ks. Isakowicz: Lustracja - pełna panorama postaw

Ha ha, znowu się wydało, że nie czytają, a krytykują! Jak się okazuje Monisia Olejnik przygotowując się do dysputy o lustracji z księdzem Isakowiczem - Zaleskim, nie zadała sobie nawet trudu przejrzenia spisu treści jego książki "Księża wobec bezpieki", co bardzo by się jej przydało. W swoim niedawnym programie Stokrotka podejmowała próby prowadzenia z księżulem dyskusji o lustracji w Kościele (i nie tylko) jak "równy z równym". Gdy więc ksiądz poinformował, że wiele akt SB czeka dopiero na zbadanie, mało tego – nie wiadomo jakie będą płynąć z nich wnioski, oraz zwrócił uwagę, że gros już zbadanych akt stawia w pozytywnym albo bardzo pozytywnym świetle lustrowanych księży, pani redaktor spytała zaskoczona: to dlaczego o tym nie słyszymy, dlaczego na tapetę wyciąga się jedynie przypadki wstydliwe, dokumentację dotyczącą działalności w pełni świadomych, podłych donosicieli? To przecież krzywdzi tych, którzy zostali jedynie zarejestrowani w błogiej nieświadomości tego faktu, nie ukazuje dramatu innych, którzy nie poszli na współpracę z esbekami, czy też ją zerwali – czyli ogólnie zaciemnia obraz sytuacji, lansuje drani, nie wspomina o bohaterach, czy po prostu o przyzwoitych. Na to ksiądz Isakowicz zgodnie z prawdą: „w mojej książce zawarłem pełną panoramę postaw”. O czym więc mogłaby przeczytać Stokrotka, gdyby tylko sięgnęła po książkę „Księża wobec bezpieki”? Najpierw natknęłaby się na już wiele znaczącą dedykację zapowiadając poniekąd o czym książka traktuje: „ kapłanom i świeckim, zapomnianym bohaterom zmagań z systemem komunistycznym”. Czy ta dedykacja ma na celu potępienie ludzi małej wiary, którzy się złamali albo dobrowolnie poszli na współpracę? Idźmy dalej, do konkretnych opisów postaw ludzkich w sytuacji komuszego zagrożenia. Pierwszy z brzegu: ks. Michał Rapacz – na jednym z ostatnich swoich kazań rzekł: "Choćbym miał trupem paść, nie zaprzestanę tej Ewangelii głosić i nie wyrzeknę się własnego krzyża". W nocy z 11 na 12 maja 1946 (sobota-niedziela) do budynku plebanii wtargnęła bojówka złożona z komunistycznych działaczy w liczbie około 20 (…) prawdopodobnie odczytano mu wyrok śmierci, a wyprowadzany z plebanii powtarzał Niech się dzieje Twoja wola, Panie. Ksiądz Rapacz najpierw ciągnięty na powrozie wokół kościoła, bity, został wzięty do oddalonego o ok. 1 km lasu. Tam uderzono go twardym przedmiotem w głowę i zastrzelono z pistoletów - oddano 4 strzały. Aby nikt nie wezwał pomocy domowników trzymano pod lufami pistoletów do 3 nad ranem.” ks. Kazimierz Jancarz - Był nieustannie inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa, która za pośrednictwem zwerbowanych w jego otoczeniu tajnych współpracowników przeprowadzała gry operacyjne, mające na celu jego skompromitowanie w oczach wiernych. Mimo to „widząc rosnącą aktywność robotników, ks. Kazimierz założył Duszpasterstwo Ludzi Pracy. Jego celem było organizowanie pomocy represjonowanym i poszkodowanym.” Udzielał on pomocy materialnej poszkodowanym i bezrobotnym, organizował transporty żywności i odzieży dla najuboższych i prowadził ewidencję osób, które ucierpiały podczas strajku (w Hucie Lenina w 1988 – przyp. mój). Ukoronowaniem działalności ks. Kazimierza Jancarza i Duszpasterstwa była zorganizowana w parafii św. Maksymiliana Międzynarodowa Konferencja Praw Człowieka.” W książce podano także wiele przykładów księży, którzy zerwali współpracę. Wspomnijmy m.in. o: ks. Stanisławie Czartoryskim ps. „Kos” ks. Jan Wolny senior ps. „Szarotka” ks. Witold Kacz ps. „Kazek” – więziony w nieludzkich warunkach „chcąc ratować życie, zgodził się na tajną współpracę z UB”, ale zaraz po przedterminowym zwolnieniu, mimo utraty władzy w nogach i poruszania się na wózku, zerwał współpracę z bezpieką. Oczywiście są i przypadki chciałoby się rzec stereotypowe – podjęcia współpracy i donoszenia, jednak proporcje postaw szlachetnych do tych „nieco mniej godnych pochwały” kształtują się, jak mówi sam ksiądz Isakowicz, w granicach 90 do 10 na korzyść tych pierwszych. Drogie komuszki i obrońcy agentów! Dla samej przyzwoitości należałoby czasem poczytać, poznać wroga, nie powielać wygodnych schematów. Złodziej zawsze najgłośniej krzyczy „łapaj złodzieja” – wtedy łatwiej wtopić mu się w tłum. Złodziej wmawia sobie, że wszyscy dookoła kradną, a po jakimś czasie zaczyna w to wierzyć. źródło: ks. Isakowicz-Zaleski „Księża wobec bezpieki” oraz wikipedia.org