Pojednanie polsko-ruskie pod flagą opuszczoną

. 

Czesław Miłosz nie jest bohaterem mojej politycznej bajki, ale trzeba przyznać, że miał przebłyski geniuszu nie tylko w twórczości literackiej. Te słowa noblisty („Inne abecadło”, Wyd. Literackie, Kraków 1998) przychodzą mi do głowy, kiedy czytam sprawozdania z ponad trzymiesięcznego śledztwa w sprawie tragedii smoleńskiej. Tyle samo czasu minęło również od dziękczynnych adresów wystosowanych do Rosji.

Adresów skierowanych bezpośrednio do braci Moskali, życzliwych władz w Smoleńsku i Moskwie, grzecznych milicjantów, wzruszonego Putina i współczujących pracowników jego ochrony.  W dziękczynieniach oraz apelach nie zapomniano również o państwie rosyjskim, szczerze współczujących rosyjskich mediach. Gwoli prawdy trzeba powiedzieć, że wymieniono także kierowców, prawosławnych duchownych, kwiaciarki i zwykłych mieszkańców Rosji.

Pamiętać należy koniecznie, że ta erupcja groteskowego zachwytu opublikowana została dwa dni po katastrofie tupolewa, 12 kwietnia, a zatem napisano te słowa dzień wcześniej, czyli niemal w dniu tragedii. Właśnie ta natychmiastowość reakcji, zasługująca wręcz na miano warunkowego odruchu oraz równie skwapliwe oddanie śledztwa premierowi rosyjskiemu przez premiera polskiego, dowodzi jak celna i aktualna jest obserwacja Czesława Miłosza. Co wiemy o śledztwie prowadzonym pod nadzorem premiera Putina po trzech miesiącach z górą od spontanicznego wybuchu pojednania ?

Wiemy na pewno, że żołnierze rosyjscy okradali zwłoki; że po kilkunastu dniach od katastrofy nawet teren nie został zabezpieczony; że rosyjskie władze ignorują wnioski polskiej prokuratury; że nie mamy protokołów sekcji zwłok ani wielu innych materiałów śledztwa ; że mamy tylko kopie nagrań z czarnych skrzynek, a wątpliwości przybywa, zamiast ubywać.

Dlatego właśnie, żeby nie obrażać narodu rosyjskiego, ja nazywam to ruskim, a nie rosyjskim śledztwem. Bo to jest ruski skądinąd znajomy proceder na podobieństwo rabowania zegarków i rowerów w czasie wojny, jak wypieranie się przez dziesiątki lat zbrodni katyńskiej, jak przyjaźń polsko-radziecka zapisana w naszej konstytucji. Jeśli ktoś nie widzi analogii i upiera się, że wszystko jest w porządku, nie ma zastrzeżeń do tak prowadzonego śledztwa, to znaczy, że o nim właśnie pisał Miłosz zacytowany przeze mnie na początku postu.

Dlatego tę samą wartość co owo śledztwo ma ogłoszenie niemal w dniu katastrofy deklaracji pojednania i to jest pojednanie polsko-ruskie, a nie polsko-rosyjskie. Bo to jest pojednanie zadeklarowane na zasadzie odruchu warunkowego, czyli obfitego ślinienia na bodziec kluczowy, co opisał rosyjski ( nie ruski!) noblista Pawłow. Chyba nie jest przypadkiem, że określenie  „pojednanie”  jest również semantycznie bardzo bliskie określeniu  „poddanie”. 

 Pojednanie polsko-ruskie w wykonaniu ludzi opisywanych przez Miłosza jest właśnie na zasadzie opuszczenia flagi; to jest rezygnacja, czyli opuszczenie rąk w geście uniżonego poddaństwa, to jest zachowanie feudalne na podobieństwo wasala wobec seniora.

To jest cały czas to pojednanie polsko-ruskie, które ćwiczyliśmy od roku 1945. Jak kto nie wierzy, niech sprawdzi, jakie kroki prawne poczyniła Rosja w kwestii uznania swojej odpowiedzialności za zbrodnię katyńską. To jest wiernopoddańcze pojednanie ludzi bardzo przywiązanych do spadkobiercy swojego dawnego idola.

http://wyborcza.pl/1,86117,7760672,Dziekujemy_wam__bracia_Moskale.html

http://tygodnik.onet.pl/30,0,44315,artykul.html