Niestrudzonym orędownikiem głoszonego przez Międzynarodówkę Komunistyczną (Komintern) hasła „ZSRR jedyną ojczyzną robotników i chłopów całego świata” – także wówczas, gdy ruch komunistyczny z powodów taktycznych przestał to hasło głośno propagować.

Urodził się w 1886 roku w Warszawie, zmarł 28 kwietnia 1942 roku w Saratowie, większość życia spędził poza Polską jako działacz Międzynarodówki Komunistycznej w ZSRR i Francji, korespondent sowieckiej agencji TASS. Działał w SDKPiL (1905-1919), a od 1919 roku KPP (1923-25 członek Komitetu Centralnego KPP,  1921-26 i 1929-1938 członek tzw. Centralnej Redakcji KPP).

W 1925 roku skazany przez sąd Rzeczypospolitej Polskiej działalność komunistyczna na 8 lat więzienia, już rok później został wymieniony na więzionych w ZSRR polskich patriotów i udał się do Moskwy, skąd jako korespondent agencji TASS jeździł m.in. do Paryża i Wiednia.

W 1955 roku Wydział Historii KC PZPR przygotował do druku, a Wydawnictwo Książka i Wiedza wydało trzytomowe „Pisma wybrane” Bruna, z których zaczerpnąłem wszystkie powyższe cytaty.  

Julian Brun został patronem jednej z najważniejszych nagród, przyznawanych przez ówczesne Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich. (Gdy kilka tygodni temu redaktor Witold Gadowski napisał na blogu w s24, że „w czasach PRL-u nie wręczano dziennikarskich nagród”, miał rację jedynie o tyle, że pisanie w peerelowskiej prasie cenzurowanej nie zawsze zasługiwało na miano dziennikarstwa.) Nagrodę im. Juliana Bruna otrzymali m.in. Wiesław Górnicki i Sławomir Mrożek, Janusz Roszko i Ryszard Kapuściński, Janusz Niczyporowicz i Kazimierz Dziewanowski, Jerzy Jaruzelski i Leszek Mazan.