Czy "katarski patent" może być zastosowany w Gdańsku ?

Nikt nie wie, co powie Donald Tusk na Westerplatte, czy powie coś ważnego i prawdziwego, czy też skorzysta z okazji, żeby milczeć, a może będzie rutynowo ględził o jedności Europy i że trzeba patrzeć w przyszłość. Oczywiście, nikt nie da również głowy za to, co powie Władimir Putin, ale w tym przypadku dokładnie wiemy, co on myśli o Związku Sowieckim, o pakcie Ribbentrop – Mołotow, Katyniu, itd. Po prostu, znamy poglądy Putina nie od dzisiaj, poza tym każdy widzi, co za grupa rządzi w Rosji i jaką polityką historyczną się podpiera, a on tę grupę reprezentuje. Niektóre gazety są już do tego stopnia znudzone jego przewidywalnością, że piszą nawet o tym, „czego nam Putin raczej nie powie”. A on może nawet na Tuska warknąć, jak dojdzie do wniosku, że jego naród potrzebuje akurat takiej demonstracji. Podobnie jest z Angelą Merkel, przecież wiemy już z doświadczenia, na co ją stać, jakie interesy polityczno - gospodarcze łączą Niemcy z Rosją i nikt nie wątpi, że pani kanclerz tych interesów z pewnością nie narazi na szwank z powodu prawdy historycznej. Pani kanclerz wykaże iście niemiecką lojalność i nie zdradzi partnera w interesach gazowych, choćby Tusk miał wszystkich pociotków, dziadków i pradziadków w Wehrmachcie. U siebie w domu kilka dni temu poklepała Erikę Steinbach, tutaj na Westerplatte pewnie coś bąknie o dwóch totalitaryzmach, ale dyskretnie i bez przesady. Natomiast w przypadku naszego premiera jesteśmy ciemni jak tabaka w rogu, gdyż trudno jest mu przypisać jakiekolwiek stałe i niezmienne przekonania, to raz, a po drugie, jego postawa w ważnych kwestiach politycznych w dużej mierze jest zależna od potrzeb propagandowych. Nie raz i nie dwa ten rząd pokazał, że potrzeba propagandowego gestu dominuje nad innymi potrzebami państwa, żeby już jak najdelikatniej to ująć. W tym miejscu chciałbym zwrócić uwagę na jedną bardzo praktyczną kwestię, która wynika ze spotkania przywódców 1 września, a która może mieć konsekwencje dla państwa. Podobno przy okazji spotkania będzie rozmowa z rosyjskim premierem o kontrakcie na gaz z Rosji. Wiadomo jest wszem i wobec przed tym spotkaniem, że Polacy bardzo chcą formalnego uznania przez Rosję swoich krzywd poniesionych z powodu zbrodniczego sowieckiego reżimu; że Polska bardzo potrzebuje rosyjskiego gazu; że obecny polski rząd bardzo pragnie propagandowego sukcesu. Jednoczesna obecność tych trzech warunków stwarza bardzo korzystną sytuację dla Putina, który może z Tuskiem zagrać każdą kartą – zarówno martyrologiczną, gazową, jak i propagandową. Zaproszenie Putina na tę uroczystość i jednoczesne negocjacje kontraktu gazowego spowodowały nieznośne uwikłanie gospodarki w politykę historyczną. Co rząd Tuska może zrobić dla uzyskania propagandowego sukcesu, to pokazała farsa sprzedaży stoczni w powiązaniu z katarskim kontraktem gazowym – przesłanie było tak dobitne, że nie trzeba go tu wykładać. W żadnym wypadku nie przypisuję zdradzieckich intencji rządowi Donalda Tuska, Boże broń, ale to doświadczenie mówi nam, że chętnie przedkłada on piarowską korzyść nad meritum i w tym sensie może być zwiedziony na pokuszenie, żeby ugrać jakąś medialną premię na kontrakcie gazowym z Putinem. Słusznie zatem może się Putin spodziewać, że gdyby błysnął na zachętę kilkoma kwitami z kagiebowskiego archiwum na temat II wojny światowej, lub czymś podobnym, to kto wie, czy nie mógłby w zamian oczekiwać większej przychylności w negocjacjach gazowych; albo odwrotnie – gdy coś ustąpi z gazu, to nasz przychylnie się wypowie o niezwyciężonej Armii Czerwonej; czy też sam Putin zamilczy uprzejmie o roli Związku Sowieckiego w „wyzwalaniu” Polski - kombinacji do wyboru jest bez liku. Moim zdaniem, istnieje możliwość powtórzenia takiego czarnego „katarskiego” scenariusza. Zwłaszcza, że w kagiebowskim archiwum można znaleźć potem inne kwity, przeczące tym poprzednim, ileż to roboty. A umowa na gaz będzie przecież tylko jedna... Zaproszenie Putina na 1 września to był katastrofalny błąd, gdyż nikt się nie spodziewał, że Rosja przypuści taki frontalny atak propagandowy na prawdę o genezie II wojny światowej. Paradoksalnie jednak, prowokacja rosyjskiego wywiadu z ujawnieniem rzekomo rewelacyjnych dokumentów może ułatwić sprawę naszej stronie, gdyż przed oczywistym kłamstwem nie wypada się nie bronić. W tej sytuacji można nawet dużo zyskać propagandowo, gdy się da odpór fałszerzom historii. Ale co wtedy będzie z cenami rosyjskiego gazu ?