Unijna przyjaźń Niemiec i Polski

Niemcy zapowiadają „rozwiązanie” tego problemu poprzez uchwałę Bundestagu, ale to nic nie rozwiąże, bo uchwały takie nie są normami prawa i nie powodują przeto żadnych skutków prawnych.

Kolega partyjny dzisiejszego premiera, pan J. K. Bielecki, wówczas też premier, nie umiał (może nie chciał?) rozwiązać tego problemu i podpisał w roku 1991 traktat z Niemcami, w którym Polska zobowiązała się jednostronnie do uznania mniejszości niemieckiej i nadania jej pozycji uprzywilejowanej, np. w ordynacji wyborczej do Sejmu oraz finansowania z budżetu państwa działalności kulturalnej i nauki języka niemieckiego.

Gadanie, iż nie dało się naszych polskich interesów dopilnować – „bo to, tamto, owe lub dziesiąte” – należy między bajki włożyć. Niemcy są ludźmi pragmatycznymi, umiejącymi kalkulować. Trzeba tylko chcieć zademonstrować determinację w kwestii działań adekwatnych do czynów drugiej strony. Do żądań rozliczenia „zbrodni hitlerowskiej” należy chyba zamanifestować wolę symetrycznego potraktowania mniejszości niemieckiej.

Polska niegdyś poprzez odwagę i determinację umiała osiągnąć cel w nieporównywalnie trudniejszych warunkach. Okupacyjny terror w Warszawie złagodzony został i zaprzestano publicznych egzekucji zakładników natychmiast po zastrzeleniu na ulicy jak psa generała SS i policji Franza Kutschery. Wykonali to w imieniu Rzeczypospolitej młodzi żołnierze Armii Krajowej z wyroku wymiaru sprawiedliwości Polskiego Państwa Podziemnego.

Ja tu nic nie przesadzam, to Niemcy są autorami poglądu – „Wojna jest realizacją polityki innymi środkami niż dyplomatyczne”. W każdym wariancie polityki jest natomiast tak, że wobec prób braku wzajemności, szacunek uzyskać można tylko poprzez twarde obstawanie przy swoich interesach.