Projekt Mitteleuropa, czyli od Merkozy przez Merkoland do MeCron.

• Przecież pacynki nie mogą mieć własnego zdania - to o najważniejszych osobistościach UE 
  
• Bądź odważny, gdy rozum zawodzi. I trawajmy! - zdanie herbertowskie, które powinniśmy wyryć na drzwiach każdego naszego domu.
  

Nawołują do budowy armii europejskiej. Inaczej Unia się rozpadnie

W „Politico” trzech autorów przekonuje, że powstanie
armii Unii Europejskiej jest już tylko kwestią czasu. I sporo wskazuje
na to, że mają rację! Bruksela już teraz chce zarezerwować 13 miliardów
euro na Europejski Fundusz Obronny a jedyne, co zdaje się ją jeszcze
powstrzymywać, to wcześniej podpisane traktaty zakazujące finansowania
broni i operacji wojskowych. Autorzy zwracają też uwagę, że może być ciężko przezwyciężyć wzajemną
nieufność rządów, by uczynić z UE „mocarstwo wojskowe, zdolne do
przeciwstawienia się Rosji, a przy tym działające niezależnie od Stanów
Zjednoczonych i mające globalne wpływy”. Przypominają także, że
zwolennikiem tej idei jest… Wiktor Orban.

— powiedział w „Salonie politycznym Trójki” były minister spraw zagranicznych Witold Waszczykowski.

Jest to eksperyment, zobaczymy czy będą wartością dodaną

— dodał.

Jak zaznaczył:

W Trójmorzu chodzi o współpracę
i integrację w ramach UE. O podniesienie naszego rozwoju, tej części
Europy, do poziomu rozwoju Europy Zachodniej.

W rozmowie pojawił się również temat wizyty prezydenta Andrzeja Dudy w USA.

Zakładam, że prezydent Trump wspomni o jakimś zaangażowaniu inwestycyjnym Stanów Zjednoczonych w Trójmorze

— stwierdził poseł PiS.

Stany
Zjednoczone są najważniejszym naszym sojusznikiem. Jedynym w zasadzie
sojusznikiem, który postrzega podobnie problemy bezpieczeństwa
naszego regionu

— dodał.

Szef KE na szczycie Trójmorza apeluje o współpracę Wschodu i Zachodu

Szef
Komisji Europejskiej Jean-Claude Juncker zaapelował we wtorek do
uczestników szczytu Inicjatywy Trójmorza, by działali na rzecz
ściślejszej współpracy między krajami wschodniej i zachodniej części UE.

Prezes BGK: Fundusz Trójmorza to praktyczny wymiar Inicjatywy Trójmorza

Fundusz
Trójmorza to praktyczny wymiar Inicjatywy Trójmorza - podkreśliła w
rozmowie z PAP prezes Banku Gospodarstwa Krajowego Beata
Daszyńska-Muzyczka. Fundusz, który ma zostać uruchomiony jeszcze w

Fundusz Trójmorza będzie dysponował kwotą 5 mld euro

Niemcy i Francja ws. reformy sądownictwa w Polsce: sytuacja stała się pilna

Pytania
państw UE podczas wtorkowego wysłuchania Polski na Radzie UE
koncentrują się głównie na wydarzeniach z ostatnich dwóch miesięcy
dotyczących SN - wynika z informacji PAP ze źródeł dyplomatycznych..

Nowa polityka wschodnia Berlina. Niemcy chcą przyłączyć się do Trójmorza.

Kanclerz Niemiec Angela Merkel powiedziała w Berlinie,
że nie uważa, iż jej stopniowe odejście z polityki osłabi jej pozycję
negocjacyjną w rozmowach międzynarodowych.

Wierzę,
że nic się nie zmieniło w pozycji negocjacyjnej w rozmowach
międzynarodowych - oświadczyła Merkel na konferencji prasowej
z prezydentem Egiptu Abdem al-Fattahem as-Sisim. - Można nawet
powiedzieć, że będę miała więcej czasu na skoncentrowanie się na mojej
pracy szefowej rządu - dodała.

Według opublikowanego w niedzielę badania ośrodka Ifop na LREM zagłosowałoby 19 proc. wyborców, a na RN 21 proc.

W sierpniowym
sondażu skrajnie prawicowe Zjednoczenie (wcześniej Front Narodowy)
odnotowało 17-procentowe poparcie, a partia Macrona 20 proc.

Razem
z 7 procentami eurosceptycznej partii Powstań Francjo (DLF) suwerenisty
Nicolasa Dupon-Aignana i 1 procentem tzw. małych ugrupowań pragnących
Frexitu, czyli wyjścia Francji z UE, działających pod przewodnictwem
dawnych współpracowników Le Pen, Floriana Philippota i Francois
Asselineau, skrajną prawicę we Francji popiera łącznie prawie 30 proc.
wyborców. W sierpniu poparcie to było na poziomie 25 proc.

Sondaż przeprowadzono 30-32 października na grupie prawie tysiąca Francuzów.

Merkel mówiła w PE o tym, że UE potrzebuje więcej solidarności. Wśród
najważniejszych obszarów, w których UE jej zdaniem powinna być
zjednoczona, wymieniła m.in. politykę zagraniczną i bezpieczeństwo.

Jak powiedziała, w tym obszarze kraje powinny zrezygnować z jednomyślności tam, gdzie pozawalają na to traktaty.

Musimy stworzyć oddziały europejskie. (…). Powinniśmy pracować, by pewnego dnia mieć prawdziwą europejska armię

— zaznaczyła.

Po tych słowach rozległy się oklaski oraz buczenie na sali. Sytuację uspokajał szef PE Antonio Tajani.

Jak
dodała kanclerz, wspólna europejska armia mogłaby pokazać światu,
że wśród państw europejskich nie będzie wojny. Dodała, że taka armia nie
byłaby przeciwko NATO i że „nikt nie chce kwestionować klasycznych
sojuszy”. Zaznaczyła, że powinny istnieć wspólne szkolenia wojskowe.

Niemiecka
kanclerz Angela Merkel oświadczyła we wtorek w Parlamencie Europejskim
w Strasburgu, że strefa euro będzie funkcjonować tylko wtedy, gdy
wszystkie państwa należące do tej strefy będą realizowały swe
zobowiązania traktatowe.

Nasza wspólna
waluta może funkcjonować tylko wtedy, gdy każdy członek wywiąże się
ze swojej odpowiedzialności za zrównoważone finanse

— powiedziała Merkel, dodając, że w przeciwnym razie siła i stabilność strefy euro byłyby zagrożone.

Jeśli ktoś chce rozwiązać problemy przez zadłużenie, to zagraża stabilności euro

— wskazała.

Merkel: Mamy niestety Europę dwóch prędkości. To decyzja niektórych krajów UE

Juncker o wizji Europy: "Zgadzam się z tym, co powiedziała kanclerz Merkel"

Szef
Komisji Europejskiej Jean-Claude Juncker powiedział w PE w Strasburgu,
że całkowicie zgadza się z wizją Europy przedstawioną przez kanclerz
Niemiec Angelę Merkel. Jego zdaniem miała ona rację, gdy w...

A. Macierewicz: Pomysł utworzenia europejskiej armii jest sprzeczny z ideą UE niepodległych narodów

Angela Merkel i Emmanuel Macron opowiadają się za stworzeniem
europejskiej armii. Donald Trump jest przeciw, a Władimir Putin za. Były
szef MON Antoni Macierewicz podkreśla, że pomysł utworzenia
europejskiej armii jest sprzeczny z ideą Unii Europejskiej niepodległych
narodów. Co więcej, jak dodał, armia europejska nie jest w stanie
sprostać potędze atomowej Rosji.

Morawiecki: "Na wschód od Odry nikt w nie wierzy, że Nord Stream 2 to projekt biznesowy"

Na
wschód od Odry nikt w nie wierzy, że Nord Stream 2, to projekt
biznesowy; z punktu widzenia Polski to bardzo niebezpieczny projekt -
mówił w piątek w Hamburgu premier Mateusz Morawiecki na konferencji.

Kanclerz Niemiec Angela Merkel zażądała w czwartek od Rosji
zapewnienia wolnego dostępu do Morza Azowskiego i ukraińskiego portu
Mariupol. Zapowiedziała też, że poruszy ten temat w rozmowach
z prezydentem Władimirem Putinem na szczycie G20 w Argentynie.

Występując
na otwarciu niemiecko-ukraińskiego forum gospodarczego w Berlinie
zaznaczyła, że konflikt wokół Krymu można rozwiązać tylko poprzez
rozmowy, gdyż „żadnego rozwiązania militarnego nie ma”. Upomniała
jednocześnie Ukrainę, by „była mądra”.

Merkel zażądała od Rosji
uwolnienia trzech zatrzymanych w rejonie Cieśniny Kerczeńskiej
ukraińskich okrętów wojennych oraz ich załóg. Zarzuciła Putinowi,
że budując otwarty w maju most na Krym utrudnił żeglugę
przez tę cieśninę.

Szefowa niemieckiego rządu podtrzymała swą
gotowość dalszego rozmawiania wraz z Francją w tak zwanym formacie
normandzkim z Moskwą i Kijowem, choć dotychczasowe rezultaty tego
dialogu są według niej „bardzo, bardzo niewielkie”. Zarzuciła Rosji
podsycanie regionalnych konfliktów nie tylko na Ukrainie, ale również
w Gruzji, Mołdawii, Azerbejdżanie i Armenii.

Istnieje
pas państw, które nie mogą się rozwijać tak, jak by chciały. Nie możemy
jako Niemcy zamykać na to oczu - zadeklarowała.

Odniosła
się także do ukraińskiej krytyki projektowanego gazociągu Nord Stream
2 z Rosji do Niemiec. Jak wskazała, konieczne jest zagwarantowanie,
by Ukraina pozostała nadal ważnym krajem tranzytowym.

Możecie
wychodzić z założenia, że mimo innej oceny Nord Stream 2 z całą siłą
będziemy występować na rzecz Ukrainy jako państwa transportującego gaz
- zapewniła.

Czytaj również Niemcy dalej rżną głupa

W swym
przemówieniu na forum ukraiński premier Wołodymyr Hrojsman nie poruszył
kwestii gazociągu Nord Stream 2, ale podziękował kanclerz Merkel za jej
„twarde stanowisko” w konflikcie Ukrainy z Rosją.

Nowy kanclerz i nowe wybory w Niemczech? Ekspert: Zmiana szefa CDU będzie miała wielkie znaczenie

Ograniczenie rozrodczości, ograniczenie liczby urodzin pozwoliłoby lepiej przyjąć migrantów, którzy stukają do naszych drzwi

—cytuje Mistewicz.

Kraje
rozwinięte powinny też „posunąć się” i dać miejsce ponieważ swoim
stylem życia niszczą planetę. Gdyby się przestali rozmnażać a zostawili
to tym, którzy pukają do ich drzwi, świat byłby szczęśliwszy

—kolejny cytat Francuza.

Aby odpowiedzieć na to pytanie trzeba cofnąć się do okresu
powojennego i motywów, które powodowały zawarcie tego „małżeństwa
kontraktowego”. Bo zaiste, po 23 wojnach Francji z Niemcami było
to małżeństwo kontraktowe - bez miłości, podbite niechęcią i nieufnością
z jednej strony, a z drugiej oczekiwaniem na podniesienie rangi,
nobilitację i wprowadzenie na salony polityki międzynarodowej. Nie
da się zaprzeczyć, podpisany 22 stycznia 1963 r. Traktat Elizejski,
który zaprogramował stałe, francusko-niemieckie konsultacje rządowe, ale
też utworzenie komisji do spraw szkolnictwa i wymianę młodzieży,
zmienił oblicze Europy. Bez tego układu nie byłoby Unii Europejskiej
w jej dzisiejszym kształcie. Z miłością, czy choćby z sympatią obu
narodów nie miało to jednak nic wspólnego, raczej z wykalkulowanym
na zimno interesem politycznym.

Wprawdzie sygnatariusze
tego traktatu, prezydent Charles de Gaulle i kanclerz Konrad Adenauer
paradowali razem po ulicach Paryża w rządowym kabriolecie, to jednak ich
antypatia była tajemnicą poliszynela. Podobnie było z następcą
Adenauera, Ludwigiem Erhardem, nici sympatii nie łączyły też
Georges’a Pompidou i Willy’ego Brandta. Rzeczywiste zbliżenie między
Paryżem i Bonn wymusiły priorytety gospodarcze, co zaowocowało już
w 1952 r. powołaniem Wspólnoty Węgla i Stali, zainicjowanej przez szefa
francuskiej dyplomacji Roberta Schumana. W dokonującym się przełomie
fundamentalne znaczenie miała też zgoda Francji na włączenie
pozostającego pod jej kontrolą po II wojnie światowej Protektoratu Saary
do wówczas Niemieckiej Republiki Federalnej, w styczniu 1957 r. Jednak
przełamywanie mocno zakorzenionych uprzedzeń zapoczątkowało dopiero
chwycenie się za ręce prezydenta Francoise’a Mitterranda i kanclerza
Helmuta Kohla nad grobami ofiar I wojny w Verdun. Choć trudno
kwestionować szczerość przyjaźni tych polityków (kanclerz Kohl płakał
na pogrzebie Mitterranda), to jednak w szerszym kontekście jednym
z istotnych elementów francuskiej polityki wobec Niemiec był strach.

Właśnie
z obawy przed wzrostem znaczenia Niemiec, wcześniej znienawidzonego
przez wieki, kłopotliwego sąsiada, Francuzi postanowili go europeizować,
związać z sobą możliwie jak najściślej, aby mieć Niemców pod kontrolą.
Niemcy natomiast upatrywali w sojuszu z Francją i poprzez rozbudowywanie
wspólnotowych struktur w Europie szansy na swój awans polityczny. I tak
też się stało. Jednak niezależnie od tego, że oba te kraje stały się
lokomotywą przemian i ponadnarodowej integracji na naszym kontynencie,
trudno mówić o zaufaniu Francuzów do niemieckich partnerów, czego
dobitnym wyrazem był, łagodnie mówiąc, sceptyczny stosunek Paryża
do zjednoczenia Niemiec. W chwili demontażu muru berlińskiego Francuzi
pokpiwali, że tak bardzo kochają Niemców, iż chcieliby aż dwóch
ich państw.

Paryż obawiał się, że dotychczasowy po przyłączeniu
NRD do RFN ten dotychczasowy „gigant gospodarczy” i „karzeł polityczny”,
jak nazywano Republikę Federalną, urośnie w siłę i zacznie realizować
własną politykę. Nie były to obawy bezpodstawne, „karzeł” istotnie
przemówił własnym głosem. Pierwszym tego dowodem było zgłoszenie tuż
po zjednoczeniu przez kanclerza Kohla aspiracji do grona głównych
decydentów o losach świata - stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ,
o czym Francja nie chciała nawet słyszeć, oraz wymuszająca jej
ustępstwa, twarda postawa przy negocjowaniu kryteriów dla wspólnej
waluty i zasad funkcjonowania Europejskiego Banku Centralnego,
z siedzibą we Frankfurcie nad Menem. Najgorsze miało jednak dopiero
nadejść. Choć prezydent Jacques Chirac nie miał z Kohlem łatwego życia,
ostatnie, czego sobie życzył było wyborcze zwycięstwo Gerharda
Schrödera. I tu nastąpił wyraźny zwrot. Niemcy dowiodły, że czasy
francuskiej adwokatury dla Republiki Federalnej w Europie się skończyły
i odtąd będą rozmawiały z Francją „na równej wysokości oczu”.

Ku nieskrywanej
irytacji Paryża, kanclerz Schröder zaczął urzędowanie od odrzucenia
zaproszenia na obchody 80 rocznicy zakończenia I wojny, w których Kohl
uczestniczył regularnie. Jak stwierdził, „czas skończyć z kajaniem się
Niemców za historię”. Chirac nie mógł też przełknąć zapomnianego dziś
niemiecko-brytyjskiego memorandum o kierunkach rozwoju europejskiej
socjaldemokracji, które Schröder uzgadniał z pominięciem Francji,
z premierem Tony’m Blairem. Między Paryżem i Berlinem powiało chłodem.

Wprawdzie
na propagandowy użytek „małżeństwo kontraktowe” Francji i Niemiec wciąż
uchodziło za wzorcowe, coraz częściej jednak dochodziło w nim
do konfliktów, wzajemnych oskarżeń, a nawet awantur i rzucania inwektyw,
z odwoływaniem konsultacji międzyrządowych włącznie. Gdy przed szczytem
UE w Berlinie, na którym uchwalano pakiet reform Agenda 2000 i budżet
wspólnoty, kanclerz zapowiedział, że będzie domagał się ograniczenia
wpłat RFN, urynkowienia rolnictwa i likwidacji agrozasiłków, których
Francja była największym biorcą, w Paryżu uznano to wręcz za 
wypowiedzenie dotychczasowego partnerstwa. Chirac wypalił bez ogródek,
że „nie dopuści do meblowania unii po niemiecku”. Oliwy do ognia dolał
minister spraw zagranicznych Joschka Fischer, który przedstawił
koncepcję przebudowy struktur decyzyjnych unii i nowego podziału
kompetencji. Nad Sekwaną zawrzało, francuskie media przypomniały
o wszystkich wojnach z Niemcami i zarzuciły rządowi SPD-Zielonych
kolejną próbę „germanizowania Europy”. Szef francuskiej dyplomacji
Hubert Vedrine nazwał niemieckiego kolegę „laikiem z germańską pychą”
i „szczurołapem”. Niemieckie media zrewanżowały się Francuzom
oskarżeniami o „niereformowalne lewactwo”, „rynkową
ignorancję” i „wstecznictwo”.

Konsultacje międzyrządowe zastąpiły
połajanki na łamach prasy. Na kolejnym szczycie UE w Nicei rozmowa
kanclerza z prezydentem skończyła się trzaśnięciem drzwiami. Kością
niezgody był podziału głosów w Radzie UE; zdaniem Schrödera, liczba
ludności RFN jest o jedną trzecią większa niż Francji, zatem Niemcy
powinny mieć więcej głosów w tym gremium. Ekspert unijnej polityki
i londyński wydawca lord George Weidenfeld obwieścił wówczas
„definitywne pęknięcie niemiecko-francuskiej osi”.

Weidenfeld
się mylił, pęknięcia osi nie było, bo być nie mogło. Chirac i Schröder
zdawali sobie sprawę, że dogadanie się leży w ich obopólnym interesie.
W efekcie powstała niemiecko-francuska komisja, która opracowała
zamiennik dla eurokonstytucji i zrewidowała postanowienia ze szczytu
UE w Nicei, tak, by wzmocnić pozycję obu krajów (kosztem osłabienia siły
głosów m.in. Polski). Co więcej, Francja i przybierające na znaczeniu
Niemcy zgodnie sprzeciwili się polityce USA na Bliskim Wschodzie.
Do antyamerykańskiego tandemu Chiraca i Schrödera dołączył ochoczo
prezydent Rosji Władimir Putin (słynna „trojka”), który upatrywał w tym
nowym sojuszu możliwości zdetonowania monolitu Zachodu. Ku uciesze
Moskwy Schröder zaczął głośno podważać sens istnienia Sojuszu
Północnoatlantyckiego. Od tej chwili stosunki między Paryżem i Berlinem
znów weszły w fazę dopieszczania, „szczurołap” Fischer stał się nagle
„rzeczowym partnerem”, a prezydent i kanclerz zaczęli snuć plany nawet
o ustanowieniu podwójnego obywatelstwa dla Niemców i Francuzów. Na fali
politycznej konfrontacji z USA, spotkało się w Wersalu na wspólnej fecie
aż 1180 francuskich i niemieckich parlamentarzystów. W 2003 r. doszło
też do bezprecedensowego zdarzenia: na szczycie UE w Brukseli Niemcy
reprezentował z upoważnienia Schrödera prezydent Jacques Chirac.

Stosunki
Niemiec z USA, które latami roztaczały atomowy parasol ochronny nad
RFN, legły w gruzach. Ostatnim wizytom prezydenta George’a Busha juniora
w Berlinie towarzyszyły zorganizowane demonstracje z hasłami „Amis
go home” (które de facto po raz pierwszy pojawiły się już za kanclerza
Kohla, podczas pierwszej interwencji wojskowej w Zatoce Perskiej), „Fuck
U$A” i „Fuck Bush”… I tak było aż do radykalnej zmiany kursu przez
kanclerz Angelę Merkel, która odgruzowała transatlantyckie stosunki. Gdy
tuż po wyborczym zwycięstwie gościła w Paryżu, prezydentowi Chiracowi
poświęciła mniej czasu niż jego potencjalnemu następcy Nicolasowi
Sarkozy’emu. Kanclerz puściła mimo uszu zdanie „Sarko” z wiecu
wyborczego, że „Francja nie musi czerwienić się z powodu swej historii,
bo nie ma na sumieniu ludobójstwa i nie wynalazła tzw. rozwiązania
ostatecznego”. Nowy prezydent odwzajemnił się za jej wsparcie równie
efektownie: w dniu zaprzysiężenia znalazł kilka godzin, aby przylecieć
do Berlina i wycałować nową koleżankę. Wkrótce jednak także między nimi
zaczęła się ich bezpardonowa walka o to, kto jest ważniejszy i kto
nadaje ton w polityce europejskiej i zagranicznej.

Wychwalany
wcześniej w niemieckich mediach Sarkozy stał się tym, który chce
„zmarginalizować znaczenie Niemiec na arenie międzynarodowej”, lub
dosadniej - „fircykiem”, który „dla dorównania Merkel chodzi na takich
samych obcasach jak ona”, zaś kanclerz Niemiec ochrzczona została
we Francji mianem „Madame Non”, która „nie jest żadnym przykładem” dla
Grande Nation. I znów przykładami zadrażnień i otwartych konfliktów
między Berlinem i Paryżem mógłbym sypać jak z rękawa. Gdy podczas
jednego z posiedzeń w Brukseli niemiecki minister Peer Steinbrück
zwrócił uwagę Sarkozy’emu, że Francja łamie kryteria z Maastricht,
że ją też obowiązuje dyscyplina finansowa i „nie może szastać nie swoimi
pieniędzmi”, prezydent zbeształ głównego księgowego Merkel, obraził się
na nią, że trzyma jego stronę i odwołał zaplanowane spotkanie
międzyrządowe. Powodów do kolejnych sporów i utarczek było wiele.
Niemców irytowało forsowanie przez Francję idei stworzenia Unii
Śródziemnomorskiej, z udziałem państw z południa Europy, północy Afryki
i Bliskiego Wschodu, a Francuzów kłuło w oczy wzmacnianie wpływów
i korzyści gospodarczych RFN w środkowo-wschodniej Europie. Ponadto
Berlin zarzucał Francji utrudnianie niemieckim koncernom zakotwiczenia
na francuskim rynku, poprzez uprawiany przez Sarkozy’ego protekcjonizm,
interwencjonizm i łączenie firm w narodowe koncerny, jak np. Suez i Gaz
de France. Między Merkel i Sarkozy`m było już tak źle, że do prasy
bulwarowej trafiły przecieki z prośby skierowanej kanałami
dyplomatycznymi do prezydenta, aby tak nie obcałowywał pani kanclerz,
bo czuje się zażenowana. Ale i ta para, nazywana potem „Merkozy”, poszła
po rozum do głowy, że razem mogą więcej. Pod koniec kadencji Sarkozy
diametralnie zmienił ton i przekonywał wszem wobec, że „Niemcy i Francja
to dwie największe gospodarki w Europie, bez naszej jednomyślności nie
posuniemy się do przodu ani o krok”.

Jak jest dziś, po niedawnej
zmianie głównego lokatora w Pałacu Elizejskim, z niestrawnego dla niej
socjalisty Françoisa Hollande’a na Emmanuela Macrona? Można rzec, tak
jak było, z domieszką problemów własnych. Prezydent Macron próbuje
nieudolnie reformować zadłużoną po uszy, „niereformowalną” Francję,
z efektami widocznymi na ulicach Paryża, zaś kanclerz Merkel na skutek
jej absurdalnej polityki imigracyjnej popadła u wyborców w niełaskę
i utrzymuje się na urzędzie dzięki obietnicy, że więcej nie będzie się
o niego ubiegać… Na domiar radykalnej zmianie uległy nastroje w Europie,
coraz więcej państw otwarcie domaga się gruntownej przebudowy Unii
Europejskiej, zdominowanej dotychczas przez Niemcy i Francję. Kolejność
nie jest przypadkowa, bowiem to Francja stała się dziś petentem Niemiec,
to Francja oczekuje dziś ich wsparcia, zarównio w wybiciu się jej
z mizerii finansowej jak i podtrzymaniu decydującego znaczenia w Europie
oraz wpływów w polityce międzynarodowej. Z kolei Niemcy zdają sobie
sprawę, że bez Francji nie poradzą sobie z odradzającym się nurtem
narodowym w Unii Europejskiej. I znów interes jest wspólny…

Do odnowienia
ślubów małżeńskich Francji i Niemiec dojdzie de facto z inicjatywy
Macrona, co prezydent, któremu w sensie dosłownym pali się grunt pod
nogami, zaproponował podczas przemówienia na Sorbonie. Pogrążona
w kryzysie Merkel z ochotą podchwyciła tę dodatkową możliwość wpisania
się w historię. Nowy układ Francji i Niemiec ma stanowić „odpowiedź
na wyzwania XXI wieku”. Jaka to odpowiedź? Strony chcą utworzyć na stałe
mieszaną grupę parlamentarną, którą stanowić będzie po 50 posłów
Bundestagu i Zgromadzenia Narodowego. Chcą lepiej koordynować politykę
zagraniczną i obronną. Na marginesie warto przy tym nadmienić,
że Francja, w przeciwieństwie do Niemiec, dysponuje bronią atomową.
Na terenie RFN stacjonują jedynie rakiety z głowicami atomowymi w ramach
kontyngentu USA, którego niemieccy politycy z zlewa i prawa woleliby
się pozbyć. Jednym z priorytetów odnowionych ślubów ma być zobowiązanie
się Francji do poparcia starań Niemiec o… włączenie do grona stałych
członków Rady Bezpieczeństwa ONZ.

I tu koło się zamyka. Francuscy
politycy dobrze wiedzą, że nie od nich zależy dostawienie krzesła dla
Niemiec w wąskim gremium stałych członków Rady Bezpieczeństwa, że głos
decydujący będzie należał m.in. do USA. Więc będą „popierali”, poparcie
nic nie kosztuje. Z kolei Niemcy dokonują w ich aspiracjach kolejnego
kroczku do przodu, zgodnie z zasadą Realpolitik. Obie strony postanowiły
też zadbać o oprawę propagandową ich dążeń, czemu ma służyć
„intensyfikacja współpracy w zakresie kultury i kształcenia”, poprzez
integrację działających poza granicami takich instytucji, jak np. Goethe
Institut i Instytutu Francuskiego. „Zakotwiczeniem i punktem obrotowym
naszej przyjaźni pozostanie Unia Europejska”, zapowiedział szef
niemieckiej dyplomacji, socjaldemokrata (SPD), Heiko Maas. Jakiej Unii
Europejskiej? - to się wkrótce okaże, najpóźniej po zbliżających się
wyborach do europarlamentu. Tymczasem minister Maas wybrał się do Moskwy
i rzucił stanowczym tonem odnośnie do rosyjsko-niemieckiego gazociągu
Nord Stream 2 w budowie, że żadne „amerykańskie sankcje” i w ogóle „już
nikt nie zerwie tego projektu”. Symptomatyczne.

Czy Niemcom
i Francji uda się utrzymać samozwańczo-dominującą rolę we wspólnocie,
biorąc pod uwagę obecną sytuację polityczną i nastroje w poszczególnych
krajach członkowskich UE? Można wątpić, ale temu właśnie ma służyć
odnowienie ślubów w Akwizgranie. W każdym razie, kto sądzi, że będzie
to tylko manifestacja jedności i spektakl, ten jest w błędzie…

Przywódcy Francji Emmanuel Macron i Niemiec Angela Merkel
podpisują we wtorek 22 stycznia w Akwizgranie nowy traktat o współpracy.
Zacieśnianie współpracy francusko-niemieckiej nie jest niczym nowym.
Dwa państwa pretendujące do bycia główną osią UE postanowiły
„przyspieszyć” integrację i współpracę.

Ciężar gatunkowy tych krajów w UE, zwłaszcza po brexicie, oznacza
jednak konkretne konsekwencje dla reszty państw unijnych, w tym i
Polski. Traktat ma „sprostać wyzwaniom XXI wieku”.

W traktacie mocno akcentuje się zwłaszcza wspólną politykę obronną, a
nawet wprowadza, niezależnie od gwarancji w ramach NATO i tzw. „zasady
muszkieterów” („wszyscy za jednego, jeden za wszystkich”), artykuł,
który mówi, że te państwa „służą pomocą i pomocą wszelkimi dostępnymi
środkami, w tym siłą zbrojną, w przypadku zbrojnej agresji na ich
terytorium”.

Oba państwa formalizują istniejącą współpracę, zobowiązując się m.in.
do pogłębienia współdziałania gospodarczego w ramach
francusko-niemieckiej „strefy gospodarczej”, zwiększenia wymiany
kulturalnej i szkolnej i współpracy transgranicznej. Oba państwa mają
działać wspólnie na forum ONZ, zaś ich celem jest uzyskanie dla Niemiec
stałego miejsca w Radzie Bezpieczeństwa ONZ.

Merkel i Macron PAP

Wcześniejszy traktat elizejski kończył wielowiekową rywalizację
między Francją a Niemcami i stał się zalążkiem ich działań jako motoru
integracji europejskiej. Choć traktat z czasem skutecznie przełamał
niechęć między społeczeństwami obu państw – która kilkanaście lat po
zakończeniu II wojny światowej była jeszcze świeża – nie wszystkie cele
polityczne zostały osiągnięte. Charles de Gaulle chciał, aby poprzez
ofertę bliskiej współpracy dla Niemiec Zachodnich wyciągnąć je spod
wpływów Stanów Zjednoczonych. Teraz ten temat powraca.

W epoce Donalda Trumpa już obydwa kraje widzą pewien interes w
rywalizacji z Amerykanami (m.in. przytyki dotyczące ochrony klimatu i
Porozumienia Paryskiego, integracja obrony, poparcie dla
multilateralizmu przeciw forsowanym przez Trumpa umowom bilateralnym).

Nowa umowa budzi także obawy, że wbrew deklaracjom o „bardziej
suwerennej, zjednoczonej i demokratycznej Europie” – co zapowiadał urząd
prezydenta Macrona – traktat będzie pogłębiał podziały w Unii
Europejskiej. Większość członków z Europy Środkowo-Wschodniej niechętnie
patrzy na francusko-niemieckie przywództwo w UE, a traktat wzmacnia
poczucie, iż Berlin i Paryż chcą tu przewodzić i to w tonacji dużej
rezerwy do relacji transatlantyckich.

Obecny traktat nie musi mieć jednak takiej mocy jak ten z 1963 roku.
Adenauer i De Gaulle byli wielkimi politykami Europy. Wielkość Macrona
została mocno zredukowana przez problemy wewnętrzne, a kanclerz Merkel
jest już jedną nogą na emeryturze.

Nawet się z tym nie kryją! Manfred Weber dąży do utworzenia superpaństwa: "Potrzebujemy wspólnej Europejskiej Armii"

„Chcę, mogę i będę przewodniczącym Komisji Europejskiej”, rzucił do mikrofonu na koniec karnawału w Pasawie (Passau) Manfred Weber, szef frakcji Europejskiej Partii Ludowej (EPL) w europarlamencie i jej kandydat na następcę Jeana-Claude’a Junckera. Że chce i może stanąć na czele komisji? - jasne, nikt mu tego nie zabronia, czy stanie? - możliwe, zatem samorzutnie pojawia się pytanie: jak wyobraża sobie Unię Europejską jutra ów niemiecki aspirant do tej jednej z kluczowych funkcji w Brukseli?

Odpowiedź jest prosta, a udzielają jej sami eurokraci z nadania,
którzy przestali nawet stwarzać pozory, że nie chodzi im wcale
o przekształcenie Unii Europejskiej w „Stany Zjednoczone Europy”,
z wszechwładnym, ponadnarodowym rządem w Brukseli, nazywanym dziś
jeszcze Komisją Europejską, i z ponadnarodowym Parlamentem Europejskim,
a przy tym ograniczoną do minimum rolą rządów państw narodowych
i lokalnych parlamentów, sprowadzonych do peryferyjnej rangi bezwolnych
ciał wykonawczych brukselskich dezyderatów. Ktoś zaprzeczy?

W nowomowie
unijnych funkcjonariuszy na dzisiejszy użytek doszło do semantycznej
polaryzacji: jeśli wsłuchać się w wystąpienia Junckera, jego zastępcy
w KE, socjalisty Franciscusa Cornelisa Gerardusa Marii, a w skrócie
Fransa Timmermansa, oraz aspiranta Webera i europosłów różnych maści
z frakcji chadeków i lewicy, a także prezydenta Francji Emmanuela
Macrona na doczepce, który obecnie usiłuje występować w roli architekta
wspólnego domu Europy w przebudowie, mamy następujący podział:
na światłych, jak wymienieni, którzy razem, wespół w zespół, na rzecz
większej integracji dla ogólnego dobra ma się rozumieć, oraz tych,
którzy chcą rozbić unię od środka, zdetonować, tych wsteczników,
wichrzycieli, tfuuu!, za przeproszeniem, narodowców. Nic pomiędzy,
bo i po co zamazywać obraz? Ludzie lubią proste przekazy, więc przekaz
jest: białe – czarne, dobre – złe…

I jest postęp. O „Stanach
Zjednoczonych Europy” rozprawiał już przed laty m.in. polityk
niemieckich Zielonych Joseph Fischer, nazywany „Joschką”, i przy
mównicach i w rozmowach, które przeprowadziliśmy „do druku”. Różnica
między wtedy a dziś polegała na tym, że „Joschka”, szef dyplomacji bez
matury w koalicyjnym rządzie socjaldemokratów (SPD-Zielonych)
za kanclerza Gerharda Schrödera, reprezentował wykpioną mniejszość,
nazywaną elegancko utopistami. Wszak w przeciwieństwie do USA, Europa
nie mówi jednym językiem, mówi językami wieloma, nie ma spójnej,
jednolitej polityki zagranicznej, wręcz przeciwnie, istnieją
zróżnicowane, nierzadko przeciwstawne interesy państw członkowskich, nie
ma też własnej polityki obronnej, ani zębów, ani środków po temu, ale –
jak na ironię - zwolenników lewacko-zielonego „joschkizmu” przybyło,
nie tylko w brukselskich kręgach.

O tym, jak miała wyglądać
ta spójna polityka zagraniczna w Europie à la carte
z niemiecko-francuskiej kuchni świadczy najlepiej… pęknięcie wspólnoty,
podział na „starą” i „nową” Europę na marginesie wojny w Zatoce Perskiej
i w ogóle konfliktu na Bliskim Wschodzie. Ktoś zapomniał tę jawnie
antyamerykańską postawę Berlina i Paryża, próbę klecenia osi z Moskwą,
oraz odmienną Londynu, Warszawy, Rzymu itd. Historia lubi się powtarzać,
na naszej kontynentalnej scenie tylko scenografia trochę się zmieniła,
scenariusz pozostał ten sam. Rzecznikiem nowej Europy, czy - jak sam
to określił - jej „nowego początku” stał się prezydent Francji Emmanuel
Macron. Wygląda na to, że ktoś zamurował okna w Pałacu Elizejskim,
bo jego tzw. papier, na którym nakreślił wizję Europy jutra jest
skrajnie oderwany od rzeczywistości. Macron ostrzega państwa
członkowskie, bo do nich zaadresował swą odezwę, przed budową
„narodowych grodzi”. Trzy słowa przewijają się przez tę jego koncepcję
„nowego początku”: „wolność”, „ochrona” i „postęp”. Trzy słowa, które
w punkcie wyjścia opierają się na świadomym niedoślepie, obludzie
i hipokryzji. Dlaczego? Voilà:

Rzecz w tym, że do spadku
zaufania i popularności unii wśród obywateli krajów członkowskich
i ożywienia nurtów narodowych przyczyniło się przede wszystkim
zawłaszczanie coraz większych obszarów ich kompetencji przez brukselskie
sobiepaństwo, ograniczanie wolności obywatelskich właśnie
przez nierzadko absurdalne przepisy, poczucie braku ochrony, wręcz
strachu, przed wynarodowieniem i utratą tożsamości, odcinaniem
od korzeni kulturowych i własnych tradycji, wywołane przez imigracyjne
tsunami - bezprawnie, jednostronnie narzuconą całej Europie politykę
imigracyjną z fatalnymi skutkami przez kanclerz Niemiec Angelę Merkel,
także dla niej samej i sceny politycznej w Republice Federalnej.
Co do macronowskiego „postępu” - wedle szumnych zapowiedzi sprzed kilku
lat UE miała osiągnąć potencjał gospodarczy USA, a tymczasem odstęp pod
tym względem między Europą i Stanami Zjednoczonymi powiększył się
jeszcze bardziej, zaś sama Francja tonie w długach i kombinuje, jak
zrzucić je choć w części na barki wspólnoty.

Prezydent Macron
postanowił nie ograniczać się do ogólników i wysunął cztery konkretne
propozycje. Każdą z nich można skwitować krótkim dopiskiem, nie
o charakterze konceptualnym, lecz opartym na twardej rzeczywistości.
Siłą motoryczną „nowego początku” według Mocarona ma być:

-„konkurencyjność”.
Mieliśmy tego już przedsmak na przykładzie walki o konkurencyjność
transportowców z naszego regionu w zachodniej części Europy, których
Francuzi i Niemcy chcieli wykurzyć ze swego rynku. Czyż to nie jest fakt
pierwszy z brzegu? Podobne przykłady można przytaczać bez końca.

-„płaca minimalna”,
a ściślej jej ujednolicenie we wspólnocie. Do „konkurencyjności” ma się
to jak pięść do oka. Sam postulat brzmi atrakcyjnie, zwłaszcza
w krajach naszego regionu. Tylko - dla przypomnienia - nikt inny, jak
sami Niemcy bardzo długo opierali się przed ustanowieniem płacy
minimalnej, gdy wychodzili z pozjednoczeniowego zastoju gospodarczego.
Dla gospodarek będących na dorobku państw środkowo-wschodniej Europy
byłoby to wręcz samobójcze.

-stworzenie „europejskiej rady inwestycyjnej”;
najlepszym wyrazem „europeizowanych” inwestycji i poszanowania
interesów poszczególnych krajów członkowskich może być Nord Stream1
i realizowana budowa kolejnych nitek tego gazociągu, Nord Stream 2…

-utworzenie „agencji do spraw ochrony demokracji”.
W ustach prezydenta Macrona brzmi to wręcz kuriozalnie, jak wygląda
poszanowanie demokracji wygląda u niego w praktyce? - dość spojrzeć
na brutalne interwencje policji na ulicach francuskich miast. Ale
przecież nie o Francję tu chodzi, bo „Francja to Francja”, jak uzasadnił
w odniesieniu do łamania przez nią kryteriów deficytu budżetowego
i gigantycznego długu nadkomisarz Juncker. Mówiąc wprost, chodzi
o stworzenie organu, pardon, agencji, która umożliwiałaby wymuszanie
na niepokornych podporządkowanie się woli Brukseli, czytaj
francusko-niemieckiego dyrektoriatu.

Prezydent Macron w swej
wizji beznarodowego państwa europejskiego snuje też o potrzebie
stworzenia euroarmii. I to nic nowego, pytanie tylko, komu i czemu
miałaby ta armia służyć? Kto miałby na nią łożyć, skoro obecnie kraje
członkowskie NATO nie wywiązują się z traktatowych, płatniczych
zobowiązań na rzecz modernizacji własnych sił zbrojnych? A poza tym, kto
decydowałby o użyciu euroarmii, w jakiej sprawie i jak ma się ten
pomysł do najważniejszego, istniejącego Sojuszu Północnoatlantyckiego,
skoro nawet półgłówek ma świadomość, że żadna euroarmia nie jest i nie
będzie w stanie go zastąpić?

„Nie możemy pozwolić, aby nacjonaliści, którzy nie mają żadnych rozwiązań do zaoferowania, wykorzystali złość narodów”
- brnie dalej prezydent Macron w swej demagogii. Tylko, że powtórzę,
kto tę „złość narodów” wywołał, kto podważył swoimi działaniami zaufanie
społeczeństw wspólnoty jak nie właśnie Niemcy i Francja? Dobra pamięć
jest dokuczliwa, ja pamiętam hasło Jana Marii Rokity, wówczas
w Platformie Obywatelskiej (sic!) „Nicea albo śmierć!”, gdy właśnie
Niemcy i Francja wywróciły do góry nogami ustalenia całej wspólnoty
i osłabiły na swoją korzyść siłę głosów poszczególnych państw
członkowskich UE, w tym Polski. Ale to przeszłość, dziś PO jest już
wychowana, jest sprzymierzeńcem „Brukseli”. Wspólnymi wrogami są wybrani
w wolnych, demokratycznych wyborach w Polsce, na Węgrzech, w Austrii,
we Włoszech…, ba, w Belgii nawet coś się kotłuje, i w Niemczech…,
straszne…! Brukselskim funkcjonariuszom z nadania i ich mocodawcom
z francusko-niemieckiego derektoriatu, przerażonym wizją utraty wpływów,
opadły maski, już nawet bez zachowania fasadowości poszanowania dla
demokracji ingerują w wewnętrzne sprawy krajów członkowskich. Manfred
Weber, etatowy europarlamentarzysta od 2004 roku (wcześniej poseł Unii
Chrześcijańsko-Społecznej w bawarskim parlamencie krajowym),
przybył do Polski…

Jak miał nie przybyć, skoro wybory tuż-tuż,
i do europarlamentu, i do Sejmu. Jeszcze przed przyjazdem poseł Weber
dowiódł „wybitnej” znajomości sytuacji w naszym kraju. Niemieckiego
kandydata na szefa KE bardzo zafrapowało, „czy telewizja publiczna jest
propagandową stacją, polityczne mianowanie sędziów, że obywatele nie
mają dostępu do niezależnych sądów, że pokojowe protesty takich ludzi,
jak Władysław Frasyniuk kończą się uwięzieniem za noszenie róż,
a nacjonaliści nie są stawiani przed sądem za gwałtowne protesty -
wszystko to są jego słowa, jego zadawane publicznie pytania, ale premier
Mateusz Morawiecki nie chciał mu się wytłumaczyć…, ubolewa Weber. No,
szkoda wielka, bo - co powiedział już w Warszawie - „Polska powinna być
wśród przywódców w UE, potrzebujemy polskiego głosu dla przyszłości
Europy”, gdy tymczasem nasz kraj pod rządami PiS zmierza
w złym kierunku…

Jakiego „polskiego głosu” potrzebuje unia
w oczach kandydata na szefa Komisji Europejskiej? Głosu na „tak”,
cokolwiek zaordynuje niemiecko-francuski tandem, …tschuldigung, pardon,
Bruksela. A obecne władze RP tego nie gwarantują:

Zauważyliśmy
w ciągu ostatnich lat, że pod przywództwem PiS w sumie ten rząd
kwestionuje polskie interesy w UE, jeśli chodzi o proces decyzyjny,
ponieważ kierunek jest nacjonalistyczny i egoistyczny. To powinno
być zmienione

—wyłożył kawę na ławę posel Weber. I ma nadzieję, że będzie „zmienione”, po to w końcu przyjechał do Warszawy:

Mamy
proeuropejską koalicję w Polsce, która ma pokazać ludziom, co jest
stawką i jaka jest alternatywa. Gratuluję serdecznie stworzenia tej
koalicji (…), trzeba też, by Polska była wśród przywódców w UE i była
aktywnym członkiem integracji europejskiej. Potrzebujemy polskiego głosu
dla przyszłości Europy

— zapewnił
platformianych gospodarzy z przyległościami. Nic to, że przyległości
do PO pasują pod względem ideowym i programowym do eurochadeków jak
czyraki, ale nie ważne, wróg jest jeden: PiS. Nie było nikogo, kto
przypomniałby Weberowi jak w praktyce bardzo zależało jego rodakom
na polskim głosie, np. blokowanie Polakom dostępu do niemieckiego rynku
pracy (RFN zniosła tę blokadę jako ostani kraj UE), blokowanie włączenia
Polski do strefy Schengen, czy stanowcze odrzucenie przez niemieckich
polityków włączenia naszego kraju do grona unijnych „decydentów” obok
RFN, Francji, Wielkiej Brytanii, Włoch i Hiszpanii, że o figurze
płaskiej, jaką jest propagandowy wytwór tzw. Trójkąt Weimarski nie
wspomnę. Podać kolejne przykłady…?

Francja uprawia jawny
protekcjonizm gospodarczy, latami łamie kryteria stabilności eurowaluty,
wysyła policję uzbrojoną po zęby przeciw własnym obywatelom… - ale
to Francja, w RFN jeszcze w latach 90. można było odliczać od podatku
łapówki płacone poza granicami przez niemieckie firmy, sędziów mianują
politycy, media nie mogą przejść w obce ręce… - ale to Niemcy, reforma
sądownictwa w Polsce, czy zamiar uporządkowania zdominowanego właśnie
przez niemieckie koncerny naszego rynku medialnego, to… łamanie
demokracji, zasad wolnego rynku i kneblowanie swobody wyrażania opinii…
Pan Weber chce decydować, jaka ma być telewizja publiczna w Polsce…,
jakby nie dostrzegł, wszak pracuje w Brukseli, niedawny wyciek tajnego
raportu z niemieckiej telewizji publicznej, która chce walczyć
o „odzyskanie zaufania obywateli”, bo jest tubna propagandową rządu
federalnego, i w tym celu opracowano nawet specjalny wokabularz
dla dziennikarzy…

Nadrzędna zasada posła Webera, nie tylko
w odniesieniu do naszego kraju, brzmi: temu damy konia z rzędem, temu
buzi, temu w gębę… Konia z rzędem i buzi np. amerykańskiemu finansiście
George’owi Soros’owi, czy właśnie Koalicji tzw. Europejskiej
PO z przystawkami, w gębę narodowcom, jak Jarosław Kaczyński, Viktor
Orbán po jednych pieniądzach, który pozbawił zagranicę wpływów
na węgierskim rynku medialnym i nie tylko…, czy Matteo Salvini itp.
A propos Orbána, jeśli premier natychmiast nie przeprosi unii i nie
ocenzuruje krytycznych plakatów wobec Junckera i Sorosa za jego plecami,
to Fidesz wyleci z frakcji EPL…, zapowiedział jej szef Manfred Weber.
A z jakiegoż to powodu cała unijna plejada nie domagała się przeprosin
od włoskiego, hiszpańskiego, portugalskiego, greckiego i innych rządów,
i od ichniejszych mediów, gdy niedawno kanclerz Angela Merkel
portretowana była z kolczykami w uszach na kształt swastyki, i gdy
„Hakenkreuz” wpisywany był pośród gwiazdek na unijnej fladze…?

„Jako Europejczycy nie damy się szantażować”,
grzmi Weber, jak w wierszu Włodzimierza Majakowskiego: „Mówimy Lenin,
a w domyśle partia, mówimy partia, a w domyśle Lenin”. Pan jeszcze nie
przewodniczący KE i jemu podobni uzurpują sobie patent na europejskość.
Ci, którzy opowiadają się za Unią Europejską, jako wspólnotą
niezależnych państw narodowych, w oparciu o europejskie korzenie
kulturowe, Europejczykami nie są…, są przeciw unii. No, to doprecyzujmy:
tej i takiej unii, jaką Rosjanie nazywają obecnie „jewrosojuzem”,
a wiedzą, o czym mówią. Do tego właśnie zmierzają papierowe propozycje
à la Macron, do tego sprowadza się dziś walka à la Weberów
z brukselskiej elity francusko-niemieckich podwykonawców.

Żadnej
rzeczowej analizy sytuacji, żadnej refleksji, żadnych konstruktywnych
wniosków z popełnionych błędów, które doprowadziły Unię Europejską
do obecnego kryzysu. Bo, czego nie da się ukryć, mamy do czynienia
z kryzysem. Co dalej? Więcej dowiemy się po majowych wyborach
do europarlamentu i wietrzeniu unijnych gabinetów. Wiele może się
zmienić, wbrew pozorom, na dobre, bynajmniej nie po myśli dotychczasowej
plejady brukselskich uzurpatorów…

https://wpolityce.pl/polityka/437244-unijni-uzurpatorzy-nawet-juz-nie-udaja-o-co-walcza

Czy Niemcy popierają zaproponowany przez Macrona "renesans" idei europejskiej? Szefowa CDU zabrała głos

Merkel narzuca tempo, Macron wyhamowuje. Kto zajmie kluczowe unijne stanowiska?

Bawarski
polityk podkreślił, że tak jak wspomniał nowy szef EPL
Donald Tusk na kongresie ugrupowania w Zagrzebiu, trzyosobowa tzw. grupa
mędrców EPL do końca stycznia przygotuje raport dotyczący Fideszu.
To już ostatnie miesiące tej procedury, a potem podejmiemy decyzję
— oznajmił. Zapytany,
czy Fidesz, którego członkostwo w EPL zostało zawieszone w marcu,
poczynił w ostatnim czasie pozytywne kroki w celu osiągnięcia
kompromisu, Weber odparł, że podczas kampanii przed majowymi wyborami
do Parlamentu Europejskiego „rząd węgierski zaprzestał oskarżeń wobec
EPL” oraz „antyunijnej kampanii”. Weber podkreślił jednak,
że oprócz tego „wisi w powietrzu kilka spraw, bo nie jest jeszcze
wyjaśniona sytuacja (Uniwersytetu Środkowoeuropejskiego) CEU”. Polityk
podkreślił jednak, że jego partia jest gotowa do dialogu, gdyż jej
głównym celem jest „połączenie Europy”.

EPL zawiesiła członkostwo Fideszu w związku m.in. z kampanią
plakatową rządu węgierskiego, w której szef Komisji Europejskiej
Jean-Claude Juncker został przedstawiony wraz z amerykańskim finansistą
George’em Sorosem jako czarny charakter chcący sprowadzić do Europy
miliony imigrantów. EPL chciała także wyjaśnienia sytuacji Uniwersytetu
Środkowoeuropejskiego (CEU). Ta założona przez Sorosa uczelnia
przeniosła znaczną część zajęć do Wiednia z powodu braku odpowiedniej
umowy z węgierskimi władzami.

Fidesz nie został zaproszony
na dwudniowy kongres EPL w Zagrzebiu, na którym na szefa tej grupy
został 20 listopada wybrany były premier Polski i były lider Platformy
Obywatelskiej, ustępujący przewodniczący Rady Europejskiej Donald Tusk.

Premier
Węgier Viktor Orban oświadczył w piątek, że Fidesz może wystąpić z EPL,
jeśli nie zostanie zatrzymane skręcanie tej partii w lewo.

Francja i Niemcy chcą mieć większy wpływ na UE? Paryż i Berlin opracowały plan reform. Dokument wyciekł do mediów

Na “pożegnalnej” konferencji prasowej w Parlamencie
Europejskim Nigel Farage stwierdził, że jest przekonany, iż następnym
krajem, który po Wielkiej Brytanii opuści Unię Europejską będzie Polska –
przekazała na Twitterze korespondentka Polsat News w Brukseli.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: Brexit staje się faktem! Johnson podpisał uzgodnione w październiku porozumienie o warunkach wystąpienia Wielkiej Brytanii z UE

Podczas
konferencji prasowej przypomniano jego słowa, że „brexit to dopiero
początek”. Zapytano więc brytyjskiego polityka, które kraje w jego
ocenie „pójdą za przykładem Wielkiej Brytanii” i opuszczą UE.

Kiedy myślę o krajach, które, jako kolejne opuszcza UE, do głowy przychodzą mi Dania, Polska i Włochy

— odparł.

Myślę,
że w sposób, w jaki Polacy są upominani, są wielokrotnie obrażani przez
takie osoby, jak Timmermans, to dla nich trochę za dużo, niż
są w stanie znieść, mając na uwadze ich trudną i skomplikowaną historię

— tłumaczył.

Farage,
nazywany niekiedy „ojcem brexitu”, zwrócił uwagę, że dla wielu Polaków
system rządowy z Brukseli wygląda niemal identycznie jak
system komunistyczny.

Chodzi to o proces w jaki i przez kogo podejmowane są decyzje

— dodał.

Wielka Brytania ma opuścić Unię Europejską 31 stycznia, o północy (o godz. 23 czasu lokalnego).

Brexit staje się faktem! PE zdecydowaną większością głosów poparł umowę o wyjściu Wielkiej Brytanii z UE. WIDEO

M. Morawiecki: Grupa Wyszehradzka jest silna jak nigdy

Grupa Wyszehradzka (V4) jest silna jak nigdy. Wielokrotnie
pokazaliśmy naszą skuteczność - czy to w obliczu walki o wspólne
interesy na forum Unii Europejskiej, czy też walcząc z koronawirusem i
kryzysem - oświadczył w piątek premier Mateusz Morawiecki.

Ministrowie finansów państw Grupy Wyszehradzkiej podpisali deklarację o współpracy

Ministrowie finansów Grupy Wyszehradzkiej (V4) podpisali w piątek
w Warszawie deklarację o współpracy. Jak podano, jednym z obszarów
wspólnego działania powinny być kwestie podatkowe w sektorze gospodarki
elektronicznej.

Emmanuel Macron zaatakował polskiego premiera Mateusza Morawieckiego
stwierdzając, że wspiera Marine Le Pen, kiedy kampania przed
prezydenckimi wyborami we Francji wchodzi w finalną fazę i sondaże
przewidują, iż wyścig wyborczy będzie ostrzejszy niż przewidywano. Premier Mateusz Morawiecki jest prawicowym antysemitą, który zabrania LGBT — oświadczył prezydent Francji w rozmowie z gazetą „Le Parisien”. On wspiera Marine Le Pen, którą wielokrotnie podejmował. Nie bądźmy naiwni, chce jej pomóc przed wyborami! — dodał.

Minister Rau wezwał ambasadora Francji do MSZ. Powód? Wywiad prezydenta Macrona i jego skandaliczne słowa o Morawieckim

W wywiadzie dla dziennika „Le Parisien” prezydent Francji zarzucił premierowi Mateuszowi Morawieckiemu,
że „jest skrajnie prawicowym antysemitą, który wyklucza osoby LGBT”,
dodając, że Morawiecki chciał pomóc startującej w wyborach prezydenckich
Marine Le Pen. Z uwagi
na twierdzenia zawarte w wywiadzie prezydenta Republiki Francuskiej dla
„Le Parisien” minister Zbigniew Rau zdecydował o wezwaniu ambasadora
Francji do MSZ — poinformował rzecznik resortu dyplomacji na Twitterze.  Wcześniej,
w poniedziałek, Morawiecki zaapelował do przywódców europejskich
o „jasne, zdecydowane sankcje” na Rosję. Nawiązując do masakry
na cywilach w podkijowskiej Buczy powiedział: Panie
prezydencie Macron, ile razy negocjował pan z Putinem, co pan osiągnął?
Czy powstrzymał pan którekolwiek z tych działań, które miały miejsce?.

Obrońcy Mariupola heroicznie walczą o życie, armia Putina
od 79 dni morduje cywilów, bestialsko torturuje, gwałci kobiety
i dzieci, ukraińskie miasta są równane z ziemią, a zachodnie elity już
zaczynają mówić o układaniu nowych relacji z Rosją! Widać to coraz
wyraźniej w głosach polityków i publicystów, także polskich. Niemcom
przeszkadza też, że Polska objęła sankcjami rosyjską kulturę. Nadciąga
wielki reset! Najpierw Zachód zwlekał z wprowadzeniem
dotkliwych dla Rosji sankcji, licząc że wojna zakończy się szybko i nie
naruszy zanadto ciasnych relacji gospodarczo-biznesowych z Moskwą, teraz
pojawiają się coraz liczniejsze głosy o powojennym resecie. Budowanie
podglebia na miękkie wychodzenie z wojny, bez względu na jej skutek,
widoczne jest na wielu płaszczyznach, w bardzo różnych aspektach.
Niektórzy już nawet nie niuansują.

Prezydent Francji Emmanuel Macron, bodaj najczęściej wydzwaniający
do Putina podczas trwającej wojny przywódca europejski, w swoim
przemówieniu w europarlamencie w Strasbourgu 9 maja, rzucił kila
niepokojących myśli. Wprawdzie wyznał, że Europa jest „po stronie
Ukrainy”, wprawdzie potępił rosyjską agresję, ale jednocześnie,
nawiązując do Traktatu Wersalskiego, kończącego pierwszą wojnę światową,
stwierdził że „jutro będziemy musieli zbudować pokój przy jednym stole
z Rosją i Ukrainą”. I choć oświadczył, że nadal będą „wprowadzane
sankcje przeciwko Rosji” oraz że „będziemy też postępować
odpowiedzialnie, by doprowadzić do zawieszenia broni i zapobiec rozlaniu
się konfliktu na inne części Europy”, podkreślił, że Europa „nie jest
w stanie wojny z Rosją”. W przyszłości
będziemy jednak musieli odbudować pokój. Nie zapominajmy o tym. (…)
Musimy odbudować pokój przy stole z Rosją i Ukrainą. Warunki tych rozmów
zostaną zdefiniowane przez Rosję i Ukrainę. Nigdy nic nie osiągniemy,
zaprzeczając istnieniu któregoś z partnerów, czy wykluczając go —
zastrzegł prezydent Francji podczas wspólnej konferencji prasowej
z przewodniczącą PE Robertą Metsolą i szefową Komisji Europejskiej
Ursulą von der Leyen. ”Nie jesteśmy w stanie wojny z Rosją” - dodał, przyznając że zbrodnie popełniane na Ukrainie są niewyobrażalne. W tej
samej chwili, w której ukraińskie dzieci giną od rosyjskich bomb,
Rosjanie strzelają w plecy cywilów, a na jaw wychodzą wojenne zbrodnie
popełniane przez armię Putina, Macron z lekkością mówi o partnerskim
budowaniu pokoju z Rosją, ostrzegając przed wykluczaniem jej! Podobna paranoja pojawia się coraz częściej w mediach. I to nie tylko zachodnich.  „Polskie media, filharmonie, opery ogłosiły totalny bojkot
wszystkiego, co rosyjskie – zagrzmiał 11 maja niemiecki dziennik
„Frankfurter Allgemeine Zeitung”, wskazując że radiowa Dwójka
zawiesiła nadawanie dzieł rosyjskich kompozytorów oraz że przestały one
być wystawiane na scenach polskich oper i teatrów. Niemiecki autor
atakuje polski resort kultury za decyzję o zawieszeniu współpracy z 
rosyjskimi instytucjami kultury i otwieranie się na szeroką współpracę
z twórcami z Ukrainy. Felix Ackerman pisze o stosowaniu przez
Polskę zasady zbiorowej winy w odniesieniu do kultury i pospiesznych
decyzjach, których logika podąża fatalną symetrią.

Mihkelson nawiązując do 80-minutowej rozmowy telefonicznej Emmanuela
Macrona i Olafa Scholza z Władimirem Putinem zapytał, czy to nie stanowi
przejawu „śmierci mózgowej” - w ten sposób jakiś czas temu Macron
przedstawiał stan NATO. Jak to możliwe, że ani
Paryż, ani Berlin nie wyciągnęły wniosków z historii? Dlaczego szuka się
wymówek, by wstrzymać dostawy broni dla Ukrainy i dlaczego zakłada się,
że Putin, tocząc obecnie wojnę z dużym narodem europejskim, zamierza
dotrzymać jakiejkolwiek obietnicy? — pytał Mihkelson. Macron
i Scholz powinni rozłączyć się i zarezerwować wycieczkę na Ukrainę. Mam
nadzieję, że ich osobliwe działania nie są motywowane obawą przed
utratą wpływów w demokratycznej Europie, do której Ukraina z pewnością
wejdzie po wygranej wojnie— zaznaczył.

tkwl/Facebook Marko Mihkelson

Rozmowy
Scholza i Macrona z Putinem. Jabłoński: Przywódca, który chciałby
doprowadzić do wygranej Rosji działa wbrew interesom Europy

Paweł Jabłoński: Myślę, że jeśli dzisiaj ktoś
chciałby doprowadzić do tego, żeby ta wojna zakończyła się obojętnie
jakim kosztem, na przykład kosztem przegranej Ukrainy, kosztem utraty
przez nią jej suwerenności - w całości, albo w części - to jest
to postępowanie bardzo nieodpowiedzialne, albo nierozsądne. Jeżeli
jakikolwiek europejski przywódca dzisiaj chciałby doprowadzić do tego,
żeby Rosja mogła tę wojnę wygrać, to działa wbrew interesom Europy. Problem
w tym, że wydaje się, iż Francja i Niemcy definiują interes Europy jako
swój własny interes, a interes pozostałych krajów się niekoniecznie
liczy. Pytanie, co w tym momencie te pozostałe kraje mogą zrobić? Na pewno
będziemy dalej prowadzić bardzo intensywną pracę dyplomatyczną
ze wszystkimi krajami w Europie, wskazując na to, że trzeba dalej
wspierać Ukrainę, kontynuować to wsparcie, a nawet je zwiększać, dlatego
że to jest po prostu w naszym interesie. Zdaję sobie sprawę z tego,
że będziemy mieć do czynienia z różnego rodzaju niekorzystnymi,
negatywnymi tendencjami, które będą szły wbrew interesom bezpieczeństwa
Europy, ale to nie zmienia faktu, że będziemy w dalszym ciągu taką
politykę prowadzić, będziemy aktywni na wszystkich polach
dyplomatycznych i w Europie, i także globalnie.

Waszczykowski: Co to za francusko-niemiecka formuła, aby w imieniu UE czy NATO rozmawiać z Putinem?

Witold Waszczykowski: Po pierwsze nie wiadomo, jaka
jest formuła tych rozmów - czy jest to formuła normandzka, czyli
w dalszym ciągu, mimo klęski tej formuły normandzkiej, mińskiej,
francuscy i niemieccy politycy roszczą sobie prawo czy pretensje
do utrzymywania kontaktów z Rosją i rozwiązywania tego konfliktu. Nie
wiadomo, czy Ukraina upoważniła ich do tego. Raczej nie, bo ukraińscy
politycy mówią jednoznacznie, że z Putinem na jego warunkach rozmów nie
będą prowadzić. Po trzecie, jak to ma się w kontekście instytucji
europejskich? Co to jest za formuła francusko-niemiecka, aby w imieniu
Unii Europejskiej czy NATO rozmawiać z Putinem? To jest zawłaszczanie
sobie roli, aby samodzielnie rozmawiać z Putinem, nawet wbrew tej
stronie poszkodowanej czyli Ukrainie. Następnie wiemy tylko, że rozmowa
trwała około 80 minut, ale panowie jak do tej pory nie ujawnili
szczegółów. Jedyne szczegóły, o których wiemy, to że domagali się
zaprzestania działań wojennych i wycofania rosyjskich sił. Natomiast
wiemy, że strona rosyjska postawiła bardzo twarde warunki, wręcz
oskarżając świat zachodni o możliwość spowodowania kryzysu głodowego.
Jest to bardzo niefortunny sposób rozmawiania z Putinem, bo tak jak
powiedziałem, po pierwsze jest on samodzielny, bez konsultacji z innymi,
a po drugie tworzy złudną nadzieję, że ten konflikt może być rozwiązany
w wyniku jakichś mediacji dyplomatycznych. To jest złuda, bo Rosja
rozpętawszy tę wojnę chce doprowadzić do pokonania, zniszczenia Ukrainy
jako państwa i jako narodu, a tu nie ma pola do negocjacji, nie
ma pola do kompromisu.

Ukraina partnerem Trójmorza

Stworzyliśmy nowy rodzaj
partnerstwa z Trójmorzem dla państw aspirujących do UE - partnerstwo
uczestniczące; przyznaliśmy go w poniedziałek Ukrainie; także inne
państwa Europy Środkowej, jak Bośnia i Hercegowina, będą mogły
go otrzymać - powiedział prezydent Andrzej Duda podczas
szczytu Trójmorza.

Zaznaczył, że wszystkie państwa Trójmorza wspierają nadanie Ukrainie oficjalnego statusu kandydata do UE.

Mam
nadzieję, że jeszcze w tym tygodniu w gronie Rady Europejskiej będzie
zapadała decyzja w tej sprawie - pod koniec tygodnia, bo wtedy będzie
posiedzenie tej rady

— powiedział prezydent na konferencji po spotkaniu.

Poinformował
również, że w rozmowie z prezydentem Ukrainy Wołodymyrem Zełenskim
poruszył kwestię dołączenia Ukrainy do Inicjatywy Trójmorza. Jak
zaznaczył, członkami inicjatywy Trójmorza są kraje członkowskie UE,
ma ona jednak także partnerów strategicznych, w tym USA, Wielką Brytanię
czy Komisję Europejską.

Postanowiliśmy stworzyć
specjalny, nowy rodzaj partnerstwa z Trójmorzem - obok partnerstwa
strategicznego - partnerstwo uczestniczące, nowy rodzaj partnerstwa,
który nie jest zarezerwowany tylko dla Ukrainy. Nadaliśmy go dzisiaj
Ukrainie, ale zakładamy, że ten sam rodzaj partnerstwa może stać się
udziałem tych państw, które leżą w Europie Środkowej i nie są członkami
Unii Europejskiej, ale do niej aspirują

— oświadczył Duda.

Dodał,
że państwa, które będą posiadały lub będą na drodze do posiadania
statusu kandydata do Unii Europejskiej, będą mogły wystąpić o przyznanie
takiego statusu partnerstwa z Inicjatywną Trójmorza.

Prezydent
wskazał, że prezydent Słowenii Borut Pahor wnioskował o wsparcie starań
Bośni i Hercegowiny w otrzymaniu statusu kandydata do UE.

To wsparcie
z naszej strony dla Bośni i Hercegowiny, odpowiedź na apel pana
prezydenta Pahora jest pozytywna. Tutaj decyduje Rada Europejska, ale
jeżeli w przyszłości Bośnia i Hercegowina będzie współpracować
z państwami Trójmorza, to oczywiście i tę kwestię rozważymy

— zapowiedział.

Dzisiaj
najważniejsze jest to, że stanowimy jedność, że współdziałamy ze sobą
i nadal chcemy realizować i rozwijać wspólne projekty

— mówił Duda.

Zapowiedział,
że jeżeli Ukraina wyrazi chęć stworzenia odnogi trasy Via Carpatia lub
będzie chciała rozwijać nowoczesne linie kolejowe między państwami,
to państwa Trójmorze będą wspólnie z Ukrainą takie projekty realizować.

W tym kontekście przypomniał o niemieckim rozumieniu pojęcia Mitteleuropa (Europa Środkowa) i politycznym programie, który był celem wojennym Niemiec podczas I wojny światowej. Zakładał on dominację Cesarstwa Niemieckiego nad Europą Środkową i jej eksploatację przez Niemcy, aneksję terytoriów zamieszkanych w większości przez ludność nieniemiecką oraz stopniową germanizację ludów podbitych.

Kaczyński przypomniał, że już wtedy zakładano, iż Polska „będzie niepodległa, tylko to będzie Polska całkowicie podporządkowana Niemcom, i do tego jeszcze Polska, która będzie pilnowana, żeby przypadkiem nie rozwinęła się na poziom niemiecki, europejski”.

I to, można powiedzieć, jest w tej chwili realizowane. I naszym świętym obowiązkiem, jest świętym obowiązkiem każdego polskiego polityka, jeżeli się chce nazywać polskim politykiem, no to jest przeciwdziałanie tego rodzaju sytuacji, przeciwstawienie się tego rodzaju polityce

— oświadczył Jarosław Kaczyński.