O naszym zdrowiu i przyszłości Polski ("W hołdzie Janowi Pawłowi II")

Komunikat prasowy dotyczący stanowiska Polski w sprawie polityki klimatycznej UE w zakresie limitów emisji  CO2.

W dniu wczorajszym, jak informują media, zapadła decyzja Komisji Europejskiej, dotycząca zasad ograniczenia emisji CO 2. Określa ona limity emisji dwutlenku węgla, po przekroczeniu których przedsiębiorstwa będą musiały kupować dodatkowe zezwolenia.

System ten jest niezwykle niekorzystny dla Polski, bowiem - według danych Ministerstwa Gospodarki - 93 procent energii elektrycznej w naszym kraju jest produkowane z węgla. Nie ma zatem realnej możliwości, by w najbliższych latach udało się osiągnąć limity emisji oczekiwane przez Unię Europejską.

Fakty te znane są nie od dziś, potwierdzają je liczne eksperckie opracowania. Mimo to podczas szczytu w Brukseli w grudniu 2008 roku premier Donald Tusk zgodził się na przyjęcie rozwiązań dla Polski skrajnie niekorzystnych.

Na skutek tych zaniechań, przypieczętowanych wspomnianą powyżej decyzją Komisji Europejskiej, wiele polskich przedsiębiorstw znajdzie się na granicy bankructwa. Osiągnięcie wyśrubowanych limitów okaże się bowiem dla nich nie do zrealizowania, a koszty zakupu dodatkowych zezwoleń będą bardzo wysokie. Sytuacja ta niewątpliwie doprowadzi również do podwyżek cen energii elektrycznej oraz cen wielu innych produktów, co dotkliwie odczują wszyscy Polacy. Konieczność poniesienia przez przedsiębiorstwa dodatkowych kosztów spowoduje również utratę wielu miejsc pracy. Zaakceptowane przez rząd Donalda Tuska priorytety polityki klimatycznej okażą się kosztowne dla nas wszystkich i przyczynią się do obniżenia konkurencyjności polskiej gospodarki.

Problemy te poruszałem wielokrotnie w wystąpieniach na forum Parlamentu Europejskiego i w interpelacjach kierowanych do Komisji Europejskiej. Podczas debaty zadawałem również pytania komisarz do spraw działań w dziedzinie klimatu Connie Hadegaard. Jestem przekonany, że restrykcyjna polityka klimatyczna okaże się dla niektórych krajów członkowskich, w tym Polski, bardzo kosztowna, odbije się niekorzystnie na tysiącach polskich przedsiębiorstw i doprowadzi do trwałego zahamowania rozwoju polskiej gospodarki. Można powiedzieć, że będzie to hekatomba poniesiona przez polską gospodarkę.

Wobec problemów tych polski rząd jest skrajnie nieefektywny, nie potrafi im przeciwdziałać, skazując tym samym polską gospodarkę na to, że stanie się znacznie mniej konkurencyjna niż gospodarki państw zachodnich. Zamiast do rozwoju kraju doprowadzi to do obniżenia poziomu życia Polaków

Zbigniew Ziobro, Poseł do Parlamentu Europejskiego

Prof. Jan Szyszko i goście o zrównoważonym rozwoju Polski (TV Trwam 5-05-2011)

Filozofia zrównoważonego rozwoju w kulturze europejskiej

Wystąpienie ks. prof. Tadeusza Guza na X Międzynarodowych Warsztatach i Konferencji Architektury Krajobrazu i Gospodarki Przestrzennej "Konwencja Klimatyczna ONZ, Konwencja o Ochronie Bioróżnorodności ONZ oraz Natura 2000 szansą dla zrównoważonego rozwoju", Warszawa, 2-5 maja 2011 r.

Dziękując Państwu Organizatorom na ręce Pana Posła Profesora Jana Szyszko za zaproszenie na tę pod wieloma względami ważną i cenną debatę naukową, pozdrawiam wszystkich Państwa oraz pragnę podzielić się w tych ramach czasowych zaledwie kilkoma filozoficznymi refleksjami.

Carl Christian von Weizsäcker, ekonomista, twierdzi, że "problem zmiany" szeroko pojętego środowiska naturalnego, "uprzyczynowionego przez człowieka, jest dla gospodarki rynkowej politycznym i duchowym wyzwaniem". Skoro konkretni ludzie są przyczyną tego kryzysu ekologicznego, to te konkretne państwa, które najbardziej zniszczyły klimat i środowisko naturalne, powinny z etycznego punktu widzenia ponieść teraz adekwatnie prawne, moralne, gospodarcze i finansowe konsekwencje. Ale wydaje się, że brak jest tego typu myślenia, co zresztą pan prof. Szyszko i jako minister, i jako uczony przedstawiał już niejednokrotnie.

1. Pytanie o człowieka kluczem do filozoficzno-etycznej dyskusji nad zrównoważonym rozwojem środowiska naturalnego

Norwid stawia, kontynuując wspaniałą tradycję myśli grecko-rzymsko-chrześcijańskiej Starego Kontynentu, bytowość człowieka w samym centrum kosmosu, i dostrzegając niezwykły urok przyrody i wszechświata, pyta z jakąś genialną intuicją poetycką oraz z pewnym niepokojem ducha właśnie o człowieka stojącego pośrodku tego, co istnieje, i decydującego o istnieniu tzw. środowiska. Pytamy zatem za nim o człowieka jako klucz i zarazem najważniejszy podmiot w całym kosmosie:

Człowiek bowiem cóż jest?...
...cóż jest człowiek?!
Człowiek jest to ktoś,
co sobie idzie
Gdzieś przez pole,
i ty widzisz jego,
Drogą jadąc.
- Parskają twe konie -
"Człek" uchyla czapki
i żegna się...
Lekkie chmury wyżej, niżej łany
Grzywami bujnych kłosów trzęsą -
Stoi z dala zamyślony bocian.
Był w Egipcie, wrócił od piramid;
Faraonów nędze znając, duma
O robaczku, o wężu...
i o człowieku!

(C.K. Norwid, A Dorio ad Phrygium)

Ma rację ten wieszcz narodowy, umieszczając człowieka w samym centrum kosmosu i opisując tym samym obiektywną hierarchię ontyczną, co nie jest dla obecnej dyskusji - i to nie tylko w ramach nauk przyrodniczych, lecz także humanistycznych - czymś samo przez się oczywistym. Na przykład Herbert Marcuse, który wywarł istotny wpływ na współczesny kształt namysłu naukowo-kulturowo-politycznego nad człowiekiem i przyrodą, twierdzi, że chodzi dzisiaj "ostatecznie o nową relację pomiędzy człowiekiem a przyrodą - jego własną naturą i zewnętrzną przyrodą. To radykalne przekształcenie przyrody stanie się istotną częścią bytową radykalnego przekształcenia społeczeństwa", co w "politycznej praxis" oznacza według niego "zmianę świata", którą miałyby dokonać w praktyce przede wszystkim ruchy zielonych, lewicy oraz wszelkie związki feministyczno-homoseksualne.

Marcuse zauważył słusznie, że "kapitalizm" dokonuje mocą swojej "instrumentalizującej racjonalności" "niszczącego nadużycia nauki i techniki w służbie wyzysku" przyrody i człowieka, kolejności tej używam świadomie, by wyartykułować porządek ontyczny w myśleniu neomarksistowskiej "Frankfurter Schule". Tenże "duch kapitalizmu" "skomercjalizował, zabrudził i zmilitaryzował przyrodę jako świat życia człowieka" zarówno w aspekcie "ekologicznym", jak też i "bardzo egzystencjalnym", a tym samym "przeszkodził w erotycznym zagospodarowaniu (i transformacji) jego środowiska". Przeciwko temu "pogwałceniu przyrody", będącemu nie mniej złym aniżeli "zniewolenie lub uwięzienie" samego człowieka, należy wypowiedzieć konkretną "walkę polityczną", ale walkę o człowieka i o kosmos, a nigdy przeciwko człowiekowi i przeciwko porządkowi wszechświata, co jest propozycją ze strony tego neomarksistowskiego materializmu.

Celem tej omawianej ideologii jest według Marcusego "uwolnienie przyrody jako środka do uwolnienia człowieka" włącznie. Z jednej strony Marcuse dąży do "uwolnienia" "ludzkiej natury" poprzez "uwolnienie" "popędów fundamentalnych", takich jak "agresywność" i "seksualność", oraz uwolnienie "zmysłów człowieka jako bazy jego racjonalności i doświadczenia". Z drugiej strony chodzi mu o "uwolnienie" "zewnętrznej przyrody" jako "egzystencjalnego środowiska człowieka". Należy w obydwóch kwestiach według niego jednoznacznie podkreślić ich "dziejowość", tzn. że sama materia w jej dziejowym rozwoju jest racją i całej przyrody, i człowieka wraz z jego społecznościami. Stąd w tym kontekście ideowym pojawia się ponowne pytanie o rozumienie człowieka i rozumienie przyrody lub szerzej - całego kosmosu.

Marcuse stawia najpierw pytanie: "Czy przyroda jest tylko mocą produkcyjną - lub istnieje także "dla niej samej", a - w tym sposobie egzystencji - dla człowieka?". Chodzi o klasyczne pytanie: Czy człowiek jest dla przyrody i jako taki istnieje tylko jako środek, czy też przyroda jest środkiem dla osoby ludzkiej jako bytu, który jest jako jedyny w całym wszechświecie pojęty dla niego samego? Dla tego nurtu myślowego "przyroda" posiada "wspólną z człowiekiem substancję" i staje się pełnoprawnym oraz równorzędnym "podmiotem". Jeszcze mocniej Marcuse podkreśla podmiotowość przyrody, gdy ubolewa, że ludzkość nie traktuje jej jako bytu "dla niego samego", lecz z "przemocą, bestialstwem i brutalnością" doprowadza do "codziennych ofiar życie zwierzęce dla fizycznej reprodukcji rodzaju ludzkiego" i tak długo trzeba będzie uprawiać rewolucję, by wreszcie "zwierzęta i rośliny" były traktowane jako bytowości "dla nich samych", czyli jak osoby ludzkie, co z kolei oznacza degradację osoby ludzkiej do poziomu bytowego zwierzęco-roślinnego, zagrażającego ostatecznie i fundamentalnie samemu człowiekowi. W tym procesie negacji człowieka Robert Spaemann, jeden z najwybitniejszym filozofów niemieckich naszych dni, upatruje problem numer jeden w naszym dzisiaj Europy i całego globu. Według jego analizy filozoficznej, "zaginięcie osoby", przed czym przestrzegał już Platon, że jeśli skupimy uwagę ludzkiego ducha na płaszczyźnie doxa, tzn. jakiegoś tylko zewnętrznego jawienia się rzeczywistości, a nie osiągniemy poznawczo istoty rzeczywistości w sensie prawdziwościowego poznania episteme, to zagraża ludzkości "samozniszczenie", ponieważ "abstrakcyjne podmioty, podmioty bez wymiaru czasowego, bez biograficznej tożsamości" nie są zdolne do konstruktywnego budowania kultury.

Co uczynić, pyta Marcuse, by zmienić zwierzęcożerność i roślinożerczość oraz w ogóle tego typu "racjonalność" człowieka podporządkowującą sobie istotowo świat zwierząt i roślin jako służebny wobec osoby ludzkiej i jej społeczności? Należy według neomarksizmu poprzez "sprzeciw i rebelię" ukształtować "kategorie" rozumu w oparciu o "czynną, konstytutywną rolę zmysłów przy formowaniu kategorii" tej władzy poznawczej, "za pomocą których" (kategorii) "świat zostanie uporządkowany, doświadczony i zmieniony" - i to w sposób "radykalny", a nie przypadłościowy. Ta radykalność neolewacka na płaszczyźnie teoriopoznawczej zmierza do tego, by zmysły postawić nie tylko na jednym poziomie z intelektem, lecz co więcej - dać im właśnie priorytet. Stąd ich teza brzmi: "Zmysły są nie tylko bazą teoriopoznawczego konstytuowania rzeczywistości, lecz także jej transformacji, jej przewalcowania w interesie wyzwolenia". To jest, według niego, "radykalnie nowe określenie zmysłowości", ponieważ zmysły nie tylko "spostrzegają" rzeczywistość i przekazują swój materiał do innej instancji, np. "intelektu", lecz co więcej - zmysły mogą odkryć, urzeczywistniać i kierować "możliwościami i władzami, formami i jakościami rzeczy", co klasycznie według Arystotelesa czynił przecież tylko intelekt, a następnie myślenie chrześcijańskie dodało do niego także wolną wolę jako władze transcendentne wobec zmysłów. Co więcej, ten duch decyduje w klasycznej realistycznej teorii poznania w ogóle o zmysłowych aktach spostrzegania, o czym był przekonany jeszcze nawet Immanuel Kant, choć dualistycznie potraktował zmysłowość i duchowość oraz zakwestionował ich jedność.

Sprawa "ludzkiej wolności" potraktowana jest podobnie jak rozum i rezultuje, względnie "zakorzeniona" jest także "w ludzkiej zmysłowości" jako zasadniczej racji wolności ludzkiej. "Wolność" ma się według Marcusego stać taką, którą "jeszcze nie jest", a mianowicie "zmysłową potrzebą", której "celem" jest indywidualne i dowolne oraz niczym nieograniczone zaspokojenie "popędów życiowych", a szczególnie "Erosu". Zadaniem nowej "rewolucji" jest "wyzwolenie (...) erotycznej energii przyrody", która była dotychczas "stłumioną psychicznie" z uwagi na "zasadę męską" uciskającą przez wieki "kobiecą społeczność", co twierdzili wcześniej także Karol Marks, Fryderyk Engels, Lenin, Stalin i pozostali komuniści. Zresztą według Marcusego, sam "obraz kobiety jako matki jest represyjny" i wymaga wyzwolenia kobiety spod tego "ucisku". Stąd należy "zniewieścić to, co męskie", ale dodatkowymi "warunkami" tego procesu wyzwolenia kobiety jest m.in. "równość szans, równa płaca i odpowiednie uwolnienie" kobiety "od prac domowych i opieki nad dziećmi", także od "roli żony" i "monogamicznej rodziny" z uwagi na wiele "niezaspokojonych energii erotycznych w małżeństwie". Trzeba stworzyć nowy obraz kobiety jako "grabarki społeczeństwa patriarchalnego", co symbolizuje obraz Delacroix z częściowo odkrytą rewolucjonistką na barykadzie trzymającą w jednym ręku flagę rewolucji, a w drugim ręku rewolwer jako symbol konieczności stosowania w niej przemocy krwawej. Także skoncentrowanie się współczesnych ludzi na "przyjemności" lub "żądzy" oznacza - według Spaemanna - akt niedocenienia rzeczywistości i nieraz definitywnego zamknięcia się na nią, jak np. zamknięcia się matki lub dziecka na męża i ojca, bo to jest istotą żądzy, że zamyka się na tę rzeczywistość, którą konsumuje. Gabriel Marcel twierdzi konsekwentnie: "W tych warunkach u podstaw owego kryzysu ojcostwa i autorytetu ojcowskiego, dostrzegalnego nawet dla najbardziej powierzchownego obserwatora, stwierdzić trzeba będzie niewątpliwie (...) zachwianie się porządku metafizycznego zerwanie tego, co nazwałem (...) więzią małżeńską między człowiekiem a życiem". To "radość" życia jako jakość osobowego ducha "otwiera na rzeczywistość", bowiem dotyczy jakiejś "treści", która w wielkiej filozofii Europy oznaczała byt, jedność, prawdę, dobro, piękno, odrębność. Ale dopiero "miłość" najskuteczniej i najdoskonalej otwiera rzeczywistość jednego człowieka "na rzeczywistość drugiego", który jest tak samo realnym jak ja, a w ten sposób uczymy się tworzyć prawdziwe i osobowe "środowisko" jako bycie z innymi i pośród innych.

Skoro przyroda zostaje tutaj określona w relacji do człowieka jako równoprawny podmiot, to warto zapytać o jej strukturę ontyczną w aspekcie przyczynowym. Marcuse powołuje się przy tym na wywiad Jacques´a Monoda z "New York Timesa", neodarwinisty i laureata Nagrody Nobla, który popełnił w 1984 roku samobójstwo. Monod powiada w nim, że stawia "postulat obiektywności", względnie "postulat fundamentalny", tzn. w przyrodzie i kosmosie "nie istnieje żaden plan" i "żaden cel". Dlatego dla Marcusego "przyroda jako podmiot" jest podmiotem "bez teleologii, bez "planu" i bez "celu"", a zadaniem samego człowieka jest, mówiąc słowami Theodora Wiesengrund Adorna, dopomóc przyrodzie "otworzyć jej oczy" oraz "dopomóc jej na tej biednej ziemi do tego, dokąd być może chciałaby" dążyć. Według Spaemanna, "wyjaśnienie świata proweniencji ewolucjonistycznej jest cyrkulatywne: tzn. zakłada to, co ma udowodnić". Przecież, pisze dalej, "mutacja i selekcja są procesami przyczynowymi", stąd jak można wewnątrz teorii ewolucji zakwestionować zasadę przyczynowości? Tak, można, gdy zastosuje się np. monistyczny "redukcjonizm". A przecież człowiek jako istota rozumna ma obiektywne, tzn. także całościowe poznanie rzeczywistości, i to jest czymś specyficznym dla człowieka jako jedna "z najwyższych form duchowej aktywności", czyli "samotranscendencji" oraz transcendencji całego kosmosu aż do zbliżenia się do osobowego Absolutu. Do osiągnięcia takiego poziomu intelektualnego potrzeba powrotu do finalnego charakteru bytu jako takiego, a to przynależy już do klasycznego myślenia przyczynowego.

"Dialektyka" neomarksistowska ma nie tylko indywidualistyczny rys w odróżnieniu od dialektyki histmatu czy diamatu, których błąd według Marcusego polegał na uogólnieniu bytu, czyli w przypadku człowieka na ukształtowaniu go na "istotę" li tylko "gatunkową", lecz neomaterializm nie rezygnuje przy tym z uniwersalizacji myśli, czyli pojmuje siebie jako "dialektykę tego, co ogólne i jednostkowe". I dlatego pyta, jak taka neomaterialistyczna "ludzka zmysłowość" jako "principium individuationis" może "wytworzyć zasadę uniwersalizującą?". W tym uwidacznia się globalistyczny charakter neomarksistowskiej "teorii krytycznej" dążącej do totalnego zdominowania kultury ogólnoludzkiej.

2. Powrót do realistycznej, chrześcijańskiej koncepcji człowieka jako osoby i wszechświata jako niezwykłego ładu ontycznego oraz do metafizyczno-chrześcijańskiej etyki - antidotum na współczesny kryzys ekologiczny

Ta powyższa i szkicowo zaprezentowana istota "teorii permanentnej rewolucji" nowej lewicy, która stanie się możliwą ostatecznie poprzez "sekularyzację religii" i "przemienienie etyki", obiecuje wprawdzie "wyzwolenie", ale de facto uprawia zniewolenie człowieka całego na niespotykaną w dotychczasowych dziejach świata skalę. Marguerite Peeters ma rację, gdy stwierdza, że "takie rzekome "wyzwolenie" staje się "imperatywem" nowej etyki. Osiąga się je poprzez destabilizację oraz dekonstrukcję (dwa kluczowe pojęcia postmodernizmu) jasnych definicji, treści językowych, tradycji, bytu, instytucji, obiektywnej wiedzy, rozumu, prawdy, prawomocnej hierarchii, autorytetu, natury, wzrostu, tożsamości (osobistej, genetycznej, narodowej, kulturalnej, religijnej...), tego wszystkiego, co w powszechnym mniemaniu ma charakter uniwersalny, czyli w konsekwencji również wartości judeochrześcijańskich i treści pochodzących z objawienia Bożego".

To jest powiązane z powyższą analizą gruntownej zmiany interpretacji rzeczywistości i prawdy, co wymaga też korekty. Spaemann stwierdza, że wprawdzie "prawda istnieje, ale nikt już jej nie zna". Subiektywizm zdominował współczesne myślenie i istnieją już tylko "przedmioty" mające jedynie "byt subiektywny", natomiast "rzeczywistość zniknęła". A przecież człowiek jest realną "osobą" wraz ze swoją własną realną "biografią". Dlatego już Arystoteles mówi o człowieku jako "żywej substancji", a nie o "stanie", co więcej, człowiek jako podmiot substancjalny jest "nosicielem stanów", czyli ich ostateczną racją w sobie samym. Spaemann sądzi konsekwentnie, że "nie można oddzielać ontologii od etyki, tak jak miłości od sprawiedliwości", jeśli nie chcemy kontynuacji np. "wojny płci". Pan prof. Jan Szyszko, nawiązując do wielkiej tradycji namysłu nad podmiotowością osoby ludzkiej, apeluje o jej wzmocnienie w kontekście problematyki zrównoważonego rozwoju: "Człowiek to podmiot zainteresowania zrównoważonego rozwoju. Musi się on rozwijać i w związku z tym musi mieć dostęp do zasobów przyrodniczych, które nie tylko ma prawo, ale i obowiązek użytkować. Obowiązek użytkowania to równocześnie obowiązek zapewnienia trwałego dostępu do tych zasobów przyszłym pokoleniom. Nie ma więc możliwości kreowania polityki zrównoważonego rozwoju bez znajomości stanu i trendu przemian demograficznych w najbliższych latach".

Zatroskanie o środowisko dzisiaj wpisuje się w tę szeroko naszkicowaną problematykę antropologiczno-moralną, bez której ani nie można właściwie pojąć rzeczywistości, ani jej odnieść względem siebie, co jest zadaniem człowieka, tzn. adekwatnie ukształtować całość w harmonijne środowisko ludzi, zwierząt, roślin oraz całego kosmosu, co przecież św. Franciszek traktował tak antropomorficznie, bowiem wynika to z tego, jak pisze pan prof. Szyszko, że "był jednak człowiek i była jego gospodarcza działalność, co musiało mieć wpływ na wygląd i stan zasobów przyrodniczych", tzn. na środowisko. Te "substancjalne" i "relacjonalne" odniesienia w środowisku kosmosu ukazują - według Spaemanna - nie tylko rzeczywisty byt jako coś właściwie realnego, lecz co więcej, poprzez uznanie realnej osoby ludzkiej dokonuje się uznanie czegoś, co nazywamy środowiskiem dla człowieka jako istoty rozumnej i wolnej, której godna "kultura życia" jest możliwa do osiągnięcia, ale tylko na "prawdziwie etycznym fundamencie" ratującym ludzkość m.in. przed "załamaniem się systemów ekologicznych" poprzez: "zanieczyszczenie powietrza", np. emisją CO2 do atmosfery, które może tworzyć "epidemie grypy", co potwierdziło się w ostatnich miesiącach choćby na Ukrainie. Unia Europejska popełnia w tej kwestii błąd logiczny polegający na tym, że bierze się część za całość, nie chcąc uwzględnić m.in. możliwości pochłaniania CO2 przez polskie lasy; "ocieplanie" lub "oziębianie się klimatu", co może mieć daleko idące skutki np. w kwestii produkcji środków żywnościowych i polityki. Przypominamy sobie rewolucję w Afganistanie z 17 lipca 1973 roku, która wybuchła po trzyletniej suszy. "Nasza cywilizacja" "rabuje" wprost "jeszcze istniejące bogactwa naturalne" i zachodzi zasadne pytanie, "czy społeczeństwo światowe będzie mogło być także i w przyszłości zabezpieczone?", w przeciwnym razie grożą ludzkości "trudne do wyobrażenia konflikty". Wprawdzie człowiek nie ma istotnego wpływu na klimat czy pogodę jako jeden z najważniejszych "faktorów fizykalnych naszego środowiska", ale pomimo to jego myślenie i działalność mają znaczenie akcydentalne, co jest też ważne i wymaga odpowiedniej "geopolityki", a najpierw geofilozofii w skali lokalnej i globalnej, do której nawiązuje w naszym czasie pan prof. Szyszko: "Szansą taką wydaje się być realizacja polityki ochrony środowiska zgodnie z koncepcją ekorozwoju. Wymaga to wysoko kwalifikowanej kadry mogącej zajmować odpowiednie stanowiska na różnych szczeblach administracji państwowej i samorządowej. Kadry, która obok zrozumienia walorów lokalnego krajobrazu będzie reprezentować głęboką wiedzę, zarówno przyrodniczą, ekonomiczną, jak i projektową w zakresie kompensacji przyrodniczej. Kadry, która potrafi ocenić i wycenić zasoby przyrodnicze, wykorzystać je do szybkiego rozwoju gospodarczego, tak aby stymulując rozwój gospodarczy, ulegały one bądź to stałemu odnawianiu, bądź też pomnażaniu".

Zamiast zakończenia

Dałby Bóg, by zmiany myślenia poszły w tym kierunku realnego i chrześcijańskiego personalizmu, kulminującego w akceptacji transcendentnych Osób Boga Objawienia chrześcijańskiego jako absolutnej Racji wszelkiego bytu i zarazem najwyższego Celu, w którym wszelki byt skończony znajduje swoje ostateczne ontyczne, a w przypadku człowieka także moralne spełnienie, ponieważ - według Wolfganga Lippa - neomaterializm "Frankfurter Schule" obiecywał wprawdzie młodzieży lat 60. na drodze "nowej zmysłowości" stanie się "nowym człowiekiem", ale bez odwołania się do prawdziwego "życia wiecznego" okazało się to ewolucjonistyczną, względnie neomarksistowską iluzją, a nawet kłamstwem prowadzącym do unicestwienia samego człowieka, co nawet Czesław Miłosz jednoznacznie potępia w wierszu "Uczeni":

Piękno przyrody jest podejrzane.
No tak, przepych kwiatów.
Nauka dba o pozbawienie nas iluzji.
Nawet nie wiadomo,
czemu jej tak na tym zależy.
Walki genów, cechy zapewniające
sukces, zysk i strata.
Jakim językiem, na Boga,
przemawiają ci ludzie
W białych kitlach? Karol Darwin
Czuł przynajmniej wyrzuty sumienia,
Ogłaszając swoją teorię,
jak mówił, diabelską.
A oni co? Ich to przecie pomysł:
Posegregować szczury
w osobnych klatkach,
Posegregować ludzi,
niektóre ich gatunki
Odpisać na genetyczne straty
oraz wytruć.

Serdecznie dziękuję Państwu przede wszystkim za to, że kontynuujecie niezwykle bogatą tradycję kultury Europy z człowiekiem jako jej centrum widzialnym, a Trójosobowym Bogiem jako jej niewidzialnym, ale poznawalnym ludzkim rozumem, centrum wiecznym, a tym samym myślicie inaczej aniżeli wspomniana i inne ideologie jako systemy deformacji rozumu, kultury i kształtu świata. Proszę też przyjąć moją wdzięczność ducha za poświęconą uwagę i życzenia błogosławionych owoców tego bezcennego namysłu nad ocaleniem prawdy o człowieku, jego naturalnym środowisku oraz wypracowania adekwatnej etyki uniwersalnej w użytkowaniu środowiska i nieustannej wdzięczności serca wobec stwórczego Ducha Boga za ten niezwykły kosmos. Życzę też wciąż świeżej fascynacji człowiekiem - tym cudownym dziełem naszego Boskiego Kreatora!

-- ks. prof. Tadeusz Guz

________________________________________________________________________________________

Autor jest kierownikiem Katedry Filozofii Prawa na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II, dziekanem Zamiejscowego Wydziału Nauk Prawnych i Ekonomicznych KUL w Tomaszowie Lubelskim.

[Nasz Dziennik, 7-04-2011]

http://www.naszdziennik.pl/