Polacy nie zapomnieli

Wbrew poczynaniom rządzących, katastrofa samolotu, na którego pokładzie zginął polski prezydent z małżonką, były prezydent na uchodźstwie oraz wysocy rangą przedstawiciele państwa polskiego, społecznicy i duchowni, ani na moment nie zeszła z łam zainteresowania społecznego.

Wprost przeciwnie, w miarę upływu czasu sytuacja coraz bardziej się krystalizuje i staje się jasna. Konstytucyjne władze polskie nie realizują swojej misji, wręcz utrudniają innym dojście do prawdy, jak również władze Rosji, niszczą dowody i zacierają ślady, a więc coś jest na rzeczy, coś ukrywają, i jedni i drudzy – prosty wniosek logicznego myślenia. Wraz z nimi „dziennikarze” głównych mediów robią wszystko, aby ośmieszyć temat i zagłuszyć prawdę – ci z kolei, jaki mają powód? Można się tylko domyślać.
Dziś chyba jest już za późno na porozumienie, wykopano ogromne rowy. W tej sprawie ktoś musi zwyciężyć i wziąć wszystko, nie ma innego wyjścia. Nie należy też zapominać ilu ludzi, związanych bezpośrednio i pośrednio z katastrofą już nie żyje, wszyscy mówią o jakimś tajemniczym „seryjnym samobójcy”.


Obchody trzeciej rocznicy katastrofy samolotu Tu 154 M z 10 kwietnia 2010 rozpoczęły się już tradycyjnie dzień wcześniej, kiedy to przed ambasadą Rosji zgromadziła się spora grupa protestujących, domagająca się prawdy o katastrofie i zwrotu wraku.
Kilka minut po 18ej, na wyraźną prośbę organizatorów manifestacji Policja wreszcie zamknęła ruch na ulicy Belwederskiej. Tłoczący się niemiłosiernie na chodnikach, po dwóch stronach ulicy ludzie, natychmiast zajęli jezdnię i skupili się przed głównym wejściem okazałego gmachu ambasady. Odśpiewano hymn narodowy i co ważne, cały. Tym razem, nie wiadomo dlaczego, nie spalono kukły polityka występującego w głównej roli protestu. Organizatorzy zgromadzenia tylko zakomunikowali, że tym razem nie będzie takiej atrakcji. Skandowano hasła antyputinowskie, domagano się rzetelnego wyjaśnienia przyczyn katastrofy. Protestujący nie mieli wątpliwości, że to był zamach.

W porównaniu z ubiegłym rokiem, liczba protestujących podobna, podobne też hasła na transparentach, tylko emocje większe, bo i wiedza ludzi obszerniejsza a to dzięki m.in. Komisji Sejmowej Antoniego Macierewicza, która w niezwykle trudnych warunkach odkrywa coraz to nowe, ważne szczegóły z dnia katastrofy.
W czasie zgromadzenia przed ambasadą Rosji, zaprezentowała się Telewizja Republika, w osobach Ewy Stankiewicz i Tomasza Sakiewicza. Pani Ewa zadeklarowała, że w TV Republika będzie obowiązywała prawda, bo nie może być inaczej, nawet wówczas, kiedy będzie trudna dla nich samych.
Już nie długo, bo na początku maja będziemy mieli możliwość oglądania ich programu na ekranach swych telewizorów, bądź za pomocą anteny satelitarnej lub za pośrednictwem telewizji kablowej i oceny, tak długo oczekiwanej niezależnej od rządu telewizji.

Po zakończeniu pikiety, zgromadzeni udali się, tak jak to było rok temu, Traktem Królewskim pod Belweder, URM i Pałac Prezydencki.

Następnego dnia już od samego rana w całym kraju, jak również w ośrodkach polonijnych poza granicami, trwały uroczystości upamiętniające tragedię z 10 kwietnia. Ze zrozumiałych względów oczy wszystkich skupiły się na Warszawie i miejscu przed Pałacem Prezydenckim. Rano Msza św. i złożenie wieńców przed Krzyżem, repliką tego, o który stoczono bój kilkadziesiąt dni po tragedii. W tym miejscu należy przytoczyć informację, jaka spadła na nas jak grom z jasnego nieba, otóż w godzinach rannych właśnie 10 kwietnia, w tę kolejną smutną rocznicę zmarł nagle dr Włodzimierz Kaczanów, słynny Obrońca Krzyża z Krakowskiego Przedmieścia, który dołączył do wcześniej zmarłej Barbary Gontarskiej, też gorliwie broniącej krzyża. Niech odpoczywają w pokoju.

Około godziny 15ej, na Pl. Trzech Krzyży mieli swoją zbiórkę członkowie i sympatycy Solidarnych 2010. Tam właśnie KWORUM przyłączyło się do obchodów. Słynny już przemarsz z portretami poległych pod Smoleńskiem ulicami Warszawy wzbudzał wielkie zainteresowanie, na przedzie szła „para prezydencka” . Służby porządkowe wraz z Policją musiały zamykać ruch w samym centrum miasta. Po drodze, do Marszu przyłączali się przechodnie. Gdy zbliżali się do sceny usytuowanej naprzeciwko Pałacu Prezydenckiego rozległ się wielki aplauz i oklaski manifestujących, którzy już oczekiwali na przemówienie Jarosława Kaczyńskiego. Po przybyciu licznej grupy „Solidarnych”, można śmiało powiedzieć, że tłum się dopełnił, trudno było się przecisnąć gdziekolwiek. Co charakterystyczne, panowała serdeczna atmosfera i życzliwość. Ale taka atmosfera to chleb powszedni na takich manifestacjach, czy to w obronie TV Trwam, czy kolejnych rocznic Smoleńska. Jest tylko inaczej na Marszach Niepodległości, kiedy to władza celowo prowokuje zamieszki.

Po przemówieniu prezesa PiS, na scenę wszedł Marcin Wolski, który w swoim stylu zapowiedział występ Jana Pietrzaka. Były „Nielegalne kwiaty” i oczywiście „Żeby Polska była Polską”. Pan Jan Pietrzak udowodnił w środę, że jest niezastąpiony. On po prostu się nie starzeje. Pomiędzy piosenkami omawiał aktualną sytuację w Polsce. W pewnym momencie porwał zgromadzonych do tego stopnia, że chcieli iść za Nim w bój o odzyskanie niepodległości. To wielki mądry człowiek, pełen energii i zaangażowania. Takiego trzeba nam przywódcy.

Przed wykonaniem hymnu Solidarności, „Żeby Polska była Polską”, Jan Pietrzak powiedział:
…”Pomnik Armii Czerwonej może stać, z wdzięczności, a Pomnika Poległych nie można postawić, nie można postawić Pomnika Bitwy Warszawskiej, bo Moskwa nie pozwala – Hańba, hańba. Nie znoszą naszej historii, naszych pomników, literaturę ograniczyli, nie kochają naszego ducha, nie mają naszego poczucia humoru, śpiewają inne piosenki. To są jacyś obcy ludzie. Z czyjego nadania oni tu są i rządzą? ( z tłumu: Kremla!) Otóż to, dlatego wróciłem do śpiewania tej piosenki, bo chodzi o to, żeby Polska była Polską, nie tylko w interesie Polaków, ale całej Europy, ponieważ polskie wartości, umiłowanie wolności, godność ludzka, solidarność, są niezbędne wszystkim narodom na kontynencie europejskim i niech się cieszą, że mają taki naród, który im o tym przypomina…
Przed nami tylko zwycięstwo, innej wersji sobie nie wyobrażam.

Samo wykonanie tej piosenki i atmosfera wiwatującego tłumu to wielkie przeżycie i chyba wielka trauma oglądających gdzieś w zakamarkach Pałacu Prezydenckiego czy też w Nigerii aktualnie rządzących. Wszyscy śpiewali razem z Panem Jankiem, niektórzy wycierali oczy. Jeszcze długo panowała solidarnościowa atmosfera, wydawało się, że nadeszła ta chwila, by pokazać rządzącym „gest Kozakiewicza”…

Miał również swoje pięć minut niezmordowany „Las Smoleński”, zrzeszający blogerów patriotów, puszczający w niebo biało-czerwone baloniki w każdą miesięcznicę, bez względu na pogodę. Dziś byli tłem i uzupełnieniem ale… 10 maja będą znów w głównej roli i następnego 10-ego też. Wielcy, młodzi ludzie. Czapki z głów.

Do późnych godzin wieczornych gromadzili się ludzie na Krakowskim Przedmieściu, później była Msza św. wielki Marsz z kościoła i znakomite wystąpienie Jarosława Kaczyńskiego.

Na pewno jesteśmy bliżej wyjaśnienia przyczyn tej wielkiej katastrofy, niż rok temu. Cały czas trwa próba sił, miedzy władzą a społeczeństwem, które chce znać prawdę a władza cały czas mataczy, przedłuża wszelkie czynności. Myślą głupcy, że Polacy zapomną! Nigdy.

Zbigniew Skowroński
FOTO:KWORUM