Zgorszenie dla wiernych KI "Capino" i jego "wierni"popatrzcie, zgroza...

Wprawdzie odpowiadając na pytanie słuchacza: czy będzie wojna - Radio
Erewań ponad wszelka wątpliwość stwierdziło, że wojny nie będzie – ale
czy to można dzisiaj wierzyć mediom? Jasne, że nie można, bo jakże tu im
wierzyć, kiedy tam konfident na konfidencie siedzi i konfidentem
pogania? Inna rzecz, że Radio Erewań wprawdzie wykluczyło wojnę, ale
jednocześnie wyjaśniło, że nastanie taka walka o pokój, że nie zostanie
nawet kamień na kamieniu. Toteż dzisiaj nie ma wojen i nawet w Syrii, z
której uchodzą uchodźcy, trwa walka o zwycięstwo demokracji i
praworządności. Ciekawe, że to zupełnie tak samo, jak u nas, z tym, że u
nas walka o zwycięstwo demokracji i praworządności wkracza dopiero w
fazę wstępną, w której główną rolę odgrywają krętacze, to znaczy pardon –
żadni tam „krętacze”, tylko renomowani prawnicy. Sam nie wiem,
dlaczego skojarzyli mi się z krętaczami; być może z powodu pana sędziego
Wojciecha Łączewskiego, którego autorytety moralne nie mogą się
nachwalić zwłaszcza od momentu, gdy został wmieszany w aferę lisową.
Sędzia Łączewski wyjaśnia, że jest niewinny („ja, ludzie kochani, jestem niewinny”
- tłumaczył się dobry wojak Szwejk), że tylko podszył się pod niego
jakiś sobowtór. Ciekawe, że podobnie tłumaczy się były prezydent naszego
nieszczęśliwego kraju Lech Wałęsa, co skłania rozmaitych podejrzliwców
do podejrzeń, że obydwaj wykonują tę samą instrukcję na wypadek
dekonspiracji – a skoro wykonują tę instrukcję, to być może również
instrukcje inne? Oczywiście ta atmosfera podejrzeń staje się nieznośna,
więc nic dziwnego, że w obronie Lecha Wałęsy wystąpił JE abp Tadeusz
Gocłowski, JE abp Józef Kowalczyk i JE bp Tadeusz Pieronek. Nic dziwnego
tym bardziej, że JE abp Gocłowski był podejrzewany o udział w aferze
Stella Maris, JE abp Kowalczyk – że został zarejestrowany przez SB pod
pseudonimem „Cappino”, no a JE bp Pieronek zawsze wiedział, gdzie
leży prawda – bo czy w przeciwnym razie powołaliby go do Rady Fundacji
Batorego, za pomocą której finansowy grandziarz Jerzy Soros przerabia
mniej wartościowe narodu tubylcze na nawóz historii dla „społeczeństwa otwartego”?

Ale mniejsza z tym, bo przecież chodzi o to, kiedy walka o zwycięstwo
demokracji i praworządności wejdzie u nas w fazę drugą, kiedy to – jak
przewidział Włodzimierz Majakowski - głos zabierze „towarzysz Mauzer”: „tisze oratory; wasze słowo tawariszcz Mauser”. Jak bowiem przenikliwie zauważył Mao Zedong, „władza wyrasta z lufy karabinu”, więc prędzej czy później „towarzysz Mauzer” będzie musiał zabrać głos. Na razie jednak popisują się „oratory” - ale nawet i oni zaczynają komponować groźne telegramy. („Ja wiem; groźne telegramy i na fotosach kolega Atylla...”).
W tej sytuacji palącej aktualności nabiera pytanie – jak w momencie,
gdy w obronie demokracji i praworządności głos zabierze już „towarzysz Mauzer”, który zresztą może przedstawić się nam jako „Parteigenosse Mauser”, ewentualnie – jako „Bagliiter Mauser”
- bo tak to chyba brzmi w jidysz - otóż jak w takim momencie zachowa
się nasza niezwyciężona armia? Czy od razu stanie murem za świętą sprawą
demokracji i praworządności i zacznie energicznie zwalczać wszelkie
ataki na niemieckie dzieło odbudowy – bo chyba wrócimy wtedy do retoryki
stosowanej przez Hansa Franka, z którego synem, Niklasem Frankiem,
żydowska gazeta dla Polaków pod redakcją Adama Michnika namawia się,
jakby tu „powstrzymać ten rząd” - a w chwilowo nieczynnym obozie
koncentracyjnym w Oświęcimiu zostaną odosobnieni wrogowie demokracji i
praworządności, których partia wskaże – oczywiście po skompletowaniu
profesjonalnej załogi spośród aktywistów Komitetu Obrony Demokracji –
czy też zachowa postawę wyczekującą, pilnując tylko, by pociski „towarzysza Mauzera”
miały prawidłowe kalibery? Biorąc pod uwagę dotychczasowe
doświadczenia, zwłaszcza z 13 grudnia 1981 roku, nie robiłbym sobie
specjalnych złudzeń, a już na pewno – że nasza niezwyciężona armia przed
kimkolwiek nas obroni. Jakże tu bowiem żywić jakieś złudzenia, kiedy
nawet teraz muszą jej pilnować specjalistyczne firmy ochroniarskie?

Ale tak to możemy sobie myśleć entre nous, czyli do wewnątrz, natomiast
na zewnątrz, a zwłaszcza – wobec naszych sojuszników – powinniśmy
udawać, że nawet z naszą niezwyciężoną armią wszystko jest w jak
najlepszym porządku – jakby nigdy nic – i przedstawiać im, a zwłaszcza
Naszemu Największemu Sojusznikowi, nasze prośby wzajemne. Obecnie
bowiem, po zresetowaniu przez prezydenta Obamę swego poprzedniego resetu
w stosunkach z Rosją, Stany Zjednoczone chyba na dobre powróciły do
aktywnej polityki w Europie, a zwłaszcza – w Europie Wschodniej. Polska,
jak wiadomo, ponownie podjęła się w związku z tym roli amerykańskiego
dywersanta na Europę Wschodnią, co może się dla nas skończyć rozmaicie,
zwłaszcza gdyby zimny rosyjski czekista Putin został sojusznikiem
naszych sojuszników – co po konferencji w Monachium zaczyna nabierać
żywych rumieńców. Ale niezależnie od tego Stany Zjednoczone wykorzystują
terytorium naszego nieszczęśliwego kraju do swoich gierek z
Moskalikami. Nie na tym jednak polega problem, tylko na tym, że próbują
wykpić się za to błyskotkami.

Przewidział to już dawno Juliusz Słowacki lamentując: „Polsko! Ciebie błyskotkami łudzą!” Obecnie „błyskotki” przybrały postać „rotacyjnej obecności”
w Polsce symbolicznego kontyngentu amerykańskiego wojska, które nie
będzie przecież wykonywało poleceń polskiego rządu, tylko rządu
własnego, który w razie czego może kazać im wrócić do domu, a my
zostaniemy w obliczu konsekwencji amerykańskich przekomarzań z
Moskalikami, podobnie jak Chińczycy, czy Wietnamczycy z Południa. Skoro
tedy udostępniamy Naszemu Najważniejszemu Sojusznikowi nasze terytorium,
które w ten sposób narażamy na zniszczenie, to powinniśmy zażądać od
niego stosownej zapłaty w dwóch postaciach: po pierwsze – solennej
obietnicy, że nie będzie żadnych nacisków na Polskę w sprawie tzw.
roszczeń żydowskich, po drugie – że USA będą traktowały Polskę tak samo,
jak inne państwo frontowe, czyli Izrael, co przekładałoby się na
finansową kroplówkę w wysokości 4 mld dolarów rocznie dla naszej
niezwyciężonej armii, plus udogodnienia wojskowe, podobne do tych, z
jakich korzysta Izrael i wreszcie – by Waszyngton przestał politykować w
Polsce za pośrednictwem starych kiejkutów, czyli swojej agentury, tylko
zachowywał przynajmniej pozory partnerstwa. Tego właśnie otwartym
tekstem domaga się turecki premier Erdogan, mówiąc Amerykanom, by się
zdecydowali: albo z Kurdami, albo z nami. Nasza sytuacja jest
trudniejsza, bo my mamy problem z Żydami, przeciwko którym żaden
amerykański rząd nie odważy się podskoczyć – ale przecież możemy
oczekiwać, że jeśli nawet Amerykanie muszą dogadzać Żydom – to nie
kosztem Polski.