Zapiski ks. kard. Wyszyńskiego

Wieloletnie zapiski kard. Stefana Wyszyńskiego „Pro memoria” ukażą się drukiem, a następnie w internecie – poinformował IPN

Trzy socjalizmy

Działania manipulatorskie wobec Kościoła w Polsce - przypomina prof. Mieczysław Ryba

http://wpolityce.pl/polityka/294423-o-prymasie-tysiaclecia-w-brukseli-wy...

W przeddzień 35. rocznicy śmierci Prymasa Polski Stefana Kard. Wyszyńskiego w Parlamencie Europejskim w Brukseli odbyła się konferencja i projekcja filmu poświęcone Prymasowi Tysiąclecia. „Bardzo się cieszę, że udało nam się zorganizować to wydarzenie, które wpisuje się w obchody 1050. rocznicy chrztu Polski” - powiedziała Anna Fotyga, gospodarz sympozjum.

W wydarzeniu wzięli udział prof. Jan Żaryn, Marian P. Romaniuk, autorka filmu „Zawód: Prymas Polski” Anna Pietraszek a także przedstawiciele stowarzyszenia „Godność”: Czesław Nowak, Stanisław Hudokowski, Andrzej Osipow i Andrzej Michałowski. Oprawę muzyczną zapewnił sopocki chór Pro Anima.

Otwierając konferencję, Anna Fotyga przypomniała uroczystą akademię, która odbyła się 13 stycznia 1966 roku w Rzymie z okazji 1000-lecia chrztu Polski.

To było wielkie marzenie prymasa Polski kard. Wyszyńskiego. Na sali Ojciec Święty Paweł VI, większość kardynałów, którzy przebywali wówczas w Rzymie, korpus dyplomatyczny, przedstawiciele władz Republiki Włoskiej. Nie ma tylko jednej osoby - prymasa Polski Stefana kard. Wyszyńskiego. Władze PRL nie wydały mu paszportu. Toczyła się akurat kolejna faza ataków przeciwko kard. Wyszyńskiemu

– mówiła Anna Fotyga.

Głównym punktem akademii był wykład „Tysiąclecie Polski Katolickiej”, wygłoszony przez przyjaciela prymasa, prof. Oskara Haleckiego.

Człowieka, któremu Prymas zaufał jako osobie, która najlepiej przedstawi historię Polski katolickiej i związki Polski z zachodem, korzenie naszego kraju

– przypomniała europosłanka PiS.

Kard. Wyszyński to postać niezwykła, o której można by było mówić tygodniami, miesiącami i nadal nie zostałaby wyczerpana cała potencjalnie istniejąca wiedza zgromadzona w różnych miejscach, w archiwach i książkach

– ocenił prof. Jan Żaryn.

Naukowiec ocenił, że to właśnie prymas Wyszyński w bardzo trudnych warunkach istnienia komunizmu przygotował naród do obchodów tysiąclecia chrześcijańskiej Polski.

Przygotował tak solidnie, że dziś historycy często mówią, iż dzięki temu, co się stało w latach 1957-1965 a potem w samym roku milenijnym, gdyby nie te wielkie narodowe rekolekcje, nie byłoby Polaków, nie byłoby narodu polskiego, nie byłoby Solidarności w 1980 roku. Jest to takie kontinuum, w którym prymas Wyszyński odnalazł się jako boży człowiek opatrznościowy i dał narodowi szansę wyrwania się z tego ateistycznego stalinowskiego czasu, który miał nas na zawsze pozbawić polskości

– uważa prof. Żaryn.
istoryk przypomniał, że prymas Wyszyński przygotowania do obchodów milenijnych rozpoczął, gdy jeszcze był więziony. Z powodu uwięzienia nie mógł uczestniczyć w uroczystościach rocznicowych przyrzeczeń lwowskich. Mimo tego, to właśnie dzięki prymasowi Wyszyńskiemu udało się zrealizować program wielkiej nowenny skoncentrowany wokół Matki Bożej i Jej jasnogórskiego wizerunku. Po powrocie z Rzymu z poświęconą przez papieża Piusa XII kopią obrazu w Polsce rozpoczęło się zjawisko wyjątkowe zarówno w wymiarze społecznym, jak i duszpasterskim - pielgrzymka wizerunku Matki Bożej po kraju.

Od lata 1957 Matka Boża pielgrzymuje do Polaków. Prymas Wyszyński wprowadza Matkę Boską w przestrzeń publiczną a wszystko to dzieje się w czasie ostrej walki z katolicyzmem. Ta decyzja jednoczy wspólnotę polską - każda rodzina staje się częścią wielkiego projektu duszpasterskiego

– mówił prof. Żaryn.

Prof. Żaryn wspominał także obchody milenium chrztu Polski, na które biskupi polscy rozesłali 55 listów zapraszających - w tym do biskupów niemieckich - co stało się powodem ataków władz PRL i pretekstem do wywoływania sztucznych konfliktów.

Prymas Wyszyński ponownie zostaje więźniem PRL w czasie, gdy w kościele odbywa się świętowanie tysiąclecia chrztu Polski

– podkreśla historyk.

Prof. Żaryn zaznaczył, że obchody miały także charakter międzynarodowy - uroczystości odbywały się również na emigracji.

Był to wymiar powszechny zainteresowania się sprawą polską. Kolejny taki moment nastąpi dopiero w sierpniu 1980 roku

– ocenił.

Zdaniem Jana Żaryna lata 1956 i 1966 wpisują się w najważniejsze daty polskiej powojennej historii.

Nie byłoby tych wszystkich dat sięgających 1989 roku, gdyby nie było obchodów milenijnych zrealizowanych w projekcie kard. Wyszyńskiego

– powiedział.

Prof. Żaryn przypomniał także nauczanie kard. Wyszyńskiego, który mówił o tym, że nie będzie Kościoła powszechnego w tej części Europy, jeżeli nie będzie tam katolickiej Polski.

Nie będzie Polski i Polaków, jeżeli nie będzie katolicyzmu na ziemiach polskich. Ten związek spowodował, że dziś możemy mówić o sobie, iż jesteśmy Polakami

– podsumował prof. Żaryn.

Według Mariana P. Romaniuka, współpracownika ks. kard. Wyszyńskiego, przesłanie prymasa Polski (hic et nunc) nie straciło nic ze swojej aktualności.

Prymas mówi nadal dziś i to mówi w sposób niezwykle komunikatywny i aktualny. Jego przesłanie ma dziś wiele do powiedzenia nam, ludziom XXI wieku. Obok Roberta Schumana, dzisiaj już sługi Bożego, Alcide de Gasperiego i Konrada Adenauera, jest ojcem jednoczącej się Europy, należałoby dodać - chrześcijańskiej Europy. Powtórzmy wyraźnie to ostatnie zdanie: U podstaw obecnej Unii Europejskiej były zabiegi ludzi Kościoła, sług Bożych i kandydatów na ołtarze: Roberta Schumana i Alcide de Gasperiego. Konrad Adenauer jako trzeci pomysłodawca zjednoczonej Europy znany zbył powszechnie ze swej pobożności. Stefan Wyszyński, choć zza żelaznej kurtyny, wpisuje się w poczet tych wielkich działaczy

– mówił Romaniuk.

Romaniuk przypomniał, że ks. kard. Wyszyński żył w czasach tworzenia się Unii, nazywanej wówczas Zachodnioeuropejską. Kiedy już unia stała się faktem, prymas upomniał się o równe dla wszystkich prawa narodów i ludów, zaznaczając przy tym ich własną odrębność i dorobek. Mówiąc publicznie o zjednoczeniu Europy miał zawsze na myśli jedność krajów i ludów orientowanych ku Bogu.

Prymas nie wyobrażał sobie integracji Polski z Europą Zachodnią. Takiej nawet możliwości jeszcze na początku lat osiemdziesiątych ani nikt nie prognozował, ani nikt nie zakładał. Dzięki znakomitym kontaktom ze światem zachodnim, wymianie myśli zwłaszcza podczas licznych rzymskich spotkań i rozmów, miał świetne rozeznanie wszystkich zagrożeń, ale i korzyści, jakie czerpią państwa przynależne do UE. Zdawał sobie zapewne sprawę z korzyści, jakie odniosłaby Polska poprzez akces unijny

– mówił Romaniuk.

Podkreślił jednocześnie, że ks. kard. Wyszyński zawsze widział Polskę w Europie, z jej posłannictwem i przesłaniem wobec innych narodów. Było to widoczne podczas wizyty delegacji Episkopatu Polski w Republice Federalnej Niemiec i w ciągu trzech pierwszych lat pontyfikatu Jana Pawła II, kiedy pytany przez dziennikarzy wskazywał na związki Polski z Europą, zwłaszcza z Rzymem i kręgiem kultury romańskiej, chrześcijańskiej. Wcześniej przez trzydzieści lat posługi zabiegał o to, by nie zaprzepaścić związków kulturowych z kulturą zachodnią. Wskazywał na to w każdym wystąpieniu dotyczącym pryncypiów i ukazania miejsca Polski i Polaków w Europie i świecie.
arian Romaniuk przypomniał, że dla prymasa Wyszyńskiego zwornikiem jedności Polski z Europą był o. Maksymilian Maria Kolbe.

Zabiegi obu episkopatów polskiego i niemieckiego u kolejnych papieży: Piusa XII, Jana XXIII i Pawła VI o jego beatyfikację przybliżyły od czasów zakończenia II wojny światowej nie tylko oba episkopaty i duchowieństwo, ale z biegiem lat wytworzyły jedność wiary dla obu narodów, stając się przykładem wspólnych działań, zmierzających do beatyfikacji polskiego franciszkanina w 1971 r. Nieprzypadkowo Paweł VI akt beatyfikacji wyznaczył na zakończenie Synodu Biskupów, uznając w Szaleńcu Niepokalanej wzór posługi biskupiej dla Europy i świata

– powiedział.

Mówiąc o osobie ks. kard. Wyszyńskiego nie sposób nie powiedzieć o symbolu integracji Polski z Europą, jakim stało się wspomniane już wcześniej przesłanie polskich biskupów, zapraszające na obchody milenium chrztu Polski.

Wizja zjednoczonej Europy u prymasa Wyszyńskiego nie zakładała zjednoczenia w sensie formalnym, ujętym w ramy prawne, umowy międzynarodowe, polityczne, ekonomiczne czy gospodarcze. Kardynał postrzegał Europę jako zjednoczenie ducha i serc członków każdego narodu w wyznawaniu wiary w Boga. Sam był głęboko przekonany, że to zjednoczenie kiedyś nastąpi, a budowane w oparciu o zasady katolickiej nauki społecznej będzie miało głębokie fundamenty i perspektywy istnienia. Polsce przypisywał szczególną rolę. Zapewne chciałby, ażeby stała się kiedyś w przyszłości Betlejem dla Europy

– podsumował Marian Romaniuk.

Anna Pietraszek opowiadała o pracy nad filmem „Zawód: Prymas Polski”.

Gdy Instytut Pamięci Narodowej w 2007 roku udostępnił mi nieograniczone wejście do esbeckich teczek mówiących o życiu i działalności prymasa, byłam bardzo podekscytowana, że będę mogła zbadać te straszne plugastwa, oczernianie, nieprawdopodobne donosy i wyszydzić ubecję, mówiąc o mężu stanu i wspaniałym przywódcy polskiego narodu w kościele

– wspominała reżyser.

Pietraszek podkreśliła, że zaszokowała ją ilość zgromadzonych w archiwach dokumentów.

Były to tysiące materiałów. W miarę poznawania tych strasznych dokumentów działania zła zawartego na papierze nagle zrozumiałam, że paradoksalnie te wszystkie materiały będą stanowić o świętości prymasa. To było wielkie, cudownie uskrzydlające odkrycie. Kończąc kwerendę, byłam już całkowicie pewna, że teczki gromadzone przez SB, jak i cały proces lustracji w Polsce, mogą naprawdę stanowić dowód na czyjąś świętość! Mogą stać się dowodem bohaterstwa, honoru i odwagi wielu wspaniałych Polaków

– stwierdziła Pietraszek.

W tradycji polskiego państwa w okresie bezkrólewia to prymas Polski pełnił urząd Interrexa. Trudno jest w czasie współczesnym używać takich określeń, ale z całą pewnością kardynał Stefan Wyszyński był nie tylko duchowym przywódcą narodu, ale przewodził Polakom w bardzo trudnym okresie polskiej historii

– podsumowała konferencję Anna Fotyga.

bzm/materiały prasowe

Kapłan człowiekiem pocieszenia

W warszawskiej archikatedrze 11
księży wyświęconych 50 lat temu przez Stefana Kardynała Wyszyńskiego
świętowało złoty jubileusz swoich święceń

115. rocznica urodzin ks. kard. Stefana Wyszyńskiego

W Zuzeli, miejscu
narodzin Prymasa Tysiąclecia, odbywają się dziś obchody związane ze 115.
rocznicą urodzin i chrztu ks. kard. Stefana Wyszyńskiego. Na
uroczystości będzie obecny ks. bp diecezji łomżyńskiej Janusz
Stepnowski.

Obchody prymasowskie zostaną połączone z odpustem parafialnym.

Eucharystia w intencji rychłej
beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia rozpocznie się o godz. 15.00 w kościele
pw. Przemienienia Pańskiego w Zuzeli. Mszy św. będzie przewodniczył
oraz Słowo Boże wygłosi ks. bp Janusz Stepnowski, ordynariusz łomżyński.

Eucharystię będzie także koncelebrował
m.in. o. Gabriel Bartoszewski, który jest wicepostulatorem sprawy
beatyfikacyjnej Sługi Bożego ks. kard. Stefana Wyszyńskiego.

„Nie byłoby wielkich przeżyć w
ostatnich dniach w naszej Ojczyźnie i w całym Kościele Powszechnym bez
wcześniejszego heroicznego życia i głębokiego zawierzenia Matce Bożej
Sługi Bożego Stefana, który przygotował pontyfikat Jana Pawła II (…). Serdecznie zapraszam do wspólnej modlitwy parafian, drogich gości i pielgrzymów. Do miłego zobaczenia w Zuzeli” – zaznacza ks. Jerzy Krysztopa, proboszcz zuzelskiej parafii w komunikacie.

W obchodach wezmą również udział
członkowie Instytutu Prymasa Wyszyńskiego, bracia z Archikonfraterni
literackiej Niepokalanego Poczęcia NMP w Warszawie oraz krewni Prymasa
Tysiąclecia.

Jak poinformował PAP właściciel TV Obiektyw i producent filmu Bogdan
Adam Miszczak, tytuł filmu nawiązuje do słów, którymi często modlił się
kardynał przebywając w Bieszczadach na internowaniu. "Są bardzo wymowne,
głębokie i odpowiednie do tego, co chcemy pokazać widzom na dużym
ekranie" - dodał.

Narracja "Jako w niebie, tak i w Komańczy” skupi się na pokazaniu
klimatu, otoczenia i warunków, w jakich powstawały słynne "Śluby
Jasnogórskie" odczytane później w Częstochowie. Widzowie dowiedzą się,
dlaczego kard. Wyszyński trafił do Komańczy pod opiekę sióstr zakonnych,
jak był traktowany i jak spędzał czas. W produkcji pojawi się wiele
ciekawych wątków m.in. będzie epizod z wędrującym po Bieszczadach
Karolem Wojtyłą. Zdjęcia do filmu powstawać będą kilka tygodni. Docelowo
film ma trwać ok. 40-45 minut, na ekrany kin trafi jeszcze w tym roku.

Na planie filmowym wystąpi łącznie ok. 60 osób, wśród nich aktorzy
zawodowi, w tym m.in. Aleksandra Popławska i Jerzy Trela, amatorzy oraz
młodzież z Komańczy. Reżyserami "Jako w niebie, tak i w Komańczy" są
Maciej Wójcik i Bogdan Adam Miszczak.

Prymas Wyszyński był więziony w Komańczy od 29 października 1955 r.
do 28 października 1956 r.; poświęcona jest mu izba pamięci, która
mieści się w klasztorze sióstr nazaretanek. W trakcie rocznego
internowania w Komańczy prymas napisał teksty Jasnogórskich Ślubów
Narodu Polskiego i Wielką Nowennę Tysiąclecia, przygotowujące Polskę do
obchodów 1000-lecia chrztu, dokończył "List do kapłanów" oraz zredagował
"Zapiski więzienne". W sumie napisał tam ok. trzy tys. stron
maszynopisu. W izbie pamięci przypominają o tym m.in. kałamarz, pióro,
bibularz oraz maszyna do pisania, na której nazaretanka s. Stanisława
Niemeczek przypisywała rękopisy prymasa.

Klasztor nazaretanek był czwartym z kolei miejscem przetrzymywania
internowanego 25 września 1953 r. przez władze PRL kardynała
Wyszyńskiego. Po wyjściu z internowania prymas Wyszyński trzykrotnie
odwiedził Komańczę - w 1958, 1972 i 1976 r.

Coraz bliżej do beatyfikacji kard. Wyszyńskiego. Dekret o heroiczności cnót możliwy jeszcze w tym roku

Kard. Nycz w ubiegłym roku wyrażał nadzieję na rychłe
ogłoszenie dekretu o heroiczności cnót sługi Bożego kard. Stefana
Wyszyńskiego.

Wiara czy jest nim czy nie,jest osobistą sprawą każdego Polaka.św.JP II też o tym mówił z czułością.A to odebrałem tak,jakby mówił o ks.Wyszyńskim,jak o własnym ojcu.A skoro "wszyscy" czekają na Cud (małej wiary) on już był - został skonsumowany!. Kiedyś napisałem,nie tylko tu (i tego się nie wstydzę),że Bóg Jest Mistrzem Paradoksu.Nich mi ktoś udowodni że piszę herezję ;) (choć tu na BM 24 heretyków ci czasem dostatek :)).

Ojciec naszej wolności

Watykan otworzył drogę do beatyfikacji ks. kard. Stefana Wyszyńskiego

wszak nie na darmo jako dziecko towarzyszyłam mojej Babci -emisariuszce w wedrówce po Polsce i zbieraniu podpisów,były też jakieś dziwne adresy i nocne spotkania na Jasnej Górze u Sióstr wraz z czuwaniem przed obrazem naszej Królowej
a więc
czekam z utęsknieniem :)

Umiłowane Dzieci Boże, Dzieci moje!

Kościół Chrystusowy ukazał nam dzisiaj drogę mężów z dalekich krain, jak pięknie mówi tekst hymnu świątecznego: “tam, skąd słońce bramą wydostaje się na ten świat” (laudes) Dążenie do Betlejem...

Wieczne, nieustanne dążenie Rodziny ludzkiej do Betlejem, aby tam złożyć ciężar złota, dymu kadzideł i mękę mirry. Wieczna droga całej ludzkości - wyjść z siebie i dążyć naprzód w nadziei, że gdzieś jest światło, prawda i dobro, pokój miłość i sprawiedliwość, że gdzieś można spotkać Boga i się z Nim zespolić.

To jest dążenie wszystkich mędrców świata, począwszy od tych maleńkich w kołysce, do tych posiwiałych nad księgami. Szukanie czegoś innego; niespokojne jest bowiem serce człowieka.
I w naszej Ojczyźnie nie zdołamy dziś dać należytej odpowiedzi na wszystko, co nas dręczy, dlaczego tyle spraw nas nurtuje, czego szukamy?

Istnieje potężny nakaz sumienia ludzkości, aby szukać prawdy i to całej prawdy: by pełnić dobro i nigdy go nie porzucać, by oddać się miłości Boga, z której dopiero można czerpać inne moce - miłowania ludzi i życia w światłości. Prorok ongiś wołał do umiłowanego swojego miasta Jeruzalem: “Surge illuminare Jeruzalem!” - Wstań, oświeć się Jerozolimo!”. Może wypadnie i dziś waszemu biskupowi, umiłowane Dzieci moje, wołać do Was: “Powstań, oświeć się, Warszawo!”.
Rozważmy więc dziś jak w naszym życiu funkcjonuje sumienie - nasze osobiste, rodzinne narodowe, zawodowe i obywatelsko - polityczne. Musimy ten istotny problem podjąć, skoro postanowiliśmy wejść na drogę odnowy.

Nie ma bowiem drogi ku odnowie bez odwołania się do sumienia.(...)

=> SUMIENIE PRAWE u podstaw odnowy życia narodowego. (Stefan Kardynał Wyszyński)

Ks. prof. Chrostowski: poprzez kanały rządowe i kościelne uniemożliwia się beatyfikację kard. Wyszyńskiego
http://niedziela.pl/artykul/35744/Poprzez-kanaly-rzadowe-i-koscielne
Sprzeciw wobec kard. Wyszyńskiego, bardzo często niewidoczny na zewnątrz, ukryty w postaci intryg, oszczerstw, donosów, trwa do dziś – powiedział dziś w Warszawie ks. prof. Waldemar Chrostowski. Teolog dodał, że jest to "jeden z powodów, dla których proces beatyfikacyjny prymasa Polski się wlecze" oraz, że "poprzez rozmaite kanały – rządowe, kościelne – robi się wszystko, by do beatyfikacji Wyszyńskiego nie doszło". na Uniwersytecie kard. Stefana Wyszyńskiego odbyła się ogólnopolska konferencja naukowej "Prymas Wyszyński a Niepodległa. Naród - patriotyzm - prawda" zorganizowana przez uczelnię i Instytut Pamięci Narodowej.
Ks. prof. Waldemar Chrostowski zabrał głos w dyskusji po wygłoszeniu przez Romana Graczyka z IPN referatu "Spór kard. Wyszyńskiego ze środowiskiem Tygodnika Powszechnego o polską tradycję narodową".

Stolica Apostolska przesłała do
Warszawy dekret o heroiczności cnót ks. kard. Stefana Wyszyńskiego –
poinformowało dziś na oficjalnej stronie internetowej biuro prasowe
Archidiecezji Warszawskiej, publikując polskie tłumaczenie dokumentu.

19 grudnia 2017 r. papież Franciszek
zaaprobował i polecił opublikować dekret o heroiczności cnót prymasa
Polski z lat 1948-1981 ks. kard. Stefana Wyszyńskiego. Decyzja zapadła
podczas grudniowego spotkania Papieża z prefektem Kongregacji Spraw
Kanonizacyjnych ks. kard. Angelo Amato, który przedstawił mu
dokumentację postępowań kanonicznych.

Polskie tłumaczenie dekretu, które
opublikowała na swojej stronie internetowej Archidiecezja Warszawska,
rozpoczyna cytat listu papieża Jana Pawła II do prymasa Stefana
Wyszyńskiego wysłanego z Watykanu 30 października 1979 r.

„Zawsze byłem przekonany o tym,
że Duch Święty powołał Waszą Eminencję w wyjątkowym momencie dziejów
Ojczyzny i Kościoła – i to nie tylko Kościoła w Polsce, ale także i w
całym świecie. Patrzyłem na to trudne, ale jakże błogosławione wezwanie
od czasów mojej młodości – i dziękowałem za nie Bogu, jako za łaskę
szczególną dla Kościoła i Polski. Dziękowałem za to, że >>taką moc
dał Człowiekowi<< – i zawsze za to dziękuję” – napisał papież.

Jak zaznaczyli autorzy dekretu, te słowa
„w szczególny sposób przedstawiają posługę (ks. kard. Wyszyńskiego –
PAP) w Kościele Bożym. Jego trudne, ale bardzo szczęśliwe powołanie,
ukazuje świętość życia i posłuszeństwo głosowi Ducha Świętego”.

Przypomnieli, że ks. kard. Stefan
Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 r. we wsi Zuzela, w diecezji
Łomżyńskiej, jako drugie dziecko rodziny Stanisława i Julianny Karp.

„W rodzinie poznał zasady
chrześcijańskiego życia i kultury ludzkiej. Przedwczesna śmierć matki
napełniła dziewięcioletniego chłopca głębokim bólem. (…) Sługa Boży już w
latach młodości bardzo sobie cenił cnoty i gorliwie je praktykował, a
przeto zabiegał o to, by je posiąść” – ocenili.

Autorzy podkreślili, że papież Pius XII
mianował go 4 marca 1946 r. biskupem Lubelskim, a 12 listopada 1948 r.
mianowany został arcybiskupem gnieźnieńskim i warszawskim, Prymasem
Polski.

„Jako Pasterz archidiecezji
natychmiast z wielką roztropnością i męstwem usilnie starał się o wzrost
pobożności powierzonego sobie ludu, kapłanów kształtował w duchu
prawdziwej nauki Kościoła i pobożności, ponieważ uznawał za rzecz pewną,
że tylko święci kapłani mogą wpływać na pomnożenie pobożności ludu” – zaznaczyli.

Jak czytamy w dekrecie, 29 listopada
1952 r. Stefan Wyszyński został włączony do grona kardynałów, miał być
odznaczony tą godnością w dniu 12 stycznia 1953 roku, ale komunistyczny
rząd odmówił mu wydania paszportu na wyjazd. Razem z ks. kard. Adamem
Sapiehą i ks. biskupami Prymas Polski starał się „bronić praw Kościoła
pogwałconych przez rząd komunistyczny”. Wielkie znaczenie miał list
napisany 8 maja 1953 roku, a zatytułowany „Non possumus”, skierowany do
władz w sprawie prześladowania Kościoła katolickiego w Polsce.

Przypomnieli, że 25 września 1953 r. ks. kard. Stefan Wyszyński został przewieziony w nocy, do nieznanego wówczas miejsca.

„Przez trzy lata, nieskazany
przez żaden sąd, trzymany był w bardzo ograniczającym wolność miejscu
odosobnienia i strzeżony w dzień i w nocy przez żołnierzy. Dnia 28
października 1956 roku, na skutek żądań wszystkich wiernych w Polsce,
domagających się jego uwolnienia, powrócił do Warszawy, gdzie znów
zaczął sprawować obowiązki pasterskie” – napisali autorzy.

„Kiedy był przetrzymywany w
miejscu odosobnienia, dolegliwości cierpliwie i w duchu wiary znosił,
gotów był ofiarować życie za Chrystusa. W owym czasie, w miasteczku
Stoczek Warmiński, dnia 8 grudnia 1953 roku, idąc za zachętą Świętego
Ludwika Grignion de Monfort, poświęcił się Maryi jako niewolnik. W
końcu, będąc w miejscu odosobnienia, opracował tekst >>Ślubów
Narodu<< i dostosowany do niego program duszpasterski obchodów
>>Świętego Millennium Chrztu Polski<< jako >>Wielką
Nowennę<< zaprogramowaną na lata 1957-1965. (…) Te uroczystości
znalazły swoje dopełnienie w roku 1966, kiedy w Sanktuarium na Jasnej
Górze odczytał i upowszechnił napisany przez siebie >>Akt Oddania
Narodu pod opiekę Maryi Królowej Polski<<„ – poinformowali.

Zdaniem autorów dekretu, ks. kard.
Stefan Wyszyński „razem z biskupami polskimi przyczynił się bardzo do
wzajemnego pojednania narodu polskiego i niemieckiego. Wymiana listów
biskupów Polski i Niemiec, dokonana w dniu 18 listopada 1965 roku, przed
uroczystymi obchodami Tysiąclecia Chrztu Polski, bardzo się do tego
przyczyniła”.

Przypomnieli, że w latach 1956, 1968,
1970 ks. kard. Stefan Wyszyński starał się uspokajać bunty społeczeństwa
i pełnił rolę rozjemcy, gdy w roku 1980 powstał związek zawodowy
„Solidarność”.

„Wielokrotnie i na różne sposoby
bronił robotników przed krzywdzącymi represjami ze strony rządu,
ustawicznie proponował kompromis w sprawach społecznych. Światłem była
Mu wiara, a modlitwa i gorliwa pobożność pokarmem duszy (…). Zawsze
okazywał się gotowy i wspaniałomyślny w niesieniu pomocy każdemu” – ocenili.

„Po przedstawieniu na końcu
dokładnej relacji o tych wszystkich sprawach przez Kardynała Prefekta
Ojcu Świętemu Franciszkowi, Jego Świątobliwość głosy Kongregacji Spraw
Kanonizacyjnych przyjmując i uznając za ważne, dnia dzisiejszego
stwierdził: Jest pewność co do praktykowania cnót teologalnych – Wiary,
Nadziei i Miłości zarówno w stosunku do Boga jak i do bliźniego, a także
co do praktykowania cnót kardynalnych – Roztropności, Sprawiedliwości,
Umiarkowania i Męstwa, oraz cnót z nimi związanych, przez Sługę Bożego
Stefana Wyszyńskiego, Świętego Kościoła Rzymskiego Kardynała,
Arcybiskupa Metropolitę Gnieźnieńskiego i Warszawskiego, Prymasa Polski” – czytamy w dekrecie.

Ks. Kard. Stefan Wyszyński zmarł 28 maja
1981 r. Jego proces beatyfikacyjny był prowadzony w latach 1983-2001
przez archidiecezję warszawską. Po przesłuchaniu 65 świadków i zbadaniu
wszystkich pism drukowanych i niedrukowanych, świadectwa te poddano
ocenie teologicznej. Całą dokumentację procesową liczącą 37 tomów wraz z
publikacjami autorstwa Prymasa Tysiąclecia w lutym 2001 r. przekazano
do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Pod koniec 2002 r. kongregacja
orzekła, że pod względem formalnym proces na etapie diecezjalnym został
przeprowadzony poprawnie.

Uznanie dekretu o heroiczności cnót
kończy pierwszy etap procesu beatyfikacyjnego. Od tej pory do
zakończenia procesu beatyfikacyjnego niezbędny jest cud za
wstawiennictwem kandydata na ołtarze. W tej chwili prace Kongregacji
Spraw Kanonizacyjnych skupią się na stwierdzeniu cudu. Według procedury,
dopiero po zakończeniu tego etapu zostanie wyznaczona data
beatyfikacji.

Przed
olsztyńską katedrą św. Jakuba odsłonięto i poświęcono w sobotę pomnik
ks. Wojciecha Zinka. Jako jedyny w episkopacie ks. Wojciech Zink
sprzeciwił się uwięzieniu przez komunistów w 1953 r. prymasa Stefana
Wyszyńskiego, za co został aresztowany.

Kluczowe decyzje

Jeszcze w listopadzie w Rzymie ma się
zebrać konsylium lekarskie w sprawie domniemanego cudu otrzymanego za
przyczyną Sługi Bożego ks. kard. Stefana Wyszyńskiego

„Nie
jestem ci ja ani politykiem, ani dyplomatą, nie jestem działaczem ani
reformatorem. Ale natomiast jestem ojcem waszym duchownym, pasterzem i
biskupem dusz waszych, jestem Apostołem Jezusa Chrystusa” – pisał prymas
Stefan Wyszyński w liście pasterskim z okazji ingresu do katedry
gnieźnieńskiej, który odbył dokładnie 70 lat temu.

W zimowy ranek 2 lutego 1949 roku przed kościołem św. Michała
Archanioła w Gnieźnie zebrały się tłumy wiernych. Wszyscy czekali na
przyjazd nowego prymasa. Około godziny 10.00 pojawił się samochód
przybrany biało-żółtym proporczykiem. Ówczesny kanclerz lubelskiej
kurii, ks. Olech relacjonował: „Ukazała się wyniosła postać Księdza
Prymasa (…) Przed świątynią krótkie przywitanie przez dotychczasowego
wikariusza kapitularnego, przez miejscowe przedstawicielstwa –
drobniutkie dziewczątko wita, niezmiernie przejęte i wręcza kwiaty
wielkopolskiej ziemi”. Sprzed kościoła św. Michała pochód ruszył główną
ulicą Gniezna ku katedrze. Wszędzie powiewały biało-żółte flagi. Ludzie
rzucali pod stopy Prymasa czerwone prymule i białe cyklameny, a on
uśmiechał się do nich i wznosząc rękę błogosławił. Tak zaczął się
najważniejszy i najtrudniejszy rozdział życia Stefana Wyszyńskiego,
dotychczasowego biskupa lubelskiego, który sam o sobie napisał, że jest
tylko „Bożym chłopcem na posyłki”.

Ingres abp. Stefana Wyszyńskiego do katedry w Gnieźnie odbył się
niespełna cztery miesiące po śmierci kard. Augusta Hlonda, „wspaniałego
wodza”, jak pisał o nim abp Wyszyński. Decyzja o nominacji zapadła
jednak dużo wcześniej. Papież Pius XII podpisał bullę nominacyjną 16
listopada 1948 roku, a więc w dniu, w którym biskupi polscy – nie
wiedząc jeszcze o decyzji Ojca Świętego – zebrali się w rezydencji kard.
Adama Sapiehy w Krakowie, by wyłonić spośród siebie kandydata, bądź
kandydatów na nowego prymasa.

Podczas obrad poruszono także inną ważną kwestię – czy utrzymać
obowiązującą od 1946 roku unię personalną arcybiskupstwa gnieźnieńskiego
i warszawskiego, czy może powrócić do wcześniejszej unii, istniejącej w
latach 1821-1946 pomiędzy arcybiskupstwem gnieźnieńskim i poznańskim.
Rozważano też trzecią możliwość – całkowitą autonomię każdego z
arcybiskupstw i za tą opcją opowiadał się ordynariusz lubelski bp Stefan
Wyszyński. W swoich dziennikach pisał: „Przemawiam za rozłączeniem
Warszawy i Gniezna, motywując to względami duszpasterskimi, które są
najważniejsze. Nie jest możliwą rzeczą dziś rządzić dwiema diecezjami,
na odległość 300 kilometrów i jeszcze pełnić uciążliwe funkcje legata
specjalnego Stolicy świętej”.

Obejmując arcybiskupstwo gnieźnieńskie i warszawskie, nowy prymas
wiedział, jak wielka odpowiedzialność na nim spoczywa. Dźwigał ją
niestrudzenie i z podniesioną głową. Czas pokazał, jak wielkim był mężem
stanu, jak zręcznym dyplomatą, jak nieugiętym politykiem i przede
wszystkim, jak prawym i w pełni oddanym Bogu kapłanem. Do końca pozostał
wierny temu, co napisał w liście duszpasterskim wydanym z okazji
ingresu: „Posłannictwo moje jest kapłańskie, pasterskie, apostolskie,
wyrosłe z odwiecznych myśli Bożych, ze zbawczej woli Ojca, radośnie
dzielącego się swoim szczęściem z człowiekiem. Zadaniem moim jest
chrzcić, bierzmować, konsekrować, święcić, ofiarować, nauczać i sądzić.
Niosę wam Światło Chrystusowe i wołam do wszystkich, do was kapłani i do
was domownicy wiary: pomóżcie mi wnieść w dom nasz pochodnię Bożą i
umieścić na wysokim miejscu, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu ,
aby rozświeciła mroki i zakątki, umysłów i serc, by naród, który trwa
jeszcze w ciemności, ujrzał światłość wielką. Z każdym z was, dzieci
moje, pragnę wołać: światła, więcej światła! Więcej Bożego światła! W
jego promieniach dostrzeżemy, żeśmy przecież dziećmi Bożymi, żeśmy
braćmi i siostrami, żeśmy wspólnotą rodzinną, domową, ojczystą , żeśmy
zrośnięci sercami, zwarci dłońmi w trudzie codziennej pracy”. O to
zrośnięcie i zwarcie trzeba nam się dziś szczególnie modlić za przyczyną
Sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego.

http://www.niedziela.pl/artykul/40615/Dzis-70-rocznica-ingresu-kard-Stefana

Przygotowania do beatyfikacji Czcigodnego Sługi Bożego Kard. Stefana Wyszyńskiego i realizacja jego dzieła peregrynacji kopii Jasnogórskiego Obrazu w dalszych etapach oraz prace nad vademecum dotyczącym ożywienia kultu maryjnego to główne tematy obrad Komisji Maryjnej Konferencji Episkopatu Polski w Częstochowie. Spotkanie zwieńczyła Msza św. sprawowana na Jasnej Górze.

Przewodniczący Komisji abp Wacław Depo wyraził nadzieję na rychłą beatyfikację Czcigodnego Sługi Bożego Kardynała Wyszyńskiego. - Bardzo się cieszę, że mogę dzisiaj już wyrazić nadzieję całej Komisji Maryjnej Episkopatu co do zbliżającego się daru beatyfikacji kard. Stefana Wyszyńskiego. Na pewno się w tej intencji modlimy i będziemy czekać na termin – powiedział abp Depo. Wskazał na potrzebę kontynuacji dzieła kard. Wyszyńskiego, którym jest peregrynacja Obrazu Nawiedzania w polskich diecezjach. Zapowiedział prace Komisji nad przygotowaniami już do trzeciego etapu, który rozpocznie się w 2026 r.

Jak podkreślił konsultor Komisji ze strony sanktuarium jasnogórskiego, paulin o. dr Mariusz Tabulski, peregrynacja Obrazu Nawiedzenia po polskich diecezjach to wciąż istotny element ewangelizacji. – Polska wyglądałby dzisiaj zupełnie inaczej, gdyby nie była „przeorana” tą peregrynacją, bo była ona oczywiście przede wszystkim wydarzeniem duchowym, umacniającym ducha Polaków, ale było też doświadczeniem, które potem zrodziło i „Solidarność”, i przemianę duchową i społeczną. Więc myślę, że jest to to ciche kroczenie Matki Bożej po ziemi polskiej w duchu Prymasa Wyszyńskiego.

Abp Depo podkreślił, że maryjność katolicyzmu polskiego jest naszą siłą, stąd potrzeba troski nad jej rozwojem.

Podczas dzisiejszej sesji Komisji podjęto także temat jubileuszy: 50-lecia powołania Ruchu Pomocników Maryi Matki Kościoła z inicjatywy kardynała Wyszyńskiego oraz omawiano program wrześniowej ogólnopolskiej konferencji o mariologii i maryjności w Kościele w Polsce z racji 20-lecia Polskiego Towarzystwa Mariologicznego.

Przewodniczący Komisji Maryjnej zapowiedział także już końcowe prace nad vademecum dotyczącym ożywienia kultu maryjnego w Polsce przeznaczonym dla duszpasterzy, a przede wszystkim dla kustoszy sanktuariów maryjnych.

Komisja Maryjna Konferencji Episkopatu Polski została powołana 15 marca 2017 roku. Jej ustanowienie nawiązuje do gremium, które działało w latach 1956-1996 z inicjatywy kard. Stefana Wyszyńskiego.

http://www.niedziela.pl/artykul/41876/Jasna-Gora-Komisja-Maryjna-o-beaty...

Na dziedzicu przed wejściem do kaplicy Cudownego Obrazu Matki Bożej
Częstochowskiej 3 maja 2019 r. przed Mszą św. o godz.11 zostanie
odsłonięta pamiątkowa tablica z fragmentem tekstu milenijnego Aktu
oddania w niewolę miłości za wolność Kościoła w Chrystusowego w świecie z
3 maja 1966 roku. Odsłonięcie tablicy zbiega się z oczekiwaniem na
beatyfikację Sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego! Życie Prymasa
Tysiąclecia przebiegało równolegle z historią trudnych zmagań
o Ojczyznę. W czasie ogromnego zagrożenia i niszczenia wolności
na początku lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku Kardynał Wyszyński
„wszystko postawił na Maryję!”. Swój maryjny program dla Kościoła
w Polsce związał z Jasnogórską Królową Polski. Szczytem tego programu
był złożony na Jasnej Górze 3 maja 1966 roku, Akt Oddania Polski
w macierzyńską niewolę miłości Maryi, Matce Kościoła za wolność Kościoła
Chrystusowego. Niezwykłość tego zawierzenia potwierdził w 1966 roku
papież Paweł VI, a w roku 1979 na Jasnej Górze, w czasie pierwszej
pielgrzymki do Ojczyzny – Ojciec Święty Jan Paweł II.

2 kwietnia 1964 r. na Konferencji Episkopatu Polski podjęto
ostateczną decyzję złożenia tego Aktu na Tysiąclecie Chrztu Polski.
Kardynał Wyszyński modlił się wówczas razem z biskupami: "Widzimy ogrom
tęsknot i dążeń Kościoła. Wiemy, jak niewiele możemy uczynić, nie mając
wolności. Dlatego pragniemy w wielkim zmaganiu się o wolność Kościoła
wyprosić ją właśnie przez to, że za Kościół Boży i za jego wolność
oddajemy się Tobie, Maryjo, w niewolę".

3 maja 1966 r. na Jasnej Górze Prymas Polski, a jednocześnie legat
Papieża Pawła VI, razem z całym Episkopatem, w obecności ogromnej rzeszy
ludu Bożego, odczytał słowa zobowiązujące na następne Tysiąclecie
Polski katolickiej. (Papież Paweł VI nie otrzymał pozwolenia od władz
PRL na przyjazd do Polski na ten wielki dzień dla Kościoła).

https://www.niedziela.pl/artykul/42426/Tablica-z-fragmentem-Aktu-milenijnego

https://www.niedziela.pl/artykul/43005/38-rocznica-smierci-kard-Stefana

Dziś, 28 maja przypada 38. rocznica śmierci Sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego, w latach 1948-1981 arcybiskupa Gniezna i Warszawy, Prymasa Polski. Jego proces beatyfikacyjny znajduje się w końcowej fazie.

Stefan Wyszyński urodził się w 3 sierpnia 1901 r. w miejscowości Zuzela nad Bugiem. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie i Łomży wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie 3 sierpnia 1924 roku został wyświęcony na kapłana.

Po czterech latach studiów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk Społecznych uzyskał stopień doktora.

Podczas II wojny światowej jako znany profesor był poszukiwany przez Niemców. Ukrywał się m.in. we Wrociszewie i w założonym przez matkę Elżbietę Czacką zakładzie dla ociemniałych w Laskach pod Warszawą.
W okresie Powstania Warszawskiego ks. Wyszyński pełnił obowiązki kapelana grupy "Kampinos" AK. Po zakończeniu działań wojennych wrócił do Włocławka i zaczął organizować Seminarium Duchowne, zniszczone w czasie wojny. W 1945 r. został rektorem Seminarium.

W 1946 r. papież Pius XII mianował ks. prof. Wyszyńskiego biskupem, ordynariuszem lubelskim. 22 października 1948 r. bp Wyszyński został mianowany arcybiskupem Gniezna i Warszawy oraz Prymasem Polski.

W coraz bardziej narastającej konfrontacji z reżimem komunistycznym, Prymas Wyszyński podjął decyzję zawarcia "Porozumienia", które zostało podpisane 14 lutego 1950 r. przez przedstawicieli Episkopatu i władz państwowych. 12 stycznia 1953 r. abp Wyszyński został kardynałem. Osiem miesięcy później, 25 września 1953 r. został aresztowany i internowany. Przebywał kolejno w Rywałdzie Królewskim koło Grudziądza, w Stoczku Warmińskim, w Prudniku koło Opola i w Komańczy w Bieszczadach.

W ostatnim miejscu internowania napisał tekst odnowionych Ślubów Narodu, wygłoszonych następnie na Jasnej Górze 26 sierpnia 1956 r. jako Jasnogórskie Śluby Narodu. 26 października 1956 r. Prymas wrócił do Warszawy z internowania. W latach 1957-65 prowadził Wielką Nowennę przed Jubileuszem Tysiąclecia Chrztu Polski.

W latach sześćdziesiątych Prymas Polski czynnie uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II, na jego prośbę również Ojciec Święty ogłosił 21 listopada 1964 r. Maryję Matką Kościoła.

W okresie rodzącej się "Solidarności" pozostawał ośrodkiem równowagi i spokoju społecznego.

Zmarł 28 maja 1981 r. w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Na pogrzeb kardynała w Warszawie 31 maja przybyły dziesiątki tysięcy ludzi.

Proces beatyfikacyjny kard. Wyszyńskiego na etapie diecezjalnym rozpoczął się 20 maja 1983 r. a zakończył 6 lutego 2001 r.

Akta zebrane w toku procesu – w sumie 37 tomów – wraz załącznikami (książkami, artykułami autorstwa kandydata na ołtarze) zostały przekazane do watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

28 maja 2013 r. podczas uroczystości w bazylice św. Jana Chrzciciela w Szczecinie zamknięto diecezjalny proces o domniemanym uzdrowieniu młodej osoby za przyczyną Sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego. Dokumentacja trafiła do Watykanu.

19 grudnia 2017 r. papież Franciszek podpisał dekret o heroiczności cnót kard. Wyszyńskiego. Niewykluczone, że beatyfikacja Prymasa Tysiąclecia nastąpi jeszcze w tym roku.

https://www.niedziela.pl/artykul/43350/Prymas-Wyszynski-ukochal-tytul-Maryi

Dr Wincenty Łaszewski wspólnie z paulinem o. Wojciechem Decem „przeprowadzili” słuchaczy przez program duszpasterski kard. Stefana Wyszyńskiego i ukazali „związki tego programu z posługą papieża z Polski”.
Mariolog podkreślał, że Jan Paweł II nawiązywał do „odważnego, bohaterskiego programu, duszpasterzowania w Polsce i w świecie współczesnym” kard. Stefana Wyszyńskiego. Przypomniał „Bożą logikę”, która wyznacza drogę Kościoła w Polsce, którą odkryli i tworzyli kardynałowie: Wyszyński i Wojtyła. „Ten szlak biegnie od ‘Maryjnego archetypu’, jakim jest obrona Jasnej Góry w 1665 r., przez Portugalię, Rzym i znowu przez Polskę, aż do wyboru papieża Polaka, który wniósł na Stolicę Piotrową polskie doświadczenie maryjne, i który po zamachu wprowadził Kościół już nie tylko na szlak polskiego doświadczenia, ale na drogę wypełnienia fatimskich próśb. Droga ta prowadzi dalej, przez nasze ‘dziś’” – mówił prelegent.

Przypomniał, że kard. Stefan Wyszyński program duszpasterski realizowany z mocą w Kościele w Polsce oparł na wielkim przesłaniu swego poprzednika kard. Augusta Hlonda, który publicznie „zwiastował klęskę Czerwonego Smoka i triumf Niepokalanej Niewiasty”. „Do tej wizji będzie nawiązywał jego następca. Nie zrozumiemy misji kard. Wyszyńskiego bez Prymasa Hlonda, który uczył: ‘dziś mamy świt, jeszcze w oparach i mgłach, ale świt. W nowe czasy idziemy z Matką Niepokalaną, aby była przewodniczką naszą i wyprowadzała nas z tego, co dziś jest naszym niepokojem i bólem, w czasy zupełnie Boże’” - mówił mariolog i dodawał za kard. Hlondem: „Polska będzie pierwsza, która dozna opieki Matki Bożej. Maryja obroni świat od zagłady zupełnej. Całym sercem wszyscy niech się zwracają z prośbą do Matki Najświętszej o pomoc i opiekę pod Jej płaszczem. Nastąpi wielki triumf Serca Matki Bożej, po którym dopiero zakróluje Zbawiciel nad światem przez Polskę”.

Dr Łaszewski przypomniał, że streszczenie swego programu zawarł Prymas Hlond w testamencie: „Nie traćcie nadziei. Lecz zwycięstwo, jeśli przyjdzie – będzie to zwycięstwo Najświętszej Maryi Panny. (…) Walczcie z ufnością. Pod opieką błogosławionej Maryi Dziewicy pracujcie… Zwycięstwo wasze jest pewne. Niepokalana dopomoże wam do zwycięstwa”. Zauważył, że ten „genialny, jasny program rozpoczął już 8 września 1946 roku na Jasnej Górze, kiedy wobec miliona pielgrzymów poświęcił naród polski Niepokalanemu Sercu Maryi”. „Naśladując akt papieski z 1942 r. poszedł za przykładem Portugalii i oddał Polskę opiece Maryi, aby ocalić wolność Kościoła w kraju, który znalazł się w orbicie ‘błędów Rosji’. Posłuszny głosowi z Fatimy i Watykanu zawierzył Polskę Sercu Niepokalanej Dziewicy” - przypomniał mariolog.

Prelegent zaznaczył, że kontynuatorem tego programu Prymasa Hlonda był bp Stefan Wyszyński, nowo mianowany ordynariusz diecezji lubelskiej, który uczestniczył w uroczystościach na Jasnej Górze w 1946 roku i był świadkiem pierwszego zwycięstwa Matki Bożej w polskim narodzie, „kiedy oglądał milionowe rzesze zebrane wokół Jasnogórskiej Pani”. „Wtedy zrozumiał, że jest w Narodzie struna, którą wystarczy dotknąć, a serca Polaków bić będą gorąco dla Boga. Pisał później: Naród Polski ma swój wspaniały nałóg: wrażliwość wiekową na Matkę Chrystusową. To jakby delikatna struna chopinowska, którą wystarczy tylko lekko tknąć, aby ożywiła wszystkie wspomnienia i uczucia. Taką delikatną struną Narodu jest Maryja. Na to imię otwiera się w Polsce każde serce” – przypomniał Łaszewski.

Podkreślił, że kiedy biskup lubelski został następcą kard. Hlonda, przejął jego testament i uczynił go swoim światłem przewodnim. Kard. Wyszyński rozumiał, że zwycięstwo zapowiedziane proroczo przez swego poprzednika miało się w Polsce realizować na drodze cierpienia, przez krzyż. „Prymas Tysiąclecia wiedział, że droga do zwycięstwa wiedzie przez krzyż i przez zawierzenie pod krzyżem Tej, którą Jezus dał nam za Matkę” – zauważył gość Katechezy.

Przypomniał, że „zwycięstwa przez Maryję” wyznaczały w Polsce kolejne etapy. Kard. Wyszyński zaczął od siebie, kiedy aresztowany zawierzył Maryi całe swoje życie i oddał się Jej w niewolę. „To wtedy Prymas coraz lepiej zaczyna rozumieć, że tylko Maryja może uratować Polskę, dlatego program dla Kościoła w Polsce na nadchodzące lata jest maryjny, bo ‘wierzy, że jest to droga zwycięska’”.

„Maryjna droga Prymasa staje się maryjną drogą narodu. Cały Naród oddaje się Maryi w 1956 r. na Jasnej Górze, kiedy odnawia ślubowania króla Jana Kazimierza. Potem jest program Wielkiej Nowenny, Nawiedzenia kopii Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej po parafiach i Milenijny Akt oddania za wolność Kościoła w świecie. Zaczynają się pojawiać pierwsze owoce. Ocalona wiara i wolność Kościoła, wierność narodu – przypomniał prelegent i przytoczył słowa Wielkiego prymasa: „W Ojczyźnie naszej dopełnia się szczególne misterium, którego znaczenia może jeszcze w pełni nie rozumiemy. Naród polski zachował gorącą wiarę i jedność w obliczu Ojca niebiskiego, miłość do Maryi Matki Chrystusowej i zaufanie do Kościoła Bożego. Tej tajemnicy nie zdołamy przeniknąć! Są to tajemnice Boże. Bardziej rozumiemy je tutaj, przed ołtarzem Matki Bożej Jasnogórskiej, a także w innych sanktuariach maryjnych naszej Ojczyny. Patrząc z ufnością w macierzyńskie oczy Maryi”.

„Tę sprawdzoną drogę zwycięstwa przez Maryję, na której skuteczność kard. Wyszyński miał mnóstwo dowodów, pragnął Prymas uczynić drogą całego Kościoła. Zdawał sobie sprawę nie tylko z prawdziwości i skuteczności drogi, którą obrał Kościół w Polsce, ale i z tego, że nie jeden system komunistyczny zagraża Kościołowi” – mówił dr Łaszewski. Przypominał, że pierwszym krokiem na drodze uczynienia maryjnego doświadczenia Kościoła w Polsce doświadczeniem Kościoła powszechnego był ogromny wysiłek podjęty przez kard. Wyszyńskiego i biskupów Polskich, aby doprowadzić do ogłoszenie Maryi Matką Kościoła na Soborze Watykańskim II. „Należy zauważyć, że dużą rolę w tym dziele odegrał kard. Karol Wojtyła, późniejszy papież” – twierdził mariolog.

Starania kard. Wyszyńskiego zostały uwieńczone sukcesem. Na prośbę polskich biskupów Paweł VI nadał Jej nowy tytuł chwały, a ogłaszając go na zakończenie trzeciej sesji soborowej odnowił jednocześnie fatimski akt zawierzenia swego poprzednika Piusa XII.

Jak podkreślał prelegent, Prymas Wyszyński chciał jednak czegoś więcej niż ogłoszenia nowego imienia Maryi. „Chciał, aby nowy akt oddania Kościoła i rodziny ludzkiej miał nowy wyraźny adres: Matkę Kościoła - pomoc i ratunek dla świata widział bowiem ‘w macierzyńskim Sercu Matki Kościoła’” – podkreślał.

Jego zdaniem „polskie doświadczenie maryjne, związane z Jasną Górą i tysiącletnią tradycją chrześcijaństwa w Polsce, kazało Prymasowi Niepokalane Serce Maryi zastąpić Macierzyńskim Sercem Kościoła”. „Można powiedzieć, że Wyszyński chciał pchnąć Kościół na szlak analogiczny do drogi fatimskiej, ale jednak tylko analogiczny. Uważał bowiem, że proponowana przez niego formuła wyraża krok naprzód w ‘rozwoju mariologii’”.

Kiedy sześć lat później na Stolicy św. Piotra zasiadł Papież Polak, Prymas Wyszyński był przekonany, że na polskiej drodze maryjnej „przyszło zwycięstwo, zwycięstwo Matki Najświętszej” zapowiadane przez kard. Augusta Hlonda. Wybór papieża z Polski oznaczał, że polskie doświadczenie maryjne staje się odtąd własnością Kościoła. Nie znamy tajemnicy tamtego konklawe, ale zarówno sam nowo wybrany Ojciec Święty, jak i Prymas Wyszyński byli przekonani, że wybór papieża z Polski nie był przypadkowy, że wiąże się ze zwycięstwem Maryi w ich Ojczyźnie.

„Zdaniem Prymasa wskazywały na nią wyroki Bożej Opatrzności, która niejako zapragnęła uczynić polskie doświadczenie zwycięstwa przez Maryję, doświadczeniem całego Kościoła. W tym też kierunku biegły wszystkie wysiłki papieża Jana Pawła II, który w święto Maryi, Matki Kościoła w czerwcu 1979 roku wypowiedział na Jasnej Górze akt zawierzenia Matce Bożej” – przypomniał mariolog.

Akt Zawierzenia Maryi powtarzał papież na całym swym pielgrzymim szlaku. Jan Paweł II szedł drogą wytyczoną przez polskie doświadczenie, drogą, którą Prymas chciał wskazać całemu światu. „Drogę zwycięstwa przez Maryję. Pchała go do tego logika Boża. Potwierdził to sam Jan Paweł II, gdy mówił o doświadczeniu maryjnym Prymasa, ‘doświadczeniu na miarę epoki’”- przypominał dr Łaszewski.

Wieczory z Janem Pawłem II to cykl spotkań, których celem jest przypomnienie i rozważanie słów świętego papieża z pierwszej pielgrzymki do Częstochowy z 1979 r. Wspomnienie dat i celebrowanie wydarzeń związanych z Janem Pawłem II służyć ma przede wszystkim odkrywaniu na nowo i utrwalaniu jego nauczania, które nie traci na swej aktualności.

W ramach projektu kolejne spotkanie zaplanowano na 8 września, a mowa będzie o „polskiej maryjności jako wizji Polski jutra”.

Organizatorem Katechez jest o. Mariusz Tabulski, definitor generalny Zakonu Paulinów i dyrektor Jasnogórskiej Biblioteki Maryjnej.

Ks. abp S. Gądecki: Jesteśmy wdzięczni za zatwierdzenie cudu za wstawiennictwem ks. kard. S. Wyszyńskiego

Jesteśmy wdzięczni Papieżowi za zatwierdzenie cudu za
wstawiennictwem ks. kard. Stefana Wyszyńskiego – napisał przewodniczący
KEP ks. abp Stanisław Gądecki po ogłoszeniu, że papież Franciszek
zatwierdził dekret otwierający drogę do beatyfikacji Prymasa
Tysiąclecia.

Ks. bp E. Frankowski: Beatyfikacja ks. kard. S. Wyszyńskiego to szansa na duchowe odrodzenie naszego narodu

Kard. Nycz ogłosił na nim, że beatyfikacja kard. Wyszyńskiego odbędzie się: 07.06.2020 r. w Warszawie na Placu Piłsudskiego.

Jego działanie i sposób bycia Kościołem, jego miłość do Kościoła i
Matki Najświętszej, miłość do ojczyzny, jest aktualna i ponadczasowa. -
mówił już przy okazji informacji o zakończeniu procesu beatyfikacyjnego
kard. Nycz.

Beatyfikacja prymasa S. Wyszyńskiego z powodu pandemii koronawirusa bezterminowo zawieszona

Beatyfikacja prymasa Stefana Wyszyńskiego uzgodniona ze Stolicą
Apostolską na 7 czerwca 2020 roku zostaje bezterminowo zawieszona; nowy
termin zostanie ustalony i ogłoszony po ustaniu epidemii - poinformował
we wtorek ks. kard. Kazimierz Nycz.

Senat UKSW zwróci się do Sejmu o ogłoszenie roku 2021 Rokiem Stefana Kardynała Wyszyńskiego

Senat UKSW zwróci się do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej o
ogłoszenie roku 2021 Rokiem Stefana Kardynała Wyszyńskiego. Decyzję
podjęto 10 września na pierwszym posiedzeniu Senatu UKSW nowej kadencji
2020-2024 - poinformowało biuro informacji i promocji UKSW.

70-lecie protestu przeciw niszczeniu Kościoła. W 1950 r. hierarchowie wystosowali do władz komunistycznych specjalny list

ROCZNICA UWIĘZIENIA PRYMASA WYSZYŃSKIEGO

W 1953 r. po brutalnym aresztowaniu i uwięzieniu Prymasa w celi
klasztoru Kapucynów w Rywałdzie Królewskim nawet okno mu zaklejono z
przekonaniem, że nikt się o tym nie dowie. Ksiądz Prymas w swoich
„Zapiskach więziennych” zamieścił następującą informację: „«Pan osłaniał
bibułkami szyby moich okien, żeby kto nie dostrzegł Prymasa Polski.
Tych okien nikt nie zdoła przed światem ukryć. I tak wszyscy będą
wiedzieli, gdzie mnie więzicie». – «Przesada» – wygłosił mój rozmówca.
«Nie przesada, tylko stwierdzenie rzeczywistości, której wy nie znacie,
bo zamykacie na nią oczy. Pozycja Prymasa Polski więcej znaczy w świecie
aniżeli każdego innego hierarchy na Wschodzie Europy, i na to rady nie
ma. Świat interesuje się losami każdego kardynała – i na to również rady
nie ma. Kto zna choć odrobinę Europę, wie, że to nie są pojęcia martwe.
Trzeba wielkiego zaślepienia, by strzelać do obywatela z ciężkich
dział, zamiast użyć ludzkiej mowy»” (28 września 1953 r.).

Czas uwięzienia prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego na pewno
wywołał w nim poczucie osamotnienia. Jak dowodzą archiwa, z całą
pewnością można powiedzieć, że hierarcha nie był w tym czasie
osamotniony. Polscy biskupi wielokrotnie podejmowali próby jego
uwolnienia, zarówno gremialnie, jak i indywidualnie. Zachowały się listy
poparcia, protesty i prośby. Z zachowanych dokumentów wynika też, że
nikt z grona polskiego Episkopatu nie zachował się nieprzyzwoicie. Tezę o
rzekomym osamotnieniu Księdza Prymasa musieli zatem rozpowszechniać
komuniści. Ostatnia kwerenda w archiwach Instytutu Pamięci Narodowej i
Sekretariatu Episkopatu Polski wskazuje na to, że polscy biskupi wobec
nasilającej się ateizacji i niszczenia Kościoła zachowywali się
stanowczo, godnie i niezwykle powściągliwie, zaś przedkładane do podpisu
dokumenty przyjmowali jedynie do wiadomości, niczego nie podpisując.
Powyższą tezę potwierdza prof. Jan Żaryn. Również jego zdaniem, stan
badań w tym zakresie na początku roku 2014 pozwala na ostrożne przyjęcie
wniosku: Nie ma potwierdzenia, że było inaczej. Innymi słowy – nie
posiadamy w archiwach dokumentu, na którym widnieją podpisy biskupów.

Biskupi niczego nie podpisywali

Tak właśnie było z oświadczeniem wydanym po aresztowaniu Prymasa
Polski w dniu 27 września 1953 r., kiedy to biskupi, wezwani przez
premiera Józefa Cyrankiewicza, zapoznali się jedynie z tekstem
przygotowanego dokumentu, ale go nie podpisali. Pod oświadczeniem
widniał tylko jeden podpis: Józefa Cyrankiewicza. Prawdopodobny
scenariusz tej dramatycznej sytuacji wyglądał następująco: biskupi,
wezwani telefonicznie przez pracowników kancelarii premiera, stawili się
w umówionym dniu. Premier podjął gości prawdziwą kawą, co w ówczesnych
latach było nie lada luksusem i zapewne zachętą do rozmowy oraz
podpisania dokumentu. Po chwili premier przedłożył swoim gościom do
podpisu tekst przygotowanego wcześniej oświadczenia Episkopatu, zapewne
podyktowanego poprzedniego dnia pracownikom swojej kancelarii. Sam też
złożył wcześniej swój podpis. Biskupi: Zygmunt Choromański, Michał
Klepacz i Tadeusz Zakrzewski zapoznali się z tekstem, po czym
podziękowali za poczęstunek i wyszli, przyjmując treść dokumentu jedynie
do wiadomości. Niczego nie podpisali! Takiego biegu wydarzeń premier
nie przewidział. Nie ukrywał wówczas swego zdenerwowania i wzburzenia.
Swoich gości pożegnał bardzo oschle, już w niewybrednych słowach,
oczywiście grożąc aresztowaniem. Jeszcze tego samego dnia polecił
pracownikom kancelarii, aby rzekomo wspólny tekst oświadczenia podany
został do publicznej wiadomości. Następnego dnia zostało ono
opublikowane przez dzienniki partyjnej propagandy, wydawane w
milionowych nakładach: „Trybunę Ludu”, „Żołnierza Wolności” i „Życie
Warszawy”.

Wobec dramatycznych i brutalnych okoliczności niepodpisanie dokumentu
było aktem wielkiej odwagi ze strony polskich biskupów. Wiedzieli, co
im grozi, a mimo to pozostali nieugięci i oświadczenia nie podpisali.
Niestety, te okoliczności jak dotychczas nie zostały wyjawione. A
szkoda.

Ksiądz Prymas o faktach rzekomego podpisywania dokumentu dowiedział
się dopiero w Komańczy, podczas pierwszych odwiedzin biskupów
Choromańskiego i Klepacza. Można przypuszczać, że w takich
okolicznościach zapewne poprosił swoich gości o absolutną dyskrecję, z
czego biskupi wywiązali się znakomicie. Nigdy też publicznie nie
ujawnili, jak było naprawdę.

Nie ustawali również w staraniach o uwolnienie Prymasa Polski.
Począwszy od pierwszych dni po jego aresztowaniu i uprowadzeniu,
zabiegali najpierw o złagodzenie warunków izolacji, potem o
przeniesienie, aż do uzyskania możliwości częstszego kontaktu z
Prymasem, co nastąpiło pod koniec 1955 r. w Komańczy.

O uwięzieniu Prymasa do Polonii

Przywołajmy w tym miejscu innego polskiego biskupa – Józefa Gawlinę,
opiekuna duchowego Polaków na uchodźstwie, protektora emigracji
polskiej, od roku 1947 rektora polskiego kościoła pw. św. Stanisława
Biskupa i Męczennika w Rzymie. To on był współorganizatorem wieców
protestacyjnych w Rzymie, on też wygłosił wiele przemówień w
środowiskach polonijnych, przedstawiając prawdziwe powody aresztowania i
uprowadzenia Prymasa Polski. Jednym z takich wystąpień było
przemówienie do kleryków polskich studiujących w Rzymie w dniu 1
października 1953 r. Oto jego fragmenty:

„Hiobowa wieść wstrząsnęła naszymi duszami. Niemal w oktawę
siedemsetlecia kanonizacji św. Stanisława Biskupa i Męczennika bezbożny
reżim usunął Najdostojniejszego Księdza Kardynała Prymasa Stefana
Wyszyńskiego, oderwał Pasterza od trzody, dążąc do przecięcia węzła
łączącego Polskę ze Stolicą Apostolską, jako że Ojciec Święty nadał
Księdzu Kardynałowi Prymasowi przywileje, by w zastępstwie swoim i z
autorytetu swojego kierował losami Kościoła w Polsce.

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że stało się to z rozkazu Moskwy.
Wiadomości wrogiej prasy głoszą co prawda, jakoby się to stało na
skutek interwencji Episkopatu. Piętnujemy to publicznie jako kłamstwo,
które ma podkopać autorytet moralny biskupów polskich. Uczyniła to
Moskwa przez UB i przy cichym akompaniamencie tzw. świeckich katolików,
zasługujących wreszcie na jawne napiętnowanie. Już fałszywy proces
Księdza Biskupa Kaczmarka wykazał ogrom perfidii i kłamstwa, przed
którym wzdryga się każda uczciwa dusza.

Proces ten był zapowiedzią, że na wierną Ojcu Świętemu Hierarchię
Polską spadną dalsze prześladowania. W nocy z piątku na sobotę wtargnęło
UB do pałacu prymasowskiego i przeprowadziło skrupulatną rewizję. (...)
Nad ranem aresztowano Księdza Prymasa. (...) Tego więc dnia Ksiądz
Prymas przypieczętował swój los i udał się świadomie na drogę wygnania.
Wszystkie podane przez reżim powody są obłudnymi wymysłami, w które nikt
w Polsce nie wierzy. (...)

Gdybyż bezbożna władza miała przynajmniej tyle odwagi, by się
przyznać do istotnych zamiarów swoich. Mówią, że nie walczą z Kościołem,
a tylko ze szkodliwym duchowieństwem. Ułożyli sobie tzw. prawo, które
jest skrajnym bezprawiem, na podstawie którego mogą uderzyć każdego
biskupa, proboszcza, każdego księdza. Gwałt i obłuda wstydzi się
własnego oblicza i otacza się pozorami prawnymi, które ją jeszcze
bardziej poddają pogardzie uczciwych ludzi. Tak zakuwa się Kościół w
kajdany, zamyka mu się usta, a w dodatku jeszcze wymusza się na jego
przedstawicielach, aby na to bezprawie wyrazili zgodę. Chcą oni Kościół
zdezorientować, rozdzielić i zniszczyć, chcą rozbić spoistość Episkopatu
polskiego, aby przejście jednych biskupów ułatwiło zniewolenie reszty;
chcą Polskę oderwać od Rzymu.

I tak wydłubują oni z Korony Kościoła brylanty, by je zastąpić
marnymi szkiełkami. Czyż tak nie jest? Jeżeli ja kłamię, wtedy oni są
pobożnymi owieczkami, jeśli zaś jest, jak mówię, tedy są antychrystami.
Otóż zebrali się, by obchodzić misteria swej przewrotności.

Kurtyna się podniosła, a aktorzy dramatu już są na widowni.
Cezaropapizm pod berłem Moskwy, oto sens tej nieboskiej komedii. A jej
cel? Kościół w ręku antychrysta!

Episkopat Polski chciał zawrzeć układ z reżymem, chciał dać niezbity
dowód swej dobrej woli: Episkopat szczerze wykonał wszystkie obowiązki
wynikające z układu, lecz próba ta dała wynik absolutnie negatywny:
ośrodki dywersji przeciwko Hierarchii, zlaicyzowanie Caritasu, grupa
świeckich katolików, «Dziś i Jutro», komisje księży przy ZBoWiD-zie,
usuwanie administratorów apostolskich, odrywanie biskupów od diecezji,
narzucanie najmitów, proces Biskupa Kaczmarka, usunięcie Księdza
Prymasa, otwieranie drogi do apostazji i herezji, oto smutny wynik tej
próby. Gdzie się to skończy? Gdzie kres tej drogi? Czy dyplomatyzowaniem
coś się osiągnie? (…)

Wolność rodzi się tylko w modlitwie i walce, a Kościół nasz jest
Kościołem walczącym. Bóg jest nad nami, a palec Boży wyraźnie wskazuje
sługi antychrysta. Czyż nie daje nam do myślenia że sędziów i zdrajców
ks. kard. Mindszenty’ego dotknęła już ręka Pańska? Jedni ulegli czystce,
drudzy zginęli samobójstwem, inni przepadli. «Nolite tangere Christos
meos» – nie tykajcie pomazańców moich – taka jest mowa Ducha Świętego.
Wczoraj Stolica Apostolska rzuciła klątwę na wszystkich, którzy się do
uwięzienia Księdza Prymasa przyczynili.

Tobie zaś, czci najgodniejszy Prymasie Polski, składamy hołd i korną
wdzięczność. «Soli Deo» – takie jest Twoje hasło. Z Twej wierności Bogu
płynie wierność dla Ojca Świętego, dla Narodu polskiego. (...) Naszym
zaś, Drodzy Bracia, obowiązkiem jest modlitwa za Prymasa naszego. Do tej
modlitwy porwijmy świat cały, Rodaków i obcych, każdą uczciwą duszę.
Piszmy do Ojca Świętego, przedłóżmy Mu swoją udrękę i pocieszmy Głowę
Kościoła we wspólnym smutku.

Nie dajmy się szatanowi od modlitwy odwieść, albowiem taki już zawsze
jest podstęp szatana, że prześladuje on, męczy i kusi świętych, aby oni
nie mogli czystych rąk swoich wznosić do Boga; wie on bowiem, że
modlitwa świętych za świat pokój rodzi, a na przewrotnych gniew Boży
sprowadza i karę. (...) Módlmy się przeto za prześladowane Królestwo
Boże i za ukochanego Prymasa naszego” („Duszpasterz Polski Zagranicą”
1954, nr 1, s. I-IV).

Starania o uwolnienie Prymasa

W Polsce wiele prób uwolnienia Księdza Prymasa podejmował bp Michał
Klepacz, przewodniczący Konferencji Episkopatu w latach 1953-56.
Zabiegał też u władz partyjno-rządowych o uwolnienie pozostałych
biskupów, zwłaszcza bp. Antoniego Baraniaka, którego aresztowano kilka
godzin później po uprowadzeniu Prymasa Polski z Miodowej i osadzono w
więzieniu na Rakowieckiej 27 września 1953 r. Niespełna dwa miesiące po
jego aresztowaniu, z nadzieją spędzenia z Prymasem Polski świąt Bożego
Narodzenia, bp Klepacz wystosował 11 listopada 1953 r. list do premiera
Bolesława Bieruta następującej treści:

„Wielmożny Panie Premierze!

W czasie wizyty przedstawicieli Episkopatu u Pana Premiera zwróciłem
się do Niego z prośbą, abym mógł po pewnym czasie złożyć podanie na Jego
ręce w sprawie odwiedzenia Księdza Kardynała Wyszyńskiego. Pan Premier
był łaskaw zgodzić się na tę propozycję.

I oto teraz właśnie zwracam się z uprzejmą prośbą o pozwolenie mi
udania się w czasie świąt Bożego Narodzenia do Księdza Prymasa i
spędzenia z nim Wigilii i pierwszego dnia świąt. Prośbę tę motywuję w
następujący sposób:

Święta Bożego Narodzenia są świętami największymi w całym
chrześcijańskim świecie; są to święta miłości i pojednania, a zarazem
święta jakby rodzinne. Miło więc będzie zarówno Księdzu Prymasowi, jak i
nam móc mu choć w ten sposób uprzyjemnić te święta. Czyli racje czysto
humanitarne przemawiają za uwzględnieniem takiej prośby.

Poza tym wizyta moja u Księdza Prymasa spotka się z dobrym
oddźwiękiem wśród duchowieństwa i katolików świeckich. Ma to też niemałe
znaczenie dla współżycia między Kościołem i Państwem.

Jeszcze raz ponawiając moją prośbę, mam nadzieję, że Pan Premier
zechce się przychylić do niej” (Archiwum Sekretariatu Prymasa Polski).

Trzeba było wielu wysiłków, aby sprawę uwolnienia Księdza Prymasa
komuniści poważnie rozważyli. Oczywiście, wiele w tej sprawie uczynili
robotnicy poznańscy w czerwcu 1956 r. – jako jedno z pierwszych żądań
wysunęli uwolnienie kard. Wyszyńskiego. Podobne żądania wysuwali
pracownicy Warszawskiej Fabryki Samochodów na Żeraniu, którzy byli
świadkami pokazowego procesu bp. Czesława Kaczmarka, transmitowanego
przez Polskie Radio we wrześniu 1953 r., zakończonego skazaniem
ordynariusza kieleckiego na 12 lat więzienia. Notabene biskup,
torturowany psychicznie i fizycznie, przyznał się do nigdy
niepotwierdzonych i nieudowodnionych zarzutów. Komuniści zaś chełpili
się swoim sukcesem, wmawiając polskiemu społeczeństwu swoje racje.

Starania o uwolnienie Prymasa Polski podjęły zgromadzenia żeńskie i
męskie, a także księża diecezjalni. Już od połowy 1955 r. przygotowywano
petycje i prośby składane na ręce bp. Michała Klepacza o uwolnienie
kard. Wyszyńskiego. Sekretariat Episkopatu naturalnie gromadził te
wszystkie dokumenty, których liczba sięgała ok. 30. Bp Klepacz na ich
podstawie przygotował kolejny wniosek o uwolnienie Księdza Prymasa.

Słowa otuchy dla Prymasa i perswazje do rządu PRL

Biskupi polscy postanowili po raz kolejny wystąpić do władz z prośbą o
uwolnienie kard. Wyszyńskiego. Było to w uroczystość Matki Bożej
Częstochowskiej na Jasnej Górze (26 sierpnia 1956 r.). Po zakończonej
Mszy św. sprawowanej na jasnogórskim Szczycie przygotowali dwa listy.
Pierwszy do uwięzionego Prymasa Polski (w oryginale na s. 13), drugi –
do premiera Józefa Cyrankiewicza z prośbą o jego uwolnienie.

Oto treść drugiego listu:

„Panie Premierze,

Już kilkakrotnie za pośrednictwem swych przedstawicieli zwracaliśmy
się ustnie i w pismach do Rządu PRL o wrócenie wolności Jego Eminencji
Księdzu Kardynałowi Stefanowi Wyszyńskiemu, Arcybiskupowi Warszawskiemu i
Gnieźnieńskiemu, Prymasowi Polski, pozbawionemu wolności w dniu 25
września 1953 r.

Wprawdzie od listopada r[oku] ubiegłego Księdzu Prymasowi zmieniono
nieco na lepsze warunki życia, ale nadal nie może pełnić swego urzędu
pasterskiego. Rząd PRL przez wypowiedzi swych przedstawicieli sam
niejednokrotnie dał do zrozumienia, że w życiu państwowym będzie
kierował się zasadami praworządności, które przez czynniki
administracyjne często bywały naruszane. Uznał też Rząd prawo do
obiektywnej i twórczej krytyki jako jednej z gwarancji panowania prawa
sprawiedliwości. Dążność do demokratyzacji jest znowu elementem
umożliwiającym obywatelowi obronę swych praw. Ksiądz Prymas, pełniąc
swój wysoki urząd, nie mógł nie apelować do czynników państwowych, gdy
bywały naruszane prawa Kościoła, i to wbrew przepisom Konstytucji,
Porozumienia i obowiązującej Ustawy o wolności sumienia, wskazując
jedynie na to, że naruszane były zasady prawa i sprawiedliwości
społecznej. Dlatego też przy dziś respektowanych przez państwo
przemianach jesteśmy przekonani, że Rząd PRL zmieni swój stosunek do
internowanego Księdza Prymasa i pozwoli mu dalej pełnić swoje obowiązki.

Nie potrzebujemy dodawać, że wpłynie to bardzo na uspokojenie opinii
wiernych i kleru, którzy nie mogą zrozumieć, dlaczego Ksiądz Prymas w
okresie, w którym nastąpiło tyle rehabilitacji, w dalszym ciągu jest
izolowany.

Nieustannie ludzie świeccy, duchowieństwo świeckie i zakonne zapytują
nas, dlaczego Kardynał Prymas wciąż pozbawiony jest wolności i domagają
się od Episkopatu, «by nie ustawał w staraniach o zwolnienie Księdza
Prymasa».

Episkopat Polski zebrany na Jasnej Górze w imieniu całego
duchowieństwa katolickiego i wiernych prosi Rząd PRL o wrócenie Księdzu
Kardynałowi wolności i umożliwienie pełnienia swych obowiązków
kościelnych”.

Wydaje się, że list ten, podpisany przez rządców polskich diecezji, w
stopniu istotnym przyczynił się do podjęcia przez partię i rząd decyzji
o uwolnieniu Prymasa Polski.

Apele duchowieństwa

I jeszcze jeden dokument, odnotowany przez watykański dziennik
„L’Osservatore Romano”, który nie znalazł zrozumienia wśród ówczesnych
władz PRL. Otóż 7 lipca 1956 r. premier Józef Cyrankiewicz otrzymał
petycję podpisaną przez 362 proboszczów z diecezji gorzowskiej w sprawie
natychmiastowego uwolnienia Prymasa Polski. Odważny apel duchowieństwa
został zignorowany i zapewne wrzucony do kosza. Jak czytamy w petycji,
„kapłani nawołują rząd Polski Ludowej do zakończenia stanu, który masy
ludowe katolickiej Polski doprowadza do rozgoryczenia, ponieważ organy
rządowe pozbawiły J. Em. Ks. Kard. Wyszyńskiego, Prymasa Polski,
wolności wykonywania jego władzy arcybiskupiej”.

I dalej piszą proboszczowie parafii gorzowskich: „Powszechnie znany
jest fakt, że Kler Polski w ciągu tysiąclecia naszej historii zawsze
wiernie bronił suwerenności i niepodległości Narodu Polskiego. Nie mniej
znany jest fakt, że Lud Polski zrósł się ze swym Duchowieństwem w jedno
serce i jedną duszę na codzienny trud życia narodowego. Stąd
Duchowieństwo Polskie najlepiej zna uczucia i pragnienia społeczeństwa
polskiego.

Dziś przede wszystkim Naród Polski pragnie wolności religijnej w
całym tego słowa znaczeniu. Zaś jako dowód rzeczowy takiej wolności
religijnej społeczeństwo nasze chce widzieć Prymasa Polski, sprawującego
swój urząd bez żadnych przeszkód ze strony władz świeckich. Czynniki
urzędowe, które trwałyby przy swoim postanowieniu pozbawienia Prymasa
Polski wolności w sprawowaniu swego posłannictwa w życiu naszego Narodu,
niech wiedzą, że są w błędzie.

W oparciu o znajomość opinii publicznej, sądzimy, że Rząd Polski
Ludowej nie ma żadnych korzyści z uwięzienia Jego Eminencji Księdza
Kardynała Wyszyńskiego. Natomiast Rząd Polski Ludowej może mieć tę
pewność, że przez aresztowanie Najdostojniejszego Księdza Prymasa Polski
splamił karty historii ojczystej aktem bezprawnym, który również w
przyszłości, jeśli natychmiast nie zostanie naprawiony, przyniesie
szkodę i czynnikom rządzącym, i całemu społeczeństwu polskiemu właśnie
przez rozgoryczenie katolików, a co za tym idzie – przez brak zgody i
jedności w Narodzie” (F.A. [Federico Alessandrini], „Tre anni di
relegazione” [Trzy lata odosobnienia] „L’Osservatore Romano” 1956, nr
223).

Uwolnienie Prymasa Polski nastąpiło dwa miesiące później (28
października 1956 r.). Komuniści, w wydanym następnego dnia komunikacie,
cały sukces związany z powrotem Prymasa do Warszawy naturalnie
przypisali sobie. Tymczasem właściwym podmiotem do świętowania tego
sukcesu było polskie społeczeństwo, stanowczo domagające się uwolnienia
kard. Stefana Wyszyńskiego, polscy biskupi i kapłani, którzy nie
ustawali w wysiłkach na rzecz powrotu Prymasa Polski do Gniezna i
Warszawy.

Warto zajrzeć do dwóch artykułów tych autorów, zamieszczonych w „Niedzieli” nr 12 z datą 23 marca 2014 r. oraz nr 21 z datą 25 maja 2014 r.

Dzień modlitwy o beatyfikację Prymasa Wyszyńskiego i wołanie za Polskę przez jego...

Na Jasnej Górze, jak każdego 28. dnia miesiąca, trwa
dziś modlitwa o rychłą beatyfikację Prymasa Wyszyńskiego. Zainaugurowała
ją Msza Św. o północy w Kaplicy Matki Bożej.

Rocznica
wypowiedzenia przez Prymasa Tysiąclecia słów zawierzenia „Wszystko
postawiłem na Maryję!”. S. Nowicka: Oddanie w niewolę Matce Bożej
owocowało jego wewnętrzną wolnością

Decyzja papieża dot. beatyfikacji

Pragnę z radością zakomunikować, że Ojciec Święty Franciszek zadecydował, iż uroczystość beatyfikacji kard. Stefana Wyszyńskiego oraz s. Róży Marii Czackiej odbędzie się 12 września 2021 roku w Warszawie, o godzinie 12.00

— przekazał w komunikacie kard. Kazimierz Nycz.

Na uroczystościach papieża Franciszka będzie reprezentował kard. Marcello Semeraro, prefekt Kongregacji do Spraw Kanonizacyjnych, który dokona promulgacji dekretu beatyfikacyjnego.
Wznowienie prac Komitetu Organizacyjnego

Metropolita Warszawski przekazał, że swoje prace wznawia Komitet Organizacyjny, który wkrótce przekaże dalsze szczegóły dotyczące organizacji uroczystości beatyfikacyjnej.

Wyrażam wdzięczność Ojcu Świętemu Franciszkowi za wyznaczenie daty beatyfikacji. Wszystkich wiernych proszę o modlitwę o błogosławione owoce beatyfikacji Sług Bożych, kard. Stefana Wyszyńskiego oraz s. Róży Marii Czackiej

— dodał kardynał.

Jasna Góra przygotowuje się do beatyfikacji ks. kard. Stefana Wyszyńskiego

Ks. abp S. Gądecki: Wnioskiem z beatyfikacji ks. kard. Wyszyńskiego powinno być odrodzenie wiary

Mija pierwsza rocznica beatyfikacji ks. kard Stefana Wyszyńskiego i Matki Elżbiety Roży Czackiej