W skład Rady wchodzą:

PRZEWODNICZĄCY

Marcin Król


historyk idei


dziekan Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego


redaktor naczelny miesięcznika „Res Publica Nowa”

CZŁONKOWIE

Jan Krzysztof Bielecki


ekonomista


Przewodniczący Rady Gospodarczej przy Premierze RP

Bogdan Borusewicz


historyk


Marszałek Senatu RP

Agnieszka Holland


reżyserka scenarzystka Prezydent Polskiej Akademii Filmowej

Olga Krzyżanowska


lekarz

Helena Łuczywo


redaktorka


współzałożycielka Gazety Wyborczej

Krzysztof Michalski


filozof


dyrektor Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu

Andrzej Olechowski


ekonomista


Wiceprzewodniczący Rady Nadzorczej Banku Handlowego S.A.

Zbigniew Pełczyński


politolog, Uniwersytet Oksfordzki

Andrzej Rapaczyński


prawnik, Uniwersytet Columbia

Hanna Suchocka


prawnik


Ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej


(członkostwo zawieszone na czas pełnienia misji dyplomatycznej)

Henryk Woźniakowski


wydawca


Prezes Zarządu Społecznego Instytutu Wydawniczego Znak

Zarząd Fundacji

PREZES

Aleksander Smolar


politolog, publicysta, zastępca przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu
Nauk o Człowieku (Institut für die Wissenschaften vom Menschen) w
Wiedniu; członek International Forum Research Council w Waszyngtonie;
członek Rady Dyrektorów Institute for Human Sciences przy Boston
University; w latach 1989-1990 - doradca ds. politycznych premiera
Tadeusza Mazowieckiego, w latach 1992-1993 - doradca ds. polityki
zagranicznej premier Hanny Suchockiej. Prezes Fundacji Batorego od 1990
roku.

CZŁONKOWIE

Klaus Bachmann


historyk, publicysta, politolog, profesor w Instytucie Nauk Politycznych
Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie, w latach 2004-2006
kierownik katedry politologii w Centrum Studiów Niemieckich i
Europejskich im. Willy Brandta Uniwersytetu Wrocławskiego, w latach
1988-2004 korespondent Stuttgarter Zeitung najpierw w Warszawie, potem w Brukseli, publicysta Gazety Wyborczej, Polityki, Tygodnika Powszechnego;
uzyskał stopień doktorski na wydziale historycznym Uniwersytetu
Warszawskiego za pracę o stosunkach polsko-ukraińskich w Galicji przed
1914 rokiem; w roku 2005 obronił pracę habilitacyjną na temat Konwentu i
Traktatu Konstytucyjnego UE na wydziale nauk społecznych Uniwersytetu
Wrocławskiego

Nathalie Bolgert


dyrektor programowy Fundacji na rzecz Społeczeństwa Obywatelskiego w
Europie Środkowej i Wschodniej na Czechy, Polskę i
Słowację,współtwórczyni i do 1995 roku pracownik Banku BISE; inicjatorka
i działaczka wielu polskich organizacji pozarządowych, między innymi
Banków Żywności

Szymon Gutkowski


współwłaściciel i dyrektor generalny agencji reklamowej DDB, współtwórca
Corporate Profiles Consulting; prezes Fundacji Projekt: Polska; doradca
marketingowy wielu firm w Polsce, a także instytucji finansowych na
Ukrainie i w Kazachstanie; współtwórca koncepcji międzynarodowego DDB
University i jeden z jego pierwszych trenerów w dziedzinie strategii
komunikacji; asystent Jacka Kuronia w Sztabie Wyborczym Unii
Demokratycznej podczas wyborów parlamentarnych w 1991 roku

Irena Herbst


adiunkt w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie i doradca Zarządu
Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych Lewiatan, w latach
1992-1996 - wiceminister w resorcie planowania przestrzennego i
budownictwa, w latach 2003-2005 - podsekretarz stanu w Ministerstwie
Gospodarki, w latach 1996-2002 i 2005-2006 - wiceprezes Zarządu Banku
Gospodarstwa Krajowego; współautorka reformy mieszkalnictwa w Polsce,
rządowego programu Kapitał dla przedsiębiorczych i ustawy o partnerstwie
publiczno-prywatnym, autorka kilkudziesięciu publikacji dotyczących
budownictwa mieszkaniowego

Jacek Kochanowicz


profesor ekonomii, kierownik Katedry Historii Gospodarczej na Wydziale
Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego, wykładowca i kierownik
programu studiów doktorskich Wydziału Historii i na Uniwersytecie Europy
Środkowej w Budapeszcie; specjalizuje się w historii gospodarczej
Polski XIX i XX wieku oraz w porównawczej historii procesów
modernizacyjnych w XX wieku; autor wielu książek i artykułów

Radosław Markowski


profesor socjologii, dyrektor Zakładu Badań Porównawczych nad Polityką w
Instytucie Studiów Politycznych PAN, dyrektor Centrum Studiów nad
Demokracją w SWPS; wykładowca na polskich i zagranicznych uczelniach;
autor wielu książek i artykułów dotyczących transformacji demokratycznej
i wyborów.

Andrzej Ziabicki


profesor chemii, długoletni kierownik Pracowni Fizyki Polimerów w
Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN, członek Advisory Board,
Center for International Policy in Research and Education (CIPRE).
Założyciel Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk; w latach 1990-1991
członek Komitetu Nauki i Techniki w rządzie Tadeusza Mazowieckiego,
doradca podkomisji Nauki i Edukacji w rozmowach Okrągłego Stołu w 1989
roku, członek Rady Fundacji Młodzieżowej Przedsiębiorczości

http://www.batory.org.pl/ofund/index.htm

Darczyńcy instytucjonalni

1 674 330 EUR rocznie na na działalność Fundacji




237 243 USD na program Wschód-Wschód w 2010 roku




340 146 USD na Regionalny Program Przeciwdziałania Uzależnieniom w 2010 roku

10 000 000 USD na fundusz wieczysty Fundacji

400 000 USD na program Demokracja w Działaniu w latach 2010-2012




600 000 USD na program Działania Strażnicze w latach 2007-2010




450 000 USD na program Masz Głos, Masz Wybór w latach 2008-2010

1 000 000 USD na fundusz wieczysty Fundacji




1 200 000 USD na program Koalicje Obywatelskie w latach 2008-2013

525 200zł Równe Szanse - Kolorowa Akademia w latach 2006-2010

Darowizna rzeczowa powierzchni reklamowej o wartości 3 008 705,27 zł na kampanie medialne programów Masz Głos, Masz Wybór i 525 200zł Równe Szanse - Lokalne Programy Stypendialne w roku 2010

Fundacja im. Karola Urygi Nawarowskiego




56 500 USD na Fundusz Urygi-Nawarowskiego w latach 2008-2010

Quo-Vadis Gavell Family Foundation




10 000 USD na program Równe Szanse - Lokalne Programy Stypendialne w latach 2009-2010

Ministerstwo Spraw Zagranicznych Królestwa Niderlandów




36 000 PLN na projekt Wsparcie i ochrona sygnalistów w programie Przeciw Korupcji

Wydawnictwo Bauer Sp. z o.o. Sp. k.


Darowizna rzeczowa powierzchni reklamowej o wartości 14 152 zł na kampanię pozyskiwania wpłat 1% na program Równe Szanse

Darczyńcy indywidualni

Prywatny darczyńca




Pakiet 14 000 akcji spółki AGORA S.A., ze sprzedaży których utworzony został wieczysty Fundusz M

http://www.batory.org.pl/darczyn/index.htm

http://mojsiewicz.salon24.pl/355499,legalizacja-narkotykow-przesadzona-s...

Legalizacja narkotyków przesądzona. Soros ostro lobbuje

W tej chwili nie jest już kwestią, czy narkotyki zostaną zalegalizowane, ale kiedy i na jakich warunkach . Kwesta etycznych aspektów legalizacji narkotyków będzie miała taki sam wymiar jak kwestia alkoholu i jego legalnej sprzedaży.

Dlaczego tak nagle po prawie 100 latach wojny z narkotykami , coraz bardziej kosztownej nie tylko finansowo ,ale również społecznie Soros , znany finansista, który sponsoruje całą sieć instytucji propagandowych urabiających opinię publiczna jak chociażby usadowiony w Polsce instytut Batorego zaczął finansować również lobby narkotykowe . Mało kto wie ,że w ramach Fundacji Otwartego Społeczeństwa Sorosa ( Open Society Fundation ) działa Sojusz Polityki Narkotykowej ( Drug Policy Alliance ) . Polska opinia publiczna nawet nie zdaje sobie sprawę ,że na odpowiedni sygnał sponsora cała struktura wpływów Sorosa w Polsce z Instytutem Batorego na czele rozpocznie lobbowanie za legalizacją narkotyków . Zresztą już się o zaczęło Brunatne media bez najmniejszego skrzywienia przyjęły, ba faktycznie zaakceptowały postulat Palikota legalizacji narkotyków. A przecież wszyscy pamiętamy histerię jaką rozpętały brunatne media w czasie akcji dopalaczowej Tuska. Szpitale, umierająca setkami młodzież , rzewne historie uzależnionych. Ile by dostał głosów poparcia Palikot , gdyby brunatna propaganda zaczęła pokazywać młode dziewczyny prostytuujące się za gram narkotyku , ośrodki odwykowe, zniszczone , rozbite rodziny, ten ogrom tragedii ludzkiej związanej z uzależnieniem od narkotyków . Nachalne związanie osoby Palikota z całym tym brudem i ciągłe eksponowanie tego sprawiłoby ,że Palikot na pewno nie dostałby się do Sejmu , a kto wie , czy przekroczyłby dwa procent . Nie łudźmy się . Brunatne media już rozpoczęły powolny , niezauważalny lobbing za legalizacja narkotyków . Nie bez powodu mentorem etycznym , guru programowym Palikota został Jerzy Urban.

Jeśli nie wiadomo o co chodzi , dlaczego Soros lobbuje za narkotykami i dlaczego lansowany na nową lewice Ruch Palikota ma w programie legalizację narkotyków , to na pewno wiadomo ,że chodzi o pieniądze . Od 320 miliardów do być może biliona dolarów rocznie . Na takie kwoty co roku struktury finansistów zaczną okradać całe społeczeństwa. Jest jeden warunek . Legalizacja bez z monopolizacji spowodowałaby spadek wartość rynku narkotykowego o około piętnaście razy . Bo o około piętnastu razy rośnie wartość narkotyków w drodze od producenta do konsumenta ze względu , że produkcja i dystrybucja narkotyków jest zakazana . Struktury finansowe , kartele aby zarabiać muszą dodatkowo przekonać ,że obrót narkotykami musi być zmonopolizowany i skartelizowany , bo w innym wypadku tysiące miliardów dolarów rocznie przejdą im koło nosa. Legalny rynek narkotykowy będzie wielokrotnie więcej warty niż nielegalny . Trzeba go tylko przejąć . "...

całość pod linkiem

Dzieckiem Fundacji Sorosa jest też oczywiście Vincent Rostowski, który w prywatnej Szkole Sorosa na Węgrzech zyskał tytuł "profesorski"!
Pozdrawiam serdecznie

Vincent to nie byle kto, on doradzał Balcerowiczowi w "reformowaniu" Polski.

O SSS pisałem, czyli o Strasznej Sitwie Smolara, albo inaczej o sitwie  Sorosa, Smolara i Sachsa.
Moim zdaniem, ten obraz, otwarcie opisywany w "Underwriting Democracy", o której także informowałem w swoim blogu jest  częścią większej układanki, której celem było rabowanie Polski.

Za ten rabunek ci ludzie powinni być kiedyś skazani za kryminalne przestępstwo rozboju na gospodarce narodowej. Takie sprawy powinien sądzić międzynarodowy trybunał w Hadze, na tych samych zasadach jak Trybunał Norymberski. 

pamietam doskonale - przymierzam się do notki o SSS dzisiaj. ONI wrócili, choc społeczeństwo powiedziało im - NIE CHCEMY WAS.

To powinna być nowa kategoria przestępstwa groźniejszego od ludobójstwa, ścigana na podstawie prawa międzynarodowego i sądzona tak jak sądzi się najgorszych zbrodniarzy wojennych, skazujących miliony ludzi na nędzę, głód i udrękę, kradnąc pieniądze i aktywa całych narodów.

O udział w tej zbrodni przeciwko Narodowi Polski może być podejrzewany Vincent Rostowski, Donald Tusk i jeszcze całkiem spora grupa ludzi, których znamy z gazet, radia i telewizji.
Przygotowanie zarzutów i aktu oskarżenia byłoby znakomitym zadaniem intelektualnym dla ludzi, którzy chcieliby wprowadzić nowy rodzaj zbrodni do prawa międzynarodowgo.
Zbrodni przeciwko interesom ekonomicznym narodów.

zapomniałem jak On ma na imię.
I tyle.

Bogdan? To chyba był Borusewicz.
Czesław Balcerowicz? Może raczej Kiszczak?
Nie pamiętam.
A taki to był kiedyś sławny człowiek.
Może Jerzy?
Nie! Jerzy to jest Urban, Pierwszy Etyk Kraju.
No nie.
Mam pustkę w głowie.
Balcerowicz, Balcerowicz,
Jakie imię?
Czesław Kiszczak powiedział, że Bronisław Geremek wyłapał w zbiorach Jacka Kuronia, takiego co by się nadawał,
Jak on miał na imię, ten kat polskiej gospodarki?
Cholera.
Chyba sobie nie przypomnę.
Diabli nadali, tego, no tego...
Jak mu tam? 

Bezmózgowy osiłek
Pozdrawiam

Szanowna Pani Marylo,

To towarzystwo, nie zmieściłoby się u Nożyków.

Ukłony moje najniższe

Szanowna Pani Marylo,

George Soros i jego ojciec byli podejrzewani o kolaboracje z Niemcami. Na tym interesie dorobili się majątku.

Ukłony moje najnizsze

sam Soros był raczej za młody, ale jego ojciec zostawił mu "zaczyn" do pomnażania majątku.
Zarabiac na ofiarach dwóch totalitaryzmów - to jest ten "dobroczyńca" i fundator.

Pozdrawiam serdecznie

Kiedy w 1969 roku Gallup po raz pierwszy zapytał Amerykanów o marihuanę, przytłaczająca większość - 84% sprzeciwiła się jej legalizacji. Od lat 70-tych do 90-tych poparcie dla legalizacji marihuany utrzymywało się na poziomie dwudziestu kilku procent.

Ostatnich kilkanaście lat przyniosło gwałtowną zmianę podejścia Amerykanów do "trawki". W 2000 roku 30% popierało jej legalizację, w 2009 roku 40%. a w tym roku już 50%. Osobne sondaże wskazują na to, że aż od 70 do 80% Amerykanów opowiada się za tym, by lekarz miał prawo przepisać marihuanę jako środek przeciwbólowy.

http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114881,10494210,USA__Rosnie_pop...

http://wyborcza.pl/1,75248,11025260,George_Soros_ostrzega_przed_wojna_kl...

Nie jestem tu, by was uspokajać. Obecny kryzys jest obecnie najgroźniejszym zjawiskiem dla społeczeństw. To okres zła - powiedział Soros i porównał sytuację z tą z lat 30.

- Najgorszy scenariusz to załamanie się systemu finansowego. Może nas czekać kilka dekad stagnacji - powiedział Soros.

Będzie on uczestniczył w zaczynającym się w środę Forum Ekonomicznym w Davos.

Z komunizmu w kolonialny kapitalizm

Z prof. Witoldem Kieżunem, teoretykiem zarządzania,
wykładowcą Akademii im. Leona Koźmińskiego oraz uczelni zagranicznych,
byłym ekspertem ONZ ds. modernizacji zarządzania w krajach afrykańskich,
rozmawia Mariusz Bober

W swojej najnowszej
książce pt. "Patologia transformacji" poddaje Pan druzgocącej krytyce
ostatnie 20 lat przemian ustrojowych w Polsce. Środowiska komunistów i
zachodnich kapitalistów zawarły nieformalny układ, rekolonializując
Polskę?
- Wszystko zaczęło się od przyjazdu do Polski
amerykańskiego wielkiego spekulanta giełdowego, jednego z najbogatszych
ludzi na świecie George´a Sorosa, mającego jednocześnie wielkie ambicje
rozwijania idei "otwartego świata". Tę społeczną działalność realizował
poprzez tworzenie licznych fundacji i finansowanie uniwersytetów - w
sumie miliardami dolarów. W maju 1988 r. przyjechał do Polski, spotkał
się z gen. Wojciechem Jaruzelskim i premierem Mieczysławem Rakowskim,
przedstawiając swój plan radykalnej transformacji systemu gospodarki
planowej na wolnorynkową, i otworzył w Warszawie Fundację im. Stefana
Batorego. 7 miesięcy po jego wizycie ustawą z dnia 23 grudnia 1988 roku
komunistyczny rząd i Biuro Polityczne Polskiej Zjednoczonej Partii
Robotniczej, partii, której statutowym celem było zbudowanie socjalizmu
na gruzach kapitalizmu, podejmują decyzję o wprowadzeniu w Polsce
ustroju kapitalistycznego w jego klasycznej, ortodoksyjnej formie na
podstawie kodeksu handlowego z 1934 roku. Z punktu widzenia teorii
patologii zarządzania jest to klasyczny przykład realizacji prawa
sformułowanego przez niemieckiego filozofa Hansa Vaihingera
"przerastania środków nad celem". Środkiem dla realizacji celu, jakim
było dla PZPR zbudowanie socjalizmu, stało się samo posiadanie władzy.
Jednak ten środek stał się celem samym w sobie, i dla jego osiągnięcia
wprowadzono dotychczas zwalczany ustrój ekonomiczny. Nie było żadnych
protestów czy nawet wewnętrznej różnicy zdań. Okazało się więc, że
"szczytny cel budowy ustroju", w którym będzie rządzić zasada "od
każdego według jego możliwości, każdemu według jego potrzeb", był
negatywną fikcją organizacyjną.

Ale do realizacji swoich planów wykorzystali majątek, na który pracował cały Naród...
-
Tak. Narodowy Bank Polski natychmiast wykreował wtedy 9 nowych
komercyjnych banków refinansowanych przez siebie. Rozpoczął się wówczas
proces tzw. nomenklaturowej prywatyzacji, dotyczący małych i średnich
przedsiębiorstw państwowych. Według prof. Juliusza Gardawskiego,
istniały dwa typowe jej modele. Dyrektor zakładał przedsiębiorstwo
prywatne o takim samym profilu specjalizacji jak to państwowe, którym
kierował. W firmie prywatnej dawał pracownikom wyższe wynagrodzenie,
ponieważ nie obowiązywał w niej bardzo wysoki podatek od wynagrodzeń,
tzw. popiwek poważnie ograniczający wysokość uposażeń w
przedsiębiorstwach państwowych. W ten sposób doprowadzał do
"przejmowania" pracowników z państwowego do jego prywatnego
przedsiębiorstwa. Po pewnym czasie dochodziło do bankructwa lub
przejęcia przedsiębiorstwa państwowego. Drugi sposób to tworzenie spółek
prywatnych przez dyrektorów państwowych firm z legitymacją PZPR. Często
robili to we współpracy z sekretarzami partyjnymi. Następnie takie
firmy uzyskiwały kredyty z tych nowo utworzonych banków na wykup
udziałów firmy państwowej. Z badań prof. A. Gardawskiego wynika, że 80
proc. personelu tych nowych prywatnych firm wcześniej pracowało w
państwowych przedsiębiorstwach, a 62,5 proc. właścicieli nowych
prywatnych przedsiębiorstw małej i średniej wielkości pełniło funkcje
kierownicze i dyrektorskie w PRL.

Paradoksalnie wielu Polaków klęskę transformacji ustrojowej przypisuje ludziom kojarzonym z "Solidarnością"...
-
Tak, ale po 1989 r. tak naprawdę to nie klasyczna "Solidarność"
przejęła władzę. Ruch ten miał koncepcję budowania nie gospodarki
kapitalistycznej, ale państwa o własności społecznej z elementami daleko
posuniętej samorządności. Pomysł zbudowania w Polsce całkowicie
kapitalistycznego systemu pochodził od komunistów. Powtarzam: tzw.
ustawę Wilczka [o wolnorynkowej działalności gospodarczej - przyp. red.]
z 1988 r. przyjął komunistyczny jeszcze rząd premiera Rakowskiego i
zatwierdził ostatni Sejm PRL. A była to ustawa wprowadzająca zasady
niemal "czystego kapitalizmu".

Niemniej to wcześniejsi
doradcy prezydenta Lecha Wałęsy, ludzie kojarzeni z "Solidarnością",
realizowali ten plan umożliwiający nomenklaturową prywatyzację i
kolonizację Polski przez zachodni kapitał...
- Rzeczywiście,
gdy wysłany i finansowany przez George´a Sorosa, dla realizacji jego
planu, amerykański ekonomista Jeffrey Sachs przyjechał do Polski,
zwrócił się od razu - jak napisał w swoich wspomnieniach - do trzech,
jak ich nazywa, "strategów", a więc kierowników NSZZ "Solidarność":
Bronisława Geremka, Jacka Kuronia i Adama Michnika. Tymczasem wszyscy
oni uczciwie przyznawali, że nie znają się zupełnie na ekonomii, i
pytali tylko: "Czy to wyjdzie?". A Sachs z energią typowego
kapitalistycznego agenta marketingowego gorąco zapewniał, że oczywiście -
tak. Pierwszy bezpartyjny premier III RP, który również podejmował
decyzje w sprawie przekształceń w Polsce - Tadeusz Mazowiecki, nie miał
wyższego wykształcenia, był dziennikarzem, redaktorem pisma, członkiem
działającego w PRL stowarzyszenia PAX, ale również nie miał wiedzy
ekonomicznej ani żadnej praktyki pracy w administracji. Stanowisko
premiera było jego pierwszą pracą w administracji. Także Lech Wałęsa
uczciwie przyznawał się, że nie ma pojęcia o ekonomii, ale również
akceptował program Jeffreya Sachsa. W dodatku na wicepremiera i ministra
finansów, a więc ekonomicznego kierownika całej transformacji,
wyznaczono dr. Leszka Balcerowicza, byłego członka PZPR, w latach
1978-1980 pracownika Instytutu Podstawowych Problemów
Marksizmu-Leninizmu przy Komitecie Centralnym PZPR, który też nie miał
żadnego praktycznego doświadczenia w kierowaniu zespołami ludzi w
administracyjnych strukturach ani liczącego się dorobku naukowego (14
lat po uzyskaniu doktoratu nie miał jeszcze stopnia doktora
habilitowanego, uzyskał ten stopień dopiero w pierwszym roku pracy jako
wicepremier). Zaś pierwszym polskim premierem w III RP, demokratycznie
zaakceptowanym przez wybrany w wyborach 4 czerwca 1989 roku parlament,
był generał Czesław Kiszczak, "zasłużony" kierownik walki z podziemnymi
strukturami "Solidarności" w latach 1981-1989. Jedynie dzięki odejściu z
sojuszu z PZPR Stronnictwa Demokratycznego i Polskiego Stronnictwa
Ludowego udało się stworzyć rząd pod kierownictwem bezpartyjnego
Tadeusza Mazowieckiego, co przyspieszyło odsunięcie od władzy
komunistów. Ale sytuacja w kraju zmieniła się tylko pozornie. Większość
kadry kierowniczej to byli nadal ci sami ludzie z okresu rządów PRL.
Stąd słusznie pisali Jacek Kuroń i Jacek Żakowski: "Jeśli stworzenie
sektora prywatnego było jednym z naszych głównych celów, to bez ludzi z
nomenklatury nigdy by się nam nie udało". Było to jednak całkowite
odejście od początkowej idei "Solidarności", która zakładała troskę o
drugiego człowieka, a nie bogacenie się za wszelką cenę. NSZZ
"Solidarność" ze zdecydowanie lewicowym laickim kierownictwem (poza
Wałęsą) nie korzystała wówczas niestety z wybitnych doradców -
ekonomistów, bazujących na społecznej nauce Kościoła katolickiego (a
przecież "Solidarność" ma katolicki rodowód, o którym świadczyły m.in.
Msze Święte, spowiedzi, i jej znakiem miał być znaczek z obrazem Matki
Bożej w klapie marynarki Wałęsy). Nie korzystała też ze skandynawskiej
formuły zarządzania ani zachodnioniemieckiego społecznego podejścia, ani
nawet z doświadczeń tzw. Tygrysów Wschodu czy elementów strategii Chin
Ludowych. Było szereg modeli poza neoliberalizmem i niezwykle korzystnej
dla światowego kapitału "terapii" George´a Sorosa. Przyjęto jego model,
praktycznie sformułowany przez Jeffreya Sachsa, nie sprawdzając efektów
jego działalności w Boliwii. Opisała je dokładnie Naomi Klein,
wskazując, że doprowadził tam do klęski społecznej, rozruchów zbrojnie
tłumionych przez wojsko, do olbrzymiego bezrobocia, a jednocześnie do
wzbogacenia się grupy spekulantów. Efektem tych zmian było poważne
obniżenie wysokości wynagrodzeń i daleko idąca stratyfikacja społeczna.
Likwidacja inflacji nastąpiła tam dopiero po dwóch latach, mimo
zapewnienia Sachsa, że zlikwiduje ją "w jeden dzień". Nikt nie
zainteresował się tymi wynikami. Wprost przeciwnie, powszechnie chwalono
rzekomo pozytywne efekty jego pracy w Boliwii. Z perspektywy 20 lat
wprost trudno zrozumieć to swoiste zauroczenie równie niepoważnym
reklamiarstwem Sachsa w Polsce i brak zdecydowanej społecznej reakcji,
tak jak w Boliwii i w innych krajach południowoamerykańskich.

Wprowadzanie
w Polsce formuły dzikiego kapitalizmu było więc swoistą transakcją
między Zachodem i postkomunistami ułatwiającą przejmowanie narodowego
majątku jednym i drugim?
- W planach światowego kapitału
cała Europa Środkowo-Wschodnia była bardzo atrakcyjnym terenem
ekspansji. Jednak prawdopodobnie kapitał ten traktował wszystkie kraje
tego regionu jako etap przejściowy do ekspansji na Rosję. Jest to bowiem
niezwykle bogaty kraj w surowce i jego choćby częściowe skolonizowanie
byłoby olbrzymim sukcesem światowej kapitalistycznej oligarchii. Z
drugiej strony, kraje Europy Środkowej bardzo łatwo dawały się podbijać
przede wszystkim ze względu na demoralizację kadr kierowniczych. Badania
Banku Światowego wykazały, iż ankietowani zagraniczni inwestorzy
przyznali, że z reguły płacili w Polsce "prowizje". Stwierdzenie np., że
ceną za korzystną ustawę sejmową było 3 mln zł, zmusiło ówczesnego
marszałka Sejmu Macieja Płażyńskiego do zawiadomienia o tych wynikach
prokuratora rejonowego w Warszawie. Na prośbę o bliższe dane Bank
Światowy odpowiedział, że była to ankieta anonimowa, w związku z tym
można było przeczytać w polskiej prasie krótką informację o umorzeniu
postępowania prokuratorskiego w tej sprawie. Całkiem inną politykę
przyjęły kompetentne władze Kanady, które swego czasu również były
narażone na ekspansję kapitału amerykańskiego. Powołały one wtedy
specjalny urząd, który opracował przepisy regulujące inwestycje
zagraniczne w tym kraju. Przewidywały one m.in., że prywatyzowane
przedsiębiorstwa nie mogą być następnie likwidowane, musi być w nich
wytwarzany w całości przynajmniej jeden gotowy produkt sprzedawany jako
"wyprodukowany w Kanadzie". W Polsce nikt nie myślał o takich
zabezpieczeniach. Między innymi dlatego zagraniczny kapitał w dużej
mierze zlikwidował w naszym kraju zakłady, które mogły stanowić dla
niego konkurencję.

A to znaczy, że nieprawdziwe były zarzuty pod adresem wielu tych przedsiębiorstw, jako całkowicie niekonkurencyjnych...
-
Wiele z nich rzeczywiście w tym czasie nie mogło konkurować z
zachodnimi firmami. Ale w Polsce można było wykorzystywać atut cen
wielokrotnie niższych w porównaniu do produktów zachodnich. Tak właśnie
zrobili Chińczycy, wyrastając dziś na potęgę handlową. Ale funkcjonowały
też polskie przedsiębiorstwa, które jeszcze na początku lat 90.
produkowały na wysokim poziomie np. garnitury, ceramikę, wyroby ze
szkła, kryształy czy nawet produkty wyższej techniki na zagranicznych
licencjach. Mieliśmy też dobrze zorganizowany rynek realizowania
zagranicznych inwestycji budowy dróg, mostów, różnych budowli, nawet
elektrowni. Mieliśmy szanse na zdobycie wielu rynków na takiej samej
zasadzie jak Chińczycy. Pamiętam, jak w USA masowo kupowano np. chińskie
rowery po 95 USD, gdy amerykańskie kosztowały 250 USD. Ja sam i moi
amerykańscy koledzy jeździliśmy oczywiście na rowerach chińskich.

Co trzeba było wtedy, na początku lat 90., zrobić?
-
Przede wszystkim - tak jak Słowenia - podziękować Sachsowi za pomoc i
stworzyć z krajowych i zagranicznych polskich fachowców małą komisję do
szybkiego zaplanowania procesu transformacji. Mieliśmy takich fachowców,
ich raport opracowany w 1996 r. z udziałem prof. Zdzisława Sadowskiego,
szeroko omówiony w mojej książce, świadczy, że rozumieli, jak należy
ocalić polski przemysł od jego likwidacji i zagranicznego zawłaszczenia.
Mieliśmy też duży zespół świetnych, już z praktyką zagraniczną,
specjalistów od zarządzania.
Należało też nie otwierać granic na cały
zagraniczny import, a tylko na wwóz tych towarów, których deficyt
kreował inflację, a więc podstawowych produktów konsumpcyjnych i tych,
których sami nie moglibyśmy wytworzyć, przede wszystkim nowoczesnych
technologii. Inflację można było pokonać metodą mocnego pobudzenia
własnej produkcji poprzez system łatwego kredytu z puli państwowego
zadłużenia np. w bankach zagranicznych. Możliwe było też ewentualne
powtórzenie metody Grabskiego z roku 1924, kiedy była inflacja nie
setkotysięczna, ale bilionowa. Wprowadził on zamiast marek polską
złotówkę opartą na złocie. Można było to samo zrobić, wprowadzając od
razu nową walutę, zabezpieczoną posiadaną już miliardową dolarową
gwarancją Banku Światowego, a więc opartą na dolarach amerykańskich,
których - nawiasem mówiąc - było według danych i wyliczeń NBP ok. 7 mld
na prywatnych rachunkach bankowych, a prawdopodobnie drugie tyle
schowane w domu "w skarpetkach". Był to efekt licznych zagranicznych
wyjazdów w dekadzie Gierka. Trzeba było też jak najszybciej zwiększyć
produkcję żywności, a nie likwidować PGR-y. Trzeba było przeprowadzić
prywatyzację zagrabionych przez Skarb Państwa przedsiębiorstw. Jesteśmy
jedynym posocjalistycznym krajem, który nie przeprowadził prywatyzacji w
formie zbiorowej, a ograniczył się do indywidualnych procesów sądowych
trwających po kilkanaście lat. Można było też w większym stopniu
pozwolić na funkcjonowanie spółek pracowniczych, zamiast wyprzedawać
państwowe przedsiębiorstwa za bezcen. Ta bezmyślna prywatyzacja była
całkowitym zaprzeczeniem idei "Solidarności", a najbardziej stracili na
niej zwykli Polacy, często właśnie ci, którzy doprowadzili do upadku
komunizmu.

Gdy pracował Pan w krajach afrykańskich w
misjach ONZ, zapewne nie przypuszczał Pan, że mechanizm eksploatacji
tych państw zostanie na taką skalę zastosowany w Polsce?
-
Rzeczywiście. Po raz pierwszy do Afryki przyjechałem w grudniu 1979
roku. Pracowałem tam - z przerwami - do końca 1992 roku. W krajach
afrykańskich inwazja wielkiego kapitału rozpoczęła się na początku lat
80. minionego wieku. Szukał on z jednej strony taniej siły roboczej, a z
drugiej - różnych surowców naturalnych. Afryka jest najbogatszym pod
tym względem kontynentem świata. Występują tam złoża złota, uranu, ropy
naftowej itd. Powszechnym zjawiskiem jest jednak nie najlepszy poziom
kwalifikacji kadr zarządzających, które cechuje jednocześnie chęć
szybkiego wzbogacenia się, dodatkowo stymulowana filmami pokazującymi
bogactwo krajów zachodnich. Gdy do takiego biednego kraju przyjeżdżał
więc bogaty zachodni biznesmen rozdający łapówki, bardzo łatwo
"przekonywał" miejscowe władze do sprzedaży za pół ceny np. kopalni
cynku czy miedzi. W ten sposób rozpoczynał się proces rekolonizacji
krajów afrykańskich. Podobny proces rozpoczął się w Polsce. Niedawno
ujawniono, że sam niemiecki koncern Siemens dał w ciągu ostatnich
kilkunastu lat miliardy euro (w różnej walucie) łapówek w różnych
krajach. Jak wiele z nich zapłacono w Polsce?

Mimo to
obecne władze i zwolennicy "terapii szokowej" przekonują, że nasz kraj
osiągnął... wielki sukces przez ostatnie 20 - z górą - lat...
-
Rzeczywiście w Polsce wiele zmieniło się na plus. Dziś polskie miasta, a
także wioski, są o wiele bardziej zadbane niż w okresie PRL.
Ekonomiczna kolonizacja bowiem nie polega na tym, by zniszczyć jakiś
kraj, ale by go eksploatować, a to wymaga jednak pewnego wzrostu poziomu
życia. Jej efektem jest jednak stałe utrzymywanie się dystansu w
rozwoju w porównaniu do krajów eksploatujących. Widać to m.in. w
zarobkach pracowników. W Polsce pracownicy zarabiają nadal kilka razy
mniej niż ludzie zatrudnieni w tych samych firmach, na tym samym
stanowisku w krajach zachodnich, przy czym ceny wielu produktów są u nas
nawet wyższe niż w krajach zachodnich, zwłaszcza towary luksusowe. Na
przykład te same francuskie garnitury męskie kosztują więcej w Warszawie
niż w Paryżu. Zaś w Stanach Zjednoczonych ceny wielu urządzeń
elektronicznych są niższe niż u nas.
Niestety, w takiej sytuacji nie
ma możliwości ostatecznego zrównania poziomu życia między krajem
skolonizowanym a kolonizującym. Trzeba pamiętać, że tempo wzrostu
gospodarczego np. w Niemczech [3,6 proc. w 2010 r. - przyp. red.] jest
niewiele mniejsze niż w Polsce [3,9 proc. w 2010 r.], przy czym wzrost o
1 punkt procentowy w Niemczech przekłada się na znacznie większą
wartość niż w Polsce [wartość PKB RFN w 2010 r. wyniosła 3,2 bln USD, a w
Polsce - 469 mld]. Ponadto według ostatnich danych w Niemczech
bezrobocie wynosi 6,3 proc., a w Polsce - 13,3 procent. Trzeba też
pamiętać, że duża część PKB Polski to nie jest tak naprawdę nasz dochód.
Jeśli bowiem trafne są wyliczenia z naszego bilansu płatniczego, że
średnio ok. 100 mld zł rocznie jest wyprowadzanych z Polski przez
zagraniczne firmy działające w naszym kraju, to znaczy, że przez 21 lat
nie zainwestowano tych pieniędzy w Polsce. W Kanadzie istnieje zasada,
że określona część zysku zagranicznego przedsiębiorstwa musi być
inwestowana przez dane przedsiębiorstwo właśnie w Kanadzie.

Obala
Pan też mit, że kapitał nie ma narodowości, i nie ma znaczenia, kto
jest w Polsce właścicielem firm. Jak struktura ich własności odbija się
na rozwoju kraju i dochodach państwa?
- Jeśli
przeanalizujemy dane na temat kapitału bankowego, to jasne okaże się, że
kraje dzielą się na państwa uzależnione od innych i kraje, od których
inne są zależne. Wiele mówi pod tym względem liczba zagranicznych banków
w poszczególnych państwach. W Niemczech ten udział wynosi 5 procent, we
Francji i Holandii - 10 proc., we Włoszech - 9 proc., w Danii - 19, a w
Austrii - 21. Tymczasem całkowicie odwrotny jest ten stosunek w krajach
postkomunistycznych.
W Albanii wynosi on 93 proc., w Czechach - 96
proc., na Węgrzech - 94 proc., a w Polsce - 88 procent. Nawet w Ameryce
Południowej ten udział jest o wiele mniejszy, w Argentynie wynosi 25
proc., w Boliwii - 38 proc., a w Chile - 32 procent. Warto też podać
przykład innych państw rozwijających się. W Indiach np. zagraniczne
banki mają 5-procentowy udział w rynku finansowym, w Turcji - 4, a w
Chinach... 0 procent. Trzeba bowiem wiedzieć, że są dwie najbardziej
dochodowe dziedziny prowadzenia działalności gospodarczej: bankowość i
wielki handel, określane jako "złote jabłka". Obie te dziedziny zostały w
Polsce prawie całkowicie opanowane przez kapitał zagraniczny. Podobnie
na 100 największych przedsiębiorstw jest tylko 17 polskich. Możliwość
dojścia w krajach eksploatowanych do poziomu życia w krajach
eksploatujących, a takim są w stosunku do Polski przede wszystkim
Niemcy, jest nierealna.

Na ile pozostawienie
najważniejszych dla polskiej gospodarki firm w naszych rękach pomogłoby
dziś przyspieszyć rozwój naszego kraju?
- Polska w ostatnich
latach PRL zajmowała 12. pozycję na świecie pod względem wielkości
produkcji przemysłowej (nie mylić z dochodem narodowym). Gdyby więc
przemiany w Polsce zostały przeprowadzone w sposób racjonalny, np. z
wykorzystaniem koncepcji kanadyjskich, dziś nasz kraj mógłby być w o
wiele lepszej sytuacji. Przecież część firm można było przeznaczyć do
prywatyzacji publicznej, dzięki czemu Polacy staliby się w większym
stopniu niż dziś właścicielami państwowych jeszcze wtedy firm, co
mogłoby uratować wiele z nich. Według danych NBP, Polacy w 1989 r. mieli
7 mld USD oszczędności na bankowych rachunkach, prawdopodobnie drugie
tyle przechowywali w domach. Oczywiście, że część firm można było
sprzedać kapitałowi zagranicznemu, ale w taki sposób, by uniemożliwić
wrogie przejęcie, to znaczy jego likwidację lub zmarginalizowanie jego
produkcji po zakupie dla likwidacji konkurencji. Poza tym powtarzam:
zbyt restrykcyjna polityka w stosunku do państwowych przedsiębiorstw
doprowadzała do bankructwa lub do daleko idącego obniżenia wartości
przedsiębiorstwa, dlatego później niezwykle tanio sprzedawanego. Była to
elementarnie błędna polityka, a raczej brak polityki zgodnie z
akceptowaną zasadą neoliberalizmu, że rynek sam się reguluje. Ta postawa
już po 6 latach sprawiła - jak to można wyczytać w raporcie zespołu
fachowców z udziałem wybitnego ekonomisty prezesa Polskiego Towarzystwa
Ekonomicznego prof. Zdzisława Sadowskiego - że "najcenniejsze segmenty
rynku, najbardziej opłacalne i charakteryzujące się największą dynamiką
popytu, a tym samym najbardziej dynamizujące całą gospodarkę, zostały
całkowicie opanowane przez firmy zagraniczne, a krajowe przemysły
przestały w tych dziedzinach istnieć".

Czy obecny kryzys
finansów państwa i zadłużenie Polski to skutki właśnie złych
przekształceń w Polsce, czy - jak twierdzą politycy - jedynie kryzysu
światowego?
- Podstawowym problemem Polski jest stały,
narastający od ponad 20 lat deficyt finansów publicznych, który
doprowadził do obecnego zadłużenia. Wynikało to z wielu przyczyn: z
ujemnego bilansu handlu zagranicznego, z akceptacji corocznego budżetu
państwa z paroprocentowym deficytem, a także z niesłychanego wzrostu
liczby pracowników administracji. Na przykład centralna administracja
wzrosła od 1990 r. z 46 tys. pracowników do 133 tys. w roku 2010.
Całkowicie niepotrzebnie wprowadzono np. powiaty ziemskie. W Polsce
wciąż funkcjonuje też coś niespotykanego na świecie - dwa urzędy
wojewódzkie: jeden samorządowy (marszałek województwa) i drugi centralny
(wojewoda jako przedstawiciel rządu w terenie). W światowych
demokracjach wysokie stanowiska państwowej władzy terenowej są
wybieralne, np. w USA nawet gubernator stanowy, tak samo jak u nas
starosta. Moim zdaniem, obecnie w Polsce należałoby dokonać radykalnej
reformy administracji, przez pozaurzędniczy, nie polityczny, ale fachowy
zespół, tak jak zrobiła np. Kanada w 1966 roku.

Dlaczego
mimo tak gigantycznej administracji w Polsce przez ponad 20 lat nie
zbudowano nawet jednej całej linii autostrady, koleje są niemal w stanie
rozkładu, nie wspominając o służbie zdrowia?
- Ponieważ
jednocześnie do pracy rekrutuje się bardzo często osoby niekompetentne.
Na Zachodzie kandydaci na stanowiska publiczne przechodzą trudne
wielostopniowe kwalifikacje, których celem jest sprawdzenie ich
kompetencji, a nie afiliacji partyjnych. Tymczasem obecnie mamy w wielu
przypadkach, można nawet stwierdzić, że w większości na kierowniczych
stanowiskach osoby niekompetentne, niemające specjalistycznych
kwalifikacji, np. na stanowiskach wymagających wiedzy zarządzania i
ekonomii - historyków. Wszyscy tzw. stratedzy "Solidarności", obecny
premier, prezydent RP są historykami, a ściślej mówiąc, po prostu
zawodowymi politykami, od wielu lat patrzącymi na rzeczywistość z
pozycji gier politycznych.
Klasycznym przykładem błędnej struktury
zarządzania publicznego jest właśnie transport. Nie jest to dziedzina
aktywności politycznej i nie powinna ona być zarządzana przez kolejno
zmieniających się wraz z rządzącą koalicją ministrów i ich partyjnych
współpracowników z reguły niemających, poza pozycją polityczną,
kwalifikacji fachowych. Powinna to być czysto fachowa centralna
jednostka organizacyjna kierowana przez wysokiej klasy fachowca w tej
dziedzinie, mającego bezterminową umowę o pracę. Podobna struktura
powinna była być zastosowana w szeregu dalszych specjalności.

Jakie Polska ma dziś szanse na wybicie się na gospodarczą i polityczną niezależność?
-
Jedyną obecnie nadzieją Polski jest eksploatacja na dużą skalę gazu
łupkowego na warunkach korzystnych dla naszego kraju. Nie będzie to
łatwe, zwłaszcza że gigantyczny międzynarodowy aparat dawnego KGB z
okresu Związku Sowieckiego nadal działa w Europie. Mają duże pieniądze i
wpływy w zachodniej Europie, a rozwój produkcji gazu w Europie to
klęska dla Rosji. Moglibyśmy też szerzej wykorzystywać nasze ogromne
zasoby węgla. Przy dzisiejszych bardzo wysokich cenach ropy - powyżej
100 USD za baryłkę - opłacalna byłaby nawet produkcja paliw z tego
surowca. Jednak sytuacji Polski nie da się zasadniczo poprawić bez
zmiany ustroju.

Jakie dokładnie zmiany ma Pan na myśli?
-
Jest bardzo dużo do zrobienia. Wskażę jedynie na parę organizacyjnych
posunięć proponowanych przeze mnie w mojej książce, która jest jednak
głównie poświęcona opisowi patologii, stąd też propozycje usprawnienia
dotyczą tylko generalnych punktów. Przede wszystkim trzeba zmienić
system doboru kadr kierowniczych poprzez powszechne wprowadzenie
większościowej, identycznej z systemem anglosaskim ordynacji wyborczej: z
wyborami w małych okręgach wyborczych, z zapewnieniem szerokiej
powszechnej znajomości kwalifikacji i całego CV każdego kandydata.
Jednocześnie należy ograniczyć możliwość kandydowania do dwóch kadencji.
Należy też wzorem 29 państw wprowadzić obywatelski obowiązek głosowania
do wszystkich wybieralnych instancji. Być może w ten sposób zmienimy
katastrofalne wyniki ankiet na temat prestiżu zawodów, gdzie "polityk" z
reguły mieści się na ostatnich miejscach, a w ankietach na temat
korupcji - na czołowych. Konieczna jest radykalna reforma zarówno władzy
ustawodawczej, jak i wykonawczej. Należy zlikwidować system dwuwładzy
prezydenta i premiera na rzecz jednego - w stylu amerykańskim -
prezydenta pełniącego również funkcję premiera. Radykalnie powinno się
też zmniejszyć liczbę posłów i senatorów. Nonsensownie mamy ich więcej
niż parlament amerykański. Należy zredukować również liczbę ministerstw i
zbudować apolityczne centralne urzędy dla konkretnej fachowej
działalności. Generalna organizacyjna zmiana ustroju powinna doprowadzić
do fachowego kierownictwa państwem, likwidując elementy partiokracji
niekompetentnych zawodowych polityków. Oczywiście bogaty materiał
dokumentacyjny w mojej książce, również analiza polityki ekonomicznej,
uzasadnia cały szereg dalszych posunięć reformatorskich, bez których nie
mamy szans na choćby częściowe zmniejszenie wysokiego wskaźnika
bezrobocia i być może doprowadzenie do powrotu choćby części już
zadomowionej na obczyźnie naszej ponadmilionowej emigracji.

Dziękuję za rozmowę.

http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20120225&typ=my&id=my03.txt

Jaka szkoda, że takich profesorów coraz mniej... a mamy takich profesorów jak ten... (http://kajetanskalski.salon24.pl/394410,uwagi-na-dzien-101-i-nastepne)

Pozdrawiam

Sachs, który jest teraz szefem Earth Institute na Uniwersytecie Columbia, powiedział, że rozmawiał o swej kandydaturze z przywódcami wielu krajów trzeciego świata, m.in. Kenii, Malezji i Namibii, którzy ją popierają.

Podkreśla, że jako jedyny spośród osób wymienianych jako kandydaci do prezesury banku jest specjalistą w dziedzinie rozwoju ekonomicznego. Bank Światowy tym właśnie się zajmuje, udzielając kredytów i pomocy eksperckiej krajom rozwijającym się.

Jako innych amerykańskich kandydatów wymienia się m.in. byłych ministrów skarbu USA Roberta Rubina i Lawrence'a Summersa, a nawet sekretarz stanu Hillary Clinton. Powiedziała ona jednak, że posada ta jej nie interesuje.

Sachs zaangażował się ostatnio w poparcie dla ruchu "Occupy Wall Street". W artykule w "Washington Post" kilka tygodni temu napisał, że jest on początkiem wielkich zmian w USA i na całym świecie w kierunku zmniejszania nierówności społecznych, które znacznie wzrosły w ostatnich 30 latach w krajach wysoko rozwiniętych.

W latach 90. Sachs znany był jako doradca ekonomiczny krajów przechodzących transformację z dyktatur do ustrojów demokratycznych, m.in. rządów Rosji i Polski. Tym ostatnim zalecał "kurację wstrząsową", czyli szeroko zakrojoną prywatyzację, uwolnienie cen i inne posunięcia na rzecz szybkiego urynkowienia gospodarki.

Sachs podkreślił w rozmowie z "Washington Post", że jego zalecenia w Polsce okazały się trafne, gdyż polska gospodarka jest przykładem sukcesu.

Ciekawe czy ktoś tych biedaków za ich okradzenie przeprosi
Bałwochwalce mają się dobrze bo wciąż są na topie
Lecz przyjdzie czas na nich tak jak przy potopie
Pozdrawiam

Balcerowicz: Kobiety nie powinny pracować do 67 r.ż.? W innych krajach to nie problem

Leszek Balcerowicz powiedział w "Kontrwywiadzie" RMF FM,
że pomysł przedłużenia wieku emerytalnego dla kobiet jest pozytywny dla
polskiej gospodarki, a rząd za słabo forsuje swój pomysł: Grozi nam to,
że będziemy coraz wolniej się rozwijać, bo coraz mniej ludzi będzie
pracować. Liczba ludzi w wieku tzw. produkcyjnym spadnie o 2 miliony.

»

Balcerowicz przeciw warchołom

http://niezalezna.pl/25150-balcerowicz-przeciw-warcholom

Balcerowicz strofuje jak Gierek

Leszek Balcerowicz, nieformalny ambasador Międzynarodowego Funduszu
Walutowego w Polsce, znowu występuje stanowczo w interesie
międzynarodowej finansjery. Zażarcie walczy o pieniądze dla...

TYGODNIK SOLIDARNOŚĆ

Analiza FOR: podniesienie wieku emerytalnego to konieczność

George Soros udał się do Berlina, aby powiedzieć Niemcom, że ich polityka prowadzi do rozpadu nie tylko na Euro, ale samej Europy.

Wczoraj w panelu na temat "Przyszłość Europy" na konferencji zorganizowanej przez Instytut Nowej ekonomicznego myślenia, Soros powiedział:


Soros  powiedział, że Europa cierpi na kryzys euro, Kryzys zadłużenia, kryzysu bilansu płatniczego, kryzys bankowy, kryzys konkurencyjności i cierpi z powodu innych poważnych wad strukturalnych.

 Soros uważa, że ​​Europa skończy się, chyba że Niemcy natychmiast zmienia kurs i rozwiną ramy polityczne, które są znacznie bardziej elastyczne i pragmatyczne niż to do czego zmusza teraz.

http://www.huffingtonpost.com/steve-clemons/george-soros-europe_b_142565...

George Soros: kryzys strefy euro wszedł w ' śmiertelną fazę "

http://www.guardian.co.uk/business/2012/apr/12/george-soros-eurozone-crisis

George Soros ostrzegł, że strefa euro weszła w "fazę śmiertelną" i przedstawił szereg środków w celu rozwiązania kryzysu - w tym pomysł, że wszystkie kraje powinny mieć możliwość refinansowania swojego długu w tej samej stopie procentowej.

Soros, znany jako człowiek, który złamał Bank Anglii, stawiając, że Wielka Brytania będzie zmuszone do dewaluacji funta w 1992 roku kryzysu walutowego, powiedział, że " kryzys euro podjęła ostatnio zakręt na gorsze".

Soros, który jest przewodniczącym Soros Fund Management - który w 2011 roku zatrzymał się zarządzaniem pieniędzy dla inwestorów zewnętrznych - ostrzegł, że Europa stoi "długi okres stagnacji gospodarczej lub gorzej", czy euro przetrwa. Ostrzegł także, że podczas gdy kraje Ameryki Łacińskiej straciły dziesięć lat po ich kryzysu gospodarczego w 1982 roku, Unia Europejska nie przetrwa takiego gospodarczego samopoczucia.

"Deflacyjna pułapka zadłużenia grozi zniszczeniem jeszcze niepełnej unii politycznej", powiedział w artykule opublikowanym w Financial Times.

Europejski Bank Centralny na zastrzyki dużych sum taniego finansowania w rynki finansowe poprzez jego długoterminowego finansowania, ust LTRO) pomogły zapobiec zapaści kredytowej, nie udało się rozwiązać podstawowych problemów w strefie euro, gdzie przepaść między bogatymi krajami np. w Niemczech jest poszerzenie wobec zadłużonych krajów takich jak Grecja.

"Kryzys wszedł w bardziej śmiertelne fazy," Soros powiedział.

Jego artykuł zbiegł się z gwałtowną zmianą nastrojów na rynkach finansowych od końca pierwszego kwartału, kiedy giełdy w Stanach Zjednoczonych cieszył się najwyższy wynik od pierwszego kwartału 1998 roku. Od początku tego tygodnia, rynki były bardziej ostrożne, z rentowności obligacji w Hiszpanii osiągając swoje najwyższe poziomy w czterech miesięcy we wtorek, wśród obaw o skalę środki oszczędnościowe narzucane przez rząd i obawy, że kraj może potrzebować dofinansowanie .

Soros stwierdził, że LTRO zrobił że możliwe jest aby hiszpański i włoski bank mógł zarabiać na posiadaniu własnego kraju obligacji. Bundesbank słusznie zauważył, że nieokreślona ekspansja podaży pieniądza była problematyczna, ale zaostrzenie polityki wewnętrznej będzie bolało euro partnerów, którzy potrzebowali pomoc bogatszych kraj do zapotrzebowania na paliwa.

Powiedział, że zasady strefy euro potrzebują "radykalnej zmiany" i zasugerował, że wszystkie kraje są w stanie refinansować swoje istniejące długi w tym samym tempie. On wiedział, że Bundesbank nie zaakceptuje jego pomysłów, ale stwierdził: ".

" Przyszłość Europy jest kwestią polityczną jest poza kompetencją decyzji Bundesbanku ".

Zawirowania na światowych rynkach po hiszpańskim kredytach bankowych z EBC
http://www.telegraph.co.uk/finance/financialcrisis/9203771/Turmoil-in-gl...

Hiszpańskie pożyczki bankowe z Europejskiego Banku Centralnego dwukrotnie w zeszłym miesiącu, odsłoniły niebezpieczne uzależnienie od finansowania wypadek awarii, które w piątek wywołała odnowiony chaos na rynkach finansowych.

Bank Hiszpanii ujawniono największy w kraju instytucje pożyczył kwotę 316.3bn (£ 260.9bn) z EBC w marcu prawie dwukrotnie € 169.8bn w lutym.

Niektórzy analitycy twierdzili, że Hiszpańskie banki były zachęcane do pożyczania od EBC ze względu na 1 bilion kredyty tanie uwolnionych w grudniu i lutym w ramach długoterminowej operacji refinansowania ust LTRO). Banki w Europie zwiększyły swoje zadłużenie z EBC. Ale istnieją obawy, że LTRO "Sugar Rush" potęguje problemy zadłużenia i powiązania między bankami i władców słabych.

Prawdziwa suma kredytów Federalnej Rezerwy na Wall Street nie jest 1,2 bilionów dolarów, jako twierdzi prezes Fed Ben Bernanke , ani 7,7 bilionów dolarów odnotowana przez Bloomberg News.

Liczba rzeczywista, twierdzi ekonomista L. Randall Wray, jest oszałamiająca 29 bilionów dolarów.

Wray pisze, że ocena Bernanke z niższej wartości to "błąd" i jak prezes firmy twierdzi, że dofinansowania Fed nie stanowią formę wydatków jest bzdura.

Przeczytaj więcej na Newsmax.com: ekonomisty: Prawdziwa ekspozycja Fed 29 bilionów dolarów

http://www.newsmax.com/StreetTalk/Economist-Fed-Exposure-Trillion/2011/1...

Rostowski może zdecydować o utracie przez Polskę suwerenności, a igrzyska trwają, nikt nie woła

Lato Muminków w Eurolandzie

nasza
władza kochana szykuje się do pełnego ubezwłasnowolnienia Polaków,
włącznie ze skokiem na ich skromne oszczędności, zgromadzone na kontach
prowadzonych przez zagraniczne banki-córki w Polsce.

Bez echa
przeszło przeprowadzenie przez polski sejm podpisanie ustaw o pakcie
fiskalnym i zgoda na dofinansowanie "Wiosny Arabskiej", czyli jak wiemy,
terrorystów z Al-Kaidy. Tamte ustawy podpisano w czerwcu,  kiedy lud miał Euro Koko. Podczas igrzysk w Londynie próbowano przepchnąć przez senat ustawę, która pozbawia Polaków ich oszczędności.

Zapowiedź konsolidacji nadzoru nad europejskimi grupami bankowymi
znalazła się we wnioskach ze szczytu UE w końcu czerwca. Konsolidacja
stanowi wstęp do powołania europejskiej unii bankowej.

Sejmowa Komisja ds. Unii Europejskiej, opiniując dyrektywę w imieniu
Sejmu na posiedzeniu 26 lipca samej dyrektywy nie zakwestionowała,
choć apelowali o to posłowie PiS: Anna Fotyga, Jarosław Sellin i
Krzysztof Szczerski.

Dyrektywa przewiduje , że w razie potrzeby źródłem finansowania
restrukturyzacji staną się krajowe fundusze gwarancyjne, co w przypadku
Polski oznacza Bankowy Fundusz Gwarancyjny (BFG). Oznacza to, że
zagraniczna grupa bankowa narobi długów np. we Włoszech, ale będzie
mogła je zlikwidować kosztem swojego banku w Polsce i polskich
depozytów. Długi i decyzja o likwidacji za granicą, odpowiedzialność
finansowa w kraju,  dotyczy to wszystkich krajów UE.

Pieniądze klientów banków działających w Polsce mogą być
wykorzystywane do łatania dziur powstałych przez nieodpowiedzialne
działanie banków z innych krajów. KE postanowiła pomóc krajom strefy
euro. Na tę pomoc tym razem mogą się zrzucać już bezpośrednio polscy obywatele.

 W Polsce 70 proc. sektora bankowego stanowią instytucje w
rękach zagranicznych. Praktycznie utracimy kontrolę nad działaniami
grup bankowych, a wraz z tym wpływ na 70 proc. pieniędzy należących do
polskich obywateli i przedsiębiorstw - ostrzega poseł Bierecki.

Gdybyś Muminku myślał, że uciekniesz z kasą do polskiego banku, po spotka Cie kolejna niespodzianka, rząd
PO-PSL sprzedał akcje Banku PKO BP, obecnie sprzedaje akcje Banku
Gospodarki Zywnościowej, a rząd zabiera się za SKOK-i, aby również
przejąć Twoje oszczędności. Ministerstwo Skarbu Państwa zdecydowało, że sprzeda 10,996,531
akcji (ok. 25,49 proc) Banku BGŻ  holenderskiemu Rabobank.

Cieszysz się ?

Jesień bankrutów dopiero przed nami, kończy się bowiem sztucznie
wykreowany na „zielonej wyspie” dobrobyt i rozwój oparty o kredyt i
zadłużanie się ponad siły i możliwości. Oszustwo stało się regułą
polskiego biznesu. Kłamstwo i manipulacja stały się normalną strategią w
relacjach finansowych. Kończy się prywatyzacja zysków – zaczyna upublicznianie strat.

Bruksela skorygowała w górę zadłużenie finansów publicznych podawane
przez Vincenta, ale nie wie o wszystkich rządowych zabiegach w celu
podretuszowania stanu finansów publicznych. Według danych Komisji, zadłużenie finansów publicznych Polski na koniec roku wyniesie 866 mld zł, czyli ponad 55 proc. PKB.

Oprócz zadłużenia KFD z tytułu wyemitowanych przez fundusz obligacji
drogowych, które dziś znajdują się w portfelach funduszy
inwestycyjnych, w tym otwartych funduszy emerytalnych, rząd nie
uwzględnia także w strukturze długu publicznego liczących 2,5 mld zł
zaległości płatniczych w służbie zdrowia z tytułu tzw. nadwykonań,
około 3 mld zł niezapłaconych faktur i roszczeń po stronie
podwykonawców. Obliczając wielkość długu publicznego, należałoby też
uwzględnić ubytek 2 mld zł w budżecie ZUS z tytułu niższych wpływów ze
składek ubezpieczonych oraz o 1 mld niższe niż zakładano wpływy ze
składek do NFZ.
Największą jednak pozycję, która może zatrząść finansami publicznymi, stanowią gwarancje państwowe szacowane na około 50 mld złotych -  wyjaśnia Janusz Szewczak.

Zarabiają na spadkach na giełdzie

George Soros i inni legendarni inwestorzy dorobili się ogromnych
pieniędzy w czasach, kiedy na rynkach finansowych lała się krew.

Panika w szeregach zarządzających New World Order

Pomimo 6,5% rajdu na giełdzie w ciągu ostatnich trzech miesięcy, garstka miliarderów po cichu dokonała dumpingu swoich amerykańskich zapasów. . . szybko.
http://www.moneynews.com/Outbrain/billionaires-dump-economist-stock/2012...

Warren Buffett, który został cheerleaderka na amerykańskich giełdach od dłuższego czasu, robi dumping akcji w zastraszającym tempie. Niedawno skarżyli się na "słabe wyniki" w amerykańskich firm, takich jak Johnson & Johnson, Procter & Gamble i Kraft Foods.

W ostatnim zgłoszeniu gospodarstwa Buffetta firmy Berkshire Hathaway, Buffett drastycznie zmniejszając jego ekspozycję na akcje, które zależą od zwyczajów zakupowych konsumentów. Berkshire sprzedał około 19.000.000 akcji firmy Johnson & Johnson, i zmniejszył udział w ogólnej "zapasów produktów konsumenckich" o 21%. Berkshire Hathaway również sprzedał wszystkie swoje udziały w Kalifornii dostawcy części komputerowe Intel.

Z 70% amerykańskiej gospodarki zależnej od wydatków konsumpcyjnych, widoczny brak Buffetta wiary w przyszłości tych przedsiębiorstw perspektyw jest niepokojące.

Niestety Buffett nie jest sam.

Fellow miliarder John Paulson, który dorobił się majątku na licytacji krachu na rynku subprime, kredytów hipotecznych, jest rozliczanie z zapasów USA też. W drugim kwartale tego roku, fundusz hedgingowy Paulsona, Paulson & Co, dumpingowych 14.000.000 akcji JPMorgan Chase. Fundusz również rzucił całą swoją pozycję w sprzedaży detalicznej dolara rabatu Family i konsumentów towarów ekspres Sara Lee.

Wreszcie, miliarder George Soros niedawno sprzedał prawie wszystkie jego akcje banków, w tym akcji JPMorgan Chase, Citigroup i Goldman Sachs. Między trzema bankami, Soros sprzedał ponad milion akcji.

Więc dlaczego ci miliarderzy dokonują dumpingu swoich akcji firm amerykańskich?

Kazimierz Michał Ujazdowski

Upadek Polimexu i projekt Chopin

Należący do Unicredit bank przyczynił się do upadku dwóch spółek budowlanych PBG i Hydrobudowy oraz fabryki makaronów Malma.

Polska spada w rankingu wolności gospodarczej. Jesteśmy na równi z Zambią

Polska
spadła z 42. na 48. miejsce w tegorocznej edycji Raportu Wolności
Gospodarczej Świata. Uzyskaliśmy 7,31 pkt na 10 możliwych. »

Soros i Rogers namawiają do inwestowania w Rosji

To rosyjski indeks RTS był w piątek największym beneficjentem ogłoszenia
przez amerykańską Rezerwę Federalną trzeciego programu skupu obligacji –
czyli ilościowego luzowania polityki pieniężnej.»

A. Smolar: Kryzys? I tak jesteśmy w lepszej sytuacji niż inne kraje Europy

Dla obywateli Hiszpanii czy Grecji zaciskanie pasa to ogromny szok.
Kraje, które wychodziły z komunizmu, są przyzwyczajone do płacenia tej
ceny - uważa Aleksander Smolar
Nie mamy do czynienia z kryzysem, a z pewnym spadkiem tempa wzrostu.
Udramatyzowanie sytuacji odbija się rykoszetem na sytuacji gospodarczej,
dlatego że Polacy zaczynają bać się wydawać, oszczędzają. To powoduje,
że maleje popyt i spaść może też produkcja - oceniał.

Mazowiecki: UE do odgrywania globalnej roli potrzebuje większej integracji

Unia
Europejska nie jest dostatecznie zintegrowana i przygotowana do
odgrywania roli aktora w polityce globalnej - ocenił podczas środowej
debaty w Pałacu Prezydenckim b. premier Tadeusz Mazowiecki.»

Dlaczego obniżone stawki VAT powinny zostać zlikwidowane?

Likwidacja
5-proc. i 8-proc. stawki podatku VAT pozwoliłaby zwiększyć wpływy
podatkowe o ok. 40 mld zł - uważają eksperci Forum Obywatelskiego
Rozwoju.»

http://wyborcza.pl/1,75248,12663130,Smolar__Maly_realizm_Tuska.html

Premier przeciwstawił tradycyjnej romantycznej, martyrologicznej zbitce wielkich ambicji i projektów wizję codziennej upartej pracy nad podnoszeniem cywilizacyjnym kraju i poziomu życia Polaków - mówi o expose szefa rządu Aleksander Smolar, prezes Fundacji im. Stefana Batorego

Premier wybrał język konkretów i ograniczenia się do dwóch w zasadzie dziedzin: gospodarki i rodziny.

To celny wybór?

- Tak, i to nie był przypadek. Jeśli chodzi o gospodarkę, to Tusk wie, że podstawową troską Polaków jest sprawa zatrudnienia i utrzymania rodziny. I tu przedstawił koncepcję aktywnej roli państwa w nakręcaniu koniunktury. Premier zapowiedział utworzenie specjalnego funduszu inwestycyjnego, by zapewnić wzrost gospodarczy i zatrudnienia. To jest najważniejsze i najciekawsze zamierzenie rządu w sferze gospodarczej, sprzeczne z liberalnym wyznaniem wiary.

To mi trochę przypomina to, co mówił Janusz Palikot na kongresie Ruchu Palikota w maju: państwo musi inwestować w nowe miejsca pracy.

- Są bardziej wiarygodne punkty odniesienia. Mamy obecnie w Europie zderzenie dwóch strategii. Kanclerz Niemiec Angela Merkel kładzie nacisk na zaciskanie pasa, na dyscyplinę finansów publicznych jako punkt wyjścia dla zdrowego rozwoju. Ale jest też strategia konieczności działań prorozwojowych państwa. Zwolennicy tej drugiej - dziś większość polityków w Europie - zwracają uwagę, że samo zaciskanie pasa nie gwarantuje postępu gospodarczego, wprost przeciwnie, może pogłębiać kryzys. Na tym tle występuje obecnie konflikt między Berlinem a Międzynarodowym Funduszem Monetarnym.

Oczywiście, powstaje problem finansów publicznych, którym przed rokiem Tusk poświęcił wiele uwagi. Czy to oznacza zasadniczą zmianę priorytetów? Wyraźnie dostrzegam u premiera przesunięcie akcentów w kierunku poprawy koniunktury i nastrojów społecznych, nawet jeśli miałoby to być kosztem równowagi finansów publicznych.

Zapewniał, że angażowanie zasobów narodowych nie naruszy stabilności i bezpieczeństwa finansów publicznych.

- Ale bez konkretów, co zamierza zrobić. Być może pośrednio odniósł się do tego, gdy mówił o sprawie podatków i działaniach, które będą miały na celu to, aby bogaci nie mogli wykorzystywać luk w prawie. Dużych pieniędzy z tego być nie może. Tu raczej chodzi o poczucie sprawiedliwości społecznej - premier użył tego pojęcia! - szczególnie ważne w czasach trudnych, gdy to biedni płacą cenę najwyższą. W całej Europie i w Stanach Zjednoczonych problem różnic społecznych i sprawiedliwości znalazły się w centrum uwagi. Każdy rząd musi z tym się liczyć.

Premier dużo czasu poświecił polskiej rodzinie.

- Tak, tu padła znacząca obietnica: przedłużenie z pół roku do roku urlopu rodzicielskiego.

Zwrócił pan uwagę, że premier klika razy podkreślał, że małe dziecko to odpowiedzialność nie tylko matki, ale i ojca?

- Oczywiście! Wydłużenie urlopu rodzicielskiego i gwarancja wypłaty w tym czasie 80 proc. wynagrodzenia to bardzo ważne. Ale i tu chciałbym usłyszeć, co to oznacza dla finansów publicznych.

Tusk zapewnił, że państwo na to stać.

- Wolałbym usłyszeć konkrety.
(...)

"Rząd ratuje Polskę przed zaślepieniem przeciwników i głupotą przyjaciół z PO"

"To wystąpienie było istotne, bo w sytuacji, gdy tak dużo mówi się o
braku przywództwa, premier pokazał, że się nie zmienił, że potrafi
walczyć, ale też - że jest kurtuazyjny, zarówno wobec przeciwników, jak i
przyjaciół z PO, którzy rzucają mu kłody pod nogi" - podkreśla prof.
Smolar.

Politolog zwraca uwagę, że w sprawie głosowania
przez część posłów PO za zaostrzeniem ustawy aborcyjnej premier twardo
powiedział, że to szkodzi Polsce. "To jest ważne i to może pomóc -
jeżeli za tym pójdą czyny - w odbudowaniu zaufania do PO, zwłaszcza
wśród młodych i wśród kobiet" - mówi politolog.

Zdaniem prezesa Fundacji im. Stefana Batorego, premier w swoim wystąpieniu przeciwstawił tradycyjnej romantycznej, martyrologicznej zbitce wielkich ambicji i projektów wizję codziennej upartej pracy nad podnoszeniem cywilizacyjnym kraju i poziomu życia Polaków. "Zrobi to - mówi prof. Smolar - również po to, aby Polska była przygotowana na trudne czasy, które zawsze mogą nadejść".

"Pomysł PiS? Rozdawać pieniądze. To prostackie. Jedyna alternatywa dla PO to Balcerowicz"

http://www.tokfm.pl/Tokfm/1,103454,12677455,_Pomysl_PiS__Rozdawac_pienia...

PiS nie potrafi sformułować alternatywy innej niż PO, a właściwie ta alternatywa jest jedna: dawać ludziom więcej pieniędzy. To koncepcja dość prostacka. Prawdziwą opozycją wobec rządu wciąż jest obóz liberalny ze swoim nieformalnym liderem Leszkiem Balcerowiczem - mówiła Dominika Wielowieyska w przeglądzie prasy w "Poranku Radia TOK FM", odnosząc się do komentarza Piotra Skwiecińskiego nt. PiS-u.
Wielowieyska rozpoczęła od oceny ostatnich komentarzy publicystów nt. tego, że Tusk się zużył jako premier i że - po spadku poparcia dla PO i zniechęceniu w samej partii - czas na jakiś nowy układ rządzący. - Podchodzę sceptycznie do tych wszystkich ocen, bo Tusk we wczorajszych wywiadach zaprezentował się jako człowiek, który wie, czego chce. Myślę, że każdy z nas ma długą listę pretensji do Tuska. Ja też. Ale - realistycznie oceniając naszą scenę polityczną - wrócę do wyboru z kampanii: jakich dziś mamy liderów? Kaczyński, Miller, Palikot, Pawlak i Tusk. I za każdym razem, gdy będziemy sobie odpowiadać na pytanie, który z nich najlepiej się sprawdza, to ja odpowiadam: Tusk.

Prowadząca "Poranek Radia TOK FM" porównała dzisiejszą sytuację Platformy do sytuacji SLD sprzed ponad 10 lat. - Tak samo jak dobre parę lat temu, gdy SLD był silną partią i aspirował do rządzenia. Wtedy było jasne, że jedynym możliwym liderem w tych określonych wyborach jest Leszek Miller. Inna sprawa, że potem zawiódł. Polityka natomiast opiera się na silnych osobowościach i politykach, którzy potrafią przekonać do siebie sporą część wyborców. Dziś nadal jest to Donald Tusk - stwierdziła Wielowieyska.

- Zatem ta ofensywa i piątkowe wystąpienie Tuska - może nie porywające i szalone - może przynieść efekty - podsumowała i zacytowała komentarz Piotra Skwiecińskiego z dzisiejszej "Rzeczpospolitej". Skwieciński zauważa, że Platforma odchodzi od klasycznego liberalizmu, co widać m.in. właśnie w planach przedstawionych przez premiera. Zakładają one coraz większą aktywność państwa w gospodarce. "Plan Tuska stawia w bardzo kłopotliwym położeniu Prawo i Sprawiedliwość. A to dlatego, że Platforma wchodzi w ten sposób na pole ostatnio coraz konsekwentniej zajmowane przez ugrupowanie Kaczyńskiego" - dodaje komentator "Rzeczpospolitej".

Wielowieyska: Jedyna alternatywa dla rządu to Balcerowicz. Wkrótce się odezwie

Prawdziwą opozycją wobec rządu wciąż jest obóz liberalny ze swoim nieformalnym liderem Leszkiem Balcerowiczem, który na razie milczy. Ale mogą Państwo wierzyć moim informacjom: niedługo Leszek Balcerowicz się odezwie. I zakładam, że będzie wobec tych planów rządu - głównie programu "Polskie Inwestycje" - bardzo krytyczny.

Z udziałem Georga Sorosa odbyła się w poniedziałek w Pałacu Prezydenckim debata pt. "Governing global economy. How to get out of the mess?”. Gospodarzem debaty z cyklu „Idee Nowego Wieku” było Centrum Stosunków Międzynarodowych.

Idee Nowego Wieku to cykl debat środowisk ideowych zorganizowanych z inicjatywy i pod patronatem Prezydenta Bronisława Komorowskiego. Dotychczas gośćmi cyklu byli m.in. Francis Fukuyama, Henry Kissinger, Richard Pipes.

 Celem cyklu jest rozwój debaty ideowej w Polsce oraz dialog środowisk o różnych poglądach. Uczestnikami cyklu są ludzie pokolenia, które w dorosłe życie weszło po 1989 roku.
http://www.prezydent.pl/kancelaria/dzialalnosc-kancelarii/art,885,debata...

Państwa, które aspirują do strefy euro powinny
poczekać z przystąpieniem - powiedział George Soros, jeden z najbardziej
wpływowych inwestorów świata, podczas debaty na temat globalnej
ekonomii. Debata odbyła się w poniedziałek w Pałacu Prezydenckim.

Balcerowicz: Za 20 lat Polska dogoni Niemcy

W
ciągu 20 lat Polska może dogonić Niemcy pod względem poziomu rozwoju
gospodarczego - ocenił prof. Leszek Balcerowicz w wywiadzie dla
niemieckiego dziennika "Die Welt".»

Islamizacja Europy w toku
http://www.naszdziennik.pl/mysl/15642,islamizacja-europy-w-toku.html
Środa, 21 listopada 2012 (02:00)

George Soros - ateista, który sam przedstawia się jako "bóg", "sumienie świata", człowiek, który otwarcie wojuje z katolicyzmem, promując tzw. społeczeństwo otwarte, tym razem przeznaczył swoje środki na kampanię promującą islam. Jej pomysłodawcą jest Zrzeszenie przeciwko Islamofobii we Francji (CCIF), które najwyraźniej stawia sobie za cel przekształcenie Francji w kraj islamski.

Marwan Muhammad, rzecznik Zrzeszenia przeciwko Islamofobii we Francji, tak oto niedawno wyłożył swoją naukę w meczecie w Orly: "Kto ma prawo twierdzić, że Francja za trzydzieści czy czterdzieści lat nie będzie krajem muzułmańskim? Kto ma takie prawo? Nikt w tym kraju nie ma prawa nam tego odmawiać. Nikt nie ma prawa odbierać nam tej nadziei. Nadziei na globalne społeczeństwo wierne islamowi. Nikt w tym kraju nie ma prawa definiować nam, czym jest tożsamość francuska".

Wypowiedź Muhammada przez jakiś czas była dostępna na stronie internetowej związanej z meczetem w Orly, ale ze względu na kontrowersje, jakie zdołała wzbudzić, redaktorzy strony ją usunęli. Sam Muhammad wypiera się tego, co powiedział, i przekonuje, że celem jego organizacji jest walka z rzekomą islamofobią we Francji.

Środkiem do tego ma być specjalna kampania przedstawiająca pozytywny obraz muzułmanina we Francji. Zaprojektowano trzy billboardy. Pierwszy jasno odwołuje się do historii Francji i jest trawestacją obrazu Jacques´a-Louisa Davida przedstawiającego "Przysięgę w sali do gry w piłkę".

Różnica polega na tym, że tymi, którzy mają reprezentować uciskanych, są przede wszystkim muzułmanie, którzy mówią: "My (również) jesteśmy narodem".

Drugi billboard ukazuje małżeństwo typowych Francuzów z dwojgiem dzieci: ona ma na głowie chustę, on zaś jest rzeźnikiem (oczywiście nieoferującym wieprzowiny). Trzeci to kompilacja zdjęć osób z różnych środowisk.

Billboardy początkowo miały pojawić się zarówno na ulicach Paryża, jak też na stacjach metra, ale ostatecznie paryskie przedsiębiorstwo komunikacyjne odmówiło im miejsca ze względu na ich ewidentny przekaz propagandowy.

Prócz ogromnych plakatów promotorzy islamizacji Francji przewidzieli również spoty telewizyjne i radiowe oraz uruchomili specjalną stronę internetową. Jak informują, szczodrym sponsorem projektu okazał się nie kto inny, tylko właśnie George Soros i jego fundacja Open Society.

Jak wyjaśniał w jednym z wywiadów radiowych rzecznik CCIF, fundacja Sorosa była jedyną, która pozytywnie odpowiedziała na apel zrzeszenia o wsparcie finansowe. Może więc i Fran÷ois Hollande, na którego głosowała większość muzułmanów mieszkająca we Francji, pójdzie w ślady Bronisława Komorowskiego i również odznaczy amerykańskiego spekulanta za "wybitne zasługi we wspieraniu budowy społeczeństwa obywatelskiego i instytucji demokratycznych we Francji"? Takiej decyzji z pewnością przyklasnęłaby lewicowa prasa francuska i media głównego nurtu.

Z sympatią przedstawiają one poczynania "młodego, nowoczesnego i tolerancyjnego muzułmanina, który walczy przeciwko rasizmowi i nieznośnej islamofobii" i kiedy tylko mogą, udzielają mu głosu.

Anna Bałaban

Rok 2012 był pierwszym od ośmiu lat, w którym złoto - jeśli weźmiemy cenę przeliczoną na złotówki - straciło na wartości. Niedużo, bo niedużo, raptem jakieś 5%, ale dla sprzedawców złota, którzy mają interes w kreśleniu świetlanych wizji, sytuacja jest niewesoła. Zwłaszcza, że w ostatnich dwunastu miesiącach różnej maści pośrednicy wcisnęli Polakom - w sztabkach, monetach, papierach wartościowych - jakieś 11 ton złota o wartości (przy cenie kilograma rzędu 170.000 zł) ponad 2 mld zł.

Wprawdzie licząc rentowność w dolarach złoto w zeszłym roku minimalnie zyskało na wartości (jakieś 4%), ale i tak kosztuje dziś tylko 1660 dolarów za uncję, czyli... deczko mniej, niż 2000 dolarów, które przepowiadali nie tylko sprzedawcy złota, ale i niektórzy zarządzający aktywami funduszy inwestycyjnych. Na początku grudnia rezon stracił nawet bank inwestycyjny Goldman Sachs, do tej pory piszący o złocie wyłącznie w jasnych barwach. Jego prognozy po raz pierwszy od dawna kompletnie przestały się sprawdzać, więc w Goldmanie najwyraźniej wpadli w konsternację i ogłosili... możliwość odwrócenia długoterminowego trendu wzrostowego na rynku metali szlachetnych, w tym złota. Czyli, że trwająca od 12 lat hossa może się skończyć i to już w najbliższych kilkunastu miesiącach.

http://samcik.blox.pl/2013/01/Po-raz-pierwszy-od-osmiu-lat-nie-zarobilis...

Demokracja kontrolowana

Z prof. Witoldem
Kieżunem, wybitnym teoretykiem zarządzania, żołnierzem Armii Krajowej
oraz byłym ekspertem ONZ pracującym z ramienia tej organizacji w krajach
afrykańskich, rozmawia Bogusław Rąpała

Bogusław Rąpała

Nauka czytania może w dużym stopniu przeprogramować ludzkie
neurony - twierdzą francuscy i polscy naukowcy. Ich badania dowodzą, że
plastyczność mózgu człowieka jest dużo większa niż sądzono.

fot. Getty Images

Różne ośrodki mózgu odpowiadają za różne czynności: dzięki jednym
ruszamy palcami, dzięki innym - rozpoznajemy twarze. Teraz naukowcy
wykazali, że poprzez naukę czytania w dzieciństwie jeden ośrodek zaczyna
specjalizować się tylko i wyłącznie w rozpoznawaniu liter. I nie jest
to cecha, którą mogliśmy odziedziczyć po przodkach

- Ten ośrodek na pewno nie mógł powstać w drodze ewolucji, bo czytanie
ma pięć tysięcy lat, a to za mało czasu, by coś (u człowieka - red.)
wyewoluowało - tłumaczy jeden z autorów badań dr Marcin Szwed z
Instytutu Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Testy prowadzono na dwóch cierpiących na padaczkę pacjentkach, którym
wszczepiono do mózgu specjalne elektrody, a potem pokazywano im obrazki i
litery. Wyniki wskazują, że nasz mózg jest wyjątkowo elastyczny i
potrafi się przystosować do różnych sytuacji - w tym do czytania.

Wątpliwości może budzić fakt, że w badaniach wzięły udział tylko dwie
osoby, ale dr Szwed zapewnia, że po pierwsze elektrody dały bardzo
przejrzysty wynik, a po drugie - analizę publikuje recenzowane pismo
naukowe "Neurologia".

http://wiadomosci.onet.pl/nauka/odkryto-nieznane-wlasciwosci-ludzkiego-m...

Balcerowicz: Bez reform Polskę czeka kilkanaście lat wytracania tempa rozwoju

Pakt fiskalny jest przydatny, bo przeszkadza w rozdawaniu pieniędzy -
mówi profesor Leszek Balcerowicz. Jutro w Sejmie odbędzie się debata i
głosowanie w sprawie ratyfikacji paktu, który nakłada na rządy Unii
Europejskiej obowiązek ograniczania wydatków. »

Jak Soros zarobił miliard dolarów na spekulacji jenem

George Soros zarobił od listopada prawie miliard dolarów dzięki
spekulacji na spadek wartości jena – twierdzi jedna z osób zapoznana z
sytuacją rodzinnego interesu miliardera, szacowanego na 24 mld dolarów.»

Przasnyski: Złoto coraz mniej pewne, inwestorzy w kropce

Ceny
złota od półtora roku nie rosną. Inwestycyjny guru Georg Soros pozbył
się połowy posiadanego kruszcu. „Złoty” fundusz nie mniej znanego Johna
Paulsona stracił w tym roku jedną czwartą wartości.»

Sierakowska: Cena złota zmanipulowana?

Pod koniec minionego tygodnia na rynku metali szlachetnych zrobiło się
głośno po publikacji Wall Street Journal o rozpoczętej właśnie kontroli
dotyczącej możliwości manipulacji podczas ustalania cen złota na
londyńskim fixingu. Czy to afera na skalę manipulacji LIBOR-em?»

Załamanie na rynku złota

Miało być bezpieczną przystanią dla pieniędzy w niebezpiecznych
czasach dla światowej gospodarki, uchronić inwestorów przed skutkami
szalonego dodruku dolarów i euro. Tymczasem jest jedną z najgorszych
inwestycji ostatnich lat. Właśnie załamała się cena złota.

Rekordowy spadek cen złota od 30 lat

Wczoraj
na giełdzie w Nowym Jorku wartość kwietniowych kontraktów futures na
złoto obniżyła się o 9,4% – do 1360,60 dolara za uncję. Był to rekordowy
spadek w ciągu jednego dnia od 30 lat. →

Paradoksalnie euro, które służy wdrażaniu niemieckich planów politycznych, w rozgrywce międzynarodowej finansjery może zostać użyte jako instrument niweczenia niemieckiego projektu imperialnego.

9 kwietnia bieżącego roku znany finansista amerykański żydowsko-węgierskiego pochodzenia George Soros, przemawiając na uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem, przedstawił niemieckiemu audytorium swoją analizę kryzysu w strefie euro i propozycję wyjścia z patowej sytuacji. Propozycja ta wymaga rozwiązania dylematu: albo wyjście Niemiec ze strefy euro, albo niemiecka zgoda na euroobligacje.

Soros, który w wystąpieniu kwietniowym w dużej mierze nawiązywał i powtarzał swoje tezy z września 2012 roku, mówił, że niemieckiej opinii publicznej trudno jest zrozumieć fakt, iż Niemcy narzucają Europie fałszywą politykę. Dzieje się tak dlatego, że gospodarka niemiecka nie jest w kryzysie, a nawet korzysta na kryzysie w strefie euro. Jednak polityczna i społeczna dynamika prowadzi w kierunku katastrofy. Podkreślał, że przyczyny kryzysu w strefie euro nie leżą po stronie zadłużonych krajów południowej Europy, ale wynikają z fatalnego błędu, który legł u genezy wspólnej waluty. Poprzez utworzenie niezależnego Banku Centralnego państwa członkowskie zadłużały się w walucie, która nie daje się kontrolować. W ten sposób kraje zadłużone z południowej Europy znalazły się w sytuacji podobnej do tej, w jakiej znajdują się kraje Trzeciego Świata, również zadłużone w walutach obcych, na których kurs nie mają żadnego wpływu. W konsekwencji w strefie wspólnej waluty euro dokonał się dramatyczny podział na kraje wierzycielskie i kraje dłużnicze. Podział ten pogłębia się, a sytuacja krajów zadłużonych pogarsza się, co jest skutkiem dotychczasowej polityki Berlina.

Finansista apelował zatem o przyjęcie nowej polityki, która będzie realizowała następujące założenia: po pierwsze, ustanowienie bardziej równoprawnych stosunków między krajami wierzycielskimi a krajami dłużnikami, co oznacza, że te drugie na mniej więcej równych warunkach mogłyby refinansować swoje zadłużenie. Po drugie, przyjęcie jako celu 5 proc. wzrostu gospodarczego, żeby Europa mogła likwidować swoje zadłużenie drogą wzrostu gospodarczego – to zaś wymagałoby dopuszczenia wyższej inflacji niż ta, którą skłonny jest tolerować Bundesbank.

Euroobligacje lub wyjście ze strefy euro

Zdaniem Sorosa, jeśli właściwie zrozumie się genezę kryzysu w strefie euro, to rozwiązanie nasuwa się praktycznie samo i zawiera się w jednym słowie: euroobligacje. Istotą tej propozycji jest to, że gwarantem ich emisji byłaby cała strefa euro, a nie poszczególne państwa. Poprawiłoby to zbywalność obligacji państw dłużników.

Przeciwko euroobligacjom zdecydowanie wypowiedziała się kanclerz Niemiec Angela Merkel. W czerwcu 2012 roku na spotkaniu z frakcją parlamentarną FDP oświadczyła, że nie zaakceptuje tego pomysłu, „dopóki żyje”. Może w tej sprawie liczyć na poparcie niemieckiej opinii publicznej karmionej mitem Niemiec „głównego płatnika netto do kasy UE”, który to mit pracowicie upowszechniany jest przez niemiecką agenturę wpływu także w innych krajach europejskich. Euroobligacje przyjmowane są więc jako kolejne, nieuzasadnione obciążenie niemieckiego podatnika.

„Niemcy mają prawo odrzucić euroobligacje – stwierdza Soros – ale nie mają prawa przeszkadzać zadłużonym krajom, które chciałyby wyjść ze swoich tarapatów poprzez emisję euroobligacji. Jeśli Niemcy nie chcą euroobligacji, to powinny rozważyć opuszczenie strefy euro”.

Konsekwencje takiego kroku byłyby, według niego, niesłychanie pozytywne. We wrześniu 2012 roku mówił, że wyjście Niemiec ze strefy euro automatycznie rozwiąże wszystkie, dotychczas wydawałoby się nierozwiązywalne problemy pozostałych w niej krajów. W kwietniu 2013 roku argumentował, że kiedy Niemcy opuszczą strefę euro, to waluta ta ulegnie dewaluacji, kraje zadłużone odzyskają konkurencyjność, ich długi relatywnie się zmniejszą, a emisja euroobligacji usunie niebezpieczeństwo deficytu płatniczego. Takich pozytywnych rezultatów nie można by oczekiwać po wyjściu z obszaru wspólnej waluty np. Włoch, zadłużonych na 2 biliony euro. Wręcz przeciwnie, ich długi okazałyby się zbyt wysokie do uregulowania, a więc musiałyby zostać zrestrukturyzowane, a to groziłoby powstaniem chaosu w międzynarodowym systemie finansowym. Podobnie byłoby w wypadku opuszczenia eurostrefy przez inne kraje. Ich konkurencyjność poprawiłaby się dzięki własnej walucie, ale ich zadłużenie niepomiernie by wzrosło wskutek dewaluacji własnej waluty w stosunku do euro. Tak więc jeśli ktoś miałby występować ze strefy euro, to powinny to być Niemcy, a nie np. Włochy.

Soros nie ukrywał, że opuszczenie strefy euro przez Niemcy będzie oznaczało dla nich straty. Ich eksport kierowany do tych krajów stanie się mniej konkurencyjny, a ich wierzytelności wobec spadku wartości euro stracą znacznie na wartości. I chociażby dlatego powinny one przystać na pomysł euroobligacji.

Kontynuacja

Kontynuacja dotychczasowej polityki Berlina wobec zadłużonych krajów południa Europy doprowadzi, według Sorosa, do tego, że na zasadzie efektu domina kolejne kraje padać będą ofiarą kryzysu, aż w końcu dotrze on do Niemiec. Na ekonomiczną nieskuteczność forsowanej przez Berlin polityki „ratowania” zadłużonych krajów Południa zwraca uwagę także prof. Wolfgang Merkel z Uniwersytetu Humboldta. Jak pisze, w krajach tych „wzrost gospodarczy dramatycznie się załamał, długi państwowe niebotycznie wzrosły, bezrobocie osiąga coraz to nowe rekordy”. Świadczą o tym liczby: w okresie między lutym 2012 roku a lutym 2013 roku bezrobocie wzrosło: we Włoszech z 10,1 proc. do 11,6 proc., w Hiszpanii z 23,9 proc. do 26,3 proc., a w Grecji z 21,4 proc. do 26,4 procent. Okazuje się zatem, że dyktat oszczędnościowy lansowany przez Berlin nie przynosi pozytywnych efektów południowo-europejskim krajom. Szkodzi on im w sferze gospodarczej, społecznej i kulturalnej. Przynosi jedynie krótkoterminowe korzyści krajom Północy z powodu ucieczki kapitału finansowego i ludzkiego z Południa na Północ.

Psychologicznym efektem polityki Berlina w kwestii euro jest wzrastająca niechęć, a nawet nienawiść wobec Niemiec obejmująca nie tylko szerokie masy społeczne, ale także elity krajów południowej Europy. Wolfgang Merkel uważa, że nastrojów tych nie należy w sposób lekceważący czy nawet arogancki nie dostrzegać. Przestrzega również, że Niemcom za ich politykę sabotowania alternatywnych planów oddłużeniowych prędzej czy później zostanie wystawiony rachunek. Najpóźniej wtedy, kiedy one same pogrążą się w kryzysie.

Jednakże George Soros uważa, że mało prawdopodobne jest, aby Niemcy same i niejako z własnej woli dokonały zmiany swej polityki wobec strefy euro. Musi nastąpić impuls z zewnątrz. Nadzieje takie wiąże z Francją, na czele której stanął prezydent François Hollande. Francja może nawiązać porozumienie z Włochami i Hiszpanią i stworzyć alternatywę wobec polityki Berlina.

Niemieckie imperium

Dlaczego zatem polityka taka jest kontynuowana? Decyduje o tym cel polityczny przyjęty przez ponownie zjednoczone Niemcy.

Niemiecki pisarz Ingo Schulze w trakcie spotkania z portugalskimi czytelnikami w Porto został zapytany, a pytanie to miało charakter twierdzenia: czy nie wydaje mu się, że obecnie Niemcy, przy pomocy euro, chcą osiągnąć te same cele, których w czasie wojny nie udało im się osiągnąć przy pomocy czołgów. Teza taka wprawiła pisarza w konfuzję, ale komentator „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, pisząc o roli euro w polityce niemieckiej i proponowanej przez Berlin unii fiskalnej, przestrzegał: „Niech nikt się nie oddaje iluzjom, że unia fiskalna ograniczy się tylko do spraw budżetu”, a to dlatego, że „pieniądz – zgodnie z prawem czy mimo prawa – jest głównym środkiem kształtowania polityki”.

Kropkę nad i stawiał brytyjski komentator Peter Oborne na łamach „The Telegraph”, pisząc, że kryzys w strefie euro służy Niemcom do budowy imperium według planów snutych jeszcze przez Bismarcka. Kraje południowej Europy: Grecja, Portugalia, ale także Hiszpania i Włochy, poddawane są procesowi dezindustrializacji (odprzemysłowienia), tracą swą suwerenność gospodarczą, a wraz z nią polityczną, przekształcają się w swego rodzaju kolonie stanowiące rynek zbytu dla przemysłu północno-europejskiego, szczególnie niemieckiego. W zamian dostarczają Północy surowce, płody rolne i tanią siłę roboczą.

W podobny, choć bardziej oględny sposób przedstawia perspektywy rozwojowe UE prof. Wolfgang Merkel w swojej analizie z 8 kwietnia 2013 roku. Kraje Południa nie tylko zostaną zdegradowane gospodarczo i politycznie, ale także zostaną poddane procesowi „oddemokratyzowania” (entdemokratisierung). Unia Europejska przekształci się w „technokratyczną wspólnotę”, na której czele stanie niemiecki mentor (Praeceptor Europae).

Od czasu swojego zjednoczenia Niemcy trzykrotnie usiłowały narzucić Europie własny model unii politycznej. Dwie z tych prób wiązane są z nazwiskiem Wolfganga Schaeublego, obecnego ministra finansów w rządzie kanclerz Angeli Merkel. Schaeuble zapowiada urzeczywistnienie swojego projektu w połowie 2013 roku. Według jego zamierzeń, kryzys w strefie euro ma przyspieszyć proces dochodzenia do scentralizowanego superpaństwa europejskiego. W tym względzie, jak zauważył amerykański analityk Tony Corn, Schaeuble i niemieckie elity kierują się doktryną Emanuela Rahma – byłego doradcy Baracka Obamy – głoszącą: „Nigdy nie należy pozwolić, aby jakiś poważny kryzys poszedł na marne” (never let a serious crisis go to waste). Przygotowują one dla UE technokratyczny, antydemokratyczny i antywolnorynkowy model zjednoczenia, a właściwie scalenia politycznego. Taką wizją kieruje się przede wszystkim Schaeuble – „najbardziej niebezpieczny człowiek w Europie” – jak go określiły niedawno „Deutsche Wirtschafts Nachrichten”.

Wall Street kontra Berlin?

Wątek politycznych planów Berlina nie został przez Sorosa poruszony. Czy jednak nie stanowi on głównej osnowy amerykańskiej postawy wobec UE? Już w czasie II wojny światowej klasyk geopolityki amerykańskiej Nicholas Spykman przestrzegał przed lansowaniem projektu zjednoczonej Europy, albowiem w takiej Europie Niemcy automatycznie zyskają rolę hegemona, co – równie automatycznie – podważy światową pozycję USA. Gdyby celem tej wojny miało być zjednoczenie Europy – pisał Spykman – to oznaczałoby, że Stany Zjednoczone walczą po niewłaściwej stronie.

Co prawda, we wrześniu 2012 roku Soros epatował Niemcy, wzywając je do objęcia w Europie roli hegemona, ale zaraz dodawał, że ma na myśli „dobrotliwego hegemona”, takiego, jakim w stosunku do Europy po II wojnie światowej były Stany Zjednoczone, oferując jej pomoc gospodarczą w postaci planu Marshalla. Niemcy zatem powinny powtórzyć ten krok, udzielając krajom południowej Europy pomocy na skalę planu Marshalla.

Propozycje Sorosa nie wywołały entuzjazmu w Niemczech. Sorosowskie ultimatum „euroobligacje albo wystąpienie ze strefy euro” jeden z obserwatorów określił jako wybór między dżumą i cholerą. Przy czym, jak zauważył, wybierając dżumę – i tak będziemy mieli zarówno dżumę, jak i cholerę. Inny podkreślał, że kraje południa Europy nie są już w stanie spłacać swoich długów. Euroobligacje będą więc sposobem przerzucenia tych zobowiązań na barki Niemiec.

Z sarkazmem określano go jako spekulanta giełdowego, który zgromadził majątek w wysokości 20 mld dolarów. Nie zapominano wszelako o tym, że jest on „człowiekiem, który pokonał Bank of England”, doprowadzając w 1992 roku do znacznej dewaluacji brytyjskiego funta, a była to tylko jedna z wielu jego akcji w świecie finansów, nie wyłączając podważenia pozycji marki zachodnioniemieckiej. Chiński analityk Song Hongbing rozwiewa jednak obraz Sorosa jako wolnego strzelca wśród światowej finansjery. W rzeczywistości, stwierdza, jest on ściśle powiązany z amerykańską elitą polityczną i finansistami z Wall Street, a szczególnie silne związki mają go łączyć z bankierskim domem Rothschildów. W porozumieniu z międzynarodową elitą finansową Soros wielokrotnie doprowadzał (bądź firmował swoim nazwiskiem) wielkie burze na światowych rynkach finansowych. O skali owych przedsięwzięć Hongbing pisze, co następuje: „Na początku lat osiemdziesiątych finansiści wywołali stan ’kontrolowanego rozpadu’ gospodarek Ameryki Łacińskiej i Afryki. Pod koniec lat osiemdziesiątych z sukcesem powstrzymali wzrost potęgi finansowej Japonii. Uzyskawszy kontrolę nad sytuacją w Azji, ich priorytetem znów stała się Europa, a zwłaszcza Europa Wschodnia i obszar byłego Związku Sowieckiego”.

O skutkach działań Sorosa w stosunku do Polski i innych państw naszego regionu przechodzących tzw. transformację ustrojową Chińczyk, naturalnie z pozycji sukcesu ekonomicznego swojej ojczyzny, wypowiada się następująco: „Polska, Węgry, Rosja, Ukraina – wszystkie te państwa kolejno dotknęła bolesna utrata własnego majątku, co doprowadziło do tego, że od dwóch dekad ich gospodarki wciąż nie mogą odzyskać sił”.

Czyżby zatem teraz na celowniku znalazły się Niemcy i kontrolowana przez nie eurostrefa? Czy Niemcy przystaną na sorosowskie propozycje? Już ukazują się szacunki mówiące o tym, że przyjęcie euroobligacji będzie kosztowało niemieckich podatników ok. 200 miliardów euro. Jeszcze większe koszty może wygenerować proponowana razem z euroobligacjami unia bankowa, która oznaczać będzie „uwspólnotowienie” długów banków południowej Europy, a są one zdecydowanie większe niż długi państw tego regionu. Soros w tej rozgrywce ma jednak pewien mocny argument. Jest nim przestroga – a może jest to as w rękawie? – że może dojść do dewaluacji waluty amerykańskiej i japońskiej, co doprowadzi do zachwiania pozycji Niemiec, jako czołowego eksportera świata, a wtedy nic już nie uratuje gospodarki niemieckiej przed recesją.

Prof. Tadeusz Marczak

Autor jest kierownikiem Zakładu Studiów nad Geopolityką Uniwersytetu Wrocławskiego

http://www.naszdziennik.pl/mysl/30362,ultimatum-sorosa.html

Kolejne ofiary złotego krachu

Dalsze
spadki cen złota mogą zaszkodzić indyjskim bankom i ograniczyć
finansowanie tamtejszych farmerów, ostrzegają agencje ratingowe.

Nie kupię złota nawet po 800 dolarów. Z pozdrowieniami - Warren Buffett

Warren Buffet, w przeciwieństwie do wielu inwestorów, nie zamierza
lokować kapitału w złoto po drastycznym spadku cen szlachetnego kruszcu w zeszłym miesiącu.»

Polacy masowo kupują złoto, bo tanio

Handlujący kruszcem notują trzykrotny wzrost obrotów.»

Perspektywy dla rynku złota są niepewne. Zaszkodzić mu może np. koniec
drukowania pieniądza przez największe banki centralne, głównie
amerykański Fed. Nie brakuje prognoz dalszych spadków cen złota – np.
Raiffeisen Bank szacuje cenę uncji w IV kw. tego roku na 1320 dol.
Wczoraj na rynku złoto kosztowało ok. 1450 dol.

"100-procentowa bańka na złocie i sztuce"

Złoto
może zejść do nawet 500 USD/u zaś ceny na rynku sztuki będę zależeć od
działań Fed – ostrzega Michael Novogratz, szef grupy Fortress
Investment.

Soros sprzedawał złoto 

Wyprzedzając
wejście kruszcu w rynek niedźwiedzia, znany inwestor systematycznie
redukował swoje zaangażowanie w produkty oparte o kruszec. Miał nosa.

Soros pozbył się części złota jeszcze przed krachem cen kruszcu

Miliarder George Soros zredukował swoje udziały w funduszach opartych
na złocie. Zdążył jeszcze przed drastycznym spadkiem cen tego kruszcu w zeszłym
miesiącu. »

Balcerowicz: Rząd szykuje zagranie w stylu Orbána. Ostrzegam PO - są granice manipulacji

 -
Są granice manipulacji, po przekroczeniu których traci się zaufanie do
manipulatorów - z ogromnymi konsekwencjami politycznymi. To jest moje
ostrzeżenie pod adresem Platformy Obywatelskiej - mówi Leszek
Balcerowicz, były szef NBP, w rozmowie z Agatonem Kozińskim.

"Chiny i USA to rywale, ale nie wrogowie ideologiczni"

Chiny i USA zdają sobie sprawę, że konflikt między nimi byłby
destrukcyjny dla obu stron - mówił prof. Zbigniew Brzeziński w debacie
„Idee Nowego Wieku" w Pałacu Prezydenckim.

Według prof. Brzezińskiego zbudowanie tego rodzaju powiązań
pomiędzy USA a UE będzie procesem trudnym, długotrwałym, wymagającym
licznych konsultacji, ale jest zadaniem możliwym do wykonania, a z
historycznego punktu widzenia także koniecznym.

Soros, znany spekulant finansowy założył w 2007 r. "The European Council on Foreign Relations" - think-tank międzynarodówkę. W polskiej placówce, otwartej w 2011, oczywiście nie mogło zabraknąć Smolara z fundacji sponsorowanej przez Sorosa, która w Polsce, wyjątkowo, nie używa w nazwie jego nazwiska ani propagandowego grypsu "open sovsociety". W skład rady wchodzą:

Aleksander Smolar (PZPR)

Danuta Hübner (PZPR)

Aleksander Kwaśniewski (PZPR)

Adam D. Rotfeld (KO "Rot", "Ralf" i in.)

Marek Belka (PZPR)

Leszek Balcerowicz (PZPR)

Henryka Bochniarz (PZPR)

Andrzej Olechowski (KO "Must" i in.)

Radosław Sikorski ("dorżniemy watahę")

Jan Krzysztof Bielecki ("pierwszy milion trzeba ukraść")

Paweł Świeboda, Piotr Serafin, Jerzy Buzek
a w dziale pracownicy i eksperci nie kto inny jak...Konstanty Gebert

http://nick.salon24.pl/526321,organizacje-sorosa-sikorski-moze-sie-zaraz...

Marek Rapacki
13.12.2004

W 149 numerze paryskich "Zeszytów Historycznych" Andrzej Friszke pisze o początkach słynnego Klubu Krzywego Koła, który do likwidacji w 1962 r. stanowił jasne światełko w pejzażu PRL. To wyjątkowe - pisze Friszke - w skali całego obozu socjalistycznego legalne forum debaty ideowo-politycznej było u zarania w 1955 r...

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75515,2443926.html#ixzz2btMJRRr0

Klub Krzywego Koła
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Tu spotykali się uczestnicy Klubu

Klub Krzywego Koła – nazwa klubu dyskusyjnego mającego charakter wolnomyślicielski, działającego w Warszawie w latach 1955-1962.

Pierwsze spotkania klubu odbywały się w mieszkaniu założycieli[1] – Juliusza Wilczura-Garzteckiego i Ewy Garzteckiej, przy ulicy Krzywe Koło. Później spotkania klubu odbywały się każdego czwartku od godz. 18.00 na stronie Barssa Rynku Starego Miasta, w sali na I piętrze nad sklepem "Desy".

Dyskusje prowadzone w klubie dotyczyły m.in. problematyki kulturowej, politycznej, filozoficznej, artystycznej. Przy klubie działały m.in. Galeria Krzywego Koła (prowadzona przez Mariana Bogusza) i Teatr Krzywego Koła, a także ukazywało się czasopismo Nowy Nurt.

Niektórzy członkowie klubu współpracowali z tygodnikiem Po prostu.

Po wielu latach działalność podobną do Klubu Krzywego Koła podjęło Konwersatorium "Doświadczenie i Przyszłość" (1978-1983) z udziałem m.in. b. członka Klubu Krzywego Koła Jana Strzeleckiego.

W zebraniach brali udział m.in.:

Władysław Bartoszewski — historyk
Janusz Bogucki — teoretyk i historyk sztuki
Michał Bristiger — muzykolog
Oskar Chomicki — fizyk;
Czesław Czapów — socjolog
Andrzej Dobosz — krytyk literacki, felietonista
Janina Frentzel — socjolog
Ludwik Hass — historyk
Paweł Jasienica — literat
Jakub Karpiński — socjolog
Leszek Kołakowski — filozof
Tadeusz Kowalik — ekonomista
Jacek Kuroń — działacz ZHP
Andrzej Lam — krytyk, historyk literatury
Jadwiga Lewicka — obecnie Jadwiga Staniszkis — socjolog[2]
Edward Lipiński — ekonomista
Jan Józef Lipski — historyk literatury
Aleksander Małachowski — publicysta
Stanisław Manturzewski — socjolog
Adam Michnik — dziennikarz
Karol Modzelewski — historyk
Jan Olszewski — prawnik
Maria Ossowska — socjolog, etyk
Stanisław Ossowski — socjolog, etyk
Antoni Rajkiewicz — ekonomista, polityk
Anna Rudzińska — socjolog
Marek Skwarnicki — publicysta
Antoni Słonimski — literat
Aniela Steinsbergowa — prawnik
Jan Strzelecki — socjolog
Anna Szarzyńska-Rewska — geodeta
Jerzy Urban — dziennikarz "Po prostu"
Jan Wolski — działacz społeczny

http://pl.wikipedia.org/wiki/Klub_Krzywego_Ko%C5%82a

Powtarza się sytuacja z roku 1989, kiedy państwową kasą zająć się nie chciał nikt, znaleziono Leszka Balcerowicza, wykladowcę w Instytucie Podstawowych Problemów Marksizmu-Leninizmu przy KC PZPR. Ten sam problem ma w tej chwili Tusk. Reuters spekuluje , że Jacka Rostowskiego może zastąpić Jan Krzysztof Bielecki, Janusz Lewandowski czy Dariusz Rosati, POJAWIA SIĘ TEŻ w mediach były minister SLD - Hausner z paletą opinii i recept.
Kogo wskaże Soros?

"Od II wojny światowej niemal całe polskie złoto znajduje się za granicą. I do kraju raczej nie wróci. A mamy go sporo, bo nasze rezerwy liczą ponad 100 ton i są warte miliardy złotych

Po wojnie zrodził się nowy problem. Zarząd przedwojennego Banku Polskiego stacjonował w Londynie. W Warszawie natomiast rząd komunistyczny utworzył nową jednostkę o nazwie Narodowy Bank Polski. Komu Zachód miał oddać złoto?

Po wielu negocjacjach zarząd nad depozytem przejął Bank Polski. Ale Warszawa się nie poddała. Wypuściła bony skarbowe i zmusiła Bank Polski do ich wykupienia. W ten sposób przejęła depozyty Banku Polskiego, który stracił rację bytu. Formalnie zamknięto go w 1952 r.

Fizycznie złoto pozostało jednak na Zachodzie i służyło wielokrotnie jako zabezpieczenie kredytów zaciąganych przez Polskę.

Dziś NBP ma około 100 ton złota wartych prawie 4 mld zł. Prawie wszystko znajduje się w Banku Anglii. Na początku lat dziewięćdziesiątych był co prawda pomysł utworzenia w Forcie Zegrze polskiego Fort Knox, ale za jego budowę inwestorzy chcieli pół miliarda złotych, czyli dwa razy więcej, niż planował NBP. Zresztą nawet gdyby plan zrealizowano, to i tak polskie złoto raczej by tu nie przyjechało. - Złoto NBP przechowywane jest na rachunku w Bank of England, który jest jedną z wiodących instytucji wykonujących usługi powiernicze i zapewnia najwyższy standard, bezpieczeństwo, efektywność oraz jakość usług w obrocie złotem - mówi Przemysław Kuk, rzecznik prasowy NBP. I dodaje, że planów budowy Skarbca Centralnego w Zegrzu nie należy łączyć z kwestią rezerw złota.

Według Kuka na świecie są dwa główne ośrodki przetrzymywania kruszcu: Bank of England i Fort Knox w USA. Tu swoje depozyty trzyma większość państw. Ile to kosztuje? Bank nie zdradza.

Obecnie Fort Zegrze już po raz trzeci jest wystawiony na sprzedaż. Cena wywoławcza to 28,5 mln zł. Do tej pory nikt jednak nie był nim zainteresowany.

Read more: http://wyborcza.biz/biznes/1,100896,10143353,Historia_polskiego_zlota__J...

prof.Staniszkis bardzo ceni sobie Rostowskiego, nie od dzisiaj

Prof.
Staniszkis: "W każdej w zasadzie dziedzinie państwowej widać paraliż i
niekompetencję". Ale - według niej - Rostowski powinien zostać w
rządzie.

"Przyjście na miejsce Rostowskiego Jana Krzysztofa Bieleckiego, o czym się wspomina, jest śmieszne."

wPolityce.pl: Czy pozbycie się Rostowskiego z rządu jest czymś w rodzaju zrzuceniem „balastu” z sań, aby uratować resztę kuligu?

Prof. Jadwiga Staniszkis: Sytuacja jest zbyt
poważna, żeby używać takiego porównania, ale pozbycie się Rostowskiego
byłoby fatalnym posunięciem. Po pierwsze to jest – moim zdaniem – jedyny
kompetentny minister w tym rządzie, choć oczywiście niepotrzebnie
ulegał Tuskowi w sprawie dekonstrukcji OFE, bardzo długo się opierał,
ale jednak w końcu uległ. Po drugie ma bardzo rozsądne stanowisko w
sprawie kiedy należy przyjąć euro, tak aby to odpowiadało interesowi
Polski. A po trzecie posiada zaufanie rynków finansowych, więc gdyby
Tusk chciał się go pozbyć, to reakcja rynków finansowych będzie bardzo
ostra.

Po wyrzuceniu Rostowskiego trzeba będzie więcej płacić za pożyczanie
pieniędzy. Rating Polski na pewno spadnie, ale po Tusku niczego już się
nie spodziewam. Tusk już wspominał, że żadna inna rekonstrukcja nie
byłaby zauważona, więc to ma być gest czysto polityczny, co jest
absurdem. Tusk sam nie jest kompetentny, więc nie ceni kompetencji u
innych. Przy spadających notowaniach i podziałach w partii, już przecież
na spotkaniu z działaczami dolnośląskimi premier Tusk wspominał, że nie
będzie żadnej reguły wydatkowej, która ma w zastępstwie zniesionego
pierwszego progu ostrożnościowego, dyscyplinować wydatki samorządów.
Rostowski to skonstruował, miało to wejść od 1 stycznia, a Tusk idąc na
fali populizmu, już zadeklarował, że nie będzie takich mechanizmów.

To jest dla mnie przerażające, bo Rostowski jest dla mnie jedynym
gwarantem fachowości w tym rządzie, a sytuacja jest zbyt poważna, i w
Europie i w Polsce.

Przyjście na miejsce Rostowskiego Jana Krzysztofa Bieleckiego, o czym
się wspomina, jest śmieszne w tej sytuacji, bo to jest taki przyuczony
ekonomista, a nie fachowiec tej rangi co Rostowski, ale dla Tuska
pokazywanie przez Rostowskiego, że jest z wyższej półki, musiało być
drażniące przy kompleksach premiera. Poza tym podszeptują mu to ci,
którzy myślą w kategoriach wyborów i notowań, a nie interesu Polski.
Większość ludzi z otoczenia Tuska nic innego nie umie, niż brać pensje
rządowe.

"Newsweek": Jacek Rostowski podał się do dymisji

Jak z dwóch nie­za­leż­nych źró­deł nie­ofi­cjal­nie do­wie­dział się "New­swe­ek", mi­ni­ster fi­nan­sów Jacek Ro­stow­ski podał się do dy­mi­sji.

Swą rezygnację złożył kilka godzin temu na ręce premiera. Donald Tusk zastanawia się, czy rezygnację przyjąć.
http://wiadomosci.onet.pl/kraj/newsweek-jacek-rostowski-podal-sie-do-dym...

"Newsweek" nieoficjalnie: Minister finansów Jacek Rostowski podał się dymisji

Premier na Twitterze: Rostowski nie złożył dymisji

Premier dementuje!

http://www.drogalegionisty.fuckpc.com/?p=11112676#more-11112676
Państwo Polskie w roku 1990 było
właścicielem około 8,5 tysiąca zakładów. W latach 1990-2010, według
raportu Ministerstwa Skarbu Państwa, przekształceniami objęto 5 tys. 992
państwowe przedsiębiorstwa. Władza postkomunistyczna, zaczęła od
uwłaszczenia siebie samej, w latach 1988 – 1989 powstało ok. 12 tys.
spółek, które były zakładane na bazie państwowego majątku przez
dyrektorów zakładów. Proceder ten odbywał się przy współudziale
działaczy partyjnych, urzędników czy członków rodzin. Wiele fortun
ludzi, którzy są dziś na listach najbogatszych Polaków, wyrosło ze
spółek nomenklaturowych. Często postkomunistyczne służby specjalne
wysysały aktywa z państwowych firm poprzez firmy zagraniczne lub
polonijne.

Pierwsze skrzypce przy wyprzedaży za
bezcen majątku polskiego grał Leszek Balcerowicz, wicepremier i
minister finansów w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Kolejnymi
przodownikami wyprzedaży byli Jan Krzysztof Bielecki, Jerzy Buzek,
wdrażający na gruncie polskim pomysły amerykańskiego spekulanta George’a
Sorosa i ekonomisty Jeffreya Sachsa jak i Międzynarodowego Funduszu
Walutowego czy Banku Światowego. Balcerowicz naciskał na jak najszybszą
prywatyzację, zaś osoby, które krytykowały wyprzedaż majątku, czy
pokazywały oszustwa przy prywatyzacji, nazywał populistami i
szkodnikami.

Pierwszy minister przekształceń
własnościowych Waldemar Kuczyński (UW) dość szybko odszedł, wraz z
premierem Tadeuszem Mazowieckim (grudzień 1990), ale przygotował grunt
dla Janusza Lewandowskiego (KLD, potem UW, teraz PO) – ministra w
rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego (1991) i Hanny Suchockiej
(1992-1993). Lewandowskiemu zarzucano wielokrotnie łamanie prawa przy
przekształceniach własnościowych i zaniżanie wartości sprzedawanych
zakładów.

W lipcu 1990 r. parlament przyjął
ustawę o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych, otwierając drogę
także sprzedaży majątku narodowego w zagraniczne ręce. Inwestorzy
domagali się, aby przy procesie prywatyzacji pracowały firmy doradcze. W
Polsce na początku nie było takich firm i wynajmowano zagraniczne,
które kazały sobie słono płacić za usługi. Zdarzało się też nieraz, że
więcej zapłacono doradcy, niż uzyskano ze sprzedaży. Powodem tego była
praktyka zaniżania wartości sprzedawanego przedsiębiorstwa. Urzędnicy
zaniżali wartość gruntów lub całkowicie pomijali je przy wycenie.

Z kolei Elektrownia Połaniec, o mocy
1800 MW, została sprzedana przez ministra Emila Wąsacza z AWS Belgom z
Electrabela w dwóch transzach (2000-2003) za blisko 250 mln dolarów.
Tymczasem na Zachodzie przyjmowano, że nabywca powinien zapłacić
przynajmniej 1 mln dolarów za 1 MW mocy, czyli w przypadku Połańca
powinno to być 1,8 mld dolarów (!).

W latach 90. Niemcy, Francuzi, Irlandczycy, Belgowie wykupili za kilkaset milionów złotych nasze cementownie, co stanowiło ułamek ich wartości.

Polskie huty nie stanowiły osobno
większej wartości, więc przeprowadzono ich konsolidację (Huta Katowice,
Sendzimira, Cedler i Florian). Szybko jednak PHS zostały sprzedane przez
ministra Wiesława Kaczmarka (SLD) hinduskiemu koncernowi Mittal, który
zapłacił za niego zaledwie 6 mln zł (dług PHS wynosił 3 mld, lecz został
zredukowany wobec wierzycieli), przejmując 70 proc. rynku. Jednak w
kolejnych latach Mittal dostał jednak aż 2,5 mld zł pomocy publicznej,
więc w praktyce państwo polskie jeszcze zapłaciło inwestorowi za to, że
przejął kontrolę nad hutami.

Wiesław Kaczmarek w 2002 r. sprzedał
za 1,5 mld zł STOEN niemieckiemu RWE, co przez większość ekspertów
zgodnie zostało uznane za cenę kilkakrotnie zaniżoną.

Niewiele brakowało, a za symboliczne
pieniądze kontrolę nad polskim rynkiem cukru przejęliby za rządów Buzka
Niemcy i Francuzi. Tylko determinacji części posłów AWS, w tym posła
Gabriela Janowskiego (oblegał sejm jak przysłowiowy Rejtan),
zawdzięczamy powstanie Polskiego Cukru, który zdążył jeszcze zachować
około 40 proc. rynku.

Już w 1998 r. prof. Andrzej
Karpiński z PAN alarmował, że Polska straciła przemysł
elektrotechniczny, bo nasze firmy zostały przez nowych właścicieli
zlikwidowane.

Także prywatyzacja sektora bankowego odbyła się za półdarmo. Zagraniczny sektor bankowy opanował około 80% rynku.

Natomiast w Niemczech, Francji czy
Włoszech udział zagranicznych banków w rynku jest dość mały, wynosi co
najwyżej około 10 procent. 6,5 mld zł, jakie Włosi z UniCredit zapłacili
za Pekao SA, albo ponad 2 mld zł, które za BZ WBK zapłacili Irlandczycy
z AIB były niewielkimi sumami, wartość tych banków była kilka razy
wyższa.

Zaś 30% akcji PZU Eureko i BiG Bank
Gdański zapłaciły ponad 3 mld zł, choć grupa była warta wtedy co
najmniej 30-50 mld złotych. Minister Wąsacz wybrał wówczas inwestora bez
zgody rządu, za co został zdymisjonowany.

W roku 1990 stopa bezrobocia w
Polsce wynosiła 6,5%, a bez pracy było 1,1 mln Polaków. Rok później ten
wskaźnik wzrósł do 12,2% (2,1 mln), a w 1994 – 16,4% (2,9 mln). W
pierwszych latach prywatyzacji drastycznie spadł wskaźnik PKB – w 1994
r. był on niższy o kilkadziesiąt procent niż w 1989 roku.

W ostatnich latach, dużym skandalem
okazała się prywatyzacja przemysłu stoczniowego. Rząd nie bronił stoczni
polskich przed decyzjami Komisji Europejskiej o zwrocie pomocy
publicznej, co skutkowało ich upadkiem. Jednocześnie niemieckie stocznie
dotowały poważnie swoje stocznie i nie zważały na UE. Zastanawiająca
kwestią jest, że upadek polskich stoczni, które produkowały taniej niż
niemieckie, a przy tym solidnie, przyczynił się do zniknięcia
konkurencji dla niemieckich stoczni. Zaś słowa ministra z rządu Tuska,
tuż przed wyborami o tajemniczym inwestorze z Kataru, były tylko
mydleniem oczu przy destrukcji przemysłu stoczniowego. Symbole
„Solidarności”, jako zwycięstwa, jedności narodowej i oporu społecznego
za Komuny i w III RP raz na zawsze zniszczono, zaś tysiące ludzi zostało
bez pracy. Zniknęło też możliwe zorganizowane ognisko oporu na
Wybrzeżu. Wcześniej, za rządów premiera Buzka zniszczono przemysł na
Śląsku, zamykając (i zamrażając) kopalnie i huty.

Wspomnienie prywatyzacji w oczach
społeczeństwa, to afery i masowe złodziejstwo. Wyprzedaż polskiego
majątku narodowego po 1989 r. przypominała celowe niszczenie dobra
wspólnego, które mogło służyć ludziom, a przywiodło ich do bezrobocia i
biedy. Z dnia na dzień tracili pracę i środki utrzymania rodzin, w
zamian nie zapewniono im niczego oraz pozostawiono samym sobie, po tym
jak wystąpili przeciw Komunie i głosowali za Solidarnością.

Lista poszczególnych rządów prywatyzujących polską gospodarkę:

Rząd Mazowieckiego UW od 12.09.1989r. rządził 16 m-cy, Przygotował ustawę o restrukturyzacji i prywatyzacji.

Rząd Bieleckiego KLD od 12.01.1991 rządził 11 m-cy i 11dni. Sprzedał 1208 zakładów.

Rząd Olszewskiego ROP od 23.XII.1991 rządził 6 miesięcy i 18 dni Sprzedał 1 zakład. Zatrzymał prywatyzacje.

Rząd Suchockiej UD od 11.07.1993 rządził 15 m-cy i 14 dni. Sprzedała obcym 21 zakładów.

Rząd Pawlaka PSL od 26X.1993r rządził 16 m-cy i 12 dni. Sprzedał obcym 2269 zakładów.

Rząd Oleksego SLD od 7.03.1995r. rządził 14 miesięcy. Sprzedał 598 zakładów.

Rząd Cimoszewicza SLD 7II.96 rządził 20 m-cy,18 dni. Sprzedał 992 zakładów.

Rząd Buzka AWS od 31.X.1997 rządził 47 m-cy 19 dni. Sprzedał 1311 zakładów.

Rząd Milera SLD od 19X.2001r. rządził 30 m-cy 15 dni. Sprzedał 548 zakładów.

Rząd Belki SLD od 2 V 2004r. rządził 17 m-cy 29 dni. Sprzedał obcym 477 zakładów.

Rząd Marcinkiewicza PIS 31X05r rządził 8 m-cy 15 dni. Sprzedał 271 zakładów.

Rząd Kaczyńskiego PIS od 14.07.2006 rządził 15 m-cy 24 dni. Sprzedał 18 zakładów.

Rząd Tuska PO rządzi od 7.XI.2007r. Sprzedał 724 zakłady do 31.12.2010.

Marcin

"Co ciekawe, Balcerowicz robi doktorat w ’75 roku, a w ’89 nie ma jeszcze habilitacji. Kiedy pracowałem w Wydziale Zarządzania UW to nasi adiunkci musieli w ciągu pięciu lat zrobić habilitację. W przeciwnym razie byli zwalniani /.../ Nigdy w życiu niczym nie kierował. Dobór więc bardzo dyskusyjny. W tym czasie OKP tworzy komisję do stworzenia programu gospodarczego pod przewodnictwem prof. Janusza Beksiaka. I wtedy Mazowiecki stawia sprawę na ostrzu noża – albo oni, albo my. Zostaje Balcerowicz.

- Dlaczego inni nie chcieli jej realizować?

- Bo poza zdławieniem inflacji, skutkowała zniszczeniem państwowych przedsiębiorstw, likwidacją PGR-ów, masowym bezrobociem, a jednocześnie zalewem importu – importowaliśmy wówczas nawet spinki do włosów i makulaturę. Przyjeżdżam wtedy do Polski i widzę mleko francuskie na półkach. Kuzynka mówi mi, że jest propaganda, by nie kupować polskiego mleka, bo rzekomo butelki myje się proszkiem IXI. Pytam o „Mazowszankę”, którą zawsze lubiłem. Okazuje się, że nie ma. Można za to nabyć niemieckie wody mineralne. Chcę kupić krem do golenia Polleny. A trzeba pamiętać, że Szwedzi specjalnie przyjeżdżali do Polski po wódkę i polskie kosmetyki. Polleny też nie ma, jest Colgate. W końcu ekspedientka znajduje Pollenę w magazynie. Widzę, że jest trzy razy tańsza. Kobieta tłumaczy, że bardziej opłaca jej się sprzedawać droższy towar, więc polskiego nie wystawia. Krótko mówiąc, rozpoczyna się świadoma likwidacja konkurencji. Siemens kupuje polski ZWUT, który dysponuje wówczas monopolem na telefony w Związku Radzieckim. Niemcy dają pracownikom dziewięciomiesięczną odprawę. Wszyscy są zadowoleni. Po czym burzą budynek, całą aparaturę przenoszą do Niemiec i przejmują wszystkie relacje z Rosją. Likwiduje się „Kasprzaka”, produkcję układów scalonych, diod, tranzystorów, a nawet naszego wynalazku, niebieskiego lasera. Wykupuje się polskie cementownie, cukrownie, zakłady przemysłu bawełnianego, świetną wytwórnię papieru w Kwidzyniu. A my uzyskane pieniądze „przejadamy”."

http://padre.info.pl/wywiady/item/358-polska-neo-kolonia-wywiad-z-prof-w...

PROF. Kieżun
O UMOWIE SOROSA z Jaruzelskim

Amerykański miliarder rozdaje karty w naszych łupkach

George
Soros ma już udziały w co czwartej koncesji na poszukiwania
niekonwencjonalnego surowca w Polsce. Konsekwentnie przejmuje spółki i
ściąga kolejnych inwestorów»

Spór komentatorów

OFE i łupki

Debata z udziałem prof. Philipa Zimbardo

Znaczenie jednostek bywa przeceniane, ważniejsze są zespoły. I tak
np. w zdrowiu publicznym ważniejsze jest "my" niż "ja" - mówił w
czwartek podczas debaty w Pałacu Prezydenckim światowej sławy psycholog
społeczny prof. Philip Zimbardo.  

Spotkanie z naukowcem "Zdrowie a normy społeczne" odbyło się w Pałacu
Prezydenckim w Warszawie w ramach cyklu Idee Nowego Wieku. Gościa i
uczestników debaty powitał Zastępca Szefa Kancelarii Prezydenta Sławomir
Rybicki.

Podczas debaty, prowadzonej przez dr. Caina Ellliotta (Res Publica
Nowa), prof. Zimbardo poruszył wiele kwestii dotyczących wpływu
psychologii społecznej na polskie i amerykańskie życie polityczne oraz
społeczne.

- Kiedy próbujemy zrozumieć ludzkie zachowanie, skupiamy się na
jednostkach. A ludzie nigdy nie są sami. Zawsze zanurzeni są w otoczeniu
społecznym - mówił prof. Zimbardo. Zaznaczył, że jednostka niemal
zawsze ma jakichś odbiorców, publiczność, przed którą odgrywa rolę.
Zachowania wyznaczane są więc przez zasady i normy społeczne. Zdaniem
naukowca postrzeganie jednostki oderwanej od społeczeństwa może dać
fałszywy obraz sytuacji.

Przyznał, że kiedy dzieje się coś strasznego, zadajemy sobie pytanie
kto jest winny, kto zrobił coś złego. - A to są złe pytania. Powinniśmy
raczej pytać, jaka sytuacja sprawiła, że ci ludzie się zachowali w dany
sposób. Kto sprowokował sytuację, która zepsuła tych ludzi i kto
doprowadził do sytuacji, w której ci ludzie działali? - powiedział.

Przyznał, że warto zmienić podejście - skupić się na sytuacji
społecznej i strukturach społecznych, które doprowadziły do powstania
danych okoliczności. Zaznaczył, że aby zapobiec podobnym sytuacjom w
przyszłości, czasem trzeba zmienić system, w którym zanurzeni są
pojedynczy ludzie.

Psycholog nawiązał do problemów zdrowia publicznego. Jego zdaniem w
tej sferze życia powinno chodzić bardziej o "my" niż o "ja".  - Bo
wspólnie mamy niezwykłą moc społeczną. Znaczenie jednostek bywa
przeceniane. Ważniejsze jest znaczenie jednostek połączonych w zespoły -
powiedział.

Prof. Zimbardo powołał się na dane z Ministerstwa Edukacji Narodowej,
z których wynika, że w Polsce codziennie samobójstwo popełnia jedno
dziecko.  - To nie jest problem indywidualny, ale społeczny -
podkreślił. Przyznał, że warto zastanowić się, jak zminimalizować ryzyko
takich samobójstw i jak powinna wyglądać prewencja.

Prof. Zimbardo sławę zyskał przede wszystkim dzięki eksperymentowi,
który w 1971 roku przeprowadził na Wydziale Psychologii Uniwersytetu
Stanforda. Stanfordzki eksperyment więzienny polegał na zamknięciu 24
zdrowych psychicznie ochotników. Podzielono ich losowo na dwie grupy:
więźniów i strażników. Eksperyment miał pokazać, jaki wpływ ma sytuacja
społeczna na zachowanie jednostki. Uczestnicy eksperymentu zaczęli
wcielać się w przypisane im role. Strażnicy zaczęli postępować brutalnie
i sadystycznie w stosunku do więźniów, pojawiły się zachowania
patologiczne, aż sytuacja zaczęła wymykać się spod kontroli. Badacze
byli zmuszeni przerwać eksperyment.

 Cykl spotkań Idee Nowego Wieku zainicjowany został przez prezydenta
Bronisława Komorowskiego. Do współorganizacji spotkań zostały zaproszone
środowiska ideowe tworzone przez ludzi, którzy weszli w dorosłe życie
po przemianach 1989 roku.

Lobbing w Polsce. "Trzeba skończyć z uległością władzy"

System grup nacisku, bardzo mocno wpływa na mechanizm
demokratyczny i często doprowadza do tego, że można powołać takie
władze, które z obywatelami się specjalnie nie liczą.
Lobbing w Polsce. "Trzeba skończyć z uległością władzy"

System grup nacisku, bardzo mocno wpływa na mechanizm
demokratyczny i często doprowadza do tego, że można powołać takie
władze, które z obywatelami się specjalnie nie liczą.

Zdaniem Kaczyńskiego taka polityka uprawiana poprzez dezinformację możliwa dzięki przewadze w mediach może krótkookresowo przynosić wzrost poparcia społecznego, ale z punktu widzenia rozwoju narodowego to jest kompletny bezsens.

Lider PiS ocenił, że obecny rząd traktuje władzę jako cel sam w sobie. - I
żeby utrzymać tę władze, to według ich rozeznania, które dotychczas
okazywało się prawdziwe, trzeba nie naruszać interesu silnych grup a
społeczeństwu dawać dużo propagandowej papki - dodał. Według niego Polacy jednak mają już dość takiej polityki i coraz wyraźniej widzą, że ona do niczego nie prowadzi.

- Wybór, który będzie dokonywany w
Polsce w ramach kalendarza demokratycznego w wyborach europejskich,
samorządowych, prezydenckich i parlamentarnych, to jest wybór właśnie
między taką polityką, a polityką, którą my proponujemy tzn. polityką,
która odrzuci naciski i będzie służyła narodowi - powiedział prezes PiS.

Według niego obecny system sprawowania władzy powinien dobiec końca. - Powinniśmy doprowadzić do tego, by nasz naród żył w państwie rzeczywiście demokratycznym - oświadczył Kaczyński. Według niego w Polsce mamy coraz mniej demokracji i coraz bezczelniejsza jest manipulacja.

Prezes PiS przekonywał też, że konieczna jest w Polsce polityka, która będzie podtrzymywać polskie wartości i która w skali europejskiej, międzynarodowej będzie podtrzymywała polską podmiotowość.

- Te tzw. elity, ten establishment
trzeba ustawić w Polsce we właściwym miejscu, to znaczy na marginesie.
Naprawdę trzeba uprawiać politykę, której założenie jest krótkie: warto
być Polakiem - dodał Kaczyński

Gomułka: Mazowiecki dał wolną rękę Balcerowiczowi w reformowaniu gospodarki

http://www.naszapolska.pl/index.php/109-ekonomia/18181-gospodarka-pod-ml...

Raport o wyprzedaży majątku narodowego – część 2

Wydawałoby
się, że rządowi Donalda Tuska niewiele pozostało już do wyprzedaży,
zwanej jak najbardziej niesłusznie prywatyzacją. Okazało się jednak, że
mimo niewątpliwych “osiągnięć” na tym polu poprzednich ekip, znalazło
się jeszcze sporo majątku narodowego do zmarnowania lub sprzedaży (jak
zwykle za bezcen) zagranicznym firmom lub polskim hochsztaplerom:
zakłady energetyczne, przedsiębiorstwa naftowe, zbrojeniówka, trochę
banków, kopalnie węgla firmy rolno-spożywcze, resztki przemysłu
chemicznego i – to już wynalazek wiekopomny – uzdrowiska. Oczywiście,
hitem wyprzedaży Tuskowej była likwidacja przemysłu stoczniowego, ale o
tym kiedy indziej.

Komercjalizacja, czyli faza wstępna

Aby
pozbyć się przedsiębiorstwa państwowego, najpierw dokonuje się tzw.
komercjalizacji, tzn. przekształcenia zakładu (zakładów) w jednoosobowe
spółki skarbu państwa (jsSP). W ten sposób powstaje spółka akcyjna lub z
ograniczoną odpowiedzialnością, którą skarb państwa (SP) lub
upoważniony przez niego podmiot wystawia na sprzedaż. Tak więc np. w
2008 r. skomercjalizowano 78 przedsiębiorstw państwowych (p.p.) i 10
jednostek badawczo-rozwojowych (jbr), w 2009 r. – 31 p.p. i 1 jbr, w
2010 r. – 10 p.p. i 2 instytucje filmowe. W ten sposób przygotowywało
się i przygotowuje majątek narodowy do pozbycia.

Banki Polakom niepotrzebne

Krwioobiegiem
każdej współczesnej gospodarki jest system bankowy oraz instytucje
finansowe. To banki decydują komu udzielić i na jakich warunkach kredytu
lub odmówić. A odmowy nie muszą uzasadniać, obowiązuje przecież “święte
prawo własności”. (Ta “świętość” dotyczy głównie firm zagranicznych i
polskich spółek nomenklaturowych, to jednak inna sprawa.) Do objęcia
rządów przez gabinet Tuska wprawdzie sprzedano (właściwie odstąpiono)
ok. 85 proc. sektora bankowego bankom zagranicznym, ale koalicja nie
popuściła pozostałym, nawet gdy SP posiadał udziały mniejszościowe.
Toteż w 2009 r. sprywatyzowane zostały wszystkie banki z mniejszościowym
udziałem SP: Bank Pekao SA, Bank Zachodni WBK SA, Bank Handlowy w
Warszawie SA, Bank BPH SA, Bank Millenium SA. Poza tym pozbyto się akcji
spółki Polskie Towarzystwo Reasekuracyjne SA. Rząd wziął się także za
PKO BP SA, uzyskując z giełdy 5,1 mld zł. W tym też roku rozpoczęto
przymiarki do prywatyzacji Giełdy, która stanowiła ostatni instrument
wpływu państwa w gospodarce, a zabiegi te kontynuowano w roku następnym,
już z pewnym powodzeniem, gdyż sprzedano akcje Giełdy za 1,21 mld zł.
Ponadto wystawiono na sprzedaż akcje PZU SA, za które SP uzyskał 1,35
mld zł, a w roku 2010 - 10 proc. akcji za 3,2 mld zł. W 2001 r. “nie
powiodła się” prywatyzacja Banku Gospodarki Żywnościowej (37,22 proc.
akcji SP), czego ostatecznie dokonano w 2012 r. za 797,2 mln zł.

Rozbrajanie zbrojeniówki

Nasi
przodkowie mawiali “Polska nierządem stoi”, a współcześni władcy polscy
hołdują zasadzie “Polska bez wojska obroni się”. Są konsekwentni, gdyż
faktycznej likwidacji Wojska Polskiego towarzyszy niszczenie przemysłu
zbrojeniowego. Koalicja PO-PSL i w tej dziedzinie odnotowała “postępy”, a
nawet “postępy postępu”.

Już
w IV kwartale 2008 r. rozpoczęto przygotowania do wyboru doradcy
prywatyzacyjnego, z zadaniem sporządzenia analiz przedprywatyzacyjnych
dla pięciu jsSP. Ich akcje lub udziały miały podwyższyć kapitał
zakładowy Bumar sp. z o.o. Chodzi o: Bydgoskie Zakłady
Elektromechaniczne “Belma” SA w Bydgoszczy, Przemysłowy Instytut
Telekomunikacji SA w Warszawie, Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Sprzętu
Mechanicznego sp. z o.o. w Tarnowie, Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Urządzeń
Mechanicznych sp. z o.o. w Gliwicach, Fabrykę Urządzeń Mechanicznych i
Sprężyn “FUMIS-Bumar” sp. z o.o. w Wadowicach.

Przypomnieć
też należy, iż w okresie 2007-2008 Ministerstwo Skarbu Państwa (MSP)
dokonało komercjalizacji wszystkich Wojskowych Przedsiębiorstw
Remontowo-Produkcyjnych (WPRP), które mają podlegać konsolidacji w
ramach Grupy Bumar. Większość skomercjalizowano jeszcze w 2007 r., a w
2008 r. skomercjalizowano Wojskowe Zakłady Uzbrojenia nr 2 w Grudziądzu i
Wojskowe Centralne Biuro Konstrukcyjno-Technologiczne w Warszawie).
Uprawnienia właścicielskie wobec nich wykonuje MON.

Poza
tym MSP prowadziło działania prywatyzacyjne wobec przedsiębiorstw
obronnych, nieobjętych konsolidacją kapitałową w ramach Grupy Bumar.
Należały do nich: Fabryka Łożysk Tocznych – Kraśnik SA, Zakłady Tworzyw
Sztucznych “GAMRAT” SA i Zakłady Elektroniczne “WAREL” SA.

W
2010 r. ostatecznie sprywatyzowano Zakłady Tworzyw Sztucznych Gamrat SA
w Jaśle i pozbyto się 85 proc. akcji Wojskowego Biura Projektów
Budowlanych we Wrocławiu w 2011 r. Nie udało się sprzedać Warszawskich
Zakładów Mechanicznych “PZL-WZM” SA w Warszawie ani Wojskowego
Przedsiębiorstwa Handlowego w Warszawie.

Węgiel? Niepotrzebny!

Mimo
pakietów klimatycznych i innych dziwactw eko-terrorystów z UE i ONZ,
wiele państw doszło do wniosku, że energia oparta na węglu jest i
bezpieczniejsza, i bardziej opłacalna niż z innych źródeł. Po
tragicznych doświadczeniach japońskich nawet energetyka jądrowa stanęła
pod znakiem zapytania, np. RFN w ciągu 10 lat zlikwiduje swoje
elektrownie atomowe. Tzw. naturalne źródła energii ciągle znajdują się w
fazie eksperymentalnej, a koszty uzyskania takiej energii ciągle
pozostają wyższe niż energia uzyskiwana z tradycyjnych źródeł. Tak więc
węgiel został przywrócony do łask w wielu europejskich i
pozaeuropejskich państwach. Ale nie u nas.

Toteż
w 2009 r. upubliczniona została na giełdzie papierów wartościowych
spółka Lubelski Węgiel “Bogdanka” SA, która z podwyższenia kapitału
pozyskała 528 mln zł. “Pozyskane środki z tytułu oferty publicznej
pozwolą spółce na realizację zamierzeń inwestycyjnych” – czytamy w
sprawozdaniu MSP. W 2010 r. pozbyto się 46,7 proc. akcji “Bogdanki” za
kwotę 1,1 mld zł, które kupiły Otwarte Fundusze Emerytalne. W efekcie SP
dysponuje śladowym pakietem 4,3 proc. akcji w spółce.

W
2011 r. na warszawskiej Giełdzie przeprowadzono pierwszą ofertę
publiczną Jastrzębskiej Spółki Węglowej SA, w wyniku czego SP uzyskał
4,83 mld zł. Zapisy na akcje złożyło ponad 168 tys. inwestorów
indywidualnych, i 200 inwestorów instytucjonalnych. “Oferta
Jastrzębskiej Spółki Węglowej SA była czwartą pod względem wielkości
ofertą publiczną w Europie w 2011 r. Obecnie skarb państwa posiada 56,1
proc. akcji Spółki” – chwali się MSP.

Naftowe kombinacje

W
2009 r. na skutek częściowego umorzenia kapitału zakładowego spółki
Nafta Polska SA, skarb państwa otrzymał pakiety akcji PKN Orlen SA i
Grupy LOTOS SA oraz udziały Operatora Logistycznego Paliw Płynnych
(OLPP) Sp. z o.o., należące wcześniej do tej Spółki. Ponadto, Nafta
Polska SA rozpoczęła proces prywatyzacji spółek sektora chemicznego. Od
stycznia 2010 r. rozpoczęto likwidację Spółki Nafta Polska SA, co
zostało zakończone w połowie 2011 r. SP wniósł posiadane udziały w
spółce OLPP Sp. z o.o. do Przedsiębiorstwa Eksploatacji Rurociągów
Naftowych (PERN) “Przyjaźń” SA w celu – jak deklaruje – “konsolidacji
kluczowych przedsiębiorstw sektora logistyki paliwowej – PERN “Przyjaźń”
SA i Operatora Logistycznego Paliw Płynnych Sp. z o.o. (OLPP)”.
Twierdzi ponadto, że “utworzenie silnej grupy kapitałowej zwiększy
wiarygodność tych firm na rynku, w tym także kredytową, oraz wpłynie na
obniżenie kosztów funkcjonowania spółek”.

W
2012 r. SP sprzedał 85 proc. akcji spółki Ośrodek Badawczo-Rozwojowy
Przemysłu Rafineryjnego SA z siedzibą w Płocku za 42,1 mln zł.

(Nie)bezpieczeństwo energetyczne

Energetyka,
co stanowi truizm, należy do strategicznych sektorów każdego państwa i
każdy szanujący się – i szanowany przez swoje władze – kraj stara się
kontrolować tę gałąź gospodarki. Czy aby w Polsce również?

W
2008 r. została przeprowadzona oferta publiczna spółki ENEA SA.
Pierwsze notowanie akcji na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie
odbyło się w dniu 17 listopada. Było to drugie co do wielkości IPO
(Initial Public Offering - pierwsza oferta publiczna; IPO wiąże się z
wprowadzeniem po raz pierwszy akcji spółki do obrotu giełdowego) na
świecie przeprowadzone w II półroczu 2008r. Była jedną z największych
ofert publicznych w historii warszawskiego parkietu. Spółka otrzymała
ok. 2 mld zł z emisji akcji.

W
roku 2009 na giełdzie papierów wartościowych upubliczniona została
spółka PGE Polska Grupa Energetyczna SA, która z podwyższenia kapitału
pozyskała 5.968,8 mln zł. Zakończona też została prywatyzacja spółek
Górnośląski Zakład Energetyczny SA, Vattenfall Heat Poland SA. Nastąpiła
sprzedaż akcji Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej w
Legnicy SA, Zakładu Produkcyjno-Remontowego Energetyki Jedlicze Sp. z
o.o., Ciepłowni Łańcut Sp. z o.o. (nieodpłatne zbycie na rzecz jednostki
samorządu terytorialnego). Ponadto zbywane były akcje lub udziały
spółek z mniejszościowym udziałem Skarbu Państwa, w tym akcje spółek
notowanych na giełdzie papierów wartościowych, a m.in.: Zespół
Elektrociepłowni Wodnych Kogeneracja SA, Przedsiębiorstwo Rekonstrukcji i
Modernizacji Urządzeń Energetycznych Remak SA, Dalkia Poznań SA,
Krajowa Agencja Poszanowania Energii SA.

W
połowie 2010 r. złożono ofertę publiczną Tauron Polska Energia SA., w
czasie której sprzedano akcje z sumę 3,98 mld zł. Po tej transakcji
udział SP w kapitale spółki wynosi 41,96 proc., co – jak zapewnia MSP –
“pozwala zachować władztwo korporacyjne w spółce”. Pomimo tych zapewnień
w 2011 r. sprzedano dalszy pakiet akcji za kwotę 1,23 mld zł.

W
tym samym roku trwała wyprzedaż Polskiej Grupy Energetycznej SA. W IV
kwartale sprzedano 10 proc. akcji tej spółki za 3,98 mld zł. Nadal
jednak SP posiadał 69,29 proc. akcji. We wrześniu 2010 r. Minister SP
podpisał umowę o sprzedaży 84,19 proc. Spółki Energa SA za 7,53 mld zł.
Podpisano nadto umowy o sprzedaży akcji: Elektrownia Stalowa Wola SA,
Elektrownia Rybnik SA, Elektrownia Zabrze SA, Zespół Elektrociepłowni
Bytom SA, Zespół Elektrowni Tychy SA. W 2011 r. zakończono prywatyzację
wszystkich elektrociepłowni i spółek sektora ciepłowniczego. Pozostała
tylko Dalkia Chrzanów SA.

SP
zakłada utrzymanie większościowego pakietu akcji w spółce PGE Polska
Grupa Energetyczna SA. Niemniej na początku 2012 r. zbył 131 mln akcji
Spółki, za 2.543,5 mln zł. W związku z rozpoczęciem realizacji Programu
“Inwestycje Polskie”, Rada Ministrów wyraziła zgodę na wniesienie do
11,39 proc. akcji PGE Polska Grupa Energetyczna SA do spółki Polskie
Inwestycje Rozwojowe SA (PIR) lub Banku Gospodarstwa Krajowego (BGK), w
celu zapewnienia finansowania programu.

W
2012 r. zakończono prywatyzację spółki Zespół Elektrowni Pątnów Adamów
Konin SA. SP pozbył się wszystkich posiadanych akcji – 50 proc. za kwotę
681,5 mln zł. w tym też czasie sprzedano “resztówkowe” udziały SP,
m.in.: Bałtyckiej Agencji Poszanowania Energii SA, Elektrociepłowni
Andrychów Sp. z o.o., Zakładu Produkcyjno-Remontowego Energetyki
“Jedlicze” Sp. z o.o.

Leczenie uzdrowisk

Czy
Polacy mają posiadać uzdrowiska? Pytanie dla rządu Tuska retoryczne.
Ponieważ mało już pozostało polskiej gospodarki do wyprzedaży, rządzący
postanowili – jak twierdzą – sprywatyzować uzdrowiska. Leczą bez mała
naszą ekonomikę sześć lat, chcą więc wyleczyć i uzdrowiska.

Już
w 2008 r. wybrano doradcę prywatyzacyjnego dla 5 spółek uzdrowiskowych:
Uzdrowisko Kraków Swoszowice Sp. z o.o. w Krakowie, Uzdrowisko Kamień
Pomorski Sp. z o.o. w Kamieniu Pomorskim, Uzdrowisko Wieniec Sp. z o.o. w
Wieńcu Zdroju, Uzdrowisko Przerzeczyn Sp. z o.o. w Przerzeczynie
Zdroju, Uzdrowisko Ustka Sp. z o.o. w Ustce.

Minister
SP, w porozumieniu z ministrem zdrowia, wydał rozporządzenie z dnia
8.10.2008 r. sprawie wykazu zakładów lecznictwa uzdrowiskowego
prowadzonych jako jsSP, które nie będą podlegać prywatyzacji. Są to:
Uzdrowisko Busko-Zdrój SA w Busku Zdroju, Przedsiębiorstwo Uzdrowisko
Ciechocinek SA w Ciechocinku, Uzdrowisko Kołobrzeg SA w Kołobrzegu,
Uzdrowisko Lądek-Długopole SA w Lądku Zdroju, Uzdrowisko Rymanów SA w
Rymanowie Zdroju, Uzdrowisko Krynica-Żegiestów SA w Krynicy Zdroju,
Uzdrowisko Świnoujście SA w Świnoujściu.

Co
więcej minister zdrowia zgodził się z ministrem SP, że w przyszłości
wszystkie spółki uzdrowiskowe powinny zostać sprywatyzowane, co – jak
obiecuje, a wiemy, ile są warte takie obietnice - nie będzie ograniczało
możliwości leczenia uzdrowiskowego ze środków publicznych.

I
do dzieła! W 2008 r. sprzedano 20 proc. akcji Skarbu Państwa
”Uzdrowiska Szczawnica” SĄ, a na początku roku 2010 sprywatyzowane
zostały: Uzdrowisko Ustka Sp. z o.o. oraz Uzdrowisko Kraków Swoszowice,
Przedsiębiorstwo Uzdrowiskowe “Ustroń” , Solanki Uzdrowisko Inowrocław,
Zespół Uzdrowisk Kłodzkich, Uzdrowisko Połczyn, Uzdrowisko Cieplice,
Uzdrowisko Wieniec.

31.12.2012
r., minister SP podpisał z zarządami województw 3 umowy o nieodpłatne
przeniesienie akcji spółek uzdrowiskowych w Ciechocinku, Kołobrzegu i
Świnoujściu.

Z pewnością ciąg dalszy nastąpi.

Miedź i chemia na parkiet

KGHM
Polska Miedź SA należy do najbardziej dochodowych koncernów tej branży.
Nic więc dziwnego, że koalicja, niemiłościwie nam panująca, postanowiła
oddać i ten kawałek polskiego tortu. W 2010 r. sprzedano 10 proc. akcji
tej spółki, za kwotę 2,06 mld zł. To dopiero początek. Zobaczymy, jak
dalej potoczą się losy tej perły polskiej gospodarki.

W 2011 r. uległa likwidacji Spółka Nafta Polska SA, po której SP przejął akcje Zakładów Azotowych w Tarnowie‐Mościcach
SA. Wówczas udział SP wzrósł z 3,44 proc. do 52,53 proc.). W wyniku
sprzedaży (w sierpniu 2011 r.) wszystkich przysługujących Skarbowi
Państwa praw poboru do akcji nowej emisji, udział SP wynosi 32,05 proc.

SP
uzyskał również akcje Zakładów Azotowych Kędzierzyn SA (ZAK SA), dzięki
czemu udział SP wzrósł z 2,95 proc. do 40,88 proc. W 2011 r. podpisana
została umowa sprzedaży należących do SP akcji Spółki ZAK SA,
stanowiących 40,86 proc. jej kapitału zakładowego, na rzecz
akcjonariusza większościowego spółki – ZAT SA (52,62 proc. akcji w
kapitale zakładowym Spółki). Sprzedaż ww. pakietu akcji zakończyła
proces prywatyzacji Spółki ZAK SA, z której SP wyszedł kapitałowo.

Zakłady Azotowe w Tarnowie‐Mościcach
SA w wyniku ogłoszonego wezwania nabyły 23.08.2011 r. od Skarbu Państwa
52,33 proc. akcji Spółki Zakłady Chemiczne Police SA. W Zakładach
Chemicznych “Police” SA Skarb Państwa obecnie posiada 6,75 proc.

W
2012 r. prowadzony był proces konsolidacji spółki Zakłady Azotowe w
Tarnowie-Mościcach SA (ZAT) oraz spółki Zakłady Azotowe “Puławy” SA
(ZAP), który sfinalizowano w styczniu 2013 r. SP wniósł aportem
9.686.247 akcji posiadanych w ZAP, w zamian za objęcie akcji nowej
emisji w podwyższonym kapitale zakładowym ZAT. Obecnie udział SP w
spółce wynosi 45,1 proc. “Konsolidacja stworzyła możliwość wejścia
połączonych spółek do grupy liderów europejskiego sektora chemicznego.
Ze względu na skalę, dywersyfikację działalności i spodziewane synergie,
spółki w ramach Grupy Azoty uzyskają podstawy do osiągnięcia
atrakcyjnych wyników operacyjnych i stóp zwrotu dla akcjonariuszy –
utrzymuje MSP.

“W
2012 r. w spółce Ciech SA prowadzony był proces restrukturyzacji.
Podjęte przez Zarząd działania miały na celu zwiększenie wartości spółki
i jej atrakcyjności dla inwestorów” – czytamy w sprawozdaniu MSP. W
związku z realizacją Programu “Inwestycje Polskie” Rada Ministrów
wyraziła zgodę na wniesienie do 37,90 proc. akcji Ciech SA, do Polskich
Inwestycji Rozwojowych SA (PIR) lub Banku Gospodarstwa Krajowego.

Ponadto w lipcu 2012 r. Skarb Państwa zbył na giełdzie 1,97 proc. akcji Zakładów Chemicznych Police SA za 14,8 mln zł.

Cukier krzepi?

Program
prywatyzacji Krajowej Spółki Cukrowej SA (KSC SA) przewiduje sprzedaż
akcji tej spółki wyłącznie plantatorom buraków cukrowych związanym
umowami kontraktacji buraków oraz jej pracownikom. Uprawnionych do
zakupu akcji jest ok. 18 tys. osób. Z uwagi na potrzebę częściowego
wsparcia tej prywatyzacji przez Spółkę umożliwiono KSC SA udzielania
uprawnionym pożyczek na zakup akcji. Ponadto wydłużono okres spłaty rat
za akcje z 5 do 7 lat i zabezpieczono interesy majątkowe SP jako
zbywającego akcje.

“Z
uwagi na potencjalne zagrożenia związane z pośrednim przejęciem Spółki
przez grupę przemysłową, co mogłoby doprowadzić do tego, iż Spółka
straciłaby charakter plantatorsko-pracowniczy, po uwzględnieniu wniosków
strony społecznej oraz w związku z sytuacją ekonomiczno-finansową
Spółki, mając na względzie interes Skarbu Państwa, w dniu 30.03.2012 r.
minister skarbu państwa podjął decyzję o odstąpieniu od oferty
publicznej nabycia akcji KSC SA. Obecnie prowadzone są prace mające na
celu ponowne rozpoczęcie procesu prywatyzacji Spółki” – twierdzi MSP.
Prywatyzacja taka stanowiłaby przykład wyjątkowy, gdy sprzedaje się
akcje wyłącznie Polakom i to zainteresowanym rozwojem tej branży.

W
trybie przetargu publicznego MSP zbyło cały pakiet akcji spółki
Rolno-Spożywczy Rynek Hurtowy “Giełda Elbląska” SA z siedzibą w Elblągu.
Do sprzedaży części pakietu należącego do SP doszło w dwóch podmiotach,
tj.: Beskidzki Hurt Towarowy SA z siedzibą w Bielsku – Białej oraz
Rolno-Spożywczy Rynek Hurtowy SA z siedzibą w Radomiu. W 3 spółkach
żadna z osób uprawnionych, tj. pracowników, producentów rolnych czy
związków producentów rolnych, nie wyraziła zainteresowania nabyciem
akcji na warunkach cenowych wynikających z oferty.

W
2012 r. przystąpiono też do zbycia pakietu akcji spółki Dolnośląskie
Centrum Hurtu Rolno–Spożywczego SA z siedzibą we Wrocławiu. W tym samym
roku na rzecz uprawnionych pracowników i hodowców zbyte zostały udziały 4
spółek inseminacyjnych. Sprzedane zostały również akcje i udziały 10
spółek z mniejszościowym udziałem SP oraz podpisano umowy sprzedaży 3
spółek jednoosobowych i jednej z większościowym udziałem Skarbu Państwa
sektora rolno-spożywczego.

“Po nas choćby potop”

“Apres
nous le deluge” (po nas choćby potop) – miała powiedzieć markiza de
Pompadour czy też Ludwik XV. Potopu wprawdzie nie ma, ale - jak pisałem
wyżej - “hitem” rządów Tuska było zatopienie polskich stoczni. Sprawa to
jednak tak rozległa i skomplikowana w swoim łajdactwie, że wymaga
odrębnego omówienia. Z tzw. prywatyzacji uzyskano wprawdzie ok. 53 mld
zł (szczyt wyprzedaży nastąpił w 2010 r. – 22 mld zł dochodu Skarbu
Państwa), ale za cenę pozbycia się na rzecz – z reguły zagranicznych
podmiotów gospodarczych – całych branż i rynków, niejednokrotnie potem
likwidowanych przez nabywców. Za cenę prawie 4,5-milionowego bezrobocia,
bo przecież do ok. 2,3 mln bezrobotnych w kraju należy doliczyć ok. 2,5
mln Polaków, którzy wyjechali zagranicę szukać gorzkiego chleba. Za
cenę odepchnięcia Polski od morza, gdyż, prócz pozostającej w rękach
ukraińskich ledwo dyszącej Stoczni Gdańskiej, przemysł ten został
zlikwidowany. Za cenę utraty konkurencyjności polskiej gospodarki na
rynkach zagranicznych. Za cenę utraty suwerenności gospodarczej, a w
ślad za nią suwerenności politycznej na rzecz Unii Europejskiej, czytaj –
Unii Niemieckiej. Za cenę rosnącego rozwarstwienia społecznego,
porównywalnego tylko do latynoamerykańskiego i to nie wszystkich krajów
tego regionu. Za cenę bezdomności – ludzi, którzy szukają wyżywienia po
śmietnikach. Za cenę rosnącego żebractwa. Za cenę rosnącego dyktatu
obcych w polskim życiu publicznym. Za cenę rozpasania polskojęzycznych
kondotierów. Za cenę pozbawienia wspaniałych polskich naukowców i
specjalistów pracy dla Ojczyzny. Za cenę rosnącej demoralizacji
społeczeństwa. Za cenę upadku rodzin polskich.

Rząd
Tuska i politycy koalicja PO-PSL doskonale zdają sobie z tego sprawę.
Równie dobrze wiedzą, że dni ich są policzone – maksimum do najbliższych
wyborów. Wiedzą ponadto, że w obowiązującym systemie ustrojowym i
prawnym żadnej odpowiedzialności nie poniosą. A “odpowiedzialność
moralną” czy polityczną mają… no, powiedzmy w nosie.

Ludzi
odpowiedzialnych za taką politykę ocenił dawno już polski (nie tylko z
tytułu używanego języka i pochodzenia) przemysłowiec Hipolit Cegielski:
“Materialną podstawą narodowości jest ziemia, przemysł i handel. Kto
ziemię, przemysł i handel wydaje w ręce cudzoziemców, ten sprzedaje
narodowość swoją, ten zdradza swój naród”.

Zbigniew Lipiński

Graf. za niezaleznemediapodlasia.p

Artykuł ukazał się w najnowszym numerze tygodnika "Nasza Polska" Nr 43 (938) z 22 października 2013 r.

Mateusz
Szczurek jest synem Stana Szczurka, który opuścił PRL w 1977 roku,
czyli w tym samym czasie co wizjonerzy Wejchert, Zacharski czy Starak.
Szczurek Senior został dokształcony w USA i pracował przez dekadę w
Citibanku. Po Okrągłym Stole Szczurek Senior powrócił do Polski i
pracował na kierowniczych stanowiskach w kilku bankach, w tym w ING,
gdzie do wczoraj pracował także Mateusz Szczurek.

Mateusz
Szczurek jest młody i zdolny, ale marionetką Tuska wcale być nie musi,
wszystko zależy od znajomych taty, którzy stoją za Szczurkiem. A jest to
generacja ulepiona w PRL, której WSI nie są obce.

Przypominamy tylko, że Szczurek
Senior działał w ING Polska kiedy ten bank przejmował Bank Śląski.
Przewodniczącym rady nadzorczej Banku Śląskiego był wtedy Krzysztof
Opawski, aktualny przewodniczący rady nadzorczej PKP SA i ojciec
chrzestny kontraktu stulecia Pendolino:

monsieurb.neon24.pl/post/101707,czlowieki-honoru

Jak to mawiają wytrawni znawcy kuluarów władzy: w III RP nie ma przypadków.

Jest
zupełnie zrozumiałe, że żaden senior nie chciał pchać się do
schyłkowego rządu Tuska, tym bardziej na tak śliskie stanowisko jak
Minister Finansów (czyli Minister Długów), wystawiono więc młodego
zdolnego, którego będą sterować z tyłu znajomi taty czyli środowisko
rodem z PRL-u.

I tak oto mamy ulubiony temat Stanisława Michalkiewicza czyli jak powstają nowe stare rodziny i dynastie w III RP ("powykrawa sobie fortuny i pozakłada stare rodziny jedna wataha, czy też wataha druga"). A owe nowe dynastie III RP powstają według sprawdzonego modelu rosyjskiego.

Młoda zdolna Maya Rostowska ministro finansów nie została

http://monsieurb.neon24.pl/post/101960,rekonstrukcja-dynastyczna

TO NIEPRAWDA.

Mateusz Szczurek jest synem dr Jana Szczurka pracownika Instytutu w
Świerku i wnukiem Michała Szczurka, przedwojennego burmistrza Zakliczyna
n/Dunajcem. Natomiast drugim dziadkiem był Bolesław Łuczak sędzia II
Rzeczpospolitej w Gostyniu Wielkopolskim, walczył z bolszewikami w 1920
r, brał udział w obronie Lwowa, więzień Starobielska, zamordowany w
Charkowie przez NKWD.

Bardzo proszę sprostować, bo to bardzo wypacza obraz.

Pozdrawiam



jazgdyni 23.11.2013 06:59:10".

Stan Szczurek's Przegląd
http://www.linkedin.com/pub/stan-szczurek/11/248/b46

Stan Szczurek

Independent Financial Services Professional

Masovian District, Otwock County, Poland
Usługi finansowe

Wcześniejsze

CCO Poland w Citibank

Doświadczenie użytkownika Stan Szczurek
CCO Poland
Citibank

Public Company; 10,001+ employees; C; Usługi finansowe industry

1978 – 1991 (13 years)

10 rzeczy, które już wiemy o ministrze 

Do
wtorku znany analitykom i dziennikarzom, głównie z prognoz (nie zawsze
trafionych) i kariery w grupie ING. Teraz wiemy już więcej. Choć nie
wszystko.

HISTORIA PRYWATYZACJI POLSKIEGO PRZEMYSŁU

KRZYSZTOF LOSZ
http://www.naszdziennik.pl/wp/9986,historia-prywatyzacji-polskiego-przem...

Od 1990 do końca ubiegłego roku, jak informuje w oficjalnym raporcie Ministerstwo Skarbu Państwa, przekształceniami własnościowymi objęto 5 tys. 992 państwowe przedsiębiorstwa. Gdy prywatyzacja startowała, państwo było właścicielem około 8,5 tys. zakładów.
Pierwszym akordem skoku na majątek wypracowany przez kilka pokoleń Polaków było uwłaszczenie się komunistycznej nomenklatury. Skala tego złodziejstwa była ogromna - w latach 1988-1989 powstało około 12 tys. spółek, które na bazie państwowego majątku zakładali dyrektorzy zakładów przy współudziale członków rodzin, urzędników i działaczy partyjnych. To ze spółek nomenklaturowych wyrosły fortuny ludzi, spośród których wielu jest dziś obecnych na listach najbogatszych. Inną formą wysysania aktywów z państwowych firm były przedsięwzięcia typu joint venture, w które zaangażowały się firmy zagraniczne lub polonijne - zakładane często przez komunistyczne służby specjalne.

Balcerowicz wzywa do wyprzedaży
Wyprzedaż za bezcen majątku narodowego była bardzo istotnym elementem programu Leszka Balcerowicza. Wicepremier - minister finansów w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, a potem Jana Krzysztofa Bieleckiego i Jerzego Buzka - ochoczo wdrażał w Polsce pomysły amerykańskiego spekulanta George´a Sorosa i ekonomisty Jeffreya Sachsa oraz Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego: połączenia finansowej terapii szokowej z wyprzedażą firm państwowych. Balcerowicz naciskał na szybką prywatyzację, osoby krytykujące wyprzedaż majątku, pokazujące oszustwa, patologie przy prywatyzacji nazywał demagogami, populistami, szkodnikami itp.
Pierwszy minister przekształceń własnościowych Waldemar Kuczyński (Unia Wolności) co prawda szybko odszedł, bo wraz z premierem Tadeuszem Mazowieckim (grudzień 1990), ale przygotował przedpole dla swojego następcy Janusza Lewandowskiego (KLD, potem UW, teraz PO) - ministra w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego (1991) i Hanny Suchockiej (1992-1993). To Lewandowski stał się "znakiem firmowym" prywatyzacji, zarzucano mu potem wielokrotnie łamanie prawa przy przekształceniach własnościowych, zaniżanie wartości sprzedawanych zakładów. Do sądu trafiła sprawa prywatyzacji dwóch krakowskich spółek: Techmy i KrakChemii, ale po wielu latach i kilku procesach obecnego eurodeputowanego PO uniewinniono. Premier Jan K. Bielecki i inni politycy KLD nie kryli swojej dewizy, że "pierwszy milion trzeba ukraść", uważali, iż to po prostu koszt transformacji. Nic więc dziwnego, że byli przez Polaków nazywani nie liberałami, a aferałami. A hasło KLD z kampanii wyborczej w 1993 r. "Milion nowych miejsc pracy" przerobiono na "Milion nowych afer".

Oddam zakład za półdarmo
W lipcu 1990 r. parlament przyjął ustawę o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych, otwierając drogę także sprzedaży majątku narodowego w obce ręce. Inwestorzy domagali się, aby przy procesie prywatyzacji pracowały firmy doradcze, ale takich w pierwszych latach transformacji w Polsce nie było - więc wynajmowano zagraniczne, które kazały sobie słono płacić za usługi. Ekonomista dr Ryszard Ślązak wyliczył, że np. w 1994 r. wynagrodzenie dla doradców sięgnęło prawie 7 proc. wpływów z prywatyzacji. Zdarzało się też nieraz, że więcej zapłacono doradcy, niż uzyskano ze sprzedaży. Skrajnym przykładem są Zakłady Papiernicze w Kostrzynie nad Odrą, które sprzedano za 80 zł (!), a za doradztwo ministerstwo dostało fakturę na ponad 80 tys. dolarów.
Ten przykład pokazuje inną poważną patologię: powszechną praktyką było zaniżanie wartości sprzedawanego przedsiębiorstwa. Obowiązywała propaganda, że "firma jest warta tyle, ile inwestor jest gotów za nią zapłacić". Urzędnicy celowo np. zaniżali wartość gruntów lub całkowicie pomijali je przy wycenie. Dlatego bardzo nowoczesne zakłady celulozowe w Kwidzynie, produkujące np. ponad połowę papieru gazetowego w Polsce, sprzedano za 120 mln dolarów - to niewiele, bo gdyby amerykański inwestor chciał zbudować taki zakład w szczerym polu, musiałby wydać zapewne dużo więcej niż 500 mln dolarów.
Z kolei Elektrownia Połaniec, o mocy 1800 MW, została sprzedana przez ministra Emila Wąsacza z AWS Belgom z Electrabela w dwóch transzach (2000-2003) za blisko 250 mln dolarów. Tymczasem na Zachodzie przyjmowano, że nabywca powinien zapłacić przynajmniej 1 mln dolarów za 1 MW mocy, czyli w przypadku Połańca powinno to być 1,8 mld dolarów (!).
W latach 90. Niemcy, Francuzi, Irlandczycy, Belgowie wykupili za kilkaset milionów złotych nasze cementownie, co stanowiło ułamek ich wartości. Skutek był taki, że zamknięta została Cementownia w Wierzbicy, bo jej modernizacja dla Lafarge była nieopłacalna, a my mieliśmy najdroższy cement w Europie.
A jak było z Polskimi Hutami Stali? Pojedynczo nasze huty nie stanowiły wielkiej siły, więc słusznie przeprowadzono ich konsolidację (Huta Katowice, Sendzimira, Cedler i Florian). Szybko jednak PHS zostały sprzedane przez ministra Wiesława Kaczmarka (SLD) hinduskiemu koncernowi Mittal, który zapłacił za niego zaledwie 6 mln zł (!), przejmując 70 proc. rynku, choć do tego doszło, jak mówił rząd, 3 mld zł długów (prawdopodobnie inwestor wynegocjował i tak redukcję długu z wierzycielami). W kolejnych latach Mittal dostał jednak aż 2,5 mld zł pomocy publicznej, więc w praktyce państwo polskie jeszcze zapłaciło inwestorowi za to, że przejął kontrolę nad hutami.
Wiesław Kaczmarek w 2002 r. sprzedał za 1,5 mld zł STOEN niemieckiemu RWE, co przez większość ekspertów zgodnie zostało uznane za cenę kilkakrotnie zaniżoną. Niewiele brakowało, a za marne pieniądze kontrolę nad polskim rynkiem cukru przejęliby za rządów Buzka Niemcy i Francuzi. Tylko determinacji części posłów AWS, w tym Elżbiety Barys, Gabriela Janowskiego, Adama Bieli, Mariana Dembińskiego, Tomasza Wójcika, Zdzisława Pupy, zawdzięczamy powstanie Polskiego Cukru, który zdążył jeszcze zachować około 40 proc. rynku. Co dla inwestorów było najważniejsze, to fakt, że przejmowali chłonny polski rynek i pozbywali się potencjalnych konkurentów. Niejednokrotnie chodziło też o kupienie polskiej firmy, aby ją zwyczajnie zniszczyć i zamknąć. Już w 1998 r. prof. Andrzej Karpiński z PAN alarmował, że Polska straciła przemysł elektrotechniczny, bo nasze firmy zostały przez nowych właścicieli zlikwidowane.

Nie mamy banków
Innym przykładem wyprzedaży za półdarmo państwowego majątku jest prywatyzacja sektora bankowego, która rozpoczęła się już w 1991 roku. Zagranicznych właścicieli znalazły prawie wszystkie banki komercyjne, częściowo sprywatyzowany jest też PKO BP. To wszystko spowodowało, że zagraniczny sektor bankowy opanował około 80 proc. rynku. Dla przykładu w Niemczech, Francji czy Włoszech udział zagranicznych banków w rynku jest symboliczny, wynosi co najwyżej około 10 procent. W dodatku zrobili to bardzo tanio, bo trudno za dobry interes uznać 6,5 mld zł, jakie Włosi z UniCredit zapłacili za Pekao SA, albo nieco ponad 2 mld zł, które za BZ WBK zapłacili Irlandczycy z AIB - wartość tych banków była kilka razy wyższa.
Z kolei za 30 proc. akcji PZU Eureko i BiG Bank Gdański zapłaciły ponad 3 mld zł, choć grupa była warta wtedy co najmniej 30-50 mld złotych. Minister Emil Wąsacz wybrał wówczas inwestora bez zgody rządu i w atmosferze skandalu został zdymisjonowany. Kulisy tej prywatyzacji odsłoniła sejmowa komisja śledcza, a Wąsacza postawiono przed Trybunałem Stanu (także za sprzedaż Domów Towarowych Centrum po zaniżonej cenie).

Friedman ostrzegał
Skandalicznie prowadzona prywatyzacja przyniosła Polakom upadek całych gałęzi przemysłu, gigantyczne bezrobocie, spadek poziomu życia. W roku 1990 stopa bezrobocia w Polsce wynosiła 6,5 proc., a bez pracy było 1,1 mln Polaków. Rok później ten wskaźnik wzrósł do 12,2 proc. (2,1 mln), a w 1994 - 16,4 proc. (2,9 mln). W pierwszych latach prywatyzacji mieliśmy także do czynienia z drastycznym spadkiem PKB - w 1994 r. był on niższy o kilkadziesiąt procent niż w 1989 roku.
Przed skutkami takiej polityki prywatyzacyjnej przestrzegał Polaków jeszcze w 1990 r. prof. Milton Friedman, amerykański ekonomista, laureat Nagrody Nobla. Apelował, abyśmy nie popełniali błędu w postaci sprzedaży polskich firm cudzoziemcom, bo sprzedamy je "niemal za nic" i nic na tym nie zyskamy. - Pamiętajcie jedno: cudzoziemcy nie będą inwestować w Polsce po to, by pomóc Polsce, ale po to, by pomóc sobie - mówił Friedman w wywiadzie dla "Res Publiki".

Stoczniowy biznes Tuska i Grada
Ogromnym skandalem okazała się w ostatnich latach prywatyzacja przemysłu stoczniowego. Rząd Donalda Tuska nie chciał obronić stoczni przed decyzjami Komisji Europejskiej o zwrocie pomocy publicznej, co skazywało je na upadek. W tym samym czasie Niemcy hojnie dotowali swoje stocznie (ponad 300 mln euro) i ani myśleli przejmować się groźbami Brukseli. Tymczasem u nas zgodzono się na bankructwo stoczni, a minister Aleksander Grad gorączkowo szukał dla nich inwestora i "znalazł go" tuż przed wyborami do Parlamentu Europejskiego w 2009 roku. Stocznie miał kupić tajemniczy inwestor z Kataru, którego jednak nikt nigdy nie zobaczył.
Taki obrót sprawy był na rękę rządzącym. Stocznie, zwłaszcza ta w Gdańsku, były symbolem zwycięstwa "Solidarności", jedności narodowej i oporu społecznego, także w III RP. Doprowadzając do zniszczenia wielkie zakłady stoczniowe zatrudniające tysiące ludzi, władze likwidowały także potencjalne ogniska sprzeciwu wobec polityki rządu.

Oszukani Polacy
Polska prywatyzacja jest pełna afer. I słusznie większości Polaków kojarzy się ze złodziejstwem. Dopiero po latach dowiadujemy się o roli różnego typu lobbystów w rodzaju Marka D., Gromosława C. czy ludzi z holdingu Jana Kulczyka zaangażowanych przy prywatyzacji TP SA.
Za sztandarowy przykład aferalnej prywatyzacji trzeba uznać Program Powszechnej Prywatyzacji z połowy lat 90., który miał z milionów Polaków uczynić właścicieli. Jego pomysłodawcą był minister Janusz Lewandowski, a realizacją zajął się Wiesław Kaczmarek. Program zakończył się klapą, Narodowe Fundusze Inwestycyjne (NFI) zarządzające ponad 500 firmami po kolei bankrutowały, wyprzedając za grosze wiele przedsiębiorstw. Polacy nie zyskali nic, ci, którzy w odpowiednim czasie sprzedali swoje świadectwo udziałowe (trzeba było za nie zapłacić 20 zł), mogli dostać za nie najwyżej 100 zł, a NFI nazwano najdroższą porażką III RP. Pieniądze zarobiła na tym grupa biznesmenów i polityków, często uciekających się do korupcji i innych przestępczych działań.
Historia wyprzedaży polskiego majątku narodowego po 1989 r. poraża skalą celowego niszczenia dobra, które mogło służyć ludziom. Zakłady zaorano, pracownicy poszli na bruk. Winnych nie pociągnięto do odpowiedzialności.

Soros: Banki to pasożyty, które żerują na gospodarce

George
Soros nazywa sektor bankowy pasożytem wstrzymującym ożywienie
gospodarcze, którego „kazirodcze” stosunki z rządzącymi sprawiają, że
niewiele zostało
zrobione by rozwiązać kwestie stojące za kryzysem z 2008 roku – pisze
brytyjski The Telegraph. »

Dziennik The Telegraph przybliża główne tezy najnowszej książki
miliardera, „Tragedia Unii Europejskiej”, która wchodzi do sprzedaży 11
marca.

Inwestor, który wsławił się atakiem spekulacyjnym na Bank Anglii i brytyjską walutę w 1992 roku, nie pozostawia suchej nitki na dzisiejszym systemie bankowym i sposobach na wyjście z kryzysu.

Sektor bankowy działa jak pasożyt żerujący na prawdziwej gospodarce –
pisze Soros w nowej publikacji. - Rentowność przemysłu finansowego była
nadmierna. Przez moment 35 proc. wszystkich zysków przedsiębiorstw w
Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych pochodziło z sektora
finansowego. To absurdalne – pisze inwestor znany z kontrowersyjnych
posunięć na giełdzie.

Inwestor odnosi się do kwestii wspierania banków
przez państwa – problem banków “zbyt wielkich by upaść” nie został
rozwiązany do dziś. Jak zauważa The Telegraph, zdaniem Sorosa
proponowane unijne rozwiązania nie dotykają podstawowych problemów. -
Prawdziwym zagrożeniem dla systemu finansowego jest kazirodcza relacja pomiędzy władzami państwowymi a menedżerami banków
– pisze inwestor. – Francja jest szczególnie znana ze swoich
‘inspecteurs de finance’, którzy kończą prowadząc główne banki. Niemcy
mają swoje Landesbanken, a Hiszpania caixas, które mają niezdrowe
kontakty z regionalnymi politykami. 

Warto zauważyć, że ani Soros,
ani dziennik lojalnie nie wspomnieli o scenie brytyjskiej, na której
szkocki Royal Bank of Scotland otrzymał ogromną dotację od królowej,
która pozwoliła mu na przetrwanie. Miliarder przedstawia, w jaki sposób
jego zdaniem UE jest zagrożona staniem się duchem przeszłości, jeśli jej
wadliwa struktura nie zostanie skorygowana – pisze The Telegraph.

Autor książki zastanawia się też nad rolą Niemiec, które leżąc w
sercu regionu mogą być także jego największą słabością, ze względu na
narzucaną przez ten kraj twardą politykę członkom UE potrzebującym
pomocy. – Co okazało się sukcesem w Niemczech przed kryzysem może nie
być skuteczne jako recepta dla reszty Europy w nadchodzących latach –
zauważa Soros. – W języku niemieckich słowo Schulz ma podwójne znaczenie
(wina oraz dług). Obwinianie zadłużonych krajów za ich pecha będzie
więc naturalne (selbstverstaendlich).

Autor skoncentrował się na Niemczech być może z powodu dyskusji o opuszczeniu przez Niemcy strefy euro.
– Ton Niemiec jest czasem obłudny, a nawet zakłamany… w 2003 roku
Niemcy były jednym z pierwszych krajów, które złamały reguły strefy euro
– kpi Soros.

Zdaniem autora, opuszczenie przez Niemcy strefy euro
przyniosłaby ze sobą poważne skutki, ostrą utratę wartości euro i
zawyżony kurs marki. Dałoby to Niemcom bolesną lekcję, jak to jest
posiadać przecenioną walutę. 

Jerzy Wasiukiewicz

Przedstawiciel
światowej oligarchii, który miał podobno sypnąć dolcami, aby rewolucja
na Ukrainie przebiegała jak należy, wydaje się nieco zdziwiony, że nie
wszystko poszło na Ukrainie wg planu.

No to kreśli nowe plany,
takie już nieco jawniejsze. Trzeba bowiem przekonać opinię publiczną,
aby zaakceptowała ten nowy. lepszy plan. Bo jednak pieniądze to nie
wszystko. Bez poparcia rzesz, wielkie plany, wielkie wojny nie mają
szans powodzenia.

George Soros: Zajęcie Krymu wynika ze słabości Putina

George Soros skomentował okupację przez Rosję Krymu i Sewastopola oraz włączenie tych podmiotów do Federacji Rosyjskiej.
Według finansisty postępowanie Władimira Putina wynika z jego słabości. W jego opinii jednak karanie Rosji może sprawić, że przeprowadzi ona środki odwetowe niczym "zranione zwierzę". Prezydent Rosji dzięki temu poprawia notowania w kraju. Soros swoje opinie wygłosił podczas panelu dyskusyjnego w Berlinie, który zrelacjonował "Bloomberg".

Sytuacja ta może sprawić, że Angela Merkel zostanie "liderem zjednoczonej Europy, jeśli nie skupi się tylko na niemieckich interesach". Kanclerz Niemiec "bierze na siebie ryzyko większe niż kiedykolwiek wcześniej, przewodząc niemieckiej opinii publicznej". W czwartek Merkel, przemawiając w Bundestagu, zapowiedziała dalsze sankcje wobec Rosji. Dodała też, że według niej działanie Rosji sprawiło, że grupa G8 już nie istnieje.

Merkel tym samym oparła się apelom płynącym z niemieckiego biznesu, by nie zaostrzać sytuacji. Podobny pogląd wyraża w sondażach większość niemieckiej opinii publicznej.

Należy "zalać" świat tanią ropą

Kluczowe według Sorosa mogłoby być uwolnienie przez Stany Zjednoczone zapasów ropy naftowej. Mogą wprowadzić najmocniejsze sankcje wobec Rosji, gdyż dysponują strategiczną rezerwą ropy naftowej - ponad 700 mln baryłek.

Wypuszczenie ich na rynek znacząco obniżyłoby ceny tego surowca. Obecnie baryłka ropy Brent kosztuje ok. 105 dolarów. Przy spadku cen poniżej 100 dol. za baryłkę Rosja nie będzie w stanie zrównoważyć budżetu. Dzienne światowe zapotrzebowanie to ponad 90 mln baryłek, z czego USA zużywa ok. 18 mln, a Unia Europejska ponad 12 mln.

Jednak ważniejsza jest "pomoc Ukrainie niż karanie Rosji". Dalsze retaliacje "zepchną Putina głębiej do rogu, gdzie niczym ranne zwierzę będzie atakował, a wtedy wszyscy na tym stracą".

Joschka Fischer, były minister spraw zagranicznych Niemiec w latach 1998-2005, który również uczestniczył w panelu dyskusyjnym, dodał, że wszystkie działania Putina prowadzą do "odtworzenia rosyjskiego imperium". W tym celu posługuje się surowcami. Temu służą rurociągi Nord Stream i powstający South Stream.
----------------------------------------------------------------------

Putin jest agresywny, bo jest słaby
Gregor Peter Schmitz
http://wyborcza.pl/magazyn/1,136824,15706587,Putin_jest_agresywny__bo_je...
Jaki to cud sprawił, że obywatele na Ukrainie się przebudzili i zwyciężyli? Poczytaj o fizyce kwantowej - radzi George Soros w rozmowie z Gregorem Peterem Schmitzem, korespondentem tygodnika ''Der Spiegel''
Gregor Peter Schmitz: Co pan sądzi o ostatnich posunięciach Władimira Putina dotyczących Ukrainy, Krymu i Europy?

George Soros: Rosja pojawia się jako wielki gracz geopolityczny, a Unia Europejska musi zdać sobie sprawę z tego, że na Wschodzie ma odradzającego się rywala. Europa jest bardzo potrzebna Rosji jako partner, ale Putin obsadza ją w roli rywala. W Rosji istnieją znaczące siły polityczne, które pod tym względem krytycznie oceniają politykę Putina.

A konkretnie?

- Należy pamiętać, że Putin przewodzi z pozycji słabości. Był dość popularny w Rosji, bo w chaosie przywrócił nieco porządku. Nowy porządek nie jest wcale tak...

Balcerowicz otrzyma nagrodę Miltona Friedmana za Promowanie Wolności

- Wkład Leszka Balcerowicza w rozwój wolnego rynku w Europie Wschodniej
jest nie do przecenienia - powiedział John Allison z Cato Institute.
Nagroda im. najwybitniejszego ekonomisty XX w. zostanie wręczona w Nowym Jorku.

Art-B 24 lata później: Gąsiorowski umorzony, a Bagsik w areszcie

• 
  
  

Prokuratura odpuszcza najważniejszy zarzut dla bohatera jednej z największych afer III RP Andrzeja Gąsiorowskiego.

Prokuratura odpuszcza najważniejszy zarzut dla bohatera jednej z
największych afer III RP Andrzeja Gąsiorowskiego. Po 23 latach bez obaw o
zatrzymanie będzie mógł wrócić do Polski z Izraela.
Tak kończy się afera Art-B, która skalą porównywalna jest z aferą FOZZ. W
lutym tego roku bez rozgłosu warszawska prokuratura umorzyła
najważniejszy wątek związany z tzw. oscylatorem - polski system bankowy
miał na tym stracić 424 mln zł. Śledztwo przez wiele lat było
zawieszone, bo Gąsiorowski od 1991 r. jest w Izraelu...

Cały tekst:
http://wyborcza.pl/1,75478,15814275,Art_B_24_lata_pozniej__Gasiorowski_umorzony__

Prof. Kieżun odsłania kulisy początków polskiej transformacji: „Sachs był niezwykle sprawnym lobbystą i marketingowcem. On wszystkich oszołomił…”
http://wpolityce.pl/gospodarka/199530-prof-kiezun-odslania-kulisy-poczat...

Właściwie to był maj 1988 (słuchaj Kieżun). Już wtedy zaczęto tworzyć plan Sorosa. Jest to o tyle ważne, że w świetle tego jest inny nieco rozkład odpowiedzialności i fakt, że był on realizowany przez partyjną nomenklature z wyprzedzeniem - zanim społeczeństwo się o nim dowiedziało. Tutaj prof. Kiezun najbardziej zwięźle omawia owo złodziejstwo Polski i wymienia architektów: Soros, Sachs, Jaruzelski, Geremek, Kuroń, Michnik, Balcerowicz, Wałęsa. To oni sprzedali Polskę. To powinien wysłuchać każdy Polak.

Jestem w stanie zrozumieć - choć z oporami - obecność Putina na uroczystościach w Normandii. Ale zupełnie nie rozumiem, co tam robią sowieccy kombatanci.

Otóż właśnie poszło w świat ('samo'?), że jakiś kombatant zapytał Putina, czy nie należałoby przywrócić Wołgogradowi poprzedniej nazwy Stalingrad (obowiązującej do 1961 r.).

- 'Ktoś' to 'nieźle' logistycznie zorganizował i zadbał o to, tzn., w tego 'ktosia' pojęciu, straszenie (terroryzowanie) 'Ukrainą' jest niewystarczające.

To tyle z mojej strony.

* * *
'Powrót do Stalingradu', Nasz Dziennik, 7.06.2014:

http://naszdziennik.pl/swiat/81474,powrot-do-stalingradu.html

= = = = = = = = = =

Jeffrey Sachs: Ja tylko doradzałem

Pisząc
rekomendacje dla Polski, chciałem, by stała się krajem o gospodarce
mieszanej. Z silną rolą państwa, z mechanizmami redystrybucji, sprawnym
rynkiem pracy. Socjaldemokracja to tradycja, do której zawsze było mi
najbliżej – przyznaje Jeffrey Sachs, pomysłodawca terapii szokowej w
Polsce.»

a czasy tzw "wielkiej transformacji" nie na darmo nazywamy złodziejskimi....
to przecież "złoty wiek" dla kun,żagli ,kluczyków i wiedeńskich śniadań,via Moskwa...

Afera posłuchowa. Konstytucjonaliści: NBP nie może angażować się w politykę

- Nie jest do zaakceptowania zaangażowanie prezesa banku
centralnego w kształtowanie składu rządu ani stawianie warunków
premierowi - uważają konstytucjonaliści.
Afera podsłuchowa w rządzie. "Państwo polskie istnieje tylko teoretycznie"
[DŹWIĘK]

Wyciekły nagrania czołowych polityków, które kompromitują szefa NBP i
ministrów. Politycy opozycji mówią o skandalu i upadku rządu Donalda
Tuska, a premier komentuje: przykra sprawa.

"Polityczny deal" z ustawą o NBP w tle. Rząd ma zająć się nią we wtorek

Co ma się zmienić w funkcjonowaniu NBP? Wyjaśniamy.
zobacz więcej »

"Korupcja polityczna", "tryb mafijny", "prymitywny żargon"

- Być może jest to atak na samego ministra
Bartłomieja Sienkiewicza skierowany z wewnątrz - mówił w TVN24 socjolog,
prof. Henryk Domański, komentując nagranie rozmowy szefów MSW i NBP,
którą opublikował tygodnik "Wprost". Politolog, prof. Wawrzyniec
Konarski, zwrócił uwagę na "prymitywny żargon" wypowiedzi obu polityków.

zobacz więcej »

• Raport: Ministrowie Tuska na podsłuchu

Stenogram rozmów Belki, Sienkiewicza i Cytryckiego

Leszek Balcerowicz jest przeciwny zwiększaniu wydatków na Siły Zbrojne

Balcerowicz: Reforma OFE nie pomoże finansom publicznym

Leszek Balcerowicz, przewodniczący Forum Obywatelskiego
Rozwoju (FOR). - Nikt nie ukrywa, że zmiany w OFE mają ratować system
finansów publicznych - wtórował mu Jerzy Stępień, były prezes Trybunału
Konstytucyjnego. - Podpisana przez prezydenta ocenił Balcerowicz
na konferencji prasowej. Stwierdził także, że prace nad zmianami w OFE
poprzedziły "fale propagandy", które miały przekonać Polaków, że zmiany w
systemie emerytalnym są konieczne.  - Wmawiano nam, że jeżeli ustawa o
OFE nie
więcej »

Oto skala: w ciągu 25 lat Fundacja Batorego wydała w Polsce 403 mln zł

15 czerwca 2014, 22:17

Wypłaciła 15,2 tys. dotacji oraz ufundowała 5,8 tys. stypendiów.

zemsta hrabiego?
http://perlyprzedwieprze.salon24.pl/590200,zemsta-hrabiego
Świat cały zastanawia się nad tym, kto podsłuchał w knajpie ministra Sienkiewicz i prezesa Belkę, oraz nad tym, po co to nagranie prasie, więc i ja przedstawię swoją teorię. Otóż, przesłuchawszy nagranie łatwo zauważyć, że mamy do czynienia z rodzajem konspiracji nie tylko przeciw PIS, ale – co ciekawsze – przeciwko własnemu ministrowi finansów, co skłania do pytań o to, czyim właściwie przedstawicielem jest pan Rostowski (nawiasem mówiąc Belka w nagraniu dość wyraźnie mówi,że trzeba podziękować „hrabiemu von Rosfeldowskiemu”(1), a nie „hrabiemu von Rostowskiemu”, czego robiące transkrypcje media konsekwentnie nie chcą zauważyć, ale to akurat dziwne nie jest, bo z ewentualnego łamania konstytucji Belka może się wywinie, ale na „antysemityzmie” by poległ...). Czym reprezentantem może być Rostowski zgadnąć łatwo – idzie o tzw. „rynki finasowe”, uosobione w tym przypadku przez pana Sorosa, który z jakiegoś powodu szczególnie sobie Polskę upodobał (mówią, że idzie o filantropię, ale bo ja wiem, czy to prawda?). W tym miejscu pojawia się pytanie dlaczego ta potęga, która kilka lat temu na Tuska postawiła, teraz miałaby mu odmówić przysługi, o której rozmawiają Sikorski z Belką. Tu wszystkich zaskoczę i powiem: nie mam pojęcia. Tak czy owak wygląda na to, że interesy Tuska i siły stojącej za Rostowskim najwyraźniej się rozjechały, a o tym, że idzie na noże świadczy fakt, że Tusk na odwołanie Rostowskiego sobie pozwolił. Widać uznał, że bez pomocy z NBP zostanie zmieciony przez gniew ludu, czego potem już się odkręcić nie da, tymczasem zakulisowy konflikt z „rynkami finansowymi” to rzecz, którą z czasem można by jakoś załagodzić. I na tym Tusk się najwyraźniej przejechał, bo publikacja nagrań wygląda mi, mówiąc poetycko na „zemstę hrabiego von Rostowskiego”... A jeśli tak to wygląda, to już po Donaldzie(choć z drugiej strony okoliczność, że nagrania pojawiły się po wyborach może świadczyć na rzecz teorii, że Tuska chcą solidnie obić, ale nie zabić...). Chciał się biedak trochę emancypować więc sprowadzono go na ziemię (a może i pod...).

----------------------------------------
dla tych co Belki w oku nie dostrzegają
http://platos.salon24.pl/590229,dla-tych-co-belki-w-oku-nie-dostrzegaja

„Dajcie mi prawo emisji pieniądza a nie troszczę się, kto stanowi, jakie prawa”- baron Rothschild

Trudno będzie się dziś przebić z tekstem dotyczącym bieżącej afery podsłuchowej z głębszym podejściem. Tymczasem redukcja wiedzy do wony PO-PiS jest łatwa ale to żenująco proste.

Z rozmowy M. Belki z B. Sienkiewiczem wynika, że polityczna i finansowa dogadały się by rozpocząć emisję pieniądza z pominięciem prywatnych banków komercyjnych. Zauważmy też pod obecnym rygorem prawnym emisja pieniądza bez udziału banków prywatnych jest zkazana.

Na świecie emisja pieniądza jest domeną wąskiej grupy prywatnych banksterów z FED oraz banku Anglii. Innym krajom nie wolno pod rygorem wojen, kolorowych rewolicji emitować waluty, wiązać jej ze złotem, ani nawet posiadać państwowych banków centralnych (ostatnimi krajami które zdecydowały się na państwowy bank centralny były Irak, Syria i Iran - idealnie pokrywa się z mapą humanitarnych wojen o demokracje) etc. NBP mimo statusu państwowego jest jedynie atrapą, bo nie pełni rzeczywistych funkcji emisyjnych, nie należy go mylić z prawdziwym bankiem państwowym emitującym pieniądz na potrzeby budżetu.

Z historii wiemy, że prezydenci USA próbujący złamać monopol FED ginęli w zamachach (wystarczy wspomnieć Lincolna emitującego Greenbacki czy zamach na Reagana po którym wycofał się z projektu likwidacji FEDu) - Każdemu kto chce pogłębić wiedzę nad kontrolą nad światem poprzez kontrolę emisji pieniądza polecam książkę chińskiego ekonomisty Song Hongbinga "Wojna o pieniądz"

To co wydażyło się w warszawskiej restauracji to de facto próba naruszenia banksterskiego monopolu na kreację pieniądza, o którym mówił baron Rothschild. Na to ani krajowa ani międzynarodowa finasjera nie pozwolą ani Tuskowi ani Kaczyńskiemu.

Przerażające jest to, że oni słuchają wszystkiego i wszedzie a ilość z nagrań jakimi dysponują jest znacznie wększa, o czym (nomen omen wprost) informują adresatów słowami dziennikarzy, jakoby istniały taśmy prawdy o innych. Zastanówmy się nad taką opcją, że miedzy wierszzmi banksterzy mówią: teraz karzemy władzę polityczną (Tusk, Nowak) i finansową (Belka, Szczurek i władze skarbowe) ale mamy też taśmy na mundurowych, tajne służby (Wojtunik, Graś) oraz waszą oligarchię (Kulczyk). Jeśli nie zakończycie procesu odzyskiwania władzy nad emisją pieniądza kolejnymi etapami bedzie rewolucja, zamach stanu (spójrzcie na okładkę Wprost i słaowa Korwina Mikke) w wyniku których nastąpi wymiana oligarchi, szefów służb, wojskowych elit, władzy politycznej etc.

Dzis mocodawcom aktualnej władzy politycznej postawiono ultimatum albo wy ich wymienicie (lub wyprostujecie) albo my was wymienimy. Stoimy w obliczu wydarzeń wielkich nie redukujmy analizy do miernych partyjnych rozgrywek.
Balcerowicz: Próba targu politycznego. Belka i Sienkiewicz do dymisji
Były minister
finansów Leszek Balcerowicz w rozmowie z „Rzeczpospolitą” odniósł się
do opublikowanych przez „Wprost” nagrań m.in. rozmowy szefa MSW
Bartłomieja Sienkiewicza z prezesem NBP Markiem Belką.Balcerowicz nie chciał komentować stylu rozmowy. – Fundamentalną sprawą
jest jej treść. Uważam, że mieliśmy do czynienia z próbą targu
politycznego, która w ogóle nie powinna mieć miejsca w praworządnym
państwie. W tym targu politycznym z jednej strony mamy prezesa NBP Marka
Belkę, a z drugiej strony ministra. Dla mnie jako osoby, która przez
lata walczyła o niezależność banku centralnego, treść tej rozmowy jest
bulwersująca – zaczął.
– Niezależność NBP jest kolosalnie ważna jako wiarygodnego obrońcy
stabilnego złotego – kontynuował. – Żeby to było możliwe, potrzebne jest
fachowe kierownictwo, ale nie może być ono upolitycznione.
Upolitycznienie oznacza silne i skuteczne naciski polityków na NBP,
by prowadził inną politykę pieniężną według ich życzeń – dodał były
minister finansów.

Balcerowicz skomentował też „ofertę” Belki.
Jego zdaniem już samo zasugerowanie „targu politycznego nie mieści się
w normach konstytucyjnych państwa”. Stwierdził, że „jeśli nasza wielka
zdobycz ustrojowa, jaką jest niezależny i apolityczny NBP, ma być
zachowana, to w jej obronie Marek Belka powinien podać się do dymisji.


Były minister finansów odniósł się też do wypowiedzi Sienkiewicza.
– W tej sprawie mogę powiedzieć tylko jedno. Minister spraw wewnętrznych
dopuszczający do takiego partactwa, że jest podsłuchiwany, jest
zagrożeniem dla bezpieczeństwa państwa. Powinien być natychmiast
zdymisjonowany.

To jest opowieść o życiu. O rodzinnych korzeniach, o szkolnych latach, o
sportowych i innych pasjach, o dochodzeniu do poglądów na temat
państwa, społeczeństwa i gospodarki, o ważnych lekturach i o
przypadkach, bo i te bywały znaczące w życiu prof. Leszka Balcerowicza, o
czym mówi we wstępie do swoich wspomnień, w książce "Trzeba się bić".
Publikujemy jej fragmenty.
(...) socjalizm polegał na całkowitym zniszczeniu kapitalizmu. To było
nie tylko zawieszenie rynku i wprowadzenie bezwartościowego pieniądza,
ale i zniszczenie instytucji kapitalizmu i w dużej mierze samej grupy
kapitalistów. Należało więc zrobić trzy operacje: stabilizację,
liberalizację, a dodatkowo głębokie zmiany instytucji łącznie z
prywatyzacją przedsiębiorstw. Konieczny był więc ogromny program
instytucjonalnej budowy kapitalizmu. Dlatego nasze reformy musiały być o
wiele obszerniejsze niż jakiekolwiek reformy po wojnie na Zachodzie.

Balcerowicz atakuje Tuska: "Zmieniłem do niego nastawienie po katastrofie pod Smoleńskiem"

Do księgarń trafiła właśnie książka "Trzeba
się bić", czyli zapis rozmowy Marty Stremeckiej z Leszkiem
Balcerowiczem, wydana nakładem Wydawnictwa Czerwone i Czarne. Poniżej
publikujemy fragment, w którym były wicepremier ocenia współczesną
politykę. Wyjaśnia, dlaczego rządy Jarosława Kaczyńskiego były
"szkodliwe" i jak tracił przekonanie do rządów Donalda Tuska. "Donald
Tusk ogłosił coś, co określono jako doktrynę ciepłej wody w kranie. To
był dla mnie pierwszy sygnał, że coś jest nie tak" - wyznaje.

***

Marta
Stremecka: Zakończył pan kadencję szefa NBP w końcówce rządów Jarosława
Kaczyńskiego. Za kilka miesięcy zmieni się układ polityczny, do gry wchodzi Donald Tusk. Porozmawiajmy o tych dwóch postaciach, wokół których od wielu lat koncentruje się życie polityczne.


Leszek Balcerowicz: Polska polityka za szybko stała się
zawodowa, partie - skrajnie wodzowskie, a posłowie i senatorowie -
automatami do głosowania. W miejsce jednej choroby, która była trudna do
uniknięcia na początku naszych przemian, a mianowicie rozproszenia i
niestabilności naszej sceny politycznej, mamy drugą - jej zamrożenie w
oportunistycznym kształcie. Aby to zmienić, trzeba oderwać polityków od
stołków poprzez powszechne ograniczenie liczby kadencji.


Byłem niedawno na Węgrzech, miałem okazję porozmawiać z różnymi ludźmi i
doszedłem do wniosku, że lepiej mieć dwóch niedobrych polityków, którzy
się kłócą, niż jednego złego. Dwóch niedobrych, którzy pokojowo
rywalizują między sobą, to lepsza sytuacja niż jeden zły, który ma
większość konstytucyjną. Nie życzyłbym sobie i innym, żeby którakolwiek z
obecnych partii politycznych w Polsce osiągnęła taką większość. Obawiam
się, że każdy z tych przywódców partyjnych zrobiłby w Polsce to samo,
co Orbán: użyłby wszystkich legalnych mechanizmów, żeby utrwalić swoją
władzę, bo nie ma dostatecznych hamulców wewnętrznych.

A konkretnie? Zacznijmy od oceny rządów Kaczyńskiego.


- Uważam, że były szkodliwe dla Polski. Nie chodzi mi tu głównie
o aspekt gospodarczy. Wprawdzie niemal całkowicie zamrożono prywatyzację, ale za to wprowadzono reformę PIT,
którą wcześniej zablokował prezydent Kwaśniewski. Najbardziej jednak
raziły mnie propaganda i praktyka, które miały dowodzić, że PiS miał
rację, głosząc, że Polską zawładnął jakiś jeden wszechmocny układ. To
było jaskrawe pogwałcenie ducha, a niekiedy i litery sprawiedliwości,
które polegają między innymi na tym, że nie łamie się domniemania
niewinności poprzez publiczne ogłaszanie, bez wyroku sądu, kto jest
przestępcą.Mówi pan o sprawie doktora G.


- Tak. Ale przecież to nie był tylko ten jeden przypadek. To
jest drastyczne naruszenie podstawowych standardów praworządności, jeśli
premier i minister wydają wyroki, zanim wypowiedzą się sądy. Ta
kampania oskarżania ludzi była oburzająca. A już doprawdy wstrząsająca
była sprawa Barbary Blidy. Raz, że doprowadzono do jej śmierci, dwa, że
do dziś tego nie wyjaśniono - nie na gruncie walki politycznej, ale
sprawiedliwości. Jeśli złych praktyk się nie rozlicza, to będą się
powtarzać. Nie rozumiem, dlaczego Donald Tusk dopuścił do tego, że te
drastyczne przypadki z czasów rządów Kaczyńskiego i Ziobry nie zostały
wyjaśnione.

Dla mnie zachowanie Ziobry było zaprzeczeniem
elementarnych standardów, których należy oczekiwać od ministra
sprawiedliwości. Strach wisiał w powietrzu, ludzie bali się, że
prokurator może oskarżyć każdego w dowolnej sprawie. To wszystko jeszcze
bardziej wzmocniło zachowawcze nastawienie w administracji. Lepiej nic
nie robić, niż mieć na karku prokuratora. A to ma swoje gospodarcze
koszty. Dlaczego przetargi rozstrzygano wyłącznie według kryterium
najniższej ceny? Bo obawiano się, że jeśli wybierze się inną ofertę, to
pojawi się prokuratur lub inne służby. Z tego samego powodu urzędnicy
boją się podpisywać umowy w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego.

A jak pan odebrał to, że Lepper, który zbudował się na haśle "Balcerowicz musi odejść", został wicepremierem?


- Wiele osób mnie wtedy pytało w tonie współczucia: "Co pan na
to?", i w ogóle o retorykę Leppera. Znałem doświadczenia różnych
reformatorów i wiedziałem, że niemal w każdym przypadku pojawiał się
jakiś agresywny krzykacz. Pani Thatcher musiała odejść, Erhard musiał
odejść i tak dalej. To był zgrany slogan. Ale musiałem sobie przygotować
odpowiedź, aby ucinać składane mi wyrazy współczucia. Moja odpowiedź
była zgodna z moimi przekonaniami: jeśli jest się w polityce dla reform,
to trzeba patrzeć na nią okiem przyrodnika. A w przyrodzie są różne
okazy. Dla mnie bardziej gorsząca była obecność w rządzie PiS Ziobry,
nie Leppera.

W tym czasie z racji obowiązków jako prezes
NBP sporo jeździłem po świecie i często słyszałem pytania pełne
niepokoju: "Co się tam u was dzieje?". Za granicą w dużej mierze
przebijała się retoryka Jarosława Kaczyńskiego. Można powiedzieć, że w
jego przypadku retoryka była i jest gorsza niż rzeczywistość. U Tuska
jest odwrotnie, retoryka jest lepsza niż praktyka rządzenia. W związku z
tym, jeśli ktoś bierze pod uwagę tylko retorykę obu tych polityków, to
dostrzega między nimi ogromną różnicę. Ale jeśli odrzuci się retorykę,
ta różnica jawi się dużo mniejsza, choć oczywiście nadal istnieje.

No
właśnie, porozmawiajmy o tym. Po dwóch latach rządów PiS władzę
przejmuje Platforma. Proszę opowiedzieć, co się stało, że w pewnym
momencie wasze drogi tak bardzo się rozeszły?

-
Po kolei, bo to trwało kilka lat. Gdy się zbliżały wybory w 2007 roku,
byłem pełen oczekiwań. O wygranej Platformy dowiedziałem się na
konferencji w Waszyngtonie. Pamiętam swoją euforię. Cieszyłem się, że
ekipa Jarosława Kaczyńskiego odchodzi. Podchodzili do mnie zagraniczni
uczestnicy tej konferencji, też pod wrażeniem wyniku wyborów. A ja byłem
dumny, że Polacy wybrali partię reprezentującą nurt, który starałem się
w Polsce realizować. Demokracja działa metodą prób i błędów, jak każdy
wolny system. I oto po dwóch latach Polacy odrzucili pisowską aberrację.
Ludzi i społeczeństwa poznaje się po reakcjach na popełniane błędy.


Cieszyłem się, że do władzy dochodzi silna, wolnorynkowa partia
ludzi, co do których miałem przekonanie, że stoimy po tej samej stronie.
Na dodatek ta partia była największa, co było wielkim politycznym
osiągnięciem Donalda Tuska. Do 2010 roku nie miałem wrażenia, że moje
początkowe nastawienie może być mylne. Nie dostrzegałem sygnałów, które
by mnie niepokoiły. Jeszcze trwał efekt ulgi. Z Donaldem Tuskiem
utrzymywałem rzadkie, ale dobre kontakty. Nie starałem się być
zausznikiem czy nieformalnym doradcą, po prostu były to spotkania - jak
sądziłem - ludzi podobnie myślących. Uważałem, że to jest najlepsza
partia, patrzyłem na nich z nadzieją i sympatią. Uważałem, że Donald
Tusk jest człowiekiem, który jest w polityce, żeby realizować to, co
mówi, czyli wizję praworządnego i ograniczonego państwa, wolnego rynku i
społeczeństwa obywatelskiego. Przez długi czas traktowałem to jako
oczywiste.

Nie byłem zaniepokojony, że rząd PO-PSL nie
proponuje reformatorskich ustaw, bo uważałem, że i tak nie miałyby one
szans na realizację przy prezydencie Lechu Kaczyńskim, który z reguły
wetował wszelkie próby reform. Zresztą do dziś tak uważam.

I do kiedy pan trwał w tym życzliwym nastawieniu?


- To zaczęło się wyraźnie zmieniać po tragicznej katastrofie pod
Smoleńskiem. Prezydentem został Bronisław Komorowski. I oto Donald Tusk
ogłasza coś, co określono jako doktrynę ciepłej wody w kranie. To był
dla mnie pierwszy sygnał, że coś jest nie tak. Dawał do zrozumienia, że
czas reform już minął, radykalne reformy zaczęły być demonizowane. U
podłoża takiej postawy tkwiło zapewne przekonanie, które i on, i
czołówka PO traktowali jak pewnik, a wcale pewnikiem nie jest, że jak
się reformuje, to się z reguły przegrywa wybory.Ale zapewne mieli w pamięci porażkę
pierwszego obozu solidarnościowego i powrót do władzy postkomunistów w
'93 roku, potem klęskę wyborczą AWS.

- To jest
przykład zawodnego wnioskowania. Pospolite błędy myślowe często
opierają się na poczuciu oczywistości. Nietrudno znaleźć badania, które
odpowiadają na pytanie, czy w świecie posocjalistycznym rządy, które
reformowały, częściej przegrywały niż rządy, które mniej reformowały.
Odpowiedź: tak nie było. Kto przegrywał zwykle w pierwszym okresie? Ten,
kto rządził w przeważnie trudnym pierwszym okresie. Niezależnie od
tego, czy robił reformy, czy nie. Ten, kto był u władzy w pierwszym
okresie, kojarzył się ludziom z przykrościami. Jeśli nie reformował, to
sytuacja się pogarszała. Jeśli reformował, to pojawiały się pewne efekty
uboczne, nagle ludzie, którzy się przyzwyczaili do bezpieczeństwa
socjalnego, poczuli się zagrożeni utratą pracy itd.


Wnioski z upadku rządu Suchockiej też są fałszywe. Nie reformy, a jeden
poseł, który ugrzązł w ubikacji, przesądził o historii na najbliższe
kilka lat. Potem była wyborcza klęska AWS i Unii Wolności. Ludzie mają w
pamięci, że robiliśmy reformy, i na zasadzie oczywistości konkludują,
że to właśnie reformy były przyczyną wyborczej przegranej, a nie coś
innego. Tak mogło być, ale nie musiało. Uważam, że ważną przyczyną tego
wyniku było to, że ze względu na naturę owej koalicji, jeśli się chciało
reformować, to trzeba było wchodzić w konflikty, a ludzie tego w
polityce nie lubią. Ale gdybym tego nie robił, to rząd AWS-UW zawiódłby
oczekiwania wyborców UW i ci by się również odwrócili. A reform byłoby
dużo mniej. Dalej, gdy zrezygnowałem z kierowania UW - zanim jeszcze
pojawiła się możliwość wyboru prezesa NBP - w partii zaczęła się
rywalizacja o przywództwo. Wygrał w grudniu 2000 roku Bronisław Geremek i
UW nie weszła w następnym roku do Sejmu. Natomiast grupa pod wodzą
Donalda Tuska, której wizerunek był bliższy mojemu programowemu
wizerunkowi, założyła wraz z komitetami wyborczymi Andrzeja
Olechowskiego Platformę Obywatelską, która weszła do Sejmu i - głosząc
liberalne hasła - rosła w siłę. Nie przypisuję sobie tutaj, broń Boże,
zasług, to jest - jak powiedziałem - wielkie polityczne osiągnięcie
Donalda Tuska. Chcę tylko pokazać, jak należy interpretować klęskę
wyborczą UW i że liberalny - co do wizerunku - nurt nie przegrał w 2001
roku.

Skończmy wątek doktryny ciepłej wody w kranie i pana narastającego rozczarowania rządami Tuska.


- Stopniowo zrozumiałem, że za tym musiała się kryć strategia,
aby trwać w polityce, a niekoniecznie reformować kraj. Z grubsza rzecz
biorąc, polityków można podzielić na dwie grupy. Pierwsza grupa to ci,
którzy przychodzą do polityki, aby coś zrobić. Niektórzy coś złego,
niektórzy coś dobrego. Drugi gatunek polityków, i jest ich niestety
więcej, chce po prostu utrzymać się w polityce. I do tego dopasowuje
programy. Jeśli - często na gruncie złego wnioskowania - dochodzą do
wniosku, że im się nie opłaca reformować, to nie będą tego robić. I
Donald Tusk ujawnił się jako polityk bliższy tej większościowej grupie,
choć pewne istotne reformy wprowadził, na przykład usunięcie przywilejów
emerytalnych, wydłużenie wieku emerytalnego czy pewną deregulację
gospodarki. Ale mógłby dużo więcej osiągnąć dla Polski, nie tracąc
politycznie, a jak sądzę - zyskując, gdyby swój talent perswazji
wykorzystał dla reform, których nasz kraj bardzo potrzebuje.Znał go pan wiele lat. Jak pan tłumaczy tę zmianę?


- Ludzie dorośli nie zmieniają zasadniczo swojej osobowości.
Bywa, że przez całe życie nie są poddawani testowi i nie wiemy, co w
nich siedzi. Ale zdarza się, że okoliczności odsłaniają to, co w nich
tkwi. Moim zdaniem jest to przypadek Donalda Tuska. Kiedyś byłem naiwnie
przekonany, że jeśli ktoś wiele lat należał do KLD, to dlatego, że
chciał tak zmieniać państwo, aby w społeczeństwie było wiele wolnego
rynku i społeczeństwa obywatelskiego - w ramach dobrego prawa. Po 2010
roku stawało się dla mnie coraz bardziej oczywiste, że byłem w błędzie,
zwłaszcza od czasu gdy u boku Donalda Tuska pojawił się J.K. Bielecki.


No i zaczynają się mnożyć sygnały, że moje poprzednie
przekonanie co do głównej orientacji kierownictwa ekipy PO jest mylne.
Na przykład kampania "polonizacji" banków, w którą zaangażował się
Bielecki. Nieważne, czy bank jest prywatny, czy państwowy, ważne, żeby
był nasz, polski. To było tak naprawdę programowe cofnięcie się do
socjalizmu. Byłem temu przeciwny, wypowiadałem ten sprzeciw w mediach,
bo uważałem, że chodzi o rzecz zasadniczą - odchodzenie od socjalizmu
oznacza zmniejszenie roli polityki w gospodarce. A to musi przede
wszystkim oznaczać pozbawienie polityków władzy personalnej nad
prezesami firm. Daje się to osiągnąć tylko przez prywatyzację
przedsiębiorstw. Na dobrą sprawę firma jest prywatna, jeśli żaden
polityk - na gruncie prawa własności - nie może jej prezesowi nic
nakazać. A jeśli może, to otwiera się pole do personalnego lub
partyjnego nepotyzmu. I do upolitycznionych decyzji, jak na przykład w
przypadku zakupu przez Orlen rafinerii w Możejkach, która przyniosła
duże straty. Wielu polityków próbuje przykrywać tę zasadniczą prawdę
sloganami typu "strategiczny", "narodowy" itp. I ludzie to kupują, a
potem narzekają, gdy płacą za ukryte czy jawne rządy polityków w
przedsiębiorstwach.

Dla szerokiej opinii publicznej jednak dopiero bitwa o OFE
stała się czytelnym sygnałem, że z rządem Tuska jest panu nie po
drodze. Zobaczyliśmy zupełnie innego Leszka Balcerowicza - zamiast
pozbawionego emocji profesora, wojownika, który walczy z niespotykaną
pasją. Skandal, skandal, skandal - powtarza pan w mediach.


- No, chyba jako wojownik ujawniłem się już wcześniej, a z
emocjami też u mnie nie najgorzej. Ale powtórzę: skandal! Dwa kolejne
ataki na oszczędności emerytalne w OFE, najpierw w 2011 roku, a potem w
2013. Byłem zaskoczony, nie spodziewałem się, że Tusk, Rostowski,
Bielecki, Boni, Sikorski mogą się tak daleko posunąć. Po pierwsze, że
mogą robić tak szkodliwą rzecz dla gospodarki. Po drugie, że będą
uprawiać tak nieuczciwą propagandę, z taką pogardą dla opinii
publicznej. "Ciemna masa to kupi" - cytując klasyka. Po trzecie, z takim
lekceważeniem konstytucji.

To się działo w dwóch
etapach. Nagle na jesieni 2010 roku dowiadujemy się, że Donald Tusk
dokonuje wolty w sprawie OFE. Wcześniej jedynym politykiem krytykującym
OFE był Lepper, ale on robił to umiarkowanie. Potem II filar systemu
emerytalnego zaczął się nie podobać minister Fedak z PSL. PO jej głos
potraktowało, i słusznie, jako egzotyczny. Aż tu nagle ta krytyka staje
się oficjalną linią Tuska, a za nim całej PO. Z dnia na dzień
przestawiono wajchę. I zaczęło się robienie ludziom wody z mózgu.
Manipulacja faktami, używanie antykapitalistycznej retoryki. W 2011 roku
koalicja PO-PSL przeprowadziła drastyczne ograniczenie wpłat do OFE,
twierdząc jednocześnie, że to koniec ataku na oszczędności emerytalne,
że potem podwyższą trochę składkę do OFE i że umożliwią funduszom
emerytalnym większą efektywność. To były obietnice składane publicznie.


A w 2013 roku okazało się, że słowo, które dali, jest nic
niewarte, a tak ubolewamy nad brakiem zaufania w polskim społeczeństwie
Nastąpiła fala agresywnej propagandy: oszczędzanie w OFE jest złe, bo
OFE są prywatne i dążą do zysku, albo że OFE są główną przyczyną
narastania długu publicznego. I przez OFE zawali się budżet,
a ten, kto broni II filaru, chodzi na pasku OFE itp. W tę propagandę PO
i PSL zaangażowało się sporo dziennikarzy o kolektywistycznym, czyli
socjalnym lub nacjonalistycznym nastawieniu.

Tym razem
już chodziło o coś znacznie gorszego - o przejęcie połowy emerytalnych
oszczędności zgromadzonych już przez 16 milionów Polaków w OFE, a w
ostatecznym rachunku - o zabranie im wszystkich pieniędzy z kont w OFE!
Na dodatek wmawiano ludziom, że to tylko przełożenie tych pieniędzy do
ZUS. A co to jest ZUS? Wielu ludzi w Polsce myśli, iż tam są gromadzone
ich składki i że z tych pieniędzy sfinansuje się ich emerytury. A tych
nagromadzonych wpłat nigdy nie było i nie ma, bo są od razu wydawane na
bieżące emerytury tych, którzy już nie pracują. W ZUS mamy tylko zapisy
na kontach. ZUS w przeciwieństwie do OFE nie inwestuje. Dlatego ZUS-u - w
odróżnieniu od OFE - nie daje się obrabować. Stąd nasza reforma
emerytalna z 1998 roku i wprowadzenie II filaru, żeby zapewnić większe
bezpieczeństwo przyszłym emerytom.

Pozbawienie ludzi
oszczędności emerytalnych zrobiono tylko w dwóch krajach - w Argentynie
za rządów superpopulistów i na Węgrzech za Orbána. W takim towarzystwie
znalazł się rząd PO-PSL. I to z poparciem PiS i SLD.

A co
się stało ostatnio w czerwcu 2014 roku? Wskutek zaniechania reform w
górnictwie i zachowania gigantycznego przedsiębiorstwa, czyli Kompanii
Węglowej, pod kuratelą państwa pojawiły się tam straty. A premier, pod
naciskiem związków górniczych, proponuje zwolnić na trzy lata Kompanię
Węglową z wpłat do ZUS. Czysta patologia. Po pierwsze, górnicy zachowują
emerytalne przywileje, na które płacą inni. Po drugie, wskutek
zaniedbań reform w górnictwie doprowadzono do strat w jego państwowej
części. A skąd wezmą się te pieniądze na ich sfinansowanie? Część
składek zabranych z OFE pójdzie na pokrycie kosztów zaniechania reform w
górnictwie.

Taka przecież jest logika kalendarza wyborczego.


- To jest zbyt łatwe usprawiedliwienie. W innych krajach naszego
regionu, np. na Litwie, Łotwie, w Estonii, Rumunii, Bułgarii, była
trudniejsza sytuacja gospodarcza w latach 2008-2013, a nie pozbawiono
ludzi ich oszczędności emerytalnych w II filarze.

Mogę
powiedzieć, że likwidacja oszczędności emerytalnych w OFE ostatecznie
zmieniła mój sąd o PO. Później były inne antyliberalne ruchy PO, na
przykład wprowadzenie de facto państwowego monopolu na podręczniki
szkolne. Mam do czynienia z innymi ludźmi, niż myślałem. Na dodatek nie
sądzę, aby stosowanie takich metod było konieczne, aby osiągać wyborczy
sukces w polityce. Przeciwnie - myślę, że PO odepchnęło od siebie wielu
ludzi. Znam przykłady reformatorów, którzy utrzymywali się długo przy
władzy, np. byli premierzy - Dzurinda na Słowacji, Ansip w Estonii,
Dombrovskis na Łotwie.

Strasznie gorzka diagnoza w ustach liberała wobec liberałów, którzy rządzą już drugą kadencję.


- Jeśli słowo "liberalizm" oznacza, zgodnie ze swoim pierwotnym
sensem, że tworzy się takie państwo, które będzie stanowić dobre ramy
dla aktywności wolnych ludzi i w gospodarce, i poza nią, i w związku z
tym redukuje się rozrośnięty państwowy interwencjonizm, to w sensie tej
klasycznej definicji nie mamy rządów liberałów. To jest inna Platforma
od tej, która przychodziła do władzy w 2007 roku z liberalnymi hasłami.
Ale z tego nie wynika, że popieram PiS.

George Soros wzywa UE i MFW do pożyczenia Ukrainie 20 mld dol.

- Poczynania Rosji wobec Kijowa stanowią "zagrożenie egzystencjalne dla Europy" - argumentuje amerykański miliarder George Soros. Miliarder i filantrop ocenia, że Ukraina potrzebuje natychmiastowego zastrzyku gotówki
rzędu 20 mld dol. oraz europejskich i amerykańskich gwarancji, które
pomogą jej wydłużyć okres spłaty długu. Soros dodał, że żałuje, iż UE
wybrała politykę zaciskania pasa w
odpowiedzi na kryzys, ponieważ umocniło to pozycję eurosceptyków, którzy
odnieśli sukcesy w ostatnich wyborach do Parlamentu Europejskiego.
Ocenił też, że Rosja to państwo mafijne, które jednak dowiodło, że jest w pewnym sensie bardziej sprawne, bardziej elastyczne i stale nas potrafi zaskakiwać. Zdaniem miliardera sankcje gospodarcze nałożone na Rosję są złem koniecznym, które niestety wzmaga trend ku deflacji i depresji w Europie.

Wake Up, Europe
George Soros
November 20, 2014 Issue
The following article will appear in The New York Review’s November 20 issue.

http://www.nybooks.com/articles/archives/2014/nov/20/wake-up-europe/?ins...

To complicate matters, Russia is simultaneously dangling carrots and
wielding sticks. It is offering—but failing to sign—a deal for gas
supplies that would take care of Ukraine’s needs for the winter. At the
same time Russia is trying to prevent the delivery of gas that Ukraine
secured from the European market through Slovakia. Similarly, Russia is
negotiating for the Organization for Security and Cooperation in Europe
to monitor the borders while continuing to attack the Donetsk airport
and the port city of Mariupol.

Putin: USA pragną "przykroić świat według siebie"

Pre­zy­dent Rosji Wła­di­mir Putin po­wie­dział na po­sie­dze­niu Klubu Wał­daj­skie­go, że USA, uznaw­szy się za zwy­cięz­cę w zim­nej woj­nie, po­sta­no­wi­ły przy­kro­ić świat we­dług sie­bie. Od­niósł się też do słów Ra­do­sła­wa Si­kor­skie­go, który po­wie­dział, że pre­zy­dent Rosji pro­po­no­wał Pol­sce po­dział Ukra­iny. Putin za­pew­nił, że nie bę­dzie pod­wa­żał su­we­ren­no­ści Ukra­iny, ale przy­znał, że pro­ces jej pań­stwo­wo­ści był dość zło­żo­ny. - A Lwów to jakim był wcze­śniej mia­stem, jeśli nie pol­skim? Nie wie­dział pan o tym? - Putin pytał dzien­ni­ka­rza "Fi­nan­cial Times".
Putin obwinił USA i Unię Europejską o to, że Ukraina pogrążyła się w chaosie.

- Niekiedy powstaje wrażenie, że nasi koledzy i przyjaciele stale walczą z rezultatami własnej polityki. Rzucają swój potencjał na likwidowanie ryzyk, które sami stwarzają, płacąc za to coraz wyższą cenę - oświadczył prezydent Rosji na spotkaniu Klubu Wałdajskiego w Soczi.

Klub Wałdajski to forum skupiającego znanych publicystów, politologów, ekonomistów, historyków i byłych polityków z Europy, USA i Japonii, specjalizujących się w sprawach Rosji. Na miejscu jest też polski dziennikarz Tomasz Kułakowski, który na Twitterze relacjonuje przebieg spotkania z Putinem.

http://wiadomosci.onet.pl/swiat/putin-usa-pragna-przykroic-swiat-wedlug-...

George Soros uderza w Niemcy: "Uratujcie Europę albo ją opuśćcie"

Mija 25 lat od "planu Balcerowicza". Poznaj jego historię

Najbliższe dni mogą zdecydować o latach - mówił wtedy posłom wicepremier i minister finansów Leszek Balcerowicz. Dwa tygodnie zajęło sejmowi
kontraktowemu uchwalenie ustaw, które pozwoliły na przeprowadzenie
gospodarczej rewolucji w Polsce. 17 grudnia mija 25 lat od
zaprezentowania planu Balcerowicza.

Najbliższe dni mogą zdecydować o latach - mówił wtedy posłom wicepremier i minister finansów Leszek Balcerowicz. Miał rację.

Uchwalanie 10 ustaw, które złożyły się na plan Balcerowicza,
to ewenement w historii polskiego parlamentaryzmu. 17 grudnia 1989 roku
zostały po raz pierwszy zaprezentowane posłom, po dwóch tygodniach, 1
stycznia 1990 roku, weszły w życie. Sejm i Senat pobiły wtedy wszelkie
rekordy przy ich uchwalaniu, rekordy możliwe tylko w kraju ogarniętym
polityczną rewolucją. Dziś, uchwalenie tylu tak fundamentalnych ustaw w
tak krótkim czasie, byłoby praktycznie niemożliwe.

Ewenementem była też wyjątkowa zgodność kontraktowego parlamentu w uchwalaniu ustaw, niosących za sobą wielkie konsekwencje, nie tylko gospodarcze, ale także społeczne.

Transformacja gospodarcza,
utożsamiana z nazwiskiem Leszka Balcerowicza była zwieńczeniem zmian
ustrojowych, do jakich doszło w ciągu całego 1989 roku - obrad Okrągłego
Stołu, wyborów 4 czerwca, powołania rządu, kierowanego przez pierwszego niekomunistycznego premiera Tadeusza Mazowieckiego.

Symboliczne było to, że równolegle z planem Balcerowicza,
który dokonywał rewolucji w gospodarce, wraz z Nowym Rokiem 1990
wchodziły w życie zmiany w konstytucji, przywracające nazwę państwa
Rzeczpospolita Polska i orła w koronie, a także usuwające artykuły o
kierowniczej roli PZPR i sojuszu z ZSRR.

Uwolnienie cen

Istotną liberalizacyjną decyzją, związaną z planem
Balcerowicza było uwolnienie niemal wszystkich cen (zakres wolnych cen
zwiększył się z 50 do 90 proc.). Fundamentalna była też ustawa o
szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy, która dopuszczała
masowe zwolnienia i bezrobocie - jak zakładano - w warunkach rynku
nieuniknione, a także gwarantowała prawo do zasiłków (od nazwiska
ówczesnego ministra pracy zwanych potem kuroniówkami). Ważna w
budowaniu rynku była też ustawa o gospodarce finansowej przedsiębiorstw,
która m.in. znosiła limit dywidendy w zysku przedsiębiorstw. Z kolei
nowe prawo bankowe wprowadzało możliwość transferu 15 proc. zysku banków
za granicę (jeśli ich udziałowcami były zagraniczne osoby prawne), ale
jednocześnie dyscyplinowała banki do terminowych wypłat zobowiązań.

Uchwalanie tych wszystkich
ustaw odbywało się w nadzwyczajnych warunkach. Sama ich prezentacja w
Sejmie, 17 grudnia, miała miejsce w niedzielę. Tego dnia powołano
sejmową komisję nadzwyczajną pod kierownictwem posła OKP Andrzeja
Zawiślaka. Pracowali w niej zgodnie przedstawiciele wszystkich klubów -
OKP, PZPR, ZSL i SD. Równocześnie nieoficjalnie z projektami zapoznawali
się senatorowie - chodziło bowiem o to, by Senat zdążył zająć się
ustawami w ciągu kilku dni. Sejm uchwalił pakiet 27 grudnia, Senat nie
wniósł poprawek i 30 grudnia 1989 roku pakiet trafił do prezydenta
Wojciecha Jaruzelskiego. Ten spełnił obietnicę daną Balcerowiczowi i
podpisał ustawy od razu.

Ekipa Balcerowicza stanęła
wobec jeszcze jednego problemu. Wicepremier miał obiecane miliard
dolarów z Międzynarodowego Funduszu Walutowego na stabilizację całej
operacji. Jednak do końca grudnia 1989 roku rządy poszczególnych krajów
nie zagwarantowały pełnej kwoty MFW. Była ona możliwa do wykorzystania
dopiero w styczniu 1990.

Przez pierwsze tygodnie od wejścia w życie planu Balcerowicza
okazało się jednak, że aż tak wielkie zabezpieczenie nie jest
potrzebne. Podobnie jak pomoc żywnościowa, o którą zwrócił się wcześniej
Balcerowicz. Jednocześnie z pierwszych danych wynikało, że ceny wzrosły
nie o zakładane 45 proc., ale o blisko 80 proc. Mimo to sklepy nadal
były puste. Sytuację, przynajmniej na rynku żywności ratował handel
uliczny. Pierwszym sygnałem, że program działa była - jak wspominał
Balcerowicz w książce 800 dni - szok kontrolowany - była informacja, że staniały jajka. Jajka staniały!
- takiej treści kartkę miał w pierwszych tygodniach 1990 roku otrzymać
na biurko wicepremier. I była to dla niego najlepsza informacja od 12
września 1989 roku.

Balcerowicz zapowiada drugi plan

Leszek Balcerowicz, którego nazwisko jednoznacznie kojarzy się z
transformacją ustrojową świętuje ćwierćwiecze prezentacji swojego
programu, który zmienił polską gospodarkę i zapowiada, że w ciągu dwóch
miesięcy przedstawi przygotowany przez jego fundację Forum
Obywatelskiego Rozwoju raport, który ma wytyczać kierunki na następne
ćwierćwiecze.

Prezydent na gali 25-lecia przemian gospodarczych

W czwartek prezydent Bronisław Komorowski wraz z szefem KPRP Jackiem
Michałowskim oraz ministrem Olgierdem Dziekońskim wzięli udział w gali z
okazji 25-lecia przemian gospodarczych, która odbyła się w Teatrze
Wielkim-Operze Narodowej w Warszawie.

Morawski: Plan Balcerowicza doprowadził do wykluczenia części społeczeństwa

Balcerowicz będzie reformował ukraińską gospodarkę. Polska wzorem dla Kijowa

Rok temu narodziła się nowa Ukraina
George Soros, Bernard-Henri Lévy
http://www.ekonomia.rp.pl/artykul/1175249-Rok-temu-narodzila-sie-nowa-Uk...

(..)Unikatowy charakter nadaje temu doświadczeniu fakt, iż znajduje ono swój wyraz nie tylko w walce, ale także w konstruktywnej pracy; nie tylko w wyrażaniu sprzeciwu, ale i w budowaniu narodu.

Wiele osób działających w rządzie i w parlamencie to ludzie, którzy porzucili dobrze płatne zajęcia, aby służyć swojemu państwu. Natalia Jaresko, nowa minister finansów Ukrainy, a dawniej bankier inwestycyjny, obecnie pracuje za kilkaset dolarów miesięcznie. Wolontariusze niosą pomoc milionowi przesiedleńców i działają w charakterze doradców ministrów i władz samorządowych.

Jednak nowa Ukraina stoi przed poważnym wyzwaniem rzuconym przez starą Ukrainę. Stara Ukraina jest głęboko zakorzeniona w państwowej biurokracji i działa ramię w ramię z oligarchią gospodarczą. Oczywiście sprzeciwia się ona zdecydowanej wrogości prezydenta Rosji Władimira Putina, który za wszelką cenę pragnie Ukrainę zdestabilizować.

Słabym punktem obecnej sytuacji jest to, iż nowa Ukraina to dobrze strzeżony sekret, nie tylko przed resztą świata, ale i przed ukraińskim społeczeństwem. Radykalne reformy są w przygotowaniu, ale nie zostały jeszcze wprowadzone w życie.(..)
Wiele zależy od tego, co się wydarzy w nadchodzących dniach. Stawką jest nie tylko przyszłość Ukrainy, ale także przyszłość samej Unii Europejskiej. Utrata Ukrainy przyniosłaby Europie ogromną stratę i pozwoliłaby Rosji na podział i zdominowanie Unii Europejskiej.

Natomiast jeżeli Europa stanie na wysokości zadania i w trybie pilnym udzieli Ukrainie potrzebnej pomocy finansowej, Rosja będzie w końcu zmuszona do zaprzestania agresji.

Na razie Putin może argumentować, że wszystkie problemy rosyjskiej gospodarki wynikają z wrogości Zachodu, a rosyjskie społeczeństwo uznaje ten argument za przekonujący. Jeśli Ukraina otrzyma adekwatną pomoc finansową, odpowiedzialność za kłopoty finansowe Rosji będzie wyraźnie leżeć po stronie Putina.

Społeczeństwo rosyjskie może wtedy zmusić go do pójścia śladem nowej Ukrainy – a Europa będzie miała do czynienia z nową Rosją, która z poważnego strategicznego zagrożenia przekształci się w potencjalnego strategicznego partnera. Gra toczy się o taką właśnie stawkę.

Bernard-Henri Lévy jest filozofem, autorem książki „Left in Dark Times: A Stand Against the New Barbarism". 
George Soros to inwestor i filantrop, szef Open Society Foundations.
Tekst ukazał się w dzienniku „New York Times".

Zachwyty Sorosa nad „nową Ukrainą”
http://prokapitalizm.pl/zachwyty-sorosa-nad-nowa-ukraina.html
(..)
Zatem skoro Balcerowicz weźmie się za reformy na Ukrainie to oznacza, że możni tego świata, którzy kręcą operacją pt.: "Nowa Ukraina" już o wszystko zadbali i teraz to już na pewno będzie super.

Soros i Levy apelują do świata o pomoc finansową dla Ukrainy. Czyżby "filantrop" dostał w ostatnim czasie po tyłku, tak, że sam już nie jest w stanie sponsorować walki o "społeczeństwo otwarte"? Jak twierdzą autorzy tekstu z "Rz", chodzi tu nie tylko o przyszłość Ukrainy, ale i Unii Europejskiej. No i oczywiście Rosji. Większe wsparcie finansowe UE dla Ukrainy - zdaniem Sorosa i Levy'ego - zmusi w końcu Putina do zmiany polityki. "Społeczeństwo rosyjskie może wtedy zmusić go do pójścia śladem nowej Ukrainy – a Europa będzie miała do czynienia z nową Rosją, która z poważnego strategicznego zagrożenia przekształci się w potencjalnego strategicznego partnera. Gra toczy się o taką właśnie stawkę" - kończą Soros i Levy. Soros cierpi jednak na "syndrom Putina", po tym jak został kiedyś przez niego wywalony z Rosji. Dlatego wciąż marzy mu się nowa Rosja - taka najwidoczniej, która będzie skazana na międzynarodowych grandziarzy, takich jak on.

Czyżby cytowanym artykułem Soros postawił Unii Europejskiej ultimatum, że jeśli unijni podatnicy nie zrobią zrzutki na Ukrainę, nie będzie żadnego Majdanu w centrum Moskwy?

Paweł Sztąberek

"New York Times": Gdy USA zaczną dozbrajać Ukrainę, zacznie się nowy, niebezpieczny etap konfliktu

Poseł Jaki apeluje do Poroszenki ws. rad Balcerowicza

Poseł Patryk Jaki z Solidarnej Polski apeluje do prezydenta Ukrainy Petra Poroszenki, żeby nie korzystał z rad prof. Leszka Balcerowicza przy reformowaniu państwa.

Parlamentarzysta stwierdził, że Ukraina jest w stanie przetrwać
ostrzały ze strony Rosji, natomiast reform polskiego ekonomisty już
niekoniecznie.

Poseł dodał, że to, co proponował prof. Balcerowicz w Polsce jest
karykaturą liberalizmu. Wyprzedano część majątku, na który pracowały
pokolenia.

- To, co rozpoczął kiedyś pan profesor, Unia Wolności i
wszystkie pochodne, spowodowało ubóstwo, bezrobocie, gigantyczne
rozwarstwienie społeczne – problemy, z którymi Polska nie potrafi się
uporać do dziś. Nie chciałbym, aby w podobny sposób cierpieli bracia z
Ukrainy. Oni mają już wystarczająco dużo problemów. Apeluję do pana
prezydenta Poroszenki, aby korzystał z lepszych wzorców niż pan profesor
Balcerowicz. Chyba że zależy mu na tym, aby swój status poprawiali
najbogatsi – wówczas jest to świetne rozwiązanie. Prowadzi to jednak
donikąd, jeżeli będziemy patrzyli z perspektywy wspólnoty, z perspektywy
interesu całej Rzeczpospolitej –zaznacza poseł Patryk Jaki.

Ukraiński prezydent zaprosił prof. Balcerowicza do udziału w procesie
reform. Ten wizytował w Kijowie w ostatnich dniach stycznia. Spotkał
się z Petrem Poroszenką i premierem Arsenijem Jaceniukiem. Podczas
spotkania z polskim ekonomistą Poroszenko podkreślił, że jego kraj jest
zainteresowany doświadczeniami Polski, i że uważa ją za państwo, które z
sukcesem zreformowało gospodarkę.

Soros ucieka ze Stanów Zjednoczonych. Miliarder inwestuje w Europie i Azji

"Putin znalazł się w pułapce przygotowanej przez samego siebie"

Adam Michnik w "Tak jest".

zobacz więcej »

Wydaje mi się, że ta odpowiedzialność jest zespołowa. Ale jak
zamordowano ks Popiełuszkę ja byłem przekonany,że to była personalna
decyzją wydana przez dowódców państwa Jaruzelskiego i Kiszczaka.
Wszyscy wtedy tak myśleli.
Przeżyłem szok, kiedy zobaczyłem, że się mylę. Więc nie da się
wykluczyć, tego co sugerował Stanisław Ciosek, że to jest ruch ludzi
związanych ze służbami w taki czy inny sposób, który ma
zradykalizować politykę Putina.

— powiedział. I wytłumaczył tę teorię:

Bo w jakiej sytuacji jest dzisiaj Putin? W pułapce
przygotowanej przez samego siebie. Ani nie może się wycofać, ko
kompletnie traci twarz - z Ługańska ani z Doniecka.. Nie może iść
naprzód, bo ryzykuje już wtedy taką odpowiedź USA, której się boi. W gruncie rzeczy jest skazany na prowadzenie tej wojny hybrydowej,
ale jest masa ludzi w jego otoczeniu, którzy mówią - „zaraz” -
Panie Władimirowicz, lepiej wziąć od razu co najmniej Odessę Charków!
Dlaczego  my czekamy. Aż oni się wzmocnią? Aż Zachód nas zadusi tymi
sankcjami i niskimi cenami za ropę? I ja nie wykluczam, że to
mogło powstać w tym towarzystwie.

Michnik nie wyklucza też akcji radykalnych rosyjskich nacjonalistów.

Inny wariant: że to jest suwerenna akcja służb specjalnych,  tak jak
być może było z Litwinienką i z Magnitskim. Rosja jest krajem, gdzie
podobno silną władze sprawuje Putin, ale ta silna władza nie jest w
stanie zapewnić obywatelom bezpieczeństwa na ulicy. To jest władza silna
tylko wtedy, kiedy trzeba więzić i zabijać ludzi

— podkreślił.

Według Michnika jednak mało prawdopodobne jest by zabójstwo Niemcowa stało się punktem zwrotnym w polityce Rosji.

Zdaniem Michnika dobrze by było by obchody 70 rocznicy zakończenia II wojny światowej odbyły się na Westerplatte.

Mamy aneksje Krymu i zbrojną interwencję na Ukrainie. To jest godzina
W. Musimy przypominać i sobie i Europie tę logikę agresji Hitlera 
i polityki Stalina

— powiedział Michnik.

"Będziemy składać kwiaty pod pomnikiem Niemcowa"

Redaktor naczelny "Gazety Wyborczej" Adam
Michnik analizował sytuację w Rosji po zabójstwie Borysa Niemcowa. Jego
zdaniem,...
czytaj dalej »

Balcerowicz o Niemcowie: trzeba mieć odwagę, żeby przeciwstawić się reżimowi, który zabija

- Uważam, że trzeba w Polsce uczcić jakoś pamięć Niemcowa -
powiedział w programie "Świat" w TVN24 Biznes i Świat prof. Leszek
Balcerowicz.
czytaj dalej »

Niemieccy deputowani chcą znieść wizy dla Rosjan. Żeby jeździli i się "demokratyzowali"

Wszystkie partie polityczne w Bundestagu potępiły w środę mord
na opozycyjnym polityku rosyjskim Borysie Niemcowie, obarczając...
czytaj dalej »

Hekatomba roku 1990. Zobacz, jaką ofiarę poniosła Polska w imię wprowadzania wolnego rynku

Okrągły Stół, wybory z 4 czerwca, utworzenie rządu Mazowieckiego albo
ekspresowe przepchnięcie przez Sejm planu Balcerowicza. To wydarzenia
symboliczne i bardzo chętnie przywoływane przy okazji hucznie fetowanych
obchodów 25-lecia polskiej transformacji. My postanowiliśmy skupić się
na 1990 r. Bo to równo 25 lat temu polska transformacja stała się dla
Polaków rzeczywistością. Często bardzo bolesną.