Fenomen Palikota

  Moi Czytelnicy dojdą pewnie do wniosku, że mam obsesję . Już w drugim tekście w ciągu trzech dni piszę o Palikocie. Nic nie mogę na to poradzić, jego wystąpienie w Sejmie podczas debaty nad expose Tuska zrobiło na mnie duże wrażenie. Można go posłuchać /TUTAJ/. Czytałam potem komentarze internautów pod streszczeniem tej mowy, opublikowanym w portalu Interia. Prawie wszystkie były entuzjastyczne.

  Co więcej w "PlusMinus", weekendowym dodatku do "Rzeczpospolitej" /19-20.11.2011/ są aż dwa artykuły poświęcone Palikotowi i jego ludziom. Pierwszy to "Skradziona rewolucja" pióra Dariusza Karłowicza, a drugi to "Nowy Kozak, nowy Tatarzyn" Piotra Gursztyna. Karłowicz stwierdza, że: "Palikot ukradł nowej lewicy rewolucję (...) Lider najnowszej lewicy zabrał im [nowej lewicy, zwłaszcza Krytyce Politycznej] pozycję głównego ośrodka politycznych przemian wraz z mołojecką sławą gwarantującą niesłabnące dotąd zainteresowanie mediów.". Zagospodarował też ludowy nihilizm, nadając polityczną formę rzeczywistości dotąd bezkształtnej. Wg Karłowicza prowadzi to do radykalizacji lewicy i rywalizacji na zadymy. Autor nie daje tu większych szans lewakom. Pisze wprost: "Czy w ruchu polskich symboli można było zrobić coś głupszego niż zaproszenie ubranych na czarno niemieckich bojówek, by pałką wyjaśnili, komu i jak wolno świętować odzyskanie niepodległości?". Ilustracją tego tekstu jest duże zdjęcie transparentu Ruchu Palikota z napisem: "To my zrobimy to, czego boją się inni".

  Karłowicz przypomina też poprzednie wcielenia Palikota: "Pryncypialność w kwestiach obyczajowych czy religijnych pozwala przejść do porządku nie tylko nad ideową zbornością lewicowego kapitalisty (...), ale nad sekwencją arcyprawicowych kreacji Janusza Palikota. Walczący o uznanie w roli pupilka "Tygodnika Powszechnego" jako "biznesmen prymus" potem starający się o uwagę jako patron pokolenia JP2 i wydawca tygodnika "Ozon" jest równie wiarygodny w obecnej roli jak w poprzednich. Z jedną różnicą - w nowym opakowaniu "produkt Palikot" sprzedaje się doskonale.".

  Artykuł Piotra Gursztyna nosi podtytuł: "Janusz Palikot próbuje przeorać emocje polityczne Polaków. Jeśli mu się uda - a ma na to szanse - zajmie miejsce w pierwszej lidze polskiej polityki.". Dalej czytamy: "Teraz były biznesmen z Biłgoraja stara się wytyczyć nową linię podziału dzięki której to on zostanie królem po lewej stronie.", a cały tekst kończy się słowami: "Tusk jest dziś hegemonem, ale nie wiemy, czy ma dość siły, aby uniemożliwić przebudowę a la Palikot. Ta się nie uda, gdy społeczeństwo nadal będzie chciało zjeść ciasteczko i je mieć. Wtedy wybierze PO i w drugim rzucie PiS. Gdyby jednak przyszła chęć opowiedzenia się za twardszymi tożsamościami, przyjdzie czas Janusza Palikota. I prawdopodobnie Zbigniewa Ziobry jako niezbędnego w sporze oponenta.".

  Tyle w "PlusMinus". Prawica i prawicowa blogosfera po początkowym przestrachu /opisałam go /TUTAJ// wywołanym wyborczym sukcesem Palikota, przerzuciła się w drugą skrajność i zaczęła demonstrować swoje lekceważenie. Czytamy o Palikmiocie, Paligłupie, a podczas Marszu Niepodległości skandowano: "Tylko idiota głosuje na Palikota". Niesłusznie. Palikot jest niezwykle inteligentnym i cynicznym graczem, bezideowym karierowiczem. Najlepiej ujęła to Joanna Senyszyn oświadczając: "Palikot zrobił badania, wyszło mu, ze na lewicy jest luka, więc się w nią wpasował.". Ciekawe jest też, kto stoi za Palikotem? Osoba Tymochowicza świadczy o tym, że są to si sami ludzie z tajnych służb /WSI?/, którzy popierali w swoim czasie Tymińskiego i Leppera. Palikotowi może więc grozić los tego ostatniego. Z drugiej strony Marek Mojsiewicz wysunął przypuszczenie, że misja Palikota może być stworzenie proniemieckiej lewicy w Polsce, która ma zastąpić prorosyjskie SLD.

  Jak by to nie było, jedna rzecz jest zastanawiająca. Jest nią niezwykła łagodność z jaka wszystkie siły polityczne i wszystkie media traktują Palikota. Wiadomo przecież, że ma on sporo "za uszami". Spór o majątek z byłą żona, korzystanie z "rajów podatkowych", machlojki w czasie kampanii wyborczych. Nikt tych spraw jakoś nie drąży i nie próbuje wykorzystać, nawet SLD. Ciekawe dlaczego?