Co oznacza dzisiejszy wyrok TSUE w sprawie "pieniędzy za praworządność"?

 

Nie lubię być złym prorokiem, szczególnie jeśli chodzi o naszą suwerenność i niepodległość w ramach Unii Europejskiej, ale 10 maja 2021 roku napisałem tekst, w którym zawarłem m.in. takie konstatacje:

 

 

Wydawało mi się, że po tym fakcie zaskarżanie przez Polskę i Węgry tego mechanizmu do TSUE było bezcelowe albo jedynie pozorowane, ale w sumie chodziło tak naprawdę o sądowe określenie zakresu stosowania tego mechanizmu, bo oba kraje uważały, że one wykraczają poza podstawy traktatowe, które są ujęte w traktatach przyjętych i zaakceptowanych przez kraje UE, przez poszczególne narody i pod tym względem może i celowe było owo zaskarżenie. 

 

Jednak jeżeli ktoś myślał, że w tym obszarze wyrok TSUE może być dla Polski i Węgier przychylny to wykazał się dużą dozą naiwności. 

 

W uzasadnieniu tego wyroku napisano m.in., że:

 

 

To uzasadnienie dla niektórych jest jakąś osłodą, bo niby dzisiejszy wyrok tak naprawdę ma dotyczyć sytuacji ściśle związanej z sytuacją, gdy ewentualne naruszenie zasad państwa prawnego ma lub może mieć negatywny wpływ na należyte zarządzanie finansami budżetu UE lub na ochronę jej interesów finansowych. Wskazują oni, że jest to realizacja polskich i węgierskich żądań negocjacyjnych w 2020 roku czyli ten mechanizm ma wąskie, ograniczone do spraw budżetowych, rozumienie [2].

 

Tak rozumując rzecznik rządu Piotr Müller powiedział - przy zastrzeżeniu, iż "tego typu działania, które rozszerzają traktaty unijne, odbieramy negatywnie" - że "przepisy, które zostały przyjęte przez Radę UE, mogą być stosowane tylko i wyłącznie w ściśle określonych sytuacjach i tylko w momencie, kiedy potencjalne naruszenia w kraju członkowskim miałyby bezpośredni wpływ na funkcjonowanie budżetu UE (...) a weryfikacją i kontrolą tego, czy środki unijne są wydatkowane zgodnie z prawem zajmuje się Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (...) i jest wiele krajów, "wypadają dużo gorzej niż Polska, jeżeli chodzi o przestrzeganie zasad, które sprawdzają i weryfikują instytucje unijne (...) "To są takie kraje jak Grecja, Chorwacja, Słowenia, Portugalia, Włochy, Niemcy, Słowacja, Rumunia, Bułgaria czy Węgry. To są kraje Unii Europejskiej, które w ramach kontroli, które realizuje OLAF wskazywane są jako te kraje, które wypadają gorzej w zakresie prawidłowości wydatkowania środków unijnych" [3].

 

Wskazywane jest też, że "w hipotetycznej sytuacji w której Komisja rozważałaby uruchomienie postępowania na mocy rozporządzenia o praworządności, musiałaby ona znaleźć poparcie dla swoich działań obejmujące minimum 55% państw członkowskich reprezentujących przynajmniej 65% ogółu ludności, co w mieniającej się sytuacji politycznej na kontynencie wcale nie jest oczywiste" [2].

 

Tyle tylko, że zaklinanie rzeczywistości nic nie daje i dawać nie będzie. Faktem jest, że ten mechanizm "pieniądze za praworządność" został uznany jako prawnie dopuszczalny w UE i świadczy, że organy i elity unijne mają za nic ustalenia traktatowe i spokojnie oraz z sukcesem cały czas próbują je obchodzić. 

 

A uzasadnienie i pokładanie w nim jakiejś nadziei? No cóż... "diabeł zawsze tkwi w szczegółach". Proszę jeszcze raz przeczytać np. ten fragment tegoż uzasadnienia mówiący, że mechanizm ten zastosowany może być w takiej sytuacji, gdy: "...naruszenia te (zasad państwa prawnego) wpływają lub stwarzają poważne ryzyko wpływu – w sposób wystarczająco bezpośredni – na należyte zarządzanie finansami w ramach budżetu Unii lub na ochronę jej interesów finansowych".

 

Kluczowym jest tu zwrot: "stwarzają poważne ryzyko wpływu"! Cóż to bowiem znaczy? Ano dosłownie nic, ale w tym "nic" można zawrzeć wszystko, co sobie elity unijne wymyślą i zawsze mogą - nawet karkołomnie - wskazać, że jakieś działania mogą mieć wpływ na wykorzystanie budżetu unijnego i należy użyć mechanizmu "pieniądze za praworządność". Zresztą też przecież sama unijna praworządność jest terminem pozwalającym zawrzeć niemal wszystko, co się zamarzy tym elitom. Tak więc doszukiwanie się jakichś pozytywów wyroku TSUE jest już a'priori bezsensowne. 

 

Oczywiście zawsze istnieje organ, do którego możemy się zwrócić, gdybyśmy nie zgadzali się na użycie omawianego mechanizmu wobec naszego kraju. Tym organem jest... TSUE... a jaki ten trybunał może wydać wyrok, to chyba spokojnie i z całkowitą pewnością możemy przewidzieć. 

 

Reasumując. Systematycznie i z coraz większym impetem unijno-lewacki plan budowy Jednego Państwa Europa powoli staje się faktem a nasza suwerenność i niepodległość może już niedługo być tylko wspomnieniem. No chyba, że... ten Eurokołchoz jakoś się rozpadnie lub powróci na drogę ojców założycieli integracji europejskiej jako związku państw - Europy Ojczyzn. Jeżeli jednak tak się nie stanie lub nie będzie żadnych tego typu perspektyw, to jednak warto pomyśleć czy nie warto iść drogą UK, czyli przygotowywać się do Polexitu. Być może nawet tylko taka groźba może otrzeźwić obecną UE, choć mam coraz mniejsze nadzieje.

 

[1] https://krzysztofjaw.blogspot.com/2021/05/o-co-chodzi-z-ta-utrata-suwerennosci.html

[2] https://wpolityce.pl/polityka/585791-wyrok-tsue-zla-wiadomosc-i-jedno-dobre-dla-nas-zastrzezenie

[3] https://niezalezna.pl/430226-skandaliczna-decyzja-tsue-m-ller-zwraca-uwage-na-niebezpieczne-tendencje-w-prawie-ue