego zainteresowania jest poszukiwanie sensacji,
które przepowiadają media szukające we Franciszku przede wszystkim
wsparcia dla własnych spraw. Niemniej jednak nie można nie dostrzec tzw.
efektu Franciszka, którego dowiódł prof. Massimo Introvigno, włoski
socjolog, zwracając między innymi uwagę na fakty, że coraz więcej osób
powraca do Kościoła czy wzrosła liczba chętnych do stanu duchownego. O
czym to świadczy? O tym, że Ojciec Święty jest przede wszystkim
duszpasterzem, a dopiero w następnej kolejności Głową Państwa
Watykańskiego. Dowodzą tego już same Msze św. odprawiane codziennie w
watykańskim Domu św. Marty i głoszone tam kazania. Wskazują na to także
poszczególne gesty czy często improwizowane przemówienia. Nie ulega
wątpliwości, że choć Franciszek przemawia w sposób prosty, potrafi swoim
przesłaniem dotrzeć do ludzi, do których bardzo często nie udaje się
dotrzeć duchownym, przemawiającym – jak to kiedyś określił ks. kard.
Zenon Grocholewski – „ponad głowami”. Na pewno jest to pewnego rodzaju
sukces tego pontyfikatu. Jeśli jednak można mówić o „nowym stylu”, który
Papież z Argentyny wprowadził do posługi Następcy św. Piotra, to tylko w
pewnym zakresie. Aby się o tym przekonać, wystarczy obejrzeć nagrania
filmowe z pierwszych miesięcy i lat pontyfikatu Jana Pawła II. Prostota
Franciszka z pewnością nie pozostaje bez wpływu na tych, którzy na niego
patrzą. Nie wolno jednak zapominać, że podobnie było z Janem Pawłem II.
Nie jest to jedyne podobieństwo do Papieża z Polski.

Warto przypomnieć, że zaledwie kilkanaście godzin po swoim wyborze na
Stolicę Piotrową Franciszek udał się do rzymskiej Bazyliki Matki Bożej
Większej, by ofiarować Jej swoją nową posługę. Niedługo potem poprosił
ks. kard. José Policarpo, patriarchę Lizbony, aby ten powierzył jego
pontyfikat Matce Bożej Fatimskiej, co nastąpiło 13 maja 2013 roku.
Dokładnie pięć miesięcy później, podczas obchodów Światowego Dnia
Maryjnego, Ojciec Święty na placu św. Piotra dokonał aktu poświęcenia
świata Niepokalanemu Sercu Maryi. Choć media całkowicie przemilczają
maryjny rys pontyfikatu, to w nim właśnie widać szczególne podobieństwo
duchowe obu wspomnianych Papieży. Wyraźnie widoczne jest ono też między
innymi w stosunku do chorych i w odniesieniu do młodzieży.

Wypłynąć na głębię

Choć szczególny zachwyt nad Papieżem z Argentyny rozbrzmiewa w
mediach liberalnych i lewicowych, po roku jego pontyfikatu nie trudno
nie zauważyć, że Franciszek nie jest „rewolucjonistą” w tym sensie, w
jakim chciałyby one go widzieć. Z pewnością nie wyjdzie naprzeciw
oczekiwaniom tych komentatorów, publicystów i dziennikarzy, którzy na
łamach środków społecznego przekazu starają się przekonać odbiorców,
jakoby do czasu Papieża Franciszka Kościół katolicki błądził i dopiero
teraz ma szansę wejść na właściwe tory. Rozczaruje również tych, którzy
chcieliby, by zmienił nauczanie Kościoła na temat aborcji, eutanazji czy
związków homoseksualnych, wprowadzając akceptację dla moralnego
relatywizmu. Jeśli zaś – również w kontekście osób duchownych – tak
wyraźnie wskazuje na wartość chrześcijańskiej pokory, to przede
wszystkim po to, by zwrócić uwagę, jak istotne jest, by w czasach
relatywizmu i konsumpcjonizmu u tych, którzy przepowiadają Ewangelię,
nie było rozdźwięku między tym, co się głosi, a codziennym życiem, bo
tylko w ten sposób można „wypłynąć na głębię”. Rok pontyfikatu
Franciszka jest tego najlepszym dowodem.

Sebastian Karczewski

http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/71018,proboszcz-swia...

***

>Adhortacja apostolska Evangelii Gaudium

Marta Milczarska

***

>Papież Franciszek: Akt zawierzenia Matce Bożej Fatimskiej

>Akt zawierzenia Matce Bożej

o. Zdzisław Klafka CSsR

Nasz Dziennik

Gdy zapytałem moich znajomych dziennikarzy watykanistów, jaka
rocznica przypada 11 lutego, wszyscy odpowiedzieli: pierwsza rocznica
ogłoszenia rezygnacji Benedykta XVI z urzędu. Oczywiście, decyzja
Papieża była historycznym wydarzeniem, ale w ten sposób zapomniano
poniekąd, że Benedykt XVI ogłosił swą rezygnację w czasie konsystorza,
który miał miejsce w 84. rocznicę traktatów laterańskich, na mocy
których powstało Państwo Watykańskie, a te z kolei zostały podpisane w
71. rocznicę pierwszego z objawień maryjnych we francuskich Pirenejach.
Dla Kościoła dzień 11 lutego pozostanie więc przede wszystkim rocznicą
jednego z najważniejszych wydarzeń religijnych XIX wieku i dniem
wspomnienia Matki Bożej z Lourdes.

Objawienia w Lourdes

W dniu 11 lutego 1858 r. Bernadetta Soubirous, 14-letnia córka
bezrobotnego młynarza, udała się wraz z siostrą i koleżanką na
poszukiwanie drewna do kominka. Niedaleko rzeki Gave, w grocie skały
zwanej Masse Vielle (w dialekcie Massabielle) dziewczynka dostrzegła
niezwykłą światłość, z której wyłoniła się postać młodej kobiety.
„Zjawa” nic nie mówiła – zrobiła jedynie znak krzyża i przesuwała
paciorki różańca. Widzenia będą się powtarzać w następnych dniach – w
lutym Bernadetta będzie miała w sumie jedenaście objawień, w marcu –
pięć, w kwietniu i lipcu – po jednym (ostatnie będzie miało miejsce 16
lipca). Podczas szesnastego objawienia – 25 marca 1858 r., w uroczystość
Zwiastowania Pańskiego, „Piękna Pani” – jak nazywała ją Bernadetta –
wyjawiła, kim jest, zwracając się do dziewczynki w dialekcie: „Que soy
era Immaculada Councepciou” („Jestem Niepokalane Poczęcie”). Oczywiście,
widząca, analfabetka bez większej kultury religijnej, nie mogła
wiedzieć, że cztery lata wcześniej, 8 grudnia 1854 r., Pius IX ogłosił
dogmat o Niepokalanym Poczęciu.

Kościół a objawienia

Kościół uważnie śledził wydarzenia w Lourdes. Trzeba było wielkiej
roztropności, tym bardziej że nabrały one wielkiego rozgłosu w całej
Francji. Bertrand-Sévére Laurance, biskup Tarbes, diecezji, na terenie
której znajdowało się miejsce domniemanych objawień, już 28 lipca 1858
r. powołał komisję kościelną, która 17 listopada przesłuchała
Bernadettę. Komisja pod przewodnictwem samego biskupa pracowała ponad
trzy lata, a ukoronowaniem jej działalności był list bp. Laurance’a z 18
stycznia 1862 r., w którym stwierdza się autentyczność objawień. Oto
najważniejsze stwierdzenia zawarte w dokumencie: „Uważamy, że
Niepokalana Maryja, Matka Boża, rzeczywiście ukazała się 11 lutego 1858
r. i w następnych dniach – w sumie osiemnaście razy – w grocie
Massabielle na przedmieściach Lourdes. Objawienia te mają wszystkie
cechy autentyczności, wierni zatem mogą spokojnie w nie wierzyć.
Oddajemy tę naszą ocenę osądowi Ojca Świętego, który ma władzę w
Kościele powszechnym. Zezwalamy na kult Najświętszej Maryi Panny z groty
w Lourdes na terenie diecezji. Spełniając życzenie Niepokalanej,
wielokrotnie powtórzone w czasie objawień, podejmujemy budowę
sanktuarium Groty, która staje się własnością Kurii diecezjalnej w
Tarbes”. Od tego momentu sanktuarium w Lourdes będzie jednym z
naważniejszych centrów kultu maryjnego nie tylko Francji, ale i świata.

Papieże a objawienia w Lourdes

Większość papieży, począwszy od Piusa IX, uważała objawienia Matki
Bożej w Lourdes za jedno z najważniejszych wydarzeń w XIX-wiecznej
historii Kościoła. Dlatego Leon XIII z zadowoleniem przyjął dar biskupa
Tarbes, Franciszka Ksawerego Schoepfera, w postaci kopii Groty Objawień.
Fundusze na budowę zebrano w ogólnoświatowej zbiórce zorganizowanej
przez misjonarzy Niepokalanej – bp Schoepfer mógł więc stwierdzić: „Cały
świat wniósł swój wkład w budowę tej Groty”.

Kopię Groty wzniesiono w Ogrodach Watykańskich w ich najwyższym
punkcie, a pracami kierował Costantino Schneider, „architekt Świętych
Pałaców”, jak nazywano wówczas naczelnego architekta Watykanu. Wokół
wiernej kopii Groty wzniesiono fasadę udekorowaną dwoma okrągłymi
mozaikami, przedstwiającymi Papieża i Biskupa darczyńcę. Inauguracji, na
którą przybył również ambasador Francji Armand Nisard, dokonał 90-letni
Leon XIII w dniu 1 czerwca 1902 r.

W następnych latach na tarasie nad
Grotą wybudowano kopię, oczywiście w zmniejszonej skali, neogotyckiej
Bazyliki Niepokalanego Poczęcia z Lourdes z jej charakterystyczną
strzelistą dzwonnicą, a po bokach półkoliste schody prowadzące z tarasu
na plac przed Grotą. Inauguracji budowli dokonał już następny papież –
Pius X, 28 marca 1905 r. Tym razem nie było francuskiego ambasadora –
Francja prowadziła wówczas agresywną politykę antyklerykalną, która
doprowadziła do rozdziału państwa i Kościoła oraz do zerwania stosunków
dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską. Ta kopia maryjnego sanktuarium
przetrwała do 1933 r. Gdy wieża, na skutek pęknięć, groziła zawaleniem –
ówczesny papież Pius XI skorzystał z okazji, by rozebrać kopię
bazyliki, która tak bardzo kontrastowała z barokową kopułą Bazyliki św.
Piotra.

Pius XII i Jan XXIII mieli szczególne związki z Lourdes – byli w tym
maryjnym sanktuarium jeszcze jako kardynałowie: w 1935 r. kard. Eugenio
Pacelli reprezentował tutaj Piusa XI podczas uroczystości zakończenia
nadzwyczajnego Jubileuszu Odkupienia, natomiast kard. Angelo Roncalli w
1958 r., kilka miesięcy przed wyborem, na papieża konsekrował w Lourdes
nową bazylikę pw. św. Piusa X. Gdy kard. Roncalli został papieżem,
otrzymał w darze od bp. Pierre-Marie Théasa, biskupa Tarbes i Lourdes,
ołtarz, który przez ponad pięćdziesiąt lat znajdował się w Grocie
Objawień – Papież kazał go umieścić w Grocie watykańskiej, gdzie służy
po dzień dzisiejszy. Na polecenie Jana XXIII rozebrano również boczne
schody, pozostawiając jedynie najważniejszą część maryjnego sanktuarium –
Grotę Massabielle.

Jan Paweł II, papież maryjny, bardzo często bywał w watykańskiej
Grocie z Lourdes – szczególnie lubił nabożeństwa majowe, na które
zapraszał rodaków. Nie wszyscy jednak wiedzą, że i jego następcę
cechowała duża pobożność maryjna. Benedykt XVI już w dniu wyboru, 19
kwietnia 2005 r., po udzieleniu błogosławieństwa z Loży Błogosławieństw
kazał się zawieźć samochodem do Groty, gdzie modlił się i zawierzył swój
pontyfikat opiece Matki Bożej. Benedykt XVI prawie codziennie, bez
względu na pogodę, udawał się do Ogrodów Watykańskich, by wraz ze swoimi
sekretarzami odmawiać Różaniec, spacerując wzdłuż średniowiecznego muru
z czasów Leona IV – spacery te kończyły się przed figurą Matki Bożej w
Grocie z Lourdes.

Papież Franciszek zaczął swój pontyfikat od wizyty w sanktuarium
maryjnym – rankiem 14 marca 2013 r., dwanaście godzin po wyborze, był
już z bukietem kwiatów przed ikoną Matki Bożej Salus Populi Romani –
najbardziej czczoną ikoną maryjną Rzymu, która znajduje się w kaplicy
paulińskiej w Bazylice Matki Bożej Większej. Cały świat śledził te
pierwsze kroki nowego Biskupa Rzymu, lecz światowe media nie odnotowały
faktu, że tego samego dnia po południu Franciszek zapragnął odwiedzić
Grotę Madonny, aby pomodlić się przed figurką Tej, która 155 lat
wcześniej ukazała się we francuskich Pirenejach Bernadetcie Soubirous,
ubogiej córce młynarza.

11 lutego, w rocznicę objawień maryjnych, warto przypomnieć, że
papieże mają swoje własne Lourdes w Ogrodach Watykańskich, a ich częste
tutaj wizyty świadczą, iż sterując Łodzią Piotrową, potrzebują pomocy
Matki Bożej.

Włodzimierz Rędzioch

http://www.niedziela.pl/artykul/110382/nd/Lourdes-w-Watykanie

***

Pozwolę sobie podpiąć wpis:

> Matka Boża z Lourdes… i Bernadetta Soubirous…

Wiernym „przysługuje prawo, a niekiedy nawet obowiązek wyjawiania swego zdania świętym pasterzom w sprawach dotyczących dobra Kościoła” (KKK 907). Do tej pory wobec ataku na małżeństwo i pojęcie czystości skorzystało z tego prawa skorzystało 138 355 wiernych, z synowskim oddaniem prosząc Ojca Świętego Franciszka o słowo, które zapobiegłoby rozmywaniu nauczania Chrystusa.

Synowska prośba, wystosowana do papieża Franciszka w związku z ostatnią sesją synodu, nie stanowi precedensu. Wierni od wieków zwracają się do swych pasterzy – także do Biskupa Rzymu – o interwencje, rozproszenie wątpliwości bądź obronę wiary przed upowszechnianymi błędami. W niektórych okolicznościach jest to nie tyle prawem, co obowiązkiem wiernych, dla których kompasem powinna być nienaruszalność wiary i obyczajów, szacunek wobec pasterzy i dbałość o wspólne dobro. Posłuszeństwo wierze (Rz 1,5; 16,26) jest naszym pierwszym obowiązkiem.

Po dwóch latach od wyboru kardynała Jorge Mario Bergoglio na Stolicę Piotrową, z synowską prośbą do Ojca Świętego zwraca się ponad 138 tysięcy wiernych. Co zrozumiałe, liczba ta stale rośnie: mamy powody do niepokoju, tym bardziej, kiedy obserwujemy przenikanie antychrześcijańskiej ideologii do dyskusji nad wiarą i dyscypliną Kościoła. Zauważamy ogólne zamieszanie spowodowane wrażeniem, jakoby w nauczaniu Kościoła powstał wyłom, który mógłby doprowadzić do zaakceptowania cudzołóstwa poprzez dopuszczenie osób rozwiedzionych, żyjących w nowych związkach cywilnych, do Komunii Świętej. Nie dość tego, sugeruje się nawet, jakoby Kościół mógł w przyszłości zaakceptować jednoznacznie potępione, jako sprzeczne z Prawem Bożym i naturalnym, praktyki i związki homoseksualne.

Utwierdzanie braci w wierze (zob. Łk 22,32) jest zadaniem powierzonym przez Chrystusa Piotrowi, jak i Jego następcom – aż do końca czasów. Błagamy Cię, Ojcze Święty, o takie słowo! Czynimy to z sercem przepełnionym oddaniem dla Waszej Świątobliwości oraz wszystkiego, co Wasza Świątobliwość reprezentuje. Mamy pewność, że słowo Biskupa Rzymu nigdy nie wprowadzi rozdziału pomiędzy duszpasterską praktyką, a nauką ustanowioną przez Jezusa Chrystusa i przekazywaną przez Jego namiestników, bowiem to tylko powiększyłoby panujący chaos. Wszak nasz Zbawiciel nauczał z całą jasnością, iż musi istnieć zgodność pomiędzy głoszoną prawdą i praktyką życia. Przestrzegał nas także, że jedynym sposobem by nie upaść, jest wcielanie w życie Jego nauki (Mt 7, 24-27).

Podpisz Synowską Prośbę do Papieża Franciszka.

http://www.pch24.pl/wierni-pisza-do-papieza-franciszka,34557,i.html#ixzz3UH0ue66h

***
W drugą rocznicę wyboru Franciszka na papieża pozwolę sobie podłączyć do tego wpisu:
>Apel o Różaniec za Papieża
>Synod biskupów poświęcony rodzinie
>Watykan: Konsystorz Kolegium Kardynalskiego.
>Orędzie Ojca Świętego Franciszka na Wielki Post 2015 r.

13.03.2015
Papież Franciszek zapowiedział Nadzwyczajny Rok Święty. W jego centrum znajdzie się Boże Miłosierdzie. Ojciec Święty uczynił to w bazylice watykańskiej w trakcie nabożeństwa pokutnego.

„Drodzy bracia i siostry, często myślałem o tym, jak Kościół może uczynić bardziej oczywistą swą misję jako świadka miłosierdzia. To droga, która rozpoczyna się od duchowego nawrócenia. Dlatego też postanowiłem ogłosić Nadzwyczajny Jubileusz, w centrum którego będzie Boże Miłosierdzie. To będzie Rok Święty Miłosierdzia – mówił Papież. - Chciejmy go przeżywać w świetle słów Pana:

«Bądźcie miłosierni, jak wasz Ojciec» (Łk 6,36).

Dotyczy to zwłaszcza spowiedników. Wiele miłosierdzia! Ten Rok Święty rozpocznie się w tegoroczną uroczystość Niepokalanego Poczęcia, a zakończy 20 listopada 2016 r., w niedzielę Pana naszego Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, który jest Żywym Obliczem Miłosierdzia Ojca. Powierzam organizację tego Jubileuszu Papieskiej Radzie ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, tak by ożywiała go jako nowy etap na drodze Kościoła w jego misji niesienia każdemu człowiekowi Ewangelii miłosierdzia.

Jestem przekonany, że cały Kościół, który bardzo potrzebuje miłosierdzia, bo jesteśmy grzesznikami, będzie mógł znaleźć w tym Jubileuszu radość, by odkryć i uczynić owocnym Boże Miłosierdzie, przez które wszyscy jesteśmy wezwani do dawania pociechy każdemu człowiekowi naszych czasów. Nie zapominajmy, że Bóg przebacza wszystko i, że Bóg przebacza zawsze. Nie męczmy się nigdy proszeniem o przebaczenie. Już teraz powierzamy ten Rok Matce Miłosierdzia, by zwróciła na nas swoje spojrzenie i czuwała nad naszą drogą: naszą drogę nawrócenia, naszą drogę z otwartym sercem, by w tym roku otrzymać przebaczenie Boga, otrzymać Boże Miłosierdzie”.

Oficjalne ogłoszenie Roku Świętego odbędzie w najbliższą Niedzielę Bożego Miłosierdzia, uroczystości wprowadzonej przez św. Jana Pawła II.
Papież Franciszek, stojąc przed Drzwiami Świętymi, ogłosi w tym dniu oficjalnie Bullę na Rok Święty.

> Rok Święty służy odzyskaniu wolności i dzięcięctwa Bożego

W Roku Jubileuszowym nie chodzi o to, by teoretycznie rozważać, co to jest miłosierdzie i je definiować, ale o to, by je przeżyć – podkreśla w rozmowie z KAI bp Grzegorz Ryś.

Przewodniczący Zespołu Episkopatu Polski ds. Nowej Ewangelizacji zwraca uwagę, iż Rok Miłosierdzia może być dobrą okazją do rozpowszechnienia w Polsce wspólnotowych celebracji sakramentu pojednania, połączonych z indywidualną spowiedzią. - Miłosierdzia trzeba doświadczyć, żeby je przekazywać – dodaje.

Anna Wojtas: Czy papież Franciszek zaskoczył Księdza Biskupa ogłaszając Rok Miłosierdzia? Czy może można było się tego spodziewać, jako dość logicznej konsekwencji jego dotychczasowego nauczania i działania?

Bp Grzegorz Ryś: I tak, i nie. Nadzwyczajny rok jubileuszowy zawsze jest wydarzeniem i zawsze jest niespodzianką, więc w tej mierze wszystkich nas zaskakuje. A to, że dobrze się on komponuje z całym przekazem ostatnich dwóch lat pontyfikatu Franciszka – to druga sprawa. Pewną ciągłość pokazuje chociażby to, że papież zapowiedział ten Rok Miłosierdzia w trakcie wydarzenia, jakim jest inicjatywa „24 godziny dla Pana”.

Pamiętam, że gdy byliśmy z wizytą ad limina Apostolorum, Ojciec święty stawiał nam właściwie dwa pytania: jedno dotyczyło stanu rodziny w Polsce, a drugie – sakramentu pokuty i pojednania. To jest jego ciągła troska.

Papież często mówi, że „Bóg nigdy się nie męczy przebaczaniem człowiekowi, to człowiek męczy się proszeniem o przebaczenie”. Czy zwrócenie uwagi na sakrament pojednania to będzie szczególny rys tego Roku?

O to właśnie idzie! Wyraźnie Ojciec święty mówi o doświadczeniu miłosierdzia. A dla nas doświadczenie miłosierdzia to jest moment odpuszczenia grzechów. Sakrament pokuty i pojednania będzie wydarzeniem kluczowym.

Papież nawiązuje do tego, co już napisał w tegorocznym orędziu na Wielki Post: Bóg nas nie prosi o cokolwiek, czego by nam wcześniej nie dał. Jeżeli człowiek nie ma doświadczenia wybaczenia przez Boga i doświadczenia Miłosierdzia z Jego strony, to wzywanie go do miłosierdzia jest zwykłym moralizowaniem i ewentualnie kończy się na zachęcie do filantropii. Natomiast miłosierdzie chrześcijańskie ma znacznie głębszy sens. Święty Paweł mówi, że chce pokrzepiać innych tym pokrzepieniem, którego sam doznaje od Boga. A tego właśnie doświadczamy w sakramencie pojednania.

Byłoby bardzo dobrze, żeby ten Rok był okazją do szerszego wprowadzenia w Kościele wspólnotowej celebracji sakramentu pojednania czyli liturgii pokutnej z indywidualną spowiedzią, którą przeżywa się we wspólnocie: czy to w parafii, czy we wspólnotach ruchów kościelnych. Na pewno teraz jest dobry moment, żeby nadać większe znaczenie tej liturgii pokutnej.

Dla mnie jest bardzo znamienne, że Ojciec święty poprosił Papieską Radę ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, o to, żeby zajęła się przygotowaniami.

O czym to świadczy?

O tym, że prawda o miłosierdziu jest najbardziej istotną prawdą ewangelizacyjną. I to, co w „słowniku” ewangelizacji nazywa się kerygmatem, w istocie pokrywa się z prawdą o Bogu, który nam wybacza grzechy. Bóg wybacza w ten sposób, że czyni to za cenę śmierci własnego Syna. To jest istota ewangelizacji - najbardziej elementarne orędzie. Na wszystko inne będzie czas później.

Rok Miłosierdzia to dobra okazja, by zastanowić się na nowo, czym jest miłosierdzie?

Nie trzeba wyważać otwartych drzwi. Wystarczy sięgnąć do encykliki Jana Pawła II „Dives in misericordia”. Miłosierdzie jest – jak mówi papież – wspólną z Bogiem koncentracją na godności człowieka. Na tym polega szczególne doświadczenie sakramentu pokuty. Ktoś patrząc zupełnie z zewnątrz może odnieść wrażenie, że spowiedź jest czymś poniżającym dla człowieka, gdyż musi on przed kimś obcym, a czasem przed kimś znajomym – i nie wiadomo co gorsze – przyznać się do swoich rozmaitych wstydliwych działań czy myśli lub zaniechań. Charakterystyczne jest to, co papież mówi, że jeśli człowiek przyjmuje ten sakrament, przeżywa go od środka, to jest to sakrament odzyskiwania poczucia własnej godności. Innymi słowy, mam wtedy okazję popatrzeć na siebie oczami samego Boga. Bóg w sakramencie pokuty mówi mi, że mi wierzy, ufa, że jestem Mu do czegoś potrzebny. To jest niezwykle ważne. Miłosierdzie to jest koncentracja na godności człowieka – wspólna z Panem Bogiem.

Mam nadzieję, że w Roku Jubileuszowym na nowo będziemy czytać encyklikę „Dives in misericordia”. To jest przepiękny tekst! Ukazuje miłosierdzie ogłoszone bardzo pięknie już w Starym Testamencie. Jan Paweł II mówi, że miłosierdzie jest wiernością Boga samemu sobie. Bóg nas kocha, bo jest wierny sobie. Nie znajduje po naszej stronie powodów do tego, by nas kochać, bo nieraz trudno się ich dopatrzeć. Natomiast Bóg nas kocha dlatego, że jest wierny swojej tożsamości ojcowskiej względem każdego z nas. Wiele jest niesamowitych myśli w „Dives in misericordia”, mam nadzieję, że do tej encykliki wszyscy wrócimy w tym czasie.

Komentując na gorąco ogłoszenie przez papieża Franciszka Roku Miłosierdzia powiedział Ksiądz Biskup, że „miłosierdzie nie może być tylko orędziem; ono musi być wydarzeniem!" Co Ksiądz Biskup miał na myśli?

Wydarzenie dokonuje się w sakramencie. W Roku Jubileuszowym nie chodzi o to, by teoretycznie rozważać, co to jest miłosierdzie i je definiować, ale o to, by je przeżyć. W orędziu na Wielki Post Franciszek posługuje się obrazem Jezusa, który umywa nogi uczniom i bardzo mocno podkreśla, że to nie jest tylko przykład: ot, jednorazowo Jezus dał nam przykład umywania nóg. Tylko papież mówi, że chodzi o doświadczenie ciągłe i aktualne. Kiedy aktualnie doświadczamy miłosierdzia, wtedy możemy się nim dzielić z innymi. Ewangelizacja jest przekazem życia: co przyjąłem, przekazuję. Taka jest logika.

Czy Zespół ds. Nowej Ewangelizacji, którym Ksiądz Biskup kieruje, będzie analogicznie do watykańskiej dykasterii, inspirował Rok Miłosierdzia w Polsce?

Na razie wydaliśmy w języku polskim książeczkę przygotowaną przez Papieską Radę ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji z okazji inicjatywy „24 godziny dla Pana”. Uważam, że jest to bardzo cenna publikacja, elementarna – jeśli chodzi o katechezę na temat sakramentu pokuty i pojednania. Niezależnie od tego, że inicjatywa odbywa się przed IV niedzielą Wielkiego Postu, to ta książeczka jest dobra na każdy moment i warto z niej korzystać.

Co do innych planów na ten Rok, to zobaczymy. Jeszcze przed świętami mamy zebranie Zespołu. Teraz zasadniczo zajmujemy się przygotowaniami do III Ogólnopolskiego Kongresu Nowej Ewangelizacji, ale na pewno spróbujemy się jakoś do tematu odnieść. Rok Miłosierdzia to jest dla nas wszystkich nowość.

Na co papież chce nam zwrócić uwagę w tym Roku Miłosierdzia?

Na to, że trzeba go doświadczyć, żeby je przekazywać.

http://gosc.pl/doc/2397297.Bp-Rys-o-Roku-Milosierdzia

Watykański hierarcha ostrzega przed Państwem Islamskim. Terroryści zapowiedzieli atak na Rzym

Gróźb terrorystycznego Państwa Islamskiego, że zaatakują Rzym i Watykan nie należy lekceważyć - uważa kard. Gerhard Ludwig Müller. „Trzeba traktować je poważnie” - powiedział prefekt watykańskiej Kongregacji Nauki Wiary w rozmowie z niemiecką gazetą „Rheinischen Post”. Jego zdaniem jeszcze bardziej niepokoi fala wypędzeń i morderstw chrześcijan na Bliskim Wschodzie i innych częściach świata.

- Kto ignoruje przykazanie „nie zabijaj”, postępuje perwersyjnie i nieludzko - podkreślił kard. Müller. Przypomniał, że papież Franciszek niedawno zwrócił uwagę, jak mały rezonans wywołuje łamanie praw człowieka wobec chrześcijan. „Nie wiem skąd bierze się tak nikła wrażliwość na przemoc wobec wyznawców Chrystusa” - powiedział niemiecki purpurat.

Odnosząc się do październikowego Synodu Biskupów w Watykanie kardynał zaznaczył, że nie należy oczekiwać prostego „tak” ze strony Kościoła dla żądań zsekularyzowanego świata aby zliberalizować kościelne nauczanie na temat etyki chrześcijańskiej czy dopuszczenie do sakramentów osób rozwiedzionych, żyjących w związkach cywilnych.

- Kto nie wierzy w życie wieczne, temu Kościół nie może powiedzieć tak po prostu: "Nieważne jak wierzysz, najważniejsze, że niekiedy robisz coś dobrego". Kościół nie powinien proponować ludziom rozwodnionej wiary czy też podawać dłoń zsekularyzowanemu duchowi czasów - zaznaczył niemiecki purpurat.

Kardynał całkowicie opowiada się za utrzymaniem celibatu, który opiera się na długiej tradycji i tym, że sam Jezus żył w tym stanie. "Nie widzę żadnych istotnych przyczyn, aby Kościół miał odejść od tej tradycji" - zaznaczył prefekt Kongregacji Nauki Wiary.

Źródło: KAI
http://www.pch24.pl/watykanski-hierarcha-ostrzega-przed-panstwem-islamsk...

***

26 marca – Dniem Światowej Modlitwy o Pokój

biskupi „rozdrażnieni” decyzją papieża, że nie odwiedzi w tym roku ich kraju

W religijnych i politycznych kołach Hiszpanii „głębokie rozczarowanie” wywołała zapowiedź Franciszka, że nie odwiedzi w tym roku ich kraju, gdy trwają tam obchody 500. rocznicy urodzin św. Teresy z Ávili. Szczególny zawód decyzja ta wzbudziła we wspólnocie autonomicznej Kastylia i León, gdyż to tam odbywają się główne uroczystości rocznicowe.

Wiadomość o tym podał Sekretariat Stanu Stolicy Apostolskiej w liście przesłanym na ręce przewodniczącego Hiszpańskiej Konferencji Biskupiej (CEE) kardynała-nominata Ricardo Blázqueza. W piśmie tym poinformowano, że „w 2015 roku nie przewiduje się wizyty papieża Franciszka w Hiszpanii”, podkreślając przy tym, że „Jego Świątobliwość śledzi z bliska uroczystości, które z tak wielkimi nadziejami zaplanowano dla uczczenia 500. rocznicy urodzin św. Teresy od Jezusa”. Papież prosi Boga, aby „przyniosły one obfite owoce życia chrześcijańskiego w Hiszpanii”.

Wkrótce po ukazaniu się tej wiadomości na stronie episkopatu jego rzecznik i sekretarz generalny ks. José María Gil Tamayo oświadczył, że odmowa papieska „rozdrażniła” hierarchów. „Wywołała w nas smutek, gdyż bardzo liczyliśmy, że [papież] przybędzie [do Hiszpanii] w Roku Terezjańskim” – stwierdził rzecznik.

Przyznał, że wyłącznym wytłumaczeniem tej decyzji jest „przeciążenie kalendarza” papieża, który dokonał „wyboru na rzecz krajów bardziej oddalonych, położonych na peryferiach i biednych”. Pokazują to dwie papieskie podróże do Azji i obecnie jego decyzja udania się do Ameryki Łacińskiej i Afryki, poza „obowiązkowym” wyjazdem do Filadelfii w USA na Światowe Spotkanie Rodzin.

Z kolei arcybiskup-senior Sewilli kard. Carlos Amigo Viejo oświadczył pismo Sekretariatu Stanu nie daje żadnych podstaw do przypuszczeń, że odmowa przyjazdu do Hiszpanii mogłaby mieć jakikolwiek związek z planowanymi na ten rok wyborami w tym kraju. Dodał, że ten papież „rozumie znakomicie Kościół hiszpański”.

Rok św. Teresy od Jezusa rozpoczął się w ub.r. i w tym roku główne jego daty to: 28 marca – 500. rocznica urodzin, 4 kwietnia – taka sama rocznica jej chrztu i 15 października – 433. rocznica jej śmierci, zakończenie Jubileuszu.

http://www.niedziela.pl/artykul/13694/Hiszpania-biskupi-%E2%80%9Erozdraz...
***
Załączam:

Papieskie przesłanie na pięćsetną rocznicę urodzin św. Teresy z Avili

Papież wręczy dziś bullę „Misericordiae vultus”

– terroryści planowali zamach na Watykan

Włoskie służby rozpoczęły w piątek zakrojoną na szeroką skalę operację antyterrorystyczną. Jest ona wymierzona przeciwko terrorystom związanym z al-Kaidą, którzy ponoć planowali m.in. zamach na Watykan. Miał on zostać przeprowadzony w marcu 2010 r. i być zrealizowany prawdopodobnie przez pochodzącego z Afganistanu zamachowca-samobójcę.

O planach zamachu na Watykan służby dowiedziały się z podsłuchów w siedzibie komórki al-Kaidy, w Cagliari na Sardynii. Rzecznik Watykanu Federico Lombardi powiedział, że podejrzenie zamachu na Watykan to hipoteza dotycząca wydarzeń z 2010 r. Jego zdaniem sprawa jest już nieaktualna i nie ma powodów do niepokoju. Także watykański Sekretarz Stanu Pietro Parolin wypowiadał się w uspokajającym tonie, potwierdzając, że papież Franciszek zachowuje spokój wobec tej informacji.

W wyniku prowadzonej od piątku akcji policji aresztowano osoby podejrzane o współpracę z al-Kaidą. Zatrzymano także ludzi podejrzanych o handel żywym towarem oraz pomoc w zamachu na pakistańskie targowisko w 2009 r. w wyniku którego zginęło ponad 100 osób.

Podejrzani dysponowali dużymi zapasami broni i pieniędzy. Wśród podejrzanych są głównie Pakistańczycy.

Terroryści poszukiwani w ramach akcji włoskiej policji są od dawna na jej celowniku - niektórzy nawet od 10 lat - podają Greg Botelho, Don Melvin i Hada Messia. Akcja antyterrorystyczna odbywa się w siedmiu włoskich prowincjach. Jest pierwszą tego typu operacją włoskiej policji.

http://www.pch24.pl/operacja-antyterrorystyczna-wloskich-sluzb---terrory...