Jak pisał Piotr Szubarczyk z IPN w Gdańsku,

Wyrok
śmierci na sanitariuszkę był komunistyczną zbrodnią sądową, zarazem
aktem zemsty i bezradności gdańskiego UB (od którego realnie zależał
wyrok) wobec niemożności rozbicia oddziałów mjr. „Łupaszki”. Szwadron
„Żelaznego”, w którym służyła „Inka”, był szczególnie znienawidzony
przez gdański WUBP z powodu licznych, udanych akcji na placówki UB,
m.in. brawurowy rajd przez powiaty starogardzki i kościerski 19 V 1946
r., podczas którego opanowano kilka posterunków milicji i placówek UB,
likwidując sowieckiego doradcę PUBP w Kościerzynie, kilku
funkcjonariuszy UB i ich konfidenta.

W grypsie z więzienia przesłanym siostrom Siedzikówna napisała:

Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba.

Zdanie
to - według historyków - nie tylko odnosi się do przebiegu śledztwa,
lecz także do odmowy podpisania przez „Inkę” prośby o ułaskawienie.
Prośbę taką do prezydenta Bolesława Bieruta skierował za nią jej
obrońca. Bierut nie skorzystał z prawa łaski.

Prokurator
Wacław Krzyżanowski, który dla 17-letniej dziewczyny zażądał kary
śmierci, był oskarżany przez Instytut Pamięci Narodowej o udział
w zbrodniach komunistycznych, jednak dwukrotnie został uniewinniony
przez sąd.