III Tajemnica Fatimska ujawniona czy nie ujawniona? - ks. Adam Lenik

W Fatimie Maryja obiecała nam szczególne
dary. Tym, którzy odprawią nabożeństwo pięciu pierwszych sobót miesiąca,
zapowiedziała, że w dniu śmierci zabierze ich do Nieba. Mogą oni także
liczyć na skuteczną pomoc Maryi w uzyskaniu łaski nawrócenia dla
grzeszników. Niepokalane Serce Maryi darowuje nam olbrzymie narzędzie,
dzięki któremu możemy skruszyć zło w nas i wokół nas.

Pierwszą obietnicą nabożeństwa do Niepokalanego Serca Maryi jest
zapewnienie Matki Bożej o skutecznym doprowadzeniu praktykujących to
nabożeństwo do Nieba. Odnajdujemy ją w słowach Maryi wypowiedzianych do
Łucji w trakcie drugiego objawienia 13 czerwca 1917 r.: „Ty jednak
musisz tu, na ziemi, jeszcze dłużej pozostać. Chcę się tobą posłużyć,
bym była bardziej znana i miłowana. Bóg chce wprowadzić na świecie cześć
mego Niepokalanego Serca. Tym, którzy przyjmą to nabożeństwo, obiecuję
zbawienie”.

Zbawienie to będzie cechowało się osobliwym wyróżnieniem. Otóż dobre,
pełne miłości praktykowanie nabożeństwa, tj. wnikanie w tajemnicę Jej
Niepokalanego Serca, gwarantuje taki oto przywilej: „Te dusze będą przez
Boga kochane, jak kwiaty przeze mnie postawione dla ozdoby Jego tronu”.

Druga obietnica wypowiedziana do Łucji w tym samym objawieniu dotyczy
w pierwszej kolejności osoby samej wizjonerki, ale pozwala ona żywić
wielką nadzieję, graniczącą z pewnością, że przechodzi ona także na
pozostałych czcicieli Niepokalanego Serca Maryi.

Dotyczy ona zagwarantowania stałej duchowej obecności Maryi przy
oddanych Jej dzieciach, nieustannej opieki Maryi i gotowości
przychodzenia z pomocą swoim dzieciom w każdej godziwej ich potrzebie
oraz stałej dyspozycyjności Maryi do bycia Nauczycielką, Doradczynią i
Przewodniczką po drogach życia, tak by Jej czciciele osiągnęli szczęście
wieczne: „Nigdy cię nie opuszczę. Moje Niepokalane Serce będzie twoją
ucieczką i drogą, która zaprowadzi cię do Nieba”.

Z dotychczas wyszczególnionych aspektów tych obietnic można wyciągnąć
pewny wniosek, że Niepokalane Serce Maryi wytycza uczniom Jej Syna,
odwołującym się do Jej pomocy, stałą i pewną perspektywę Nieba i do
niego prowadzi w sposób pewny i skuteczny.

Nie może więc dziwić to, że bł. Hiacynta przed śmiercią nalegała na
Łucję: „Już niedługo pójdę do Nieba. Ty zostaniesz tutaj, aby powiedzieć
ludziom, że Bóg pragnie rozpowszechnić na ziemi nabożeństwo
Niepokalanego Serca Maryi Panny. Gdy nadejdzie czas, aby to ogłosić, nie
kryj się. Powiedz wszystkim, że Bóg obdarza nas łaskami za
pośrednictwem Niepokalanego Serca Maryi, że powinniśmy Ją o nie prosić,
że Serce Jezusa życzy sobie być umiłowane razem z Niepokalanym Sercem
Maryi. Niech świat prosi Serce Maryi o pokój, bo Bóg Jej to powierzył”.

Z przytoczonych słów Hiacynty dowiadujemy się dodatkowo, że cześć dla
Niepokalanego Serca Maryi była pragnieniem Serca Pana Jezusa i że to
Boskie Serce chce być czczone wraz z Niepokalanym Sercem swej Matki.

Jakże wspaniałe potwierdzenie tego znajdujemy w Liturgii Kościoła, w
tekście prefacji Mszy Świętej o Najświętszej Maryi Pannie Matce
Pojednania: „Ty, wszechmogący, wieczny Boże, dałeś Najświętszej
Dziewicy, wolnej od grzechu, serce miłosierne dla grzeszników, którzy
odczuwając Jej macierzyńską miłość, uciekają się do Niej i wypraszają
Twoje przebaczenie. Podziwiając Jej duchowe piękno, usiłują się
powstrzymać od brzydoty grzechu, a rozważając Jej słowa i przykłady,
zostają pociągnięci do zachowywania przykazań Twojego Syna”.

Ratunek przed piekłem

Trzecia obietnica Niepokalanego Serca Maryi przekazana w objawieniach
fatimskich mówi o nagrodzie dla tych, którzy wynagradzają za wszelkie
zniewagi wyrządzone Sercu Matki Chrystusa. Nagroda ta jest szczególna,
mianowicie mogą oni liczyć na skuteczną pomoc Maryi w uzyskaniu łaski
nawrócenia dla grzeszników.

Mają podejmować ofiary wynagradzające Panu Jezusowi i Jego Matce,
wzbudzając przy tym intencję: „O Jezu, czynię to z miłości dla Ciebie,
za nawrócenie grzeszników i za zadośćuczynienie za grzechy popełnione
przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi”. Pan Jezus i Jego Matka,
ustanawiając taką praktykę, nie namawiają do niepotrzebnych i czczych
czynności i rzeczy i pozostawiają zapewnienie, że zanoszone prośby
zostaną wysłuchane.

Potwierdza to kolejna obietnica wypowiedziana przez Maryję 13 lipca
1917 r., po ukazaniu fatimskim pastuszkom piekła i losu biednych
grzeszników: „Widzieliście piekło, do którego idą dusze biednych
grzeszników. Żeby je ratować, Bóg chce rozpowszechnić na świecie
nabożeństwo do Mego Niepokalanego Serca. Jeżeli się zrobi to, co wam
powiem, wielu przed piekłem zostanie uratowanych i nastanie pokój na
świecie”.

Z wypowiedzi Maryi wynika jednoznacznie, że nabożeństwo do
Niepokalanego Serca Maryi nie ma jedynie charakteru
ekspiacyjno-wynagradzającego. Ono ma także swoją znamienitą celowość.
Jest nią pewny ratunek dla zaniedbanych i ginących dusz. Jest pewnym
środkiem do uzyskania Bożego Miłosierdzia. Proklamuje zatem Boże
Miłosierdzie dla grzeszników oraz skuteczne wstawiennictwo Niepokalanej.
Obiecuje duszom zwycięstwo w duchowej walce.

Nabożeństwo zmienia świat

A więc nabożeństwo to ma swe oddziaływanie społeczne. Może przynosić
owoce na forum narodowym, a nawet międzynarodowym. Dzięki jego
praktykowaniu możemy wyprosić wyzwolenie z grzechów niszczących całe
społeczeństwa i narody. Jest skutecznym sposobem wypraszania pokoju,
oddalania wojen, przemiany stosunków międzyludzkich. Jest zatem pokojową
drogą odmieniania losów narodów i całego świata. Stąd Papież Pius XII
zachęcał Episkopaty poszczególnych narodów, aby jego wzorem oddawały
powierzone sobie ludy i świat Niepokalanemu Sercu Maryi.

Na uwagę zasługuje obietnica: „Na koniec jednak moje Niepokalane
Serce zatriumfuje”. Triumf Niepokalanego Serca Maryi jest – pamiętajmy –
triumfem prawdziwej postawy wiary, miłości i pełnego zbawienia. Jest to
triumf całkowitego posłuszeństwa Bogu, Jego Prawdzie i Miłości, Jego
Królestwa.

Na koniec pragnę podjąć tzw. Wielką Obietnicę Niepokalanego Serca
Maryi. Została ona przekazana Siostrze Łucji podczas wizji, którą
otrzymała 10 grudnia 1925 r. w celi klasztornej domu pod wezwaniem św.
Doroty w Pontevedra. Wspomniana obietnica gwarantuje – jeśli ludzie będą
wypełniali wskazane warunki – nadzwyczajną, pełną hojności i
miłosierdzia interwencję Maryi w godzinie śmierci.

Siostra Łucja zobaczyła i usłyszała podczas widzenia Dzieciątko
Jezus, które wskazując na Serce Maryi otoczone cierniową koroną,
napominało Łucję: „Miej współczucie z Sercem Twej Najświętszej Matki,
okolonym cierniami, które niewdzięczni ludzie wbijają wciąż na nowo, a
nie ma nikogo, kto by przez akt zadość- uczynienia te ciernie
powyjmował”. Następnie Matka Boża dodała: „Córko moja, spójrz na Serce
moje otoczone cierniami, które grzeszni ludzie przez bluźnierstwa i
niewdzięczności stale wbijają. Przynajmniej ty staraj się mnie pocieszyć
i przekaż wszystkim, że w godzinę śmierci obiecuję przyjść z pomocą, ze
wszystkimi łaskami potrzebnymi do zbawienia – tym, którzy w pierwsze
soboty pięciu po sobie następujących miesięcy wyspowiadają się, przyjmą
Komunię Świętą, odmówią cząstkę Różańca oraz przez 15 minut rozmyślania
nad piętnastu tajemnicami różańcowymi będą mi towarzyszyć w intencji
zadośćuczynienia”.

Obietnicę tę należy nieustannie, gorliwie i mądrze przekazywać
wszystkim ludziom. Również nieochrzczonym. Niech każdy dowie się o tym
niezwykle skutecznym sposobie osiągnięcia nie tylko własnej korzyści w
postaci osobistego zbawienia, ale także przyczyni się do zbawienia
innych. Polska, która oddała się Niepokalanemu Sercu Maryi 8 września
1946 r., nie może odstąpić od Serca Matki Pana i swojej Królowej. Mamy
za co wynagradzać.

Grzech jak nigdy w wielkim stopniu rozkrzewił się pośród nas i w nas.
Zdaje się, że zamiast wkładać na skroń Maryi koronę czci i chwały, z
wielką wytrwałością oplatamy Jej Niepokalane Serce gęstą koroną z
cierni. A kto je powyjmuje? Przecież mamy tak wielkie obietnice
zwycięstwa, które może przyjść przez praktykowanie, zdawać by się mogło,
niepozornego nabożeństwa do Jej Niepokalanego Serca. Jej Serce jest
dynamiczne Miłością i Łaską. Jej Serce otwiera nam oczy na Boga, na
prawdziwe, wieczne spełnienie się wszystkich tęsknot za niegasnącym
szczęściem całej naszej natury oraz całej naszej wspólnoty.

Episkopat Polski włącza fatimskie nabożeństwo
pierwszych sobót miesiąca w program duszpasterski Kościoła w naszym
kraju. Od zaangażowania każdego z nas zależy, jak wielu Polaków będzie
je praktykować

Wiele wskazuje na to, że w Polsce wchodzimy w nowy etap krzewienia
nabożeństwa pierwszych sobót miesiąca. Komisja Duszpasterstwa
Konferencji Episkopatu Polski włączyła tematykę związaną z Wielką
Nowenną Fatimską i tym nabożeństwem do oficjalnego programu
duszpasterskiego Kościoła w Polsce na lata 2014/2015.

Przeżywany on będzie pod hasłem: „Nawróćcie się i wierzcie w
Ewangelię”. Jak ujawnia ks. dr Krzysztof Czapla SAC, dyrektor
Sekretariatu Fatimskiego w Zakopanem, w materiałach duszpasterskich dla
parafii zostanie m.in. opracowany program nabożeństw pierwszych sobót
miesiąca w ramach uczestnictwa w Wielkiej Nowennie Fatimskiej. Trwa ona
przed 100. rocznicą objawień Matki Bożej w Fatimie, przypadającą w 2017
roku.

– Tak naprawdę można powiedzieć, że od czasu poświęcenia Polski
Niepokalanemu Sercu Maryi w roku 1946 nie było tak jednoznacznego
wskazania przez Episkopat nabożeństwa pierwszych sobót miesiąca –
podkreśla ks. Czapla.

Zwraca uwagę, że przecież poświęcenie to jedno, ale prośba Matki
Bożej dotyczy także wynagrodzenia za grzechy. – Czyli nie wypełniliśmy
wszystkiego, o co prosiła Maryja – zaznacza ks. Czapla. Z tym większą
radością przyjmuje to, że Kościół w naszej Ojczyźnie wraz z pasterzami,
tak jak to było z poświęceniem Polski Niepokalanemu Sercu Maryi,
przypomina Fatimę przez pryzmat pierwszych sobót miesiąca. – Istotne
jest, że teraz nie jest to już tylko ruch oddolny, ale inicjatywa
Komisji Duszpasterstwa KEP – wskazuje.

Warto w tym kontekście zwrócić uwagę na jeszcze pewien wymowny znak.
Właśnie Episkopat Polski rozpoczyna ważny moment dla Kościoła w naszej
Ojczyźnie – wizytę „ad limina Apostolorum” w Watykanie. I dzieje się to w
pierwszą sobotę lutego…

Współczesny świat z wielką determinacją próbuje pozbawiać nas znaków
Bożych we wszelkich sferach życia. Potężna machina antyewangelizacji
dosięga prawodawstwa, obyczajów, rodziny, wychowania młodego pokolenia.
Stawia pod znakiem zapytania przyszłość świata i Polski. „Wiele dusz
idzie na potępienie” – brzmią słowa Matki Bożej wypowiedziane w Fatimie.
Czy czekają nas straszne czasy? Jeśli zaufamy jedynie politykom,
finansistom, ekonomistom, prawnikom, a pominiemy Boga, do którego należy
„czas i wieczność”, tak się stanie. Ale jest inny scenariusz. Pokuta,
nawrócenie i wynagrodzenie. To wszystko skupia się w fatimskim
nabożeństwie pierwszych sobót miesiąca. Siostra Łucja pisała, że Maryja
odsuwa karę Bożą na ludzkość, stosownie do wysiłków, jakie się
podejmuje, aby to nabożeństwo rozpowszechniać. Czas na nasze działanie.

Ostatnie dni nieustannie przynoszą pytania o przyszłość nie
tylko narodu ukraińskiego, ale całej Europy i świata. Ukazują, jak
kruchy jest fundament ludzkich, zwłaszcza międzynarodowych układów oraz
umów, mających zapewnić pokój i stabilność bytu społeczno-politycznego.
Obnażają słabości grzesznej natury ludzkiej oraz środków czysto
ludzkich.

Trudno w tym kontekście nie dostrzec skojarzeń ze słowami Maryi z 13
lipca 1917 r.: „Jeżeli moje życzenia zostaną spełnione, Rosja nawróci
się i zapanuje pokój, jeżeli nie, bezbożna propaganda rozszerzy swe
błędne nauki po świecie, wywołując wojny i prześladowanie Kościoła,
dobrzy będą męczeni, a Ojciec Święty będzie musiał wiele wycierpieć.
Różne narody zginą. Na koniec jednak moje Niepokalane Serce
zatriumfuje”. Widać więc, że ostatnie dni i wydarzenia z niezwykłą
ostrością i wyrazistością przypominają ciągłą aktualność fatimskiego
Orędzia Pokoju – wezwania kierowanego przez Maryję, zarówno do Kościoła,
jak i do wszystkich ludzi. Jakoś dziwnie i zdaje się, że nieprzypadkowo
zbiega się ta lekcja z nadchodzącą 30. rocznicą (25 marca 1984 r.)
oddania przez bł. Jana Pawła II świata Niepokalanemu Sercu Maryi oraz z
kanonizacją wielkiego maryjnego Papieża, ocalonego przez Fatimską Panią.

Przesłanie Anioła Pokoju

Już w pierwszym zjawieniu (wiosną 1916 r.) Anioł Pokoju przywołał
ducha Dekalogu i Dwóch Przykazań Miłości. Podkreślił konieczność
docenienia: (1) wiary w Boga, (2) ducha uwielbienia Go, (3) pielęgnacji
postawy pełnej ufności wobec Niego, (4) miłości Boga z całego serca oraz
(5) miłości bliźniego. Dostrzegamy to w słowach modlitwy, której uczył
Troje Pastuszków: „O, mój Boże, wierzę w Ciebie, uwielbiam Ciebie, ufam
Tobie i kocham Ciebie z całego serca”. Równocześnie Anioł pouczał o
konieczności wynagradzania za niedocenianie, nierzadko lekceważenie, a
nawet pogardę względem tych duchowych postaw. Wskazują na to dalsze
słowa wspomnianej modlitwy: „Proszę Cię o przebaczenie tym, którzy nie
wierzą, nie uwielbiają Ciebie, którzy nie ufają Tobie i którzy Cię nie
kochają”.

Wnikając w duchowe przesłanie omawianej modlitwy, możemy dostrzec,
jak żywa i pełna miłości ma być troska o stan – jakość naszego ducha, w
tym także o ducha innych ludzi. Zaznaczmy raz jeszcze – pełnia miłości, a
nie potępiania, bez pogardy czy odrzucania, bez wywyższania się. Troska
ta, choć może niekiedy wiązać się z wielkim cierpieniem duchowym, ma
polegać na odwoływaniu się do Bożego Miłosierdzia, wzywaniu go dla
siebie i innych. W przeciwnym wypadku przeinaczalibyśmy fatimskie
orędzie, będące przecież apelem o powrót do życia ewangelicznego.
Inaczej budowalibyśmy religijność na własną miarę, na miarę naszych
emocji i gustów, nie na miarę Serc Jezusa i Maryi, duchowość, która
owocowałaby wprowadzaniem kastowości duchowej.

Wzywanie Bożego Miłosierdzia nie ma ograniczać się jedynie do samych
słów modlitwy. Modlitwa ma być wspierana wzbudzaniem i nadawaniem
odpowiednich intencji naszym czynom oraz przeżyciom. Tej lekcji udzielił
Pastuszkom Anioł Pokoju latem 1916 r., przy studni, nieopodal domu
Łucji. Otóż zadziwiać może sam ton wypowiedzi Zwiastuna z Nieba,
przyjmujący formę jednoznacznego nakazu wzbudzania intencji pokutnych.
Podczas gdy dzieci skupione były na zabawie, Anioł pouczał: „Co robicie?
Módlcie się! Módlcie się dużo! Przenajświętsze Serca Jezusa i Maryi
chcą okazać przez was miłosierdzie. Ofiarowujcie nieustannie modlitwy i
umartwienia Najwyższemu.

– Jak mamy się umartwiać? – zapytałam. – Z wszystkiego, co możecie,
zróbcie ofiarę Bogu jako akt zadośćuczynienia za grzechy, którymi jest
obrażany, i jako uproszenie nawrócenia grzeszników. W ten sposób
sprowadźcie pokój na waszą Ojczyznę. Jestem Aniołem Stróżem Portugalii.
Przede wszystkim przyjmijcie i znoście z pokorą i poddaniem cierpienia,
które Bóg wam ześle. I zniknął”. Łucja wspomniała później: „Te słowa
Anioła wyryły się w naszych umysłach jak światło, które pozwoliło nam
zrozumieć, kim jest Bóg, jak nas kocha, jak chciałby być kochany.
Pozwoliły nam również pojąć wartość umartwienia, jak ono Bogu jest miłe i
jak dzięki niemu nawracają się grzesznicy”. Opisane wydarzenie niesie
dla nas naukę o tym, jak podchodzić do własnych czynów, do ich motywów.

Także do przeżywania tego, co nas w życiu spotyka, co nie jest
zaplanowane, co nas zaskakuje. Przebieg i kształt dalszego życia Dzieci
Fatimskich daje podpowiedź, jak wcielać w życie naukę Anioła. Ich szkoła
duchowości polegała na tym, że podejmując konkretne czyny, dzieci
wzbudzały intencję: „O, Jezu, z miłości ku Tobie i dla nawrócenia
grzeszników pragnę Ci wynagrodzić za wszystkie zniewagi wyrządzane
Niepokalanemu Sercu Maryi”.

Ratunek w Bożym Miłosierdziu

Treścią ostatniej, trzeciej lekcji anielskiej była prawda, iż
podstawą wszelkiej pokuty jest odwołanie się do Bożego Miłosierdzia, i
to w duchu paschalnym – eucharystycznym. Nie ma bowiem doskonalszej
ekspiacji za grzechy nad Ofiarę Chrystusa. Lekcji tej udzielił Anioł
Pokoju jesienią 1916 roku. Zawiesiwszy Hostię nad kielichem, z której
kapała Krew do kielicha, Zwiastun uczył dzieci modlitwy wynagradzającej:
„Przenaj- świętsza Trójco, Ojcze, Synu i Duchu Święty! Z najgłębszą
czcią i żalem za moje grzechy ofiaruję Tobie drogocenne Ciało i Krew,
Duszę i Bóstwo naszego Zbawiciela obecnego w Najświętszym Sakramencie
Ołtarza na całej kuli ziemskiej, jako zadośćuczynienie za grzechy, przez
które On sam jest znieważany.

Na mocy nieskończonych zasług Jego Najświętszego Serca i przez
wstawiennictwo Niepokalanego Serca Maryi proszę Cię o nawrócenie
nieszczęśliwych grzeszników. Amen”. Anioł domagał się, by dzieci
modlitwę tę wypowiadały z głową pochyloną do ziemi. Taki wymóg
sygnalizował, jak bardzo Niebo domaga się odnowienia czci dla tajemnicy
Eucharystii, przy jednoczesnym zaakcentowaniu jej żywego charakteru,
jako prawdziwej, uobecnianej Ofiary Chrystusa. Uważnemu Czytelnikowi
przytoczone słowa modlitwy Anioła przysporzą skojarzeń ze słowami innej
znanej modlitwy – Koronki do Miłosierdzia Bożego, której nauczył Pan
Jezus św. Faustynę.

To nieprzypadkowe, ponieważ orędzie fatimskie odwołuje się właśnie do
Bożego Miłosierdzia przez wstawiennictwo Tej, która była i jest
bezpośrednim świadkiem wypłynięcia Krwi i Wody z przebitego Serca
Jezusa. Na podkreślenie zasługuje również data nauczenia Koronki. Otóż
było to w Wilnie 13 i 14 września 1935 roku. Zatem w dniu fatimskim, w
wigilię święta Podwyższenia Krzyża oraz w wigilię wspomnienia Matki
Bożej Bolesnej. W Wilnie, gdzie czci się ikonę Matki Bożej Miłosierdzia.

Wejdźmy w tegoroczny Wielki Post ze słowami modlitwy bł. Jana Pawła
II, będącymi fragmentem Aktu oddania świata Niepokalanemu Sercu Maryi z
25 marca 1984 r.: „O, Serce Niepokalane! Pomóż nam przezwyciężyć grozę
zła, które tak łatwo zakorzenia się w sercach współczesnych ludzi – zła,
które w swych niewymiernych skutkach ciąży już nad naszą
współczesnością i zdaje się zamykać drogi ku przyszłości! Od głodu i
wojny – wybaw nas! Od wojny atomowej, od nieobliczalnego
samozniszczenia, od wszelkiej wojny – wybaw nas! Od grzechów przeciw
życiu człowieka od jego zarania – wybaw nas! Od nienawiści i podeptania
godności dziecka Bożego – wybaw nas!

Od wszelkich rodzajów niesprawiedliwości w życiu społecznym,
państwowym i międzynarodowym – wybaw nas! Od deptania Bożych przykazań –
wybaw nas! Od usiłowań zadeptania samej prawdy o Bogu w sercach
ludzkich – wybaw nas! Od grzechów przeciw Duchowi Świętemu – wybaw nas!
Wybaw nas! Przyjmij, o Matko Chrystusa, to wołanie nabrzmiałe
cierpieniem wszystkich ludzi! Nabrzmiałe cierpieniem całych
społeczeństw! Niech jeszcze raz objawi się w dziejach świata
nieskończona potęga Miłości miłosiernej! Niech powstrzyma zło! Niech
przetworzy sumienia! Niech w Sercu Niepokalanym odsłoni się dla
wszystkich światło nadziei!”.

W czasie, kiedy na Krymie trwało referendum
dotyczące jego przyszłości, został on poświęcony Niepokalanemu Sercu
Maryi. Poinformował o tym ks. Jacek Pyl, biskup pomocniczy
rzymskokatolickiej diecezji odesko-symferopolskiej.

Hierarcha wyjaśnił w rozmowie z Katolicką Agencją Informacyjną, że
pomimo referendum na Krymie dzisiejsza niedziela przebiegła spokojnie.
Wierni, jak w każdą inną niedzielę licznie uczestniczyli we Mszy św. w
konkatedrze w Symferopolu, jak i w innych świątyniach katolickich na
półwyspie.

– Po zakończeniu liturgii, przed wystawionym Najświętszym Sakramentem
odczytałem uroczyście Akt poświecenia Krymskiego dekanatu Niepokalanemu
Sercu Maryi – wskazał ks. bp Pyl. Rozmówca KAI dodał, że Akt
zawierzenia został również odczytany dziś podczas Mszy Świętych we
wszystkich rzymskokatolickich parafiach Krymu.

– Katolików na Krymie nie jest dużo i po ludzku sądząc nie mamy
wpływu na to, co się tu obecnie dzieje. Dlatego los narodów tu
zamieszkujących oddaliśmy dziś w opiekę Maryi Niepokalanej, prosząc o
jej wstawiennictwo u Jej Syna Jezusa Chrystusa – powiedział biskup
pomocniczy rzymskokatolickiej diecezji odesko-symferopolskiej.

Ksiądz bp Pyl podkreślił, że w czasie Liturgii nie są poruszane
„sprawy polityczne”, ale –jak dodał hierarcha –  trwa modlitwa o pokój
na Krymie i w Ukrainie, a także o mądrość dla rządzących i o
sprawiedliwy system społeczny.

KAI wyjaśnia, że Kościół rzymskokatolicki ma na Krymie siedem
parafii, które tworzą dekanat krymski: Symferopol (księża diecezjalni),
Sewastopol (marianie), Teodozja (bernardyni), Kercz (księża
diecezjalni), Jałta (dominikanie), Dżankoj (księża diecezjalni) i
Eupatoria (oblaci), w których regularnie w nabożeństwach uczestniczy
około 1000 osób.

Być może dla niektórych jest zaskoczeniem
informacja zawarta w tytule o obecności św. Józefa w orędziu fatimskim.
Ale to prawda i ma wielką wagę.

Aby wejść w ducha fatimskiego orędzia i lepiej ocenić jego rangę,
trzeba wspomnieć, że objawienia Matki Najświętszej zostały – po ludzku
mówiąc – bardzo starannie, z dużym wyprzedzeniem przygotowane. Był to
rok 1916. Dla wybranych dzieci rok przedziwnej szkoły. Szkoły prawdziwej
wiary, mocą której człowiek korzy się przed Bogiem, adoruje Go jako
swego Stwórcę i Pana, którego kocha, do którego się modli, a za winy
przeprasza. Nauczycielem był Anioł Pokoju posłany przez Boga. Nauczył on
dzieci prawdziwej wiary, modlitwy i jeszcze czegoś więcej: jak ze
wszystkiego, co człowiek czyni i cierpi, można składać ofiarę w intencji
przebłagania Boga i nawrócenia grzeszników.

Gdy Niebo porusza ziemię

Kiedy 13 maja 1917 roku ukazała się im „Pani z Nieba”, to już nie
były to zwyczajne dzieci prosto „z wioski” czy „z pastwiska”. Były ponad
wiek uformowane. Mogła nie tylko prosić, aby przychodziły na spotkania z
Nią i codziennie odmawiały Różaniec, ale także – gdy wyraziły zgodę na
przyjmowanie cierpień jako zadośćuczynienie za grzechy i o nawrócenie
grzeszników – zapowiedzieć im, że będą wiele cierpieć. Odchodząc,
światłem spływającym z Jej rozłożonych dłoni napełniła ich wnętrza,
„żeśmy się widzieli w Bogu” – napisze po latach Łucja.

Ale ten nadmiar
radości spowodował, że mała Hiacynta nie mogła wytrzymać i się wygadała.
Stało się to początkiem ich cierpień ze strony lewackich, ateistycznych
urzędników, dla Łucji – także w domu. Jednocześnie te powtarzane wieści
pobudzały ciekawość i wiarę ludzi, którzy coraz tłumniej zaczęli
nachodzić widzących i przybywać na miejsce objawień. W lipcu Pani
obiecała, że w październiku powie, kim jest, i uczyni cud, żeby wszyscy
uwierzyli; we wrześniu dodała, że przybędzie także Pan Jezus, Matka
Boska Bolesna i z Góry Karmel oraz św. Józef z Dzieciątkiem.

Objawienie z pieczęcią znaków

Ten dzień, 13 października 1917 roku, naprawdę nie był odpowiedni na
wielkie zgromadzenie. Deszcz lał bez przerwy całą noc, od rana dodatkowo
wiał zimy wiatr, a „ludzie przyszli masami”. Kiedy mieli zacząć
Różaniec i na wezwanie Łucji zamknęli parasole, zaświeciło słońce. W
czasie modlitwy „pchana wewnętrznym nakazem” krzyknęła jeszcze: „Nasza
Pani przychodzi”. Ten okrzyk przekazywany z ust do ust pobudził uwagę
zebranych i nikt nie wiedział, że od tego momentu zaczęły się dwa ciągi
doświadczeń i doznań: co innego przeżywali ludzie zgromadzeni w Cova da
Iria, co innego Łucja, Franciszek i Hiacynta. Tamtym trzeba było znaków,
aby uwiarygodnić objawienia, obudzić wiarę, wstrząsnąć sumieniami.

W
sercach wybranej trójki wiara była ugruntowana i w tym momencie dzieci
znalazły się w innym świecie. One miały wizje wewnętrzne i nie potrzeba
im było znaków zewnętrznych. Raczej świat zewnętrzny przestał dla nich
istnieć.

Piękna Pani powiedziała im, że jest Matką Boską Różańcową, że
wojna się skończy, ale w dalszym ciągu trzeba odmawiać Różaniec, a gdy
miała odejść, napomniała ze smutkiem: „Niech ludzie już dłużej nie
obrażają Boga grzechami, już i tak został bardzo obrażony”. I jak za
każdym razem rozchyliła szeroko ręce promieniujące nieziemskim blaskiem,
aby udzielić im światła i mocy.

Jednak na tym objawienie się nie skończyło. W głębi firmamentu
pastuszkowie zobaczyli – jak to po latach opowie s. Łucja –

„po stronie
słońca św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus i Naszą Dobrą Panią ubraną w
bieli, w płaszczu niebieskim. Zdawało się, że św. Józef z Dzieciątkiem
błogosławił świat ruchem ręki na kształt krzyża. Krótko potem ta wizja
znikła i zobaczyliśmy Pana Jezusa z Matką Najświętszą. Miałam wrażenie,
że jest to Matka Boska Bolesna. Pan Jezus wydawał się błogosławić świat w
ten sposób jak św. Józef. Znikło i to widzenie, i zdaje się, że jeszcze
widziałam Matkę Boską Karmelitańską”.

Pośród tych przeżyć Łucja, „nie zdając sobie sprawy z obecności
ludzi” (!), zawołała, aby „spojrzeli na słońce”. Zrobiła to „pod wpływem
impulsu wewnętrznego”.

Ona oglądała Panią i widziała, jak „Jej własny
blask odbijał się od słońca”, a ludzie, podnosząc głowy ku niebu, zrazu
nawet sobie nie uświadomili, że mogą się wpatrywać w słońce i ono nie
razi. Świeciło i grzało, ale nie raziło. W pewnym momencie zaczęło
wirować wokół własnej osi, popadło w „spiralny taniec, jakby oderwało
się od firmamentu i pędziło w kierunku ziemi”. Zgromadzeni krzyczeli ze
strachu, przepraszali za grzechy, błagali o różne łaski. „Cudowi słońca”
towarzyszyły zjawiska świetlne. Świadkami fenomenu były tysiące,
tysiące ludzi, nie tylko w Fatimie, ale także w różnych odległych
miejscach.

Ze szkoły Anioła do szkoły św. Józefa

Pastuszkowie mieli też wizję w kilku obrazach. Krótki, wymowny film z
mocnym przekazem pozytywnym, wychowawczym i formacyjnym. Obraz Świętej
Rodziny – bo rodzina jest pierwszym i najważniejszym środowiskiem
człowieka, miejscem bezpieczeństwa, wzrostu i dojrzewania; św. Józef z
małym Dzieciątkiem – któremu uratował życie – po lewej stronie słońca, a
po prawej stronie Pan Jezus – już jako dorosły – błogosławi ludzi,
jakby nauczył się tego od swego ziemskiego ojca, św. Józefa, oraz Matka
Najświętsza, w białej sukni i niebieskim płaszczu, ukazująca się
dynamicznie. Łucja widziała, jak Matka Boska kolejno „się przebiera i
zmienia” w Matkę Bolesną (to Matka idąca z Synem przez całe życie aż na
Golgotę), a potem w Matkę Bożą z Góry Karmel. Bo w życiu człowiek musi
przejść różne odcinki drogi i dorastać, także przez cierpienie.

Ostatnia część objawienia, jakie mieli pastuszkowie w październiku
1917 roku, przypomina tajemnicę Świętej Rodziny Nazaretańskiej i każe
zamyślić się głęboko nad prawdą o instytucji rodziny – naszych rodzin.
Bóg Stwórca tak pomyślał człowieka, że rodzi się i wzrasta w rodzinie.
Syn Boży też miał ziemską rodzinę. Bóg Ojciec dał Mu ojca ziemskiego –
właśnie św. Józefa, który uratował Dzieciątko Jezus przed siepaczami
Heroda. Wizja fatimska przypomina o jedynej roli, jaką Bóg powierzył
Józefowi, i ukazuje go jako zawsze potrzebny wzór męża, ojca rodziny,
wychowawcy i obrońcy.

Ostatni obraz – Matki Bożej Karmelitańskiej, który Łucja odczytała
jako drogę swego powołania – to bynajmniej nie nowy wątek ani obok
tematu. W Bożym planie wszystko jest spójne i ma sens. Ten obraz staje
się klamrą zamykającą cały ciąg zdarzeń – fatimskich objawień i apeli.

W odpowiednim czasie Łucja istotnie ze Zgromadzenia św. Doroty
przeszła do Karmelu i wybrała klasztor w Coimbrze pod wezwaniem św.
Teresy. W związku z tym wypada przypomnieć ciekawe wyznanie tej wielkiej
mistyczki hiszpańskiej. Otóż zamyślając dzieło reformy zakonu, na różne
sposoby szukała ona światła w modlitwie, aż wreszcie – to jej wyznanie:
„Obrałam sobie za orędownika i patrona św. Józefa, usilnie jemu się
polecając. I poznałam jasno, że jak w tej potrzebie, tak i w innych (…)
Ojciec ten mój i Patron wybawił mię i więcej mi dobrego uczynił niż sama
uprosić umiałam”. Dodała jeszcze, powołując się na swoje doświadczenie,
że „temu chwalebnemu Świętemu Bóg dał władzę wspomagania nas we
wszystkich potrzebach”.

I tak wychodzi nam naprzeciw św. Józef. A wiemy z
Ewangelii, jaki był św. Józef. To człowiek wiary pokornej, adorującej,
posłuszny Bogu w każdej sytuacji. Nie dopytuje się o szczegóły, nie
czeka na zapewnienia – ufa Bogu, wsłuchuje się w Jego głos i oddaje się
bez zastrzeżeń.

I w tym momencie ze szkoły Anioła przechodzimy do szkoły św. Józefa.
To ta sama – ewangeliczna szkoła. Anioł przyszedł uczyć prawdziwej wiary
i modlitwy, ukląkł i pochylił się głową aż do ziemi. To jest postawa
najwyższej czci, adoracji, to jest pierwszy akt wynikający z prawdziwej
wiary, wyrażony przez Anioła postawą ciała i słowami: „Mój Boże, wierzę,
adoruję (nie: uwielbiam – adoro), ufam Ci, miłuję. Proszę, przebacz
tym, co nie wierzą, nie korzą się (nie adorują), nie ufają Tobie i nie
miłują”. Stworzenie przed swoim Stwórcą i Panem wyznaje swą zależność i
staje z pokornym oddaniem.

W dobie „wypychania Boga ze świata”, aby się przed Nim nie korzyć, w
dobie bluźnierców i wojujących ateistów, dążących do zniszczenia Bożego
porządku i harmonii więzów rodzinnych, aż po próby zaburzenia tożsamości
naturalnej człowieka od dzieciństwa, w dobie herodowej eugeniki,
selekcji nienarodzonych i eutanazji ten element fatimskiego orędzia
staje się szczególnie aktualny i alarmujący, a gest błogosławieństwa
Pana Jezusa i św. Józefa podbudowuje nadzieję.

We wszystkich kościołach na Ukrainie w
niedzielę po każdej Mszy Świętej odbędzie się uroczysty akt zawierzenia
Niepokalanemu Sercu Maryi całego kraju i narodu ukraińskiego. Tydzień
temu dokonało się to we wszystkich parafiach dekanatu krymskiego.

– Naród ukraiński jest bardzo podzielony, sąsiad boi się sąsiada,
nawet w domach ludzie są podzieleni, ale modlitwa ich jednoczy. Akt
zawierzenia Sercu Maryi daje nam wszystkim nadzieję na pokój. Wiara i
modlitwa pomagają wytrwać w tym trudnym dla nas czasie – podkreśla w
rozmowie z NaszymDziennikiem.pl ks. Krzysztof Sochacki, proboszcz
parafii Bożego Miłosierdzia w Charkowie. – Akt zawierzenia jest
widocznym znakiem ufności w Bożą Opatrzność – podkreśla. W całej
Ukrainie w niedzielę kapłani, osoby konsekrowane i wszyscy wierni
Kościoła katolickiego modlić się będą do Niepokalanego Serca Matki Bożej
o łaskę pokoju i dar chrześcijańskiego pojednania na ziemi ukraińskiej.

Biskupi Kościoła katolickiego na Ukrainie w środę, 19 marca 2014 r.,
dokonali uroczystego aktu zawierzenia kraju Niepokalanemu Sercu Maryi w
katedrze Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny w Charkowie. Było to w
czasie Mszy Świętej z okazji 43. Sesji Plenarnej Konferencji Episkopatu
Ukrainy. – Przychodzimy z pełną ufnością, że uprosimy miłosierdzie,
otrzymamy łaskę oraz potrzebną pomoc i obronę w naszych nieszczęściach.
Otrzymamy je nie dla naszych zasług, na które nie liczymy, ale ze
względu na niezmierzoną dobroć Twojego matczynego Serca. Tobie Maryjo,
Twemu Niepokalanemu Sercu, oddajemy się i poświęcamy w tej dramatycznej
godzinie ludzkiej historii i historii Ukrainy – mówił ks. abp Mieczysław
Mokrzycki, metropolita lwowski. W modlitwie oddania kraju pod opiekę
Maryi biskupi wyrazili żal za niewierności wobec Boga obecne w życiu
narodu, prosili Maryję o wstawiennictwo u Boga. Zwierzchnicy Kościoła
zaapelowali, aby wszyscy kapłani i wierni na Ukrainie poświęcili się
Matce Bożej. Dokona się to w niedzielę.

– W Fatimie Matka Najświętsza prosiła o poświęcenie całego świata
Swemu Niepokalanemu Sercu, by zapanował pokój dla świata i zgoda między
narodami. Jak pamiętamy, niedawno dokonano aktu poświęcenia dekanatu
krymskiego Niepokalanemu Sercu Maryi, zaś w czasie rozruchów na Majdanie
modlono się przy figurze Matki Bożej Fatimskiej. To pokazuje, że naród
ukraiński zwraca się w najlepszym z możliwych kierunków, ku Sercu Maryi,
ku Fatimie – zwraca uwagę w rozmowie z NaszymDziennikiem.pl o. Leonard
Głowacki OMI z sanktuarium maryjnego w Kodniu. Podkreśla jednocześnie,
że akt zawierzenia Maryi musi być dokonany z pełną świadomością i
przygotowaniem. – Akt ten nie może być rozpatrywany w charakterze
magicznego momentu, że od tego momentu nastąpi zmiana. Nie! Akt
zawierzenia zobowiązuje do modlitwy i trwania w jedności z Maryją –
wyjaśnił o. Głowacki.

Warto przypomnieć, że Maryja w Fatimie powiedziała: „Nie ma takiej
sprawy osobistej ani międzynarodowej, której nie dałoby się rozwiązać
przez Różaniec”. Tydzień temu w konkatedrze w Symferopolu przed
Najświętszym Sakramentem ks. bp Jacek Pyl zawierzył Krym Niepokalanemu
Sercu Maryi. Akt ten został następnie ponowiony we wszystkich siedmiu
parafiach katolickich na półwyspie. – Nasi biskupi podkreślają, że od
strony ludzkiej nie ma już ratunku, zatem potrzebujemy interwencji z
Nieba – mówił wówczas jeden z księży na Krymie. – Będziemy się wytrwale
modlić o pokojowe rozwiązanie sytuacji na Krymie i Ukrainie – zapewnił.

Z ks. Krzysztofem Sochackim, proboszczem parafii Bożego Miłosierdzia w Charkowie, rozmawia Marta Milczarska

Ukraina zawierzyła Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny. Jakie ma to znaczenie w obecnej sytuacji kraju?

– Nadzieja – to najważniejsze znaczenie tego zawierzenia. Tak jak nie
jest to magiczny akt, potrzeba, aby nie tylko był on ogłoszony, ale
także wypełniony. Dla mnie to początek. Początek wielkiego wysiłku, jaki
musimy jeszcze włożyć, aby ten akt nadziei dla świata dotarł i
przemieniał serca. To musi być jak domino. Nie jest to jednorazowy akt,
który został spełniony, to nie wystarczy. Trzeba głosić orędzie o
nawróceniu, „bo siekiera do korzenia jest już przyłożona”, „nawracajmy
się”. Trzeba zachęcać i umożliwiać odprawianie pięciu pierwszych sobót
miesiąca.

Taki akt uroczystego zawierzenia w parafiach to też bardzo ważne przypomnienie orędzia fatimskiego.

– Tak. Ale pamiętajmy, że wcześniej tego aktu w charkowskiej katedrze
dokonali wszyscy biskupi Ukrainy. To były bardzo wzniosłe i uroczyste
wydarzenie. Wróciliśmy z niej odmienieni i napełnieni nadzieją.
Zawierzenie Niepokalanemu Sercu Maryi to bardzo realny i silny znak tej
nadziei, która jest nam konieczna. Potrzebna, aby zwyciężyć strach przed
przyszłością. To ważne, aby zobaczyć sens tego, w czym obecnie
uczestniczymy, sens duchowy. Maryja dzieciom w Fatimie objawiła, w
jakiej duchowej sytuacji znajduje się świat. Przepowiedziała, co nas
czeka w przyszłości. Wyjaśniła, jak wiele zależy od naszego nawrócenia,
modlitwy i zawierzenia świata i Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi.

Niestety, tak jak zauważają i moi parafianie, tu, na wschodzie
Ukrainy, niewiele osób wie i dowie się o tak ważnym wydarzeniu. Niewielu
prócz naszych parafian dowie się o dzisiejszym zawierzeniu. Nie mamy
niestety tu, we wschodniej Ukrainie, mediów, które mogłyby nagłośnić to
wydarzenie.

Jak Ukraińcy przeżywają to, co się dzieje w kraju?

– Ukraińcy już długo żyją w ogromnym napięciu. Najpierw wydarzenia w
Kijowie, a teraz napięcie na Krymie powodują, że społeczeństwo bardzo
jest podzielone. Szczególnie odczuwamy to we wschodniej Ukrainie. Nigdy
nie przypuszczałem, że dojdzie do takich głębokich podziałów. Można
powiedzieć, że „budzą się demony”. Obserwuję to nawet w mojej parafii.
Ludzie słuchają środków masowego przekazu i zaczynają przyjmować pozycję
jednej lub drugiej strony konfliktu. Przyczyna jest jedna – ogromny
strach. Ludzie żyją w strachu, co prowadzi do wzrostu agresji. Jedni
boją się drugich. Przy czym często podają wyolbrzymioną i przekręconą
informację, wypominają zaszłości.

Ludzie wszędzie się dzielą, spierają, kłócą. W autobusie byłem
świadkiem, jak kulturalny spór dwóch staruszków o mało nie przerodził
się w wielką kłótnię reszty pasażerów. Postronni słuchacze podzielili
się i zaczęli głośno i z epitetami wypowiadać swoje zdanie. Niektórzy
wyjeżdżają z Ukrainy lub jadą w inne rejony kraju. Ja sam wiele razy
bałem się i też rozważałem wyjazd do Polski.

Czy w tak dramatycznej sytuacji kraju zauważa Ksiądz Proboszcz nawracanie się narodu ukraińskiego, większą modlitwę o pokój?

– Ludzie wierzący bardzo się modlą, szukają miejsc modlitwy. Ten
ekumenizm modlitewny zaczął się na Majdanie i wciąż trwa. Słyszałem, że
na głównym placu Charkowa, obok pomnika Lenina, zbierają się przed
pracą, o godzinie siódmej rano, ludzie i w licznych grupkach na kolanach
modlą się o pokój. W parafiach są bardzo różne formy modlitwy. W naszej
parafii codziennie przed Mszą Świętą mamy godzinną adorację
Najświętszego Sakramentu. W tej godzinie odmawiamy Różaniec, Koronkę i
oddajemy parafię, Ukrainę i świat Bożemu Miłosierdziu. Czuję, że w
parafii bardzo mocno musimy zaufać Najświętszemu Eucharystycznemu Sercu
Jezusa i Niepokalanemu Sercu Maryi. Po Mszy św. oddajemy się św.
Michałowi Archaniołowi. Moją wielką radością jest doprowadzenie do
sakramentu małżeństwa tych, którzy do tej pory tego nie chcieli.

Wiara daje nadzieję na pokój. Ukraina ma wielu świętych patronów, np. św. Józefa Bilczewskiego…

– Wielkim umocnieniem dla mnie jest nauczanie św. Józefa
Bilczewskiego, jednego z patronów naszej parafii. To święty zbyt mało
znany zarówno w Polsce, jak i na Ukrainie. Był biskupem lwowskim w
latach 1901-1923. To był wielki pasterz i prorok, któremu przyszło
kierować archidiecezją w bardzo niespokojnych czasach: pierwszej wojny
światowej, wojny polsko-ukraińskiej, rewolucji i wojny
polsko-bolszewickiej. Stał mi się bliski dzięki lekturze jego listów
pasterskich, w których pisze o rewolucyjnych nastrojach, ich przyczynach
i do czego to wszystko doprowadzi. Jego listy „w czasie wojny” są dla
mnie wskazówką, jak „Słowem” prowadzić ludzi w ten niespokojny czas. „Na
dalszą bowiem metę ten tylko naród ostatecznie zwycięży, który będzie
silniejszy, bogatszy w rzetelną, czynną miłości Boga i bliźniego” –
pisał św. Józef Bilczewski. Dzięki zawierzeniu się Niepokalanemu Sercu
Najświętszej Maryi Panny mamy nadzieję na pokój. Ten czas to czas siewu,
to czas zbiorów. Nie możemy się bać.

Dziękuję za rozmowę.

Uroczysty akt zawierzenia Niepokalanemu Sercu
Maryi Ukrainy został odmówiony wczoraj we wszystkich kościołach tego
kraju. Od 8 marca br. trwa peregrynacja figury Matki Bożej Fatimskiej po
parafiach diecezji kijowsko-żytomierskiej.

W uroczystość św. Józefa w katedrze Zaśnięcia Najświętszej Maryi
Panny w Charkowie biskupi Kościoła katolickiego na Ukrainie dokonali
uroczystego aktu zawierzenia kraju Niepokalanemu Sercu Maryi. Wczoraj
ten akt został ponowiony we wszystkich kościołach na Ukrainie. – Po
każdej Mszy Świętej, jaką sprawowałem w trzech kościołach mojej parafii,
uroczyście odmówiliśmy Akt Zawierzenia Niepokalanemu Sercu Maryi –
relacjonuje w rozmowie z „Naszym Dziennikiem” ks. Zbigniew Pabian,
proboszcz z Miżyńca. Kapłan podkreśla, że już od czasu rozruchów, do
jakich doszło na Majdanie, wraz z parafianami codziennie odmawiał
Koronkę do Bożego Miłosierdzia i śpiewał Suplikację. – Niezależnie od
tego ludzie jeszcze zostawali i odmawiali litanię do Matki Bożej, modląc
się o pokój. To pokazuje, że mają oni niesamowite zaufanie do Matki
Bożej. Wierzą, że Matka ich nie zostawi – wyjaśnia kapłan.

Jak podkreśla ks. Pabian, obecnie zawierzenie Niepokalanemu Sercu
Maryi jest bardzo potrzebne całemu narodowi. – Widzimy, co dzieje się na
Ukrainie. Ludzie się boją. Chcemy więc przypomnieć im orędzie Matki
Bożej Fatimskiej, które jest dziś tak bardzo aktualne. Mówiłem o tym w
kazaniu. Przypomniałem, że Maryja prosiła o nawrócenie Rosji, a przecież
my żyjemy tu, na Wschodzie. Myślę, że i nas Maryja miała na myśli.
Trzeba więc nam wypełniać Jej prośby – pościć, modlić się na różańcu,
bezgranicznie Jej zawierzyć – zaznacza.

Od 8 marca po parafiach diecezji kijowsko-żytomierskiej peregrynuje
figura Matki Bożej Fatimskiej. Jak mówi ks. abp Piotr Malczuk OFM,
ordynariusz kijowsko-żytomierski, Maryja wraz z wiernymi wyprasza pokój
dla Ukrainy. – Przez tę peregrynację chcemy przypomnieć słowa Matki
Bożej i Jej Syna. Chcemy, by choć na chwilę ludzie przestali słuchać
świata, a wsłuchali się w głos Boga, by Jego słowa położyli na swoim
sercu – wyjaśnia. Przypomina jednocześnie, że już prawie sto lat temu
Matka Boża w Fatimie przekazała nam swoje orędzie, w którym pokazała
sposób na ratowanie świata. – Dziś wobec zagrożeń, jakie mamy wokoło,
nie możemy milczeć. Musimy o tym mówić i przypominać o objawieniu Matki
Bożej w Fatimie, które wciąż czeka na wypełnienie – dodaje.