Wstrzemięźliwość . . . w 2011 r.
rekontra, pt., 31/12/2010 - 18:03
„Zachować wstrzemięźliwość. Pamiętać o „faktach prasowych”, o zmyśleniach podawanych, jako cytaty, oraz o poprawnym logicznym wnioskowaniu. Pranie mózgu to trzy „d”. Debilitation, czyli ...”
Po stokroć zalecam wstrzemięźliwość i jeszcze raz wstrzemięźliwość. Życzę jej Czytelnikom w nadchodzącym roku.
Ograniczyć obcowanie - z każdym mainstreamem. Do możliwych granic.
Jestem świeżo po lekturze „Kordiana” Juliusza Słowackiego. Oto bezpośrednia i jedyna korzyść z dwukrotnego obejrzenia Drugiego Śniadania Mistrzów, w którym to programie mistrz Olbrychski wypowiedział swoje słynne już zdanie, o rozterkach Jaruzelskiego wprowadzającego stan wojenny: „„no no, ale to jest no tak jak można mówić, Prezes, prawda, w Kordianie Słowackiego”.
Stwierdzam kategorycznie. Olbrychski poznał „Kordiana” z niechlujnej inscenizacji albo też, zaimprowizował sobie od rzeczy. Jednym tchem dodaję: miał i ma do tego prawo. Ale z drugiej strony, czy śniadanie to teleturniej? Czy nie można zachować się wstrzemięźliwie i powiedzieć: nie wiem, mam zbyt małą wiedzę na ten temat, a osobista sympatia do Jaruzelskiego mąci mój osąd?
Zastanawiającym natomiast jest, że pozostali mistrzowie, aktorzy młodzieżowcy Wojciech Pszoniak oraz Andrzej Grabowski, którzy zapewne nie jeden raz mieli do czynienia z „Kordianem” nawet nie zmarszczyli jednej brwi, nie zadumali się z mądrymi minami, nie wyrazili odmiennego zdania, nie zająknęli się nawet półsłowem. Nie powiedzieli: Litości Danielu, nie osłabiaj nas. Dwójka dziennikarzy, była również nieobecna rozumem, w tym Marcin Meller - kształcony historyk.
Olbrychski ma trochę racji mówiąc: „można grać Prezesa jako rzecz negatywną, ale można grać Prezesa jako postać …”, ale co ma piernik do wiatraka? Co ma wspólnego dylemat z „Kordiana” z dylematem Jaruzelskiego? A Prezes Słowackiego miał jakikolwiek dylemat?
Kilkadziesiąt lat temu, już w liceum uczono logiki, zresztą z doskonałego podręcznika Kazimierza Ajdukiewicza. Dzisiaj logiki – zresztą jak wielu innych rzeczy też - się nie uczy, dzisiaj się przygotowuje do zdania egzaminu z logiki i to dopiero na studiach. Dzisiaj uczniowie i studenci przygotowują się do zaliczeń i egzaminów, na naukę zwyczajnie nie mają już czasu.
I weźmy taki „dylemat”. Dwa zdania warunkowe i przesłanka w postaci alternatywy. Alternatywa: dziennikarz mówi to, z czym się zgadza, albo to, z czym się nie zgadza. Albo też: omija prawdę świadomie lub czyni to nieświadomie. Przesłanki w formie implikacji - jeżeli mówi ….
Można się zabawić we wnioskowanie. Jeżeli jest to dylemat konstrukcyjny prosty, to wnioskujemy - nie oglądać telewizji, iść na spacer. Po prostu wstrzemięźliwość.
Rzucam Monikę Olejnik – z końcem roku. W ogóle, jeżeli chodzi o jej osobę, to zalecam maksymalną wstrzemięźliwość. Rzucić okiem na buty, a drugim spojrzeniem odnotować - uśmiecha się, czy też niekontrolowany grymas zniekształcił jej uśmiech.
Olejnik śniadającej w niedzielę nie słucham od ponad pól roku, a teraz definitywnie rzucam jej „kropką nad i”. Dlaczego? Oprócz notorycznych (wkurzających mówi sąsiadka) objawów stronniczości, a także stanu chronicznego - braku „kropek”, dochodzi przyczyna zasadnicza: redaktorka nie zadaje narzucających się pytań. Ile można czekać?
W grudniu widziałem ją zaledwie kilka razy. I natknąłem się na nią w ostatnie kolejne dwa dni – wkładała do głów widzów narrację katastrofy smoleńskiej. Przedwczoraj gościła (gościła – właściwe słowo) szefa komisji wypadków lotniczych Edmunda Klicha, a wczoraj nader uprzejmie rozmawiała z pułkownikiem Piotrem Łukaszewiczem. Zasłuchana Olejnik wchłaniała wszystko jak leci.
Klich przyznał, że w raporcie nie ma prawie mowy o odpowiedzialności strony rosyjskiej – a przecież już wszyscy wiedzą, że samolot rządowy był „na kursie i na ścieżce”. Redaktor Olejnik wypadła bardzo blado.
Dzisiaj przeczytałem o zdumiewających słowach Klicha, że nie zajmuje się wyjaśnianiem katastrofy, a jest tylko akredytowanym przy MAK (SIC). Narzucające się pytanie: to, co robił przez minione osiem miesięcy pułkownik Klich?
Co z jego medialną aktywnością? I pytanie - „ilu pan udzielił wywiadów od kwietnia do końca roku” - z dokładnością do dziesięciu?
Aż się prosiło poinformować widzów ile też razy ekspert Klich gościł w studiu „kropki nad i”.
Chciałoby się zapytać eksperta, ile sprzecznych ze sobą tez wygłosił przez te prawie dziewięć miesięcy? W kwietniu obowiązywała jego teza A, w maju tezy B oraz C, w sierpniu wygłaszał tezę K oraz zaprzeczał swojej tezie majowej B, a w lipcu nie C i kategoryczne D, a w grudniu … informuje, że nie zajmuję się wyjaśnianiem przyczyn katastrofy.
Jaką dodatkową wiedzą dysponuje pułkownik Łukaszewicz obciążający winą pilotów? To jest ten dyżurny ekspert „kropki nad i” który podczas październikowej wizyty u Olejnik twierdził, ze „kabina zamieniła się w salę konferencyjną”.
A co ze stenogramami? A gdzie podziali się słynni lądujący „debeściacy” – słowa ponoć wydobyte z taśmy. Dlaczego Olejnik w czasie rozmowy posługiwała się drugo i trzeciorzędnymi informacjami – a nie pytała o sprawy zasadnicze? Czy Łukaszewicz rozwija swoje teorie w oparciu o wiedzę z dopiero co wydanych książek?
Przez dłuższy czas śledziłem bardzo uważnie to, co się mówi i co się dzieje. Czytałem prawie wszystko, a na swoim blogu dokonałem kilkudziesięciu wpisów, lecz od kilku miesięcy tylko czekam. Czekam na fakty, czekam na odczyty urządzeń pokładowych, czekam chociażby na drugą „krakowską” wersję stenogramu.
Czy ktoś pamięta, że w lipcu informowano o odczytaniu kilkunastu nowych słów? W sierpniu media donosiły, że zapis rozmów z kokpitu Tu-154 jest niemal gotowy. Oficjalnie (usta prokuratorów są jak najbardziej oficjalne) informowano opinię publiczną, że prace ukończone zostaną na „przestrzeni września i października”. Październik miał być pewniejszą datą – mówił Andrzej Seremet. I co? Eksperci z krakowskiego Instytutu mieli wydać opinię, czy taśma, którą badają nie była montowana. Mamy koniec grudnia.
Chciałbym wiedzieć, czy stwierdzono – a rozważam czysto hipotetycznie - że w dwudziestej minucie nagrania taśma nie zacięła się na kilka sekund? I jeszcze raz? I może kolejny – na sekundę? Największa tragedia od czasu wojny, tragedia narodowa, a społeczeństwo odcięte jest od podstawowych informacji informacji.
Tymczasem, w eter poszły nie tylko słowa o „debeściakach” i „oczywistej” presji. Media przez dłuższy wnikliwie rozkładały na czynniki słowa: "Jak nie wyląduję (wylądujemy), to mnie zabiją (zabije)", a według Wyborczej słowa dowódcy tupolewa brzmiały: „Jeśli nie wyląduję, będę miał przechlapane (przewalone)". I co? Nawet nie wiemy, w której minucie takie słowa padły i czy w ogóle zostały zarejestrowane.
Za to już wiemy, że prezydent się na samolot nie spóźnił. Współorganizujący lot Tomasz Szczegielniak z Kancelarii Prezydenta powiedział, że nie było opóźnienia w wylocie rządowego samolotu Tu-154. Logiczny wniosek? Upadają wszystkie konstrukcje (w Wyborczej były to wielopiętrowe konstrukcje) oparte na przesłance – pośpiech i spóźnienie. Już w kwietniu spekulowano i insynuowano, dlaczego samolot wyleciał opóźniony. A w październiku Jarosław Kurski w tekście „Trzynaście kostek domina” pisał „Ustawiamy jedne za drugą - trzynaście kostek domina, które przewracają się jedna na drugą”. Jeżeli wyjmiemy pośpiech i spóźnienie, to co się stanie z kostkami Kurskiego?
A więc moje życzenia noworoczne na rok 2011. Zachować wstrzemięźliwość. Pamiętać o „faktach prasowych”, o zmyśleniach podawanych, jako cytaty, oraz o poprawnym logicznym wnioskowaniu (nie ukrywam, że piję do Krzysztofa leskiego).
Pranie mózgu to trzy „d”. Debilitation, czyli ogłupienie – poprzez izolowanie od rzeczywistości, podsuwanie rzeczywistości medialnej i przede wszystkim od informacji. Drugie „d” to dread - utrzymanie w strachu i poczuciu beznadziei i trzecie „d” to depedency - poczucie uzależnienia, co ma skutkować uległością i posłuszeństwem. Medialne pranie mózgu – czyli medialna narracja. Antidotum?
Wstrzemięźliwość.
Niech Salon 24, Niezaleznapl, Blogmedia24, Niepoprawnipl oraz POLIS MPC będą odtrutką, źródłem myślenia na własny rachunek, inspiracją. Blogerem życzę odważnego stawiania pytań i formułowania tez na własną odpowiedzialność.
A rok 2011. niech będzie rokiem wstrzemięźliwości.
Czytelnikom życzę, co tydzień lektury Warszawskiej Gazety, Gazety Polskiej, Naszego Dziennika, gdzie prawda stoi na nogach, i gdzie wartości są Wartościami.
Gdzie narracja nie jest postawiona na głowie jak u sekciarzy z Czerskiej, i przyjmuje kształt „legendy” (od legendowania), gdzie prawda nie leży (nie jest wyłożona) jak … w mainstreamie.
Tekst opublikowany w Nr. 52 Warszawskiej Gazety
Ps.
Wszystkim, którzy do mnie zaglądają, którzy czytają
Wszystkim
Spełnienia oczekiwań, planów, marzeń i Pamięci
O tym co najważniejsze
- rekontra - blog
- Zaloguj się, by odpowiadać
Etykietowanie:
2 komentarze
1. @rekontra
"Spełnienia oczekiwań, planów, marzeń i Pamięci o tym co najważniejsze"
Wzajemnie. Skupiajmy sie na tym, co najwazniejsze, nie dajmy się wodzić na pasku funkcjonariuszy mediów, speców od propagandy.
Dla nas wszystkich, żebyśmy pamiętali o tym, co najważniejsze, o Polsce.
Maryla
------------------------------------------------------
Stowarzyszenie Blogmedia24.pl
2. Marylo
Wszystkiego najlepszego dla Ciebie i wszystkich którzy tak wiele wkładają w Blogmedia
same serdeczności :))
ps. nie obchodzę Nowego Roku, jeszcze nie czas
Twoich współpracowników - bardzo szeroko rpzumianych
rekontra