W minionych dniach cały świat opłakiwał odejście byłego
prezydenta RPA, Nelsona Mandeli. W atmosferze powszechnego zachwytu nad
jego osobą jak zwykle całkowicie pominięto jego komunistyczną i
terrorystyczną karierę.

W wiodących mediach wciąż żywy jest obraz Mandeli, na który składa
się 28 lat więzienia, pokojowa Nagroda Nobla, walka z apartheidem, setki
biografii oraz hollywoodzkie produkcje przedstawiające czarnoskórego
polityka jako świeckiego świętego, który przez miejscowych jest nazywany
„ojcem narodu”. Medialny obraz bardzo rzadko odpowiada jednak
rzeczywistości, szczególnie gdy dotyczy on ludzi i wydarzeń z tak
odległego miejsca jak Republika Południowej Afryki. Uważne prześledzenie
losów Nelsona Mandeli ukazuje go w radykalnie innym świetle od tego, z
którym mamy do czynienia w kulturze powszechnej.

Marksistowski rasizm

Nim przyjrzymy się dokładnie terrorystycznym wyczynom Mandeli, warto
najpierw dokładnie przyjrzeć się systemowi, przeciwko któremu buntował
się rzekomy bohater, otrzymujący hołd od ludzi na całym świecie. System
segregacji rasowej, znany też jako apartheid, jest najczęściej
przedstawiany w mediach jako konstrukcja oparta wyłącznie na rasowych
uprzedzeniach. W rzeczywistości jednak jego fundamentem oraz treścią
były specjalne państwowe ustawy i przepisy, które ustanowiono na
przestrzeni kilku dekad. W 1948 roku władzę w kraju objęła Partia
Narodowa, której idee sprowadzały się do zwykłego marksizmu opartego o
rasizm. Najbardziej wpływową grupą w ramach rządzącego ugrupowania były
związki zawodowe zrzeszające białych pracowników, którzy uchwalili
szereg ustaw ograniczających do minimum konkurencję ze strony
czarnoskórych.

Wiele kluczowych dla apartheidu ustaw powstało już na początku XX
wieku. Jeszcze w 1911 roku, a więc przed dojściem do władzy Partii
Narodowej, uchwalono ustawę o kopalniach i pracownikach, wymieniającą
listę zawodów, do których czarni nie mieli dostępu. W 1926 roku
wprowadzono także drastycznie wysoką płacę minimalną, w wyniku której
zwolniono z pracy kolejnych czarnoskórych, którzy siłą rzeczy byli
słabiej wykwalifikowani od białych. Z kolei w 1922 roku ustanowiono
specjalne przepisy przewidujące, że tylko biali będą mieli prawo do
uczenia się wielu zawodów, a wkrótce zorganizowano także specjalne listy
„rezerwacji pracy”, które skutecznie eliminowały konkurencję ze strony
czarnoskórych.

Gdy jednak w 1948 roku władzę objęła Partia Narodowa, system ten
uległ dalszemu wzmocnieniu. Odtąd zabronione były także m. in.
małżeństwa międzyrasowe, a rasistowska kampania uległa wzmocnieniu.

Terrorystyczno-komunistyczne początki

Apartheid był więc praktycznie w 100% oparty na instytucji państwa,
które posłużyło radykalnym rasistom-marksistom do wprowadzenia skrajnie
nieuczciwego systemu społecznego. Z oczywistych względów ta chora i
niesprawiedliwa sytuacja domagała się jak najszybszej zmiany oraz
zniesienia krzywdzących ustaw. Nelson Mandela bardzo pragnął, aby jego
rasa przestała być uciskana, jednakże do walki z systemem dobrał
najgorsze z możliwych środki oraz jeszcze okropniejszą ideologię. Mając
24 lata, Mandela wstąpił do Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC), aby
w 1950 roku zostać jego przywódcą. Oficjalne biografie „Madiby”
przekonują, że późniejszy laureat Nagrody Nobla czuł się zrażony do
aktów przemocy, której dopuszczali się członkowie ANC, jednakże już w
1961 roku właśnie za jego sprawą powołano do życia radykalną
terrorystyczną organizację noszącą nazwę Umkhontowe Sizwe (w języku
xhosa oznacza to „Włócznię Narodu”), w skrócie MK. Inspiracją dla
powołania tej komunistycznej bojówki było m.in. wezwanie Chruszczowa do
walki o narodowe wyzwolenie oraz Fidel Castro i jego Ruch 26 Lipca.

Mandela rozczytywał się w pismach dotyczących wojny partyzanckiej
„Che” Guevary i Mao Tse-tunga. Oficjalnie MK było odrębne od ANC,
jednakże w praktyce stanowiło zbrojne ramię partii, wyspecjalizowane w
atakach terrorystycznych przeprowadzanych na wzór irlandzkiej IRA, w
których ginęły przypadkowe osoby. Gdy Mandelę pytano o działania MK,
zawsze kłamliwie zasłaniał się stwierdzeniem, że akcje jego organizacji
ograniczały się wyłącznie do „sabotażu”.

150 aktów przemocy

Nelson Mandela nie był jednak wyłącznie szefem MK, lecz także
członkiem Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii RPA (SACP). Choć
przez wiele lat on i jego hagiografowie stanowczo temu zaprzeczali, tuż
po jego śmierci SACP wydała oficjalne oświadczenie, w którym z dumą
stwierdziła, że „Madiba” do końca życia był jej członkiem oraz jednym z
liderów. Jednym z jego bliskich współpracowników, również w czasach
formowania MK, był Joe Slovo – litewski Żyd, który w 1994 roku został w
rządzie Mandeli ministrem gospodarki mieszkaniowej.

Mandela został aresztowany w 1962 roku i miał spędzić w więzieniach
łącznie 28 lat, jednakże pozbawienie go wolności nie wynikało przede
wszystkim z działalności w ANC lub sprzeciwu wobec apartheidu, lecz
stanowiło reakcję władz na jego terrorystyczne działania. Na początku
1962 roku „Madiba” wybrał się na kwestę po całej Afryce (odwiedził też
Londyn), zbierając pieniądze na uzbrojenie terrorystów z MK. Mandela
nawiązał bliskie kontakty z komunistyczną międzynarodówką, której celem
było wywołanie powszechnej rewolucji w całej Afryce. Mandela znalazł się
także na oficjalnej liście światowych terrorystów sporządzonej przez
rząd USA, z której zniknął dopiero w 2008 roku!

Związków Mandeli z komunizmem nie można ograniczać do lat
sześćdziesiątych XX wieku, gdyż zachowały się nagrania oraz zdjęcia z
lat dziewięćdziesiątych i późniejszych, na których Mandela bierze udział
w politycznych imprezach „upiększonych” wielkimi emblematami sowieckiej
gwiazdy oraz sierpa i młota lub też śpiewa hymn organizacji MK, którego
treść brzmi następująco: „My, członkowie MK, zobowiązaliśmy się zabijać
białych”.

Bożyszcze mediów i światowej opinii publicznej samo zresztą
przyznawało się wielokrotnie do aktów przemocy. Łącznie Mandela wziął
odpowiedzialność za 150 różnego rodzaju incydentów, takich jak choćby
atak bombowy na Church Street z 1983 roku, w którym zginęło 19 osób, a
dalszych 200 zostało rannych. Niezliczone hagiografie oraz filmowe
produkcje na temat Mandeli prezentują najczęściej więzienne cele, w
których spędził łącznie 28 lat. Sugeruje się w ten sposób, że „Madiba”
był całkowicie odizolowany od świata. Prawda jest jednak zgoła odmienna:
przyszły prezydent RPA odbywał eksternistyczne studia prawnicze na
Uniwersytecie Londyńskim, pisał listy, autobiografię oraz swobodnie
rozmawiał z innymi więźniami z NCA i MK.

„Madiba” wykorzystywał czas spędzony w więzieniu na jeszcze jedno
zajęcie: planowanie zamachów. Jako jeden z przywódców terrorystycznego
ruchu zachowywał, pomimo swego uwięzienia, wysoki autorytet – i to
właśnie z nim konsultowano kolejne cele aktów terroru. Władze RPA
proponowały mu nawet kilkakrotnie przedterminowe zwolnienie pod
warunkiem, że powstrzyma się od terroryzmu, lecz Mandela zawsze
odmawiał.

Czerwony święty

Mandela zyskał w ten sposób niesłuszne miano symbolu walki z
rasizmem, a komunistyczni i lewicowi agitatorzy uczynili z niego
wielkiego pokojowego dysydenta, którego uwięzienie stanowić miało
rzekomy symbol całego południowoafrykańskiego apartheidu. Władze
zmuszone więc były obchodzić się z nim jak z jajkiem, gdyż na całym
świecie przyznawano Mandeli rozliczne honory, nagrody i wyróżnienia.
Wielką popularność Mandela zyskał m.in. w USA i Wielkiej Brytanii, gdzie
uczyniono go wielkim bohaterem rasowych prześladowań. Gdy „Madiba”
opuścił więzienie, mógł się wreszcie spotkać ze swoim „wielkim
przyjacielem”, Fidelem Castro.

Kubański dyktator stanowił zresztą zawsze główny punkt odniesienia
dla SACP. Mandela przyjaźnił się także z dyktatorem Libii, Muammarem
Kaddafim, którego nazywał „towarzyszem broni” (tak jak Castro).
Wcześniej „wielkiemu bojownikowi o demokrację” nie przeszkadzało także
przyjęcie od Związku Radzieckiego Orderu Lenina. Jednocześnie
stuprocentowo państwowy system apartheidu Mandela nazywał
„kapitalizmem”, z którym walczył, odwołując się wprost do
komunistycznego terroryzmu.

Terror po więzieniu

Gdy w 1994 roku Mandela został prezydentem, usunął ograniczenia
rasowe godzące w czarnych, lecz jednocześnie nasilił socjalizm w RPA.
Zgodnie ze swoimi komunistycznymi przekonaniami, rozbudował państwo
opiekuńcze, wprowadzając w życie szereg nowych środków
interwencjonistycznych. W rezultacie do końca lat dziewięćdziesiątych XX
wieku z kraju wyjechało ok. 750 tysięcy białych, którzy znaleźli się
pod presją bojówek NCA. W kraju mnożyły się ataki przemocy ze strony
czarnych, którzy gwałcili białe kobiety oraz napadali na domy białych,
na co Mandela świadomie przymykał oko.

W wyniku tego względnie dobrze prosperujący niegdyś kraj znacznie
podupadł gospodarczo. Co jednak najbardziej smutne, w 1996 roku „ojciec
narodu” wprowadził ustawę pozwalającą na aborcję nawet dziewczynkom, bez
względu na wiek i przyczynę. Szacuje się, że od tego czasu
komunistyczny pseudobohater przyczynił się w ten sposób do śmierci ok.
miliona poczętych dzieci. Świat jednak do końca konsekwentnie wybaczał
Mandeli wszystkie okropności, przede wszystkim ze względu na panującą
poprawność polityczną oraz nieformalny zakaz krytykowania czarnoskórych
polityków.

Tak jak Kim Dzong Un bywa odwiedzany przez eks-gwiazdę koszykówki
Dennisa Rodmana, tak też Nelson Mandela regularnie przyjmował u siebie
takie „autorytety” jak Michael Jackson czy Whoopi Goldberg. Pomogło mu
to stać się ikoną popkultury, która choć odstraszała terroryzmem i
komunizmem, została doskonale ubrana w opakowanie męczennika, dysydenta i
męża stanu. Nie oznacza to oczywiście, że twórcy apartheidu byli w
jakikolwiek sposób lepsi od Mandeli, lecz oni przynajmniej nie zostali
świętymi. Należy wreszcie powiedzieć całą prawdę o pseudobohaterze,
którego działania powinny zostać uznane za haniebne i oficjalnie
potępione.