O płynnej wierze w demokrację. Polemika z W. Sadurskim

Znany liberał,  prawnik  W. Sadurski w ramach swej stałej (sentymentalnej?) współpracy z konserwatywną "Rzepą", spłodził kolejny tekst pt. "

". Na wstępie trzeba podkreślić pewien zauważalny postęp: o ile wcześniejsze rocznicowe (ukazało się w okolicach 10 kwietnia) dzieło o wdzięcznym tytule "Manifest pisany żółcią" trudno było traktować poważnie - stanowiło ono de facto pochodną publicystyki małżonków Kuczyńskich; dzisiejsze opinie są strawne...

...co nie znaczy, że w normalnych warunkach godne konsumpcji.

Sadurski sprytnie spiął ze sobą dwa wydarzenia, które absorbowały uwagę opinii publicznej w ostatnich dniach. Z jednej strony krytykuje oczywiście idiotyczne głosy lewizny, żądające od władzy (PO) rozprawienia się z opozycją "niewłaściwą". Postkomunistyczne SLD, której intelektualnym mentorem niezmiennie jest eks-sekretarz Komitetu Centralnego PZPR, na jednej z konferencji zażądało wręcz delegalizacji formacji J. Kaczyńskiego. Mocne, skandaliczne słowa płynące z ust polityków, którzy mięli być - w przeciwieństwie do walczących na śmierć i życie PO-PISowców, ostoją umiaru.
Retoryka postkomunistów to, rzecz jasna, swoista zemsta sldowskiej "starszyzny" na Kaczyńskim za jego antykomunistyczny program, którego filarami przecież od początku były lustracja i dekomunizacja. Gdyby obie idee potraktować poważnie, oznaczałyby to zmiecenie z powierzchni ziemi SLD, pójście drogą, którą przemierzyli już dawno Czesi i (poNRDowscy) Niemcy. Kwaśniewskie, Millery, Siwce musiałyby z życia publicznego odejść. Na zawsze. Ta myśl nostalgicznych towarzyszy niepokoi po dziś dzień. Trudno więc było się oprzeć pokusie podpięcia pod najnowszą porcję enuncjacji S. Bratkowskiego. Z tym, że Bratkowski to dziś staruszek, tkwiący w zaawansowanym stadium syndromu Władka Bartoszewskiego; w ostatnich dniach konwulsje się nasiliły. Trudno wzdychać w stronę niechybnej agonii takim młodzieniaszkom jak Napieralski i Kalita. Co najmniej nienormalny ten fetysz. W konsekwencji pozostał smród i niesmak. Dobrze, że Sadurskiego, człowieka forsowanego ponoć jakiś czas temu przez postkomunistów na zaszczytne stanowisko ombudsmana, stać dziś na kilka rozsądnych zdań w tym zakresie...

ale (no właśnie)...

...by nie było zbyt pięknie, bezczelność SLDuchów jest równoważona kilkoma "radykalnymi" wypowiedziami Solidarnych2010. Konkretnie nasz niedoszły Rzecznik, powołuje się na opinie E. Stankiewicz, która miała czelność na łamach tej samej konserwatywnej "Rzepy" wspominać coś o Trybunale Stanu, przed którym powinien - jej zdaniem - stanąć D. Tusk,a to w związku z kontrowersyjną postawą po 10 kwietnia.

Prawnik Sadurski tapla się w tanim triumfalizmie:

„Władza nie jest poza prawem – pisze Stankiewicz. – I jeśli pomiędzy wyborami złamie prawo lub umowę społeczną, do której została zobowiązana, demokracja przewidziała mechanizmy, aby tę władzę unieszkodliwić i osądzić. Zajmuje się tym konstytucyjny organ – Trybunał Stanu".

Otóż nie. Trybunał Stanu nie jest od „unieszkodliwiania" władzy, która złamała jakąś umowę społeczną, „do której została zobowiązana". Za nieporadnością języka (co to znaczy, że władza została „zobowiązana do umowy"?) stoi lichota argumentu. Jeśli uważamy, że władza nie wypełnia należycie warunków „umowy społecznej", do których zobowiązała się w czasie wyborów – możemy głosować przeciw niej w następnych."

Czyżby? Sadurski sprytnie pominął zasadniczą przesłankę skłaniającą nie tylko Panią Ewę do wysuwania tezy o pożądanym rozważeniu kwestii postawienia premiera przed obliczę Trybunału Stanu. Ta przesłanką jest złamanie prawa: Konstytucji lub ustaw.

Nasuwa się nam wszystkim, tym niezauroczonym okrągłymi pustymi zdaniami wymawiane w oczywistych mediach przez Tuska, pytanie: kto odpowiada za to, że w Polsce nie ma do dnia dzisiejszego wraku Tupolewa, czarnych skrzynek, masy niezbędnych dokumentów, że polskie organa zostały pozbawione mozliwości wyjaśnienia przyczyn śmierci Prezydenta Rzeczpospolitej, jego małzonki, dziesiątek najważniejszych osobistości dużego europejskiego kraju? Trybunał Stanu to specjalny sąd, który ma wyjaśnić kwestię ewentualnego złamania prawa, przez najważniejsze politycznie osoby w państwie.

Czy więc zdaniem profesora domaganie się - w warunkach tak niezwykłych, jakimi były skutki największej tragedii narodowej po 1945 r. - takiej weryfikacji, jest działalnością ekstremalną? Wszak nikt z rządu, NIKT nie poniósł żadnej odpowiedzialności, choćby politycznej!

SLD żąda delegalizacji partii politycznej, którą popiera co trzeci głosujący Polak. Jest to postulat znacznie dalej idący (, bo zakłada wyeliminowanie politycznej konkurencji, bez obiektywnej weryfikacji) od domagania się postawienia premiera i niektórych ministrów przed Trybunału Stanu (, tu przecież ocena "uczynków" Tuska byłaby dopiero przedmiotem niezależnej <od Solidarnych2010> analizy)...

Zdaje się, że Sadurski nie dostrzega tej malutkiej, subtelnej różnicy, skoro tak puentuje swój "wyważony" tekst:

"Oba (stanowiska - przy. chinaski) pragną wykorzystać nadzwyczajne mechanizmy konstytucyjne, przewidziane dla sytuacji ekstremalnych i nietypowych, w służbie politycznej rywalizacji. Stanowią przejaw niezrozumienia konstytucji (a zatem są krokiem w kierunku erozji jej znaczenia) i jednocześnie niewiary w demokrację."