Szanowni Państwo,

Prof. Janusz Czapiński nie jest członkiem PTP, nie możemy więc
skierować jego sprawy do Sądu Koleżeńskiego, który rozpatruje tylko
sprawy naszych członków. Proszę natomiast skargę na prof.
Korzeniowskiego przesłać drogą tradycyjną podpisaną z adresem, kogo Sąd
Koleżeński z Państwa strony może zawiadamiać, ale także z załączeniem
tekstu, który jest podstawą Waszej skargi. Bez tego tekstu Sąd
Koleżeński nie może się tym zająć. Przepraszam za zwłokę w odpowiedzi,
ale czekaliśmy na oficjalną skargę na piśmie.

Małgorzata Toeplitz-Winiewska
Przewodnicząca
Polskiego Towarzystwa Psychologicznego

Odpowiedź z Polskiego Towarzystwa Psychologicznego
Opinia dr Tomasza Witkowskiego do naszych wniosków w sprawie publikacji "Zdrowa paranoja" i Kodeksu Etyki
Złamali Kodeks Etyczny Zawodu Psychologa (Teresa Bochwic )
List do stowarzyszeń psychologów w sprawie publikacji "Zdrowa paranoja"
Fachowiec o "Zdrowej paranoi"

Jedynie 13 proc. Polaków wierzy w dobre intencje
innych; tyle samo zgadza się ze stwierdzeniem, ze większości ludzi można
ufać; niemal połowa obywateli jest obojętna na naruszanie dobra
wspólnego - wynika z Diagnozy Społecznej 2011. - Żyjemy ciągle w
kulturze zawiści i nieufności. Nie wyruszyliśmy jeszcze w drogę ku
społeczeństwu obywatelskiemu - ocenił prof. Janusz Czapiński kierujący
pracami nad raportem.

Raport został opublikowany w środę na stronie internetowej
www.diagnoza.com. Część wyników kompleksowego badania dotyczącego
warunków i jakości życia Polaków prezentowano już w lipcu. Diagnoza
Społeczna jest opracowywana co dwa lata od 2000 r.

Po 20 latach budowania państwa demokratycznego ciągle niemal połowa
obywateli jest obojętna na naruszanie dobra wspólnego - zaznaczono w
raporcie. Polaków najmniej obchodzi to, że ktoś nie płaci za transport
publiczny (w ogóle nie obchodzi to 23,6 proc., mało obchodzi - 31,2
proc.) lub unika płacenia podatków (w ogóle nie obchodzi: 24,9, mało
obchodzi: 26,9 proc.).

Najmniej wrażliwi na naruszanie dobra wspólnego są najmłodsi,
najbardziej zaś ludzie w wieku przechodzenia na emeryturę, ale nie
najstarsi - podano.

W Polsce z opinią, że „większości ludzi można ufać", zgadza się zaledwie
13 proc. osób. Polacy także rzadko wierzą w dobre intencje innych -
jedynie 13 proc. Polaków jest zdecydowanie przekonanych, że ludzie
najczęściej starają się być pomocni.

Z raportu wynika także, że 8 proc. Polaków uważa, że homoseksualiści powinni układać sobie życie według własnych przekonań.

Rośnie, choć pozostaje na bardzo niskim poziomie - 26,8 proc. - odsetek
zwolenników poglądu, że demokracja ma przewagę nad wszelkimi innymi
formami rządów. W 2007 i 2009 r. było to 24 proc.

Badanie pokazuje także, że Polacy mają mało doświadczeń społecznych i
obywatelskich, które gromadzi się poprzez działania w organizacjach,
uczestnictwo w oddolnych inicjatywach społecznych, w zebraniach
publicznych czy wolontariacie - podano.

Badanie zrealizowano w marcu i kwietniu br. Wzięło w nim udział ponad 12
tys. gospodarstw domowych i blisko 26,5 tys. indywidualnych
respondentów. Było realizowane przez Biuro Badań i Analiz Statystycznych
przy Polskim Towarzystwie Statystycznym.

do dzisiaj nie opowiedziała na naszą skargę wysłaną listem poleconym.

Czyzby PTP przestał istnieć?

Nie wyruszyliśmy jeszcze w drogę ku społeczeństwu obywatelskiemu - ocenił prof. Janusz Czapiński kierujący pracami nad raportem.

I tu pełna zgoda z panem profesorem aczkolwiek niezbędne jest uzupłeninie wypowiedzi naukowca, że dzieje się tak za sprawą i przyczyną ludzi, których pan profesor wspiera piorąc mózg społeczeństwa raportami.  

a tak proszą od 1989 r., a nawet jeszcze dłużej - UFOjcie ! ufojcie !
a te niedorznięte watahy i bydło nic a nic, a nawet jeszcze gorzej.

Ireneusz Krzemiński, znany z miłości i tolerancji, co mozna ocenic wyżej.
Wg "badań' niejakiego Krzemnińskiego antysemityzmus drzemie w co czwartym Polaku , ciekawe dlaczego tak nisko waży ?
Idź na całośc , Krzemiński, jak Czapiński ! Tylko 13% nie jest za antysemitusmem.

Program sugerujący nazwą prawdę "Tak jest ... - Blogmedia24

16.09.2010 - Panie, gdybym miał pistolet - czyli o agresji i polityce». Panie, gdybym .... Krzemiński nie miał, atakował i szantażował, że wyjdzie ze studia.

poza nadzwyczaj tolerancyjnym Krzemińskim, za autorytet robili - bandzior z Antify lewackiej i lewacki działacz z "Nigdy więcej'.
Sama ekstrema miłości i tolerancji.

Oczywiście - po działaniach kiboli z Jagi w Białymstoku , którzy wykrzyczeli RadSika - funkcjonariusz Sekielski namierzył wsród "białej rasy" jakiegos podbno kibola Jagi.

Funkcjonariuszu Sekielski, kiepscy byliście i kiepscy zostaniecie.

Znamy te metody z PRL-u - tak zaszczuto księdza Jerzego Popiełuszkę, idziecie drogą niejakiego Pietruszki.

chłopaki letko stresują i już pewnie wertują atalsy ustalając plan B.
Było nie było kości gdzieś złożyć muszą a w kraju może być różnie choć niekoniecznie różowo. Ciekawe byłoby sprawdzić ilość rezerwacji lotów do krajów egzotycznych w terminie po 10 pażdziernika ;-)   

Krzemiński: „Mogę o sobie powiedzieć, że jestem człowiekiem głęboko wierzącym”...

A ma ochotę podrzeć Pismo, uznawane przez wierzących katolików za „Słowo Boże”. Wielki humanista zarzuca Bogu okrucieństwo i niesprawiedliwość.

Z drugiej strony, „autorytet” i „intelektualista” z nadania salonu, a poza tym – jeden ze znawców – piewców polskiego antysemityzmu, i oskarżyciel Polaków, nie ma nic przeciwko sprofanowaniu najświętrzych ksiąg judaizmu – TaNaKH.
Gdyby polscy katolicy okrzyczeli Nergala, Środę i Krzemińskiego antysemitami, to dzisiaj władze TV musiałyby się gęsto tłumaczyć.

Wojciech Sadurski był traktowany przez SB „w białych
rękawiczkach”. Esbecy bali się zastosowania agresywnych metod werbunku i
represji wobec syna członka nomenklatury PRL.



Wojciech Sadurski, profesor prawa i publicysta, nigdy nie krył niechęci
do lustracji i PiS. Wielokrotnie dawał temu wyraz w artykułach i na
blogu.



„Akta esbecji będą dostępne”



Tak o lustracji pisał w marcu 2007 r.: „Oto państwo polskie
zafundowało swym obywatelom igrzyska lustracyjne, ku uciesze gawiedzi i
zażenowaniu grup nimi objętych. Oficjalne uzasadnienie, że chodzi
o obronę bezpieczeństwa państwa, jest już zbyt kłamliwe i zbyt
absurdalne, więc coraz rzadziej – zauważcie to Państwo – występuje w
oficjalnej propagandzie. No bo jak uznać, że każdy dzisiejszy radca
prawny, notariusz, docent geologii, komornik albo biegły rewident, który
przed dwudziestu lub więcej laty splamił się nawet donosicielstwem
(dodajmy: wstrętnym i moralnie hańbiącym), może być zagrożeniem dla
demokratycznej Polski. (…)



Chociaż akta esbecji i tak będą dostępne, to zadajmy tym wszystkim
intelektualistom jeszcze jeden test: a może pomieszają się w zeznaniach?
Chodzi więc o to, by pewnych ludzi złamać, upokorzyć i upodlić.  



W tym celu powołane zostało państwo w państwie, pod nazwą IPN, które
teraz będzie miało władzę nad reputacją i losem setek tysięcy ludzi (…).
A nie da się ukryć, że IPN ma marną reputację: jak podaje »Życie
Warszawy« za Pentorem, tylko 37,6 procent uważa, że sposób, w jaki IPN
weryfikuje informacje o agentach SB, jest rzetelny i obiektywny; 42,6
procent uważa, że nie, a 19,8 procent nie wie. I to właśnie te chłopaki,
pod wodzą Kurtyki i Żaryna, będą decydowały, czy pani profesor Hanna
Świda-Ziemba aby nie jest kłamcą lustracyjnym...” (Salon24.pl, „Kochany Panie Ionesco, czyli rzecz o lustracji”).



Sadurski, dezawuując lustrację, nigdy nie wyjawił swoim studentom i
czytelnikom, że zapewne tylko dzięki pozycji ojca nie spotkały go
kłopoty za odmowę współpracy z PRL-owskim wywiadem. Tylko syn prominenta
w PRL mógł sobie w latach 70. pozwolić bez konsekwencji na „olanie”
nagabującego go esbeka. Mimo takiego zachowania młody naukowiec
Uniwersytetu Warszawskiego bez problemu dostał paszport i wyjechał na
kilkumiesięczne stypendium do Francji w 1975 r. Tak jak pisał Sadurski,
„akta esbecji będą dostępne”. Oto i one.



Sprawdzony ideologicznie



Funkcjonariusze Wydziału VI Departamentu I MSW, czyli wywiadu,
zainteresowali się młodym asystentem na Wydziale Prawa Uniwersytetu
Warszawskiego Wojciechem Sadurskim po uzyskaniu informacji, że ma zamiar
późną jesienią 1975 r. wyjechać do Francji na 10-miesięczne stypendium
naukowe tamtejszego rządu do Instytutu Nauk Politycznych. Wybierał się
tam razem z żoną.



10 września 1975 r. powstał „Raport o zezwolenie na przeprowadzenie
rozmowy sondażowej – werbunkowej” napisany przez ppor. Leszka
Sokulskiego, młodszego inspektora Wydziału VI Departamentu I MSW
(wydział ten prowadził działania wywiadowcze we Francji, Włoszech z
Watykanem i w Belgii). „W związku z jego wyjazdem do Paryża widzę
potrzebę dokonania pozyskania S.W. do współpracy dla naszych celów
operacyjnych. Z posiadanych przez nas informacji wynika, że figurant
jest człowiekiem dobrze orientującym się w problemach polityki
międzynarodowej, rzutkim i energicznym. Z ramienia UW i organizacji
międzynarodowych (SSP ONZ) [Studenckie Stowarzyszenie Przyjaciół ONZ –
przyp. aut.] wielokrotnie przybywał za granicą, uczestnicząc w
międzynarodowych konferencjach i imprezach, np. Konferencji Sił
Społecznych Państw Nadbałtyckich, „Pembroke Conference” i innych.
Przebywał w wielu krajach Europy Zachodniej oraz w Stanach Zjednoczonych
Ameryki Północnej (jeszcze podczas szkoły średniej)” – tak ppor.
Sokulski uzasadniał cel werbunku Sadurskiego jako kontaktu operacyjnego
(KO). Za takim wyborem naukowca jako współpracownika wywiadu przemawiał
też fakt, iż Sadurski był „sprawdzony ideologicznie” – podczas
studiów na UW aktywnie działał w Zrzeszeniu Studentów Polskich
(trzykrotnie został wybrany na członka Plenum Rady Wydziałowej ZSP).



Mimo to wywiadowca podchodził do Sadurskiego ostrożnie. „W rozmowie
będę bazował na argumentach natury patriotycznej i powinnościach
obywatelskich Ze względu na pozycję ojca będę unikał jakichkolwiek
sytuacji mogących spowodować u S.W. wrażenie, że próbuję go pozyskać do
współpracy w drodze nacisku.(...) W razie odmowy współpracy zakończę
spotkanie zobowiązaniem S. W. do rozmowy po powrocie do kraju,
zrelacjonowaniem pobytu oraz zażądam podpisania oświadczenia o
zachowaniu w tajemnicy faktu i treści rozmowy z pracownikiem MSW” – relacjonował ppor. Sokulski.



Pod presją życiorysu



Ostrożność oficera wywiadu nie powinna dziwić. Już w momencie
„opracowywania” przez wywiad Wojciecha Sadurskiego życiorys ojca –
Franciszka Sadurskiego – mógł bardziej wrażliwego esbeka przyprawić o
palpitację serca: „W 1939 r. zaangażował się w działalność
niepodległościową. Współtworzył Chłopską Organizację Wolności Racławice.
W połowie 1940 r. wstąpił do Batalionów Chłopskich. Działał na terenie
powiatu puławskiego. Został mianowany komendantem obwodu Lublin Okręgu
Lublin. Brał udział w licznych akcjach zbrojnych, m.in. w akcji na
pociąg amunicyjny pod Gołębiem, walkach o wieś Barłogi i starciach z
wycofującymi się Niemcami w Kurowie. Był redaktorem
naczelnym podziemnej gazetki »Orle Ciosy«. Po II wojnie światowej przez
szereg kadencji wykonywał mandat posła na Sejm PRL z rekomendacji ZSL. W
IV kadencji (1965–1969) zasiadał w Komisjach Mandatowo-Regulaminowej i
Wymiaru Sprawiedliwości, zaś w V (1969–1972) w Komisjach
Mandatowo-Regulaminowej, Spraw Zagranicznych i Wymiaru Sprawiedliwości. W
VII kadencji (1976–1980) był z kolei członkiem Komisji Prac
Ustawodawczych oraz Spraw Wewnętrznych i Wymiaru Sprawiedliwości, a w
VIII (1980–1985) Komisji Prac Ustawodawczych, Spraw Zagranicznych,
Odpowiedzialności Konstytucyjnej oraz Nadzwyczajnej do rozpatrzenia
projektu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym” (za Wikipedią).



Odmowa bez konsekwencji



Do spotkania ppor. Sokulskiego z mgr. Sadurskim doszło 11 września 1975
r. o godz. 10 w kawiarni „Mazowia” przy ul. Ordynackiej. Sokulski na
początku spotkania przy kawie ujawnił, że jest oficerem wywiadu.
Sadurski jednak niezbyt chętnie z nim rozmawiał. „O wyjeździe do
Francji na staż naukowy z żoną – jako osobą towarzyszącą – nie wspomniał
ani słowem. (…) Chcąc pozyskać go dla naszej sprawy, zacząłem łechtać
jego próżność i ambicję, tzn. mówić o jego pozycji na uczelni i w
organizacjach w sposób pozytywny. Sugerując mu z początku, wreszcie
oświadczając expressis verbis, że decyzja zwrócenia się do niego z
prośbą o współpracę z nim jest właśnie wynikiem analizy jego postawy
ideowej i zaangażowania. Stwierdziłem, że wyjazd do Instytutu Nauk
Politycznych pomógłby nam w rozeznaniu tej uczelni od strony ludzi tam
pracujących i studiujących, ich idei i przekonań, a także organizacji
tego Instytutu. To właśnie te argumenty zmieniły nieco tok rozmowy. S.W.
zgodził się na udzielenie nam doraźnej – jak to oświadczył – pomocy,
zastrzegając, że nie może to kolidować z jego oficjalnymi zajęciami”.



Podczas spotkania pracownik MSW krótko poinstruował Sadurskiego o
zagrożeniach, na jakie może być narażony ze strony kontrwywiadu
francuskiego. Na zakończenie naukowiec podpisał zobowiązanie do
zachowania w tajemnicy „faktu i treści rozmowy z dnia 11 września 1975
roku z pracownikiem Służby Bezpieczeństwa”.



Termin następnego spotkania, podczas którego Wojciech Sadurski miał
przekazać relację z pobytu na stypendium w Paryżu, ustalono po powrocie
na lato 1976 r. Sadurski jednak nie spotkał się z SB. „Kiedy do
niego po kilku tygodniach dodzwoniłem się, powiedział mi, że nie ma nic
do przekazania i nie widzi potrzeby rozmowy. W związku z taką postawą
nie naciskałem i zrezygnowałem ze spotkania” – podsumował oficer wywiadu. Sadurskiego nie spotkały żadne konsekwencje. W latach 80. wyjechał z Polski.



Sprawa kontaktu operacyjnego S.W. została w styczniu 1977 r. przekazana do archiwum z powodu „niechęci do współpracy”.





 

http://niezalezna.pl/16860-nietykalny-przeciwnik-lustracji

przerażony i podbudowuje "morale" peowskie

Prof. Radosław Markowski, politolog, pracownik Polskiej Akademii Nauk i wykładowca Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej (© Fot. archiwum)

Być może w tych wyborach to właśnie wyniki PO są niedoszacowane.
Znacznie chętniej bowiem społeczeństwo daje "prztyczka w nos" partii
rządzącej, właśnie udzielając takich, a nie innych odpowiedzi w
sondażach - mówi politolog prof. Radosław Markowski w rozmowie z
Witoldem Głowackim.

"Obrońcy krzyża" pójdą na wybory, ale kibice nie kiwną nawet palcem - uspokaja prof. Janusz Czapiński, psycholog społeczny z Uniwersytetu Warszawskiego. I tłumaczy: - Ci wszyscy młodzi ludzie występują przeciwko establishmentowi i nie ważne czego to są kibice - oni uważają, że rząd ich wszystkich zwalcza. Dają temu wyraz na wszelkie sposoby, ale nie mają poczucia, że powinni w poczuciu obowiązku obywatelskiego pójść i dać temu wyraz 9 października przy urnach wyborczych.

"PO stoi przed dramatycznym pytaniem"

Zdaniem Czapińskiego dzisiaj Platforma Obywatelska stoi przed ważnym problemem: jak zmobilizować "letnich" zwolenników. "Letnich", czyli takich, którzy mają przekonanie do Platformy, ale nie chodzą głosować. - Moim zdaniem straszak PiS-owski, wszystko jedno w jakim wydaniu, już nie działa tak mobilizująco. Ludzka pamięć ma to do siebie, że się zaciera - nie pamiętamy już, jak to było za rządów Kaczyńskiego - mówi profesor.

- Sam czekam na radykalną zmianę strategii PO - podkreśla psycholog społeczny. I zauważa: - Kilka sygnałów takiej zmiany się pojawiło, np. najtrafniejszym pytaniem tej kampanii było: z kim Polacy chcą przechodzić nieuchronny kryzys. I to jest pytanie, które może ludzi mobilizować. Polacy zaczęli budować swoją małą stabilizację. Teraz trzeba im uświadomić, że ta stabilizacja nie jest dana raz na zawsze - twierdzi Czapiński.

http://www.tokfm.pl/Tokfm/1,103087,10399232,_Obroncy_krzyza_pojda_na_wyb...

Dr Tomasz Żukowski o "efekcie krzywego zwierciadła": sondaże tracą na wiarygodności gdy w mediach dominuje jedna opcja

"Tak było choćby w ostatnich wyborach samorządowych z jesieni
ubiegłego roku, już po zdominowaniu wszystkich głównych mediów przez
obóz rządzący. Faworyzowana przez media Platforma wygrała, ale ze
znacznie niższym rezultatem niż prognozowały ośrodki demoskopijne."

Antykościelny  chrześcijanin?

"Mogę o sobie
powiedzieć, że jestem człowiekiem głęboko wierzącym" – deklaruje
Krzemiński. Taka deklaracja ma w tym kontekście ogromne znaczenie, ale
może też wprowadzać w błąd. Trzeba więc sięgnąć także po inne jego
wypowiedzi, które rzucają więcej światła na to, jak ją pojmować.

W
ub. roku dr Krzemiński uczestniczył w warszawskiej Euro-Pride,
promującej tzw. mniejszości seksualne, po czym "New York Times" napisał o
nim, że jest gejem. W wywiadzie przeprowadzonym niedługo później [przez
gejowski portal innastrona.pl – red.] zapytano go, jak można łączyć
bycie osobą homoseksualną z byciem katolikiem. Odpowiedział: "Jeśli
wiara i religia są dla kogoś nierozdzielnie związane z biskupami, z tymi
tu i teraz, no to oczywiście kiepsko jest się z nimi identyfikować".

David Shankbone/CC.BY.2.0/Wikipedia

Gdy prababka Żydówka…

Ks. prof. Waldemar Chrostowski

http://www.naszdziennik.pl/mysl/68556,gdy-prababka-zydowka.html

"Współczesny antyklerykalizm formą i metodami działania przypomina stare ubeckie metody dyskredytowania wroga"

"Oni się wstydzą, że są stąd, z kraju „zapyziałego", gdzie
oświeceniowe prądy myślowe, które głęboko przeorały ludzką świadomość,
tutaj ledwie musnęły umysły naszej elity".

pamietam z lat siedemdzisiatych.cos napisal w "Studiach Socjologicznych" i wygladalo na to, ze sie dobrze zapowiadal. Teraz widac, ze sie zmarnowal i niespodziewanie zdziczal. Trudny do przewidzenia jest los czlowieka.
PS Mowia, ze to homoseksualista. To tez nie wyjasnia calkowicie dziwnosci drogi tego osobnika. Za malo znam zmiennych, by oceniac. Pare analiz psychiatrycznych, pare zdjec (jestem fizjognomista ze szkoly prof. Cesare Lombroso) i bede mogl sie pokusic o jakas wstepna diagnoze i recepty. Za darmo.
Dawniej takich wstawiali pod lodowate i gorace prysznice na przemian. Moze to by jakos nieszczesnemu pomoglo? Jak nie, to dwadziescia piec na gola doope z rana i wieczora. Stawke okreslilem jako delikatny humanista. A srodzy psychiatrzy, a grozni prawnicy? Nie chce nawet myslec jaki pulap zostanie osiagniety.

TO ZDEKLAROWANY HOMOSEKSUALISTA, ALE TO NICZEGO NIE TŁUMACZY.
Dawniej byli leczeni, teraz chcą nas leczyć na siłe, zmieniając płec naszym dzieciom.

ale zawsze wyznawca, prof. Cesare Lombroso (1836-1909) diagnozuje, ze osobnik Radoslaw (prosze asystentow o analize imienia danego Unemu na Chrzcie Sw.przez pewnie zacnych rodzicow, ktorzy sa jedyni, nie ma substytutow)Markowski jest z gatunku fizjognomistycznego Dzierzynskiego Feliksa i chyba Radka, to jakis zydowki komunista o podrobionym nazwisku. Kierowal czyms tam, jako komisarz w czasach nieszczesliwych dla Rosji(ktora innych czasow nigdy nie miala), gdy inny zydek o zmienionym nazwisku, Lunaczarski, kierowal po prostu kultura.
Ja mam w doiopie kacapow, ale nie Polske i stawiam nizej koziola, ministra kultury zdojeskiego od naturalnych kacapow. Co takiego ten pipek zrobil, by dac sobie prawo psucia polskiej kultury na duza skale? Jakies steropiany wroclawskie? To ja jestem nie gorszym steropianem Gornoslaskim. Jakie ten [patafian ma wlasciwie wyksztalcenie? Kulturoznawca-jak niszczesna kreatura Boni, orientalistyczne-jak pyskata cipa binkoska, historyczne jak komoroski i tuski? Alez zgraja! Za pierze, do smoly, w pierze i do wody. Jak sie utopia, to znaczy - WINNI. Jak nie - znaczy WINNI - diabel im pomogl.
Ja bym ich wlasnorecznie, i nawet bym grzechu nie mial tylko odpust.

zgraja jeden w drugiego. W tym zbiorze brakuje niejakiego Hartmana, który się uaktywnił później, a teraz jest u Palikota i Kwasniewskiego w Jewropie Plus.

Prof. Janusz Czapiński: Polska szkoła zawiści. Ciągniemy w dół tych, którzy są wyżej od nas

Prof. Janusz Czapiński, psycholog społeczny z Uniwersytetu Warszawskiego, współautor cyklicznego, powtarzanego co dwa lata badania "Diagnoza Społeczna"
(..)Przez to porównanie chce Pan powiedzieć, że Polacy są mało ambitni? A może po prostu oni nie mają takich punktów odniesienia, jakie miał Jobs, wychowany na tradycji amerykańskich miliarderów typu Henry'ego Forda czy Johna D. Rockefellera?
Jeśli jest tak, jak pan mówi, to znaczy, że w USA ciągle obowiązuje zasada amerykańskiego marzenia, tymczasem w Polsce odpowiednika dla tej reguły nie mamy. Bo przecież Steve Jobs nie wyniósł swoich marzeń z domu. Jego rodzice wielkich osiągnięć nie mieli, na żadnym polu. Skoro więc dla niego inspiracją są Ford czy Rockefeller, to nie widzę powodu, dla którego dla Polaka startującego w biznesie punktem odniesienia nie jest na przykład Jan Kulczyk.

Nie wiem, czy Kulczyk to dobry wzorzec. Polak, gdy o nim słyszy, natychmiast zaczyna wyliczać układy i machlojki, jakie pozwoliły mu zgromadzić jego majątek.
Właśnie. Bo w Polsce ciągle powszechne jest przekonanie, że jak ktoś doszedł do dużych pieniędzy, to i tak nie warto go naśladować, bowiem po drodze na pewno złamał co najmniej kilka z 10 przykazań. W związku z tym cały biznes jest mało uczciwy. Zamiast więc nim się zajmować, lepiej okroić własne ambicje życiowe. Nawet jeśli zdecydujemy się rozkręcić własną działalność biznesową, to tylko do poziomu, który pozwoli nam w miarę wygodnie żyć - bo w ten sposób uda się nam pogodzić wartości etyczne z w miarę niezłymi pieniędzmi. Ale nawet to nie jest powszechnie obowiązującą zasadą. Większość osób, które już działają w biznesie, jest przekonana, że utonęłaby dawno temu, gdyby nie drobne przekręty, do których się uciekają. Właściwie każdy, kto pracuje na własny rachunek, jest przekonany, że bez nich nie przetrwa. Ale ma znakomite wyjaśnienie takiego stanu rzeczy - wychodzi z założenia, że inaczej się nie da.

To konsekwencja lenistwa intelektualnego, zdolności do samousprawiedliwiania się? Czy raczej wąskich horyzontów, braku umiejętności myślenia, że inaczej się nie da?
To brak doświadczeń wspólnotowych. Steve Jobs wychowywał się w atmosferze, która mówiła, że amerykańskie marzenie nie jest mitem. W Polsce tego typu wzorów nie ma. Owszem, kilka osób odniosło sukces na międzynarodowych rynkach, ale to są odstępstwa od reguły. Reguła mówi, że możliwości zdobycia czegoś więcej niż własny domek i niezłe auto w czasie własnego życia są tak niewielkie, że nie warto nawet próbować o to walczyć. Nie dlatego, że brakuje mi umiejętności, kompetencji i inteligencji, tylko dlatego, że otoczenie prawno-urzędnicze w pewnym momencie mnie zablokuje. Po co więc kopać się z koniem? Lepiej siedzieć we własnej niszy. (..)

Nie najlepiej ta strategia świadczy o Polakach. Skąd ona się bierze?
Jest to głęboko zakorzenione w naszej kulturze. To się za nami ciągnie od czasów sarmackich. Już wtedy szlachta szaraczki robili wszystko, by skrócić tych, którzy wyrośli nad nich. Nie ścigali ich, tylko starali się ściągnąć na swój poziom.

Bardzo destrukcyjne jest takie działanie. Zniechęca do podejmowania ryzyka - kluczowego dziś wyzwania dotyczącego rozwoju.
Ma pan rację. Coraz głośniej mówimy o potrzebie przestawienie polskiej gospodarki na innowacje. Ale to wymaga inwestowania pieniędzy w projekty, które są obiecujące, ale nie są sprawdzone. Takie inwestycje oznaczają spore ryzyko straty - a więc, jak łatwo się domyślić, w Polsce gotowość do takiego ryzyka jest znikoma. Cierpią na tym polskie wynalazki, na przykład grafen, którego nie ma jak wprowadzić do przemysłu. Na tym polega polski problem. Nikt nie jest gotowy ryzykować własnych pieniędzy, bowiem boi się, że zostanie oszukany, wystawiony do wiatru. To pokłosie braku zaufania. A przez to polska innowacyjność stoi w miejscu.Polscy skoczkowie nie odnieśli sukcesu w drużynie, bo ich sparaliżowała odpowiedzialność. Bo nie umieją współpracować

Polska od 1989 r. jest dość stabilnym krajem. Czy, jeśli ten stan rzeczy się utrzyma, można liczyć, że następne pokolenia wyzbędą się tego braku zaufania i polskiej przywary ściągania w dół tych, którzy są wyżej? Zamiast ich ściągać, zaczną próbować ich gonić?
Nie. Będą kontynuować tę polską tradycję zawiści i nieufności. Chyba że zmieni się formuła polskiej szkoły. To jedyne miejsce, gdzie można przerwać ten karygodny przekaz międzypokoleniowy. Jeśli nie nauczymy się tam współpracować, to ciągle będziemy popełniać te same błędy. Jak w Soczi. Jak pan sądzi, czemu polscy skoczkowie tak słabo wypadli w konkursie drużynowym?

Czemu?
Bo skoczków sparaliżowała odpowiedzialność. Przede wszystkim Piotr Żyła, który wcześniej słabo wypadł w konkursie indywidualnym. Ale nawet Stoch skoczył średnio. To samo jest z polskim futbolem. Polacy mogą wygrywać indywidualnie, ale nie umieją wygrywać w drużynie. Jeśli nie nauczymy się działać razem, zawsze będziemy popełniali te same, historyczne błędy. Także droga prowadzi tylko przez szkołę

Szanowna Pani marylo,

Adam Michnik o Janie Turnau napisał:





 Nasz Jan, ten apostoł chrześcijaństwa dobroci i otwartości, tłumaczy nam wciąż, że warto żyć bez łajdactwa, które jest przecież możliwe tak w Kościele, jak i poza Kościołem; że warto żyć w zgodzie z tradycją, co bez rozumienia wartości Kościoła katolickiego - tej „świętej jawnogrzesznicy” - chyba nie jest możliwe

Cały tekst: http://wyborcza.pl/dziennikarze/0,95987.html#ixzz2uB7RsJF5

Tu więcej o twórczości tego moscia

http://janturnau.blox.pl/html

Ukłony moje naniniższe

Odznaczenia dla zasłużonych w służbie państwu i społeczeństwu

Podczas uroczystości, która odbyła się w poniedziałek w Pałacu
Prezydenckim w Warszawie Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Bronisław
Komorowski wręczył odznaczenia państwowe osobom zasłużonym w służbie
państwu i społeczeństwu.

KRZYŻEM KAWALERSKIM ORDERU ODRODZENIA POLSKI

za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce

Ireneusz KRZEMIŃSKI

Trzy dni i po „bulu”

Ustępujący prezydent robi wszystko,
aby już na starcie utrudnić nowemu prezydentowi sprawowanie władzy –
uważa europoseł Stanisław Ożóg

• 
  
  prof. Ireneusz Krzemiński:
  
  
  

  
  
  Duch agresji i oskarżeń płynie z ust biskupów. Polski Kościół zapomniał już...

• Skąd ta nienawiść? Z Kościoła

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75968,18697660,skad-ta-nienawisc-z-kosciola.html
Za dużą część dawki nienawiści i moralnego potępienia rządzącej partii
oraz za apoteozę PiS-u odpowiada Kościół: znacząca część kleru i
katolickie media na czele z politycznym przewodnikiem Kościoła polskiego
o. Rydzykiem - uważa prof. Ireneusz Krzemiński, socjolog z Uniwersytetu
Warszawskiego1. Objął już urząd nowy prezydent Andrzej Duda,
którego jeszcze do niedawna grubo ponad jedna trzecia Polaków wyborców
nie postrzegała jako kandydata PiS-u. Nic dziwnego, że wciąż przewija
się w mediach i codziennych dyskusjach wątek przegranej Bronisława
Komorowskiego. Zarazem zaś - ocena sytuacji wyborczej i położenie
rządzącej PO. W publikacjach i wypowiedziach omówiono niemal wszystko,
od nie najlepszej, delikatnie mówiąc, kampanii wyborczej, poprzez
pojawienie się nowych twarzy (na czele z Dudą), aż po zmianę
pokoleniową.

Pokolenie młodych, dla których wolność i
demokracja to chleb powszedni, ma europejskie aspiracje, a polska
rzeczywistość okazała się daleka od ich spełnienia. Stało się to powodem
ich niezadowolenia i buntu. Słusznego zdaniem większości komentatorów,
"bo jednak państwo mogło zrobić więcej, by zaspokoić aspiracje".
Niezależnie od tego i jakby o tym zapominając, większość z nich jest
zarazem za tym, żeby państwo się za bardzo do życia obywateli nie
wtrącało. Pisałem już o aspiracjach młodych niemających dostatecznych
szans na ich spełnienie jako o efekcie nie czego innego, lecz sukcesu
Polski, w tym - zasług rządzącej partii.

Jednak w tych
pokoleniowych rozważaniach nie zwrócono uwagi na całkiem niebytowy
aspekt buntu. Ani buntowniczka Erbel, ani Jan Śpiewak nie są biedakami w
imię biedaków przemawiającymi. Kieruje nimi raczej motyw uczestnictwa
we władzy - a więc klasyczny bunt młodych przeciw starym. Zresztą
niektórzy buntownicy na poziomie samorządowym weszli już na ścieżkę
"normalnych" karier Wniosek z tego taki, że demokratyczny system wymaga
zmian polegających na tym, by zapewnić bardziej płynną rekrutację
młodych do elit społecznych, w tym także elit władzy.

2. We wszystkich komentarzach ciągle brakuje mi odpowiedzi
na pytanie zasadnicze: skąd w sytuacji, w której znajduje się Polska i w
której znajduje się zdecydowana większość obywateli, taki wybuch
nienawiści do rządzących? Skąd ta dawka agresji, jakiej nie przypominam
sobie z innych kampanii, kiedy sytuacja była naprawdę ciężka?


Agresji prezentowanej najpierw w kampanii prezydenckiej wobec
Bronisława Komorowskiego. Prezydenta, którego we wszystkich znanych
wcześniejszych badaniach opinii publicznej oceniano pozytywnie i wobec
którego przewaga sympatii nad niechęcią była ogromna. Skąd ta agresja
ujawniająca się teraz wobec premier Kopacz?

Zmiana
nastroju opinii publicznej w rodzaju gniewnego wyrzekania jest
uderzająca. A prezentowanie złości i zgoła wyzwiska, często
spersonalizowane, traktuje się jako całkiem normalne. Nazwałbym to
"kukizowaniem" na powszechną skalę, włącznie z użyciem wyrazów
określanych jako nieprzyzwoite.

Kampania prezydencka od
początku miała dwie całkiem odmienne warstwy. Jedna z nich - pokojowa i
prezentująca nowych ludzi, nade wszystko Andrzeja Dudę. Pani Szydło
także wystąpiła w nowej roli: opanowana, rzeczowa, kompetentna. Ta
kampania tak wyglądała, że wyborcy doprawdy mogli zapomnieć, kto wysunął
kandydaturę Dudy


Ale pod tym oficjalnym nurtem toczyła się druga kampania, przede
wszystkim w internecie. Dzisiaj napisanie krytycznego wobec PiS-u
komentarza na internetowym forum natychmiast wywołuje niewybredny atak -
i to bez względu na to, jak rzeczowa byłaby krytyka PiS. Ta druga
kampania przede wszystkim wyznaczała emocje młodych i tych w średnim
wieku.

3. Kiedy się
przyjrzy sytuacji na wsi i generalnie małomiasteczkowej prowincji,
ujawnia się jeszcze jedna platforma kampanii - tej minionej i tej
obecnej. Kampanii nieoficjalnej, chociaż jej przejawy mamy w kilku
wypadkach całkowicie jawne, jak na przykład obrzucanie błotem w Radiu
Maryja ustępującego prezydenta. Chodzi mi o złe emocje, jakie w tamtej i
w tej kampanii nieustannie wytwarza Kościół. Na pewno nie w każdym
kościele, na pewno nie w każdej parafii, ale z całą pewnością w większej
ich części dokonuje się wprost lub pośrednio nieustannej emocjonalnej
"obróbki" rządzącej partii i ekipy ustępującego prezydenta.


W tej chwili widać efekty kampanii tworzącej mit smoleński. Donald
Tusk, oskarżany o "krew na rękach", i Bronisław Komorowski, nazywany
"Komoruskim", wydaje mi się, zbyt zlekceważyli tamte paranoiczne hasła. A
to one stały się teraz osnową oskarżeń podsuwanych w audycjach Radia
Maryja, publikacjach "Naszego Dziennika" czy programach Telewizji Trwam.
Ale - co gorsza - oskarżenia, które wydawały się zbyt absurdalne, żeby
je poważnie traktować, są podstawą niezwykle deprecjonującej oceny
rządzącego obozu, właściwie powszechnej w katolickich mediach.


Reguł demokracji uczą się wszyscy, także i księża, którzy
niekoniecznie wprost mówią o tym, kogo popierają. Ale opanowali
znakomicie sztukę budzenia złych emocji i moralnego potępiania
przeciwników. A sprawa ustawy o in vitro przecież definiowana jest w
kategoriach moralnych - choć w istocie jest uprawianiem polityki.
Opinie, które można usłyszeć na wsiach i w małych miastach, są
przerażająco nienawistne. A nienawiść, oczywiście, uzasadniona jest
moralnie.

Najbardziej bolesnym oskarżeniem jest uznanie
zarówno ustępującego prezydenta, jak i jego ekipy za popleczników
komuny. Jest to krzywdzące i dramatycznie szkodliwe dla świadomości
historycznej, ale całkowicie zgodne z ideą IV RP. Ludzi, którzy wykazali
się odwagą, a nawet i bohaterstwem, ludzi, bez których aktywności
bardzo wątpliwa byłaby nasza wolność - oskarża się o "komunizm" i
"niepolskość". Służy to tylko jednemu: potępieniu i odrzuceniu.


Towarzyszy temu na ogół - a jakżeby inaczej! - spora dawka
antysemityzmu. A chociaż w badaniach z 2012 r. odsetek tych, którzy
wierzyli, że większość polityków to osoby pochodzenia żydowskiego,
znacznie spadł w porównaniu z sytuacją sprzed 10 lat, to teraz w tej
nienawistnej gadaninie powraca nieustannie ideologiczny wątek Żyda i
fantasmagorycznych Żydów - odwiecznych wrogów, którzy i obecnie spiskują
przeciw Polakom. Oczywiście przy przyzwoleniu obecnie rządzących.

4. Nie
są to uwagi bezpodstawne. Opieram się na obserwacjach młodych badaczy
prowadzących teraz badania terenowe. Nawet jeśli poświęcone są innym
zagadnieniom, aktualna sytuacja nieustannie pojawia się w wypowiedziach
badanych osób. Stawiam socjologiczną tezę, że za dużą część dawki
nienawiści i moralnego potępienia rządzącej partii oraz za apoteozę
PiS-u odpowiada Kościół: znacząca część kleru i katolickie media na
czele z politycznym przewodnikiem Kościoła polskiego - o. Rydzykiem.


Hasła "Polski w upadku" i "Polski niepol-skiej" zaskakująco
popularne okazały się w wypowiedziach badanych ludzi. Najciekawsze, że
także ci, którzy raczej internetu nie używają, z zaskakującą agresją
mówią o odchodzącym prezydencie i aktualnych politykach PO. Można było
usłyszeć o "sprzedanej Polsce" oraz wyzwiska pod adresem Donalda Tuska i
- oczywiście - Ewy Kopacz. Wszystko w gospodarstwie, w którym stały
trzy samochody, w tym mercedes na pewno nie starszy niż pięcioletni,
oraz nowiutki traktor... Oskarżenia podlane są moralnym sosem, o którym
wcześniej była mowa, a wypowiadający je wprost odwołują się do
autorytetu księży. Do tego, co mówili i co uświadamiali ludziom nie
tylko w kazaniach - ale także w dziesiątkach codziennych rozmów czy też
przy różnych społecznych okazjach. Najwyraźniej panuje atmosfera, która
zgoła nakazuje księżom wyrażanie negatywnych opinii na temat obecnych
władz oraz apologię PiS-u.

Tak więc agresywna i
deprecjonująca kampania to nie tylko efekt internetowego hejterstwa.
Duch agresji i "moralnych" oskarżeń płynie z ust księży i biskupów. Mam
wrażenie, że główny nurt polskiego Kościoła zapomniał już niemal całkiem
o duchu ostatniego Soboru i karmi się czarną przedwojenną tradycją.
Niczego dobrego to nam nie wróży: i wierzącym, i niewierzącym.

Ireneusz Krzemiński

Prezydent Duda tupie nogą. Powinien powiedzieć Unii: "Nie chcemy pieniędzy!"

Mam nieodparte wrażenie, że polscy politycy, zarówno z rządu i tym
bardziej z kręgu świeżo wybranego prezydenta, zachowują się i mówią,
jakby w ogóle nie byli częścią Unii Europejskiej - pisze prof. Ireneusz
Krzemiński. I proponuje: - To powiedzcie, nie mamy zamiaru być
solidarni, nie chcemy waszych pieniędzy! To byłoby narodowo-honorowe
wyjście z sytuacji

Prof. Krzemiński: Rozmowa z przedstawicielami PiS jest jak spotkanie z sekretarzem partii komunistycznej

Wszystkie dyktatury dochodziły do głosu, używając
moralistycznego języka i moralnych potępień w imię wyższych moralnych
wartości.

• 
  
  Ireneusz Krzemiński
  
  
  

  
  
  Protestuję. Nie chcę należeć do Kościoła o. Rydzyka i biskupów - przyjaciół PiS

Kościół partyjny, Kościół używający na wzór o. Rydzyka autorytetu
religii i wiary dla wspierania władzy i partii - to zaprzeczenie
powołania Kościoła.

Być może powinienem stać się autorem kolejnego listu protestacyjnego, a
nie tego krótkiego artykułu. Piszę go w poczuciu bezradności, a zarazem z
poczucia moralnego obowiązku, wierności sobie i wyznawanej wierze. Bo
piszę jako człowiek wierzący, który od dłuższego czasu coraz bardziej
czuje się obco we własnym Kościele. I nie mam żadnej możliwości, aby ten
protest inaczej wyrazić. Jakiś czas temu pisałem na łamach "Wyborczej" o
przekonaniu, że wynik wyborczy, jaki osiągnęło PiS, byłby zapewne niemożliwy bez stanowczego i bardzo powszechnego poparcia przez polskich księży.


Teraz jednak znaleźliśmy się w zupełnie nowej sytuacji. Okazało
się, że artykuł Henryka Woźniakowskiego opublikowany w periodyku Komisji
Konferencji Biskupów Unii Europejskiej (COMECE) został wycofany na
żądanie sekretarza Episkopatu Polski.

W artykule autor
syntetycznie zarysował tło polityczne przed wyborami 2015 r., a potem
przedstawił w skrótowej formie krytyczny opis antydemokratycznych
działań zwycięskiej partii w Polsce. Krytyczne stwierdzenia dotyczyły
także polityków PO, a tekst kończył się zdaniem: „Do tej pory biskupi
katoliccy w Polsce postanowili nie wypowiadać się publicznie na ten
temat. Ale wśród Polaków wola bronienia naszych » europejskich zdobyczy «jest potężna i wypełniona nadzieją”.


Trudno sobie wyobrazić, aby te ostatnie zdania mogły się stać
powodem bezprecedensowego działania polskiego Episkopatu, polegającego
na żądaniu usunięcia artykułu z internetowej strony periodyku. Autor i
jego tekst zostali potraktowani tak, jak swego czasu czyniła peerelowska
cenzura. A dotyczy to człowieka niezwykle zasłużonego dla polskiego
katolicyzmu, dla religii i dla Kościoła. Fakt, o którym mowa, jest
czynem bardzo znaczącym - jest na forum Europy dobitnym znakiem
jednoznacznego politycznego poparcia przez polskich biskupów działań
rządu PiS.

Nie mogę milczeć, bo nie pozwala mi na to
sumienie i wrażliwość obywatelska; wrażliwość, formowana także przez
działania i słowa polskiego Kościoła lat 80. Dzięki głoszonym i
wyrażanym w działaniu przez Kościół wartościom nabierałem siły i odwagi
do walki o wolność, o wolne i demokratyczne społeczeństwo. O Polskę,
która powinna w pełni się opierać na prawach człowieka i obywatela oraz
chronić godność każdej osoby. Kościół niósł z mocą przesłanie o
znaczeniu wolności i godności ludzkiej osoby. Dziś mam wrażenie, że
polski Episkopat stanął na pozycjach dokładnie przeciwnych. A autorytet
religii i Kościoła samego został użyty jako element walki politycznej.


Protestuję, bo nie chcę należeć do Kościoła o. Rydzyka i
biskupów - przyjaciół PiS. Zadaniem społecznym Kościoła, sednem jego
nauki społecznej jest nie tylko głoszenie, ale także czynienie pokoju,
tworzenie płaszczyzn i możliwości spotkania i dialogu między ludźmi.
Głosi bowiem swoje przesłanie do wszystkich, a zwłaszcza - w
demokratycznym społeczeństwie - podzielonych między różne wizje i programy lepszego urządzenia życia.


Polski Kościół odegrał tak wielką rolę w procesie wyzwolenia
spod komunistycznej władzy i ideologii dlatego, że sprzyjał
porozumieniu, że dawał możliwość współistnienia różnym ludziom i różnym
poglądom, połączonym uznaniem dla wolności człowieka i godności ludzkiej
osoby.

Obecnie, w sytuacji narastającego gwałtownie
podziału społeczeństwa, podziału narodu - zajmuje stanowisko partyjne.
Żądanie usunięcia doprawdy bardzo wyważonego artykułu, rzeczowego,
pozbawionego oskarżeń i emocji, jest stanowiskiem partyjnym. Kościół
powinien przemawiać do każdego i każdego szanować, a już szczególnie bez
względu na bieżące sympatie czy poparcie polityczne. Kościół partyjny,
Kościół używający na wzór o. Rydzyka autorytetu religii i wiary dla
wspierania władzy i partii - to zaprzeczenie powołania Kościoła.

Ireneusz Krzemiński - socjolog, profesor w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75968,19646991,protestuje-bo-nie-chce-nalezec-do-kosciola-o-rydzyka-i-biskupow.html#ixzz40bp2LASA

Cóż za głębia analizy! Prof. Krzemiński: Trzeba ostrzej! "Rozmawiałem ze świetną kelnerką,…

Kronika kłamliwej histerii

"Gdybyśmy przeanalizowali ustawy, to w ciągu tygodnia rząd PiS-u mógłby wziąć wszystkich "za gębę" i nie można by zrobić ruchu!"

Nie zapominajmy o licznej grupie, która popiera tego kompletnego szaleńca, starucha - tego, którego nie powinni popierać! Korwin-Mikkego!
On się urodził w czerwcu 1949, a Korwin Mikke w październiku 1942. Nieco ponad 6 lat różnicy.... No, a co do miary szaleństwa też można się zastanawiać....

Dramatyczny wywiad Jethon i Krzemińskiego: "Co się stało, że masy zaczęły gardzić elitami? Właściwie…

"Poczynając od Jarosława Kaczyńskiego, który może powiedzieć
sobie, że jesteśmy dobre pany, nie byłoby możliwe bez poparcia
Kościoła".
Mamy do czynienia z masowym i jednoznacznym poparciem rządów PiS
przez Kościół. To poczucie kompletnej bezkarności, jaką ma PiS,
poczynając od Jarosława Kaczyńskiego, który może powiedzieć sobie,
że jesteśmy dobre pany, nie byłoby możliwe bez poparcia Kościoła

—mówi w rozmowie z Magdą Jethon prof. Ireneusz Krzemiński.
I to właśnie Kościół według Jethon i Krzemińskiego jest odpowiedzialny
za arogancję rządu, za odradzający się nacjonalizm
i podział społeczeństwa.

Kościół polski w tej
chwili stał się Kościołem narodowym, to już nie jest Kościół Chrystusa,
to jest Kościół narodu. Zasługi ojca Rydzyka w tej zmianie są olbrzymie,
bo to on stworzył praktyczną ideologię, która buduje świadomość
co najmniej dwudziestu paru procent twardego elektoratu PiS

—tłumaczy.

Za co jeszcze
odpowiedzialny jest Kościół? Okazuje się, że ponosi winę za ułomności
w nauczaniu historii w szkołach, gdzie młodzież rzadko, kiedy
z materiałem dochodzi do czasów PRL.

Niestety,
partie liberalne właściwie zawsze unikały zajmowania się sprawami
umysłowymi, wykształceniem. Od początku działały tutaj siły prawicowe,
kościelne i przykościelne, które miały wielki wpływ na to, co się dzieje
w szkole. A to w kręgach kościelnych odrodziła się tradycja endecka,
polskiego nacjonalizmu. To są błędy w podstawie programowej, która teraz
będzie jeszcze bardziej wyposażała młodzież wyłącznie w wiedzę oderwaną
od rzeczywistości i w sensie historycznym, i w sensie wiedzy
przyrodniczej. Obawiam się, że nacjonalistów będzie jeszcze więcej.
Bo przecież nie będzie tam krytyki Dmowskiego, czy nacjonalizmu
jako takiego

—dramatyzuje socjolog.

W rozmowie pada również porównanie Jarosława Kaczyńskiego do Gomułki.

Język
Gomułki był językiem bojowym, ostrzegał przed wrogiem. (…) W tej chwili
mamy zdrajców, gorszy sort, nieustanną, wrogą identyfikację tych,
którzy się z czymkolwiek nie zgadzają, którzy nie popierają partii
rządzącej dostatecznie silnie, są więc natychmiast wrogami, wobec
których trzeba się koncentrować i ich zniszczyć

—podkreśla.

Krzemiński przyznaje jednak, że Prawo i Sprawiedliwość wygrało wybory dzięki „wielkiej organicznej pracy” prezesa partii.

PiS
wygrało wybory po pierwsze – dzięki wielkiej pracy organicznej, której
dokonał prezes Kaczyński przez cztery lata, jeżdżąc po całej Polsce,
spotykając się z ludźmi, nie w Warszawie, nie w Bydgoszczy, a w różnych
małych miejscowościach. Moja znajoma, która ma dom na Zamojszczyźnie
powiedziała mi, że u nich w gminie prezes Kaczyński był w ciągu
minionych czterech lat pięć razy. A tylko raz był jeden poseł z PO

—zaznacza Krzemiński.

Ciekawie się robi, kiedy Jethon pyta o pogardę skierowaną wobec elit.

Co się stało, że masy zaczęły gardzić elitami? Właściwie elit już nie ma…

—wydaje się rozpaczliwie pytać dziennikarka.

Elity
zostały zdegradowane przez ten rząd. To dlatego socjologowie, mówiąc
o populizmie, mówią o takich zmianach społecznych, dążeniach, programach
politycznych, które są antyelitarne, antyintelektualne, które budują
na obrazie świata uproszczonego, które zawsze mają swojego
charyzmatycznego przywódcę. I mamy takiego charyzmatycznego przywódcę,
który dla części Polaków, oczywiście mniejszej części, ale dostatecznie
dużej, jest tym wodzem, namaszczonym przez świętych ojców kościelnych,
który krytykuje elity

—odpowiada Krzemiński.

A może
masy mają dosyć arogancji ze strony elit? W końcu to elity nazywają
„frajerami i złodziejami” osoby pracujące za mniej niż 6 tys. zł. Tego
jednak w niektórych kręgach, chyba nigdy nie zrozumieją…

kk/Koduj24

Edukacja czy demagogia? Prof. Krzemiński w ECS o potrzebie stworzenia mitu założycielskiego III RP i agresywnym Kościele. WIDEO

Działacz „Solidarności” i radny sejmiku województwa Karol Guzikiewicz
podkreśla, że Europejskie Centrum Solidarności od początku istnienia
stronniczo prowadziło swoją działalność, nie uwzględniając uwag NSZZ
„Solidarność” co do treści przedstawionych w stałej wystawie.

Okazuje
się, że wykłady są także dość stronnicze. Prof. Krzemiński w czasie
wykładu w ECS mówił miedzy innymi, że w latach 90-tych udało się
zbudować w naszym kraju niezwykle silną swoim sektorem maluch i średnich
przedsiębiorstw gospodarkę. Dodał, że w tym czasie powstał konflikt
symboliczny, który opierał się na krytyce nowych struktur państwowych.

Sporą
część swojego wystąpienia poświęcił na omawianie potrzeby mitu
założycielskiego III RP. Prof. przy okazji odciął się od wyjątkowo
ważnego dla naszego kraju odzyskania niepodległości w 1918 roku.

Nawiązanie
do wyzwolenia Polski w 1918 roku, było moim zdaniem symbolicznym
nieporozumieniem. To nie z tamtych korzeni Polska wyrastała, to nie
tamte idee miały jakiekolwiek znaczenie dla ruchu Solidarności, to nie
tamten okres powinien być symbolicznym odnośnikiem początku nowego ładu

—mówił, po czym przeszedł do krytyki II RP.

Otóż
brak stworzenia mitu początku i powrót do dawnych symboli to wielki
błąd. Zwróciło to Polskę do tamtych idei, idei początku państwa
odrodzonego państwa po okresie zaborów. Idee te w gruncie rzeczy
zakłóciły i zakłócają w tej chwili, moim zdaniem, budowę nowej,
demokratycznej świadomości narodowej Polaków

—przekonywał.

Prof.
Ireneusz Krzemiński stwierdził tez, że w naszym kraju brakuje
świeckiego publicznego rytuału państwowego. Powiedział, że gdybyśmy
odwoływali się do historii „Solidarności” to nie obyłoby się bez
symboli religijnych.

„Solidarność”
korzystała z myśli teologicznej i z symboli religijnych, ale
jednocześnie była niezależna. Gdyby o tę niezależność dbała
i ją manifestowała to stwarzałoby całkiem inna przestrzeń.

Autorytet
III RP mówił także o agresywnym Kościele. Według prof. Krzemińskiego
w latach 90-tych retoryka Kościoła zmieniła się ze wspomagającej
działania obywatelskie na retorykę pełną wrogości i która budowała
z Kościoła aktora politycznego. Już tych kilka cytatów pokazuje
o co walczy środowisko ECS i kto chce tworzyć swoja historie i zostawia
miejsca na pluralizm.

Istny
obłęd! Prof. Krzemiński twierdzi, że Żołnierze Wyklęci to wymysł na
użytek... PiS! "Oni mordowali Żydów. Ten kult jest zgubny"

Co
za pogarda! Prof. Krzemiński obraża wyborców PiS: Ogłupienie działa.
Nie dość, że mają dodatkowe pieniądze, to jeszcze oglądają TVP

Co te słowa mają znaczyć?! Lempart mówi o prezesie PiS i zwraca się do policjantów: Czy znajdzie się jeden odważny, co ma broń?

 

Ireneusz Krzemiński: Wiara w moc społeczeństwa