W stylu afrykanskim

W przeciwieństwie do Sankary w ciągu 27 lat jego rządów
były komunista Compaoré nie zrobił nic dobrego dla kraju - Burkina Faso
nadal pozostaje jednym z najbiedniejszych krajów Afryki. Nie jest
zaskoczeniem, że i wystąpienia przeciwko niemu nie były rzadkością.
Tylko w 1999 roku było ich sześć, a ostatnie miało miejsce w 2011 roku.

Ale
pojawiają się również pytania. Compaoré był „swoim łajdakiem” i jednym z
najważniejszych sojuszników Francji w regionie. W pewnym momencie
oznajmił, że jednym z głównych powodów obalenia Sankary było to, że ten
„zagrażał stosunkom międzynarodowym z Francją”. I wspierał nie tylko
różne oficjalne inicjatywy Paryża.

Oprócz tego, że kraj
zawsze był centrum gromadzenia informacji w regionie, znajdowały się
tutaj także bardzo specyficzne struktury siłowe byłej metropolii. Tak
więc, według lokalnych dziennikarzy, już od 2007 roku w Wagadugu
znajduje się sztab grupy sił specjalnych „Sabre GFS” - Dowództwo
Operacji Specjalnych Francji - Commandement des Operations Speciales
(COS). Oficjalnie o rozpoczęciu operacji „Sabre” z zadaniem wyzwolenia z
niewoli francuskich zakładników poinformowano dopiero w 2012 roku. Ale
jeszcze przed swoim „oficjalnym otwarciem” GFS ze swoimi samolotami i
śmigłowcami już pracowało na pełnych obrotach w Mauretanii, w mniejszym
stopniu w Nigrze, i bez wątpienia w Mali. Ponadto dziennikarze z gazety
„Le Figaro” stwierdzili, że już od 2010 roku Francja potajemnie
stworzyła w krajach tego regionu znaczny arsenał wojskowy.

A
od 1 sierpnia operacja „Barkhane” zastąpiła cztery operacje specjalne
Francji w regionie - „Licorne” (od 2002), „Epervier” (Czad od 1986),
„Sabre” (właściwie Burkina Faso od 2012) i Serval (Mali od 2013).
„Zwiększenie” wysiłków Paryża w regionie, oprócz zapewnienia
bezpieczeństwa dostaw nośników energii, walki z grupami terrorystycznymi
i powstrzymywania zagrożenia z południa Libii, jest również powiązane z
koniecznością wzmocnienia zdolności do walki z handlowym i finansowym
„wtargnięciem” Chin w obszarze jego wpływów w Afryce. Nową strukturą
dowodzi doświadczony generał Jeana-Pierre Palasset. Pod jego dowództwem
jest do 3000 doświadczonych żołnierzy rozrzuconych od Dżibuti na
wschodzie do okrętów u wybrzeży Zatoki Gwinejskiej na zachodzie.

Najważniejsze
ogniwa nowej sieci odpowiednio rozmieszczono w stolicy Czadu, Nigru i
Burkina Faso, gdzie jak i wcześniej pozostała grupa sił operacji
specjalnych.

I nie są oni tu sami. Już w czerwcu 2012
roku „Washington Post” poinformował, że w Wagadugu znajduje się
„kluczowy węzeł amerykańskiej sieci szpiegowskiej” na kontynencie.
Tutaj, wykonując tajny program obserwacji pod nazwą Creek Sand, w
wojskowej części stołecznego lotniska bazują amerykańskie samoloty i
drony. Do ich zadań należy monitorowanie rozległych obszarów w promieniu
kilkuset kilometrów.

„Wydawałoby się, że z takimi
możliwościami i sojusznikami będzie dość łatwo wdrożyć plan prezydenta
Francji. François Hollande jeszcze latem wytłumaczył, że reorganizacja
pozwoli „szybko i skutecznie reagować na kryzys... Zamiast ociężałych i
masywnych baz „kryzysowych” wolimy mieć struktury, które można
wykorzystać do szybkich i skutecznych działań”.

Ale po
trzech miesiącach kryzys powstał w kluczowym punkcie systemu szybkiego
reagowania. Jest zrozumiałe, dlaczego nie było „szybkiej i skutecznej
interwencji”. Rewolucja, powstanie i bunt jest wewnętrzną sprawą kraju.
Zaskakujące jest to, dlaczego ogromne „szpiegowskie gniazdo” nie
zauważyło kryzysu u siebie pod nosem.

Ale eksperci nie
wykluczają również wariantu organizacji „operacji przykrycia” do
usunięcia zbyt już odpychającego władcy. To pośrednio potwierdza
dozowanie informacji o wydarzeniach w Burkina Faso. Ponadto jej granice
są zamknięte i nie są tam wpuszczani nawet sprawdzeni zachodni
dziennikarze.

W rzeczywistości Zachód często preferował
zmiany władców ubogich krajów, aby zamiast realnej pomocy jeszcze przez
jakiś czas karmić ludność obietnicami lepszego życia. I Compaoré jest
uważany za mistrza w sztuce oszukiwania rodaków. Czy „ojczyzna uczciwych
ludzi”, jak tłumaczy się nazwę Burkina Faso, będzie w stanie tym razem
wyrwać się z zaklętego kręgu stale niespełnianych nadziei? Innym jeszcze
się to nie udało.
Czytaj dalej: http://polish.ruvr.ru/2014_11_07/Burkina-Faso-bunt-w-szpiegowskim-raju-5852/