Traktat wersalski

  Dziewięćdziesiąt dwa  lat temu, został ratyfikowany w dniu 10 stycznia 1920 roku układ pokojowy, zawarty w Wersalu. Układ Pokojowy który wszedł do historii pod nazwą Traktatu Wersalskiego, ustanowił?, miał ustanowić nowy ład polityczny po I Wojnie Światowej.

      Niemcy, które przegrały w haniebny sposób I Wojnę Światową,  jeszcze w bardziej haniebny sposób zmuszone zostały do podpisania bezwzględnej kapitulacji w dniu 11 listopada 1918 roku w podparyskim lasku w Compiègne,   wagonie kolejowym, być może w tym samym w którym Francuzi podpisali kapitulacje w wyniku przegranej wojny z Prusami, Niemcami/

W tym wagonie w podparyskim lasku Compiègne Niemcy zmuszone zostały do podpisania haniebnego traktatu

 Traktat Wersalski,moim zdaniem to kompromis między zwycięskimi aliantami, a koneksjami finansowymi, które łączyły obie strony. Z jednej strony Stany Zjednoczone, Anglie, Francję. Z drugiej przegranych, Prusy II / Niemcy/ i Austrie.
Z trzeciej państwa które odzyskały niepodległość po przegranej Prus i Austrii.
    Rokowania w Wersalu trwały od 18 stycznia do 21 stycznia 1919 rok. Panowie mieli rok na stworzenie ognisk zapalnych do następnej wojny i odbudowę Rzeszy. Tym razem III Rzeszy,Das Dritte Reich,

 Polskę na Kongresie w Wersalu  reprezentowali Ignacy Józef Paderewski,herbu Jelita, Roman Dmowski, prezes Polskiego Komitetu Narodowego .
   Jedynym mądrym rozwiązaniem dla Świata było niedopuszczenie do stołu rokowań sowietów.

Ignacy Jan Paderewski

Roman Dmowski, prezes Komitetu Narodowego Polskiego, przewodniczył polskiej delegacji w pierwszym etapie rozmów w Wersalu, sygnatariusz Traktatu

„Jestem Polakiem, więc mam obowiązki polskie”…

 

W toku konferencji pokojowej odżył ponownie antagonizm francusko – brytyjski, który w znacznej mierze zaciążył nad końcowymi postanowieniami traktatu i przesądził o słabości stworzonego systemu wersalskiego.
 O ile Francja dążyła do definitywnego rozbicia Niemiec i wprowadzenia postanowień, które uniemożliwiłyby w przyszłości odbudowę politycznego, militarnego i gospodarczego potencjału niemieckiego, o tyle Wielka Brytania – usatysfakcjonowana militarnym zwycięstwem na Niemcami, obawiając się hegemonii francuskiej na kontynencie europejskim – nie była zainteresowana w tak zdecydowanym osłabieniu Niemiec. Z tego też powodu przedstawiony przez delegację polską program rewindykacji ziem na zachodzie spotkał się z silnym poparciem Francji i zdecydowanym sprzeciwem Wielkiej Brytanii, upatrującej w powstaniu silnej i niezależnej państwowości polskiej zbyt dużego niebezpieczeństwa dla Niemiec. Te ścierające się koncepcje znalazły swój wyraz w postanowieniach traktatów pokojowych regulujących granice Polski.
 
   Na konferencji pokojowej w Paryżu,Roman Dmowski zażądał żeby w nadmorskich granicach Polski był Gdańsk i Kłajpeda oraz Prusy Wschodnie z wyjątkiem Królewca, który miał być wolnym miastem, stolicą pobliskiego okręgu. Cała Wielkopolska według stanu z okresu przed I rozbiorem.
     Anglia obawiała się przewagi Francji w sojuszu z Polską, dlatego przeforsowała stworzenie wolnego miasta w Gdańsku i uznanie Prus Wschodnich jako części Niemiec. Wówczas marszałek Francji Ferdynand Foche wskazał na Gdańsk i przepowiedział, że w tym miejscu rozpocznie się druga wojna światowa. Odrzucenie przez Wielką  Brytanię żądań Dmowskiego osłabiło bardzo strategiczną sytuację Polski w stosunku do Niemiec .

Marszałek Ferdinand Foch powiedział w 1919 rku; 'to nie jest pokój, to dwudziestoletni rozejm' i nie pomylił się ani o rok.

Ferdinand Foch, marszałek Francji i Polski i Wielkiej Brytanii

W wyniku Konferencji w Wersalu, Niemcy miały wypłacić odszkodowania, reperacje wojenne za faktycznie poniesione straty w wyniku działań wojennych wywoływanych prze Niemcy.Komisja Odszkodowań, na pobożne życzenia Francuzów w 1921 roku, oszacowała na 132 miliardy marek w złocie. Niemcy jak zwykle nigdy nikomu nie zapłaciły feniga. Pomogli Niemcom Anglicy i Amerykanie i oni na tym finansowo skorzystali.

 Polska nie otrzymała żadnego odszkodowania. Zadbali o to Anglicy i Amerykanie.

     Jak zwykle, Niemcy znalazły możnych protektorów w osobach polakożercy, angielskiego premiera Davida Lloyda George, sygnatariusza Traktatu Wersalskiego. Ameryki, która również miała swoje gospodarcze i  polityczne interesy w Niemczech.
Musimy tu powiedzieć za panem Romanem Dmowskim, Anglikoom i Amerykanom doradzali syjoniści pokroju Lewisa Bernsteina Namiera znany jako Bernstein-Namierowski oraz lord Namier za którym stał kapitał niemieckich Żydów, Rothschildów, oraz wielki kapitał międzynarodowy o nieczystych powiązaniach.

    Pod przewodnictwem  amerykańskiego bankiera Charlesa G.Dawesa, oraz Owen Younga , prezydenta "General Electric Company. Późniejszego Prezydenta Stanów Zjednoczonych Franklina Delano Roosevelta*, Banku Federalnego Stanów Zjednoczonych. Później to towarzystwo iluminatów w porozumieniu z Hjalmarem Horace Schachtem, przyszłym "czarnoksiężnikiem " hitlerowskich finansów,rodzinę Schiffów sfinansują rewolucje bolszewicką

  Traktat Wersalski nie rozwiązał problemów Polskiego Śląska, Księstwa Cieszyńskiego, Gdańska.Wielkopolski.
Nie dziwmy się , że Anglicy i Amerykanie tak ustanowili w Traktacie Wersalskim granice Polski aby w przyszłości, można było  reaktywować III Rzeszę niemiecką.
Patrząc z pozycji 1920 roku, dużym osiągnięciem Traktatu Wersalskiego było powołanie Ligi Narodów, League of Nations,  Société des Nations. Powstała z inicjatywy 28 Prezydenta Stanów Zjednoczonych Thomasa Woodrow Wilsona
Statut Ligi został przyjęty przez konferencję pokojową w Wersalu 28 czerwca 1919 r. Stał się on częścią traktatu wersalskiego i wszedł w życie po ratyfikacji 10 stycznia 1920 roku.
Celem Ligi Narodów było utrzymanie Światowego pokoju. Ale tego pokoju nie utrzymano
Wśród najlepszych przyjaciół psy zająca zjadły

*
W pierwszych spekulacjach niemiecką marką od 1921-1923 brał także udział Franklin Delano Roosevelt. Jak przypomniał w jednej ze swoich prac A.C.Sutton, Roosevelt założył w Kanadzie spółkę "United Europeen Investors" (UEI) wyspecjalizowaną w inwestycjach w Niemczech, a jego głównym finansowym "wspomożycielem" w tym przedsięwzięciu był wspomniany już Owen Young z grupy Morgana ([1] str. 25). Co więcej siedzibą własnej fundacji Roosevelta "Warm Spring Foundation" oraz jego wspólników z UEI był znowu słynny  biurowiec przy 120 Broadway. Do owych wspólników późniejszego prezydenta USA należeli między innymi Max Warburg, ze znanej dynastii bankierskiej oraz Wilhelm Cuno, ówczesny prezes "Hamburg-America Line" (HAPAG), a od 1921 roku kanclerz Weimaru ([2] str. 196). Tenże Cuno, wywodzący się z Niemieckiej Partii Ludowej, reprezentującej  wysoką finansjerę niemiecką, prowadził kampanię przeciw reparacjom wojennym przewidzianym w Traktacie Wersalski.
  Franklin Delano Roosevelt, to człowiek piastujący urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych cztery  razy pod rząd. To ten pan sprzedawał Polskę, Polaków, Aliantów, sowietom w czasie Konferencji w Teheranie, Jałcie. To dzięki temu panu, zostaliśmy nieowolnikami sowietów i jesteśmy w jakimś sensie  do dziś od nich uzależnieni politycznie

Roman Dmowski z Krystyną Niklewicz, Chludowo koło Poznania, 1932 rok
 

Trumna ze zwłokami Romana Dmowskiego






Pomnik Romana Dmowskiego stojący na skwerze u zbiegu Alei Szucha i Alei Ujazdowskich, niedaleko od Placu Na Rozdrożu w Warszawie

Grób Romana Dmowskiego na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie. W Uroczystościach pogrzebowych wzięło udział około 200 tysięcy Polaków

 

W dniu 8 stycznia 1999 r., w sześćdziesiątą rocznicę śmierci Roman Dmowskiego, Sejm RP docenił jego zasługi następującą uchwałą:

„W związku z 60 rocznicą śmierci Romana Dmowskiego Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wyraża uznanie dla walki i pracy wielkiego męża stanu na rzecz odbudowania niepodległości państwa polskiego i stwierdza, że dobrze przysłużył się Ojczyźnie. W swojej działalności Roman Dmowski kładł nacisk na związek pomiędzy rozwojem Narodu i posiadaniem własnego państwa formułując pojęcie narodowego interesu. Oznaczało to zjednoczenie wszystkich ziem dawnej Rzeczypospolitej zamieszkałych przez polską większość, a także podniesienie świadomości narodowej wszystkich warstw i grup społecznych. Stworzył szkołę politycznego realizmu i odpowiedzialności. Jako reprezentant zmartwychwstałej Rzeczypospolitej na Konferencji w Wersalu przyczynił się w stopniu decydującym do ukształtowania naszych granic, a zwłaszcza granicy zachodniej. Szczególna jest rola Romana Dmowskiego w podkreślaniu ścisłego związku katolicyzmu z polskością dla przetrwania Narodu i odbudowania państwa.

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wyraża uznanie dla wybitnego Polaka Romana Dmowskiego”.



Bibliografia.
 Marian Kukiel, "Dzieje Polski porozbiorowe".

 
 
  Traktat pokoju między mocarstwami sprzymierzonemi i skojarzonemi i Niemcami, podpisany w Wersalu dnia 28 czerwca 1919 roku

STANY ZJEDNOCZONE AMERYKI PÓŁNOCNEJ, IMPERJUM W. BRYTANJI, FRANCJA, WŁOCHY I JAPONJA,

 Mocarstwa, oznaczone w tym Traktacie jako Główne Mocarstwa sprzymierzone i stowarzyszone,

 BELGJA, BOLIWJA, BRAZYLJA, CHINY, KUBA, EKWATOR, GRECJA, GWATEMALA, HAITI, HEDŻAS, HONDURAS, LIBERJA, NIKARAGUA, PANAMA, PERU, POLSKA, PORTUGALJA, RUMUNJA, PAŃSTWO SERBSKO-KROACKO-SŁOWEŃSKIE, SYJAM, CZECHO-SŁOWACJA I URUGWAJ,


 należące wraz z Głównemi Mocarstwami wyżej wymienionemi do Mocarstw sprzymierzonych i stowarzyszonych,


z jednej strony;


i NIEMCY


z drugiej strony;


 Wobec tego, że na prośbę Cesarskiego Rządu Niemieckiego Główne Mocarstwa sprzymierzone i stowarzyszone przyznały Niemcom zawieszenie broni 11 listopada 1918 r., aby można było przystąpić do zawarcia z niemi Traktatu Pokoju.  Wobec tego, że Mocarstwa sprzymierzone i stowarzyszone również życzą sobie, by wojna, w którą zostały kolejno pośrednio lub bezpośrednio wciągnięte, i która bierze początek w wypowiedzeniu wojny, przesłanem 28 lipca 1914 r. przez Austro-Węgry — Serbji, w wypowiedzeniach wojny, przesłanych przez Niemcy 1 sierpnia — Rosji i 3 sierpnia 1914 r. — Francji, oraz w inwazji Belgji, ustąpiła miejsce stałemu, sprawiedliwemu i trwałemu Pokojowi.



 W tym celu WYSOKIE UKŁADAJĄCE SIĘ STRONY w osobie swych przedstawicieli, którymi są:

 Za PREZYDENTA STANÓW ZJEDNOCZONYCH AMERYKI PÓŁNOCNEJ:

 Wielmożny Woodrow WILSON, PREZYDENT STANÓW ZJEDNOCZONYCH, działający tak w swem własnem imieniu, jak i z tytułu posiadanej władzy;
 Wielmożny Robert LANSING, Sekretarz Stanu;
 Wielmożny Henry WHITE, były Ambasador nadzwyczajny i upełnomocniony Stanów Zjednoczonych w Rzymie i Paryżu;
 Wielmożny Edward M. HOUSE;
 Jenerał Tasker H. BLISS, Przedstawiciel Wojskowy Stanów Zjednoczonych w Najwyższej Radzie Wojennej;



 Za JEGO KRÓLEWSKĄ MOŚĆ KRÓLA ZJEDNOCZONEGO KRÓLESTWA WIELKIEJ BRYTANJI I IRLANDJI I TERYTORJÓW BRYTYJSKICH POZA MORZAMI, CESARZA INDJI:



 Jaśnie Wielmożny David LLOYD GEORGE, M. P., Pierwszy Lord Skarbu i Pierwszy Minister;
 Jaśnie Wielmożny Andrew BONAR LAW, M. P., Lord Pieczęci Prywatnej;
 Jaśnie Wielmożny Wicehrabia MILNER, G. C. B., G. C. M. G., Sekretarz Stanu dla Kolonji;

 Jaśnie Wielmożny Arthur James BALFOUR, O. M., M. P., Sekretarz Stanu dla Spraw Zagranicznych;

 Jaśnie Wielmożny George Nicoll BARNES, M. P., Minister bez teki;

oraz:

 Za DOMINIUM KANADY:

 Wielmożny Pan Charles Joseph DOHERTY, Minister Sprawiedliwości;
 Wielmożny Pan Arthur Lewis SIFTON, Minister Ceł.

 Za COMMONWEALTH AUSTRALIJSKI:

 Jaśnie Wielmożny William Morris HUGHES, Prokurator Jeneralny i Pierwszy Minister;
 Jaśnie Wielmożny Pan Joseph COOK, G. C. M. G., Minister Marynarki;

 Za ZWIĄZEK POŁUDNIOWO-AFRYKAŃSKI:

 Jaśnie Wielmożny Jenerał Louis BOTHA, Pierwszy Minister;
 Jaśnie Wielmożny Jenerał-Porucznik Jan Christiaan SMUTS, K. C., Minister Obrony krajowej;

 Za DOMINIUM NOWEJ ZELANDJI:

 Jaśnie Wielmożny William Ferguson MASSEY, Minister Pracy i Pierwszy Minister;

 Za INDJE:

 Jaśnie Wielmożny Edwin Samuel MONTAGU, M. P., Sekretarz Stanu dla Indji;
 Jego Książęca Mość Jenerał-Major Maharadża Sir Ganga Singh Bahadur, Maharadża BIKANERU, G. C. S. I., G. C. I. E., G. C. V. O., K. C. B., A. D. C.;

 Za PREZYDENTA REPUBLIKI FRANCUSKIEJ:

 Pan Georges CLEMENCEAU, Prezydent Rady Ministrów, Minister Wojny;
 Pan Stephen PICHON, Minister Spraw Zagranicznych;
 Pan Louis-Lucien KLOTZ, Minister Finansów;

        Pan André TARDIEU, Komisarz Jeneralny dla Spraw Wojennych francusko-amerykanskich;

 Pan Jules CAMBON, Ambasador Francji;



 Za JEGO KRÓLEWSKĄ MOŚĆ KRÓLA WŁOCH:

 Baron S. SONNINO, Deputowany;
 Margrabia G. IMPERIALI, Senator, Ambasador J. K. Mości Króla Włoch w Londynie;
 Pan S. CRESPI, Deputowany;

 Za JEGO CESARSKĄ MOŚĆ CESARZA JAPONJI:


 Margrabia SAIONZI, były Prezydent Rady Ministrów;
 Baron MAKINO, były Minister Spraw Zagranicznych, Członek Rady dyplomatycznej;
 Wicehrabia CHINDA, Ambasador nadzwyczajny i upełnomocniony J. C. M. Cesarza Japonji w Londynie;
 Pan K. MATSUI, Ambasador nadzwyczajny i upełnomocniony J. C. M. Cesarza Japonji w Paryżu;
 Pan H. IJUIN, Ambasador nadzwyczajny i upełnomocniony J. C. M. Cesarza Japonji w Rzymie;


 Za JEGO KRÓLEWSKĄ MOŚĆ KRÓLA BELGÓW:

 Pan HYMANS, Minister Spraw Zagranicznych, Minister Stanu;
 Pan van den HEUVEL, Poseł nadzwyczajny i Minister upełnomocniony J. K. M. Króla Belgów, Minister Stanu;
 Pan VANDERVELDE, Minister Sprawiedliwości, Minister Stanu;


 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ BOLIWIJSKIEJ:

 Pan Ismael MONTES, Poseł nadzwyczajny i Minister upełnomocniony Boliwji w Paryżu;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ BRAZYLIJSKIEJ:

 Pan Joâo Pandiá CALOGERAS, Deputowany, były Minister Finansów;
Pan Raul FERNANDES, Deputowany;
 Pan Rodrigo Octavio de L. MENEZES, profesor Prawa międzynarodowego w Rio-de-Janeiro;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ CHIŃSKIEJ:

 Pan LOU Tseng-Tsiang, Minister Spraw Zagranicznych;
 Pan Chengting Thomas WANG, były Minister Rolnictwa i Handlu;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ KUBAŃSKIEJ:

 Pan Antonio Sánchez de BUSTAMANTE, Dziekan wydziału Prawa Uniwersytetu hawańskiego, Prezes kubańskiego Towarzystwa dla Prawa międzynarodowego;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ EKWATORSKIEJ:

 Pan Enrique DORNY DE ALSÚA, Poseł nadzwyczajny i Minister upełnomocniony Ekwatoru w Paryżu;


 Za JEGO KRÓLEWSKĄ MOŚĆ KRÓLA HELLENÓW:

 Pan Eleftherios K. VENISÉLOS Prezydent Rady Ministrów;
 Pan Nicolas POLITIS, Minister Spraw Zagranicznych;


 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ GWATEMALSKIEJ:

 Pan Joaquin MÉNDEZ, były Minister Stanu dla Robót publicznych i Oświecenia publicznego, Poseł nadzwyczajny i Minister upełnomocniony Gwatemali w Waszyngtonie, Poseł nadzwyczajny i Minister upełnomocniony w misji specjalnej w Paryżu;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ HAÏTI:

 Pan Tertullien GUILBAUD, Poseł nadzwyczajny i Minister upełnomocniony Haïti w Paryżu;

 Za JEGO KRÓLEWSKĄ MOŚĆ KRÓLA HEDŻAZU:

 Pan Rustem HAÏDAR;
 Pan Abdul Hadi AOUNI;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ HONDURAS:

 Dr. Policarpo BONILLA, w specjalnej misji w Waszyngtonie, były Prezydent Rzeczypospolitej Honduras, Poseł nadzwyczajny i Minister upełnomocniony;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ LIBERYJSKIEJ:

 Wielmożny Charles Dunbar Burgess KING, Sekretarz Stanu;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ NIKARAGUA:

 Pan Salvador CHAMORRO, Prezydent Izby deputowanych;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ PANAMA:

 Pan Antonio BURGOS, Poseł nadzwyczajny i Minister upełnomocniony Panamy w Madrycie;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ PERU:

 Pan Carlos G. CANDAMO, Poseł nadzwyczajny i Minister upełnomocniony Peru w Paryżu;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ:

 Pan Ignacy J. PADEREWSKI, Prezydent Rady Ministrów, Minister Spraw Zagranicznych;
 Pan Roman DMOWSKI, Prezes Komitetu Narodowego Polskiego;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ PORTUGALSKIEJ

 Dr. Affonso Augusto da COSTA, były Prezydent Rady Ministrów;
 Pan Augusto Luiz Vieira SOARES, były Minister Spraw Zagranicznych

 Za JEGO KRÓLEWSKĄ MOŚĆ KRÓLA RUMUNJI:

 Pan Ion J. C. BRATIANO, Prezydent Rady Ministrów, Minister Spraw Zagranicznych;
 Jenerał Constantin COANDA, Jenerał Korpusu Armji, Adjutant królewski, były Prezydent Rady Ministrów;

 Za JEGO KRÓLEWSKĄ MOŚĆ KRÓLA SERBÓW, KROATÓW I SŁOWEŃCÓW:

 Pan Nicolas P. PACHITCH, był Prezydent Rady Ministrów;
 Pan Ante TRUMBIC, Minister Spraw Zagranicznych;

 Pan Milenko VESNITCH, Poseł nadzwyczajny i Minister upełnomocniony J. K. M. Króla Serbów, Kroatów i Słoweńców w Paryżu;

 Za JEGO KRÓLEWSKĄ MOŚĆ KRÓLA SYJAMU:

 Jego Książęca Mość Książę CHAROON, Poseł nadzwyczajny i Minister upełnomocniony J. K. M. Króla Syjamu w Paryżu;

 Jego Wysokość Książę TRAIDOS PRABANDHU, Podsekretarz Stanu dla Spraw Zagranicznych;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ CZECHO-SŁOWACKIEJ:

 Pan Karel KRÁMAŘ, Prezydent Rady Ministrów;
 Pan Eduard BENEŠ, Minister Spraw Zagranicznych;

 Za PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ URUGWAY:

 Pan Juan Antonio BUERO, Minister Spraw Zagranicznych, b. Minister Przemysłu;

 Za NIEMCY:

 Pan Hermann MÜLLER, Minister Spraw Zagranicznych Rzeszy;
 Doktór BELL, Minister Rzeszy;

    działający w imieniu Cesarstwa Niemieckiego i w imieniu wszystkich składających je Państw i każdego z nich z osobna.


     KTÓRZY, po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, ZGODZILI SIĘ NA NASTĘPUJĄCE POSTANOWIENIA:


     Począwszy od uprawomocnienia się niniejszego Traktatu zakończy się stan wojenny. Od tej chwili, z zastrzeżeniem postanowień tego Traktatu, zostaną na nowo podjęte urzędowe stosunki Mocarstw sprzymierzonych i stowarzyszonych z Niemcami oraz z poszczególnemi Państwami niemieckiemi.