AMBITNA ZIOBROLOGIA

Ostatnimi czasy sporo komentowałem w sprawach cywilizacyjnych. Teraz trzeba maszerować dalej. Rzeczywiście stoimy wobec problemu cywilizacyjnego, a istota tego zjawiska jak do tej pory najlepiej opisana jest przez Feliksa Konecznego, który zbudował solidne podwaliny pod dalszy rozwój analizy cywilizacyjnej. 

W konkretnym przypadku dzisiejszego felietonu zwracam uwagę na prostą diagnozę, czyli na to, że dotychczasowa jakość działania Ministerstwa Sprawiedliwości w dziedzinie naprawy polskiego systemu oscyluje na poziomie bliskim zera. 

Jest w zespole Ministerstwa Sprawiedliwości kilka, a może nawet więcej osób z mocnym poczuciem misji i woli zrobienia porządnych kroków do przodu - na przykład wiceminister Marcin Warchoł, który z wielką pasją starał sie zrobić co można, by chronić prawa polskich dzieci w sporach transgranicznych i z powodzeniem przeprowadził sprawę zorganizowania ogólnopolskiego systemu wyspecjalizowanego w wywiązywaniu się z tego zadania. Ale to jest tylko punkt, to tylko szczegół, który dał się zrobić - ale niestety bez naruszenia reguł całego systemu. Filozofia zmian polityki polskiego wymiaru sprawiedliwości kierowana jest właściwie w zmiany organizacyjne, bez żadnej reformy, bez dotknięcia istoty problemu, nie zważając na jakość cywilizacyjną czy filozofię systemu.

Bardzo przypomina to starą anegdotę o wielkim plecaku pełnym szczurów. Jeżeli rozzuchwalone szczury zaczynały dobierać się do zadu właściciela, to ten robił im "reformę". Reforma oczywiście polegała na potrząsanu całym plecakiem, w którym nie zmieniało się nic.

Dlatego podałem tylko trzy przykłady małych kroczków, czy nawet prztyczków, które przy wydatkowaniu minimum energii, nieomal bez potrząsania tym plecakiem, wprowadzałyby istotne zmiany systemowe, na poziomie nieomal cywilizacyjnym, które mogłyby przynieść wręcz piorunujące rezultaty. Niestety, te drobne z pozoru ruchy wymagają dalszej pracy i wyobraźni. 

Ale to nie ten resort. I zupełnie inne ambicje.

Po prostu Ziobrologia.

Wyobraźcie sobie drodzy państwo, że Ministerstwo Sprawiedliwości Rzeczpospolitej Polskiej formalnie zwróci się do Parlamentu Unii Europejskiej z pismem stwierdzającym, że casus polegajacy na oświadczeniu posła Roberta Biedronia o istnieniu w Polsce "stref wolnych od LGBT" jest kłamstwem tego posła, a dowód tego "casusu" został sfałszowany przez posła Barta Sterczewskiego, który dokonał prowokacji polegającej na umieszczeniu fałszywych tablic o treści "STREFA WOLNA OD LGBT" w celu osiągnięcia korzyści «politycznej», poprzez doprowadzenie Parlamentu Unii Europejskiej do niekorzystnego dla Państwa Polskiego rozporządzenia prawem europejskim za pomocą wprowadzenia w błąd i nastepnie wyzyskanie tego błędu oraz niezdolności Unii Europejskiej do należytego rozpoznania stanu faktycznego, co stanowi przestępstwo oszustwa przeciwko interesowi Unii Europejskiej oraz Rzeczypospolitej Polskiej.

Ministerstwo Sprawiedliwosci Rzeczypospolitej Polskiej stwierdziłoby wtedy, że to wystąpienie nie zawiera żadnego wniosku ani żądania w stosunku do osób Roberta Biedronia ani Barta Sterczewskiego objętych immunitetem parlamentarnym. 

Oświadczenie jest natomiast wnioskiem o stwierdzenie faktu kłamstwa dokonanego przez tych posłów, którzy świadomie i w złej wierze oszukali Parlament w celu wprowadzenia w błąd polegający na powzięciu fałszywego przekonania o braku praworządności w Polsce.

W związku z powyższym Ministerstwo Sprawiedliwości Rzeczypospolitej Polskiej występuje z tym oświadczeniem wspierającym wniosek europarlamentarzysty Dominika Tarczyńskiego o reasumpcję głosowania w sprawie rezolucji XYZ uchwalonej na podstawie kłamstwa stanowiącego uzasadnienie uchwalenia tej rezolucji oraz na podstawie uzasadnionego podejrzenia, że uchwalenie tej rezolucji było skutkiem oszustwa oraz mogło być skutkiem nielegalnego lobbingu wsparetego korupcją polityczną wnioskodawców.

Wyobraźcie sobie państwo co by sie działo, gdyby Ministerstwo Sprawiedliwości prowadziło kampanię, której celem było dementowanie w podobny sposób innych fałszywych oświadczeń i kłamstw. 

Po prostu systematyczna kampania ujawniająca dość dobrze udokumentowane kłamstwa i oszustwa. W różnych formach, różnie adresowane oświadczenia, pozwy, ogłoszenia prasowe, noty w internecie.

Po prostu kampania
UJAWNIEŃ KONKRETNYCH KŁAMSTW I DEZINFORMACJI!

Jesli piszę o tym że do tego celu potrzebne jest sporo pracy i wyobraźni, to od tego jest ministerstwo pana Ziobry, by tę robotę wykonać.

Kropka

OPIESZAŁOŚĆ SĄDÓW

Idiotyczna praktyka wyznaczania kolejnych posiedzeń co kilkadziesiąt dni wciąż ma te same wady, żadnych zalet.

Pierwsza to mechaniczne wymuszenie długotrwałości postępowania procesowego. Dlaczego mówię o mechanicznym wymuszeniu?
Odpowiem najprościej jak to jest możliwe, na trywialnym przykładzie. Otóż jeżeli do przeprowadzenia rozprawy konieczne są trzy posiedzenia sądu, to wtedy rozprawa nie może trwać krócej niż trzy miesiące. Nie trzy dni, a trzy miesiące. Nie trzy dni, a dziewięćdziesiąt. Trzydzieści razy dłużej.

Drugim czynnikiem przedłużającym postępowanie jest przerywanie ciągłości procesu. Powiem to znowu na prostym przykładzie. Do procesu trwającego trzy dni można przygotowywać się jeden raz. Skompletowanie uczestników procesu, wysłanie wezwań i powiadomień, przygotowanie dokumentów, zarezerwowanie sal, lokali i ich obsługi I robi się to jeden raz. A każda miesięczna przerwa prowadzi do konieczności powtórzenia tych czynności. Jeden krótki proces, a trzy razy więcej roboty.
Podsumowanie:
Nie dlatego procesy ciągną się latami, ponieważ sądy są zawalone robotą, ale sądy są zawalone robotą ponieważ sprawy ciągną się latami.

Trzecim czynnikiem jest merytoryczne, logiczne i mentalne przerywanie ciągłości procesu. Znowu podam prosty przykład: Uczestniczę w cywilnym postępowaniu spadkowym po zgonie siostry mojej mamy. W rodzinie nie ma sporu o nic. Istota sprawy polega na prawnym potwierdzeniu stanu istniejącego. Można to ustalić i uzgodnić w 15 (słownie: w piętnaście minut). Siostra mojej mamy odeszła w roku 2018. Postępowanie spadkowe trwa i trwa, a w czasie jego trwania zmarł jeden ze spadkobierców, później drugi, można się spodziewać, że wszyscy spadkobiercy umrą, a masa spadkowa będzie z mocy prawa przejęta przez skarb państwa. 100% nonsesoownego absurdu. 

Pytanie:
Co stoi na przeszkodzie zlikwidowania tego absurdu? Jedyny logiczny argument tkwi w grafiku rezerwacji sal. Nikt z prawniczych mądrych głów nie bierze pod uwagę prostego faktu, takiego, że do spełnienia mojego postulatu nie jest potrzebna ani jedna sala więcej. 

Potrzebna jest inna organizacja tej rezerwacji sal i znacznie mniejszy wysiłek w innych czynnościach sądów zawalonych niepotrzebną robotą.

Potrzebna jest rzeczywista wola przeprowadzenia zmiany, poparta działaniem i pozytywnym nastawieniem. Ale jak myślę, brakuje wyobraźni, a przede wszystkim dobrej woli, o którą sądowej kasty absolutnie nie podejrzewam.

https://niezalezna.pl/472093-bialoruskie-wladze-sprzedaja-budynek-polskiej-macierzy-szkolnej

Źródło: https://twitter.com/GeneralStaffUA