15 sierpnia obchodzimy w Polsce Święto Wojska Polskiego i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, Matki Bożej Zwycięskiej. Święto Wojska Polskiego to święto państwowe na pamiątkę zwycięstwa Polski w bitwie warszawskiej w 1920 r., stoczonej w ramach wojny polsko-bolszewickiej, zwanej "Cudem nad Wisłą". 15 sierpnia na Jasnej Górze odbędą się główne uroczystości związane ze świętem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Już o godz. 6 zostanie odsłonięty Cudowny Obraz Matki Boskiej. Z naszymi żołnierzami na Jasną Górę wkroczą żołnierze państw NATO, którzy idą w pielgrzymce Wojska Polskiego do tronu Królowej Polski.

Bitwa Warszawska 15 sierpnia 1920 roku, zwana też Cudem nad Wisłą, była  jedną z trzech najważniejszych bitew XX wieku w dziejach świata, a zarazem jedną  z osiemnastu decydujących w całej historii ludzkości. Wojsko Polskie zatrzymało pod Warszawą i zwyciężyło milionową nawałę Armii Czerwonej. Uratowało nie tylko Polskę, ale całą Europę przed niewolą oraz wprowadzeniem zbrodniczego sowieckiego totalitaryzmu i systemu komunistycznego na bagnetach żołnierzy z czerwoną gwiazdą. Była to kolejna zwycięska bitwa, należaca do najwspanialszych tradycji Rzeczypospolitej, kiedy to w krajach Zachodu powszechnie nazywano Polskę "przedmurzem chrześcijaństwa" .

Wojna polsko-bolszewicka rozpoczęła się krótko po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Będąca początkiem wojny Operacja "Wisła" rozpoczęta została z rozkazu Lenina już 18 listopada 1918 roku. Pokonanie Polski było dla Lenina celem taktycznym - głównym było udzielenie pomocy komunistom, którzy w tym samym okresie próbowali wszcząć rewolucję w Niemczech i w krajach powstałych z rozpadu Austro-Węgier.

"Po trupie Polski" płomień światowej rewolucji miał ogarnąć całą Europę, niszcząc jej chrześcijański fundament . Dlatego tak dramatycznie zabrzmiało pytanie postawione przed Bitwą Warszawską przez Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego: "Co wybieramy, niewolę czy zwycięstwo?". Odpowiedź mogła być tylko jedna: "Zwycięstwo do ostatniej kropli krwi".

Tryumf ten odnieśliśmy samodzielnie. Bez pomocy obojętnej Europy, sympatyzującej z ideologią komunistyczną, a nawet - jak Niemcy - otwarcie współdziałającej z bolszewikami przeciwko Polsce. Bitwa warszawska odbyła się w dniach 13-15 sierpnia 1920 roku. Rozegrana została zgodnie z planem operacyjnym, który na podstawie ogólnej koncepcji Józefa Piłsudskiego opracowali szef sztabu generalnego Tadeusz Rozwadowski, płk Tadeusz Piskor i kpt. Bronisław Regulski.

12 sierpnia bolszewicy dotarli w rejon Radzymina, gdzie następnego dnia rozgorzały zacięte walki, po których miasto to zostało zdobyte. 14 sierpnia główne boje toczyły się pod Zielonką i Ossowem, gdzie poległ bohatersko ksiądz Ignacy Skorupka, zaś natarcie radzieckie zostało powstrzymane. Następnego dnia walki pod Radzyminem wybuchły ze wzmożoną siła, żołnierzom polskim udało się jednak wyprzeć ostatecznie bolszewików z miasta.
Główne nasilenie walk, a przede wszystkim powstrzymanie natarcia radzieckiego na Warszawę, przypadło na dzień 15 sierpnia 1920 - święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, spowodowało nadanie temu wydarzeniu wymiaru cudu (stąd "cud nad Wisłą").W wojnie polsko-bolszewickiej również Płock odegrał istotną rolę. Miasto zostało odznaczone Krzyżem Walecznych, jako drugie po Lwowie. Kiedy Józef Piłsudski ogłosił dwie odezwy wzywające do walki, do czynnej służby wojskowej zgłosiło 1000 (!) mieszkańców niewielkiego przecież Płocka. Walka toczyła się 18 i 19 sierpnia, tuż po bitwie warszawskiej. Początkowo skromne siły polskie stawiały dzielnie czoła wojskom bolszewickim. Dopiero wieczorem 18 sierpnia ze strony Zadziwia przybyła z pomocą polska artyleria. Oddziały bolszewickie poniosły klęskę, a dzień później Płock stał się wolny.Na szczególne uznanie zasłużyli płoccy harcerze. Czterech z nich poległo; Antoni Gradowski lat 14, Stefan Zawidzki lat 14, Wacław Niżdżiński lat 18. Wincenty Kalisz lat 19

Po ogłoszeniu przez Radę Obrony Państwa powszechnej mobilizacji, do Armii Ochotniczej zaczęli masowo zgłaszać się harcerze. Druhowie i druhny rezygnowali z zaplanowanych zajęć, np. Czarna Jedynka przerwała obóz i prosto z niego udała się do punktów werbunkowych. Reprezentacja kraju odwołała wyjazd na Zlot Skautowy w Londynie, wysyłając do organizatorów depeszę o treści: Polscy skauci nie mogą przybyć na Jamboree, ponieważ pomagają bronić cywilizacji.

W obliczu zaistniałej sytuacji dowódca Armii Ochotniczej - Józef Haller - objął także funkcję Przewodniczącego Związku Harcerstwa Polskiego.

Do walki w wojnie polsko-bolszewickiej stanęło ponad 20 tys. harcerzy (6 tys. w służbie frontowej, a ok. 15 tys. w służbach pomocniczych). Zezwolono, by oddziały składające się z harcerzy nosiły przydomek harcerski, a skauci mogli do mundurów wojskowych przypiąć także krzyż harcerski.

Harcerze obecni byli na wielu frontach, ale warto przywołać jeden z najbardziej znanych epizodów – walki o Płock, której symbolem jest udział w walkach najmłodszych harcerzy m.in. 11-letniego Tadeusza Jeziorowskiego ( na zdjęciu)

Wkład harcerzy doceniał Józef Haller, który mówił „Zachowanie się harcerzy było bez zarzutu. Bardzo wielu z nich pamiętam, choć ciężkie rany odnieśli, choć bardzo osłabieni, o tem tylko myśleli, ażeby wrócić jak najprędzej na front. A dwa tylko pytania najczęściej zadawali: jak Sprawa stoi, czy bolszewicy odpędzeni, i drugie pytanie: o rodziców.”

Krzyże Walecznych otrzymało 13 harcerzy:
Klemens Jędrzejewski lat32,
Wiktor Łebkowski lat 21,
Stanisław Wojciechowski lat 20,
Stefan Łoś lat 20,
Jan Gośkowski lat 19
Bohdan Maciejowski lat 19,
Jerzy Zapaśnik lat 18-kontuzjowany,
Stefan Górzyński lat 18- ranny
Józef Kaczmarski lat 14 – 4-krotnie ranny,
Stefan Zawidzki lat 14 – poległ, odznaczony pośmiertnie
Antoni Gradowski lat 14 - poległ, odznaczony pośmiertnie
Jan Wichrowski lat 14 – kontuzjowany
Tadeusz Jeziorowski lat 11

Zwycięstwo okupione wielkim wysiłkiem i poświęceniem całego Narodu. Do szeregów obrońców Ojczyzny pospieszyły nawet dzieci - jak 11-letni harcerz Tadeusz Jeziorkowski z Płocka, odznaczony za męstwo Krzyżem Walecznych. Symboliczną ofiarą, która rozpaliła nadzieję na zwycięstwo, była śmierć ks. Ignacego Skorupki pod Ossowem 14 sierpnia. Na 15 sierpnia  bolszewicy zaplanowali zdobycie Warszawy i przejęcie władzy przez komitet rewolucyjny.

"I cud ów stał się! Pamiętamy go wszyscy. Nieprzyjaciel stał już 15 kilometrów od mostów warszawskich, na polach pomiędzy Jabłonną a Radzyminem. Parł naprzód w niepowstrzymanym, zdawało się pędzie. I oto w tym właśnie dniu 15 sierpnia 1920 roku, u wrót Warszawy, u brzegów naszej Wisły, jakby za wyraźną sprawą Wszechmocnego, odwraca się karta wojny." - zapisał we wspomnieniach Adam Grzymała-Siedlecki, korespondent wojenny.

W ostatniej swojej Mszy świętej, do ochotników akademickich i gimnazjalnych, niewiele od nich starszy (27 lat) ksiądz Ignacy Skorupka mówił: "czekają nas jeszcze ciężkie ofiary, ale nie za długo, bo w dzień naszej Królowej losy odwrócą się w naszą stronę"  

Zachowały się, m.in. pod Mławą i Zambrowem, relacje uciekinierów z Armii Czerwonej: "...pod Warszawoj stajała bolszaja armija. My tuda widieli Bożiju Matier, katoraja zasłanijała Polijakow". Zachowały się też zapiski kardynała Aleksandra Kakowskiego: "...Szczegóły śmierci księdza Skorupki opowiadali mi młodzi żołnierze, których odwiedziłem w szpitalu, jako rannych. Bolszewicy wzięci do niewoli opowiadali znowu, że widzieli księdza w komży i z krzyżem w ręku, a nad nim Matkę Boską."

Ksiądz Ignacy Jan Skorupka - w komży i stule, z krzyżem w ręku, w sytuacji bojowej beznadziejnej, podnosi wysoko krzyż wołając: "Za Boga i Ojczyznę!" i z pieśnią "Serdeczna Matko" rusza do boju. Za nim, podchwytując pieśń ..."Opiekunko ludzi"... ruszają dzieciaki, niedoświadczeni, młodziutcy bohaterowie... "tylko do Ciebie, ukochanej Matki"...

Major Zygmunt Dobrowolski wspomina: "Obchodziłem pobojowisko po odrzuceniu bolszewików. Zobaczyłem między trupami leżącego księdza. Leżał na twarzy, z rozpostartymi rękami, spod palców jego prawej ręki wyzierał krzyż. Ksiądz Skorupka miał rozbitą czaszkę..."

W południe 15 sierpnia (Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny) do Ciechanowa wkracza 203. Ochotniczy Pułk Ułanów (dowódca Zygmunt Podhorski) i zajmuje sztab 4. armii bolszewickiej, a z nim jedną z dwóch radiostacji  służących do łączności z dowództwem w Mińsku. Polacy przejmują i rozszyfrowują rozkaz Tuchaczewskiego, a następnie zapada decyzja o błyskawicznym przestrojeniu polskiego nadajnika znajdującego się w Cytadeli warszawskiej na częstotliwość przeciwnika. Przestrojony nadajnik skutecznie zagłusza odleglejsze nadajniki z Mińska, tak że uruchomiona w nowym miejscu radiostacja nie jest w stanie odbierać rozkazów. Jedynym dostatecznie obszernym tekstem, jaki szybko udało się dowództwu Cytadeli dać telegrafistom do nieustannego nadawania było Pismo Święte.

W uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny żołnierze polscy przełamują front pod Radzyminem i przechodzą do ataku. Na północy, pod Nasielskiem, armia gen. Władysława Sikorskiego gromi nieprzyjaciela. 16 sierpnia rusza uderzenie znad Wieprza.

Cud nad Wisłą, czyli Polska młócka

Zapędziły się psie juchy

pod samą Warszawę,

lecz im nasze bractwo dało

galantną odprawę.

Dalej, do dzieła!

Jeszcze, nie zginęła! 

Pokój z Sowietami

spiszem bagnetami.

Już gadali, że Sowiety

urządzą nad Wisłą,

raptem Polak się odwinął

i zwycięstwo prysło.

Dalej, do dzieła!...

Bo w głupocie swej myślała

bolszewicka tłuszcza,

że bez planu ją Piłsudski

ku sobie podpuszcza.

Dalej, do dzieła!...

„Cud nad Wisłą , 1920” fresk
– dzieło Jana Henryka Rosena.

Fragment środkowy przedstawiający śmierć księdza
Ignacego Skorupki w bitwie pod Ossowem koło Wołomina.
Środkowa część fresku w rezydencji papieskiej w Castel Gandolfo po rekonstukcji, dokonanej na polecenie Jana Pawła II .

"Adam Grzymała-Siedlecki, korespondent wojenny w roku 1920 zatytułował pozycję poświęconą wojnie polsko-radzieckiej „Cud Wisły". Wskazał w niej na złożoność zjawiska tego cudu. Dokonało się zjednoczenie rządu, następowała konsolidacja społeczeństwa i obudził się duch męstwa i walki wśród żołnierzy. W atmosferze zagrożenia ważnym się stało przeżycie, przez wierzące społeczeństwo polskie, w nowy sposób obecności Maryji Królowej w dziejach Narodu. W tym klimacie rozwijał swoją działalność generał Józef Haller, określany przez niektórych jako misjonarz i ksiądz Ignacy Skorupka. Ten ostatni zmobilizował młodzież studencką i szkolną do udziału w obronnym zrywie, natomiast Generał przyczynił się do odzyskania przez zdesperowane wojsko polskie woli walki. O księdzu Skorupce wspomina jego dowódca ppor. Mieczysław Słowikowski. „Był On przeniknięty głęboką wiarą w zwycięstwo, w słuszność naszej świętej sprawy. Wierzył iż Bóg jest po naszej stronie, a przede wszystkim ufał w opiekę Królowej Polski Matki Boskiej Częstochowskiej. Upewniał mnie, iż dzień naszego zwycięstwa jest bliski. Według jego przeczucia będzie to dzień święta Matki Bożej (...) Gorącą miłością otaczał Matkę (...) Matka też wpoiła u niego kult Matki Bożej Częstochowskiej, oraz miłość Ojczyzny. (...) Jutro — powiedział ks. Skorupka —przyniesie nam zwycięstwo, bo Maryja Matka Boża jest z nami."

http://www.jasnagora.com/wydarzenie.php?ID=5875

„… W roku 1920 biskupi polscy poświęcili Sercu Jezusowemu cały kraj w obecności przedstawicieli rządu, wojska, sejmu, rady miasta Warszawy, uniwersytetu. Uroczystość zakończyła się procesją na rynek warszawski.

Drugie poświęcenie miało miejsce na Jasnej Górze 27 lipca 1920 roku. Kardynał Prymas Polski Edmund Dalbor w otoczeniu 17 biskupów odczytał akt poświęcenia…”

***

„…Bitwa Warszawska 1920 roku bardzo szybko nazwana została „Cudem nad Wisłą”. Zrządzeniem Bożej Opatrzności uratowała Polskę i Europę przed bolszewickim podbojem. (...)Biskup polowy Stanisław Gall w apelu z 8 lipca 1920 roku napisał:

"Drogi żołnierzu!

Na wezwanie Matki Ojczyzny,

stanęliście w szeregach Wojska Polskiego. Murem

swych piersi odgrodziliście ukochaną ziemię polską od

napadu barbarzyńskiego wroga, który mord i

zniszczenie szerzy, urągając wszelkim zasadom

sprawiedliwości i ludzkości.

Szliście pod sztandarem Królowej Korony Polskiej, jako

jej rycerze i obrońcy pod błogosławiącą dłonią

Chrystusową... Niech najsłodsze Serce Jezusowe

umocni was, najmilsi synowie moi, na bohaterskie

walki, jakie was jeszcze czekają, na które niech

Częstochowska Królewna nasza i miłościwa Pani Ostrobramska was prowadzi."

W modlitewnej łączności z sanktuarium generał Józef Haller zainicjował przy ołtarzu Matki Bożej Częstochowskiej, w warszawskim kościele Zbawiciela, nowennę dla żołnierzy. Wołał: "Bronimy naszych najświętszych praw (...), dlatego z Bożego wyroku zwyciężymy!". I gorąco wierzył w Bożą pomoc.

Biskupi wydają też odezwę do Narodu: "(...) Wołamy do Was i odzywamy się do sumień waszych: Dajcie Ojczyźnie to, co z woli Bożej jej przynależy (...). Godnymi się stańcie najdroższego daru wolności (...) Poświęćcie dla niej wszelkie partyjne zawiście, wszelkie żądze panowania, wszelkie jątrzenia, wszelkie kwasy (...) i zarządzają modlitwę we wszystkich kościołach Ojczyzny od Przemienienia Pańskiego do Wniebowzięcia Matki Boskiej (6 - 15 sierpnia).

Kardynał Aleksander Kakowski zarządza we wszystkich kościołach Warszawy całodzienną adorację; w niedzielę, 8 sierpnia, po adoracji wyruszają procesje błagalne na Plac Zamkowy. Tu, przy wystawionych relikwiach patronów: Andrzeja Boboli, Władysława z Gielniowa oraz Apostoła Wiednia i Warszawy Klemensa M. Hofbauera, trwają modlitwy błagalne, a następnie udzielone jest rozgrzeszenie generalne i Komunia święta generalna dla całej Warszawy.

Są też dary materialne, np.: Stolica Apostolska 28 lipca ofiary świętopietrza przeznacza na pomoc dla wolnej Polski; ofiary zebrane na tacę w kościołach Warszawy 8 sierpnia przeznaczono "na żołnierza polskiego"; itp.

Polska stanęła na drodze ekspansji bolszewizmu na Zachód i uratowała Europę Zachodnią przed zalewem barbarzyństwa.

 Ojciec Św. Jan Paweł II, który 13 czerwca 1999 roku na cmentarzu w Radzyminie  powiedział:

"...Wiecie, że urodziłem się w roku 1920, w maju, w tym czasie, kiedy bolszewicy

szli na Warszawę. I dlatego noszę w sobie od urodzenia wielki dług w stosunku do tych,

którzy wówczas podjęli walkę z najeźdźcą i zwyciężyli, płacąc za to swoim życiem"

Natomiast w książce „Pamięć i tożsamość” stwierdził:

„…Już wtedy zdawało się, że komuniści podbiją Polskę i pójdą dalej do Europy Zachodniej, że zawojują świat. W rzeczywistości wówczas do tego nie doszło. „Cud nad Wisłą”, zwycięstwo Piłsudskiego w bitwie z Armią Czerwoną, zatrzymał te sowieckie zakusy…"

Nieoczekiwane zwycięstwo Polaków było przez wielu traktowane jako interwencja Bożej Opatrzności, zwłaszcza, że postępom Armii Czerwonej towarzyszyły modlitwy całego narodu o ocalenie.

Z pamiętników gen. Maxima Weyganda, doradcy szefa polskiego Sztabu Generalnego, gen. Tadeusza Rozwadowskiego:
"W kościołach, o każdej godzinie dnia, można było widzieć mężczyzn i kobiety zanurzonych w zapamiętałej modlitwie; to jest właściwe słowo do określenia ich postawy i wyrazu ich twarzy. Wielu pomiędzy nimi, przechodząc przed ołtarzem, kładło się krzyżem na posadzce i błagało w kompletnym samozapomnieniu Tego, co może wszystko. Nigdy nie widziałem ludzi tak modlących się jak w Warszawie.”

15 sierpnia 2007, pierwszy raz w powojennej historii Polski, miała miejsce defilada nawiązująca do tradycji II Rzeczpospolitej. Około stu pojazdów i tysiąca żołnierzy przedefilowało warszawskimi Alejami Ujazdowskimi. Nad trasą defilady przelatywały samoloty i śmigłowce. Paradzie przyglądały się tysiące widzów, zapełniających trasę i boczne uliczki. Uroczystości rozpoczęły się od przeglądu oddziałów, którego dokonał prezydent Lech Kaczyński, jadąc w odkrytym samochodzie terenowym. Prezydent przed Belwederem odbierał również defiladę.

Uroczystości upamiętniające 93. rocznicę zwycięstwa armii polskiej nad bolszewicką, które zadecydowało o zachowaniu niepodległości przez Polskę i zaprzepaściło plan rozprzestrzenienia rewolucji bolszewickiej w Europie Zachodniej,odbędą się w wielu miastach . Główne obchody odbędą się 15 sierpnia w Ossowie pod Wołominem, gdzie będzie można zobaczyć efektowne widowisko plenerowe  - rekonstrukcję zwycięskiej Bitwy Warszawskiej 1920 r. zwanej także „Cudem na Wisłą”. Zapraszają na uroczyste obchody patriotyczne, powiązane z rekonstrukcjami historycznymi samorządy Radzymina, Wołomina, Płocka, Brwinowa, Puław, Garwolina, Ełku, Muzeum Wsi Radomskiej i innych miast.

Starostwo i organizatorzy zapraszają na to wydarzenie, warto być 15 sierpnia w Ossowie i oddać hołd naszym bohaterom.

Chociaż do kraju, pod stolicy próg,
Zakradł się dziki, bolszewicki wróg,
Pryśnie jego moc przeklęta,
Bo tu nasza wiara święta.

Bagnet na broń!
Bolszewika goń!
Goń, goń, goń!

Homilia  ks. abpa Andrzeja Dzięgi Jasna Góra, 15.08.2011

„Uroczystość Wniebowzięcia obchodzona jest we wszystkich świątyniach katolickich, zaś w sposób szczególnie uroczysty we wszystkich sanktuariach maryjnych” - mówił w kazaniu abp Andrzej Dzięga, metropolita szczecińsko-kamieński. Podkreślił, że dzisiejszą uroczystość poprzedziło wiele przygotowań duchowych. „Tym przygotowaniem stały się m.in. dni pieszego pielgrzymowania ze wszystkich stron Polski, czuwania w parafiach, dni nowenny, tridua, wigilie” – mówił kaznodzieja.

Dzisiejsza uroczystość, zdaniem ks. abpa Dzięgi, jest także okazją do wspomnienia o sprawach narodowych i państwowych, ponieważ dziś przypada także Święto Wojska Polskiego, i kolejna już rocznica ´Cudu nad Wisłą´. Kaznodzieja przywołał także niedawną rocznicę Powstania Warszawskiego. „To nie była katastrofa narodowa, jak chcieliby niektórzy, to była katastrofa gier politycznych ówczesnego świata. Ale kolejny raz Europa zachodnia została ochroniona przez zatrzymanie na pół roku wschodniego frontu. Za jaką jednak wielką cenę! Żyjący powstańcy powtarzają każdego roku, że warto było. Że tak było trzeba” – mówił ks. arcybiskup.

Przywołał także wielkie dziedzictwo ludzi sierpniowej ´Solidarności´, „gdy stanęli z modlitwą pośrodku swoich zmagań o gospodarkę i o politykę, o rodzinę i o Naród. To były prawdziwe zmagania o Ojczyznę, o Państwo Polskie”. „Dobrze wiemy dzisiaj, co z tych zmagań i z tego wołania pozostało. Aż dziwne, że tak łatwo można dzisiaj w Polsce krytykować wszystko, co polskie, a tak trudno bronić polskiej myśli, polskiej gospodarki i polskiej racji stanu” – stwierdził kaznodzieja.

„Widzimy zmagania robotników w kolejnych zakładach pracy na polskiej ziemi, ze zdumieniem często patrzymy jak po wielekroć w spółkach skarbu państwa sami pracownicy, nie zaś – jak zwyczajnie być powinno - zarządzający zakładem w imieniu państwa, próbują szukać kolejnych pomysłów na ratowanie warsztatu pracy. A jednocześnie patrzymy, jak tzw. prywatni przedsiębiorcy i rzemieślnicy wołają o zwykłe poczucie bezpieczeństwa prawnego, o zwykłą gospodarczą wolność, nie ograniczaną niekoniecznymi koncesjami i zezwoleniami. To w nich coraz większa nadzieja na jakąś normalność gospodarczą, o ile im się na to pozwoli, o ile to oni staną się ważni w państwie” – mówił abp Dzięga.

„Pamiętajcie jednak wszyscy, którzy w swojej firmie zatrudniacie innych, by się nie bać po chrześcijańsku, uczciwie dbać o swoich pracowników. By nie wykorzystywać bezwzględnie czasu kryzysu i bezrobocia do zaniżania płacy – chociaż w całym świecie szuka się tzw. tańszej siły roboczej, to znaczy ludzi, którzy z biedy zgodzą się na tę samą pracę, ale za niższą zapłatę. To wcale nie znaczy, że to jest uczciwe – kontynuował kaznodzieja - Tu także trzeba współpracy przedsiębiorcy z pracownikami, by np. chcący świętować niedzielę nie był w tym dniu przymuszany do pracy pod rygorem utraty części wynagrodzenia lub nawet utraty pracy. Tu też trzeba otwartości i kultury, by matka nosząca dziecko pod sercem nie musiała ukrywać tego faktu przed swoim pracodawcą, z lęku przed utratą pracy, by rodzina nie bała się przyjąć z radością i poczuciem bezpieczeństwa nowego życia. Każdy przecież ma prawo do rozwoju założonej przez siebie rodziny, ma prawo do pozyskania chleba dla rodziny w dobrze zorganizowanej pracy. Ma prawo też do świętowania z rodziną – poza koniecznymi funkcjami służebnymi. Wiele wskazuje, niestety, że polskie prawo pracy nie jest wystarczającym gwarantem tych praw pracowniczych, chociaż normami etycznymi są one powszechnie gwarantowane”.

„Przywołujemy to wszystko tutaj, w Częstochowie. Bo Jasna Góra jest w sercu szczególnego miasta – Częstochowy. Tu przybywają każdego roku pielgrzymi liczeni w milionach. Setki tysięcy pielgrzymów pieszo, pokutnie tu przybywa, na czele z jubileuszową w tym roku, trzechsetny raz przybyłą Pielgrzymką Warszawską – mówił kaznodzieja – Wiemy, że Miasto Częstochowa także tym wszystkim żyje i z tego się cieszy. Bo dla całego Miasta to szczególna radość i źródło szczególnej siły. Dla niektórych jednak to podobno problem. Słyszymy, chcieliby dodatkowego podatku od każdego pielgrzyma. Jako pielgrzymi mamy prawo zapytać: z jakiego tytułu? Bo nie ma tu żadnych nadzwyczajnych racji. A tzw. zwyczajne koszty powracają do miasta chociażby w zwiększonych obrotach handlowych. A ponadto dzięki Jasnej Górze i dzięki pielgrzymom miasto uzyskuje ogromną promocję, i to w skali całego świata. Dziękujemy wam – Ojcowie Miasta Częstochowy i wszyscy mieszkańcy za waszą radość z przybywających tu pielgrzymów”.

„Cywilizacja wymaga jednak nowego rozpoznania i przyjęcia zasad, wedle których organizowane jest życie osobiste każdego z nas, a także życie rodzinne, społeczne i narodowe – mówił kaznodzieja – Czyż bowiem dla dalszych dziejów naszego Narodu obojętne jest, jakimi zasadami się kierujemy dzisiaj, i jakie zasady przekażemy pokoleniom następnym? To nie jest obojętne. O to także trwa w naszym pokoleniu zmaganie. A skoro nie jest to obojętne – to kto ma decydować o treści tych zasad, o duchowej konstytucji Narodu Polskiego? Taką kompetencję ma jedynie sam Naród, jako suweren swojego bytu, Naród, jako całość, jako Wspólnota ducha. To nie jest więc jedynie głos parlamentarzystów i osób kierujących instytucjami państwa. Ten głos polskich serc i pragnień, o wiele bardziej niż w czasie dyskusji gabinetowych, jest rozpoznawalny w czasie modlitwy, tej osobistej, i małżeńskiej, i rodzinnej, a szczególnie także w czasie modlitwy we wspólnocie wiary, tak jak my dzisiaj tutaj. Ten głos polskich serc słyszą konfesjonały jasnogórskie. Słyszą to wołanie także polscy duszpasterze. To jest wołanie o nowe uznanie Boga i o uznanie panowania Jego prawa w życiu osobistym, i rodzinnym, i społecznym. To jest wołanie, by rodzina, powstająca na gruncie małżeństwa jako związku mężczyzny i niewiasty, była niezmiennie podstawą siły Narodu, by przede wszystkim o taką rodzinę suwerenne Państwo umiało odpowiednio i chciało zadbać. To jest wołanie, by każde życie ludzkie, od poczęcia do naturalnej śmierci, było radością i dla prostych ludzi, i dla rządzących, dla naukowców i dla ekonomistów, i dlatego, by było święte i nietykalne, by było bezpieczne już pod sercem matki, bez żadnych dodatkowych prawniczych klauzul i warunków. Z takiego patrzenia na potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa każdemu człowiekowi wyrasta także prawna ochrona nie tylko nienarodzonych, ale także ochrona ubogich, chorych i starszych. Ochrona wszystkich mieszkańców polskiej ziemi”.

„Innym przykładem słabej współpracy instytucji państwowych z Narodem, jest kwestia, trwająca od miesięcy, wyjaśniania katastrofy smoleńskiej – stwierdził abp Dzięga - Czekaliśmy wszyscy, bardziej lub mniej cierpliwie, na raport Komisji Rządowej. Bo pytań było wiele od samego początku, to jest naturalne zjawisko społeczne już przy mniejszych tragediach, więc tym bardziej dużo pytań się rodzin przy tak dramatycznych sytuacjach, jak katastrofa smoleńska. A na swoje pytania Naród ma prawo uzyskać możliwie najbardziej pełną odpowiedź (oklaski). Raport ogłoszono, na jedne pytania odpowiedzi się pojawiły, na inne pytania ciągle brak odpowiedzi i nie widać bliskich perspektyw ich pozyskania, a pojawiły się jeszcze nowe, dodatkowe pytania. Jedni są już usatysfakcjonowani, przynajmniej tak mówią, i chcą zamykać ten temat, ale inni dalej pytają, bo im brak odpowiedzi. Bo Naród ma prawo pytać, gdyż Naród jest suwerenem we własnym Państwie. Instytucje państwowe nie służą ‘jakiemuś państwu’, czy ‘jakiejś formie państwa’, ale służą Państwu według woli Narodu (oklaski)”.

„Z pokorą przed Tobą, Królowo Wniebowzięta, stajemy. I z nadzieją. Tyle razy w minionych pokoleniach przyjmowałaś błagania naszych ojców, usłysz i przedstaw Bogu prośby nasze także w tym pokoleniu” – mówił ks. arcybiskup.

„Wy, Siostry i Bracia, nie lękajcie się. Kto ma serce dla Polski, kto ufa w Moc wstawiennictwa Maryi - weźcie różańce w dłonie i módlcie się w tych intencjach. Niech różaniec opasuje naszą Ojczyznę. Niech będzie wołaniem przez Maryję o tchnienie Ducha Świętego i odnowę oblicza tej Ziemi. (…) Za modlitwą pójdzie czyn, to znaczy wytrwałe działanie. Łatwiej będzie każdemu wytrwać w miłości małżeńskiej i rodzicielskiej. Łatwiej będzie wytrwać w służbie ludzkiemu życiu. Łatwiej będzie wytrwać w gorliwości życia kapłańskiego i zakonnego. Łatwiej będzie wytrwać w uczciwym prowadzeniu przedsiębiorstwa i w pracy na własnym gospodarstwie rolnym. Łatwiej będzie wytrwać w uczciwym prowadzeniu polityki, by nie państwo polskie służyło partiom, ale by wszystkie partie zabiegały o dobro wspólne w Ojczyźnie. Łatwiej będzie wytrwać w miłości Ojczyzny i w pracy dla Narodu i Państwa (oklaski). Pamiętamy słowa Wielkiego Prymasa Tysiąclecia: po Bogu Polska jest moją największą miłością” – zakończył kaznodzieja.

Jednym z koronnych argumentów, jaki wytaczają krytycy Piłsudskiego, jest zarzut złożenia przez niego dymisji 12 sierpnia 1920 r. Uzasadniają ten krok rzekomym kapitulanctwem Naczelnego Wodza. Szkoda tylko, że nigdy nie odsyłają do treści owego dokumentu, a jest to najdziwniejsza dymisja w dziejach. Składał ją bowiem Wódz nie dlatego, że walczyć nie chciał. Składał ją bo właśnie wbrew wszechobecnym kapitulantom (godzącym się na haniebne warunki pokojowe) walczyć chciał, i to jak sam pisał "a outrance" (do ostateczności). Powód wręczenia Witosowi tego, właściwie listu, był też natury czysto pragmatycznej wypływającej z racji stanu. Ententa uzależniała ew. pomoc dla Polski odsunięciem samodzielnego Piłsudskiego i zastąpieniem go posłusznym wobec Ententy dowódcą. Wskazywali przy tym na Weyganda, jako kandydata na Naczelnego Wodza. Jeśli więc jedynym co mogło uratować Kraj była zachodnia pomoc, to on przeszkodę - swoją osobę - był w stanie dla tej pomocy poświęcić. Witos list Piłsudskiego schował do sejfu, by użyć go gdy będzie taka konieczność i los wojny planowaną właśnie bitwą się nie odmieni. Los wojny się odmienił i wkrótce premier oddał akt Piłsudskiemu. Tak więc dymisja nigdy nie weszła w życie i Marszałek ani przez chwilę nie przestał pełnić funkcji Naczelnego Wodza. Aktu tego też nigdy się nie wstydził i nakazał dołączyć go do zbioru swoich dokumentów. Do dziś jest w zbiorach Instytutu Piłsudskiego w Ameryce.

Jak powiadano w starym dowcipie o sierżancie, któremu tuż po wojnie komuniści kazali prowadzić zajęcia polityczne z żołnierzami przeczące istnieniu Boga, a więc i cudów.
Sierżant zabrał się do rzeczy najlepiej jak umiał i mówi:
"Żołnierze, cudów nie ma i nad Wisłą w 1920 też żadnego cudu nie było. Po prostu żeśmy porządnie bolszewikom tyłek sprali".