Dziś polityka polskiego rządu nie jest realizacją żadnego polskiego programu, jest realizacją zapotrzebowania zewnętrznego

Po konsultacjach kanclerz Niemiec Olaf Scholz oświadczył, że Niemcy
będą starały się realizować wsparcie na rzecz osób ocalałych z okupacji.
Dodał, że w Berlinie powstanie miejsce upamiętnienia polskich ofiar
II wojny światowej. Podczas wspólnej konferencji szefów rządów
dziennikarz zapytał, czy polski premier nie jest rozczarowany, że nie
udało się ustalić konkretnej pomocy dla żyjących Polaków poszkodowanych
w II wojnie światowej. Premier odpowiedział, że nie jest w żadnym
stopniu rozczarowany „propozycją i dobrym gestem ze strony kanclerza
Niemiec i niemieckiego rządu, bo nie ma takich gestów, które
by usatysfakcjonowały Polaków i takiej sumy pieniędzy, która
by zrównoważyła to, co się stało w trakcie II wojny światowej”. Dodał, że w tej kwestii nie ma sporu między nim a kanclerzem Niemiec. W sensie
prawnym problem reparacji został opisany w decyzjach i traktatach
rządowych, ale można różne konsekwencje i wnioski wyciągać z tego,
co tak naprawdę to oznacza. Dla mnie jest ważne, że dzisiaj usłyszałem
słowa i deklaracje, które potwierdzają powszechne przekonanie w Polsce,
że wymuszone historią zrzeczenie się reparacji nie zmienia faktu, ile
tragicznych strat w ludziach, majątku, terytoriach Polska poniosła
wskutek napaści Niemiec— powiedział Tusk.

Wystarczyło pół roku rządów Tuska, by Polska ze śmigającej i porywającej stała się człapiącą i śmiertelnie zmęczoną

Gdy kanclerz Olaf Scholz przybył 2 lipca 2024 r. do Warszawy
(na międzyrządowe konsultacje) wyglądało to tak, jakby rewizor
przyjechał z centrum na prowincję. Prawdziwy rewizor, a nie udawany, jak
u Mikołaja Gogola, chociaż z podobnym nastawieniem. Prawdziwy rewizor
nie tylko kontroluje, ale też przywozi jakieś paciorki, żeby prowincja
się starała. I żeby się nie buntowała, że w przeszłości była
niemiłosiernie eksploatowana i okradana.Rewizor Scholz nawet miedziakami nie sypnął. Nie talarami, tylko miedziakami.
Miał przywieźć obietnicę kilkuset milionów euro dla garstki żyjących
jeszcze polskich ofiar niemieckiej zbrodniczej wojny i okupacji. Miał,
ale coś się zacięło. Plus miał obiecać trochę miedziaków dla wspólnej
przyszłości, czyli na projekty obronne, a została chyba tylko współpraca
przy ochronie zewnętrznej granicy Unii. Pewnie jedynymi w miarę pewnymi
miedziakami są te na Dom Polsko-Niemiecki w Berlinie - zamiast budowy
wielkiego i godnego pomnika polskich ofiar szerzenia w latach 1939-1945
przez Niemcy cywilizacji na podbitych polskich ziemiach. Polska wysoce energetyczna i pełna wigoru po 13 grudnia 2023 r. staje
się zmęczona, niedomagająca, strachliwa i znowu zakompleksiona. To nie
jest tylko kłopotliwa przypadłość. To jest zbrodnia na Polsce, na jej
potencjale, na przyszłości. Tusk w przyspieszonym tempie robi z Polski
grajdoł. Robi zahukaną prowincję. Robi kolonię Niemiec. Polska się
we wszystkim cofa, no może poza zamordyzmem i ograniczaniem wolności
oraz praw. Polska miała swój błysk, własne wysokie tempo,
zadziwiające świat sukcesy (przede wszystkim gospodarcze). Polacy byli
ze swojego państwa dumni, nie czuli się Europejczykami drugiej, lecz
pierwszej kategorii. I przyszedł Tusk, który to wszystko rozwala.
Pół biedy, gdyby robił to z powodu swego kulturowego i ogólnego
zdziadzienia, z powodu zramolenia umysłu i uroków życia rentiera
w kapciach. On to może robić z powodu kompleksów i uzależnienia
od Niemiec. Bo Polska śmigająca i porywająca jest problemem przede
wszystkim dla Niemiec. Czy zatem 2 lipca 2024 r. kanclerz Niemiec
odwiedził premiera suwerennego państwa czy tylko gubernatora niemieckiej
prowincji, który za wszelką cenę chce zasłużyć na pochwały pana
i rewizora? Odpowiedź wydaje się prosta.

Scholz
spektakularnie upokorzył Tuska. W sprawie reparacji nie dał mu nic. W
odpowiedzi Tusk skłonił się nisko, i cmoknął z zachwytu

Co przywiózł w sprawie reparacji kanclerz Scholz?
Ofertę budowy domu polsko-niemieckiego, a więc starą sprawę, która leży
na stole od lat, i która i tak została przez Berlin rozmyta. Pierwotnie
chodziło przecież przede wszystkim o pomnik, o widoczny, jednoznaczny
hołd dla polskich ofiar. Tego jednak nie będzie. Będzie za to bliżej
nieokreślone centrum, które zapewne stanie się przestrzenią rozmywania
niemieckiej odpowiedzialności, i być może „dzielenia się winą”
z Polakami i Polską. Druga niemiecka propozycja dotyczy udzielenia pomocy żyjącym ofiarom II wojny światowej. Jest spóźniona, niekonkretna, nieśpieszna, i w istocie niczego nie zmienia. A więc reparacji nie będzie, za to Niemcy wezmą sobie przywództwo w Europie, i jeszcze Polska będzie im dziękowała. Dawno
Polska nie została tak mocno upokorzona, jak dziś, w czasie wspólnej
konferencji Tuska i Scholza. To jednak nie koniec tej sprawy. Wolna
Polska znów podniesie tę kwestię.

Prezydent:
Jeśli premier zgadza się z niemieckim stanowiskiem, że doszło do
jakiegoś zrzeczenia się, to powiem tak: ja się nie zgodzę

Prezydent został zapytany podczas konferencji o słowa premiera,
że „wymuszone historią zrzeczenie się reparacji nie zmienia faktu, ile
tragicznych strat w ludziach, majątku, terytoriach Polska poniosła
wskutek napaści Niemiec”. Nie podzielam stanowiska,
że kiedykolwiek polskie władze, czy władze komunistyczne czy
jakiekolwiek inne, w sposób skuteczny zrzekły się prawa do roszczeń
i zadośćuczynienia za krzywdy, jakie ponieśliśmy w trakcie II wojny
światowej. Nie uważam tutaj, że jakakolwiek rezygnacja czy jakiekolwiek
zrzeczenie się z roszczeń było dokonane prawnie skutecznie— powiedział Andrzej Duda. Jak dodał, „nie uważa, że rezygnacja czy zrzeczenie się roszczeń było dokonane  prawnie skutecznie”. Jeśli premier zgadza się z niemieckim stanowiskiem, że doszło do jakiegoś zrzeczenia się, to powiem tak: ja się nie zgodzę — stwierdził prezydent.

Umiera państwo często dramatycznie słabe, często niezdolne do działania, politycznie kolonizowane przez swoich sąsiadów, ale jednak udające, że jest demokracją parlamentarną, przynajmniej starające się działać w ramach konstytucji i zasad prawa. Umiera w sposób nieodwołalny, ostateczny. Uśmiercają ją Donald Tusk, Adam Bodnar, Bartłomiej Sienkiewicz,
ale także neo-prokuratorzy oraz policjanci sankcjonujący jawne
bezprawie. Właściwie już ją uśmiercili. Tego państwa nie ma, i już nigdy
nie będzie.

Włam do KRS po wizycie Scholza, zamach na TVP przy Jourovej, przejęcie prokuratury na oczach Reyndersa. Skąd te zbieżności?