Środa Popielcowa, Popielec,

Zapusty, Ostatki, Koniec Karnawału, Młodojewo, Wielkopolska 2013

Ostatki, zapusty (lud. mięsopust, odpowiednik prawosławnej maslenicy) -- słowo to oznacza ostatnie dni karnawału od tłustego czwartku kończące się zawsze we wtorek, zwany w Polsce "śledzikiem". Następny dzień -- Środa Popielcowa -- oznacza początek wielkiego postu i oczekiwania na Wielkanoc. Obydwa święta są świętami ruchomymi. W ostatki urządza się ostatnie huczne zabawy, bale przed nadchodzącym okresem wstrzemięźliwości.

Orędzie Ojca Świętego Franciszka na Wielki Post 2015 r.

Umacniajcie serca wasze (Jk 5, 8)

Drodzy Bracia i Siostry!

Wielki Post jest czasem odnowy dla Kościoła, wspólnot i
poszczególnych wiernych. Przede wszystkim jednak jest „czasem łaski”
(por. 2 Kor 6, 2). Bóg nie prosi nas o nic, czego by nam wcześniej nie
dał: „My miłujemy [Boga], ponieważ Bóg sam pierwszy nas umiłował” (1 J
4, 19). Nie jesteśmy Mu obojętni. Zależy Mu na każdym z nas, zna nas po
imieniu, troszczy się o nas i nas szuka, kiedy Go opuszczamy. Interesuje
się każdym z nas; Jego miłość nie pozwala Mu być obojętnym na to, co
nam się przydarza. Jednak bywa tak, że kiedy my mamy się dobrze i żyje
się nam wygodnie, oczywiście zapominamy o innych (Bogu nie zdarza się to
nigdy), nie obchodzą nas ich problemy, ich cierpienia i krzywdy, jakich
zaznają…, wtedy nasze serce popada w obojętność – gdy ja mam się
względnie dobrze i żyję wygodnie, zapominam o ludziach, którzy nie mają
się dobrze. Ta egoistyczna postawa obojętności przybrała dziś rozmiary
światowe, tak iż możemy mówić o globalizacji obojętności. Jest to
problem, któremu jako chrześcijanie musimy stawić czoło.

Kiedy lud Boży nawraca się na Jego miłość, znajduje odpowiedzi na te
pytania, które nieustannie stawia mu historia. Jednym z najpilniejszych
wyzwań, któremu chcę poświęcić uwagę w tym Orędziu, jest globalizacja
obojętności.

Obojętność wobec bliźniego i wobec Boga jest realną pokusą także dla
nas, chrześcijan. Dlatego potrzebujemy słuchać w każdym Wielkim Poście
nawoływania proroków, którzy podnoszą głos i nas przebudzają.

Bóg nie jest obojętny na świat – kocha go do tego stopnia, że daje
swojego Syna dla zbawienia każdego człowieka. Przez wcielenie, życie
ziemskie, śmierć i zmartwychwstanie Syna Bożego otwiera się definitywnie
brama między Bogiem a człowiekiem, między niebem a ziemią. A Kościół
jest niczym ręka, która trzyma tę bramę otwartą poprzez głoszenie Słowa,
sprawowanie sakramentów, dawanie świadectwa wiary, która działa przez
miłość (por. Ga 5, 6). Jednakże świat ma tendencję do zamykania się w
sobie i zamykania tej bramy, przez którą Bóg wchodzi w świat, a świat w
Niego. Dlatego ręka, którą jest Kościół, nie powinna nigdy się dziwić,
że jest odpychana, miażdżona i raniona.

A zatem lud Boży potrzebuje odnowy, aby nie zobojętniał i nie zamknął
się w sobie. Chciałbym wam zaproponować do rozważenia pod kątem tej
odnowy trzy passusy.

1. „Gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki” (1 Kor 12, 26) – Kościół

Miłość Boża, która przełamuje to śmiertelne zamknięcie w sobie, jakim
jest obojętność, jest nam ukazywana przez Kościół poprzez jego
nauczanie, a przede wszystkim poprzez jego świadectwo. Można jednak
dawać świadectwo jedynie o czymś, czego wcześniej doświadczyliśmy.
Chrześcijanin to człowiek, który pozwala Bogu, aby go przyoblókł w swoją
dobroć i swoje miłosierdzie, aby go przyoblókł w Chrystusa, żeby stał
się tak jak On sługą Boga i ludzi. Przypomina nam o tym dobrze liturgia
Wielkiego Czwartku przez obrzęd umywania nóg. Piotr nie chciał, żeby
Jezus umył mu nogi, potem jednak zrozumiał, że Jezus nie chce jedynie
dać przykładu, jak powinniśmy umywać sobie nawzajem nogi. Tę posługę
może pełnić tylko ktoś, kto wcześniej pozwolił, by Chrystus umył mu
nogi. Jedynie ten ma z Nim „udział” (J 13, 8) i dzięki temu może służyć
człowiekowi.

Wielki Post jest czasem sprzyjającym temu, aby pozwolić Chrystusowi,
by nam usłużył, a przez to stać się takim jak On. Dzieje się to, kiedy
słuchamy Słowa Bożego i kiedy przyjmujemy sakramenty, w szczególności
Eucharystię. W niej stajemy się tym, co przyjmujemy: ciałem Chrystusa. W
tym ciele nie ma miejsca na obojętność, która jakże często zdaje się
opanowywać nasze serca. Bowiem człowiek, który jest Chrystusowy, należy
do jednego ciała, a w Nim nie jest się obojętnym jedni wobec drugich.
„Tak więc gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki;
podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współradują
się wszystkie członki (1 Kor 12, 26).

Kościół jest communio sanctorum, ponieważ mają w nim udział
święci, ale także dlatego, że jest komunią rzeczy świętych: miłości
Bożej, objawionej nam w Chrystusie, i wszystkich Jego darów. Wśród nich
jest także odpowiedź tych, kórzy pozwalają, aby ich dosięgnęła ta
miłość. W tym świętych obcowaniu i w tym uczestnictwie w rzeczach
świętych nikt nie posiada tylko dla siebie, lecz to, co ma, jest dla
wszystkich. A ponieważ jesteśmy złączeni w Bogu, możemy zrobić coś także
dla tych, którzy są daleko, dla tych, do których o własnych tylko
siłach nie moglibyśmy nigdy dotrzeć, bowiem z nimi i za nich modlimy się
do Boga, abyśmy wszyscy otworzyli się na Jego zbawcze dzieło.

2. „Gdzie jest brat twój?” (Rdz 4, 9) – Parafie i wspólnoty

To co zostało powiedziane odnośnie do Kościoła powszechnego, trzeba
zastosować w życiu parafii i wspólnot. Czy w tych rzeczywistościach
kościelnych daje się doświadczyć przynależności do jednego ciała? Ciała,
które zarazem otrzymuje i dzieli się tym, co Bóg pragnie ofiarować?
Ciała, które zna i troszczy się o swoje najsłabsze członki, ubogie i
małe? Czy też chronimy się w miłość uniwersalną, która angażuje się
daleko w świecie, zapominając o Łazarzu, który siedzi przed naszymi
zamkniętymi drzwiami? (por. Łk 16, 19-31).

Aby przyjąć i w pełni owocnie wykorzystać to, co Bóg nam daje, trzeba pokonać granice Kościoła widzialnego w dwóch kierunkach.

Po pierwsze, jednocząc się w modlitwie z Kościołem w niebie. Kiedy
ziemski Kościół się modli, powstaje wspólnota wzajemnej służby i dobra,
która dociera aż przed oblicze Boga. Ze świętymi, którzy znaleźli swoją
pełnię w Bogu, stanowimy część tej wspólnoty, w której obojętność
zostaje przezwyciężona przez miłość. Kościół niebieski nie jest
tryumfujący dlatego, że odwrócił się plecami do cierpień świata i sam
zaznaje radości. Raczej święci mogą już kontemplować i radować się z
faktu, że dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa pokonali ostatecznie
obojętność, zatwardziałość serca i nienawiść. Dopóki to zwycięstwo
miłości nie ogarnie całego świata, święci wędrują z nami jeszcze jako
pielgrzymi. Św. Teresa z Lisieux, doktor Kościoła, przekonana, że radość
w niebie ze zwycięstwa miłości ukrzyżowanej nie jest pełna, dopóki
choćby tylko jeden człowiek na ziemi cierpi i się skarży, pisała:
„Bardzo liczę na to, że nie będę bezczynna w niebie, moim pragnieniem
jest nadal pracować dla Kościoła i dla dusz” (List 254 z 14 lipca 1897
r.).

My również mamy udział w zasługach i radości świętych, a oni
uczestniczą w naszej walce i w naszym pragnieniu pokoju i pojednania.
Ich radość ze zwycięstwa zmartwychwstałego Chrystusa jest dla nas
źródłem siły, aby przezwyciężyć liczne formy obojętności i
zatwardziałości serca.

Z drugiej strony, każda wspólnota chrześcijańska jest powołana do
przekraczania progu, który pozwala jej wejść w relację z otaczającym ją
społeczeństwem, z ubogimi i dalekimi. Kościół ze swej natury jest
misyjny, nie zasklepiony na samym sobie, ale posłany do wszystkich
ludzi.

Tą misją jest cierpliwe dawanie świadectwa o Tym, który chce
doprowadzić do Ojca całą rzeczywistość i każdego człowieka. Misja jest
tym, czego miłość nie może przemilczeć. Kościół idzie za Jezusem
Chrystusem drogą, która go prowadzi do każdego człowieka, aż po krańce
ziemi (por. Dz 1, 8). W ten sposób możemy zobaczyć w naszym bliźnim
brata i siostrę, za których Chrystus umarł i zmartwychwstał. Wszystko,
co otrzymaliśmy, otrzymaliśmy także dla nich. I podobnie, to co ci
bracia posiadają, jest darem dla Kościoła i dla całej ludzkości.

Drodzy bracia i siostry, jakże pragnę, aby miejsca, w których wyraża
się Kościół, w szczególności nasze parafie i nasze wspólnoty, stały się
wyspami miłosierdzia na morzu obojętności!

3. „Umacniajcie serca wasze!” (Jk 5, 3) – Poszczególny wierny

Również jako pojedyncze osoby mamy pokusę obojętności. Mamy przesyt
wstrząsających wiadomości i obrazów, które nam opowiadają o ludzkim
cierpieniu, i zarazem czujemy całą naszą niemożność działania. Co
zrobić, aby nie dać się wciągnąć w tę spiralę przerażenia i bezsilności?

Po pierwsze, możemy modlić się we wspólnocie Kościoła ziemskiego i niebieskiego. Nie lekceważmy siły modlitwy wielu! Inicjatywa24 ore per il Signore
– „24 godziny dla Pana” – która, jak ufam, będzie podjęta w całym
Kościele, także na szczeblu diecezjalnym, w dniach 13 i 14 marca, ma być
wyrazem tej potrzeby modlitwy.

Po drugie, możemy pomagać poprzez gesty miłosierdzia, docierając
zarówno do bliskich, jak i dalekich dzięki licznym organizacjom
charytatywnym Kościoła. Wielki Post jest czasem sprzyjającym temu, aby
okazać to zainteresowanie drugiemu, poprzez znak, choćby mały, ale
konkretny, naszego udziału w powszechnym człowieczeństwie.

I po trzecie, cierpienie drugiego stanowi wezwanie do nawrócenia,
bowiem potrzeba, w jakiej znajduje się brat, przypomina mi o słabości
mojego życia, o mojej zależności od Boga i od braci. Jeżeli pokornie
będziemy prosić o łaskę Bożą i pogodzimy się z tym, że nasze możliwości
są ograniczone, wówczas zaufamy w nieskończone możliwości, jakie kryją
się w miłości Bożej. I będziemy mogli oprzeć się diabelskiej pokusie,
która skłania nas do wierzenia, że sami możemy się zbawić i zbawić
świat.

Chciałbym was wszystkich prosić, abyśmy dla przezwyciężenia
obojętności i naszych pretensji do wszechmocy przeżywali ten czas
Wielkiego Postu jako drogę formacji serca, jak wyraził się Benedykt XVI
(por. enc. Deus caritas est, 31). Mieć serce miłosierne to nie
znaczy mieć serce słabe. Kto chce być miłosierny, musi mieć serce mocne,
stałe, niedostępne dla kusiciela, a otwarte na Boga. Serce, które
pozwala przeniknąć się Duchowi i daje się prowadzić na drogi miłości,
które wiodą do braci i sióstr. W gruncie rzeczy serce ubogie, czyli
takie, które zna swoje ubóstwo i poświęca się dla drugiego.

Dlatego, drodzy bracia i siostry, pragnę modlić się razem z wami do Chrystusa w tym Wielkim Poście: „Fac cor nostrum secundum cor tuum”
– „Uczyń serca nasze według serca Twego” (Suplikacja z Litanii do
Najświętszego Serca Jezusa). Wówczas będziemy mieli serce mocne i
miłosierne, czujne i szczodre, które nie daje się zamknąć w sobie i nie
wpada w wir globalizacji obojętności.

Wyrażając to pragnienie, zapewniam o mojej modlitwie o to, aby każdy
człowiek wierzący i każda wspólnota kościelna owocnie przebyli tę drogę
wielkopostną, i proszę was o modlitwę za mnie. Niech Pan wam błogosławi,
a Matka Boża niech was otacza opieką.

Watykan, 4 października 2014 r.

Święto św. Franciszka z Asyżu

„z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”

Dziś Środa Popielcowa

Środa Popielcowa rozpoczyna okres czterdziestodniowego przygotowania
do największej chrześcijańskiej uroczystości – Świąt Paschalnych.

Silva Rerum
Wielki Post i wielkopostne zwyczaje staropolskie Radosław Lolo

http://www.wilanow-palac.pl/wielki_post_i_wielkopostne_zwyczaje_staropol...

Michał St. de Z..., śr., 25/02/2009 - 15:33
Dziś obchodzimy jedno z ważniejszych Świąt w Kościele, rzymskokatolickim, Środę Popielcową, Popielec."
i.
Środa Popielcowa 2016

Maryla, śr., 10/02/2016 - 10:41
„z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”

Dziś początek Wielkiego Postu

Środa Popielcowa to dzień, który rozpoczyna w Kościele katolickim okres Wielkiego Postu, czyli czterdziestodniowej pokuty

"Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i
lament". Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty! Nawróćcie się
do Pana Boga waszego! On bowiem jest łaskawy, miłosierny, nieskory do
gniewu i wielki w łaskawości, a lituje się na widok niedoli." Jl 2,
12-13

Pan Bóg przypomina o tym przez proroka Joela: "Nawróćcie się do Mnie
całym swym sercem, przez post i płacz, i lament. Rozdzierajcie jednak
serca wasze, a nie szaty! Nawróćcie się do Pana Boga waszego! On bowiem
jest łaskawy, miłosierny, nieskory do gniewu i wielki w łaskawości, a
lituje się na widok niedoli" (Jl 2, 12-13). Tekst ten mówi nie tylko o
potrzebie nawrócenia i pokuty, ale także o niezmierzonym miłosierdziu
Boga i Jego gotowości do przebaczenia. Pełne ufności zwrócenie się ku
Bogu, który kocha grzesznika, jest już odwróceniem się od zła, a na
pewno jest początkiem nawrócenia.

Obecny obrzęd poświęcenia i
nałożenia na głowę popiołu w Środę Popielcową łączy dwie różne tradycje
istniejące w pierwszych wiekach chrześcijaństwa.