Podwójna odpowiedzialność księży-pedofilów

Pan Tomasz Terlikowski postawił odważną tezę, że odpowiedzialność irlandzkich (i nie tylko) księży-pedofilów jest większa niż odpowiedzialność zwykłych pedofilów-bandytów; argumentował, że poza złem czysto kryminalnym i psychologicznym, jakie dotyka ofiary tych przestępstw, księża dodatkowo spowodowali utratę wiary u swoich ofiar.

Zgadzam się z tym całkowicie; odpowiedzialność kapłanów jest zawsze podwójna – za grzechy własne oraz za sprokurowane grzechy swoich duchowych podopiecznych; wynika z tego więc, że i kara powinna być większa.

Pedofilia jest tutaj pewnym extremum; ale zasadę odpowiedzialności kapłanów, wynikającą ze społecznej doniosłości ich stanu, należy rozszerzyć i na inne przypadki złych księży; często nie zdają sobie oni sprawy, że to nie jest tylko ich osobistym problemem, że rzucają sutannę i celibat, że zbytnio udzielają się w lokalnym towarzystwie, że zagrają sobie partyjkę pokerka, albo wdadzą się w burdę, czy karczemną awanturę.

Każdy taki przypadek staje się publicznym zgorszeniem i nie powinien być tuszowany, tylko zdecydowanie napiętnowany, a sam grzech głośno i jednoznacznie potępiony.

Jest to niewątpliwie bolesne, ale powtórzę za panem Terlikowskim – popatrzmy ile zła wyrządziło Kościołowi tuszowanie tych przestępstw przez hierarchię – w rezultacie doprowadziło to do zrujnowania dobrego imienia Kościoła w skali nie znanej nigdy wcześniej; ale cóż koledzy owych księży, ich zwierzchnicy, nie chcieli „donosić” na swoich; i tak źle pojęta solidarność doprowadziła do tragedii.

Na naszym polskim podwórku również jest podobnie: glorii zażywają różne Filozofy, czy Grey`e; niszczony tak autorytet Kościoła uderza przede wszystkim w nas – w szeregowych katolików, którym coraz trudniej dawać świadectwo, w otoczeniu upadającego i trącącego autorytet i szacunek duchowieństwa; Kościół rzeczywiście został odarty ze swej nadprzyrodzoności, stając się „związkiem wyznaniowym” czy innym społecznym, czysto ludzkim zrzeszeniem.

Aby nie być jednostronnym, należy jednak oddać sprawiedliwość i głośno powiedzieć, ze nie tylko księża ponoszą podwójną odpowiedzialność zasługując na podwójną karę; zasada ta dotyczy wszystkich osób publicznych, które obdarzone są autorytetem władzy i godnościami państwowymi; ci ludzie w stopniu dużo większym niż nieliczne wyjątki spośród duchowieństwa, są odpowiedzialni za degrengoladę moralną naszego życia publicznego i społecznego.

Może czas wreszcie zacząć o tym głośno mówić i domagać się zaostrzenia kar dla przestępców kryjących się za immunitetami, którzy stają się coraz bardziej bezczelni? może spróbować na powrót wprowadzić tę katolicką zasadę życia publicznego?