Czy Białoruś jest bardziej suwerenna niż Polska?

  Tytułowe pytanie postawiono zaraz po tragedii smoleńskiej, gdy porównano służalczość polskiego  rządu wobec Rosjan i przekazanie całego śledztwa w ich ręce, z postawą władz białoruskich przy badaniu przyczyn katastrofy białoruskiego myśliwca, do której doszło w zeszłym roku na terenie Polski.  Białorusini przejęli natychmiast dochodzenie w tej sprawie, zabezpieczyli wszelkie dowody i działali zupełnie samodzielnie.  Kontrast z postawą Polakow byl uderzający.

  Coraz częściej okazuje sie obecnie, że także w dziedzinie gospodarki i polityki są powody do podnoszenia tej kwestii.  Przyjrzyjmy się pokrótce ewolucji sytuacji na Białorusi.  W lipcu 1994 r. prezydentem tego kraju został Aleksander Łukaszenka, były członek KPZR i dyrektor sowchozu /ichni PGR/, który wkrótce zaprowadził tam rządy autorytarne, a w istocie dyktatorskie.  Do władzy doszedł jednak wygrywając demokratyczne wybory.  Nastepne kadencje uzyskiwał już uciekając się do fałszerstw, choć być może niepotrzebnie, gdyż wydaje się, iż 50-60% Białorusinów wciąż go popiera.  Oskarżany jest też o zlecanie morderstw politycznych.

  W latach 90-tych był on gorącym przeciwnikiem niepodległości Białorusi.  W roku 1991 jako jedyny głosował przeciw ratyfikacji układu białowieskiego rozwiązującego Związek Sowiecki.  W roku 1997 wspólnie z Jelcynem utworzył ZBiR, czyli związek Białorusi i Rosji, a w 1999 podpisał umowę o powstaniu jednolitego państwa Białorusi i Rosji.  Popierał Serbię i Miłoszevicia a także proponował przyłączenie Jugosławii do ZBiR-u.

  Wszystko zmieniło się gdy na Kremlu doszedł do władzy Putin, który chciał zaproponować Łukaszence stanowisko gubernatora Białorusi, zamienionej w zwykłą rosyjską gubernię.  To było nie do przyjęcia dla Łukaszenki i w roku 2002 rozpoczął się konflikt rosyjsko-białoruski trwający z przerwami do dzisiaj.  Początkowo wydawał się on nieco dęty i przypominał opisywane w raporcie Golicyna sztuczne "rozłamy" w bloku komunistycznym, wykorzystywane dla oszukiwania Zachodu.  Tak na przykład w latach 2003-2007 Białoruś korzystała z bardzo taniego gazu rosyjskiego, co pozwalało jej uzyskiwać wzrost gospodarczy 8-9% w skali rocznej.  W 2007 Rosja znacznie podwyższyła ceny gazu i Białoruś zaczęła sie zwracać w stronę UE.  Jesienią 2008 kontakty zostały wznowione, a w kwietniu 2009 Łukaszenka udał się z wizytą do Włoch, gdzie spotkał się z papieżem i Berlusconim.  W marcu 2009 zawieszono sankcje wizowe wobec władz Białorusi.

  Stosunki z Moskwa stale się pogarszały na skutek nieustannych targów o cenę ropy i gazu oraz opłat za tranzyt tych surowców.  Rosja odcięła w końcu dostawy ropy naftowej i zażądała natychmiastowej spłaty długu Białorusi, licząc na przejęcie części jej majatku trwałego.  Tu jednak spotkała Rosję niemiła niespodzianka.  Oto jak piszą Jerzy Lichtarowicz i Radosław Pyffel w artykule "Inwestycje Pekinu" w najnowszym nunerze "Najwyższego Czasu",  Białoruś zwróciła sie ku Wenezueli i Chinom.  Chavez zapewnił dostawy ropy naftowej, zaś Chiny wypłaciły 1,5 mld dolarów w okresie od 2008 do 2009 roku, a w czerwcu bieżącego roku uzgodniono przyznanie dalszych 5 mld dolarow chińskiego kredytu i rozpoczęcie chińskich inwestycji na Białorusi na kwote 10 mld dolarów.  Ma być zrealizowane 89 projektów, w tym 30 w energetyce.  26.07 Łukaszenka wydał dekret mówiacy o tym, że chińskie przedsiębiorstwa mogą zaczynać inwestycje w energetyce w systemie bez przetargowym.  Warto przypomnieć, że w roku 2005 Białoruś i Chiny podpisały porozumienie o strategicznym partnerstwie.

  To wszystko nie mogło podobać się Moskwie, zwłaszcza, że w czerwcu tego roku Białoruś zdecydowała się na krok bez precedensu i po kolejnym sporze zakreciła po prostu kurek z gazem, uniemożliwiajac jego przesył.  Trwało to wprawdzie krótko, ale Moskwa musiala zgodzić sie na pewien kompromis.  Od tego czasu między  Rosja a Białorusią trwa swoista wojna informacyjna.  W tym samym numerze "Najwyższego czasu" opisuje ją Marek A. Koprowski w artykule "Łukaszenka jak Hitler".  Rosyjskie media demaskują różne ciemne sprawki białoruskiego dyktatora i porównują go do Hitlera, zaś białoruska telewizja udziela głosu Sakaszwilemu i Borysowi Niemcowowi, którzy zajadle krytykują Putina.  Niemcow pisze także o osobistej nienawiści Łukaszenki i Putina.  Twierdzi też, że Łukaszenka usamodzielnil się na tyle, że Moskwa nie może się już go pozbyć.

  Zauważmy więc, że choć z początku Łukaszenka był wrogiem niepodległości Białorusi, to obecnie stał się jej gwarantem.  W chwili obecnej ponad 50% Białorusinów jest przeciwnych integracji z Rosją, tylko 30% wciąż ją popiera, a  36% chciałoby integrować się z UE.  W ostatniej dekadzie polityka władz białoruskich prowadzi do coraz większej niezależności od sąsiadów.  W Polsce zaś zachodzi proces odwrotny.  Przystąpienie do UE spowodowało utratę suwerenności na rzecz tej organizacji i zwiekszyło zależnośc od Niemiec, zas nowy kontrakt gazowy, postawa polskich władz i ujawnienie się "stronnictwa moskiewskiego" powieksza uzależnienie od Moskwy.  Znakomicie ujął to Freeman pisząc, jakoby Merkel po otrzymaniu wiedomości o wyniku wyborów prezydenckich w Polsce wysłała do Putina depesze o tresci "Wasz prezydent, nasz premier".

  http://blog-of-freeman.blogspot.com/

 Tak więc Białoruś pod rzadami Łukaszenki może sie okazać bardziej suwerenna niz Polska.