Jak Jan Paweł II przytulić się do krzyża - krok najważniejszy

dzisiaj rozpoczyna się Wielki Tydzień, przygotowania do Swiąt to nie zakupy i sprzątanie domu. To czas na rachunek sumienia i zbliżenie do świętości, do której wszyscy dążymy.
Otwórzmy serca i posłuchajmy wezwania Jana Pawła II:
Nie bójcie się, otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi.

Odmówmy nowennę do Bożego Miłosierdzia, czyńmy dobro.

85 rocznica śmierci Emilii z Kaczorowskich Wojtyłowej.

"Przeżywszy lat 45, po długich, a ciężkich cierpieniach opatrzona św. Sakramentami
zasnęła w Panu dnia 13 kwietnia 1929 r."

Wspominajmy dzisiaj Mamę Jana Pawła II w naszych modlitwach...

Módlmy się do Tej, której Karol Wojtyła powierzył później swoje życie:

Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą,
błogosławionaś Ty między niewiastami
i błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezus.
Święta Maryjo, Matko Boża,
módl się za nami grzesznymi
teraz i w godzinę śmierci naszej.
Amen.

To jest moja matka, ta ziemia! To jest moja matka, ta Ojczyzna! To są moi bracia i siostry! I zrozumcie, wy wszyscy, którzy lekkomyślnie podchodzicie do tych spraw, zrozumcie, że te sprawy nie mogą mnie nie obchodzić, nie mogą mnie nie boleć! Was też powinny boleć! Łatwo jest zniszczyć, trudniej odbudować. Zbyt długo niszczono! Trzeba intensywnie odbudowywać! Nie można dalej lekkomyślnie niszczyć!

Ziemia polska naznaczona jest w sposób szczególny obecnością Matki Chrystusa. Ona jest pierwszą wśród pełniących wolę Ojca - właśnie jako Matka Syna Bożego. Niech zatem przez Jej macierzyńską obecność odnowi się pośród nas świadomość Boskiego ojcostwa. Niech się odrodzi pokolenie braci i sióstr Syna Bożego - Syna Maryi.

Niech się odrodzi w Bogu ludzkie ojcostwo i polska rodzina, i ludzkie macierzyństwo, niech się odrodzi rodzina, szczególne miejsce Przymierza Boga z ludźmi. Imię jego: kościół domowy.

- fragment homilii Jana Pawła II z dn. 3 czerwca 1991 r. na płycie lotniska w Masłowie (k. Kielc).

Przygotowania ZHR do Kanonizacji: http://www.harcerze.zhr.pl/jp2

Marek Gajowniczek.

Poniesiesz?

Jeden drugiego brzemiona? - Nie dziś!
Poszukaj sobie Szymona! - Sam idź!
Wolisz sięgnąć po kamień i kpić?
Nikt Cię jeszcze nie nauczył jak żyć?

Czy tych starych na śmietnik wyrzucić?
Przecież oni Cię mieli nauczyć!
Chcieli dzieci przed światem ochronić!
Nie dzwonili gdy powinni dzwonić!

Matka dobre wciąż dawała rady.
Matki nigdy nie dążą do zwady.
Jasna Góra czeka pomocna,
chociaż ciężka jest dla niej ta wiosna.

Ten dół śmierci już zapomniałeś,
bo na ojca, jak ja, nie czekałeś.
Kto miał Ciebie nauczyć, co trzeba,
gdy czerwone wstawały tu nieba?

W Tobie synku jest tylko nadzieja,
że dom jakoś uprzątniesz, pozbierasz.
Może sobie zachowasz tę myśl,
że i wczoraj jest ważne i dziś.

O tak, Ojczyzna bywała krzyżem Jana Pawła II.

Ale ja chciałabym jeszcze dzisiaj wrócić do TEGO krzyża... Wiosną roku 1939 to była 10 rocznica...

Nad Twoją białą mogiłą
kwitną białe życia kwiaty -
o, ileż lat to już było
bez Ciebie - przed iluż to laty?

Nad Twoją białą mogiłą,
od lat już tylu zamkniętą
- jakby w górę coś wznosiło -
coś, tak jak śmierć niepojęte.

Nad Twoją białą mogiłą,
o Matko, zgasłe Kochanie --
za całą synowską miłość
modlitwa:
Daj wieczne odpoczywanie --
Kraków wiosną 1939

"Nad Twoją białą mogiłą,
o Matko, zgasłe Kochanie --
za całą synowską miłość
modlitwa:
Daj wieczne odpoczywanie "

modliłam się dzisiaj za Duszę Emilii z Kaczorowskich Wojtyłowej.

Wieczne odpoczywanie racz jej dać Panie.

Ja też...

A Ona modliła się za nas ...

Wielki Tydzień skłania nas do rozważań nad sensem Krzyża, w którym «objawienie miłosiernej miłości Bożej osiąga swój szczyt» (por. Dives in misericordia, 8).
W sposób szczególny pobudza nas do takiej refleksji temat obecnego trzeciego roku bezpośredniego przygotowania do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, roku poświęconego Ojcu.
Zbawiło nas Jego nieskończone miłosierdzie. Ofiarował On z własnej woli swego Jednorodzonego Syna, aby odkupić ludzkość. Czy można nie okazać Mu wdzięczności? Niepowtarzalne dzieło odkupienia oświeca historię i kieruje nią: Bóg, bogaty w miłosierdzie, dzięki ofierze Chrystusa okazuje każdemu człowiekowi swą nieskończoną dobroć. W jaki sposób powinniśmy okazać naszą wdzięczność? W tych dniach liturgia pozwala nam wznosić hymn uwielbienia do Pana, zwycięzcy śmierci, a jednocześnie wzywa nas, byśmy z naszego życia usunęli to wszystko, co nam przeszkadza w upodobnieniu się do Niego.
Z wiarą wpatrujemy się w Chrystusa i odtwarzamy decydujące etapy dokonanego przez Niego zbawienia. Uznajemy, że jesteśmy grzesznikami i wyznajemy naszą niewdzięczność, niewierność oraz obojętność wobec Jego miłości. Potrzebujemy Jego przebaczenia, które nas oczyści i podtrzyma w drodze do wewnętrznego nawrócenia i wytrwałej odnowy ducha.

3. «Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość! Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego!» (Ps 51 [50], 3-4). Słowa te, wypowiedziane przez nas w Środę Popielcową, towarzyszyły nam w czasie całego Wielkiego Postu. Szczególnie mocno rozbrzmiewają one w naszym sercu teraz, gdy zbliżają się święte dni, podczas których otrzymujemy ponownie nadzwyczajny dar odpuszczenia grzechów, uzyskany dla nas przez Jezusa na Krzyżu.
W obliczu Ukrzyżowanego, wymownie przypominającego nam o Bożym miłosierdziu, czyż nie powinniśmy żałować za własne grzechy i nawrócić się do miłości? Czyż nie powinniśmy konkretnie naprawić wyrządzonych innym krzywd oraz zwrócić zdobytych nieuczciwie dóbr? Przebaczenie domaga się gestów konkretnych: żal jest prawdziwy i skuteczny jedynie wtedy, kiedy przybiera formę widzialnych znaków nawrócenia i słusznego zadośćuczynienia.
(Fragment katechezy wygłosoznej podczas Audiencji generalnej w Wielką Środę 26.03.1999)

"Lecz widziano już prawdę i jej bok poraniony
I rozchodził się z rany promień biało-czerwony,
Który ludzi pocieszał i gromadził przy krzyżach
I modlitwą natchnionych wciąż do prawdy przybliżał."

O tak. Krzyż przybliża do prawdy...

Z poezji Karola Wojtyły.
"Mój Synu – w tamtej mieścinie, gdzie ludzie znali nas razem,
mówiłeś do mnie „matko”– i nikt nie przejrzał w głąb
mijanych dnia każdego zdumiewających zdarzeń
– a życie twoje się zlało z życiem ludzi ubogich,
do których chciałeś należeć przez ciężką pracę rąk.
Lecz ja wiedziałam, że światło, które snuje się w owych zdarzeniach
jak włókno iskry głębokie pod korą dni jest Tobą.
Nie było ono ze mnie – (...)"

" ... światło, które snuje się w owych zdarzeniach
jak włókno iskry głębokie pod korą dni jest Tobą.
Nie było ono ze mnie – (...)"

Mimo nawału przedświątecznych zajęć wzięłam do ręki tomik poezji Karola Wojtyły żeby przypomnieć sobie więcej...