Za ten strach w sobie Winy i długi Znowu biegniemy Oskarżać drugich Znów biegniemy My skundleni Przypłaszczeni Do samej ziemi Po co nam siebie Z grzechów spowiadać Można wiatr chwycić Znowu ujadać Można szczekać Z buty swojej Patrzeć, czekać Czy ktoś się boi Lepiej jest gonić Niż być gonionym Trzeba odważnie Merdać ogonem Nic nie gadać Zamknąć oczy I ujadać W dzień i w nocy Deszcz krew obmyje Świat się nie zawali Byśmy wytrwali I szczekali I czekali I służyli I wierzyli Czy pobiegniemy Znów skundleni Przypłaszczeni Do samej ziemi Czy wstaniemy Czy upadniemy Czy jak pies zbity Zawyjemy http://www.bryll.pl/

http://fronda.pl/pawelp/blog/w_bydlecym_wagonie 70 lat temu rozpoczęła się pierwsza, w czasie II wojny światowej, masowa wywózka Polaków w głąb ZSRR. Przygotowanie do pierwszej masowej deportacji z ziem okupowanych przez ZSRR na skutek agresji 17.09.1939 r. i późniejszego układu rozbiorowego z Niemcami, rozpoczęły się w styczniu 1940 r. Zaczęto wtedy gromadzić specjalnie przygotowany tabor kolejowy. W tym samym czasie miejscowi aktywiści komunistyczni kończyli sporządzanie list osób przeznaczonych do deportacji. 10.02.1940 r., przy mrozie sięgającym poniżej 30 stopni, w nocy, na całym obszarze okupacji radzieckiej odbyły się masowe aresztowania. Aresztowano przede wszystkim: osadników, służbę leśną, policję, niższą warstwę urzędniczą, chłopów z rodzinami. Deportowano często całe wsie. Jeden zesłańców wspominał: Po przybyciu na stację w Husiatyniu przekonałem się, że w ten sam sposób zabranych zostało tejże nocy 53 rodziny z całej naszej osady, czyli na 55 numerów pozostała tylko jedna wdowa z 8-iem dzieci. Kolejny zesłaniec wspominał: o godz. 3 w nocy wdarło się do mieszkania 2 oficerów NKWD, 3 żołnierzy, 2 cywilnych wywiadowców, dając mnie i rodzinie 15 minut czasu na ubranie się. Mnie kazano położyć się w kącie na podłodze, żona nie miała czasu się spakować bo musiała ubrać troje dzieci. Zabrali nas w tem co mieliśmy na sobie, a był trzaskający mróz. W ten sposób wyrwanych ze snu ludzi ładowano w okratowane bydlęce wagony. W jednym wagonie zamykano około 50 osób. Podróż trwała około 40 dni. W kolejnej relacji czytamy: ponieważ podróż odbywała się przy 50 stopniowym mrozie w wagonach nieprzystosowanych do przewożenia ludzi, bez urządzeń ustępowych, szereg ludzi już w czasie transportu zachorowało na choroby płuc i choroby żołądkowe. Od 23.02 do 15.03 przeszło 50% chorowało, zmarło 354 tj. przeszło10% ogólnego stanu ludności posiołku. (…) Pamiętam wczesny mroźny dzień kiedyśmy ze swej miejscowości dojechali do stacji to sowieci chodzili po wagonach nosząc pod rękami zmarzłe dzieci niemowlęta pytając się czy „zamierszych rebiat nima”. (…) w czasie podróży nie wolno było ujrzeć oknem, jeść dawali bardzo źle a wody raz na dzień i bardzo mało. Jedliśmy śnieg z dachu”. Beata Obertyńska W BYDLĘCYM WAGONIE Przeciągnęli go potem pod ścianę, do kąta, przyrzucili płaszczem bez guzików, leżał sztywny i stygł… Kto by sobie w transporcie trupem głowę zaprzątał? Nikt. Jeszcze wczoraj wieczorem mówił komuś po cichu, że chory, jeszcze rano dyszał… teraz spokój. W tułaczych nóg zdeptane stępory sztywność śmierci nacieka i cisza. Nikt już więcej po świecie wlec ni ganiać nie będzie tych sznurkami okręconych szmat. Tak. W pośmiertnej wygodzie zdobył kąt na podłodze i wyciągnął się wreszcie na wznak. Czyjś? Na pewno… Ktoś czeka, ktoś się modli nocami, żeby wrócił, przetrzymał to wszystko… Ot i przepadł. Jak dojdą, gdy nie wiemy my sami, jakie imię miał, jakie nazwisko? Znowu jedna śmierć taka… Kto obolał, opłakał, kto ją odczuł? Nikt. Bo któż? Nie my… …Chyba – one. Te w strachu, od stygnących już łachów, po wagonie rozłażące się - wszy. Ofiary lutowej deportacji wywożono na północne obszary ZSRR. Michalina Strub wspominała: Po dwóch tygodniach wyszłyśmy z wagonów na pół żywy. rzeczy zabrali na sanie a my piechotą śnieg w pas a mróz 50 stop jechać nie pozwolili i znów cały tydzień dzień i noc po drodze ani wody ciepłej nie dali bo byłyśmy przedstawieni burżuji i kapitaliści znów nowy obraz po czworo dzieci zmarzniętych matki rzucały a sowieci grzebały i naigrywały. Po trzech tygodniach zaledwie dotarły do celu w Archangielsku obłaść na posiołek Rźawka tylko las i niebo 80 kim od stacji kolejowej. Zdawało się żeśmy już przepadli ale za wolą Boga wszystko wytrzymali. Za 2 dni zaczęli gnać do roboty w las drzewo ścinać wszystkich nie pytali czy możesz czy nie chore kobiety i dzieci po lat 14 wszystko na lesorubky i nie pytali czy kto jak czy ma za co chleba kupić tylko robotaj za 15 dni mężczyzna zarobił 10 do 15 rubli a czasem 6 i to życie było. Modlić się nie dawali przeszkadzali naigrywali zapisywali i lak dalej w niedzieli do roboty gnali a stare kobiety zaczęły się modlić to im kazali z dachu śnieg zgartywać ażeby przeszkodzie :ile Bóg miłosierny na wszystko cierpliwie patrzał, w różnych nędzach pluskwach, i karakonach w głodzie i chłodzie przeżyli 2 lata. Beata Obertyńska SUPLIKACJE Od głodu, od pochodów, od deszczu, od wszy, od powietrza na wichrze w skos prutego twarzą, od ognia – kiedy nocą odejść ci go karzą, od tajgi, co do kolan moczarem namaka, od urwanej podeszwy, od skradzionego chlebaka wybaw nas, Panie! Od tundry twarzą w niebo leżącej na wznak, od zmory białych nocy,od komarzych młak, od nagłych a niespodzianych wymarszów ponocnych, od świtów ołowianychi zmroków popielnych Święty Boże, Święty Mocny, Święty a Nieśmiertelny, Wybaw nas, Panie! My grzezni, my zmęczeni, my obszarom wydani, my zmarłej przestrzeni na żer żywcem rzuceni, my wyjęci spod prawa,z człowieczeństwa wyzuci, my deptani jak trawa,zaganiani i szczuci – my nędzarze zawszeni, my co głód nas ogłupia, my rzesza bezimienna do dna krzywdą otruta, my brudni,my obdarci, my aż śmieszni chwilami, my pocieszni, my grzeszni, Ciebie Boga błagamy, coś jest Wierny i Żywy Jeden i Niepodzielny Święty Boże, Święty Mocny, Święty a Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami! Przez ostatnią,pośmiertną Syna Twego ranę, przez Jego Krew i Mękę Amen – amen – amen.

a na głównych portalach CISZA ! tylko na lokalnych wspomnieniowe teksty i powielana krótka notka z radio Białystok http://augustow24.pl/info/-rocznica-deportacji-polakow-na-sybir.3665.html http://kurierwilenski.lt/2010/02/08/70-rocznica-masowej-deportacji-polakow-w-glab-zwiazku-sowieckiego/ 10 lutego 1940 r. władze sowieckie przeprowadziły pierwszą z czterech masowych deportacji obywateli polskich, w czasie której według danych NKWD do północnych obwodów Rosji i na zachodnią Syberię wywieziono około 140 tys. ludzi. Warunki panujące w czasie transportu były przerażające, ludzie umierali z zimna, głodu i wyczerpania. Decyzję o deportacji wydała 5 grudnia 1939 r. Rada Komisarzy Ludowych. Przez następne dwa miesiące trwały przygotowania do jej przeprowadzenia, w czasie których sporządzano listy i prowadzono “rozeznanie terenu”. Wywózka objęła chłopów, mieszkańców małych miasteczek, rodziny osadników wojskowych oraz pracowników służby leśnej. Jej przebieg nadzorował osobiście Wsiewołod Mierkułow – zastępca szefa NKWD Ławrientija Berii. Deportacja przeprowadzona przez NKWD 10 lutego 1940 r. odbyła się w straszliwych warunkach, które dla wielu były wyrokiem śmierci. W czasie jej realizacji temperatura dochodziła nawet do minus 40 st. C. Na spakowanie się wywożonym dawano od kilkudziesięciu do kilkunastu minut. Bywało i tak, że nie pozwalano zabrać ze sobą niczego. Wtargnięcie sowieckich funkcjonariuszy tak opisywał kilkunastoletni chłopiec z powiatu dubieńskiego na Wołyniu: “N.K.W.D. wpadli jak wilki z naganami i sztyletami do naszego domu, zaczęli niszczyć obrazy święte, łamali meble, wyzywać nas od polskich burżuij. Ojca z oka nie spuszczali wciąsz pytali się o broń, której tatuś nie miał, więc poczęli wyrywać deski z podłogi, wyżucać ubranie z szaf, łamać łóżka. Po godzinnym zniszczeniu naszego domu kazano nam zbierać się przyczym wolno nam było zabrać trochę odzierzy i tylko 5 kg mąki, choć wywieziono nas 5 cioro. Jak więźni pod naganem wprowadzono nas na sanie i powieziono przez miasto jako pośmiewisko do stacji”. (“+W czterdziestym nas Matko na Sibir zesłali+. Polska a Rosja 1939-1942″ – Bogusław S.; zachowano oryginalną pisownię tekstu) Deportowanych przewożono w wagonach towarowych z zakratowanymi oknami, do których ładowano po 50 osób, a czasami więcej. Podróż na miejsce zsyłki trwała niekiedy nawet kilka tygodni. Warunki panujące w czasie transportu były przerażające, ludzie umierali z zimna, z głodu i wyczerpania. Reklama Mieszkanka Grodna, żona podoficera WP wspominała: “Droga była wprost nie do opisania, gdyż niedość, że podczas snu przymarzały włosy, ubrania i kołdry do ścian, to jeszcze podczas jazdy trzęśli wagonami tak, że ludzie spadali na palące się piecyki i na ziemię, ulegając poważnym uszkodzeniom ciała, po trzy dni nie dawali wody, a gdy łapaliśmy przez okienka śnieg to gdy milicjant zauważył to bił kolbą po ręku i po naczyniu. Na koniec 4 marca przyjechaliśmy na posiołek Kwitesa, Irkuckiej obłasti, rejonu Tajszet. W barakach w których nas umieszczono ogłaszano nam, że o zgniłej Polsce mamy zapomnieć na zawsze, a tu mamy dokończyć życia naszego, nie zapominając o tem, że wszyscy musimy pracować …” – (“+W czterdziestym nas Matko na Sibir zesłali+. Polska a Rosja 1939-1942″ -Maria Sz.) Według danych NKWD w czasie deportacji z lutego 1940 r. do północnych obwodów Rosji i na zachodnią Syberię deportowano około 140 tys. ludzi. Wśród nich Polacy stanowili mniej więcej 82 proc. Wywożono również Ukraińców i Białorusinów – pracowników leśnych. Po dotarciu na miejsce zsyłki zesłańców czekała niewolnicza praca, nędza, choroby i głód. Kolejne deportacje obywateli polskich przeprowadzono w kwietniu i czerwcu 1940 r. Ostatnią rozpoczęto w przededniu wojny niemiecko-sowieckiej pod koniec maja 1941 r. W sumie według danych NKWD w czterech deportacjach zesłano około 330-340 tys. osób. Ich celem była eksterminacja elit oraz ogółu świadomej narodowo polskiej ludności, miały one rozbić społeczną strukturę, dostarczając jednocześnie totalitarnemu sowieckiemu imperium siłę roboczą. Liczba wszystkich ofiar wśród obywateli polskich, którzy w latach 1939-1941 znaleźli się pod sowiecką okupacją, do dziś nie jest w pełni znana. Prof. Paczkowski odnosząc się do tej kwestii pisał: “Uważa się, że w ciągu niespełna dwóch lat władzy sowieckiej na ziemiach zabranych Polsce represjonowano w różnych formach – od rozstrzelania, poprzez więzienia, obozy i zsyłki, po pracę wpół przymusową – ponad 1 milion osób, a więc co dziesiątego obywatela Rzeczypospolitej, który mieszkał lub znalazł się na tym terytorium. Nie mniej niż 30 tys. osób zostało rozstrzelanych, a śmiertelność wśród łagierników i deportowanych szacuje się na 8-10 proc., czyli zmarło zapewne 90-100 tysięcy osób”. (“Czarna księga komunizmu” – A. Paczkowski “Polacy pod obcą i własną przemocą”). Uczestnicząc wspólnie z III Rzeszą w rozbiorze Polski Związek Sowiecki zajął w 1939 r. obszar o powierzchni ponad 190 tys. km kw. z ludnością liczącą ok. 13 mln osób. Wśród nich było około 5 milionów Polaków, pozostali to Ukraińcy, Białorusini i Żydzi. PAP 70. rocznica pierwszych deportacji Polaków na Syberię 10 lutego 1940 r. władze sowieckie przeprowadziły pierwszą z czterech masowych deportacji obywateli polskich, w czasie której według danych NKWD do północnych obwodów Rosji i na zachodnią Syberię wywieziono około 140 tys. ludzi. Warunki panujące w czasie transportu były przerażające, ludzie umierali z zimna, głodu i wyczerpania. Decyzję o deportacji wydała 5 grudnia 1939 r. Rada Komisarzy Ludowych. Przez następne dwa miesiące trwały przygotowania do jej przeprowadzenia, w czasie których sporządzano listy i prowadzono "rozeznanie terenu". Wywózka objęła chłopów, mieszkańców małych miasteczek, rodziny osadników wojskowych oraz pracowników służby leśnej. Jej przebieg nadzorował osobiście Wsiewołod Mierkułow - zastępca szefa NKWD Ławrientija Berii. REKLAMA Czytaj dalej Deportacja przeprowadzona przez NKWD 10 lutego 1940 r. odbyła się w straszliwych warunkach, które dla wielu były wyrokiem śmierci. W czasie jej realizacji temperatura dochodziła nawet do minus 40 st. C. Na spakowanie się wywożonym dawano od kilkudziesięciu do kilkunastu minut. Bywało i tak, że nie pozwalano zabrać ze sobą niczego. Wtargnięcie sowieckich funkcjonariuszy tak opisywał kilkunastoletni chłopiec z powiatu dubieńskiego na Wołyniu: "N.K.W.D. wpadli jak wilki z naganami i sztyletami do naszego domu, zaczęli niszczyć obrazy święte, łamali meble, wyzywać nas od polskich burżuij. Ojca z oka nie spuszczali wciąsz pytali się o broń, której tatuś nie miał, więc poczęli wyrywać deski z podłogi, wyżucać ubranie z szaf, łamać łóżka. Po godzinnym zniszczeniu naszego domu kazano nam zbierać się przyczym wolno nam było zabrać trochę odzierzy i tylko 5 kg mąki, choć wywieziono nas 5 cioro. Jak więźni pod naganem wprowadzono nas na sanie i powieziono przez miasto jako pośmiewisko do stacji". ("W czterdziestym nas Matko na Sibir zesłali. Polska a Rosja 1939-1942" - Bogusław S.; zachowano oryginalną pisownię tekstu) Deportowanych przewożono w wagonach towarowych z zakratowanymi oknami, do których ładowano po 50 osób, a czasami więcej. Podróż na miejsce zsyłki trwała niekiedy nawet kilka tygodni. Warunki panujące w czasie transportu były przerażające, ludzie umierali z zimna, z głodu i wyczerpania. Mieszkanka Grodna, żona podoficera WP wspominała: "Droga była wprost nie do opisania, gdyż niedość, że podczas snu przymarzały włosy, ubrania i kołdry do ścian, to jeszcze podczas jazdy trzęśli wagonami tak, że ludzie spadali na palące się piecyki i na ziemię, ulegając poważnym uszkodzeniom ciała, po trzy dni nie dawali wody, a gdy łapaliśmy przez okienka śnieg to gdy milicjant zauważył to bił kolbą po ręku i po naczyniu. Na koniec 4 marca przyjechaliśmy na posiołek Kwitesa, Irkuckiej obłasti, rejonu Tajszet. W barakach w których nas umieszczono ogłaszano nam, że o zgniłej Polsce mamy zapomnieć na zawsze, a tu mamy dokończyć życia naszego, nie zapominając o tem, że wszyscy musimy pracować ..." - ("W czterdziestym nas Matko na Sibir zesłali. Polska a Rosja 1939-1942" - Maria Sz.) Według danych NKWD w czasie deportacji z lutego 1940 r. do północnych obwodów Rosji i na zachodnią Syberię deportowano około 140 tys. ludzi. Wśród nich Polacy stanowili mniej więcej 82 proc. Wywożono również Ukraińców i Białorusinów - pracowników leśnych. Po dotarciu na miejsce zsyłki zesłańców czekała niewolnicza praca, nędza, choroby i głód. Kolejne deportacje obywateli polskich przeprowadzono w kwietniu i czerwcu 1940 r. Ostatnią rozpoczęto w przededniu wojny niemiecko-sowieckiej pod koniec maja 1941 r. W sumie według danych NKWD w czterech deportacjach zesłano około 330-340 tys. osób. Ich celem była eksterminacja elit oraz ogółu świadomej narodowo polskiej ludności, miały one rozbić społeczną strukturę, dostarczając jednocześnie totalitarnemu sowieckiemu imperium siłę roboczą. Liczba wszystkich ofiar wśród obywateli polskich, którzy w latach 1939-1941 znaleźli się pod sowiecką okupacją, do dziś nie jest w pełni znana. Prof. Paczkowski odnosząc się do tej kwestii pisał: "Uważa się, że w ciągu niespełna dwóch lat władzy sowieckiej na ziemiach zabranych Polsce represjonowano w różnych formach - od rozstrzelania, poprzez więzienia, obozy i zsyłki, po pracę wpół przymusową - ponad 1 milion osób, a więc co dziesiątego obywatela Rzeczypospolitej, który mieszkał lub znalazł się na tym terytorium. Nie mniej niż 30 tys. osób zostało rozstrzelanych, a śmiertelność wśród łagierników i deportowanych szacuje się na 8-10 proc., czyli zmarło zapewne 90-100 tysięcy osób". ("Czarna księga komunizmu" - A. Paczkowski "Polacy pod obcą i własną przemocą"). Uczestnicząc wspólnie z III Rzeszą w rozbiorze Polski Związek Sowiecki zajął w 1939 r. obszar o powierzchni ponad 190 tys. km kw. z ludnością liczącą ok. 13 mln osób. Wśród nich było około 5 milionów Polaków, pozostali to Ukraińcy, Białorusini i Żydzi. http://wiadomosci.wp.pl/kat,1010223,title,70-rocznica-pierwszych-deportacji-Polakow-na-Syberie,wid,11934544,wiadomosc.html?ticaid=199e5

Białystok: Bieg Pamięci Sybiru w programie obchodów 79. rocznicy pierwszych wywózek na Wschód

Leśny bieg z udziałem 800 osób, który oprawą ma nawiązywać do
wydarzeń z lutego 1940 roku, będzie jednym z elementów upamiętnienia w
Białymstoku 79. rocznicy pierwszych masowych deportacji na Wschód.
Współorganizatorem obchodów jest miejscowe Muzeum Pamięci Sybiru.

Kampania pokazująca, co to znaczy Sybir rozpoczęta przez Muzeum Pamięci Sybiru

Kampanię społeczną zwiększającą świadomość historyczną o
wywózkach na Sybir rozpoczęło w internecie Muzeum Pamięci Sybiru w
Białymstoku. To reakcja muzeum na pojawiające się w sieci komentarze
wykorzystujące słowo "Sybir" w negatywnych kontekstach.

Białystok: Zapłonęło „Światło Pamięci” w 82. rocznicę pierwszej masowej deportacji Polaków na Wschód

Bieg Pamięci Sybiru

Obchody w Sejnach upamiętniające pierwsze masowe wywózki na Sybir