>>>przemówienie bł. Jana Pawła II wygłoszone 11 czerwca 1987 r. w Szczecinie

Oto bardzo ładny wierszyk o rodzinie, napisany przez ucznia szkoły podstawowej:

Szymon Beraś, IV kl

„Pudełko wspomnień”

Późnym wieczorem, gdy wszyscy śpią już,
Stoję na palcach, by wspiąć się wysoko.
Wyciągam pudełko, ścieram z niego kurz,
Otwieram, by sięgnąć do wspomnień
głęboko.
W starym pudełku zdjęć mamy wiele,
Mnóstwo uśmiechu i piękne chwile.
O, tutaj tato zabrał mnie na karuzelę,
A tam łapałem z mamą motyle.
Na innym babcia jak słońce radosna,
Trzyma mnie na rękach, bym nie płakał już.
To chyba była wtedy wiosna,
A ulubione lato było tuż, tuż.
Tam z dziadkiem na ryby co rano jeździłem,
Wracałem brudny od błota po pas.
I chociaż nigdy nic nie złowiłem,
To był najlepiej spędzony czas.
Zielone drzewa, kryjówek pełno,
Z elfami zwiedzało się cały świat.
Na grzybach siostra była tu ze mną,
Na długie spacery zabierał mnie brat.

I ten teledysk:

Pozdrawiam serdecznie

Dziękuję Ci za wszystko... za piękną Pieśń-Modlitwę i  wiersz...
Wzruszające "Pudełko wspomnień" pisane Sercem dziecka...
Dzieci... były jedną z wielu trosk bł. Jana Pawła II ...

Karol Wojtyła: „DZIECI”

Dorastają znienacka przez miłość, i potem tak nagle dorośli
Trzymając się za ręce wędrują w wielkim tłumie –
(serca schwytane jak ptaki, profile wrastają w półmrok).
Wiem, że w ich sercach bije tętno całej ludzkości.

Trzymając się za ręce usiedli cicho nad brzegiem.
Pień drzewa i ziemia w księżycu: niedoszeptany tli trójkąt.
Mgły nie dźwignęły się jeszcze.
Serca dzieci wyrastają nad rzekę.
Czy zawsze tak będzie – pytam – gdy wstaną stąd i pójdą?

Albo też jeszcze inaczej: kielich światła nachylony wśród roślin
Odsłania w każdej z nich jakieś przedtem nie znane dno.
Tego, co w was się zaczęło, czy potraficie nie popsuć,
Czy będziecie zawsze oddzielać dobro i zło?

(Karol Wojtyła: POEZJE I DRAMATY, Wydawnictwo ZNAK1999, „Profile Cyrenejczyka” Cz. II)
***
Pozwolę sobie przypomnieć też wpis autorstwa sgosi
>„Poświęcimy więcej troski dzieciom” – Jan Paweł II
***
Załączam również film przygotowany na Niedzielę Świętej Rodziny.
Myślę, że zawsze można do niego wracać, szczególnie teraz, kiedy wielkimi krokami zbliża się Śwęto św.Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny.
Św. Józef - Patron ojców i życia rodzinnego... a Święta Rodzina... wzorem dla każdej chrześcijańskiej rodziny...

Pozdrawiam Cię serdecznie z myślą też o Twojej Mamie...:)

Szanowna Pani Joanno,

Rodzina jest podstawą istnienia Świata.
Każdy, kto myśli inaczej to podcina gałąź na której siedzi.

Ukłony

Powstała formalnie organizowana od czerwca 2013 r. koalicja inicjatyw, ruchów i stowarzyszeń, które bronią rodziny. Koalicja Obywatelska DLA RODZINY w większości skupia organizacje nowe, lub podejmujące temat rodziny z nową siłą. Cel strategiczny to „doprowadzić
to tego, aby tak w Polsce, jak i w Unii Europejskiej zasadą wiodącą
polityki była rodzina, a nie gender; innymi słowy chodzi nam o to, aby
'family mainstreaming' zastąpiło 'gender mainstreaming' - czytamy na
oficjalnej stronie koalicji.

Za cele długofalowe inicjatorzy obrali: doprowadzenie
do tego, aby rodzina była silniejsza; aby wpływ na bieg spraw
publicznych mieli w znaczącej przewadze politycy działający na rzecz
rodziny, a zwolennicy gender ten wpływ utracili; i wreszcie, aby
instytucje publiczne działały na rzecz rodziny. Koalicja Obywatelska
chce, aby temat rodziny i wrogiej rodzinie ideologii gender, stał się
ważnym tematem debaty publicznej podczas kolejnych kampanii wyborczych:
do Parlamentu Europejskiego (maj 2014), do samorządów (jesień 2014),
Prezydenta RP (wiosna 2015), do Sejmu RP (jesień 2015).

Wciąż poszerzająca się lista koalicjantów dostępna na oficjalnej stronie inicjatywy: www.dlarodziny.net. Organizatorzy zachęcają do przyłączenia.

Informacja ukazała się na stronie Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy: http://ksd.media.pl/aktualnosci/1970-powstala-koalicja-obywatelska-dla-rodziny

--

Biuro Prasowe

Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy

Dziękuję... i zapisuję jeszcze jedną dobrą informację...

Rusza program skupiający szkoły blokujące “ideologię gender”

Pod hasłem „Szkoła przyjazna rodzinie” rusza akcja certyfikowania
szkół blokujących ideologię gender oraz uznających tradycję i rodzinę. Patronat nad akcją objął ks. abp Henryk Hoser, ordynariusz warszawsko-praski.

Szkoły które otrzymają
certyfikat podpiszą deklarację z Centrum Wspierania Inicjatyw dla Życia i
Rodziny. Zobowiązuje ona m.in. do organizowania warsztatów dla rodzin i
nauczycieli promujących treści prorodzinne i tradycyjne pojmowanie ról
społecznych.

Szkoły zobowiązują się do nie
propagowania treści szkodzących dzieciom dot. seksualizacji i kulturowej
zamiany ról społecznych. Akcja powstała po licznych sygnałach ze strony
rodziców – mówi Jacek Sapa, dyr. Centrum Wspierania Inicjatyw dla życia
i rodziny.

Certyfikowane placówki otrzymają dostęp
do specjalnej platformy internetowej, powołają również koordynatora
programu. Raz w roku będą pisać sprawozdanie z podjętych działań.
Inicjatorzy mają nadzieję że pomoże to odbudować zaufanie rodziców do
placówek edukacyjnych.

Akcja to również odpowiedź na
indoktrynację i seksualizację dzieci, którą programowo chce
przeprowadzić MEN. Oficjalnie akcja rozpocznie się za tydzień, 25 marca w
Wołominie. Inicjatorami akcji są Centrum Wspierania Inicjatyw dla Życia
i Rodzin oraz powiat wołomiński.

http://www.radiomaryja.pl/informacje/rusza-program-skupiajacy-szkoly-blo...

Rodzina jest podstawą istnienia Świata...

Panie Michale... to prawda...
Gdyby było inaczej... czy Pan Bóg stworzyłby Ewę dla Adama...?
Pozwolę sobie podpiąć tu wspaniałe rekolekcje, do wysłuchania których (w całości) gorąco zachęcam Wszystkich, którzy jeszcze nie słuchali
>>>Rekolekcje ( dla wszystkich, którym leży na sercu dobro rodziny...)

***
...Każdy, kto myśli inaczej to podcina gałąź na której siedzi.

Tak, to kolejna prawda...
Wielkim zagrożeniem jest to, że myślących inaczej jest wielu, zbyt wielu
spośród tych, którzy są "u steru"...
Panie Michale...
Dziękuję... Pozdrawiam serdecznie
***
Jan Paweł II - O zagrożeniu rodziny - Kielce - 3 VI 1991

Kielce - 3 VI 1991
Homilia w czasie Mszy św. odprawionej na lotnisku w Masłowie
"... kryzys nie ominął rodziny, nie ominął on, niestety, polskiej rodziny! Powoduje tyle obrazy Boga, jest przyczyną wielu nieszczęść i zła. Dlatego jest przedmiotem szczególnej wrażliwości i szczególnej troski Kościoła. Za cyframi za analizami za opisami stoi tu zawsze żywy człowiek, tragedia jego serca, tragedia jego życia, tragedia jego powołania. Rozwody... wysoka liczba rozwodów. Trwałe skłócenia i konflikty w wielu rodzinach, a także długotrwałe rozstania na skutek wyjazdu jednego z małżonków za granicę. Prócz tego coraz częściej dochodzi do zamykania się rodziny wyłącznie wokół własnych spraw, do jakiejś niezdolności otwarcia się na innych, na sprawy drugiego człowieka czy innej rodziny. Co więcej, zanika czasem prawdziwa więź wewnątrz samej rodziny: brakuje niekiedy głębszej miłości nawet między rodzicami i dziećmi czy też wśród rodzeństwa. ...
... Chciałbym tu zapytać tych wszystkich, którzy za tę moralność małżeńską, rodzinną mają odpowiedzialność, tych wszystkich: czy wolno im lekkomyślnie narażać polskie rodziny na dalsze zniszczenie?
Nie można tutaj mówić o wolności człowieka, bo to jest wolność, która zniewala. Tak, trzeba wychowania do wolności, trzeba dojrzałej wolności. Tylko na takiej może się opierać społeczeństwo, naród, wszystkie dziedziny jego życia, ale nie można stwarzać fikcji wolności, która rzekomo człowieka wyzwala, a właściwie go zniewala i znieprawia. Z tego trzeba zrobić rachunek sumienia u progu III Rzeczypospolitej! ..."

...u progu III Rzeczypospolitej! ..."

>>>Polska potrzebuje dzisiaj ludzi sumienia - Jan Paweł II


.

1. Nie odbuduje się zachwianej więzi rodzinnej bez powrotu do Chrystusa

2. Różaniec – skarb, który trzeba odkryć. Trzeba powrócić do modlitwy w rodzinie

3. Przyjmujcie dar życia jako największą łaskę Boga

>Słowo Boże na dziś: Z bólem serca szukaliśmy Ciebie

***

Módlmy się w intencji  naszych Rodzin... w intencji Naszej Wielkiej Rodziny...

Litania do Świętego Józefa

Kyrie eleison, Chryste eleison, Kyrie eleison.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.

Święta Maryjo, módl się za nami.
Święty Józefie, módl się za nami.
Przesławny Potomku Dawida, módl się za nami.
Światło Patriarchów, módl się za nami.
Oblubieńcze Bogarodzicy, módl się za nami.
Przeczysty Stróżu Dziewicy, módl się za nami.
Żywicielu Syna Bożego, módl się za nami.
Troskliwy Obrońco Chrystusa, módl się za nami.
Głowo Najświętszej Rodziny, módl się za nami.
Józefie najsprawiedliwszy, módl się za nami.
Józefie najczystszy, módl się za nami.
Józefie najroztropniejszy, módl się za nami.
Józefie najmężniejszy, módl się za nami.
Józefie najposłuszniejszy, módl się za nami.
Józefie najwierniejszy, módl się za nami.
Zwierciadło cierpliwości, módl się za nami.
Miłośniku ubóstwa, módl się za nami.
Wzorze pracujących, módl się za nami.
Ozdobo życia rodzinnego, módl się za nami.
Opiekunie dziewic, módl się za nami.
Podporo rodzin, módl się za nami.
Pociecho nieszczęśliwych, módl się za nami.
Nadziejo chorych, módl się za nami.
Patronie umierających, módl się za nami.
Postrachu duchów piekielnych, módl się za nami.
Opiekunie Kościoła Świętego, módl się za nami.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

P.: Ustanowił Go panem domu swego.
W.: I zarządcą wszystkich posiadłości swoich.
P.: Módlmy się:
Boże, Ty w niewysłowionej Opatrzności wybrałeś Świętego Józefa na Oblubieńca Najświętszej Rodzicielki Twojego Syna, spraw, abyśmy oddając Mu na ziemi cześć jako opiekunowi, zasłużyli na Jego orędownictwo w niebie. Przez Chrystusa Pana Naszego.
W.: Amen.

>>> ADHORTACJA  APOSTOLSKA  REDEMPTORIS CUSTOS
       OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II
       O ŚWIĘTYM JÓZEFIE I JEGO POSŁANNICTWIE
       W ŻYCIU CHRYSTUSA I KOŚCIOŁA

***
>>> Święty Józef w orędziu fatimskim
.

Wbrew feministycznej i lewackiej propagandzie, w polskim szkolnictwie
jest realizowana na różnych szczeblach, także nauczania akademickiego,
adekwatna i służąca dobru rozwojowemu każdego i całego człowieka
edukacja seksualna. Jest to edukacja typu A, realizowana w ramach
programu Przygotowanie do życia w małżeństwie i rodzinie. Ten model
różni się od edukacji typu B i C, która w gruncie rzeczy ogranicza się
do informowania, w jaki sposób można osiągnąć maksimum przyjemności z
czynności seksualnych, przy minimalnej odpowiedzialności za własną
płciowość i akty seksualne. Dobitnym tego świadectwem są promowane w
Polsce tzw. standardy edukacji seksualnej w Europie, które WHO
opracowało z niemieckim Federalnym Biurem ds. Edukacji Zdrowotnej. W
dokumentach Kościoła katolickiego nie występuje pojęcie „edukacji
seksualnej” gdyż jest ono „obciążone” ideologicznymi treściami oraz
podlega manipulacji i banalizacji ze strony różnych środowisk. Zamiast
niego używany jest termin „wychowanie seksualne”, będące ważnym
elementem Wychowania do życia w małżeństwie i rodzinie.

1. Niebezpieczeństwo banalizacji ludzkiej płciowości wychowania seksualnego

Bł. Jan Paweł II, widząc banalizację i trywializację ludzkiej
płciowości i samego wychowania seksualnego przypomniał w adhortacji Familiaris consortio (dalej
skrót FC), że „Kościół stanowczo sprzeciwia się pewnej, często
rozpowszechnianej formie informowania o życiu seksualnym w oderwaniu od
zasad moralnych, która nie jest niczym innym, jak wprowadzeniem do
doświadczenia przyjemności i bodźcem, skłaniającym - już w latach
niewinności - do utraty pogody ducha, otwierając drogę do zepsucia” (nr
37).

Papież poszukując źródeł i przyczyn takiego podejścia do ludzkiej
płciowości, zwrócił uwagę w Liście do Rodzin na niebezpieczne,
współczesne, neomanichejskie tendencje oddzielające ciało od duszy.
Pisał wówczas, że „(...) rozdział pomiędzy tym, co duchowe, a tym, co
materialne w człowieku, przyniósł skłonność do tego, aby ludzkie ciało
traktować nie w kategoriach specyficznego podobieństwa do Boga, lecz w
kategoriach podobieństwa wszystkich innych ciał w przyrodzie, które
człowiek traktuje jako tworzywo dla produkcji dóbr konsumpcyjnych.
Zastosowanie tych samych kryteriów do człowieka jest olbrzymim
zagrożeniem. Kiedy ciało ludzkie, oderwane od ducha i myśli, staje się
tworzywem, podobnie jak inne ciała zwierząt, kiedy dokonuje się
manipulacji na embrionach i płodach, trzeba wówczas przyznać, że stajemy
w obliczu straszliwej klęski etycznej. W takim ujęciu antropologicznym
rodzina ludzka żyje poniekąd w epoce nowego manicheizmu, w którym ciało i
duch są sobie radykalnie przeciwstawiane. Ciało nie żyje z ducha ani
też duch nie ożywia ciała. Człowiek w tym horyzoncie myślenia przestaje
być osobą i podmiotem. Staje się wbrew zamierzeniom i deklaracjom
wyłącznie przedmiotem. I tak na przykład, cywilizacja neomanichejska
prowadzi do pojmowania ludzkiego seksualizmu raczej jako terenu
manipulacji i eksploatacji niż jako przedmiotu tego odwiecznego
podziwu, który przy stworzeniu kazał włożyć w usta Adama słowa odnoszące
się do Ewy: «oto ciało z mojego ciała i kość z moich kości» (por. Rdz
2,23). Zdumienie to odnajdujemy w słowach Pieśni nad Pieśniami:
«Oczarowałaś me serce, siostro ma, oblubienico, oczarowałaś me serce
jednym spojrzeniem twych oczu» (Pnp 4,9). Jakże dalekie są współczesne
koncepcje od dogłębnego rozumienia męskości i kobiecości zawartego w
Objawieniu Bożym! Odkrywa ono w ludzkiej seksualności bogactwo osoby,
która odnajduje swą prawdziwą wartość w rodzinie i wyraża swoje głębokie
powołanie również w dziewictwie oraz celibacie dla królestwa Bożego”
(nr 19).

Podobnie Benedykt XVI w encyklice "Caritas in veritate" nauczając o
istocie integralnego rozwoju człowieka i społeczeństw oraz o drogach
dochodzenia do niego, przestrzegał przed banalizacją ludzkiej
seksualności i utylitarystycznym podejściem do niej. Dlatego pisał, że:
„Kościół, któremu leży na sercu prawdziwy rozwój człowieka, zaleca mu
pełne poszanowanie wartości ludzkich, także w podejściu do płciowości.
Nie można jej sprowadzić po prostu do hedonistycznej formy rozrywki,
podobnie jak nie można sprowadzić wychowania seksualnego do udzielania
technicznych wskazówek, troszcząc się jedynie o ochronę zainteresowanych
przed ewentualnym zarażeniem się czy przed «ryzykiem» prokreacji.
Byłoby to równoznaczne ze zubożeniem i pominięciem głębokiego znaczenia
płciowości, które powinno być uznane i przyjęte w sposób odpowiedzialny
zarówno przez osobę, jak i wspólnotę. Odpowiedzialność zabrania bowiem
zarówno traktowania płciowości jako zwykłego źródła przyjemności, jak i
regulowania jej poprzez politykę przymusowego planowania urodzeń. W
obydwu przypadkach mamy do czynienia z podejściem i politykami
materialistycznymi, prowadzącymi do tego, że osoby doświadczają różnych
form przemocy” (nr 44).

Również Franciszek, jeszcze jako kardynał w wywiadzie udzielonym
argentyńskim dziennikarzom, a opublikowanym w Polsce, w książce pt.:
"Jezuita. Papież Franciszek. Wywiad rzeka z Jorge Bergoglio",
przypomniał, że Kościół nie sprzeciwia się wychowaniu seksualnemu, które
powinno „towarzyszyć dzieciom w całym procesie wzrastania, odpowiednio
do każdego etapu”. Co więcej Kościół zawsze prowadził tę działalność.
Problem nie polega jednak na tym „czy”, ale „jaka” edukacja seksualna.
Zdaniem Ppaieża wychowanie seksualne nie może być sprowadzone do
„poziomu genitaliów”, degradując tym samym osobę, ale ma służyć
rozwojowi prawdziwej miłości i dojrzałej osobowości przez wychowanka.

2. Po co wychowanie seksualne?

Człowiek jest istotą płciową. W procesie dojrzewania powinien dążyć
do integracji własnej osoby, poprzez podporządkowanie dynamizmów
cielesnych i zmysłowych (popędy, instynkty, pożądania) władzom duchowym,
tj. rozumowi i odpowiedzialnej wolnej woli. Płciowość jest dla
prawdziwej miłości, będąc poniekąd jej językiem, na co bardzo wyraźnie, w
sposób merytoryczny i uzasadniony wskazywał Karol Wojtyła w studium
Miłość i odpowiedzialność, a następnie jako papież Jana Paweł II w cyklu
130 katechez wygłoszonych w trakcie audiencji generalnych w Watykanie, w
czasie od 5 września 1979 roku do 28 listopada 1984 roku, podczas
których zaprezentował wnikliwą naukę na temat teologii ciała oraz
antropologii i podstaw małżeństwa i rodziny. Katechezy te opatrzone
wnikliwymi komentarzami, zostały zebrane i wydane pod redakcją ks. T.
Stycznia, w publikacji pt. "Mężczyzną i niewiastą stworzył ich".

Jan Paweł II, w adhortacji "Familiaris consortio" przypomniał
stanowisko Kościoła, że wychowanie seksualne powinno służyć wychowaniu
do miłości i miłości, a w ostateczności wychowaniu do życia w
małżeństwie i rodzinie. „Wychowanie do miłości pojętej jako dar z siebie
stanowi nieodzowną przesłankę dla rodziców wezwanych do przekazania
dzieciom jasnego i subtelnego wychowania seksualnego. W obliczu kultury,
która na ogół „banalizuje” płciowość ludzką, interpretując ją i
przeżywając w sposób ograniczony i zubożony, odnosząc ją jedynie do
ciała i egoistycznej przyjemności, posługa wychowawcza rodziców musi
skupić się zdecydowanie na kulturze życia płciowego, aby była ona
prawdziwie i w pełni osobowa: płciowość jest w istocie bogactwem całej
osoby - ciała, uczuć i duszy - ujawniającym swe głębokie znaczenie w
doprowadzeniu osoby do złożenia daru z siebie w miłości.

Wychowanie seksualne, stanowiące prawo i podstawowy obowiązek
rodziców, powinno dokonywać się zawsze pod ich troskliwym kierunkiem
zarówno w domu, jak i w wybranych i kontrolowanych przez nich ośrodkach
wychowawczych. W tym sensie Kościół potwierdza prawo pomocniczości,
które szkoła obowiązana jest przestrzegać, współpracując w wychowaniu
seksualnym, w takim samym duchu, jaki ożywia rodziców.

W tym kontekście bezwzględnie nieodzowne jest wychowanie do
czystości, jako cnoty, która doprowadza osobę do prawdziwej dojrzałości i
uzdalnia ją do szanowania i rozwijania «oblubieńczego sensu» ciała. Co
więcej, jeśli rodzice chrześcijańscy rozpoznają u dzieci oznaki Bożego
powołania, dołożą wszelkiej troski i starania, aby wychowywać do
dziewictwa, jako najwyższej formy owego daru z siebie, który jest
istotnym sensem płciowości ludzkiej. Ze względu na powiązania zachodzące
pomiędzy wymiarem płciowym osoby a jej wartościami etycznymi,
wychowanie ma doprowadzić do znajomości zasad moralnych i uznania ich za
konieczną i cenną gwarancję odpowiedzialnego wzrostu osobowego w
dziedzinie płciowości ludzkiej” (nr 37). Ważnym dokumentem inspirującym i
wspierającym rodzinę w dziele wychowania do czystości jest publikacja
Papieskiej Rady ds. Rodziny, zatytułowana "Ludzka płciowość: prawda i
znaczenie. Wskazania dla wychowania w rodzinie" z 1995 roku.

3. Wychowanie seksualne w służbie miłości, małżeństwa i rodziny

Powyższa wypowiedź Jana Pawła II wprowadza nas w istotę
interesującego nas zagadnienia. Wychowanie seksualne związane z
wychowaniem do czystości, służy miłości, a ona z kolei jest fundamentem,
na którym można budować trwałe małżeństwo i rodzinę. Obecnie jesteśmy
świadkami zmasowanego i metodycznie przeprowadzanego ataku na małżeństwo
i rodzinę, czego wyrazem jest m. in. redefinicja pojęcia małżeństwa i
rodziny, podważenie ich znaczenia dla integralnego rozwoju osoby,
banalizacja, relatywizacja i subiektywizacja tych rzeczywistości,
prowadzące ostatecznie do nihilizmu. W tej sytuacji Kościół katolicki
towarzysząc ludzkości od dwóch tysięcy lat, przypomina poprzez program
Wychowania do życia w małżeństwie i rodzinie, że rodzina zbudowana na
małżeństwie, tzn. nierozerwalnym i monogamicznym związku zawartym między
kobietą i mężczyzną, jest podstawowym horyzontem odniesienia dla
każdego człowieka, dzięki któremu kształtuje się człowieczeństwo każdej
osoby (List do Rodzin, nr 2).

Kościół w swojej działalności nauczycielskiej i pasterskiej,
pamiętając o tym, że „dobro społeczeństwa, i jego własne, związane jest z
dobrem rodziny” (FC, nr 3) oraz, że „przyszłość ludzkości idzie przez
rodzinę” (FC, nr 86), zmierza do „ocalenia i urzeczywistnienia całej
prawdy i pełnej godności małżeństwa i rodziny” (FC, nr 5). Przypomina
zarazem, że małżeństwo to instytucja społeczna, która „usprawiedliwia”
wobec społeczeństwa współżycie między mężczyzną a kobietą ze względu na
dobro potomstwo - nowego członka społeczności oraz ze względu na dobro
osób - kobiety i mężczyzny. Potencjalne rodzicielstwo (macierzyństwo i
ojcostwo) i autentyczna miłość (bycie bezinteresownym darem dla drugiej
osoby) domagają się owego „uznania” i ochrony ze strony społeczeństwa i
państwa oraz ich autentycznej świadomości i dojrzałego przeżywania przez
mężczyznę i kobietę.

Kościół w swoim nauczaniu stanowczo podkreśla fakt, że rodzina jako
wspólnota osób jest najmniejszą komórką społeczną i „instytucją
podstawową dla życia każdego społeczeństwa” (List do Rodzin, nr 17).
Rodzina jako społeczność najmocniej „ugruntowana” i posiadająca
fundamentalne znaczenie dla innych społeczności, poprzez fakt rodzenia i
wychowywania nowych pokoleń, ma społeczną podmiotowość i suwerenność.
Ma swoje właściwe prawa, na co wskazuje chociażby Stolica Apostolska,
która dnia 24 listopada 1983 r. opublikowała Kartę Praw Rodziny.

Wychowanie seksualne, organicznie związane z wychowaniem do czystości
i rozumnym oraz odpowiedzialnym przeżywaniem płciowości jest ważnym
elementem wychowania do miłości. Zaś wychowana miłość służy małżeństwu i
rodzinie, które stanowią pierwszą szkołę cnót społecznych, będąc
podstawowym środowiskiem humanizacji i personalizacji każdego czlowieka.
Jan Paweł II w Liście do Rodzin pisał, że „naród prawdziwie suwerenny i
duchowo mocny jest zawsze złożony z mocnych rodzin: rodzin świadomych
swojego powołania i posłannictwa w dziejach. W centrum tych wszystkich
spraw i zadań stoi zawsze rodzina. Jakiekolwiek odsunięcie jej na dalszy
plan, wycofanie z przysługującej jej w społeczeństwie pozycji, musi
oznaczać niszczenie autentycznej substancji społecznej” (nr 17).

Ks. Mariusz Sztaba

http://www.niedziela.pl/artykul/8357//Kosciol-katolicki-wobec-edukacji

***

>>>ADHORTACJA APOSTOLSKA FAMILIARIS CONSORTIO
      OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II
      O ZADANIACH RODZINY CHRZEŚCIJAŃSKIEJ W ŚWIECIE
      WSPÓŁCZESNYM

***
>>>ENCYKLIKA CARITAS IN VERITATE
      OJCA ŚWIĘTEGO BENEDYKTA XVI
***
Dla Zainteresowanych więcej:
>>>Nauczanie papieskie o rodzinie

>>>Skuteczność wychowania prorodzinnego

>>>Wychowanie seksualne w rodzinie i w szkole
       (cele, zasady, metody) - Józef Augustyn  SJ

wygłoszona w Bazylice św. Józefa w Kaliszu  ( 06 lutego 2014r.)

Polecam wykład Pana prof. dr hab. Piotra Jaroszyńskiego, wygłoszony podczas piątej edycji PAFERE Liberty Weekend.
>Konferencja odbyła się w Warszawie, 23 listopada 2013 r.

***
Encyklika Jana Pawła II, na którą m.in. powoływał się prof. Piotr Jaroszyński:
>ENCYKLIKA  CENTESIMUS  ANNUS

Polecam kolejny wykład z konferencji > j/w - „Rodzina w obliczu kryzysu”.
Senator Jan Maria Jackowski

***
> KARTA PRAW RODZINY

Kolejny wykład z konferencji > j/w - „Rodzina w obliczu kryzysu”.
"Kryzys edukacji, a poziom wiedzy ekonomicznej Polaków" - prof. dr hab. Witold Kwaśnicki:

Kolejny wykład z konferencji > j/w - „Rodzina w obliczu kryzysu”.
"Dyskryminacja ekonomiczna rodziny ze strony państwa" - prof. dr hab. Michał Wojciechowski:

Polecam kolejny wykład z konferencji > j/w - „Rodzina w obliczu kryzysu”.
"Finansowe aspekty zapaści demograficznej" - dr Cezary Mech:

Były prezydent Stanów Zjednoczonych - Jimmy Carter - określił aborcję motywowaną płcią dziecka jako największe pogwałcenie praw człowieka. Wskazał też na rozmiary handlu ludźmi jako jedną z konsekwencji takich praktyk. Liczba zamordowanych przed i tuż po narodzeniu dziewcząt przekracza liczbę ofiar Holocaustu – podkreślił.

- To największe pogwałcenie praw człowieka na ziemi - powiedział Jimmy Carter w programie telewizyjnym Late Show with David Letterman. - Najstraszliwsza statystyka, którą znam dotyczy tego, że 160 milionów dziewcząt nie ma teraz na Ziemi, gdyż zostały zamordowane przy narodzinach przez rodziców albo abortowane, ponieważ rodzice odkryli, że płód jest dziewczynką - dodał.

Carter dodał, że w Chinach z powodu polityki jednego dziecka brakuje dziś 50 milionów kobiet. Podobny problem, jak zauważył, istnieje w Indiach i innych krajach. - Dlatego też młodzi mężczyźni w Chinach, Indiach czy Korei Południowej nie mogą znaleźć narzeczonych i dlatego kupują kobiety - tłumaczył. - Powiększa to skalę niewolnictwa - zaznaczył.

Carter zwrócił także uwagę na fakt, że handel ludźmi jest dziś o wiele większym problemem niż w wieku XIX. Ten „rynek” jest dziś szacowany na 32 miliardy dolarów rocznie. Co roku sprzedawanych jest ok. 800 tysięcy osób. - 80 procent tych osób to młode dziewczęta, które są sprzedawane jako niewolnice o charakterze seksualnym – podkreślał były amerykański prezydent. - 100 tysięcy z nich jest w Stanach Zjednoczonych. Atlanta jest centrum handlu żywym towarem - dodał.

Jak zauważa Jack Coleman na łamach lifesitenews.com, to prawdziwa wojna przeciwko kobietom. Tymczasem lewica mówi wyłącznie o dostępie do antykoncepcji, aborcji i „prawach reprodukcyjnych”.

Źródło: lifesitenews.com
Mjend
http://www.pch24.pl/jimmy-carter--selektywna-aborcja-napedza-handel-ludzmi-,21978,i.html

***
Pozwolę sobie podłączyć do tego wpisu:
> Niewygodna Ewangelia, czyli - Kobieta nie jest grzechem

Są w przestrzeni życia publicznego w Polsce takie osoby i grupy, które z
promowania wojującego sekularyzmu czynią najważniejsze zadanie. Ten
jednak sposób myślenia i postępowania cechuje się irracjonalizmem i
swoistym doktrynerstwem. Wojujący sekularyzm nie jest wyrazem
nowoczesności, ale kolejnym totalitarnym zagrożeniem.

Jan Paweł II w
Adhortacji apostolskiej „Reconcilatio et paenitentia” (02.12.1984;
dalej: RP) stwierdził, że wielkim zagrożeniem dla życia indywidualnego,
ale także społecznego i religijnego jest sekularyzm, „który w swej
naturze i definicji jest zespołem poglądów i zwyczajów broniących
humanizmu całkowicie oderwanego od Boga i całkowicie skoncentrowanego na
kulcie działania oraz produkcji, wypaczonego przesytem konsumpcji i
przyjemności, nie troszczącego się o niebezpieczeństwo utraty własnej
duszy’”(nr 18).

W świetle nauczania bł. Jana Pawła II, u podłoża sekularyzmu znajduje
się kryzys prawdy, wyrażający się w agnostycyzmie i nowożytnym
racjonalizmie, który „nie toleruje żadnej tajemnicy odnośne człowieka i
Boga („List do Rodzin”, nr 19; dalej LR). Laicyzacja (sekularyzm) wiąże
się nie tylko z odejściem od wiary przeżywanej jako zjednoczenie z
osobowym Bogiem, ale także z licznymi zagrożeniami. Prowadzi ona do
materialistycznej wizji człowieka, a w rezultacie do redukcji lub
całkowitego podważenia godności osoby, negując integralną i adekwatną
wizję człowieka, jego podmiotowość i autentyczną wolność (Encyklika
„Centesimus annus” (1.05.1991), nr 13; dalej CA). Osłabienie wrażliwości
na Boga - napisze Papież w Encyklice „Evangelium vitae” - prowadzi do
osłabienia wrażliwości na człowieka, jego godności i życia (EV, nr 21).
Wyrazem tej sytuacji są różnorakie jawne i ukryte formy zagrożeń
ludzkiego życia, tworzące swoisty „spisek przeciw życiu” oraz „wojnę
silnych przeciw bezsilnym” wpisujące się w tzw. cywilizację śmierci.
Sytuacja ta nabiera w naszych czasach dotąd nieznanego i bardziej
niegodziwego aspektu, jakim jest legalizacja przez prawodawstwo wielu
państw tych nowych form niszczących ludzkie życie (EV, nr 3-4,
10-18,59-68).

1. „Śmierć Boga” pociąga za sobą śmierć człowieka

Zdaniem Papieża, pozbawienie człowieka godności i przysługujących mu
praw, prowadzi do wielorakich postaci przemocy, gdzie „silniejszy” ma
rożne imiona, takie jak: „ideologia, władza ekonomiczna, nieludzki
system polityczny, technokracja, agresywność środków społecznego
przekazu” (Adhortacja „Christifideles laici” (30.12.1988), nr 5; dalej
ChL). Ta sytuacja generalizuje z kolei wciąż nowe nieustające konflikty
pomiędzy osobami, grupami, narodami i państwami, przybierając różne
formy przemocy, terroryzmu i wojny, zagrażając pokojowi (zob. ChL, nr
6).

Ojciec św. podkreslał, że sytuacja wielorakiej przemocy powoduje z kolei
u współczesnego człowieka poczucie zagrożenia, lęk egzystencjalny.
Człowiek obok świadomości zagrożenia biologicznego, ma także świadomość,
że może paść ofiarą przewagi innych jednostek, środowisk, czy też
społeczności. Zdaje sobie sprawę, że może paść ofiarą nacisku, „który
pozbawi go wewnętrznej wolności, możliwości wypowiadania prawdy, o
jakiej jest przekonany, wiary, którą wyznaje, możliwości słuchania głosu
sumienia, który wskazuje prawą drogę jego postępowaniu. Środki bowiem
techniczne, którymi dysponuje współczesna cywilizacja, nie tylko kryją w
sobie możliwości samozniszczenia na drodze konfliktu militarnego, ale
także możliwości „pokojowego” ujarzmienia jednostek, środowisk, całych
społeczności i narodów, które z jakiegokolwiek powodu mogą uchodzić za
niewygodne tym, którzy dysponują odnośnymi środkami i są gotowi
posługiwać się nimi bez skrupułów” (Encyklika „Dives in misericordia”
(30.11.1980), nr 11; dalej: DM).

Osłabienie wrażliwości na Boga i w konsekwencji na człowieka, prowadzi
nieuchronnie do materializmu praktycznego, który sprzyja
rozpowszechnianiu się patologicznego indywidualizmu (wynaturzonej
wolności), utylitaryzmu i hedonizmu, gdzie wartości związane z „być”,
zostają zastąpione przez wartości związane z „mieć”. Ta materialistyczna
wizja człowieka prowadzi z kolei do „poważnego zubożenia relacji
pomiędzy osobami” i takiej sytuacji, „właściwe kryterium, które powinno
przesądzać o uznaniu godności osoby - to znaczy kryterium szacunku,
bezinteresowności i służby - zostaje zastąpione przez kryterium
wydajności, funkcjonalności i przydatności: drugi człowiek jest ceniony
nie za to, kim „jest”, ale za to, co „posiada, czego dokonuje i jakie
przynosi korzyści”. Oznacza to panowanie silniejszego nad słabszym” (EV,
nr 23).

Sekularyzm w prostej konsekwencji wiąże się z odejściem od moralności
Bożych przykazań - Dekalogu, który będąc konkretyzacją prawa
naturalnego, stanowi etyczno-moralny element fundamentu, na którym
powinno być budowane autentyczne życie społeczne.

2. Istota grzechu społecznego

Negacja Boga prowadzi do negacji grzechu, utraty poczucia grzechu.
Papież w tym kontekście mówi o wypaczeniu, martwocie, czy też
znieczuleniu sumień. Zjawisko to jest wysoce niebezpieczne zarówno dla
poszczególnego człoweika, jak i całych społeczeństw, ponieważ poczucie
grzechu jest „ściśle powiązane ze świadomością moralną, z poszukiwaniem
prawdy, z pragnieniem odpowiedzialnego korzystania z wolności” (RP, nr
18).

Wraz z utratą poczucia grzechu, będącą niejako „termometrem” świadomości
moralnej człowieka, grzech rozprzestrzenia się mając coraz częściej
przyzwolenie społeczne, a nawet legitymizację (RP, nr 18). Ta sytuacja
prowadzi do powstawania coraz to nowych grzechów społecznych,
zagrażających życiu społecznemu w jego rożnych dziedzinach. Określenie
grzech społeczny ma znaczenie wyraźnie analogiczne. U podstaw każdego
takiego grzechu znajduje się konkretny grzech osobisty. Gdy Kościół mówi
o „sytuacjach grzechu” lub „grzechu społecznym”, to rozumie je jako
owoc, nagromadzenie i zbiór wielu grzechów osobistych. Papież zamiennie
używa takich terminów jak „grzech społeczny”, „grzech strukturalny”,
„struktury grzechu”, „instytucje grzechu” (RP, nr 16).

W świetle papieskiej refleksji, grzech społeczny można rozumieć trojako
(RP, nr 16). Po pierwsze, mówiąc o grzechu społecznym, zauważamy, że
względu na ludzką solidarność, każdy grzech indywidualny w mniejszym lub
większym stopniu dotyka także innych ludzi. Żaden grzech nie jest nigdy
tylko i wyłącznie do tego, kto go popełnia. Mówimy wtedy o wspólnocie
grzechu. Niektóre jednak grzechy ze względu na ich przedmiot mają
charakter wybitnie społeczny. Są one bezpośrednio skierowane przeciw
drugiemu człowiekowi. Do nich zalicza się grzechy przeciwko: miłości
bliźniego, sprawiedliwości, prawom osoby ludzkiej, wolności drugiego,
dobru wspólnemu i jego wymogom w całej rozległej sferze obowiązków i
praw obywatelskich. Jest to drugi sposób rozumienia terminu grzech
społeczny. Trzecie znaczenie dotyczy stosunków pomiędzy rożnymi
wspólnotami ludzkimi. Związane jest z przeciwstawianiem jednego państwa
innym, jednego narodu drugiemu, grup społecznych sobie nawzajem w łonie
jednego narodu.

Zdaniem Ojca św. utrata poczucia grzechu nie tylko generuje tzw. grzechy
społeczne, ale sprzyja tworzeniu się i utrwalaniu prawdziwych „struktur
grzechu”, co widoczne jest chociażby w kontekście instytucjonalnych
zagrożeń życia ludzkiego (EV, nr 24), oraz w kontekście rożnych form
imperializmu i prawdziwie bałwochwalczego kultu: pieniądza, ideologii,
klasy, czy też technologii (Encyklika Sollicitudo rei socialis
(30.12.1987), nr 36-37).

3. Sekularyzm osłabia rodzinę i naród

Bł. Jan Paweł II przestrzega w swoim nauczaniu, że zeświecczona
cywilizacja, głosząca idee życia ludzkiego bez Boga, stanowi poważne
zagrożenie dla dwóch najbardziej podstawowych i naturalnych społeczności
osób jakimi są rodzina i naród. Laicyzacja wraz z tendencjami
indywidualistycznymi, oraz lansowaną „filozofią” utylitaryzmu i
hedonizmu, prowadzi do desakralizacji małżeństwa i rodziny (List do
Rodzin, nr 19); rozwodów; osłabienia więzi międzyosobowych wewnątrz
rodziny; traktowania dziecka jako intruza i agresora (LR, nr 13-14.
21); pozbawiania małżeństwa i rodziny źródła miłości i wierności, jakim
jest Bóg (zob. LR, nr 6-12,14,20).

Kondycja moralna i jedność rodziny są nieodzowne dla dobra
społeczeństwa. Zdaniem Papieża zagrożenie moralne rodziny oznacza
niszczenie autentycznej substancji społecznej (LR, nr 17). Bowiem zdrowa
i mocna rodzina jest „substancją” narodu prawdziwie suwerennego i
duchowo mocnego (zob. LR, nr 17).

Laicyzacja godzi również we wspólnotę narodową. To zjawisko w sposób
szczególny dotyczy narodu polskiego, którego kultura w dwojaki sposób
jest związana z chrześcijaństwem, o czym przypominał Papież podczas
pielgrzymek do Ojczyzny. Najpierw są to więzy natury historycznej, a
następnie ontologicznej. Oderwanie kultury polskiej, będącej niejako
sercem narodu od jej chrześcijańskich korzeni, prowadzi do zagubienia
własnej tożsamości. Ojciec św. prezentował to zjawisko podczas
przemówienia pożegnalnego na lotnisku w Balicach, w Krakowie, dnia
16.08.1991 r., posługując się obrazem drzewa, które dzięki korzeniom
trwa i rośnie, odcięte zaś od korzeni - musi zginać. Zdaniem Papieża
kultura odrzucająca Boga, w prosty sposób może stać się antykulturą.
Laicyzacja uniemożliwia tworzenie jakiejkolwiek kultury humanistycznej,
niszcząc przeto suwerenność i duchowość narodu, który żyje dzięki swojej
kulturze. Papież podkreśla w swoim nauczaniu również i to, że
laicyzacja, jak pokazuje historyczne doświadczenie ludzkości, chociażby
XX w., stanowi źródło licznych „obłąkanych ideologii” niszczących cale
społeczeństwa.
Laicyzacja prowadząca poprzez wyżej wspomniane propozycje
teoretyczno-praktyczne do „utraty pamięci i dziedzictwa
chrześcijańskiego”, powoduje u współczesnych ludzi lęk przed
przyszłością. Ludzie są zdezorientowani, niepewni, pozbawieni nadziei.
Wielu ludzi, jak zauważa Papież dręczy wewnętrzna pustka i utrata sensu
życia z racji rozpowszechnionej fragmentaryzacji egzystencji. Ta
sytuacja prowadzi do zanikania coraz bardziej przejawów solidarności
międzyludzkiej, co z kolei generalizuje coraz większe poczucie
osamotnienia i pozbawienia uczuciowego oparcia (Adhortacja apostolska
„Ecclesia in Europa” (28.06.2003), nr 7-8).

Czas Wielkiego Postu jest dobrym momentem, aby uzmysłowić sobie,
dlaczego jako poszczególni ludzie i naród polski potrzebujemy Boga „ w
rodzinie, w książce i w szkole” oraz wszędzie tam, gdzie żyje i pracuje
osoba. 

Ks. Mariusz Sztaba

http://www.niedziela.pl/artykul/8647/%E2%80%9EOwoce%E2%80%9D-wojujacego-sekularyzmu-w

Maj 1947 kp. "Grot" i por. "Cyganka" wyszli z lasu (zaraz po ujawnieniu). Widzimy "Grota" z torebką damską w ręku zamiast spluwy ;) Wczoraj po raz pierwszy zobaczyłem to zdjęcie, a dzisiaj wpadłem na pomysł żeby zademonstrować je przy tak wzniosłym temacie.

Pozdrawiam Panią serdecznie

Dziękuję za TO wzruszające zdjęcie
Rodziny ... przez aparat "nowego państwa" wyklętej...
W pierwszej chwili zaskoczenie...
I natychmiast myśl, że to nie przypadek...
TA Wyklęta Rodzina... w tym wpisie...
Jakby symbolem się stała...
Wspólczesny "NOWY ŚWIAT"
Rodzinie... wojnę wypowiedział...
TO trwa już wiele lat...
W tym świecie, pełnym Zła...
Czeka nas nieustanna... o Rodzinę... walka...

Pozdrawiam serdecznie...

Polecam wykład na temat współczesnych zagrożeń dla rodziny. Spotkanie odbyło się 10 stycznia w Łodzi w siedzibie Civitas Christiana.

***

>Paweł VI - ENCYKLIKA HUMANAE VITAE

„Jan Paweł II przyciągał ludzi, ponieważ naprawdę kochał
wszystkich, i ludzie to rozumieli, czuli to i odwzajemniali miłość i
serdeczność” – mówi na łamach (...) „L’Osservatore
Romano” dr Wanda Półtawska.

(przyp.:artykuł z 2012-11-02)

Sławomir Jagodziński

http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/74333,prawdziwe-dobro-jest-trudne.html

Zdjęcie: M.Borwski/
Nasz Dziennik

Sławomir Jagodziński

http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/75738,swiety-zycia-i-rodziny.html

Zdjęcie: /
Reuters

Ks. prof. Andrzej Maryniarczyk SDB

http://www.naszdziennik.pl/mysl/75764,swietosc-ktora-poswiadcza-napor-zla.html

Już 17 maja w Warszawie odbędzie się II Kongres Polskiej Rodziny. Na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego spotkają się przedstawiciele nauki, samorządowcy i działacze społeczni oraz wszyscy, którym leży na sercu dobro rodziny.

Jakie znaczenie dla wspólnoty lokalnej ma rodzina? Jakimi narzędziami samorząd powinien wspierać jej rozwój? Czy Polska szkoła może być przyjazna rodzinie? Co zrobić by w zbliżających się wyborach samorządowych wybrać prorodzinnych kandydatów? Na te pytania odpowiedzą goście II Kongresu Polskiej Rodziny. Wśród prelegentów m.in. Ireneusz Jabłoński, prof. Michał Wojciechowski, Jacek Sapa, prezydenci polskich miast.

Kongres organizowany przez Centrum Wspierania Inicjatyw dla Życia i Rodziny,  to niepowtarzalne okazja do wymiany myśli i doświadczeń z zakresu samorządowej polityki prorodzinnej. Zapraszamy wszystkich zainteresowanych!

II Kongres Polskiej Rodziny, 17 maja 2014, UKSW, Aula Jana Pawła II, ul. Dewajtis 5, godz. 10.30

Szczegóły i zapisy na www.centrumzyciairodziny.org

http://www.pch24.pl/pod-patronatem-pch24-pl--ii-kongres-polskiej-rodziny,22736,i.html

>Demoralizacja w podręcznikach

>Problem był omawiany w Radio Maryja... "Hello Kitty a satanizm"

>Moje dziecko jest opętane...

Fot. D. Niedźwiecka

Powstanie Centrum Wspierania Płodności w Szczecinie to jedno z głównych zadań Fundacji „Donum Vitae”, która chce przywracać nadzieję małżeństwom na poczęcie nowego życia dzięki naprotechnologii, metodzie zgodnej z nauczaniem Kościoła.

Naprotechnologia to dziedzina wiedzy, która zajmuje się zdrowiem prokreacyjnym kobiety i mężczyzny. Przez monitoring i utrzymanie zdrowia rozrodczego kobiety pomaga przywrócić płodność małżeńską.

Fundacja „Donum Vitae” powstała dwa lata temu jako jedna z inicjatyw największego w Polsce i jednego z największych w Europie Marszów dla Życia. W tym roku ulicami Szczecina w maju w manifestacji w obronie życia od poczęcia do naturalnej śmierci przeszło blisko 20 tys. osób.

Powstanie Centrum Wspierania Płodności w Szczecinie jest jednym z długofalowych celów Fundacji. - To ma być miejsce, gdzie małżeństwa, osoby borykające się z trudnościami w zakresie zdrowia prokreacyjnego, będą mogły korzystać z pomocy specjalistów, lekarzy konsultantów naprotechnologii, instruktorów Modelu Creightona, czy wsparcia psychologicznego lub psychoterapeutycznego w nurcie naprotechnologii – tłumaczy Marta Kuśmierek z Fundacji „Donum Vitae”.

Jednym z podstawowych narzędzi naprotechnologii jest tzw. Model Creightona potrzebny do obserwowania cyklu płodności kobiety. – Ściśle określa, w jaki sposób należy prowadzić obserwacje, w jaki sposób uczyć pary małżeńskie, jak prowadzić te obserwacje, żeby było to jak najbardziej precyzyjne narzędzie diagnostyczne – wyjaśnia Kuśmierek. – Para zakłada sobie kartę obserwacji. Dzięki tym obserwacjom, można wyciągnąć pewne konkretne wnioski na temat trudności związanych z poczęciem.

- To całkowicie bezpieczna dla organizmu procedura, w której nie ma interwencji hormonalnej. Polega na skrupulatnym, ale wieloaspektowym zdiagnozowaniu problemu bezpłodności i potem odpowiedniej pomocy organizmowi, żeby płodność mogła powrócić – podkreśla abp Andrzej Dzięga, metropolita szczecińsko-kamieński. – Skuteczność tej metody w skali światowej wskazywana jest na 60-80 proc. – dodaje hierarcha.

- Mamy w Szczecinie osoby, które są po przeszkoleniu w Anglii i USA. Te osoby już od trzech lat prowadzą praktykę w niewielkim zakresie, teraz Fundacja chce wejść w to z większym zasięgiem – dodaje przypomina abp Dzięga. – Błogosławię temu dziełu i ufam, że efekty będą bardzo widoczne. Lata po śmierci Jana Pawła II paradoksalnie zintensyfikowały te działania. Teraz beatyfikacja i kanonizacja jakby dodawały nowego wiatru w skrzydła ludzi, którzy chcą to robić. Podziwiam, wspieram i błogosławię tej inicjatywie.

Św. Jan Paweł II mocno wspierał prof. Thomasa Hilgersa, który jest twórcą naprotechnologii.

http://www.pch24.pl/nie-in-vitro--ale-naprotechnologia--powstaje-osrodek-konsultacji-do-walki-z-bezplodnoscia,23362,i.html

Ks. Łukasz Kadziński

Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił Mariannę Biernacką błogosławioną wraz z innymi 108 męczennikami drugiej wojny światowej 13 czerwca 1999 roku. „Świętujemy zwycięstwo tych, którzy w naszym stuleciu oddali życie dla Chrystusa, oddali życie doczesne, aby posiąść je na wieki w Jego chwale. Słusznie zatem prosimy, abyśmy za ich przykładem wiernie podążali za Chrystusem” - mówił Papież podczas homilii wygłoszonej na uroczystości beatyfikacyjnej.


W dniu 13 lipca Kościół katolicki obchodzi wspomnienie bł. Marianny Biernackiej, która oddała swoje życie w zamian za ocalenie ciężarnej synowej. Jest patronką teściowych, za jej wstawiennictwem modlą się również kobiety, które pragną potomstwa. „...pilna jest potrzeba ponownego odkrycia wartości rodziny i dopomożenia jej wszelkimi sposobami, aby była - zgodnie z Bożym zamysłem - środowiskiem życia, w którym każde dziecko przychodzące na świat zostaje przyjęte od chwili poczęcia z miłością i wdzięcznością; miejscem, gdzie panuje klimat pokoju, który każdemu członkowi rodziny ułatwia harmonijny rozwój osobowy i duchowy”- mówił Jan Paweł II.

Z A P R O S Z E N I E

Wydział Duszpasterstwa Ogólnego
Łomżyńskiej Kurii Diecezjalnej oraz parafia pw. Wniebowzięcia NMP w
Śniadowie serdecznie zapraszają na 2. Diecezjalne Spotkanie Matek i Teściowych, które odbędzie się w niedzielę 13 lipca 2014 roku w Śniadowie.

Program:
godz. 11.00 – powitanie pielgrzymów i intronizacja figury bł. Marianny Biernackiej

godz. 11.10 – konferencja: „Rola babci (matki i teściowej) w wychowaniu
wnuków do wiary i odpowiedzialności” – Monika Wądołowska, psycholog
godz. 11.40 – świadectwo
godz. 12.00 – uroczysta Msza św. w intencji matek i teściowych
godz. 13.00 – Różaniec z modlitwą o uzdrowienie relacji w rodzinie
godz. 13.45 - procesja błagalna z figurą bł. Marianny
godz. 14.00 – koncert ku czci Błogosławionej w wykonaniu artystów scen warszawskich
Zakończenie ok. godz. 15.00

Źródło: www.kuria.lomza.pl

Polecamy:

Wzór matki i teściowej

Błogosławiona teściowa

Bł. Marianna Biernacka

Bo teściowa to druga mamusia

Spotkanie teściowych we wspomnienie bł. Marianny Biernackiej

Bł. Marianna uczy odważnego kroczenia za Chrystusem

2014- Międzynarodowy Rok Rodziny ogłoszony przez ONZ

___

http://www.janpawel2.pl/centrumjp2/1881-patronka-teciowych-b-marianna-biernacka

Zdjęcie: Maria Gurzyńska/Radio Rodzina Kalisz (www.radiomaryja.pl)/
-

Tradycyjnie w pierwszy czwartek miesiąca w sanktuarium św. Józefa w Kaliszu modlono się w intencji rodzin i obrony życia poczętego. Tematem spotkania było hasło: „Błogosławiony Edmund Bojanowski – opiekun dzieci i wspomożyciel rodzin”. Mszy św. przewodniczył i homilię wygłosił ks. bp Jan Wątroba, ordynariusz diecezji rzeszowskiej, przewodniczący Rady ds. Rodziny Konferencji Episkopatu Polski.

Już na początku homilii ks. bp Wątroba mówił, że w każdy pierwszy czwartek miesiąca czciciele św. Józefa gromadzą się w jego sanktuarium w Kaliszu, by modlić się w intencji rodzin, małżeństw i dzieci nienarodzonych. Kaznodzieja przypomniał, że dzisiejsze spotkanie odbywa się w liturgiczne wspomnienie bł. Edmunda Bojanowskiego, które przypada w dzień jego narodzin dla Nieba. – W tym roku przypada także 200. jego rocznica urodzin na ziemi. Te podwójne urodziny są motywem, abyśmy tę modlitwę podjęli pod przewodnictwem bł. Edmunda, który rodzinom poświęcił całe swoje życie – zaznaczył.

Bp Wątroba przybliżył życiorys bł. Edmunda Bojanowskiego, który wyrósł w głęboko religijnej, patriotycznej rodzinie. To wrażliwość na biedę kazała mu zainteresować się losem ubogich. Z tego powodu – jak mówił biskup z Rzeszowa – założył Zgromadzenie Sióstr Służebniczek, które opiekowały się sierotami w ochronkach i schroniskach.

– Bł. Edmund nie założył własnej rodziny, ale jego powołaniem było ojcostwo duchowe wobec dzieci, ludzi chorych i zgromadzenia, jakie założył. A powołaniem ojca jest miłość, która sprzyja rozwojowi nowego życia. Pozostając w stanie wolnym, nie stłumił w sobie ojcowskich uczuć, a dzieci w zamian traktowały go jak własnego ojca – mówił ks. bp Jan Wątroba i dodawał, że Edmund Bojanowski był przekonany, że dzieci trzeba uczyć nie słowem, ale własnym dobrym przykładem.

Skąd Edmund Bojanowski czerpał natchnienie i siły do tak wielu zadań? Ten zapał? Żar wewnętrzny? – pytał kaznodzieja i wyjaśniał, że było kilka źródeł jego świętości. – Edmund był człowiekiem modlitwy. Dzięki tej modlitwie Bóg działał w jego wnętrzu i przemieniał je. Ważnym miejscem spotkania z Bogiem była dla niego świątynia. Ale spotykał się z Bogiem także w czasie codziennych zadań.

Wiele miejsca w jego modlitwie zajmowało dziękczynienie. Za wszystko dziękował, ale też umiał prosić i nie bał się przedstawiać Bogu różnych intencji. Prosił także o modlitwę za siebie.

Za szczyt modlitwy uważał Eucharystię. Dzień bez Mszy św. był dla Edmunda dniem straconym. Sam często z różnych okazji zamawiał Msze św. – opowiadał o życiu błogosławionego pasterz rzeszowski.

Wyjaśnił jeszcze, że pobożność eucharystyczna Bojanowskiego była także na wskroś maryjna. – Od swojej matki tego się nauczył. Całym życiem dziękował Maryi za łaskę odzyskania zdrowia w dzieciństwie. Zawsze traktował Maryję jako swoją doradczynię i Matkę. Niepokalanej oddał wszystkie swe dążenia i plany. Do Niej przychodził w każdym smutku i szerzył nabożeństwo do Matki Bożej, rozdawał Jej obrazki – mówił.

Ks. bp Jan Wątroba podkreślił, że choć od życia Bojanowskiego dzieli nas blisko półtora wieku, to nasz świat, Ojczyzna, Kościół, wspólnoty i rodziny niezmiennie potrzebują takich wzorów i patronów. – On nam przypomina, że najważniejszą szkołą charakteru jest rodzina. To w rodzinnym środowisku kształtuje się nasza wrażliwość na drugiego człowieka, nasza akceptacja dla jego inności, nasza gotowość do spieszenia z pomocą w jego radościach i smutkach. Bł. Edmund kształtował swoją wrażliwość właśnie w rodzinie. Tam uczył się, że nie wolno być obojętnym wobec bliźniego. Jest on też ciągle aktualnym wzorem mężczyzny pochylającego się nad dzieckiem. Stającego w obronie dziecka. Zwłaszcza tego najbardziej bezbronnego, jeszcze nienarodzonego. Jest wzorem mężczyzny gwarantującego bezpieczeństwo. Troszczącego się o potrzeby materialne, ale i duchowe. Mężczyzny opiekuńczego, wyrozumiałego, ale i sprawiedliwego, broniącego przed wpływami zła, przed zgorszeniem i zepsuciem – zaznaczył.

Jak mówił przewodniczący Rady ds. Rodziny KEP, dziś w Polsce bardzo są potrzebni tacy ludzie wśród rządzących, pośród stanowiących prawa, wśród członków różnych komisji, ludzi przygotowujących prawo, dobre ustawy gwarantujące dobro i bezpieczeństwo dziecka. Ludzi przygotowujących programy szkolne i podręczniki.

– Bardzo potrzebni są dziś ludzie serdeczni, którzy jak bł. Edmund z dłonią na sercu i z sercem na dłoni pochylą się nad każdym, kto potrzebuje dobrego słowa, pomocy, obrony przed zagrożeniem, pozytywnej wizji przyszłości i duchowego wsparcia – podkreślił pasterz rzeszowski i dodał, że bł. Edmund jest także wzorem patrioty, dla którego miłość Ojczyzny nie jest pustym frazesem w politycznych zapasach, ale serdeczną troską o narodowe dziedzictwo, o piękno języka, o znajomość historii, kultury, tradycji. – Jest on także przypomnieniem prawdy, że świętość jest dostępna dla każdego. Jest wymownym przykładem skutecznego apostolstwa ludzi świeckich. On całym swym życiem udowodnił, że mężczyzna w szkole Maryi może osiągnąć dojrzałość chrześcijańską, którą może innych zachwycić, a jego zaprowadzić na ołtarze – zakończył homilię ordynariusz rzeszowski.

Po Mszy św. księża biskupi zawierzyli polskie rodziny i obronę dzieci nienarodzonych, a także całą rodzinę bł. Edmunda Bojanowskiego i Zgromadzenie Sióstr Służebniczek opiece św. Józefa. W uroczystości wziął udział o. dr Tadeusz Rydzyk CSsR, dyrektor Radia Maryja.

Na zakończenie ks. bp Edward Janiak podziękował wszystkim zebranym za obecność. – Tyle dobra się dzieje i za nie dziękujemy za pośrednictwem świętych – podkreślał. Biskup kaliski zaznaczył, że dziś ogromną rolę pełnią media, które przekazują informacje. – Kiedy uczestniczyłem w spotkaniu lipcowym Rodziny Radia Maryja na Jasnej Górze, to pomyślałem: „tyle ludzi”. Wcale więc nie dziwię się, że wrogowie Kościoła tak atakują toruńskie media, bo potrafią tysiące ludzi gromadzić na modlitwie. Ojcze Tadeuszu, dziękuję – powiedział.

O. dr Tadeusz Rydzyk prosił o organizację pielgrzymek do św. Józefa na wrzesień. Wtedy to przybędzie do Kalisza cała Rodzina Radia Maryja.

Małgorzata Pabis
http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/90103,najwazniejsza-sz...

>O aktualności nauczania Jana Pawła II, naturalności klauzuli sumienia, o degradacji rodziny i próbach ukazania jej piękna z dr Wandą Półtawską rozmawia Lidia Dudkiewicz

Francja zadziwiła świat wielkim duchowym zrywem w obronie rodziny. Dziś potrzebuje jednak szczególnej modlitwy. Atak na rodzinę trwa. Konsekwencje tego mogą być bardzo poważne – zauważa ks. kard. Philippe Barbarin, arcybiskup Lyonu i prymas Galii. W sobotę pod jego patronatem rozpocznie się 9-miesięczna nowenna za Francję.

W wywiadzie dla tygodnika „Famille chrétienne” ks. kard. Barbarin wyjaśnił, że zawsze trzeba modlić się za swój kraj. Jednakże w czasie wojny i kryzysów ta modlitwa powinna być szczególnie intensywna. Kontekstem rozpoczynającej się nowenny jest „przewrót społeczny” spowodowany przez prawo o tak zwanych małżeństwach jednopłciowych. Choć weszło ono w życie, ks. kard. Barbarin nie ma wątpliwości, że pewnego dnia zostanie obalone. Jest bowiem kłamstwem w majestacie prawa, które pociąga inne kłamstwa, jak choćby to, że dziecko może mieć dwóch ojców albo dwie matki – przywołuje Radio Watykańskie.

Arcybiskup Lyonu przypomina, że Francja odpowiedziała na ten zamach na rodzinę wielkim duchowym porywem w postaci wielomilionowych demonstracji. Takiego zrywu nikt się po niej nie spodziewał. Wcześniej podobne prawa uchwalano w Portugalii, Kanadzie czy Belgii, i nie było tam takich protestów. – W moich modlitwach prosiłem Boga, aby coś się wydarzyło, nie wiedziałem co. No i stało się – zwierza się prymas Galii.

Podkreśla on, że Francuzi dali jasne świadectwo, mówiąc rządzącym: „Macie władzę, ale nie macie do tego prawa. Jest to kłamstwo, którego konsekwencje będą bardzo poważne”. Ks. kard. Barbarin zaznacza, że misja nie została jeszcze spełniona. Nadal trzeba zabiegać o obalenie „małżeństw” jednopłciowych – podaje watykańska rozgłośnia.

W opinii arcybiskupa Lyonu, Francja już dała dowód duchowego przebudzenia. Odezwały się najgłębsze pokłady tego kraju. Katolicy byli siłą napędową tych ponadwyznaniowych demonstracji w obronie rodziny. Kościół wciąż jest wykpiwany, ale zyskał respekt. Prymas Galii przypomina, że Francja, choć niejednokrotnie jak Piotr zaparła się Chrystusa, to jednak Francuzi nigdy nie zatracili bez reszty swej odwagi. Francja ma też cenne chrześcijańskie dziedzictwo, w tym wielkich świętych, do których może się odwoływać. Za to podziwiało ją i nadal podziwia wielu obcokrajowców, między innymi Jan Paweł II, który nazwał ją nawet „wychowawczynią narodów”.

MM
***

Szansa dla Francji

Zdjęcie: arch./ -

Francja podejmuje dziewięciomiesięczną nowennę. Z inicjatywy prymasa tego kraju katolicy odpowiadają modlitwą na atak na rodzinę.

„Francjo, najstarsza córo Kościoła, co zrobiłaś ze swoim chrztem?” – pytał dramatycznie św. Jan Paweł II w czasie pielgrzymki do tego kraju w 1985 roku. Czy te słowa zostały wreszcie usłyszane? Jak podkreśla ks. kard. Philippe Barbarin, arcybiskup Lyonu i prymas Galii, wezwanie to zostanie uszanowane pod warunkiem, że obywatele francuscy zwrócą się razem ku Bogu. Jest na to szansa. Ogromny atak na rodzinę związany z uchwaleniem prawa zezwalającego na tzw. małżeństwa homoseksualne wstrząsnął rzeszami Francuzów. Pokazały to wielotysięczne manifestacje w obronie rodziny. To był impuls do przebudzenia duchowego we Francji. Ale na tym nie koniec. Jak podkreśla ks. kard. Barbarin, reakcja katolików nie może być inna niż podjęcie modlitwy. – Kiedyś kraj był blokowany przez komunistów, dzisiaj stoimy wobec przewrotu wprowadzonego przez prawa nazywane „społecznościowymi” – mówi w jednym z wywiadów. – Nasza misja trwa – podkreśla prymas Galii. – Tak jak Piotr w wieczór Wielkiego Czwartku bardzo często zdradziliśmy Jezusa, ale nie możemy powiedzieć, że Francji brakuje odwagi – zaznacza.

Nowenna za Francję rozpocznie się dziś, 15 listopada, a zakończy 15 sierpnia przyszłego roku, w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Wśród jej warunków są codzienna modlitwa różańcowa, post w pierwsze piątki miesiąca, wspólnotowe rozważanie tekstów maryjnych, zgłębianie nauki Kościoła. Na oficjalnej stronie internetowej nowenny organizatorzy zachęcają do jej propagowania poprzez m.in. umieszczenie jej loga na portalach społecznościowych, rozpowszechnianie przygotowywanych w jej ramach rozważań. Ksiądz kardynał Barbarin zwraca uwagę, że taka forma modlitwy należy do dawnej tradycji Kościoła, której wzorem jest czas, jaki Apostołowie i Maryja spędzili na modlitwie od Wniebowstąpienia do Zesłania Ducha Świętego. Dziewięć miesięcy to również czas trwania stanu błogosławionego i oczekiwania na szczególny dar narodzin dziecka.

Główną intencją modlitwy będzie rodzina i zmiana prawa, które zezwala na tzw. małżeństwa osób tej samej płci. Ksiądz kardynał nie ma wątpliwości, że prędzej czy później zostanie ono ostatecznie zniesione. – Jeżeli chodzi o prawo zezwalające na małżeństwo osób tej samej płci, nie wątpię, że prawda zostanie uznana i że pewnego dnia to prawo zostanie obalone, ponieważ to jest kłamstwo, które pociąga za sobą inne. To wmawianie, że dziecko może mieć dwóch tatusiów czy dwie mamy, nazywa się nawet państwowym kłamstwem – podkreśla ks. kard. Barbarin.

Inicjatywę arcybiskupa Lyonu z uznaniem przyjmują polscy duszpasterze posługujący we Francji. – Kardynał zaproponował pomoc rodzinom w postaci modlitwy całego Kościoła za rodzinę, za Francję. Dziewięciomiesięczna nowenna w tych intencjach to bardzo dobra inicjatywa i pomoc, jaką my, katolicy, możemy świadczyć wszystkim małżeństwom i rodzinom – podkreśla ks. Piotr Szot pracujący w Lyonie.

Małgorzata Bochenek

***
Wszyscy mamy tę samą szansę...
___
Wspierajmy Francję naszą modlitwą...  módlmy się też za polskie Rodziny... za Rodziny całego świata, w którym "NOWE" w życie wchodzi...

Kolejny, szesnasty już Parafialny Ośrodek Formacji Rodziny został otwarty w parafii Matki Bożej z Lourdes na warszawskiej Pradze. Uroczystego otwarcia dokonał ks. abp Henryk Hoser, ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej.

- Rodzina jest sama. Rodzina jest opuszczona. Rodzina jest wystawiana na tyle trudności i pokus, że sama sobie nie daje rady – mówił podczas otwarcia w minioną niedzielę ks. abp Henryk Hoser, z którego inicjatywy powstają kolejne Parafialne Ośrodki Formacji Rodziny.

Misję kanoniczą, która pozwala na prowadzenie ośrodka w parafii Matki Bożej z Lourdes, otrzymała Aneta Kurzyna – informuje diecezja warszawsko-praska.

Podczas wygłoszonej homilii ksiądz arcybiskup zauważył, że zagrożone są zwłaszcza młode rodziny, które przyjeżdżają do Warszawy z całej Polski i osiedlają się w stolicy.

- Zadaniem Parafialnych Ośrodków Formacji Rodziny nie są trzy spotkania czy trzy konferencje dla narzeczonych, ich zadaniem jest towarzyszenie małżeństwu od początku do końca – wyjaśniał ks. abp Henryk Hoser SAC, zaznaczając, że małżeństwo jest narażone na problemy na każdym jego etapie.

- Rodzinie trzeba pomóc. Przede wszystkim przez uświadomienie jej, kim jest i jak powinna istnieć, żeby te wszystkie oczekiwania ślubne spełniły się i później – mówił biskup warszawsko-praski.

Z kolei Małgorzata Walaszczyk, diecezjalny doradca życia rodzinnego diecezji warszawsko-praskiej, tłumaczy: – Formacja służy kształtowaniu świadomości małżonków, aby małżonkowie wiedzieli, czym jest małżeństwo, jak je budować i jak wychowywać dzieci – podkreśla.

W diecezji warszawsko-praskiej jest już szesnaście Parafialnych Ośrodków Formacji Rodziny. Ich celem jest kształtowanie świadomości na temat wartości znaczenia małżeństwa i rodziny w życiu człowieka i życiu społecznym, kryteriów miłości małżeńskiej, warunkującej jej trwałość, wierność i wyłączność, etyki intymności małżeńskiej zbudowanej na znajomości uwarunkowań somatyczno-fizjologicznych, odkrycia Bożego zamysłu wobec ludzkiej seksualności.

Spotkania, które odbywają się w ośrodkach, prowadzone są według autorskiego programu ks. abp. Henryka Hosera „Ewangelizacja intymności małżeńskiej” opartego m.in. na teologii ciała św. Jana Pawła II i „Familiaris consortio”.

MM

Zdjęcie: arch./ -

Wyniki najnowszych badań UNICEF wskazują, że dostępu do podstawowych dóbr, niezbędnych do prawidłowego rozwoju, nie ma ponad 13 mln dzieci w Unii Europejskiej (wraz z Norwegią i Islandią). W Polsce jest to prawie 1,3 mln dzieci. Zaś zgodnie z raportem GUS mamy 0,5 mln dzieci głodnych i niedożywionych.

Bezrobocie, brak stabilnych warunków zatrudnienia, praca nisko wynagradzana i źle zorganizowana przyczyniają się do ekonomicznej destrukcji polskiej rodziny i społeczeństwa. Największą ofiarą takiego systemu jest zawsze dziecko.

Ale czy to ubóstwo materialne to jedyna bieda dotykająca polskie dzieci? A co z biedą duchową, której może nie widać od razu, na pierwszy rzut oka, bo może ukrywać się pod markową odzieżą, najlepszymi zabawkami i najnowocześniejszymi gadżetami…? U podłoża problemu leży bardzo często nieodpowiednie przygotowanie młodych ludzi do zadań małżeńskich i rodzicielskich, które wpływa na kształt przyszłych relacji w nowo powstającej rodzinie. A wyjątkowo wpływa na nowego człowieka, który w tej rodzinie się pojawia, na dziecko. „Przyjęcie, miłość, szacunek, wieloraka i jednolita służba – materialna, uczuciowa, wychowawcza, duchowa – każdemu dziecku, które przychodzi na ten świat, winny stanowić zawsze charakterystyczną i nieodzowną cechę chrześcijan, a zwłaszcza rodzin chrześcijańskich tak, aby dzieci mając możliwość wzrastania ’w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi’, wnosiły swój cenny wkład w budowanie wspólnoty rodzinnej i w samouświęcenie rodziców” – pisał św. Jan Paweł II w „Familiaris consortio”.

Potrzeba formacji rodziców

Odpowiedzią na potrzebę kształtowania odpowiedzialnego rodzicielstwa, które jest jedyną drogą zabezpieczenia dziecka przed wszelką biedą, jest idea Parafialnych Ośrodków Formacji Rodziny działających przy Duszpasterstwie Rodzin Diecezji Warszawsko-Praskiej.

Powstały one z inicjatywy JE ks. abp. Henryka Hosera SAC we współpracy z Diecezjalnym Duszpasterstwem Rodzin dla małżeństw, narzeczonych, młodzieży i rodziców.

Anna Warwińska, posługująca drugi rok w Parafialnym Ośrodku Formacji Rodziny działającym przy bazylice Najświętszego Serca Jezusowego na warszawskiej Pradze, wskazuje, jak bardzo skomplikowana jest sprawa biedy, której doświadcza dziś dziecko.

– Moim zdaniem, problemy dzieci to zazwyczaj problemy rodziców. Uzależnienia, związki kohabitacyjne, tzw. wtórne małżeństwa, gdzie jest przybrana mama albo przybrany tata, przybrane rodzeństwo, z którym też nie jest łatwo nawiązać relacje, bo często oparte są na zazdrości czy zawiści – stwierdza. – Bieda materialna, owszem, również jest problemem, ale wydaje mi się, że problemem wtórnym, związanym z niewydolnością rodziców odpowiedzialnych za dzieci. W przypadku, gdy widzimy głód, brak zadbanej odzieży, kierujemy potrzebujących do instytucji pomocowych – wyjaśnia pani Anna.

Problemy rodziców – dramat dziecka

Uważnie obserwując współczesne rodziny, można stwierdzić, że brakuje synchronizacji w kształtowaniu całego człowieka, a czasem nawet w ogóle świadomości istnienia jego cielesno-duchowej jedności oraz konieczności podjęcia nieraz trudnej i wymagającej pracy formacyjnej. Dla dzieci może to oznaczać ogromne problemy ze startem w dorosłe życie w przyszłości.

– Zasadniczy problem leży w ubóstwie duchowym. Źródłem tych dylematów, moim zdaniem, jest brak umiejętności życia rodziców w małżeństwie, ich niewydolność emocjonalna, często nieumiejętność podjęcia postawy miłości, życia dla drugiej osoby przy zachowaniu własnej godności – mówi pani Anna. Dodaje, że trudno opisać wszystkie sytuacje, z którymi łączą się dramaty dzieci, ale na pewno dużym problemem jest dziś uzależnienie od alkoholu rodziców i brak jedności małżonków, a w konsekwencji bardzo powszechne rozwody.

To rodzi u dzieci brak poczucia bezpieczeństwa, który skutkuje problemami w szkole, apatią, ale też szukaniem poczucia bezpieczeństwa wśród rówieśników

– Życie w tzw. trudnej rodzinie powoduje, że takie dziecko w przyszłości samo staje się narzeczonym, który nie potrafi wejść w zdrową relację małżeńską. I to jest największe nieszczęście – dodaje.

Dobrze przygotować narzeczonych

Dobre przygotowanie do życia małżeńskiego i rodzinnego może zapobiec wielu dramatom w przyszłości. I ku temu zmierza właśnie działalność Ośrodków Formacji Rodziny. – Adresatami programu są zazwyczaj narzeczeni odbywający kurs przedmałżeński i spotkania w poradni małżeńskiej. Młodzi mają obawy co do trwałości swoich związków, mają świadomość obciążeń wynikających z nieprawidłowego funkcjonowania rodzin pochodzenia. Sami siebie też określają dziećmi z trudnych związków. Przepracowanie podczas kursu tych trudnych treści zachęca ich do wzięcia udziału w dalszej formacji, już w małżeństwie. Mają świadomość, że to życie nie jest usłane różami. Zwłaszcza w tym specyficznym środowisku, w którym obracają się tutaj, na Pradze – opowiada pani Warwińska. – Stąd też nasza praca u podstaw, skupiona na narzeczonych, aby zrozumieli, na czym polega świadome rodzicielstwo. Mówi się, że szczęśliwe dziecko to takie, które ma mamę, która kocha tatę, i tatę, który kocha mamę. Często dla narzeczonych jest to odkrywcze. Tak bardzo są skupieni na sobie, na przygotowaniach do ślubu, że trudno im to uświadomić. Jednak przy okazji chociażby spotkań w poradni, podczas których uczy się narzeczonych obserwacji płodności kobiety, można przemycić tematy związane właśnie z rodzicielstwem.

Formacja rodzinna

– Na tyle młoda i jeszcze nie dość rozreklamowana jest dziedzina duszpasterstwa rodzin, kojarzona głównie z przygotowaniem narzeczonych do małżeństwa, że trudno jest nam docierać do małżeństw – przyznaje Anna Warwińska.

Bo Ośrodki Formacji Rodziny są czymś więcej niż tylko poradniami życia rodzinnego…

– Działalność ośrodków skupiona jest na całej rodzinie. Jeśli chodzi o profilaktykę, gdy małżeństwo decyduje się na formację, ich rodzina jest objęta wsparciem całościowo. (Narzeczeni, już w trakcie trwania kursu przedmałżeńskiego, są zachęceni atrakcyjną warsztatową formą do podjęcia tej formacji). Są możliwe spotkania z psychologiem, pedagogiem, spotkania indywidualne z dzieckiem, ale także w obecności rodziców i terapeuty – opowiada pani Anna.

– Naszym celem jest nie dopuścić do tragedii, bo zwykle ludzie szukają pomocy dopiero w kryzysie. Chcemy, żeby nasza pomoc miała jednak też charakter profilaktyczny, a nie już pomocowy. Jest m.in. temat związany z budowaniem wspólnej hierarchii wartości, dzięki któremu dziecko może osiągnąć poczucie bezpieczeństwa, wie, co jest w rodzinie ważne, wie, w jakich ramach moralnych może funkcjonować – wyjaśnia.

Czy wyruszający na odkrycie największego bogactwa świata wybiera się w podróż ot tak, bez żadnego przygotowania? Bez właściwych narzędzi? A gdy je znajdzie, czy to już koniec jego pracy i spokojnie może osiąść na laurach samozachwytu i spełnienia? Im cenniejszy diament, tym większe starania i zabiegi, by zachować go w jak najlepszej kondycji, tym więcej czujności, by uchronić go przed skazami i uszkodzeniami. Daru życia ludzkiego nie można porównywać z żadnym bogactwem świata!

A jednak w gonitwie za codziennymi marnymi ochłapami tak wielu lekceważy troskę o rozwój największych bogactw, które zostały im – zupełnie za darmo i bez żadnej zasługi – podarowane! O dary miłości rodzinnej, których nie można zaprzepaścić! Tylko ta miłość, oparta na miłości małżeńskiej rodziców, może być siłą sprawczą prawidłowo funkcjonujących relacji, które w przyszłości zapewnią dziecku pewne, odpowiedzialne, ale też pełne radości stawienie czoła dorosłości.

Już przygotowujący się do małżeństwa narzeczeni muszą kształtować w sobie świadomość dynamicznego bogactwa osobowości nowego człowieka, który pojawi się w ich rodzinie. Jako pierwsi odpowiedzialni za ten bezcenny skarb muszą wymagać od siebie więcej!

Nieodzowna jest formacja: wytrwała, nastawiona na całego człowieka, już od najwcześniejszych lat jego życia. Konieczna jest pomoc tych, którzy go kochają, pomoc, która zapewni przestrzeń wzrostu najwyższym wartościom świadczącym o dojrzałym człowieczeństwie.

Monika M. Zając
http://www.naszdziennik.pl/mysl/118239,zawalczyc-o-dziecko.html

***
Pozwolę sobie pdłączyć też do tego wpisu pokrewne wpisy:
>Antykatolicka koncepcja małżeństwa według Marcina Lutra - Ks. prof. Tadeusz Guz
>Skarb edukacji domowej

"Dziecko i bezmiar. Dziecko i wieczność. Dziecko -
pyłek w przestrzeni. Dziecko - moment w czasie”.
Janusz Korczak, Jak kochać dziecko

Św. Jan Paweł II wskazał w encyklice „Evangelium vitae”, że „Boże Narodzenie objawiło również głęboki sens każdych ludzkich narodzin i ukazuje, że radość mesjańska jest fundamentem i wypełnieniem tej radości, jaką przynosi każde dziecko przychodzące na świat (por. J 16, 21)” (nr 1) oraz to, że „prawdziwie wielka jest wartość ludzkiego życia, skoro Syn Boży przyjął je i uczynił miejscem, w którym dokonuje się zbawienie całej ludzkości” (nr 33).

Okres Bożego Narodzenia - kiedy wpatrujemy się w Bożą Dziecinę - jest dobrym czasem, aby zastanowić się nad niezbywalną wartością każdego ludzkiego życia i godnością dziecka, szczególnie w kontekście utylitarystycznego podejścia do niego (wylicza się, ile kosztuje kształcenie i wychowanie dziecka) oraz lansowanego, absurdalnego „prawa do posiadania dziecka” (przywoływane jest ono przez zwolenników procedury in vitro).

MAŁŻEŃSTWO - DZIECKO - RODZINA

Jan Paweł II przypominając, w adhortacji Familiaris consortio że instytucja małżeństwa i miłość małżeńska są skierowane ku rodzeniu i wychowaniu potomstwa, w którym znajdują swoje uwieńczenie, pisał, że „w swej najgłębszej rzeczywistości miłość jest istotowo darem, a miłość małżeńska, prowadząc małżonków do wzajemnego «poznania», które czyni z nich «jedno ciało», nie wyczerpuje się wśród nich dwojga, gdyż uzdalnia ich do największego oddania, dzięki któremu stają się współpracownikami Boga, udzielając daru życia nowej osobie ludzkiej. W ten sposób małżonkowie, oddając się sobie, wydają z siebie nową rzeczywistość-dziecko, żywe odbicie ich miłości, trwały znak jedności małżeńskiej oraz żywą i nierozłączną syntezę ojcostwa i macierzyństwa” (nr 14).

Powoływanie do życia nowej istoty ludzkiej, to tajemnica i współpraca małżonków z Bogiem - Dawcą wszelkiego życia. W tym personalistycznym i głęboko humanitarnym oraz mądrościowym kontekście, który przerasta biologiczne i techniczne ujmowanie nowego życia, dziecko jawi się jako najcenniejszy dar małżeństwa, a nie wynik wyegzekwowanego „prawa” do posiadania dziecka. Papież w „Liście do rodzin” uczył, że „geneza człowieka - to nie tylko prawa biologii, to równocześnie stwórcza wola Boga. Należy ona do genealogii każdego z synów i córek ludzkich rodzin. Bóg «chciał» człowieka od początku - i Bóg go «chce» w każdym ludzkim poczęciu i narodzeniu. Bóg «chce» człowieka jako istoty do siebie podobnej, jako osoby. Człowiek ten - każdy człowiek - jest stworzony przez Boga «dla niego samego»” (nr 9).

Czy małżonkowie mają prawo do posiadania dziecka? Czy ktokolwiek ma prawo do posiadania dziecka? Absolutnie nie! Każde dziecko jest darem, osobą, a nie rzeczą, którą można zamówić, kupić, wybrać, a może zamienić! Kościół jest świadomy bólu niepłodnych małżonków, dlatego Jan Paweł II pisał w Familiaris consortio, że „nie należy (...) zapominać, że także wówczas, kiedy zrodzenie potomstwa nie jest możliwe, życie małżeńskie nie traci z tego powodu swojej wartości. Niepłodność fizyczna może bowiem dostarczyć małżonkom sposobności do innej, ważnej służby na rzecz życia osoby ludzkiej, jak na przykład adopcja, różne formy pracy wychowawczej, niesienie pomocy innym rodzinom czy dzieciom ubogim lub upośledzonym” (nr 14).

ŹRÓDŁA PRZEDMIOTOWEGO TRAKTOWANIA DZIECKA

Papież-Polak w przywoływanym już „Liście do Rodzin” trafnie wskazywał na współczesne źródła przedmiotowego podchodzenia do życia i dziecka. Zdaniem Papieża nowożytny racjonalizm dokonał radykalnego przeciwstawienia ducha i ciała w człowieku. Ciało ludzkie zostało oderwane od ducha i myśli, stając się „tworzywem”, podobnie jak ciała zwierząt. Ciało bowiem nie żyje już z ducha, ani też duch nie ożywia już ciała. A przecież osoba ludzka to „ciało uduchowione” i „duch ucieleśniony”. Ten dualizm w rozumieniu człowieka (tzw. „cywilizacja neomachejska”) doprowadził do pojmowania ludzkiego seksualizmu jako „terenu manipulacji i eksploatacji”.

Ojciec św. w związku z powyższymi stwierdzeniami pisał: „racjonalizm nowożytny nie toleruje tajemnicy. Nie toleruje tej tajemnicy, jaką jest człowiek: mężczyzna i kobieta. Nie przyjmuje do wiadomości, że pełna prawda o człowieku została objawiona w Jezusie Chrystusie. Nie toleruje zwłaszcza «wielkiej tajemnicy», tej, którą głosi List do Efezjan, i radykalnie ją zwalcza (chodzi o małżeństwo mężczyzny i kobiety). Dla racjonalizmu nie do pomyślenia jest Bóg, który jest Odkupicielem, ani tym bardziej Bóg, który jest «Oblubieńcem», źródłem absolutnym wszelkiej miłości oblubieńczej między ludźmi. Nowożytny racjonalizm niesie z sobą radykalnie inną interpretację stworzenia oraz interpretację sensu ludzkiej egzystencji. Skoro nie ma dla człowieka perspektywy Boga, który kocha i przez Chrystusa powołuje do życia w Nim i z Nim, skoro rodzina nie stanowi uczestnictwa w «wielkiej tajemnicy», zatem to, co pozostaje, to tylko wymiar doczesny życia. Pozostaje życie doczesne jako teren walki, walki o byt, walki o korzyści przede wszystkim ekonomiczne” (nr 19).

Zdaniem Jana Pawła II innym źródłem trującym mentalność współczesnego człowieka jest utylitaryzm, będący wyrazem „cywilizacji technicznej” wydającej owoce „w postaci mentalności konsumpcyjnej i anty-natalistycznej” (nr 13). Analizując tę cywilizację pisał w Liście do Rodzin, że „utylitaryzm to cywilizacja skutku, użycia - cywilizacja «rzeczy», a nie «osób»; cywilizacja, w której osoby stają się przedmiotem użycia, podobnie jak używa się rzeczy (...). Aby się o tym wszystkim przekonać, wystarczy przyglądnąć się choćby pewnym programom wychowania seksualnego, które wprowadzane bywają w szkołach, często mimo sprzeciwu, a nawet protestów ze strony wielu rodziców. A dalej cały trend «proaborcyjny», który usiłuje się ukryć poza pojęciami «prawa wyboru» («pro choice») ze strony obojga małżonków, a w szczególności kobiety” (nr 13).

Mentalność cywilizacji użycia widoczna jest także we współczesnym języku - nowomowie, która zamazuje realną rzeczywistość, a „kreuje” nową, iluzoryczną (co jest charakterystyczna dla wszystkich ideologii). I tak w cywilizacji użycia, w miejsce terminu „prokreacja”, który wskazuje na współpracę małżonków z Bogiem - Kreatorem, zadomowiła się nazwa „reprodukcja”, redukująca ludzkie poczęcie do wymiaru biologicznego, technicznego i mechanicznego. Reprodukuje się zwierzęta, żywność genetycznie modyfikowaną - i w myśl utylitaryzmu - można także reprodukować człowieka - dziecko!

Technokratyczne podejście do procesu przekazywania życia sprawia, że zanika cudowne wydarzenie jakim jest poczęcie. Odrzucenie prawdy o życiu jako darze, odrywa pojęcie „dziecka” od pojęcia „zrodzenia”, ustawiając rodzicielstwo poza ramami człowieczeństwa na rzecz biologicznej rozrodczości i techniki. Miejsce relacji zrodzenia i rodzicielstwa zajmuje relacja panowania. Relacja zrodzenia jest relacją miłości i służby. Reprodukcja człowieka sprzyja natomiast wytworzeniu się mentalności i relacji posiadania, którymi rządzą takie same zasady, jak z pojawiającymi się rzeczami i produktami. Życie, które nie jest już „rodzone” jawi się jako efekt produkcji, albo hodowli. Małżeństwo zastępuje maszyna, a miłość zostaje wyparta przez technologię. Aby zapobiec tym niebezpiecznym i niszczącym zjawiskom należy sobie uzmysłowić podstawowy fakt, że właściwym i jedynym miejscem godnego przekazywania życia jest akt małżeński.

DZIECKO W CENTRUM CYWILIZACJI ŻYCIA I MIŁOŚCI

Aby skutecznie przeciwstawić się zasygnalizowanym powyżej złym tendencjom, należy budować cywilizację życia i miłości, a dziecko spostrzegać jako dar i zadanie, a nie jako towar, albo intruza. Filarami tej cywilizacji są: prymat osoby nad rzeczą, prymat być nad mieć, ducha nad materią, etyki nad techniką, miłosierdzia nad sprawiedliwością. To znaczy, że dobro i godność osobowa każdego człowieka - w tym możliwość przychodzenia na świat w sposób ludzki i intymny, bez ingerencji osób trzecich - są ważniejsze, niż techniczne możliwości powoływania nowego życia ludzkiego w sposób sztuczny, in vitro. To, co technicznie jest możliwe, nie oznacza zarazem, że jest etycznie godziwe.

Takie rozumienie życia i godności dziecka jest bliskie każdemu człowiekowi dobrej woli. Potwierdza to przykład życia i nauczania Janusza Korczaka, który nie był chrześcijaninem, ale Jan Paweł II nazwał go „symbolem prawdziwej religii i moralności”.

Stary Doktor w wielce inspirującej książce pt.: „Jak Kochać dziecko”, pisanej w polowym lazarecie na froncie, podczas I wojnie światowej, wielokrotnie zastanawiał się nad cudem poczęcia i istnienia dziecka podkreślając, że nie ma dziecka, ale jest człowiek! Mówiąc to, sprzeciwiał się traktowaniu dziecka - niezależnie w jakiej jest fazie rozwojowej - jako kogoś mniej znaczącego i wartościowego, w porównaniu z dorosłym człowiekiem.

Kroczak zastanawiając się nad tym, czy dziecko będąc tak mocno związane z matką w okresie stanu błogosławionego jest jej własnością, pisał:
„Powiadasz: «Moje dziecko». Kiedy, jeśli nie w okresie ciąży, masz do tego największe prawo? Bicie małego jak pestka brzoskwini serca jest echem twego tętna. Twój oddech daje i jemu tlen powietrza. Wspólna krew przebiega w nim i w tobie, a żadna czerwona krwi kropla nie wie jeszcze, czy pozostanie twoja lub jego, czy wylana będzie i umrze jako danina, która pobiera tajemnica poczęcia i porodu. Kęs chleba, który żujesz, to dla niego materiał do budowy nóg, na których biegać będzie, skory, która je będzie odziewać, oczu, patrzeć będzie, mózgu, w którym myśl zapłonie, rak, które do Ciebie wyciągnie, uśmiechu, z którego zawoła: „mamo”!

Razem macie przeżyć stanowcza chwilę: wspólnie wspólnym bólem cierpieć będziecie. Uderzy dzwon - hasło: Gotowe.

I jednocześnie ono powie: «Chce żyć własnym życiem», a ty powiesz: «Żyj teraz własnym życiem». Silnymi skurczami trzewi wyrzucać je będziesz, nie dbając o jego ból, mocno i stanowczo przedzierać się ono będzie, nie dbając o twój ból. Brutalny akt. Nie - i ty, i dziecko - wykonacie sto tysięcy drgań niedostrzegalnych, subtelnych, cudownie zręcznych, by zabierając swój dział życia nie zabrało więcej, niż się z prawa należy - powszechnego, odwiecznego.

«Moje dziecko».
Nie, nawet w ciągu miesięcy ciąży ani w godzinach porodu dziecko nie jest twoje” .
Niech okres Bożego Narodzenia stanie się dla nas okazją do zadziwienia nad tajemnicą życia i darem każdego dziecka oraz wdzięczności Bogu, prawdziwemu Dawcy życia.

Ks. Mariusz Sztaba
http://www.niedziela.pl/artykul/13266/Dziecko-dar-i-zadanie-czy-intruz

Kościół chce pokazać światu prawdziwą rodzinę, prawdziwych małżonków, połączonych sakramentalnym węzłem. Wymowne jest to, że ta kanonizacja odbędzie się najprawdopodobniej w czasie synodu biskupów, który będzie kontynuował rozważania na temat rodziny – o kanonizacji błogosławionych Zelii i Ludwika Martinów mówi o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD, konsultor Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

W ostatnich dniach dowiedzieliśmy się, że niebawem będziemy świadkami kanonizacji rodziców św. Tereski.

Wymowne jest to, że ta kanonizacja odbędzie się najprawdopodobniej w czasie synodu biskupów, który będzie kontynuował rozważania na temat rodziny. Poprzez tę kanonizację Kościół chce pokazać światu prawdziwą rodzinę, prawdziwych małżonków, połączonych sakramentalnym węzłem, rodziców dziewięciorga dzieci. Małżonkami tymi są Zelia i Ludwik Martin. Obydwoje w młodzieńczym wieku pragnęli wstąpić do zakonów. Jednak obojgu odmówiono ze względu na zły stan zdrowia czy inne okoliczności. Ludwik został więc zegarmistrzem, a Zelia założyła zakład koronkarski. Spotkali się, poznali się, zawarli małżeństwo i było to 12 lipca. Ten też dzień - w dniu beatyfikacji, jaka miała miejsce 19 października 2008 roku – został wybrany na dzień ich liturgicznego wspomnienia. To ma już swoją wymowę.

Jak już mówiłem, rodzice ci wydali na świat dziewięcioro dzieci. Czworo z nich zmarło w wieku niemowlęcym i wczesnym dzieciństwie. Pozostałe córki wszystkie zostały zakonnicami: cztery karmelitankami bosymi i jedna wizytką. Najmłodsza z nich – św. Teresa od Dzieciątka Jezus, doktor Kościoła, najbardziej rozsławiła rodzinę. Powiedziała o swoich rodzicach takie zdanie, że Pan Bóg dał jej rodziców bardziej godnych nieba niż ziemi. Trzeba tu jednak jasno powiedzieć, że Zelia i Ludwik będą kanonizowani nie dlatego, że córka jest bardzo znaną w całym Kościele świętą, ale dlatego, że oni sami wiedli bardzo świętobliwe życie. Wszystko to było badane w czasie procesu beatyfikacyjnego. Zauważmy, że on toczył się oddzielnie dla Zeli i oddzielnie dla Ludwika. I tak było aż do ogłoszenia dekretu o heroiczności ich cnót, co miało miejsce w 1994 roku za pontyfikatu św. Jana Pawła II. Dopiero potem Papież polecił wydrukować wspólny ich obrazek, ułożyć modlitwę, w której przyzywano by wstawiennictwa obojga jako małżonków.

W ten sposób został wyproszony cud do ich beatyfikacji...

Chodziło o uzdrowienie chłopca – Piotrusia, który urodził się z wielkimi deformacjami płuc. Lekarze nie dawali żadnej nadziei. Stroskani rodzice, zainspirowani przez karmelitów bosych, zaczęli modlić się za wstawiennictwem tych czcigodnych Sług Bożych. W ten sposób wyprosili dla swojego syna cud uzdrowienia. Piotruś wraz z rodzicami był w 2008 roku na beatyfikacji w Lisieux. Dziś jest chłopcem bardzo żywotnym. Kiedyś był nawet przyjęty na audiencji przez obecnego Papieża Franciszka.

To nie jest jedyny cud, który znamy. Wydaje się, że małżonkowie, którzy stracili czwórkę dzieci wiedzą czym jest ból i cierpienie rodziców i pomagają rodzinom...

Cud, który jest badany do kanonizacji, wydarzył się w Hiszpanii. Dziewczynka o imieniu Carmen przyszła na świat w 28 tygodniu ciąży. Lekarze i położna kazali rodzicom przygotować się na najgorsze. O dziwo, dziecko przyszło na świat na trzy dni przed beatyfikacją Zelii i Ludwika, a w samo wspomnienie św. Teresy od Jezusa – 15 października 2008 roku. Stroskani rodzice, zachęceni przez karmelitów z Walencji, zaraz zaczęli modlić się do świątobliwych rodziców. Udali się też do ich relikwii, które akurat pielgrzymowały w Hiszpanii i prosili o łaskę życia i zdrowia dla córki. Zostali wysłuchani. Sami lekarze nie potrafili wytłumaczyć tego co się stało. Został przeprowadzony proces kanoniczny o tym cudzie w diecezji walenckiej w Hiszpanii, a następnie akta przekazano do Watykanu i chyba niebawem dekret o cudzie zostanie ogłoszony, skoro prefekt Kongregacji zapowiedział nam, że w październiku odbędzie się kanonizacja błogosławionych małżonków. A skoro mówi to prefekt, najwyższy zwierzchnik tegoż urzędu Stolicy Apostolskiej, to chyba wie co mówi. Ks. kardynał Amato mówił to podczas swojego wystąpienia na temat powszechnego powołania do świętości zorganizowanego przez Księgarnię Watykańską. Mówiąc tam o powszechnym powołaniu do świętości, ks. kard. Amato podkreślał, że wezwani są do niej nie tylko duchowni, ale także ludzie świeccy, którzy stanowią przecież większość w Kościele. Wskazał, że spośród ludzi świeckich mamy wspaniałe przykłady życia zaangażowanego w realizowanie Ewangelii.  

Dziś rodzina, małżeństwo, przeżywa ogromny kryzys. I dziś Kościół daje nam wzór świętej rodziny...

Rzeczywiście panuje dziś kryzy rodziny, szerzą się różne ideologie, które podważają wartość rodziny i małżeństwa. Ideologia gender przenika i do naszej Ojczyzny.
I właśnie teraz Kościół pokazuje nam w kontekście tego kryzysu małżeństwa, w kontekście rozważań synodalnych, które też budzą pewien niepokój, Kościół stawia nam przed oczy małżonków, którzy zrealizowali swoje powołanie do świętości w sakramentalnym małżeństwie. Małżonków, którzy nie lękali się przekazać życia wielu dzieciom. Jest to bardzo wymowne. Jest to znak sprzeciwu wobec tych nowoczesnych prądów, które krytykują prawdziwe sakramentalne małżeństwa, które dopuszczają pseudo małżeństwa osób tej samej płci i zezwalają im na adopcję dzieci. A czynią to parlamenty nawet niektórych państw europejskich, mimo że nasza kultura była stworzona przez Ewangelię i powinien ją wyróżniać etos chrześcijańskich.

Dziękuję za rozmowę
pam
http://www.pch24.pl/wzor-swietosci-dla-malzonkow,34687,i.html