399 rocznica bitwy pod Kłuszynem - złożenie wieńców 4 lipca 2009 r.

Ponad tysi ąc rycerzy, 130 koni, a w tym 80- ciu husarzy - taka armia stacjonuje dzi ś i jutro nad Wisłą na wysokości Wybrzeża Gdyńskiego w Warszawie. Trwają tam przygotowania do inscenizacji wielkiej bitwy pod Kłuszynem, która odbyła się 4 lipca 1610 roku. Bartosz Siedlar - prezes Fundacji Hussar mówi, że na nadwiślańskich błoniach od rana można spotkać siedemnastowieczną szlachtę, a dokładnie osoby w specjalnie stylizowanych strojach. Przygotowano też tradycyjne jadło, siedemnastowieczny turniej szabli, pokazy łuczników konnych, a jutro inscenizację bitwy.

Na widzów czekają nie tylko atrakcje historyczne, ale też jak najbardziej współczesne. Wszyscy, którzy odwiedzą dziś i jutro wybrzeże gdyńskie, będą mogli zabrać ze sobą do domu specjalną pamiątkę, o której mówi Bożena Kuźma z Narodowego Banku Polskiego. Na miejscu można wymienić zwykłe monety dwuzłotowe na specjalne monety okolicznościowe. Na każdej dwuzłotówce widnieje wizerunek rycerzy polskiego i litewskiego trzymających miecze i tarcze z herbami obu krajów. Moneta została wydana z okazji sześćsetnej rocznicy bitwy pod Grunwaldem.

Mimo, że główne atrakcje dopiero jutro, już dziś na miejscu powstania obozu pojawiło się sporo gości, którzy przyszli podziwiać głównie jazdę konną i walki na szable i miecze. Odwiedzający zwracają też uwagę, że jest to bardzo dobry sposób na uczenie się historii Polski.

Jeszcze dziś o godzinie 21 na nadwiślańskich błoniach niedaleko centrum olimpijskiego odbędzie się Koncert Jacka Kowalskiego. Z kolei jutro o 9:30 odbędzie się tam msza polowa, a w południe rozpocznie się inscenizacja bitwy pod Kłuszynem, zakończona największą współczesną szarżą husarii i jazdy konnej.

http://www.polskieradio.pl/wiadomosci/iar/?id=174060

405 lat temu doszło do bitwy pod Kłuszynem, która przeszła do
historii Polski jako największa pod względem przewagi jaką miał
przeciwnik nad wojskiem polskim – według niektórych badaczy aż 17:1.

Trwająca około pięciu godzin przesądziła o losach Moskwy, która pod
wpływem wieści o klęsce otworzyła swe bramy. Batalia kłuszyńska zasługuj
więc na miano jednej z nielicznych polskich bitew, które zostały w
miarę dobrze wykorzystane politycznie tuż po bitwie. Bo nawet tak
słynne jak grunwaldzka, a zwłaszcza pod Kircholmem w 1605 r. zostały zaprzepaszczone.

Pod Kłuszynem starła się polska armia z dwiema sojuszniczymi –
rosyjską i szwedzką, którymi dowodzili odpowiednio: Dymitr Szujski – brata cara Wasyla Szujskiego i Jacob De la Gardie. Razem było to ok. 40 tysięcy żołnierzy, którzy szli na odsiecz Smoleńskowi obleganemu przez wojska królewskie od września 1609 r.

O tej grupie wojsk Polacy nic nie wiedzieli. Wiedzieli za to o
8-tysięcznej armii pod wodzą Grigorija Wołujewa, która
szła pod Smoleńsk.

Po stronie polskiej powstał plan, aby wyjść na przeciw Rosjanom. Spod
Smoleńska ruszyły polskie wojska w liczbie ok. 8 tysięcy ludzi pod
wodzą hetmana Stanisława Żołkiewskiego, które w Carowych Zajmiszczach
zablokowały Rosjan. 3 lipca do Polaków zbiegło z kilku najemników
niemieckich, którzy donieśli Polakom, że w odległym o cztery mile (jedna
mila w XVII wieku liczyła w przybliżeniu siedem współczesnych kilometrów) Kłuszynie obozują liczne wojska rosyjsko-szwedzkie.
Żółkiewski nie przestraszył się przewagi i postanowił pobić grupę Kłuszyńską z zaskoczenia. Późnym wieczorem 3 lipca ruszył spod Carowych Zajmiszczy, gdzie zostawił dwa tysiące wojska blokującego. Wydał mu rozkaz utrzymywania przez całą noc rozpalonych ognisk, aby Rosjanie myśleli, że wciąż obozuje cała armia.

W tym czasie forsownym marszem czołówki wojsk dotarły do Kłuszyna. Hetman myślał pierwotnie o
natychmiastowym ataku, ale maszerujące wąską, bagnistą drogą wojska
rozciągnęły się w bardzo długą linię. Trzeba było na nie zaczekać.
Później okazało się, że decyzja o powstrzymaniu się z atakiem była
słuszna, gdyż przed obwarowanym wozami taborowymi obozem
szwedzko-rosyjskim było dużo przeszkód, w tym płoty i wioska. Wczesnym
rankiem Polacy płoty zdemontowali, a wioskę spalili, tworząc otwartą
przestrzeń dla husarii.

Hetman wydał rozkaz do ataku. Husaria przechodziła do szarży
kilkakrotnie, co było celowym zabiegiem dowódcy, aby przeciwnikowi
wydawało się, że atakuje ich więcej wojska niż było ich w
rzeczywistości.
W końcu udało się przeciwników zepchnąć do defensywy. Rosjanie i Szwedzi
zamknęli się w dwóch, rozdzielonych przez Polaków obozach. Żółkiewski
wysłał do Szwedów parlamentariuszy, którzy rozpoczęli negocjacje nad
wypuszczeniem najemników po uprzednim złożeniu broni i zaprzysiężeniu,
że nie będą walczyć przeciwko Rzeczypospolitej. Szwedzi ulegli.
Gdy dowiedzieli się o tym Rosjanie, ich dowódcy, w tym Wasyl Szujski, uciekli do pobliskiego lasu. Rozpoczął się szturm na obóz, w którym wybuchła panika. Rozpoczęła się jatka.
W ręce Polaków wpadły wielkie bogactwa w postaci złotych i srebrnych
naczyń, futer i dużej sumy pieniędzy przeznaczonych na żołd.
Jeszcze tego samego dnia wojska Żółkiewskiego wróciły pod Carowe
Zajmiszcza i oblężonym Rosjanom zaprezentowali jeńców – ich rodaków
wziętych do niewoli pod Kłuszynem. Wołujew poddał się.

Opór bojarów wobec Polaków zelżał na wieść o klęsce. 8
października Stanisław Żółkiewski bez jednego strzału zajął Kreml. Cara
Wasyla Szujskiego i jego braci Dymitra Szujskiego oraz Iwana Szujskie
Rosjanie oddali w ręce hetmana.

wpolityce