Maria Fieldorf-Czarska, córka generała Augusta Emila Fieldorfa "Nila", najwierniejsza strażniczka jego pamięci i zasług, żołnierz Armii Krajowej, nie żyje. Odeszła wczoraj w południe, w swoim mieszkaniu w Gdańsku, po ciężkiej chorobie, świadomie oczekując śmierci. Wielka patriotka, osoba niespotykanej prawości i odwagi, prawdziwy wzór dla młodzieży. Czarująca, pełna osobistego uroku i kultury dama. Miała 85 lat.

Zawsze podkreślała, że jej prawdziwą Ojczyzną jest Polska Podziemna - szlachetna, bez kompromisów, bez uległości. Była pełna wiary, że po 1989 r. odradzający się kraj nawiąże do najlepszych tradycji II Rzeczypospolitej i dziedzictwa pokolenia "kamieni na szaniec". Niestety, jej wiara załamała się bardzo szybko, a probierzem intencji nowych władz stała się sprawa osądzenia sprawców mordu na generale "Nilu". W latach 90. było to jeszcze pokaźne grono, nie tylko osławiona Helena Brus-Wolińska. Niestety, w III RP, chronionej układem okrągłostołowym, pociągnięcie kogokolwiek do odpowiedzialności okazało się niemożliwe. Podejmowane wielokrotnie przez śp. Marię Fieldorf-Czarską próby postawienia przed sądem osób odpowiedzialnych za zabójstwo jej ojca napotykały na mur obojętności. Wyjątkiem była postawa prezydenta Lecha Kaczyńskiego, który w 2006 r. uhonorował pośmiertnie generała "Nila" najwyższym polskim odznaczeniem - Orderem Orła Białego (wnioskowi sprzeciwił się Władysław Bartoszewski).
Świętej pamięci Maria Fieldorf-Czarska urodziła się 20 marca 1925 r. w Wilnie. Tam uczęszczała do Szkoły Powszechnej Rodziny Wojskowej, a następnie do Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej. Maturę zdała na tajnych kompletach. W 1943 r. została zaprzysiężona jako łączniczka Armii Krajowej. Wzięła udział w akcji "Ostra Brama" jako sanitariuszka w szpitalu polowym w Kolonii Wileńskiej. Po przymusowej ekspatriacji w lipcu 1945 r. razem z matką Janiną Fieldorfową i siostrą Krystyną Ney zamieszkała na stałe w Łodzi. Podejmowała pracę w różnych państwowych instytucjach i jednocześnie studiowała na Wydziale Prawno-Administracyjnym Uniwersytetu Łódzkiego. W 1962 r. zamieszkała w Gdańsku.
Wzorem i największym autorytetem był dla Marii Fieldorf-Czarskiej ojciec - generał August Emil Fieldorf, jeden z najwspanialszych i najdzielniejszych przywódców Polskiego Państwa Podziemnego, dowódca Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej, naczelny komendant organizacji NIE, zamordowany przez komunistów.
W dniu wykonania wyroku na ojcu - 24 lutego 1953 r. - jego córka Maria była w więzieniu przy ul. Mokotowskiej, pytając o generała. Powiedziano jej, że nic się nie zmieniło... Wiadomość o śmierci gen. Fieldorfa nadeszła dopiero po miesiącu. Ciała nie wydano nigdy, jak ciała tylu innych bohaterów rzucone zostało przez oprawców do bezimiennego dołu.
Po haniebnym mordzie Maria Fieldorf-Czarska bez reszty zaangażowała się w sprawę "rehabilitacji" ojca, pragnęła, by Polacy zachowali pamięć o nim i jego zasługach. Mimo inwigilacji jej i całej rodziny przez UB/SB podejmowała wiele działań w celu wyjaśnienia okoliczności mordu na generale. Pamiętała o każdej rocznicy urodzin i śmierci ojca, zamawiając Msze Święte w jego intencji, spotykając się z młodzieżą ze szkół noszących imię bohatera.
Rozczarowana polską klasą polityczną, nie wyłączając prawej strony, pokładała nadzieję w młodzieży, wolnej od obciążeń przeszłości. - Życie jest piękne i fascynujące tylko wtedy, gdy się je poświęca pięknym i fascynującym ideałom, o które warto walczyć i za które warto czasem oddać życie - przekazywała swoje credo młodym. Wielką estymą darzyła Wyższą Szkołę Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu, którą m.in. odwiedziła w ubiegłym roku, a okazją było odsłonięcie popiersia generała "Nila". Zawsze dobrze mówiła o o. Tadeuszu Rydzyku, publicznie broniła dyrektora Radia Maryja przed atakami. Była wypróbowanym przyjacielem "Naszego Dziennika"; w lutym 2008 r. zwierzała się: "Marzy mi się Polska, której aparat sprawiedliwości jest czysty i godny najwyższego szacunku i zaufania. Tego rodzaju instytucja powinna być fundamentem państwa prawa. Chciałabym bardzo, abyśmy my, Polacy, wybierali sobie na autorytety osoby według własnego rozeznania, a nie opierali się na opinii podpowiadaczy". Ubolewała, że tak mało mamy niezależnych, prawdziwie polskich mediów, wspierała więc z całych sił te nieliczne enklawy wolnego słowa.
Świętej pamięci Maria Fieldorf-Czarska zostanie pochowana w symbolicznym grobie generała "Nila" na Powązkach Wojskowych w Warszawie.
Małgorzata Rutkowska

http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20101122&typ=po&id=po02.txt

M.Borawski/Nasz Dziennik

Dziś mija 3. rocznica śmierci Marii
Fieldorf-Czarskiej, córki generała „Nila”. Ta niezłomna w heroicznej
walce o prawdę kobieta dożyła 85 lat.

Maria Fieldorf zmarła 21 listopada 2010 roku w swoim mieszkaniu
w Gdańsku. Jej ojcem był gen. August Emil Fieldorf ps. „Nil”, szef
kierownictwa dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, który został
zamordowany przez komunistów w więzieniu mokotowskim w lutym 1953 roku.

Piotr Szubarczyk, goszcząc w audycji „Aktualności dnia” w Radiu
Maryja, podkreślił, że generał „Nil” był „najwyższym rangą spośród
tysięcy polskich oficerów i żołnierzy zamordowanych po wojnie w
majestacie bezprawia w ramach kontynuacji zbrodni katyńskiej”. Mówiąc o
Marii Fieldorf-Czarskiej podkreślił, że była osobą niezwykłą pod każdym
względem. – Typowa weredyczka. Nie znosiła kłamstwa, zwłaszcza takiego,
które ubiera się w piękne, bałamutne słowa. Źle znosiła zawsze wszelkie
eufemizmy, szczególnie wtedy, gdy odnosiły się one do zbrodniczego
systemu komunistycznego – powiedział publicysta.

Jak dodał, Maria Fieldorf-Czarska uważała sowiecki komunizm za
największą plagę, jaka spadła na ludzkość w XX wieku. Ponadto gość
„Aktualności dnia” wyjaśnił, że córka generała „Nila” była z natury
optymistką i ekstrawertyczką, chętnie nawiązującą kontakt z innymi
ludźmi. – Bardzo bolała nad zakłamaniem współczesnej historii. Nad
apologią komunizmu uprawianą przez współczesnych intelektualistów na
Zachodzie – dodał Piotr Szubarczyk.

Kiedy ojciec wyrokiem komunistycznego sądu został zamordowany,
Maria Fieldorf-Czarska została strażniczką jego pamięci. W walce o
odzyskanie honoru i czci swojego ojca wytrwała 57 lat.

Rozmówca Radia Maryja podkreślił, że starania o sprawiedliwe
osądzenie ostatnich, żyjących oprawców generała „Nila” nie były
powiązane z chęcią zemsty, lecz – jak dodał – z potrzeby ładu moralnego.

- Maria Fieldorf-Czarska uważała, że nieosądzone zbrodnie i
obecność wśród nas zidentyfikowanych, a nieukaranych funkcjonariuszy
policji politycznej, prokuratury, sądownictwa, aparatu partyjnego
winnych śmierci polskich patriotów ma fatalny wpływ na kondycję moralną
całego Narodu Polskiego i odbiera Polakom nadzieję na przyszłość, ucząc
ich cynizmu i rujnującej morale Narodu poprawności politycznej,
relatywizmu etycznego – zaznaczył publicysta.

Jak wyjaśnił gość audycji „Aktualności dnia”, córka gen.
Augusta Emila Fieldorfa uważała, że wojna choć uczyniła Polakom tyle
zła, to umocniła polskość i miłość do Ojczyzny. – Największej destrukcji
Narodu Polskiego Maria upatrywała nie w wojnie, ale w wieloletniej
kolaboracji z powojennym komunizmem sowieckim, który opierał się na
rujnującym ducha Narodu wszechogarniającym kłamstwie – dodał,
zaznaczając, że zmarła przed trzema laty córka generała „Nila” III RP
uważała za byt „nie w pełni niepodległy, raczej postsowiecki”.

Piotr Szubarczyk wyjaśnił, iż po katastrofie smoleńskiej Maria
Fieldorf-Czarska twierdziła, że „w stosunkach polsko-rosyjskich otwiera
się nowa przestrzeń kłamstwa, niedopowiedzenia, która przypomina
niestety wieloletnie kłamstwo katyńskie”.

Po śmierci prochy córki gen. „Nila” spoczęły pod płytą symbolicznego grobu jej ojca na wojskowych Powązkach w Warszawie. 

- Pamiętajmy o śp. Marii Fierdorf-Czarskiej, o jej przesłaniu
do młodzieży, do żołnierzy Wojska Polskiego. Takich osób nie godzi się
zapominać – zaapelował Piotr Szubarczyk, zachęcając do odwiedzania
symbolicznego grobu gen. Augusta Emila Fieldorfa i jednocześnie jego
córki Marii.

Maria Fieldorf-Czarska nie bała się śmierci. Czy
takie stwierdzenie nie jest zbyt zuchwałe? Ona sama się nad tym
zastanawiała. Kiedyś mi powiedziała: „Chrześcijanin powinien odczuwać
bojaźń przed śmiercią, a ja – kiedy o tym myślę – odczuwam raczej jakiś
błogi spokój. Myślisz, że to grzech?”. Potem, patrząc mi uważnie w oczy,
pytała jeszcze: „Czy ty wierzysz szczerze w świętych obcowanie? Bo dla
mnie to jest najważniejsze. Ja cały czas odczuwam obecność moich
bliskich – ojca, mamy, siostry. Modlę się za nich, ale czuję, że oni się
za mną też wstawiają. Nieraz tego doświadczyłam w życiu. Nigdy nie
jestem sama z moimi troskami. I dlatego moment śmierci wyobrażam sobie
jako moment spotkania.

A przecież każde spotkanie jest darem, jest radosne, więc czego tu się bać!”.
Radość
na myśl o spotkaniu związana była także z niepokojem i z dociekliwością
pani Marii, dotyczącymi okoliczności udręczenia przez zbrodniarzy jej
ojca i dokładnych okoliczności jego śmierci. Nasłuchała się różnych
wersji na ten temat: że był przed śmiercią bity, upokarzany – jako
symbol znienawidzonych przez bolszewików wartości, jako symbol Polski
„sanacyjnej”, „reakcyjnej”. „Jak się spotkamy, to się wszystkiego
dowiem”. Na tym zwykle kończyła swoje rozważania, ale przy następnych
odwiedzinach temat znów wracał. Widać było, że szuka u przyjaciół
potwierdzenia dla swych dociekań.

Pragnienie ładu

Walczyła do końca o ukaranie ostatnich żyjących oprawców generała
„Nila”, ale nie było w tym chęci zemsty. Te starania wynikały raczej z
poczucia sprawiedliwości, które nosiła w sobie. Uważała, że
pozostawianie takich zbrodni bez symbolicznej choćby kary to grzech
zaniechania, niedbalstwa, który wpływa demoralizująco na ludzi, bo
odbiera im wiarę w elementarną sprawiedliwość. To kpina z majestatu
Rzeczypospolitej, w obronie której umierali „Nil”, „Łupaszko”, „Zapora”,
„Inka” i tysiące innych, najwierniejszych żołnierzy Polski „wolnej i
czystej jak łza”. Zachwyciła się kiedyś tymi słowami z pieśni 5.
Wileńskiej Brygady AK.
O wiele ważniejszą sprawą niż ukaranie
ostatnich zbrodniarzy było dla niej to, co odchodzące pokolenie Armii
Krajowej pozostawi polskiej młodzieży jako przesłanie, testament do
wypełnienia przez młodych. Kiedy nasz wspólny przyjaciel, Ireneusz
Kaczmarek z Sopotu, wymyślił Sztafetę Pokoleń, Maria była mu bardzo
wdzięczna. Sztafeta polegała na spotkaniach ostatnich żołnierzy AK z
młodzieżą w szkołach i symbolicznych aktach przekazania idei wierności
Bogu i Ojczyźnie, która powinna spajać wszystkie pokolenia Polaków.
Maria sama uczestniczyła w kilku takich spotkaniach – w Gdańsku, na
Kaszubach i w Krakowie. Kiedyś byliśmy razem na Kaszubach, w gimnazjum w
Luzinie pod Wejherowem. Miałem dla młodzieży prelekcję, w trakcie
której przyszła mi do głowy szczęśliwa myśl. Poprosiłem wszystkich o
powstanie. Żeby uczniowie rozumieli, czym była przysięga Armii Krajowej,
jaka była jej moc, poprosiłem, by przymknęli oczy i powtarzali za mną
słowa tej przysięgi. Wrażenie było ogromne, wszyscy byli bardzo
wzruszeni, a po ostatnich słowach zapadła cisza. Po spotkaniu Maria
poprosiła mnie, bym to powtarzał na spotkaniach z młodzieżą. Robię to
często.

Gdy w Krakowie powstawała jednostka sił specjalnych o kryptonimie
„Nil”, Maria została zaproszona na uroczystości. Towarzyszyłem jej
wówczas. Bardzo starannie się przygotowywała. Czuła, że jej życie
dobiega końca, a dla żołnierzy każde słowo córki „Nila” będzie miało
znaczenie. Oprócz uroczystości w jednostce czekało ją jeszcze spotkanie z
uczniami szkoły średniej. Maria postanowiła przygotować dwa przesłania
do młodych Polaków – osobno do szkolnych nastolatków i do żołnierzy. To
były dwie grupy, na których szczególnie jej zależało.

Podziękowanie i zobowiązanie

Poprosiliśmy znanego krakowskiego aktora Wojciecha Habelę, by podczas
uroczystości w jednostce przeczytał przesłanie Marii do żołnierzy.
Zrobił to wyjątkowo pięknie, wszyscy uważnie słuchali. Maria przemawiała
w tym przesłaniu do żołnierzy niczym prawdziwy dowódca. Miałem
wrażenie, że mówi to wszystko w imieniu swego ojca:
„Pierwszą po Bogu
miłością jest miłość do własnej Ojczyzny. Podkreślał to także
wielokrotnie Prymas Tysiąclecia Stefan kardynał Wyszyński. Do Was to
mówił, oficerowie i żołnierze Wojska Polskiego. Wiedział, że Polska
doczeka takich czasów, kiedy Wojsko Polskie będzie się mogło odwołać do
swojej szlachetnej dewizy: Bóg – Honor – Ojczyzna. Źródłem mocy jest
bowiem sam Bóg – pod warunkiem że ta moc służy dobrej sprawie – świętej
Sprawie, jak mówili Polacy czasu wojny o niepodległości kraju. […]
Odmowa współpracy z wrogiem – bez względu na konsekwencje – to był honor
mego Ojca. A kto obroni dziś, jeśli nie Wy, dobre imię tych, których
nazwano »żołnierzami wyklętymi«? Oficerowie i żołnierze Wojska
Polskiego, przyszłość Polski od Was zależy. Od Waszej cnoty żołnierskiej
i od Waszej mądrości. Każdy musi »znaleźć swoje Westerplatte«, z
którego nie wolno zdezerterować – by odwołać się do nauki Jana Pawła
II”.

Co możecie zrobić?

W przesłaniu do młodzieży skupiła się na obowiązkach i powinnościach.
„Czy zastanawiacie się czasem, co dobrego możecie zrobić nie tylko dla
siebie, nie tylko dla bliskich – ale także dla swojej Ojczyzny? Całe
moje życie podpowiada mi, że ten, kto służy Ojczyźnie, służy także sobie
samemu, bo wielkie idee wyzwalają w człowieku wielkie siły, radość
życia, energię i szlachetność, przybliżają go do Boga […]. Co możecie
więc zrobić dla Polski? Możecie wiele i nie musicie już, jak pokolenia
przed Wami, rzucać »swój życia los na stos«.

Wasza pokoleniowa misja to przede wszystkim nauka i doskonalenie się w
różnych dziedzinach wiedzy i umiejętności. Polska potrzebuje obywateli
światłych, prawych i kochających swój Kraj. Polska potrzebuje ludzi idei
i wartości, gotowych tych idei i wartości bronić. Polska potrzebuje
obywateli świadomych historii swego narodu i swego państwa, potrafiących
bronić swoich bohaterów przed oszczercami i pokazywać ich innym
narodom. Wierzę, że będziecie godnymi następcami naszego pokolenia,
pokolenia Armii Krajowej, które już powoli odchodzi. Wam, młodzi Polacy,
powierzamy Polskę, Ojczyznę naszą i Waszą. Niech Pan Bóg ma Was w
swojej opiece”.

***
Fragmenty przesłania do żołnierzy wybrzmią pięknie rok później
w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie, po Mszy św. żałobnej.
Żegnaliśmy Marię na zawsze. Odchodziła w pokoju, na wymarzone spotkanie z
ojcem. Pan Bóg zaoszczędził jej cierpień. I pozwolił jej spisać przed
śmiercią ten szczególny testament, który niech idzie do młodych ludzi
jak sztandar w pochodzie przez życie. l

Według historyków, między rokiem 1945 a 1954 zapadło w Polsce ok. 7 tys. wyroków śmierci, z czego większość została wykonana.

We wczorajszej uroczystości wzięli udział przedstawiciele wojska,
wielu weteranów i kombatantów, byłych więźniów politycznych na czele z
prezesem Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego Jadwigą
Obrębalską oraz szefem Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób
Represjonowanych, ministrem Janem Stanisławem Ciechanowskim.

Na pamiątkowej tablicy widnieje inskrypcja: „Więźniom politycznym,
członkom organizacji niepodległościowych, pomordowanym, straconym,
cierpiącym w lochach Urzędu Bezpieczeństwa, w kazamatach NKWD,
Informacji Wojskowej i innych. 1944-1956. Związek Więźniów Politycznych
Okresu Stalinowskiego. Koleżanki i koledzy, współuczestnicy walki i celi
więziennej”.

To efekt starań żyjących świadków tamtych dramatycznych wydarzeń, dla
upamiętnienia niezłomnej postawy żołnierzy. – Dobry Pan Bóg dał, żeśmy
doczekali tego momentu, iż dzisiaj możemy poświęcić tutaj tę tablicę.
Ona będzie widoczna i będzie świadczyła o nas – mówiła Jadwiga
Obrębalska.

Zwracając się do byłych więźniów politycznych, Jan Stanisław
Ciechanowski stwierdził, że każda godzina ich pobytu w więzieniach
dyktatury i więzieniach stalinowskich nie była przypadkowa. – Bo oni
doskonale wiedzieli, kto im zagraża, doskonale wiedzieli, że jako
dyktatura muszą ludzi, którzy myślą inaczej, zamykać, bo inaczej byłaby
to dyktatura nieskuteczna, a tak im kazali ze Wschodu – powiedział
minister. Dodał, że tysiące młodych dziewczyn i chłopców zamykanych pod
koniec wojny i po jej zakończeniu w więzieniach komunistycznych stanowi
niezwykle ważny rozdział naszej pamięci o tym, co było. – Państwa
zamykali, bo albo zrobiliście coś, co było przeciwko tym nowym
porządkom, albo zamierzaliście to zrobić. Bo dyktatury wsadzają nie
tylko za czyny popełnione, ale też potencjalnych wrogów, którzy mogą im
zagrozić. I gdzie oni wszyscy teraz są, ci, którzy was bili, zamykali?
Jaka pamięć o nich zostanie? – pytał minister. Ciechanowski podkreślił,
że pamięć o tych, którzy w tych więzieniach ponieśli śmierć, w Narodzie
Polskim nigdy nie zaginie.