Kmicic wstępuje do KGB i zagra Piłsudskiego? (karlin)

no nie... juz wcześniej proponowałam tym, co chcieli spiewac "Piosenkę o Małym Rycerzu" żeby raczej zajeli się wbijaniem Azji Tuchajbejowicza na pal

To co wypowiada od wielu lat ta gnida już dawno przekonało mnie, że jest on po prostu jednym z ważniejszych agentów wpływu KGB (a teraz FSB) w Polsce.

Śp. prof. Wieczorkiewicz niemal proroczo powiedział kilka lat temu, że sowiecka agentura wpływu w Polsce pozostaje bardzo silna i nawet uważnie obserwując wypowiedzi pewnych znanych ludzi w mediach na tematy rosyjskie można dostrzec niektórych z tych agentów.

Zwykły, przeciętny kretyn, oślizły, głupi, zapatrzony w siebie bufon, arogancki dupek, z zawodu aktor. Trefniś komunistów, ulubieniec sowieckiej publiki. Więc skacze i popisuje się, może znowu załapie się do obsady jakieś wielkiej epopei, może zagra starą Aurorę, może obsadzą w roli Bułata Okudżawy albo wystąpi jako "Pancernik Patiomkin" w Wielkiej Panoramie Odessy.
Wszystko jedno. Jeszcze jedna rola, jeszcze trochę kasy.
Jeszcze parę wódek w hotelu "Rassija" i pół litra na drogę.

Nie bez przyczyny dawne arystokratyczne rodziny bały się jak ognia aktora lub aktorki w roli zięcia lub synowej. Czasem lepsza uczciwa prostytutka w rodzinie, niż taki aktor w gościnie.

O dziesięć szczebli niżej od takiego Korwina, moim zdaniem.

i ja dokladnie tak jak wy oceniam tego bufona , agent? a ba dla agentow obelga , dla niego nobilitacja

Daniel Olbrychski – aktywizacja

Niedawno Olbrychski odczytywał jakiś apel. Należy go uzupełnić o wcześniejsze jego słowa:

"W XVIII wieku Europa odetchnęła z ulgą. Trzy kraje normalne, przewidywalne, jak na owe czasy, dokonały zaboru czwartego kraju. Kraju głupiego i swarliwego. Rozbiory. Teraz nikt nie miałby ochoty nawet nas rozbierać!"
(Gazeta Wyborcza, 19.04.2006)

... kto mu to napisał.

podchodzi pod 80. Kręcenie, a co za tym idzie chlanko /wspomniał o tym Michael/, potrwa
minimum pół roku - ostatni akord? Mogą nie dać rady...

1. Grzegorz Miecugow
2. Władimir Podróżnik
3. Wisła Szymborska
4. Jakub Powiatowy
5. Johnnie Walker
6. Amnezja Hoffman
7. Demencja Kutz
8. Andrzej Wajda

... nie 3.

Chyba, że ona taka zdolna, że prozą też potrafi.

Stawiam na 9. Palikotówka jako wyraz uznania od wielbiciela z dostawą do domu.

Poniedziałek, 31 maja 2010

komedia?

http://www.rp.pl/artykul/153227,522074.html

W 90. rocznicę Bitwy Warszawskiej powstają dwa upamiętniające ją filmy

Pierwszy to "Bitwa Warszawska 1920" Jerzego Hoffmana. Drugim jest 13-odcinkowy serial TVP "1920. Biało-czerwone".

– To jeden z nieprzełożonych na ekran, ale bardzo ważnych tematów w polskiej historii – tak Hoffman tłumaczył "Rz" zainteresowanie bitwą 1920 r.

Zdjęcia do filmu, realizowane w technologii 3D, ruszyły pod koniec czerwca. Wystąpi w nim cała plejada znanych aktorów: Borys Szyc, Natasza Urbańska, Wiktor Zborowski, Wojciech Pszoniak, Bogusław Linda, Ewa Wiśniewska, Stanisława Celińska. W rolę marszałka Józefa Piłsudskiego wcieli się Daniel Olbrychski.

–Hoffman zawsze daje mi takie wyzwania, że nie wiadomo, czy Bogu dziękować, czy pomyśleć: "A niech to szlag!" – mówi "Rz" Olbrychski. Zdradza, że przygotowując się do roli, oglądał stare kroniki, by przyjrzeć się temu, jak poruszał się Marszałek, poznać jego sposób salutowania, zwracania się do ludzi.

Bogusław Linda, który zagra Bolesława Wieniawę -Długoszowskiego, adiutanta Piłsudskiego, przyznaje, że słyszał o swym bohaterze wiele anegdot, czasem pikantnych. – Żałuję, że w filmie nie będzie okazji przekazać kilku interesujących przygód mojego bohatera związanych nie tylko z wojskiem, ale też z kobietami i alkoholem. O tym można by nakręcić oddzielny film – mówi.

Borys Szyc: – W tym filmie spełniają się moje młodzieńcze marzenia. Kilkanaście lat trenowałem jazdę konną i w żadnym filmie nie dane mi było tymi umiejętnościami się pochwalić.

Dla potrzeb produkcji zrekonstruowano słynne niegdyś, a dziś wyglądające zabawnie, małe francuskie czołgi Renault. Sceny z gabinetu Lenina na Kremlu powstaną w warszawskim Pałacu Prymasowskim.

Konsultantem historycznym filmu jest Janusz Cisek, dyrektor Muzeum Wojska Polskiego. – Grupy rekonstrukcyjne spisują się świetnie. Bitwy wychodzą realistycznie i widowiskowo – mówi "Rz". Ekipa zrealizowała już ponad 40 proc. zdjęć. Film ma się pojawić w kinach we wrześniu 2011 r.

Także telewizję publiczną zainspirowała rocznica cudu nad Wisłą. Pilotażowy odcinek serialu "1920. Biało -czerwone" TVP pokaże 11 listopada, kolejne pojawią się na antenie wiosną 2011 r. W serialu wystąpią m.in. Danuta Stenka, Krzysztof Globisz i Mirosław Baka w roli Piłsudskiego. – Będzie to opowieść nie tylko o bitwie – zastrzega reżyser Maciej Migas. – Planujemy wątki przygodowe, miłosne i obyczajowe, a kręgosłupem opowieści będzie wojna polsko-bolszewicka.

Krytyk filmowy Jerzy Maśnicki przypomina, że mieliśmy już film o bitwie 1920 roku. To "Cud nad Wisłą" Ryszarda Bolesławskiego, film niemy z początku lat 20. XX w. . – To był film z gatunku patriotyczno -romansowych, zrobiony z dużym rozmachem, z dobrą grą aktorską i narracją – mówi. Do dziś zachowało się ok. 40 minut z dwugodzinnej produkcji.
Rzeczpospolita

Na stronach Polskiego Instytutu Filmowego odnaleźć można materiał nakręcony na planie nowego filmu Jerzego Hoffmana. Film będzie opowiadał o wojnie z bolszewikami w 1920 roku. Jest tam trochę zdjęć z Modlina i rozmowa z samym reżyserem, a także z odtwórcami głównych ról; Olbrychskim i Lindą.

Najciekawsze w tym jest to co na temat swojego dzieła i sztuki filmowej w ogóle mówi Jerzy Hoffman. Wypowiada on zdanie znamienne, które odkrywa przed nami cały, niezbyt złożony, problem, jaki ma on z tymi swoimi filmami. Mówi pan reżyser mianowicie o tym, że reżyseria to wielkie kompilowanie, a reżyser to wielki kompilator.

Otóż nie proszę pana, w ten sposób rozumieć swoją sztukę mogą jedynie prawdziwi kompilatorzy, a nie reżyserzy. O tym, że od czasów „Potopu” filmy Hoffmana są wyłącznie kompilacjami przypominać nie muszę. Są one w dodatku kompilacjami coraz bardziej uproszczonymi i trywialnymi, a w przekonaniu tym utwierdza mnie ten nieszczęsny fragment nakręconego materiału, który można obejrzeć w sieci. Oto na dziedzińcu twierdzy Modlin siedzi w nieładzie wojsko polskie. Nagle na plac zajeżdża samochód, a w nim Daniel Olbrychski odgrywający rolę Piłsudskiego. Obok niego zaś Bogusław Linda, który gra Wieniawę. Obaj przyjmują przegląd wojsk i salutują zamaszyście, a w trakcie salutowania Olbrychski opowiada Lindzie coś o Panu Bogu. Być może tak było rzeczywiście, być może Dziad ucinał sobie ze swoim ulubionym oficerem pogwarki natury religijnej, ale nawet jeśli to fakt ów wypada w czasach dzisiejszych mocno niewiarygodnie. Poza tym Bogusław Linda jako Wieniawa, to jest już kompilacja zbyt daleko posunięta, to tak jakby Marek Kondrat zagrał Lenina, a Peszek Dzierżyńskiego.

Linda w widocznych fragmentach filmu robi to co zawsze czyli stoi bokiem do widza i udaje, że znalazł się w tej kompromitującej sytuacji przypadkiem, wręcz został w to wkręcony i wcale nie wiedział, że każą mu założyć taka głupią czapkę.

Hoffman zaś opowiada o kompilacji. Słuchając go mam bolesne przeczucie, że za mojego życia już nikt nie nakręci ani kawałka polskiej historii, która będzie opowiedziana w sposób oryginalny, nowoczesny i piękny, że ja już do końca dni moich będę skazany na kompilacje, czyli na Piłsudskiego opowiadającego Wieniawie o Bogu, na zwariowaną szlachciankę, która ubliża swojej służącej (też to widać) na Szyca, co gra ułana Beliny-Prażmowskiego i na całą serię podobnych nieprzyjemności. Wszystko to bowiem układa się w głowie reżysera Hoffmana w prawdę o Polsce sprzed lat dziewięćdziesięciu. Słabo mi.

Pamiętam jakimi nieprawdopodobnymi środkami posłużył się Peter Greenway w swoim filmie „Kontrakt rysownika”, żeby opowiedzieć trochę prawdy o życiu angielskiej arystokracji w XVIII wieku, pamiętam ile w tym było wysiłku artysty ile wyobraźni i jakie do tego zrobiono wysmakowane zdjęcia. Pamiętam także jak ciekawie oglądało się filmy wojenne z moim tatą. Ojciec nudził się na filmach. Przeżył wojnę i te letnie emocje, które tam serwowano nie były dla niego atrakcją. Patrzył więc na te „Polskie drogi”, na tego Klossa i czterech pancernych nieco znużonym wzrokiem. Ożywiał się jedynie przy scenach kiedy bohaterowie szli załatwić jakieś sprawy za pomocą krótkiej broni palnej.
- No jak o trzyma ten pistolet – ojciec zrywał się z tapczanu i ryczał na całe gardło – No jak! – Pamiętaj – mówił – pistolet trzyma się zawsze przy uchu albo przy udzie. Strzał oddajesz opuszczając broń lub podnosząc ją do góry. Tak się mierzy z bliskiej odległości. Nie idziesz jak dupa z lufą skierowaną do przodu, bo w nic nie trafisz nawet z dwóch metrów.
Myślę, pamiętając to wszystko, że Jerzy Hoffman powinien zatrudnić jakichś innych konsultantów, bo ci na których postawił albo go oszukują, albo mu ustępują. Sam nie wiem. Na film zaś, w którym Olbrychski gra Piłsudskiego na pewno nie pójdę.

Myślę także, że opowiedzenia prawdy o epoce ma bardzo mało wspólnego z kompilacją, a bardzo wiele z wrażliwością i szczegółową wiedzą. No, ale mogę się mylić, przecież to nie ja jestem reżyserem kasowych filmów.

Zainteresowanych moją książką "Pitaval prowincjonalny" zapraszam na stronę www.coryllus.pl

http://coryllus.salon24.pl/219734,jak-jerzy-hoffman-rozumie-swoja-sztuke

O malowaniu kamerą, przekornym podejściu do wykładów z historii i
obronie roli Piłsudskiego mówi reżyser realizowanego właśnie filmu
„Bitwa Warszawska 1920”
Zobacz fotosy z
planu filmu Jerzego Hoffmana „Bitwa Warszawska 1920”

Pieniądze na film pojawiły się przed scenariuszem. Właściwie
bezpośrednim impulsem do realizacji był pokaźny wkład zaproponowany
przez Bank Zachodni. Pozwolił zaangażować wspaniałego scenarzystę
Jarosława Sokoła i rozpocząć przygotowania. Potem wystąpiliśmy o
dofinansowanie z PISF-u i w ciągu niecałego roku zaczęliśmy zdjęcia.
Jeśli porównać to z sytuacją „Ogniem
i mieczem”, kiedy z producentem Jerzym Michalukiem 11 lat
chodziliśmy z czapką w ręku, starając się zebrać pieniądze, mamy do
czynienia prawie z cudem. Nad Wisłą.

Podkreśla pan, że film trzeba dziś robić z myślą o młodych, bo to
oni głównie chodzą do kina. Czy dlatego zaprosił pan na plan wnuka?

Jeremy
ma 18 lat, jest po pierwszym roku studiów komputerowo-filmowych. Polski
prawie nie zna, bywa tu jedynie w czasie wakacji. Chciał zobaczyć, jak
wygląda realizacja profesjonalnego, historycznego filmu.

Co
przekaże mu pan w „Bitwie Warszawskiej 1920”?

Jeremy urodził
się w USA, jego matka jest na wpół Ormianką, ojciec to Francuz. Dla
niego ta produkcja jest ważna, dlatego że robi ją dziadek, a nie z
powodu historycznego tematu.

Ale coś o przeszłości Polski chce
mu pan w tym filmie opowiedzieć?

Nie traktujmy sztuki
rocznicowo, bo to nie daje dobrych rezultatów. Nie twórzmy kryteriów
patriotycznych, lecz artystyczne. Film musi przemówić do widza, wzruszyć
go, rozbawić, ściągnąć go do kina. Dodatkowe podteksty, myśli, idee
widz sam odnajdzie. Jeśli zaprogramujemy wykład z historii i
patriotyzmu, to Polak przy swojej przekornej naturze odbierze to na
odwrót.

Czytaj
więcej w Życiu Warszawy

http://www.rp.pl/artykul/492745,521904_Chce_mowic_do_normalnych.html

..."Niestety zarówno Józef Piłsudski, którego gra Daniel Olbrychski, jak i jego adiutant Bolesław Wieniawa-Długoszowski, którego gram ja, są tylko tłem dla całej opowieści – mówi Bogusław Linda. – Żałuję, że w filmie nie będzie okazji przekazać kilku interesujących przygód mojego bohatera związanych zarówno z wojskiem i Marszałkiem, ale też z kobietami i alkoholem. O tym można by spokojnie nakręcić oddzielną opowieść.

Tu bohaterami są Krynicki i Raniewska, grani przez Borysa Szyca i Nataszę Urbańską. Ona gra aktorkę teatrzyku rewiowego, on zaś jej męża, ułana z dość skomplikowanym życiorysem. – Początkowo jej naturalnym środowiskiem jest kabaret, w którym jest wschodzącą gwiazdą. Tak jak inni cieszy się z odzyskania przez Polskę niepodległości. Po wkroczeniu bolszewików, kiedy jej mężczyzna wyrusza na front, decyduje się przerwać karierę i wstępuje do kobiecej brygady jako sanitariuszka – mówi Urbańska.

Borys Szyc, przyglądając się swemu bohaterowi, widzi w nim wiele cech wspólnych z Kmicicem. Bo Jan Krynicki podobnie zostaje fałszywie posądzony o zdradę i musi walczyć o przywrócenie dobrego imienia. – W tym filmie spełniają się moje młodzieńcze marzenia. Kilkanaście lat trenowałem jazdę konną i właściwie w żadnym filmie nie dane mi było tymi umiejętnościami się pochwalić – mówi Szyc.

Co ciekawe: aktor miał do dyspozycji aż trzy konie. W czasie bitwy jeździł na najbardziej wyćwiczonym, wręcz cyrkowym, który na rozkaz umiał stanąć dęba, kopać kopytami czy gryźć. Na nieco mniejszym filmowy Krynicki się przewracał. Po doświadczeniach z „Wojną polsko-ruską”, gdzie musiał schudnąć i grał ogolony na zero, przyzwyczajony jest do poświęceń. Śmieszą go jednak wąsy, które specjalnie do filmu musiał zapuścić.

Trud i heroizm żołnierza polskiego opisany jest na podstawie literatury Józefa Mackiewicza i Stanisława Rembeka. Muzykę do filmu komponuje również wielki miłośnik koni Krzesimir Dębski.

Jak ryba w wodzie czuł się na koniu Aleksander Domogarow. Polki, które wzdychały za filmowym Bohunem, i tym razem nie stracą sympatii do Domogarowa. Rosyjski aktor gra bowiem Kryszkina, sotnika kozackiego, który po zdobyciu Kijowa przez Piłsudskiego i po zawarciu paktu z Petlurą przy kontrataku sowieckim przechodzi na polską stronę.

Akcja filmu rozpocznie się w maju 1920 roku. To drugi rok niepodległości Polski, trzeci wojny domowej w Rosji. „W rozpędzonym pociągu pancernym Trocki dyktuje telegrafiście depeszę do władz na Kremlu: „Po rozgromieniu głównych sił białych można już rozpocząć permanentną rewolucję. Armia Czerwona winna dopomóc proletariatowi Polski obalić rządy burżuazji i utworzyć Polską Republikę Rad...” – czytamy w zapowiedzi filmu.

http://www.rp.pl/artykul/561943,562141.html

On rzeczywiście jest byle kim, ale moim zdaniem, tym razem powiedział prawdę. Ja też odniosłam wrażenie, że zarówno Putin , jak i Tusk byli autentycznie zaskoczeni tym, co się stało. Jeśli chodzi o Putina, to moje zdanie potwierdza Władimir Bukowski, a Tuskowi nikt nie powierzyłby ważnej roli w jakimkolwiek spisku. Ja uważam, że całą tę katastrofę zorganizowały WSI do spółki z GRU, za plecami Putina. Ten ostatni szybko się połapał i wykorzystał Tuska najlepiej jak mógł. Podejrzewam, że panowie Tusk, Arabski i Klich byli przekonani, że po prostu jeszcze raz ośmieszą prezydenta. Niewykluczone, że skutkiem samowolnego działania niektórych rosyjskich służb są ostatnie tajemnicze zgony rosyjskich generałów

Teraz w przypadku Marszałka takiej awantury już raczej nie było.

Z powodu Piłsudskiego rzeczywiście dano mi spokój, ale otrzymałem kubeł pomyj za niewątpliwy sukces w hollywoodzkiej produkcji „Salt” z Angeliną Jolie. Takim już jesteśmy narodem, że świetnie potrafimy opluwać tych, którym się udało.

Jak przygotowywał się pan do roli Piłsudskiego?

Wiem, że każdy, kto otrzymałby propozycję roli Marszałka, czułby ogromną odpowiedzialność. W czasach PRL w wielu domach, wypowiadając nazwisko Piłsudskiego, ściszało się głos. U mnie na szczęście tak nie było. Jestem wychowany na legendzie Marszałka. A historia oprócz sportu zawsze była moją pasją. Uwielbiam czytać powieści historyczne, dokumenty, książki biograficzne, autobiograficzne. Wiedziałem, że grając Piłsudskiego, muszę być jak najbardziej wiarygodny. Uzupełniłem więc swą wiedzę o spotkania z gronem wybitnych znawców tej postaci, takich jak Janusz Cisek, dyrektor Muzeum Wojska Polskiego, czy prof. Tomasz Nałęcz, który był moim osobistym konsultantem do wszystkich scen historycznych z udziałem Marszałka. Patrząc w lustrze na swoją twarz, uświadomiłem sobie, że jest ona dość plastyczna, o czym świadczą role Pana Młodego z „Wesela” Wajdy czy Azji. Waldemar Pokromski, znakomity charakteryzator, nie miał jakiegoś nadzwyczajnego zadania. Choć jego zabiegi bardzo mi pomogły. Na pewno nie budował maski, bo to w 3D byłoby widoczne.

Oglądał pan kroniki z udziałem Piłsudskiego?

Tak. Oglądałem je, by się przyjrzeć charakterystycznemu sposobowi poruszania się Marszałka, poznać jego sposób salutowania, zwracania się do ludzi. Co ciekawe, z rozmów z żoną Janusza Onyszkiewicza, czyli wnuczką Piłsudskiego, wywnioskowałem, że Marszałek miał dokładnie taki sam kolor oczu jak ja.

http://www.rp.pl/artykul/561943,562142.html

Wojna polsko-bolszewicka w technice 3D

Zakończono udźwiękowienie "Bitwy warszawskiej 1920". Jesienią trafi do kin m.in. w Polsce, USA i na Ukrainie
Prace nad najnowszym filmem Jerzego Hoffmana "Bitwa Warszawska 1920"
dobiegają końca. W sobotę zostanie sfinalizowane zgrywanie dźwięku, a do
końca sierpnia Sławomir Idziak, operator nominowany do Oscara, dokona
korekcji koloru. Uroczysta premiera odbędzie się 26 września w Teatrze
Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie.

Film jest epicką
opowieścią o wojnie 1920 roku. Głównymi jej bohaterami artystka
kabaretowa Ola Raniewska i jej mąż Jan, "lewicujący idealista", poeta i
kawalerzysta. Historię ich miłości ukazano na tle tragicznych wydarzeń
wojny polsko-bolszewickiej.

Daniel Olbrychski grający Józefa Piłsudskiego oglądał stare kroniki z
udziałem Marszałka, ćwiczył jego charakterystyczny sposób poruszania
się. – Zastanawiałem się, jaki kolor oczu ma Marszałek. Na starych
fotografiach wyglądają na czarne. Tymczasem po spotkaniu z wnuczką
Marszałka wywnioskowałem, że miał szaroniebieskie, dokładnie takie jak
ja. Nie trzeba więc było używać barwnych soczewek. Musiałem zrezygnować z
tak charakterystycznego dla Naczelnika zaśpiewu wileńskiego, dziś
brzmiałby nieco groteskowo.

"Bitwa..." Hoffmana to jedna z najdroższych polskich superprodukcji
po 1989 r. Jej budżet wynoszący ok. 30 mln zł sytuuje ją na drugim
miejscu po "Quo vadis" Kawalerowicza (ponad 75 mln zł). 30 września
wchodzi na ekrany polskich kin w kopiach cyfrowych, czyli 3D, a dwa
tygodnie później będzie pokazywana też w tradycyjnych kopiach 2D.

Jesienią
zostanie pokazana w kinach USA w Nowym Jorku i Chicago. Dystrybutorem
ze strony amerykańskiej będzie firma The Society for Arts. 22
października film ma mieć premierę w Kijowie. Trwają też rozmowy na
temat dystrybucji w Korei i innych państwach.