34. Jasnogórska Noc Czuwania w intencji polskiej Emigracji i jej Duszpasterzy.

Po pierwsze - przestrzegam Zjednoczoną Prawicę (choć
pewnie już jest za późno) przed rozgrywaniem wewnętrznych zapasów
siłowych na forum publicznym. Triumfalne publikowanie danych o liczbie
posłów, którzy zasiądą w Sejmie z ramienia Solidarnych Zbigniewa Ziobry
i Porozumienia Jarosława Gowina oraz puszczanie oka do publiczności,
że teraz to bez „nas” PiS nie będzie miał większości i dlatego musi
przystać na nasze warunki, jest bardzo niebezpieczne. Rodzi bowiem
natychmiast pytanie – a ilu posłów wprowadziliby panowie pod logo
własnych partii? I dlaczego w czasie ubiegłej kadencji tak wyraźnie nie
ustawiano buforów, oddzielających trzech koalicjantów ZP? Czy wygrana
zarówno w 2015, jak i 2019 nie była w dużej mierze premią za pójście
do wyborów w koalicji zjednoczonej prawicy, pod szyldem
Prawa i Sprawiedliwości?

Po drugie -
wędrówki prominentnych polityków od redakcji do redakcji i opowiadanie
o tym, ile trwają negocjacje w ramach Zjednoczonej Prawicy, kto na pewno
będzie albo kto może być premierem, łapanie się w dziennikarskie
pułapki, dzielenie się różnymi pomysłami co do tego, jak zostanie
sformowany rząd i nawet niekamuflowane podgryzanie wewnętrznej
konkurencji nie tylko burzy przekonanie o silnej, jednorodnej drużynie,
ale także daje paliwo niechętnym prawicy mediom do podgrzewania tego
wewnętrznego, powyborczego kociołka, w którym zapewne mocno wrze
(zresztą tak samo jak i w Koalicji Obywatelskiej). „Choćby cię smażono
w smole, nie mów, co się dzieje w szkole” ostrzegano kolegów za dobrych
czasów w normalnej szkole, która nie wypuszczała, tak jak teraz,
niedouczonych absolwentów. Tę dobrą radę można także dzisiaj polecić
partyjnym ugrupowaniom, choć one jednak, niestety, już się nauczyły, jak
rozgrywać wewnętrzne batalie przy pomocy mediów.

Po trzecie
– warto analizować wydarzenia z przeszłości. Zwycięstwo SLD w 2001
roku, kiedy Sojuszowi niewiele zabrakło do samodzielnej większości,
poprzez niezdrową i wyniszczającą rywalizację wewnątrz ugrupowania
i niezbyt lojalną postawę prezydenta Kwaśniewskiego, doprowadziło
do rozpadu partii, a tzw. afera Rywina była paliwem, które z cała
bezwzględnością wykorzystała ówczesna opozycja i sprzyjające jej media,
na czele z Gazetą Wyborczą, nadającą wówczas ton całemu środowisku,
dzierżącą niepodzielnie rząd dusz tych, którzy ówczesnej lewicy nie
tolerowali. W obecnej sytuacji złamania monopolu medialnego
i marginalnej roli Gazety Wyborczej w przewodzeniu dziennikarskiej
krucjacie przeciwko prawicy wydawać by się mogło, że coś takiego, jak
tzw. afera Banasia, mająca w porównaniu z tzw. aferą Rywina potencjał
ledwie strzału z haubicy (tamta jednak okazała się pociskiem
ziemia-ziemia z ładunkiem nuklearnym) nie powinna mieć większego
znaczenia, ale jeśli PiS szybko z tym kryzysem sobie nie poradzi, będzie
dęta do granic możliwości. Były szef NIK-u, Krzysztof Kwiatkowski nawet
z zarzutami prokuratorskimi mógł pełnić swoją funkcję, a potem zdobyć
senatorski mandat i nikomu to nie przeszkadzało. No, ale PiS-owi wolno
mniej, zupełnie tak samo jak kiedyś SLD. Tzw. afera Rywina dała także
pretekst Markowi Borowskiemu i grupie jego zwolenników do wyjścia
z Sojuszu. Najpierw usiłowali skłonić ówczesne kierownictwo partii
do przyjęcia na jej konwencji uchwały, w której SLD miało wziąć
na siebie pełną odpowiedzialność za tę aferę i tak uderzyć się w piersi,
aby na Czerskiej usłyszano, a kiedy to się nie udało, Borowski powołał
Socjaldemokrację Polską, wyszedł wraz z 30 kolegami z klubu i tak rząd
Millera stracił większość w parlamencie, a Sojusz przegrał wybory w 2005
r. i do dzisiejszego dnia do władzy nie wrócił. Znalazł się co prawda
po czterech latach w gmachu na Wiejskiej, ale tylko dzięki świeżej krwi,
czyli Wiośnie i Partii Razem. I nadal jest w opozycji. Dawni rebelianci
, tacy jak Andrzej Celiński, Jolanta Banach, Izabela Sierakowska,
Tomasz Nałęcz wcześniej czy później zostali przez politykę niewdzięcznie
usunięci poza nawias i tylko Marek Borowski jest do dzisiejszego dnia
czynny politycznie, choć na obrzeżach opozycyjnej Platformy
Obywatelskiej, udając cały czas niezależnego kandydata w kolejnych
wyborach do Senatu. Nie zawsze wewnętrzna próba sił i nieumiejętność
zarządzania nawet małym kryzysem kończy się takim upadkiem, jak to miało
miejsce z SLD, ale warto o tym pamiętać.

Po czwarte
– czekają nas w maju kolejne wybory, tym razem prezydenckie, i zarówno
prawica, jak i opozycja zdają sobie sprawę z ich wagi. Jeśli kandydat
Zjednoczonej Prawicy, czyli urzędujący prezydent ich nie wygra,
większość sejmowa na nic się nie przyda i program ZP na druga kadencję
można będzie wrzucić do kosza. Z Senatem, którym PiS nie ma większości
i z nieprzychylnym prezydentem parlament zostanie sparaliżowany i pewnie
czekać nas będą przyspieszone wybory. Zresztą opozycja nie ukrywa,
że taki właśnie ma plan. Życzliwi radzą zarówno PiS, jak i otoczeniu
prezydenta, co należy zrobić, żeby te wybory wygrać, ale czasami te rady
oparte są na fałszywych przesłankach. Na przykład takiej, że powtórzy
się sytuacja z senackich wyborów i opozycja zawrze podobny pakt
o nieagresji, wystawiając w prezydenckim wyścigu jednego, wspólnego
kandydata. A wtedy Andrzej Duda te wybory może przegrać, no bo przecież
w tegorocznych, parlamentarnych mecz PiS – antyPiS zakończył się
zwycięstwem tych ostatnich.

Osobiście nie wierzę w to,
by lewica, która ma ambicje zepchnięcia Koalicji Obywatelskiej, czyli
de facto Platformy Obywatelskiej z najwyższego miejsca na opozycyjnym
podium, a potem – wygrania przyszłych wyborów parlamentarnych, mogła
sobie pozwolić na to, by własnego kandydata nie wystawić, a poprzeć
Kidawę-Błońską. Kosiniaka-Kamysza, Rafała Trzaskowskiego czy kogoś
innego, kogo w końcu ta część opozycji (poza SLD i Konfederacją) kiedy
już w końcu skończy porządkować powyborczy bałagan, wyłoni ze swego
grona. Jeśli KO nie zaakceptuje Kosiniaka-Kamysza na wspólnego
kandydata, PSL wystawi go w wyborach samodzielnie, a Konfederacja nie
poprze ani Andrzeja Dudy, ani Kosiniaka-Kamysza i pewnie skończy się
u nich na Januszu Korwinie-Mikkem albo Grzegorzu Braunie. Druga fałszywa
przesłanka sprowadza się do twierdzenia, że prezydent Andrzej Duda musi
poszerzyć swój elektorat, który zdaniem tak radzących jest elektoratem
wyłącznie pisowskim, a zatem wraca znowu odwieczny mit tzw. centrum,
o którego głosy Andrzej Duda powinien zacząć zabiegać. Według Eryka
Mistewicza, specjalisty d.s. mediów „reelekcja Andrzeja Dudy będzie
niemożliwa bez wsparcia polskiej inteligencji. Polskich nauczycieli,
prawników, lekarzy, kadry akademickiej ludzi nauki, ludzi kultury”,
a metodą zdobycia tego poparcia ma być „radykalne podniesienie jakości
mediów, szczególnie mediów publicznych w Polsce, docenienie mądrości,
tworzenie mądrych programów misyjnych, nie tylko w niszowych kanałach
tematycznych. Szacunek dla polskiej inteligencji, to szacunek dla
nauczycieli i pracowników uniwersytetów, lekarzy, prawników, ludzi
wiedzy i nauki”. Już widzę tych sędziów, adwokatów, radców (czyli
prawników), którzy gremialnie wyrażają poparcie dla Andrzeja Dudy. Widzę
Konferencję Rektorów Polskich Uczelni, uczelni w przeważającej swej
części ogarniętych neoliberalną i neomarksistowską ideologią, jak
składają hołd lenny urzędującemu prezydentowi. Widzę te tabuny artystów
i celebrytów biegnących na wyścigi, by zgłosić się do honorowego
komitetu poparcia Andrzeja Dudy. To widzę oczyma wyobraźni,
bo na co dzień obserwuję małą grupę naukowców, nauczycieli akademickich,
artystów. pisarzy, prawników, którzy z racji tego, iż myślą inaczej,
niż ich środowiska i nie obawiają się tego wyrażać, są zaszczuwani,
a czasami wręcz pozbawiani pracy. Centrum jest tak samo mitycznym
pojęciem, jak „prezydent wszystkich Polaków”. Zabiegi i o jednio,
i o drugie mogą zakończyć się sromotną klęską. Prezydent Andrzej Duda,
jeśli chce wygrać te wybory, musi wykonać równie katorżniczą pracę, jak
w kampanii w 2015 roku. Bo to ci ludzie, z którymi się wtedy spotykał,
wybrali go na urząd prezydenta. A PiS wszystkie swoje siły w terenie
musi skoncentrować, by w tym mu pomóc. To nie dobre stosunki
z prezydentem Trumpem i USA, sukcesy w Grupie Wyszehradzkiej, projekt
Międzymorza i inne niewątpliwe osiągnięcia prezydenta Dudy zapewnią
mu zwycięstwo w tych wyborach, tylko ludzie z polskich miast, miasteczek
i wsi, których przekona, że razem ze Zjednoczoną Prawicą potrafią
dobrze rządzić, dbać o interesy Polski i jej obywateli i przeciwstawić
się każdemu, kto im zagraża.

I wreszcie po piąte
– Zjednoczona Prawica od rozpoczęcia owej kadencji parlamentu powinna
się zachowywać jak „przyczajony tygrys, ukryty smok”. Te pięć miesięcy
do wyborów prezydenckich ( listopad zaprzysiężenie parlamentu i rządu,
potem Święta, styczeń jak zwykle ospały) powinny być przeznaczone
na prace nad projektami, które będą musiały być przez opozycję
potraktowane poważnie, jak choćby cały pakiet ustaw reformujących
działanie służby zdrowia, bo przecież wszystkie ugrupowania, które będą
reprezentowane w Sejmie (oprócz Konfederacji) pakt na rzecz służby
zdrowia podpisały. To także czas na nowe projekty poprawiające
funkcjonowanie polskich przedsiębiorców w ciągle zbytnio
zbiurokratyzowanym systemie, a także inicjatyw na rzecz środowiska.
To da pewne uspokojenie nastrojów, a także zlikwiduje chęć forsowania
rozwiązań najbardziej oczekiwanych przez twardy pisowski elektorat,
których uchwalenie może stwarzać dla prezydenta, w obliczu majowych
wyborów, pokusę ich zawetowania.

Czas na radykalne reformy dla
tych, którzy ich oczekują, może i musi nadejść później, a czy nadejdzie –
to zależy od tego czyich i jakich rad będzie słuchało Prawo
I Sprawiedliwość i prezydent Andrzej Duda.