Po diabła nam taki parlament?

  W środę 19.01 odbyła się w Sejmie burzliwa debata na temat słynnego raportu MAK i tragedii smoleńskiej.  W czwartek /20.01/ rano dowiedzieliśmy się natomiast, że Sejm przyjął w głosowaniu informację rządu na ten temat stosunkiem głosów 270:152.  O czym to świadczy?  Ano o tym, że cała ta środowa gadanina nie miała żadnego znaczenia, a posłowie zagłosowali zgodnie z odgórnymi nakazami swoich partii.  W tej chwili w polskim parlamencie nie ma jakichś "przedstawicieli narodu", tylko grupy najemnych pachołków ślepo wypełniających polecenia swoich wodzów, Tuska, Kaczyńskiego, czy Napieralskiego.  Powstaje pytanie: po diabła nam taki parlament?  Czemu mamy utrzymywać ponad 400 marionetek?

  Wygląda na to, że t.zw. debaty sejmowe to zwykłe mydlenie oczu, podobnie jak cały system demokracji parlamentarnej w Polsce.  Podobnego zdania jest zresztą mniej więcej połowa elektoratu unikająca udziału w wyborach.  Stale postępuje proces wyobcowania klasy polityków ze społeczeństwa.  Może się on skończyć dwojako: albo zamachem stanu /wojskowym?/, albo tak, jak niedawno w Tunezji, czyli obaleniem systemu przez zbuntowany lud.  Jeśli demokracja w Polsce ma zacząć naprawdę funkcjonować, konieczne są fundamentalne zmiany.

  Należy przyjąć zasadę, że bieżąca działalność partii politycznych może być finansowana WYŁĄCZNIE ze składek ich członków.  Uzyskiwanie funduszy z innych źródeł powinno skutkować delegalizacją.  Dotacje z budżetu powinny być przeznaczone TYLKO na kampanie wyborcze.  Nowo powstałe ugrupowania powinny też dostawać pieniądze w ilości odpowiadającej 5% poparcia /tylko przy pierwszych wyborach/.  Skłoniłoby to aparat partyjny do pozyskiwania nowych ludzi.  W tej chwili najliczniejsze PSL ma ok. 160 tys. członków, a PiS i PO mają po 50-60 tys.  Dla porównania w latach trzydziestych Stronnictwo Narodowe miało ponad 700 tys.  Poseł, czy senator nie powinien być nim dłużej niż dwie kadencje pod rząd.  Wymusiłoby to wymianę kadr.

  Nie jestem w pełni przekonana do JOW, ale one przynajmniej silniej związałyby posłów i senatorów z wyborcami.  Jest to przy tym system bardziej zrozumiały dla wszystkich.  Główny problem polega przecież na przekonaniu społeczeństwa, że wybory są czymś ważnym i mogą zmienić jego los.  Należy ograniczyć reklamy wyborcze, podobnie jak we Francji.  Można to też osiagnąć przez skąpe wydzielanie funduszy na kampanie.

  Trzeba zauważyć, iż w tej chwili struktury głównych partii sa skostniałe i zbiurokratyzowane, kompletnie niezdolne do podejmowania nowych wyzwań.  Wystarczy sobie przypomnieć, jaki z trudem ukrywany popłoch wzbudził w aparacie PiS nagły napływ nowych członków po tragedii smoleńskiej.  W innych partiach jest chyba jeszcze gorzej.  Na marazm w PSL skarżył się niedawno Janusz Piechociński w wywiadzie dla "Rzeczypospolitej" /PlusMinus 15-16.01/.  Gdzie indziej nie jest lepiej.

  Dobrze jest sobie przypomnieć, że bolszewicy w Rosji nie mieli początkowo nawet 4% poparcia, a NSDAP w Niemczech mieściła się kiedyś w jednej piwiarni.  Gdy główne siły polityczne zdegenerują się kompletnie, to mała grupka fanatyków może łatwo zdobyc pełnię władzy.  Zapobiec takiemu niebezpieczeństwu mogą tylko istotne reformy calego systemu politycznego.