Zydzi w niemieckim miasteczku

niemieccy historycy nie pisza takich opracowań, płacą za to polskojęzycznym, jak Cała, Grabowski, Engelking, o Grossie nie wspominając.

Polska wieś wobec Żydów

http://www.historycy.org/index.php?showtopic=145513
Właśnie jestem po lekturze książki pt. "Zarys krajobrazu. Wieś polska wobec Zagłady Żydów 1942-1945" (praca zbiorowa) i muszę przyznać, że jestem mocno wstrząśnięta.
Jesteśmy przyzwyczajeni do pozytywnego obrazu Polaków podczas II wojny światowej.
Książka powstała jako owoc programu badawczego "Ludność wiejska w Generalnym Gubernatorstwie wobec Zagłady i ukrywania się Żydów 1942 - 1945" realizowanego przez Centrum Badań nad Zagładą Żydów Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. Każdy z ośmiu rozdziałów to smutny krajobraz polskiej wsi, która wielokrotnie pomagała okupantowi w schwytaniu, a często nawet zabiciu Żydów.
Wydawanie i mordowanie Żydów na wsi polskiej w latach 1942-1945" autorstwa Barbary Engelking. 
Autorka opisuje wiele bardzo drastycznych przypadków.
Engelking dochodzi do wniosku, że Polacy wydający i mordujący Żydów stali się współpracownikami Niemców i brali aktywny udział w Zagładzie.

Dodam tylko, że w ramach omawianego przeze mnie projektu powstały jeszcze dwie publikacje:
1. Barbara Engelking, Jest taki piękny słoneczny dzień....Losy Żydów szukających ratunku na wsi polskiej 1942-1945, Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, Warszawa 2011
2. Jan Grabowski, Judenjagd. Polowanie na Żydów 1942 - 1945. Studium dziejów pewnego powiatu, Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, Warszawa 2011

http://tygodnik.tvp.pl/35401877/nie-czulem-sie-zydem-nie-chcialem-jechac...

(..) Działałem podczas marcowego buntu, głęboko przekonany, że wyrażam pragnienia wielu Polaków. Wyrzucony z Uniwersytetu, wzywany na przesłuchania, bez szans na pracę, nie chciałem wyjechać do Izraela: nie czułem się Żydem. Pojechałem do Danii, chociaż także nie czułem się Duńczykiem. Chciałem być Polakiem w Kopenhadze. Moja żydowska matka, pedantycznie ukrywająca w Polsce swoje „złe” pochodzenie, szeptem poprosiła mnie, abym stanąwszy na duńskiej ziemi, zapytał w ambasadzie holenderskiej o niejaką Jachetę Rozen. Myślałem, że to jej znajoma z dawnych czasów, do której w Polsce bała się przyznać.

W Kopenhadze w 1970 roku napisałem list do ambasady holenderskiej, na który nigdy nie dostałem odpowiedzi. Zatem zadzwoniłem. Była to bardzo nieprzyjemna rozmowa, odmówili odpowiedzi na moje pytania. Dopiero wtedy matka wyznała, że Jacheta była jej rodzoną siostrą, która wyjechała do Holandii tuż przed II wojną światową i o losie której matka chciałaby się chociaż trochę dowiedzieć.

Wszystkie dokumenty, listy i zdjęcia ciotki zaginęły podczas wojny. Postanowiłem pomóc matce. Byłem więc w Izraelu w Yad Vashem i w archiwach niemieckich. Dowiedziałem się, że ciotka została wydana Niemcom w Holandii i w 1943 roku przetransportowana do Auschwitz, gdzie po 3 miesiącach została zagazowana i spalona.

Znajomi duńscy historycy opowiedzieli mi, jak w tym czasie wykruszał się mit humanitarnej Holandii. Wiadomo już było, że rodzina Anny Frank została wydana Niemcom przez Holendrów. W 2002 roku ukazała się książka holenderskiego historyka Ad van Liempta „Kopgeld: Nederlandse premierjagers op zoek naar joden, 1943”, która opowiada, jak Holendrzy urządzali łowy na żydowskich sąsiadów.
Za każdego Żyda sprzedanego Gestapo praktyczni Holendrzy otrzymywali równowartość dzisiejszych 47 dolarów. Taki był los wielu tysięcy holenderskich „obcych”. Angielska wersja tego raportu nosi tytuł “Hitler´s Bounty Hunters. The Betrayal of the Jews” (Oxford-New York 2005).

Pojechałem zatem do Holandii. Znowu nieprzyjemne spotkanie w Amsterdamie, gdzie odmówiono mi rozmowy o Jachecie. Ale na schodach urzędniczka ratusza wcisnęła mi w rękę kartkę: jedź do Goudy. I okazało się, że właśnie tam, w krainie serów, moja ciotka spędziła ostatni okres na wolności, dopóki władze miasta nie zgromadziły wszystkich Żydów na rynku, by wywieźć ich do obozu w Westerborku, skąd Niemcy wysłali ich do Auschwitz.

(...)

Neustettin (Szczecinek) - perla Pomorza nie byl takim malym miasteczkiem. W 1925 roku jego ludnosc liczyla 15.497 mieszkncow (14.786 ewangelikow, 482 katolikow i 147 zydow. Katolicy w Neustettin byli dobrze wychowani i skladali sobie zyczenia urodzinowe, przynajmniej w rodzinie. W 1939 roku liczba mieszkancow wzrosla do 18.689, przebywalo w nim juz tylko 53 zydow. Neustettin byl stolica Landkreisu czyli powiatu. Mial sad powiatowy (Amtsgericht), poczte i urzad podatkowy (Finanzamt), duzy dworzec kolejowy, cegielnie, browar, gimnazjum, 2 szpitale, trzy plywalnie.
Pozdrawiam serdecznie

dowiedzialem sie, ze biblioteka gimnazjum szczecineckiego byla najswietniejsza na tamtych terenach. Ciekawe co stako sie z ksiegozbiorem po wojnie.
Natomiast wiem co dzieje sie obecnie z ksiazkami ze szczecineckiej Biblioteki Miejskiej. Przyjmuja darowizny ksiazek, ktorych rok wydania nie jest wczesniejszy niz 2000 r. Starsze, ktore trafiaja do skrzynek dostepnych publicznie, gdzie mozna je brac za darmo, czesto sa zabierane przez mieszkancow do palenia w piecach.

Jan Grabowski jako obrońca prawdy historycznej, czyli przypowieść o tym, jak diabeł się w ornat ubrał i ogonem na mszę dzwoni