Trafiła kosa na kamień - Lichocka i Mazurek

Fragmenty pochodzą z początkowej części wywiadu. Mazurek zadaje pytanie:"Ilu jest w Polsce wolnych Polaków?". Lichocka odpowiada, że wg Jarosława Marka Rymkiewicza jest ich ok 30%. Mazurek drąży dalej:"A pozostałe dwie trecie Polaków to kto?". Odpowiedź Lichockiej: "Nie chcę rozdawać etykiet ani generalizować. Ale wiadomo że wśród nas są także ludzie którzy nie myślą w kategoriach wolnościowych, nie mają tej refleksji. Oni raczej troszczą się o to, jak spłacić kredyt, żyć spokojnie, wychowywać dzieci i jeździć na wakacje. Tacy ludzie mogą spokojnie kibicować R.Sikorskiemu w jego hołdzie berlińskim." Jest jednak ona niezrozumiała bez następnej wypowiedzi Lichockiej, która brzmi:"Zawsze tak było, że ta aktywna, wolnościowa część narodu była w mniejszości. I to było widać przy okazjach znacznie bardziej dramatycznych niż te, które teraz mamy, że wspomnę powstania czy Armię Krajową, bo przecież to nieprawda, że wszyscy Polacy byli w czasie wojny w podziemiu". Te dwie wypowiedzi opisują tylko oczywisty fakt, że naród nie może się składać w większości z bohaterów, bo by wyginął. To nie jest oskarżenie kogokolwiek. Trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że metoda działania red. Mazurka to prowokacja. Jego dalsze pytanie to: "Ta reszta, lemingi to potomkowie folksdojczów?". Pani Lichocka poradziła sobie z nim, powołując się na Kelusa.

Nie czytuję Mazurka od jakiegoś czasu.
Od dawna wiadomo, że to taki sam "prawicowiec" jak nie przymierzajac Janke.
Dośc przeczytać te Pani wyimki z wywiadu, żeby sobie wyrobić zdanie. On się zalicza to tych 2/3 i próbuje jakoś zdobyć uznanie Lichockiej. Nie udaje mu się, a pytania które zadaje, w gruncie rzeczy spychają Joannę Lichocką i poglądy jakie reprezentuje do pozycji, na których wolnych Polaków sytuuje tzw. mainstream.
"Robisz filmy dla pokrzepienia serc?"
"Potrafisz wyczytać wolność z twarzy?"
"Wróciła cenzura?"
To są wszystko pytania na granicy kpiny i obśmiewania, szpile wbijane w rozmówcę mające na celu zdeprecjonować sens jej wypowiedzi w oczach czytelnika-lemminga.

Zgadzam się całkowicie. Taką samą metodę stosował Mazurek wobec posłów Ruchu Palikota. Ten dziennikarz się zeszmacił. Trzeba jednak zauważyć, że tym razem poniósł klęskę. Joanna Lichocka poradziła sobie z nim i zdołała przedstawić swoje poglądy czytelnikom.

Lubię czytać ich wstawki w URze ale za grosz im nie ufam. Dlaczego? 1. Mainstream, 2. Zawodowcy, 3. Zobowiązania. A gdy dodatkowo ktoś narodowców nazywa skinheadami, to niestety nie ma ani grama mojej sympatii. Mówię krótkie- won.
Napiszę coś bardziej prowokacyjnego- nie ufam praktycznie nikomu z tzw. dziennikarzy mniej czy bardziej określanych jako prawicowi, niezależni, itd. Dlaczego? Bo wielu stworzono dobrą legendę i jeśliby kiedykolwiek powstała lista "ABW" dziennikarzy zapewne byliby na niej wysoko :>

O Zalewskim się nie wypowiadałam. Jest on chyba mniej agresywny. Też im nie ufam.

Wprowadzić pojęcie maintreason zamiast mainstream. Albo ostatecznie: mainstream czyli maintreason.

Lichocka przekonuje przekonanych, Mazurek, czy Warzecha -- nieprzekonanych. Atak Wentzla na Warzechę nie jest najlepszym pomysłem, zwłaszcza tak brutalny. A Lichocka z atakiem się solidaryzuje. Absurdalność propagandy i przekłamanie śledztwa smoleńskiego Warzecha lepiej ośmieszył niż bardziej zaangażowane i słusznie myślące osoby. Mazurek i Warzecha mają świetny warsztat dziennikarski i nie ulegają propagandzie, choć na tym tracą. Może by szanować ich za to co robią dobrze? A naprawdę wspomagają Wolnych Polaków, oburzają się na zło.

Zupełnie słusznie :)))

Mnie chodziło o sposób prowadzenia wywiadu przez red. Mazurka. O odpowiedzi Wencla - niżej.

W dzisiejszej "Gazecie Polskiej Codziennie" /16.01/ ukazał się artykuł Wojciecha Wencla "Z życia szkoły" w którym omawia on wywiad red. Mazurka z Joanną Lichocką nie pozostawiając na dziennikarzu suchej nitki. Porównuje go do obrażonego uczniaka, który nie ma odwagi zmierzyć się ze sprawcą urazy i wobec tego molestuje jego najlepszą koleżankę. Wencel cytuje te same pytania Mazurka, co ja. Niezmiernie się cieszę, że tak wybitny poeta i publicysta podziela moje zdanie w sprawie postępowania red. Mazurka.

"Dzisiaj media maintreasonu twierdzą, że ..." jak to ładnie brzmi, prawda? :))

Właśnie tak !!!

Oni chyba naprawdę wierzą, że elity mogą pełnić swoją funkcję bez narodu.

"Gazeta Polska Codziennie" 16 stycznia 2012

W podstawówce różnie bywa. Gdy przeciętny uczeń poczuje się urażony opinią kolegi z klasy, natychmiast wyzywa go na pojedynek. Najczęściej po lekcjach za boiskiem. W tym magicznym miejscu niejeden chłopak stracił już górną dwójkę, ale zachował godność. Są jednak i tacy, którzy szerokim łukiem obchodzą sprawcę swej urazy. Zamiast wygarnąć mu pretensje prosto w oczy albo zmierzyć się z nim na ubitej ziemi, na przerwie odciągają na bok jego najlepszą koleżankę i wrzeszczą jej do ucha: – Ale jesteś głupia, że się z nim zadajesz! Przecież to cham i bufon! Wiesz co o mnie powiedział?!

Ustawka

Z chłopaków, którzy swoje porachunki załatwiają po lekcjach za boiskiem, wyrastają porządni kibole, a czasem nawet odważni polemiści. Ci, którzy w szkole mszczą się na dziewczynach, w zasadzie kontynuują swoją taktykę w dorosłym życiu. Przykładem Robert Mazurek, który w ostatnim „Plusie Minusie” opublikował wywiad z Joanną Lichocką. Laureatowi nagrody Złotej Ryby nie spodobały się dwa teksty drukowane ostatnio w niniejszej rubryce. Najpierw z równowagi wyprowadził go Piotr Lisiewicz, który broniąc idei drugiego obiegu przed „realistycznymi” beneficjentami III RP, przywołał słowa pieśni Jana Krzysztofa Kelusa: „Tutaj warto zrobić historyczny przytyk, że co drugi folksdojcz był real-polityk”. Później na nerwach Mazurka zagrałem ja, porównując realizm krytyków drugiego obiegu do postawy chłopa, który w noweli Stefana Żeromskiego „Rozdziobią nas kruki, wrony” obdziera ze skóry konia pozostawionego przez zabitego powstańca.

Mazurek wytacza więc armaty przeciwko Lisiewiczowi i mnie, choć kieruje je w stronę kobiety. Dopiero gdy Lichocka oświadcza, że nie chce „ciągle odpowiadać za Wencla i innych”, publicysta nieco się reflektuje. Ale tłumione emocje muszą gdzieś znaleźć upust. Riposta: „A jak tam z twoim zdrowiem psychicznym?” niekoniecznie dobrze świadczy o kimś, kto pretenduje do roli następcy Macieja Rybińskiego. W każdym razie u nas, w świecie wolnych Polaków, takich odzywek się nie stosuje. Być może kolega z „Rzepy” przestraszył się mężczyzn, bo nas jest dwóch, a on jeden. W dodatku jesteśmy kibolami. W takim razie pragnę go uspokoić, że może liczyć na honorowe warunki. Jeden na jednego, gołe pięści, bez sprzętu.

Napinka

W całej tej kuriozalnej rozmowie Mazurka interesuje tylko jedno: manifestacja urażonej ambicji. Gdy Lichocka próbuje opowiadać o narodowym żywiole, o ludziach upominających się o prawdę, składających kwiaty i znicze pod Pałacem Prezydenckim albo prowadzących polskie życie na prowincji, on nieustannie wraca do jakichś środowiskowych relacji dziennikarskich. Jest wzburzony obiegową sugestią wobec „konserwatywnych” uczestników głównego nurtu, że piszą tak, jak piszą, bo muszą spłacać kredyty. Udaje, że nie widzi ekonomicznej różnicy między pozostawaniem w mainstreamie a pisaniem do „Gazety Polskiej”. A przecież problem polega nie na samym „zarabianiu na życie”, tylko na dążeniu do maksymalizacji zysków i wygód, które determinuje zawodowe wybory. Doskonale opisał ten mechanizm Józef Darski w tekście „Gdy niezależność kosztuje zbyt wiele”, drukowanym na tych łamach w ostatni piątek.

Unik

Na pogląd Lichockiej o istnieniu nieoficjalnej cenzury w stacjach telewizyjnych Mazurek odpowiada: „Chyba nie ma obowiązku emitowania twoich filmów?”. Tak jakby zjawisko banowania niepoprawnych reżyserów sprowadzało się do pojedynczego wypadku towarzyskiej niechęci. Ta dezynwoltura wobec potrzeb „zwykłych Polaków” i realnego ograniczania wolności słowa to cecha charakterystyczna „konserwatywnych” krytyków drugiego obiegu. Oni chyba naprawdę wierzą, że elity mogą pełnić swoją funkcję bez narodu, klucząc w labiryncie medialnych układów. Biedni, naiwni, oszukani nie tyle przez TVN48, ile przez siebie samych.

Autor: Wojciech Wencel