IV List do Prezydenta w sprawie ustanowienia 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian

Znamy już decyzję sejmu w sprawie. Ciąg dalszy korespondencji nastąpi.

" większością głosów usunięto słowa o ustanowieniu dnia pamięci ofiar zbrodni wołyńskiej (przeciwko temu byli posłowie PiS)."


Adam Michnik daje głos w sprawie zbrodni wołyńskiej. W czyim imieniu ?

Wobec antypolskiej imprezy w Gdańsku 2013-06-12

Informacja z Gdańska. Dotyczy wydarzeń organizowanych przez rodziny pomordowanych Kresowian w związku ze skandaliczną tzw. debatą w Ratuszu Staromiejskim, która ma za zadanie zrelatywizować ludobójstwo dokonane przez zbrodniarzy z UPA i SS Galizien.

Serdecznie zapraszam na pokaz filmu Zapomnij o Kresach w gdańskim klubie AKWEN w czwartek 13.06.2013 o godzinie 17.oo

(do którego nawiązał w swojej książce “Nie zapomnij o Kresach” ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, służąc jednocześnie pomocą przy jego powstaniu),

wydanego w nakładzie 30 tys. z dodatkiem Wiedzy i Życie o tytule Inne Oblicza Historii.

Budynek Solidarności, ul. Wały Piastowskie 24

Pokaz filmu poprzedzi msza św. w intencji ofiar ludobójstwa na Kresach w 1943 roku w Bazylice św. Brygidy o godzinie 15.15

http://www.isakowicz.pl/index.php?page=news&kid=8&nid=7972
Po filmie prelekcja na temat przemilczanego i zakłamywanego ludobójstwa na Kresach (Piotr Szelągowski, Krzysztof Janiga) oraz dyskusja.

Współorganizatorem spotkania jest Fundacja Tożsamość i Solidarność

Agnieszka Orlicz

Antoni Dudek

Próba zrównania zbrodni ukraińskich i polskich na Wołyniu jest zwykłą manipulacją, której Mirosław Czech powinien być świadomy

"Nic nie usprawiedliwia mordowania bezbronnej ludności cywilnej, w
tym zwłaszcza kobiet i dzieci. Bez względu na ich narodowość. Jednak
różnica w definicji czy coś było ludobójstwem, czy też nie, polega na
celu, w jakim się tego dokonuje".

http://wyborcza.pl/1,75478,14090836,PiS_broni__ludobojstwa__i_Kresow.html

Maleją szanse, by Sejm przez aklamację przyjął uchwałę w 70. rocznicę zbrodni wołyńskiej. Posłowie pokłócili się o jej nazwę
- Po sześciu godzinach pracy podkomisji przygotowującej projekt miałam nadzieję, że się uda. Teraz niestety ta nadzieja jest mniejsza - mówiła Iwona Śledzińska-Katarasińska (PO), szefowa komisji kultury, po posiedzeniu, na którym posłowie mieli przyjąć projekt uchwały. Kompromisowy projekt podkomisja stworzyła z czterech przygotowanych przez PiS, SLD, PSL i PO. Zakłada, że to, co się wydarzyło na Wołyniu 70 lat temu, zostanie określone: "czystką etniczną o znamionach ludobójstwa". Podkreślono "bestialski" charakter zbrodni. Oddano hołd tym Ukraińcom, którzy pomagali Polakom, a także oddziałom AK i BCh, które ludność miejscową broniły. Przypomnijmy, że ukraińscy nacjonaliści wymordowali wówczas ok. 100 tys. Polaków.

Niespodziewanie problemem okazała się już nazwa uchwały. Zdaniem PiS, ale i PSL, ma nie tylko oddać hołd ofiarom, ale ustanowić 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresów. Historycy uznają, że tego dnia w 1943 r. doszło do apogeum zbrodni - UPA i ukraińscy chłopi wymordowali 99 wsi.

Uznaliśmy, że określenie "Kresy" jest nieprecyzyjne - tłumaczyła Śledzińska-Katarasińska. Posłów PiS zirytowała wiceminister MSZ Katarzyna Nałęcz-Pełczyńska, która przekonywała, że dla Ukraińców trudne do zniesienie będzie ustanowienie dnia pamięci męczeństwa na Kresach w dzień zbrodni wołyńskiej. - Polacy na Kresach cierpieli nie tylko z rąk Ukraińców, ale też okupantów sowieckich i niemieckich - tłumaczyła. MSZ wsparł szef klubu PO Rafał Grupiński: - Nie mamy dnia pamięci ofiar niemieckich i sowieckich, dlaczego mamy mieć dzień pamięci ofiar ukraińskich? Czymże były zbrodnie Ukraińców wobec hitlerowskich i sowieckich?

Wiceminister MSZ replikowała Elżbieta Kruk (PiS), aby przestała tak bardzo dbać o wrażliwość Ukraińców. Także przedstawiciele środowisk kresowych zarzucali MSZ, że nic nie robi, gdy na Ukrainie powstają pomniki morderców, a w miastach defilują faszyści odwołujący się do SS Galizien.

PiS wsparł poseł PSL Franciszek Stefaniuk. Zaproponował, aby to był dzień pamięci męczeństwa mieszkańców Wołynia i Kresów. Wydawało się, że w sporze o nazwę dnia pamięci nie będzie już dyskusji nad kluczowym elementem - czy zbrodnia wołyńska była ludobójstwem, czy też nie. - Co to znaczy "o znamionach ludobójstwa"? To znaczy, że to nie było ludobójstwo? - zapytał poseł SP Kazimierz Ziobro, patrząc w projekt uchwały.

Piotr Babinetz w imieniu klubu PiS zgłosił poprawkę, by w uchwale znalazło się stwierdzenie o "zbrodni ludobójstwa popełnionej na Polakach", którego polskie MSZ oraz klub PO ze względu na relacje polsko-ukraińskie starali się uniknąć.

Zaprotestowali eksperci, wśród nich przedstawiciel IPN Krzysztof Persak: - W przypadku zbrodni ludobójstwa konieczny jest tzw. udokumentowany zamiar, a tu bardzo trudno jest dowieść bezpośredniego.

- Przecież Polaków pozabijali, jakich chcesz dowodów? - oburzył się przedstawiciel organizacji kresowych.

Wypowiedź dr Persaka zdziwiła posłów PiS. Jeszcze w ubiegłym tygodniu szef IPN Łukasz Kamiński przekonywał, że zbrodnia wołyńska jest ludobójstwem, bowiem w tym kierunku śledztwo prowadzi IPN.

Przed stosowaniem zbyt mocnych sformułowań przestrzegał posłów sekretarz Rady Pamięci Walk i Męczeństwa dr Andrzej K. Kunert. - Ten projekt to najostrzejsza uchwała, jaką przygotował polski Sejm. Jeśli chcemy oddać hołd naszym pomordowanym, proszę zrozumieć naszą trudną sytuację. My staramy się na terenie obcego suwerennego państwa upamiętniać nasze ofiary. Do tej pory istniała delikatna równowaga ustalona za czasów pewnego prezydenta, że w tych sprawach z Ukraińcami nie będziemy się wzajemnie prowokować - tłumaczył.

- Ciekawe, którego to prezydenta? - szepnęła scenicznym szeptem posłanka PiS Anna Sobecka. - Lecha Kaczyńskiego - podpowiedział Rafał Grupiński.

Ta argumentacja nie na niewiele się zdała. Posłowie PiS zgłosili swoje propozycje wpisania "ludobójstwa" oraz ustanowienia 11 lipca jako dnia męczeństwa Kresów, jako wnioski mniejszości. Oznaczałoby to, że trzeba będzie je przegłosowywać na sali sejmowej. Do tej pory Sejm uchwały przyjmował przez aklamację, uznając, że historia nie podlega głosowaniu.

- Nie zamierzamy od tych dwóch elementów odstąpić - powiedział "Gazecie" Maciej Łopiński z PiS. Szef klub PO Rafał Grupiński zapowiedział, że będzie rozmawiał z szefami pozostałych klubów, by spróbować wypracować kompromis. Być może nowy projekt uchwały spróbuje zaproponować Prezydium Sejmu.

Kwaśniewski: W uchwale musi być akcent na pojednanie i budowanie przyszłości

Jeszcze przed posiedzeniem komisji, kwestię uchwały komentował dla "Gazety Wyborczej" były prezydent, Aleksander Kwaśniewski (wypowiedź z 10 czerwca):

- W uchwale dotyczącej rzezi wołyńskiej nie obawiam się słowa "ludobójstwa", bo na Wołyniu działy się rzeczy, które miały wszelkie znamiona ludobójstwa. Ważniejsze, by w uchwale, która mówi o tragicznych wydarzeniach sprzed 70 lat, był akcent na pojednanie i budowanie przyszłości. Ufam, że uchwała sejmowa będzie wyważona, że nie będzie uciekać od faktów. Były ofiary i należy im się pamięć i honor. Ale z drugiej strony przyszłość oparta na prawdzie musi budować pojednanie polsko- ukraińskie.

Polska jest jednym z największych adwokatów sprawy ukraińskiej w UE. To buduje nam wiarygodność na Ukrainie. Mamy na co dzień kilkaset tysięcy Ukraińców, którzy pracują w Polsce i są ważni dla naszego rynku pracy. Nie tworzą problemów. Nie słyszymy o ukraińskich gangach. Ci ludzie poprzez kontakty z Polską są dzisiaj zwolennikami europejskiego wyboru Ukrainy. No więc mamy argumenty, do których trzeba dołożyć trudny element pojednania. Są duże szanse na to, że Ukraina jesienią podpisze układ stowarzyszeniowy z UE. To będzie również wielki sukces Polski, wydarzenie porównywalne w sensie wymiaru historycznego do referendum niepodległościowego z 1991 r. Wtedy nikt się nie spodziewał, że Ukraińcy zdecydowanie, gremialnie powiedzą tak dla niepodległości. Dzisiaj mamy kraj niepodległy i suwerenny z coraz silniejszą tożsamością, który stoi przed epokową szansą.

Szanowna Pani Marylo,

Tylko ubolewać , że mamy takiego prezydenta, ministrów, którzy żyją przy korycie z naszych pieniędzy.
W Polsce znamy takie powiedzenie:
'mów do słupa a słup jak d.....'

Ukłony moje najniższe

Szanowna Pani Marylo,

Szkoda, że pani Katarzyna Nałęcz-Pełczyńska i były prezydent Aleksandr Kwaśniewski, kolaborant z NKWD, syn pułkownika NKWD, nie poprosili o wykładnie Juszczenki i Julii Tymoszenko gloryfikatorów Bandery i nacjonalizmu ukraińskiego.

Uklony moje najniższe

Wołają z grobów, których nie ma. Otwarcie wystawy 10 lipca 2013, godz. 17.00, ul. Krakowskie Przedmieście 64, Warszawa. — Wołyń 1943 (4 zdjęcia)

Ewa Szakalicka

Przemyska hańba!
W przededniu rocznicy ludobójstwa na Wołyniu, przemyscy radni
Platformy Obywatelskiej i część SLD (8 osób na 23 radnych) zagłosowała
za nadaniem imienia biskupa Kocyłowskiego jednej z przemyskich ulic,
tym samym uchwała przeszła. Pozostali radni (8 osób z prezydenckiego
bloku Regia Civitas nie wzięli udziału w głosowaniu, aby mieć czyste
ręce i dać PO możliwość przegłosować uchwalę, zaś radni PiS bohatersko
wstrzymali się od głosu).
Ten hierarcha grekokatolicki w czasie II wojny
światowej dopuścił się zdrady stanu, przez kolaboracje z armia
niemiecką, co zgodnie z dekretem Prezydenta Raczkiewicza z 30
listopada 1939 roku, było karalne śmiercią.
W czasie gdzie rady sejmików wojewódzkich, miast, gmin
podejmują uchwały o uczczeniu rocznicy ludobójstwa, w Przemyślu radni
podejmują uchwałę o uhonorowaniu osoby, która błogosławiła oddziały
SS, które brały udział w mordowaniu cywilnej ludności polskiej.
Szanowni Państwo, proszę o podpowiedź. Mianowicie czy jest możliwe aby
w uchwale rady miasta honorować osobę, która dopuściła się zdrady
stanu? Czy można taka uchwałę zaskarżyć? Jak ma się czuć osoba, która
tam być może kiedyś zamieszka, z takim adresem?

Posłanka Barbara Bubula (PiS) logicznie stwierdza: Jeśli coś miało chrarakter
lubobójstwa, to trzeba wprost o tym napisać, a nie bawić się w ekwilibrystykę słowną.
http://wiadomosci.onet.pl/kraj/w-sejmie-ponowny-spor-o-zbrodnie-wolynska...

bogatsi o wiedzę i zamiary "sił złych".

Warszawa: 10 - 31 lipca

Szczecin: 3 sierpnia - 17 września

Rzeszów: 20 września - 31 października

Skandal na politycznie poprawnej konferencji w Gdańsku – interweniowała policja
http://bezprzesady.pl/aktualnosci/skandal-na-politycznie-poprawnej-konfe...

W dniu dzisiejszym na otwartej konferencji pod tytułem “Polacy i
Ukraińcy – 70 lat po tragedii wołyńskiej” w Ratuszu Staromiejskim na ul.
Korzennej w Gdańsku doszło do skandalicznego zachowania jednego z
pracowników firmy ochroniarskiej EKOTRADE.

Pracownik ochrony (nie posiadający wymaganego podczas wykonywania
pracy identyfikatora służbowego), kiedy rozmawiałam ze znajomą, którą
spotkałam na korytarzu podczas przerwy  pomiędzy dwoma pokazami
kolejnych filmów, bezczelnie podszedł do nas i zachowując się bardzo
agresywnie, krzyczał, żebym nie agitowała na korytarzu.  Po zwróceniu mu
uwagi, że narusza naszą prywatną rozmowę i żeby sobie poszedł, stanął
dwa kroki od nas, oświadczając, że będzie się przyglądał. Nadmienię tu,
że legitymację z napisem PRASA trzymałam w ręku, więc nie mógł jej nie
zauważyć – czyżby tak bardzo rozwścieczyła go noszona przeze mnie
koszulka z napisem “11 lipca ludobójstwo na Kresach dokonane przez
OUN-UPA 70 rocznica Krwawej Niedzieli 1943-2013 PAMIĘTAMY”?

Na tak bezczelne zachowanie mogłam zareagować tylko w jeden sposób –
wyjęłam kamerę, żeby go nagrać, na co on rzucił się próbując wyrwać mi
kamerę. Na szczęście interwencja postronnych osób spowodowała przybycie
pracownika Muzeum II Wojny Światowej  w Gdańsku, który zwrócił
pracownikowi ochrony uwagę na niestosowność jego zachowania. Po chwili
przyszedł też dyrektor Nadbałtyckiego Centrum Kultury – współorganizator
tej imprezy.

Ponieważ ochroniarz nie chciał się wylegitymować, a ponadto naruszył
moją nietykalność osobistą, wezwałam policję, która zmusiła pana do
wylegitymowania się.

Dziwne zachowanie ochrony zaczęło się już w momencie, kiedy we
czwórkę weszliśmy do Ratusza na konferencję – ubrani w jednakowe czarne
koszulki o ludobójstwie. Towarzyszyli mi Krzysztof Janiga oraz Piotr
Szelągowski ze Społecznego Ogólnopolskiego Komitetu Organizacyjnego
Obchodów 70 Rocznicy Ludobójstwa dokonanego przez OUN-UPA na Kresach
Wschodnich II RP w latach 1939-1947.

komentarz pod tekstem :

by Piotrek on 14 czerwca 2013 - 7:24

Stanowisko Rady Miejskiej w Radomiu w sprawie upamiętnienia ofiar ludobójstwa w 70. rocznicę rzezi na Wołyniu i kresach południowo–wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej, Radom 10 czerwca 2013

W 2013 roku przypada 70. Rocznica Mordów na Wołyniu, których kulminacją był 11 lipca 1943r.; dzień nazwany Krwawą Niedzielą. W tym dniu członkowie Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i Ukraińskiej Powstańczej Armii, wspierani przez ukraińskich chłopów, napadli na dziesiątki osad i wsi polskich na Wołyniu, atakując zwłaszcza wiernych zgromadzonych w kościołach i kaplicach rzymskokatolickich. Zamordowano wówczas tysiące niewinnych osób; głównie kobiet, dzieci, starców oraz kapłanów.

Łącznie w latach 1939 - 1947 wymordowano na Wołyniu, Podolu, Pokuciu, Podkarpaciu, Lubelszczyźnie i w Małopolsce Wschodniej około 200 tysięcy Polaków, a także dziesiątki tysięcy obywateli polskich narodowości żydowskiej, ormiańskiej, czeskiej oraz wielu sprawiedliwych Ukraińców, którzy nie popierali opętańczej ideologii Stepana Bandery. Mordowano także tych Ukraińców, którzy ratowali Polaków. To ludobójstwo, porównywalne do zagłady Ormian w Turcji i Holokaustu Żydów, do dzisiaj nie zostało osądzone i potępione.

Rada Miejska w Radomiu, dając świadectwo prawdzie i pamięci, oddaje hołd Polakom i obywatelom polskim innych narodowości Wołynia i Kresów Południowo - Wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej, pomordowanym, okaleczonym i poddanym cierpieniom przez nacjonalistów z Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, Ukraińskiej Powstańczej Armii, w latach 1939 -1947 oraz potępia tę haniebną zbrodnię ludobójstwa.

Zbrodnią nie obciążamy całego narodu ukraińskiego, ale tych, którzy ulegli ideologii nienawiści wobec Polaków i innych narodowości zamieszkujących Kresy II Rzeczpospolitej. Zachowujemy wdzięczność i pamięć o tych Ukraińcach, którzy z narażeniem życia pomagali i ratowali sąsiadów.
Rada Miejska w Radomiu uznaje za niedopuszczalne wszelkie próby relatywizowania historii w tym honorowania, usprawiedliwiania czy rehabilitowania ludobójców z OUN - UPA, a także stojącej za tą zbrodnią haniebnej ideologii i jej autorów.

Rada Miejska w Radomiu wyraża przekonanie, że zarówno dla teraźniejszości, a zwłaszcza dla przyszłości, niezbędne jest ujawnienie, opisanie i nazwanie tego strasznego zła, zwłaszcza tam gdzie się ono dokonało.

Prawda i nasza pamięć mogą sprawić, że taka zbrodnia się nie powtórzy nigdy, a winni jej zostaną ukarani. Rada Miejska w Radomiu oddaje cześć i pamięć oddziałom polskiej samoobrony, które stanęły do nierównej walki z siłami ukraińskich nacjonalistów i których działania chroniły przed mordem dziesiątki tysięcy ludzi, dawnych obywateli drugiej Rzeczypospolitej, przeznaczonych do wymordowania przez OUN i UPA.
Rada Miejska w Radomiu, popiera inicjatywę środowisk kresowych, aby Sejm Rzeczpospolitej Polskiej w 70. Rocznicę Zbrodni na Wołyniu, ustanowił dzień 11 lipca – „Dniem Pamięci i Męczeństwa Kresowian”.

Część ich pamięci!

http://radom24.pl/artykul/czytaj/12040

arch/-

Na miłość Boga, darujcie nam życie

Praca została przygotowana na konkurs ,,Dramatyczne losy Polaków na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w latach 1943 -- 1944", przeprowadzony przez Oddział Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie we współpracy z Uniwersytetem Papieskim im. Jana Pawła II w Krakowie i Kuratorium Oświaty w Krakowie.
Reżyseria: Konrad Kulig, Aleksandra Palska, Martyna Polak, Mateusz Radomski.

Szanowne Panie Posłanki, Szanowni Panowie Posłowie!

Żadne polskie ofiary II wojny światowej nie były poddane na tak wielką skalę okrucieństwom i usiłowaniom eksterminacji ze względów narodowościowych, jak ofiary zbrodni dokonanej przez OUN-UPA na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej. Dodatkowo ocaleli i ich potomkowie doznają upokorzeń w traktowaniu tej martyrologii. Niezmiennie przez dwadzieścia cztery lata III RP stosunek Państwa Polskiego do hekatomby Polaków, którą sprawili nacjonaliści ukraińscy, jest rezygnacją z prawdy. Nie ma godności Ofiar i szacunku dla nich, nawet przy użyciu wielkich słów o składanym Im hołdzie, gdy pomija się prawdę.
Apeluję zatem do Pań i Panów Posłów o uwzględnienie w treści uchwały słowa ludobójstwo, zgodnie z kwalifikacją tej zbrodni przez Główną Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu IPN. Rezygnacja z adekwatnych do ogromu i charakteru zbrodni stwierdzeń i wszelkie kwestionowanie ludobójstwa wołyńskiego w ławach sejmowych – usprawiedliwiane potrzebą dobrych stosunków z Ukrainą – jest stanowiskiem fałszywym, nie dającym Polsce wymiernych korzyści, a w dłuższej perspektywie niebezpieczne dla przyszłych pokoleń. Jest gwałtem na prawdzie i godności ludzkiej. Przypomina traktowanie Zbrodni Katyńskiej w czasach PRL-u.
Apeluję również o ustanowienie dnia 11 lipca Dniem Pamięci Ofiar Zbrodni Wołyńskiej lub Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian. Na takie uhonorowanie ofiar zamordowanych za polskość i Polskę czekają Polacy.

Ewa Siemaszko
(współautorka monografii „Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945”)

13 czerwca 2013

Apel wysyłamy w szczególności do posłów PO
kp-po@kluby.sejm.pl
oraz Ruchu Palikota
kp-rp@kluby.sejm.pl

W 70 rocznicę "wołyńskiej krwawej niedzieli" ani ofiary ludobójstwa, ani żyjący świadkowie zbrodni i ich rodziny nie powinny i nie mogą stać się zakładnikiem stosunków polsko-ukraińskich.
Podczas posiedzenia sejmowej Komisji Kultury i Środków Przekazu posłowie Prawa i Sprawiedliwości zgłosili wnioski mniejszości – wpisanie do tekstu uchwały o uczczeniu 70. rocznicy zbrodni wołyńskiej słowa "ludobójstwo" oraz ustanowienia 11 lipca Dniem Pamięci Ofiar Zbrodni Wołyńskiej – Męczeństwa Kresowian. Oznacza to, że trzeba będzie głosować poprawki na sali sejmowej.

Prosimy o głos za przyjęciem tych poprawek.

"Ludobójstwo jest kategorią prawną. Zbrodnia wołyńska wyczerpuje jego znamiona, zgodnie z konwencją ONZ z 1948 r. definiuje ona ludobójstwo jako czyn "dokonany w zamiarze zniszczenia w całości lub części grup narodowych, etnicznych, rasowych lub religijnych". Jeśli ktoś chce uważać żołnierzy UPA za bohaterów, musi się najpierw zmierzyć z faktami" [wywiad z Łukaszem Kamińskim prezesem Instytutu Pamięci Narodowej opublikowany w gazecie lwowskiej "Wysokyj Zamok" 23 maja 2013 roku].

Siedemdziesiąt lat temu Polacy mieszkający w wołyńskich wsiach z lękiem oczekiwali na śmierć. Wokół widać było łuny szerzących się pożarów. W imię opętańczej wizji ukraińskich nacjonalistów i ich marzeniach o kraju „czystym jak szklanka wody” w okrutnych męczarniach unicestwiano życie tysięcy bezbronnych starców, kobiet i dzieci. Rozgrywała się jedna z największych tragedii, jakie kiedykolwiek dotknęły nasz naród, a „Bóg chyba patrzył wtedy w inną stronę”.

Zbrodnia wołyńsko-małopolska była trzecim ludobójstwem, po niemieckim i sowieckim, dokonanym na narodzie polskim w czasie II wojny światowej. Członkowie przedwojennej, terrorystycznej Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN), policji ukraińskiej w służbie nazistów, Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) oraz SS Galizien przy pomocy chłopów ukraińskich i zaangażowaniu kleru grekokatolickiego wymordowali swoich polskich sąsiadów w co najmniej 4314 miejscowościach na terenie województw: wołyńskiego, lwowskiego, tarnopolskiego, stanisławowskiego, częściowo poleskiego i lubelskiego. Liczba ofiar zbliża się do 200 tysięcy osób.

Sprawcy stosowali segregację rasistowską i etniczną – zabijali Polaków (nazywanych Lachami) tylko dlatego, że byli Polakami. Głównie ginęła ludność wiejska, w tym wielodzietne i wielopokoleniowe rodziny, od niemowlęcia do starca, a nawet kobiety brzemienne i duchowieństwo – wszyscy, bez względu na status społeczny, majątkowy, zawód czy wyznanie. Nie było ratunkiem przejście na prawosławie ani do cerkwi grekokatolickiej. Likwidowano polsko-ukraińskie rodziny mieszane.

Polacy nie spodziewali się ataku. Żyli od lat wśród Rusinów (Ukraińców), wspólnie świętowali i pracowali, przyjaźnili się, a niejednokrotnie łączyły ich więzy rodzinne, dlatego umierali zdumieni i przerażeni, ponieważ męczeńska śmierć spotykała ich z ręki dobrego znajomego albo krewnego. Nacjonaliści nie wahali się mordować Ukraińców udzielających pomocy napadniętym oraz tych, którzy odmówili zabicia swych polskich współmałżonków i dzieci. Uśmiercano w sposób bestialski, stosowano sadystyczne tortury, pastwiono się nad ofiarami, dlatego mówimy o genocidum atrox – ludobójstwie okrutnym (np. przecinanie piłą, wyrywanie języków, wyłupywanie oczu, łamanie kończyn, przybijanie gwoździami, odrąbywanie części ciała, wrzucanie żywcem do studni i in.).

Eksterminacja ludności polskiej rozpoczęła się wraz z wybuchem wojny, ale dopiero w drugiej połowy 1942 roku liczba zabitych lawinowo wzrosła – od Wołynia, Polesia aż do Małopolski Wschodniej. Terror ukraiński osiągnął rozmiary wręcz niesłychane. OUN żeby „usunąć” wszystkich nie-Ukraińców, „obcoplemieńców” przystąpiła do masowych, planowych rzezi Polaków, powiat po powiecie. Akcja ludobójcza na Wołyniu osiągnęła apogeum w lipcu i sierpniu 1943 roku. W niedzielę 11 lipca, w dniu grekokatolickiego święta Piotra i Pawła, ukraińscy nacjonaliści i miejscowi chłopi zaatakowali równocześnie w 99 miejscowościach w powiatach włodzimierskim i horochowskim. W kilku kościołach zamordowano wiernych i kapłanów podczas nabożeństwa.

Zbrodni dokonywano nocą i we wczesnych godzinach porannych. Grupy uzbrojone w broń maszynową i ręczną okrążały wsie i oświetlały rakietami, zaś okoliczna ludność ukraińska za pomocą narzędzi gospodarczych zabijała śpiących domowników, rabowała mienie i podpalała zabudowania, a nawet wycinała drzewa owocowe, żeby zatrzeć ślady polskich osad. Polacy, którym udało się ujść z życiem, zostawali bez niczego. Wśród uciekinierów pełno było rannych, chorych, sierot. Pieszo i furmankami posuwali się niczym „marsze śmierci” w kierunku zachodnim i południowym. Wielu po drodze umierało. Od jesieni 1943 roku bestialskie mordy przeniosły się na teren trzech województw Małopolski Wschodniej. Polacy czuli się zagrożeni nawet we Lwowie, gdzie nacjonaliści ukraińscy nocami oznaczali krzyżami ich mieszkania. Z tragicznego położenia wołyńskich i małopolskich niedobitków korzyści czerpali Niemcy. Z jednej strony teren był „oczyszczany” z ludności polskiej, a z drugiej – pozbawionych środków do życia Polaków łatwo było wywozić na roboty do Niemiec. Od wiosny 1944 roku ukraińskie formacje kolaboracyjne oraz wiejskie bojówki zwane Samoobronnymi Kuszczowymi Widdiłami rozpoczęły mordowanie ludności polskiej w nadbużańskim pasie Lubelszczyzny. Do najokrutniejszych zbrodni doszło w powiatach Chełm i Hrubieszów, które Ukraińcy ogłosili terytorium „Wielkiej Ukrainy”. Po lewej stronie Bugu banderowcy także ponieśli straty, ponieważ polskie podziemie zbrojne stanęło w obronie ludności cywilnej.

Akty ludobójstwa były kontynuowane po wkroczeniu Armii Czerwonej i pod sowiecką okupacją. Jako działanie polityczne, zostały zaplanowane i zrealizowane z żelazną konsekwencją. Chodziło o to, by w chwili zakończenia wojny na ziemiach uznanych przez nacjonalistów za etnicznie ukraińskie Polaków już nie było.

Na dzisiejszym południowo-wschodnim terytorium Rzeczpospolitej napady na polskie osady trwały do roku 1947, a ich przebieg był równie okrutny jak na Wołyniu i cel ten sam: całkowite wyniszczenie polskiego żywiołu. Kres barbarzyństwu postawiła dopiero operacja militarna „Wisła”. Rzeziom towarzyszyła niewyobrażalna grabież mienia prywatnego i niszczenie dóbr kultury polskiej ogromnej wartości. Z nienawiści palono zabytkowe świątynie, pałace, dwory, szkoły i budynki instytucji. By żaden ślad po polskich sąsiadach nie został, zmieciono z powierzchni ziemi zachodnioeuropejski dorobek Rzeczypospolitej. Reszty dopełnili sowieci wypędzając po wojnie ocalałych Polaków z ich kresowych siedzib na tzw. Ziemie Odzyskane.

W 70 rocznicę "wołyńskiej krwawej niedzieli" ani ofiary ludobójstwa, ani żyjący świadkowie zbrodni i ich rodziny nie powinny i nie mogą stać się zakładnikiem stosunków polsko-ukraińskich. Zwłaszcza, że były prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko podejmując uchwałę o uznaniu Stepana Bandery i Romana Szuchewycza za bohaterów Ukrainy nie liczył się z odczuciami Polaków i relacjami z Polską.

Społeczny Komitet Organizacyjny Obchodów Rocznicy 11 Lipca

http://www.kresy.pl/publicystyka,opinie?zobacz%2Fapel-do-poslow-ws-uchwa...

Robert Sobkowicz/Nasz Dziennik

Kto wylobbował „czystki”

Piotr Czartoryski-Sziler

Apel do mediów w sprawie haniebnej postawy znacznej części posłów Sejmu RP

Dyskusja Komisji Sejmowej w sprawie ustanowienia 11 lipca Dniem Pamięci Ofiar Ludobójstwa dokonanego przez OUN-UPA na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej w latach 1939-1947 budzi niepokój i wstyd. Wielu posłów prezentuje nadmierną troskę o tzw. „wrażliwość Ukraińców” - tymczasem nie chodzi im o naród ukraiński, lecz o pogrobowców Bandery. Zdumiewający jest ton i brak uwzględnienia interesów i racji zarówno narodu polskiego jak i narodu ukraińskiego. Przypominam, że ofiarami zbrodni dokonanych przez faszystowskie formacje OUN-UPA byli obywatele polscy Kresów Wschodnich II Rzeczypospolitej, wśród których wymordowano zarówno niewinnych i bezbronnych Polaków jak i Ukraińców, a także Żydów, Rosjan, Czechów, Ormian i Romów. Tymczasem, w wypowiedziach niektórych parlamentarzystów dominuje banderofilstwo i antypolonizm. Operuje się ogólnikami i sloganami o pojednaniu i partnerstwie strategicznym z Ukrainą, a w istocie chodzi o pojednanie z „rzecznikami banderyzmu”, którzy nadal kultywują i rozwijają ideologię integralnego nacjonalizmu ukraińskiego.

Dla przybliżenia Czytelnikom ideologii OUN-UPA ukazuję program ich działalności.
Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) na swym I Kongresie w 1929 roku przyjęła za swoją ideologię faszystowską doktrynę Dmytra Doncowa. Według niej nacja ukraińska, jako gatunek w przyrodzie, pozostaje w permanentnych walkach o byt i przestrzeń z innymi nacjami, a siłami motorycznymi w nich są: przemoc, ekspansja, fanatyzm, rasizm, bezwzględność, nienawiść, amoralność. Na czele narodu ukraińskiego miał stanąć „wódz”, mający do swej dyspozycji „mniejszość inicjatywną” (analogię do „czarnych koszul” B. Mussoliniego i „brązowych koszul” A. Hitlera), która wobec mas narodu ukraińskiego, nazywanych „czernią”, „tłumem”, „bydłem”, miała stosować „twórczą przemoc”. Te przymioty OUN pozbawiały ją cech formacji narodowo-wyzwoleńczej narodu ukraińskiego. Dążenie OUN do powołania do życia jednonarodowego państwa nie oznaczało wyzwolenia narodu ukraińskiego, lecz panowanie nad nim.

Przyjęte przez ten założycielski Kongres OUN uchwały przewidywały utworzenie faszystowskiego państwa ukraińskiego o obszarze 1 200 000 km2, a metodą jego tworzenia miało być „usunięcie” (doprowadzenie do nieistnienia) nieukraińskiej ludności terytoriów uważanych przez OUN za ukraińskie terytoria etnograficzne.
W okresie międzywojennym OUN była członkiem międzynarodówki faszystowskiej o nazwie „Zjazd Zjednoczonych Nacjonal-socjalistycznych Organizacji” z siedzibą w Stuttgarcie, której patronował Josepf Göbbels.

OUN wzięła udział w agresji Niemiec hitlerowskich na Polskę, a więc była współuczestnikiem wywołania II wojny światowej. Do dyspozycji Niemiec OUN dała takie formacje zbrojne, jak: Legion Ukraińskich Nacjonalistów, bataliony „Nachtigall” i „Roland”, dywizję Waffen SS-Galizien, 31 batalion SD.

OUN frakcja Melnyka współdziałała z Niemcami hitlerowskimi przez cały okres wojny, natomiast OUN frakcja Bandery współpracowała z nimi o końca wojny z wyjątkiem okresu od maja do grudnia 1943 roku. Melynkowskie pułki policyjne dywizji Waffen SS-Galizien dokonując zagłady wsi Huta Pieniacka, dopuściły się zbrodni wojennych.
Formacje OUN dokonały zbrodni ludobójstwa, w szczególności na ludności polskiej, ukraińskiej i żydowskiej (znany pogrom ludności żydowskiej we Lwowie w pierwszych dniach lipca 1941 roku, „Dni Petlury” w obwodach: lwowskim, krzemienieckim, tarnopolskim i stanisławowskim). Melynkowski Kureń Bukowiński, przekształcony przez Niemców na policję ukraińską, od września 1941 r. odegrał główną rolę w rozstrzeliwaniu Żydów i innych mieszkańców Kijowa w Babim Jarze. Powstała z inicjatywy OUN ukraińska policja pomocnicza brała aktywny udział w eksterminacji ludności żydowskiej na okupywanym przez Niemcy terytorium. W lipcu 1941 r. pierwszy zastępca Stepana Bandery – Jarosław Stećko, jako „premier” powołanego przez OUN Bandery „rządu” napisał, że „jest za przeniesieniem na Ukrainę niemieckich metod eksterminacji Żydów”.

W latach 1943-1944, utworzone przez OUN Bandery – tzw. Ukraińska Powstańcza Armia, „Służba Bezpeky”, Polowa Żandarmeria, Oddziały Specjalnego Przeznaczenia – z motywów doktrynalnych, w sposób planowy i zorganizowany dokonały ludobójstwa na ludności polskiej, ofiarami którego padło co najmniej 150 tys. bezbronnych ludzi – od niemowląt do starców, a w latach 1941-1950 zabójstw masowych na cywilnej ludności ukraińskiej, powodując śmierć męczeńską około 80 tys. ludzi. Dowódca UPA Roman Szuchewycz (ps. Taras Czuprynka) krytykowany za zbyt dużą liczbę ofiar ukraińskich powiedział: Jeśli trzeba będzie zlikwidować nawet połowę Ukraińców, to ta druga połowa będzie czysta jak szklanka źródlanej wody.

W pierwszej połowie XX wieku Europa była świadkiem działalności trzech totalitaryzmów: hitlerowskiego, stalinowskiego i banderowsko-melynkowskiego. Najokrutniejsze z wszystkich było ludobójstwo dokonane przez ukraińskich szowinistów. Obozy hitlerowskie i stalinowskie część osób przeżyło, a kto się dostał w ręce OUN-UPA nie tylko nie miał szans na przeżycie, ale ginął w niewyobrażalnych męczarniach, gdyż stosowano wymyśle tortury, aby Ofiara cierpiała jak najdłużej. Szczególnie bestialskim był przymus – pod groźbą męczeńskiej śmierci – mordowania strony polskiej w rodzinach mieszanych (mąż Ukrainiec musiał własnoręcznie zamordować żonę Polkę i córkę, a syn dziedziczący po ojcu narodowość i wyznanie – własną matkę i siostrę). Z równym okrucieństwem wymordowano około dwustu duchownych katolickich. Zbrodni dokonywano nawet w trakcie odprawianej Mszy św., a w siedmiu kościołach w czasie przestępowania dzieci do Pierwszej Komunii św.

Niemcy potępiły hitleryzm, Rosjanie potępili stalinizm. Tylko władze Ukrainy nie potępiły ludobójstwa i zbrodni wojennych, dokonanych rękami OUN-UPA. Co gorsza, polscy politycy nie chcą tego ludobójstwa nazwać po imieniu.

Przedstawiciele polskiego Parlamentu, zdają się nie traktować poważnie tej zbrodni, mimo wyraźniej wykładni Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Łukasza Kamińskiego. Podczas pierwszego posiedzenia wspomnianej Komisji Sejmowej Prezes IPN podkreślał, że termin „ludobójstwo” ma wymiar prawny, który jest zawarty nie tylko w konwencji ONZ, ale też w polskim kodeksie karnym. Przypomniał, że Sejm już kilka lat temu określił rzeź Ormian mianem ludobójstwa, podobnie jak w przypadku wielkiego głodu na Ukrainie. – Śledztwa prowadzone przez prokuratorów IPN, a jest ich kilkadziesiąt, definiują tę zbrodnię jako zbrodnię ludobójstwa – wskazywał. W ocenie Kamińskiego, formuły pojednania, oparte na niepamięci i szukaniu kompromisowych form oceny, okazały się jałowe. Przypomniał, że debata o zbrodni wołyńskiej dotyczy również relacji polsko-rosyjskich, bo Moskwa podnosi, że inaczej w Polsce traktuje się zbrodnie sowieckie a inaczej ukraińskie (za „Nasz Dziennik”, 6 czerwca 2013 r.).

W związku z powyższym w imieniu środowisk kresowych, kombatanckich i patriotycznych zwracam się do przedstawicieli mediów z gorącym apelem o wspomożenie Kresowian w ich wysiłkach dążących do ukazania prawdy o tragedii Kresów i nazwanie zbrodni ludobójstwa i ich sprawców po imieniu, a także o godne uczczenie i upamiętnienie Ofiar tego bezprzykładnego bestialstwa.

Jan Niewiński
Przewodniczący Kresowego Ruchu Patriotycznego,
Wiceprzewodniczący Społecznego Komitetu Obchodów 70. rocznicy banderowskiego ludobójstwa

11 lipca - Marsz Pamięci i Koncert Pamięci
Szanowni Państwo !

Członek Ukraińskiego Legionu Samoobrony, nazistowskiej jednostki
kolaborantów ukraińskich (służyli w niej także członkowie UPA, "szlak
bojowy" jednego z nich został prześledzony przez historyków od służby
w UPA, przez ULS aż do udziału w tłumieniu powstania warszawskiego.

Jeden z tych łotrów, być może i jego błogosławił na trud mordowania
niewinnych ofiar któryś z hierarchów greko-katolickiech - Andrij
Szeptycki, Slipyj albo od niedawna nowy patron ulicy w Przemyślu
długiej na kilkadziesiąt metrów.

Media wpadły na trop tego kolaboranta i ta światowa informacja
medialna jest doskonałą ilustracją do przemyskiego haniebnego spisku
radnych, wprowadzających do przestrzeni publicznej miasta nazwisko
nazistowskiego kolaboranta. Na świecie takich ścigają, w Polsce chcą
honorować?

Ukraiński kolaborant Karkoć "Wowk" w opałach. Już się za niego biorą.

.http://www.startribune.com/local/211526631.html

http://www.huffingtonpost.com/2013/06/14/michael-karkoc-minnesota_n_3440...

Korespondencja Wiesława Tokarczuka
Szanowni Państwo !
Proponuję Państwu zapoznanie się z tłumaczeniami dwóch bardzo różnych tekstów (w załączniku):

1) ukraińskiego historyka Oleksandra Zajcewa (Według relacji z
konferencji gdańskiej Zajcew wypowiadał się bardzo godnie. Był chyba
bardziej krytyczny wobec ideologii OUN niż Polacy. Jeden z polskich
profesorów powiedział nawet, że akcje terrorystyczne OUN to był "element
życia politycznego II RP".)
2) ukraińskiego propagandysty,
strojącego się w szaty historyka, Wołodymyra Wjatrowycza. Nie tłumaczę z
reguły propagandowych tekstów tego drugiego, tutaj jednak zrobiłem
wyjątek.
Powody, dla którego warto było to zrobić:
a) Gdy
pozwoli się łgarzowi na wystarczająco długą wypowiedź, istnieje
prawdopodobieństwo graniczące z pewnością, że zaplącze się we własne
kłamstwa, zgodnie z powiedzeniem o krótkich nogach. Ponadto w tym
tekście "stężenie" dokumentalnych faktów jest na tyle duże, że opłaciło
się, pomimo fałszywych interpretacji. Może ktoś to wykorzysta.
b)
Niedawno prof. Nałęcz udzielił "Rzeczpospolitej" wywiadu. "Potworna
strategia ukraińskiego nacjonalizmu na Wołyniu i innych terenach
Rzeczypospolitej zakładała przepędzenie polskich mieszkańców, a metodą
było brutalne mordowanie tych, którzy trwali na tej ziemi. Zbytnio nie
przeszkadzano ucieczkom i przenosinom. Chodziło o całkowite
wyczyszczenie etniczne terytorium, do którego Ukraińcy aspirowali i
uważali za jedną niepodzielną, niepodległą Ukrainę" â powiedział doradca
prezydenta.
Wiatrowycz świadomie czy nie - któż zgadnie zamysły
szalonego propagandysty, wszak możemy tylko się domyślać treści zadania,
które postawił mu Prowid (udowodnić, że OUN-UPA nie zaatakował więcej
niż kilkunastu wsi w dniach 11-12.07.1943) - wystąpił w roli polemisty
profesora Nałęcza. Po pierwsze w trakcie swojego wywodu zaprzeczył, że
UPA miała zamiar wyganiać Polaków. Mordowano Polaków jako tajnych
współpracowników okupantów, a nie za narodowość, czy za profanowanie
swoją obecnością świętej ukraińskiej ziemi. UPA apelowała do Polaków
jako do lojalnych obywateli Ukrainy:
„Środki, które zostały
zastosowane w stosunku do Polaków niektórych społeczności [chodzi o
wymordowanie całych wsi], były środkami zabezpieczenia ludności
ukraińskiej przed planowaną zdradą, i one nie będą rozszerzane na tych
obywateli-Polaków, którzy stoją na gruncie współpracy z nami [...].

Wzywamy lojalną polską ludność do nie ulegania wrogiej propagandzie i
nie opuszczania swoich domów, i do spokojnej pracy w swoich
gospodarstwach". (Ulotka „Do polskiej ludności" z 17 lipca 1943 r. GDA
SB Ukrainy. â F. 13. â Spr. 376. â T. 34. â Ark. 92.
UPA, udowadnia Wjatrowycz przecząc Nałęczowi, nie przepędzała Polaków, lecz zachęcała ich do pozostania i spokojnej pracy !

„Wyjaśniamy, że nie mamy zamiaru likwidować polskiej ludności, a to co
się stało â było działaniem koniecznym w obronie własnej. Nie zamierzamy
rozlewać krwi polskiej ludności cywilnej." (Olchowski I. A. Krwawy
Wołyń.)
Czy mamy do czynienia do zderzenia dwóch ignorantów, czy
dwóch kłamców, czy kłamcy z ignorantem - Państwo sami potraficie
odpowiedzieć sobie na to pytanie.
c) Ta konfrontacja
Nałęcz-Wjatrowycz wywołała u mnie następującą refleksję - gdyby jakimś
szczęśliwym zbiegiem przypadków Sprzymierzonym udało się na początku
1942 roku pokonać nazistowskie Niemcy i uniemożliwić między innymi
"ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej" - to być może dzisiaj jakiś
niemiecko-neonazistowski Wjatrowycz zupełnie poważnie, w oparciu o
obwieszczenia i zarządzenia władz hitlerowskich adresowane do ludności
żydowskiej, dowodziłby, że nazistowskie kierownictwo nigdy nie miało
zamiaru dokonać eksterminacji Żydów!
Wspomniane plakaty i
obwieszczenia obiecywały bowiem "przesiedlenia" "na wschód" do "pracy",
która "czyni wolnym", uspokajały ludność po każdej selekcji i wywózce,
że to już ta ostatnia, i że reszta może spokojnie żyć i pracować...

Sięgnijmy po konkretne przykłady - w getcie w Tuczynie - w święto Jom
Kipur 1942 roku ukraińscy policjanci schwytali około 1500 Żydów, a
Niemcy ich rozstrzelali. Następnie Niemcy oświadczyli, że zaszła
pomyłka, że Żydzi z Tuczyna są potrzebni jako robotnicy, od teraz nie
będą zabijani, mogą spokojnie żyć i pracować. Tak oto ukraińscy
policjanci, wśród nich wielu członków OUN, niebawem rdzeń i kadra UPA,
uczyli się, jak stopniowo wybijać dzieci, kobiety, mężczyzn i starców,
których jest zbyt wielu, aby zrobić to od razu. (Archiwum ŻIH, sygnatura
301-397.)
Przykład z getta w Borysławiu. Tam było 6 akcji
likwidacyjnych, i po każdej z nich Żydzi byli oszukiwani, ze to już ta
ostatnia... Po pierwszej z nich, 5.07.1941 r., Niemcy nawet ogłosili
zakaz mordowania i rabowania Żydów pod karą śmierci. 6.08.1942 r. 5 000
Żydów Niemcy "przesiedlili" do "pracy". I tak kolejno jeszcze 4 akcje,
przed ostatnią Niemcy potrafili namówić gwarancją bezpieczeństwa do
powrotu z lasu 800 Żydów uciekinierów tam się ukrywających... Przyszli
członkowie UPA, w tym czasie w roli hitlerowskich sługusów w mundurach
policji, uczyli się pilnie od swoich nazistowskich mistrzów. (Archiwum
ŻIH, sygnatura 301-679.)
Podsumowując - jest pewien pożytek z
Wjatrowycza. Niechcący wskazał na analogiczne a nawet w niektórych
okolicznościach tożsame sposoby postępowanie nazistów z Żydami i
banderowców z Polakami i z Żydami. Najważniejszym elementem było
uspokojenie przeznaczonego do zagłady tłumu mężczyzn, kobiet i dzieci.
Dlatego kiedyś żydowskie dzieci były częstowane przed zagładą
cukierkami, co uspokajało bardzo matki. Potem ta sama technika
"cukierkowa" była stosowana przez UPA w Woli Ostrowieckiej i w
Ostrówkach. Okłamywanie ofiar było podstawą.

Strefa Edukacyjna IPN

Najnowszy numer miesięcznika Pamięć.pl wkrótce trafi do sprzedaży!

Andrzej Brzozowski redaktor naczelny o tym co znajdziecie w nowym numerze:


Mija właśnie siedemdziesiąt lat od największej tragedii w historii
relacji polsko-ukraińskich: mordów na Polakach dokonanych przez
ukraińskich nacjonalistów na Wołyniu, w Małopolsce Wschodniej i niemal
wszędzie tam, gdzie przedstawiciele obu narodowości mieszkali obok
siebie.

W ludobójstwie często
bowiem uczestniczyli miejscowi Ukraińcy – zainspirowani, nakłonieni
przez członków OUN–UPA, mordowali własnych sąsiadów, często niedawnych
przyjaciół, zdarzało się, że wręcz członków rodzin... Tylko dlatego, że
byli Polakami. Nic nie usprawiedliwia zbrodni – nawet wzniosła idea
walki o własne, niepodległe państwo nie może być uzasadnieniem dla
brutalnych czystek etnicznych. Nie może być też dla nich wytłumaczeniem
sytuacja mniejszości ukraińskiej w II Rzeczypospolitej i niesprawiedliwe
niekiedy postępowanie polskich władz wobec Ukraińców.

Po
pierwszej wielkiej fali czystek, której kulminacją był lipiec 1943 roku,
Polacy zaczęli organizować samoobronę. Do walki z UPA stanęła też 27.
Wołyńska Dywizja Piechoty AK. Nastąpiła także seria akcji odwetowych,
których ofiarami padali również cywile, niekiedy Ukraińcy, którzy nie
uczestniczyli w masakrach dokonywanych przez nacjonalistów i ich
sympatyków. Nie można jednak porównywać skali ofiar, nie można też
stawiać znaku równości pomiędzy działalnością UPA i AK. Nie była to
wojna polsko-ukraińska, jak chcą niektórzy dzisiejsi Ukraińcy, lecz
kontrakcja polskiego podziemia, rozpoczęta w obronie przed czystkami.


Wszystkie te kwestie poruszamy w numerze czerwcowym. W wywiadzie z Ewą
Siemaszko rozmawiamy m.in. o przyczynach rzezi wołyńskiej i roli OUN i
UPA. Poruszamy także sprawy pamięci o wydarzeniach sprzed
siedemdziesięciu lat. O asymetrii pamięci o Zbrodni Wołyńskiej u
żyjących dziś Polaków i Ukraińców pisze ukraiński historyk, Andrij
Portnow. Temat ten podejmuje także prezes IPN Łukasz Kamiński, który
m.in. podnosi kwestię wpływu bieżącej polityki na zagadnienia wspólnej
historii. Przebieg tragicznych wydarzeń na Wołyniu opisuje Damian
Markowski. Wiesław Romanowski zaś kreśli szkic do portretu Stepana
Bandery – szefa OUN, dla wielu Ukraińców narodowego bohatera i
przywódcy, a dla Polaków – zwykłego terrorysty i ideologa Zbrodni
Wołyńskiej. Do numeru dołączyliśmy płytę CD z relacjami świadków
wołyńskiego ludobójstwa.

Wspominamy także – w stulecie urodzin –
mecenasa Władysława Siła-Nowickiego, więźnia stalinowskiego, adwokata
opozycjonistów w PRL, doradcę Solidarności, obrońcę zasad
sprawiedliwości i demokracji.

Stowarzyszenie Blogmedia24.pl Olsztyn , 17 czerwca 2013 r.

11-041 Olsztyn

ul. Rzędziana 32

Prezydent RP

Bronisław Komorowski

Wniosek o udzielenie informacji publicznej

Działając w imieniu Stowarzyszenia Blogmedia24.pl z siedzibą w Olsztynie, na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej z dnia 6 września 2001 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1198) zwracam się z prośbą o udostępnienie informacji publicznej w związku z pismem znak BPU 606-64-2013 z Kancelarii Prezydenta RP, które otrzymaliśmy w odpowiedzi na nasze pismo z dnia 28.05.2013 r.

Stowarzyszenie Blogmedia24.pl wystąpiło do Pana Prezydenta po raz czwarty w sprawie obchodów rocznicy 11 lipca - kiedy obchodzimy rocznicę apogeum ludobójstwa dokonanego przez Organizację Ukraińskich Nacjonalistów - Ukraińską Powstańczą Armię na ludności polskiej Kresów Południowo-Wschodnich.
Wnosiliśmy o podjęcie przez Pana Prezydenta inicjatywy ustawodawczej i wniesienie do sejmu własnego, prezydenckiego projektu uchwały o ustanowieniu 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian.

Dzisiaj już wiemy, że sejmowa Komisja Kultury i Środków Przekazu większością głosów usunęła z projektu uchwały słowa o ustanowieniu 11 lipca dniem pamięci ofiar zbrodni wołyńskiej. Podczas posiedzenia sejmowej Komisji Kultury i Środków Przekazu posłowie Prawa i Sprawiedliwości zgłosili wnioski mniejszości – wpisanie do tekstu uchwały o uczczeniu 70. rocznicy zbrodni wołyńskiej słowa "ludobójstwo" oraz ustanowienia 11 lipca Dniem Pamięci Ofiar Zbrodni Wołyńskiej – Męczeństwa Kresowian. Oznacza to, że trzeba będzie głosować poprawki na sali sejmowej.

W związku z powyższym zwracamy się do Pana Prezydenta ponownie o podjęcie inicjatywy ustawodawczej o wniesienie do sejmu własnego, prezydenckiego projektu uchwały o ustanowieniu 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian. Podjęcie takiej inicjatywy pozwoli Polakom uniknąć hańbiącej dyskusji i przepychanki w sejmie podczas głosowania. Przedstawiciele polskiego Parlamentu, zdają się nie traktować poważnie tej zbrodni, mimo wyraźniej wykładni Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Łukasza Kamińskiego. Podczas pierwszego posiedzenia Komisji Sejmowej Prezes IPN podkreślał, że termin „ludobójstwo” ma wymiar prawny, który jest zawarty nie tylko w konwencji ONZ, ale też w polskim kodeksie karnym.

Jan Niewiński, komendanta Placówki Armii Krajowej i jedyny żyjący komendant Samoobrony wsi Rybcza, powiat Krzemieniecki na Wołyniu wystosował pismo, zamieszczone w mediach. Apel ten dotyczy haniebnej postawy znacznej części posłów Sejmu RP w sprawie ustanowienia 11 lipca Dniem Pamięci Ofiar Ludobójstwa dokonanego przez OUN-UPA na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej w latach 1939-1947.

Apel opublikowany na stronie Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy: http://ksd.media.pl/aktualnosci/1218-apel-do-mediow-w-spawie-haniebnej-p...

To była zbrodnia o charakterze ludobójczym, a nie tragedia – mówi o
rzeziach wołyńskich prezes IPN Łukasz Kamiński w wywiadzie dla „Rzeczpospolitej”.
Czy w 70. rocznicę zbrodni wołyńskiej, która budzi emocje zarówno po polskiej, jak i po ukraińskiej stronie, historia przegra z polityką?

Dr Łukasz Kamiński, prezes IPN: Tego jeszcze nie wiemy, ale są symptomy, że tak może się zdarzyć. Dyskusja odnosząca się do historii, kwestia pamięci o zbrodni wołyńskiej zaczyna być ofiarą bieżącej polityki.

A co musiałoby się znaleźć się w treści uchwały, którą zaakceptuje Sejm, by można było powiedzieć, że historia zatriumfowała?

Uchwała powinna określać, kto był sprawcą, a kto ofiarą zbrodni wołyńskiej. Powinno się w niej także znaleźć odniesienie do „sprawiedliwych", czyli tych Ukraińców, którzy ryzykując własne życie, ratowali swoich polskich sąsiadów. Należy też pamiętać o ludziach, którzy walczyli w Polsce o zachowanie pamięci o tej zbrodni, co też wcale nie było proste. Ważna jest też warstwa językowa uchwały – nie można stosować eufemizmów, czyli np. mówić o „tragedii" a nie zbrodni. Powinno się też w uchwale znaleźć odniesienie do jej ludobójczego charakteru. Słowo to może przyjąć różne formy np. w projekcie uchwały Senatu mówi się o czystce etnicznej wypełniającej znamiona ludobójstwa.

http://www.rp.pl/artykul/107684,1020161-Wolynskie-pomieszanie-pojec.html...

W piśmie znak BPU 0606-64-2013 z Kancelarii Prezydenta RP, które otrzymaliśmy w odpowiedzi na nasze pismo z dnia 28.05.2013 r. Dyrektor Biura Prawa i Ustroju zachęca nas do sprawdzania uroczystości w ramach obchodów 70. rocznicy ludobójstwa na Wołyniu na stronie Prezydenta.
Sprawdzamy codziennie. Poza tą jedną konferencją w czerwcu objętą patronatem nie ma nadal żadnej wzmianki o udziale Prezydenta RP w uczczeniu tej tragicznej dla historii Polski rocznicy.

W związku z powyższym zwracamy się o udzielenie informacji publicznej, czy Pan Prezydent , pomny złożonej przysięgi : " będę strzegł niezłomnie godności Narodu, niepodległości i bezpieczeństwa Państwa, a dobro Ojczyzny oraz pomyślność obywateli będą dla mnie zawsze najwyższym nakazem" odda cześć tym, co "o pamięć wołają z grobów, których nie ma"?

W związku z powyższym zwracamy się o udzielenie informacji, czy Pan Prezydent przychyli się do naszego czwartego już apelu i podejmie wnioskowaną inicjatywę ustawodawczą , oraz czy obejmie patronatem obchody 70. rocznicy rzezi wołyńskiej przygotowane przez Społeczny Komitet Organizacyjny Obchodów Rocznicy 11 Lipca.

Z poważaniem

Prezes Zarządu

Elżbieta Szmidt

From: Stanowisko informacyjne w BLO
To: "kontakt@blogmedia24.pl"
Cc:
Date: Mon, 17 Jun 2013 16:28:03 +0200
Subject: Przeczytano: IV List do Prezydenta RP w sprawie ustanowienia 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian

niech przekona swoich kolegów partyjnych do właściwego głosowania.

"Czy można dzisiaj aspirować do Unii nie odnosząc się zdecydowanie do wołyńskiego ludobójstwa? Europejski dobrobyt, stabilizacja i poszanowanie demokracji, których pragną Ukraińcy, to nie tylko zestaw technicznych standardów, lecz przede wszystkim wartości, które rządzą naszymi relacjami. Na integralny radykalny nacjonalizm nie ma w nich miejsca.

Wiele zależy od prezydenta Komorowskiego, który będzie uczestniczył w uroczystościach upamiętniających ofiary. Jego zakorzenione w tradycji pojmowanie tożsamości narodowej, zrozumienie dla wagi europejskiej integracji Ukrainy oraz działania na rzecz pojednania polsko-ukraińskiego budują nadzieje na bezkompromisowe wobec historii, choć zarazem pełne przyjaźni wobec Ukraińców, zdefiniowanie naszego stanowiska. Powinno ono zamknąć dyskusje wewnątrz Polski i otworzyć nas na długotrwały proces społecznego pojednania.

Autor jest europosłem PO, współprzewodniczącym Polsko-Ukraińskiego Forum Partnerstwa

http://www.rp.pl/artykul/1020128.html?p=3

Apel o uczczenie 70. rocznicy Zbrodni Wołyńskiej

Organizacje kresowe apelują do posłów o przyjęcie poprawek PiS ws. uchwały o uczczeniu 70. rocznicy Zbrodni Wołyńskiej.

Wnioski dotyczą wpisania do tekstu uchwały słowa „ludobójstwo” oraz
ustanowienia 11 lipca Dniem Pamięci Ofiar Zbrodni Wołyńskiej –
Męczeństwa Kresowian. Sejm ma zająć się uchwałą na posiedzeniu, które
rozpocznie się jutro.

Ewa Szakalicka, rzecznik Federacji Organizacji Kresowych mówi, że te
dwie sprawy o które apelują są bardzo ważne dla rodzin i świadków
zbrodni.

 – Apel dotyczy przyjęcia w projekcie uchwały słowa „ludobójstwo”
jako określenie zbrodni na Wołyniu i w Małopolsce wschodniej. Dotyczy to
również wpisania w tekst uchwały 11 lipca jako Dzień Pamięci Ofiar
Zbrodni Wołyńskiej – Męczeństwa Kresowian. Te dwie sprawy są bardzo
istotne dla środowiska organizacji Kresowych oraz dla środowiska rodzin
ofiar. Niestety te dwie sprawy zostały głosami PO przegłosowane;
usunięte z projektu uchwały. Stąd nasz apel do niezdecydowanych posłów z
Platformy – powiedziała Ewa Szakalicka.

W 70. rocznicę “wołyńskiej krwawej niedzieli” ani ofiary ludobójstwa,
ani żyjący świadkowie zbrodni i ich rodziny nie powinny i nie mogą stać
się zakładnikiem stosunków polsko-ukraińskich – czytamy w przesłanym
apelu Społecznego Komitetu Organizacyjnego Obchodów Rocznicy 11 lipca.

A właśnie obawą o pogorszenie relacji Ukraina-Polska posłowie PO
argumentowali nieprzyjmowanie ostrej wersji uchwały, która zawiera słowo
„ludobójstwo”.

– Trzeba pamiętać o jednej rzeczy, że prezydent Juszczenko podejmował
uchwałę o nadaniu praw kombatanckich o uznaniu UPA za formację, która
walczyła o niepodległość Ukrainy, przyjmował także uchwałę o nadaniu
miana bohatera Ukrainy odpowiedzialnym za ludobójstwo na Polakach.  Czy
myślał wtedy o relacjach z Polską? Czy myślał o tym jak to wpłynie na
relacje z Polską? Czy myślał w ogóle o Polakach? Nie myślał – zaznaczyła Ewa Szakalicka.

Będzie wspólne orędzie o rzezi wołyńskiej.

Ogłoszenie wspólnej deklaracji Kościoła Katolickiego w Polsce i Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego z okazji 70. rocznicy zbrodni wołyńskiej - będzie towarzyszyć wizycie w Polsce abp Światosława Szewczuka, która rozpoczyna się 26 czerwca. Celem wizyty metropolity kijowsko-halickiego są też obchody 1025. rocznicy Chrztu Rusi Kijowskiej.

Jednym z kluczowych elementów wizyty zwierzchnika Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego będzie panichida za pomordowanych na Wołyniu w 1943 r., która zostanie odprawiona w cerkwi bazylianów Zaśnięcia Matki Bożej w Warszawie. Uczestniczyć w niej będzie wraz z abp. Szewczukiem, trzech metropolitów greckokatolickich z Ukrainy, abp Jan Martyniak, abp Józef Michalik, prymas Józef Kowalczyk i kard. Kazimierz Nycz, abp Mieczysław Mokrzycki, łaciński metropolita lwowski oraz Prezydent RP Bronisław Komorowski. Odbędzie się ona w warszawskim kościele bazylianów 27 czerwca o godz. 17.

Następnie w Pałacu Belwederskim spotka się z Głową państwa polskiego.

Nazajutrz 28 czerwca w siedzibie Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie zostanie ogłoszona wspólna deklaracja w przededniu obchodów 70-rocznicy zbrodni na Wołyniu, sygnowana przez abp. Światosława Szewczuka w imieniu Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego i abp. Józefa Michalika w imieniu Kościoła katolickiego w Polsce. Dokument ten wpisywać się będzie w dzieło pojednania polsko-ukraińskiego, prowadzone od 25 lat przez Kościół katolicki w Polsce i Ukraiński Kościół Greckokatolicki.

W siedzibie KEP abp Szewczuk spotka się również z zespołem Konferencji Episkopatu Polski ds. kontaktów z przedstawicielami Kościoła greckokatolickiego na Ukrainie. W południe przewidziano modlitwę w kaplicy sekretariatu i konferencję prasową. Tego dnia po południu abp Szewczuk spotka się również z kard. Kazimierzem Nyczem, metropolitą warszawskim, Ewą Kopacz, marszałkiem Sejmu oraz Bogdanem Borusewiczem, marszałkiem senatu.

Abp Szewczuk przybędzie do Polski 26 czerwca w godzinach popołudniowych i spotka się najpierw w Przemyślu z abp Janem Martyniakiem greckokatolickim metropolitą przemysko-warszawskim Janem Martyniakiem.

27 czerwca o godz. 11 w Lublinie spotka się z abp. Stanisławem Budzikiem, po czym złoży wieniec i modlić się będzie przed pomnikiem Walk i Męczeństwa na Majdanku. Zapali znicz przy obelisku ze słowami bł. Emiliana Kowcza, patrona duchowieństwa greckokatolickiego. Przybędzie również do archikatedry lubelskiej, gdzie modlić się będzie m. in. przy grobie abp. Józefa Życińskiego. Następnie uda się do stolicy.

Warszawę abp Szewczuk opuści 28 czerwca po południu. W ostatnim dniu wizyty 29 czerwca br. zwierzchnik UKGK spędzi w Górowie Iławeckim, gdzie rano spotka się z duchowieństwem i radami parafialnymi archidiecezji przemysko-warszawskiej. Po spotkaniu odprawi pontyfikalną Liturgię z okazji 1025-lecia Chrztu Rusi Kijowskiej z udziałem zaproszonych gości, w tym Nuncjusza Apostolskiego w Polsce abp. Celestino Migliore. Transmisję z uroczystości przeprowadzi TVP 1.

Podczas wizyty w Polsce Zwierzchnikowi Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego towarzyszyć będą trzej metropolici greckokatoliccy z Ukrainy: abp Ihor Woźniak, metropolita lwowski, abp Wołodymyr Wijtyszyn, metropolita iwano-frankowski, abp Wasyl Semeniuk, metropolita tarnopolsko-zborowski jak również abp Jan Martyniak, metropolita przemysko-warszawski.

Arcybiskup Swiatosław Szewczuk urodził się 5 maja 1970 w Stryju na ziemi lwowskiej w rodzinie bardzo zaangażowanej w życie religijne w czasach, gdy Kościół greckokatolicki w ówczesnym Związku Sowieckim był zdelegalizowany, a jego wyznawców usiłowano siłą włączyć do Kościoła prawosławnego. Po ukończeniu szkoły średniej przyszły biskup uczęszczał do szkoły pielęgniarskiej w Borysławiu, kształcąc się jednocześnie w latach 1983-89 w podziemnym seminarium duchownym.

Gdy na początku lat dziewięćdziesiątych grekokatolicy odzyskali możność normalnego wyznawania swej wiary, w 1991 władze UKGK wysłały go na studia filozoficzne na Uniwersytecie Salezjańskim w Buenos Aires. Po powrocie do kraju w 1994 studiował teologię w greckokatolickim seminarium duchownym we Lwowie. Wtedy też 21 maja 1994 przyjął święcenia diakonatu z rąk konsekrowanego kilka lat wcześniej w podziemiu biskupa Filemona Kurczaby (1913-95), a 26 czerwca tegoż roku wyświęcił go na kapłana kard. Myrosław Iwan Lubacziwśkyj.

Wkrótce potem wyjechał na dalsze studia w zakresie antropologii teologicznej oraz podstaw teologii moralnej w tradycji bizantyńskiej na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu w Rzymie, które ukończył z wyróżnieniem w 1999 r., uzyskując doktorat z teologii. Następnie wrócił do kraju i do 2009 był kolejno prefektem, wicerektorem i rektorem (od czerwca 2007) Lwowskiego Seminarium Duchownego pw. Świętego Ducha. Równocześnie w latach 2002-05 był osobistym sekretarzem kard. Lubomyra Huzara.

14 stycznia 2009 r. Benedykt XVI mianował ks. prof. Szewczuka biskupem pomocniczym greckokatolickiej eparchii Opieki Matki Bożej w Buenos Aires. Sakry udzielił mu 7 kwietnia tegoż roku we lwowskiej archikatedrze św. Jerzego (Jura) miejscowy arcybiskup Ihor Woźniak, a jednym ze współkonsekratorów był biskup eparchii w stolicy Argentyny – Mychajił (Miguel) Mykycej. Gdy 10 kwietnia 2010 ten 75-letni wówczas władyka ustąpił z urzędu, papież mianował jego następcą, ale z tytułem administratora apostolskiego Na tym stanowisku zastał bp. Szewczuka obecny wybór na najwyższy urząd w Ukraińskim Kościele Greckokatolickim.

Oprócz ojczystego, ukraińskiego, abp Swiatosław zna bardzo dobrze również języki: angielski, hiszpański, włoski, polski i grecki oraz swobodnie czyta teksty łacińskie.

Ukraiński Kościół Greckokatolicki to największy liczebnie wschodni Kościół katolicki, a liczbę jego wiernych ocenia się na ponad 5 milionów. Mieszkają oni zarówno w samej Ukrainie, jak i poza jej granicami, m.in. w Polsce, Europie Zachodniej, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Argentynie, Brazylii, Australii i w szeregu innych krajach. Kościół ma status arcybiskupstwa większego kijowsko-halickiego z siedzibą jego zwierzchnika w Kijowie a w jego skład wchodzą 4 metropolie (jedna z nich obejmuje Polskę), 1 archieparchia (archidiecezja - lwowska), 18 eparchii (diecezji; w tym jedna w Polsce), 3 egzarchaty apostolskie i 2 egzarchaty arcybiskupie. Zgodnie z ustawodawstwem wschodnich Kościołów katolickich cały episkopat UKGK tworzy Synod tego Kościoła, któremu przewodniczy arcybiskup większy kijowsko-halicki. Obecnie liczy on prawie 40 członków (w tym dwóch w Polsce).

http://gosc.pl/doc/1601228.Polske-odwiedzi-zwierzchnik-ukrainskich-unitow

Arcybiskup Mokrzycki: Zbrodnia na Wołyniu wymaga prawdy

'Pamięć o ofiarach zbrodni wołyńskiej, dokonanej 70 lat temu na Polakach przez ukraińskich nacjonalistów, wymaga mówienia prawdy, a nie jej ukrywania "

Ani ksiądz biskup Stanisław Szyrokoradiuk, ani żaden inny katolicki biskup Ukrainy nie podpisał się pod orędziem Wołyńskiej Rady Kościołów w sprawie nienazwanego po imieniu ludobójstwa na Wołyniu. W tekście ludobójstwo dokonane przez UPA nazwano „krwawą konfrontacją między Ukraińcami i Polakami na Wołyniu”. Strona greckokatolicka pominęła także wskazanie rzeczywistych sprawców zbrodni, którymi byli ukraińscy nacjonaliści.

Stanowisko biskupów obrządku łacińskiego Ukrainy w sprawie rzezi wołyńskiej jest jednoznaczne. Prezentuje je m.in. list, który odczytany będzie w Kościołach rzymskokatolickich na Ukrainie 30 czerwca br. Decyzję o ogłoszeniu własnego listu pasterskiego w związku z rocznicą biskupi katoliccy Ukrainy podjęli podczas Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu w Berdyczowie w kwietniu tego roku.

Centralne obchody rocznicowe rzezi wołyńskiej duchowni Kościoła rzymskokatolickiego na Ukrainie wyznaczyli na 14 lipca 2013 r.

http://www.isakowicz.pl/index.php?page=news&kid=8&nid=8024

Projekt uchwały dotyczącej zbrodni wołyńskiej wróciła z powrotem do komisji

Projekt uchwały w 70. rocznicę zbrodni wołyńskiej, będący wspólną propozycją senatorów PO i PiS, trafi ponownie do komisji ustawodawczej. Senatorowie chcą m.in. rozważyć, czy ustanowić dzień pamięci o ofiarach zbrodni wołyńskiej.

W tym roku mija 70. rocznica zbrodni wołyńskiej, w wyniku której na Wołyniu i w Galicji Wschodniej zginęło ok. 100 tys. Polaków, zamordowanych przez oddziały Ukraińskiej Armii Powstańczej i miejscową ludność ukraińską.

Podczas dyskusji senatorowie zgodzili się, że zbrodnia wołyńska była jednym z największych, obok zbrodni dokonanych przez hitlerowców i sowietów, dramatów polskiego narodu w czasie II wojny światowej. Podkreślali wyjątkowe okrucieństwo oddziałów UPA, które bezwzględnie mordowały Polaków. Zwracali też uwagę, że pełne pojednanie ze współczesną Ukrainą musi być zgodne z prawdą o zbrodni wołyńskiej i na uznaniu jej przez Ukraińców.

Senatorowie PiS m.in. Jan Maria Jackowski oraz niektórzy senatorowie PO zgodzili się, że uchwała Senatu powinna ustanowić dzień 11 lipca Dniem Pamięci Ofiar Męczeństwa Kresowian. Ich zdaniem, taki dzień pamięci odda hołd ofiarom i zgodny jest z oczekiwaniami rodzin ofiar ukraińskich nacjonalistów sprzed 70 lat.

Przeciwko ustanowieniu dnia pamięci ofiar UPA opowiedział się m.in. senator PO Łukasz Abgarowicz, który przypomniał, że w Polsce do tej pory nie ma dnia pamięci ofiar o wiele większych zbrodni hitlerowskich Niemiec lub ZSRS. Podkreślał też, że uchwalenie przez Senat dnia pamięci może pogorszyć polsko-ukraińskie relacje. Ze zdaniem Abgarowicza zgodził się marszałek Senatu Bogdan Borusewicz (PO), który podkreślił ponadto, że zdecydowanie nie zgodzi się z takim brzmieniem uchwały, która zaszkodzi zbliżeniu Ukrainy do Unii Europejskiej.

W związku ze zgłoszoną m.in. poprawką dotyczącą dnia pamięci projekt trafił z powrotem do prac senackiej komisji ustawodawczej.

Projektowana przez senatorów uchwała rozpoczyna się od przypomnienia, że 9 lutego 1943 r. oddział UPA napadł na wieś Paroślę Pierwszą. W tej akcji zamordowano 173 Polaków.

Rozpoczęta została brutalna akcja fizycznej eliminacji Polaków, prowadzona przez banderowską frakcję Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i Ukraińską Powstańczą Armię. Największe rozmiary przybrała na Wołyniu w lipcu 1943 roku

- czytamy w projekcie uchwały.

W projekcie też wskazano liczbę ok. 100 tys. zamordowanych przez ukraińskich nacjonalistów Polaków: mężczyzn, kobiet, dzieci i starców. Liczba ta zgodna jest z szacunkami podawanymi przez IPN. Senatorowie odnieśli się też do kwalifikacji prawnej zbrodni wołyńskiej określając ją jako "czystkę etniczną wypełniającą znamiona ludobójstwa". W ocenie senatorów, o takiej kwalifikacji świadczy zorganizowany i masowy charakter zbrodni UPA oraz towarzyszące im okrucieństwo.

W kluczowym fragmencie projektu senatorowie zapisali, że

Senat Rzeczypospolitej Polskiej składa hołd wszystkim Polakom, którzy padli ofiarą masowych mordów na Wołyniu i na pozostałych terenach, i wyraża przekonanie, że pamięć o nich winna na trwałe stać się częścią polskiej świadomości historycznej.

Projekt przypomina też o wspólnym, polsko-ukraińskim przezwyciężeniu trudnej przeszłości.

Polacy pragną pojednania i przyjaźni z Ukraińcami. Dajemy temu liczne dowody. Prawdziwe pojednanie może jednak być zbudowane tylko na prawdzie i wspólnym potępieniu zbrodni

- podkreślili w projekcie senatorowie, którzy dodatkowo oddali w nim "najwyższą cześć" tym Ukraińcom, którzy podczas zbrodni wołyńskiej z narażeniem życia ratowali Polaków.

Upamiętnieniem ofiar zbrodni na Wołyniu i Galicji Wschodniej zajmuje się też Sejm. Podczas rozpatrywania projektu uchwały w tej sprawie posłów podzieliła kwestia ustanowienia 11 lipca dniem upamiętniającym ofiary zbrodni wołyńskiej oraz określenie jej terminem "ludobójstwo". Ostatecznie projekt skierowano do dalszych prac, ale bez ustanowienia w nim dnia pamięci ofiar i określając zbrodnię UPA jako "czystkę etniczną o znamionach ludobójstwa". Przeciwko tym zapisom byli m.in. posłowie PiS, natomiast posłowie PO oraz przedstawiciele MSZ przekonywali, że pomogą one relacjom polsko-ukraińskim. Z zapisem o "czystce etnicznej" zgodzili się także zaproszeni przez komisję eksperci.

Podczas posiedzenia senatorowie dyskutowali także nad projektem ustawy o usunięciu z nazw dróg, ulic, mostów, placów i innych obiektów symboli ustrojów totalitarnych. Projekt przygotowała Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji. Zakłada on zakaz nadawania nazw propagujących symbole totalitarnych ustrojów. Zakaz ma dotyczył także obiektów prywatnych. Projekt po zgłoszeniu poprawek wrócił do dalszych prac w senackiej komisji.

http://wpolityce.pl/wydarzenia/56215-projekt-uchwaly-dotyczacej-zbrodni-...

"Senatorowie PiS m.in. Jan Maria Jackowski oraz niektórzy senatorowie PO zgodzili się, że uchwała Senatu powinna ustanowić dzień 11 lipca Dniem Pamięci Ofiar Męczeństwa Kresowian. Ich zdaniem, taki dzień pamięci odda hołd ofiarom i zgodny jest z oczekiwaniami rodzin ofiar ukraińskich nacjonalistów sprzed 70 lat."

"Przeciwko ustanowieniu dnia pamięci ofiar UPA opowiedział się m.in. senator PO Łukasz Abgarowicz, który przypomniał, że w Polsce do tej pory nie ma dnia pamięci ofiar o wiele większych zbrodni hitlerowskich Niemiec lub ZSRS. Podkreślał też, że uchwalenie przez Senat dnia pamięci może pogorszyć polsko-ukraińskie relacje. Ze zdaniem Abgarowicza zgodził się marszałek Senatu Bogdan Borusewicz (PO), który podkreślił ponadto, że zdecydowanie nie zgodzi się z takim brzmieniem uchwały, która zaszkodzi zbliżeniu Ukrainy do Unii Europejskiej."

Ewa Szakalicka

Relacja z upamiętnienia zamordowanych podróżnych pociągu w Zatylu

http://kronikatygodnia.pl/gdzie-sa-winni-zbrodni/

Podobno nacjonaliści ukraińscy usunęli krzyż z miejsca zbrodni - zamordowali ludzi, teraz chcą mordować pamięć o nich?

https://fbexternal-a.akamaihd.net/safe_image.php?d=AQDMjXY3CrxI4cCV&w=15...);">

Kronika Tygodnia – Gdzie są winni zbrodni?

kronikatygodnia.pl

„Chłopczi, zahrajte” – miał krzyknąć jeden z Ukraińców.
Potem padły strzały. „Huk! Salwa za salwą”. Tak według jednego ze
świadków wyglądał finał mordu pod Bełżcem, jakiego dokonano 16 czerwca
1944 roku. Sprawcami zbrodni byli Ukraińcy

11 lipca br. W 70. rocznicę wołyńskiej Krwawej Niedzieli ulicami
Warszawy przejdzie Marsz Pamięci a jego zakończeniem ma być wspólne
wysłuchanie Koncertu Pamięci na Placu Zamkowym.

APEL DO DZIENNIKARZY

11 lipca br. W 70. rocznicę wołyńskiej Krwawej Niedzieli ulicami
Warszawy przejdzie Marsz Pamięci a jego zakończeniem ma być wspólne
wysłuchanie Koncertu Pamięci na Placu Zamkowym. Od początku społeczne
obchody nie pasowały władzy. Wszelkimi sposobami próbuje ona nie
dopuścić do nadania tym uroczystościom dużego znaczenia, marginalizuje
jako obchody obywatelskie, które przeciwstawia spektaklowi rządowemu z
udziałem Prezydenta na Skwerze Wołyńskim w stolicy. Inicjuje się podobne
inicjatywy w tym samym czasie w różnych miastach, co w efekcie będzie
ma znaczenie lokalne, ale osłabia wymowę centralnych uroczystości
warszawskich. Rodziny ofiar, świadków, towarzystwa kresowe zostały
odcięte od środków publicznych przeznaczonych na obchody rocznicy
Zbrodni Wołyńskiej. Kolejne wnioski o dofinansowanie zostają
rozpatrywane negatywnie. Organizatorzy są zastraszani, szantażowani i
przekupywani. Mistrzem w tym jest partia obrotowa PSL, której działacze
stworzyli fikcyjny Komitet i próbują "na  trupach" zarobić punkty
wyborcze. Może nawet dadzą jakieś pieniądze, ale na...  imprezę partyjną
ludowców. Na 11 lipca ściągają starszych ludzi i będą eksponować, jak
małpy w klatce, wszak – złotej klatce, bo w Sali Kolumnowej gmachu Sejmu
RP. Najbardziej irytuje rządzących współpraca Kresowian z opozycją
parlamentarną.

Od 25 lat uczestniczę w ruchu kresowym. Zawsze, kiedy zagrożeniem dla
władzy było zjednoczenie środowisk kresowych, były on rozbijane, a z
liderów robiono ekstremę, która nie pasuje do polityki wschodniej i
układania się postpeerelowskich elit z wszelkiej maści popłuczynami
postsowieckimi. Teraz po raz kolejny stawką jest solidarność ludzi, a
tego władza nie zniesie.  Kresowianie uwierzyli, że mogą przyjechać do
Warszawy i razem zamanifestować w obronie pamięci ofiar i godności
rodzin.  Proszę środowisko dziennikarskie o pomoc w znalezieniu
brakującej kwoty na wykonanie Koncertu Pamięci "Kres Kresów..."
Krzesimira Dębskiego, którego rodzina również została wymordowana 11
lipca 1943 roku w Kisielinie na Wołyniu.   

Ewa Szakalicka

dziennikarka, Społeczny Komitet Organizacyjny Obchodów Rocznicy 11 Lipca (tel. 609 963 763). 

Społeczny Komitet Organizacyjny Obchodów Rocznicy 11 Lipca

DEKLARACJA SPOŁECZNEGO KOMITETU ORGANIZACYJNEGO OBCHODÓW ROCZNICY 11 LIPCA

http://www.kresy.pl/wydarzenia,polska?zobacz%2F70-rocznica-ludobojstwa-n...

Ukraina chce wyciszyć zbrodnię wołyńską?

Rozstrzyganie, czy rzeź wołyńska była ludobójstwem, wychodzi poza zakres kompetencji parlamentów Polski czy Ukrainy; nie otwierajmy puszki Pandory, nie zatruwajmy naszych wzajemnych relacji – mówił w Warszawie pierwszy prezydent niepodległej Ukrainy Leonid Krawczuk.

Krawczuk wziął w środę udział w spotkaniu z delegacją Społecznego Komitetu „Pojednania Między Narodami”, które zostało zorganizowane przez Ambasadę Ukrainy w Polsce oraz Studium Europy Wschodniej UW. Stronę polską reprezentował szef Studium Jan Malicki.

Były prezydent Ukrainy przekonywał, że „wydarzenia” wołyńskie sprzed 70 lat należy widzieć w kontekście historycznym, a stosowanie do ich określenia słowa „ludobójstwo” nie jest właściwe. Jak mówił, kwalifikacja wydarzeń na Wołyniu jako ludobójstwa wychodzi poza zakres kompetencji parlamentów naszych państw.

Zaznaczył, że parlamenty mogą rozpatrywać tę kwestię w kontekście historycznym, natomiast sprawa oceny, czy było to ludobójstwo, jest domeną Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości. Według niego, nie warto jednak kierować tej sprawy do Hagi, bo to jedynie pogorszy wzajemne relacje między naszymi państwami.

– Ludobójstwo, tak jak to widzi ONZ, jest to zaplanowane działanie państwa. Polega na tym, że państwo używa swego aparatu, by dokonać zbrodni ludobójstwa. W czasie zbrodni wołyńskiej Ukraina nie miała swego państwa, nie miała mechanizmów państwowych i struktur państwowych, które mogłyby ludobójstwa dokonać – argumentował.

Apelował o zrozumienie ukraińskiego punktu widzenia. – Chciałbym, abyście zrozumieli Ukraińców. Doświadczyliśmy straszliwego głodu, zadokumentowano 4 mln jego ofiar. Jeżeli teraz ktoś będzie oskarżał Ukrainę, która doświadczyła takiego cierpienia, o ludobójstwo, może to wywołać bardzo ostre reakcje. Nie otwierajmy puszki Pandory – wzywał Krawczuk.

W 2013 r. mija 70. rocznica masowych zbrodni popełnionych przez Ukraińską Powstańczą Armię (UPA) na ludności polskiej na Wołyniu i w Galicji Wschodniej. Kulminacja zbrodni nastąpiła 11 lipca 1943 r., gdy oddziały UPA zaatakowały ok. 100 polskich miejscowości.

http://www.naszdziennik.pl/swiat/36203,ukraina-chce-wyciszyc-zbrodnie-wo...

Nie udało się jednogłośnie przyjąć w Senacie uchwały w 70. rocznicę zbrodni wołyńskiej. Senatorowie z Prawa i Sprawiedliwości chcieli, aby 11 lipca ustanowić Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian, a samą rzeź na Wołyniu nazwać w uchwale ludobójstwem. Nie uzyskali na to jednak zgody większości izby
Nad uchwałą senatorowie obradowali w środę, jednak wówczas nie udało się ustalić jednolitej wersji tekstu i została ona skierowana do dalszych prac w senackiej komisji ustawodawczej. Część senatorów podkreślała, że w uchwale należy ustanowić 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian. Tego dnia w 1943 roku oddziały UPA zaatakowały ok. 100 polskich miejscowości. Była to kulminacji zbrodni na Wołyniu, w wyniku której zginęło, według szacunków IPN, ok. 100 tys. Polaków. Strona ukraińska ocenia swoje straty na 10-20 tys. ofiar.

Ustanowieniu dnia pamięci ofiar UPA sprzeciwiał się m.in. senator PO Łukasz Abgarowicz, przypominając, że w Polsce nie ma dnia pamięci ofiar o wiele większych zbrodni hitlerowskich Niemiec czy ZSRR. Marszałek Senatu Bogdan Borusewicz (PO) podkreślał z kolei, że nie zgodzi się na uchwałę w brzmieniu, które zaszkodzi zbliżeniu Ukrainy do Unii Europejskiej.

Ostatecznie Senat nie zdecydował się wprowadzić uchwałą dnia pamięci. Z tego powodu nie zagłosowało za nią 20 senatorów. Senatorowie z PiS podkreślali też, że uchwała nazwać zbrodnię na Wołyniu ludobójstwem, a nie, jak przyjęto "czystką etniczną noszącą znamiona ludobójstwa".

"Pojednanie może być budowane tylko na prawdzie"

Przyjęta przez senatorów uchwała przypomina, że rzeź na Wołyniu rozpoczęła się 9 lutego 1943 roku, kiedy to oddział UPA napadł na wieś Paroślę Pierwszą i wymordował 173 Polaków. Senatorowie przypomnieli też oszacowaną przez IPN liczbę ofiar ukraińskich nacjonalistów, a zbrodnię wołyńską nazwali "czystką etniczną wypełniającą znamiona ludobójstwa". W ocenie senatorów o takiej kwalifikacji świadczy zorganizowany i masowy charakter zbrodni UPA oraz towarzyszące im okrucieństwo.

"Senat Rzeczypospolitej Polskiej składa hołd wszystkim Polakom, którzy padli ofiarą masowych mordów na Wołyniu i na pozostałych terenach, i wyraża przekonanie, że pamięć o nich winna na trwałe stać się częścią polskiej świadomości historycznej" - zapisano w projekcie uchwały.

W uchwale podkreślono też potrzebę pojednania pomiędzy Polską a Ukrainą. "Prawdziwe pojednanie może jednak być zbudowane tylko na prawdzie i wspólnym potępieniu zbrodni" - zaznaczyli senatorowie.

Upamiętnieniem ofiar zbrodni na Wołyniu i Galicji Wschodniej zajmuje się też Sejm. Podczas rozpatrywania projektu uchwały w tej sprawie posłów podzieliła także kwestia ustanowienia 11 lipca dniem upamiętniającym ofiary zbrodni wołyńskiej oraz określenie jej terminem "ludobójstwo". Ostatecznie projekt skierowano do dalszych prac, rezygnując z ustanowienia w nim dnia pamięci ofiar i określając zbrodnię UPA jako "czystkę etniczną o znamionach ludobójstwa". Przeciwko tym zapisom byli m.in. posłowie PiS, natomiast posłowie PO oraz przedstawiciele MSZ przekonywali, że pomogą one relacjom polsko-ukraińskim. Z zapisem o "czystce etnicznej" zgodzili się także zaproszeni przez komisję eksperci.

Krawczuk: Spróbujcie zrozumieć Ukraińców

O wydarzeniach na Wołyniu mówił w środę w Warszawie pierwszy prezydent niepodległej Ukrainy Leonid Krawczuk, który brał udział w spotkaniu z delegacją społecznego komitetu Pojednania Między Narodami powołanego z inicjatywy byłego zwierzchnika Cerkwi greckokatolickiej Lubomyra Huzara. - Rozstrzyganie, czy rzeź wołyńska była ludobójstwem, wychodzi poza zakres kompetencji parlamentów Polski czy Ukrainy; nie otwierajmy puszki Pandory, nie zatruwajmy naszych wzajemnych relacji - przekonywał.

Krawczuk zaznaczył, że parlamenty mogą rozpatrywać tę kwestię w kontekście historycznym, natomiast sprawa oceny, czy było to ludobójstwo, jest domeną Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości. Według niego nie warto jednak kierować tej sprawy do Hagi, bo to jedynie pogorszy wzajemne relacje między naszymi państwami.

- Ludobójstwo, tak jak to widzi ONZ, jest to zaplanowane działanie państwa. Polega na tym, że państwo używa swego aparatu, by dokonać zbrodni ludobójstwa. W czasie zbrodni wołyńskiej Ukraina nie miała swego państwa, nie miała mechanizmów państwowych i struktur państwowych, które mogłyby ludobójstwa dokonać - argumentował były prezydent.

Według Krawczuka w Polsce brakuje zrozumienia dla ukraińskiego punktu widzenia. - Doświadczyliśmy straszliwego głodu, udokumentowano 4 mln jego ofiar. Jeżeli teraz ktoś będzie oskarżał Ukrainę, która doświadczyła takiego cierpienia, o ludobójstwo, może to wywołać bardzo ostre reakcje. Nie otwierajmy puszki Pandory - wzywał.

W tym roku mija 70. rocznica zbrodni wołyńskiej. Ofiarami
czystki etnicznej, dokonanej przez nacjonalistów ukraińskich, padło ok.
50 tys. Polaków. To jedna z tych kart w historii, które wciąż dzielą
narody ukraiński i polski.

Uchwała po poprawkach PO relatywizuje historię

Z Janem Marią Jackowskim, senatorem PiS, rozmawia Marta Milczarska

Senat przyjął uchwałę upamiętniającą 70. rocznicę zbrodni wołyńskiej. Jednakże senatorowie Prawa i Sprawiedliwości mają do jej zapisów wiele zastrzeżeń...

– Przede wszystkim trzeba powiedzieć, że ta uchwała po poprawkach Platformy Obywatelskiej wypacza i fałszuje obraz tragicznych wydarzeń zbrodni ludobójstwa sprzed 70 lat na Polakach. Ponadto relatywizuje historię i podporządkowuje prawdę historyczną chwilowej koniunkturze politycznej, co powoduje, że zdecydowana większość senatorów Prawa i Sprawiedliwości nie mogła się z zapisami tej uchwały zgodzić i głosowała przeciwko jej przyjęciu. Uznaliśmy, że nie możemy poświadczać nieprawdy zawartej w uchwale senackiej, a także zwracaliśmy uwagę, że kwalifikacja tych wydarzeń została przyjęta w formie eufemistycznej, zakłamującej istotę problemu, a co więcej – nie stosuje tej kwalifikacji, którą uznał Instytut Pamięci Narodowej. Przypomnę jedocześnie, że toczące się postępowania w tej sprawie są prowadzone w oparciu o 118 art. kodeksu karnego, a więc kwalifikujący te zdarzenia jako zbrodnię ludobójstwa. W związku z powyższym nie mogliśmy zaakceptować tej formy uchwały.

Uchwała nie przewiduje również ustanowienia 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian.

- Jako senatorowie PiS chcieliśmy wprowadzenia do uchwały poprawki ustanawiającej 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian, jednak nie uzyskała ona większości głosów. Chcieliśmy, aby nie była to tylko incydentalna uchwała upamiętniająca pomordowanych przez UPA Polaków, aby na trwałe obowiązywał on w kalendarzu. Niestety, większość senatorów Platformy nie chciała się na ten dzień zgodzić. Niestety, ta uchwała relatywizuje prawdę również przez takie zapisy jak na przykład wzmianka o „wypadkach polskiego odwetu”. Czytając całość tej uchwały, można odnieść wrażenie, że niejako sprawiedliwe było wymordowanie ponad 100 tys. Polaków tylko z tego powodu, że byli Polakami. To w zupełności wyczerpuje znamiona ludobójstwa. Zbrodnia dokonana przez Ukraińską Armię Powstańczą jest trzecią zbrodnią ludobójstwa dokonaną na Polakach: pierwszą jest niemiecka, drugą sowiecka, a trzecią jest zbrodnia dokonana na Wołyniu.

Kiedy nad uchwałą upamiętniającą 70. rocznicę zbrodni wołyńskiej debatowali posłowie w sejmowej Komisji Kultury i Środków Przekazu, posłowie PO i SLD przeforsowali zapis, że była to „czystka etniczna o znamionach ludobójstwa”, w obawie o obecne relacje polsko-ukraińskie. Czy podobne argumenty wysuwali senatorowie?

– Owszem, część senatorów wyrażała takie właśnie zdanie. Natomiast jest to oczywiście pogląd fałszywy, gdyż mamy obecnie do czynienia z recydywą nastrojów nacjonalistycznych na Ukrainie. Przypomnę tylko, że na Ukrainie stawiane są pomniki oprawcom, zbrodniarzom i kolaborantom hitlerowskim, których w ten sposób próbuje się „wybielić”, mimo że mordowali własny naród, ale także ludność żydowską. Takie nastroje na Ukrainie powodują osłabienie pozycji Ukrainy, również dlatego że dają argumenty Rosji o dopominanie się o mniejszość rosyjską na Ukrainie. Także nieupamiętnienie Polaków pomordowanych 70 lat temu na Wołyniu przez uchwałę, w której widniałby zapis o ludobójstwie, przez argumenty dotyczące obecnych relacji z Kijowem, jest skandaliczne. To nic innego jak przyjęcie argumentu, którego używają ludzie ulegający lobby ukraińskiemu w Polsce.

Dziękuję za rozmowę.

Marta Milczarska

http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/36300,uchwala-po-poprawkach-po-re...

http://www.kresy.pl/wydarzenia,polityka?zobacz/senat-rp-przyjal-uchwale-...

Podczas głosowania, odrzucono poprawkę PiS ustanawiającą 11
lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian.

Uchwałę Senatu poparło 55 senatorów - głównie z PO, PSL i
dwóch niezależnych (Włodzimierz Cimoszewicz i Jarosław Obremski). Przeciw
głosowało 20-tu senatorów (18-tu z PiS oraz dwóch niezależnych - Kazimierz Kutz
oraz Marek Borowski). Dziesięciu wstrzymało się od głosu. Wśród wstrzymujących
się jest 5-ciu senatorów PiS, 4-ch z PO oraz przedstawiciel Solidarnej Polski

Podczas głosowania przyjęto nowy tekst uchwały, który w
formie poprawki zgłosił senator Łukasz Abgarowicz z PO. Jest w nim napisane, że
„Zorganizowany i masowy charakter tych zbrodni oraz towarzyszące im
okrucieństwo nadają akcji charakter czystki etnicznej noszącej znamiona
ludobójstwa”. Uchwała przypomina, że „Polska i Ukraina wiele zrobiły dla
przezwyciężenia trudnej przeszłości”. W tym kontekście wymienia Jerzego
Giedroycia i Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, jako osoby najbardziej zaangażowane
w ten proces.

W uchwale Senat składa hołd pomordowanym oraz oddaje cześć
„tym wszystkim Ukraińcom, którzy nie ulegli atmosferze terroru i z narażeniem
życia nieśli pomoc swoim polskim sąsiadom”. Uchwała stwierdza, że „Polacy
pragną pojednania i przyjaźni z Ukraińcami” ale „prawdziwe pojednanie może
jednak być zbudowane tylko na prawdzie i wspólnym potępieniu zbrodni”.

W uchwale napisano również, że „w dziejach
polsko-ukraińskich stosunków w XX wieku były także wydarzenia, które nie
przynoszą Polsce chluby: niesprawiedliwa polityka narodowościowa II
Rzeczypospolitej i wypadki polskiego odwetu z lat 1943-1945. Nie może to jednak
oznaczać zapominania, równoważenia czy pomniejszania tragedii tych, którzy
padli ofiarą zbrodni wołyńskiej”.

21.06/2013. BISKUPI PRZYJĘLI TEKST DEKLARACJI POLSKO-UKRAIŃSKIEJ

Biskupi zgromadzeni na 362. Zebraniu Plenarnym Episkopatu przyjęli jednomyślnie tekst wspólnej Deklaracji Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce i na Ukrainie oraz Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego, związanej z 70. rocznicą zbrodni wołyńskiej. Deklaracja zostanie podpisana 28 czerwca w Warszawie.

Wspólna Deklaracja - ogłaszana niemal w przededniu rocznicy zbrodni wołyńskiej - zawiera jednoznaczne potępienie „czystek etnicznych” dokonanych na Polakach w 1943 r. Padają w niej także słowa przeprosin ze strony zwierzchnika Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego. Deklaracja ta stanowi kolejny etap procesu pojednania polsko-ukraińskiego zainicjowanego 25 lat temu przez Kościół katolicki w Polsce i Ukraiński Kościół Greckokatolicki. Jego ostatnim etapem był wspólny list obu Kościołów z 2005 r., w którym przytoczone została słynna formuła: „Przepraszamy i prosimy o przebaczenie”

Podpis pod dokumentem złożą abp Światosław Szewczuk, metropolita kijowsko-halicki i zwierzchnik Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego, abp Józef Michalik, metropolita przemyski, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski oraz abp Mieczysław Mokrzycki, metropolita lwowski, przewodniczący Konferencji Episkopatu Rzymskokatolickiego Ukrainy.

Podpisanie wspólnej Deklaracji poprzedzi panichida (modlitwa za zmarłych), która z udziałem Prezydenta RP odbędzie się 27 września o godz. 17. w stołecznym kościele ojców bazylianów. Uczestniczyć w niej będzie wraz z abp. Szewczukiem, trzech metropolitów greckokatolickich z Ukrainy oraz abp Jan Martyniak, a ze strony Kościoła w Polsce: abp Józef Michalik, prymas Józef Kowalczyk i kard. Kazimierz Nycz. Obecny też będzie abp Mieczysław Mokrzycki, łaciński metropolita lwowski oraz Prezydent RP Bronisław Komorowski.

Biskupi zdecydowali także, że w niedzielę 7 lipca, poprzedzającą 70. rocznicę Zbrodni Wołyńskiej we wszystkich kościołach w Polsce w ramach modlitwy powszechnej wierni modlić się będą w intencji ofiar czystek etnicznych na Wołyniu w 1943 r.

Ewa Szakalicka

APEL O POMOC


11 lipca br. W 70. rocznicę wołyńskiej Krwawej Niedzieli ulicami
Warszawy przejdzie Marsz Pamięci a jego zakończeniem ma być wspólne
wysłuchanie Koncertu Pamięci na Placu Zamkowym. "Kres Kresów..."
Krzesimira Dębskiego, którego rodzina również została wymordowana przez
UPA, ma być hołdem złożonym ofiarom ludobójstwa. Wobec odmowy
dofinansowania uroczystości społecznych, musimy zebrać brakujące środki –
ok. 30 tys. zł. Każdy grosz się liczy!

Ewa Szakalicka, dziennikarka, Społeczny Komitet Organizacyjny Obchodów Rocznicy 11 Lipca (tel. 609 963 763).

Można wpłacić darowiznę na subkonto:
44 1440 1387 0000 0000 1553 9917 Koncert
Fundacja Lwów i Kresy Południowo-Wschodnie
Kuklówka Radziejowicka 23A , 96-325 Radziejowice
KRS 0000326847

„Zniszczę was” - doradca prezydenta profesor Tomasz Nałęcz obnaża swoją antypolską postawę
http://www.kresowiacy.com/index.php/polska/1265-zniszcze-was-doradca-pre...

W tym roku obchodzimy 70. rocznicę Krwawej Niedzieli. Organizatorką związanych z tym uroczystości jest Ewa Szakalicka. Przed kilkoma dniami ujawniła ona oburzającą, ale czy zaskakującą informację - doradca prezydenta prof. Tomasz Nałęcz po prostu groził organizatorom…

21 maja Przedstawiciele Muzeum Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich oraz Federacji Organizacji Kresowych złożyli wizytę Panu Nałęczowi. Liczono, że zechce on wspomóc finansowo tak ważne, dla nas Polaków, uroczystości. Jego reakcja zapewne ich więc zaskoczyła.

Profesor nawet nie krył swojej niechęci w stosunku do przybyłych gości. Propozycja zorganizowania wspólnych obchodów rocznicy ludobójstwa na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej została niemalże natychmiastowo odrzucona.

Pana Nałęcza absolutnie ten fakt nie zainteresował. Stawiam więc pytanie, skoro Zbrodnie Wołyńskie, ich ofiary i Ci, którzy stracili wówczas bliskich są obojętni Panu Nałęczowi, to co w takim razie jest dla niego ważne? Przecież mowa tu o naszych Rodakach, którzy zostali zamordowani w bestialski sposób za to, ze byli Polakami. Czy więc pan Nałęcz może uważać się za Polaka?

To jednak nie koniec „wspaniałej” postawy pana Nałęcza. Po upublicznieniu jego reakcji, zadzwonił do organizatorki i powiedział jej, że „ich zniszczy”. Reakcja zaskakująca i bulwersująca, ale z drugiej strony czego my oczekujemy?

Sam oskarżony zaprzecza jakoby to miało miejsce. Zapytany przez Radio Wnet dlaczego nie zabrał głosu w sprawie komunikatu (http://www.ziemiamielecka.pl/?p=33660goo) odparł. Iż nie chce robić niekorzystnej aury wokół obchodów tej ważnej dla Polaków rocznicy. Powiedział też, iż należałoby wnieść pozew o zniesławienie, aczkolwiek tego nie uczyni – cóż za wspaniały gest „dobroczynności” nieprawdaż? A może Pan Nałęcz nie dochodzi swoich praw drogą sądową, gdyż nie mówi całej prawdy? To wydaje mi się wielce prawdopodobne…

Dodał on także, iż nie wie jaki cel ma mieć wydany komunikat, który jak cały czas podkreśla jest zmyślony. Nie zaprzeczył jednak informacji o tym, iż Prezydent nie będzie patronował nad społecznymi obchodami zorganizowanych przez Ewę Szakalicką.

Organizatorzy postanowili wydać specjalne oświadczenie, w którym nie kryją oburzenia faktem, iż władze chcą jak najbardziej zmniejszyć rangę przygotowywanych uroczystości.

http://www.radiownet.pl/publikacje/apel-ewy-szakalickiej-do-dziennikarzy
Cóż, po raz kolejny wstydzimy się za polityków państwa polskiego, najpierw marszałek senatu wyśmiewa powstanie styczniowe i tysiące jego bohaterów, teraz doradca głowy państwa zachowuje się mówiąc delikatnie skandalicznie. Pocieszające jest to, że stanowiska i urzędy są przejściowe, a historia i tak oceni tych „ wielkich patriotów”.

Dr Natalia Porzezińska

Polska bez honoru

Korespondencja z Kijowa.

Od dłuższego czasu zastanawiam się, gdzie podział się elementarny honor władz polskich, zwłaszcza Sejmu i Senatu III RP. Niezależna Polska, która jest członkiem UE i NATO i która faktycznie nie jest zagrożona od zewnątrz, boi się słabej i skorumpowanej Ukrainy.

Polska, dla której przez wieki było ważne hasło: Bóg, Honor i Ojczyzna! – teraz bardziej niż Rosji obawia się Ukrainy, która istnieje na mapie politycznej świata tylko dzięki miłosierdziu Bożemu i cierpieniu narodu ukraińskiego. Jednak w odróżnieniu od Polski Ukraina jej się nie boi.

W tej sytuacji trudno zrozumieć, dlaczego establishment polski jest gotów płaszczyć się przed ukraińskimi neobanderowcami, którzy w głębi serca nienawidzą Polaków. Senat i Sejm polski w rocznicę strasznego morderstwa, dokonanego przez zwyrodniałych bandytów spod znaku OUN-UPA na narodzie polskim, boi się nazwać rzeczy po imieniu. I zamiast nazwać ludobójstwo ludobójstwem Senat RP w swoim oświadczeniu nazywa je „czystkami etnicznymi o znamionach ludobójstwa”. Jakie to wszystko żałosne i pozbawione honoru.

Czego się boicie, Panowie Senatorzy!? Że wojsko ukraińskie po nazwaniu ludobójstwa ludobójstwem będą okupować Polskę, jak ZSRR w 1968 roku Czechosłowację? Mogę was zapewnić, że wojsko ukraińskie jak i całe państwo znajduje się teraz w stanie rozpadu i nie ma się czego obawiać. Ale strach ma wielkie oczy, zwłaszcza dla przyzwyczajonych do poprawności politycznej i komfortu władz warszawskich. MSZ RP opanowane przez młodych karierowiczów i obojętnych posłów w chwili obecnej nie obchodzą polskie interesy narodowe i honor Ojczyzny, lecz raczej interesy biurokracji brukselskiej i własne. A Bruksela z kolei nie spieszy nazywać zbrodnie OUN-UPA ludobójstwem, bo naród polski - to nie naród żydowski.

A Polska, która sama utraciła poczucie własnej godności, zgadza się na wszystkie zasady bożka poprawności politycznej i zajmuje się poklepywaniem po ramieniu wysokich komisarzy UE.

O Boże, dlaczego Ty pozbawiasz władze polskie rozumu i honoru?

A na Ukrainie, jak i w Brukseli, politycy też bagatelizują władze polskie, bo władze ukraińskie w istocie rozumieją tylko władzę siły. Ukraińcy lubią, jak i Polacy, narzekać na silnych tego świata, ale zawsze szanowali i szanują państwa mocne, takie jak USA, Niemcy i Rosję. A Polska, która przez laty zagrywa niezbyt umiejętnie z Ukrainą, jest traktowana w Kijowie jako przydatek do Europy, który można wykorzystywać we własnych interesach. Zwłaszcza, gdy władze polskie nie mają odwagi nazywać rzeczy po imieniu, co zdaniem dyplomacji ukraińskie świadczy raczej o słabości niż o siłę.

W 70. rocznica apogeum rzezi banderowskiej dokonanej na Polakach na terytorium II RP takie postępowanie jest kolejnym potwierdzeniem nikczemności polityki establishmentu polskiego, który jest pozbawiony uczucia własnej godności narodowej. Ale czym się zawinił naród polski, który ma takie władze?

Eugeniusz Tuzow-Lubański, Kijów

http://www.isakowicz.pl/index.php?page=news&kid=8&nid=8043

Historycy jeszcze długo będą się spierać o to, czym naprawdę były mordy na Wołyniu - pisze znawczyni dziejów Kresów Joanna Wieliczka-Szarkowa
Zgodnie z planem w niedzielę 11 lipca 1943 roku oddziały UPA zaatakowały Polaków w 85 miejscowościach powiatu włodzimierskiego i 11 powiatu horochowskiego. W powiecie włodzimierskim rzeź rozpoczęła się o godz. 2.30 rano od polskiej wsi Gurów, obejmując swoim zasięgiem: Gurów Wielki, Gurów Mały, Wygrankę, Żdżary, Zabłoćce, Sądową, Nowiny, Zagaję, Poryck, Oleń, Orzeszyn, Romanówkę, Lachów, Gucin i inne. W Gurowie z 480 Polaków ocalało tylko 70, w Porycku wymordowano prawie całą ludność polską - ponad 200 osób; w kolonii Orzeszyn z 340 mieszkańców zginęło 270 Polaków; we wsi Sądowa spośród 600 Polaków przeżyło tylko 20; w kolonii Zagaje z 350 Polaków życie ocaliło tylko kilkunastu. Wsie i osady polskie ograbiono i spalono. Tego dnia upowcy zaatakowali wiernych zebranych na mszach św. w kościołach (niedokończone msze wołyńskie): w Porycku, Orzeszynie, Krymnie, Chrynowie, Zabłoćcach, Kisielinie.

Przejmująca historia. Bohater AK - Zenon Jachymek w PRL trzykrotnie skazany na śmierć. Rozmowa z Ewą Szakalicką, autorką filmu "Wyrok śmierci".

Episkopat w Wieliczce m.in. o zbrodni wołyńskiej

Deklarację dotyczącą 70. rocznicy zbrodni wołyńskiej przyjął
Episkopat Polski podczas 362. zebrania plenarnego, które odbyło się w
sobotę w Wieliczce. Biskupi powołali też jezuitę ks. Adama Żaka na
koordynatora ds. ochrony dzieci i młodzieży.

Jak przypomniał podczas sobotniej konferencji prasowej sekretarz
generalny Konferencji Episkopatu Polski (KEP) ks. bp Wojciech Polak,
deklaracja dotycząca rzezi wołyńskiej jest przygotowywana przez Kościół
katolicki w Polsce wraz z Kościołem greckokatolickim na Ukrainie.
Zostanie ona ogłoszona i podpisana 28 czerwca podczas wizyty w Warszawie
zwierzchnika ukraińskiego Kościoła greckokatolickiego abp Światosława
Szewczuka.

“Cieszymy się, że jest to deklaracja, w której treści możemy odnaleźć
wspólną pracę” – zaznaczył ks. bp Wojciech Polak. Dodał, że deklaracja
będzie “wspólnym głosem w kontekście 70-lecia zbrodni wołyńskiej”.
“Oczywiście my znamy także ten kontekst polityczny, który dziś przeważa,
chcemy jako kościoły podjąć przede wszystkim drogę wzajemnego
pojednania i przebaczenia, opartą na gruncie prawdy” – podkreślił
sekretarz KEP.

Dodał, że przedstawiciele kościołów zachęcają historyków polskich i
ukraińskich do dalszego szukania prawdy, a także razem mówią o potrzebie
upamiętnienia miejsc, w których ludzie ponieśli śmierć i doznawali
cierpienia.

“Myślę, że to stanowisko pozwoli trochę przybliżyć nie tylko nasze
narody, ale także serca ludzi, którzy żyją w jakimś ciągle trudnym
poczuciu skrzywdzenia i poczuciu, że nigdy w sposób otwarty ich ofiara
nie została podjęta i uznana” – zaznaczył ks. bp Wojciech Polak.

arch./-

Nie zemsta, lecz pamięć

Marta Milczarska

http://www.naszdziennik.pl/polska-kresy/36539,nie-zemsta-lecz-pamiec.html

UPA odpowiedzialna za ludobójstwo

W Warszawie przyjęto rezolucję, oskarżającą Ukraińską Armię Powstańczą (UPA) o ludobójstwo. →

W tym dokumencie chodzi o masowe wyniszczenie
etnicznych Polaków, którzy zamieszkiwali terytorium Wołynia, przez
banderowców. Te tragiczne wydarzenia miały miejsce w 1943 roku. Jednak
ich echo do dzisiejszego dnia kładzie cień na stosunki Polski i Ukrainy.

W
rezolucji Sejmu o 70-leciu Rzezi Wołyńskiej wydarzenia 1943 roku
zostały nazwane „czystką etniczną o cechach ludobójstwa”.
Odpowiedzialność za tę zbrodnię polscy deputowani złożyli na Ukraińską
Armię Powstańczą (UPA). Twierdzi się także, że ofiarami UPA padło
wówczas około 100 tys. etnicznych Polaków. Jak podkreśla kierownik
Fundacji „Pamięć Historyczna” Aleksander Diukow, strona polska oskarża o
zajścia nie tyle Ukrainę jako państwo, ile członków OUN-UPA.

Te
organizacje rzeczywiście realizowały etniczne czystki na Wołyniu na
wielką skalę. Przy czym te czystki były zaplanowane wcześniej, jeszcze
przed atakiem Niemiec na Związek Radziecki. Odbywały się one według
specjalnie przygotowanych planów, dlatego w pełni słuszne jest
rozpatrywanie OUN i UPA jako organizacji zbrodniczych.

Interpretacja
historycznej roli OUN-UPA nie po raz pierwszy staje się kością niezgody
w stosunkach Polski i Ukrainy. W kwietniu polscy deputowani ogłosili
gotowość rozpatrzenia projektu ustawy, uznającej OUN i UPA za
organizacje zbrodnicze. W ten sposób, za zbrodniarza uznany zostałby
także idol radykalnych ukrainskich nacjonalistów, Stepan Bandera. To
wywołało niezadowolenie partii „Swoboda”. Jej przedstawiciele w Radzie
Wierchownej obiecali przygotować dokument, w którym organizacją
zbrodniczą nazwana zostałaby polska Armia Krajowa.

Jednak
obecna koniunktura polityczna jest taka, że Kijów nie może sobie
pozwolić na zepsucie stosunków z Warszawą, uważa pracownik naukowy
Rosyjskiego Instytutu Badań Strategicznych Oleg Niemenskij.

Sytuacja
jest, oczywiście, skomplikowana. Oraz bardzo nieprzyjemna dla
wzajemnych stosunków obu państw, ponieważ Ukraina jest na pozycji
proszącego. Prosi Polskę o pomoc w podpisaniu w listopadzie porozumienia
o stowarzyszeniu z Unią Europejską, ponieważ Polska jest głównym
promotorem Ukrainy na poziomie europejskim. W takiej sytuacji Ukrainie
trudno będzie wyrazić ostrą negatywną reakcję oraz przyjmować wnioski
noszące konfrontacyjny charakter wobec Polski.

Warto
dodać, że na Ukrainie daleko nie wszyscy są sympatykami OUN-UPA. Na
przykład, przedstawiciel Partii Regionów Michaił Dobkin w pełni podziela
poglądy polskich władz ustawodawczych na tę organizację. Zdaniem
deputowanego, Sejm powinien zestawić listę „Bandery-Szuchewycza”, na
której znaleźliby się współcześni zwolennicy tych działaczy. Wszystkim
im, jak uważa Dobkin, powinno się zabronić wjazdu na terytorium Unii
Europejskiej.

Gdańsk upamiętnił ludobójstwo na Wołyniu

Rzeź na Wołyniu: Śmierć od kuli była najlżejsza

Piotr Olejarczyk

To nie była żadna wojna polsko-ukraińska, żadne bratobójcze walki. To było ludobójstwo, brutalna eksterminacja dzieci, kobiet, starców. Wszystkich – tak o „rzezi wołyńskiej”, gdzie w 1943 roku zamordowano około 60 tysięcy Polaków, wypowiada się spore grono świadków i kronikarzy tamtych wydarzeń. W zeszłym tygodniu w Gdańsku miała miejsce uroczystość upamiętniająca ofiary tych makabrycznych zbrodni. Nie przyszedł żaden z zaproszonych dyplomatów ukraińskich.

http://histmag.org/Rzez-na-Wolyniu-Smierc-od-kuli-byla-najlzejsza-8028

„Kiedyś
Polacy przyjdą i będą szukać swoich. Pokaż im to miejsce, jeśli mnie
już nie będzie” – NASZA RELACJA z konferencji „Ludobójstwo na Kresach”

Czy od tych naszych działań przybędzie krzyży na Wołyniu? To będzie
smutna rocznica, ci ludzie wciąż leżą tam w niepoświęconej ziemi.

Dopóki nie poznamy prawdy o
rzezi dokonanej przez ukraińskich nacjonalistów, polsko – ukraińskie
pojednanie nie będzie możliwe – tak można podsumować wnioski z
konferencji „Ludobójstwo na Kresach”, która odbyła się w siedzibie
Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich z inicjatywy „Gazety Warszawskiej”.

Nakreślone zostało tło historyczne rzezi wołyńskiej oraz jej
konsekwencje, które trwają do dziś. Szczególnie wstrząsające były
relacje naocznych świadków ludobójstwa – Stanisława Srokowskiego oraz
Sulimira Żuka.

A gdyby ten nóż wszedł w twój brzuch jak w masło? – powiedział
kilkunastoletni Sławko do Mariana. Ciotka pokazała Marianowi obraz Matki
Boskiej wiszący na ścianie i powiedziała: „To jest twoja matka i matka
twojego przyjaciela”. W Marianie coś się nagle odmieniło, upadł na
kolana i zaczął przepraszać. – Kazali mi – powiedział, po czym uciekł. Zginął
prawdopodobnie zamordowany przez bandy UPA za to, że nie zabił swojego
polskiego przyjaciela. Zabicie przyjaciela było „przepustką” do UPA. Poddawanie
przyszłych żołnierzy tego rodzaju „testowi” nie należało do rzadkości.
Nacjonaliści ukraińscy posuwali się często jeszcze dalej – każąc mężom
Ukraińcom zabijać ich polskie żony.

Te i wiele innych faktów przytoczył naoczny świadek rzezi wołyńskiej,
Stanisław Srokowski, pisarz kresowy i wieloletni działacz opozycji
niepodległościowej.

Przyczyną ludobójstwa Polaków na Kresach Wschodnich były
założenia ideologiczne OUN. Ukraińcy chcieli nie tylko mieć własne
państwo, ale chcieli, aby to państwo rządziło całą Europą.

- wskazał z kolei prof. Czesław Partacz, badający okoliczności ludobójstwa na Wołyniu.

Zdaniem prof. Partacza, naród ukraiński był według nacjonalistów za spokojny i zbyt pobożny.

Nacjonaliści chcieli narodu „ostrego”, krwiożerczego. OUN
postanowiła zatem „przebudować” Ukraińców, fundując im "szkolenie w
nienawiści"

- stwierdził.

Ukraińscy nacjonaliści w nienawiści szkolili się w czasie II
wojny światowej kolaborując z Niemcami w ramach jednostek SS Galizien,
pełniąc funkcję strażników obozowych, a także masowo mordując Żydów.
Kiedy Niemcy zorientowali się, że banderowcy odgrywają w niemieckiej
policji znaczącą rolę, chcieli się ich pozbyć. Nie doszło jednak do
tego, nacjonaliści zdezerterowali i zaczęli działać na własną rękę.
Wtedy zaczęła się na Kresach rzeź na wielką skalę.

To już nie byli ludzie, tylko maszyny do zabijania

- mówi prof. Partacz. Opisy zbrodni dokonywanych na bezbronnych
Polakach – kobietach, dzieciach i starcach, przekraczają granice
wyobraźni. Według szacunków Ewy Siemaszko, w czasie ludobójstwa na
Kresach Wschodnich zginęło od 134 tys. do 200 tys. Polaków. Wielu miejsc
pochówków nie znamy do tej pory.

Postawieniem krzyży na mogiłach upamiętniono na razie
zaledwie ok. 140 – 150 miejsc. Tymczasem miejscowości, w których zginęli
Polacy, było ok. 1500

– przypomniał dr Leon Popek, historyk od lat prowadzący ekshumacje ofiar na Wołyniu.

Ludobójstwo na Kresach jest wciąż tematem niewygodnym, nie tylko na
Ukrainie, ale niestety również i w Polsce – co do tej opinii zgadzali
się wszyscy prelegenci. Dlaczego tak jest? Przyczyn wskazywano wiele,
wśród nich tę najpoważniejszą – odradzający się na Ukrainie nacjonalizm i
bierność polskich władz wobec tego faktu. Jak przypomniał jeden z
prelegentów konferencji, ks. Tadeusz Isakowicz – Zaleski, na Ukrainie
powstają ugrupowania paramilitarne odwołujące się do Stepana Bandery,
organizujące marsze nie pod żółto-niebieskimi flagami Ukrainy, ale pod
czarno – czerwonymi banderami, gdzie kolor czarny symbolizuje przemoc, a
czerwony – krew.

Zdaniem ks. Isakowicza – Zaleskiego, podczas gdy polskie
władze unikają nadania właściwej rangi obchodom rocznicy ludobójstwa na
Wołyniu i uciekają przed prowadzeniem jakiejkolwiek polityki
historycznej, ukraińscy nacjonaliści nie próżnują i w sposób nachalny
promują Stepana Banderę. Jak podkreślił ksiądz, polskie władze
powinny szukać porozumienia raczej z działającymi na Ukrainie partiami
pragnącymi budować tożsamość narodową na wartościach pozytywnych, nie
zaś poszukując spoiwa w nacjonalizmie. Ksiądz Isakowicz – Zaleski
wyraził także szacunek dla postawy arcybiskupa Mieczysława Mokrzyckiego,
który odmówił ostatnio podpisania wspólnego z greckokatolicką cerkwią
memorandum określającego ludobójstwo na Kresach mianem „wojny polsko –
ukraińskiej”.

Sulimir Żuk, ocalały z rzezi wołyńskiej, podkreślił, że nie ma złych narodów, są tylko złe organizacje i złe ideologie.
Dziadkowie Sulimira Żuka zginęli zamordowani w okrutny sposób w Hucie
Pieniackiej, on sam jednak i jego rodzice uszli z życiem dzięki
ostrzeżeniu sąsiadki. Ukrainka przybiegła z płaczem ostrzegając, iż
został na nich wydany wyrok. W celu upamiętnienia Ukraińców ratujących
Polaków, powołano właśnie fundację „W imię prawdy”, która będzie zbierać
relacje świadków. Instytut Pamięci Narodowej poświęcił im „Kresową
księgę sprawiedliwych” wydaną pod kierunkiem Romualda Niedzielki.

Jak podkreślił dr Leon Popek, naszym grzechem zaniechania jest zanikanie Kresów z przestrzeni naszej pamięci i modlitwy.

Wielu mogił nie da się odnaleźć, ale nie to jest problemem, tylko to, że my ich nawet nie szukamy.

O zbliżających się obchodach 70. rocznicy zbrodni dokonanej na Polakach przez UPA powiedział:

Dobrze, odbędą się Msze i inne uroczystości, ale czy od tych
naszych działań przybędzie krzyży na Wołyniu? To będzie smutna rocznica,
ci ludzie wciąż leżą tam w niepoświęconej ziemi.

Historyk przytoczył także wzruszającą opowieść o Ukraince
odwiedzającej Polaków prowadzących prace ekshumacyjne na terenie dawnych
Ostrówek i Woli Ostrowieckiej. Pani Szura przynosiła polskich
archeologom jedzenie, pomagała im także w lokalizowaniu mogił rodaków:

Mój ojciec pochował tych ludzi, na drzewie wyciął krzyż i powiedział: kiedyś Polacy przyjdą i będą szukać swoich. Pokaż im to miejsce, jeśli mnie już nie będzie.

Stanisław Srokowski 24.06.13.
Konferencja pop. nauk. poświęcona ludobójstwu na Kresach w Warszawie,
zorganizowana przez "Warszawską". Dużo ludzi, wspaniali wykładowcy,
prof. Partacz, dr Popek, ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, świadek
wydarzeń i autor książek, Sulimir Żuk. Miałem też okazję uczestniczyć. I
opowiadać o swoim dzieciństwie. Więcej za chwilę.

Sejmik Lubelski potępił ludobójstwo dokonane przez UPA 2013-06-25

To już trzeci Sejmik, po Dolnośląskim i Zachodnipomorskim, który w przeciwieństwie do senatorów z PO zdobył się na odwagę w powiedzenia prawdy. Przeczytaj dwie relacje. W pierwszej jest także informacja o proteście pod KUL.

---------------------------------------------------

Lubelski Sejmik napiętnował wołyńskie ludobójstwo

Mimo wątpliwości natury redakcyjnej zgłaszanych w dyskusji przez radnych lewicy – Sejmik Województwa Lubelskiego ostatecznie jednogłośnie przyjął „Stanowisko w sprawie uczczenia pamięci ofiar ludobójstwa dokonanego przez Organizację Ukraińskich Nacjonalistów i Ukraińską Powstańczą Armię, w latach 1939-1947, na Polakach zamieszkujących tereny województwa lubelskiego, wołyńskiego i Galicji Wschodniej Rzeczypospolitej Polskiej”.

- Konieczne jest nie tylko oddanie czci ofiarom zbrodni, ale też nazwanie jej po imieniu i jasne wskazanie jej autorów i inspiratorów - tłumaczył jeden ze współautorów projektu, radny Andrzej Pruszkowski (przewodniczący klubu radnych PiS). „Obradując w 70 lat po apogeum zbrodni ludobójstwa dokonanego przez Organizację Ukraińskich Nacjonalistów i Ukraińską Powstańczą Armię, w latach Galicji Wschodniej Rzeczypospolitej Polskiej Sejmik Województwa Lubelskiego oddaje cześć pamięci ofiar tych tragicznych wydarzeń. (…) Zamordowanie w tym czasie przez organizacje ukraińskich nacjonalistów dwustu tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci połączone z fizycznym i psychicznym znęcaniem się nad nimi, niszczeniem i kradzieżą ich mienia tak by zmusić ocalałych do opuszczenia swoich siedzib - zostało przez Instytut Pamięci Narodowej zakwalifikowane jako zbrodnia ludobójstwa (w rozumieniu art.118 §1 kodeksu karnego).

Sejmik Województwa Lubelskiego składa hołd pomordowanym i potępia dokonane wówczas zbrodnie ludobójstwa. Radni Sejmiku wyrażają jednocześnie wielką wdzięczność tym Ukraińcom, którzy niekiedy z narażeniem życia pomagali zagrożonym zbrodnią sąsiadom. Uznajemy za niedopuszczalne usprawiedliwianie czy rehabilitowanie motywowanych przez zbrodniczą ideologię ludobójców z OUN i UPA. Wyrażamy pogląd, iż niezbędne jest rzetelne zbadanie, opisanie i nazwanie dokonanych zbrodni, tak by nie mogły powtórzyć się kiedykolwiek. Potępienie ideologów zbrodni i ukaranie żyjących zbrodniarzy jest tego istotnym warunkiem. Wyrażamy cześć pamięci oddziałom polskiej samoobrony, próbującym w owym strasznym czasie stawać do nierównej walki z ukraińskimi nacjonalistami. Radni Sejmiku Województwa Lubelskiego popierają starania środowisk kresowych o ustanowienie przez Parlament Rzeczypospolitej Polskiej dnia 11 lipca dniem pamięci o ofiarach ludobójstwa OUN i UPA” - napisali w projekcie radni PiS. - Uważamy, że wyrażenie opinii przez Sejmik w tej kwestii jest konieczne tym bardziej, że z przykrością obserwujemy, jak postawy szowinistyczne na Ukrainie wciąż się umacniają, a wielu tamtejszych polityków (czy to szczerze, czy dla poklasku) odrzuca prawdę historyczną na temat zbrodni wołyńskiej, odwołując się aprobująco do najbardziej haniebnych kart w dziejach swego narodu. Wierząc w pojednanie musimy też wierzyć w prawdę, a także domagać się poszanowania praw polskiej mniejszości na Wschodzie, nie tylko na Ukrainie i Białorusi, ale także na Litwie – podkreśla radny Pruszkowski.

Na Skwerze i pod KUL-em

Kresowiacy tradycyjnie 1 lipca (o godz. 16) spotykają się pod KUL-em by modlić się za ofiary Rzezi Wołyńskiej, a także przypominać swój protest sprzed 4 lat przeciw nadaniu doktoratu honoris causa katolickiej uczelni ówczesnemu prezydentowi Ukrainy – Wiktorowi Juszczence, wsławionemu uznaniem za bohaterów państwowych przywódców UPA – Stepana Banderę i Romana Szuchewycza. Jak co roku liczymy, że uda nam się wejść przynajmniej na dziedziniec uczelni, dotąd bowiem zawsze zastawaliśmy zamknięte drzwi – przyznaje Zdzisław Koguciuk, organizator obchodów. Po modlitwie pod KUL-em uczestnicy planują przejście na nowe miejsce pamięci o Kresach.. Jeszcze w tym tygodniu spodziewane jest podjęcie przez Radę Miasta obywatelskiej uchwały nadającej placykowi u zbiegu ul. Raabego i Głębokiej miano Skwer Ofiar Wołynia. - Udało się sprawnie przeprowadzić wszystkie procedury, dlatego obywatelki projekt uchwały został skierowany pod obrady – podkreśla Piotr Kowalczyk, przewodniczący RM (z PSL). Wcześniej wniosek jednogłośnie pozytywnie zaopiniowała Rada Dzielnicy Śródmieście. Organizatorzy akcji kontynuowali zresztą zbiórkę podpisów, a idę upamiętnienia na mapie miasta ofiar zbrodni wołyńskiej – poparło ponad 2.000 lublinian. -

Do Warszawy i na Wołyń

11 lipca delegacje z Lublina wezmą udział w ogólnopolskich obchodach w Warszawie. Wyjazd na Marsz Kresowy przygotowują lokalne struktury Ruchu Narodowego. Z kolei NSZZ „Solidarność” zaprasza do wzięcia udziału w pielgrzymce na Wołyń. Wyjazd zaplanowany jest o północy z 12/13 lipca br. Zapisy prowadzone są w biurze Zarządu Regionu Regionu przy ul. Królewskiej 3 w Lublinie, pok. 33, III piętro lub telefonicznie 81 532 08 11. Punktem centralnym wyjazdu będzie uroczysta msza św. w intencji pomordowanych na Wołyniu w katedrze w Łucku, a także pielgrzymka do miejsc męczeństwa na Wołyniu.

Ponadto w ramach obchodów 70. rocznicy zbrodni na Wołyniu w dniach 15-16 lipca 2013 r. odbędzie się konferencja naukowa na KUL-u, zatytułowana „Nie zabijaj. Kościół wobec ludobójstwa”.

Konrad Rękas

-----------------------------------------------------

Sejmik oddał cześć pamięci ofiar zbrodni OUN i UPA

wczoraj, 18:02

Sejmik Województwa Lubelskiego przyjął stanowisko, w którym oddał cześć pamięci "ofiar ludobójstwa dokonanego przez Organizację Ukraińskich Nacjonalistów i Ukraińską Powstańczą Armię" na Polakach w l.1939-1947.Projekt stanowiska wnieśli radni PiS; sejmik przyjął je jednogłośnie.

Przewodniczący klubu PiS w lubelskim Sejmiku Andrzej Pruszkowski, rekomendując przyjęcie stanowiska, powiedział w poniedziałek, że "na terenie obecnej Ukrainy prawie 5 tys. miejsc kaźni czeka na upamiętnienie, a tysiące ocalałych z rzezi – na przywrócenie pamięci historycznej".

- Jako mieszkańcy województwa lubelskiego, pogranicza polsko-ukraińskiego, musimy wyrazić mocne przekonanie, że jedynie działania oparte na prawdzie, z uczciwym rozliczeniem się z przeszłością, mogą być fundamentem porozumienia między narodami polskim i ukraińskim – powiedział Pruszkowski.

W stanowisku podkreślono, że mija 70 lat od apogeum zbrodni dokonanych na Polakach zamieszkujących tereny województwa lubelskiego, wołyńskiego i Galicji Wschodniej, ówczesnej Rzeczypospolitej Polskiej.

Organizacje ukraińskich nacjonalistów wymordowały tam w latach 1939-1947 około 200 tys. Polaków, co było połączone ze znęcaniem się na nimi oraz kradzieżą i niszczeniem mienia w celu skłonienia Polaków do opuszczenia swoich siedzib; Instytut Pamięci Narodowej zakwalifikował to jako zbrodnię ludobójstwa w rozumieniu art. 118 par. 1 kodeksu karnego – głosi stanowisko.

- Sejmik Województwa Lubelskiego składa hołd pomordowanym i potępia dokonane wówczas zbrodnie ludobójstwa. Radni Sejmiku wyrażają jednocześnie wielką wdzięczność tym Ukraińcom, którzy niekiedy z narażeniem życia pomagali zagrożonym zbrodnią sąsiadom – czytamy w tekście.

- Wyrażamy pogląd, iż dla pojednania Polaków i Ukraińców niezbędne jest rzetelne zbadanie, opisanie i nazwanie dokonanych zbrodni, tak by nie mogły powtórzyć się kiedykolwiek. Potępienie ideologów zbrodni i ukaranie żyjących zbrodniarzy jest tego istotnym warunkiem – podkreślono w stanowisku.

Sejmik w stanowisku oddał cześć pamięci polskich żołnierzy Armii Krajowej, Batalionów Chłopskich i innych oddziałów samoobrony, którzy walczyli z ukraińskimi nacjonalistami. Radni wyrazili protest, przeciwko „stawianiu znaku równości” pomiędzy działaniami polskich oddziałów, a czynami OUN/UPA.

W stanowisku wyrażono poparcie dla starań środowisk kresowych o ustanowienie "dnia 11 lipca dniem pamięci o ofiarach ludobójstwa OUN i UPA".

Stanowisko sejmiku ma być przekazane m.in. do szkół w regionie.

W 2013 r. mija 70. rocznica masowych zbrodni popełnionych przez Ukraińską Powstańczą Armię (UPA) na ludności polskiej na Wołyniu i w Galicji Wschodniej. Kulminacja zbrodni nastąpiła 11 lipca 1943 r., gdy oddziały UPA zaatakowały ok. 100 polskich miejscowości.

Dla polskich historyków tzw. rzeź wołyńska z lat 1943-44, która swoim zasięgiem objęła także tereny południowo-wschodnich województw II RP, była ludobójczą czystką etniczną liczącą ponad 100 tys. ofiar (są też szacunki mówiące o ok. 120-130 tys. ofiar).

Dla badaczy z Ukrainy zbrodnia ta była konsekwencją wojny Armii Krajowej z UPA, w której wzięła udział ludność cywilna. Ukraińcy podkreślają, że w czasie II wojny światowej obie strony popełniały zbrodnie wojenne, ponieważ polska partyzantka podejmowała akcje odwetowe. Strona ukraińska ocenia swoje straty na 10-12, a nawet 20 tys. ofiar, przy czym część ofiar zginęła z rąk UPA za pomoc udzielaną Polakom lub odmowę przyłączenia się do sprawców rzezi.

http://www.isakowicz.pl/index.php?page=news&kid=8&nid=8062

Przypominam o konieczności dofinansowania powstania Tablicy Wołyńskiej, która zostanie wmurowana 17 września w Warszawie w ścianę Kościoła pw. Bł. Władysława z Gielniowa. W br. przypada 70 rocznica Krwawej Niedzieli 11 Lipca 1943. Wpłat proszę dokonywać na konto Fundacji im. Św. Kazimierza Królewicza: 29 1160 2202 0000 0000 7329 3288, z dopiskiem "Tablica Wołyńska".
Przypominam o konieczności dofinansowania powstania Tablicy Wołyńskiej, która zostanie wmurowana 17 września w Warszawie w ścianę Kościoła pw. Bł. Władysława z Gielniowa. W br. przypada 70 rocznica Krwawej Niedzieli 11 Lipca 1943. Wpłat proszę dokonywać na konto Fundacji im. Św. Kazimierza Królewicza: 29 1160 2202 0000 0000 7329 3288, z dopiskiem "Tablica Wołyńska".

http://www.isakowicz.pl/index.php?page=news&kid=8&nid=8063

Zbrodnia wołyńska. Ludobójcza czystka etniczna

W lipcu br. mija 70. rocznica kulminacji zbrodni wołyńskiej, w wyniku
której na Wołyniu i w Galicji Wschodniej w latach 1943-45 zginęło ok. 100 tys. Polaków,
zamordowanych przez oddziały Ukraińskiej Armii Powstańczej i miejscową ludność ukraińską.

IPN:Książka o Ukraińcach ratujących Polaków na Kresach - w internecie

Ukraińska pomoc Polakom, ofiarom UPA na Kresach Wschodnich - to temat
publikacji .

Publikacja Kresowa księga sprawiedliwych 1939-1945. O Ukraińcach ratujących Polaków poddanych eksterminacji przez OUN i UPA, opracowana przez Romualda Niedzielkę i wydana przez IPN w 2007 r. w serii Studia i materiały,
jest dostępna w trzech formatach - pdf, epub i mobi - pod adresem
http://pamiec.pl/portal/pa/1534/12487/. Z darmowego wydania
elektronicznego książki można korzystać za pomocą komputera, tabletu,
czytnika oraz smartfonu.

Publikacja omawia losy Polaków, mieszkańców przedwojennych
województw: wołyńskiego, poleskiego, tarnopolskiego, lwowskiego,
stanisławowskiego, rzeszowskiego i lubelskiego, ocalonych m.in. z rzezi
wołyńskiej 1943 r. przez swoich ukraińskich sąsiadów. Treść książki
oparto na zachowanych relacjach źródłowych świadków mordów UPA na
Polakach.

W Kresowej księdze sprawiedliwych wspomniano o ponad 1300
Ukraińcach, którzy w kilkuset miejscowościach, gdzie dochodziło do
brutalnych akcji UPA, ratowali Polaków bez względu na grożące za to
konsekwencje. Ostrzegali ich przed napadem swych rodaków, udzielali
schronienia, wskazywali drogi ucieczki, zaopatrywali w żywność i
ubranie, przewozili w bezpieczne miejsce, przyjmowali pod opiekę, a
często na długoletnie wychowanie sieroty po zamordowanych, odmawiali
wykonania rozkazu zabicia członka własnej rodziny narodowości polskiej.

Wśród ratujących przeważały osoby najbliższe ratowanym, najsilniej
związane z nimi emocjonalnie, a więc członkowie rodzin mieszanych i
krewni. W dalszej kolejności zaprzyjaźnieni sąsiedzi, raczej Ukraińcy
starszego pokolenia, często ci, którzy ratowali swoich bliźnich z
pobudek religijnych, przedkładając zasady wiary nad solidarność narodową
czy grupową - tłumaczy badacz, zwracając uwagę na fakt, że wielu
Ukraińców pomagającym Polakom do dziś nie jest znana z imienia i
nazwiska. Kilkuset z nich zapłaciło za poświęcenie na rzecz polskich
sąsiadów najwyższą cenę ponosząc śmierć z rąk UPA, dla której pomoc Lachom była równoznaczna ze zdradą ukraińskich ideałów narodowych.

Zwierzchnik
Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego abp Światosław Szewczuk oraz
przewodniczący Episkopatu Polski abp Józef Michalik będą się modlić za
pomordowanych na Wołyniu w 1943 r., podpiszą również wspólną deklarację
zachęcającą do pojednania polsko-ukraińskiego.

W przededniu 70. rocznicy zbrodni na
Wołyniu, której symbolem stały się wydarzenia z 11 lipca 1943 r.,
z apelem do Polaków i Ukraińców o dalsze kroki na drodze pojednania
zwrócą się przedstawiciele Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego,
Kościoła rzymskokatolickiego i greckokatolickiego w Polsce oraz Kościoła
rzymskokatolickiego na Ukrainie.

W środę, 26 czerwca,  przyjedzie do
Polski Arcybiskup Większy Światosław Szewczuk. W Przemyślu spotka się
z abp. Janem Martyniakiem, metropolitą przemysko-warszawskim Kościoła
bizantyńsko-ukraińskiego, w Lublinie m.in. zapali znicz przy obelisku ze
słowami bł. Emiliana Kowcza, patrona duchowieństwa greckokatolickiego.
Później przyjedzie do Warszawy, gdzie w klasztorze oo. Bazylianów będzie
miała miejsce panichida, czyli nabożeństwo za zmarłych w 70. rocznicę
zbrodni wołyńskiej z udziałem Przewodniczącego Konferencji Episkopatu
Polski, Prymasa Polski, Metropolity Warszawskiego i Prezydenta RP.

Deklaracja upamiętniająca ofiary zbrodni
wołyńskiej i wskazująca na potrzebę do pojednania zostanie podpisana
w piątek, 28 czerwca, w siedzibie Sekretariatu Konferencji Episkopatu
Polski. Przedstawiciele Kościołów wskazują na ewangeliczne źródła nakazu
wzajemnego przebaczenia i na potrzebę godnego upamiętnienia ofiar.
Wzywają też do obiektywnego poznania faktów.

Dokument sygnowany będzie przez
metropolitę kijowsko-halickiego – zwierzchnika Ukraińskiego Kościoła
Greckokatolickiego abp. Światosława Szewczuka, metropolitę przemyskiego
obrządku łacińskiego i  przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski
abp. Józefa Michalika, metropolitę lwowskiego obrządku łacińskiego
i przewodniczącego Konferencji Episkopatu Rzymskokatolickiego Ukrainy
abp. Mieczysława Mokrzyckiego oraz metropolitę przemysko-warszawskiego
Kościoła bizantyńsko-ukraińskiego abp. Jana Martyniaka.

Wizyta metropolity kijowsko-halickiego
abp. Światosława Szewczuka związana jest z obchodami 1025. rocznicy
Chrztu Rusi Kijowskiej. Główne uroczystości odbędą się w sobotę, 29
czerwca, w Górowie Iławeckim. Liturgii pontyfikalnej o godz. 11.00 pod
przewodnictwem Arcybiskupa Większego Światosława weźmie udział nuncjusz
apostolski w Polsce abp. Celestino Migliore.

http://www.radiomaryja.pl/kosciol/kolejny-krok-ku-pojednaniu-polsko-ukrainskiemu/

A.Wojnar/Nasz Dziennik

Zagłada Huty Pieniackiej

Stanisław Srokowski

http://www.naszdziennik.pl/mysl/36742,zaglada-huty-pieniackiej.html

Sejmik Podkarpacki i powiat Milicz potępiły ludobójstwo

Do Sejmików Dolnośląskiego, Zachodniopomorskiego i Lubelskiego oraz rad miast Szczecina i Radomia dołączyły dwa kolejne samorządy: Sejmik Podkarpacki i powiat Milicz na Dolnym Śląsku. Potępiły one ludobójstwo i opowiedziały się za ustanowieniem Dnia Męczeństwa Kresów Brawo dla samorządowców za ich odwagę i prawość!

Poniżej dwa listy z załacznikami stanowisk.

Czcigodny Ks. Tadeuszu

Na wczorajszej sesji Sejmiku Województwa Podkarpackiego, z inicjatywy Klubu Radnych „Prawo i Sprawiedliwość”, zostało przyjęte stanowisko Sejmiku ws. upamiętnienia ofiar ludobójstwa dokonanego na Polakach na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej. Za uchwałą w tej sprawie zagłosowali wszyscy obecni na sesji, tj. 27. radnych. W załączeniu przesyłam treść uchwały, stanowisko i uzasadnienie.

Równocześnie informuję, że Region Rzeszowski NSZZ „Solidarność” organizuje wyjazd ok. 40 osobowej grupy osób na uroczystości do Łucka 13-14 lipca br.

Pozdrawiam serdecznie

Wojciech Buczak

Przewodniczący

Zarządu Regionu Rzeszowskiego NSZZ „Solidarność”

Projekt zgłoszony przez Klub PiS

Uchwała Nr………./ 2013

Sejmiku Województwa Podkarpackiego

z dnia 24 czerwca 2013 roku

w sprawie przyjęcia stanowiska dotyczącego upamiętnienia ofiar ludobójstwa dokonanego na Polakach na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art.18 pkt 20 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590 z późn. zm.) oraz par. 19 ust.2 Statutu Województwa Podkarpackiego, stanowiącego załącznik do uchwały nr X/103/99 Sejmiku Województwa Podkarpackiego z dnia 29 września 1999 roku w sprawie uchwalenia Statutu Województwa Podkarpackiego (Dz. Urz. Woj. Podk. z 2000 roku nr 22, poz. 168 oraz 2002 nr 54 poz. 1101 oraz z 2008 r. nr 55 poz. 1449)

Sejmik Województwa Podkarpackiego

uchwala, co następuje:

Par. 1

Uchwala się Stanowisko Sejmiku Województwa Podkarpackiego w sprawie upamiętnienia ofiar ludobójstwa dokonanego na Polakach na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej, stanowiące załącznik do niniejszej uchwały.

Par. 2

Uchwała podlega przekazaniu Prezydentowi RP, Prezesowi Rady Ministrów, Marszałkowi Sejmu RP, Marszałkowi Senatu RP, parlamentarzystom z terenu Podkarpacia, Wojewodzie Podkarpackiemu, Związkowi Województw RP, Związkowi Ukraińców w Polsce, starostom, burmistrzom, wójtom, prezydentom miast Województwa Podkarpackiego, mieszkańcom Województwa Podkarpackiego za pośrednictwem środków masowego przekazu.

Par. 3

Wykonanie uchwały powierza się Zarządowi Województwa Podkarpackiego.

Par. 4

Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Załącznik do Uchwały Nr……..

Sejmik Województwa Podkarpackiego

z dnia ………….

Stanowisko

Sejmiku Województwa Podkarpackiego

w sprawie upamiętnienia ofiar ludobójstwa dokonanego na Polakach

na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej.

Sejmik Województwa Podkarpackiego oddaje cześć Polakom i obywatelom II Rzeczypospolitej Polskiej innych narodowości, pomordowanym na Kresach Rzeczypospolitej przez zbrodniarzy wywodzących się z Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i tzw. Ukraińskiej Powstańczej Armii.

Sejmik Województwa Podkarpackiego potępia zbrodniarzy, którzy dokonali ludobójstwa na obywatelach II Rzeczypospolitej Polskiej i jednocześnie wyraża uznanie i wdzięczność tym Ukraińcom, którzy z narażeniem własnego życia nieśli pomoc swoim polskim sąsiadom.

Sejmik Województwa Podkarpackiego składa hołd Żołnierzom Samoobrony Kresowej oraz Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich, którzy podjęli bohaterską walkę w obronie polskiej ludności cywilnej.

W 70 rocznicę ludobójstwa dokonanego na ludności Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej, Sejmik Województwa Podkarpackiego apeluje do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej o podjęcie uchwały potępiającej tę bezprzykładną zbrodnię, określenie jej mianem „ludobójstwa”, uczczenie pamięci ponad 100 tysięcy naszych Rodaków, którzy zostali w bestialski sposób pomordowani jedynie za to, że byli Polakami oraz ustanowienie 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian.

Żadna tzw. „poprawność polityczna” nie może być powodem, by rzeź wołyńska została przemilczana lub zmarginalizowana, a te tragiczne wydarzenia winny być wpisane w karty podręczników historii.

Sejmik Województwa Podkarpackiego uważa, że przywrócenie prawdy historycznej o tragedii Polaków na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej jest niezbędne do pojednania pomiędzy narodami polskim i ukraińskim.

Uzasadnienie

11 lipca br. przypada 70. rocznica rzezi dokonanej przez zbrodniarzy wywodzących się z Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i tzw. Ukraińskiej Powstańczej Armii na terenie Wołynia. W Krwawą Niedzielę 11 lipca 1943 r. zamordowano tysiące mężczyzn, kobiet i dzieci. W kolejnych dniach masowych zbrodni na niewinnych dokonywano na Podolu, Lubelszczyźnie i całym pograniczu polsko-ukraińskim. Bandyckie napady na polskie miejscowości trwały do lat powojennych.

Historycy szacują, że w „rzezi wołyńskiej”, śmierć poniosło ok. 150 tys. Polaków, a także przedstawiciele innych narodowości oraz sprawiedliwi Ukraińcy, niosący pomoc polskim sąsiadom. Sejmik Województwa Podkarpackiego oddaje
im cześć.

Sejmik Województwa Podkarpackiego potępia zbrodniarzy, którzy dokonali ludobójstwa na obywatelach II Rzeczypospolitej Polskiej i jednocześnie wyraża uznanie i wdzięczność tym Ukraińcom, którzy z narażeniem własnego życia nieśli pomoc swoim polskim sąsiadom.

W 70 rocznicę ludobójstwa dokonanego na ludności Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej, Sejmik Województwa Podkarpackiego apeluje do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej o podjęcie uchwały potępiającej tę bezprzykładną zbrodnię, określenie jej mianem „ludobójstwa”, uczczenie pamięci ponad 100 tysięcy naszych Rodaków, którzy zostali w bestialski sposób pomordowani jedynie za to, że byli Polakami oraz ustanowienie 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian.

Przywrócenie prawdy historycznej o tragedii Polaków na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej jest niezbędne do pojednania pomiędzy narodami polskim
i ukraińskim, dlatego uzasadnione jest przyjęcie uchwały w tej sprawie przez Sejmik Województwa Podkarpackiego.

Wojciech Buczak

Przewodniczący Klubu Radnych

„Prawo i Sprawiedliwość”

Sejmiku Województwa Podkarpackiego

----------------------------------------------------

Szczęść Boże,

Załączam tekst uchwały Rady Powiatu,
przygotowuję wyjazd delegacji konwentu powiatów Dolnego Śląska na uroczystości rocznicowe 70. lecia ludobójstwa na Kresach w Łucku 14 lipca br. Pojedzie szef konwentu Cezary Przybylski, starosta trzebnicki i ja. Nasza młodzież pracować będzie także przy rewitalizacji cmentarza w Rokitnie.

Serdecznie pozdrawiam
Piotr Lech

Starosta milicki

Stanowisko Rady Powiatu w Miliczu

upamiętniające ofiary zbrodni, na Wołyniu i Małopolsce Wschodniej w latach 1939 – 1945, dokonanej przez Ukraińską Armię Powstańczą i miejscową ludność ukraińską.

70 lat temu ludność polska zamieszkała na Kresach Rzeczpospolitej, przede wszystkim Wołyniu i Małopolsce Wschodniej, została zdradziecko i niezwykle brutalnie zaatakowana przez zorganizowane bandy OUN i UPA. Ludobójstwo dokonane na bezbronnej ludności polskiej, a także żydowskiej, czeskiej i węgierskiej, nie ma precedensu w nowożytnej historii Europy. Ofiarami wyszukanych morderstw i tortur padały kobiety, dzieci, nie oszczędzano niemowląt. Bandyckie napady trwały od 1939 roku, jednak ich największe nasilenie i zmasowany atak nastąpiły w 1943 roku, przede wszystkim w niedzielę 11 lipca. Wówczas w sposób metodyczny, w skoordynowanej akcji, wymordowano ludność ponad 100 polskich miejscowości.

Z tego względu Rada Powiatu w Miliczu apeluje do Sejmu Rzeczypospolitej o przyjęcie zgodnej z prawdą historyczną uchwały w 70. rocznicę „krwawej niedzieli” 11 lipca 1943 roku – apogeum ludobójstwa, dokonanego w zorganizowany i odgórnie kierowany sposób przez ukraińskich nacjonalistów na mieszkańcach Kresów Wschodnich II RP. Jako reprezentanci społeczeństwa, które w zdecydowanej przewadze wywodzi się z terenów wschodnich II RP, wśród którego pamięć o bestialskich mordach na naszych rodakach jest wciąż żywa, oczekujemy godnego uczczenia pamięci pomordowanych rodaków, oczekujemy należytego i prawdziwego nazwania tych wydarzeń. Ani interesy polityczne, ani doraźne strategie nie mogą wziąć góry nad bolesną i pełną cierpienia prawdą historyczną. Fałszowanie przeszłości i zamazywanie faktów nigdy nie będzie dobrą podstawą pojednania i porozumienia.

Rada Powiatu Milickiego popiera również propozycję wysuniętą przez rodziny osób zamordowanych podczas tzw. rzezi wołyńskiej, aby ustanowić 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian.

Milicz, 23 maja 2013 r.

http://www.isakowicz.pl/index.php?page=news&kid=8&nid=8072

http://www.isakowicz.pl/index.php?page=news&kid=8&nid=8076

Zamieszczam najpierw omówienie, a następnie cały list pasterski.  w tekscie listu podkreslam najważniejsze akapity.

Chrystus
wzywa nas do rachunku sumienia nie dla rozdrapywania dawnych ran i
przeżywania na nowo bolesnej przeszłości, lecz aby stanąć przed Bogiem w
prawdzie. Przypomnieli o tym ukraińscy biskupi obrządku łacińskiego w
liście pasterskim na 70. rocznicę Tragedii Wołyńskiej, czyli masowych
mordów dokonywanych przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w latach
1943-44, głównie na Wołyniu. Dokument ten ma być odczytany we
wszystkich parafiach łacińskich na Ukrainie 30 czerwca, a 14 lipca w
katedrze w Łucku ofiary zbrodni będą polecane w modlitwie Bogu.

W
złożonym z 6 rozdziałów liście hierarchowie Kościoła łacińskiego
przypomnieli pokrótce dzieje wydarzeń sprzed 7 dziesięcioleci, ukazali
ich tło duchowe, zaapelowali o pojednanie polsko-ukraińskie, potępili
zarówno samą zbrodnie, jak i zasadę winy i odpowiedzialności zbiorowej
oraz wezwali do modlitw w intencji niewinnych ofiar „obłędnej
ideologii”, o przebaczenie i pojednanie. Biskupi przypominają „Krwawą
Niedzielę” 11 lipca 1943, gdy „zbrojne oddziały ukraińskich
nacjonalistów napadły na dziesiątki osad i wsi polskich na Wołyniu,
atakując zarówno wiernych (...) w kościołach i kaplicach
rzymskokatolickich, jak i ludność przebywającą w domach”. Wspomniano też
o atakach na Polaków w innych województwach kresowych, o śmierci
duchownych katolickich obu obrządków i prawosławnych, a także Żydów i
tych Ukraińców, którzy odważyli się bronić swych polskich sąsiadów czy
współmałżonków. W reakcji na te okrutne zbrodnie siły polskie
podejmowały niekiedy akcje obronne i niekiedy odwetowe, w których wyniku
zginęli niewinni Ukraińcy, ale były to działania nieproporcjonalne ani
liczbowo, ani pod względem stosowanych metod. Do zakończenia tych
okrucieństw nawoływał Kościół rzymskokatolicki, ale interwencje u
duchownych greckokatolickich nic nie dały. Biskupi zaznaczyli, że nie
zamierzają oceniać „tych tragicznych wydarzeń”, chcą jedynie poddać
„refleksji współczesnego pokolenia prawdę o tajemnicy natury ludzkiej”
oraz przypomnieć, że grzech pierworodny i późniejsze występki ludzi w
ciągu wieków „wiążą się z tajemnicą Zbawienia”.

W
rozdziale III „Wezwanie do pojednania” autorzy listu zwrócili uwagę, że
odrodzenie się Kościoła katolickiego na Ukrainie jest „błogosławioną
szansą pojednania się z Bogiem i ludźmi”. „Chrystus wzywa nas do
rachunku sumienia nie po to, by rozdrapywać stare rany i od nowa
przeżywać bolesną przeszłość, a żeby stanąć przed Bogiem w prawdzie” –
podkreślili ukraińscy hierarchowie łacińscy. Chociaż żaden rachunek
sumienia nie jest łatwy, zwłaszcza rozliczenie się „z bolesnych, a
zarazem wstydliwych win przeszłości”, to jednak od tego trzeba zacząć:
od uświadomienia sobie grzechu i nazwania go po imieniu. „Wymaga to
pokory i wiąże się z pewną ofiarą, ale bez tego pojednanie jest
niemożliwe” – czytamy w liście. Rozdział IV – „Nigdy wina zbiorowa!
Wolność jednostki podstawą moralności” – to rozważania nad stopniem winy
jednostek i całych społeczności w dziejach ludzkich. Przypomniawszy, że
zła mogą się dopuszczać zwykli ludzie, nawet spokojni, hierarchowie
zwrócili uwagę, że w państwach totalitarnych słowo „rozkaz” stało się
„parawanem dla ukrywania własnej winy, unikania odpowiedzialności”. Inne
fałszywe usprawiedliwienia mogą przybierać postać przerzucania
odpowiedzialności na innych – przywódców państwowych czy partyjnych. A
przecież „człowiek zawsze ponosi odpowiedzialność sam i samotnie” –
podkreślili biskupi. Biskupi przypomnieli, że zasadniczymi warunkami
pojednania na płaszczyźnie religijnej są żal za grzechy i postanowienie
poprawy, a cały ten proces nie kończy się na rachunku sumienia, czyli
rozliczeniu się z przeszłością. „Wnosi on we współczesność (...), nową
kategorię: dobro, które może budować wspólną przyszłość, a które jest
jednocześnie zwycięstwem nad złem” – stwierdzili autorzy dokumentu.

kg (KAI) / Lwów

------------------------

list pasterski

biskupów Rzymsko-katolickich na Ukrainie

w sprawie 70. rocznicy tragedii wołyńskiej

Drodzy w Chrystusie Bracia i Siostry!

W życiu
każdego człowieka, grup społecznych, a nawet narodów, często spotykamy
się z trudnymi, obciążonymi poczuciem winy wspomnieniami z przeszłości, a
także z marzeniami o szczęśliwej przyszłości. W takich przypadkach
rodzi się pokusa, aby odrzucić nieprzyjemną przeszłość, potraktować ją
jako niebyłą, usunąć je z pamięci ludzi na rzecz pełnej nadziei
przyszłości. Lecz czy możliwe jest wycinanie fragmentów historii danej
grupy społecznej, a w jej ramach historii konkretnych ludzi, z ich
życia, przy jednoczesnym zachowaniu pełnego obrazu człowieka? Czy
kształtowanie charakteru człowieka nie wymaga od niego wzięcia
odpowiedzialności za wszystko, co zrobił, zrobi w przyszłości, i co
pozostawi po sobie? Przecież ludzka wierność sumieniu wymaga
zintegrowanego poglądu na życie jako niepodzielnej całości, bo dokładnie
tak patrzy na człowieka Bóg i tak go osądza. A On pamięta to, co było,
przypominając Boże przykazania i czyniąc z sumienia narzędzie zdolne do
odróżniania ludzkich uczynków.

1. Boży plan zbawienia

Wielowiekowe
doświadczenie uczy, że zło podstępnie realizuje swój niszczący plan w
stosunku do człowieka i dość skutecznie uwodzi wciąż nowe i nowe  pokolenia,
budzi w ludziach nienawiść, żądzę zemsty, przemocy, odpłaty złem za
zło. Natomiast Chrystus wzywa do sprzeciwiania się złu, do nie ulegania
destrukcji [moralnej], do nie pozwalania, aby kierowały nami dzikie
instynkty, do rezygnacji z zemsty. Tylko takie działanie jest zgodne z
chrześcijańskim sensem pojednania i nauką Ewangelii o przebaczeniu.

Chrześcijańskie
korzenie wyrastają z minionych wydarzeń, które miały miejsce w życiu
Narodu Wybranego, potem w życiu Jezusa Chrystusa i w życiu Kościoła.
Wspólnota wierzących żyje i karmi się Pamiątką wydarzeń Wielkiej Nocy, o
czym świadczą przypominane przez kapłana, podczas każdej Mszy Świętej,
wypowiedziane przez Jezusa słowa: „Czyńcie to na moją pamiątkę". Tak,
Kościół żyje tą świętą Pamięcią. A Pan Bóg zapewnia, że nie zapomni o
nas i o naszej przeszłości.

Bóg
pamięta o wszystkim, co dotyczy życia człowieka: o miłości do
bliźniego, dobroci, świętości życia, miłosierdziu, ale także o grzechu i
złu, którego się dopuścił. Bóg zawsze widzi człowieka ze wszystkim, co
uczynił i kim jest. Dowodem na to jest przykład biblijnego katalogu
„grzechów, które wołają o pomstę do nieba", czyli uczynków, które Bóg
szczególnie pamięta, ponieważ zaprzeczają jego podstawowym przykazaniom i
naukom. Wśród nich jest grzech zabójstwa człowieka, czyli świadome i
dobrowolne pozbawienie kogoś życia.

2. Tajemnica zła

Powtarzamy
tę prawdę o pamięci i tajemnicy zła, zakorzenionego w człowieku w
kontekście 70. rocznicy tzw. Rzezi Wołyńskiej, która rozpoczęła się Krwawą Niedzielą
11 lipca 1943 r., gdy siły zbrojne ukraińskich nacjonalistów
zaatakowały dziesiątki polskich osiedli i wsi na Wołyniu, atakując
zarówno wiernych zgromadzonych w katolickich świątyniach i kaplicach,
jak i ludzi przebywających w swoich domach. Później krwawe wydarzenia
ogarnęły Lwowski, Tarnopolski i Iwano-Frankowski obwody. Zamordowano
dziesiątki tysiący niewinnych ludzi, w tym dzieci, kobiety i starców.
Zginęło wielu rzymsko-katolickich kapłanów i zakonnic, kilkudziesięciu
greko-katolickich i prawosławnych kapłanów zaznało represji za nie
akceptowanie popełnionej zbrodni. Ginęli nie tylko Polacy, ale również
Żydzi, Ormianie, Czesi i wielu Ukraińców, zwłaszcza tych, którzy
ratowali swoich krewnych i sąsiadów.

Trzeba
przyznać, że były przeprowadzone działania samoobrony i akty odwetu z
polskiej strony, w których zginęli także niewinni Ukraińcy. Jednak
działania te nie były proporcjonalne ani co do liczby ofiar orutnej
zbrodni, ani co do barbarzyńskich metod, które zostały zastosowane.
Warto dodać, że Kościół Rzymsko-Katolicki podejmował próby powstrzymania
fali eksterminacji, zwracając się z prośbą o pomoc i interwencję do
Cerkwi Greko-Katolickiej, ale to nie pomogło.

Nie
jest naszym zadaniem dokonywanie historycznej oceny tragicznych
wydarzeń Tragedii Wołyńskiej i skali tej eksterminacji. Pragniemy tylko,
aby ta rocznica stała się okazją do zadumy współczesnego pokolenia nad
sensem słowa prawda i nad tajemnicą ludzkiej natury. Ale jednocześnie do
przypomnienia, że grzech pierworodny, a z nim cały szereg zbrodni,
które popelniali ludzie przez wieki, jest ściśle związany z misterium
Zbawienia, wyzwoleniem człowieka z sideł zła, możliwością nawrócenia,
pokuty i pojednania, które dokonuje się w jedności z Chrystusem.
Ponieważ Jezus po to umarł na krzyżu i zmartwychwstał, aby „owce miały
życie – i miały je w obfitości" (J 10, 10). Zbawienie to nic innego jak
oczyszczenie, uwolnienie od zła, możliwość korzystania z owoców Ducha
Świętego, wśród nich jest również możliwość nawrócenia każdego
człowieka, odnalezienia spokoju sumienia i nadziei na zbawienie, zarówno
dla kata, jak i dla ofiary zbrodni. To niełatwa, ale również niezwykła
prawda naszej wiary! Ale czyż Tajemnica Zła nie jest najbliższą sąsiadką
Tajemnicy Odkupienia?

3. Wezwanie do pojednania

Obecne
odrodzenie Kościoła Katolickiego na Ukrainie - to łaska dana każdemu
wierzącemu. Zawiera w sobie błogosławioną szansę pojednania z Bogiem i
ludźmi. Poprzez nawrócenie, Sakrament Pokuty i odrzucenia zła,
„zbawienie / ponownie / zstąpiło do tego domu (...). Bo Syn Człowieczy
przyszedł szukać i zbawić to, co zaginęło" (Łk 19, 9-10).

Chrystus
wzywa nas do rachunku sumienia nie po to, aby rozdrapywać stare rany i
ponownie przeżywać bolesną przeszłość, ale po to, żeby stanąć przed
Bogiem w prawdzie. Jan Paweł II wierzył, że pojednanie ludzi z Bogiem i
pomiędzy sobą jest jednym z największych wyzwań jego pontyfikatu.
Dlatego też uczył, że jest to proces, który składa się z następujących
etapów:

„oczyszczenia
pamięci historycznej", które dokunje się w akcie zrozumienia winy,
umożliwiającym wyjście naprzeciw dawnym wrogom;

„spowiedź" („confessio peccati”), która jest elementem liturgii Kościoła.

Żaden
rachunek sumienia nie jest łatwy, a co dopiero uznanie bolesnych i
trudnych win przodków, rodziców, dziadków, sąsiadów lub dalekich
krewnych, win, które okrywają nas hańbą. Ale gdy uświadomimy sobie nasz
grzech i nazwiemy go po imieniu, wówczas stoimy na drodze, która
prowadzi do pojednania. Oczywiście, to wymaga pokory i jest związane z
pewną ofiarą, ale nie ma innej drogi do pojednania!

Celem
każdego ludzkiego dialogu jest pokój, a przebaczenie i pojednanie – to
najkrótsza droga do niego. Właśnie dlatego wszystkie działania,
zmierzające do osiągnięcia pokoju, powinny być skierowane na
przezwyciężanie poczucia krzywdy, zniewagi i uprzedzenia, często
wywoływanego w sposób sztuczny, a potem nieracjonalnie przekazywanego z
pokolenia na pokolenie.

4. Nie ma grupowej odpowiedzialności!

Wolność jednostki – jako podstawa moralności

Człowiek
jest wolny i żaden system społeczny lub struktura nie jest w stanie
pozbawić go wolności, jak również i odpowiedzialności za popełnione zło.
U człowieka zasługa i wina są czymś bardzo osobistym i jako takie nie
mogą być przeniesione na innego. Ponieważ grzech powoduje konsekwencje
przede wszystkim dla grzesznika, niszcząc jego relacje z Bogiem,
osłabiając jego wolę i powodując zaćmienie umysłu. Dlatego architektami
zła, czego dowody istnieją w historii, mogą być prości ludzie, o których
nikt nie mógłby powiedzieć, że są oni zdolni do sadyzmu, gwałtu,
zabójstwa.

W
historii życia milionów żołnierzy i oficerów różnych państw
totalitarnych słowo „rozkaz" odgrywało magiczną rolę. To była tarcza, za
którą ukrywano własne poczucie winy, odpowiedzialność za zbrodnię.
Chowano się za nią, aby nie usłyszeć głosu sumienia, ona głuszyła krzyk
ofiar. Ale nawet przy opisie grzechu pierworodnego słyszymy takie
uzasadnienia: „Powiedział Bóg: „Kto ci powiedział, że jesteś nagi? Czy
może jadłeś z drzewa, z którego przykazałem ci nie jeść? „Człowiek
powiedział: „Kobieta, którą mi dałeś, żeby była ze mną, dała mi z tego
drzewa, wiec zjadłem". Wówczas Pan Bóg rzekł do niewiasty: „Cóżeś
uczyniła?” Kobieta odpowiedziała: „Wąż mnie zwiódł i jadłam." (Rdz 3,
11-13).

Wydaje
się, że fałszywe usprawiedliwienie może wybrać formę przerzucenia winy
na ideologię, kierowników partyjnych, lub na ich przywódców. Tymczasem
nikt i nic nie może dawać zgody na zło, ani też usprawiedliwiać go za
cenę życia jednostek i grup społecznych. Żaden program polityczny czy
obietnica szczęścia dla ludu nie mogą usprawiedliwiać ataków na
niewinnych ludzi i masowej zbrodni. Śmierć – to zaprzeczenie Bożej woli.

W
tym kontekście należy zwrócić uwagę na pojęcie odpowiedzialności.
Odpowiedzialność oznacza również przyjmowanie na siebie konsekwencji
korzystania z ludzkiej wolności, a tym samym potwierdza godność osobistą
człowieka. Zjawisko to jest właściwe wyłącznie człowiekowi. Ponieważ
tylko człowiek, każdy bez wyjątku, może podejmować ryzyko, może starać
się żyć dobrze i brać odpowiedzialność za swoje czyny. Nie możemy mówić o
odpowiedzialności zbiorowej, bo tłum nie ponosi odpowiedzialności, a
zatem nie może być osądzony. Niemożliwe jest również przerzucenie
odpowiedzialności z siebie na kogoś innego. Człowiek, ponoszący
odpowiedzialność w danym przypadku, zawsze czuje się w pewnej mierze
osamotniony. Inni ludzie mogą tylko pomóc nieść ten moralny ciężar, ze
wszystkimi tego konsekwencjami.

Jednym
z głównych zagadnień, rozpatrywanych przez nauczanie biblijne, jest
odpowiedzialność. W jej treści kryje się wezwanie adresowane do
człowieka - potwierdzania i zdobywania wolności, która przychodzi wraz z
poczuciem odpowiedzialności za siebie i otaczający świat, przed sobą
(we własnym sumieniu) oraz przed Bogiem.

Po
wyznanym przez Kaina bratobójstwie Bóg rzekł do niego: „Grzech czyha na
progu: on tobą zawładnął, ale musisz nad nim panować" (Rdz 4,7). Bóg
traktuje człowieka jako wolną istotę, zdolną do dokonywania wyboru
pomiędzy dobrem i złem, do opierania się pokusie, świadomą i
odpowiedzialną za swoje czyny.

5. „Słuszne jest bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 04:19)

Zauważamy, jak w dzisiejszym świecie traci sens fundamentalna zasada naszej wiary, że ​​wierność
wobec dobrze uformowanego sumienia jest jedną z najważniejszych
wartości. Ta wierność wymaga od człowieka bardzo wiele. Z jednej strony
człowiek słyszy krzyki, które dochodzą do niego z tłumu, z drugiej szept
sumienia. Wówczas staje przed wyborem: zachować wiarę, dobre imię,
wartości, czy nie wyróżniać się, iść z tłumem, podporządkować się
większości, rozpłynąć się w bezimiennej masie. Trzeba dokonać wyboru,
musi zostać podjęta ważna życiowa decyzja.

Wola
Boża przejawia się także w ludzkim prawie, związanym z życiem
społecznym. To prawo jest w sposób umowny podzielone na kościelne i
państwowe. Pierwsze dotyczy tych wszystkich, którzy przez chrzest należą
do wspólnoty Kościoła. Drugie obowiązuje tylko tych, którzy mieszkają
na terytorium danego państwa. Jednak w obu przypadkach nie jest to
prawo, które ​​obowiązuje wszystkich, ponieważ tylko Boże prawo jest prawem naturalnym i pozytywnym.

Warunkami
koniecznymi, zarówno w aspekcie religijnym, jak i w społecznym, jest
żal za grzechy i postanowienie poprawy. Ale proces ten nie kończy się na
rachunku sumienia, czyli rozliczeniem z przeszłością. Wnosi on we
współczesność, w dzień obecny, nową kategorię: Dobro, które jest w
stanie zarazem budować przyszłość, które jest jednocześnie zwycięstwem
nad Złem.

6. Wezwanie do modlitwy

Ludzie,
którzy dzisiaj tworzą wspólnotę Kościoła Chrystusowego, są zobowiązani
do modlitewnej pamięci o tych, którzy już odeszli z tego świata. Tym
bardziej o tych, którzy byli męczennikami, ofiarami nienawiści, żądzy
władzy, którzy zostali pozbawieni życia w murach świątyni, podczas
modlitwy; o niewinnych zamordowanych dzieciach, bezbronnych kobietach,
mężczyznach w sile wieku i starcach. Wierząc w tajemnicę Obcowania
Świętych należy nieustannie powierzać Bogu ich naznaczone cierpieniem
życie, aby Najwyższy ich przyjął, nagrodził wieczną radością i udzielił
obfitych błogosławieństw za ich pośrednictwem dla tych, którzy są nadal
pielgrzymami, którzy szukają pojednania i nadziei.

Właśnie
dlatego w dniu 14 lipca tego roku w rzymsko-katolickiej katedrze w
Łucku, w symboliczną rocznicę Krwawej Niedzieli, pragniemy ponownie
powierzyć Bogu wszystkie ofiary fałszywej ideologii, która wówczas
usprawiedliwiała gwałt i masową przemoc. Zapraszamy do tej
modlitwy wszystkich, którzy wierzą w Chrystusa i swoją nadzieję
pokładają w prawdzie zbawienia. Każdemu, kto ma na sumieniu plamę lub
cień tylko tej okrutnej zbrodni przypominamy prawdę o pojednaniu i słowa
Modlitwy Pańskiej: „Ojcze nasz (...) odpuść nam nasze winy, jako i my
odpuszczamy naszym winowajcom".

Podsumowując,
wróćmy myślą i modlitwą do przesłania błogosławionego papieża Jana
Pawła II skierowanego do nas podczas apostolskiej podróży na Ukrainę:
„Niech przebaczenie, udzielane i otrzymywane, jak ozdrawiający balsam
rozleje się w każdym sercu. Niech dzięki uzdrowieniu pamięci
historycznej wszyscy będą gotowi wybierać to, co łączy, a nie to, co
dzieli, aby razem budować przyszłość opartą na wzajemnym szacunku,
bratniej współpracy i prawdziwej solidarności".

Lwów, 24 czerwca 2013 roku

UWAGA!
Jego Ekscelencja Arcybiskup Mieczysław Mokrzycki prosi, aby przeczytać
ten list podczas kazania w niedzielę, 30 czerwca 2013 r.

http://www.isakowicz.pl/index.php?page=news&kid=8&nid=8073

Stanisław Szarzyński/-

Upamiętnili zamordowanych rodaków na Kresach

Mariusz Kamieniecki

http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/40002,upamietnili-zamordowanych-r...

Strefa Edukacyjna IPN

Zapraszamy
do obejrzenia bezpośredniej transmisji z międzynarodowej konferencji
naukowej „Zbrodnia wołyńska – historia, pamięć, edukacja. W przededniu
70. rocznicy” na portalu pamiec.pl. http://pamiec.pl/portal/pa/1582/12535/Bezposrednia_transmisja_z_pierwszego_dnia_konferencji_Zbrodnia_wolynska__histori.html

"O zbrodni wołyńskiej musimy mówić słowami prawdy"

Naszym obowiązkiem jest mówić o zbrodni wołyńskiej słowami prawdy,
nie po to, by oskarżać, ale by przez prawdę i rachunek sumienia dążyć do
oczyszczenia i pojednania - powiedział w czwartek prezydent Bronisław
Komorowski w warszawskiej cerkwi bazylianów.

Prezydent wziął udział w warszawskiej cerkwi bazylianów w
nabożeństwie żałobnym w intencji ofiar zbrodni wołyńskiej, któremu
przewodniczył zwierzchnik ukraińskiego Kościoła grekokatolickiego abp
Światosław Szewczuk.

Bronisław Komorowski - w wystąpieniu po nabożeństwie - powiedział
m.in., że w historii polsko-ukraińskiego sąsiedztwa zapisanych zostało
"wiele wspólnie odnoszonych zwycięstw, jak i niestety bratobójczych
starć, opłacanych często potokiem krwi polskiej i ukraińskiej".

Podkreślił, że szczególnie dramatycznie zapisała się w dziejach
naszych narodów II wojna światowa, gdy na południowo-wschodnich kresach
Polski, ciemiężonych najpierw przez okupantów sowieckich, potem
niemieckich, "doszło do straszliwych, bestialskich mordów".

Zbrodnia wołyńsko-galicyjska - mówił prezydent - była jedną z
największych polskich tragedii w czasie II wojny światowej. - Nie możemy
zatem i nie powinniśmy o niej zapominać. Nie chcemy jednak pamiętać o
niej przeciwko komukolwiek, nie powinniśmy o tym pamiętać przeciwko
braciom Ukraińcom – powiedział prezydentr Komorowski. "Powinniśmy o tym
pamiętać dla wypełnienia podstawowego obowiązku opłakania i
upamiętnienia bliskich - dodał.

Prezydent podkreślił, że obowiązkiem Polaków i Ukraińców jest mówić o
tych bolesnych wydarzeniach "słowami prawdy, nie po to, aby oskarżać,
lecz po to, aby poprzez prawdę i rachunek sumienia dążyć do oczyszczenia
i pojednania".

- Trwałe wartości opierają się tylko na fundamencie prawdy. Jest
naszym obowiązkiem tak właśnie zakotwiczyć wspólną polską i ukraińską
teraźniejszość i przyszłość. Prawda oczyszcza, bywa trudna, ale nigdy
nie jest szkodliwa – powiedział Bronisław Komorowski.

Prezydent mówił, że strumienie przelanej przed 70 laty krwi na długo
podzieliły nasze narody. Powiedział, że strumieniami lała się krew
polska, ale i ukraińska, "bo na mordy dokonane przez ukraińskich
nacjonalistów Polacy odpowiedzieli akcjami odwetowymi stosując okrutne, i
jakże odległe od chrześcijańskich zasad, prawo zemsty".

Bronisław Komorowski przywołał też słowa metropolity Andrzeja
Szeptyckiego o tym, że zbrodnią nie służy się narodowi, a zbrodnia
popełniona w imię patriotyzmu jest zbrodnią nie tylko przeciwko Bogu,
ale i własnemu społeczeństwu. -Ta krew jest wyrzutem sumienia dla obydwu
naszych narodów, nie może jednak stać się posiewem nowej nienawiści i
źródłem nowych podziałów - powiedział prezydent.

Dlatego - podkreślił - wielkie znaczenie ma czwartkowa wspólna
modlitwa i zaplanowane na piątek podpisanie wspólnej deklaracji
ukraińskiego Kościoła greckokatolickiego, Kościoła katolickiego w Polsce
oraz Kościoła katolickiego na Ukrainie i Kościoła
bizantyjsko-ukraińskiego w Polsce.

W nabożeństwie uczestniczyli także Małżonka Prezydenta RP Anna
Komorowska, marszałek Senatu Bogdan Borusewicz, szef Kancelarii Premiera
Jacek Cichocki, przewodniczący KEP abp Józef Michalik, prymas Polski
abp Józef Kowalczyk, metropolita warszawski kard. Kazimierz Nycz,
metropolita lwowski i przewodniczący Konferencji Episkopatu
Rzymskokatolickiego Ukrainy abp Mieczysław Mokrzycki oraz metropolita
przemysko-warszawski Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego abp Jan
Martyniak.

Abp Szewczuk podkreślił, że w historycznej cerkwi bazylianów, w
obecności najwyższych władz państwa polskiego i hierarchii Kościoła
polskiego, pragnie ponowić prośbę o przebaczenie. Wyraził życzenie, by
te słowa dotarły do każdej polskiej rodziny, która straciła bliskich z
rąk jego rodaków.



- Niech pomogą ukoić ból i stratę i niech służą nadziei na lepsze dziś i
jutro w relacjach pomiędzy naszymi narodami. Tę prośbę i nadzieję
kierujemy również do rodzin ukraińskich, które straciły bliskich z rąk
Polaków, oraz do rodzin innych narodowości - powiedział abp Szewczuk.

Abp Szewczuk podziękował prezydentowi Bronisławowi Komorowskiemu -
"przyjacielowi Ukrainy, orędownikowi jej drogi do zjednoczonej Europy". -
Politycy polscy i ukraińscy dołożyli wielu starań, by ranę Wołynia
zabliźnić, ale o niej nie zapomnieć - mówił.

Po nabożeństwie prezydent Bronisław Komorowski przyjmuje abp. Szewczuka w Belwederze.

Abp Szewczuk od środy przebywa z wizytą w Polsce, której celem jest
podpisanie wspólnej deklaracji o pojednaniu polsko-ukraińskim - w
przededniu 70. rocznicy zbrodni wołyńskiej oraz udział w uroczystościach
z okazji 1025-lecia chrztu Rusi Kijowskiej w Górowie Iławeckim

Rocznica zbrodni wołyńskiej

Henryk Wujec o zbrodni wołyńskiej: Trzeba uznać prawdę historyczną

PAP: Mija 70 lat od zbrodni wołyńskiej, jak ocenia pan proces
pojednania polsko-ukraińskiego? Czy wydarzenia z czasu II wojny
światowej stanowią jakąś przeszkodę w obecnych relacjach i kontaktach
Polaków i Ukraińców?

Henryk Wujec: Pojednanie to w mniejszym stopniu sprawa relacji
państwowych, to kwestia kontaktów społecznych, międzyludzkich.
Zróżnicowane są reakcje Ukraińców na problematykę zbrodni wołyńskiej,
wydarzeń na Podolu i na granicy wschodniej podczas II wojny światowej,
czyli mordów i czystek antypolskich. Proces dialogu historycznego i
wzajemnego zrozumienia jest bardzo trudny. Niektórzy Ukraińcy -
zwłaszcza z części zachodniej - muszą zrozumieć, że dla Polaków jest
niesłychanie ważne, żeby prawda historyczna została przez nich uznana,
że w czasie II wojny światowej po stronie ukraińskiej doszło do aktów
zbrodniczych.

A co powinni zrobić Polacy w sprawie pojednania z Ukraińcami?

Także Polacy ponoszą odpowiedzialność za takie akty na Ukraińcach,
dokonane w ramach odwetu, ale skala zbrodni po stronie polskiej była
około pięciokrotnie mniejsza w porównaniu do działań strony ukraińskiej.
Ta tematyka jest bardzo trudna i bolesna, w czasach PRL w ogóle o tym
nie mówiono. Jest potrzeba powiedzenia prawdy zarówno przez stronę
ukraińską, jak i polską. Dopiero to może doprowadzić do pojednania,
którego przejawem będzie np. dbanie o pamięć i groby ofiar.

W piątek zostanie podpisana deklaracja ukraińskiego Kościoła
greckokatolickiego, Kościoła katolickiego w Polsce i Kościoła
katolickiego na Ukrainie, w której znajdzie się wezwanie do pojednania
Polaków i Ukraińców. Jaki wpływ wydarzenie to będzie miało na budowanie
wzajemnych relacji obu narodów?

Pojednanie jest procesem powolnym. Udział Kościołów jest bardzo
ważny, wystarczy wspomnieć list polskich biskupów do biskupów
niemieckich z 1965 r. ze słynnym zdaniem "przebaczamy i prosimy o
przebaczenie". To był zbawienny wstrząs zarówno dla opinii polskiej, jak
i niemieckiej, ten list zmusił do refleksji i szukania dróg pojednania.
Ta droga jest obecnie wykorzystywana do pojednania polsko-ukraińskiego.
Zachęcał do tego papież Jan Paweł II. Spotkania, które odbędą się w
Polsce w tych dniach i wspólna deklaracja Kościołów, to pójście tą samą
drogą. Dla ludzi wierzących jest to jedyna właściwa droga - w modlitwie
powszechnej mówimy: "I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy
naszym winowajcom". To krok niezbędny do pojednania.

Czy pana zdaniem Polacy są gotowi, by wybaczyć Ukraińcom zbrodnie z
czasów II wojny światowej i także prosić Ukraińców o wybaczenie?

Różnie można oceniać postawy różnych grup społecznych w tej sprawie.
Są tacy dla których Ukraińcy przez cały czas naznaczeni są piętnem
zbrodni. Przede wszystkim chodzi o osoby, których rodziny szczególnie
doświadczyły zbrodniczych działań w czasie wojny. Takim ludziom bardzo
trudno jest przełamać niechęć, czy też nienawiść, ale jest to nieduża
grupa i nie ma większego wpływu na kształtowanie się polskiej opinii.
Większość ludzi jest gotowych wybaczyć o ile prawda historyczna zostanie
uznana przez Ukraińców, gdy przyznają, że doszło do mordów na polskich
rodzinach, że zabijani nie byli tylko mężczyźni, ale także kobiety i
dzieci.

Na ile tragiczne wydarzenia z czasów II wojny światowej wpływają na relacje młodych Polaków i Ukraińców?

Nigdy nie spotkałem się z przejawami wzajemnej wrogości młodzieży
polskiej i ukraińskiej, choć nie znaczy to, że one nie istnieją.
Przykładem sympatii młodych Polaków była Pomarańczowa Rewolucja na
Ukrainie w 2004 r. To wydarzenia, które wywołało zbiorową reakcję
polskiej młodzieży. Młodzi ludzie w Polsce spontanicznie wyrażali swoją
solidarność z Ukraińcami, odbywały się manifestacje, koncerty. Niektórzy
wyjeżdżali na Majdan Niezależności w Kijowie, gdzie odbywały się
protesty przeciwko fałszowaniu wyborów. Istnieje program przyjazdów
młodych Ukraińców na polskie uczelnie, ale jest jeszcze wiele do
zrobienie w procesie wymiany młodzieży. Z drugiej strony często młodzi
ludzie w Polsce nie zdają sobie sprawy jakie walory ma przyroda i
kultura ukraińska.

Jak obecnie kształtują się państwowe stosunki polsko-ukraińskie?

Na poziomie oficjalnym są one bardzo dobre. Prezydent Bronisław
Komorowski często spotyka się z prezydentem Wiktorem Janukowyczem. Kiedy
przez niektórych polityków UE był ogłaszany bojkot Euro 2012 na
Ukrainie, to prezydent Komorowski się radykalnie sprzeciwił i okazało
się, że miał rację. Z drugiej strony nasze doświadczenie jest takie, że z
Ukraińcami bardzo dobrze się rozmawia o projektach, natomiast gorzej
jest z etapem ich realizacji. Klimat kontaktów jest bardzo pozytywny,
ale różnie bywa ze spełnieniem naszych próśb dotyczących konkretnych
spraw, jak np. kwestii związanych z polskimi cmentarzami. Prezydentowi
Komorowskiemu bardzo zależy na tym, żeby proces pojednania
polsko-ukraińskiego i współpracy, który rozpoczął się w roku 1989 r.,
był kontynuowany. Prezydent jest w to mocno zaangażowany, szczególnie w
działania na rzecz podpisania układu stowarzyszeniowego Ukraina - Unia
Europejska.(PAP)

Konferencja naukowa nt. zbrodni wołyńskiej

Wyjście ku sobie Polaków i Ukraińców, proces pojednania w prawdzie
wobec dawnych krzywd i zadanych sobie cierpień jest ważną częścią
budowania dobrego sąsiedztwa, wspólnej europejskiej drogi Ukrainy i
Polski – powiedział szef KPRP Jacek Michałowski.

Bronisław Komorowski na nabożeństwie w intencji ofiar zbrodni wołyńskiej

Prezydent: poprzez prawdę dążyć do pojednania

- Naszym obowiązkiem jest mówić o zbrodni wołyńskiej słowami prawdy,
nie po to, by oskarżać, ale by przez prawdę i rachunek sumienia dążyć do
oczyszczenia i pojednania

Galerie

Konferencja nt. zbrodni wołyńskiej

http://www.tvpparlament.pl/aktualnosci/palac-prezydencki-konferencja-nt-...

Rotfeld: pamięć narodów jest różna

Były minister spraw zagranicznych, prof. Adam Daniel Rotfeld mówił, że w czasie zbrodni wołyńskiej był niespełna 5-letnim chłopcem. – Pamiętam jednak, że to był czas pogardy, czas bardzo niskiej ceny dla ludzkiego życia, czas zła, które rozlało się w różnych miejscach, w szczególności na Wołyniu i w Galicji Wschodniej – wspominał.

W jego opinii pamięć historyczna ma wielkie znaczenie dla współistnienia narodów; jednak w każdym przypadku jest ona inna i właśnie z tego faktu wynikają problemy w rozumieniu wydarzeń historycznych.

– Pamięć narodów jest różna, możemy się zgodzić co do faktów, wyjaśnić zdarzenia, ale mamy prawo – każda jednostka, każda rodzina - do dochowania swojej własnej pamięci – tłumaczył, przywołując słowa Jana Pawła II, który mówił, że pamięć oczyszcza.

Rotfeld przypomniał, że jako współprzewodniczący Polsko-Rosyjskiej Grupy ds. Trudnych ma ciągłą styczność z badaniem różnych rodzajów pamięci historycznej. – Nie ma złudzeń, że pamięć o bolesnych wydarzeniach z czasów II wojny światowej będzie taka sama u Polaków, jak i u Rosjan – zaznaczył.

Ważne – dodał – aby w przypadku pamięci Polaków i Ukraińców o zbrodni wołyńskiej sporządzić katalog faktów i zdarzeń. – Nie mamy jednak prawa oczekiwać, aby ci, którzy są potomkami sprawców, jak i ofiar, będą mieli wspólną pamięć w tej sprawie – mówił, zwracając uwagę, że do wybaczenia za bolesne wydarzenia sprzed 70 lat potrzebna jest wspólna, polsko-ukraińska refleksja na temat bolesnej historii i pełna świadomość tego, co się wydarzyło.

– Fakty i zdarzenia nie powinny być kwestionowane – podkreślił Rotfeld.

Dodał, że pojednanie, zbliżenie narodów nigdy nie jest wynikiem jednorazowych wielkich aktów. – To jest codziennie działanie – mówił dyplomata, przypominając dialog między Polską a Niemcami, zapoczątkowany w PRL-u.
PAP/Tomasz Gzell
Prof. Tomasz Nałęcz i Jacek Michałowski (fot. PAP/T. Gzell)
Nałęcz: historia jest często idealizowana

Historyk, doradca prezydenta Bronisława Komorowskiego, prof. Tomasz Nałęcz tłumaczył, że dyskutując o kształcie polskiej i ukraińskiej pamięci w odniesieniu do zbrodni wołyńskiej, musimy zdać sobie sprawę, iż są jej różne interpretacje.

– My Polacy musimy starać się przede wszystkim zrozumieć uwarunkowania ukraińskiej pamięci – zaznaczył, zwracając uwagę na dramatyzm XX-wiecznej historii Ukraińców, którzy – w przeciwieństwie do Polaków – w pierwszej połowie stulecia nie żyli w niepodległym kraju.

– Dla historyka jest rzeczą zrozumiałą, że pamięć o historii jest niesłychanie ważnym elementem świadomości narodowej, zwłaszcza tej świadomości świeżo okrzepłej (...). W takim ujęciu pamięci historia jest często idealizowana, to jest historia własnych zasług i cudzych przewin – wyjaśnił Nałęcz.

Dodał, że przy budowaniu partnerskich stosunków między Polską a Ukrainą trzeba pamiętać o zagrożeniach płynących właśnie z idealizacji przeszłości.

Kunert: pamięć musi być zakorzeniona w prawdzie

Sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Andrzej Krzysztof Kunert mówił, że przy rozmowie o dialogu między narodami podejmowana jest problematyka wyznaczana przez kluczowe zarówno dla Polaków, jak i Ukraińców pojęcia: pamięć, prawdę, pojednanie i przebaczenie.

– Mamy pewne problemy z uszeregowaniem tych pojęć (...) z ich zdefiniowaniem, ich akceptacją oraz powszechną zgodą na temat tego, kto ma odpowiadać za każde z nich – tłumaczył Kunert.

– Prawda jest i powinna być jedna, niepodważalna i niedyskutowana. Pamięci mogą być różne (...). Pamięć jednak musi być zakorzeniona w prawdzie – mówił sekretarz ROPWiM, instytucji odpowiadającej za pamięć o żołnierzach poległych za ojczyznę i ofiarach zbrodniczych totalitaryzmów.

Kunert podkreślił, że w przypadku rozmów o rzezi wołyńskiej skala zbrodni jest ogromna, a miejsc wymagających upamiętnienia - bardzo wiele. Według niego wspólna, polsko-ukraińska troska o miejsca pochówku ofiar może być najlepszym początkiem długiej, trudnej, ale niezbędnej drogi, którą mają przed sobą Polacy i Ukraińcy.

Stereotypy przeszkodą w zbliżeniu Polaków i Ukraińców

Konferencja w Pałacu Prezydenckim.

Fundamentalną przeszkodą w zbliżaniu Polaków i Ukraińców obu
narodów do wyjaśnienia zbrodni wołyńskiej są bardzo głęboko utrwalone
stereotypy – mówił dziś były minister spraw zagranicznych prof. Adam
Rofteld w Pałacu Prezydenckim podczas konferencji na temat zbrodni
wołyńskiej w przededniu 70. jej rocznicy.Prof. Andrzej Kunert dodawał z kolei: „Nie może być tak, że te
spojrzenia będą tak absolutnie różne; że będziemy mówili nie tylko o
dwóch różnych pamięciach, ale o dwóch prawdach. Prawda jest jedna”. W
odbywającej się w Pałacu Prezydenckim konferencji naukowej „Zbrodnia
wołyńska. Historia-pamięć-edukacja. W przededniu 70. rocznicy”
uczestniczą polscy i ukraińscy historycy. W pierwszej części pt. „Wokół
pamięci” wzięli także udział duchowni Kościoła katolickiego w Polsce i
na Ukrainie oraz Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego.



Abp Józef Michalik zaznaczył, że dialog polsko-ukraiński na temat
zbrodni wołyńskiej jest możliwy i rozwija się dlatego, że w krajach
Europy zachodniej nie ma takiej wrażliwości na kwestie pojednania
narodów, jak w naszej części Starego Kontynentu. Przypomniał, że temat
ten stał mu się bliski jeszcze w czasach jego posługi jako biskupa
gorzowskiego, na Ziemi Lubuskiej, gdzie zostało przesiedlonych wielu
mieszkańców Kresów Południowych. Już jako metropolita przemyski
uświadomił sobie jeszcze bardziej, że miejscowa ludność do dziś żywo
rozpamiętuje wojenną przeszłość, a zbrodnia wołyńska jest przywoływana
przez rodziny pomordowanych w różny sposób. – Te rany pozwalają
zobaczyć, że mamy obowiązek dotknąć tych żarzących się jeszcze
`historycznych węgli`. Nie wolno tego chować pod dywan, bo ta nienawiść
czy niechęć będzie się tliła – podkreślił.



Wyraził wdzięczność Ukraińskiemu Kościołowi Greckokatolickiemu oraz
biskupom rzymskokatolickim za podejmowanie inicjatyw mających na celu
zjednanie obydwu narodów i dążenie do rzetelnego zbadania przeszłości.
Podkreślił, że do właściwego zrozumienia, co naprawdę stało się na
Wołyniu w czasie wojny, potrzebny jest odpowiedni stosunek do prawdy. -
Mówimy często w naszych duszpasterskich odezwach i wystąpieniach, że
prawda bez miłości nie jest prawdą chrześcijańską, nie jest prawdą
obiektywną. Prawdę trzeba podawać nawet trudną, z wczuciem się w
sytuację, w okoliczności – zaznaczył abp Michalik.



Pytany o stan dialogu polsko-ukraińskiego, abp Michalik przypomniał
krótko historię relacji Kościoła katolickiego w Polsce i Kościoła
greckokatolickiego na Ukrainie. Wspomniał m.in., że już w 1945 kard.
August Hlond spotkał się w Rzymie, w Kolegium Św. Jozafata, z biskupem
Iwanem Buczko, by wspomnieć „o potrzebie nawiązania kontaktu”.



W 1988 r. grekokatolicy świętowali na Jasnej Górze tysiąclecie Chrztu
Rusi. W 2001 r. we Lwowie, w czasie wizyty Jana Pawła II, kard. Lubomir
Huzar przepraszał za dokonane przez swoich wiernych historyczne winy. W
2005 r. wspólny list wydali kard. Lubomir Huzar i abp Józef Michalik.



Odnosząc się do zapowiedzi podpisania w piątek wspólnej Deklaracji w
związku z 70. rocznicą zbrodni wołyńskiej (dokonają jej abp Światosław
Szewczuk, abp Jan Martynia, abp Józef Michalik i abp Mieczysław
Mokrzycki) metropolita przemyski zaznaczył: „Nie mamy tytułu występować w
imieniu całej Ukrainy i Polski, wszystkich mieszkańców, ale w imieniu
wierzących i wszystkich, którzy będą się z nami solidaryzować, by nie
naruszyć prawa kogokolwiek do własnego zdania”. Wspomniał, że pozytywnie
o pojednaniu wypowiadają się także przedstawiciele Kościoła
prawosławnego na Ukrainie. Dodał, jego pragnieniem jest, by poszerzył
się krąg tych, którym leży na sercu pojednanie polsko-ukraińskie.



Jak zaznaczył, pojednanie ma wpływ nie tylko na stosunek obydwu narodów
do przeszłości, ale też na wzajemną przyszłość, która „wchodzi nam
drzwiami i oknami do naszych serc i do naszej rzeczywistości
duszpasterskiej”. – To jest pole, które będzie pokazywało skuteczność i
owocność tego dialogu – jak wobec współczesnych problemów oba Kościoły
mogą się zachować, jakie zająć stanowisko, w jaki sposób sobie pomóc –
powiedział abp Michalik.



Biskup pomocniczy archidiecezji lwowskiej Ukraińskiego Kościoła
Greckokatolickiego władyka Benedykt nawiązał do Ewangelii, która jest
fundamentem chrześcijaństwa. Jak stwierdził, autorzy Ewangelii nie
starali się przekazać własnej prawdy o Bogu, ale podawali prawdę im
objawioną.



Zbrodnię wołyńską nazwał tragedią. Nawoływał do budowania wzajemnych
relacji polsko-ukraińskich „w oparciu o przyjaźń i zrozumienie”. Jak
stwierdził, były różne okresy wzajemnego dialogu – był on mniej lub
bardziej intensywny, ale najważniejsze jest to, że jest kontynuowany.
Zaznaczył, że zawsze, gdy nadchodził trudny okres w tym dialogi,
Ukraiński Kościół Greckokatolicki nie wahał się zabrać w tej sprawie
głosu. Dodał, że obydwa Kościoły powinny pracować w sposób bardziej
trwały i bardziej aktywnie.



Jego zdaniem, nie może być jednak tak, że Kościół jest angażowany do
polepszania relacji między narodami tylko wtedy, gdy nadchodzą trudne
sprawy. Apelował o to, by w dialogu słuchać nie tylko głosu polityków,
ale też Kościoła. – My jako biskupi też powinniśmy być inicjatorami
spotkań, prowadzić dyskusję. Oczywiście Kościół greckokatolicki nie może
przejąć na siebie całości dialogu, nie tylko my powinniśmy mówić o
tragedii wołyńskiej – zwracał uwagę władyka Benedykt.



Metropolita lwowski abp Mieczysław Mokrzycki, nie zaproszony do udziału
w panelu, zwrócił uwagę, że pierwszymi, którzy mają tytuł do tego, by w
sprawie zbrodni wołyńskiej zabierać głos, są „ci, przeciw którym
skierowany był ten akt nienawiści” - potomkowie i rodziny pomordowanych.
Wyraził też nadzieję, że konferencja w Pałacu Prezydenckim przyczyni
się do pojednania polsko-ukraińskiego, do pojednania między Kościołem
greckokatolickim a Kościołem łacińskim” oraz do upamiętnienia wszystkich
miejsc związanych ze zbrodniami na Wołyniu.



Ukraiński historyk Andrij Portnow ubolewał nad brakiem strategii
Ukrainy w stosunku do zmierzenia się z kwestią zbrodni wołyńskiej oraz
nad dysproporcją zaangażowania obydwu państw i społeczeństw w dialog na
ten temat. - Po stronie polskiej przez ostatnie dwadzieścia lat mieliśmy
do czynienia z dużą ilością inicjatyw państwowych i niepaństwowych,
czego nie można powiedzieć o stronie ukraińskiej – mówił Portnow. Po
stronie polskiej wymienił m.in. organizację debat i konferencji,
publikacje naukowe i programy badawcze, działalność Instytutu Polskiego w
Kijowie. – Natomiast państwo ukraińskie praktycznie usunęło się z
prowadzenia jakiejkolwiek polityki pamięci – powiedział historyk. W tym
kontekście opowiedział się za umiędzynarodowieniem debaty na temat rzezi
wołyńskiej.



Portnow podkreślił, że pamięć współczesnego społeczeństwa ukraińskiego o
zbrodni wołyńskiej jest ograniczona do mieszkańców tamtego regionu. – W
przypadku większości mieszkańców kraju w przekazach rodzinnych nie ma
nic na temat tego, co się wydarzyło na Wołyniu. Z tego powodu poziom
podstawowej wiedzy jest inny niż w Polsce, mówiąc wprost: jest o wiele
niższy – tłumaczył ukraiński historyk.



Do takiego stanu wiedzy i pamięci Ukraińców o Wołyniu przyczyniła się w
znacznym stopniu propaganda w czasach ZSRR. - Cały wysiłek tej
historiografii był skierowany na to, by przedstawić UPA jako
faszystowskich kolaborantów, wspominając o ich przestępstwach wobec –
generalnie - ludności sowieckiej. Dlatego wielu ludzi, którzy ukończyli
szkoły w czasach komunistycznych, nie mieli szansy, by dowiedzieć się
czegokolwiek na ten temat – mówił Portnow.



Z kolei po odzyskaniu niepodległości w 1991 r. – kontynuował historyk z
Kijowa - Ukraina zetknęła się z poważnym problemem znalezienia
odpowiedniego języka historycznego, by opowiedzieć swoją przeszłość z
lat wojny. – Tu wyszło na jaw, że wszystkie te trudne tematy – związane
nie tylko z Wołyniem, ale też np. z zagładą Żydów – zostały wykorzystane
do aktualnych debat politycznych. - Debata o tym, jak potraktować UPA i
całe ukraińskie podziemie narodowe, dalej trwa i wpisuje się szerzej w
kontekst debaty na temat stosunku Ukrainy do komunizmu i wydarzeń
powojennych – poinformował Portnow.



„Historia UPA nie ogranicza się do Wołynia, ale nie może być
opowiedziana w sposób odpowiedzialny bez tego tematu, choć takie próby
na Ukrainie są” – zaznaczył ukraiński historyk.



Były minister spraw zagranicznych prof. Adam Rotfeld stwierdził, że
fundamentalną przeszkodą w przyspieszeniu procesu zbliżania obu narodów
do wyjaśnienia zbrodni wołyńskiej, są bardzo głęboko utrwalone
stereotypy. Ich przezwyciężanie napotyka na trudności w stosunkach
między wieloma krajami, choćby dlatego, że pamięć ludzka, w sposób
niekiedy bezwiedny, spycha w niepamięć wszystko to, co było bolesne i
tragiczne, zarówno po stronie sprawców, jak i ofiar. Stąd dojście do
prawdy po latach staje się coraz trudniejsze. Historycy mają jednak
szansę takiego ukazania przeszłości, zwłaszcza młodym pokoleniom, by
wyrządzone zło nigdy więcej się nie powtórzyło.



Jak wyjaśnił, proces dochodzenia do prawdy w kwestii zbrodni wołyńskiej
jest wśród Ukraińców bardzo złożony, gdyż skomplikowana jest kwestia
tożsamości tego narodu. Inaczej owa tożsamość jest kształtowana na
Ukrainie Zachodniej, Zakarpaciu, Bukowinie, Ukrainie Centralnej i
Wschodniej. – Zszycie tych elementów sukna jest bardzo trudne. W Polsce
ten proces był łatwiejszy. Poczucie wspólnoty narodowej przetrwało nawet
mimo 123 lat utraty niepodległości – wyjaśniał prof. Rotfeld.



Zdaniem sekretarza Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Andrzeja
Kunerta, „być może trzeba kolejnych dwudziestu lat, jednego czy dwu
pokoleń, by o zbrodni wołyńskiej można być mówić razem, szanować własne,
nieco inne, pamięci, spierając się nawet ostro – ale w oparciu o
niepodważalny zrąb faktów”. – Jest faktem, jaki procent ludności w roku
1942, 1943, 1944 stanowili na Wołyniu Polacy; jest faktem, jaka była
liczba ofiar po obu stronach; są policzone miejscowości, w których
doszło do mordów; jest faktem ich bestialski charakter. To są fakty, nie
powinno się nawet podejmować próby ich podważenia – stwierdził prof.
Kunert.



„Nie może być tak, że te spojrzenia będą tak absolutnie różne; że
będziemy mówili nie tylko o dwóch różnych pamięciach, ale o dwóch
prawdach. Prawda jest jedna. Byłoby cudownie, gdybyśmy wszyscy się
zgodzili i – tak jak mówi chrześcijaństwo – że prawdzie musi towarzyszyć
miłość, ale wydaje się, że to jeszcze bardzo daleka droga” – powiedział
prof. Kunert.



„Zbrodnia wołyńska to cierń, który musi być wyjęty, by więcej nie
krwawił i nie ranił” – mówił z kolei prezydencki doradca prof. Tomasz
Nałęcz. Zaznaczył, że dialog na płaszczyźnie religijnej budzi obecnie
największe nadzieje. Dodał, że duchowni różnych wyznań w większości
mówią w tej sprawie jednym głosem i jest szansa, że „będzie to miało
autentyczne przełożenie na miliony wiernych, miliony Polaków i
Ukraińców”.



Za istotne uznał też relacje polsko-ukraińskie na szczeblu państwowym i
politycznym, choć uznał, że przynajmniej polscy politycy, zamiast
wzorować się na kapłanach i „szukać tego, co łączy, szukać prawdy, która
ma służyć przebaczeniu i porozumieniu” – wykorzystują „przeszłość jako
paliwo w bieżących sporach”.

DEKLARACJA

Arcybiskupa Większego Światosława Szewczuka, Metropolity Kijowsko-Halickiego Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego,

Arcybiskupa Józefa Michalika, Metropolity Przemyskiego obrz. łac.,Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski,

Arcybiskupa Mieczysława Mokrzyckiego, Metropolity Lwowskiego obrz. łac., Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Rzymskokatolickiego Ukrainy,

Arcybiskupa Jana Martyniaka, Metropolity Przemysko-Warszawskiego, Kościoła bizantyńsko-ukraińskiego.

„Niech dzięki oczyszczeniu pamięci historycznej wszyscy będą gotowi stawiać wyżej to, co jednoczy, niż to, co dzieli” (bł. Jan Paweł II)

Spotykamy się w Warszawie, w przededniu obchodów 70-tej rocznicy zbrodni na Wołyniu, których symbolem stały się wydarzenia z 11 lipca 1943 r. Ofiarami zbrodni i czystek etnicznych stały się dziesiątki tysięcy niewinnych osób, w tym kobiet, dzieci i starców, przede wszystkim Polaków, ale także Ukraińców, oraz tych, którzy ratowali zagrożonych sąsiadów i krewnych. Ofiara ich życia wzywa nas w tych rocznicowych dniach do szczególnie głębokiej refleksji, do gorliwej modlitwy o odpuszczenie grzechów i przebaczenie, a także o łaskę stawania w prawdzie wobec Boga i ludzi. 70-lecie tych tragicznych wydarzeń stanowi również kolejną okazję, aby zwrócić się z apelem do Polaków i Ukraińców o dalsze kroki na drodze do braterskiego zbliżenia, które jest niemożliwe bez szczerego pojednania. Zachęca nas także do tego obchodzony w tym roku jubileusz 1025-lecia Chrztu Rusi oraz pierwszy rok przygotowań do obchodów 1050-lecia Chrztu Polski. A przecież ochrzczony człowiek i naród przyjmuje nie tylko odpuszczenie grzechów i otrzymuje nadzieję zbawienia, ale także gotowość życia Ewangelią Jezusa Chrystusa z jej nakazem przebaczania win.

Jesteśmy świadomi, że tylko prawda może nas wyzwolić (por. J 8, 32); prawda, która niczego nie upiększa i nie pomija, która niczego nie przemilcza, ale prowadzi do przebaczenia i darowania win. Jako dzieci jednego Ojca w niebie kierujemy do Jego miłosierdzia prośbę o przebaczenie w duchu słów Modlitwy Pańskiej: „Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Pamiętamy przy tym o pięknych kartach współżycia naszych narodów, o radościach i sukcesach współpracy, ale i o krzywdach, jakie zostały wyrządzone zwłaszcza w trakcie II wojny światowej i w jej następstwie. Wiemy, że chrześcijańska ocena zbrodni wołyńskiej domaga się od nas jednoznacznego potępienia i przeproszenia za nią. Uważamy bowiem, że ani przemoc, ani czystki etniczne nigdy nie mogą być metodą rozwiązywania konfliktów między sąsiadującymi ludami czy narodami, ani usprawiedliwione racją polityczną, ekonomiczną czy religijną.

Pragniemy dzisiaj oddać hołd niewinnie pomordowanym, ale i przepraszać Boga za popełnione zbrodnie oraz raz jeszcze wezwać wszystkich, Ukraińców i Polaków, zamieszkujących zarówno na Ukrainie, jak i w Polsce oraz gdziekolwiek na świecie, do odważnego otwarcia umysłów i serc na wzajemne przebaczenie i pojednanie.

Przypominamy słowa kard. Lubomira Huzara z 2001 r., że „niektórzy synowie i córki Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego wyrządzali zło – niestety świadomie i dobrowolnie – swoim bliźnim z własnego narodu i z innych narodów”. Jako zwierzchnik Kościoła greckokatolickiego pragnę powtórzyć te słowa dzisiaj i przeprosić Braci Polaków za zbrodnie popełnione w 1943 r. W imię prawdy uważamy, że przeproszenia i prośby o wybaczenie wymaga postawa tych Polaków, którzy wyrządzali zło Ukraińcom i odpowiadali przemocą na przemoc.

Jako przewodniczący Episkopatu Polski kieruję do Braci Ukraińców prośbę o wybaczenie.

Do dzisiaj Polacy i Ukraińcy noszą w swojej pamięci bolesne rany i wspomnienia tragedii wołyńskiej. W sposób szczególny widoczne są one w społeczeństwie współczesnej Ukrainy, którego dobro duchowe jest najważniejsze także dla Kościoła Rzymskokatolickiego na Ukrainie. Dlatego z gorącą troską, jako przewodniczący Episkopatu Rzymskokatolickiego Ukrainy przyłączam się do apelu o pojednanie. Mam nadzieję, że pomimo tragicznej przeszłości możliwe są dobrosąsiedzkie i chrześcijańskie relacje Polaków i Ukraińców, gdziekolwiek się spotykają, współpracują i myślą o przyszłości.

Za godny potępienia uważamy skrajny nacjonalizm oraz szowinizm. To on bowiem, obok ateistycznego i totalitarnego komunizmu oraz nazizmu, był ideologią, która w trakcie XX stulecia spowodowała miliony ofiar.

To, co niektórym jawiło się wówczas jako usprawiedliwione w oczach Boga, okazało się bezwzględnym deptaniem Jego przykazań. Przed obliczem Pana, w świetle Jego kategorycznego żądania „Nie zabijaj!”, wyrażamy gorzką świadomość przewinień, gdyż nic nie usprawiedliwia wzajemnej wrogości, prowadzącej aż do przelewu bratniej krwi.

Obiektywne poznanie faktów oraz ukazanie rozmiarów tragedii i dramatów przeszłości staje się dzisiaj pilną sprawą historyków i specjalistów, bo tylko poznanie prawdy historycznej wyciszyć może narosłe wokół tej sprawy emocje. Apelujemy więc do polskich i ukraińskich naukowców o dalsze badania oparte na źródłach i o współdziałanie w wyjaśnianiu okoliczności tych przerażających zbrodni, jak również sporządzenie listy imion wszystkich, którzy ucierpieli. Widzimy też potrzebę godnego upamiętnienia ofiar w miejscach ich śmierci i największego cierpienia.

Pragniemy przypomnieć, że katoliccy biskupi polscy i ukraińscy rozpoczęli rozmowy o potrzebie pojednania obu Kościołów i narodów już w październiku 1987 r. na spotkaniu w Rzymie poprzedzającym millennium chrztu Rusi Kijowskiej. W rok później doszło do historycznej liturgii na Jasnej Górze z udziałem kard. Józefa Glempa oraz kierującego Kościołem Greckokatolickim kard. Myrosława Lubacziwskiego. Milenijne obchody Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego na Jasnej Górze, w duchowej stolicy Polski, były istotnym krokiem zwiastującym wyjście tego Kościoła z podziemia w ZSRR, prześladowanego tam i zakazanego.

Profetyczne znaczenie miały słowa bł. Jana Pawła II wypowiedziane we Lwowie w 2001 r.: „Niech dzięki oczyszczeniu pamięci historycznej wszyscy będą gotowi stawiać wyżej to, co jednoczy, niż to, co dzieli, ażeby razem budować przyszłość opartą na wzajemnym szacunku, na braterskiej wspólnocie, współpracy i autentycznej solidarności".

W czerwcu 2005 r. w Warszawie i we Lwowie ogłoszony został wspólny list Synodu Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego i Konferencji Episkopatu Polski. Obie strony wypowiedziały wówczas słowa: „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie!”, będące wcześniej fundamentem pojednania polsko-niemieckiego, z nadzieją, że zaowocują teraz w relacjach polsko-ukraińskich. Wolę takiego działania potwierdziły tysiące wiernych, odpowiadając: „Amen”.

Dziś oddajemy hołd i czcimy pamięć tych Ukraińców i Polaków, którzy ryzykując życiem, ratowali bliźnich przed zagładą lub też w inny sposób stawali w ich obronie w tych dramatycznych czasach. Modlimy się wspólnie o wieczne odpoczywanie dla wszystkich niewinnych ofiar, które zginęły w 1943 roku na Wołyniu. Modlimy się także o miłosierdzie Boże dla tych, którzy ulegli ideologii przemocy i nienawiści, a także o to, by wojna, która już dawno wygasła na naszych ziemiach, nie trwała dziś w sercach ludzi. Dlatego myśląc o obecnych i przyszłych pokoleniach, powtarzamy w imieniu naszych Kościołów, że nienawiść i przemoc zawsze jest degradacją człowieka i narodu, przebaczenie, braterstwo, współczucie, pomoc i miłość stają się natomiast trwałym i godnym fundamentem kultury współżycia ludzkiego.

Myśląc o przyszłości jesteśmy świadomi, że bez wzajemnego pojednania nasz Kościół nie byłby wiarygodny w wypełnianiu swej ewangelicznej misji, a nasze narody nie będą miały perspektywy współpracy i rozwoju w płaszczyźnie tak religijnej, jak i politycznej. Uważamy też, że współpraca wolnej Polski z wolną Ukrainą jest niezbędna, by w tej części Europy panował pokój, ludzie cieszyli się wolnością religijną, a prawa człowieka nie były zagrożone. Widzimy też potrzebę wspólnego świadectwa chrześcijan z Polski i Ukrainy w jednoczącej się Europie. Wspólnie stajemy w obliczu wyzwań, jakie stwarza sekularyzacja i próba organizacji życia „jakby Bóg nie istniał”. Jesteśmy częścią historii Bożej miłości i – zgodnie z zachętą Ojca Świętego Franciszka – powinniśmy być ogniwem tej miłości w świecie. Kościoły, które doświadczyły męczeństwa, mają szczególne prawo do przypominania Europie o jej chrześcijańskich korzeniach.

Niech Bóg wejrzy na Kościół żyjący na naszych ziemiach i pomoże polskiemu oraz ukraińskiemu narodowi, aby żyjąc w pokoju dzieliły się swym duchowym bogactwem oraz wnosiły swój wkład w jedność i przyszłość Europy!

Ślemy też braterskie pozdrowienia Braciom Prawosławnym, wierząc, że proces wzajemnego pojednania uzdrowi rany, które są przeszkodą nie tylko w harmonijnym współżyciu narodów, ale i w szczerym dążeniu do jedności Chrystusowego Kościoła.

+ Józef Michalik
Arcybiskup Metropolita Przemyski obrz. łac.
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

+ Jan Martyniak
ArcybiskupMetropolita Przemysko-Warszawski
Kościoła bizantyńsko-ukraińskiego

+ Światosław Szewczuk
Arcybiskup Większy Metropolita Kijowsko-Halicki
Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego

+ Mieczysław Mokrzycki
Arcybiskup Metropolita Lwowski obrz. łac.
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Rzymskokatolickiego Ukrainy

Warszawa, 28 czerwca 2013 r.

Podstawą polsko-ukraińskiego pojednania powinno
być bezwzględne i jednoznaczne potępienie ideologii skrajnego
nacjonalizmu i czynów, które z niego wynikły - uważa abp Mieczysław
Mokrzycki. Metropolita lwowski w rozmowie z KAI mówi m. in. o
zbliżających się obchodach 70. rocznicy zbrodni wołyńskiej,
oczekiwaniach związanych z wizytą abp. Światosława Szewczuka,
zwierzchnika Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego w Polsce i
podpisanie wspólnej deklaracji polsko-ukraińskiej, jak i o trudnych
relacjach obu obrządków na Ukrainie oraz sytuacji Kościoła
rzymskokatolickiego w tym kraju.

KAI: Od 25 lat toczy się bardzo ważny dialog pomiędzy
Kościołem rzymskokatolickim z Polski a Ukraińskim Kościołem
Greckokatolickim. Przyniósł on, m. in. historyczny, wspólny dokument z
2005 r., który wpisuje się w jedną z najpiękniejszych kart historii
Kościoła ostatnich dziesięcioleci: budowy pojednania pomiędzy narodami,
zwaśnionymi na skutek dwudziestowiecznych totalitaryzmów. Jak ten
proces należy kontynuować? Co jeszcze trzeba zrobić?


- Kościół, wierny swej misji, powinien utwierdzać pokój. I prawdą jest,
że zawsze zabierał głos w sytuacjach trudnych, dzielących narody,
wywołujących konflikty czy podziały. Tak było w sytuacji pojednania
polsko-niemieckiego, tak też powinno być przy pojednaniu
polsko-ukraińskim. Jednak w tym drugim przypadku okoliczności są
bardziej złożone. Przykładem w tym względzie jest przypadająca w tym
roku 70. rocznica Tragedii Wołyńskiej. Pojednanie polsko-niemieckie
stało się możliwe na gruzach nazizmu, przy jednoczesnym potępieniu
ideologii, która spowodowała ludobójstwo. Obecnie na Ukrainie,
szczególnie zachodniej, najbardziej naznaczonej cierpieniem, nacjonalizm
traktowany jest jako ideologia państwowotwórcza, a nacjonalistyczni
liderzy wynoszeni są do rangi bohaterów. A brak wiedzy o przeszłości i
wynikającej z tego wrażliwości społeczeństwa na straszliwe zbrodnie jaką
były np. nacjonalistyczne czystki etniczne na Wołyniu w 1943 roku,
bardzo komplikuje uporządkowanie tej części wspólnej historii w duchu
prawdy, sprawiedliwości, miłości i pamięci, czyli po prostu pojednanie.

KAI: Na czym polega wspomniany brak?


- W historiografii ukraińskiej mówi się o przesiedleniach Polaków, a
nie o mordach. Często o konflikcie polsko-ukraińskim. A nie był to
problem tylko natury stosunków polsko-ukraińskich, ale przede
wszystkim natury etycznej. Tragedię zrodził zbrodniczy plan budowania
własnego państwa, m. in. przez usunięcie wszystkich "obcych". Za takich
uznano Polaków, w większości rzymskich katolików, od wieków
mieszkających na tych ziemiach. Ale ofiarami rzezi padali nie tylko
Polacy, ale wszyscy inni nie podzielający ideologii nienawiści. Byli
wśród nich chrześcijanie wszystkich konfesji występujących na tych
ziemiach. Zrozumiałym jest, ze względu na uwarunkowania, że największe
ofiary poniósł Kościół rzymskokatolicki. Na przykład całkowicie została
zniszczona diecezja łucka, która miała wielowiekową historię.
Archidiecezja lwowska uległa spustoszeniu. I mordowano także księży
greckokatolickich oraz duchownych prawosławnych. Konflikt dotyczył nie
tylko obszaru relacji między narodami, ale sfery postaw i wartości.


Myślę, że podstawą pojednania powinna być bezwzględne i jednoznaczne
potępienie ideologii skrajnego nacjonalizmu i czynów, które z niego
wynikły. Formuła, która na Ukrainie próbuje się wyjaśniać czy uzasadniać
np. to, co działo się przed 70 laty na Wołyniu, jest błędna. Bo
chociaż nie jest to zbrodnia, która obarcza cały naród, chrześcijanie
muszą jednoznacznie potępić zbrodnię, która wyrządziła wielką krzywdę
narodowi i polskiemu, i ukraińskiemu, nazwać po imieniu zło, które dało
jej początek. Niestety, takiej refleksji często brakuje w środowiskach
Kościoła greckokatolickiego. Na szczeblu najwyższej hierarchii możemy
nawet obserwować publiczne zachwalanie ideologii nacjonalizmu i aktywne
popieranie działaczy nacjonalistycznych. W takiej sytuacji trudno
szukać zrozumienia dla właściwego odczytania trudnej przeszłości,
gotowości do pełnego pojednania.

KAI: Przypomnijmy,
że mamy już na koncie kilka pięknych aktów przeprosin i pojednania
polsko-ukraińskiego. Wspomnijmy słowa wypowiedziane przez kard.
Lubomyra Huzara w obecności papieża w 2001 r. we Lwowie: "Stało się
tak, że niektórzy synowie i córki Ukraińskiego Kościoła
Greckokatolickiego wyrządzali zło — niestety świadomie i dobrowolnie —
swoim bliźnim z własnego narodu i z innych narodów. W twojej obecności,
Ojcze Święty, i w imieniu Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego,
pragnę za nich wszystkich prosić o przebaczenie Boga". Później, w
"Liście biskupów greckokatolickich Ukrainy i rzymskokatolickich Polski z
okazji aktu wzajemnego przebaczenia i pojednania" z 2005 r., padły
słowa: "Przepraszamy i prosimy o przebaczenie".

- Były
to akty pojednania, w których jednak owo zło nie zostało nazwane.
Oczywiście list z 2005 r. był bardzo ogólny i jak wówczas zauważył abp
Leszek Sławoj Głódź, trudno było już w pierwszym liście wchodzić w
konkrety i szczegóły z historii obu narodów. Ale należy też zauważyć, że
ze strony greckokatolickiej nigdy jeszcze nie padły słowa totalnego
potępienia zbrodni. Mówiono najczęściej o tzw. tragicznych wydarzeniach
na Wołyniu w 1943 roku.

http://ekai.pl/wydarzenia/temat_dnia/x68171/abp-mokrzycki-o-potepieniu-s...

KRESOWY RUCH PATRIOTYCZNY

(Porozumienie Organizacji Kresowych i Kombatanckich)

Al. Ujazdowskie 6a 00-461 Warszawa

Warszawa 27 czerwca 2013 r.

PRZESŁANIE DO MŁODEGO POKOLENIA POLAKÓW

    
Problem banderowskiego ludobójstwa ma wymiar i zakres międzynarodowy.
Obejmowało ono wszystkie grupy etniczne na terenie Kresów Wschodnich
Rzeczypospolitej.

         
Mordercy z formacji zbrojnych OUN-UPA byli polskimi obywatelami (w tym
czasie nie było państwa ukraińskiego). W latach 1939-1947 mordowali oni w
bestialski sposób: Polaków, Żydów, Rosjan, Czechów, Ormian, Romów i
inne mniejszości.

              Bratobójczego mordu na ludności ukraińskiej dokonywali w latach

    
1941-1951. Mordowali tych Ukraińców, którzy nie identyfikowali się z
ideologią i programem sobornego nacjonalizmu ukraińskiego typu
faszystowskiego, autorstwa Dmytra Doncowa.

             
Ze szczególnym okrucieństwem mordowano małżeństwa mieszane. Dla
zachowania czystości ukraińskiej krwi, zmuszano pod groźbą męczeńskiej
śmierci, aby współmałżonek ukraiński własnoręcznie mordował żonę i
córkę, a syn Ukrainiec – matkę i siostrę (religię i narodowość
dziedziczyło się: syn po ojcu, córka po matce).

    
My, Kresowianie, już nieliczni świadkowie banderowskiego ludobójstwa i
zagłady Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej Polskiej, w dniu bolesnej 70.
rocznicy oddajemy cześć i hołd ponad 280 tysiącom obywateli polskich, w
większości kobiet, dzieci i starców. W tej liczbie ujęto 80 tysięcy*
Ukraińców, zamordowanych przez ounowsko-upowską Służbę Bezpeki za odmowę
udziału w zbrodni bądź udzielanie pomocy polskim sąsiadom, jak i tych,
którzy odrzucali faszystowską ideologię integralnego nacjonalizmu
ukraińskiego.

        
W sztafecie pokoleń, u kresu naszego życia, przekazujemy Wam, droga
młodzieży, nasz historyczny depozyt dziedzictwa kulturowego Kresów,
nasze doświadczenia i wiedzę. Obyście wyprowadzili z tego właściwe
wnioski, zwłaszcza w obliczu odradzającego się i rosnącego w siłę
faszyzmu, nazizmu i ukraińskiego integralnego nacjonalizmu na Ukrainie i
w innych miejscach Europy. To właśnie Wasza przyszłość jest poważnie
zagrożona.

             
Obecnie niemal regułą stało się pisanie – tworzenie – historii „na
zamówienie”, zgodnie z zapotrzebowaniem doraźnej polityki. Niestety,
czynnie w tym uczestniczy część hierarchów Kościoła katolickiego i
Cerkwi grekokatolickiej. A przecież to duchowieństwo grekokatolickie
stanowiło kadry przywódcze OUN-UPA. Na przykład doktor teologii, ksiądz
Iwan Hrynioch, kapelan batalionu SS Nachtigal, był członkiem prowidu OUN
i łącznikiem do metropolity Andrieja Szeptyckiego. To z ambon
cerkiewnych sączono jad nienawiści. W wielu wypadkach duchowni brali
osobisty udział w mordowaniu. A dzisiaj ich ideologiczni potomkowie
święcą pomniki zbrodniarzy i zabiegają o wyniesienie ich na
ołtarze.                

             
Co w tym kontekście są warte nawoływania do „pojednania”, „wzajemnego”
przebaczenia i pozostawienia wiedzy o ludobójstwie historykom? 
Wyobraźmy sobie, jaką odpowiedź daliby Żydzi, gdyby ich wzywano do
zapomnienia o Holokauście?         

             
Kategorycznie odrzucajcie fałszywe i podstępne hasło „pojednania”
polsko-ukraińskiego, sugerujące konflikt między tymi narodami. Chodzi w
nim bowiem o ukrycie faktycznych zbrodniarzy – formacji zbrojnych
OUN-UPA, do których należało tylko około 2% Ukraińców.
Odpowiedzialnością za ludobójstwo nigdy nie obciążaliśmy narodu
ukraińskiego.

    
Symboliczne polsko-ukraińskie pojednanie na wieki wieków dokonało się
przez krew Polaków i Ukraińców, zastygłą na tych samych siekierach,
nożach, widłach i sierpach, których banderowcy używali do zabijania.
Tego aktu pojednania nikt już nie cofnie.   

             
Termin ludobójstwo jest kategorią prawną, ma również wymiar moralny. My
kładziemy akcent na moralną stronę tego problemu. Stosunek do ofiar i
zbrodniarzy jest testem na człowieczeństwo.

    
Współcześni Polacy i Ukraińcy, z wyjątkiem pogrobowców Bandery, nie
mają do siebie żadnych pretensji, a wzajemne relacje są raczej poprawne.

             
To najokrutniejsze w naszych dziejach ludobójstwo nigdy nie zostało
ukarane ani potępione. W tej sytuacji parlamenty obu państw powinny
uznać formacje OUN-UPA za zbrodnicze i potępić ich zbrodnie. Ten akt
uczyniłby zadość prawdzie i sprawiedliwości oraz stworzyłby trwały grunt
pod dobrosąsiedzkie współżycie narodów i państw.

             
Bądźcie przezorni i czujni, aby nie dopuścić do powtórki tragicznej
historii. W oparciu o prawdę historyczną budujcie zdrowe fundamenty
przyjaznych relacji między sąsiednimi narodami i państwami.

              Obecni i przyszli wyborcy, dobrze zapamiętajcie postawę i oblicze polityków i parlamentarzystów.

                                                                                                 Przewodniczący

                                                                                                  Jan Niewiński

______________

    
*Liczbę 80 tysięcy zamordowanych Ukraińców podano na podstawie prac
dwóch nienacjonalistycznych historyków ukraińskich, profesorów Witalija
Masłowskiego i Wiktora Poliszczuka. Obejmowały one okres 1941-1951.

http://warszawa.prawicarzeczypospolitej.org/index.php?option=com_content&view=article&id=172%3Aprzeslanie-do-mlodego-pokolenia-polakow&catid=49%3Ahistroia&Itemid=139

15:08

Drzwi cerkwi zatrzaśnięte przed rodzinami pomordowanych Polaków 2013-06-28

Jeszcze na kilka dni przed przyjazdem abp. Świętosława Szewczuka niektórzy mieli nadzieję, że greckokatolickie władze kościelne przełamią się i pozwolą rodzinom pomordowanych Kresowian uczestniczyć w nabożeństwie żałobnym w cerkwi przy ul. Miodowej w Warszawie. Tym bardziej, że Katolicka Agencja Informacji podała, iż na nabożeństwo oprócz establishmentu partyjno-rządowego zaproszeni zostaną także "świadkowie tragedii". Niestety nadzieje okazały się złudne. W ostateczności zaproszono bowiem tylko hierarchów kościelnych oraz urzędników i polityków. Typowy "sojusz ołtarza z tronem".

W imieniu rodzin pomordowanych napisałem w tej sprawie do ks. kard. Kazimierza Nycza, którego pałac znajduje się przy ul. Miodowej, naprzeciw cerkwi. Jednak na list nie otrzymałem żadnej odpowiedzi. To też typowe zachowanie.

Wczoraj ab. Szewczuk pojechał na Lubelszczyznę, której znaczna część także ogarnęły ludobójcze akcje UPA. Tutaj także nie spotkał się z rodzinami pomordowanych oraz nie odwiedził miejsc zbrodni. Zresztą organizatorzy wizyty robią, co mogą, aby zagraniczny gość był ogrodzony od zwykłych Polaków. Tak jak to było za czasów komunistycznych.

Oczywiście wczoraj ani razu nie padło słowo "ludobójstwo". Ani z ust polityków, ani hierarchów grecko-, ani rzymskokatolickich. Chociaż słowa "prawda" było odmieniane przez wszystkie przypadki.

http://www.isakowicz.pl/index.php?page=news&kid=8&nid=8093

Powiat Jarosław potępił ludobójstwo 2013-06-28

Kolejny akt odwagi polskich samorządowców.

Uchwała Nr XXXVI/343/2013

Rady Powiatu Jarosławskiego

z dnia 26 czerwca 2013 r.

dotycząca przyjęcia stanowiska Rady Powiatu Jarosławskiego w sprawie upamiętnienia ofiar ludobójstwa w 70 rocznicę rzezi na Wołyniu i kresach południowo-wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie § 17 ust. 2 Statutu Powiatu Jarosławskiego (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 595)

Rada Powiatu Jarosławskiego uchwala, co następuje:

§1

Przyjmuje się stanowisko Rady Powiatu Jarosławskiego w sprawie upamiętnienia ofiar ludobójstwa w 70 rocznicę rzezi na Wołyniu i kresach południowo-wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej, stanowiące załącznik do niniejszej uchwały.

§2

Wykonanie uchwały powierza się Przewodniczącemu Rady Powiatu Jarosławskiego.

Upoważnia się Przewodniczącego Rady Powiatu do przekazania niniejszej uchwały Marszałkowi Sejmu i Marszałkowi Senatu Rzeczpospolitej Polskiej

§3

Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Przewodniczący Rady Powiatu

Leszek Szczybyło

Załącznik do Uchwały
Nr XXXVI/343/2013

Rady Powiatu Jarosławskiego

z dnia 26 czerwca 2013 r.

„Istniejemy, póki ktoś o nas pamięta”

W 2013 roku przypada 70 rocznica mordów na Wołyniu, których kulminacją była krwawa niedziela 11 lipca 1943 r. W tym dniu członkowie Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i Ukraińskiej Powstańczej Armii rozpoczęli masowe czystki etniczne mające charakter ludobójstwa, na terenie Wołynia a także Podola i innych ziem południowo-wschodnich Rzeczpospolitej. Łącznie w latach 1939 - 1947 wymordowano setki tysięcy Polaków i obywateli polskich narodowości żydowskiej, ormiańskiej, czeskiej jak i wielu Ukraińców, którzy nie popierali opętańczej nacjonalistycznej ideologii.

Rada Powiatu Jarosławskiego, dając świadectwo prawdzie i pamięci, oddaje hołd, pomordowanym i potępia tę haniebną zbrodnię.

Rada Powiatu Jarosławskiego wyraża uznanie i wdzięczność tym Ukraińcom, którzy
z narażeniem własnego życia, w tamtych dramatycznych czasach nieśli pomoc swoim polskim sąsiadom.

Rada Powiatu Jarosławskiego uznaje również za niedopuszczalne wszelkie próby honorowania, usprawiedliwiania czy rehabilitowania zbrodniarzy spod znaku OUN- UPA
i apeluje o przywrócenie prawdy historycznej o tych wydarzeniach.

Rada Powiatu Jarosławskiego wyraża poparcie dla projektu wielu środowisk, ustanowienia przez Sejm dnia 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian.

http://www.isakowicz.pl/index.php?page=news&kid=8&nid=8094

posłuchaj teraz

posłuchaj teraz

http://www.radiownet.pl/#/publikacje/poranek-25-czerwca-2013

Nie ma umowy, są umorzenia

Zenon Baranowski

http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/42258,nie-ma-umowy-sa-umorzenia.html

Deklaracja Kościoła i Cerkwi nie zawiera prawdy 2013-06-29

Udzieliłem wczoraj szeregu wywwiadów. Doceniam w nich pewne pozytywy, które niesie wspólna deklaracja Kościoła rzymskokatolickiego i Cerkwi greckokatolickiej w Polsce i na Ukrainie, ale zasadniczą wadą jest brak powiedzenia prawdy o ludobójstwie, a bez tej prawdy nie da się zbudowac pojednania pomiędzy dwoma wspólnotami religijnymi.

W tym duchu wypowiadałem się dla Frondy:

Wciąż powtarzane są półprawdy o ludobójstwie dokonanym na Polakach

http://www.isakowicz.pl/index.php?page=news&kid=66&nid=8101

oraz dla portalu Niezalezna.pl

http://niezalezna.pl/42923-przeprosiny-za-wolyn-specjalnie-dla-nas-komen...

Mój komentarz zamieściła także "Gazeta Polska Codziennie" oraz „Dziennik Polski”.

Całość pod linkiem:

http://www.dziennikpolski24.pl/pl/aktualnosci/kraj/1279530-przebaczenie-...

POWIEDZIELI:

Ks. TADEUSZ ISAKOWICZ-ZALESKI:

- Ze smutkiem muszę powiedzieć, że choć III RP ma blisko ćwierć wieku, to do dziś nie udało się przełamać zmowy milczenia w sprawie zbrodni wołyńskiej. I teraz, w 70-lecie apogeum ludobójstwa, gdyby nie inicjatywa rodzin osób pomordowanych, to mielibyśmy powtórkę z przeszłości, gdy ludzie stojący na czele państwa i Kościoła w zasadzie milczeli o tym ludobójstwie. Najsilniejsze polskie partie, na czele z PO i PiS, od lat zachowują się dwuznacznie. Jedynie PSL mówi jasno, że było to ludobójstwo, bo ma świadomość, że ofiarami UPA-OUN byli przede wszystkim chłopi. Jeśli chodzi o władze Kościoła katolickiego, to robią kroki wymuszone, bez przekonania. Choć wśród biskupów nie brakuje wyjątków, którzy zbrodnię nazywają po imieniu. Do nich należy m.in. bp świdnicki Ignacy Dec czy kard. Stanisław Dziwisz, który rozumie wagę sprawy, a także abp Mieczysław Mokrzycki. Niestety, przewodniczący Episkopatu Polski abp Józef Michalik wypowiada się w sposób miałki.

Abp Światosław Szewczuk nie mówi całej prawdy. Nie przyznał, że było to ludobójstwo. Ale najwięcej pretensji do abp. Szewczuka mam o to, że nie spotkał się z rodzinami pomordowanych. Zresztą na wczorajszą mszę św. za zmarłych nie zaproszono rodzin pomordowanych.

Prof. ADAM DANIEL ROTFELD, były szef dyplomacji:

- Nie mamy prawa oczekiwać, aby ci, którzy są potomkami sprawców, i ci, którzy są potomkami ofiar, mieli wspólną pamięć w tej sprawie. Należy sporządzić wspólnie z Ukrainą "katalog faktów i zdarzeń" na Wołyniu. Fakty i zdarzenia nie powinny być kwestionowane.

Prof. GRZEGORZ MOTYKA, historyk z PAN:

- Od dawna za sztuczny i nieprawdziwy uważam dylemat, czy zbrodnię wołyńsko-galicyjską nazywać ludobójstwem, bo to oczywiste.

http://www.isakowicz.pl/index.php?page=news&kid=8&nid=8102

Do marszałków Sejmu i Senatu oraz podkarpackich parlamentarzystów zaapelowali o ustanowienie 11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian.

Projekt rezolucji przygotował i odczytał Dariusz Iwaneczko, radny PiS. Jest w nim mowa o Polakach, którzy "padli ofiarą masowych mordów dokonanych przez ukraińskich nacjonalistów na Wołyniu i na pozostałych terenach”. "Pamięć o nich powinna na trwale stać się częścią polskiej świadomości historycznej”.

Janusz Łukasiewicz, radny Regii Civitas stwierdził, że również jego klub przygotował rezolucję. Zaproponował jednak, aby tą PiS-owską uzupełnić o słowa o dążeniu Polaków do pojednania i przyjaźni z Ukraińcami, ale "zbudowanych tylko i wyłącznie na prawdzie i wspólnym potępieniu zbrodni”.

Wszyscy obecni na sali radni głosowali za przyjęciem dokumentu.

W kuluarach dyskutowano o nieobecności aż siedmiu z ośmiu radnych PO. Na sesji był tylko szef klubu Jerzy Krużel.

http://www.nowiny24.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=%2F20130627%2FPRZEMYSL%...

Uchwała Nr XXXVI/343/2013
Rady Powiatu Jarosławskiego
z dnia 26 czerwca 2013 r.

dotycząca przyjęcia stanowiska Rady Powiatu Jarosławskiego w sprawie upamiętnienia ofiar ludobójstwa w 70 rocznicę rzezi na Wołyniu i kresach południowo-wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie § 17 ust. 2 Statutu Powiatu Jarosławskiego (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 595)

Rada Powiatu Jarosławskiego uchwala, co następuje:

§1

Przyjmuje się stanowisko Rady Powiatu Jarosławskiego w sprawie upamiętnienia ofiar ludobójstwa w 70 rocznicę rzezi na Wołyniu i kresach południowo-wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej, stanowiące załącznik do niniejszej uchwały.

§2

Wykonanie uchwały powierza się Przewodniczącemu Rady Powiatu Jarosławskiego.
Upoważnia się Przewodniczącego Rady Powiatu do przekazania niniejszej uchwały Marszałkowi Sejmu i Marszałkowi Senatu Rzeczpospolitej Polskiej

§3

Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Przewodniczący Rady Powiatu
Leszek Szczybyło

Janusz WojciechowskiPamięciobójstwo
wołyńskie. "Zabijali tak strasznie, żeby nie tylko martwi milczeli, ale
i żywi nie byli w stanie o tym zabijaniu opowiedzieć...."

Nad ukraińskimi zbrodniami na Wołyniu i Podolu nie było sądu ani
trybunału. Był trybunał nad Niemcami w Norymberdze, był sąd w Rwandzie, w
byłej Jugosławii, były różne sądy i trybunały – a ta zagłada ponad 3
tysięcy wsi, ta straszna, nie dająca się opowiedzieć rzeź ponad 120
tysięcy Polaków nie została nawet symbolicznie osądzona.