Moje prywatne "TERMOPILE" - mierzi mnie, cynizm jednych i głupota drugich... Powstanie Warszawskie w 67 lat po

Toczy się dyskusja w mediach. Jak co roku, nie biorę w niej udziału. Cóż znaczy mój głos?, kto go usłyszy?, a ważniejsze kto weźmie go pod uwagę?

Czytam, słucham. Z jednymi się zgadzam, innych zdanie biorę pod uwagę. Wciąż dowiaduję się o nowych faktach, dokumentach, rozkazach, działaniach, relacjach...

Siadam jak co roku w ciszy i zamknięciu od świata zewnętrznego, staram się nie myśleć...

Powracają Ci co odeszli. Jak mógłbym im powiedzieć "po co to było"? Wujkom których znam tylko ze zdjęć. Dziadkowi który nie ma nawet grobu, jedynie symboliczny nagrobek na Mińskim cmentarzu.

Jak zapomnieć ten ból przekazywany w krótkich jakże rzadkich wspomnieniach babci, mamy, czy ciotek. Nikt nigdy mi nie powiedział że zginęli nadaremnie... tragicznie, niesprawiedliwie - Tak!

Ale nigdy nadaremnie. Mierzi mnie narracja jaką od lat słyszę bez względu na epokę, czasy poglądy.

Zastanawia mnie czy to ja jestem inny, czy moja rodzina dziwna? Czy to otoczenie, społeczeństwo?  Z mediów wylewa się potok bezideowych wręcz głupich opinii. Konformizm poddaje ocenie wartości najwyższe. To tak jak by się spytać w ulicznym wywiadzie czy warto jest pani(u) żyć i egzystować? czemu nie zadadzą tak prostego i podstawowego pytania? który z  oceniających wydarzenia historyczne by odpowiedział że zaraz właśnie idzie się powiesić bo nie warto.

Nie zastanowi sie jeden z drugim że żyje li tylko dla tego że były te przegrane z wielkimi ofiarami bitwy, całe wojny. Bez względu gdzie się urodził i z którego miejsca Polski pochodzi, gdyby nie ta ofiara tych co na szaniec jego jednego z drugim dziś z pewnością by go nie było.

Mierzi mnie ta cała bezpodstawna dyskusja. Więc zamykam się w ciszy... "Chwała Bohaterom", "Chwała" szczególnie tym bezimiennym bezbronnym co nie uciekli, stanęli z butelką benzyny lub zwykłym kamieniem czy łomem i nie dawali przejść napierającemu wrogowi.

Wysyłanie dzieci na bezsensowną walkę, z góry skazaną na przegraną to nieludzkie i okrutne, bezsensowne ... Tak usłyszałem w jednej z wypowiedzi cytowanej przez szereg mediów jak by to wypowiedział nie wiadomo jaki autorytet w tej dziedzinie.  

A nie zastanowił się autorytet nad tym - kto by ICH zatrzymał i jaki rozkaz by ICH powstrzymał?

..." ciemno, na dużym blacie stołu pośrodku pomieszczenia paląca sie świeczka rozprasza delikatnie mrok. W około mnóstwo stłoczonych ludzi, ziemia się trzęsie - trwa bombardowanie,  szare ogorzałe twarze ludzi, oczy powiększone strachem, oczekiwaniem.  Przy stole dwie dziewczynki nawet nie uśmiechające się ale tak odróżniające się od otoczenia, milczące i zastygłe w oczekiwaniu - czego?

Końca?...  w drzwiach stają Niemcy. Karzą wychodzić. nikt nie protestuje, bo jak. Gotowi są strzelać.

Na zewnątrz pył i kurz unosi się ze zbombardowanych budynków, miesza się ze światłem pożarów.

Ludzi jest więcej, nie tylko z tego bunkra wygarniają, z piwnic obok już wyszli, patrzą bezradnie na stojące czołgi, na Niemców poprzylepianych do ścian. Idą. ... a za nimi ruszają czołgi pod ścianami Niemcy, posuwają się pochyleni jak by miało to ich ochronić... Lęk i zrozumienie, pchają nas na barykadę... co to będzie? co to będzie? ..."

Nigdy nie śmiałem pytać i co?jak dalej?, jakie to ma znaczenie. Mama jest i jej siostra też.

A wujków już nie ma, i to nie bezpośrednie starcie, to przynajmniej wiadomo. Jeden na tyfus w obozie pod Milanówkiem. Drugi?- bomba czy granat, jakie to ma znaczenie, pewnie gdyby nie wiózł tej bibuły to żyłby do dziś. Lecz babcia nie powstrzymywała żadnego. Robili to co uważali za najważniejsze. A przecież dziesięć i kilkanaście lat to mało, a jednak nikt ich nie powstrzymywał, nawet nie śmiał.  Jak by babcia sie czuła? czym miała by uzasadnić zakaz/ Szczególnie gdy po zamachu na Kutscherę dziadka wzięto na Pawiak jako zakładnika. już nie wrócił, jak miała powstrzymać synów w domu? Gniew był silniejszy nawet nie uświadamiamy sobie. Przecież każdy chciał tylko przeżyć. Nikt nie myślał o śmierci. Po prostu robił co trzeba. Nie było zbytecznych pytań. Zresztą lepiej było nie wiedzieć. Dla zasady, by chronić innych, najbliższych na wypadek wpadki, łapanki... A gdy chłopcy zrzucili z dachu "gołębiarza" i przejęli jego karabin ( zresztą za pomocą zwykłej deski) to czy myśleli że zabili człowieka?

Moje "Termopile" nie wielkie, nie huczne, nie spektakularne. Takie szare, zwyczajne, przerażające w swojej prostocie i okrucieństwie. Tak głęboko wryte w pamięć nawet jeśli na co dzień się nie myśli, nie przeżywa. Ciężko tym co nie mogą  zapomnieć i rozdrapują rany co dnia. Kto im odda ich spokój, kto im da chwilę wytchnienia mówiąc - tak trzeba było, miałeś rację, teraz odpocznij, przejdziemy się po grobach, pochylimy się nad twymi wspomnieniami, oddamy im "HONOR" by ulżyć twej pamięci.

Będziemy o Nich pamiętać nawet jak ciebie już nie będzie, będziemy pamiętać o tobie. Odpocznij teraz nadszedł Wasz czas - czas Bohaterów...