Dodatek specjalny "70. Rocznica Powstania Warszawskiego"

 

Polonez fis-moll Fryderyka Chopina,
sygnowany jako opus 44 / sic !/ oraz spisane przeżycia Bohaterów tamtych
dramatycznych wydarzeń stały się inspiracją do napisania śpiewanego
utworu o Powstaniu Warszawskim, którego bolesną 70. rocznicę obchodzimy w
tym roku. To dramatyczna i zarazem liryczna opowieść o Powstaniu, bez
którego ofiar prawdopodobnie nie bylibyśmy dziś Polską i Polakami.

Słowa utworu POLONEZ 44 odpowiadają
dokładnie zapisowi nutowemu utworu F.Chopina. Wiadomo, że emocje zawarte
w tym najtrudniejszym dla pianistów, najwspanialszym polonezie
Fryderyka Chopina odnosiły się do XIX wiecznych dramatów narodowych.
Jego zaś elementy liryczne są kwintesencją polskiego ducha.

 

 

Prezes PiS Jarosław Kaczyński stwierdził,
że tegoroczne obchody 70. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego były
"wątłe pod każdym względem" i w niczym nie przypominały obchodów sprzed
10 lat, kiedy m.in. otwarto Muzeum Powstania Warszawskiego.

70 lat to dużo czasu. To wystarczająca perspektywa,
by dokonać oceny ważnych dla Narodu wydarzeń, choćby najbardziej
zawikłanych lub zanurzonych w wielką politykę, na którą Polacy mieli
niewielki wpływ.

70 lat po wybuchu Powstania Warszawskiego warto potrząsnąć workiem
sowieckich kłamstw, które po wojnie rządzący komuniści ochoczo
rozpowszechniali i które utrzymują się do dziś. Niestety, nie tylko w
mediach postkomunistycznych.

Pierwszym kłamstwem było rzekome „wydłużenie linii aprowizacyjnych” i
dostaw amunicji dla sowieckiej armii. Bojcy nie mieli rzekomo co jeść i
czym strzelać, więc stali pod Warszawą i czekali na swoje „linie”, a w
tym czasie Niemcy zabijali niemal na ich oczach dziesiątki tysięcy
kobiet i dzieci, wypędzili z miasta prawie całą ocaloną ludność
(wcześniej ograbiwszy ją z resztek dobytku w obozie pruszkowskim i na
trasie przemarszu), wreszcie zamienili stolicę Polski w kupę gruzów.

Powstanie Warszawskie było ostatnim, choć niepisanym aktem współpracy
Stalina z Hitlerem! Mimo morza przelanej już krwi w wojnie
sowiecko-niemieckiej! Było de facto realizacją tajnych zapisów tzw. II
paktu Ribbentrop-Mołotow z 28 września 1939 roku, gdy obaj wrogowie
polskiej niepodległości obiecywali sobie, że wolnej Polski już nigdy nie
będzie. Poeta, żołnierz Powstania Józef Szczepański „Ziutek” nie miał
złudzeń, pisząc na powstańczej barykadzie: „Czekamy ciebie, czerwona
zarazo, byś wybawiła nas od czarnej śmierci […]. Legła twa armia
zwycięska, czerwona u stóp łun jasnych płonącej Warszawy i ścierwią
duszę syci bólem krwawym garstki szaleńców, co na gruzach kona […].
Chcesz, byśmy wszyscy legli tu pokotem, naszej zagłady pod Warszawą
czekasz”…

Drugim kłamstwem było rzekome nieuzgodnienie przez dowództwo
Powstania wspólnych działań z armią sowiecką i terminu wybuchu
Powstania. Miesiąc wcześniej w Wilnie nie trzeba było jednak niczego
„uzgadniać”, miasto zostało uwolnione od Niemców wspólnie – przez armię
sowiecką i polskie brygady partyzanckie AK. Sowieci mieli doskonałe
rozeznanie w tym, co się dzieje pod Warszawą i w Warszawie. Przez radio
moskiewskie zachęcali usilnie do Powstania. Zbrodnię na Warszawie
zaplanowali, zanim Powstanie wybuchło. Mieli już swoją kolaborancką
„Polskę lubelską” i chcieli ją rozciągnąć na cały kraj. Warszawa była
największą przeszkodą. Więc chcieli, by umarła. Marian Hemar nie miał co
do tego złudzeń nawet z dalekiej perspektywy polskiego Londynu: „Gdy
trupem padały kobiety i dzieci u miejskich barykad i szańców, za Wisłą
spokojnie czekali sowieci, aż Hitler dobije powstańców. O, cześć wam, o
cześć, w samej rzeczy! O, cześć wam, o cześć, ’demokraci’! Za pomoc w
Powstaniu, za pośpiech w odsieczy niech Bóg wam stokrotnie zapłaci!”.

Po wojnie Sowieci najpierw dyskredytowali Powstanie, potem zgodnie z
zasadą „divide et impera” dzielili jego uczestników na „cynicznych
dowódców”, „politykierów” – i „bohaterskich, zwykłych żołnierzy”.
Zdecydowali się na obchody rocznicy wybuchu Powstania dopiero w roku
1954! Hemar pisał wtedy z obrzydzeniem: „A dzisiaj ta ciżba moskiewskich
zaprzańców, a dzisiaj te same psubraty, z butami się pchają na groby
powstańców i wieńce im niosą i kwiaty. Dziś oni te groby chcą wziąć w
swą arendę i ukraść im honor tej chwili. I zwołać umarłych pod swoją
komendę, gdy żywych już sami dobili! Ach, precz stąd, sowieccy kamraci!
Ach, precz stąd, zdradzieccy psubraci! Czekaliście wtedy, i dziś
poczekajcie. Nie bójcie się, Bóg wam zapłaci!”.

Nie brakuje dziś „mędrców”, którzy dokonują „bezkompromisowych”
obrachunków z Powstaniem, płacząc obłudnie nad tysiącami poległych,
„których Polska potrzebowała po wojnie do przeciwstawienia się
komunizmowi”. Piszą o „zagładzie Armii Krajowej”. Ale przecież, gdyby ta
powstańcza armia ocalała, to i tak czerwoni by ją dopadli. Trwało
Powstanie, a oni zamiast pomóc powstańcom z AK, budowali dla nich obóz
koncentracyjny w Rembertowie. Zabijali ich przez wiele lat po wojnie.
Znieważali, nazywali „pomocnikami Hitlera”, „zaplutymi karłami reakcji”.
Polskich bohaterów! Dziś szukamy ich śmiertelnych szczątków na różnych
haniebnych Łączkach.

Prawdziwa tragedia Powstania Warszawskiego polegała nie na tym, że
zabrakło geniuszy, którzy dziś nam mówią, co należało robić. Że żołnierz
był dobry, ale dowództwo do niczego. Polegała na tym, że cokolwiek
byśmy wtedy zrobili, nie mogliśmy zwyciężyć militarnie. Na straży naszej
przegranej stały tajne porozumienia sowiecko-alianckie. Dowództwo AK w
Warszawie nie było tego świadome. Próbowało działać na zasadzie faktów
dokonanych. Warszawa i cała Polska były w sowieckiej „strefie
operacyjnej”. Już w sierpniu 1944 r. były obszarem sowieckiego dominium w
Polsce.

Aby zrozumieć sens Powstania Warszawskiego, trzeba rozumieć, że
bywają klęski, które zamieniają się w zwycięstwo – często dopiero po
latach. Opiewająca Powstanie Styczniowe Eliza Orzeszkowa ujęła to w
dwóch łacińskich słowach: „Gloria victis!”. Chwała zwyciężonym! Bo oni
moralnie zwyciężyli, pozostawiając nam – swoim dzieciom i wnukom –
depozyt niepodległości. Bez Powstania Warszawskiego nie byłoby po wojnie
Powstania Antykomunistycznego na taką skalę i konsekwentnej walki
Polaków o niepodległy byt swojego państwa. I tej świadomości, że walka o
wolność jest obowiązkiem wobec dzieci, bo nie chcemy, by żyły w
zniewoleniu. Choćby była walką wbrew nadziei! Contra spem spero!

Nasze obowiązki wobec powstańców nie polegają na tym, by się nad nimi
użalać i ubolewać, jak to „głupio” zrobili, nie asekurując się,
zatracając rzekomo „substancję narodową”. Owszem, oni ją zachowali
najlepiej jak można było! Naszym obowiązkiem jest modlitwa w ich
intencji i nieustanne powtarzanie: Chwała zwyciężonym! Niech żaden z
nich nie będzie anonimowy. Wołajmy ich po imieniu. Każdego z osobna i
wszystkich razem. Powstanie Warszawskie było czynem wolnych Polaków. My
jesteśmy ich spadkobiercami.

Z okazji kolejnej, okrągłej rocznicy Powstania
Warszawskiego trzeba jeszcze raz powtórzyć udokumentowaną argumentację
wskazującą na to, że jego wybuch był efektem tragicznego zbiegu wielu
elementów, stając się swoistą tragedią grecką, sytuacją, w której każda
próba rozwiązania pojawiającego się problemu daje podobnie tragiczny,
negatywny rezultat.

Punktem wyjścia zbrojnej walki z niezwykle okrutnym niemieckim
okupantem, który już w przeddzień Powstania, pod koniec lipca 1944 roku,
miał na swoim sumieniu miliony zamordowanych polskich obywateli:
Polaków i Żydów, wzbudzając w ten sposób, trudną do zrozumienia dla
współczesnego pokolenia, nienawiść i chęć odwetu, był 27 lipca 1944
roku. Gubernator „dystryktu warszawskiego” Ludwig Fischer wydał rozkaz
nakazujący zgłoszenie się 100 tysięcy warszawiaków następnego dnia do
budowy fortyfikacji fortecy Warszawa (Festung Warschau) przed atakiem
nadchodzącej Armii Czerwonej.

Warszawa mówi „nie”

Wiemy już z 5-letniego doświadczenia, że niewykonanie niemieckiego
rozkazu grozi dwoma możliwościami kary: kara natychmiastowej śmierci
albo przesuniętej w czasie w obozie koncentracyjnym. Tymczasem po raz
pierwszy w historii II wojny światowej obywatele okupowanego przez
Niemcy kraju zbojkotowali ten wojenny rozkaz, zgłosiło się tylko 30-40
osób. Zbiorowy bunt, największy w historii świata, miliona warszawiaków,
bo przecież ta decyzja została podjęta przez wszystkie polskie,
warszawskie rodziny, był właściwym początkiem Powstania. W sytuacji, gdy
zarówno Radio Moskwa, jak i sowieckie Radio Kościuszko stale nadawały
niezwykle pobudzające wezwania do rozpoczęcia walki w Warszawie,
głosząc, że Armia Czerwona już rozpoczyna atak na Niemców w Warszawie.

Komenda Armii Krajowej wydaje więc rozkaz mobilizacji naszych
podziemnych sił zbrojnych. 28 lipca o godzinie 20.00 wszystkie oddziały z
bronią mają się zgłosić na ustalonych punktach zbornych w prywatnych
mieszkaniach i lokalach gospodarczych. 12 nocnych godzin to czas
wyczekiwania na rozkaz rozpoczęcia zbrojnego ataku na przewidziane dla
każdego oddziału punkty oporu niemieckiego.

Niestety, o godzinie 8.00 29 lipca przychodzi rozkaz schowania broni i
powrotu do domu. Do tej chwili żaden z historyków zajmujących się z
reguły próbą szkalowania dowództwa Armii Krajowej nie potrafił wyjaśnić
uzasadnienia tej decyzji. Być może, że była to wiadomość o przygotowanej
już wizycie premiera polskiego rządu w Londynie Stanisława Mikołajczyka
w Moskwie (przyleciał tam 30 lipca), lub informacje, że po okresowej
ewakuacji niemieckich sił policyjnych w dniach 22-25 lipca nie są one
jeszcze przygotowane do akcji wymierzenia kary śmierci dla 100 tysięcy
warszawiaków bojkotujących wojenny rozkaz. W bogactwie materiału
przedstawionego w pracach historyków negatywnie oceniających decyzję
Powstania nie ma żadnych bliższych danych dotyczących tej decyzji,
natomiast są pełne teksty rozmów kadry kierowniczej AK z 30, 31 lipca i 1
sierpnia.

Sowieci u bram stolicy

Sytuacja staje się jednak coraz bardziej tragiczna, wiemy już w
Warszawie, jak wygląda walka miasta ogłoszonego przez Niemców jako
forteca, bo znamy doświadczenia Mińska Litewskiego. Całą ludność
wysiedlono, a miasto bronione do „ostatniego żołnierza” zostało
gruntownie zniszczone. Powojenne dane obrazują dokładnie ten efekt: 40
proc. ewakuowanych mieszkańców zginęło, a Mińsk został zniszczony w 92
procentach.

30 lipca zostaje wydany tajny niemiecki rozkaz dla cywilnej ludności
niemieckiej w Warszawie przygotowania się do ewakuacji 2 sierpnia.
Jednocześnie nadawane są stałe polskie komunikaty Radia Moskwa
stwierdzające, że już lada chwila Armia Czerwona wkroczy na Pragę, i
wzywające do natychmiastowej walki w centrum Warszawy. Własne dane
potwierdzają te informacje, istotnie na przedmieściu Pragi ukazały się
czołgi sowieckie.

Nie można już dłużej ryzykować, grozi nam po ewakuacji cywilnej
ludności niemieckiej wykonanie kary śmierci na 100 tysiącach
warszawiaków metodą później zastosowaną na Woli: otaczanie dzielnicy
posterunkami z bronią maszynową, wyciąganie ludzi z mieszkań i
natychmiastowe rozstrzeliwanie na ulicy. W ten sposób zlikwidowano by
również całą bezbronną warszawską Armię Krajową. Dalsza oczywista
decyzja to pełna ewakuacja całej polskiej ludności i obrona Warszawy
(wówczas już silnie zaatakowanej przez Armię Czerwoną) jako twierdzy, a
więc do „ostatniego żołnierza”. Decyzja naszej walki zbrojnej stała się
więc koniecznością.

Tymczasem 3 sierpnia 1944 roku Mikołajczyka przyjmuje Stalin i jasno
stawia sprawę: „decyzję o współpracy polscy komuniści w Moskwie:
Wasilewska, Bierut, Osóbka-Morawski itd. podejmą sami, ja ją
zaakceptuję”. Teraz następuje potworny akt zdrady narodowej.

Mikołajczyk spotyka się z kierownictwem Związku Patriotów Polskich, a
oni, rzekomi patrioci, zdecydowanie nie zgadzają się na żadną
współpracę, na zasugerowanie Stalinowi ataku na Warszawę i pomocy już
walczącej tam Armii Krajowej. Absolutnie żadnej pomocy dla – jak to
określono – „awantury warszawskiej”. Biorąc jeszcze pod uwagę
powszechnie znane stosunki emocjonalne łączące Stalina z Wandą
Wasilewską i głośno akcentowany patriotyzm podziemnej Robotniczej
Polskiej Partii Socjalistycznej kierowanej przez Osóbkę-Morawskiego, ten
priorytet doraźnego interesu partyjnego kosztem zniszczenia Warszawy i
śmierci ponad 200 tysięcy jej mieszkańców uzasadnia pełne potępienie
również i ich partyjnych następców. Tu również należy szukać źródła tak
licznych publikacji szkalujących dowództwo Powstania przez
postkomunistyczne środowiska działające w Polsce po 1989 roku.

Zdrada na oczach świata

Jednak mimo rozkazu Stalina o wstrzymaniu ofensywy Powstanie miało
szanse zwycięstwa, gdyby nadeszła taka pomoc od anglosaskich aliantów,
jaka nastąpiła 18 września, już po kolejnych naszych klęskach. Ze 104
wielkich samolotów amerykańskich zrzucono, niestety w olbrzymiej
większości na teren zajęty przez Niemców, wspaniałe uzbrojenie: piaty,
których jeden pocisk niszczył czołg, przeciwlotnicze karabiny maszynowe,
pistolety maszynowe itd. To uzbrojenie uzyskane na początku sierpnia
umożliwiłoby zajęcie całej Warszawy, ukształtowanie pola do lądowania
oddziałów naszej armii na Zachodzie.

Nie stało się tak dlatego, że obok zdrady polskich komunistów
zdradziły nas Stany Zjednoczone, a konkretnie prezydent Franklin Delano
Roosevelt. Warto przypomnieć, że jego osobisty plan strategiczny
zakładał powojenny sojusz ze Związkiem Sowieckim w walce o zlikwidowanie
systemu kolonialnego na całym świecie, z naiwną wiarą w zapewnienia
Stalina, że po wojnie zdemokratyzuje system zarządzania w ZSRS, jak i
zaakceptuje pełną wolność religijną. Na tle tej koncepcji na tajnym
spotkaniu ze Stalinem w Teheranie (bez obecności Winstona Churchilla)
Roosevelt zgodził się na oddanie krajów bałtyckich i polskich Kresów ze
Lwowem i Borysławiem Związkowi Sowieckiemu, prosząc jednak Stalina o
zachowanie w tajemnicy tego sojuszu ze względu na obecność 8-9 milionów
Polaków w USA i chęć uzyskania ich głosów na trzecią swoją prezydenturę.

Wcześniej, po zwycięstwie w 1943 roku nad niemiecką armią generała
Erwina Rommla w Afryce, zaprotestował na konferencji w Casablance
przeciwko planowi Churchilla ataku na niemiecką Europę drogą poprzez
Grecję, Jugosławię, Węgry do Polski, co wobec opanowania większości
Jugosławii przez armię Tity doprowadziłoby zjednoczone armie zachodnie
razem z armią polską do Polski w ciągu 4-5 miesięcy. Armia Czerwona
doszłaby wówczas do przedwojennych granic Polski już opanowanej przez
nasz rząd i zaludnionej armiami zachodnimi. W tym jednak przypadku ZSRS
byłby po wojnie za słaby, ażeby partycypować w sojuszu z USA w walce z
systemem kolonialnym na świecie. Roosevelt zdecydował się więc na atak
na Włochy, co było nonsensowne ze względu na duży zespół armii włoskiej,
a także niemieckiej i trudny górzysty teren, ale oczywiście dojście do
Niemiec wymagało wielu miesięcy, a Polska już była opanowana przez Armię
Czerwoną.

W obronie wartości

W ostatecznej konkluzji – II wojna światowa była dla nas z jednej
strony obrazem upowszechnionej zdrady alianckiej: w 1939 roku zdradziły
nas Francja i Wielka Brytania, nie atakując zgodnie z umową Niemców,
później zdradziły nas Stany Zjednoczone w osobie naiwnego prezydenta
Roosevelta. Zdradzili nas polscy komuniści, ale wyjątkowo perfidnie,
początkowo zbrodniczo niszczył nas, a później też zdradził, teoretycznie
począwszy od 1941 roku, również nasz sojusznik, a później sojusznik
naszych zachodnich sojuszników – Związek Sowiecki.

Jednocześnie jednak możemy być dumni z naszej niezłomnej walki.
Powstanie Warszawskie było największym w historii świata społecznym
buntem milionowej ludności w walce o wolność, przez 63 dni słabo
uzbrojona podziemna armia walczyła z najlepszą armią świata.

29 lipca miałem zaszczyt w towarzystwie zespołu weteranów Powstania
uczestniczyć w otwarciu w Berlinie wystawy „Powstanie Warszawskie”. Jest
to pierwszy w tej skali krok ku światowemu upowszechnieniu wiedzy o
postawie Polaków w obronie wartości naszej chrześcijańskiej kultury
wobec jej niemiecko-hitlerowskiej degeneracji.

 

"Z miłości do Ojczyzny” – niezwykły
koncert upamiętniający 70. rocznicę Powstania Warszawskiego odbędzie się
dzisiaj w warszawskiej Bazylice Świętego Krzyża. To artystyczne
wydarzenie z udziałem Jerzego Zelnika i Roberta Grudnia wzbogaci swoim
wykładem uczestnik Powstania Warszawskiego, wybitny profesor - Witold
Kieżun.

Wykład prof. Witolda Kieżuna oraz spektakl słowno-muzyczny „Z miłości
do Ojczyzny” rozpocznie się dzisiaj o godz. 19.30 w bazylice na
Krakowskim Przedmieściu.

Koncert będzie także okazją do niezwykłego spotkania z wybitnym
profesorem, gorącym patriotą, uczestnikiem Powstania Warszawskiego.
Prof. Kieżun jest autorem ponad 70 zwartych pozycji wydawniczych –
książek i skryptów naukowych, około 300 artykułów, referatów i
rozdziałów w zbiorowych monografiach w języku polskim, angielskim,
francuskim, hiszpańskim, rosyjskim oraz czeskim.

Jak podkreśla w rozmowie z NaszymDziennikiem.pl Bogusław
Szostkiewicz, asystent profesora, wykład ten będzie okazją do spojrzenia
na Powstanie Warszawskie oczami jednego z jego uczestników. – Powstanie
Warszawskie było wydarzeniem niezmiernej wagi w historii Polski.
Powinniśmy być z tego dumni. Powstanie to było heroicznym czynem młodych
warszawiaków, było wezwaniem do jedności wszystkich Polaków w obliczu
tragicznych wydarzeń – podkreśla Szostkiewicz, dodając jednocześnie, że
prof. Witold Kieżun nie tylko jako uczestnik Powstania, ale także jego
badacz wykazuje, że „miało ono szansę powodzenia pod warunkiem, że
byłoby wsparte  przez sojuszników”.

– Ludzie Powstania zdali egzamin. Ich odwaga i miłość do Ojczyzny
naznaczyła ich całe życie. Tak też jest w przypadku prof. Kieżuna, dla
którego udział w tym heroicznym zrywie narodowościowym stał się
najcenniejszym przeżyciem. Koncert „Z miłości do Ojczyzny” to wspaniałe
wydarzenie i możliwość spotkania wyjątkowych patriotów – dodaje
Szostkiewicz.  

Po wykładzie rozpocznie się spektakl słowno-muzyczny. Przewodnikiem
po walczącej Warszawie Jerzy Zelnik, wybitny aktor, uczynił Mirona
Białoszewskiego, autora słynnego „Pamiętnika Powstania Warszawskiego”.
Jednak w programie koncertu będzie także poezja i piosenki powstańcze.
Na organach zagra kompozytor Robert Grudzień, który zaprezentuje m.in.
autorskie utwory oddające atmosferę walczącej stolicy.

Warto przypomnieć, że prof. Witold Kieżun już w październiku 1939 r.
brał udział w wojskowej działalności podziemnej, a w czasie Powstania
walczył w Oddziale Specjalnym „Harnaś”. Został odznaczony w sierpniu
1944 r. Krzyżem Walecznych, a 23 września 1944 r. dekorowany przez
generała Bora-Komorowskiego, dowódcę AK, wojennym orderem Virtuti
Militari i awansowany do stopnia podporucznika.

Marta Milczarska, współpraca AWP