Rocznica śmierci św. Maksymiliana. Prawda - ostatni artykuł przed śmiercią

†
Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z Nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami
Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.

Święta Maryjo, módl się za nami.
Niepokalana Pośredniczko łask, módl się za nami.
Święty Maksymilianie, módl się za nami.
Rozmiłowany w Bogu, módl się za nami.
Kochający modlitwę, módl się za nami.
Wytrwale strzegący cnoty czystości, módl się za nami.
Heroicznie posłuszny przełożonym, módl się za nami.
Realizujący ducha ubóstwa i prostoty, módl się za nami.
Żyjący w umartwieniu i pokucie, módl się za nami.
Wierny ideałowi ewangelicznej doskonałości, módl się za nami.
Oddany na własność Niepokalanej, módl się za nami.
Nieustraszony Rycerzu Niepokalanej, módl się za nami.
Twórco Rycerstwa Niepokalanej, módl się za nami.
Apostole Cudownego Medalika, módl się za nami.
Głoszący Ewangelię przy pomocy radia i prasy, módl się za nami.
Pałający pragnieniem zdobycia świata dla Niepokalanej, módl się za nami.
Misjonarzu Japonii, módl się za nami.
Pragnący męczeńskiej śmierci, módl się za nami.
Niezachwiany w ufności, módl się za nami.
Miłujący nieprzyjaciół, módl się za nami.
Mężny w znoszeniu zniewag i cierpienia, módl się za nami.
Duszpasterzu współwięźniów, módl się za nami.
Ofiaro heroicznej miłości bliźniego, módl się za nami.
Starty na proch dla Niepokalanej, módl się za nami.
Uwieńczony dwiema koronami, módl się za nami.
Męczenniku Auschwitz, módl się za nami.
Sławiony na całym świecie, módl się za nami.
Chlubo polskiej ziemi, módl się za nami.
Patronie trzeźwości, módl się za nami.
Patronie rodziny, módl się za nami.
Patronie naszych trudnych czasów, módl się za nami.
Wielki orędowniku u Boga, módl się za nami.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

K: Nikt nie ma większej miłości.
W: Od tego, kto oddaje swoje życie za przyjaciół swoich.

Módlmy się:
Wszechmogący, Miłosierny Boże, Ty rozpaliłeś św. Maksymiliana taką miłością do Niepokalanej, że stał się Jej wielkim rycerzem i narzędziem do szerzenia Twojego Królestwa. Rozgrzej i nasze serca ofiarną miłością do Maryi, abyśmy naśladując Jej przykład i wsparci Jej pomocą służyli Tobie w braciach naszych i w ten sposób wypełnili największe przykazanie. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Litania do św. Maksymiliana (II)

Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z Nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami
Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.

Święty Maksymilianie, módl się za nami.
Wielki miłośniku Boga, módl się za nami.
Nieustraszony rycerzu Niepokalanej, módl się za nami.
Apostole Niepokalanej Pośredniczki łask, módl się za nami.
Założycielu Rycerstwa Niepokalanej, módl się za nami.
Apostole Cudownego Medalika, módl się za nami.
Mężny szerzycielu królestwa Niepokalanej, módl się za nami.
Wzorze życia zakonnego, módl się za nami.
Pragnący śmierci męczeńskiej, módl się za nami.
Gorliwy apostole Japonii, módl się za nami.
Pełen poświęcenia dla chorych i nieszczęśliwych, módl się za nami.
Zdobywco dusz dla Niepokalanej, módl się za nami.
Ukazujący ludziom ideał życia, módl się za nami.
Miłośniku modlitwy, módl się za nami.
Wzorze niezachwianej ufności, módl się za nami.
Pociągający ludzi dobrocią i radością, módl się za nami.
Pragnący nawrócenia grzeszników, módl się za nami.
Pragnący zjednoczenia w Kościele wszystkich wyznawców Chrystusa, módl się za nami.
Pragnący nawrócenia pogan, módl się za nami.
Kochający bliźnich dla Boga, módl się za nami.
Miłośniku umartwienia i pokuty, módl się za nami.
Przykładzie posłuszeństwa, módl się za nami.
Miłośniku ubóstwa i prostoty, módl się za nami.
Wzorze anielskiej czystości, módl się za nami.
Obrońco dobrych obyczajów, módl się za nami.
Głosicielu odrodzenia narodu polskiego, módl się za nami.
Obrońco Wiary świętej, módl się za nami.
Apostole prasy katolickiej, módl się za nami.
Apostole dobrego przykładu, módl się za nami.
Wzorze znoszenia cierpień, módl się za nami.
Przykładzie przebaczenia wrogom, módl się za nami.
Umacniający współwięźniów na duchu, módl się za nami.
Ofiarujący swe życie za rodzinę, módl się za nami.
Śpieszący z kapłańską posługą skazańcom, módl się za nami.
Męczenniku Auschwitz, módl się za nami.
Chlubo polskiej ziemi, módl się za nami.
Wsławiony po całym świecie, módl się za nami.
Wielki nasz orędowniku w Niebie, módl się za nami.  

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata - przepuść nam, Panie
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata - wysłuchaj nas, Panie
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata - zmiłuj się nad nami, Panie.
 
K. Módl się za nami święty Maksymilianie.
W. Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych

Módlmy się:
Wszechmogący, Miłosierny Boże, który serce św. Maksymiliana rozpaliłeś miłością do Niepokalanej i uczyniłeś go wielkim Jej rycerzem i narzędziem do szerzenia Twojego Królestwa, rozpal i nasze serca podobną miłością i ofiarnością, abyśmy w życiu swoim szukali zawsze Twej chwały. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.



https://youtu.be/rochdPWbUbA

Data publikacji: 2015-08-14

Św. Maksymilian Maria Kolbe już przez sobie współczesnych krytykowany był, iż zbyt łatwo daje wiarę pogłoskom o „niewidzialnej ręce masonerii”, która wpływa na wszystkie dziedziny życia, dążąc do wywrócenia porządku w narodach niegdyś chrześcijańskich. Dziś Wielki Mistrz Wielkiego Wschodu Francji już tylko „przypomina” rządzącym o „obowiązku” zachowywania laickości, która w całym post-chrześcijańskim świecie stała się obowiązującą definicją państwowości. Co powiedzieliby dawni naiwni krytycy „teorii spiskowych”, gdyby dożyli dzisiejszych czasów?

Dawna mądrość katolicka nie omijała szerokim łukiem ekumenizmu świadomości, iż cnota Bożej miłości w człowieku jest jak medal, który z konieczności ma dwie strony. Na awersie widnieje miłość Boga i wszystkiego, co od niego pochodzi, lecz i rewers nie pozostaje pusty – logiczną konsekwencją musi znaleźć się na nim wszystko, co Bogu jest przeciwne. Ta prawda rodziła w dawnych katolikach – począwszy od papieży, a skończywszy na prostym rolniku odrywającym rękę od pługa, by przeżegnać się przed pobliską kapliczką – postawę zdecydowanego sprzeciwu wobec zła. Władztwo upadłego anioła, na tym świecie – wraz z wydanymi przezeń herezjami, schizmami i rozmaitymi sekciarskimi związkami – nie czyniło szatana nigdy dla ludzi Kościoła partnera do dyskusji, lecz po prostu ustawiało we wrogim obozie, z którym – w sensie duchowym, a nieraz i dosłownym – pozostawali oni w stanie permanentnej i nieubłaganej wojny. Świadomość tego stała u początków powołania takich instytucji jak Święta Inkwizycja, istniejąca po to, by ratować dusze przed zatraceniem w odmętach tej wojny. Zainspirowała również tak wspaniałe czyny chrześcijańskiego rycerstwa jak wyprawy krzyżowe.

XX wiek ze sztandarem Lucyfera

Nie trzeba nikogo przekonywać, iż wiek XX jest w dziejach ludzkości okresem naznaczonym piętnem zła, które można by porównać jedynie z szarżą rozszalałych hufców diabelskich (II wojna światowa) i mrocznym panowaniem „księcia tego świata” (Związek Sowiecki oraz okupowane przezeń państwa). Bylibyśmy jednak niesłychanie krótkowzroczni, gdybyśmy całe zło tego stulecia zrzucili na karb kilku nienasyconych dyktatorów, zapominając o poprzedzającym je długim maratonie, w którym pałeczkę przekazywały sobie kolejne emanacje chaosu i rozbicia – od wystąpienia Lutra i poprzedzających go pomniejszych herezji, poprzez ukształtowanie się bezbożnej antyfilozofii, do powstania najupiorniejszego związku w dziejach ludzkości – masonerii. Widząc nienawiść tej organizacji do odwiecznego porządku, jaki Bóg ustanowił na świecie, wyrażonej w rewolucji zaplanowanej pośród mroków francuskich lóż, trudno nie odnieść wrażenia, iż stanowi ona apogeum tego, co może z siebie wydać ludzkie serce opętane złem. Wiek XX – jak każdy, w którym wybuchło ono ze szczególną siłą – wydał swoich szczególnych świętych wojowników. Ich specyficzny dramat polegał na tym, iż przyszli na świat w czasach porewolucyjnych, w których Kościół był wprawdzie jeszcze dość silny duchem, ale tracił wszelkie świeckie podpory swej potęgi – państwo kościelne pod zarządem papieża i europejskie państwa wyznaniowe gotowe do wystawienia wojsk w odpowiedzi na sygnał Głowy Kościoła. Można sobie wyobrazić ów gniew przemieszany z bezsilnością, gdy katolicy ówcześni widzieli jak pod dyktando Wielkich Mistrzów światowej masonerii świat stawał się coraz bardziej zlaicyzowany, a duch bojowy wśród niegdyś chrześcijańskich narodów zamarł do tego stopnia, iż nie było już szans na zakrojone szeroko działania wojenne dla zachowania starego porządku.

Dwudzieste stulecie po Chrystusie było też czasem, gdy masoneria zaczęła działać wyjątkowo zuchwale i coraz głośniej wykrzykiwać swoje postulaty – widząc, że spełniają się one jeden po drugim (zniszczenie Państwa Kościelnego, destrukcja instytucji rodziny poprzez wprowadzanie „ślubów” cywilnych i rozwodów etc.). Szaleńczą pychę, z jaką występowała wówczas owa sekta, opisał św. Maksymilian Maria Kolbe, naoczny świadek rzymskich obchodów dwusetnej rocznicy powstania wolnomularstwa. Młody Kolbe wspominał istną czarną procesję, jaka przeszła w tym dniu ulicami Wiecznego Miasta, powiewając sztandarami z wizerunkiem Lucyfera miażdżącego pod stopami św. Michała Archanioła. Z niektórych okien spuszczono płachty z podobnym przedstawieniem, a po mieście krążyły ulotki głoszące, iż „diabeł będzie rządził na Watykanie, a papież będzie jego gwardią szwajcarską”.

Rycerska stal przekuta w miecz ducha

Po tym rzymskim horrorze brat Maksymilian doszedł do wniosku, iż w działalności tego związku, który określił potem jako „masońską mafię” ogniskuje się cel walki. Jeszcze tego samego dnia Kolbe wraz z sześcioma współbraćmi założył Milicję Niepokalanej, której celem było nawracanie „przede wszystkim masonów”.

Dlatego też w tradycyjnej wersji wezwania „O Maryjo bez grzechu poczęta…” dodawanego po każdej dziesiątce Różańca świętego Maksymilian i jego wierni modlili się słowami: „i za wszystkimi, którzy się do Ciebie nie uciekają, a zwłaszcza za masonami i poleconymi Tobie”.

Program ten realizowany był nie tylko poprzez modlitwę i akty strzeliste. Ojciec Maksymilian angażował się osobiście w zdobywanie dla Chrystusa najbardziej zatwardziałych członków sekty. Tak było w przypadku znanego międzywojennego pisarza Andrzeja Struga, będącego jednocześnie masonem 33. stopnia i Wielkim Mistrzem warszawskiej loży. Kolbe ze zdumieniem wspominał zatwardziałość tego szanowanego literata, gdy przychodziło do rozmowy o znienawidzonej przezeń religii katolickiej.

Święty rozumiał dzieje XIX i XX wieku jako zmaganie Niepokalanej z siłami zła. Zwracał uwagę na różne odsłony tej walki. „Że Francję opanowali masoni, to nie ulega żadnej wątpliwości” – pisał, zwracają uwagę, iż cała tamtejsza nagonka na Kościół to „nic innego jak tylko wykonanie uchwał Wielkiego Wschodu”. Na te wydarzenia Niebo odpowiadało szczególnymi znakami. „Dlatego też i Niepokalana szczególniejszą opieką otoczyła ten kraj. Tu raczyła objawić swój «Cudowny Medalik» w roku 1830 i tu w Lourdes, w roku 1858 objawiła się ubogiej dziewczynce Bernadetcie wzywając do pokuty i zachęcając własnym przykładem do odmawiania Różańca. I tu sama nazywała siebie: «Jam jest Niepokalane Poczęcie»”. Takie atrybuty duchowej potęgi Bóg przekazywał katolikom, gdy dawne ostoje katolickiej cywilizacji pogrążały się w marazmie.

Walka na wszystkich frontach współczesności

„«My Kościoła nie zwyciężymy rozumowaniem, ale psuciem obyczajów», uchwalili na zjeździe masoni. I poczęli siać niemoralność przez teatry, kina, książki, czasopisma, obrazy, rzeźby itd.” – pisał św. Maksymilian w jednym z numerów „Rycerza Niepokalanej”. Samo zresztą czasopismo powstało w odpowiedzi na gorące apele papieży, od bł. Piusa IX do św. Piusa X, by potędze liberalnej prasy przeciwstawiać dobrą prasę katolicką. Franciszkanin zdawał sobie sprawę, iż masoneria, którą Kolbe określał mianem „głowy piekielnego węża”, zazwyczaj nie walczy z karabinem w ręku, prowadzi jednak wojnę znacznie straszliwszą – mającą wyniszczyć i od środka zdegenerować istotę ludzką, odrywając ją od wszelkich nadprzyrodzonych pojęć i wpływu łaski Bożej.

Innym frontem, na którym redaktor naczelny „Rycerza…” widział zepsucie szerzone przez masonerię była coraz bardziej nieskromna i wyuzdana moda, którą określał jako „za przeproszeniem – świńską”, ubolewając, ile dusz ginie przez ten bezwstyd. Ojcu Maksymilianowi zarzucano wtedy przesadę, twierdząc, iż zbyt łatwo daje wiarę istnieniu międzynarodowego spisku, w którym masoni, żydzi i socjaliści współdziałają we wspólnym celu zrewolucjonizowania świata. O ile wówczas, kiedy obyczaje społeczne nie były jeszcze tak dogłębnie wywrócone, podobne oskarżenia o „naiwność” miały jeszcze pewne podstawy, o tyle w dzisiejszych czasach, o których śmiało możemy powiedzieć, że stanowią realizację wszystkich rewolucyjnych ideałów – nie sposób nie przyznać racji przenikliwej ocenie świętego sługi Niepokalanej, wedle którego „niewidzialna ręka masonerii” zaczyna przenikać do wszystkich dziedzin życia.

Dlatego warto pamiętać, iż ów antymasoński aspekt działalności św. Maksymiliana Marii Kolbego nie jest tylko jakimś wątkiem ściśle historycznym, który dziś traci na aktualności. Masoneria nie musi już tak zuchwale jak dawniej podnosić głowy, ponieważ współczesne liberalne demokracje stanowią spełnienie wszystkich jej marzeń na temat nowego porządku świata. Nie oznacza to jednak, iż przestała ona istnieć, a przede wszystkim, że skutki jej działań w jakiś sposób rozeszły się czy rozejdą po kościach. Obierając św. Maksymiliana za patrona naszej własnej walki o zbawienie, pamiętajmy, iż ta walka osadzona jest w konkretnym kontekście i nie mniej ważne niż kształtowanie własnej doskonałości chrześcijańskiej okazuje się staranie, by świat, począwszy od rodziny, powracał do tego porządku, który skutecznie wywróciły wieloletnie podchody i szturmy rewolucji.

Filip Obara
Za: www.pch24.pl/
(pogrubienie fragmentów modlitwy - moje)
***
Pozwolę też sobie podłączyć bezpośrednio do tego wpisu:

O MI

Nieraz słyszymy skargę: Chcę się poprawić, chcę być lepszy, ale nie mogę. W historii czytamy o wielkich wodzach i zwycięzcach, którzy jednak nie potrafili ujarzmić swoich złych skłonności. Taki na przykład głośny Aleksander Wielki umiera przedwcześnie z powodu rozwiązłego życia.

Rozglądając się naokół widzimy zastraszający wprost zanik moralności, zwłaszcza wśród młodzieży, a nawet powstają związki iście piekielne, mające w programie zbrodnię i rozwiązłość. Członkowie to owego związku popełnili głośne w Wilnie morderstwo profesora przy egzaminach.

Kina, teatry, literatura, sztuka kierowane w wielkiej części niewidzialną ręką masonerii, zamiast szerzyć oświatę, gorączkowo pracują w myśl uchwały masonów: My Kościoła katolickiego nie zwyciężymy rozumowaniem, ale zepsuciem obyczajów.

Jak się temu oprzeć?

Zdawać by się mogło, że takie przyznanie własnej niemocy, jak nie mogę się poprawić w podobnych okolicznościach to objaw pokory. Tymczasem gnieździ się w nim ukryta pycha.

A to w jaki sposób?

Otóż ci ludzie w wielu rzeczach przyznają, że mogą to lub owo uczynić, tylko tej lub innej wady ujarzmić w takich lub innych okolicznościach nie są w stanie.

To wszystko dowodzi tylko, że liczą oni jedynie na własne siły i uważają, że do tej granicy własnymi siłami to lub owo potrafią.
 
Tymczasem jest to nieprawdą, kłamstwem, bo własnymi siłami, sami z siebie, bez pomocy Bożej my nic i to zupełnie nic nie potrafimy (por. J 15,5). Wszystko, czym jesteśmy i cokolwiek mamy i możemy, to od Pana Boga mamy i to w każdej chwili życia od Niego otrzymujemy, bo trwanie w istnieniu to nic innego, jak ciągłe otrzymywanie tego istnienia.

Sami więc z siebie nic nie potrafimy, chyba tylko zło, które właśnie jest brakiem dobra, porządku, siły.

Jeżeli uznamy tę prawdę i spojrzymy na Boga, od którego otrzymujemy w każdej chwili wszystko, co mamy, natychmiast widzi­my, że On, Bóg, i więcej dać może i pragnie jako najlepszy Ojciec dać nam wszystko, co nam jest potrzebne. Gdy jednak dusza sobie przypisuje to, co jest darem Bożym, czyż Pan Bóg może ją obsypywać łaskami? Przecież wtedy utwierdzałby ją w fałszywym i aroganckim mniemaniu. Więc z miłosierdzia swojego nie daje tej obfitości darów i... dozwala nawet upadek, by dusza poznała wreszcie, czym jest sama z siebie, by na sobie nie polegała, ale z całą ufnością jedynie Jemu się oddała. Stąd też upadki były dla świętych - szczeblami do doskonałości. Biada jednak duszy, która nawet tego ostatecznego lekarstwa nie przyjmie, ale w pysze pozostając mówi: nie mogę się poprawić, bo Pan Bóg też jest sprawiedliwy i z każdej udzielonej łaski zażąda ścisłego rachunku. Cóż więc czynić należy?

Oddać się zupełnie z ufnością bez granic w ręce Miłosierdzia Bożego, którego uosobieniem z Woli Bożej jest Niepokalana. Nic sobie nie ufać, bać się siebie, a bezgranicznie zaufać Jej i w każdej okazji do złego do Niej jak dziecko do matki się zwracać, a nigdy się nie upadnie. Twierdzą święci, że kto do Matki Bożej modli się w pokusie, na pewno nie zgrzeszy, a kto przez całe życie do Niej z ufnością się zwraca, na pewno się zbawi.

Źródło: Św. Maksymilian Maria Kolbe o masonerii i Żydach. Pisma Wybrane, Krzeszowice 1998, s. 17-19
Za: www.pch24.pl/

***

Św. Maksymilian Maria Kolbe o masonerii i Żydach - pisma wybrane

Przeciwnicy beatyfikacji i kanonizacji św. Maksymiliana często podnosili kwestię obsesyjnego – ich zdaniem – stosunku o. Kolbego do Żydów i masonerii. Oskarżano go – człowieka, który stworzył projekt rakiety! – o sprzyjanie… obskurantyzmowi, ciemnocie, zabobonowi, „zamkniętemu” i „nacjonalistycznemu” katolicyzmowi. Wreszcie, wytoczono przeciw niemu działo największe – oskarżenie o antysemityzm.

Niektórzy nawet posunęli się do porównań poglądów na „kwestię żydowską” Hitlera i św. Ojca Kolbego. Święty męczennik był opluwany, nazywany „żydożercą”. Nawet dziś jego pamięć jest szargana przez liberalnych zwolenników „katolicyzmu otwartego” i „społeczeństwa obywatelskiego”. Mając w świadomości fakt, iż pojęcia antysemityzmu używa się współcześnie raczej jako knebla, który ma zamknąć usta osobom inaczej myślącym, spójrzmy czymże ten święty człowiek, który ofiarował swe życie, by uratować od śmierci bliźniego, zasłużył na publiczną chłostę pomówień…

Ojciec Kolbe był gorącym katolikiem, czcicielem Niepokalanej Dziewicy, duchowym synem św. Franciszka. Trudno więc się dziwić, że ostrzegał przed zawartymi w Talmudzie bardzo negatywnymi określeniami chrześcijan i jawnymi bluźnierstwami przeciw Chrystusowi! I na tym przede wszystkim Maksymilian skupiał swoją uwagę jeśli chodzi o „kwetię żydowską”. Z drugiej jednak strony pożerała go miłość i troska o zbawienie wszystkich ludzi. W liście z 18 lipca 1935 roku pisał z Nagasaki do o. Mariana Wójcika, redaktora „Małego Dziennika”: Miłość wobec każdej duszy, włączając Żydów, masonów i heretyków, jest (…) jedyną drogą. (Pisma, tom II, nr 63, s. 182-186).

Oczywiście, był krytyczny wobec judaizmu, ostrzegał przed ekonomicznymi działaniami niektórych przedstawicieli narodu żydowskiego, niemniej należy cały czas mieć na uwadze fakt, że widział w Żydach bliźnich, za których się modlił i chciał im przyjść z pomocą.

O braku uprzedzeń rasowych niech świadczy choćby jego podziw dla Alfonsa Ratisbonne’a, nawróconego na katolicyzm Żyda. Warto podkreślić, że swą pierwszą Mszę św. Ojciec Kolbe odprawił w rzymskim kościele s. Andrea delle Fratte, w miejscu, gdzie Alfons miał cudowną wizję Matki Bożej, po której już na zawsze przylgnął do Kościoła Chrystusowego.

Swej – pozbawionej uprzedzeń – miłości do bliźnich, dał także świadectwo na początku wojny, gdy w Niepokalanowie znalazło schronienie ponad 1500 Żydów. Wbrew opiniom wrogów założyciela Niepokalanowa o „obsesji antyżydowskiej”, możemy znaleźć stosunkowo niewielką ilość wypowiedzi Świętego na ten temat. Z 2006 jego zachowanych listów, tylko 4 zawierają wzmianki o Żydach; z 396 artykułów, odczytów, notatek czy kazań radiowych, tylko 9 porusza tę kwestię.

W liście z Japonii (z 23 sierpnia 1934 roku) do br. Łukasza Kuźmy pisał: Co się tyczy Żydów, uważam, że należałoby poważnie podjąć zadanie nawrócenia ich, ale w sposób roztropny, doprawdy bardzo roztropny. Niekoniecznie trzeba o tym pisać na łamach „Rycerza”, ani w ogóle nie w sposób głośny. Być może w odpowiednim czasie „Rycerz” w jidysz spełni to zadanie. („Pisma”, tom 3)

Trudno za deklarację „antysemityzmu” uznać fragment artykułu z 1923 roku, jaki ukazał się w „Rycerzu Niepokalanej”, w którym o. Kolbe napisał – zgodnie z prawdą – iż wielu wodzów bolszewizmu, masonerii i teozofii w Polsce i na świecie, to osoby narodowości żydowskiej. Nawet jeśli chodzi o ekspansję ekonomiczną Żydów, bardziej kładł nacisk na rozwój polskich przedsiębiorstw, niż walkę z tą ekspansją: Lepiej jest nie mówić o wypieraniu Żydów, lecz raczej o rozwijaniu polskich przedsiębiorstw [list z 18 grudnia 1934 do wydawców „Małego Dziennika” (Pisma”, tom 3)].

Jak pisze o. Roman Aleksander Soczewka OFMConv, św. Maksymilian wskazywał konkretne środki nawrócenia Żydów i sam je stosował. Są to: modlitwa, katecheza i dyskusja z Żydami, podsuwanie im lektury, obdarowywanie Cudownym Medalikiem, wydawanie miesięcznika „Rycerz Niepokalanej” w języku hebrajskim lub jidysz, świętość życia i asceza, apele kierowane do Żydów.

Założyciel Niepokalanowa zwracał uwagę, by nawracając, postępować roztropnie i to bardzo roztropnie, bez budzenia nienawiści do Żydów, (…) gdy poproszą dobrowolnie o Chrzest, bez antysemityzmu.

Trzeba przyznać, że o. Maksymilian Kolbe widział niebezpieczeństwo ze strony wielu Żydów i masonów. Ze strony Żydów – ekonomiczne i ideowe, ze strony masonów – przede wszystkim ideowe. Często – ku przestrodze – cytował zasady masońskie: Zniszczyć wszelką religię, a zwłaszcza chrześcijańską oraz: My Kościoła katolickiego nie zwyciężymy rozumowaniem, ale zepsuciem obyczajów.

Żydów i masonów traktował na równi z grzesznikami, heretykami, schizmatykami, poganami i ateuszami, których trzeba nawrócić na chrześcijaństwo dla ich dobra, dla dobra Polski i dla dobra, czyli chwały Niepokalanej Matki Bożej.

Św. Maksymilian mówił wprost, że nawrócenie to przekonanie potrzebującego nawrócenia, że jest on w błędzie, podanie mu Prawdy, która jest tylko jedna, i udzielenie Sakramentu Chrztu.

W kontekście „kwestii żydowskiej” warto przywołać wojenne wspomnienia franciszkanina br. Innocentego Wójcika (zmarłego w 1994 r.) z Niepokalanowa, który był świadkiem życia i działalności Świętego. Gdy Niemcy wkroczyli do Niepokalanowa (19 września 1939 roku), zabrali wszystkich zakonników do obozu. Gdy po trzymiesięcznej niewoli wygnańcy powrócili, Niepokalanów był zajęty przez Niemców (…). Maszyny zrabowane, wywiezione. W grudniu tegoż roku przywieziono około 2000 wysiedlonych Polaków z Poznańskiego i z Pomorza oraz 1500 Żydów. Ludzie ci wyrzuceni ze swoich domów często w nocy, słabo ubrani, nierzadko chorzy, z dziećmi – byli w opłakanym stanie. Wyrzuceni z pociągu, przepędzeni do baraków Niepokalanowa czuli się jak skazańcy. Ojciec Maksymilian z braćmi zatroszczył się, aby tym ludziom zorganizować jakieś pożywienie i ogrzać mieszkania. Bracia szli żebrać do gospodarzy po wioskach. Inni rozbierali mniej potrzebne szopy, parkany, aby ogrzać zmarzniętych. „Musimy wszystko zrobić, by ulżyć doli tych biedaków wyrzuconych z gniazd rodzinnych, pozbawionych najpotrzebniejszych rzeczy. Zajmijcie się tym, dzieci drogie, bo to nasza misja na najbliższe dni” – mówił o. Maksymilian.

Żydzi byli najbardziej nieszczęśliwi i niezaradni. Jednak atmosfera dobroci i troski o wszystkich przywracała spokój, budziła jakąś nadzieję i lepsze samopoczucie. Ojciec Maksymilian odwiedzał wysiedlonych i otaczał ich troskliwą opieką. Gdy zbliżały się święta Bożego Narodzenia, u nas było chłodno i głodno. Ojciec Maksymilian prosił braci, aby coś przygotowali dla wysiedlonych, zarówno dla Polaków, jak i Żydów. Był też św. Mikołaj dla dzieci. Bracia kwestowali w tym celu w Warszawie i okolicy.

Łatwiej jest dawać, gdy się posiada, ale wtedy odczuwaliśmy brak żywności. Porcje chleba a nawet zupy były wydzielane, aby dla każdego starczyło. Bracia ciężko pracowali w różnych warsztatach, potrzebowali więc pożywienia. Mimo to wydzielało się i dla wysiedlonych Żydów, tak jak dla swoich bliskich. Nie był to jednorazowy gest, ale trwało to dłuższy czas, dopóki Niemcy nie wywieźli wysiedlonych i Żydów w nieznane. O. Maksymilian nie bał się Niemców i później kilku Żydów ukrywało się w Niepokalanowie. Często żywiono ich, gdy przychodzili do furty klasztornej.

Taki oto był stosunek św. Maksymiliana do „kwestii żydowskiej”…

Artykuł jest fragmentem książki „Święty Maksymilian. Z miłości do Niepokalanej”, którą można zamówić na stronie swietymaksymilian.pl

Za: www.pch24.pl/

Gdy Bóg stworzył aniołów, wystawił ich na próbę, by dobrowolnie wybrali, czy chcą poddać się Jego woli we wszystkim, czy też nie, i objawił im przyszłość, że ma zamiar stworzyć istotę bez zmazy grzechu, niepokalaną, ale jednak istotę ludzką i że ta istota będzie ich Królową i z woli Jego cześć Jej oddawać będą. I znalazła się część aniołów, którzy uważali to za poniżenie swojej doskonałości. Podnieśli bunt przeciw woli Bożej i z Lucyferem na czele zostali strąceni do piekła.

W raju ziemskim ujrzał zbuntowany anioł, szatan, niewiastę bez zmazy grzechu. Nie była to Ta, którą Bóg mu objawił, ale Jej podobna ludzka istota. I zawrzał nienawiścią. Skusił i przywiódł do zbuntowania się woli Bożej.

Lecz Bóg przypomina mu tę Istotę, którą miał w swoich przedwiecznych planach i mówi: "Ona zetrze głowę twoją" [Rdz 3,15]. "Nie chciałeś Jej czci oddać. I jak przez Nią wtrącony zostałeś do piekła, tak przez Nią zmiażdżona zostanie twoja pyszna głowa, przez Nią będziesz musiał uciekać z każdej duszy, która Ją czcić zechce".

I przyszedł na świat Zbawiciel, Bóg-Człowiek, Jezus, i zaczyna swoje posłannictwo, swoje nauczanie drogi do nieba od tego, że uzależnia się od Niepokalanej jak dziecko od swej matki i pełniąc czwarte przykazanie przez lat trzydzieści trzy pobytu na ziemi, czci Matkę swoją i służy Jej we wszystkim bezpośrednio, by spełnić wolę Boga Ojca.

I od tej chwili nikt nie upodobni się do Jezusa, kto na wzór Jego nie będzie czcił Niepokalanej.

Chociażby szatan przywiódł duszę do bardzo nawet głębokiego upadku, jeżeli nie uda mu się wykorzenić z niej czci [a] Niepokalanej, zdobycz wciąż jeszcze nie jest pewna. Gdy zaś jaka dusza zapomniała o swej Matce Niebieskiej i cześć Jej oddawać zaprzestała, to chociażby otoczona była wszystkimi najrozliczniejszymi nawet nabożeństwami, chociażby pełniła wszystkie możliwe cnoty, to jednak po przerwaniu tego kanału łaski nieuchronnie stoczy się w przepaść.

Źródło: Ważność czci ku Niepokalanej, w: Pisma, t. VII, za: Niepokalanów.pl
www.pch24.pl/

i osobiste poświęcenie się Matce Bożej
 
Wykład miał miejsce podczas konferencji Fatimskiej w Kanadzie w 2013 roku. Materiał zawiera wykład x. Karola Stehlina oraz przemówienie ojca Grunera.


https://youtu.be/14_ooeunNEU

* * *

Ku Fatimie 2017

[…] Różnorodne i nieprzeliczone są drogi, jakimi Bóg świętych do przeznaczenia wzniosłego prowadzi. Często darami nadprzyrodzonymi przyrodzone skłonności uzacnia i nimi posługiwać się pozwala i każe - ale niekiedy z tych naturalnych skłonności ofiary żąda, jeśli potrzebne jest to dla wyższego ukształcenia duszy. "Pan Bóg - mówi Bossuet - jeśli pragnie uczynić z ludzi godne siebie istoty, musi urabiać ich rozmaicie, aby się wedle Jego planu uformowały; na jedno tylko wśród tej pracy ma wzgląd: aby usposobieniu wrodzonemu nie zadać wyraźnego gwałtu". Stąd też jednych wyprowadził Bóg na pustynię i odosobnił całkowicie od ludzi; innych powołał do wspólnego życia i wspomagania się wzajemnego w postępie w doskonałości; jeszcze innych pozostawił w wirze świata, przy pługu, przy warsztatach rzemieślniczych, albo i na królewskich stolicach. Jednych wsławił nauką świecką lub religijną albo społeczną działalnością, a innych za życia pozostawiał w cieniu zapomnienia. Z jednymi jakoby się pieścił, mlekiem pociech duchowych karmił, a innych nasycał twardym chlebem cierpienia: wszystko to zależnie od potrzeb poszczególnej duszy i rodzaju posłannictwa, jakie jej przeznaczył.

Święci, choć wiernie postępują za natchnieniem łaski Bożej, jednak nie przestają być ludźmi nam podobnymi i zazwyczaj uczynki ich i słowa noszą charakter ich otoczenia, kraju, ojczyzny. Np. święta Katarzyna ze Sieny, mając w sobie "krew sieneńską", która wedle wyrażenia św. Bernardyna, jest "krwią słodką", obsypywała nieraz dzieci pocałunkami; a gdy wezwano ją razu pewnego do skazanego na śmierć, by go pocieszyła nakłoniła do spowiedzi, całą noc, jak matka najdroższe dziecię, tuliła jego głowę do swej piersi. W św. Teresie znów przebija się rycerskość. Pochodząc z "Avila rycerzy", gdzie nawet kobiety w nieobecności mężów oblężenie przetrzymać były zdolne, przejęła się na wskroś duchem swego miasta i kraju; stąd też w pismach jej spotykamy często wyrażenia: "Bóg walk", "sztandar Boga", "z męską odwagą Bogu służyć". To samo da się spostrzec u św. Ignacego Loyoli, byłego żołnierza, współrodaka św. Teresy.

Wielu świętych było miłośnikami muzyki. Św. Franciszek czasem wśród natchnienia brał w ręce dwa kawałki drewna i grał na nich jak na skrzypcach. Św. Teresa w dni świąteczne grywała na małym flecie i bębenku, a św. Ignacego Loyolę muzyka tak porywała, że nie czuł już wtedy żadnego cierpienia.

Zwykle postępowali święci Pańscy zupełnie naturalnie; jednak dla wyższej cnoty, a zwłaszcza dla uchylenia się od pochwał i uznania ludzkiego, pod tchnieniem łaski zdobywali się oni na uczynki, w mniemaniu otoczenia, nierozumne i poniżające. Istnym mistrzem w tym względzie był św. Filip Nereusz. Np. gdy delegaci polscy, wysłani do Papieża, dowiedziawszy się o "świętym", który przebywa w Rzymie, zobaczyć go chcieli, św. Filip uprzedzony o tym, ułożył sobie siedzenie z książek i otoczywszy się dziatwą, kazał jednemu z chłopców czytać żartobliwą książkę i z całą powagą słuchał. Weszli z uszanowaniem posłowie, ale Święty nie pozwalał chłopcu przerywać czytania, a gościom polecił zaczekać. Gdy jednak rozdział następował za rozdziałem, a końca doczekać się nie można było, oburzeni i zgorszeni posłowie oddalili się, a Święty dziękował Panu Bogu, że go ominęła chwała ludzka.

Widzimy więc, jak różnymi drogami postępowali święci, jak niejednakowo odnosili się oni do darów naturalnych. To jedno było im wszystkim wspólne, że zawsze podporządkowywali je łasce - tej łasce, która częstokroć dźwigała ich z długoletniej ospałości lub nawet grzechowej niewoli. Stąd wszyscy oni, niezależnie od tego, czy drogą zgodną czy sprzeczną z naturą - łaska kroczyć im kazała, wyższym i nadprzyrodzonym życiem żyli: celem ich jedynym Bóg i święta miłość Jego, wszystko zaś inne, sprawy naturalne czy nadnaturalne, miłe czy niemiłe - to do celu wiodące środki. A tak, nic im na szkodę się nie obracało, lecz jeszcze korzyści nieskończone, bo duchowe, odnosili z wszystkiego - gdyż "tym, którzy miłują Boga, wszystko dopomaga ku dobremu, tym którzy są wezwani podług postanowienia święci" (Rz 8,28).

Św. Maksymilian Maria Kolbe

Za: www.pch24.pl
* * *
Załączam też:

    W „Protokołach Mędrców Syjonu”, czyli tej prawdziwej głowy masonerii, tak piszą oni o sobie: „Kto lub co zdolne jest obalić siłę niewidzialną? A siła nasza jest właśnie taka. Masoneria zewnętrzna służy do ukrycia jej celów, plan zaś działania tej siły, a nawet miejsce, gdzie się znajduje, nie będzie nigdy ludziom wiadome”.

Panowie, na wasze szczęście my zdolni jesteśmy obalić siłę niewidzialną! Mówię „na wasze szczęście”, bo nie macie pojęcia, jak słodko jest służyć wiernie Bogu i Niepokalanej.

Twierdzę, że jesteśmy zdolni was obalić i obalimy.

Ciekawiście może, kto my jesteśmy, że tak dufamy naszej potędze. Otóż jesteśmy wojskiem, którego Wódz zna każdego z was, patrzał i patrzy na każdy wasz czyn, słucha każdego waszego słowa, a nawet… nawet  żadna wasza myśl nie ujdzie Jego uwagi. – Powiedzcie sami, czy w takich może być mowa o tajemnicy w planach, o ukryciu i niewidzialności? Gorzej jeszcze (a właściwie dla was lepiej); tak jesteście zaszachowani, że tylko te ruchy uczynić możecie, na które nasz Wódz dla swoich mądrych celów wam pozwoli i bylibyście już dawno w proch zmiażdżeni, gdyby nasz Wódz tylko skinął na znak zgody i jemu tylko zawdzięczacie, że was jeszcze ziemia na swej powierzchni cierpi. Tak dla was miłosierny.

A wiecie dlaczego?

Bo nasz Wódz was kocha. Czybyście mogli to sami przypuszczać? On was kocha bardzo i nie chce waszej zguby, ale zwleka i czeka, byście zastanowili się nad sobą i … co prędzej w Jego szeregi wstąpili. – Przyjdzie jednak dla każdego z was czas i to niedługo, kiedy będzie za późno!!!….

Wiecie, jak się ten nasz Wódz nazywa?

To Niepokalana, ucieczka grzeszników, ale też i Pogromczyni węża piekielnego. Powiedzcie, gdzie potraficie ujść przed Jej wzrokiem? Jaki czyn, słowo, plan lub myśl potraficie przed Nią ukryć?

Prochu ziemski, wy! – czyż wraz ze swoimi skarbami nie otrzymujecie istnienia w każdej chwili z ręki Boga. Czyż  On, sprawiedliwy, nie potrafiłby was w proch zetrzeć?

Ale oto Wódz nasz, Niepokalana, prosi za was o miłosierdzie, o przedłużenie życia byście mogli jeszcze się opamiętać.

Lecz przyjdzie niezadługo czas, zamkniecie i wy oczy na zawsze i wtedy, jeśli teraz za życia nie uregulujecie waszego stosunku do Boga, będzie to czas straszny! Wtedy na nic zdadzą się żale, łzy i pokuta! Pomyślcie o tym wszystkim spokojnie i poważnie – i … zróbcie, co wam wskaże sumienie…

Rycerze i Rycerki Niepokalanej i wy wszyscy, co te słowa czytacie, starajcie się w tym miesiącu różańcowym, październiku, o ile możności, uczęszczać na wspólny różaniec, czy to w kościołach, czy przy drogach, czy przy obrazach lub figurach Matki Bożej. Kto zaś nie może domu opuścić, niechaj u siebie co dzień cząstkę różańca odmówi.

A dlaczego?

Bo Niepokalana sama raczyła nas do odmawiania różańca św. zachęcić, objawiając się z różańcem w ręku bł. Bernadecie_[2].

A za kogo?

Za kogo by bardziej, jak nie właśnie za tych naszych biednych nieszczęśliwych braci masonów, tym nieszczęśliwszych, że nie widzą, iż pędzą ku zgubie własnej; a i braci, boć przecież Pan Jezus ich od uczestnictwa w zasługach Swej Męki nie wykluczył.

A w jakiej intencji?

Jak uważacie, Drodzy Czytelnicy, czy nie najlepiej, by co prędzej się nawrócili, wstąpili nawet do Milicji Niepokalanej i pragnąc naprawić zło dotychczas popełniane, tym gorliwiej na wzór św. Pawła po nawróceniu, do pracy nad zbawieniem dusz się zabrali?…

[1] Zamieszczone w numerze październikowym z 1926 r.
[2] Kanonizowanej w 1933 r.

Za: lagloriadelasantisimavirgen.wordpress.com
* * *
Załączam też:

Wiara w obcowanie świętych zakłada między innymi, że zarówno pokolenia wcześniejsze, jak i te, które żyją obecnie, egzystują w tym samym Kościele. Czy jednak święci dawnych wieków, gdyby przyszło im żyć współcześnie, swobodnie odnaleźliby się w Kościele Anno Domini 2017? Nie sięgając zbyt daleko w przeszłość, pozostańmy przy XX-wiecznym świętym, tak bardzo przecież nowoczesnym…

Większość katolików zna świętego Maksymiliana Kolbe głównie dzięki jego ofiarnej śmierci w niemieckim obozie zagłady w Oświęcimiu. Część z nas wie, że franciszkanin założył Niepokalanów i „Rycerza Niepokalanej”, mniejszość, że stworzył Rycerstwo Niepokalanej, a jeszcze mniej liczni pamiętają o innym jego piśmie - „Małym Dzienniku” czy programie radiowym.

Nie wolno nam nigdy zapominać, że Maksymilian Kolbe został wyniesiony na ołtarze dzięki dwóm koronom – krwi i wiary. Choć kanonizowano go jako męczennika, był przecież także niezrównanym ewangelizatorem, starając się (po franciszkańsku) nie tylko o odnowę duchową wierzących, ale również – jeśli nie przede wszystkim – o nawrócenie niewiernych!

Stąd tytułowa wątpliwość: czy rzeczywiście mamy pewność, że osoba o charyzmie i charyzmacie świętego Maksymiliana mogłaby swobodnie działać w naszych czasach? A jest to wątpliwość o tyle uzasadniona, że święci to przecież osoby wyróżniane przez Kościół po to, byśmy je naśladowali!

Czy więc Maksymilian Kolbe przyjąłby do wiadomości dokument stwierdzający ni mniej ni więcej, że Kościół nie ma już misji wobec Żydów? Wszak święty nawracaniu ich poświęcił całe swe życie! Zasłużył sobie tą działalnością nawet na łatkę antysemity, gdyż śmiał zauważyć, że zasady, wartości i procesy, które naród niegdyś wybrany wciela w życie, nie służą Kościołowi. Owszem, publicystyka ojca Kolbego poświęcona Żydom była z oczywistych przyczyn tworzona z pomocą innego języka niż obowiązujący w Kościele naszych czasów, ale w osobistych kontaktach z każdym z przedstawicieli judaizmu Maksymilian pozostawał niezwykle delikatny, mimo wszystko starając się każdego przekonać do swoich racji. Swoich – to znaczy do racji Kościoła. Chciał bowiem swych rozmówców nawrócić.

Czy Maksymilian Kolbe podporządkowałby się słowom wysokich dostojników dzisiejszego Kościoła, sugerującym że prozelityzm (szczególnie w stosunku do prawosławnych) to grzech? Święty powołał przecież Rycerstwo Niepokalanej, którego pierwszym celem było „starać się o nawrócenie grzeszników, heretyków, schizmatyków”. Starać się, a więc nie poprzestawać na modlitwie, ale także podejmować konkretne działania! Nawracać!

Czy Maksymilian Kolbe świętowałby „pamiątkę reformacji”? Święty uznawał, że protestantyzm jest wynikiem żądzy augustiańskiego zakonnika, Marcina Lutra, który związał się z mniszką. Anglikanizm według Kolbego narodził się natomiast z rozpusty Henryka VIII zmieniającego żony jak rękawiczki. A pisząc o heretykach, Maksymilian zawsze podkreślał, że doprowadzając do rozłamu w Kościele wybrali oni tego, który nie chciał służyć.

Czy Maksymilian Kolbe odnotowałby ze zrozumieniem serdeczne listy ważnych hierarchów do „drogich braci masonów”?  Świętego atakowali współcześni mu obserwatorzy życia kościelnego, natrząsając się z „wiary w masońskie spiski”. Dziś już w istnienie masonów wierzyć nie potrzeba, bowiem oni sami coraz bardziej ochoczo się ujawniają. Ojciec Kolbe dostrzegał ich zakrojoną na ogromną skalę antykatolicką działalność, na własne oczy widząc ich bluźnierstwa i na własne uszy słysząc o ich planach. Maksymilian poświęcił setki, jeśli nie tysiące stron na przekonanie katolików o ogromnej szkodliwości działań podejmowanych przez masonów.

A z czego cieszyłby się Maksymilian Kolbe?

Z całą pewnością radowałby się widząc rozkwit katolickich mediów – dziś można kupić przecież wiele pism wydawanych przez Kościół instytucjonalny, odwiedzić dziesiątki portali internetowych, posłuchać radia, oglądać filmy na You Tube.

Czy jednak Maksymilian Kolbe pochwaliłby katolickie media rezygnujące z idei Kościoła walczącego? Święty w wydawanych przez siebie gazetach nie ograniczał się do opisywania tego, co Kościół proponuje, ale ostrzegał również przed złem otaczającym nas ze wszystkich stron. Wskazywał, jak je rozpoznawać i jak bronić przed błędami współczesności swoich braci, katolików.

Czy Maksymilian Kolbe radowałby się śledząc media „Kościoła otwartego”, godzącego ze sobą Kościół i świat zewnętrzny, ich zwyczaje i upodobania? Czy zaakceptowałby rozpropagowaną w tych mediach sentencję „nie przyszedłem Pana nawracać” i przekonanie, że wiara i modlitwa nie są potrzebne do zbawienia, bo wystarczy być dobrym człowiekiem? Święty osobiście starał się nawrócić każdego, kogo spotykał na swojej drodze. Wręczał cudowne medaliki, prowadził długie dysputy w środkach lokomocji, chrzcił ciężko chorych, którzy mogli już nie odzyskać świadomości, kiedyś wybiegł nawet z pociągu za dyskutującym z nim ateistą, bo czuł, że jego rozmówca jest już bliski otworzenia oczu na Chrystusową Prawdę. Przed dogonieniem niedowiarka powstrzymał franciszkanina jedynie habit, przez który nie mógł uporać się z wysokim ogrodzeniem sforsowanym chwilę wcześniej przez uciekającego mężczyznę!

Czy Maksymilian Kolbe ze spokojem przyglądałby się atakom na katolików rozprowadzających pisma i głoszących chwałę Chrystusa poprzez wysyłanie listów pocztą? To przecież on sam wymyślił katolicki fundraising w Polsce. Wydając „Rycerza Niepokalanej” i „Mały Dziennik” nie kierował ich przede wszystkim do kiosków z gazetami, ale wysyłał pocztą do konkretnych ludzi. Sugerował, że mogą za te pisma zapłacić, albo nie. Jeśli nie – to niech czytają, z pewnością ich dusze dzięki tej lekturze zyskają. Większość jednak obdarowanych z radością i dobrowolnie wysyłała mu pieniądze. Dziś, nawet w niektórych środowiskach kościelnych, mówi się o tego typu metodzie ewangelizacji jako o „naciąganiu” czy „wyłudzaniu”!

Celowo nie pytamy w tym tekście, jak mogłaby wyglądać reakcja Maksymiliana na zmiany w liturgii, których nie dożył. To kwestia bardziej skomplikowana. Warto jednak zastanowić się, jak zareagowałby święty widząc sposób w jaki potraktowano zakon Franciszkanów Niepokalanej, którego członkowie starali się naśladować Kolbego, żyć w zgodzie z proponowaną przez niego regułą i odprawiać tą samą co on formę Mszy Świętej?

Nie wiadomo.

Wiemy jednak coś innego. Święty Maksymilian Kolbe nadal może reagować – Kościół upewnił nas w tym wynosząc go na ołtarze. Chwała Bogu! Bo to wzór i patron na nasze czasy.

Na czasy wielkiego kryzysu

http://www.pch24.pl/czy-swiety-maksymilian-moglby-dzis-nawracac-,53787,i.html