Jarosław Kaczyński, prezes Prawa
i Sprawiedliwości, wpadł we wściekłość, gdy dowiedział się, że minister
skarbu Andrzej Mikosz spotyka się z przedstawicielami holenderskiego
Eureko i usiłuje ugodowo rozwiązać konflikt z inwestorem chcącym
za bezcen przejąć kontrolę nad grupą PZU, największym polskim
ubezpieczycielem. Ernst Jansen potwierdził nam informację
o "kurtuazyjnym" spotkaniu, do którego doszło w Warszawie 8 listopada.
Według naszych informatorów, minister skarbu miał prowadzić na ten temat
rozmowy także 15 listopada w Londynie; przypadkiem (?) w tym samym
czasie przebywał tam prezes PZU Cezary Stypułkowski i prezes Banku
Millennium Bogusław Kott (Stypułkowski i Mikosz zaprzeczyli naszym
informacjom, Kott odmówił komentarza). Wcześniej liderzy PiS
zapowiadali, że - tak jak zaleciła w raporcie końcowym sejmowa komisja
śledcza ds. PZU - skarb państwa wystąpi do sądu o stwierdzenie
nieważności umowy prywatyzacyjnej PZU z 5 listopada 1999 r., pozbawiając
tym samym Eureko posiadanych przez nie 30,91 proc. akcji PZU
i możliwości wysuwania dalszych roszczeń. Tymczasem szef resortu skarbu
w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza w niedawnym wywiadzie dla "Gazety
Wyborczej" zapowiedział, że "jego zadaniem jako prawnika i ministra
skarbu państwa jest podejmowanie decyzji w interesie państwa polskiego
i jego obywateli, a nie realizowanie jakichkolwiek postulatów
politycznych" i usiłuje się ułożyć z Eureko podobnie jak poprzedni rząd
SLD Marka Belki. Mimo że oddanie Eureko jeszcze 21 proc. akcji PZU,
czyli kontroli nad grupą finansową o aktywach wartych około 40 mld zł,
na warunkach określonych w umowach z lat 1999-2001 jest ostatnią rzeczą,
która leżałaby w interesie Polski i nas, podatników.
Co w rządzie
robi minister, który stoi w opozycji do partii ów rząd tworzącej? Jak
ustalił "Wprost", Jarosław Kaczyński mógł nie wiedzieć o tym, że Mikosz
od kwietnia 2000 r. do listopada 2002 r. pracował w kancelarii
prawniczej Weil, Gotshal & Manges, która jako podwykonawca doradcy
resortu skarbu, banku ABN Amro, doradzała wtedy minister skarbu
w rządzie AWS Aldonie Kameli-Sowińskiej przy prywatyzacji PZU. Biuro
prasowe Ministerstwa Skarbu nie widzi konfliktu interesów,
bo "przedmiotem pracy ministra Mikosza w kancelarii Weil, Gotshal &
Manges w projekcie PZU było rozwiązanie problemu "nadpodaży" akcji
pracowniczych w czasie okresu stabilizacji kursu". Nie ulega jednak
wątpliwości, że nazwisko Mikosza figuruje również jako biorącego udział
w pracach nad zawartymi przez ówczesny rząd umowami dodatkowymi z Eureko
z kwietnia i października 2001 r. Zrealizowanie tych umów oznaczałoby
oddanie Eureko kontroli nad PZU na skrajnie niekorzystnych dla nas
warunkach. Minister skarbu powinien dziś rozważyć wystąpienie
o odszkodowanie m.in. od ABN Amro i jego podwykonawcy Weil, Gotshal
& Manges. Raczej trudno przypuszczać, aby obecny szef resortu skarbu
chciał wystąpić z roszczeniami wobec swojego byłego pracodawcy.
Czy to przypadek, że w całym kraju nie znalazł się kandydat na ministra
skarbu, który nie pojawił się w tle jednej z największych afer III RP?
Dlaczego w sporze, jaki nasze państwo toczy z Eureko, podatników od lat
reprezentują prezesi, ministrowie, premierzy, a nawet prezydent,
działający w interesie zagranicznej korporacji?

Bieg po kasę
Od
1999 r. w sprzedaż PZU konsorcjum Eureko zaangażowali się najważniejsi
polscy politycy i urzędnicy. W przedziwnej sztafecie, która od sześciu
lat usiłuje dobiec do mety, czyli "dopchnąć" tę transakcję, najpierw
startowali Emil Wąsacz i Aldona Kamela-Sowińska, ministrowie skarbu
w rządzie Jerzego Buzka, odpowiedzialni za zawarcie z konsorcjum Eureko
i BIG Banku Gdańskiego (obecny Bank Millennium) umowy prywatyzacyjnej
PZU oraz aneksów do niej. Gdy jesienią 2001 r. władzę przejęła ekipa
Leszka Millera, niechętna holenderskiemu inwestorowi, pałeczkę przejął
prezydent Aleksander Kwaśniewski, wymuszając m.in. wybór związanego
z Pałacem Prezydenckim Cezarego Stypułkowskiego, poplecznika Eureko,
na prezesa PZU. W trzeciej zmianie wystartował zaufany człowiek
prezydenta, czyli Marek Belka. Jak ujawnił "Wprost", osiągnął on
mistrzostwo świata w braku skrupułów: od początku w sprawie PZU
występował w podwójnej roli, jednocześnie pracując dla doradców (ABN
Amro) pomagających przygotować fatalną umowę prywatyzacyjną, a także
dla członka konsorcjum, któremu sprzedano akcje PZU (BIG Bank Gdański)
i w końcu formalnie reprezentując sprzedającego, czyli polskie władze
(najpierw jako doradca ekonomiczny prezydenta, później jako premier).
Jedynie opór części posłów i powołanie sejmowej komisji śledczej
zapobiegły wówczas sfinalizowaniu umowy z Eureko. Do ostatniej zmiany
wystartował Andrzej Mikosz, obecny minister skarbu. Jeśli on
nie dobiegnie z pałeczką do mety, sześcioletnie wysiłki
polityczno-biznesowej kamaryli spełzną na niczym.

Powtórka z rozrywki
Mikosz
powtarza taktykę poprzedniego szefa resortu skarbu Jacka Sochy, który
najpierw publicznie twierdził, że pozew Eureko do sądu arbitrażowego
jest bezzasadny, aby później przedstawiać go posłom jako zagrożenie
dla stabilności finansów państwa i forsować ugodę. Mikosz tak jak Socha
wikła się w bezsensowny arbitraż z Eureko. W ubiegłym tygodniu złożył
do sądu w Brukseli odwołanie od niekorzystnego wyroku trybunału.
Tymczasem zmiana rządu była idealnym pretekstem do wycofania się
z arbitrażu. Polski arbiter prof. Jerzy Rajski wykazał to dobitnie
w tzw. zdaniu odrębnym. Stwierdził, że Eureko nie mogło się powoływać
na polsko-holenderski traktat o ochronie inwestycji, przewidujący
w wypadku sporów arbitraż, bo jego zaangażowanie w PZU nie spełnia
kryteriów inwestycji. "Trybunał odwołuje się do wykładni graniczącej
z manipulacją, niezgodnej z podstawowymi zasadami polskiego prawa"
- napisał prof. Rajski. Holendrzy powinni się więc procesować w Polsce.
Dlaczego zatem minister skarbu Andrzej Mikosz przedkłada odwołanie
do sądu w Brukseli nad wykonaniem polecenia komisji śledczej i złożeniem
wniosku o uznanie pierwszej umowy prywatyzacyjnej z 1999 r.
za nieważną? Jak głosi maksyma Milo Minderbindera, jednego z bohaterów
powieści "Paragraf 22", są interesy, na których wszyscy zarabiają.
W sprawie prywatyzacji PZU są to interesy tak dalece ponadpartyjne,
że "partia Eureko" jest reprezentowana w każdym układzie rządzącym,
niezależnie czy do władzy dochodzi lewica, czy prawica.

Kto komu zapłaci
Wiceprezes
Eureko Ernst Jansen przez "ugodę" z polskim skarbem państwa rozumie
sprzedaż jego firmie kolejnych 21 proc. akcji PZU za 2,1 mld zł (dziś
ten pakiet wart jest co najmniej trzykrotnie więcej) i wypłacenie jej
rekompensaty za rzekome szkody, jakie miała ponieść w związku
z niezrealizowaniem dodatkowych umów prywatyzacyjnych. "Nasz aktualny
szacunek szkód, oparty o analizy ekspertów, to 6 mld zł" - stwierdził
Jansen 22 listopada przed Sądem Rejonowym w Warszawie, gdzie Eureko
wniosło o ugodę ze skarbem państwa. Jak zawsze gdy Holendrzy nadymają
się i grożą nam roszczeniem odszkodowawczym, przychylne inwestorowi
media zaczynają straszyć Polaków. "Gazeta Wyborcza", "Rzeczpospolita"
i "Parkiet" licytują się, podając wysokość odszkodowania, jakie rzekomo
przyjdzie nam zapłacić, i przekonując polityków, że nie jest jeszcze
za późno, by dogadać się z Eureko, czyli de facto skapitulować. Bzdura!
Minister skarbu Andrzej Mikosz, gdyby tylko chciał działać w interesie
podatników, nie tylko nie zapłaciłby ani grosza odszkodowania,
ale jeszcze sam mógłby się domagać pieniędzy. Jak wskazuje raport
sejmowej komisji śledczej ds. PZU, umowa sprzedaży 30 proc. akcji
polskiego ubezpieczyciela z 5 listopada 1995 r. jest nieważna z mocy
prawa. Powtórzmy, minister skarbu nie musi - jak informowało błędnie
wiele gazet - unieważnić umowy i aneksów prywatyzacyjnych PZU.
Wystarczy, że wniesie do sądu o stwierdzenie jej nieważności. Jeśli sąd
orzeknie, że umowa z Eureko i BIG Bankiem Gdańskim z 5 listopada 1999 r.
była sprzeczna z ustawami albo miała na celu obejście ustaw (art. 58
kodeksu cywilnego), to jest ona nieważna ex tunc, czyli od chwili jej
zawarcia, a nie od chwili wydania takiego orzeczenia. Oznaczałoby to,
że w świetle prawa 30 proc. akcji PZU nigdy nie zmieniło właściciela,
a polski skarb państwa nie ma wobec Eureko żadnych zobowiązań.
Oczywiście, budżet musiałby zwrócić inwestorom (Eureko/BIG Bank Gdański)
co najmniej zapłacone przez nich za owe akcje 3 mld zł. Ale,
by przywrócić stan sprzed sześciu lat, oni musieliby m.in. oddać setki
milionów złotych pobranych z tytułu dywidendy wypłacanej akcjonariuszom
przez PZU (w ostatnich latach notuje 2-2,5 mld zł zysku netto rocznie).
Co więcej, jak zauważyła Ewa Kantor, posłanka Sejmu poprzedniej
kadencji, członek komisji śledczej ds. PZU, skarb państwa mógłby się
domagać zwrotu kosztów i wyrównania strat poniesionych w wyniku zawarcia
nieważnej umowy oraz w ciągu kilkuletniego sporu z Eureko od tych,
którzy odpowiadają za wpakowanie nas w to bagno: doradców z ABN Amro
oraz Weil, Gotshal & Manges (czyli także ministra skarbu Andrzeja
Mikosza), urzędników m.in. Ministerstwa Skarbu Państwa i Ministerstwa
Finansów.

Bieg z przeszkodami
Najważniejszą
przeszkodą w dotarciu "sztafety Eureko" do mety, czyli oddaniu
za bardzo niską cenę Holendrom kontroli nad PZU, jest śledztwo toczące
się w gdańskiej prokuraturze apelacyjnej. Z informacji, do których
dotarł "Wprost", wynika, że pod koniec października tego roku
prokuratura zwróciła się z wnioskiem o uchylenie tajemnicy bankowej
wobec członków zarządu Banku Handlowego SA - Citibanku oraz członków
zarządu Banku Millennium SA. Śledczy domagają się dokumentów właśnie
z okresu "pierwszej prywatyzacji". Zdaniem naszych informatorów, chcą
ustalić, skąd pochodziły pieniądze na zakup 30 proc. akcji PZU przez
konsorcjum Eureko i Banku Millenium (wówczas BIG Bank Gdański), a także
sprawdzić, czy nie towarzyszyły mu nieformalne prowizje (czytaj:
łapówki). - W pierwszym kwartale 2006 r. będą znane opinie biegłych,
które pozwolą podjąć decyzję o postawieniu zarzutów w sprawie
prywatyzacji PZU w 1999 r. - tłumaczy "Wprost" Janusz Kaczmarek,
prokurator krajowy, a wcześniej prokurator apelacyjny w Gdańsku.
Dowody
zgromadzone przez śledczych pogrążają przede wszystkim otocznie
prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Wskazują na to w swoich zeznaniach
m.in Leszek Miller junior, a także Piotr Majchrzak. Obaj pracowali
w TDA, funduszu, w którym PZU Życie ulokowało 225 mln zł. W TDA byli
zatrudnieni też przyszły premier Marek Belka i szef jego kancelarii
Sławomir Cytrycki. Syn byłego premiera ujawnił na przykład,
że za dymisją prezesa PZU Zdzisława Montkiewicza i nominacją
na to stanowisko Cezarego Stypułkowskiego stał prezydent Aleksander
Kwaśniewski, który naciskał w tej sprawie na premiera Millera.
Co więcej, tuż po wyborach w 2001 r. Kwaśniewski forsował kandydaturę
prezesa BIG Banku Gdańskiego Bogusława Kotta na stanowisko szefa PZU
- z taką propozycją wystąpił do premiera Millera minister skarbu Wiesław
Kaczmarek. Miller junior stwierdził także, że na wybór obecnego prezesa
PZU Cezarego Stypułkowskiego nastawało też Eureko. "Majstersztykiem był
wybór ABN Amro na doradcę prywatyzacyjnego, ponieważ przy założeniu
współpracy skarbu państwa z Eureko, fakcie, że pan Belka był i tu, i tu,
nie trzeba było robić więcej" - zeznał Piotr Majchrzak. Dzisiaj takim
"majstersztykiem" miała być nominacja Andrzeja Mikosza, który był i tu
- czyli przy przygotowywaniu sprzedaży PZU Eureko, i tu - czyli teraz
przy zawieraniu ugody.

PiSmaker
40-letni
Andrzej Mikosz to prawdziwy peacemaker (ang. "czyniący pokój"). Zdobył
uznanie, występując w obronie mniejszościowych akcjonariuszy, wywalczył
m.in. około 200 mln zł od Telekomunikacji Polskiej w sporze o portal
Wirtualna Polska. Ujawniony przez "Wprost" konflikt interesów nie jest
jedyną taką sprawą z udziałem Mikosza. W zeszłym tygodniu Platforma
Obywatelska zapowiedziała zgłoszenie wniosku o wotum nieufności wobec
Mikosza. Przetarg na kupno jeleniogórskiej Jelfy wygrała litewska firma
Sanitas, której doradzał przed objęciem urzędu Andrzej Mikosz. Sam
zainteresowany uważa, że nie ma konfliktu interesów, bo wycofał się "ze
wszystkich procesów decyzyjnych w sprawie Jelfy".

Eureko górą? jakie są kulisy rejterady rządu?

salon24.pl

https://www.salon24.pl › Blogi › hrabia Pim de Pim