Apel o Różaniec za Papieża

Zdjęcie: Marek Borawski/
Nasz Dziennik

MPA

http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/77698,obdarz-nasze-s...

Szanowna Pani Joanno,

Módlmy się




Wyrazy szacunku

Wspierajmy Papieża Franciszka modlitwą…
Różańcem Świętym… i uczynkami…
Bądźmy wiernymi Panu Bogu
pokornymi… ale MOCNYMI Wiarą Nadzieją Miłością
gorliwymi chrześcijanami…
Módlmy się za niewierzących… za grzeszników…
Nie grzeszmy sami… módlmy się za innych i za nas samych…
Bo wszyscy jesteśmy grzesznikami...
Módlmy się...

Panie Michale...
Bóg zapłać... także Wszystkim modlącym się... za wspólną modlitwę...
Podzielę się też tym, co zwraca moją uwagę...
Pielgrzymka rozpoczyna się 24 maja... ten dzień, to Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny, Wspomożycielki Wiernych...
Nie ma przypadków...
Papież Franciszek, jak sam mówi:
...Maryję uznaje za swą przewodniczkę i źródło inspiracji dla wszystkich swych poczynań...
Ufajmy... i wspierajmy nadal modlitwą Franciszka...

Szczęść Boże...
***

Jerozolima: modlitwa przed papieską pielgrzymką

Wierni w Ziemi Świętej rozpoczynają ostatni modlitewny etap
przygotowań do pielgrzymki papieża Franciszka. W tych dniach, od 14 do
22 maja, będą gromadzić się na wspólnej modlitwie ekumenicznej.
Codziennie będą się gromadzić w innym miejscu.


W Jerozolimie i Betlejem dobiegają końca techniczne przygotowania do
papieskiej pielgrzymki. Niestety żydowskie środowiska ortodoksyjne
protestują w pobliżu grobu Dawida i miejsca Ostatniej Wieczerzy,
domagając się, by Ojciec Święty pozostał w Rzymie i nie przyjeżdżał do
Ziemi Świętej.

14 maja chrześcijanie rozpoczynają
dziewięciodniowe przygotowanie modlitewne do podróży papieskiej. Swą
modlitwą obejmują przede wszystkim spotkanie Franciszka z patriarchą
Konstantynopola Bartłomiejem. Wydarzenie to odbędzie się 50 lat po
historycznym spotkaniu Pawła VI z patriarchą Atenagorasem w styczniu
1964 r. w Jerozolimie.

Program modlitewnego przygotowania
przewiduje adorację Najświętszego Sakramentu, nabożeństwo Drogi
Krzyżowej i modlitwę różańcową. Program modlitw został tak ułożony, że
trzy dni przeznaczono na post, trzy - na adorację Najświętszego
Sakramentu, a trzy na modlitwę bliską każdemu chrześcijaninowi
zamieszkującemu Ziemię Świętą, mianowicie o jedność chrześcijan.
Modlitwom towarzyszyć będą post i szczególna troska o najbardziej
potrzebujących członków wspólnoty, w tym także chorych.

Modlitwy
rozpoczynają się 14 maja adoracją Krzyża w prawosławnej kaplicy na
Golgocie, a zakończą 22 maja modlitwą różańcową w konkatedrze
patriarchatu łacińskiego i Mszą w katedrze melchickiej. Program
przewiduje także modlitewne spotkania w ormiańskiej katedrze św. Jakuba,
anglikańskiej katedrze św. Jerzego oraz w kościołach etiopskim,
koptyjskim i luterańskim.

http://www.idziemy.com.pl/kosciol/jerozolima-dziewiec-dni-modlitwy-przed...

Papież rozpoczyna wizytę oczekiwany przez Arabów i Żydów, a także
przez chrześcijan arabskiego i żydowskiego pochodzenia. I każda grupa
wiąże z tą wizytą określone nadzieje.



Wizyta papieska ma charakter budowania mostów, co wynika z samej oficjalnej nazwy papieża – pontifex,
czyli ten, który buduje mosty. Papież bardzo chciał, aby jego wizyta w
Ziemi Świętej miała przede wszystkim wymiar ekumeniczny, a nie
polityczny. W związku z tym jej hasłem są słowa Jezusa: „Aby byli jedno”
(J 17,21). Logo zaś wizyty papieskiej przedstawia Piotra i Andrzeja,
pierwszych apostołów, którzy przekazują sobie znak pokoju. Jest to
nawiązanie do wschodniej i zachodniej tradycji chrześcijaństwa
reprezentowanej przez tych dwóch apostołów. Obaj są w łodzi – to symbol
posłania chrześcijan, aby byli rybakami ludzi. Maszt w formie krzyża i
żagiel na wietrze są zaś znakami powiewu Ducha Świętego, który prowadzi
Kościół.

Franciszek przybywa po to, by budować mosty – na
początku między chrześcijanami, którzy na Bliskim Wschodzie stanowią
swoistą mozaikę. Papieska pielgrzymka jest okazją do poznania ich
sytuacji. Uznawanych jest tutaj łącznie 13 Kościołów chrześcijańskich,
trzy z nich mają swojego patriarchę w Jerozolimie: greckoprawosławny,
łaciński i ormiański prawosławny. Wśród Kościołów katolickich są też
melchicki, maronicki, syryjski, ormiański i chaldejski, a prawosławie
skupia wiernych w Kościołach syryjskim, koptyjskim, etiopskim i
ormiańskim. Protestanci są reprezentowani przez anglikanów i luteranów.
Katolicy i Grecy prawosławni stanowią jednak większość chrześcijan w
Ziemi Świętej.

Czytaj dalej w e-wydaniu
lub wydaniu papierowym (nr 21/2014)
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 4 czerwca 2014 r.

ks. Paweł Rytel-Adrianik
Autor
jest duchownym diecezji drohiczyńskiej, wykładowcą Uniwersytetu św.
Krzyża w Rzymie. Pracuje w parafii katolickiej języka hebrajskiego w
Jerozolimie.
fot. ks. Paweł Rytel-Andrianik
Idziemy nr 21 (453), 25 maja 2014 r.

Wizyta Franciszka w Ziemi Świętej, podobnie jak pielgrzymka Pawła VI
sprzed 50 lat, pozwoli przełamać istniejące tam jeszcze bariery – uważa
abp Giuseppe Lazzarotto, nuncjusz apostolski w Izraelu, a zarazem
delegat apostolski w Jerozolimie i Palestynie.

Przypomina on, że przed 50 laty w Jerozolimie udało się nawiązać owocny
dialog z prawosławnymi. Dziś niezbędny jest inny dialog, który
zaprowadzi w tym regionie pokój i sprawiedliwość – uważa papieski
dyplomata.

Na ten aspekt papieskiej podróży zwraca też uwagę
łaciński patriarcha Jerozolimy Fouad Twal. Choć będzie to podróż
modlitewna, nie można negować wymiaru społecznego i politycznego tej
wizyty – mówi patriarcha. Zapowiada on, że Franciszek spotka się także z
syryjskimi uchodźcami wojennymi. Odbędzie się to na wschodnim brzegu
Jordanu, w miejscu gdzie Jezus przyjął Chrzest. Franciszek chce ich tam
zaprosić na skromną kolację – ujawnił abp Twal.

Rozpoczynająca się w (...) tygodniu wizyta Franciszka w Ziemi
Świętej rodzi nowe nadzieje związane z przyszłością dialogu
ekumenicznego. Zwrócił na to uwagę przewodniczący Papieskiej Rady ds.
Popierania Jedności Chrześcijan kard. Kurt Koch w wypowiedzi dla Radia
Watykańskiego.

Przypomniał, że „okazją do tej wizyty stało się upamiętnienie pierwszego
spotkania patriarchy Atenagorasa z papieżem Pawłem VI przed 50 laty w
Jerozolimie". Było to pierwsze takie spotkanie po naprawdę bardzo długim
czasie i zapoczątkowało dialog między obu Kościołami – podkreślił
szwajcarski kardynał kurialny. Wyraził nadzieję, że również zbliżające
się spotkanie obecnych przedstawicieli obu Kościołów: papieża Franciszka
i patriarchy Bartłomieja przyczyni się do pogłębienia dobrych
stosunków, jakich doświadczyliśmy w ostatnim półwieczu i rozbudzi nowe
nadzieje na przyszłość.

Zdaniem kard. Kocha w ekumenizmie
symboliczne gesty są bardzo ważne. – Musimy rozróżnić między dialogiem
miłości a dialogiem prawdy, który w sprawach teologicznych nie należy do
najprostszych. Nie można go jednak prowadzić bez dialogu miłości i w
tym sensie zbliżające się spotkanie jest bardzo znaczące! – podkreślił
przewodniczący Papieskiej Rady.

Zapowiedział, że Franciszek
zawiezie do Ziemi Świętej przede wszystkim przesłanie pokoju, pojednania
i braterstwa w stosunkach ekumenicznych i międzyreligijnych.

Rozmowa z ks. Andrzejem Koprowskim SJ, dyrektorem programowym Radia Watykańskiego

Leszek Gęsiak SJ (LG): Ojcze Andrzeju, kilka dni po konklawe na spotkaniu z dziennikarzami Papież Franciszek mówił, że wydarzenia religijne nie są bardziej skomplikowane i trudne do opisania niż te, które tyczą sfery polityki, kultury czy życia społecznego, ale są „innej natury”. Co to tak naprawdę znaczy?

Andrzej Koprowski SJ (AK): To znaczy po prostu, że dotyczą drogi Ludu Bożego, który zmierza na spotkanie z Jezusem Chrystusem. Warto o tym pamiętać przy okazji wizyty Franciszka w Ziemi Świętej. Wpisuje się ona w drogę chrześcijaństwa zwłaszcza od Soboru Watykańskiego II i wiąże się z 50. rocznicą jerozolimskiego spotkania Pawła VI z patriarchą Konstantynopola Atenagorasem. Ale trzeba też pamiętać o wizytach Jana Pawła II i Benedykta XVI oraz o ważnych słowach, jakie ten ostatni wypowiedział w Jordanii przy poświęceniu kamienia węgielnego pod budowę uniwersytetu patriarchatu łacińskiego Jerozolimy w Madabie o roli edukacji dla pokoju i rozwoju całego Bliskiego Wschodu, w wysiłkach podejmowanych dla przełamania ignorancji i uprzedzeń. Każda z tych wizyt umacniała więzi między życiem chrześcijan na Ziemi Jezusa i Kościołem powszechnym, była wydarzeniem znaczącym w dialogu ekumenicznym i międzyreligijnym.
Warto śledzić co Pan Jezus chce dokonać poprzez konkretnego Papieża. Każdy Biskup Rzymu „jest Papieżem”, jest Następcą Piotra. Ale też każdy wnosi swoją osobowość, swoje doświadczenie, swój styl komunikowania. Paweł VI, Jan Paweł II, Benedykt XVI, Franciszek – to różnorodne osobowości. Ale i czasy odmienne. Osobowości krzyżowały się z etapami rozwoju chrześcijaństwa i poszczególnych społeczeństw.
Pamiętny wieczór 5 stycznia 1964 r.: w siedzibie delegatury apostolskiej w Jerozolimie pierwsze spotkanie Pawła VI z patriarchą Konstantynopola Atenagorasem. Paweł VI mówi: „Jestem przekonany, że to moment, w którym w sposób szczególny żyjemy w obecności Boga”. Wzruszające są słowa patriarchy, który porównuje Papieża do postaci z Dziejów Apostolskich i listów św. Pawła. Radość ze spotkania w miejscu tak znaczącym dla chrześcijan. Potem wizyta Jana Pawła II. Radość wiary, ale i owoc przyjaźni z kolegami szkolnymi, Żydami z Wadowic, a przede wszystkim doznań świadka nazistowskich krematoriów. Znalazło to odbicie w serdeczności spotkań ze społecznością Izraela, w klimacie modlitwy przy Murze Płaczu. Wreszcie, głębia teologiczna i ludzka przy pewnej dyskretności emocjonalnej Benedykta XVI i spontaniczność Franciszka, siła jego bezpośrednich odruchów, bez filtrów protokolarnych, owocowanie lat współpracy międzyreligijnej i na polu społecznym ze wspólnotą żydowską Argentyny. To wszystko krzyżuje się z – często odmiennymi i sprzecznymi między sobą – oczekiwaniami polityków, ale nie „zwykłych ludzi”, Ludu Bożego, który wędruje z Jezusem.(...)

Całość >TUTAJ

[Fot. KS. MIROSŁAW S. WRÓBEL]

Autonomia Palestyńska oczekuje Ojca Świętego w Betlejem i
Jerozolimie. Pisze o tym prezydent Mahmoud Abbas w specjalnym
oświadczeniu przed przybyciem Franciszka.

W najbliższą niedzielę Ojciec Święty przybędzie do Betlejem. Spotka
się z prezydentem Autonomii Palestyńskiej Mahmoudem Abbasem, będzie
przewodniczył Mszy św. na placu Żłóbka, a następnie spotka się z
palestyńskimi rodzinami. W oczekiwaniu na dostojnego gościa prezydent
Abbas wydał oświadczenie, w którym wyraża radość z wizyty Franciszka w
Palestynie i spotkania z Palestyńczykami zarówno w Betlejem, jak i
Jerozolimie. Zdaniem prezydenta Palestyńczycy przywitają Franciszka z
całym szacunkiem, jak to przystało jego godności oraz przesłaniu miłości
i pokoju, które głosi. Prezydent Abbas przypomina, że Palestyńczycy –
tak chrześcijanie, jak i muzułmanie – nigdy nie zapomną postawy, jaką
przyjął Watykan w 1948 r. Prezydent wyraża nadzieję, że pokój jest
możliwy. Ufa, że zakończy się okupacja i powstanie niepodległe Państwo
Palestyńskie, którego stolicą będzie Wschodnia Jerozolima. Oświadczenie
prezydenta kończy się słowami: „Witamy naszego Wielkiego Gościa w naszej
ziemi, Ziemi Świętej, kolebce religii, ziemi miłości i pokoju”.

W Watykanie ogłoszono program „pielgrzymki Jego Świątobliwości
Franciszka do Ziemi Świętej z okazji 50. rocznicy spotkania papieża
Pawła VI z patriarchą Atenagorasem w Jerozolimie”. Odbędzie się ona w
dniach 24-26 maja br. i obejmie Jordanię, Palestynę i Izrael.

Sobota, 24 maja

08:15 Odlot z lotniska Rzym Fiumicino do Ammanu
13:00 Przylot na międzynarodowe lotnisko im. królowej Alii w Ammanie
13:45 Ceremonia powitania w Pałacu Królewskim w Ammanie. Kurtuazyjna wizyta u króla i królowej Jordanii
14:20 Spotkanie z władzami Królestwa Jordanii (przemówienie Ojca Świętego)
16:00 Msza św. na stadionie międzynarodowym w Ammanie (homilia Ojca Świętego)
19:00 Wizyta w miejscu chrztu [Chrystusa] w Betanii Zajordańskiej
19:15
Spotkanie z uchodźcami i młodzieżą niepełnosprawną w kościele łacińskim
w Betanii Zajordańskiej (przemówienie OjcaŚwiętego)

Niedziela, 25 maja

08:15 Pożegnanie z Jordanią na międzynarodowym lotnisku im. królowej Alii w Ammanie
08:30 Odlot helikopterem do Betlejem
09:20 Przylot na lądowisko w Betlejem
09:30 Ceremonia powitania w Pałacu Prezydenckim w Betlejem. Kurtuazyjna wizyta u prezydenta Państwa Palestyńskiego
10:00 Spotkanie z władzami palestyńskimi (przemówienie Ojca Świętego)
11:00 Msza św. na Placu Żłóbka w Betlejem (homilia Ojca Świętego). Modlitwa „Regina caeli” (przemówienie Ojca Świętego)
13:30 Obiad z rodzinami Palestyny w klasztorze franciszkanów Casa Nova w Betlejem
15:00 Prywatna wizyta w Grocie Narodzenia w Betlejem
15:20
Pozdrowienie dzieci z obozów dla uchodźców w Duhajszy, Aidzie i Bajt
Dżibrin w Phoenix Center ośrodka dla uchodźców w Duhajszy
15:45 Pożegnanie z Państwem Palestyńskim na lądowisku w Betlejem
16:00 Odlot helikopterem na międzynarodowe lotnisko im. Ben Guriona w Tel Awiwie
16:30 Ceremonia powitania na międzynarodowym lotnisku im. Ben Guriona w Tel Awiwie (przemówienie Ojca Świętego)
17:15 Przelot helikopterem do Jerozolimy
17:45 Przylot na lądowisko na górze Skopus
18:15
Prywatne spotkanie z ekumenicznym patriarchą Konstantynopola w
delegaturze apostolskiej w Jerozolimie - podpisanie wspólnej deklaracji

19:00 Spotkanie ekumeniczne z okazji 50. rocznicy spotkania papieża
Pawła VI z patriarchą Atenagorasem w bazylice Grobu Pańskiego
(przemówienie Ojca Świętego)
20:15 Kolacja z patriarchami, biskupami i orszakiem papieskim w siedzibie Patriarchatu Łacińskiego w Jerozolimie

Poniedziałek 26 maja

08:15 Wizyta u wielkiego muftiego Jerozolimy w budynku Wysokiej Rady na Wzgórzu Świątynnym (przemówienie Ojca Świętego)
09:10 Wizyta przy Murze Zachodnim [Ścianie Płaczu]
09:45 Złożenie kwiatów na Wzgórzu Herzla [narodowy cmentarz Izraela]
10:00 Wizyta w Instytucie Jad Waszem (przemówienie Ojca Świętego)
10:45
Kurtuazyjna wizyta u dwóch wielkich rabinów Izraela w ośrodku Heichal
Shlomo [Pałac Salomona] przy wielkiej synagodze (przemówienie Ojca
Świętego)
11:45 Kurtuazyjna wizyta u prezydenta Państwa Izrael w Pałacu Prezydenckim (przemówienie Ojca Świętego)
13:00 Prywatna audiencja dla premiera Izraela w Ośrodku Matki Bożej Jerozolimskiej
13:30 Obiad z orszakiem papieskim w Ośrodku Matki Bożej Jerozolimskiej
15:30
Prywatna wizyta u ekumenicznego patriarchy Konstantynopola w budynku
przy kościele prawosławnym pw. Mężów Galilejskich na górze Oliwnej
16:00
Spotkanie z kapłanami, osobami konsekrowanymi i seminarzystami w
kościele Getsemani przy ogrodzie Oliwnym (przemówienie Ojca Świętego)
17:20 Msza św. z ordynariuszami Ziemi Świętej i orszakiem papieskim sali Wieczernika (homilia Ojca Świętego)
19:30 Przelot z lądowiska na górze Skopus na międzynarodowe lotnisko im. Ben Guriona w Tel Awiwie
20:00 Pożegnanie z Państwem Izrael na międzynarodowym lotnisku im. Ben Guriona w Tel Awiwie
20:15 Odlot do Rzymu
23:00 Przylot na lotnisko Rzym Ciampino

Strefy czasowe:
Rzym: +2 UTC
Amman: +3 UTC
Betlejem: +3 UTC
Jerozolima: +3 UTC

http://www.niedziela.pl/artykul/9524//Program-pielgrzymki-Franciszka-do-...

Pozwolę sobie zapisać jeszcze jedną rozmowę...
***

Panorama Jeruzalem - [Fot. Ela Linard]

- Prawie cała nasza wspólnota uda się na Mszę św. z
papieżem Franciszkiem do Betlejem – mówi w rozmowie z KAI ks. Piotr
Żelazko, duszpasterz wspólnoty katolików języka hebrajskiego w
Jerozolimie. Do miasta narodzenia Jezusa 25 maja przyjadą katolicy
hebrajscy z Hajfy, w Beer Szewy, Jerozolimy i Tel Awiwu.

Duchowo przygotowywali się oni w ramach dziewięciodniowych modlitw,
na które składały się: adoracja Najświętszego Sakramentu, nabożeństwo
Drogi Krzyżowej i modlitwa różańcowa. Odbywały się one w różnych
kościołach chrześcijańskich w Ziemi Świętej. „Uczestniczyło w nich
naprawdę wiele osób. Modliliśmy się o duchowe owoce pielgrzymki” –
zaznacza ks. Piotr.

Dzieci ze wspólnoty będą obecne na Wzgórzu Herzla w Jerozolimie i
będą pomagały Franciszkowi w złożeniu wieńca na narodowym cmentarzu
Izraela.

Przypomina, że papież przyjeżdża do Jerozolimy, aby przede wszystkim
spotkać się z prawosławnym patriarchą Konstantynopola Bartłomiejem. „Na
pewno spotkanie to jeszcze bardziej pogłębi relacje
katolicko-prawosławne, gdyż jest to główny cel papieskiej wizyty.
Wskazuje na to samo logo pielgrzymki: w geście uścisku Piotr i Andrzej w
jednej łodzi i hasło: «Aby byli jedno»” – podkreśla polski kapłan.

Zwraca uwagę, że wszyscy chcą widzieć w pielgrzymce kontekst
polityczny, konflikt palestyńsko-izraelski, ale jego zdaniem tak nie
będzie. „Oczywiście każda ze stron będzie się starała wykorzystać wizytę
papieża do własnych celów. To jest normalne, przecież w polityce
wykorzystuje się nawet mecze piłkarskie. Politycy uwielbiają ściskać
sobie dłonie z papieżem. Tak było i będzie, i Palestyna i Izrael nie są
tu wyjątkiem. Widać to w programie wizyty i w słowach samego papieża, że
przyjeżdża jako pielgrzym” - tłumaczy ks. Żelazko.

Katolicy języka hebrajskiego są spadkobiercami pierwotnej
chrześcijańskiej wspólnoty Kościoła jerozolimskiego, której biskupem był
św. Jakub. Są małą, liczącą 600 osób wspólnotą; w Jerozolimie jest ich
ok. 100. „Nie tylko język nas odróżnia, ale także podkreślanie korzeni
Kościoła i to, że Jezus i Apostołowie byli ludźmi pochodzącymi z
Izraela. Potem dopiero Kościół rozprzestrzenił się na całą Europę i stał
się grecko-rzymski” – wyjaśnia ks. Żelazko i przypomina słowa Jana
Pawła II, który powiedział, że „nie można zrozumieć Jezusa Chrystusa bez
judaizmu. Kto spotyka Jezusa Chrystusa, spotyka judaizm”.

Wielu parafian ma korzenie żydowskie. Wspólnota nie ma swojego
specjalnego rytu, ale podkreśla swą odmienność np. używając do
sprawowania Eucharystii żydowskiej macy. Okres Adwentu rozpoczyna się po
żydowskim święcie Rosz Haszana – żydowskim Nowym Roku – i trwa od 9 do
13 tygodni. Ponadto stara się podkreślać znaczenie żydowskich świąt. Np.
na święto Sukkot budowane są szałasy, a na święto Hanuka zapalane są
świece. „Jezus świętował żydowskie święta i dlatego jest tak nam bliski.
Podkreślamy to, że chrześcijaństwo wywodząc się z judaizmu, nie zrywa z
nim jedności, a jest wielką jego kontynuacją. Przypomnijmy też, że
współczesny judaizm jest inny niż za czasów Chrystusa. Szukamy punktu, w
którym te dwie wielkie religie były razem” – mówi ks. Piotr.

Wśród parafian wielu pochodzi z rodzin katolicko-żydowskich jeszcze
sprzed II wojny światowej, bądź są to ludzie młodzi i w średnim wieku,
którzy kiedyś stracili wiarę albo nigdy nie byli religijni i są
Izraelczykami. Znaleźli się we wspólnocie, gdyż odnaleźli wiarę przez
Jezusa Chrystusa. „Teraz staramy się mocno pracować z dziećmi i
młodzieżą. Bycie chrześcijaninem w Izraelu jest pewną ekstrawagancją i
gdy dorosną, to staną przed poważnym wyborem jak w takim środowisku
zachować wiarę” - mówi kapłan i podkreśla ludzie z tej wspólnoty
pokazują, że można być i Izraelczykiem i katolikiem i nie ma w tym
żadnej sprzeczności.

„Przypomnijmy, że relacje chrześcijan i żydów były przez 2000 lat
trudne. Kościół traktował ich, mówiąc delikatnie, niechętnie i nie
rozumiejąc dlaczego nie chcą przyjąć Chrystusa jako mesjasza, a żydzi w
chrześcijańskiej Europie cierpieli prześladowania. To dzięki papieżom
zaczęliśmy rozmawiać z żydami i ten dialog odgórny powoli schodzi na
niższe poziomy” – dodaje ks. Piotr.

We wspólnocie cały czas żywa jest pamięć o Holokauście. Nie ma w niej
osoby, której członkowie rodziny nie byliby ofiarami Zagłady. Dzień
pamięci o ofiarach niemieckiego ludobójstwa ma oprawę liturgiczną,
odprawiana jest Msza św. i ku czci ofiar zapalane są świece na
specjalnym świeczniku.

Dzięki napływowi migrantów, głównie zarobkowych, wspólnota
chrześcijan hebrajskojęzycznych bardzo szybko się rozwija. Są to
obcokrajowcy i ich dzieci, którzy żyjąc w środowisku żydowskim,
posługują się językiem hebrajskim. Kiedy np. w ostatnich dwóch latach w
Jerozolimie troje dzieci przyjęło I Komunię św., tak teraz w Tel Awiwie
przystąpi do niej 68 osób z Filipin.

W Tel Awiwie powstało centrum duszpasterskie dla migrantów. Jest to
pierwszy kościół w tym mieście. Wspólnota ma swój budynek, którego
kaplica znajduje się na dole, a na pierwszym piętrze pomieszczenia na
spotkania, zaś dwa pozostałe piętra zajmują siostry zakonne. Jak
dotychczas jedyny kościół katolicki był w Jafie. Dla każdej grupy
narodowościowej jest wyznaczony kapłan, np. z Indii, Filipin, czy
Erytrei. „Nie do końca są oni w naszej wspólnocie hebrajskojęzycznej.
Przypomnijmy - dla dzieci urodzonych w Izraelu pierwszym językiem jest
hebrajski. Z rodzicami rozmawiają po angielsku, a między sobą już po
hebrajsku. Dzieci nie chcemy na siłę wciągać do duszpasterstwa
hebrajskojęzycznego, gdyż zdajemy sobie sprawę, że na niedzielnej Mszy
św. dziecko powinno być z rodzicami. Z drugiej jednak strony musimy się
nimi jakoś zaopiekować i zorganizowaliśmy dla nich katechizację po
hebrajsku” – zaznacza ks. Żelazko.

Osobą która świetnie łączy duszpasterstwo hebrajskojęzyczne i
migrantów jest ks. David Neuhaus, ponieważ ma dwie funkcje: jest
wikariuszem patriarchy łacińskiego Jerozolimy dla katolików języka
hebrajskiego i odpowiada za duszpasterstwo imigrantów. „Punktem
spotkania obu grup są dzieci urodzone w Izraelu i mówiące po hebrajsku.
Budują one swoją tożsamość jako Filipińczycy, katolicy i Izraelczycy.
Staramy się im w tym pomagać” – zaznacza ks. Żelazko.

Wspólnota ma bardzo dobre relacje z przedstawicielami synagogi
reformowanej. Wielu parafian np. chodzi na nabożeństwa szabatowe. Kilka
razy w roku są zapraszani na wspólne modlitwy rabini i rabinki. Tradycją
stały się wspólne modlitwy o pokój 1 stycznia. „Do naszego kościoła
bardzo dużo przychodzi Izraelczyków niewierzących, czy poszukujących
Boga. Mówią, że u nas odnajdują poczucie wspólnoty i duchowości.
Interesuje ich Chrystus i nasza wiara” - mówi ks. Żelazko i podkreśla,
że katolicy hebrajskojęzyczni zawsze modlą się za państwo Izrael, za
jego żołnierzy, ale „nie za to, by zwyciężali wroga, ale by zapanował
pokój i mogli bezpiecznie wrócić do domu”.

Wspólnotę hebrajskojęzyczną odwiedzają często palestyńscy klerycy z
seminarium duchownego w Bajt Dżala, w którym wykłada o. Neuhaus. Samo to
jest już czymś niezwykłym. Izraelczyk wykłada w palestyńskim seminarium
i zna świetnie arabski. „Dzięki takim spotkaniom i kontaktom być może
kiedyś Izraelczycy i Palestyńczycy będą mogli normalnie żyć” – podkreśla
ks. Żelazko. W ramach wspólnoty do sakramentu chrztu przygotowuje się
po hebrajsku kilka osób z rodzin muzułmańskich.

Pytany jakie oczekiwania wobec wizyty Franciszka mają hebrajscy
katolicy, ks. Piotr odpowiada: „Może to zabrzmi jak slogan, ale nam
chodzi naprawdę o umocnienie w wierze. Papież łączy nas wszystkich w
wierze. Czy jest to Sri Lanka, czy Singapur, czy Izrael, podczas każdej
Mszy św. wypowiadamy jego imię. Po hebrajsku mówimy: Fransiscus. Ponadto
jego wizyta wskazuje na wagę świętych miejsc naszej wiary na tej ziemi,
a Jerozolima to serce i środek świata. Cieszymy się też jako wspólnota,
gdyż niektórzy z nas z racji izraelskiego obywatelstwa nie mogą na co
dzień jechać do Betlejem”.

Ks. Piotr Żelazko pochodzi z archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej.
Skończył studia biblijne w Rzymie i Jerozolimie. Tutaj poznał wspólnotę
języka hebrajskiego i od dwóch lat stoi na jej czele w Jerozolimie.

W Izraelu jest ok. 600 katolików języka hebrajskiego. Tworzą oni
cztery wspólnoty: w Hajfie, w Beer Szewie, Jerozolimie i Tel Awiwie.
Obecnie ich opiekunem jest o. David Neuhaus, który jest też wykładowcą
Pisma Świętego w seminarium duchownym w Bajt Dżala i na uniwersytecie w
Betlejem.

Inicjatorem duszpasterstwa katolików języka hebrajskiego był o.
Daniel Rufeisen, karmelita pochodzenia żydowskiego z Polski. Jego dzieło
kontynuował m.in. ks. Grzegorz Pawłowski, również kapłan pochodzący z
rodziny żydowskiej w Polsce.

---

Jerozolima: Żona Pana Boga - ks. Piotr Żelazko

Ks. Piotr Żelazko, proboszcz w hebrajsko-języcznej parafii w
Jerozolimie, opowiada o tym wyjątkowym mieście, w którym od 5 lat
mieszka.

http://www.niedziela.pl/artykul/9576//Katolicy-hebrajscy-spotkaja-sie-z

[Fot. Eeast news]

Nie tylko Ojciec Święty przygotowuje się do wyjazdu do
Ziemi Świętej. Robi to również patriarcha Konstantynopola Bartłomiej I.
Jego spotkanie z Franciszkiem 25 maja w Bazylice Grobu Pańskiego w
Jerozolimie będzie najważniejszym wydarzeniem papieskiej pielgrzymki.

W wywiadzie dla agencji AsiaNews duchowy zwierzchnik światowego
prawosławia podkreślił potrzebę wspólnego świadectwa. Jego zdaniem
trzeba wspólnie odpowiedzieć na kryzys egzystencjalny współczesnego
świata, który jednoczy się pod względem gospodarczym, lecz z moralnego
punktu widzenia ulega rozkładowi.

Według patriarchy wspólnych działań wymagają też prześladowania
chrześcijan na Bliskim Wschodzie. „Musimy reagować razem na problemy i
tragedie, których chrześcijanie doświadczają dziś bez względu na
wyznanie” – podkreślił Bartłomiej.

Jego spotkanie z papieżem ma również pewien wymiar przyszłościowy: w
2025 przypada bowiem 1700. rocznica pierwszego Soboru Powszechnego,
który odbył się w 325 w Nicei. Z tej okazji Bartłomiej już wcześniej
wyraził życzenie, aby wszyscy chrześcijanie mogli się spotkać, aby
wspólnie obchodzić rocznicę pierwszego soboru prawdziwie ekumenicznego,
czyli powszechnego, gdy Kościół był jeszcze niepodzielony.

http://www.niedziela.pl/artykul/9589//Patriarcha-Bartlomiej-potrzeba-wsp...

[Fot. MARGITA KOTAS]

2014-05-23

Dziś rano papież Franciszek udał się prywatnie do
bazyliki Santa Maria Maggiore, by modlić się i zawierzyć Matce Bożej swą
rozpoczynającą się jutro pielgrzymkę do Ziemi Świętej - podało Radio
Watykańskie.

Jak poinformowano, modlitwa Ojca Świętego trwała około 15 minut, a na
jej zakończenie papież złożył Matce Bożej bukiet róż. Była to ósma
wizyta papieża Franciszka w bazylice Santa Maria Maggiore od chwili
wyboru 13 marca ub. roku na Stolicę Piotrową. Archprezbiter tej
papieskiej bazyliki, kard. Santos Abril y Castello przypomniał, że
właśnie podczas pierwszego spotkania z wiernymi, ukazując się w loggii
bazyliki watykańskiej Franciszek zapowiedział swoją pierwszą wizytę:
"Pragnę jutro udać się na modlitwę do Matki Bożej, aby strzegła całego
Rzymu i mojego pontyfikatu" - powiedział wówczas Franciszek.
Jednocześnie kard. Abril y Castello podkreślił głęboką pobożność maryjną
obecnego Następcy św. Piotra, który niedawno wezwał wiernych do
codziennego odmawiania różańca.

http://www.niedziela.pl/artykul/9584//Franciszek-zawierzyl-Matce-Bozej-swa

Zdjęcie: Marek Borawski/
Nasz Dziennik

Czwartek, 22 maja 2014

MPA

http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/78038,wspierajmy-papieza.html

Zdjęcie: L'OSSERVATORE-ROMANO/
PAP/EPA

Zdjęcie: ANDREW MEDICHINI/
PAP/EPA

uczestnicy Krucjaty Różańcowej za Ojczyznę wiedzą o tym, że intencje rózancowe mozna łaczyć i odmawiając np. 1 dziesiątkę rózańca za Ojczyznę - dodajemy tatusia, mamusię, braciszka, zosię, Papieża i umarlaków.

To taki sposób na zachętę dla początkujących ;)

Tak niewiele potrzeba...
Jedynie... potrzeby Serca...

Szczęść Boże...

Zdjęcie: MENAHEM KAHANA/POOL/
PAP/EPA

Homilia Ojca Świętego wygłoszona podczas uroczystej Eucharystii sprawowanej na placu Żłóbka w Betlejem 25 maja 2014 r.

„A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie” (Łk 2, 12).

Jakże wielką łaską jest sprawowanie Eucharystii w miejscu, gdzie
narodził się Jezus! Dziękuję Bogu i dziękuję Wam, którzy przyjęliście
mnie w tej pielgrzymce: prezydentowi Mahmudowi Abbasowi i innym
przedstawicielom władz; patriarsze Fouadowi Twalowi, innym biskupom i
ordynariuszom Ziemi Świętej, kapłanom, wspaniałym franciszkanom, osobom
konsekrowanym i tym wszystkim, którzy starają się utrzymać żywą wiarę,
nadzieję i miłość na tych terytoriach; przedstawicielom wiernych
przybyłych ze Strefy Gazy, z Galilei, imigrantom z Azji. Dziękuję za
waszą gościnność! Dziękuję za tych, którzy przybyli z Afryki.

Dziecię Jezus narodziło się w Betlejem i jest znakiem danym przez
Boga dla tych, którzy czekali na zbawienie, i zawsze będzie znakiem
czułości Boga i Jego obecności w świecie. „A to będzie znakiem dla was:
Znajdziecie Niemowlę...”.

Także dzisiaj dzieci są znakiem. Znakiem nadziei, znakiem życia, ale
także znakiem „diagnostycznym”, pozwalającym zrozumieć stan zdrowia
rodziny, społeczeństwa, całego świata. Kiedy dzieci są przyjmowane,
kochane, strzeżone, chronione – rodzina jest zdrowa, społeczeństwo staje
się lepsze, świat jest coraz bardziej ludzki. Myślimy o dziele
wypełnianym przez Instytut Effatà, stworzonym przez  Pawła VI na rzecz
głuchoniemych dzieci palestyńskich: jest on konkretnym znakiem dobroci
Boga i tego, że społeczeństwo staje się lepszym.

Bóg powtarza także do nas, mężczyzn i kobiet XXI wieku: „A to będzie znakiem dla was znakiem”,  szukajcie dzieciątka...

Dzieciątko z Betlejem jest kruche, jak wszyscy nowo narodzeni. Nie
umie mówić, a mimo to jest Słowem, które stało się ciałem, przybyłe, aby
zmienić serce i życie ludzi. To Dziecko, jak każde dziecko, jest słabe i
potrzebuje pomocy i ochrony. Także dzisiaj dzieci potrzebują przyjęcia i
obrony od chwili poczęcia.

Niestety, w naszym świecie, który opracował najbardziej zaawansowane
technologie, nadal jest wiele dzieci żyjących w nieludzkich warunkach,
na marginesie społeczeństwa, na peryferiach wielkich miast i na
obszarach wiejskich. Wiele dzieci nadal jest wykorzystywanych,
molestowanych, zniewolonych, będących przedmiotem przemocy i handlu
ludźmi. Zbyt wiele dzieci jest dziś wygnańcami, uchodźcami, czasami
topią się w morzu, zwłaszcza w wodach Morza Śródziemnego. Z powodu tego
wszystkiego wstydzimy się dziś przed Bogiem, Bogiem, który stał się
dzieckiem.

I zadajemy sobie pytanie: kim jesteśmy my przed Dzieciątkiem Jezus?
Kim jesteśmy w obliczu dzisiejszych dzieci? Czy jesteśmy jak Maryja i
Józef, którzy przyjęli Jezusa i zatroszczyli się o Niego z miłością
macierzyńską i ojcowską? Czy może jesteśmy jak Herod, który chce Go
wyeliminować? Czy jesteśmy jak pasterze, którzy udają się w pośpiechu,
klękają, aby oddać Mu pokłon i ofiarowują swoje skromne dary? Czy też
jesteśmy obojętni? A może jesteśmy pompatyczni i świętoszkowaci, ludźmi
wykorzystującymi obrazy biednych dzieci dla osiągnięcia zysku? Czy
potrafimy stanąć obok nich, „tracić czas” dla nich i z nimi? Czy umiemy
ich słuchać, strzec, modlić się za nie i wraz z nimi? Czy też je
zaniedbujemy, aby zająć się naszymi interesami?

„A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę...”. Może to
dziecko płacze. Płacze, bo jest głodne, bo jest mu zimno, bo chce
pozostać w ramionach... Także i dzisiaj dzieci płaczą, bardzo płaczą, a
ich płacz jest dla nas wyzwaniem. W świecie, który każdego dnia wyrzuca
tony żywności i leków, są dzieci płaczące na próżno z powodu głodu i
chorób, którym można z łatwością zapobiec. W czasie głoszącym ochronę
nieletnich handluje się bronią, która trafia w ręce dzieci-żołnierzy; 
handluje się produktami pakowanymi przez małych robotników przymusowych.
Ich krzyk jest tłumiony: powinny walczyć, pracować, nie wolno im
płakać! Ale płaczą za nie matki, dzisiejsze Rachele: opłakują swoje
dzieci i nie chcą utulić się w żalu (por. Mt 2, 18).

„A to będzie znakiem dla was”. Znajdziecie Dzieciątko… Dzieciątko
Jezus narodzone w Betlejem, każde dziecko, które rodzi się i rośnie w
każdej części świata, jest znakiem diagnostycznym, pozwalającym nam na
sprawdzenie stanu zdrowia naszej rodziny, naszej wspólnoty, naszego
państwa. Z tej diagnozy szczerej i uczciwej może wypłynąć nowy styl
życia, w którym relacje nie będą już naznaczone konfliktem, uciskiem,
konsumpcjonizmem, ale będą relacjami braterstwa, przebaczenia i
pojednania, wzajemnego dzielenia się i miłości.

O Maryjo, Matko Jezusa,
Która przyjęłaś, naucz nas przyjmować;
Która adorowałaś, naucz nas adorować;
Ty, która naśladowałaś, naucz nas naśladować. Amen.

http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/78277,niemowle-bedzi...

Zdjęcie: ALAA BADARNEH/POOL/
PAP/EPA

Dr Tomasz M. Korczyński

http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-na-swiecie/78146,spotkania-franciszka-co-przyniosa.html

Palestyna zawierzona Maryi

Słowa wygłoszone przez Papieża Franciszka po modlitwie „Regina Caeli” na placu Żłóbka w Betlejem

Dziękuję...
Pozwolę sobie zapisać tu link prowadzący do strony, którą teraz znalazłam, gdzie znajdziemy więcej wiadomości związanych z papieską pielgrzymką... dzień po dniu, godzina po godzinie...

>>> PAPIEŻ W ZIEMI ŚWIĘTEJ

a niezależnie od tego...
:)

***
Szczęść Boże...

L'OSSERVATORE ROMANO /PAP/EPA

Papież w Bazylice Narodzenia Pańskiego

W drugiej części swego pobytu w Betlejem 25 maja Franciszek
nawiedził Grotę Narodzenia, a następnie udał się do Ośrodka Phoenix na
terenie obozu dla uchodźców w Dhajszy, gdzie spotkał się z dziećmi,
które znalazły tam opiekę.

OLIVER WEIKEN /PAP/EPA

Papież przemawia na lotnisku w Tel Awiwie

Papież Franciszek potępił w niedzielę sobotni zamach w Muzeum
Żydowskim w Brukseli, w którym zginęły 4 osoby, wśród nich dwoje
Izraelczyków. O ataku papież mówił w przemówieniu powitalnym po
przybyciu do Tel Awiwu.

ABIR SULTAN /PAP/EPA

Papież Franciszek i patriarcha Bartłomiej

Ekumeniczne spotkanie pod przewodnictwem papieża Franciszka i
patriarchy Konstantynopola Bartłomieja I, formalnego zwierzchnika
prawosławia, w Bazylice Grobu Pańskiego w Jerozolimie było kulminacją
drugiego dnia papieskiej pielgrzymki do Ziemi Świętej.

BEN GERSHOM /PAP/EPA

„Chcielibyśmy być świadkami działania Boga w świecie i dlatego
właśnie na tym naszym spotkaniu czujemy głęboko rozbrzmiewające
wezwanie, byśmy byli budowniczymi pokoju i sprawiedliwości, byśmy
prosili na modlitwie o te dary i uczyli się od Boga miłosierdzia,
wielkoduszności i współczucia” - powiedział papież odwiedzając Wielkiego
Muftiego Jerozolimy, szejka Muhamada Ahmada Husseina.

Ojciec Święty wezwał wyznawców religii powołujących się na Abrahama do
wzajemnego szacunku i miłości, rozumienia cierpień innych ludzi,
odrzucenia wykorzystywania imienia Boga do przemocy oraz współpracy na
rzecz sprawiedliwości i pokoju. Franciszek przybywając na Wzgórze
Świątynne odwiedził jedno z najważniejszych sanktuariów muzułmańskich -
Kopułę na Skale - tzw. meczet Omara. Zgodnie z regułami islamu Ojciec
Święty zdjął obuwie. Następnie udał się do budynku Wysokiej Rady.
Witając papieża Wielki Mufti Jerozolimy, szejk Muhamad Ahmad Hussein
wskazał na znaczenie sanktuarium Kopuły na Skale dla islamu. Jest ono
jednym z trzech najświętszych miejsc tej religii, ustępując jedynie
Mekce i Medynie. Wskazując na znaczenie jakie ma posługa Ojca Świętego
dla całego świata, wyjaśnił na czym polegają trudności w relacjach
między Palestyńczykami a Żydami i prosił papieża o pomoc w rozwiązaniu
istniejących problemów. "Nie będzie pokoju w tej Ziemi, jeśli nie
zostanie położony kres przemocy, którą nieustannie znosi nasz naród" -
powiedział szejk Muhamad Ahmad Hussein.



Odpowiadając na te słowa Franciszek przypomniał, że muzułmanie,
chrześcijanie i żydzi uznają w Abrahamie, choć każda z tych religii na
inny sposób, swego ojca w wierze i wielki przykład do naśladowania.
Zauważył, że był on człowiekiem otwartym, gotowym ze względu na
posłuszeństwo Bogu opuścić wszystko, by pójść jako pielgrzym. Taka też
powinna być nasza postawa duchowa. „Nigdy nie możemy uważać siebie za
samowystarczalnych, panów naszego życia. Nie możemy ograniczać się do
trwania w zamknięciu, w pewności swoich przekonań” - stwierdził. Papież
zarazem, że pielgrzymka Abrahama była także wezwaniem do
sprawiedliwości. „Również my chcielibyśmy być świadkami działania Boga w
świecie i dlatego właśnie na tym naszym spotkaniu czujemy głęboko
rozbrzmiewające wezwanie, byśmy byli budowniczymi pokoju i
sprawiedliwości, byśmy prosili na modlitwie o te dary i uczyli się od
Boga miłosierdzia, wielkoduszności i współczucia”- powiedział Ojciec
Święty.



„Drodzy bracia, drodzy przyjaciele, z tego świętego miejsca wznoszę z
głębi serca apel do wszystkich ludzi i wspólnot, które powołują się na
Abrahama: szanujmy się i miłujmy się wzajemnie jako bracia i siostry!
Uczmy się rozumieć cierpienie innej osoby! Niech nikt nie wykorzystuje
imienia Boga do przemocy! Wspólnie pracujmy na rzecz sprawiedliwości i
pokoju!” - wezwał muzułmanów papież.

Oto tekst papieskiego przemówienia w tłumaczeniu na język polski:



Wasza Ekscelencjo,

Drodzy muzułmańscy przyjaciele,



Jestem zaszczycony, że mogę się z wami spotkać w tym świętym miejscu.
Serdecznie wam dziękuję za uprzejme zaproszenie, które zechcieliście do
mnie skierować, a szczególnie dziękuję, Waszej Ekscelencji, oraz
przewodniczącemu Najwyższej Rady Muzułmańskiej.



Idąc tropem moich poprzedników, a zwłaszcza wspaniałym śladem podróży
Pawła VI przed pięćdziesięciu lata, pierwszej wizyty papieża w Ziemi
Świętej, bardzo pragnąłem przybyć jako pielgrzym i nawiedzić miejsca,
które widziały ziemską obecność Jezusa Chrystusa. Ale ta moja
pielgrzymka nie byłaby kompletna, jeśliby nie uwzględniała także
spotkania z ludźmi i wspólnotami żyjącymi na tej ziemi, a więc jestem
szczególnie zadowolony ze spotkania z wami - muzułmańscy przyjaciele,
drodzy bracia.



W tej chwili moja myśl biegnie ku postaci Abrahama, który na tych
ziemiach żył jako pielgrzym. Muzułmanie, chrześcijanie i Żydzi uznają w
Abrahamie, choć każda z tych religii na inny sposób, swego ojca w wierze
i wielki przykład do naśladowania. Stał się on pielgrzymem,
pozostawiając swój lud, własny dom, aby wyruszyć w duchową przygodę, do
której powołał go Bóg.



Pielgrzym to osoba, która czyni siebie ubogą, godzi się opuścić swoją
ojczyznę, pragnie osiągnąć wieki i upragniony cel, żyje nadzieją
otrzymanej obietnicy (por. Hbr 11,8-19). Takie było położenie Abrahama i
taka powinna też być nasza postawa duchowa. Nigdy nie możemy uważać
siebie za samowystarczalnych, panów naszego życia. Nie możemy ograniczać
się i trwać w zamknięciu, pewni naszych przekonań. W obliczu tajemnicy
Boga wszyscy jesteśmy ubodzy, odczuwamy, że zawsze powinniśmy być gotowi
do wyjścia z samych siebie, posłuszni wezwaniu, jakie kieruje do nas
Bóg, otwarci na przyszłość, jaką pragnie On dla nas zbudować.



W tej naszej ziemskiej pielgrzymce nie jesteśmy sami: przecinamy drogę
innych braci, czasami dzielimy z nimi część drogi, czasami przeżywamy
wspólnie pokrzepiający nas postój. Takie jest dzisiejsze spotkanie i
przeżywamy je ze szczególną wdzięcznością: jest to miły wspólny postój,
możliwy dzięki waszej gościnności, w pielgrzymce jaką jest nasze życie i
życie naszych wspólnot. Żyjemy braterską łącznością i wymianą, które
mogą nam dać pokrzepienie i dać nam nowe siły do stawienia czoła
wspólnym nasuwającym się wyzwaniom.



Nie możemy zapomnieć, że pielgrzymka Abrahama była także wezwaniem do
sprawiedliwości: Bóg chciał, aby był on świadkiem Jego działania i
naśladował Go. Również my chcielibyśmy być świadkami działania Boga w
świecie i dlatego właśnie na tym naszym spotkaniu czujemy głęboko
rozbrzmiewające wezwanie, byśmy byli budującymi pokój i sprawiedliwość,
byśmy prosili na modlitwie o te dary i uczyli się od Boga miłosierdzia,
wielkoduszności i współczucia.



Drodzy bracia, drodzy przyjaciele, z tego świętego miejsca wznoszę
stanowczy apel do wszystkich ludzi i wspólnot, które powołują się na
Abrahama: szanujmy się i miłujmy się wzajemnie jako bracia i siostry!



Uczymy się rozumieć cierpienie innej osoby!

Niech nikt nie wykorzystuje imienia Boga do przemocy!

Wspólnie pracujmy na rzecz sprawiedliwości i pokoju!

Salam !

http://papiez.wiara.pl/doc/2019225.Papiez-do-Wielkiego-Muftiego/2

JIM HOLLANDER /PAP/EPA

Papież Franciszek wzorem swych poprzedników Jana Pawła II i
Benedykta XVI był w poniedziałek przy Ścianie Płaczu w Jerozolimie,
gdzie w mur włożył karteczkę z modlitwą. Złożył również wizytę wielkiemu
muftiemu Jerozolimy.

Na karteczce, którą papież włożył w Ścianę Płaczu, był tekst modlitwy
"Ojcze Nasz" po hiszpańsku - wyjaśnił rzecznik Watykanu ksiądz Federico
Lombardi.

Agencje cytują słowa papieża, który opuszczając miejsce modlitw Żydów,
powiedział głównemu rabinowi Izraela: "Przyszedłem modlić się i prosiłem
Pana o łaskę pokoju".

W tym symbolicznym miejscu doszło przy tej okazji do wymownego gestu:
wymiany serdecznego uścisku między Franciszkiem a towarzyszącym mu w
pielgrzymce do Ziemi Świętej przyjacielem, rabinem Abrahamem Skórką z
Buenos Aires. Wcześniej rabin Skórka powiedział w wywiadzie, że od
wyboru Franciszka obaj marzyli o tym, że uściskać się w tym miejscu.

W pamiątkowej księdze po modlitwie przy Ścianie Płaczu papież wyraził radość z tego, że mógł tam być ze "starszymi braćmi".

Na Wzgórzu Świątynnym Franciszek spotkał się z wielkim muftim
Jerozolimy i całej Palestyny szejkiem Muhammadem Ahmadem Hussejnem
(czytaj: Papież do Wielkiego Muftiego).
Odwiedził jedno z najważniejszych miejsc islamu, Kopułę na Skale, czyli
tzw. meczet Omara. Zgodnie z obowiązującymi zasadami przy wejściu zdjął
buty.

W przemówieniu do wielkiego muftiego i delegacji muzułmańskiej
Franciszek podkreślił, że jego pielgrzymka do Ziemi Świętej nie byłaby
kompletna, gdyby nie uwzględniała także spotkania ze wszystkimi
wspólnotami tam żyjącymi.

"Drodzy przyjaciele, z tego świętego miejsca wznoszę z głębi serca apel
do wszystkich ludzi i wspólnot, które powołują się na Abrahama:
szanujmy się i miłujmy się wzajemnie jako bracia i siostry!" - wezwał
papież.

Apelował: "Uczmy się rozumieć cierpienie innej osoby! Niech nikt nie
wykorzystuje imienia Boga do przemocy! Wspólnie pracujmy na rzecz
sprawiedliwości i pokoju!".

http://papiez.wiara.pl/doc/2019319.Franciszek-przy-Scianie-Placzu

ANDREW MEDICHINI /PAP/EPA

"Razem możemy wnieść wielki wkład w sprawę pokoju; razem
będziemy mogli świadczyć w szybko zmieniającym się świecie o trwałym
znaczeniu Bożego planu stworzenia; razem będziemy mogli stanowczo
przeciwstawiać się wszelkim formom antysemityzmu i różnym innym formom
dyskryminacji" - powiedział papież podczas wizyty u dwóch Wielkich
Rabinów Izraela - sefardyjskiego Szlomo Amara i aszeknazyjskiego -Yony
Metzgera.

Papieża powitał dyrektor generalny Wielkiego Rabinatu. Nawiązał do
sobotniego zamachu w Brukseli i wyraził ubolewanie z powodu aktów
antysemityzmu. Rabin sefardyjski, Szlomo Amara podkreślił znaczenie
Dekalogu, łączącego obowiązki względem Boga i ludzi. Prosił Kościół, by
wnosił wkład w budowanie pokoju i walczył z terroryzmem.



Również Wielki Rabin aszeknazyjski -Yona Metzger potępił terroryzm i
zaapelował o wspólne budowanie pokoju, niezależnie od różnic etnicznych,
czy religijnych.



Zabierając głos Franciszek przypomniał, że od czasów, gdy był
arcybiskupem Buenos Aires, mógł liczyć na przyjaźń wielu żydów. Przyjął
też wielu z nich na audiencjach. Zaznaczył, że ta droga przyjaźni jest
jednym z owoców II Soboru Watykańskiego, a zwłaszcza deklaracji „Nostra
aetate” o relacjach Kościoła z innymi religiami.



"Jestem przekonany, że w istocie to, co wydarzyło się w ciągu ostatnich
dekad w stosunkach między żydami a katolikami jest autentycznym darem
Bożym" - zaznaczył papież.



Ojciec Święty podkreślił znaczenie dialogu pomiędzy Wielkim Rabinatem
Izraela a Komisją Stolicy Apostolskiej ds. Kontaktów Religijnych z
Judaizmem. "Dialog ten, zainspirowany wizytą świętego papieża Jana Pawła
II w Ziemi Świętej, rozpoczął się w roku 2002 i trwa już od dwunastu
lat. Podoba mi się myśl - nawiązująca do bar micwy w tradycji żydowskiej
- że jest on bliski wieku dojrzałego: ufam, że będzie on trwał nadal i
będzie miał przed sobą świetlaną przyszłość" - stwierdził Franciszek.



Papież zachęcił do refleksji nad znaczeniem duchowym więzi łączącej
chrześcijan i wyznawców judaizmu. Podkreślił, że dla katolików chodzi tu
o docenienie w pełni sensu żydowskich korzeni swej wiary. "Wzajemna
znajomość swojego dziedzictwa duchowego, docenienie tego, co nas łączy i
poszanowanie w tym, co nas dzieli mogą prowadzić nas do dalszego
rozwoju naszych stosunków, które powierzamy Bogu. Razem możemy wnieść
wielki wkład w sprawę pokoju; razem będziemy mogli świadczyć w szybko
zmieniającym się świecie o trwałym znaczeniu Bożego planu stworzenia;
razem będziemy mogli stanowczo przeciwstawiać się wszelkim formom
antysemityzmu i różnym innym formom dyskryminacji. Niech Pan nam pomoże
iść z ufnością i męstwem serca jego drogami" - zakończył swoje
przemówienie papież.
Oto tekst papieskiego przemówienia w tłumaczeniu na język polski:



Szanowni Naczelni Rabini Izraela!



Cieszę się szczególnie, że mogę być dzisiaj wraz z wami: jestem wam
wdzięczny za serdeczne przyjęcie i za skierowane do mnie uprzejme słowa
powitania.



Jak wiecie, od czasów, kiedy byłem arcybiskupem Buenos Aires, mogłem
liczyć na przyjaźń wielu braci żydów. Dzisiaj jest tu obecnych dwóch z
nich. Razem z nimi organizowaliśmy owocne inicjatywy spotkań i dialogu i
wraz z nimi przeżyłem także znaczące chwile wspólnoty na płaszczyźnie
duchowej. W ciągu pierwszych miesięcy pontyfikatu mogłem przyjąć różne
organizacje i przedstawicieli światowego judaizmu. Podobnie, jak to się
działo w przypadku moich poprzedników, te prośby o spotkanie są liczne.
Dołączają się one do wielu inicjatyw, odbywających się w skali narodowej
i lokalnej, a wszystko to świadczy o wzajemnym pragnieniu lepszego
wzajemnego poznania, słuchania się nawzajem, budowania więzi prawdziwego
braterstwa.



Ta droga przyjaźni jest jednym z owoców Soboru Watykańskiego II, a
zwłaszcza deklaracji „Nostra aetate”, która miała tak duże znaczenie i
której pięćdziesiątą rocznicę będziemy obchodzili w przyszłym roku.
Jestem przekonany, że w istocie to, co wydarzyło się w ciągu ostatnich
dekad w stosunkach między żydami a katolikami jest autentycznym darem
Bożym, jednym z cudów, jakich On dokonał, za które powinniśmy
błogosławić Jego imię: „Chwalcie Pana nad panami, bo Jego łaska na
wieki. On sam cudów wielkich dokonał, bo Jego łaska na wieki” (Ps
136,3-4). Darem od Boga, który jednak nie mógłby się objawić bez
zaangażowania wielu osób odważnych i wielkodusznych, zarówno żydów jak i
chrześcijan. Szczególnie chciałbym wspomnieć tu o znaczeniu dialogu
pomiędzy Wielkim Rabinatem Izraela a Komisją Stolicy Apostolskiej ds.
Kontaktów Religijnych z Judaizmem. Dialog ten, zainspirowany wizytą
świętego papieża Jana Pawła II w Ziemi Świętej, rozpoczął się w roku
2002 i trwa już od dwunastu lat. Podoba mi się myśl - nawiązująca do bar
micwy w tradycji żydowskiej - że jest on bliski wieku dojrzałego: ufam,
że będzie on trwał nadal i będzie miał przed sobą świetlaną przyszłość.



Nie chodzi jedynie o nawiązanie na poziomie ludzkim relacji wzajemnego
szacunku: jesteśmy wezwani jako chrześcijanie i jako żydzi do
postawienia sobie w głębi serca pytania o duchowe znaczenie łączącej nas
więzi. Jest to więź, która pochodzi od Boga, przekraczająca naszą wolę i
która pozostaje nienaruszona, mimo wszelkich trudności w kontaktach,
jakich niestety doświadczyliśmy w historii.



Ze strony katolickiej istnieje oczywiście intencja docenienia w pełni
sensu żydowskich korzeni własnej wiary. Ufam, że z waszą pomocą także ze
strony żydowskiej utrzyma się, a jeśli to możliwe zwiększy się
zainteresowanie poznaniem chrześcijaństwa, także na tej błogosławionej
ziemi, na której poznaje ono swoje początki, a szczególnie wśród
młodszego pokolenia.



Wzajemna znajomość swojego dziedzictwa duchowego, docenienie tego, co
nas łączy i poszanowanie w tym, co nas dzieli mogą prowadzić nas do
dalszego rozwoju naszych stosunków, które powierzamy Bogu. Razem możemy
wnieść wielki wkład w sprawę pokoju; razem będziemy mogli świadczyć w
szybko zmieniającym się świecie o trwałym znaczeniu Bożego planu
stworzenia; razem będziemy mogli stanowczo przeciwstawiać się wszelkim
formom antysemityzmu i różnym innym formom dyskryminacji. Niech Pan nam
pomoże iść z ufnością i męstwem serca jego drogami. Szalom!
http://papiez.wiara.pl/doc/2019500.Papiez-do-Naczelnych-Rabinow

Mark Neyman /GPO/PAP/EPA
Papież Franciszek i prezydent Izraela, Szymon Peres

Na konieczność poszanowania wolności i godności człowieka jako
warunek pokoju wskazał papież podczas wizyty kurtuazyjnej u prezydenta
Izraela, Szymona Peresa.

JIM HOLLANDER /PAP/EPA
Papież Franciszek obejmuje swych przyjaciół z Argentyny: rabina Abrahama Skorkę i przywódcę tamtejszych muzułmanów Omara Abbouda. Obok, z lewej, rabin Ściany Płaczu Shmuel Rabinovitz

W drodze ze wzgórza Herzla do Instytutu Yad Vashem papież Franciszek nieoczekiwanie zatrzymał się przy Pomniku Ofiar Terroryzmu.

ANDREW MEDICHINI /PAP/EPA
Papież wychodzi z Bożego Grobu

(Przed)-Wczoraj wieczorem na starym mieście w Jerozolimie izraelskie
służby bezpieczeństwa usunęły siłą grupę arabskich chrześcijan chcących
powitać papieża. W wyniku przepychanek jedna kobieta i dwoje dzieci
zostało rannych.

Józef Wolny /GN
Getsemani. Drzewa oliwne.

"Wasza obecność tutaj jest bardzo ważna; cały Kościół jest wam
wdzięczny i wspiera was modlitwą" - powiedział papież, spotykając się w
kościele Getsemani z kapłanami, zakonnikami, zakonnicami i
seminarzystami Ziemi Świętej.

JACK GUEZ /PAP/EPA
Władze Izraela wyjątkowo zezwoliły na Mszę w Wieczerniku.

Msza w Wieczerniku w Jerozolimie była ostatnim punktem wizyty
papieża Franciszka w Ziemi Świętej. W homilii w miejscu Ostatniej
Wieczerzy papież przypomniał, że to tam narodził się Kościół. "Jak wiele
miłości, jak wiele dobra wypłynęło z Wieczernika" - mówił.

W homilii podczas poniedziałkowej mszy papież podkreślił, że liturgia w
miejscu Ostatniej Wieczerzy Jezusa z Apostołami jest "wielkim darem".

Zwracając się do obecnych na mszy ordynariuszy katolickich z Ziemi
Świętej, Franciszek mówił: "Tutaj narodził się Kościół, a narodził się
wychodząc. Stąd wyszedł on z chlebem łamanym w rękach, mając w oczach
rany Jezusa i Ducha miłości w sercu".

Zauważył, że Wieczernik przypomina - poprzez przywołanie obrzędu
obmycia nóg - o sensie posługi. Ona zaś oznacza - wskazał - "służenie
ubogim, chorym, wykluczonym".

Wieczernik - mówił Franciszek - przypomina również o przyjaźni i wezwaniu, by stać się przyjacielem Jezusa.

"Ale Wieczernik przypomina nam również podłość, wścibskość, zdradę" -
powiedział papież. "Każdy z nas może przeżywać na nowo te postawy, a nie
tylko i nie zawsze inni, kiedy patrzymy z pogardą na brata, osądzamy
go; kiedy naszymi grzechami zdradzamy Jezusa" - dodał.

Papież mówił, że Wieczernik przywołuje również obowiązek dzielenia się, braterstwa, zgody, pokoju.

"Jak wiele miłości, jak wiele dobra wypłynęło z Wieczernika! Jak wiele
miłosierdzia stąd wyszło, jak rzeka ze źródła, która początkowo jest
strumieniem, a następnie rozszerza się i staje się wielka. Wszyscy
święci czerpali stąd; wielka rzeka świętości Kościoła zawsze czerpie
swój początek stąd" - przypomniał. To stąd - wskazał - Kościół wyrusza w
świat.

"Zgromadzony na modlitwie z Matką Jezusa, przeżywa on zawsze na nowo
oczekiwanie ponownego zesłania Ducha Świętego: Niech zstąpi Duch Twój, o
Panie, i odnowi oblicze ziemi" - powiedział Franciszek w ostatnim
przemówieniu wygłoszonym podczas pielgrzymki do Ziemi Świętej.

Niech zstąpi Duch Twój, o Panie i odnowi oblicze ziemi!

Homiilia papieża Franciszka wygłoszona podczas Mszy w Wieczerniku

Drodzy bracia,



Wielki darem, który daje nam Pan, jest to, że gromadzimy się tutaj, w
Wieczerniku, aby sprawować Eucharystię. Mówiąc do was te słowa, pragnę
skierować serdeczną myśl ku patriarchom katolickich Kościołów
wschodnich, którzy uczestniczyli w tych dniach mojej pielgrzymki. Pragnę
im podziękować za ich znaczącą obecność, szczególnie dla mnie cenną i
zapewniam, że mają szczególne miejsce w moim sercu i w mojej modlitwie.



Tu, gdzie Jezus spożył Ostatnią Wieczerzę z Apostołami; gdzie ukazał
się pośród nich zmartwychwstały; gdzie Duch Święty zstąpił z mocą na
Maryję i uczniów. Tutaj narodził się Kościół, a narodził się wychodząc.
Stąd wyszedł on z chlebem łamanych w rękach, mając w oczach rany Jezusa i
Ducha miłości w sercu.



Zmartwychwstały Jezus, posłany przez Ojca w Wieczerniku przekazał
apostołom swego Ducha i z tą mocą posłał ich, aby odnowić oblicze ziemi
(por. Ps 104,30).



Wyjście, wyruszenie nie oznacza zapominania. Kościół wychodzący strzeże
pamięć tego, co tutaj się wydarzyło; Duch Pocieszyciel przypomina mu
każde słowo, każdy gest i objawia mu ich sens.



Wieczernik przypomina nam posługiwanie, obmycie stóp, którego Jezus
dokonał jako przykład dla swoich uczniów. Obmycie sobie nawzajem stóp
oznacza przyjęcie siebie, zaakceptowanie, miłowanie się, służenie sobie
nawzajem. Oznacza służenie ubogim, chorym, wykluczonym, tego który jest
dla mnie antypatyczny, który mnie denerwuje.



Wieczernik przypomina nam wraz Eucharystią ofiarę. W każdej celebracji
eucharystycznej Jezus ofiaruje się Ojcu za nas, abyśmy także i my mogli
zjednoczyć się z Nim, oddając Bogu nasze życie, pracę, nasze radości i
smutki..., składając wszystko w ofierze duchowej.



Wieczernik przypomina nam przyjaźń. „Już was nie nazywam sługami...ale
nazwałem was przyjaciółmi” (J 15,15) - powiedział Jezus do Dwunastu. Pan
czyni nas swymi przyjaciółmi, powierza nam wolę Ojca i daje nam Siebie.
To jest najpiękniejsze doświadczenie chrześcijanina, a zwłaszcza
kapłana: stać się przyjacielem Pana Jezusa i odkryć w swym sercu, że On
jest przyjacielem.



Wieczernik przypomina nam pożegnanie Mistrza i obietnicę spotkania ze
swymi przyjaciółmi: „Gdy odejdę … przyjdę powtórnie i zabiorę was do
siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem” (J 14,3). Jezus nas nie
opuszcza, nigdy nas nie porzuca, poprzedza nas do domu Ojca i tam
pragnie nas doprowadzić ze Sobą.



Ale Wieczernik przypomina nam również podłość, wścibskość - „Kto Cię
zdradzi?” - zdrada. Każdy z nas może przeżywać na nowo te postawy, a nie
tylko i nie zawsze inni, kiedy patrzymy z pogardą na brata, osądzamy
go; kiedy naszymi grzechami zdradzamy Jezusa.



Wieczernik przypomina nam dzielenie się, braterstwo, zgodę, pokój
między nami. Jak wiele miłości, jak wiele dobra wypłynęło z Wieczernika!
Jak wiele miłosierdzia stąd wyszło, jak rzeka ze źródła, która
początkowo jest strumieniem, a następnie rozszerza i staje się wielką...
Wszyscy święci czerpali stąd; wielka rzeka świętości Kościoła zawsze
czerpie swój początek stąd, nieustannie na nowo, z Serca Chrystusa, z
Eucharystii, z Jego Ducha Świętego.



Wreszcie Wieczernik przypomina nam zrodzenie się nowej rodziny,
Kościoła, nasz święty Kościół-Matkę, Kościół hierarchiczny, ustanowiony
przez zmartwychwstałego Jezusa. Jest to rodzina, która ma matkę, Maryję
Pannę. Do tej wielkiej rodziny należą rodziny chrześcijańskie i w niej
znajdują światło i moc, by iść i odnawiać się, przez trudy i
doświadczenia życia. Do tej wielkiej rodziny są zaproszone i wezwane
wszystkie dzieci Boże, z każdego ludu i języka, wszyscy bracia i synowie
jednego Ojca, który jest w niebie.



To jest perspektywa Wieczernika: perspektywa Zmartwychwstałego i Kościoła.



Stąd wyrusza Kościół wychodzący, ożywiany przez życiodajne tchnienie
Ducha. Zgromadzony na modlitwie z Matką Jezusa, przeżywa on zawsze na
nowo oczekiwanie ponownego zesłania Ducha Świętego: Niech zstąpi Duch
Twój, o Panie i odnowi oblicze ziemi (por. Ps 104,30)!

http://papiez.wiara.pl/doc/2019847.Franciszek-w-Wieczerniku-jak-Jan-Pawe...

OLIVER WEIKEN /PAP/EPA
Ojciec święty w otoczeniu premiera i prezydenta Izraela. Pielgrzymka dobiegła końca

Skromna, niemal rodzinna uroczystość, bez przemówień, ale za to z
udziałem kompanii honorowej armii izraelskiej zakończyła papieską
pielgrzymkę do Ziemi Świętej.
Ojca Świętego na Lotnisku Międzynarodowym im. Ben Guriona w Tel Awiwie
powitał prezydent Izraela, Szymon Peres oraz premier Benjamin Netanjahu.
Obydwaj w kilku słowach wyrazili zadowolenie z papieskiej pielgrzymki.



Następnie izraelscy przywódcy pożegnali się z osobami towarzyszącymi
Franciszkowi, zaś Ojciec Święty z przedstawicielami władz Izraela i
policji. Prezydent Peres i premier Netanjahu zamienili jeszcze kilka
słów, odprowadzając papieża do schodów samolotu. Franciszek jako ostatni
wszedł na jego pokład.



Izraelskie linie lotnicze El Al przygotowały Boeinga 777. O godz. 20.20
czasu lokalnego (19.20 czasu polskiego) wystartował on w drogę powrotną
do Rzymu. Samolot z papieżem na pokładzie (...) przelatywał nad
terytorium Cypru, Grecji, Albanii i Włoch. Po przybyciu na lotnisko
Ciampino, planowanym około 23.00, Franciszek (...) przewieziony
włoskim śmigłowcem wojskowym do Watykanu.

http://papiez.wiara.pl/doc/2020184.Ojciec-Swiety-odlecial-d-Rzymu

PAP/EPA/OSSERVATORE ROMANO
Papież Franciszek przy Ścianie Płaczu

W dniach 24-26 maja Franciszek odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Obejmowała ona Jordanię, Palestynę i Izrael.

ANDREW MEDICHINI /PAP/EPA

Papież Franciszek porównał czyny pedofilii do czarnych mszy.
Podczas konferencji prasowej na pokładzie samolotu, w drodze z Tel Awiwu
do Rzymu, zapowiedział, że na początku czerwca odprawi Mszę w Watykanie
z udziałem ofiar księży pedofilów.

Podczas długiego spotkania z dziennikarzami w późny poniedziałkowy wieczór, Franciszek oświadczył, odnosząc się do sprawy pedofilii: "Ksiądz powinien prowadzić chłopca bądź dziewczynkę do świętości. Dziecko mu ufa. A on zamiast prowadzić do świętości, wykorzystuje je. To coś niesłychanie poważnego. To tak, jakby odprawić czarną mszę" – ocenił papież.

Potwierdził zapowiedź zerowej tolerancji wobec sprawców takich czynów i podkreślił, że nie będzie mowy o żadnym "uprzywilejowanym" traktowaniu kapłanów. "Dzisiaj prowadzone jest śledztwo wobec trzech biskupów. Wobec jednego, już skazanego, rozważa się wymiar kary" – ujawnił Franciszek, nie podając szczegółów.

Wiadomo, że w Watykanie trwa dochodzenie między innymi w sprawie podejrzanego o pedofilię byłego nuncjusza na Dominikanie abp. Józefa Wesołowskiego.

Papież zapowiedział, że 6 lub 7 czerwca odprawi w watykańskim Domu św. Marty Mszę z grupą 8 ofiar pedofilii z kilku krajów, między innymi z Niemiec, Wielkiej Brytanii i Irlandii. Towarzyszyć im będzie przewodniczący powołanej niedawno przez papieża komisji ds. obrony nieletnich amerykański kardynał Sean Patrick O'Malley.

Pytany o celibat kapłanów, przeciwko któremu wystąpiła niedawno w liście grupa włoskich kobiet, papież przypomniał, że nie jest on dogmatem wiary. "To reguła życia, którą bardzo doceniam. To dar dla Kościoła" – powiedział. "Dla dyskusji drzwi są otwarte, ale obecnie są inne tematy do omówienia" – podkreślił papież.

W trakcie rozmowy z dziennikarzami Franciszek wyraził przekonanie, że jego poprzednik Benedykt XVI "otworzył drzwi" dla innych emerytowanych papieży.

"Biskup Rzymu, który czuje, że opada z sił, powinien zadać sobie te same pytania co Benedykt XVI" – stwierdził papież. Jego zdaniem, ten przypadek nie będzie jedyny.

Zapytany, czy on też byłby skłonny podjąć taką decyzję, gdyby poczuł, że nie ma już sił, odparł: "Zrobię to, co powie mi Pan, czyli modlić się i szukać woli Boga".

Na pytanie, dlaczego nie doszło do beatyfikacji papieża czasów wojny, czyli Piusa XII, którego proces beatyfikacyjny był bardzo zaawansowany, Franciszek wyjaśnił, że nie natrafiono na wymagany cud za jego wstawiennictwem.

Papież powtórzył, że spotkanie w Watykanie, na jakie zaprosił podczas wizyty w Ziemi Świętej prezydenta Izraela Szimona Peresa i przewodniczącego Autonomii Palestyńskiej Mahmuda Abbasa, będzie miało charakter modlitewny. "Zbierzemy się na modlitwie, potem każdy wróci do domu. Będzie rabin, wyznawca islamu, będę ja" – powiedział papież.

Nawiązał też do skandali finansowych, ujawnianych za Spiżową Bramą, i reform watykańskiego banku IOR, mówiąc: "Pan Jezus powiedział raz swym uczniom, że skandale są nieuchronne, wszyscy jesteśmy ludźmi i wszyscy jesteśmy grzesznikami".

"Chodzi o to, by nie dopuścić do tego, by były nowe skandale" – dodał papież. Zapewnił, że nowe instytucje powołane przez niego w Watykanie pomogą uniknąć dalszych skandali i problemów.

Dziennikarze pytali również papieża, nawiązując do wyborów do Parlamentu Europejskiego, o populizm na Starym Kontynencie. Franciszek wyznał: "Miałem tylko czas na to, by odmówić Ojcze nasz, ale nie czytałem informacji o wyborach".

"Populizm w Europie, zaufanie czy brak zaufania, niektóre kwestie dotyczące euro, z tego zbyt dużo nie rozumiem" – mówił. Jako najpoważniejszy problem wskazał bezrobocie, zwłaszcza wśród młodzieży. Franciszek wyraził ubolewanie, że w centrum obecnego światowego systemu ekonomicznego znajduje się pieniądz, a nie człowiek. "To nieludzki system ekonomiczny, ten system zabija" – dodał.

Pytany o kwestię Jerozolimy, Franciszek przypomniał stanowisko Kościoła katolickiego, zgodnie z którym powinna być ona miastem pokoju dla trzech wielkich religii. "Konkretne środki na rzecz pokoju należy wynegocjować. Może na przykład zdecyduje się, że jedna część stanie się stolicą jednego państwa, a inna część – drugiego" – powiedział.

Franciszek poinformował, że na styczeń przyszłego roku planowana jest jego podróż na Sri Lankę i Filipiny.

Odnosząc się do kwestii październikowego synodu poświęconego rodzinie, papież wyraził ubolewanie, że dyskusja przed tym wydarzeniem została sprowadzona do sprawy komunii dla osób rozwiedzionych, znajdujących się w nowych związkach. Podkreślił, że problemy rodziny są znacznie większe i poważniejsze.

Franciszek zapewnił, że przygotowywana reforma Kurii Rzymskiej jest na dobrej drodze. Konieczne, jego zdaniem, jest uczynienie jej struktury lżejszą i połączenie niektórych urzędów.

http://papiez.wiara.pl/doc/2020748.Papiez-Czyny-pedofilii-sa-jak-czarne-msze

Roman Koszowski /GN
Jerozolima. Wieczernik. Opactwo Zaśnięcia NMP

Na krótko przed odlotem papieża Franciszka do Rzymu w Opactwie
Zaśnięcia Matki Bożej w Jerozolimie wybuchł pożar, najprawdopodbniej w
rezultacie podpalenia - poinformował w poniedziałek rzecznik policji
jerozolimskiej Micky Rosenfeld.

Według Rosenfelda, świadkowie widzieli mężczyznę, który wszedł do Opactwa i zapalił kilka świec, które miały spowodować pożar. Następnie szybko opuścił świątynię.

Rzecznik zakonu benedyktynów, który opiekuje się zespołem świątynnym, o. Nikodemus Schnabel, powiedział, że płomienie uszkodziły jeden z drewnianych krzyży i drewnianą ławkę. Spaliła się też książka do nabożeństwa. Szkody są jednak niewielkie.

Opactwo Zaśnięcia znajduje się niedaleko Wieczernika, w którym papież Franciszek odprawiał Mszę. Według tradycji chrześcijańskiej, Opactwo znajduje się w miejscu zaśnięcia Matki Bożej.

Z kolei Wieczernik, uznawany za miejsce Ostatniej Wieczerzy Chrystusa z uczniami, sąsiaduje z symbolicznym grobem biblijnego króla Dawida. Ortodoksyjni Żydzi protestowali przeciwko papieskiej Mszy w tym miejscu.

http://papiez.wiara.pl/doc/2020745.Podpalenie-przed-odlotem-papieza

O zasadzie zerowej tolerancji dla pedofilii w Kościele, o
możliwości swej rezygnacji, o tym, czy celibat jest dogmatem wiary, o
reformie i aferach finansowych w Kurii Rzymskiej, o beatyfikacji Piusa
XII, o swej propozycji modlitewnego spotkania z udziałem prezydentów
Izraela i Palestyny, a także o tematyce najbliższego zgromadzenia Synodu
Biskupów mówił 26 maja papież Franciszek podczas konferencji prasowej
na pokładzie samolotu w drodze powrotnej z Izraela do Rzymu.

Zero tolerancji



Ojciec święty zapowiedział, że 6 lub 7 czerwca spotka się z grupą ofiar
pedofilii duchownych i odprawi dla nich Mszę św. w kaplicy Domu św.
Marty. Ujawnił też, że obecnie prowadzone są dochodzenia w sprawie
trzech biskupów oskarżonych o pedofilię. Jeden został już skazany, ale
jeszcze rozważa się wymiar kary, jaką poniesie. Podkreślił, że w temacie
nadużyć wobec małoletnich „nie będzie uprzywilejowanych”, wobec
wszystkich stosowana będzie zasada „zero tolerancji”.



- Kapłan, który dopuszcza się nadużycia, zdradza ciało Pana [Kościół -
KAI]. Kapłan powinien prowadzić chłopca czy dziewczynkę do świętości.
Dziecko mu ufa. A zamiast prowadzić do świętości, on je wykorzystuje. To
bardzo poważne. To jak odprawić czarną mszę! Zamiast prowadzić do
świętości, prowadzi je do problemu, który będzie trwał całe życie -
tłumaczył papież.



Celibat to nie dogmat



Pytany o sprawę celibatu księży, wskazał, że celibat nie jest dogmatem
wiary, lecz regułą życia. Dodał, że osobiście bardzo ceni celibat i
uważa, że jest on „darem dla Kościoła”. Skoro jednak nie jest on
dogmatem wiary, to „drzwi są zawsze otwarte”. Przypomniał przy tym, że w
Kościele katolickim są żonaci księża - w obrządkach wschodnich.



Rezygnacja papieża?



Dziennikarze pytali Franciszka także o możliwość jego ewentualnej
rezygnacji. - Zrobię to, co Pan [Bóg] mi powie, żebym zrobił -
odpowiedział ojciec święty, dodając, że trzeba na modlitwie szukać woli
Bożej.



- Benedykt XVI nie miał już sił i uczciwie, jako człowiek wiary i
pokorny podjął taką decyzję. Sześćdziesiąt lat temu nie było biskupów
emerytów. Co się stanie z papieżami emerytami? Musimy patrzeć na
Benedykta XVI jak na instytucję, otworzył drzwi dla papieży emerytów.
Drzwi są otwarte, ale tylko Bóg wie, czy będą inni, czy nie -
zastanawiał się ojciec święty.



Jego zdaniem „biskup Rzymu, który czuje, że opada z sił, powinien stawiać sobie te same pytania co Benedykt XVI”.



Podróże do Azji



Franciszek zapowiedział swe dwie najbliższe podróże zagraniczne. Obie
zawiodą go do Azji. Ujawnił, że oprócz wizyty w Korei Południowej [w
sierpniu br. - KAI], planowana jest dwudniowa podróż do Sri Lanki, a
następnie na Filipiny. Odbędzie się ona w styczniu przyszłego roku.



Na Filipinach papież odwiedzi tereny poszkodowane w wyniku tajfunu
Yolanda (poza Filipinami zwanego Haiyan), który przeszedł przez Filipiny
na początku listopada ub.roku. Spowodował śmierć ponad 5 tys. ludzi.
Był to najsilniejszy w historii meteorologii cyklon, jaki kiedykolwiek
uderzył w ląd. Średnia prędkość wiatru wynosiła ponad 300 km na godzinę
przy bardzo niskim ciśnieniu (poniżej 900 hektopaskali). Spowodowany
wiatrem przypływ sztormowy wdzierał się na ląd, niszcząc wszystko, co
napotkał na drodze. Największe straty odnotowano na wyspie Leyte, zaś
miasto Tacloban zostało zniszczone w 80 procentach.



O tym, że papież Franciszek może odwiedzić tereny dotknięte
ubiegłorocznym tajfunem mówił w styczniu br. metropolita Palo, abp John
Du po spotkaniu z przebywającym na Filipinach przewodniczącym Papieskiej
Rady „Cor Unum”, kard. Robertem Sarahem.



Z kolei papieska wizyta w Sri Lance miałaby przyczynić się do
pojednania narodowego po trwającym od 1983 do 2009 r. konflikcie
zbrojnym między Tamilami i Syngalezami. Tamtejszy Kościół ma także
nadzieję na kanonizację bł. Josepha Vaza (1655-1711), beatyfikowanego
przez św. Jana Pawła II podczas jego wizyty w Sri Lance w 1995 roku.



Reforma Kurii Rzymskiej



Pierwszą przeszkodą w reformie Kurii Rzymskiej jestem ja - powiedział
papież. Ujawnił, że cała Kuria była konsultowana w sprawie reformy,
zaczęło się badanie możliwości „odchudzenia” struktur, np. przez
łączenie dykasterii. - Praca trwa - zapewnił ojciec święty.
Zapowiedział, że w lipcu i we wrześniu odbędą się kolejne 4-dniowe
posiedzenia [rady ośmiu kardynałów - KAI] w tej sprawie.



Za bardzo ważną na drodze reformy papież uważa perswazję, bo „są osoby,
które nie widzą jasno” potrzeby zmian. - Ale jestem zadowolony,
pracujemy wystarczająco - zapewnił Franciszek.



Przyznał, że „nie widać jeszcze wszystkich rezultatów” tych działań i
że jednymi z kluczowych okazały się sprawy gospodarcze, o których
szeroko pisała prasa. Dodał więc jedynie, że nowo powstała „dykasteria
ds. gospodarki” powinna współpracować z Sekretariatem Stanu.



Wspomniana dykasteria to ustanowiony przez papieża Sekretariat ds.
Gospodarczych (prefekt - kard. George Pell), który ma władzę nad
wszystkimi działaniami administracyjnymi i gospodarczymi Stolicy
Apostolskiej i Państwa Watykańskiego, odpowiadając m.in. za
przygotowanie ich rocznych budżetów, a także za planowanie finansowe.
Jego rolą jest unowocześnienie procedur przez dostosowanie do
obowiązujących w tych dziedzinach współczesnych standardów oraz
poprawienie przejrzystości operacji finansowych. Na przykład te same
osoby nie będą podejmowały decyzji budżetowych i prowadziły działań
kontrolnych. Co kwartał poszczególne instytucje Stolicy Apostolskiej i
Państwa Watykańskiego poddawane będą rewizji wydatków, aby zapewnić
utrzymanie dyscypliny finansowej. Kard. Pell podkreśla, że Watykan
dysponuje bardzo ograniczonymi środkami, a rolą Sekretariatu będzie ich
jak najlepsze zagospodarowanie. Zdaniem watykanisty Johna Allena,
wprowadzenie racjonalnych działań księgowych może doprowadzić do
oszczędności rzędu dziesiątków milionów dolarów.



Sekretariat ma wdrażać dyrektywy nowo powołanej Rady ds. Gospodarczych
(koordynator - kard. Reinhard Marx), składającej się z ośmiu kardynałów i
siedmiu ekspertów świeckich. Będzie ona m.in. analizować sprawozdania z
działalności gospodarczo-administracyjnej Stolicy Apostolskiej i
Państwa Watykańskiego. Franciszek postanowił też utworzyć urząd audytora
generalnego, uprawnionego do przeprowadzania audytów wszystkich
tamtejszych instytucji. Zapowiedział również, że bankiem centralnym
Watykanu będzie Administracja Dóbr Stolicy Apostolskiej (APSA). Kard.
Marx zauważa, że ustanowienie tego swoistego „ministerstwa finansów” w
Kurii Rzymskiej jest głęboką cezurą w historii Stolicy Apostolskiej.
Jego zdaniem postępowanie z pieniędzmi w Watykanie będzie transparentne i
odpowiadać międzynarodowym standardom. „Musimy to uporządkować, aby
przejść do innych ważnych rzeczy. Papież wie, że od tego zależy
wiarygodność Kościoła” - podkreśla niemiecki purpurat.



Niewiele rozumiem ze spraw europejskich



Pytany o wyniki wyborów do Parlamentu Europejskiego, ojciec święty
wyznał, że ich jeszcze nie zna. - Populizm w Europie, zaufanie bądź
nieufność, kwestie związane z euro... Niewiele z tego rozumiem -
powiedział papież.



Za poważny problem uznał bezrobocie. - Jesteśmy w światowym systemie
gospodarczym, w którego centrum jest pieniądz, a nie osoba ludzka. Aby
się utrzymać, ten system odrzuca. Odrzuca dzieci: wskaźnik urodzeń nie
jest wysoki, we Włoszech poniżej dwóch na parę małżeńską, w Hiszpanii
jeszcze mniej. Odrzuca się ludzi starych, także przez ukrytą eutanazję,
gdy daje się lekarstwa tylko do pewnego momentu. Odrzuca się także
młodzież - wskazał papież, przypominając, że we Włoszech bezrobocie
wśród tej grupy sięga 40 proc., w Hiszpanii 50 proc., a w Andaluzji 60
proc. Mamy więc całe pokolenie ludzi, którzy nie studiują ani nie
pracują.



- Ta kultura odrzucenia jest sprawą bardzo poważną. Nie tylko w
Europie, ale w Europie bardzo się ją odczuwa. To jest nieludzki system
gospodarczy. Ten system gospodarczy zabija, jak napisałem w „Evangelii
gaudium” - zaznaczył papież, odwołując się do swej ubiegłorocznej
adhortacji apostolskiej.
Franciszek o spotkaniu z Bartłomiejem



Franciszek zapowiedział, że podczas spotkania z patriarchą Bartłomiejem
w Jerozolimie postanowili podjąć wspólne działania na rzecz ochrony
środowiska. Ujawnił, że rozmowy z prawosławnym patriarchą
Konstantynopola dotyczyły jedności, „którą się osiąga w marszu”. - Nie
możemy zjednoczyć się na kongresie teologicznym - wskazał Franciszek.



Bartłomiej potwierdził, że jego poprzednik patriarcha Atenagoras
naprawdę powiedział kiedyś papieżowi Pawłowi VI: „Zbierzmy wszystkich
teologów na wyspie, a my idźmy razem naprzód”.



Według papieża, katolicy i prawosławni powinni sobie wzajemnie pomagać,
np. użyczając kościołów. Dzieje się tak np. w Rzymie, gdzie prawosławni
korzystają ze świątyń katolickich.



Mowa była także o planowanym na 2016 r. soborze wszechprawosławnym, a
także o tym, by „zrobić coś w sprawie daty Wielkanocy”, którą oba
Kościoły obchodzą w różnych terminach. Dochodzi więc do dialogów typu:
„Powiedz mi, kiedy zmartwychwstaje twój Chrystus? Mój w przyszłym
tygodniu. A mój przeciwnie, zmartwychwstał w zeszłym tygodniu” -
żartował papież.



- Z Bartłomiejem rozmawiamy jak bracia, kochamy się, opowiadamy sobie o problemach w rządzeniu [Kościołem] - dodał Franciszek.



Beatyfikacja Piusa XII



Brak cudu za wstawiennictwem Piusa XII wstrzymuje jego beatyfikację -
ujawnił papież. - Sprawa jest otwarta - zaznaczył ojciec święty.
Przyznał, że zasięgnął informacji w tej sprawie i dowiedział się, że
„nie ma jeszcze żadnego cudu” za wstawiennictwem jego poprzednika.
Tymczasem do beatyfikacji konieczny jest przynajmniej jeden cud.



Wezwał do uszanowania „rzeczywistości procesu” beatyfikacyjnego i
dodał, że wie, czy będzie mógł dokonać beatyfikacji Piusa XII, czy też
nie.



Proces beatyfikacyjny papieża Piusa XII rozpoczął się w 1967 r.
Powołano wówczas komitet historyków, którzy mieli dogłębnie zbadać życie
i postępowanie kandydata na ołtarze, ze szczególnym uwzględnieniem
okresu II wojny światowej. W skład komitetu weszło czterech jezuitów: o.
Pierre Blet (Francja), o. Angelo Martini (Włochy), o. Burkhart
Schneider (Niemcy) i o. Robert A. Graham (USA). Ich praca doprowadziła
do publikacji 11-tomowego dzieła „Actes et Documents du Saint Siège
relatifs à la Seconde Guerre Mondiale” - kolekcji dokumentów z Tajnego
Archiwum Watykańskiego z czasów II wojny światowej, gdy papieżem był
Pius XII. Całość archiwów z tego okresu ma być dostępna (być może
jeszcze w 2014 r.) po uporządkowaniu 16 mln dokumentów z lat pontyfikatu
Piusa XII (1939-1958).



Papież Benedykt XVI początkowo wstrzymał proces beatyfikacyjny Piusa
XII, postanawiając zaczekać, aż watykańskie archiwa zostaną otwarte dla
uczonych. Jednak w 2009 r. zatwierdził ogłoszenie przez Kongregację
Spraw Kanonizacyjnych heroiczności jego cnót. Wywołało to niezadowolenie
części środowisk żydowskich, podnoszących zarzuty, że w czasie II wojny
światowej Pius XII milczał w obliczu zagłady Żydów.



Zgłoszono już do Kongregacji niejeden domniemany cud przypisywany
wstawiennictwu Piusa XII, jednak żaden z nich nie został jeszcze uznany,
co otworzyłoby drogę do beatyfikacji tego papieża.



Matteo Luigi Napolitano, delegat Papieskiego Komitetu Nauk
Historycznych w Międzynarodowym Komitecie Historii II Wojny Światowej
uważa, że beatyfikacja Piusa XII może wywołać kolejną dyskusję nad jego
postawą w czasie wojny i oskarżenia o to, że był „papieżem Hitlera”.
Według 51-letniego włoskiego historyka, „dyskusja o Piusie XII jest
szerzej dyskusją o Szoah, czyli największej tragedii II wojny
światowej”. Dlatego za normalne uważa on to, że bada się postawę Stolicy
Apostolskiej w tym okresie. Badania te obejmują różne pola
zainteresowania: neutralność Stolicy Apostolskiej, sposób wcielania
wartości chrześcijańskich w tym czasie, wybory katolików stających wobec
sposobów działania nazistów, działania diecezji i duchowieństwa w
krajach zaangażowanych w wojnę itd.



Według Napolitano, gdy chodzi o historyczną ocenę postępowania Piusa
XII, „mogą istnieć różne interpretacje”. - Ale najbardziej autorytatywni
historycy żydowscy, katoliccy i świeccy zgadzają się co do kluczowego
punktu: Eugenio Pacelli nigdy nie był i nigdy nie mógł być „papieżem
Hitlera” - podkreślił włoski historyk.



Wielu innych historyków, w tym wspomniany o. Pierre Blet, od lat
wskazuje, że Pius XII prowadził zakulisowe działania dla ratowania
Żydów. Kazał m.in. otworzyć dla nich rzymskie klasztory, w których mogli
się schronić. Także papiescy dyplomaci angażowali się w pomoc Żydom,
m.in. abp Angelo Roncalli, późniejszy papież Jan XXIII, który wywalczył u
władz tureckich przepuszczenie przez Bosfor statków z żydowskimi
uchodźcami z Europy Wschodniej.



„Szczyt modlitewny” ws. Pokoju



To będzie spotkanie modlitewne, a nie mediacja - tak Franciszek mówił o
zaproponowanym przez siebie „szczycie modlitewnym” w Watykanie z
udziałem prezydentów Palestyny i Izraela. - Spotkamy się tylko po to, by
się modlić. Myślę, że modlitwa będzie ważna i pomocna. Potem wszyscy
wrócą do domu - zapowiedział papież.



Dodał, że oprócz niego będzie obecny rabin i duchowny islamski. Ujawnił
też, że poprosił franciszkańskiego kustosza Ziemi Świętej, o.
Pierbattistę Pizzaballę o to, by zajął się organizacją spotkania od
strony praktycznej.



Franciszek wyznał również, że chciał, aby to spotkanie odbyło się
jeszcze w czasie jego podróży do Ziemi Świętej, ale „było tyle problemów
logistycznych”, niełatwo było wybrać miejsce, w którym powinno się to
stać.



Pytany o kwestię Jerozolimy jako stolicy państwa palestyńskiego, papież
odpowiedział, że Kościół katolicki przedstawia religijny punkt
widzenia: chce „miasta pokoju dla trzech religii” - judaizmu,
chrześcijaństwa i islamu. - Trzeba negocjować konkretne posunięcia
pokojowe. Może się zdecyduje, że ta część [Jerozolimy] będzie stolicą
jednego państwa, a druga - innego... Nie czuję się kompetentny, by
mówić, czy robić to, tamto, byłoby to z mojej strony szaleństwo. Uważam,
że trzeba po bratersku i ze wzajemnym zaufaniem wejść na drogę rokowań.
Konieczna jest odwaga i proszę Pana, by ci dwaj prezydenci mieli
odwagę, by pójść naprzód - stwierdził ojciec święty.
Skandale finansowe



Ojciec święty odniósł się także do afery, w którą - według niemieckiego
dziennika „Bild” - miał być zamieszany były sekretarz stanu Stolicy
Apostolskiej kard. Tarcisio Bertone. Chodzi o rzekome przekazanie 15 mln
euro w formie pożyczki przez Instytut Dzieł Religijnych (IOR), zwany
bankiem watykańskim, znanej firmie telewizyjnej Lux Vide z Rzymu.



Papież zaznaczył, że sprawa ta jest ciągle jeszcze badana i nie
wiadomo, co się naprawdę stało. Dodał, iż sam Pan Jezus powiedział
uczniom, że nieuchronnie będą miały miejsce zgorszenia, wszyscy bowiem
jesteśmy ludźmi i grzesznikami. Problem polega na tym, aby ich więcej
nie było, by im zapobiegać.



Franciszek podkreślił konieczność uczciwości i przejrzystości w
zarządzaniu dobrami materialnymi. Zaznaczył, że dwie komisje: jedna -
badająca IOR i druga - sytuację ekonomiczną i finansową Watykanu,
przedstawiły swoje wnioski i obecnie wraz z kierowanym przez kard.
George'a Pella Sekretariatem ds. Gospodarczych będą kontynuować zalecane
reformy. Ale nadal będą istniały sprzeczności, gdyż jesteśmy tylko
ludźmi - zaznaczył papież, podkreślając konieczność nieustannej reformy.



Franciszek jest przekonany, że Sekretariat ds. Gospodarczych pomoże
uniknąć skandali i problemów. Jako przykład podał, że w minionym roku
zamknięto w Instytucie Dzieł Religijnych (IOR) 1600 rachunków osób,
które nie miały prawa do ich posiadana. Przypomniał, że instytucja ta ma
służyć Kościołowi, biskupom i diecezjom, uprawnionym pracownikom
Watykanu, wdowom po nich, ale nikomu poza tym.



Pomoc prześladowanym chrześcijanom



Problem braku wolności religijnej dotyczy nie tylko pewnych krajów
azjatyckich, ale również innych - powiedział ojciec święty. Papież
przypomniał, że w niektórych krajach władze sprawują ścisłą kontrolę nad
życiem religijnym, w innych podejmowane są działania prowadzące do
prawdziwych prześladowań. - Są dziś męczennicy chrześcijańscy, katolicy i
niekatolicy - podkreślił Franciszek. Wskazał, że w niektórych miejscach
nie można nosić krzyża, posiadać Biblii lub uczyć dzieci katechizmu. -
Uważam, że dziś jest więcej męczenników niż w początkach Kościoła -
powiedział papież.



Zaznaczył, że w rozwiązywaniu wielu problemów konieczna jest
roztropność. Podkreślił znaczenie modlitwy za Kościoły prześladowane.
Dodał, że biskupi i Stolica Apostolska podejmują bardzo dyskretne
działania, aby pomóc chrześcijanom w tych krajach, ale nie jest to
łatwe. Podał przykład kraju, gdzie nie wolno wspólnie się modlić.
Tamtejsi chrześcijanie pragną sprawować Eucharystię. Czynią to w ten
sposób, że jest pewien pan, który pracuje jako robotnik, ale w istocie
jest kapłanem i wraz z innymi osobami gromadzą się przy stole: udają, że
piją herbatę, a w istocie sprawują Eucharystię. Jeśli przybywają
policjanci, to chowają księgi liturgiczne i wydaje się, że zgromadzili
się na herbacie - powiedział dziennikarzom Franciszek.



Synod nie tylko o rozwiedzionych



Przestrzegł przed ograniczaniem tematyki październikowego zgromadzenia
Synodu Biskupów jedynie do kwestii osób rozwiedzionych żyjących w nowych
związkach. Przypomniał, że Synod poświęcony będzie rodzinie, jej
obecnej sytuacji, jej problemom, jej bogactwie. Zaznaczył, że
wprowadzenie wygłoszone w lutym podczas obrad Kolegium Kardynalskiego
przez kard. Waltera Kaspera miało pięć rozdziałów: cztery z nich mówiły o
tym, co w rodzinie jest dobre oraz o podstawach teologicznych. Rozdział
piąty poświęcony był kwestii duszpasterskiego podejścia do separacji
oraz nieważności małżeństwa, Mieści się w tym także kwestia Komunii św.
dla rozwiedzionych żyjących w drugim, niesakramentalnym małżeństwie.



Papież nie ukrywał swojej dezaprobaty dla sprowadzania Synodu jedynie
do tego problemu, do traktowania tych spraw kazuistycznie: czy można
udzielać Komunii św., czy też nie? Zaznaczył, że w Kościele istnieje
głęboka świadomość, iż kryzys rodziny ma wymiar globalny, że ludzie
młodzi nie chcą zawierać sakramentu małżeństwa, mieszkają ze sobą bez
ślubu. Wskazał na złożoność problematyki duszpasterstwa rodzin i
konieczność badania każdego przypadku indywidualnie.



Przypomniał również, że jego poprzednik, Benedykt XVI, trzykrotnie
apelował o przestudiowanie procedur stwierdzenia nieważności małżeństwa,
w tym przeanalizowania wiary, z jaką dana osoba przystępuje do
sakramentu małżeństwa. Domagał się ponadto wyjaśnienia, że osoby
rozwiedzione nie są ekskomunikowane, chociaż niejednokrotnie tak są one
traktowane. Wyznał, że decyzja o obraniu rodziny jako tematu prac Synodu
była bardzo silnym przeżyciem duchowym, bowiem powoli przestano mówić o
rodzinie. - Jestem pewien, że Duch Pana prowadził nas do tego punktu -
powiedział ojciec święty.

http://papiez.wiara.pl/doc/2021319.Celibat-afery-zero-tolerancji


 

Franciszek odwiedził przed południem bazylikę Matki Bożej Większej.

U stóp patronki Rzymu Salus Populi Romani dziękował za swą
pielgrzymkę do Ziemi Świętej i zawierzył owoce, które ta podróż może
przynieść. Tradycyjnie już Papież ofiarował Maryi bukiet kwiatów. W tym
samym miejscu modlił się przed rozpoczęciem pielgrzymki.

http://papiez.wiara.pl/doc/2022202.Franciszek-podziekowal-Maryi-za-pielg...

Zdjęcie: Tony Gentile/
Reuters

Katecheza Ojca Świętego Franciszka wygłoszona podczas (...) audiencji ogólnej:

Drodzy bracia i siostry!

Jak wiecie, w minionych dniach odbyłem pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Był to wielki dar dla Kościoła i dziękuję za niego Bogu. On mnie prowadził po tej błogosławionej ziemi, która widziała historyczną obecność Jezusa i gdzie rozegrały się wydarzenia o znaczeniu fundamentalnym dla judaizmu, chrześcijaństwa i islamu. Pragnę ponowić moje serdeczne podziękowania Jego Świątobliwości patriarsze Fouadowi Twalowi, biskupom różnych obrządków, kapłanom, franciszkanom z Kustodii Ziemi Świętej. Moją wdzięczną myśl kieruję także do władz jordańskich, izraelskich i palestyńskich oraz do tych wszystkich, którzy przyczynili się do realizacji tej wizyty.

1. Głównym celem tej pielgrzymki była 50. rocznica historycznego spotkania papieża Pawła VI i patriarchy Atenagorasa. Wówczas po raz pierwszy Następca Piotra odwiedził Ziemię Świętą: papież Paweł VI zainaugurował w ten sposób podczas II Soboru Watykańskiego podróże papieży poza terytorium Włoch w epoce współczesnej. Ten proroczy gest Biskupa Rzymu i patriarchy Konstantynopola stanowił kamień milowy na trudnej, choć obiecującej drodze jedności wszystkich chrześcijan, która od tego czasu poczyniła znaczne postępy. Dlatego moje spotkanie z umiłowanym bratem w Chrystusie, Jego Świątobliwością Bartłomiejem, było punktem kulminacyjnym tej wizyty. Wspólnie modliliśmy się przy Grobie Jezusa. W tym miejscu, gdzie zabrzmiało obwieszczenie zmartwychwstania, odczuliśmy wszyscy gorycz i cierpienie podziałów, wciąż istniejących między uczniami Chrystusa. Ale przede w tej celebracji, pełnej wzajemnego braterstwa, szacunku i miłości, usłyszeliśmy donośny głos Zmartwychwstałego Dobrego Pasterza, który pragnie, aby wszystkie Jego owce stanowiły jedną owczarnię. Odczuliśmy pragnienie uzdrowienia nadal otwartych ran i stanowczego kontynuowania drogi do pełnej komunii.

2. Innym celem tej pielgrzymki było poparcie w tym regionie drogi do pokoju, który jest jednocześnie darem Boga i ludzkim zaangażowaniem. Uczyniłem to w Jordanii, Palestynie i Izraelu. I zawsze czyniłem to jako pielgrzym, w imię Boga i człowieka, niosąc w sercu wielkie współczucie dla dzieci tej Ziemi, które nazbyt długo żyją w warunkach wojennych, a mają w ostateczności prawo zaznawać dni pokoju!

Dlatego zachęciłem wiernych chrześcijan, by dali się „namaścić” Duchem Świętym, żeby byli coraz bardziej zdolnymi do gestów pokory, braterstwa i pojednania. Duch Świętym pozwala podejmować te postawy w życiu codziennym, z ludźmi różnych kultur i religii i stawać się w ten sposób czyniącymi pokój.

W Jordanii podziękowałem władzom i narodowi za ich wysiłki w przyjmowaniu wielu uchodźców z obszarów wojny. Ten wysiłek humanitarny zasługuje i wymaga dalszego wsparcia ze strony wspólnoty międzynarodowej. Podczas pielgrzymki także do innych miejsc zachęcałem zainteresowane władze do kontynuowania wysiłków w celu złagodzenia napięć na Bliskim Wschodzie, zwłaszcza w udręczonej Syrii, jak również do dalszego poszukiwania sprawiedliwego rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Dlatego zaprosiłem prezydenta Izraela i prezydenta Palestyny, by przyjechali do Watykanu, żeby modlić się o pokój. Z pokoju w tym regionie wypływać będą w istocie wielkie korzyści dla całego świata.

3. Ta pielgrzymka do Ziemi Świętej była także okazją, aby umocnić w wierze wspólnoty  chrześcijańskie, które tak bardzo cierpią, i wyrazić wdzięczność całego Kościoła za obecność chrześcijan w tym obszarze i na całym Bliskim Wschodzie. Ci nasi bracia są odważnymi świadkami nadziei i miłości, „solą i światłem” w tej Ziemi. Poprzez swoje życie wiary i modlitwy oraz cenioną pracę edukacyjną i charytatywną działają oni na rzecz pojednania i przebaczenia, przyczyniając się do wspólnego dobra społeczeństwa.

Poprzez tę pielgrzymkę, która była prawdziwą łaską Pana, chciałem zanieść słowo nadziei, ale również i ja je w zamian otrzymałem! Otrzymałem je od braci i sióstr, którzy „wbrew nadziei mają nadzieję” (Rz 4, 18), pośród wielu cierpień, takich jak np. osób, które uciekły ze swej ojczyzny z powodu konfliktów oraz osób dyskryminowanych z powodu swojej wiary w Chrystusa. Nadal bądźmy blisko nich! Modlimy się za nich i za pokój w Ziemi Świętej i na całym Bliskim Wschodzie.
Niech modlitwa całego Kościoła wspiera również drogę ku pełnej jedności chrześcijan, aby świat uwierzył w miłość Boga, który w Jezusie Chrystusie przyszedł zamieszkać pośród nas.

Tłumaczenie za Radiem Watykańskim.

http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/78594,chcialem-zanie...

Pomimo, iż w poprzednim komentarzu jest zapisana katecheza papieża Franciszka, pozwolę sobie zapisać jeszcze raz... artykuł z innego źródła, w którym jest zawarte słowo do Polaków wygłoszone podczas audiencji ogólnej, oraz podany jest link do pełnej treści katechezy...

***
O swojej zakończonej w poniedziałek wieczór pielgrzymki do Ziemi
Świętej mówił (...) papież Franciszek podczas audiencji ogólnej.
Zaznaczył, że była ona „prawdziwą łaską Pana”.

Ojciec Święty przypomniał, iż głównym celem tej pielgrzymki była 50.
rocznica historycznego spotkania papieża Pawła VI i patriarchy
Atenagorasa. Stanowiła ona szczególnie ważne wydarzenie na trudnej
drodze ku jedności wszystkich chrześcijan. Stąd punktem kulminacyjnym
tej wizyty było spotkanie z patriarchą Bartłomiejem. Wspólna modlitwa
przy Grobie Jezusa uświadomiła nie tylko gorycz podziału, ale także
pozwoliła usłyszeć głos Chrystusa, „który pragnie, aby wszystkie Jego
owce stanowiły jedną owczarnię. Odczuliśmy pragnienie uzdrowienia nadal
otwartych ran i stanowczego kontynuowania drogi do pełnej komunii” -
stwierdził Franciszek. Następnie powiedział: "Po raz kolejny, tak jak
czynili to moi poprzednicy, proszę o przebaczenie za to, co uczyniliśmy,
by spowodować ten podział. I proszę Ducha Świętego, aby nam pomógł w
uleczeniu ran, jakie zadaliśmy innym braciom".

• Niech modlitwa Kościoła wspiera drogę ku jedności (pełny tekst papieskiej katechezy)

Papież przypomniał, że wiele razy podczas tej pielgrzymki apelował
również o pokój w Ziemi Świętej, wzywając chrześcijan, by podejmowali
gesty pokory, braterstwa i pojednania, i stawali się ludźmi czyniącymi
pokój. Zaapelował również do wspólnoty międzynarodowej o spieszenie z
pomocą humanitarną dla uchodźców, zaś władze poszczególnych odwiedzanych
krajów by starały się o załagodzenie napięć na Bliskim Wschodzie.
Najbardziej wymownym gestem było zaproszenie prezydenta Izraela i
prezydenta Palestyny do Watykanu, żeby modlić się o pokój – przypomniał
papież.

Franciszek podkreślił, że trzecim celem jego pielgrzymki było
umocnienie w wierze wspólnot chrześcijańskich Ziemi Świętej i wyrażenie
wdzięczności całego Kościoła za obecność chrześcijan w tym obszarze i na
całym Bliskim Wschodzie. Dodał, że „działają oni na rzecz pojednania i
przebaczenia, przyczyniając się do wspólnego dobra społeczeństwa”.
Zaapelował o solidarność z nimi, o modlitwę całego Kościoła, aby
wspierała drogę ku jedności chrześcijan i pokoju w Ziemi Świętej.

Zwracając się do Polaków papież powiedział:

- Pozdrawiam serdecznie pielgrzymów polskich. Bracia i siostry, dzisiaj
pragnę szczególnie podziękować wam za duchowe wsparcie w dniach mego
pielgrzymowania do Ziemi Świętej. Proszę was nadal o modlitwę za
wszystkich, którzy mieszkają w Ziemi Jezusa i na całym Bliskim
Wschodzie. Niech ten region świata cieszy się pokojem i braterstwem,
które nam wszystkim darował nasz Pan, Jezus Chrystus. Z serca wam
błogosławię.

http://papiez.wiara.pl/doc/2022803.Papiez-o-goryczy-podzialu-i-glosie-Chrystusa

W
łączności z Ojcem Świętym Franciszkiem wspólne modlitwy w tej intencji
zanosić będziemy podczas Archidiecezjalnego Święta Eucharystii. Proszę
także wiernych każdej parafii Archidiecezji Łódzkiej o włączenie się w
te błagania.


W związku z powyższym Przewielebnych Księży bardzo proszę, aby na
początku każdej Mszy świętej poinformowali wiernych o modlitwach o pokój
w Ziemi Świętej, zaś bezpośrednio przed śpiewem Sekwencji na
Uroczystość Zesłania Ducha Świętego podali następującą intencję: „Módlmy
się teraz w sposób szczególny w łączności z Ojcem Świętym Franciszkiem o
pokój dla Ziemi Świętej”.


+ Marek Jędraszewski

Arcybiskup Metropolita Łódzki



Łódź, dnia 6 czerwca 2014 r.

Zdjęcie: Max Rossi /
Reuters

Przemówienie Ojca Świętego Franciszka wygłoszone podczas spotkania z prezydentami Szimonem Peresem (Izrael) i Mahmuem Abbasem (Autonomia Palestyńska) oraz prawosławnym patriarchą Bartłomiejem w Ogrodach Watykańskich

Panowie Prezydenci, Wasza Świątobliwość, Bracia i Siostry!

Pozdrawiam was z wielką radością i pragnę zgotować wam oraz towarzyszącym wam szacownym delegacjom tak samo serdeczne przyjęcie, jakie zgotowaliście mnie podczas dopiero co zakończonej pielgrzymki w Ziemi Świętej.

Dziękuję wam z całego serca, że przyjęliście moje zaproszenie, by przybyć tutaj, aby razem prosić Boga o dar pokoju. Mam nadzieję, że to spotkanie będzie początkiem nowej drogi w poszukiwaniu tego, co nas łączy, aby przezwyciężyć to, co dzieli.

Dziękuję także Waszej Świątobliwości, czcigodnemu bratu Bartłomiejowi, że jest tutaj ze mną, by powitać dostojnych gości. Twój udział jest wielkim darem, cennym wsparciem i świadectwem drogi, którą podejmujemy jako chrześcijanie ku pełnej jedności.

Wasza obecność, Panowie Prezydenci, jest wielkim znakiem braterstwa, który dokonujecie jako synowie Abrahama i konkretny wyraz zaufania do Boga, Pana historii, który postrzega nas dzisiaj jako braci jeden drugiego i pragnie nas prowadzić swoimi drogami.

Temu naszemu modlitewnemu spotkaniu o pokój w Ziemi Świętej, na Bliskim Wschodzie i na całym świecie towarzyszy modlitwa tak wielu ludzi, przynależących do różnych kultur, ojczyzn, języków i religii: ludzi, którzy modlili się w intencji tego spotkania i którzy teraz łączą się z nami w tym samym błaganiu. Jest to spotkanie, które odpowiada na gorące pragnienie tych wszystkich, którzy tęsknią za pokojem i marzą o świecie, w którym ludzie mogliby żyć jak bracia, a nie jako przeciwnicy i nieprzyjaciele.

Panowie Prezydenci, świat jest dziedzictwem, który otrzymaliśmy po naszych przodkach, ale jest nam także wypożyczony przez nasze dzieci: dzieci, które są zmęczone i wyczerpane konfliktami i pragną dostrzec jutrzenkę pokoju: dzieci, które chcą od nas zburzenia murów wrogości i podjęcia drogi dialogu i pokoju, aby mogły zwyciężyć miłość i przyjaźń.

Wiele, zbyt wiele z tych dzieci poległo jako niewinne ofiary wojny i przemocy, rośliny wyrwane w pełnym rozkwicie. Naszym obowiązkiem jest uczynić wszystko, aby ich ofiara nie poszła na marne. Niech pamięć o nich napełni nas odwagą pokoju, siłą, aby wytrwać w dialogu za wszelką cenę, cierpliwością  w tworzeniu dzień po dniu coraz silniejszej więzi koegzystencji naznaczonej szacunkiem i pokojem, na chwałę Boga i dla dobra wszystkich.

Odwaga jest znacznie bardziej konieczna, aby móc  czynić pokój, niż by prowadzić wojnę. Potrzebna jest odwaga, aby zgodzić się na spotkanie, a nie konfrontację; by powiedzieć „tak” dla dialogu, a „nie” dla przemocy; „tak” dla negocjacji i „nie” dla wrogości; „tak” dla przestrzegania paktów a „nie” dla prowokacji; „tak” dla szczerości, a „nie” dla dwulicowości. Wszystko to wymaga odwagi, wielkiego hartu ducha.

Historia uczy nas, że nie wystarczają jedynie nasze siły. Wiele razy byliśmy blisko pokoju, ale Zły, za pomocą różnych środków, był w stanie temu przeszkodzić. Dlatego jesteśmy tutaj, ponieważ wiemy i wierzymy, że potrzebujemy pomocy Boga: Nie wymawiamy się od naszej odpowiedzialności, ale wzywamy Boga jako akt najwyższej odpowiedzialności w obliczu naszych sumień i wobec naszych narodów. Usłyszeliśmy wezwanie i musimy odpowiedzieć: wezwanie do przełamania spirali nienawiści i przemocy, i przełamania jej jednym słowem: „brat”. Ale by wypowiedzieć to słowo, wszyscy musimy podnieść oczy do nieba i rozpoznać siebie jako dzieci jednego, tego samego Ojca.

Do Niego w Duchu Jezusa Chrystusa zwracam się, prosząc o wstawiennictwo Dziewicy Maryi, córki Ziemi Świętej i naszej Matki.

Panie, Boże pokoju, usłysz nasze błagania!

Próbowaliśmy wiele razy i przez wiele lat rozwiązać nasze konflikty naszymi siłami, a także przy użyciu naszych broni. Jakże wiele momentów wrogości i ciemności, tyle przelanej krwi, wiele złamanych istnień, tyle pogrzebanej nadziei... Ale nasze wysiłki były daremne. Teraz, Panie, pomóż nam Ty! Ty daj nam pokój, Ty naucz nas pokoju, Ty nas prowadź do pokoju. Otwórz nasze oczy i serca i daj nam odwagę, by powiedzieć: „Nigdy więcej wojny”, „wraz z wojną wszystko ulega zniszczeniu”. Wlej w nas odwagę podjęcia konkretnych działań na rzecz budowania pokoju. Panie, Boże Abrahama i proroków, Boże Miłości, który nas stworzyłeś i wzywasz nas, byśmy żyli jako bracia, daj nam moc, abyśmy byli każdego dnia twórcami pokoju. Daj nam zdolność spojrzenia z życzliwością na wszystkich braci, których spotykamy na naszej drodze. Uczyń nas zdolnymi do usłyszenia krzyku naszych obywateli, którzy proszą nas, byśmy zamienili naszą broń na narzędzia pokoju, nasze lęki w zaufanie i nasze napięcia w przebaczenie. Podtrzymuj w nas płomień nadziei, by z cierpliwą wytrwałością podejmować decyzje na rzecz dialogu i pojednania, aby ostatecznie zwyciężył pokój. I aby z serca każdego człowieka wypędzone zostały takie słowa, jak: podział, nienawiść, wojna! Panie, dokonaj rozbrojenia języka i rąk, odnów serca i umysły, aby słowo, które doprowadza do spotkania, zawsze brzmiało „brat”, a stylem naszego życia stał się: szalom, pokój, salam! Amen.

Tłumaczenie: Radio Maryja
http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/81649,musi-zwyciezyc-milosc-i-przyjazn.html
***

Ojciec Święty nadal niedysponowany

Ojciec Święty z powodu lekkiej niedyspozycji odwołał część wczorajszych audiencji i nie sprawował dzisiaj porannej Eucharystii z grupą wiernych.

Papież Franciszek z powodu lekkiej niedyspozycji anulował wczoraj niektóre audiencje. Decyzja ta spowodowana była zmęczeniem po niedzielnym spotkaniu modlitewnym w intencji pokoju w Ziemi Świętej. Odwołane zostały audiencje dla przeora wspólnoty w Bose, o. Enzo Bianchi oraz Rady Wyższej Włoskiego Sądownictwa – podaje Katolicka Agencja Informacyjna.

Z kolei dzisiaj z powodu lekkiej niedyspozycji Papież wolał nie sprawować Mszy św. z grupą wiernych w kaplicy Domu Świętej Marty. Ojciec Święty wypełnia normalne obowiązki w swojej rezydencji – informuje Radio Watykańskie.

Przypomnijmy, że Ojciec Święty dysponuje w pełni wydolnym jedynie jednym płucem. Już kilkakrotnie wcześniej był zmuszony do odwołania części swoich wystąpień publicznych.

MPA
http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/81753,ojciec-swiety-nadal-niedysponowany.html

Arcybiskup Seulu liczy na cud, mając nadzieję, że Papieżowi uda się zjednoczyć w modlitwie o pokój prezydentów obu Korei, podobnie jak to miało miejsce z prezydentami Izraela i Palestyny.

– Chciałbym, aby przynajmniej zdołał pobłogosławić Kim Jong-una i prezydent Park, życząc im pokoju – powiedział ks. kard. Yeom Soo-jung. Zaznaczył, że Koreańczycy pilnie potrzebują takiego gestu pokoju i odprężenia. Spodziewają się go właśnie po Franciszku, który już za kilka tygodni przybędzie do Seulu. Kardynał Yeom przypomina, że sytuacja katolików w Korei Północnej jest bardzo trudna. Nie ma tam aktualnie ani jednego kapłana. Wszyscy biskupi, księża i zakonnice zostali zgładzeni wraz z nastaniem komunizmu – mówi metropolita Seulu.

Jak podaje Radio Watykańskie, zapewnia on, że Koreańczycy są zaszczyceni wyborem ich ojczyzny na cel pierwszej dalekowschodniej podróży Franciszka. Przypomina to o odpowiedzialności koreańskich chrześcijan za ewangelizację Azji. W Korei Południowej stanowią oni już 30 procent społeczeństwa. Jednakże w całej Azji uczniowie Chrystusa są znikomą mniejszością, nieprzekraczającą 2 procent ogółu populacji. Kardynał Yeom ma zatem nadzieję, że wizyta Papieża Franciszka i jego udział w azjatyckim dniu młodzieży zaowocuje misyjnym ożywieniem.

Metropolita Seulu podkreśla w tym kontekście tradycyjnie ważną rolę świeckich w koreańskim Kościele. To właśnie od nich rozpoczęła się ewangelizacja kraju. Odzwierciedla to również skład grupy męczenników, których Franciszek wyniesie do chwały ołtarza. Wśród 124 nowych błogosławionych jest tylko jeden kapłan.

http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-na-swiecie/83748,korea-liczy-na...

Misja Papieża w Korei

„Młodzież i męczennicy w Azji. Misja Papieża Franciszka w Korei” – to tytuł książki, która ukazała się we Włoszech w związku z planowaną na połowę sierpnia podróżą Ojca Świętego do Korei Południowej.

Autorem tej książki jest Vincenzo Faccioli Pintozzi, a wstęp napisał ks. kard. Pietro Parolin. Watykański sekretarz stanu przypomina, że chrześcijaństwo dotarło do Korei w XVIII wieku. Aż do 1836 r., kiedy przybyli tam pierwsi misjonarze francuscy, opierało się wyłącznie na wierze i świadectwie katolików świeckich. W XVIII i XIX wieku oparło się krwawym prześladowaniom.

Podczas sierpniowej pielgrzymki Papież będzie beatyfikował kolejnych 124 męczenników z tamtego okresu, po tych, których już kanonizował św. Jan Paweł II. Koreański Kościół bardzo się ostatnio rozwija. W ciągu niespełna półwiecza liczba katolików wzrosła z 1 proc. do 11 proc. – podaje Radio Watykańskie.

„W historii Korei widać namacalnie, że Ewangelia jest w stanie zasymilować się i dojrzeć w każdej kulturze, odpowiadając na oczekiwania i najgłębsze aspiracje narodów. Zauważamy to też w sposobie, w jaki świadectwo Papieża Franciszka przyjmuje się w Korei, Chinach oraz tylu innych częściach Azji i świata. Robi wrażenie, jak zobaczywszy jego miłosierdzie, radość, miłość do chorych i ubogich – wielu Koreańczyków i nie tylko zainteresowało się wiarą katolicką, prosząc o chrzest” – pisze ks. kard. Parolin.

Watykański sekretarz stanu zapewnia też o modlitwie o pokój między Koreą Północną i Południową oraz o przywrócenie na całym półwyspie pełnego poszanowania praw człowieka. „Musimy się też modlić do Pana, aby nie bano się tam Jego obecności i Jego Słowa, aby nie obawiano się Ewangelii, bo jest ona tylko miłością, prawdziwą nadzieją i radością, oferowanymi łagodnie z szacunkiem. Dotyczy to również innych krajów azjatyckich, gdzie wiara chrześcijańska napotyka trudności i przeszkody, a widzi się w niej nadal religię zagraniczną” – dodaje ks. kard. Parolin we wstępie do książki „Młodzież i męczennicy w Azji. Misja Papieża Franciszka w Korei”.

http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/83830,misja-papieza-...

Za niecały miesiąc, w dniach 13-18 sierpnia, Ojciec Święty Franciszek odwiedzi Koreę Południową. Będzie to trzecia podróż zagraniczna podczas jego pontyfikatu. Głównymi punktami wizyty będą Azjatycki Dzień Młodzieży, beatyfikacja 124 męczenników koreańskich oraz Msza Święta o pokój i pojednanie.

– Kościół koreański jest pierwszym Kościołem azjatyckim, który odwiedzi Papież Franciszek. Przez to znaczące wydarzenie nasz Kościół stanie się bramą do ewangelizacji Azji – mówi rzecznik diecezji seulskiej ks. Hur Young-yup, którego słowa cytuje Radio Watykańskie.

– Ojciec Święty przyjeżdża do nas jako pasterz, by spotkać się głównie z młodzieżą Azji. Możemy powiedzieć, że Korea jest krajem uosabiającym potrzeby świata, jakimi są pokój i pojednanie. Liczymy, że w czasie wizyty Franciszka właśnie to przesłanie mocno wybrzmi. Na Papieża czekają nie tylko katolicy, ale wszyscy Koreańczycy. Ceniony jest za swoją prostotę, za ogromną troskę o ludzi ubogich i odrzuconych na margines. Już nie możemy doczekać się przybycia Papieża. Ta pielgrzymka to nie tylko okazja do spotkania, ale i bodziec do wyjścia na zewnątrz i do ewangelizacji – dodał ks. Hur Young-yup.

Więcej informacji na temat papieskiej wizyty w Korei Południowej można znaleźć na oficjalnym portalu pielgrzymki. Hasłem wizyty są słowa zaczerpnięte z Księgi Izajasza: „Powstań, świeć!”.

http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/86007,papiez-francis...

Zdjęcie: Alessandro Bianchi /
Reuters

Niedziela, 27 lipca 2014

Rozważanie Ojca Świętego Franciszka przed modlitwą „Anioł Pański”

Drodzy Bracia i Siostry!
 
Krótkie przypowieści dzisiejszej Liturgii Słowa są konkluzją rozdziału Ewangelii Mateusza poświęconej przypowieściom o Królestwie Bożym (13,44-52). Wśród nich znajdują się dwa małe arcydzieła: przypowieść o skarbie ukrytym na roli i o perle mającej wielką wartość. Mówią nam one o tym, że odkrycie Królestwa Bożego może nastąpić w sposób niespodziewany, tak jak w przypadku rolnika, który orząc, znalazł skarb nieoczekiwany; lub jak w przypadku kupca szukającego pięknych pereł, który po długich poszukiwaniach wreszcie znalazł perłę, o jakiej marzył od dawna.
Ale w obu przypadkach najważniejszy jest fakt, że zarówno skarb, jak i perła mają wartość większą od wszystkich innych dóbr; dlatego zarówno rolnik, jak i kupiec, kiedy je znaleźli, porzucają wszystko inne, aby nabyć skarb i perłę. Nie potrzebują już zastanawiać się, myśleć, snuć refleksji: natychmiast zdają sobie sprawę, jak wielką, nieporównywalną z niczym wartość ma to, co znaleźli, i są gotowi stracić wszystko, aby to posiąść.

Podobnie jest z Królestwem Bożym: każdy, kto Je znajdzie, nie ma żadnych wątpliwości, czuje, że jest to właśnie to, czego szukał, na co czekał, i co też odpowiada na jego najgłębsze pragnienia. I naprawdę jest tak, że ten, kto poznał Jezusa, kto spotkał Go osobiście, jest Nim zafascynowany, przyciągany przez Jego wielką dobroć, prawdę, piękno, a wszystko w wielkiej pokorze i prostocie. Szukać Jezusa, spotkać Jezusa – to wielki skarb! Jak wielu ludzi, świętych kobiet i mężczyzn, czytając z otwartym sercem Ewangelię, zostało tak mocno dotkniętych przez Jezusa, że nawrócili się do Niego. Pomyślmy o św. Franciszku z Asyżu. Był już chrześcijaninem, ale chrześcijaninem w sposób powierzchowny. Kiedy przeczytał Ewangelię, w decydującym momencie swojej młodości spotkał Jezusa i odkrył Królestwo Boże. Wówczas jego marzenia o ziemskiej sławie zniknęły. Ewangelia pozwala poznać prawdziwego Jezusa, żywego Jezusa, przemawia do twego serca i zmienia twoje życie. Wtedy porzuca się wszystko. Możesz faktycznie zmienić sposób życia, albo też czynić to samo, co wcześniej, ale jesteś już kimś innym, narodziłeś się na nowo. Odnalazłeś to, co nadaje życiu sens i nadaje mu smak. Co daje Ci światło na wszystko, nawet na trudy, cierpienie, a nawet i na śmierć.

Czytać Ewangelię, czytać Ewangelię. Mówiliśmy już o tym! Pamiętacie? Każdego dnia przeczytać zdanie z Ewangelii, a także nosić ze sobą małą Ewangelię, w kieszeni, w torbie, w każdym razie taką podręczną. I w niej, czytając fragment, odnajdziemy Jezusa. Wszystko nabiera sensu, kiedy odnajdujesz tam, w Ewangelii, ten skarb, który Jezus nazywa Królestwem Bożym, tzn. odnajdujesz Boga, który króluje w twoim życiu, w naszym życiu. Jest On miłością, pokojem i radością w każdym człowieku, we wszystkich ludziach. To jest to, czego Bóg oczekuje. I to z tego powodu Jezus ofiarował Samego Siebie aż po śmierć na Krzyżu, aby wybawić nas od mocy ciemności i przenieść nas do królestwa życia, piękna, dobra, radości. Lektura Ewangelii pozwala ci odnaleźć Jezusa i mieć tę chrześcijańską radość, która jest darem Ducha Świętego.

Drodzy Bracia i Siostry, radość z odnalezionego skarbu Królestwa Bożego promieniuje,  widzi się je. Chrześcijanin nie może ukrywać swojej wiary, by mogła ona promieniować z każdego słowa, gestu, nawet tego najprostszego i codziennego. Promieniuje miłość, jaką Bóg nam podarował przez Jezusa. Módlmy się za wstawiennictwem Maryi Dziewicy, aby przyszło do nas i do świata Jego Królestwo miłości, sprawiedliwości i pokoju.

Po modlitwie „Anioł Pański”:

Drodzy Bracia i Siostry!
 
Jutro przypada setna rocznica wybuchu pierwszej wojny światowej, która spowodowała miliony ofiar i ogromne zniszczenia. Ten konflikt, który Papież Benedykt XV nazywał „bezsensowną masakrą”, po czterech długich latach zakończył się bardzo niepewnym pokojem. Jutro będzie dzień żałoby we wspomnienie tego dramatu. Wspominając to tragiczne wydarzenie, wzywam, by nie powtarzać błędów z przeszłości, ale aby pamiętać i uczyć się z historii, dając pierwszeństwo pokojowi, poprzez dialog cierpliwy i odważny.
 
W sposób szczególny myśl moją kieruję do trzech rejonów objętych kryzysem: Bliskiego Wschodu, Iraku i Ukrainy. Proszę was, abyście nadal jednoczyli się ze mną w modlitwie, aby Bóg udzielił tamtym narodom oraz tym, którzy sprawują władze na tych obszarach, potrzebnej mądrości i siły, aby kontynuować drogę pokoju, stawiając czoła przemocy, dążąc do dialogu i negocjacji mocą pojednania. Niech w centrum każdej decyzji nie będą stawiane partykularne interesy, ale wspólne dobro i szacunek dla każdego człowieka. Pamiętajmy, że wszystko się traci przez wojnę, a nic się nie traci przez pokój.

Bracia i Siostry, nigdy więcej wojny. Nigdy więcej wojny! Szczególnie myślę o dzieciach, którym zabiera się nadzieję na życie godne, nadzieję na przyszłość. Myślę o dzieciach zabitych, rannych, o dzieciach kalekach, o dzieciach, które w miejsce zabawek mają broń, o dzieciach, które nie potrafią się uśmiechać.
Proszę, powstrzymajcie (wojnę)! Czas, aby ją zakończyć. Powstrzymajcie ją, proszę!
 
Serdecznie pozdrawiam was wszystkich, pielgrzymów z Włoch i innych krajów.
Pozdrawiam grupę Brazylijczyków, parafie diecezji Kartagena (Hiszpania), harcerzy z Gavião (Portugalia), młodzież z Madrytu, Asidonia-Jerez (Hiszpania) i tych, z Monteolimpino (Como), ministrantów z  Conselve i Ronchi Casalserugo, młodych z  Katanii i wiernych Acerra.
Życzę wszystkim dobrej niedzieli i dobrego obiadu. I nie zapominajcie modlić się za mnie. Do widzenia!

Tłumaczenie: Radio Maryja/Telewizja Trwam
http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/87975,nigdy-wiecej-w...

Papież Franciszek w dniach 13-18 sierpnia uda się z pielgrzymką do Korei Południowej. Głównym celem papieskiej wizyty jest udział w 6. Azjatyckim Dniu Młodzieży oraz beatyfikacja 124 męczenników koreańskich.

Hasłem papieskiej wizyty są słowa zaczerpnięte z Księgi Izajasza (60,1): „Powstań, świeć!”. Będzie to trzecia podróż zagraniczna Papieża Franciszka – po Brazylii i Ziemi Świętej – podaje Katolicka Agencja Informacyjna.

Szczegółowy program papieskiej pielgrzymki:

Ojciec Święty wyruszy z rzymskiego lotniska Fiumicino do Seulu 13 sierpnia o godz. 16.00.

14 sierpnia br. (czwartek)

godz. 10.30 (3.30 czasu polskiego) – przylot do bazy lotniczej w Seulu

godz. 12.00 (5.00 czasu polskiego) – Papież odprawi Mszę św. w nuncjaturze apostolskiej w stolicy Korei

godz. 15.45 (8.45 czasu polskiego) – odbędzie się ceremonia powitania w ogrodach siedziby prezydenta Korei „Blue House”, a następnie wizyta u pani prezydent Park Geun-hye

godz. 16.30 (9.30 czasu polskiego) – spotkanie z przedstawicielami władz w „Blue House”; Ojciec Święty wygłosi przemówienie do tego gremium

godz. 17.30 (10.30 czasu polskiego) – spotkanie z biskupami Korei w siedzibie tamtejszego Episkopatu; Papież skieruje przemówienie do biskupów

15 sierpnia br. (piątek)

godz. 8.45 (1.45 czasu polskiego) – Ojciec Święty uda się śmigłowcem do Daejeon

godz. 10.30 (3.30 czasu polskiego) – Papież będzie przewodniczył Mszy św. na tamtejszym stadionie World Cup Stadium; wygłosi homilię, a na zakończenie Eucharystii przewodniczyć będzie modlitwie „Anioł Pański”

godz. 13.30 (6.30 czasu polskiego) – Franciszek spożyje obiad z młodymi w Wyższym Seminarium Duchownym

godz. 16.30 (9.30 czasu polskiego) – Ojciec Święty uda się śmigłowcem do sanktuarium maryjnego w Solmoe

godz. 17.30 (10.30 czasu polskiego) – Papież spotka się tam z młodymi katolikami Azji, do których wygłosi przemówienie

godz. 19.15 (12.15 czasu polskiego) – Franciszek uda się śmigłowcem w drogę powrotną do Seulu

16 sierpnia br. (sobota)

godz. 8.55 (1.45 czasu polskiego) – Ojciec Święty złoży wizytę w sanktuarium męczenników Seo So mun

godz. 10.00 (3.00 czasu polskiego) – przy bramie Gwanghwamun – symbolu koreańskiej historii i kultury Papież będzie przewodniczył beatyfikacji Pawła Yun Ji-chunga i 123 Towarzyszy, męczenników z XVIII i XIX w; wygłosi także homilię

godz. 15.30 (8.45 czasu polskiego) – Ojciec Święty uda się śmigłowcem do Kkottongnae

godz. 16.30 (9.30 czasu polskiego) – Franciszek odwiedzi ośrodek rehabilitacji niepełnosprawnych w „House of Hope” w Kkottongnae

godz. 17.15 (10.15 czasu polskiego) – Papież spotka się ze wspólnotami zakonnymi Korei w ośrodku szkoleniowym „School of Love” w Kkottongnae i wygłosi do nich przemówienie

godz. 18.30 (11.30 czasu polskiego) – w Ośrodku Duchowości w Kkottongnae Ojciec Święty spotka się z liderami apostolatu laikatu i wygłosi przemówienie

godz. 19.00 (12.00 czasu polskiego) – Franciszek śmigłowcem powróci do Seulu

17 sierpnia br. (niedziela)

godz. 10.00 (3.00 czasu polskiego) – Ojciec Święty uda się śmigłowcem do Haemi w pobliżu Seosan

godz. 11.00 (4.00 czasu polskiego) – w tamtejszym sanktuarium Papież spotka się z biskupami Azji i wygłosi do nich przemówienie

godz. 13.00 (6.00 czasu polskiego) – Franciszek spożyje obiad z biskupami Azji w refektarzu sanktuarium w Haemi

godz. 16.30 (9.30 czasu polskiego) – Papież będzie przewodniczył Mszy św. na zakończenie VI Azjatyckiego Dnia Młodzieży w twierdzy Haemi i wygłosi homilię

godz. 19.00 (12.00 czasu polskiego) – Franciszek śmigłowcem powróci do Seulu

18 sierpnia br. (poniedziałek)

godz. 9.00 (2.00 czasu polskiego) – w budynku dawnej kurii archidiecezji seulskiej odbędzie się spotkanie Ojca Świętego z przywódcami religijnymi

godz. 9.45 (2.45 czasu polskiego) – w katedrze Myeong-dong w Seulu Papież sprawować będzie Mszę św. w intencji pokoju i pojednania oraz wygłosi homilię

godz. 12.45 (2.45 czasu polskiego) – w bazie lotniczej w Seulu rozpocznie się uroczystość pożegnalna, a 15 minut później samolot z Ojcem Świętym na pokładzie wyruszy w drogę powrotną do Rzymu

godz. 17.45 – przylot na lotnisko Ciampino

MPA
http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/90081,podroz-papieza...

Zdjęcie: Andy Prima Kencana/www.andyprima.com/ -

Podczas zbliżającej się pielgrzymki do Korei Południowej Ojciec Święty Franciszek będzie modlił się na cmentarzu dzieci, które straciły życie w wyniku aborcji.

Cmentarz dzieci abortowanych znajduje się za Domem Nadziei w Kkottoghnae w diecezji Cheongju, w którym prowadzona jest rehabilitacja osób niepełnosprawnych, a także wsparcie dla osób uzależnionych i bezdomnych. Ośrodek został założony w 1976 r. przez ks. Johna Oha. Zainspirował go żebrak Choi Gwi Dong, który pomimo swej niepełnosprawności karmił 18 innych chorych żebraków. Obecnie Dom Nadziei może służyć około 5000 potrzebującym – informuje portal ewtnnews.com.

Papież Franciszek przybędzie do ośrodka rehabilitacji niepełnosprawnych w sobotę, 16 sierpnia o godz. 16.30 (9.30 czasu polskiego), po czym spotka się ze wspólnotami zakonnymi Korei w ośrodku szkoleniowym School of Love w Kkottongnae.

Na cmentarzu znajduje się figura Świętej Rodziny, a wokół las małych, białych krzyży, upamiętniających dzieci zabite w trakcie aborcji.

Papież Franciszek wielokrotnie zwracał się o bezkompromisową ochronę życia poczętego  oraz  obronę najsłabszych i bezbronnych. – Grozą napawa sama myśl o tym, że są dzieci, które nigdy nie będą mogły zobaczyć światła, ofiary aborcji bądź te, które są wykorzystywane jako żołnierze, gwałcone i zabijane w zbrojnych konfliktach, traktowane jak przedmioty w tej straszliwej formie współczesnego niewolnictwa, jaką jest handel ludźmi, który jest zbrodnią przeciwko ludzkości – mówił Papież podczas spotkania z przedstawicielami 180 państw akredytowanych przy Stolicy Apostolskiej...

http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/90797,papieska-wizyt...

Papież Franciszek rozpoczął swoją wizytę w Korei Południowej. O godz. 3.15 czasu polskiego samolot włoskich linii lotniczych Alitalia „Michelangelo Buonarroti” z Ojcem Świętym na pokładzie wylądował na terenie bazy lotnictwa wojskowego w Seulu.

Następnie został przywitany przez prezydent Park Geun-hye oraz przedstawicieli władz i Kościoła. Po czym samochód z Papieżem wyruszył z lotniska do nuncjatury apostolskiej, która będzie jego stałą rezydencją przez cały czas wizyty, czyli do 18 sierpnia br.
GALERIA ZDJĘĆ

***
Korea Południowa – kraj papieskiej pielgrzymki ...
GALERIA ZDJĘĆ

http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/91199,korea-poludnio...

Ceremonia powitania w ogrodach siedziby prezydenta Korei, wizyta kurtuazyjna u pani prezydent Park Geun-hye, spotkanie z władzami kraju oraz z koreańskimi biskupami złożyły się na pierwszy dzień wizyty papieża Franciszka w Korei Południowej.


KIM HONG-JI /PAP/EPA Papież w Korei: dzień pierwszy

Głównym celem wizyty Ojca Świętego, która potrwa do 18 sierpnia jest jego udział w VI Azjatyckim Dniu Młodzieży oraz beatyfikacja 124 męczenników koreańskich. Hasłem podróży są słowa zaczerpnięte z Księgi Izajasza (60,1): "Powstań, świeć!". Jest to trzecia podróż zagraniczna papieża Franciszka i pierwsza na kontynent azjatycki.

Po 11,5 godzinach lotu i pokonaniu 8970 km samolot włoskich linii lotniczych „Alitalia” - „Michelangelo Buonarroti” - z Ojcem Świętym na pokładzie wylądował 14 sierpnia o godz. 10.15 czasu lokalnego (3.15 czasu polskiego) na terenie bazy lotnictwa wojskowego w Seulu. Ojca Świętego przywitała osobiście pani prezydent Park Geun-hye, a także przedstawiciele władz oraz Kościoła. Były także dzieci. Rozległ się salut artyleryjski. Po krótkiej ceremonii samochód z papieżem wyruszył z lotniska do nuncjatury apostolskiej, która jest jego stałą rezydencją przez cały czas wizyty. W koreańskiej pielgrzymce papieżowi towarzyszą m.in. sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej, kard. Pietro Parolin oraz przewodniczący Papieskiej Rady ds. Świeckich, kard. Stanisław Ryłko.

Przejdź do opisu konkretnego wydarzenia:

>Życzenia dla przywódców
>Komunistyczny reżim też „powitał” papieża
>Pragnę, by moja wizyta służyła budowaniu pokoju
>Spotkanie z biskupami
>Papież na Twitterze
>Plan na jutro  (przyp.:na dzisiaj)


Życzenia dla przywódców

Franciszek w drodze do Korei przelatywał nad 10 krajami: Włochami, Chorwacją, Słowenię, Austrią, Słowacją, Polską, Białorusią, Rosją, Mongolią, China i na końcu Koreą Południową. Zgodnie z przyjętymi zwyczajami i praktyką dyplomatyczną papież, wchodząc w przestrzeń powietrzną danego kraju, przesłał na ręce miejscowego przywódcy życzenia i pozdrowienia dla tego państwa i narodu.

Przelatując nad między innymi nad Polską Franciszek wysłał telegram na ręce prezydenta RP Bronisława Komorowskiego.
„Wlatując w polską przestrzeń powietrzną pragnę przesłać serdeczne pozdrowienia do Pana Prezydenta oraz Pańskich rodaków. Dla was wszystkich przyzywam Bożego błogosławieństwa i modlę się, aby wszechmogący Bóg pobłogosławił wasz naród pokojem i dobrobytem” – napisał Franciszek w telegramie do prezydenta Komorowskiego.

Po raz pierwszy samolot z papieżem przelatywał nad Chinami. W telegramie do prezydenta ChRL, Xi Jinpinga Ojciec Święty przekazał najlepsze życzenia zapewniając o swej modlitwie w intencji pokoju i dobrobytu obywateli tego kraju.

Komunistyczny reżim też „powitał” papieża

Komunistyczny reżim Korei Północnej na swój sposób „uczcił” przybycie Ojca Świętego do Seulu. Jak poinformował rzecznik południowokoreańskiego ministerstwa obrony władze w Pjongjangu wystrzeliły trzy rakiety krótkiego zasięgu na Morzu Japońskim. Odpalono je w okolicach Wonsan, na północno-wschodnim wybrzeżu KRLD. Pokonawszy dystans 220 km wpadły one w morze. 18 sierpnia papież Franciszek będzie przewodniczył w katedrze w Seulu Mszy św. w intencji pokoju i pojednania.

Władze w Pjongjangu nie zezwoliły, by wzięli w niej udział przedstawiciele katolików z północy kraju.

http://papiez.wiara.pl/doc/2120968.Papiez-w-Korei-dzien-pierwszy

Do mądrego korzystania z wolności, w służbie innym ludziom oraz życia i działania jako znaki nadziei zachęcił papież wiernych podczas Mszy św. w Daejeon. Korea obchodzi dziś święto narodowe - Dzień Wyzwolenia.



JEON HEON-KYUN /PAP/EPA
Liturgia sprawowana była po łacinie, z czytaniami i śpiewami w języku koreańskim. Wiele osób przybyło w stronach narodowych.

Ojciec Święty przybył do leżącego ok. 140 km na południe od Seulu Daejeon, piątego pod względem liczby mieszkańców koreańskiego miasta pociągiem dużej szybkości, gdyż warunki metrologiczne nie pozwoliły na użycie śmigłowca. Następnie korzystając z samochodu panoramicznego zbudowanego na podstawie samochodu KIA pozdrowił zgromadzonych na stadionie World Cup Stadium, ponad 50 tys. wiernych. Kiedy z 20 min. opóźnieniem rozpoczęła się Msza św. kobiety nałożyły na swe głowy welony. Zaproszono na nią m.in. rodziny ofiar katastrofy statku-promu „Sewol” i tych, którzy przeżyli tę tragedię, która miała miejsce 16 kwietnia b.r. Liturgia sprawowana była po łacinie, z czytaniami i śpiewami w języku koreańskim. Wiele osób przybyło w stronach narodowych.

W swojej homilii wygłoszonej po włosku i równolegle tłumaczonej na koreański Franciszek zachęcił do mądrego korzystania z wolności, w służbie innym ludziom oraz życia i działania jako znaki nadziei. Zaznaczył, że podobnie jak Maryja jesteśmy wezwani, aby w pełni uczestniczyć w zwycięstwie Pana Jezusa nad grzechem i śmiercią oraz królować wraz z Nim w Jego odwiecznym Królestwie. Jednocześnie zauważył, że w Korei jest to dzień narodowego święta wyzwolenia, gdyż Koreańczycy dostrzegają wstawiennictwo Maryi w dziejach narodu i w ludzkim życiu. 15 sierpnia 1945 roku zakończył się bowiem 35-letni okres kolonialnego panowania Japończyków nad Koreą.

Odnosząc się do drugiego dzisiejszego czytania, z 1 Listu św. Pawła do Koryntian (1 Kor 15,54-57) Franciszek podkreślił, że prawdziwa wolność to przyjęcie z miłością woli Ojca. "Jest to wolność miłowania Boga oraz naszych braci i sióstr z czystym sercem i życia w radosnej nadziei na przyjście królestwa Chrystusa" - stwierdził. Zachęcił jednocześnie, by koreańscy chrześcijanie byli wielkoduszną siłą odnowy duchowej na każdym poziomie społeczeństwa. "Niech przezwyciężają zafascynowanie materializmem, tłumiącym autentyczne wartości duchowe i kulturowe oraz ducha nieokiełznanej konkurencji, rodzącego egoizm i konflikty. Niech odrzucają nieludzkie modele ekonomiczne, które tworzą nowe formy ubóstwa i marginalizacji pracowników oraz kulturę śmierci, która deprecjonuje obraz Boga, Boga życia i narusza godność każdego mężczyzny, kobiety i dziecka" - powiedział Ojciec Święty. Dodał, że będzie to wymagało powrotu do Słowa Bożego i żarliwej troski o ubogich, potrzebujących i najsłabszych.

Papież wskazał też na Maryję, jako naszą Matkę nadziei. Zaznaczył, że "ta nadzieja wypływająca z Ewangelii, jest antidotum na ducha rozpaczy, który zdaje się rozrastać jak rak w społeczeństwach zamożnych, zewnętrznie bogatych, ale często doświadczających wewnętrznego smutku i pustki. Jak obfite żniwo zebrała ta rozpacz wśród wielu naszych młodych! Oby nigdy młodzi, którzy nas w tych dniach otaczają z ich radością i zaufaniem, nigdy nie byli okradani z nadziei!" - zaapelował Franciszek. Zachęcił koreańskich katolików, by mądrze korzystali z wolności dzieci Bożych, w służbie braciom i siostrom, oraz żyli i działali jako znaki nadziei, które znajdą swoje wypełnienie w tym wiecznym Królestwie, gdzie panowanie jest służbą.

>Pełny tekst papieskiej homilii i rozważania przed modlitwą na Anioł Pański

Po odmówieniu wyznania wiary w modlitwie wiernych proszono za Kościół, by wiernie głosił Słowo Boże, o pokój na świecie, za rządzących, by krzewili autentyczne dobro całego narodu, za głodujących, by doświadczali pomocy swych braci w człowieczeństwie a także o jedność narodu koreańskiego, wymagającą przebaczenia i wzajemnej akceptacji.

Przed rozważaniem poprzedzającym modlitwę "Anioł Pański" głos zabrał ordynariusz diecezji Daejeon, bp Lazzaro You Hueng-sik. Zaznaczył, że obecna, trzecia wizyta papieża na ziemi koreańskiej przypada w okresie trudnym, kiedy ciągle żywa jest pamięć tragedii zatonięcia statku-promu Se-Wol, która wydarzyła się 16 kwietnia b.r. Wyraził nadzieję, że Eucharystia sprawowana pod przewodnictwem Ojca Świętego pomoże katolikom w bardziej wyrazistym świadectwie, naprawieniu błędów i zaleczeniu ran braci i sióstr. Zapewnił także o ofiarnej modlitwie wiernych za obecnego Następcę św. Piotra.

Ojciec Święty w wygłoszonych po angielsku słowach przed "Anioł Pański" powierzył szczególnie Matce Bożej ofiary zatonięcia promu Se-Wol oraz osoby nadal cierpiące z powodu następstw tej wielkiej narodowej katastrofy. "Niech to tragiczne wydarzenie, które zjednoczyło wszystkich Koreańczyków w żałobie, umocni ich zaangażowanie we współpracę w duchu solidarności na rzecz dobra wspólnego" - zachęcił papież. Przypomniał o osobach cierpiących, chorych, ubogich i tych, które nie mają godnej pracy. Powierzył też Matce Bożej obchodzący swe narodowe święto naród koreański oraz młodych Azji, by byli "radosnymi zwiastunami jutrzenki świata pokoju, zgodnie z miłosiernym planem Boga!". Modlitwę "Anioł Pański" odmówiono po łacinie.

Po Mszy Franciszek udał się do miejscowego seminarium duchownego, gdzie o godz. 13.30 (6.30 czasu polskiego) rozpoczął się obiad z ok. 20 młodymi ludźmi, reprezentującymi delegatów na VI Azjatyckie Dni Młodzieży ( AYD-6).

http://papiez.wiara.pl/doc/2121677.Papiez-zacheca-do-madrego-korzystania...

Tekst papieskiej homilii wygłoszonej podczas Mszy św. beatyfikacyjnej Pawła Yun Ji-Chung i jego 123 towarzyszy. Seul, trzeci dzień pielgrzymki.


CHUNG SUNG-JUN /PAP/EPA
Msza św. przed Bramą Gwanghwamun

Oto tekst papieskiej homilii w tłumaczeniu na język polski:

„Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej?” (Rz 8,35). W tych słowach św. Paweł mówi o chwale naszej wiary w Jezusa: Chrystus nie tylko zmartwychwstał i wstąpił do nieba, ale zjednoczył nas ze sobą i zapewnia nam udział w życiu wiecznym. Chrystus zwyciężył, a Jego zwycięstwo jest naszym zwycięstwem!

Dziś świętujemy to zwycięstwo w Pawle Yun Ji-Chung i jego 123 towarzyszach. Ich imiona dopisują się do świętych Andrzeja Kim Taegona, Pawła Chong Hasanga i towarzyszy, którym przed chwilą oddałem hołd. Wszyscy oni żyli i umierali za Chrystusa, a teraz z Nim królują w radości i chwale. Wraz ze św. Pawłem mówią nam, że w śmierci i zmartwychwstaniu swojego Syna, Bóg dał nam największe zwycięstwo ze wszystkich. Bowiem „ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 8, 38-39).

Nasza celebracja błogosławionego Pawła i towarzyszy pozwala nam powrócić do pierwszych chwil, do jutrzenki Kościoła w Korei. Zachęca nas wszystkich do uwielbiania Boga za to, co uczynił.

W tajemnicy Bożej Opatrzności wiara chrześcijańska nie została przyniesiona do wybrzeży Korei przez misjonarzy. Dotarła poprzez serca i umysły samych Koreańczyków. Pobudzała ją ciekawość intelektualna, poszukiwanie prawdy religijnej. Poprzez początkowe spotkanie z Ewangelią, pierwsi koreańscy chrześcijanie otworzyli swoje umysły na Jezusa. Chcieli wiedzieć więcej na temat tego Chrystusa, który był umęczony, umarł i zmartwychwstał.

Ta historia wiele nam mówi o znaczeniu, godności i pięknie powołania laikatu, którzy byli pierwszymi apostołami Korei. Dzisiejsza Ewangelia zawiera ważne dla nas wszystkich przesłanie. Jezus prosi Ojca, aby uświęcił nas w prawdzie i uchronił nas od świata. Znaczące jest przede wszystkim to, że Jezus prosząc Ojca, aby nas uświęcił i chronił, nie prosi Go, aby nas zabrał ze świata. Wiemy, że posyła On swoich uczniów, aby byli w świecie zaczynem świętości i prawdy: solą ziemi i światłem świata. W tym, męczennicy ukazują nam drogę.

Wkrótce potem, gdy zostały w tej ziemi zasiane pierwsze ziarna wiary męczennicy i wspólnota chrześcijańska musiała wybrać między Jezusem a światem. Znali cenę bycia uczniem. Dla wielu oznaczało to prześladowanie, a następnie ucieczkę w góry, gdzie tworzyli wsie katolickie. Gotowi byli do wielkich poświęceń i ogołocenia ze wszystkiego, co mogłoby ich oddalać od Chrystusa - majątków i ziemi, prestiżu i honoru - bo wiedzieli, że sam Chrystus był ich prawdziwym skarbem.

Bardzo często okazuje się dziś, że nasza wiara jest zakwestionowana przez świat i na różne sposoby wymaga się od nas narażenia naszej wiary na szwank, rozmycia radykalnych wymogów Ewangelii i dostosowania się do ducha współczesności. Jednakże męczennicy domagają się od nas, byśmy dali pierwszeństwo Chrystusowi i postrzegali wszystko inne na tym świecie w relacji do Niego i do Jego wiecznego Królestwa. Każą nam pomyśleć, czy jest coś takiego, za co gotowi bylibyśmy oddać życie.

Przykład męczenników uczy nas również znaczenia miłosierdzia w życiu wiary. Tym, co stanowiło wyzwanie dla sztywnych reguł ich epoki była czystość świadectwa Chrystusowi, wyrażona w akceptacji równej godności wszystkich ochrzczonych, prowadząca do tworzenia życia braterskiego. Ich odmowa rozdzielenia podwójnego przykazania miłości Boga i bliźniego pobudzała do wielkiej troski o potrzeby braci. Ich przykład ma wiele do powiedzenia nam, żyjącym w społeczeństwach, gdzie obok ogromnego bogactwa, po cichu wzrasta najskrajniejsze ubóstwo; gdzie krzyk biednych jest rzadko brany pod uwagę; i gdzie Chrystus nadal nas wzywa, prosząc byśmy Go miłowali i służyli Mu, wyciągając rękę ku naszym potrzebującym braciom i siostrom.

Dziedzictwo męczenników może inspirować wszystkich ludzi dobrej woli do harmonijnej pracy na rzecz bardziej sprawiedliwego, wolnego i pojednanego społeczeństwa, przyczyniając się w ten sposób do pokoju i ochrony wartości autentycznie ludzkich w tym kraju i w naszym świecie.

Niech modlitwy wszystkich męczenników koreańskich, wraz z modlitwami Matki Bożej, Matki Kościoła, wyjednają nam łaskę wytrwania w wierze i w każdym dobrym dziele, świętości i czystości serca oraz apostolskiej gorliwości w dawaniu świadectwa Jezusowi w tym ukochanym kraju, w całej Azji i aż po krańce ziemi. Amen.

http://papiez.wiara.pl/doc/2122881.Meczennicy-ukazuja-nam-droge

Przemówienie do osób konsekrowanych podczas spotkania w audytorium charyzmatycznego ośrodka Szkoła Miłości w Kkottongnae.


DANIEL DAL ZENNARO /PAP/EPA
Dziękuję wam i wszystkim waszym braciom i siostrom za wasz trud budowania Królestwa Bożego w tym umiłowanym kraju - mówił papież do osób konsekrowanych.

Dobry wieczór! Jest mały problem. Jeśli jest jakaś rzecz, której nigdy nie powinno się zaniedbywać, to jest to modlitwa, ale dziś pomodlimy się indywidualnie. Wytłumaczę wam dlaczego nie możemy odmówić razem Nieszporów: bo mamy problem czasu koniecznego do startu helikoptera. Jeśli nie wystartujemy na czas, ryzykujemy, że roztrzaskamy się w górach! Teraz odmówimy jedynie modlitwę do Matki. Wszyscy razem módlmy się do Matki Bożej. Potem przemówi dwoje przewodniczących, a potem ja.

Zdrowaś Maryjo…

Drodzy bracia i siostry w Chrystusie,

Pozdrawiam was wszystkich z miłością w Panu. Cieszę się, że mogę być dzisiaj z wami i dzielić te chwile komunii. Reprezentowana przez was duża różnorodność charyzmatów i apostolstwa cudownie ubogaca życie Kościoła w Korei i poza jej granicami. Podczas tej celebracji nieszporów, w której wyśpiewywaliśmy – mieliśmy wyśpiewać! – dobroć Boga, dziękuję wam i wszystkim waszym braciom i siostrom za wasz trud budowania Królestwa Bożego. Dziękuję ojcu Hwang Seok-Mo i siostrze Scholastyce Lee Kwang-ok, przewodniczącym Koreańskich Konferencji Wyższych Przełożonych Męskich i Żeńskich Instytutów Zakonnych i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego za ich uprzejme słowa powitania.

Słowa Psalmu: "Niszczeje moje ciało i serce, Bóg jest opoką mego serca i mym udziałem na wieki" (Ps 73,26), zapraszają nas, byśmy pomyśleli o naszym życiu. Psalmista wyraża radosną ufność w Bogu. Wszyscy wiemy, że chociaż radość nie jest wyrażana w ten sam sposób w każdym okresie życia, zwłaszcza w chwilach wielkich trudności, to "zawsze pozostaje przynajmniej jako promyk światła rodzący się z osobistej pewności, że jest się nieskończenie kochanym, ponad wszystko" (Evangelii gaudium, 6). Mocne przekonanie o tym, że jesteśmy miłowani przez Boga znajduje się w centrum waszego powołania: być dla innych namacalnym znakiem obecności Królestwa Bożego, przedsmakiem wiecznych radości nieba. Tylko wtedy, gdy nasze świadectwo jest radosne będziemy pociągać ludzi do Chrystusa. A radość ta jest darem, który karmi się życiem modlitwy, rozważaniem Słowa Bożego, sprawowaniem sakramentów i życiem wspólnotowym, które jest bardzo ważne. Kiedy ich brakuje, pojawiają się słabości i trudności, tłumiące radość, której tak dogłębnie zaznaliśmy na początku naszej drogi.

Dla was, jako mężczyzn i kobiet konsekrowanych dla Boga, radość ta jest zakorzeniona w tajemnicy miłosierdzia Ojca, objawionej w ofierze Chrystusa na krzyżu. Niezależnie od tego, czy charyzmat waszego instytutu jest bardziej nakierowany na kontemplację czy też na życie czynne, macie być "ekspertami" od Bożego miłosierdzia właśnie przez życie we wspólnocie. Wiem z doświadczenia, że życie wspólnotowe nie zawsze jest łatwe, ale jest ono opatrznościowym polem ćwiczeń dla serca. To nierealne, spodziewać się, że nie będzie konfliktów; pojawią się nieporozumienia i trzeba się z nimi zmierzyć. Pomimo tych trudności, jesteśmy wezwani, aby właśnie w życiu wspólnym wzrastać w łasce, wyrozumiałości i miłości doskonałej.

Doświadczenie Bożego miłosierdzia, karmiące się modlitwą i wspólnotą, musi kształtować wszystko czym jesteście, wszystko, co czynicie. Wasza czystość, ubóstwo i posłuszeństwo będą radosnym świadectwem miłości Boga na tyle, na ile będziecie mocno trwali na skale Jego miłosierdzia. To jest skała. Dotyczy to z pewnością posłuszeństwa zakonnego. Dojrzałe i wielkoduszne posłuszeństwo wymaga przylgnięcia w modlitwie do Chrystusa, który, przyjąwszy postać sługi, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał (por. Perfectae caritatis, 14). Nie ma drogi na skróty: Bóg pragnie naszych serc całkowicie, a to oznacza, że ​​ musimy coraz bardziej "zapomnieć samych siebie" i "wychodzić ze swoich ograniczeń".

Żywe doświadczenie troskliwego miłosierdzia Pana podtrzymuje także chęć osiągnięcia tej doskonałości miłości, która rodzi się z czystości serca. Czystość wyraża stanowcze poświęcenie się miłości Boga, który jest "mocą naszych serc". Wszyscy wiemy, jakie osobiste i wymagające zaangażowanie pociąga to za sobą. Pokusy w tej dziedzinie wymagają pokornej ufności w Bogu, czujności, wytrwałości i otwarcia serca na mądrego brata o mądrą siostrę, których Pan stawia na naszej drodze.

Przez ewangeliczną radę ubóstwa możecie rozpoznać Boże miłosierdzie nie tylko jako źródło siły, ale także jako skarb. Wydaje się to być sprzecznością, ale być ubogimi znaczy znaleźć skarb. Nawet gdy jesteśmy znużeni, możemy Mu ofiarować nasze serca obciążone grzechem i słabością. W chwilach, kiedy czujemy się najbardziej bezradni, możemy dotrzeć do Chrystusa, który stał się ubogim, aby nas "ubóstwem swoim ubogacić" (2 Kor 8, 9). Ta nasza podstawowa potrzeba zyskania przebaczenia i uzdrowienia jest sama w sobie formą ubóstwa, której nigdy nie wolno nam stracić z oczu, bez względu na to, jak wiele postępów możemy dokonać w życiu cnotami. Powinna też ona znaleźć konkretny wyraz w naszym stylu życia, zarówno jako jednostek, jak i wspólnot. Myślę zwłaszcza o konieczności unikania tego wszystkiego, co może was rozpraszać i spowodować u innych zamęt i zgorszenie. W życiu konsekrowanym ubóstwo jest zarówno "murem" jak i "matką". Jest "murem", ponieważ chroni życie konsekrowane, "matką", ponieważ pomaga mu wzrastać i prowadzi je po właściwej ścieżce. Obłuda tych konsekrowanych mężczyzn i kobiet, którzy składają śluby ubóstwa, ale żyją jak bogaci, rani dusze wiernych i szkodzi Kościołowi. Pomyślcie też o tym, jak niebezpieczną jest pokusa przyjęcia mentalności czysto funkcjonalnej, świeckiej, prowadzącej do pokładania naszej nadziei jedynie w ludzkich środkach, niszcząc świadectwo ubóstwa, którym żył i którego nas nauczał nasz Pan Jezus Chrystus. W tym miejscu dziękuję ojcu przewodniczącemu i siostrze przewodniczącej, ponieważ słusznie mówili o niebezpieczeństwie, jakie dla ubóstwa zakonnego niosą globalizacja i konsumpcjonizm. Dziękuję!

Drodzy bracia i siostry, z wielką pokorą czyńcie wszystko, co możliwe, aby ukazać, że życie konsekrowane jest cennym darem dla Kościoła i dla świata. Nie chowajcie go dla siebie. Dzielcie się nim, wnosząc Chrystusa do każdego zakątka tego umiłowanego kraju. Niech wasza radość nadal znajduje wyraz w waszych wysiłkach, aby przyciągnąć i pielęgnować powołania, i w uznaniu, że wszyscy macie jakiś udział w formowaniu osób konsekrowanych, które przyjdą po was, jutro. Niezależnie od tego, czy jesteście oddani bardziej kontemplacji, czy życiu apostolskiemu, bądźcie gorliwi w miłości do Kościoła w Korei i chęci przyczynienia się, poprzez wasz specyficzny charyzmat, do jego misji głoszenia Ewangelii i budowania ludu Bożego w jedności, świętości i miłości.

Polecając was wszystkich, a zwłaszcza osoby w podeszłym wieku i chorych członków waszych wspólnot – szczególnie serdeczne pozdrowienie dla nich – miłującej opiece Maryi, Matki Kościoła, z serca udzielam błogosławieństwa. Niech was błogosławi Bóg wszechmogący, Ojciec i Syn, i Duch Święty.

http://papiez.wiara.pl/doc/2123048.Macie-byc-ekspertami-od-Bozego-milosi...

Przemówienie do świeckich na spotkaniu z liderami apostolatu laikatu w Centrum Duchowości w Kkottongnae.


SONG KYUNG-SEOK /PAP/EPA

Dziś, tak jak zawsze, Kościół potrzebuje wiarygodnych świadków świeckich zbawczej prawdy Ewangelii, jej mocy oczyszczenia i przemiany ludzkich serc i jej owocności dla budowania rodziny ludzkiej w jedności, sprawiedliwości i pokoju - mówił papież do liderów apostolatu laikatu.


Drodzy bracia i siostry,

Jestem wdzięczny za tę okazję do spotkania z wami, reprezentującymi wiele przejawów kwitnącego apostolstwa świeckich w Korei: zawsze było kwitnące! To trwały kwiat! Dziękuję prezesowi Rady Katolickiego Apostolstwa Świeckich, panu Paulowi Kwon Kil-Joongowi za wypowiedziane w waszym imieniu uprzejme słowa powitania.

Jak wszyscy wiemy, Kościół w Korei jest spadkobiercą wiary pokoleń ludzi świeckich, którzy wytrwali w miłości Jezusa Chrystusa i jedności Kościoła, pomimo braku kapłanów i zagrożenia poważnym prześladowaniem. Błogosławiony Paweł Yun Ji-Chung i beatyfikowani dziś męczennicy stanowią imponujący rozdział tej historii. Dali oni świadectwo wiary nie tylko swoimi cierpieniami i śmiercią, ale także swym życiem naznaczonym pełną miłości solidarnością we wspólnotach chrześcijańskich, charakteryzujących się przykładnym miłosierdziem.

To cenne dziedzictwo trwa w waszych dziełach wiary, miłosierdzia i służby. Dziś, tak jak zawsze, Kościół potrzebuje wiarygodnych świadków świeckich zbawczej prawdy Ewangelii, jej mocy oczyszczenia i przemiany ludzkich serc i jej owocności dla budowania rodziny ludzkiej w jedności, sprawiedliwości i pokoju. Wiemy, że istnieje tylko jedna misja Kościoła Bożego i że każdy ochrzczony chrześcijanin ma w tej misji istotną rolę. Wielorakie są wasze talenty jako mężczyzn i kobiet świeckich, zaś apostolstwo zróżnicowane, ale wszystko, co czynicie ma służyć rozwojowi misji Kościoła, zapewniając, aby ład doczesny był przeniknięty i doskonalony Duchem Chrystusa i ukierunkowany na przyjście Jego Królestwa. W sposób szczególny pragnę wyrazić uznanie dla pracy wielu stowarzyszeń bezpośrednio zaangażowanych w wyjście ku ubogim i potrzebującym. Jak ukazuje przykład pierwszych chrześcijan koreańskich, owocność wiary wyraża się w konkretnej solidarności z naszymi braćmi i siostrami, niezależnie od ich kultury czy statusu społecznego, gdyż w Chrystusie „nie ma już Żyda ani Greka” (Ga 3, 28). Jestem głęboko wdzięczny tym z was, którzy poprzez swoją pracę i świadectwo przynoszą pocieszającą obecność Pana ludziom żyjącym na peryferiach naszego społeczeństwa. Działalność ta nie powinna być ograniczona do pomocy charytatywnej, ale musi też obejmować praktyczną troskę o rozwój człowieka. Nie tylko opieka, ale troska o rozwój osoby. Pomoc biednym jest dobra i konieczna, ale to nie wystarczy. Zachęcam was do pomnożenia waszych wysiłków w dziedzinie ludzkiej promocji, aby każdy mężczyzna i każda kobieta mogli poznać radość, która pochodzi z godności zarabiania na swój chleb powszedni i wspierania swych rodzin. Właśnie, tej godności zagraża teraz ta kultura pieniądza, która pozostawia wiele osób bez pracy… My możemy powiedzieć: „Ojcze, dajemy jeść”. Ale to nie wystarcza! Ten, czy ta, kto nie ma pracy muszą poczuć w sercu godność przynoszącego chleb do domu, zarabiającego na chleb! Zawierzam wam to zadanie.

Chciałbym również wyrazić uznanie dla wybitnego wkładu koreańskich kobiet katolickich, matek rodzin, katechetek i nauczycielek a także zaangażowanych na wiele innych sposobów, w życie i misję Kościoła w tym kraju. Podobnie, nie mogę nie podkreślić wagi świadectwa dawanego przez rodziny chrześcijańskie. W czasie wielkiego kryzysu życia rodzinnego – wszyscy to wiemy – nasze wspólnoty chrześcijańskie są wezwane do wspierania małżeństw i rodzin w wypełnianiu właściwej im misji w życiu Kościoła i społeczeństwa. Rodzina pozostaje podstawową jednostką społeczeństwa i pierwszą szkołą, w której dzieci uczą się wartości humanistycznych, duchowych i moralnych, umożliwiających im bycie promieniem dobroci, uczciwości i sprawiedliwości w naszych wspólnotach.

Drodzy przyjaciele, oprócz szczególnego wkładu w misję Kościoła, proszę was byście nadal krzewili w waszych wspólnotach pełniejszą formację wiernych świeckich poprzez katechezę stałą i kierownictwo duchowe. Proszę was, byście we wszystkim, co robicie działali w pełnej harmonii umysłu i serca ze swoimi pasterzami, starając się, aby wasze intuicje, talenty i charyzmaty służyły wzrostowi Kościoła w jedności i misyjności. Wasz wkład jest niezbędny, gdyż przyszłość Kościoła w Korei - jak i w całej Azji - będzie zależeć w dużej mierze od rozwoju wizji eklezjologicznej zakorzenionej w duchowości komunii, partycypacji i wymiany darów (por. Ecclesia in Asia, 45).

Jeszcze raz wyrażam wdzięczność za wszystko, co czynicie dla budowania Kościoła w Korei w świętości i gorliwości. Obyście czerpali stałą inspirację i siłę do waszego apostolatu z Ofiary Eucharystycznej, w której „owa miłość do Boga i ludzi, która jest duszą całego apostolstwa, jest udzielana i podtrzymywana” (Lumen gentium, 33). Modlę się za was i za wasze rodziny, a także wszystkich uczestniczących w dziełach materialnych i duchowych waszych parafii, stowarzyszeń i ruchów, o radość i pokój w Panu naszym Jezusie Chrystusie oraz miłującą opiekę naszej Matki, Maryi.

Proszę Was, abyście się za mnie modlili. A teraz wszyscy razem módlmy się do Matki Bożej, a potem udzielę wam błogosławieństwa.

Zdrowaś Maryjo…

[Błogosławieństwo]

Bardzo dziękuję i módlcie się za mnie. Nie zapominajcie!

http://papiez.wiara.pl/doc/2123075.Kosciol-potrzebuje-waszego-swiadectwa

Franciszek: Kościół w Korei jest spadkobiercą wiary pokoleń ludzi świeckich, którzy wytrwali w miłości Jezusa Chrystusa i jedności Kościoła, pomimo braku kapłanów i zagrożenia poważnym prześladowaniem.


PAP/EPA
Przybycie pojazdu z papieżem Franciszkiem na Mszę beatyfikacyjną w Seulu rano 16 sierpnia

Modlitwa w Sanktuarium Męczenników w Seo So-mun, Msza św. beatyfikacyjna 124 męczenników koreańskich z udziałem ok. miliona osób w Seulu, spotkanie z niepełnosprawnymi w ośrodku Dom Nadziei i modlitwa na terenie znajdującego się tam Ogrodu Dzieci Abortowanych w Kkottongnae, spotkania z osobami konsekrowanymi i z Katolicką Radą Apostolstwa Świeckich – złożyły się 16 sierpnia na trzeci dzień pielgrzymki papieża Franciszka w Korei Południowej.

„Świadectwo męczenników, którzy spotkali Chrystusa dzięki swej ciekawości intelektualnej i poszukiwaniu prawdy religijnej przypomina o znaczeniu, godności i pięknie powołania laikatu. Ma on być w świecie zaczynem świętości i prawdy: solą ziemi i światłem świata - mówił papież podczas Mszy św. beatyfikacyjnej przed Bramą Gwanghwamun w Seulu.

Męczennicy przypominają o pięknie powołania laikatu

Przed Mszą św. papież udał się do Sanktuarium Męczenników w Seo So-mun. Wzniesiono je na miejscu wykonywania kary śmierci; zginęli tam śmiercią męczeńską m.in. 103 katolicy koreańscy, których 6 maja 1984 r., podczas swej pierwszej podróży do Korei, ogłosił świętymi Jan Paweł II. Droga prowadząca do Sanktuarium nazywana jest potocznie „ulicą śmierci” lub „ulicą męczeństwa”.

Po przybyciu na miejsce papież – w towarzystwie dwojga młodych ludzi – złożył wieniec z kwiatów a następnie modlił się w milczeniu.

Stamtąd udał się do Bramy Gwanghwamum, wielkiej przestrzeni łączącej Bramę Pałacu Cesarskiego z Placem Miejskim - miejscem najważniejszych wydarzeń w dziejach Korei, gdzie rozpoczęła się Msza św. W liturgii zastosowano formularz mszalny o nowych błogosławionych męczennikach koreańskich, zaś papież i celebransi ubrani byli w szaty czerwone.

Prośbę o „włączenie w poczet błogosławionych Czcigodnego Sługi Bożego Pawła Yun Ji-chunga i jego 123 towarzyszy” wystosował przewodniczący komisji episkopatu koreańskiego ds. beatyfikacji i kanonizacji, biskup Francis Xavier Ahn Myong-ok. Postulator przedstawił biografię Sług Bożych. Przypomniał, że Paweł Yun Ji-chung zginął za to, że wraz ze swym kuzynem, łamiąc obrzędy konfucjańskie, urządził katolicki pogrzeb swojej matki. W grupie tej znalazł się również Augustyn Jeong Yak-jong, uważany za ojca koreańskiego katolicyzmu oraz jedyny kapłan: Chińczyk Jakub Ju Mun-mo, który wcześniej jako pierwszy duchowny przybył do Korei. Następnie Ojciec Święty odczytał po łacinie formułę beatyfikacji, zaznaczając, że dokonuje jej na wniosek bpa Ahn Myong-oka, a także innych braci w biskupstwie i po zasięgnięciu opinii Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Jednocześnie wyznaczył datę ich wspomnienia liturgicznego w miejscach i sposobie ustanowionych przez prawo na 31 maja każdego roku. Przy aplauzie wiernych odsłonięty został obraz beatyfikacyjny - dwa płótna przedstawiające nowych błogosławionych. Przewodniczący komisji episkopatu koreańskiego ds. beatyfikacji i kanonizacji podziękował papieżowi za wyniesienie Pawła Yun Ji-chunga i jego 123 towarzyszy do chwały ołtarzy, po czym wraz z postulatorem podeszli do Franciszka i wymienili z papieżem znak pokoju. Zabrzmiało „Chwała na wysokości Bogu” w języku koreańskim.

W homilii Ojciec Święty zaznaczył, że świadectwo męczenników, którzy spotkali Chrystusa dzięki swej ciekawości intelektualnej i poszukiwaniu prawdy religijnej, przypomina o znaczeniu, godności i pięknie powołania laikatu. Ma on być w świecie zaczynem świętości i prawdy: solą ziemi i światłem świata. Mówi też ono, że niekiedy trzeba być gotowym do wielkich poświęceń i ogołocenia ze wszystkiego, co mogłoby oddalać od Chrystusa. W tym kontekście papież zauważył, że również dziś wiara chrześcijan jest zakwestionowana przez świat i na różne sposoby wymaga się od nich narażenia jej na niebezpieczeństwo, rozmycia radykalnych wymogów Ewangelii i dostosowania się do ducha współczesności. „Jednakże męczennicy domagają się od nas, byśmy dali pierwszeństwo Chrystusowi i postrzegali wszystko inne na tym świecie w relacji do Niego i do Jego wiecznego Królestwa. Każą nam pomyśleć, czy jest coś takiego, za co gotowi bylibyśmy oddać życie” - powiedział Franciszek.

Papież wskazał, iż przykład męczenników uczy nas również znaczenia miłosierdzia w życiu wiary. Akceptowali oni równą godność wszystkich ochrzczonych, budując braterskie relacje. Inspiruje chrześcijan „żyjących w społeczeństwach, gdzie obok ogromnego bogactwa, po cichu wzrasta najskrajniejsze ubóstwo; gdzie krzyk biednych jest rzadko brany pod uwagę; i gdzie Chrystus nadal nas wzywa, prosząc byśmy Go miłowali i służyli Mu, wyciągając rękę ku naszym potrzebującym braciom i siostrom” - stwierdził Ojciec Święty. Zachęcił, by dziedzictwo męczenników pobudzało wszystkich ludzi dobrej woli do „harmonijnej pracy na rzecz bardziej sprawiedliwego, wolnego i pojednanego społeczeństwa”. Kończąc swą homilię Ojciec Święty wyraził pragnienie, by modlitwy męczenników koreańskich, wraz z modlitwami Matki Bożej, „wyjednały łaskę wytrwania w wierze i w każdym dobrym dziele, świętości i czystości serca oraz apostolskiej gorliwości w dawaniu świadectwa Jezusowi w tym ukochanym kraju, w całej Azji i aż po krańce ziemi”.

W modlitwie wiernych proszono o pokój w świecie, aby Kościół przyczynił się do przywrócenia właściwych relacji między Stwórcą a człowiekiem, a także między człowiekiem a stworzeniem. W języku angielskim modlono się za papieża i biskupów, by byli wierni powierzonej im misji pasterskiej oraz miłowali tych, których umiłował Chrystus. W kolejnym wezwaniu, po chińsku modlono się za Kościoły prześladowane, by nigdy nie traciły nadziei i przezwyciężały trudności dzięki pomocy Kościołów sąsiadujących. Po koreańsku proszono, by przykład błogosławionego Pawła Yun Ji-chunga i jego 123 towarzyszy pobudzał do większego zaangażowania w ewangelizację Korei i świata. W ostatnim wezwaniu polecono Bogu sprawę ponownego pokojowego zjednoczenia narodu koreańskiego.

Przed zakończeniem Eucharystii głos zabrał arcybiskup metropolita Seulu, kard. Andrew Yeom Soo-jung. Podziękował Ojcu Świętemu za dzisiejszą beatyfikację, która sprawiła, że tamtejszy Kościół obok 103 świętych męczenników kanonizowanych przez św. Jana Pawła II może się też cieszyć 124 nowymi błogosławionymi. Purpurat przypomniał, że w okolicy Bramy Gwanghwamum, oddało swe życie za wiarę wielu przodków w wierze. Dodał, że Kościół katolicki w jego ojczyźnie wzrósł na krwi męczenników i stał się dobrym przykładem dla społeczeństwa promując sprawiedliwość i prawa człowieka. Zaznaczył, że dzisiejsza beatyfikacja będzie pobudką do budowania zgody i jedności nie tylko katolików koreańskich, ale również narodu koreańskiego i wszystkich innych narodów Azji, przez wzajemne powszechne braterstwo. "Koreański Kościół zawsze będzie starał się być światłem i solą dla ewangelizacji świata, a także Kościołem służącym ubogim, uciśnionym i zepchniętym na margines, przekazując im odczucie radości Ewangelii" - zapewnił kard. Andrew Yeom Soo-jung.

Bł. Paweł Yun Ji-chung zginął za to, że wraz ze swym kuzynem, łamiąc obrzędy konfucjańskie, urządził katolicki pogrzeb swoje matki. W grupie 124 nowych beatyfikowanych – świeckich Koreańczyków – znalazł się też jedyny kapłan: Chińczyk James (Jakub) Ju Mun-mo, który wcześniej jako pierwszy duchowny przybył do Korei. Znany był ze swej gorliwości apostolskiej, o czym świadczy fakt, że w 6 lat po jego zjawieniu się na Półwyspie było tam już 10 tys. katolików. Gdy ścięto go, jego głowę wystawiono na widok publiczny.

Dzisiejsza beatyfikacja była pierwszym tego rodzaju obrzędem, któremu osobiście przewodniczył obecny papież i pierwszym na ziemi koreańskiej. Należy jednak pamiętać o kanonizacji 103 męczenników, której dokonał w Seulu 30 lat temu – 6 maja 1984 r. św. Jan Paweł II.

Bez butów u niepełnosprawnych

Po południu papież spotkał się z niepełnosprawnymi i odwiedził cmentarz abortowanych dzieci. Doszło do tego w Kkottongnae, do którego Franciszek przyleciał helikopterem z Seulu.

W ośrodku rehabilitacyjnym Dom Nadziei czekało na niego około 150 dorosłych pacjentów i około 50 niepełnosprawnych dzieci, a także 70 pracowników służby zdrowia. Tradycją tego miejsca jest to, że przybywający tam goście zdejmują przed wejściem obuwie na znak szacunku dla znajdujących się tam chorych. Również Franciszek wszedł tam bez butów.

Krótkie słowa powitania skierował do papieża ordynariusz miejscowej diecezji Cheongju, bp Gabriel Chang Bong-hun. Zapewnił, że diecezja stara się być „Kościołem ubogim i dla ubogich”. W pierwszym rzędzie stara się zwalczać mury społecznych uprzedzeń wobec ludzi niepełnosprawnych.

Następnie dzieci przedstawiły krótki program artystyczny i wręczyły papieżowi w podarunku wyroby rękodzielnicze. Z kolei Franciszek ofiarował wykonaną w Watykanie mozaikę przedstawiającą narodzenie Jezusa Chrystusa.

Po opuszczeniu Domu Nadziei Franciszek zatrzymał się na krótką modlitwę w Ogrodzie Abortowanych Dzieci. Znajduje się tam figura Świętej Rodziny, a wokół las małych, białych krzyży, upamiętniających nienarodzone dzieci, zabite w trakcie aborcji. Obecni tam byli przedstawiciele koreańskich obrońców życia, a także misjonarz bez ręki i nogi, brat Lee Gu-won.

Kkottongnae leży 90 km na południe od Seulu. Miejscowość ta, której nazwa znaczy „Wzgórze Kwiatów”, powstała w latach siedemdziesiątych z inicjatywy ks. Johna Oh Woong-jina ze wspólnoty Odnowy Charyzmatycznej „Bracia Jezusa z Kkottongnae”. Kierując się słowami Jezusa z Ewangelii św. Mateusza: „Wszystko, cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich mniejszych, Mnie uczyniliście”, kapłan i pomagający mu członkowie wspólnoty utworzyli tu cały kompleks ośrodków, szpitali, uniwersytet i inne placówki, przeznaczone dla ubogich i porzuconych chorych w różnym wieku, którzy stanowią „kwiat” tego dzieła – stąd nazwa wzgórza. Co roku opiekę znajdują tu tysiące ludzi.

Dawajcie radosne świadectwo miłości Chrystusa i Kościoła

Po spotkaniu z niepełnosprawnymi papież udał się do audytorium charyzmatycznego ośrodka Szkoła Miłości w Kkottongnae. Tam Franciszek spotkał się z 5 tys. zakonnic i zakonników Korei. Ojca Świętego powitali przewodniczący konferencji wyższych przełożonych męskich i żeńskich. O. Hwang Seok-mo zauważył, że „cały świat jest zaskoczony jego słowami i jego czynami, chętnie nadstawia na nie ucha i już się zmienia”. Zapewnił o modlitwie osób konsekrowanych za „dobrego pasterza”, aby był dla naszych czasów nadzieją - „mostem między wiarą i miłością”.

Z kolei s. Scholastica Lee Kwang-ok przypomniała, że Kościół w Korei wyrósł z krwi i duchowości męczenników. Jednak dzisiaj potrzebuje odnowy, gdyż został zarażony sekularyzacją neoliberalizmu. Zapewniła, że osoby konsekrowane wprowadzają Ewangelię w życie podając pomocną dłoń ludziom cierpiącym, gdyż solidarność z najsłabszymi należy do misji Kościoła. W tym celu powołano organizację „Talità kum, Corea!”. S. Scholastica Lee Kwang-ok poinformowała też, że w oczekiwaniu na wizytę papieża zakonnice przygotowały dla niego dary duchowe: od kwietnia do lipca modliły się na różańcu i raz w tygodniu pościły w jego intencji.

W swoim przemówieniu Franciszek zachęcił zakonnice i zakonników Korei do radosnego świadectwa miłości Chrystusa i Kościoła, czerpiącego z Bożego miłosierdzia i wyrażającego się w wiernym życiu radami ewangelicznymi.

Podkreślił, że w centrum powołania do życia konsekrowanego znajduje się mocne przekonanie o tym, że jesteśmy miłowani przez Boga. Zakonnice i zakonnicy mają być dla innych namacalnym znakiem obecności Królestwa Bożego, przedsmakiem wiecznych radości nieba. - Tylko wtedy, gdy nasze świadectwo jest radosne, będziemy pociągać ludzi do Chrystusa. A radość ta jest darem, który karmi się życiem modlitwy, rozważaniem Słowa Bożego, sprawowaniem sakramentów i życiem wspólnotowym. Kiedy ich brakuje, pojawiają się słabości i trudności, tłumiące radość, której tak dogłębnie zaznaliśmy na początku naszej drogi - zauważył Franciszek.

Ojciec Święty podkreślił, że ta radość osób konsekrowanych jest zakorzeniona w tajemnicy miłosierdzia Ojca, objawionej w ofierze Chrystusa na Krzyżu. Wskazał, że mają one być „ekspertami” od Bożego miłosierdzia przez życie wspólnotowe, które nie jest łatwe, ale służy wzrastaniu w łasce, wyrozumiałości i miłości doskonałej. Dodał, że to doświadczenie Bożego miłosierdzia musi kształtować całe życie osób zakonnych. - Wasza czystość, ubóstwo i posłuszeństwo będą radosnym świadectwem miłości Boga na tyle, na ile będziecie mocno trwali na skale Jego miłosierdzia - stwierdził Franciszek.

Mówiąc o zakonnym posłuszeństwie papież zachęcił do przylgnięcia w modlitwie do Chrystusa, który pragnie naszych serc całkowicie, a to oznacza, że trzeba coraz bardziej „zapomnieć o sobie samych” i „wychodzić ze swoich ograniczeń”. Ojciec Święty podkreślił, że także czystość serc podtrzymywana jest doświadczeniem miłosierdzia Pana. Więcej miejsca poświęcił natomiast Franciszek radzie ubóstwa. Zaznaczył, iż ważna w tej dziedzinie jest świadomość, iż ludzkie serce obciążone jest grzechem i słabością. - Nasza podstawowa potrzeba zyskania przebaczenia i uzdrowienia jest sama w sobie formą ubóstwa, której nigdy nie wolno nam stracić z oczu, bez względu na to, jak wiele postępów możemy dokonać w życiu cnotami - stwierdził Ojciec Święty. Zachęcił, by znajdowała ona konkretny wyraz w stylu życia zakonników i zakonnic, unikaniu tego, co może rozpraszać i spowodować u innych zamęt i zgorszenie.

- W życiu konsekrowanym ubóstwo jest zarówno „murem” jak i „matką”. Jest „murem”, ponieważ chroni życie konsekrowane, „matką”, ponieważ pomaga mu wzrastać i prowadzi je po właściwej ścieżce. Obłuda tych konsekrowanych mężczyzn i kobiet, którzy składają śluby ubóstwa, ale żyją jak bogaci, rani dusze wiernych i szkodzi Kościołowi. Pomyślcie też o tym, jak niebezpieczną jest pokusa przyjęcia mentalności czysto funkcjonalnej, świeckiej, prowadzącej do pokładania naszej nadziei jedynie w ludzkich środkach, niszcząc świadectwo ubóstwa, którym żył i którego nas nauczał nasz Pan Jezus Chrystus - powiedział papież.

Na zakończenie Ojciec Święty zachęcił osoby konsekrowane, aby dzieliły się radością tego stylu życia, dbając o duszpasterstwo powołań. - Bądźcie gorliwi w miłości do Kościoła w Korei i chęci przyczynienia się, poprzez wasz specyficzny charyzmat, do jego misji głoszenia Ewangelii i budowania ludu Bożego w jedności, świętości i miłości - zaapelował papież.

Kościół potrzebuje świadectwa świeckich

„Kościół potrzebuje wiarygodnych świadków świeckich zbawczej prawdy Ewangelii, jej mocy oczyszczenia i przemiany ludzkich serc i jej owocności dla budowania rodziny ludzkiej w jedności, sprawiedliwości i pokoju” - powiedział Franciszek podczas spotkania z liderami apostolatu laikatu w Ośrodku Duchowości w Kkottongnae koło Seulu.

W kaplicy ośrodka zgromadziło się 150 osób najbardziej aktywnych w apostolstwie świeckich, które odgrywa bardzo ważną rolę w życiu Kościoła w Korei. W 1968 r. powstała tam Rada Apostolstwa Katolików Świeckich, która ma swe oddziały w całym kraju. Jej główną misją jest dialog z niewierzącymi.

Papieża powitał jej przewodniczący Kwon Kil-joong. Poinformował, że w ramach przygotowań do jego wizyty, w każdej diecezji rozważano treść jego adhortacji apostolskiej „Evangelii gaudium”. Podkreślił, że Kościół w Korei - jako jedyny w historii - powstał z inicjatywy ludzi świeckich, bez wsparcia zagranicznych misjonarzy, którzy przyjechali dopiero później. Już ci pierwsi chrześcijanie utrzymywali kontakt ze Stolicą Piotrową.

Kwon Kil-joong wskazał na wolność, z jaką Franciszek szuka woli Bożej i jak ta wolność otworzyła na oścież drzwi Kościoła, prowadząc go na spotkanie z mieszkańcami peryferii. - My także chcemy wyjść i szukać zagubionych owiec, zrywając łańcuchy swego egoizmu. Chcemy iść na peryferie i szukać naszych braci najmniejszych, czyli ubogich, chorych, osób doznających niesprawiedliwości, niemających znikąd pomocy. Peryferiami są dla nas również bracia, którzy oddalili się od Kościoła i młodzi, którzy utracili nadzieję i orientację. Uważamy, że jedną z peryferii, ku którym musimy zmierzać, są nasi bracia żyjący w Korei Północnej, znoszący prześladowania i czekający na naszą pomoc. Ale peryferiami są także narody Azji, które nie znają Boga - stwierdził katolicki lider.

W swoim przemówieniu Franciszek zaznaczył, że Kościół w Korei jest spadkobiercą wiary pokoleń ludzi świeckich, którzy wytrwali w miłości Jezusa Chrystusa i jedności Kościoła, pomimo braku kapłanów i zagrożenia poważnym prześladowaniem. To cenne dziedzictwo trwa w dziełach podejmowanych i dziś przez laikat katolicki. „Dziś, tak jak zawsze, Kościół potrzebuje wiarygodnych świadków świeckich zbawczej prawdy Ewangelii, jej mocy oczyszczenia i przemiany ludzkich serc i jej owocności dla budowania rodziny ludzkiej w jedności, sprawiedliwości i pokoju” - powiedział papież. Dodał, że to, co czynią osoby świeckie ma służyć rozwojowi misji Kościoła, „zapewniając, aby ład doczesny był przeniknięty i doskonalony Duchem Chrystusa i ukierunkowany na przyjście Jego Królestwa”.

Franciszek wyraził szczególne uznanie dla pracy wielu stowarzyszeń zaangażowanych w wyjście ku ubogim i potrzebującym. Zaznaczył, że działalność ta nie powinna być ograniczona do pomocy charytatywnej, ale musi też obejmować praktyczną troskę o rozwój człowieka, „aby każdy mężczyzna i każda kobieta mogli poznać radość, która pochodzi z godności zarabiania na swój chleb powszedni i wspierania swych rodzin”. Podkreślił znaczenie wkładu koreańskich kobiet katolickich, w życie i misję Kościoła oraz świadectwa rodzin chrześcijańskich. Zaapelował o krzewienie pełniejszej formacji wiernych świeckich poprzez katechezę stałą i kierownictwo duchowe. Podejmowanie działań w jedności z biskupami. „Wasz wkład jest niezbędny, gdyż przyszłość Kościoła w Korei - jak i w całej Azji - będzie zależeć w dużej mierze od rozwoju wizji eklezjologicznej zakorzenionej w duchowości komunii, partycypacji i wymiany darów” - stwierdził Ojciec Święty. Zachęcił też do czerpania energii do dzieł apostolatu z ofiary Mszy św.

Po zakończeniu spotkania papież odleciał helikopterem do Seulu. Noc spędzi w nuncjaturze apostolskiej.

Dyrektor Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej ks. Federico Lombardi poinformował, że jutro rano w kaplicy nuncjatury Franciszek ochrzci ojca jednej z ofiar zatonięcia promu Sewol w kwietniu br. Ceremonia miała się odbyć dzisiaj, lecz została przełożona na dzień następny.

Papieskie tweety

Do dzisiejszej beatyfikacji papież nawiązał w swoim wpisie na Twitterze. „Męczennicy uczą nas, że bogactwa, znaczenie i zaszczyty mają niewielkie znaczenie: Chrystus jest jedynym prawdziwym skarbem” – napisał Franciszek.

W niedzielę 17 sierpnia, w czwartym dniu pielgrzymki, Franciszek uda się śmigłowcem do Haemi w pobliżu Seosan, gdzie w tamtejszym sanktuarium spotka się z biskupami Azji, a po południu będzie przewodniczył Mszy św. na zakończenie VI Azjatyckiego Dnia Młodzieży w twierdzy Haemi.

http://papiez.wiara.pl/doc/2123080.Trzeci-dzien-pielgrzymki-papieza-pods...

Przemówienie do biskupów Azji podczas spotkania w sanktuarium męczenników w Haemi-myeon.

DANIEL DAL ZENNARO /PAP/EPA

Jeśli mamy mówić swobodnie, otwarcie i owocnie z innymi, musimy jasno ukazywać kim jesteśmy, co Bóg dla nas uczynił i czego od nas żąda. A jeśli nasza komunikacja nie ma być monologiem, to musi być otwartość serca i umysłu, by akceptować poszczególne osoby i kultury

Drodzy bracia biskupi,

Pragnę skierować do was serdeczne, braterskie pozdrowienie w Panu, podczas gdy gromadzimy się razem na tym świętym miejscu, gdzie tak wielu chrześcijan oddało życie ze względu na wierność Chrystusowi. Mówiono mi, że są męczennicy bez imienia, bo nie znamy imion, są święci bezimienni. To skłania mnie do myślenia o tak wielu, wielu świętych chrześcijanach w naszych kościołach: dzieci, młodzi, mężczyźni, kobiety, staruszkowie… wielu! Nie znamy imion, ale są święci. Dobrze jest myśleć o tych prostych ludziach, którzy żyją swym chrześcijańskim życiem, i tylko Pan zna ich świętość. Ich świadectwo miłości przyniosło błogosławieństwo i łaskę nie tylko Kościołowi w Korei, ale także poza jego granicami: oby ich modlitwy pomogły nam być wiernymi pasterzami dusz powierzonych naszej opiece. Dziękuję kardynałowi Gracias za jego uprzejme słowa powitania i za pracę Federacji Konferencji Biskupów Azji w krzewieniu solidarności i promowaniu skutecznego działania duszpasterskiego w waszych Kościołach lokalnych.

Na tym wielkim kontynencie, będącym ojczyzną wielu różnorodnych kultur, Kościół wezwany jest do uniwersalizmu i kreatywności w swoim świadectwie Ewangelii poprzez dialog i otwartość na wszystkich. To jest wyzwanie, które stoi przed wami! Dialog jest bowiem istotną częścią misji Kościoła w Azji (por. Ecclesia in Asia, 29). Co powinno być jednak naszym punktem wyjścia i podstawowym punktem odniesienia, prowadzącym nas do celu, gdy podejmujemy drogę dialogu z poszczególnymi osobami i kulturami? Z pewnością jest to nasza tożsamość, nasza tożsamość jako chrześcijan. Nie możemy angażować się w prawdziwy dialog, dopóki nie jesteśmy świadomi własnej tożsamości. Z niczego, z pustki, z mglistej samoświadomości nie można wyprowadzić dialogu. Nie może też być autentycznego dialogu, dopóki nie jesteśmy zdolni do otwarcia naszych umysłów i serc, w empatii i szczerej receptywności wobec tych, z którymi rozmawiamy. Chodzi o zainteresowanie, ku zainteresowaniu prowadzi nas Duch Święty. Jasne poczucie własnej tożsamości i zdolność do empatii są więc punktem wyjścia każdego dialogu. Jeśli mamy mówić swobodnie, otwarcie i owocnie z innymi, musimy jasno ukazywać kim jesteśmy, co Bóg dla nas uczynił i czego od nas żąda. A jeśli nasza komunikacja nie ma być monologiem, to musi być otwartość serca i umysłu, by akceptować poszczególne osoby i kultury. Bez lęku: lęk jest nieprzyjacielem tego otwarcia.

Zadanie przyswojenia sobie i wyrażania naszej tożsamości okazuje się nie zawsze łatwe, ponieważ, będąc grzesznikami, wciąż będziemy kuszeni przez ducha tego świata, który przejawia się na różne sposoby. Chciałbym wskazać na trzy z nich. Jednym jest zwodnicze światło relatywizmu, który przysłania blask prawdy i, wstrząsając ziemię pod stopami, ciągnie nas w stronę ruchomych piasków zamętu i rozpaczy. Jest to pokusa, która dotyka dziś także wspólnoty chrześcijańskie, sprawiając, że ludzie zapominają, iż w świecie szybkich i dezorientujących zmian „pozostaje wiele takich rzeczy, które się nie zmieniają, a które mają swój ostateczny fundament w Chrystusie, który jest wczoraj i dziś, ten sam także na wieki”(Gaudium et spes, 10; Hbr 13, 8). Mówię tutaj o relatywizmie nie tylko jako o systemie myślowym, ale także o tym codziennym relatywizmie praktycznym, który niemal niezauważalnie osłabia nasze poczucie tożsamości.

Drugim sposobem, w jaki świat zagraża solidności naszej chrześcijańskiej tożsamości jest powierzchowność, skłonność do bawienia się najnowszymi kaprysami, gadżetami i rozrywkami, a nie zajmowanie się tym, co naprawdę ważne (Flp 1,10). W kulturze, która gloryfikuje to, co efemeryczne i oferuje tak wiele możliwości uników i ucieczki, może stanowić to poważny problem duszpasterski. W przypadku kapłanów ta powierzchowność może się też przejawiać w zafascynowaniu programami duszpasterskimi i teoriami, ze szkodą dla bezpośredniego i owocnego spotkania z naszymi wiernymi, jak też z nie-wiernymi, zwłaszcza młodymi, którzy potrzebują solidnej katechezy i rozsądnego kierownictwa duchowego. Bez zakorzenienia w Chrystusie, prawdy którymi żyjemy mogą stopniowo słabnąć, praktykowanie cnót może stać się formalistyczne, a dialog może zostać zredukowany do jakiejś formy negocjacji lub uzgodnienia sprzeczności. Ta zgoda w niezgodzie… żeby nie burzyć spokojnej wody… Ta powierzchowność bardzo nam szkodzi.

Istnieje też trzecia pokusa: pozornego bezpieczeństwa, jakie można znaleźć w skrywaniu się za łatwymi odpowiedziami, gotowymi formułkami, regułami i przepisami. Jezus bardzo sprzeciwiał się tym ludziom, którzy chowali się za prawem, za przepisami, za łatwymi odpowiedziami… Nazywał ich hipokrytami. Wiara ze swej natury nie jest skoncentrowana na sobie samej; „wychodzi”, poszukuje zrozumienia, daje początek świadectwu, rodzi misję. W tym sensie wiara pozwala nam być jednocześnie odważnymi i niezadufanymi w naszym świadectwie nadziei i miłości. Święty Piotr mówi nam, że powinniśmy być zawsze gotowi odpowiedzieć każdemu, kto żąda uzasadnienia naszej nadziei (por 1 P 3,15). Nasza tożsamość jako chrześcijan jest w ostateczności dostrzegana w naszych cichych usiłowaniach oddawania czci Bogu samemu, miłowania się wzajemnie i służenia jedni drugim oraz starań, aby ukazywać naszym przykładem nie tylko to, w co wierzymy, ale również na co mamy nadzieję i Tego, w którym pokładamy naszą ufność (por 2 Tm 1,12).

Raz jeszcze – to żywa wiara w Chrystusa jest naszą najgłębszą tożsamością, to znaczy być zakorzenionymi w Panu. Jeśli to jest, to wszystko inne jest drugorzędne. Od tej głębokiej tożsamości, tej żywej wiary w Chrystusa, w której jesteśmy zakorzenieni, od tej głębokiej rzeczywistości zaczyna się nasz dialog i to nią mamy się dzielić szczerze, uczciwie i bezpretensjonalnie, w dialogu życia codziennego, w dialogu miłosierdzia oraz przy okazjach bardziej formalnych, jakie mogą się nadarzyć. Ponieważ Chrystus jest naszym życiem (Flp 1, 21), chętnie, bez wahania i strachu mówmy „od Niego i o Nim”. Prostota jego Słowa staje się oczywista w prostocie naszego życia, w prostocie naszego sposobu przekazu, w prostocie dzieł miłującej posługi naszym braciom i siostrom.

Chciałbym teraz poruszyć kolejny aspekt naszej tożsamości chrześcijańskiej: jest ona owocna. Ponieważ zrodzona jest ona i stale karmi się łaską naszego dialogu z Bogiem i natchnieniami Jego Ducha, przynosi żniwo sprawiedliwości, dobroci i pokoju. Pozwólcie więc, że zapytam o owoce jakie przynosi ona w waszym własnym życiu oraz w życiu wspólnot powierzonych waszej pieczy. Czy chrześcijańska tożsamość waszych Kościołów partykularnych jest wyraźnie obecna w waszych programach katechezy i duszpasterstwa młodzieży, w posłudze ludziom ubogim i marniejącym na marginesie naszych społeczeństw dobrobytu i w waszych wysiłkach zmierzających do wspierania powołań do kapłaństwa i życia zakonnego? Przejawia się w tej płodności? Stawiam to pytanie, a każdy z was może się nad nim zastanowić.

Wreszcie, autentyczny dialog wraz z wyraźnym poczuciem własnej tożsamości chrześcijańskiej wymaga także zdolności do empatii. Myślę, że żeby mógł zaistnieć dialog, musi być ta empatia. Jesteśmy wezwani, by nie tylko słuchać słów wypowiadanych przez innych, ale także pozawerbalnego przekazu ich doświadczeń, ich nadziei, ich dążeń, zmagań i najgłębszych trosk. Taka empatia musi być owocem naszej wnikliwości duchowej i osobistych doświadczeń, które pozwalają nam dostrzec w innych braci i siostry, i „usłyszeć” w ich słowach i działaniach, a także poza nimi, co pragną przekazać ich serca. W tym sensie dialog wymaga od nas prawdziwie kontemplacyjnego ducha otwartości i wrażliwości na innych. Nie mogę prowadzić dialogu, gdy jestem zamknięty na drugiego. Otwarcie? Więcej: przyjęcie! Wejdź do mojego domu, do mojego serca. Moje serce cię przyjmuje. Chce cię słuchać. Ta zdolność empatii umożliwia prawdziwy dialog, w którym ludzkie słowa, idee i pytania rodzą się z doświadczenia braterstwa i wspólnego człowieczeństwa. Jeśli chcemy odwołać się tu do teologicznego fundamentu, idźmy do Ojca: stworzył nas wszystkich. Jesteśmy dziećmi tego samego Ojca. Ta zdolność do empatii prowadzi do autentycznego spotkania – musimy zmierzać ku tej kulturze spotkania – w którym serce przemawia do serca. Stajemy się bogatsi dzięki mądrości innych i stajemy się otwarci, by podążać wspólnie drogą ku lepszemu zrozumieniu, przyjaźni i solidarności. „Ale, bracie Papieżu, my to robimy, a jednak być może nie nawracamy nikogo albo nielicznych…” Na razie rób to: z twoją tożsamością słuchaj drugiego. Jakie było pierwsze przykazanie, które Bóg Ojciec dał Abrahamowi? „Chodź w mojej obecności i bądź nieskazitelny”. Tak właśnie, z moją tożsamością i z moją empatią, otwarciem idę i drugim. Nie usiłuję przeciągnąć go na moją stronę, nie uprawiam prozelityzmu. Papież Benedykt powiedział jasno: „Kościół nie rozwija się przez prozelityzm, ale przez atrakcyjność”. Równocześnie, chodźmy w obecności Ojca, bądźmy nienaganni: wypełnijmy to pierwsze przykazanie. A tu nastąpi spotkanie, dialog. Z zachowaniem tożsamości, z otwarciem. Jest to droga najgłębszego poznania, przyjaźni i solidarności. Jak słusznie zauważył święty Jan Paweł II, nasze zaangażowanie w dialog jest oparte na logice Wcielenia: w Jezusie Bóg stał się jednym z nas, dzielił nasze ludzkie życie i przemawiał ludzkim językiem (por. Ecclesia in Asia, 29). W tym duchu otwartości na innych mam szczerą nadzieję, że te kraje waszego kontynentu, z którymi Stolica Apostolska nie ma jeszcze pełnych relacji, nie będą się wahały krzewić dialogu z korzyścią dla wszystkich. Nie mam tu na myśli jedynie dialogu politycznego, ale dialog braterski… „Ci chrześcijanie nie przychodzą jako zdobywcy, nie przychodzą odebrać nam naszej tożsamości: przynoszą nam ich tożsamość, ale chcą iść z nami”. A Pan da łaskę: czasem poruszy serca, ktoś poprosi o chrzest, innym razem nie. Ale wciąż idziemy razem. Oto kwintesencja dialogu.

Drodzy bracia, dziękuję wam za serdeczne i braterskie przyjęcie. Kiedy spoglądamy na wielki kontynent azjatycki, na jego rozległe obszary lądowe, starożytne kultury i tradycje, jesteśmy świadomi, że w planie Boga wasze wspólnoty chrześcijańskie są rzeczywiście małą trzódką, małą owczarnią, której mimo to powierzona została misja zaniesienia światła Ewangelii aż po krańce ziemi. To właśnie jest ziarnko gorczycy! Maleńkie… Niech Dobry Pasterz, który zna i kocha każdą ze swych owiec, prowadzi i umacnia wasze wysiłki budowania ich jedności z Nim i wszystkimi członkami Jego owczarni na całym świecie. Teraz, wszyscy razem, zawierzmy Matce Bożej wasze Kościoły, Kontynent Azjatycki, aby jako Matka nauczyła nas tego, czego tylko mama potrafi nauczyć: kim jesteś, jak się nazywasz i jak w życiu chodzić z innymi. Prośmy razem Maryję.

http://papiez.wiara.pl/doc/2123794.Dialog-wymaga-jasnej-tozsamosci-i-emp...

Homilia Papieża Franciszka wygłoszona podczas Eucharystii na zakończenie VI Azjatyckiego Dnia Młodzieży:

Zdjęcie: DANIEL DAL ZENNARO/ PAP/EPA

Zamek w Haemi, 17 sierpnia 2014r.

Drodzy młodzi przyjaciele!

„Chwała męczenników niech was rozpromieni!”. Wszystkich nas pocieszają i umacniają te słowa stanowiące część tematu VI Azjatyckiego Dnia Młodzieży. Młodzi Azji, jesteście spadkobiercami wielkiego, cennego świadectwa złożonego Chrystusowi. On jest światłością świata; On jest światłem waszego życia! Męczennicy z Korei – i niezliczona rzesza innych z całej Azji – oddali swe ciała prześladowcom, nam zaś przekazali odwieczne świadectwo, że światło prawdy Chrystusa rozprasza wszelką ciemność, a miłość Chrystusa jest chwalebnie zwycięska. Będąc pewnymi Jego zwycięstwa nad śmiercią i naszego w nim udziału, możemy zmierzyć się z wyzwaniem naśladowania Chrystusa dzisiaj, w naszych warunkach i w naszym czasie.

Słowa, nad którymi się właśnie zastanawialiśmy, są pocieszeniem. Druga część tematu tego Dnia: „Młodzieży Azji! Przebudź się!” – mówi wam o obowiązku, o odpowiedzialności. Zastanówmy się przez chwilę nad każdym z tych słów.

Najpierw słowo „Azja”. Zebraliście się tutaj, w Korei, ze wszystkich stron Azji. Każdy z was ma wyjątkowe miejsce i kontekst, w którym jesteście wezwani, by odzwierciedlać Bożą miłość. Kontynent azjatycki, przesiąknięty bogatymi tradycjami filozoficznymi i religijnymi pozostaje wielkim celem waszego świadectwa o Chrystusie, „drodze i prawdzie i życiu” (J 14,6). Jako młodzi ludzie nie tylko żyjący w Azji, ale także jako synowie i córki tego wielkiego kontynentu, macie prawo i obowiązek pełnego uczestnictwa w życiu waszych społeczeństw. Nie lękajcie się wnosić mądrość wiary w każdy aspekt życia społecznego!

Również jako mieszkańcy Azji widzicie i miłujecie od wewnątrz to wszystko, co jest piękne, szlachetne i prawdziwe w waszych kulturach i tradycjach. Jednak jako chrześcijanie wiecie również, że Ewangelia ma moc oczyszczania, uwznioślania i doskonalenia tego dziedzictwa. Poprzez obecność Ducha Świętego, którego otrzymaliście w Chrzcie św. i przypieczętowanego w was podczas bierzmowania, w jedności z waszymi duszpasterzami możecie docenić wiele pozytywnych wartości różnych kultur azjatyckich. Jesteście też zdolni rozeznać, co jest nie do pogodzenia z wiarą katolicką, co jest sprzeczne z życiem łaski, jaką zostaliście obdarzeni w Chrzcie św. oraz jakie aspekty współczesnej kultury są grzeszne, zdemoralizowane i prowadzące do śmierci.

Powracając do tematu tego Dnia, zastanówmy się nad drugim słowem: „młodzież”. Wy i wasi przyjaciele jesteście pełni optymizmu, energii i dobrej woli, które są tak charakterystyczne dla tego okresu życia. Pozwólcie, aby Chrystus przemienił wasz naturalny optymizm w chrześcijańską nadzieję, waszą energię w prawość moralną, waszą dobrą wolę w autentyczną miłość dającą siebie! Jesteście powołani, aby pójść tą drogą. Jest to droga przezwyciężenia wszystkiego, co zagraża nadziei, prawości i miłości w waszym życiu i waszej kulturze. W ten sposób wasza młodość będzie darem dla Jezusa i dla świata.

Jako młodzi chrześcijanie, niezależnie od tego, czy jesteście robotnikami, czy studentami, czy rozpoczęliście już karierę, czy też odpowiedzieliście na powołanie do małżeństwa, życia zakonnego lub kapłaństwa, jesteście nie tylko częścią przyszłości Kościoła – jesteście również niezbędną i umiłowaną częścią teraźniejszości Kościoła! Jesteście teraźniejszością Kościoła! Trzymajcie się blisko siebie, zbliżajcie się do Boga i wraz z waszymi biskupami i kapłanami przeżywajcie te lata na budowaniu świętszego, bardziej misyjnego i pokornego Kościoła – świętszego, bardziej misyjnego i pokornego Kościoła – Kościoła, który kocha i wielbi Boga, starając się służyć ubogim, samotnym, chorym i zepchniętym na margines.

W waszym życiu chrześcijańskim wiele razy będziecie kuszeni, jak uczniowie w dzisiejszej Ewangelii, by odepchnąć obcego, potrzebującego, ubogiego i ludzi o złamanym sercu. To właśnie te osoby powtarzają wołanie kobiety z Ewangelii: „Ulituj się nade mną”. Wołanie Kananejki jest krzykiem każdego, kto szuka miłości, akceptacji i przyjaźni z Chrystusem. Jest to wołanie wielu ludzi w naszych anonimowych miastach, to krzyk wielu waszych rówieśników i krzyk tych wszystkich męczenników, którzy dziś cierpią prześladowania i śmierć z powodu Jezusa: „Ulituj się nade mną”. Jest to również często krzyk, który wznosi się z naszych serc: „Ulituj się nade mną!”. Odpowiedzmy nie tak, jak ci, którzy odpychają ludzi czegoś od nas żądających, jakby posługa potrzebującym przeszkadzała naszej bliskości z Panem. Nie! Mamy być jak Chrystus, który reaguje na każde wołanie o pomoc z miłością, miłosierdziem i współczuciem.

Wreszcie trzecia część tematu tego dnia – „Przebudź się!”. To wyrażenie mówi o odpowiedzialności, którą zawierza wam Pan. Jest to obowiązek czuwania, aby nie pozwolić, żeby presje, pokusy i grzechy nasze lub innych stępiły naszą wrażliwość na piękno świętości, radość Ewangelii. Dzisiejszy psalm responsoryjny zachęca nas do nieustannego „cieszenia się i weselenia”. Nikt, kto śpi, nie może śpiewać, tańczyć i radować się. Nie jest dobrze widzieć młodych ludzi śpiących… Nie! „Zbudź się!” Idź! Idź! Idź naprzód! Drodzy młodzi, „Bóg, nasz Bóg, nam pobłogosławił” (Ps 67,6). Bo od Niego „doznaliśmy miłosierdzia” (Rz 11,30). Będąc pewnymi miłości Boga, wychodźcie ku światu, aby przez „okazane wam miłosierdzie” oni – przyjaciele, współpracownicy, sąsiedzi, rodacy, każdy na tym wielkim kontynencie – „mogli dostąpić miłosierdzia Boga” (por. Rz 11,31). Jego łaską jesteśmy zbawieni.

Drodzy młodzi kontynentu azjatyckiego, mam nadzieję, że w jedności z Chrystusem i Kościołem podejmiecie tę drogę, która z pewnością da wam wiele radości. Teraz, kiedy zbliżamy się do stołu Eucharystii, zwróćmy się do naszej Matki Maryi, która dała Jezusa światu. Tak, Matko Maryjo, pragniemy przyjąć Jezusa. W Twej macierzyńskiej miłości pomóż nam zanieść Go innym, służyć Mu wiernie i czcić Go w każdym miejscu i czasie, w tym kraju i w całej Azji. Amen.

Młodzieży Azji, zbudź się!

Źródło: Katolicka Agencja Informacyjna
http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-na-swiecie/91809,wnoscie-madros...

Mimo różnorakich przeszkód, stawianych im przez władze, młodym ludziom udało się stworzyć, za pośrednictwem internetowych portali społecznościowych, grupy, które wyjechały oddzielnie do Korei na spotkanie z Ojcem Świętym i z rówieśnikami z innych krajów.


DANIEL DAL ZENNARO /PAP/EPA

Włoska agencja misyjna AsiaNews podała, powołując się na własne źródła, że młodzi Chińczycy uzyskali zgodę na wyjazd w małych grupkach, liczących nie więcej niż trzy osoby, przy czym wszystkie były zaopatrzone w wizy turystyczne. Po przybyciu na Półwysep Koreański połączyli się i wspólnie wzięli udział w Dniach Młodzieży, starając się jednak nie rzucać się zanadto w oczy.

Już wcześniej bowiem władze chińskie zablokowały, a nawet aresztowały kilku członków większej grupy, liczącej prawie 80 młodych ludzi, którzy próbowali razem opuścić Pekin.

Jeden z uczestników tego udanego wyjazdu przybył do Korei wraz z dwoma przyjaciółmi klerykami. Inny powiedział AsiaNews jeszcze przed Mszą kończącą Dni:

 „Jesteśmy przeszczęśliwi i nie boimy się. Byliśmy sprytni i dotychczas wszystko szło dobrze. Jestem pewien, że błogosławieństwo, jakiego Franciszek udzieli nam pod koniec Mszy, będzie nas chroniło w drodze powrotnej”.

http://papiez.wiara.pl/doc/2125238.300-mlodych-Chinczykow-na-spotkaniu-z...

Homilia podczas Mszy św. o pokój i pojednanie odprawionej w katedrze Myeong-dong w Seulu przed odlotem do Rzymu.


DANIEL DAL ZENNARO /PAP/EPA
Msza św. w seulskiej katedrze

Drodzy bracia i siostry,

Mój pobyt w Korei zbliża się do końca i dziękuję Bogu za liczne błogosławieństwa jakimi obdarzył ten umiłowany kraj, a zwłaszcza Kościół w Korei. Wśród tych błogosławieństw szczególnie sobie cenię nasze wspólne doświadczenie w minionych dniach obecności tak wielu młodych pielgrzymów z całej Azji. Ich umiłowanie Jezusa i entuzjazm dla szerzenia Jego Królestwa są inspiracją dla nas wszystkich.

Punktem kulminacyjnym mojej wizyty jest obecna Msza św., w której błagamy Boga o łaskę pokoju i pojednania. Modlitwa ta ma szczególny wydźwięk na Półwyspie Koreańskim. Dzisiejsza Msza święta jest przede wszystkim modlitwą o pojednanie w tej koreańskiej rodzinie. W Ewangelii Jezus mówi nam, jak wielką moc ma nasza modlitwa, gdy dwaj lub trzej wspólnie o coś proszą (Mt 18, 19-20). O ileż bardziej, gdy cały naród wznosi swoje płynące z głębi serca wołanie do Boga!

Pierwsze czytanie przedstawia Bożą obietnicę przywrócenia ludu rozproszonego przez katastrofę i podział do jedności i dobrobytu. Dla nas, podobnie jak dla ówczesnego ludu Izraela, jest to obietnica pełna nadziei: wskazuje na przyszłość, którą Bóg przygotowuje nam już teraz. Jednakże obietnica ta jest nierozerwalnie związana z nakazem: poleceniem powrotu do Boga i posłuszeństwa całym sercem Jego prawu (Pwt 30, 2-3). Boże dary pojednania, jedności i pokoju są nierozerwalnie związane z łaską nawrócenia, przemiany serca, która może zmienić bieg naszego życia i historii, jako jednostek i jako narodu.

Słyszymy tę obietnicę podczas tej Mszy św., naturalnie w kontekście doświadczenia historycznego narodu koreańskiego, doświadczenia trwającego od ponad sześćdziesięciu lat podziału i konfliktu. Ale usilne wezwanie Boga do nawrócenia jest również wyzwaniem dla uczniów Chrystusa w Korei, by zastanowić się nad jakością swego wkładu w budowanie społeczeństwa sprawiedliwego i humanitarnego. Wzywa każdego z was do refleksji nad tym, na ile jako jednostki i wspólnoty okazujecie ewangeliczną troskę o tych, którym się gorzej powodzi, zepchniętych na margines, pozbawionych pracy i tych, którzy nie mają udziału w pomyślności wielu innych. Wzywa też was, jako chrześcijan i Koreańczyków do zdecydowanego odrzucenia mentalności ukształtowanej przez podejrzliwość, konfrontację i współzawodnictwo, i do formowania kultury kształtowanej przez nauczanie Ewangelii i najszlachetniejsze tradycyjne wartości narodu koreańskiego.

W dzisiejszej Ewangelii Piotr zwraca się do Pana z pytaniem: „Ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?” Na co Pan odpowiedział: „Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy”(Mt 18, 21-22). Te słowa dotykają istoty Jezusowego orędzia o pojednaniu i pokoju. Będąc posłusznymi Jego nakazowi codziennie prosimy naszego Ojca Niebieskiego, by przebaczył nam nasze grzechy, „jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Gdybyśmy nie byli na to gotowi, jakże moglibyśmy szczerze modlić się o pokój i pojednanie?

Jezus zwraca się do nas z prośbą, byśmy uwierzyli, że przebaczenie jest bramą, która prowadzi do pojednania. Mówiąc nam, byśmy wybaczali naszym braciom bez zastrzeżeń prosi nas o dokonanie czegoś zupełnie radykalnego, ale zarazem daje nam łaskę, aby to uczynić. To, co z ludzkiej perspektywy wydaje się niemożliwe, niepraktyczne, a nawet czasami odrażające, czyni On możliwym i owocnym przez nieskończoną moc swego krzyża. Krzyż Chrystusa objawia moc Boga, aby pokonać każdy podział, aby uzdrowić każdą ranę i przywrócić pierwotne więzi braterskiej miłości.

Tak więc to jest przesłanie, które wam pozostawiam kończąc moją wizytę w Korei. Miejcie ufność w moc Chrystusowego krzyża! Przyjmijcie Jego jednającą łaskę do waszych serc i dzielcie tę łaskę z innymi! Proszę was, byście dawali przekonujące świadectwo orędzia Chrystusowego przebaczenia w waszych domach, w waszych wspólnotach i na każdym poziomie życia narodowego. Jestem przekonany, że w duchu przyjaźni i współpracy z innymi chrześcijanami, z wyznawcami innych religii i wszystkimi ludźmi dobrej woli zatroskanymi o przyszłość koreańskiego społeczeństwa będziecie zaczynem Królestwa Bożego w tym kraju. W ten sposób nasze modlitwy o pokój i pojednanie wzniosą się do Boga z coraz bardziej czystych serc i za Jego łaskawym darem, wyjednają to cenne dobro, którego wszyscy pragniemy.

Módlmy się także, by pojawiły się nowe możliwości dialogu, spotkania i przezwyciężenia różnic, o nieustanną hojność w udzielaniu pomocy humanitarnej potrzebującym oraz coraz szersze uznanie, że wszyscy Koreańczycy są braćmi i siostrami, członkami jednej rodziny, jednego narodu, mówią tym samym językiem.

Zanim opuszczę Koreę, pragnę podziękować Pani Prezydent Republiki, Park Geun-hye, władzom cywilnym i kościelnym oraz wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób przyczynili do umożliwienia tej wizyty. Pragnę szczególnie skierować słowa osobistego uznania do koreańskich księży, którzy na co dzień pracują w służbie Ewangelii i budowania Ludu Bożego w wierze, nadziei i miłości. Proszę was, jako posłanników Chrystusa i sługi Jego jednającej miłości (por 2 Kor 5, 18-20), byście nadal budowali pomosty szacunku, zaufania i zgodnej współpracy w waszych parafiach, między sobą i ze swoimi biskupami. Wasz przykład bezwarunkowej miłości do Pana, wierności i poświęcenia dla waszej posługi oraz troski charytatywnej o potrzebujących w znacznym stopniu przyczyniają się do dzieła pojednania i pokoju w tym kraju.

Drodzy bracia i siostry, Bóg wzywa nas, byśmy do Niego wrócili i uważnie słuchali Jego głosu, obiecując nam, że utwierdzi nas na ziemi w jeszcze większym pokoju i dobrobycie, niż zaznali nasi przodkowie. Niech uczniowie Chrystusa w Korei przygotowują nadejście tego nowego dnia, kiedy ta kraina porannego spokoju będzie radować się najobfitszym Bożym błogosławieństwem zgody i pokoju! Amen.

http://papiez.wiara.pl/doc/2125396.Pojednanie-wymaga-zycia-Ewangelia-na-...

Rzecznik Stolicy Apostolskiej pozytywnie ocenił podróż papieża Franciszka do Korei Południowej. Organizacja papieskiej wizyty, a także współpraca z organami kościelnymi i państwowymi przebiegała bezbłędnie, stwierdził ks. Federico Lombardi SJ 17 sierpnia w Seulu.


JUNG YEON-JE /PAP/EPA
Spotkanie z przywódcami innych religii. Na zdjęciu: papież rozmawia z Hanem Yang-Won, przewodniczącym Związku Rodzimych Religii Korei.

Dodał, że program obecnej wizyty papieża nie był tak wypełniony, jak w przypadku majowej podróży do Ziemi Świętej.

Poprzez swoją wizytę w Korei Południowej papież wyraźnie dał do zrozumienia, że Azja powinna stanowić priorytet jego pontyfikatu. Kontynent ten powinien odgrywać bardzo ważną rolę w Kościele powszechnym - podkreślił ks. Lombardi. Ujawnił też, że podczas spotkania z azjatyckimi biskupami niemal wszyscy zwierzchnicy Kościołów lokalnych zaprosili papieża do swoich krajów. Według rzecznika Watykanu, mimo iż uwaga opinii publicznej była na początku papieskiej wizyty skierowana bardziej na wypowiedzi dotyczące Korei Północnej czy Chin, to wizyta w Korei miała charakter bardziej duszpasterski niż polityczny. Jednakże realia podziału Korei wpłynęły na atmosferę tych dni, zwłaszcza spotkania w pierwszym dniu, ale także spotkanie z ofiarami katastrofy promu Sewol. Ks. Lombardi zwrócił uwagę, że papież aż trzy razy spotkał się z osobami, które przeżyły ten dramat oraz z rodzinami ofiar.

Rzecznik Watykanu pozytywnie ocenił również spotkanie Franciszka z młodymi katolikami w ramach Azjatyckiego Dnia Młodzieży. Podkreślił, że papieżowi udało się spontanicznie reagować nawet po angielsku, „w języku, którym niezbyt sprawnie się posługuje”.

Podróż do Korei Południowej pozostawia też głębokie doświadczenie realiów koreańskich męczenników. Papież Franciszek beatyfikował 124 świadków wiary i odwiedził kilka miejsc związanych z błogosławionymi męczennikami. Ponadto zwrócił uwagę świata zachodniego na specyfikę Kościoła koreańskiego założonego przez świeckich, a nie przez zagranicznych misjonarzy.

http://papiez.wiara.pl/doc/2125409.Ks-Lombardi-Azja-to-priorytet-pontyfi...

W ostatnim dniu pielgrzymki papież spotkał się z przywódcami religijnymi całego kraju i odprawił Mszę świętą o pokój i pojednanie. O 6 rano czasu polskiego odleciał do Rzymu. Na lotnisku Ciampino jest oczekiwany o 17:45.

O godz. 8.30 czasu miejscowego (01.30 czasu środkowoeuropejskiego) Franciszek pożegnał się z pracownikami nuncjatury apostolskiej w Seulu, która była miejscem pobytu przez całą wizytę, po czym o 8.45 (01.45) odjechał do stołecznej katedry Myeong-dong na spotkanie z przywódcami religijnymi z całego kraju w budynku dawnej kurii metropolitalnej.

Ojcu Świętemu przedstawiono po kolei każdą z osób. Reprezentowały one wyznania chrześcijańskie - prawosławie, anglikanizm, luteranizm a także inne religie buddyzm, konfucjanizm oraz tradycyjne religie koreańskie. Pomimo, że nie przewidziano przemówień papież skierował po hiszpańsku kilka słów, podkreślając konieczność współpracy wyznawców różnych wyznań i religii. Na zakończenie poprosił o modlitwę w swojej intencji. Jego wypowiedź przetłumaczono na język koreański. Następnie Franciszek udał się do głównego wejścia do seulskiej katedry p.w. Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej.

Sprawowana ze wszystkimi biskupami koreańskimi Msza św. w intencji pokoju i pojednania w tym kraju była ostatnim, a także jak sam zaznaczył kulminacyjnym punktem wizyty Ojca Świętego w Korei. Eucharystia, w której wzięła udział prezydent, pani prezydent Park Geun-hye, sprawowana była według formularza o pokój i pojednanie po łacinie i koreańsku. Obecni na niej byli także przywódcy religijni, z którymi papież spotkał się wcześniej. Katedra w Seulu nie pomieściła wszystkich wiernych, i wielu z nich modliło się w deszczu na zewnątrz świątyni, śledząc papieską liturgię na telebimach.

Po uroczystym wejściu do katedry p.w. Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej Ojciec Święty zatrzymał się przy siedzącej w pierwszych ławkach grupie kobiet koreańskich, które w czasie II wojny światowej zostały zmuszone do świadczenia usług seksualnych żołnierzom japońskim, okupującym Półwysep Koreański. Od 86-letniej obecnie Kim Gun-ja i 88-letniej Kang Il-chul otrzymał reprodukcję obrazka symbolizującego ich bolesne doświadczenie niewolnic seksualnych, za które do tej pory nie dostały nawet odszkodowania.

W wygłoszonej po włosku, tłumaczonej na koreański homilii Ojciec Święty zaznaczył, że Eucharystia ta jest punktem kulminacyjnym jego wizyty i ma ona szczególny wydźwięk na Półwyspie Koreańskim, gdzie od ponad sześćdziesięciu lat trwa podział i konflikt. Wskazał, że Boże dary pojednania, jedności i pokoju są nierozerwalnie związane z łaską nawrócenia. Zachęcił do zastanowienia się na ile okazywana jest ewangeliczna troskę o tych, którym się gorzej powodzi oraz zdecydowanego odrzucenia mentalności ukształtowanej przez podejrzliwość, konfrontację i współzawodnictwo. Papież wezwał do codziennej modlitwy, by Ojciec Niebieski przebaczył nam nasze grzechy, „jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Wskazał na krzyż Chrystusa, objawiający moc Boga, „aby pokonać każdy podział, aby uzdrowić każdą ranę i przywrócić pierwotne więzi braterskiej miłości”. Zachęcił do ufności w moc Chrystusowego krzyża. „Przyjmijcie Jego jednającą łaskę do waszych serc i dzielcie tę łaskę z innymi! Proszę was, byście dawali przekonujące świadectwo orędzia Chrystusowego przebaczenia w waszych domach, w waszych wspólnotach i na każdym poziomie życia narodowego” - zaapelował Franciszek.

Papież zachęcił też do modlitw o pojawienie się „nowych możliwości dialogu, spotkania i przezwyciężenia różnic, o nieustanną hojność w udzielaniu pomocy humanitarnej potrzebującym oraz coraz szersze uznanie, że wszyscy Koreańczycy są braćmi i siostrami, członkami jednej rodziny, jednego narodu, mówią tym samym językiem”. W swoim ostatnim przemówieniu na terenie Korei Ojciec Święty wezwał tamtejszych katolików, by nadal budowali pomosty szacunku, zaufania i zgodnej współpracy w parafiach, między sobą i ze swoimi biskupami. „Wasz przykład bezwarunkowej miłości do Pana, wierności i poświęcenia dla waszej posługi oraz troski charytatywnej o potrzebujących w znacznym stopniu przyczyniają się do dzieła pojednania i pokoju w tym kraju” - podkreślił. „Niech uczniowie Chrystusa w Korei przygotowują nadejście tego nowego dnia, kiedy ta kraina porannego spokoju będzie radować się najobfitszym Bożym błogosławieństwem zgody i pokoju!” - zakończył swoją homilię Franciszek. Było to jego ostatnie przemówienie publiczne papieża podczas obecnej pielgrzymki.

W modlitwie wiernych proszono o pokój na świecie, by Bóg upowszechnił wolę przebaczenia i pojednania w tych, którzy z różnych powodów trwają w konflikcie. W drugim wezwaniu modlono się, za Kościół, by zawsze w świecie, w którym splatają się sprawiedliwość i niesprawiedliwość umiał znajdować właściwą drogę, prowadząc nią wszystkich ludzi. Następnie proszono Boga za regiony ogarnięte wojną, by ludzie potrafili przezwyciężyć wrogość, zawiść, egoizm i pożądliwość miłością, pokojem, cierpliwością i powściągliwością, żyjąc pojednani w jedności. W kolejnym wezwaniu proszono za narody cierpiące z powodu podziałów powodowanych motywami historycznymi, politycznymi, gospodarczymi i religijnymi, by mogły rozpocząć drogę jedności, przezwyciężając wszelkie przeszkody. W ostatniej intencji polecono Bogu ludzi ubogich i zepchniętych na margines, by wierni naśladując Chrystusa mogli im głosić Jego miłość i odnaleźć Boga obecnego między nimi. Ojciec Święty dodał od siebie prośbę w intencji kard. Fernando Filoniego, "który powinien być między nami". Polecił Bogu jego misję w Iraku oraz osoby należące do różnych mniejszości religijnych, potrzebujące pomocy.

Na zakończenie Eucharystii głos zabrał arcybiskup Seulu, kard. Andrew Yeom Soo-jung. W zakrystii Ojciec Święty spotkał się jeszcze krótko i porozmawiał z każdym z biskupów oraz pobłogosławił tablicę dla nowej siedziby kurii archidiecezjalnej. Następnie zszedł do krypty katedralnej na krótką modlitwę przy grobach męczenników. Spoczywają ta, szczątki 9 męczenników, którzy zginęli za wiarę w latach 1839 i 1866.

O godz. 12.45 (05.45 czasu polskiego) papież przybył do bazy lotniczej w Seulu. Obecni byli wszyscy biskupi Korei, prezydent kraju, pani Park Geun-hye oraz przedstawiciele władz a także kompania honorowa. O godz. 13.00 (06.00) papież wraz z towarzyszącymi mu osobami wyruszył w drogę powrotną do Rzymu. Przewidywany czas lotu – 11 godzin, 45 minut, odległość – 8970 km. Trasa przelotu wiedzie z Korei przez Chiny, Mongolię, Rosję, Białoruś, Polskę, Słowację, Austrię, Słowenię, Chorwację by dotrzeć do Włoch. Dziennikarze mają nadzieję, że podczas lotu Ojciec Święty spotka się z nimi i odpowie na ich pytania.

Na rzymskim lotnisku Ciampino maszyna z papieżem na pokładzie spodziewana jest o godz. 17.45, po czym Ojciec Święty uda się bezpośrednio śmigłowcem do Watykanu.

W ten sposób dobiegła końca 3. podróż apostolska papieża Franciszka a 140. w ogóle wyjazd biskupów Rzymu poza Rzym i Włochy w naszych czasach. Jako pierwszy tego rodzaju pielgrzymowanie podjął Paweł VI, który w latach 1964-70 odbył 9 takich podróży, następnie św. Jan Paweł II – 104 i Benedykt XVI – 24.

http://papiez.wiara.pl/doc/2125401.Trzecia-podroz-apostolska-Franciszka-...

Wśród zwyczajowych telegramów, jakie Ojciec Święty wysyła do przywódców państw, nad którymi przelatuje jego samolot w czasie podróży apostolskich, ponownie znalazły się pozdrowienia dla prezydenta Chińskiej Republiki Ludowej.


Józef Wolny /Foto Gość
Droga do polepszenia losu chińskich katolików wydaje się jeszcze daleka

Wracający z Korei Franciszek składa w nich Xi Jimpingowi oraz jego rodakom najlepsze życzenia oraz przyzywa dla ich ojczyzny Bożego błogosławieństwa.

Telegram podobnej treści Papież wysłał również poprzednio, udając się do Korei, co wywołało zrozumiałe zainteresowanie dziennikarzy, podobnie jak sam przelot papieskiego samolotu nad Chinami. Tym bardziej, że pierwsze przesłanie miało nie dotrzeć do adresata. Większe jednak wrażenie, niż zwyczajowe telegramy, zrobiły w Pekinie papieskie słowa o gotowości do dialogu z państwami, z którymi Stolica Apostolska nie utrzymuje pełnych stosunków dyplomatycznych. Jak wiadomo, należy do nich również Chińska Republika Ludowa. Słowa Franciszka prawie natychmiast skomentowała przedstawicielka pekińskiej dyplomacji. „Chiny zawsze szczerze dążyły do polepszenia stosunków z Watykanem i czyniły pozytywne wysiłki w tym kierunku” – stwierdziła rzeczniczka chińskiego MSZ Hua Chuying.

Nie wiadomo, czy oświadczenie to oznacza zapowiedź odwilży w relacjach chińsko-watykańskich, jak chcieliby niektórzy komentatorzy, czy też jest jedynie wstępem do wyliczenia znanych argumentów z rytualnym żądaniem „nie wtrącania się w wewnętrzne sprawy Chin”. Tak czy inaczej, droga do polepszenia losu chińskich katolików wydaje się jeszcze daleka. Tak można sądzić choćby z trwającej w prowincji Zhejiang na wschodzie kraju brutalnej akcji usuwania Krzyży z miejsc chrześcijańskiego kultu.

http://papiez.wiara.pl/doc/2126216.Zmiana-w-watykanskochinskich-relacjach

***
Pozwolę sobie podłączyć:
>Krzyż: Jezus w Chinach

- Jestem gotów pojechać do Iraku - oświadczył papież Franciszek w rozmowie z dziennikarzami na pokładzie samolotu wiozącego go z Seulu do Rzymu.

DANIEL DAL ZENNARO /PAP/EPA
Papież na pokładzie samolotu z Korei

Przypomniał, że gdy dotarły do niego i jego współpracowników wiadomości o sytuacji tamtejszych mniejszości religijnych i problemach Kurdystanu, który nie może przyjąć tak wielkiej liczby uchodźców, „napisaliśmy najpierw o tym wszystkim w komunikacie, który zredagował o. [Federico] Lombardi”.

- Potem komunikat został rozesłany do wszystkich nuncjatur, aby przekazały go rządom. Następnie napisaliśmy do sekretarza generalnego [Organizacji] Narodów Zjednoczonych i postanowiliśmy wysłać tam [do Iraku - KAI] osobistego wysłannika, kard. [Fernando] Filoniego - wyliczał Franciszek.

Ustalono też, że gdyby było to konieczne, po powrocie z Korei on sam mógłby pojechać do Iraku. - Jestem gotów! W tej chwili nie jest to najlepsza rzecz, jaką można zrobić, ale jestem do tego skłonny - zaznaczył papież.

Papież, zapytany, czy aprobuje amerykańskie ataki z powietrza na pozycje bojowników z Państwa Islamskiego, którzy opanowali tereny na północy i zachodzie Iraku oraz w północno-wschodniej Syrii i zmuszają tam mniejszość chrześcijańską i inne niemuzułmańskie mniejszości religijne do przechodzenia na islam lub do ucieczki, powiedział m.in, że w przypadkach, kiedy dochodzi do agresji, dozwolone jest powstrzymanie agresora.

http://papiez.wiara.pl/doc/2126183.Franciszek-Jestem-gotow-pojechac-do-I...

Z ks. Pawłem Zawadzkim SAC, rektorem kaplicy Miłosierdzia Bożego w Yangdeogwon, od 1991 roku posługującym w Korei Południowej, rozmawia Marta Milczarska


Jakie wezwanie pozostawił Ojciec Święty Kościołowi w Korei?

– Pielgrzymka Ojca Świętego Franciszka do Korei Południowej obudziła pragnienie ożywienia wiary, pragnienie ewangelizacji i świadectwa życia z Chrystusem, by stać się światłem Ewangelii w tej części świata. Z pewnością tę radość niesienia w świat Dobrej Nowiny obudził także przykład koreańskich męczenników, których beatyfikował Papież. Myślę, że właśnie wezwanie do ewangelizacji będzie dla nas, dla narodu koreańskiego najważniejszym wskazaniem po tej pielgrzymce.

Co można powiedzieć o przyjęciu Franciszka przez koreański naród?

– Ogromna rzesza pielgrzymów, miliony osób podczas Mszy Świętych, które chciały doświadczyć spotkania z Następcą św. Piotra, słuchania jego słów, pokazuje, jak wielką radością i nadzieją była ta wizyta w kraju, którego naród został podzielony. Koreańczycy ze wzruszeniem i podziwem obserwowali, jak Namiestnik Chrystusa na ziemi podchodzi do każdego człowieka: niepełnosprawnego, ubogiego, niewierzącego, by otoczyć go choć na chwilę miłością. Widziałem te łzy spływające po policzkach pielgrzymów, gdy Papież raz po raz zatrzymywał się, by pobłogosławić i ucałować dzieci. Miłość, czułość i zrozumienie do najsłabszych to to, co zostało w naszych sercach po papieskiej pielgrzymce.

Papież podczas wczorajszej Mszy św. w intencji pokoju i pojednania powiedział, że „przebaczenie jest bramą, która prowadzi do pojednania”.

– W sercach Koreańczyków wciąż pozostaje ból podziału narodu koreańskiego. Pamiętamy, że w czasie kiedy lądował papieski samolot, Korea Północna wystrzeliła rakietę. Choć władze tego totalitarnego kraju mówią, że nie miało to związku z wizytą Ojca Świętego, to jednak było to wielkie rozczarowanie, a jednocześnie wskazanie do dalszej modlitwy o obie Koree. My tu cały czas modlimy się o pokój i wolność dla braci z Korei Północnej.

Uczestniczył Ksiądz w spotkaniu ze wspólnotami zakonnymi…

– Spotkanie dla wspólnot zakonnych na terenie ośrodka w Kkottongnae było także wspaniałym przynagleniem do modlitwy, ubóstwa i posłuszeństwa. To spotkanie w atmosferze modlitwy rozpoczęło się od przywitania Papieża okrzykiem:
„Vivat Cristo, vivat Papa!”,
które były odniesieniem do żywej obecności Chrystusa. Ojciec Święty swoją bezkompromisową, a jednocześnie pełną zrozumienia i czułości postawą pozwolił nam odczuć tę Chrystusową obecność w każdym swoim geście i słowie.

Osobiście to spotkanie było dla mnie wezwaniem do głębszej i częstszej modlitwy. Wśród tylu spraw, zajęć, z którymi mierzę się na co dzień, niekiedy zatraca się duchowy wymiar mojej posługi. Do Yangdeogwon wiozę pragnienie ożywionej modlitwy pośród tych wszystkich zajęć, jakie przed nami, misjonarzami, stoją. Patrząc na Papieża, który znajduje czas na pochylenie się nad każdym człowiekiem, który pamięta o modlitwie za chrześcijan i ich prześladowców w każdym rejonie świata, myślę o tym, że muszę się więcej modlić.

Dziękuję za rozmowę.

http://www.naszdziennik.pl/wp/92113,vivat-cristo-vivat-papa.html

Nasz Dziennik:17 sierpnia 2014


Zdjęcie: KCNA/
Reuters

Korea Północna otwiera każdego roku listę krajów, w których dokonują się prześladowania chrześcijan. Miejsce, gdzie jak w powieści Henryka Sienkiewicza „Quo vadis” Chrystus „krzyżowany jest po raz wtóry” w cierpiących chrześcijanach.

Korea Północna nie uznaje prawa do wolności religijnej i jest to jedna z głównych zasad funkcjonowania tego państwa. W stolicy kraju, Phenianie, istnieje tylko kilka chrześcijańskich kościołów (jeden katolicki, dwa protestanckie, od 2006 r. jedna cerkiew prawosławna), a także cztery świątynie buddyjskie, ale nie ma informacji, jak wygląda pod tym względem sytuacja w innych częściach kraju. Brak wolności religijnej jest nierozłącznie związany z samą genezą tworzenia się Korei Północnej. Obecny reżim realizuje program Partii Pracy Korei (KPP), której polityczna ideologia opiera się na zasadzie samodzielności. Partia ta kieruje się zasadą dżucze (samodzielność polityczna, ideologiczna, ekonomiczna, obronna).

IDEOLOGIA DŻUCZE

KPP jest następczynią Komunistycznej Partii Korei, której historia została ukształtowana przez walki wewnątrzpartyjne i krwawe czystki, w które zaangażowane były dwie frakcje – prosowiecka i prochińska. Dżucze, na której zbudowany jest cały system polityczny i gospodarczy Korei Północnej, jest ideologią synkretyczną, która łączy ściśle ze sobą neokonfucjanizm, narodowy maoizm i stalinizm.

W ciągu długich lat ideologia ta doprowadziła kraj do izolacji od reszty społeczności międzynarodowej oraz do rozwoju kultu jednostki pod autokratycznymi rządami „Ojca Narodu” Kim Ir Sena. Doszedł on do władzy w 1948 r., a zmarł w 1994. Jego następcą został jego syn Kim Dzong Il, który przyjął oficjalnie tytuł „Drogiego Przywódcy”, zmarł 17 grudnia 2011 roku. Obecnym „Ojcem narodu” jest jego syn Kim Dzong Un.

Dzięki rządom obu Kimów, ojca, syna, a teraz także i wnuka, traktowanych jak bóstwa, kult jednostki stał się jedyną formą dozwolonej religijności w kraju. Kim Ir Sen i Kim Dzong Il odbierają niemal cześć boską podczas wielu publicznych uroczystości. Używany język i słowa do opisania ich życia i dokonań są doniosłe i mistyczne, analogiczne do tych, jakich używa się podczas uroczystości religijnych. W tym sensie oficjalną religią Korei Północnej jest półpaństwowe bałwochwalstwo, podobne do czczenia dynastii rządzącej.

ZNIKNĘLI BEZ ŚLADU

Korea Północna jest podzielona na trzy katolickie diecezje oraz dodatkowo terytorialne opactwo w Tomwok, które podlega bezpośredniej jurysdykcji Stolicy Apostolskiej.

Represje antyreligijne są stałym elementem polityki władz po podziale półwyspu w 1953 roku. Ta polityka doprowadziła do tego, że północnokoreańscy katolicy zniknęli bez śladu, a zwłaszcza katoliccy biskupi. Stolica Apostolska nadal uważa ich za „zaginionych”. W Roczniku Papieskim są nadal traktowani jako tytularni biskupi miejscowych diecezji. Natomiast władze Korei Północnej traktują ich jako osoby „całkowicie nieznane” i począwszy od lat 80. XX wieku, odmawiają odpowiedzi na wszelkie pytania dotyczące ich sytuacji.

Los biskupów z Korei Północnej jest odzwierciedleniem losu całego Kościoła w tym kraju. W połowie XX wieku 30 proc. ludności Phenianu stanowili katolicy. W czasie wojny koreańskiej (1950-1953) oddziały komunistyczne wkroczyły na południe, aresztując zagranicznych misjonarzy i osoby duchowne, a także chrześcijan koreańskich, ponieważ jako cel postawiono sobie całkowite wymazanie chrześcijaństwa z tych terenów.

Na Północy klasztory i kościoły zostały zniszczone, a zakonnicy i księża aresztowani i skazani na śmierć. Los ten podzielił nawet apostolski delegat ds. Korei ks. bp Patrick James Byrne. Chociaż wyroku w stosunku do niego nigdy nie wykonano, zmarł rok później w obozie koncentracyjnym w wyniku ciężkich warunków i głodu, których zaznał.

W zasadzie bardzo niewiele wiadomo, co działo się z chrześcijanami w Korei Północnej w kolejnych latach po zakończeniu wojny. Los 166 księży i zakonników, którzy pod koniec wojny pozostali w Korei Północnej, nie jest również do tej pory wyjaśniony. Aż w latach 80. XX wieku, kiedy się o nich upominano, oficjalne władze Korei Północnej zawsze odpowiadały: „Te osoby są nam całkowicie nieznane”.

Dziś w Korei Północnej nie ma żadnych duchownych i dlatego nie odbywają się tam żadne obrzędy i uroczystości religijne. Choć według oficjalnych danych w Korei Północnej żyje około 4 tys. katolików i około 11 tys. protestantów. Tymczasem na podstawie źródeł, do jakich ma dostęp agencja AsiaNews, rzeczywista liczba katolików w tym kraju nie przekracza 200 osób, a większość to osoby w podeszłym wieku. W Korei Północnej istnieją tylko trzy oficjalnie zarejestrowane miejsca kultu chrześcijańskiego: dwa protestanckie i jeden katolicki.

BEZWZGLĘDNE REPRESJE

Od momentu, gdy reżim doszedł do władzy, chrześcijanie są poddawani bezwzględnym represjom. Ogólnie nie są respektowani z powodu przypisywanej im nielojalności wobec władz, a także z powodu podejrzanych związków z Zachodem. Dlatego też większość katolików musi praktykować swą wiarę w ukryciu. W tym komunistycznym kraju ujawnienie, że ktoś uczestniczy we Mszy św. w miejscu, które nie jest wyznaczone przez władze, może oznaczać aresztowanie, tortury, a nawet śmierć (za posiadanie Biblii również grozi kara śmierci).

W dniu 16 czerwca 2009 r. 33-letniego chrześcijanina Ri Hyon-oka skazano na śmierć i wyrok wykonano „za rozprowadzanie Biblii”. Członkowie jego rodziny trafili do więzienia. W Korei Północnej istnieje zasada odpowiedzialności zbiorowej, która dotyka nie tylko najbliższych, a nawet dalszych krewnych, lecz również sąsiadów.

Liczba osób usiłujących wyemigrować z powodu głodu lub z przyczyn religijnych jest bardzo duża. Jeśli zostają schwytane, są skazywane na śmierć albo przymusowe prace. Porozumienie między Chinami i Koreą Północną czyni sytuację jeszcze bardziej dramatyczną. Dyktatura Chińskiej Republiki Ludowej zgodziła się bowiem uznać północnokoreańskich uciekinierów za „nielegalnych uchodźców” i schwytanych na terytorium Chin zmusza do powrotu do kraju.

ZAGŁADA DZIECI

Park Sun-ja, 28-latka, której udało się uciec z Korei Północnej, na jednej z międzynarodowych konferencji zaświadczyła o naruszaniu praw człowieka w swojej ojczyźnie. Kobieta potwierdziła, że do tej pory powszechnymi praktykami w obozach przetrzymywania w Korei Północnej są: przymusowa aborcja oraz dzieciobójstwo.

– Słyszałam płacz matek i dzieci przez zasłony szpitala. Pewnego dnia przez częściowo uchyloną zasłonę zobaczyłam na własne oczy, jak pielęgniarka przykryła twarz noworodka mokrym ręcznikiem i udusiła go. Dziecko przestało płakać po około 10 minutach – opowiadała Koreanka. – Wszyscy więźniowie wiedzą, że dzieci są zabijane zaraz po urodzeniu. Owija się je w kawałek materiału i pali na znajdującym się przy obozie wzgórzu.

Jak wynika z jej relacji, w obozach powszechną praktyką są też zastrzyki z leków wywołujących przedwczesny poród.

– Nie potrafię sobie wyobrazić, jak czuła się tamta kobieta. Słyszałam o wydarzeniach takich jak te, ale po tym, jak zobaczyłam je na własne oczy, czułam, że nie żyję już w cywilizowanym społeczeństwie – mówi Park Sun-ja, która do obozu trafiła w 2002 r., gdy usiłowała uciec do Chin. Skazana została na dwa miesiące pozbawienia wolności w obozie przetrzymywania w prowincji Shinuiju. Tam stała się świadkiem owego dzieciobójstwa. W 2002 r. udało się jej ostatecznie uciec do Korei Południowej.

Obecna pielgrzymka Papieża Franciszka do Korei Południowej niesie nadzieję, że świat zwróci swoje oczy na cierpienie nie tylko chrześcijan, ale całego społeczeństwa żyjącego w największym „obozie koncentracyjnym”, jakim jest Korea Północna.

KOREAŃSCY ŚWIĘCI

Ową nadzieję pogłębia także beatyfikacja, której dokona Papież Franciszek podczas pielgrzymki do Korei Południowej. Wyniesiony do chwały ołtarza zostanie Koreańczyk Paweł Yun Ji-chung i jego 123 towarzyszy zamordowanych w Korei z nienawiści do wiary w latach 1791-1888.

Błogosławiony Paweł urodził się w 1759 roku w szlacheckiej rodzinie. Został ochrzczony w 1787 roku już jako dorosły mężczyzna. Nawrócił się dzięki krewnemu. Czynił siebie świeckim apostołem. Tym, co otrzymał od swojego wuja, dzielił się z innymi, pociągając ich do wiary w niełatwych dla chrześcijaństwa czasach.

W 1790 roku Paweł, a wraz z nim i inni chrześcijanie, odmawiają praktyk kultu przodków oraz sprzeciwiają się konfucjanizmowi. Rozpoczął się wtedy czas polowania na wszystkich odrzucających kult przodków. Paweł i jego towarzysze przez krótki czas ukrywają się, ale gdy dociera do Pawła wiadomość o aresztowaniu jego krewnych, wychodzi z ukrycia. Aresztowany, zostaje skazany i stracony 8 grudnia 1791 roku. Wyrok został wykonany przez ścięcie, a Paweł, idąc na męczeńską śmierć, zanosił modlitwy do Jezusa i Jego Najświętszej Matki.

Historia życia bł. Pawła i jego towarzyszy staje się mocnym przykładem dla współczesnych chrześcijan żyjących w Korei Północnej. Ich życie podobne jest to drogi męczenników XVIII wieku. Również oni poznają wiarę w Chrystusa przez świadectwo życia innych chrześcijan. Często świeckich, bo żyją w kraju pozbawionym duchownych. Przyjmując chrzest, sami stają się apostołami, którzy w niełatwych czasach niosą ewangeliczne przesłanie nadziei i triumfu miłości kolejnym ludziom doświadczającym okrucieństw totalitaryzmu. Niejednokrotnie też pełni ufności podejmują męczeństwo, przyzywając wstawiennictwa Jezusa i Maryi, ufni w to, że Ten, w którego ręce powierzają swój los, z ich męczeństwa wyprowadzi dobro, a z ich śmierci życie.

ks. Rafał Cyfka

Katecheza Ojca Świętego Franciszka wygłoszona podczas audiencji generalnej w Watykanie

Zdjęcie: Alessandro Bianchi/ Reuters

Drodzy Bracia i Siostry!

W minionych dniach odbyłem podróż apostolską do Korei, a dziś wraz z wami dziękuję Panu za ten wielki dar. Mogłem odwiedzić Kościół młody i dynamiczny, zbudowany na świadectwie męczenników i ożywiany duchem misyjnym, w kraju, w którym spotykają się starożytne kultury azjatyckie i odwieczna nowość Ewangelii.

Pragnę ponownie wyrazić wdzięczność drogim braciom biskupom Korei, pani prezydent Republiki, innym przedstawicielom władz i wszystkim, którzy współpracowali na rzecz tej wizyty. Znaczenie tej podróży apostolskiej można streścić w trzech słowach: pamięć, nadzieja, świadectwo.

Republika Korei jest krajem, który zaznał znacznego i szybkiego rozwoju gospodarczego, a także któremu grozi zatracenie swej tożsamości z powodu tej negatywnej globalizacji, która likwiduje różnice, oraz tego materializmu, który praktyczne wykluczając Boga, rodzi niepokój wewnętrzny, dotykający szczególnie młodych.

W tej sytuacji Kościół jest stróżem pamięci i nadziei: jest on rodziną duchową, w której dorośli przekazują młodym pochodnię wiary otrzymaną od osób starszych. Pamięć świadków przeszłości staje się nowym świadectwem w czasie obecnym i nadzieją przyszłości. W tej perspektywie można odczytać dwa główne wydarzenia tej podróży: beatyfikację 124 męczenników koreańskich, którzy dołączają się do kanonizowanych przed 30 laty przez św. Jana Pawła II, oraz spotkanie z młodymi z okazji VI Azjatyckich Dni Młodzieży.

Człowiek młody zawsze poszukuje czegoś, dla czego warto żyć, jest męczennikiem jakiegoś świadectwa, co więcej Kogoś, dla Kogo warto oddać swoje życie. Tą rzeczywistością jest Miłość, to Bóg, który stał się człowiekiem w Jezusie, będącym Świadkiem Ojca.

Kościół w Korei strzeże także pamięci pierwotnej roli, jaką mieli świeccy zarówno w początkach wiary, jak i w dziele ewangelizacji. Na tej ziemi wspólnota chrześcijańska nie została bowiem utworzona przez misjonarzy, lecz przez grupę młodych Koreańczyków w drugiej połowie XVIII wieku, zafascynowanych pewnymi tekstami chrześcijańskimi, którzy dogłębnie je studiowali i obrali za regułę swego życia. Jeden z nich został posłany do Pekinu, by otrzymać chrzest, a następnie ochrzcił swoich towarzyszy. Z tego pierwszego zarodka powstała wielka wspólnota, która od początku i przez około stu lat znosiła brutalne prześladowania, z tysiącami męczenników. Tak więc Kościół w Korei jest zbudowany na wierze, na trudzie misyjnym i męczeństwie wiernych świeckich.

Pierwsi koreańscy chrześcijanie stawiali sobie jako wzór wspólnotę apostolską w Jerozolimie, praktykując miłość bratnią, pokonującą wszelkie różnice społeczne. Zachęciłem więc dzisiejszych chrześcijan, by hojnie dzielili się z najuboższymi i wykluczonymi, zgodnie z 25 rozdziałem Ewangelii św. Mateusza: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”.

Drodzy Bracia, w historii wiary w Korei widzimy, że Chrystus nie przekreśla kultur, nie obala procesu dziejowego narodów, które poprzez wieki i tysiąclecia poszukują prawdy, realizując miłość Boga i bliźniego. Chrystus nie likwiduje tego, co jest dobre, ale prowadzi to do wypełnienia.

Natomiast Chrystus zwalcza i pokonuje zło, które zasiewa kąkol między jednym człowiekiem a drugim, między jednym a drugim narodem, które rodzi wykluczenie z powodu bałwochwalstwa pieniądza, które zasiewa truciznę pustki w sercach młodych. Jezus Chrystus zwalczał to zło i zwyciężył swoją Ofiarą miłości. Jeśli będziemy w Nim trwać, w Jego miłości, to także i my jak męczennicy możemy żyć i zaświadczać o Jego zwycięstwie. Z tą wiarą modliliśmy się i także teraz się modlimy, aby wszystkie dzieci ziemi koreańskiej, cierpiące z powodu konsekwencji wojen i podziałów, mogły podjąć proces pełnego pojednania.

Na podróż tę swoje światło rzuciła uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Z wysoka, gdzie króluje z Chrystusem, Matka Kościoła towarzyszy drodze ludu Bożego, wspiera najtrudniejsze kroki, pociesza przeżywających trudne doświadczenia i stale ukazuje perspektywę nadziei. Niech Pan za Jej macierzyńskim wstawiennictwem zawsze błogosławi naród koreański, obdarza go pokojem i dobrobytem. Niech też błogosławi żyjący tam Kościół, aby był zawsze płodny oraz pełen radości Ewangelii.

Słowo Papieża Franciszka skierowane do Polaków

Witam polskich pielgrzymów. Drodzy Bracia i Siostry, dziękując Panu za dar spotkania z narodem koreańskim i z młodymi Azji, wybiegam myślą ku spotkaniu z młodzieżą świata, które – jak Bóg pozwoli – odbędzie się w Krakowie. Modlę się, by przygotowania do przyszłych Dni Młodzieży były dla wszystkich okazją do pogłębienia wiary, nadziei i miłości. Młodym, którzy w okresie wakacji w różnych wspólnotach przeżywają rekolekcje i pielgrzymki, dziękuję za życzenia, wyrazy duchowej bliskości i modlitwy w mojej intencji. Wszystkich zawierzam opiece Matki Najświętszej i z serca błogosławię.

Źródło: vatican.va
http://www.naszdziennik.pl/wiara-stolica-apostolska/92403,kosciol-jest-s...

Zdjęcie: Tony Gentile/
Reuters

Homilia Papieża Franciszka wygłoszona 29 listopada 2014 r. podczas Mszy św. sprawowanej w katedrze obrządku łacińskiego w Stambule

Człowiekowi spragnionemu zbawienia Jezus w Ewangelii przedstawia się jako źródło, z którego można zaczerpnąć, skałę, z której za sprawą Ojca wytryskują strumienie wody żywej dla tych wszystkich, którzy w Niego wierzą (por. J 7,38). Wraz z tym proroctwem, ogłoszonym publicznie w Jerozolimie, Jezus zapowiada dar Ducha Świętego, który otrzymają Jego uczniowie po Jego uwielbieniu, czyli po Jego Śmierci i Zmartwychwstaniu (por. w. 39).

Duch Święty jest duszą Kościoła. On daje życie, rozbudza różne charyzmaty wzbogacające lud Boży, a przede wszystkim tworzy jedność wśród wierzących: z wielu tworzy jedno ciało, Ciało Chrystusa. Całe życie i misja Kościoła zależy od Ducha Świętego; On dokonuje wszystkiego.

Samo wyznanie wiary, jak nam przypomina w pierwszym dzisiejszym czytaniu św. Paweł, jest możliwe tylko dlatego, że podpowiada je Duch Święty: „Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus»” (1 Kor 12,3b). Kiedy modlimy się, to dlatego, że Duch Święty rozbudza w nas modlitwę serca. Kiedy przełamujemy krąg naszego egoizmu, wychodzimy z naszych ograniczeń i podchodzimy do innych, aby ich spotkać, słuchać, pomagać im, to dzieje się tak dlatego, że pobudził nas Duch Boży. Gdy odkrywamy w sobie niezwykłą zdolność do przebaczania, miłowania tych, którzy nas nie kochają, to dzieje się tak, bo porwał nas Duch. Kiedy wychodzimy poza konwencjonalne słówka i zwracamy się do braci z tą czułością, która rozpala serce, to z pewnością dotknął nas Duch Święty.

To prawda, że Duch Święty rozbudza różne charyzmaty w Kościele. Pozornie zdaje się to tworzyć nieład, ale w istocie, pod Jego kierownictwem, stanowi ogromne bogactwo, ponieważ Duch Święty jest Duchem jedności, która nie oznacza jednolitości. Tylko Duch Święty może wzbudzić różnorodność, wielość, a jednocześnie dokonywać jedności. Kiedy to my chcemy tworzyć różnorodność i zamykamy się w naszych partykularyzmach i ekskluzywizmach, to wnosimy podział; a kiedy my chcemy tworzyć jedność, według naszych ludzkich planów, to w końcu doprowadzamy do ujednolicenia i homologacji. Jeśli natomiast pozwalamy się prowadzić Duchowi Świętemu, to bogactwo, różnorodność, odmienność nigdy nie stają się konfliktem, ponieważ On nas pobudza, by żyć różnorodnością w komunii Kościoła.

Mnogość członków i charyzmatów znajduje swoją zasadę harmonizującą w Duchu Chrystusa, którego posłał Ojciec i którego nadal posyła, by dokonywać jedności wśród wierzących. Duch Święty sprawia jedność Kościoła: jedność w wierze, jedność w miłości, jedność w spójności wewnętrznej. Kościół i Kościoły są wezwane, by dać się prowadzić przez Ducha Świętego, przybierając postawę otwartości, gotowości uczenia się i posłuszeństwa. To On zestraja Kościół. Przychodzą mi na myśl te piękne słowa św. Bazylego Wielkiego: „Ipse harmonia est” – On sam jest harmonią.

Chodzi tu o perspektywę nadziei, ale jednocześnie perspektywę mozołu, ponieważ zawsze jest w nas pokusa, aby opierać się Duchowi Świętemu, bo miesza, rusza z miejsca, każe chodzić, przynagla Kościół, by szedł naprzód. A zawsze łatwiej i wygodnej zasiąść na swoich statycznych i niezmiennych pozycjach. W rzeczywistości Kościół okazuje się wiernym Duchowi Świętemu na tyle, na ile usiłuje Go słuchać i oswoić. Także Kościół okazuje się wierny wobec Ducha Świętego, kiedy zaniecha pokusy oglądania się na siebie samego. A my, chrześcijanie, stajemy się prawdziwymi uczniami misjonarzami, zdolnymi do budzenia sumień, jeśli zrezygnujemy ze stylu defensywnego, aby pozwolić się prowadzić Duchowi Świętemu. On jest świeżością, wyobraźnią, nowością.

Nasze obrony mogą się przejawiać przez przesadne przywiązanie do naszych idei, sił własnych – jednak w ten sposób popadamy w pelagianizm – lub przez postawę ambicji i próżności. Te mechanizmy obronne uniemożliwiają nam zrozumienie naprawdę innych i otwarcie się na szczery dialog z nimi. Ale Kościołowi, zrodzonemu z Pięćdziesiątnicy, powierzony jest ogień Ducha Świętego, który nie tyle wypełnia umysł ideami, ile rozpala serce; uderzył w niego wiatr Ducha, który nie przekazuje władzy, ale zdolność do posługi miłości, język, który każdy może zrozumieć.

Im bardziej pozwolimy się pokornie prowadzić Duchowi Pańskiemu na naszej drodze wiary i życia braterskiego, tym bardziej będziemy przezwyciężać nieporozumienia i spory, podziały i kontrowersje oraz staniemy się wiarygodnym znakiem jedności i pokoju, że nasz Pan zmartwychwstał, żyje.

Z tą radosną pewnością obejmuję was wszystkich, drodzy bracia i siostry: katolickiego Patriarchę syryjskiego, Przewodniczącego Konferencji Episkopatu, Wikariusza Apostolskiego bp. Pelâtre, pozostałych biskupów i egzarchów, kapłanów i diakonów, osoby konsekrowane i wiernych świeckich należących do różnych wspólnot i różnych obrządków Kościoła katolickiego. Pragnę pozdrowić z braterską miłością Patriarchę Konstantynopola, Jego Świątobliwość Bartłomieja I, Metropolitę syryjsko-ortodoksyjnego, Wikariusza patriarchalnego ormiańsko-apostolskiego oraz przedstawicieli wspólnot protestanckich, którzy zechcieli z nami się modlić podczas tej celebracji. Pragnę im wyrazić moją wdzięczność za ten braterski gest. Serdeczną myśl kieruję ku Patriarsze ormiańsko-apostolskiemu Mesrobowi II, zapewniając o mojej modlitwie.

Bracia i siostry, skierujmy naszą myśl ku Najświętszej Maryi Pannie, Matce Bożej. Wraz Nią, która w Wieczerniku modliła się z apostołami w oczekiwaniu Pięćdziesiątnicy, prośmy Pana, aby zesłał swego Ducha Świętego do naszych serc i uczynił nas świadkami jego Ewangelii na całym świecie. Amen!

Źródło: KAI

Zdjęcie: Tony Gentile/ Reuters

Słowo Ojca Świętego Franciszka wygłoszone podczas modlitwy ekumenicznej w kościele patriarchalnym św. Jerzego w Konstantynopolu

Wasza Świątobliwość, drogi bracie,

Wieczór zawsze niesie z sobą mieszane uczucia wdzięczności za przeżyty dzień i naznaczone niepokojem zawierzenie w obliczu zapadającej nocy. Dzisiejszego wieczoru moje serce jest wypełnione wdzięcznością dla Boga, który pozwolił mi znaleźć się tutaj, by modlić się razem z Waszą Świątobliwością i tym Kościołem siostrzanym na koniec intensywnego dnia wizyty apostolskiej. Równocześnie moje serce oczekuje na dzień, który rozpoczęliśmy liturgicznie: święto św. Andrzeja Apostoła, założyciela i patrona tego Kościoła.

W tej wieczornej modlitwie, poprzez słowa proroka Zachariasza Pan po raz kolejny dał nam fundament, który jest podstawą naszego wychylenia między dniem dzisiejszym a jakimś jutrem, mocną skałę, na której możemy wspólnie stawiać nasze kroki z radością i nadzieją; tym skalistym fundamentem jest obietnica Pana: „Oto Ja wybawię lud mój z krainy wschodu i z krainy zachodu słońca... Ja będę ich Bogiem, wiernym i sprawiedliwym” (8,7.8).

Tak, czcigodny i drogi Bracie Bartłomieju, wyrażając szczere „dziękuję” za Twoją braterską gościnność, czuję, że nasza radość jest większa, ponieważ jej źródło jest gdzie indziej, nie jest w nas, nie tkwi w naszym zaangażowaniu i w naszych wysiłkach, które oczywiście istnieją, ale we wspólnym zawierzeniu wierności Boga, który kładzie fundament, by odbudować swoją świątynię, którą jest Kościół (por. Za 8.9). „Zasieję pokój” (Za 8,12); oto ziarno radości. Ten pokój i radość, jakich świat dać nie może, ale który Pan Jezus obiecał swoim uczniom i dał go im jako Zmartwychwstały, w mocy Ducha Świętego.

Andrzej i Piotr usłyszeli tę obietnicę, otrzymali ten dar. Byli braćmi rodzonymi, ale spotkanie z Chrystusem przemieniło ich w braci w wierze i miłości. A tego radosnego wieczoru, podczas modlitewnego czuwania powiedziałbym przede wszystkim: braci w nadziei. Wasza Świątobliwość, jakaż to łaska być braćmi w nadziei Zmartwychwstałego Pana! A nadzieja nie zawodzi! Cóż za łaska – i jaka odpowiedzialność – móc podążać wspólnie w tej nadziei, znajdując oparcie we wstawiennictwie świętych braci Apostołów Andrzeja i Piotra! I wiedzieć, że ta wspólna nadzieja zawieść nie może, ponieważ nie opiera się na nas i na naszych wątłych siłach, ale na wierności Boga.

Z tą radosną nadzieją, pełną wdzięczności i niecierpliwego oczekiwania wyrażam Waszej Świątobliwości i wszystkim obecnym oraz Kościołowi Konstantynopola moje serdeczne i braterskie życzenia na uroczystość świętego Patrona. I proszę o pewną przysługę: o pobłogosławienie mnie i Kościoła Rzymskiego.

Źródło: Katolicka Agencja Informacyjna.

2015-07-05

O godz. 14.45 (21.45 czasu polskiego) po 12.40 godzinach lotu samolot Alitalii A330 wylądował na płycie Międzynarodowego Portu Lotniczego „Mariscal Sucre” w Quito.

JOSE JACOME /PAP/EPA
Głównym tematem powitalnych przemówień papieża i prezydenta Ekwadoru była kwestia sprawiedliwości społecznej

Ledwie papież wyszedł z drzwi samolotu wiatr zerwał mu z głowy piuskę. Resztę ceremonii papież odbył więc bez niej. Na płycie lotniska papieża przywitał prezydent Ekwadoru, Rafael Correa, wraz z małżonką, po czym nastąpiła oficjalna część powitania. Po odegraniu i odśpiewaniu hymnów Ekwadoru i Watykanu papieża powitali członkowie komitetu, który przygotowywał pielgrzymkę oraz przedstawiciele duchowieństwa Ekwadoru.

W swoim powitalnym przemówieniu prezydent Ekwadoru mówił głównie o potrzebie stworzenia w świecie sprawiedliwego systemu gospodarczego i politycznego. Zwrócił między innymi  uwagę, że Ameryka Południowa jest kontynentem niesprawiedliwości: jak w tym kontekście możemy się nazywać kontynentem chrześcijańskim? - pytał. Wyraził pragnienie, aby znaleźć sposób na to, by polityka i ekonomia zostały poddane dobru człowieka.. Przypomniał też nauczanie Jana Pawła II, który wiele lat temu odwiedził ten kraj, a który, choć uznawał wartość własności prywatnej jednocześnie uczył, że powinna ona służyć wszystkim ludziom. Prezydent Ekwadoru wezwał więc do budowania bardziej sprawiedliwego ładu społecznego, między innego stworzenia mechanizmów kontroli wolnego rynku.

Papież z kolei witając zebranych na samym początku życzył prezydentowi, by ten bardziej sprawiedliwy system udało mu się stworzyć. "Przybywam jako świadek Bożego miłosierdzia i Jezusa Chrystusa" - stwierdził następnie przypominając jednocześnie, że to w Ewangelii można znaleźć klucze do uczynienia świata bardziej sprawiedliwym. Ojciec Święty przypomniał, że nie jest to jego pierwsza wizyta w Ekwadorze, a tym razem jako papież przybywa jako świadek Bożego miłosierdzia i wiary w Jezusa Chrystusa. Zaznaczył, iż tą samą wiarą żyli święci tego narodu, wnosząc swój wkład w udoskonalenie ówczesnego ekwadorskiego społeczeństwa. Wskazał, iż kluczami do rozwiązania wyzwań, przed jakimi staje ono dzisiaj jest „dowartościowanie różnic, krzewienie dialogu oraz uczestnictwa bez wykluczeń, aby osiągnięcia w dziedzinie uzyskiwanego postępu i rozwoju zapewniły lepszą przyszłość dla wszystkich, zwracając szczególną uwagę na naszych najsłabszych braci i na najbardziej zagrożone mniejszości”. Zapewnił, iż w tej dziedzinie władze mogą liczyć zawsze na zaangażowanie i współpracę Kościoła. Pozdrawiając cały Ekwador papież zachęcił do dziękowania Bogu za to, co uczynił i co czyni, krzewienia zdolności do obrony maluczkich i prostych, troski o dzieci i starców, ufności do młodych oraz podziwiania szlachetności ekwadorskiego ludu i niepowtarzalnego piękna tego kraju.

Pełny tekst papieskiego przemówienia

Następnie przy dźwiękach śpiewów w języku keczua (drugi oficjalny język tego kraju), w których wyraźnie pobrzmiewały andyjskie nuty z prezydentem i papieżem witali się przedstawiciele młodzieży.

Po zakończeniu ceremonii papież udał się samochodem do nuncjatury w Quito. Tam spędzi swoją pierwszą noc w Ekwadorze.

http://papiez.wiara.pl/doc/2577708.Papiez-juz-w-Ekwadorze
***

Program podróży papieża do Ameryki Łacińskiej

Od 5 do 13 lipca potrwa podróż papieża do Ameryki Łacińskiej. Franciszek odwiedzi Ekwador, Boliwię i Paragwaj. Oto szczegółowy program papieskiej wizyty (godziny według czasu lokalnego, a w nawiasach czasu polskiego).

Niedziela 5 lipca 2015

09.00 odlot z lotniska Fiumicino

EKWADOR

15.00 (22.00) - przylot na międzynarodowe lotnisko im Marszałka Sucre w Quito, ceremonia powitania (przemówienie Ojca Świętego)

Poniedziałek 6 lipca 2015

09.00 (16.00) - odlot do Guayaquil

10.00 (17.00) - przylot na międzynarodowe lotnisko im. José J. de Olmedo w Guayaquil

11.15 (18.15) - Msza św. przed sanktuarium Miłosierdzia Bożego (homilia Ojca Świętego)

14.00 (21.00) - obiad w kolegium Javier ze wspólnotą jezuitów i orszakiem papieskim

17.10 (00. 10) - odlot do Quito

18.00 (1.00) - przylot na międzynarodowe lotnisko im Marszałka Sucre w Quito

19.00 (2.00)- kurtuazyjna wizyta u prezydenta Republiki w pałacu prezydenckim Carondelet

20.10 (3.10) - wizyta w katedrze (pozdrowienie Ojca Świętego)

Wtorek 7 lipca 2015

09.00 (16.00) - spotkanie z biskupami Ekwadoru w Centrum Kongresowym Parku Dwóchsetlecia

10.30 (17.30) - Msza św. w Parku Dwóchsetlecia (homilia Ojca Świętego)

16.30 (23.30) - spotkanie ze światem szkół i uniwersytetów na Papieskim Uniwersytecie Katolickim Ekwadoru (przemówienie Ojca Świętego)

18.00 (1.00) - spotkanie ze społeczeństwem obywatelskim w kościele św. Franciszka (przemówienie Ojca Świętego)

19.15 (2.15) - prywatna wizyta w kościele Towarzystwa Jezusowego (Iglesia de la Compañia)

Środa 8 lipca 2015

09.30 (16.30) - wizyta w domu spokojnej starości, prowadzonym przez siostry misjonarki miłości

10.30 (17.30) - spotkanie z duchowieństwem, osobami konsekrowanymi i seminarzystami w narodowym sanktuarium maryjnym El Quinche (przemówienie Ojca Świętego)

12.00 (19.00) - odlot z Quito do La Paz w Boliwii

BOLIWIA

16.15 (22.15) - przylot na międzynarodowe lotnisko El Alto, ceremonia powitania (przemówienie Ojca Świętego)

18.00 (00.00) - kurtuazyjna wizyta u prezydenta Wielonarodowego Państwa Boliwia w pałacu rządowym Quemado w La Paz

19.00 (1.00) - spotkanie z władzami cywilnymi w katedrze (przemówienie Ojca Świętego)

20.00 (2.00) - odlot do Santa Cruz de la Sierra

21.15 (3.15) - przylot na międzynarodowe lotnisko Viru Viru w Santa Cruz de la Sierra

Czwartek 9 lipca 2015

10.00 (16.00) - Msza św. na placu Chrystusa Odkupiciela (homilia Ojca Świętego)

16.00 (22.00) - spotkanie z duchowieństwem, osobami konsekrowanymi i seminarzystami w szkole Don Bosco (przemówienie Ojca Świętego)

17.30 (23.30) - udział w II Światowym Spotkaniu Ruchów Ludowych w ośrodku wystawowym Expo Feria (przemówienie Ojca Świętego)

Piątek 10 lipca 2015

09.30 (15.30) - wizyta w ośrodku reedukacyjnym Palmasola (przemówienie Ojca Świętego)

11.00 (17.00) - spotkanie z biskupami Boliwii w kościele parafialnym pw. Świętego Krzyża

12.45 (18.45) - ceremonia pożegnania na międzynarodowym lotnisku Viru Viru

13.00 (19.00) - odlot do Asunción w Paragwaju

PARAGWAJ

15.00 (21.00) - przylot na międzynarodowe lotnisko im. Silvia Pettirossiego w Asunción, ceremonia powitania

18.00 (00.00) - kurtuazyjna wizyta u prezydenta Republiki w pałacu Lopezów

18.45 (00.45) - spotkanie z władzami i korpusem dyplomatycznym w ogrodzie pałacu Lopezów (przemówienie Ojca Świętego)

Sobota 11 lipca 2015

08.30 (14.30) - wizyta w szpitalu pediatrycznym im. Dzieci z Acosta Ñu (Niños de Acosta Ñu) (pozdrowienie Ojca Świętego)

10.30 (16.30) - Msza św. na placu przed sanktuarium maryjnym w Caacupé (homilia Ojca Świętego)

16.30 (22.30) - spotkanie z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego na stadionie im. Leóna Condou w kolegium św. Józefa w Asunción (przemówienie Ojca Świętego)

18.15 (00.15) - nieszpory z biskupami, kapłanami, diakonami, osobami konsekrowanymi, seminarzystami i ruchami katolickimi w katedrze pw. Matki Bożej Wniebowziętej (homilia Ojca Świętego)

Niedziela 12 lipca 2015

08.15 (14.15) - wizyta u mieszkańców dzielnicy Bañado Norte (kaplica św. Jana Chrzciciela) (przemówienie Ojca Świętego)

10.00 (16.00) - Msza św. w parku Ñu Guazú (homilia Ojca Świętego, Modlitwa Anioł Pański Ojca Świętego)

13.00 (19.00) - spotkanie z biskupami Paragwaju w ośrodku kulturalnym nuncjatury apostolskiej

13.30 (19.30) - obiad z biskupami Paragwaju i orszakiem papieskim

17.00 (23.00) - spotkanie z młodzieżą na bulwarze Costanera nad rzeką Paragwaj (przemówienie Ojca Świętego)

19.00 (1.00) - odlot do Rzymu

Poniedziałek 13 lipca 2015

13.45 - przylot na lotnisko Ciampino
***

Papież zawierzył pielgrzymkę Patronce Rzymu

2015-07-06

Spontaniczna modlitwa odbyła się w pierwszym dniu wizyty Franciszka w Ekwadorze.

W stolicy kraju, Quito, poza oficjalnym programem papieskiej wizyty, dziesiątki tysięcy młodych ludzi zebrały się na wspólną modlitwę przed nuncjaturą, w której na czas pobytu w Ekwadorze rezyduje papież. Przez dłuższy czas młodzież głośno śpiewała pieśni i zachęcała papieża, by się im pokazał. Wreszcie – podobnie jak to czynił w Krakowie Jan Paweł II – Franciszek uległ apelom młodych, wyszedł do okna, odmówił ze zgromadzonymi modlitwę i poprosił, aby się rozejść do domów, „żeby sąsiedzi mogli spokojnie zasnąć”.

Informując o tym austriacka agencja katolicka Kathpress przypomina, że w przeszłości Franciszek co pewien czas apelował do młodych, aby „robili raban”.

Chcąc powitać papieża i uczestniczyć w Mszy św. sprawowanej przez niego, do Ekwadoru przybyło kilkadziesiąt tysięcy młodych ludzi z sąsiedniej Kolumbii.

W drodze do Quito, przelatując nad terytorium Kolumbii, papież w telegramie przesłanym na ręce prezydenta Juana Manuela Santosa życzył krajowi „pokojowego współżycia i owocnego wzrostu”. W swoim telegramie papież nie nawiązał do rozmów pokojowych w Kolumbii, które obecnie znajdują się w trudnej fazie.

Ostatnio rebelianci lewicującego ugrupowania FARC dokonali kolejnego napadu i wzięli zakładników. Prezydent Santos cały czas odmawia zawieszenia broni, dopóki nie zostanie podpisane porozumienie pokojowe. Jednostronnie zadeklarowane przez rebeliantów zawieszenie broni trwało pół roku i zostało zerwane w maju. Od tego czasu mnożą się bójki i napady lewicowej partyzantki na siły bezpieczeństwa i obiekty państwowe.

Innym tematem zajmującym media są pojazdy, z których korzysta papież. W niedzielę wieczorem był to Fiat Idea Essence 16V nieopancerzony i – na życzenie papieża – szary. Auto zostało wykonane w Brazylii i można je kupić jedynie na zamówienie. Po godzinnej jeździe Fiatem z lotniska do centrum Quito papież przesiadł do papamobilu. W niedzielę był to przebudowany biały jeep Wrangler.

Dziś w południe (o 18.45 czasu europejskiego) Franciszek odprawi Mszę św. w czteromilionowej metropolii Guayaquil. Organizatorzy przewidują, że w papieskiej liturgii może wziąć udział nawet 1,5 miliona osób.

http://papiez.wiara.pl/doc/2578605.Quito-Papiez-modlil-sie-z-mlodzieza
***
Załączam też
>Przedpielgrzymkowe przesłanie
>Franciszka laboratorium nowych dróg

2015-07-06

Papież Franciszek przyleciał do Guayaquil, największego miasta Ekwadoru. Z lotniska pojechał do sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Towarzyszył mu metropolita Guayaquil, a zarazem inicjator budowy sanktuarium, 76-letni abp Antonio Arregui Yarza.


LEONARDO MUNOZ /PAP/EPA
Ekwadorczycy oczekujący papieża w Guayaquil

Po drodze Franciszek przez otwarte okno samochodu pozdrawiał ludzi czekających na niego na trasie jego przejazdu.

Przed sanktuarium zgromadziły się setki dzieci, którzy niezwykle radośnie powitały przyjazd papieża. Gdy Ojciec Święty wszedł do świątyni, zebrani w niej wierni odśpiewali „Alleluja” z oratorium „Mesjasz” Haendla. Franciszek niósł w dłoni bukiet białych kwiatów, który złożył na ołtarzu, nad którym znajduje się wielki obraz Jezusa z podpisem po hiszpańsku „Jezu, ufam Tobie”. W pobliżu ołtarza był też obraz św. Faustyny Kowalskiej.

Po krótkiej modlitwie osobistej papież wezwał zebranych do wspólnego odmówienia „Zdrowaś Mario”. Poprosił też o modlitwę w swojej intencji. „Obiecujecie?” - zapytał. Po uzyskaniu twierdzącej odpowiedzi, udzielił błogosławieństwa i podziękował zgromadzonym za „świadectwo chrześcijańskie”.

W drodze do wyjścia błogosławił dzieci i chorych - niektórzy z ich zostali przyniesieni na noszach.

Sanktuarium Miłosierdzia Bożego jest drugim co do wielkości - po katedrze - miejscem kultu w archidiecezji Guayaquil. Znajduje się 25 km od centrum miasta. Zaczęto je budować w 2009 r. w związku z rozwojem kultu Miłosierdzia Bożego. Prace zakończono w 2013 r. Świątynia może w swym wnętrzu pomieścić 2300 osób.

Z sanktuarium papież odjechał do parku Samanes w północnej części Guayaquil, gdzie odprawi Mszę św.
http://papiez.wiara.pl/doc/2578748.Ekwador-Papiez-w-sanktuarium-Milosier...

2015-07-06

Rodzina jest wielkim bogactwem społecznym, którego inne instytucje nie mogą zastąpić - podkreślił Franciszek podczas Mszy św. w parku Samanes w Guayaquil.

W tym największym mieście i głównym porcie handlowym Ekwadoru papież wskazał na konieczność wspomagania rodziny oraz na prawdziwe „zadłużenie społeczne” wobec instytucji rodziny, która wnosi tak wiele do wspólnego dobra wszystkich. Była to pierwsza Msza, jaką odprawił w Ekwadorze. Po przyjeździe samochodem do parku, znajdującego się w północnej części miasta, Ojciec Święty przesiadł się do papamobile, w którym przejechał pomiędzy sektorami, pozdrawiając wiernych przybyłych na Mszę św., odprawianą w intencji rodzin.

Wiceminister spraw wewnętrznych, Diego Fuentes poinformował na Twitterze, że w parku zgromadziło się 630 tys. ludzi. Obok Ekwadorczyków, byli obecni także katolicy z sąsiedniego Peru. Temperatura przekraczała 30 stopni Celsjusza.

W kilkakrotnie przerywanej oklaskami homilii papież nawiązał do odczytanej Ewangelii o weselu w Kanie Galilejskiej. Zwrócił uwagę, że powtarza się ono „w każdym pokoleniu, każdej rodzinie, w każdym i każdej z nas pragnących sprawić, aby nasze serca mogły się opierać na miłości trwałej, płodnej i radosnej”.

Pełny tekst homilii

Rozważając „drogę Kany” w życiu Matki Bożej Franciszek zaznaczył, że jest „jest Ona czujna” i „dla innych” i dlatego zdaje sobie sprawę z braku wina. Przypomniał, że „wino jest znakiem radości, miłości, obfitości” i zwrócił uwagę, że w wielu przypadkach brak tych cech można zauważyć u nastolatków i ludzi młodych, samotnych i zasmuconych kobiet, osób starszych. - Brak wina może być również skutkiem braku pracy, choroby, trudnych sytuacji, jakich doświadczają nasze rodziny - powiedział papież. Dodał, że „Maryja nie jest matką «roszczeniową», nie jest teściową, która czuwa, żeby nacieszyć się naszym brakiem doświadczenia, błędami lub nieuwagą. Maryja jest Matką: jest blisko, czujna i troskliwa”.

Papież wskazał na wagę nieustannej modlitwy, która „wyrywa nas ze sfery naszych obaw, sprawia, że przezwyciężamy to, co nas boli, pobudza nas czy wręcz każe zwrócić się ku naszym bliźnim, wczuć się w ich położenie, «wejść w ich buty»”. - Rodzina jest szkołą, w której modlitwa przypomina nam również, że mamy bliźniego, w najbliższym otoczeniu, którego widzimy: żyjącego pod jednym dachem, dzielącego życie i będącego w potrzebie - powiedział Ojciec Święty.

Franciszek podkreślił potrzebę „służby”, która stanowi kryterium prawdziwej miłości i której uczymy się szczególnie w rodzinie. - W rodzinie nikt nie jest odrzucany; w niej uczymy się prosić o pozwolenie, nie popadając w serwilizm, mówić „dziękuję”, dając wyraz szczeremu docenieniu tego, co otrzymujemy, opanowania agresji lub chciwości i proszenia o przebaczenie, gdy wyrządzimy jakieś zło - powiedział Franciszek. Nazwał rodzinę „najbliższym szpitalem, pierwszą szkołą dla dzieci, niezbędną grupą odniesienia dla ludzi młodych, najlepszym schronieniem dla osób starszych”.

- Rodzina jest wielkim „bogactwem społecznym”, którego inne instytucje nie mogą zastąpić. Musi być wspomagana i stymulowana, aby nigdy nie utracić właściwego znaczenia usług, jakie społeczeństwo świadczy swoim obywatelom. Nie są one bowiem jakąś formą jałmużny, ale prawdziwym „zadłużeniem społecznym” wobec instytucji rodziny, która wnosi tak wiele do wspólnego dobra wszystkich - mówił papież. Zwrócił uwagę, że rodzina tworzy także mały Kościół, „Kościół domowy”, który wraz z życiem przekazuje czułość i Miłosierdzie Boga.

Franciszek nawiązał do Zwyczajnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego rodzinie, który odbędzie się w październiku br. w Rzymie i podkreślił, że jego celem jest prawdziwe duchowe rozeznanie i znalezienie konkretnych rozwiązań wielu trudnych i ważnych wyzwań, z jakimi rodzina musi się dzisiaj zmierzyć. Ojciec Święty zachęcił do modlitwy w intencji tego wydarzenia.

Rozważając dalej cud przemienienia wody w wino Franciszek przypomniał, że goście weselni skosztowali najlepszego z win. Wyraził nadzieję, że „nadchodzi czas, w którym zakosztujemy codziennej miłości, w którym nasze dzieci odkryją na nowo wspólną nam przestrzeń, a dorośli będą mieć udział w codziennych radościach”.

- Najlepsze wino nadchodzi dla każdej osoby, która podejmuje ryzyko miłości. Nadchodzi ono, mimo iż wszystkie dane i statystyki mówią inaczej; najlepsze wino przyjdzie do tych, którzy dziś widzą, że wszystko się wali. Szepcąc te słowa, trzeba w nie uwierzyć: najlepsze wino dopiero nadejdzie - i powtarzać je zrozpaczonym i niekochanym - wezwał papież.

Podkreślił, że Bóg zawsze zbliża się do „tych, którym zabrakło wina, którzy muszą tylko pić strapienia; Jezus ma słabość do marnowania najlepszego wina z tymi, którzy z tego czy innego powodu czują, iż rozbiły się im wszystkie stągwie”.

Pod koniec liturgii głos zabrał metropolita Guayaquil, abp Antonio Arregui Yarza, który podziękował papieżowi za to, że - zgodnie ze swym zawołaniem biskupim: „Miserando atque eligendo” - „spojrzał na nas z miłosierdziem i wybrał nas, aby odwiedzić” w Guayaquil. Na jego ręce Franciszek podarował archidiecezji kielich mszalny. - Do zobaczenia! - powiedział z uśmiechem po udzieleniu zgromadzonym błogosławieństwa.

Z parku Samanes papież odjedzie samochodem do jezuickiego kolegium Javier, gdzie zje obiad ze swymi współbraćmi zakonnymi. Będzie wśród nich jego przyjaciel, 90-letni o. Francisco Cortés, zwany ojcem Paquito. Poznali się oni podczas pierwszej wizyty przyszłego papieża w Ekwadorze w 1980 r. Jako prowincjał jezuitów w Argentynie o. Jorge Mario Bergoglio odwiedził sześć kolegiów jezuickich w miastach: Portoviejo, Cuenca, Quito, Riobamba i Guayaquil. Najbardziej spodobało mu się kolegium Javier w Guayaquil, gdzie ojcem duchownym był właśnie o. Cortés. Ten hiszpański jezuita rozpoczął pracę w Ekwadorze 53 lata temu, aby pomóc w formacji młodych współbraci zakonnych.

Z kolegium Javier Franciszek odjedzie na lotnisko, skąd samolotem wróci do Quito.
http://papiez.wiara.pl/doc/2578955.Msza-sw-w-Guayaquil

2015-07-07

Franciszek wśród swoich współbraci czuł się znakomicie, zrezygnował nawet z przewidzianej chwili odpoczynku i poobiedniej sjesty.

Po Mszy w Parku de Los Samanes Franciszek udał się do Centrum Edukacyjnego Javier prowadzonego w tym mieście przez jezuitów. Tam spotkał się ze swoimi współbraćmi. Centrum zostało założone w 1956 r. i ustawicznie się rozrasta. W tym roku uczy się tam ponad 1,5 tys. uczniów. Kolegium należy do Federacji Szkół Jezuickich Towarzystwa Jezusowego w Ameryce Łacińskiej.

Spotkanie z jezuitami z różnych miejscowych wspólnot trwało prawie półtorej godziny. Współbracia Papieża nie zajmują się na tamtym terenie wyłącznie nauczaniem, ale także pracą socjalną. Franciszek miał m.in. okazję rozmowy z mającym 91 lat o. Paquito, którego poznał w czasie wizyty w kolegium jako przełożony prowincji argentyńskiej. O. Paquito był wtedy magistrem nowicjatu, a o. Bergoglio wysyłał do tamtejszego kolegium argentyńskich współbraci, w sumie ok. trzydziestu. Wśród nich był również przyjaciel Franciszka o. Diego Farez. I chociaż Franciszek osobiście spotkał się z o. Paquito tylko trzy razy, to jednak utrzymywali częsty kontakt. „O. Paquito był zaskoczony, że Papież cały czas o nim pamięta” - powiedział obecny na spotkaniu o. Antonio Spadaro SJ, dyrektor La Civilta Cattolica.

Jak stwierdził watykański rzecznik o. Federico Lombardi, spotkanie z jezuitami odbyło się w bardzo rodzinnej i nieformalnej atmosferze. Na wspólnym obiedzie między innymi celebrowano 49. urodziny o. Spadaro, który w prezencie otrzymał od miejscowych jezuitów tort orzechowy. Ojciec święty poprosił, by dla solenizanta umieszczono na nim okolicznościowe świeczki. Franciszek wśród swoich współbraci czuł się znakomicie, zrezygnował nawet z przewidzianej chwili odpoczynku i poobiedniej sjesty. Pośród obecnych w kolegium była również współpracownica jezuitów, która zaangażowana jest w pomoc kobietom, które doświadczyły przemocy i procederu handlu ludźmi.

Po wizycie w jezuickim kolegium w Guayaquil Franciszek wrócił samolotem do stolicy Quito.
http://papiez.wiara.pl/doc/2579080.Guayaquil-spotkanie-Franciszka-z-jezu...

2015-07-07

Wśród popołudniowych (według naszego czasu nocnych) punktów papieskiego programu znalazły się: kurtuazyjna wizyta u prezydenta Republiki w pałacu prezydenckim Carondelet i modlitwa wizyta w katedrze.


LEONARDO MUNOZ /PAP/EPA

Rozmowa z prezydentem Rafaelem Correrą odbyła się bez obecności kamer, po niej wspólnie pozdrowili zebrane wokół budynku tłumy z balkonu rezydencji głowy państwa.

Po zakończeniu wizyty w Pałacu Prezydenckim papież przeszedł piechotą do pobliskiej katedry w Quito, gdzie zatrzymał się na modlitwę. Przed świątynią zebrał się ogromny tłum oczekujący na papieskie pozdrowienie. Po wyjściu ze świątyni w improwizowanej wypowiedzi papież powiedział:

"Błogosławię wam wszystkim, każdemu z was, waszym rodzinom i wszystkim waszym bliskim, całemu wielkiemu narodowi i wszystkim szlachetnym mieszkańcom Ekwadoru. Żeby nie było między nami różnic, by nikt nie był wykluczony ani odrzucony, by wszyscy byli braćmi i nikt nie był wykluczony z tego wielkiego narodu ekwadorskiego. Każdemu z was, waszym rodzinom, udzielam błogosławieństwa ale najpierw pomódlmy się: "Zdrowaś Mario..."

Po modlitwie papież udał się na spoczynek. Według naszego czasu było już po trzeciej nad ranem.

Przygotowane, a niewygłoszone papieskie przemówienie można przeczytać tutaj.

http://papiez.wiara.pl/doc/2579094.By-nikt-nie-byl-wykluczony-ani-odrzucony

2015-07-07

Jutro 8 lipca wieczorem naszego czasu Franciszek opuści Ekwador i uda się do La Paz, gdzie mieści się siedziba rządu i parlamentu Boliwii.


Alexson Scheppa Peisino (AlexSP)
Katedra w La Paz

La Paz jest najwyżej położoną metropolią świata – znajduje się na wysokości 3600 metrów. Na trasie przejazdu Papieża z lotniska Al Alto do centrum miasta będą go witać między innymi wierni parafii Santiago Apostol w ubogiej dzielnicy Munaypata. Nasz korespondent zapytał tamtejszego proboszcza ks. Andreę Mazzoleniego, co jego parafianie myślą o przyjeździe Papieża?

 „Ludzie należący do mojej parafii pracują na roli, większość to drobni handlowcy. Wszyscy okazują zainteresowanie tą wizytą. Nawet ci, którzy zazwyczaj trzymają się z daleka od parafii, też są zaciekawieni, chcą chociażby zobaczyć Papieża i często mówią: «To jeden z naszych», co znaczy, że to jest Papież z Ameryki Łacińskiej. Starsi pamiętają bardzo dobrze wizytę Jana Pawła II w 1988 r. Był on wtedy kilka dni w Boliwii, odwiedził wiele miejsc. Tym razem Papież będzie zaledwie cztery godziny w La Paz, a potem leci do Santa Cruz, gdzie będzie półtora dnia. To jasne, że radość jest tym, czym naród Boliwii chce się podzielić z Papieżem. Mamy tu liczną młodzież i wiele dzieci, które wyrażają tę radość. Oczywiście nie brak też problemów, kraj jest zacofany, rozwija się powoli. Mam nadzieję, że ta wizyta pomoże wszystkim wiernym wzmocnić swoją wiarę. Wiara moich parafian jest prosta i to jest piękne. Jednak kiedy wiara jest prosta, może też ulegać rozmyciu. Wśród ludzi jest wielkie zamieszanie między wiarą a «pachamama». «Pachamama» w języku keczua oznacza wszystko to, co jest związane z pojęciem Matki Ziemi. Większość ludzi jest tu związana z tą piękną kulturą Matki Ziemi. Niestety powoduje to też zamieszanie. Istnieją pewne kulty, obrzędy, które traktują Ziemię jako boginię, a nie jako stworzenie. W związku z tym myślę, że wizyta Papieża  może pomóc moim parafianom wzmocnić swoją wiarę”.

http://papiez.wiara.pl/doc/2580645.Boliwia-czeka-na-Franciszka

2015-07-07

"Krzyk" głoszenia Ewangelii jest równie palący i pobudzający, co krzyk pragnień niepodległościowych i wyzwoleńczych sprzed ponad 200 lat. Niech oba będą świadkiem braterskiej wspólnoty, która na nowo jaśnieje! - zachęcał Franciszek podczas Mszy św. w intencji ewangelizacji narodów w Parku Dwustulecia w Quito.

W liturgii wzięło udział ponad 700 tys. Ekwadorczyków.

Papież przypomniał, że dar "dawania samego siebie" na wzór Trójcy Świętej tworzy stosunki międzyludzkie. "To jest ewangelizowane, to jest nasza rewolucja – gdyż nasza wiara zawsze jest rewolucyjna – to jest nasz najgłębszy i ciągły krzyk" - powiedział Ojciec Święty.

W homilii papież co raz powracał do tekstu swojej adhortacji apostolskiej "Evangelii Gaudium". Nawiązując do nazwy miejsca gdzie odprawiana jest Msza św. - "Park Dwustulecia" Franciszek przypomniał, że dotyczy ona "dwustulecia Krzyku o Niepodległość Hiszpańskiej Ameryki". Dodał, że był to krzyk, zrodzony ze świadomości braku swobód, bycia uciskanymi i grabionymi oraz uzależnionymi od korzyści tych, którzy aktualnie sprawują władzę.

Franciszek wyraził nadzieję, że te krzyki o niepodległość i wyzwolenie zgodnie zabrzmią "w obliczu pięknego wyzwania ewangelizacji". Podkreślił, że ewangelizacja nie polega na "grzmiących słowach" ani stosowaniu skomplikowanych technik, lecz płynie „z radości Ewangelii”, która „napełnia serce i całe życie tych, którzy spotykają się z Jezusem. Ci, którzy pozwalają, żeby ich zbawił, zostają wyzwoleni od grzechu, od smutku, od wewnętrznej pustki, od izolacji".

Rozważając słowa Jezusa: „Ojcze, spraw, aby byli jedno, aby świat uwierzył. Jak Ty mnie posłałeś do świata, tak i Ja ich posłałem do świata” Franciszek podkreślił: "W tej chwili Pan doświadcza na samym sobie tego, co najgorsze w tym świecie (który kocha, i to w sposób szaleńczy): intryg, nieufności, zdrady; ale nie spuszcza głowy, nie rozpacza".

Papież zwrócił uwagę, że obecnie żyjemy w świecie zranionym wojnami i przemocą i przestrzegł przed powierzchownym myśleniem, że podziały i nienawiść dotyczą jedynie napięć między krajami lub grupami społecznymi. "W rzeczywistości są one przejawem tego rozpowszechnionego indywidualizmu, który nas rozdziela i przeciwstawia sobie nawzajem, przejawem rany grzechu w sercach ludzkich, od którego skutków cierpi także społeczeństwo i całe stworzenie" - powiedział Franciszek i podkreślił, że "Jezus wysyła nas właśnie do tego pełnego wyzwań świata, a nasza odpowiedź nie polega na tym, że mamy odwracać wzrok czy udowadniać, że nie mamy środków albo że rzeczywistość nas przerasta".

Papież przypomniał, że rozlegający się od ponad 200 lat "krzyk wolności" był mocny tylko wtedy, gdy odkładał na bok sprawy prywatne, chęć wyłącznego przywództwa, brak zrozumienia innych procesów wyzwoleńczych o różnych cechach charakterystycznych, ale wcale nie przeciwstawnych.

Franciszek podkreślił, że ewangelizacja może być narzędziem jedności dążeń, wrażliwości, oczekiwań a nawet pewnych utopii. Zwrócił uwagę, że wobec różnych form wojny i konfliktów, chrześcijanie pragną jedności, która zakłada "słodką i pocieszającą radość ewangelizowania". Wskazał na potrzebę walki o integrację na wszystkich szczeblach, przy unikaniu egoizmów, wspieraniu komunikowania się i dialogu oraz pobudzaniu współpracy. Przestrzegł przed duchową światowością, która polega na bezpłodnym dążeniu do władzy, prestiżu, przyjemności lub ekonomicznego bezpieczeństwa a która jest przeszkodą w drodze do jedność i wywołuje wojnę między ludźmi.

Papież przypomniał, że ewangelizacja nie polega na uprawianiu prozelityzmu, który jest "karykaturą ewangelizacji", ale na "przyciąganiu oddalonych swoim świadectwem, na pokornym zbliżaniu się do tych, którzy uważają, że są daleko od Boga i od Kościoła, do zalęknionych lub obojętnych".

Zwrócił uwagę, że misja Kościoła jako "sakramentu zbawienia" łączy się z powołaniem do włączania wszystkich narodów kuli ziemskiej i potrzebie działań misyjnych do wewnątrz i na zewnątrz. Zdaniem papieża życie duchowe ewangelizatora nie łączy się z jakimiś pobożnymi uniesieniami, lecz z osobistym spotkaniem z Jezusem, które "ożywia spotkanie z innymi, zaangażowanie w świecie i pasję ewangelizacyjną".

Franciszek podkreślił, że jedność, o którą prosi Jezus, nie jest uniformizmem, lecz "wieloraka harmonią" a to niezmierne bogactwo zróżnicowania, wielorakość oddala nas od pokusy propozycji bliższych dyktaturom, ideologiom lub sekciarstwu.

Zwrócił uwagę, że jedność nie jest również umową, sporządzoną na naszą miarę, w której stawiamy warunki, wybieramy członków i wykluczamy innych ale polega na tym, że "Bóg jest naszym Ojcem, a my wszyscy jesteśmy braćmi". "Nie opiera się to na posiadaniu tych samych upodobań, tych samych niepokojów czy tych samych zdolności. Jesteśmy braćmi, gdyż z miłości Bóg nas stworzył i przeznaczył nas, wyłącznie z własnej inicjatywy, abyśmy byli Jego dziećmi" - wyjaśniał papież i dodał: "Tworzyć część boskiego `my` - to jest zbawienie, które Bóg dokonuje, a Kościół radośnie głosi".

Franciszek podkreślił, że "krzyk" głoszenia Ewangelii jest równie palący i pobudzający, co krzyk pragnień niepodległościowych i wyzwoleńczych sprzed ponad 200 lat. "Niech oba będą świadkiem braterskiej wspólnoty, która na nowo jaśnieje!" - zaapelował.

Wezwał do wzajemnej troski, wsparcia i towarzyszenia sobie. Przypomniał, że dar "dawania samego siebie" na wzór Trójcy Świętej tworzy stosunki międzyludzkie. "To jest ewangelizowane, to jest nasza rewolucja – gdyż nasza wiara zawsze jest rewolucyjna – to jest nasz najgłębszy i ciągły krzyk" - zakończył Franciszek.

http://papiez.wiara.pl/doc/2580726.Ewangelizowanie-jest-nasza-rewolucja

2015-07-08

Tuż przed północą naszego czasu papież spotkał się z na Papieskim Uniwersytecie Katolickim Ekwadoru ze światem szkół i uniwersytetów. Po wypowiedziach studentów, nauczycieli i rektora uniwersytetu wygłosił też swoje przemówienie.


Roman Koszowski /Foto Gość
W kontekście uniwersyteckim byłoby dobrze zapytać się o naszą oświatę w obliczu tej ziemi, która woła do nieba - mówił papież

Publikujemy tekst papieskiego przemówienia.

Bracia w biskupstwie,
Panie rektorze, czcigodni przedstawiciele władz,
Drodzy profesorzy i studenci,
Przyjaciele i Przyjaciółki!

Odczuwam wielką radość, że dzisiejszego wieczoru jestem z wami na tym Papieskim Uniwersytecie Ekwadoru, który od prawie sześćdziesięciu lat prowadzi i wypełnia owocną misję oświatową Kościoła w służbie mężczyzn i kobiet tego narodu. Dziękuję za miłe słowa, jakimi mnie przyjęliście i za pomocą których przekazaliście mi niepokoje i nadzieje, rodzące się w was w obliczu osobistego i społecznego wyzwania edukacji.

W Ewangelii usłyszeliśmy przed chwilą, jak Jezus – Nauczyciel uczył wielkie tłumy i małą grupkę uczniów, dostosowując się do ich zdolności zrozumienia. Czynił to za pomocą przypowieści, jak ta o siewcy (Łk 8, 4-15). Korzystał z formy, którą wszyscy mogli zrozumieć. Jezus nie próbował mówić uczenie, ale przeciwnie – chciał trafić do serca człowieka, do jego inteligencji, jego życia, aby przyniosło to owoce.

Przypowieść o siewcy mówi nam o uprawie, ukazuje nam różne typy ziemi, rodzaje nasion, owoców i relacji, jakie rodzą się między nimi. Już od czasów Księgi Rodzaju Bóg szepcze człowiekowi to zaproszenie: uprawiać i dbać.

Nie tylko daje mu życie, ziemię, stworzenie. Nie tylko daje mu małżeństwo i nieskończoną ilość możliwości. Ale przekazuje mu także zaproszenie, powierza mu misję. Zaprasza go do udziału w swoim dziele stworzenia i mówi mu: uprawiaj! Daję ci nasiona, ziemię, wodę, słońce, daję ci twe ręce i ręce twych braci. Tak więc masz je, są także twoje. Jest to podarunek, dar, darowizna. Nie jest to coś nabytego czy kupionego. To nas poprzedza i nastąpi po nas.

Ten dar jest nam danym przez Boga, abyśmy wraz z Nim mogli go uczynić swoim. Bóg nie chce stworzenia dla siebie, aby spoglądać na samego siebie. Wręcz przeciwnie – stworzenie jest darem, który ma być dzielony, jest przestrzenią, którą Bóg nam daje, aby budować z nami, aby budować coś naszego. Świat, historia, czas jest miejscem, po którym idziemy, tworząc to, co nasze z Bogiem, z innymi, z ziemią. Nasze życie zawsze kryje w sobie to zaproszenie, zaproszenie bardziej lub mniej świadome, które zawsze trwa.

Zauważmy jednak pewną cechę szczególną. W opisie z Księgi Rodzaju obok słowa „uprawiać” natychmiast pojawia się inne: „dbać”. Jedno tłumaczy się drugim, jedno towarzyszy drugiemu. Nie uprawia ten, kto nie dba i nie dba ten, kto nie uprawia.

Jesteśmy zaproszeni nie tylko do udziału w dziele stwórczym, uprawiając je, sprawiając, że ono wzrasta i rozwijając je, ale także do dbania o nie, do chronienia i strzeżenia go. Dziś zaproszenie to narzuca się nam siłą. Nie jest to już tylko zwykłe zalecenie, ale wymóg, zrodzony „z powodu zła, jakie wyrządzamy [ziemi] nieodpowiedzialnym wykorzystywaniem i rabunkową eksploatacją dóbr, które Bóg w niej umieścił. Dorastaliśmy myśląc, że jesteśmy jej właścicielami i rządcami uprawnionymi do jej ograbienia. (...) Z tego względu wśród najbardziej zaniedbanych i źle traktowanych znajduje się nasza uciskana i zdewastowana ziemia” (LS 2).

Istnieje związek między naszym życiem a życiem naszej matki ziemi, między naszym istnieniem a darem, który dał nam Bóg. „Proces degradacji środowiska ludzkiego i środowiska przyrodniczego zachodzi jednocześnie i nie poradzimy sobie z degradacją środowiska naturalnego, jeśli nie zwrócimy uwagi na przyczyny związane z degradacją człowieka i społeczeństwa” (LS 48). Ale tak samo, jak mówimy o „degradacji”, możemy też powiedzieć, że środowisko „jest podtrzymywane i można je przeobrażać”. Jest to relacja, która zachowuje możliwość zarówno otwarcia, przemiany i życia, jak też zniszczenia i śmierci.

Jest oczywiste, że nie możemy iść dalej, odwracając się plecami do naszej rzeczywistości, naszych braci, naszej matki ziemi.

Po raz kolejny z całą mocą nasuwa się to pytanie Boga do Kaina: „Gdzie jest twój brat?”. Pytam się, czy nasza odpowiNie możemy pomijać tego, co się dzieje wokół nas, jak gdyby określone sytuacje nie istniały lub jakby nie było niczego do zobaczenia w naszej rzeczywistości.edź będzie nadal brzmiała: „Czyż jestem stróżem brata mego?” (Rdz 4, 9).

W tym kontekście uniwersyteckim byłoby dobrze zapytać się o naszą oświatę w obliczu tej ziemi, która woła do nieba.

Nasze ośrodki oświatowe są rozsadnikiem, możliwością, urodzajną ziemią, o którą musimy dbać, pobudzać i strzec. Urodzajną ziemią spragnioną życia.

Pytam was, wychowawców: czy troszczycie się o swych uczniów, pomagając im rozwijać ducha krytycznego, wolnego, zdolnego do dbania o dzisiejszy świat? Ducha, który byłby zdolny do poszukiwania nowych odpowiedzi na liczne wyzwania, stawiane nam przez społeczeństwo? Czy jesteście w stanie pobudzać ich do tego, aby nie przestawali interesować się otaczającą ich rzeczywistością? Jak otaczające nas życie ze swymi pytaniami, zagadnieniami i problemami wkracza w programy uniwersyteckie lub w różne dziedziny zajęć edukacyjnych? Jak tworzymy i prowadzimy konstruktywną debatę, która rodzi się z dialogu na rzecz świata bardziej ludzkiego?

Mam pewną refleksję, która dotyczy nas wszystkich: rodzin, ośrodków oświatowych, naukowców. Jak pomagamy naszej młodzieży, aby nie traktowała stopnia uniwersyteckiego jako synonimu lepszego statusu, pieniędzy czy prestiżu społecznego? Jak pomagamy widzieć w tym przygotowaniu znak większej odpowiedzialności w obliczu problemów dnia dzisiejszego, troski o najuboższych czy troski o środowisko naturalne?

A was, drodzy młodzi, będący teraźniejszością i przyszłością Ekwadoru, nasieniem przemiany tego społeczeństwa, chciałbym zapytać: czy wiecie, że ten czas nauki nie jest tylko prawem, ale jest przywilejem, który macie? Ilu przyjaciół, znanych i nieznanych, chciałoby mieć miejsce w tym domu, a z różnych powodów go nie uzyskało? W jakiej mierze nasza nauka pomaga nam solidaryzować się z nimi?

Wspólnoty edukacyjne odgrywają podstawową, istotną rolę w tworzeniu postawy obywatelskiej i kultury. Nie wystarczy dokonywać analiz, opisów rzeczywistości, ale niezbędne jest tworzenie środowisk i przestrzeni dla prawdziwych poszukiwań, dyskusji, z których rodzą się alternatywy dla istniejących problemów, przede wszystkim dzisiaj.

W obliczu globalizacji paradygmatu technokratycznego, który usiłuje uwierzyć w to, że „wzrost mocy to po prostu «postęp», że wzrost ten daje większe bezpieczeństwo, pożytek, dobrobyt, więcej sił żywotnych, pełnię wartości, jak gdyby rzeczywistość, dobro i prawda spontanicznie wypływały z samej mocy technologii i ekonomii” (LS 105), jesteśmy proszeni, aby jak najszybciej zachęcić do myślenia, do dyskusji o naszej obecnej sytuacji. O tym, jakiego rodzaju kultury chcemy lub do jakiej dążymy nie tylko dla nas, ale dla naszych dzieci i naszych wnuków. Tę ziemię otrzymaliśmy jako spadek, jako dar i podarunek. Dobrze będzie, jeśli zadamy sobie pytania: jaką chcemy ją zostawić? Jakie ukierunkowanie, jakie znaczenie chcemy wycisnąć na jej istnieniu? Po co przemierzamy ten świat? O co walczymy i po co pracujemy? (Por. LS 160).

Inicjatywy indywidualne zawsze są dobre i podstawowe, ale my jesteśmy proszeni o zrobienie jeszcze jednego kroku więcej: zachęcać się do spoglądania na rzeczywistość całościowo, a nie fragmentarycznie; do zadawania sobie pytań, które dotyczą nas wszystkich, jako że „wszystko jest ze sobą powiązane” (LS 138).

Życie wzywa nas – jako uniwersytet, jako ośrodki oświatowe, jako wykładowców i studentów – do odpowiedzenia na to pytanie: do czego potrzebuje nas ta ziemia? Gdzie jest twój brat?

Niech Duch Święty będzie naszym natchnieniem i niech nam towarzyszy, gdyż to On zwołał nas, zaprosił nas, dał nam możliwość, ale także odpowiedzialność, abyśmy dali z siebie to, co najlepsze. Ofiarowuje się nam moc i światło, których potrzebujemy. Jest to ten sam Duch, który pierwszego dnia stworzenia unosił się nad wodami, pragnąc przemienić, pragnąc dać życie. Jest to ten sam Duch, który dał uczniom siłę w dniu Pięćdziesiątnicy. Jest to ten sam Duch, który nie opuszcza nas i staje się jednym z nas, abyśmy znaleźli drogę nowego życia. Niech On będzie naszym nauczycielem i towarzyszem drogi.

http://papiez.wiara.pl/doc/2580991.Jakiej-chcemy-kultury

2015-07-08

„Bienvenido Santo Padre, mensajero del Señor”, czyli witaj Ojcze Święty, posłańcu Pana – ta radosna pieśń towarzyszyła Franciszkowi gdy przybył w obsypanym kwiatami papamobile na kampus Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego Ekwadoru w stolicy Quito.


ROBERT PUGLLA /PAP/EPA
Po raz kolejny z całą mocą nasuwa się to pytanie Boga do Kaina: "Gdzie jest twój brat?"

Papież spotkał się tam ze światem nauki. Nim jednak dotarł na miejsce, podszedł do chorych, których pobłogosławił, a później do grupy młodzieży, by zrobić sobie z nimi selfi.

W imieniu zebranych Franciszka powitał bp Alfredo José Espinoza Mateus SDB, delegat episkopatu ds. edukacji. Sytuację szkolnictwa i świata uniwersyteckiego przedstawili reprezentanci studentów, nauczycieli i profesorów. Podzielili się oni z Papieżem nie tylko swymi sukcesami, ale także przeżywanymi trudnościami, zwłaszcza tymi, które dotykają katolickie placówki edukacyjne.

Na początku swego przemówienia, dziękując za gorące przyjęcie i powitanie, Franciszek nawiązał do psującej się pogody i widocznych nad horyzontem ciemnych chmur. Wyraził jednak nadziej, że mimo wszystko burzy nie będzie. Natomiast samo rozważanie oparł na przypowieści o siewcy, którą odczytano chwilę wcześniej. Podkreślił, że już od Księgi Rodzaju Bóg podsuwa człowiekowi zaproszenie, by uprawiał ziemię i o nią dbał. Ale nie tylko daje mu życie, ziemię i stworzenie, małżeństwo i nieskończoną ilość innych możliwości. Przekazuje mu także zaproszenie, powierza mu misję udziału w swoim dziele stworzenia. I to, co daje człowiekowi: nasiona, ziemię, wodę, słońce − ten otrzymuje jako dar.

„Ten dar jest nam dany przez Boga, abyśmy wraz z Nim mogli go uczynić swoim. Bóg nie chce stworzenia dla siebie, by spoglądać na samego siebie. Wręcz przeciwnie – stworzenie jest darem, który ma być dzielony, jest przestrzenią, którą Bóg nam daje, aby budować z nami, aby budować coś naszego. Świat, historia, czas są miejscem, do którego idziemy, tworząc tam nas z Bogiem, nas z innymi, nas z ziemią. Nasze życie zawsze kryje w sobie to zaproszenie, zaproszenie bardziej lub mniej świadome, które zawsze trwa” − powiedział Papież.

Tu znajdziesz podstawowy tekst przemówienia. Papież "na gorąco" je rozbudował.

Franciszek wskazuje jednak na pewną cechę szczególną. W opisie z Księgi Rodzaju obok słowa „uprawiać” natychmiast pojawia się inne: „dbać”. Jedno tłumaczy się drugim, jedno towarzyszy drugiemu. Nie uprawia ten, kto nie dba i nie dba ten, kto nie uprawia.

„Jesteśmy zaproszeni nie tylko do udziału w dziele stwórczym, uprawiając je, sprawiając, by ono wzrastało i rozwijając je, ale także do dbania o nie, do chronienia i strzeżenia go. Dziś zaproszenie to narzuca się nam siłą. Nie jest to już tylko zwykłe zalecenie, ale wymóg, zrodzony „z powodu zła, jakie wyrządzamy nieodpowiedzialnym wykorzystywaniem i rabunkową eksploatacją dóbr, które Bóg umieścił na ziemi. Dorastaliśmy myśląc, że jesteśmy jej właścicielami i rządcami uprawnionymi do jej ograbienia. Z tego względu wśród najbardziej zaniedbanych i źle traktowanych, którzy żyją dzisiaj na świecie, znajduje się nasza uciskana i zdewastowana ziemia” (LS 2) − powiedział Ojciec Święty.

Franciszek podkreślił, że istnieje związek między naszym życiem a życiem naszej matki ziemi, między naszym istnieniem a darem, który dał nam Bóg. Przypomniał też to, na co z mocą wskazywał w Encyklice Laudato siʼ: „Proces degradacji środowiska ludzkiego i środowiska przyrodniczego zachodzi jednocześnie i nie poradzimy sobie z degradacją środowiska naturalnego, jeśli nie zwrócimy uwagi na przyczyny związane z degradacją człowieka i społeczeństwa” (LS 48). Dodał, iż jest oczywiste, że nie możemy iść dalej, odwracając się plecami do naszej rzeczywistości, naszych braci, naszej matki ziemi. Nie możemy pomijać tego, co się dzieje wokół nas, jak gdyby określone sytuacje nie istniały lub jakby nie było niczego do zobaczenia w naszej rzeczywistości. Posługując się przykładem z Rzymu pokazał, jak w wielkiej machinie konsumpcyjnego świata, zwykły, ubogi człowiek jest po prostu niczym.

„Po raz kolejny z całą mocą nasuwa się to pytanie Boga do Kaina: „Gdzie jest twój brat?”. Pytam się, czy nasza odpowiedź będzie nadal brzmiała: „Czyż jestem stróżem brata mego?” (Rdz 4, 9). Ja mieszkam w Rzymie. W zimie jest tam zimno. Zdarzyło się, że bardzo blisko Watykanu znaleziono rankiem starszego człowieka, który zmarł z zimna. Nie pojawiła się o tym wiadomość w żadnym z dzienników, w żadnym przeglądzie wydarzeń. To, że ubogi umiera z zimna i głodu dziś nie jest żadną wiadomością, ale jeśli giełdy w najważniejszych stolicach świata obniżą kurs o dwa lub trzy punkty, robi się z tego wielki skandal światowy. I ja się pytam: gdzie jest twój brat? I proszę was, byście postawili to pytanie jeszcze raz, każdy z was, i byście postawili je na uniwersytecie. Na waszym uniwersytecie katolickim: gdzie jest twój brat?” − mówił Franciszek.

Papież pytał także wychowawców czy troszczą się o swych uczniów, pomagając im rozwijać ducha krytycznego, wolnego, zdolnego do dbania o dzisiejszy świat. Pytał o to, czy są w stanie pobudzać ich do tego, by nie przestawali interesować się otaczającą ich rzeczywistością. W końcu zachęcał do zastanowienia się nad tym, czy pomagają oni młodzieży, by nie traktowała stopnia uniwersyteckiego jedynie jako synonimu lepszego statusu, pieniędzy i prestiżu społecznego. „Czy pomagamy widzieć im w tym przygotowaniu znak większej odpowiedzialności w obliczu problemów dnia dzisiejszego, troski o najuboższych czy troski o środowisko naturalne?” − wciąż pytał Papież. Swe pytania skierował jednak nie tylko do wychowawców, ale także do młodzieży.

„Was, drodzy młodzi, którzy tutaj jesteście, będący teraźniejszością i przyszłością Ekwadoru, którzy zawsze czynicie zamieszanie. Was, którzy jesteście nasieniem przemiany tego społeczeństwa, chciałbym zapytać: czy wiecie, że ten czas nauki nie jest tylko prawem, ale także jest przywilejem, który posiadacie? Iluż przyjaciół, znanych i nieznanych, chciałoby mieć miejsce w tym budynku, ale z różnych powodów go nie uzyskało? W jakiej mierze studia pomagają nam i prowadzą nas do solidaryzowania się z nimi? Zadajcie sobie to pytanie, drodzy młodzi.

Wspólnoty edukacyjne odgrywają podstawową, istotną rolę w tworzeniu postawy obywatelskiej i kultury. Uważajcie jednak, bo nie wystarczy dokonywać analiz, opisów rzeczywistości. Niezbędne jest tworzenie środowisk i przestrzeni dla prawdziwych poszukiwań, dyskusji, z których rodzą się alternatywy dla istniejących problemów, przede wszystkim dzisiaj. Trzeba zejść do konkretu” − powiedział Franciszek.

Kończąc rozważanie raz jeszcze przypomniał, że jesteśmy wzywani do ciągłej refleksji i dyskusji na temat naszej obecnej sytuacji, o tym, jakiego rodzaju kultury chcemy lub do jakiej dążymy nie tylko dla nas, ale także dla naszych dzieci i naszych wnuków. Tę ziemię otrzymaliśmy jako spadek, dar i podarunek. Stąd też „jako uniwersytet, jako ośrodki oświatowe, jako wykładowców i studentów, życie wzywa nas do odpowiedzi na pytania: do czego potrzebuje nas ta ziemia? Gdzie jest twój brat?” − podsumował Franciszek.

http://papiez.wiara.pl/doc/2581049.Spotkanie-Franciszka-ze-swiatem-nauki

2015-07-08

We wspaniałym wnętrzu kościoła św. Franciszka w Quito, będącego częścią konwentu franciszkanów, odbyło się spotkanie Papieża z przedstawicielami świata polityki, gospodarki i życia społecznego Ekwadoru.


ROBERT PUGLLA /PAP/EPA
W drodze na spotkanie w konwencie św. Franciszka w Quito

W drzwiach świątyni Ojca Świętego powitały władze stolicy, a burmistrz wręczył mu symboliczne klucze do miasta. Natomiast już na miejscu przewodniczenia, w imieniu różnych grup społecznych reprezentowanych na spotkaniu słowa powitania skierował przewodniczący komisji episkopatu ds. laikatu abp Luis Cabrera Herrera OFM.

Swoje przemówienie, w którym wielokrotnie odchodził od wcześniej przygotowanego tekstu, Franciszek rozpoczął od nawiązania do otrzymanych chwilę wcześniej kluczy do miasta. Gest ten, jak powiedział, pozwala mu czuć się w Quito jak u siebie w domu. I tak powinno być, bo społeczeństwo wygrywa, kiedy każda osoba, każda grupa społeczna, czuje się w nim jak w domu. Tak jest w rodzinie: rodzice, dziadkowie, dzieci są u siebie w domu; nikt nie jest wykluczony. Jeśli ktoś ma problem, nawet poważny, inni przychodzą mu z pomocą, wspierają go; jego cierpienie jest cierpieniem wszystkich. Tak powinno być także w społeczeństwie. Często jednak nasze stosunki społeczne czy gry polityczne opierają się na konkurencji, na odrzuceniu. „W rodzinach wszyscy wnoszą swój wkład do wspólnego projektu, wszyscy działają dla wspólnego dobra, ale bez niszczenia jednostki; przeciwnie, wspierają ją, promują. Kłócą się, ale jest coś, co jest niepodważalne: ta więź rodzinna. Kłótnie rodzinne później się wybacza. Radości i smutki każdego stają się radościami i smutkami wszystkich. Na tym polega bycie rodziną!” – kontynuował Papież.

Franciszek nawiązał tu do swej zakonnej duchowości i Ćwiczeń duchownych św. Ignacego. Przypomniał, że ich autor zawsze podkreślał, iż miłość objawia się bardziej w czynach niż w słowach.

„Z tej miłości wypływają proste gesty umacniające więzy osobowe. Przy różnych okazjach wspominałem o znaczeniu rodziny jako komórki społecznej. W rodzinie ludzie otrzymują podstawowe wartości miłości, braterstwa i wzajemnego szacunku, które przekładają się na podstawowe wartości społeczne, którymi są bezinteresowność, solidarność i pomocniczość. A zatem, wychodząc od tego bycia w domu, patrząc na rodzinę, pomyślmy o społeczeństwie przez te wartości społeczne, które wyssaliśmy w domu, w rodzinie: bezinteresowność, solidarność i pomocniczość” – powiedział Papież.

Tu znajdziesz tekst papieskiego przemówienia: Kochajmy raczej czynami, niż słowami!

Bezinteresowność najlepiej widać na przykładzie relacji rodziców do dzieci. Wszystkie, choć każde z nich ma własny charakter, są tak samo kochane. Natomiast kiedy dziecko nie zechce mieć udziału w tym, co od nich bezinteresownie otrzymuje, zrywa tę relację, wpada w kryzys. Jednak miłość rodzicielska pomaga mu wyjść z jego egoizmu, aby nauczyło się żyć z innymi i dzielić się tym, co ma.

„Bezinteresowność jest wymogiem koniecznym sprawiedliwości. To kim jesteśmy i co posiadamy zostało nam dane, aby służyło innym. Darmo otrzymaliśmy, darmo dajemy. Nasze zadanie polega na tym, aby owocowało to w dobrych dziełach. Dobra są przeznaczone dla wszystkich i dlatego, jeśli ktoś posiada swoją własność, co jest zgodne z prawem, obciąży go hipoteka społeczna. Zawsze. W ten sposób przezwycięża się ekonomiczną koncepcję sprawiedliwości opartą na zasadzie kupna-sprzedaży koncepcją sprawiedliwości społecznej, broniącej podstawowego prawa osoby do godnego życia” – powiedział Franciszek.

Myśl tę Papież kontynuował dalej w odniesieniu do koncepcji sprawiedliwości i ekologii.

„Eksploatacja tak bogatych w Ekwadorze zasobów naturalnych nie powinna zmierzać do doraźnego zysku. Zarządzanie tym bogactwem wymaga naszego zaangażowania wraz z całym społeczeństwem oraz przyszłymi pokoleniami, którym nie możemy pozostawić w dziedzictwie tego dobra bez właściwej troski o środowisko naturalne, bez świadomości bezinteresowności wypływającej z kontemplacji świata stworzonego. Towarzyszą nam tu dziś bracia należący do pierwotnej ludności, przybyli z ekwadorskiej Amazonii. Obszar ten jest jednym z najbogatszych „w różne gatunki, w gatunki endemiczne, niedostatecznie chronione”. Wymaga to „szczególnej troski ze względu na ich ogromne znaczenie dla globalnego ekosystemu”, posiadają bowiem biologiczną różnorodność „o wielkiej złożoności, niemal niemożliwej do poznania jej w pełni”; gdy są „wypalane lub karczowane, żeby powiększać uprawy, to w ciągu kilku lat ginie wiele gatunków”, o ile nie „przekształcają się w jałowe pustynie” (por. LS 37-38). I to w tej dziedzinie  Ekwador – wraz z innymi krajami regionu Amazonii – ma szansę praktykować pedagogię ekologii integralnej. Odziedziczyliśmy od naszych rodziców świat, otrzymaliśmy go jako pożyczkę od naszych dzieci i przyszłych pokoleń, którym musimy ją zwrócić! I poprawić. I to jest bezinteresowność” – powiedział Franciszek.

Papież podkreślił, że z braterstwa przeżywanego w rodzinie rodzi się druga wartość: solidarność w społeczeństwie, która nie polega tylko na dawaniu potrzebującym, ale również na odpowiedzialności za siebie nawzajem. Jeśli widzimy w innym brata, nikt nie może być wykluczony, nikogo nie można pozostawić oddzielonego. Ma to swoje przełożenie także na poziom państwa.

„Ekwador, podobnie jak wiele innych krajów Ameryki Łacińskiej, doświadcza dzisiaj głębokich zmian społecznych i kulturowych, nowych wyzwań, które wymagają zaangażowania wszystkich podmiotów społecznych. Migracja, koncentracja ludności w miastach, konsumpcjonizm, kryzys rodziny, bezrobocie, mnóstwo biedy stwarzają niepewność i napięcia stanowiące zagrożenie dla współżycia społecznego. Normy i prawa, a także projekty społeczeństwa obywatelskiego muszą zmierzać do integracji, aby promować przestrzenie dialogu, przestrzenie spotkania, a więc zostawić w bolesnym wspomnieniu wszelkiego rodzaju prześladowania, przesadne kontrole i pozbawienie wolności” – powiedział Papież.

I w końcu trzecia wartość, na którą wskazuje Franciszek, to zasada pomocniczości. Akceptacja, że nasza decyzja nie musi koniecznie być jedyną słuszną jest zdrową realizacją pokory. Uznając to, co jest dobre w innych, także z ich ograniczeniami, dostrzegamy bogactwo charakteryzujące różnorodność oraz wartość komplementarności. „Ludzie, grupy mają prawo do podejmowania swojej drogi, nawet jeśli czasami prowadzi to do popełniania błędów” – podkreślił Ojciec Święty.

„Szanując wolność, społeczeństwo obywatelskie jest powołane do promowania każdej osoby i podmiotu społecznego, tak aby mogły one podjąć swoją rolę i wnieść swój specyficzny wkład na rzecz dobra wspólnego. Dialog jest konieczny, jest niezbędny aby dotrzeć do prawdy, która nie może być narzucana, ale poszukiwana szczerze i z krytycyzmem. W demokracji współuczestniczącej, każda z sił społecznych, grupy ludności pierwotnej, Afro-Ekwadorczycy, kobiety, stowarzyszenia obywatelskie i osoby działające na rzecz społeczności w służbach publicznych, są w tym dialogu głównymi aktorami. Są niezbędnymi aktorami tego dialogu, nie są widzami” – powiedział Papież.

Konkludując Franciszek podkreślił, że również Kościół pragnie współpracować w dążeniu do dobra wspólnego poprzez swoją działalność społeczną i edukacyjną, krzewiąc wartości etyczne i duchowe, będąc proroczym znakiem niosącym promień światła i nadziei wszystkim, zwłaszcza najbardziej potrzebującym.

Po spotkaniu w kościele franciszkanów w Quito Papież udał się do znajdującego się w pobliżu kościoła jezuitów. Ochrona osobista Ojca Świętego miała nie lada problem, jak przeprowadzić go przez zewsząd naciskający tłum rozentuzjazmowanych wiernych. Papież zresztą chętnie podchodził do ludzi, błogosławiąc ich i dotykając podawane mu różne przedmioty.

Wizyta w kościele Towarzystwa Jezusowego miała charakter ściśle prywatny. Franciszek pomodlił się tam przed obrazem Matki Bożej Addolorata, przedstawiającej Maryję z sercem przebitym siedmioma mieczami. Po nawiedzeniu świątyni spotkał się tam także ze swoimi współbraćmi zakonnymi.

Środa będzie ostatnim dniem pobytu Franciszka na ziemi ekwadorskiej. Przed południem Papież odwiedzi małą wspólnotę sióstr na przedmieściach stolicy oraz prowadzony przez nie dom starców. Stamtąd pojedzie do sanktuarium maryjnego El Quinche, gdzie spotka się z duchowieństwem, zakonnikami i seminarzystami. Bezpośrednio po nim Papież uda się na międzynarodowe lotnisko Mariscal Sucre skąd odleci do Boliwii.

http://papiez.wiara.pl/doc/2581055.By-wszyscy-czuli-sie-jak-w-domu

2015-07-08

Msza św. z udziałem ok. 1,5 mln Ekwadorczyków w Parku Dwusetlecia w Quito, spotkanie ze światem nauki na kampusie Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego Ekwadoru i przedstawicielami świata polityki, gospodarki i życia społecznego kraju w kościele św. Franciszka oraz prywatna wizyta w jezuickim kościele Iglesia della Compañia złożyły się na trzeci dzień (7 lipca) wizyty papieża Franciszka w Ekwadorze. W ramach swej podróży apostolskiej w Ameryce Łacińskiej Franciszek dzisiaj udaje się do Boliwii, gdzie będzie przebywał do piątku 10 lipca.


ROBERT PUGLLA /PAP/EPA
Papież Franciszek przed kościołem i klasztorem św. Franciszka w Quito

Ewangelizowanie jest naszą rewolucją

Przed Mszą św. w intencji ewangelizacji narodów w Quito Franciszek spotkał się z biskupami Ekwadoru w Centrum Kongresowym w Parku Dwustulecia. Nie przewidziano tam przemówienia papieża, spotkanie miało charakter braterskiej rozmowy.

Przy dźwiękach piosenki „Papa Francisco, bienvenido” (Witaj, papieżu Franciszku) Ojciec Święty rozpoczął piętnastominutowy objazd 34 sektorów, w których zgromadziło się - według dziennika „El Comercio” - 900 tys. wiernych, nie tylko z Ekwadoru, ale także z Kolumbii. Po drodze zatrzymał się przy starszej kobiecie na wózku inwalidzkim, aby ją pobłogosławić.

Na Mszy św. obecny był prezydent Ekwadoru Rafael Correa z żoną i synem, a także wiceprezydent Jorge Glas. Przy ołtarzu znajdował się cudowny obraz Matki Bożej Bolesnej, której czcicielem jest Franciszek. Wizerunek ten na co dzień znajduje się w kolegium św. Gabriela w Quito. Został on przywieziony na prośbę papieża.

W homilii Ojciec Święty często powracał do tekstu swojej adhortacji apostolskiej „Evangelii gaudium”. Nawiązując do nazwy miejsca, w którym odprawiana jest Msza św. - Parku Dwusetlecia - przypomniał, że dotyczy ona „dwusetlecia Krzyku o Niepodległość Hiszpańskiej Ameryki”. Dodał, że był to krzyk, zrodzony ze świadomości braku swobód, bycia uciskanymi i grabionymi oraz uzależnionymi od korzyści tych, którzy aktualnie sprawują władzę.

Franciszek wyraził nadzieję, że te krzyki o niepodległość i wyzwolenie zgodnie zabrzmią „w obliczu pięknego wyzwania ewangelizacji”. Podkreślił, że ewangelizacja nie polega na „grzmiących słowach” ani stosowaniu skomplikowanych technik, lecz płynie „z radości Ewangelii”, która „napełnia serce i całe życie tych, którzy spotykają się z Jezusem. Ci, którzy pozwalają, żeby ich zbawił, zostają wyzwoleni od grzechu, od smutku, od wewnętrznej pustki, od izolacji”.

Rozważając słowa Jezusa: „Ojcze, spraw, aby byli jedno, aby świat uwierzył. Jak Ty mnie posłałeś do świata, tak i Ja ich posłałem do świata”, Franciszek podkreślił, że „w tej chwili Pan doświadcza na samym sobie tego, co najgorsze w tym świecie (który kocha, i to w sposób szaleńczy): intryg, nieufności, zdrady; ale nie spuszcza głowy, nie rozpacza”.

Papież zwrócił uwagę, że obecnie żyjemy w świecie zranionym wojnami i przemocą i przestrzegł przed powierzchownym myśleniem, że podziały i nienawiść dotyczą jedynie napięć między krajami lub grupami społecznymi. „W rzeczywistości są one przejawem tego rozpowszechnionego indywidualizmu, który nas rozdziela i przeciwstawia sobie nawzajem, przejawem rany grzechu w sercach ludzkich, od którego skutków cierpi także społeczeństwo i całe stworzenie” - powiedział Franciszek. Jednocześnie podkreślił, że „Jezus wysyła nas właśnie do tego pełnego wyzwań świata, a nasza odpowiedź nie polega na tym, że mamy odwracać wzrok czy udowadniać, że nie mamy środków albo że rzeczywistość nas przerasta”.

Papież przypomniał, że rozlegający się od ponad 200 lat „krzyk wolności” był mocny tylko wtedy, gdy odkładał na bok sprawy prywatne, chęć wyłącznego przywództwa, brak zrozumienia innych procesów wyzwoleńczych o różnych cechach charakterystycznych, ale wcale nie przeciwstawnych.

Franciszek podkreślił, że ewangelizacja może być narzędziem jedności dążeń, wrażliwości, oczekiwań a nawet pewnych utopii. Zwrócił uwagę, że wobec różnych form wojny i konfliktów, chrześcijanie pragną jedności, która zakłada „słodką i pocieszającą radość ewangelizowania”. Wskazał na potrzebę walki o integrację na wszystkich szczeblach, przy unikaniu egoizmów, wspieraniu komunikowania się i dialogu oraz pobudzaniu współpracy. Przestrzegł przed duchową światowością, która polega na bezpłodnym dążeniu do władzy, prestiżu, przyjemności lub ekonomicznego bezpieczeństwa a która jest przeszkodą w drodze do jedność i wywołuje wojnę między ludźmi.

Papież przypomniał, że ewangelizacja nie polega na uprawianiu prozelityzmu, który jest „karykaturą ewangelizacji”, ale na „przyciąganiu oddalonych swoim świadectwem, na pokornym zbliżaniu się do tych, którzy uważają, że są daleko od Boga i od Kościoła, do zalęknionych lub obojętnych”.

Zwrócił uwagę, że misja Kościoła jako „sakramentu zbawienia” łączy się z powołaniem do włączania wszystkich narodów kuli ziemskiej i potrzebie działań misyjnych do wewnątrz i na zewnątrz. Zdaniem papieża życie duchowe ewangelizatora nie łączy się z jakimiś pobożnymi uniesieniami, lecz z osobistym spotkaniem z Jezusem, które „ożywia spotkanie z innymi, zaangażowanie w świecie i pasję ewangelizacyjną”.

Franciszek podkreślił, że jedność, o którą prosi Jezus, nie jest uniformizmem, lecz „wieloraką harmonią”, a to niezmierne bogactwo zróżnicowania, wielorakość oddala nas od pokusy propozycji bliższych dyktaturom, ideologiom lub sekciarstwu.

Zwrócił uwagę, że jedność nie jest również umową, sporządzoną na naszą miarę, w której stawiamy warunki, wybieramy członków i wykluczamy innych, ale polega na tym, że „Bóg jest naszym Ojcem, a my wszyscy jesteśmy braćmi”. „Nie opiera się to na posiadaniu tych samych upodobań, tych samych niepokojów czy tych samych zdolności. Jesteśmy braćmi, gdyż z miłości Bóg nas stworzył i przeznaczył nas, wyłącznie z własnej inicjatywy, abyśmy byli Jego dziećmi” - wyjaśniał papież i dodał: „Tworzyć część boskiego «my» - to jest zbawienie, które Bóg dokonuje, a Kościół radośnie głosi”.

Wezwał do wzajemnej troski, wsparcia i towarzyszenia sobie. Przypomniał, że dar „dawania samego siebie” na wzór Trójcy Świętej tworzy stosunki międzyludzkie. „To jest ewangelizowane, to jest nasza rewolucja – gdyż nasza wiara zawsze jest rewolucyjna – to jest nasz najgłębszy i ciągły krzyk” - zakończył Franciszek.

W czasie liturgii śpiewał 240-osobowy chór. Druga lektura biblijna została odczytana w języku keczua. Przedstawiciel Indian w tradycyjnym stroju odczytał także jedno z wezwań modlitwy wiernych. Ojciec Święty posługiwał się - podobnie jak na wczorajszej Mszy w Guayaquil - drewnianym pastorałem w formie krzyża, wykonanym z drzewa oliwnego z Betlejem.

Pod koniec Mszy św. metropolita Quito, abp Fausto Gabriel Trávez Trávez OFM wyraził radość mieszkańców tego kraju z powodu obecności papieża w ich ojczyźnie, gdyż w jego słowach rozpoznają „głos Boga i Kościoła”. - Nasz naród odczuwa głód Boga. Potrzebujemy słowa nadziei, które pomoże nam odnowić wiarę w Tego, który umiłował nas jako pierwszy. Wiemy, że Twoje słowa pełne są działania Ducha Świętego. Mówiąc nam o miłosierdziu, miłości, czułości, braterstwie, Wasza Świątobliwość ukazuje nam jasne przesłanie Ewangelii, która dzięki działaniu Ducha Świętego urzeczywistnia się w każdej osobie stojącej wobec potrzeb dzisiejszego świata - mówił przewodniczący konferencji episkopatu Ekwadoru.

Odwołując się do hasła papieskiej wizyty: „Ewangelizować z radością”, wskazał, że „nie ma większej radości, niż wyjść od siebie na egzystencjalne peryferie, by dawać świadectwo o Jezusie Chrystusie, źródle radości i nadziei”.

Prymas Ekwadoru przypomniał też wizytę św. Jana Pawła II w Ekwadorze przed 30 laty, która jest „wyryta w myślach i w sercach” jego mieszkańców. Park Dwustulecia znajduje się w miejscu dawnego lotniska, na którym w 1985 r. wylądował samolot z Janem Pawłem II na pokładzie.

Gdy Franciszek podarował archidiecezji Quito kielich mszalny, zebrani krzyczeli: „Te queremos, Francisco, te queremos” (Kochamy Cię, Franciszku, kochamy), co Ojciec Święty szybko przerwał udzielając końcowego błogosławieństwa, po czym zachęcił ich, by tworzyli Kościół będący „domem braci”.

Z Parku Dwustulecia papież odjechał na obiad do nuncjatury apostolskiej.

Jakiej kultury chcemy?

„Bienvenido Santo Padre, mensajero del Señor”, czyli witaj Ojcze Święty, posłańcu Pana – ta radosna pieśń towarzyszyła Franciszkowi gdy przybył w obsypanym kwiatami papamobile na kampus Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego Ekwadoru w stolicy Quito. Spotkał się tam z przedstawicielami szkół i uniwersytetów Ekwadoru.

Przy wejściu do uczelni Franciszek został powitany przez jej rektora, ks. Manuela Collaresa Pascuala SJ. To bowiem jezuici zarządzają tym utworzonym w 1946 roku uniwersytetem. Obecnie studiuje na nim 30 tys. osób. Pomimo, że nie było to wcześniej planowane papież spotkał się ze swoimi współbraćmi pracującymi na tej uczelni.

W imieniu Ojca Świętego zebranych powitał bp Alfredo José Espinoza Mateus, SDB, przewodniczący komisji ekwadorskiego episkopatu ds. edukacji i kultury. Przypomniał, że początki edukacji katolickiej w tym kraju sięgają roku 1551. Od tej pory Kościół odgrywa w tej dziedzinie wiodącą rolę, zwłaszcza poprzez zaangażowanie zakonów zarówno męskich jak i żeńskich. Obecny jest wśród najuboższych a także rdzennych mieszkańców tego kraju i mieszkańców obrzeży wielkich miast. Mówiąc o trudnościach bp Espinoza wskazał na zmniejszanie się liczby zakonników i zakonnic, którzy mogli by kierować edukacją katolicką a także kłopotach z finansowaniem dzieł prowadzonych wśród najuboższych. Podkreślił znaczenie obecności nauczania religii w programach szkolnych. Ponadto zaznaczył, że Kościół staje wobec problemu zapewnienia wyczerpującej odpowiedzi na aktualne problemy, takie jak poszanowanie życia, promowanie wartości humanistyczno- chrześcijańskich, przemoc w szkołach, handl i konsumpcja narkotyków, wychowanie do miłości oraz wychowywanie uczuciowości. Jako Kościół nie możemy zrezygnować z misji wychowania i ewangelizacji. Jest to nasz wkład w budowę lepszego kraju i bardziej godnego, sprawiedliwego i wolnego społeczeństwa” - powiedział hierarcha.

Słowa powitania skierowali do Franciszka także rektor wyższej uczelni, przedstawicielka nauczycieli a także młodzieży. Papież skierował słowa modlitwy za wstawiennictwem św. Michał Febres Cordero y Muñó oraz odczytano fragment ewangelii św. Łukasza (8, 4-15)- przypowieść o siewcy.

Ojciec Święty nawiązując do przypowieści o siewcy, która mówi o uprawie zauważył, że już od czasów Księgi Rodzaju "Bóg szepcze człowiekowi to zaproszenie: uprawiać i dbać". Przypomniał, że stworzenie jest darem Boga dla człowieka. "Świat, historia, czas jest miejscem, po którym idziemy, tworząc to, co nasze z Bogiem, z innymi, z ziemią. Nasze życie zawsze kryje w sobie to zaproszenie, zaproszenie bardziej lub mniej świadome, które zawsze trwa" - wyjaśniał Franciszek.

Papież zwrócił uwagę, że w opisie z Księgi Rodzaju obok słowa „uprawiać” pojawia się inne: „dbać”. "Jedno tłumaczy się drugim, jedno towarzyszy drugiemu. Nie uprawia ten, kto nie dba i nie dba ten, kto nie uprawia".

Papież przypomniał, że wszyscy jesteśmy zaproszeni nie tylko do udziału w dziele stwórczym Boga, uprawiając je, sprawiając, że ono wzrasta i rozwijając je, ale także do dbania o nie, do chronienia i strzeżenia go. "Dziś zaproszenie to narzuca się nam siłą z powodu zła, jakie wyrządzamy ziemi nieodpowiedzialnym wykorzystywaniem i rabunkową eksploatacją dóbr, które Bóg w niej umieścił" - zaznaczył Franciszek nawiązując do swojej ostatniej encykliki.

Dalej zwrócił uwagę na związek między naszym życiem a życiem naszej matki ziemi, między naszym istnieniem a darem, który dał nam Bóg. "Jest to relacja, która zachowuje możliwość zarówno otwarcia, przemiany i życia, jak też zniszczenia i śmierci" - powiedział Franciszek dodając, że nie możemy iść dalej, odwracając się plecami do naszej rzeczywistości, naszych braci, naszej matki ziemi. "Nie możemy pomijać tego, co się dzieje wokół nas, jak gdyby określone sytuacje nie istniały lub jakby nie było niczego do zobaczenia w naszej rzeczywistości" - zaznaczył Franciszek i w kontekście uniwersyteckim zapytał o oświatę "w obliczu tej ziemi, która woła do nieba".

"Nasze ośrodki oświatowe są rozsadnikiem, możliwością, urodzajną ziemią, o którą musimy dbać, pobudzać i strzec. Urodzajną ziemią spragnioną życia" - zaznaczył papież i skierował pytania do rodzin, środowisk oświatowych i naukowców: "Jak pomagamy naszej młodzieży, aby nie traktowała stopnia uniwersyteckiego jako synonimu lepszego statusu, pieniędzy czy prestiżu społecznego? Jak pomagamy widzieć w tym przygotowaniu znak większej odpowiedzialności w obliczu problemów dnia dzisiejszego, troski o najuboższych czy troski o środowisko naturalne?"

Natomiast młodych Ekwadorczyków pytał: "Czy wiecie, że ten czas nauki nie jest tylko prawem, ale jest przywilejem, który macie? Ilu przyjaciół, znanych i nieznanych, chciałoby mieć miejsce w tym domu, a z różnych powodów go nie uzyskało? W jakiej mierze nasza nauka pomaga nam solidaryzować się z nimi?"

Franciszek przypomniał, że wspólnoty edukacyjne odgrywają podstawową, istotną rolę w tworzeniu postawy obywatelskiej i kultury. "Nie wystarczy dokonywać analiz, opisów rzeczywistości, ale niezbędne jest tworzenie środowisk i przestrzeni dla prawdziwych poszukiwań, dyskusji, z których rodzą się alternatywy dla istniejących problemów, przede wszystkim dzisiaj" - powiedział papież.

W obliczu globalizacji paradygmatu technokratycznego, który usiłuje uwierzyć w to, że „wzrost mocy to po prostu «postęp»" Franciszek zachęcał do dyskusji o obecnej sytuacji. "O tym, jakiego rodzaju kultury chcemy lub do jakiej dążymy nie tylko dla nas, ale dla naszych dzieci i naszych wnuków. Tę ziemię otrzymaliśmy jako spadek, jako dar i podarunek. Dobrze będzie, jeśli zadamy sobie pytania: jaką chcemy ją zostawić? Jakie ukierunkowanie, jakie znaczenie chcemy wycisnąć na jej istnieniu? Po co przemierzamy ten świat? O co walczymy i po co pracujemy?" - pytał papież.

Zachęcał aby do spoglądania na rzeczywistość całościowo, a nie fragmentarycznie, do zadawania sobie pytań, które dotyczą nas wszystkich, gdyż wszystko jest ze sobą powiązane.

"Życie wzywa nas – jako uniwersytet, jako ośrodki oświatowe, jako wykładowców i studentów – do odpowiedzenia na to pytanie: do czego potrzebuje nas ta ziemia?" - powiedział Franciszek i wezwał na zakończenie: "Niech Duch Święty będzie naszym natchnieniem i niech nam towarzyszy, gdyż to On zwołał nas, zaprosił nas, dał nam możliwość, ale także odpowiedzialność, abyśmy dali z siebie to, co najlepsze. Jest to ten sam Duch, który nie opuszcza nas i staje się jednym z nas, abyśmy znaleźli drogę nowego życia. Niech On będzie naszym nauczycielem i towarzyszem drogi".

Po odmówieniu modlitwy „Ojcze nasz” papież udzielił zgromadzonym błogosławieństwa. Poprosił jeszcze o wspólną modlitwą „Zdrowaś Maryjo” za Kościół powszechny.

Po spotkaniu Franciszek udał się do stołecznego kościoła św. Franciszka by spotkać się tam z przedstawicielami życia publicznego Ekwadoru.

Rodzina wzorem życia obywatelskiego

Ojciec Święty drogę z Uniwersytetu Katolickiego przebył w papamobilu witany, pomimo deszczu przez rzesze wiernych. Przed świątynią papieża powitał burmistrz Quito, Mauricio Rodas Espinel, i przekazał Franciszkowi klucze do miasta. W świątyni zgromadzili się przedstawiciele różnych dziedzin życia ekwadorskiego społeczeństwa: nauki, kultury, sztuki, przemysłu, rolnictwa, wolontariatu, sportu.

Słowa pozdrowienia skierował do Franciszka abp Luis G. Cabrera Herrera OFM, przewodniczący Komisji Episkopatu ds. Świeckich. Zaznaczył, że dialog w jego ojczyźnie prowadzą ludzie o różnych światopoglądach. Szczególne znaczenie ma zaangażowanie ludzi świeckich w dzieło ewangelizacji. Swoje świadectwa złożyli także przewodniczący Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Przedsiębiorców, który mówią o staraniach tworzenia alternatywnego modelu przedsiębiorstwa, skoncentrowanego na godności osoby. Głos zabrała także przedstawicielka mikro-przedsiębiorców oraz sędziwa katechetka pochodząca z ludu montubio.

Nawiązując do uroczystego wręczenia kluczy do miasta przez burmistrza papież powiedział, że w Quito jest "u siebie w domu". W przemówieniu wskazał na kluczowe elementy współżycia obywatelskiego na podstawie życia rodzinnego.

Podkreślił, że społeczeństwo wygrywa, kiedy każda osoba, każda grupa społeczna, "czuje się naprawdę u siebie w domu" i nikt nie jest wykluczony. Wskazał na konieczność budowania relacji społecznych podobnych do relacji rodzinnych i zwrócił uwagę, że stosunki społeczne czy gry polityczne często opierają się na konkurencji, na odrzuceniu. "W rodzinach wszyscy wnoszą swój wkład do wspólnego projektu, wszyscy działają dla wspólnego dobra, ale bez niszczenia jednostki; przeciwnie, wspierają ją, promują. Radości i smutki każdego są stają się radościami i smutkami wszystkich. Na tym polega bycie rodziną!" - mówił papież i dodał: "Gdybyśmy mogli zobaczyć przeciwnika politycznego, sąsiada tymi samymi oczami, jakimi postrzegamy dzieci, żonę lub męża, ojca czy matkę!"

"Czy kochamy nasze społeczeństwo? Czy kochamy nasz kraj, wspólnotę, którą staramy się budować? Czy kochamy ją w koncepcjach dyskutowanych w świecie idei?" - pytał Franciszek i dodał: "Kochajmy ją raczej czynami, niż słowami! W każdej osobie, w konkretnych sytuacjach, we wspólnym życiu. Miłość zawsze dąży do komunikowania się, a nigdy do izolacji".

Papież wskazał na znaczenie rodziny jako komórki społecznej, w której ludzie otrzymują podstawowe wartości miłości, braterstwa i wzajemnego poszanowania, które przekładają się na podstawowe wartości społeczne: bezinteresowności, solidarności i pomocniczości.

Franciszek dając przykład "miłości rodzicielskiej" pomagającej dziecku wyjść z jego egoizmu, aby nauczyło się żyć z innymi, aby ustępować, otwierając się na drugiego, zaznaczył, że w sferze społecznej oznacza ona że "bezinteresowność nie jest dodatkiem, ale koniecznym wymogiem sprawiedliwości". "Dobra są przeznaczone dla wszystkich i dlatego, jeśli ktoś afiszuje się swoją własnością, to trzeba pamiętać, że ciąży na niej hipoteka społeczna. W ten sposób przezwycięża się ekonomiczną koncepcję sprawiedliwości opartą na zasadzie kupna-sprzedaży koncepcją sprawiedliwości społecznej, broniącej podstawowego prawa osoby do godnego życia" - mówił Franciszek.

Papież przestrzegł aby eksploatacją bogatych w Ekwadorze zasobów naturalnych by nie zmierzała ona do doraźnego zysku i wezwał do troski o środowisko naturalne.

Wskazując na obecnych w kościele przedstawicieli pierwotnej ludności, przybyłej z ekwadorskiej Amazonii, jednego z najbogatszych obszarów bogatych w różne gatunki flory i fauny, które są niedostatecznie chronione podkreślił, że ich ochrona wymaga „szczególnej troski ze względu na ich ogromne znaczenie dla globalnego ekosystemu". Przestrzegł przed przekształcaniem ich w jałowe pustynie. "To w tej dziedzinie Ekwador - wraz z innymi krajami regionu Amazonii - ma szansę praktykować pedagogię ekologii integralnej. Odziedziczyliśmy od naszych rodziców świat, ale również wypożyczyliśmy go od przyszłych pokoleń, którym musimy go przekazać!" - wezwał Franciszek.

Franciszek zwrócił uwagę, że z braterstwa przeżywanego w rodzinie rodzi się solidarność w społeczeństwie, która nie polega tylko na dawaniu potrzebującym, ale także odpowiedzialności za siebie nawzajem.

Przypomniał, że Ekwador, podobnie jak wiele innych krajów Ameryki Łacińskiej, doświadcza dzisiaj głębokich zmian społecznych i kulturowych, nowych wyzwań, które wymagają zaangażowania wszystkich podmiotów społecznych. Wskazał na migrację, koncentrację ludności w miastach, konsumpcjonizm, kryzys rodziny, bezrobocie, mnóstwo biedy, które stwarzają niepewność i napięcia stanowiące zagrożenie dla współżycia społecznego.

Papież podkreślił, że normy i prawa, a także projekty społeczeństwa obywatelskiego muszą zmierzać do integracji, aby promować przestrzenie dialogu, spotkania, a więc zostawić w bolesnym wspomnieniu wszelkiego rodzaju prześladowania, przesadne kontrole i pozbawienie wolności. "Nadzieja na lepszą przyszłość wymaga zaoferowania ludziom realnych szans, zwłaszcza młodym, poprzez tworzenie miejsc pracy, wzrost gospodarczy, który dociera do wszystkich, a nie pozostaje jedynie w statystykach makroekonomicznych, zrównoważony rozwój, który tworzy mocną i bardzo spójną tkankę społeczną" - powiedział Franciszek.

Podkreślił, że poszanowanie drugiego, jakiego uczymy się w rodzinie, powinno przekładać się na forum społecznym na "zasadę pomocniczości". "Szanując wolność, społeczeństwo obywatelskie jest powołane do promowania każdej osoby i podmiotu społecznego, tak aby mogły one podjąć swoją rolę i wnieść swój specyficzny wkład na rzecz dobra wspólnego" - zaznaczył Franciszek.

Wskazał na bogatą i wielowiekową kulturę Ekwadoru. "Dzień dzisiejszy pełen jest piękna, a jeśli to prawda, że w przeszłości były błędy i nadużycia – jakże temu zaprzeczać? - można powiedzieć, że ta mieszanka promieniuje wielką żywiołowością, która pozwala nam patrzeć w przyszłość z wielką nadzieją" - powiedział Franciszek.

Papież podkreślił, że także Kościół pragnie współpracować w dążeniu do dobra wspólnego poprzez swoją działalność społeczną, edukacyjną, krzewiąc wartości etyczne i duchowe, będąc "proroczym znakiem niosącym promień światła i nadziei wszystkim, zwłaszcza najbardziej potrzebującym".

Z kościoła św. Franciszka papież udał się do “Iglesia della Compañia” - kolebki jezuitów w Ekwadorze, gdzie złoży wizytę prywatną. Franciszek pomodlił się tam przed obrazem Matki Bożej Addolorata, przedstawiającej Maryję z sercem przebitym siedmioma mieczami. Po nawiedzeniu świątyni spotkał się tam także ze swoimi współbraćmi zakonnymi.

Środa jest ostatnim dniem wizyty w Franciszka w Ekwadorze. Przed południem papież złoży wizytę w domu spokojnej starości położonym na przedmieściach stolicy, prowadzonym przez siostry misjonarki miłości. Stamtąd pojedzie na spotkanie z duchowieństwem, osobami konsekrowanymi i seminarzystami w narodowym sanktuarium maryjnym El Quinche. Bezpośrednio po nim papież uda się na międzynarodowe lotnisko Mariscal Sucre skąd odleci do Boliwii, gdzie po południu na międzynarodowym lotnisku El Alto odbędzie się ceremonia powitania. Potem Franciszek złoży kurtuazyjną wizytę u prezydenta Wielonarodowego Państwa Boliwia w pałacu rządowym Quemado w La Paz i spotka się z władzami cywilnymi w katedrze. Późnym wieczorem papież odleci do Santa Cruz de la Sierra.

http://papiez.wiara.pl/doc/2581348.Te-queremos-Francisco

2015-07-08

W ostatnim dniu swego pobytu w Ekwadorze Franciszek odwiedził 8 lipca dom opieki dla starców, prowadzony przez misjonarki miłości w Tumbaco koło Quito.


Robert Puglla /PAP/EPA

Po nawiedzeniu kaplicy, gdzie modlił się przez chwilę z siostrami, papież w towarzystwie matki przełożonej udał się na spotkanie z pacjentami ośrodka. Byli wśród nich Indianie, metysi, murzyni i biali mieszkańcy kraju. Z każdym z nim zamienił kilka słów, kładł ręce na głowach i ramionach obecnych, z których większość siedziała na wózkach inwalidzkich. Niemal wszyscy mieli na głowach kapelusze, używane powszechnie w tych okolicach. Ojciec Święty pozdrowił również opiekujące się pensjonariuszami siostry i wolontariuszki.

Następnie przeszedł do innego pomieszczenia, gdzie spotkał się ze starszymi i chorymi kobietami z pobliskiego domu opieki dla kobiet. Jedna z nich dała Ojcu Świętemu wykonany przez siebie obrazek.

Przed opuszczeniem placówki papież porozmawiał krótko z pracującymi tam siostrami, zrobił sobie z nimi wspólne zdjęcie a na zakończenie udzielił im błogosławieństwa.

Wychodzącego z ośrodka Franciszka powitały oklaski i okrzyki osób zebranych na zewnątrz, w tym także pracujących tam wolontariuszy. Zanim dotarł do czekającego nań samochodu papież pozdrowił zgromadzonych, w tym także policjantów i inne służby porządkowe, uścisnął niektórych i pobłogosławił ich.

Następnie Ojciec Święty udał się do narodowego sanktuarium maryjnego w El Quinche na spotkanie z duchowieństwem, osobami zakonnymi i seminarzystami. Będzie to ostatni punkt programu jego wizyty w Ekwadorze.

http://papiez.wiara.pl/doc/2582175.Papiez-odwiedzil-dom-opieki-w-Tumbaco

2015-07-08

Papież Franciszek mówił o nich w czasie spotkania z duchowieństwem w El Quinche.

Przybywającego do sanktuarium Ojca Świętego powitał na progu bazyliki mniejszej jej rektor, po czym udał się on przed bogato zdobiony, pozłacany główny ołtarz świątyni i tam przed figurą Matki Bożej z El Quinche modlił się przez dłuższą chwilę. Przed odejściem zawiesił na rzeźbie na pamiątkę różaniec. Przeszedł jeszcze na górę do jednego z pokoi, gdzie wpisał się do księgi pamiątkowej sanktuarium. Życzył tam, aby Maryja z El Quinche nadal opiekowała się i prowadziła Ekwador i jego mieszkańców.

Następnie papież wyszedł na specjalne podium ustawione przed świątynią, gdzie rozpoczęła się właściwa część całego wydarzenia. Na wstępie powitał go w imieniu zgromadzonych wikariusz apostolski San Miguel de Sucumbios bp Celmo Lazzari CSI, odpowiedzialny w łonie episkopatu Ekwadoru za życie konsekrowane. Zaznaczył przy okazji, że jest jednym z ostatnich misjonarzy, jacy przybyli do tego kraju i że nadal musi się uczyć języka hiszpańskiego (sam pochodzi z Brazylii) i bycia biskupem. Poprosił Ojca Świętego o błogosławieństwo dla Kościoła w tym kraju i dla swego wikariatu apostolskiego.

Z kolei papieża pozdrowili czarnoskóry ks. Silvino Mina Corozo w imieniu kapłanów diecezjalnych, zakonnych i seminarzystów oraz augustianka s. Marisol Sandoval - w imieniu braci i sióstr zakonnych.

Po tych wystąpieniach i odczytaniu fragmentu Ewangelii św. Łukasza Ojciec Święty odmówił modlitwę do Matki Bożej z El Quinche. Zaznaczył, że jest pod wrażeniem zgotowanego mu przyjęcia oraz wiary i entuzjazmu Ekwadorczyków, toteż postanowił przemówić do nich spontanicznie, odkładając przygotowany na tę okazję tekst Wręczył go jednak wcześniej przewodniczącemu Ekwadorskiej Konferencji Zakonników, prosząc go jednocześnie o ogłoszenie później.

W swym improwizowany przemówieniu Franciszek zwrócił uwagę na dwa najistotniejsze - jego zdaniem - filary posługi kapłańskiej i zakonnej: darmowość i pamięć. "Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie" - przypomniał słowa Pana Jezusa, skierowane do apostołów i uczniów. Podkreślił, że dotyczy to również życia zakonnego i kapłańskiego. Wszystko, co otrzymaliśmy od Boga, więc również łaskę powołania i służenia innym, otrzymaliśmy darmo, bez zasług z naszej strony - zaznaczył papież. "Jesteśmy przedmiotem darmowej łaski Bożej" - dodał.

Drugim ważnym elementem tej posługi jest pamięć o tym, skąd pochodzimy, gdzie są nasze korzenie - mówił dalej Ojciec Święty. Podkreślił, że nie wolno zapominać o wierze swych przodków, rodziców, dziadków, którzy przekazali ją swym potomkom. Gdy jakiś kapłan zaczyna robić karierę, co samo w sobie nie jest czymś złym, np. zostaje profesorem czy podejmuje inne ważne zadanie, niech nie zapomina, skąd wyszedł - stwierdził papież.

W tym kontekście, odnosząc się do wielokulturowości Ekwadoru, zaapelował także o zachowanie swych języków ojczystych, o dbanie o nie i niewstydzenie się ich. Słowa te wywołały burzę oklasków ze strony słuchaczy. Podkreślił ponadto, że posługa kapłańska i zakonna powinna być sprawowana z radością i zadowoleniem.

"Niech Jezus błogosławi Ekwador a Maryja z El Quinche go strzeże" - zakończył swe przemówienie papież. Po czym zaproponował, aby wspólnie odmówić Modlitwę Pańską, którą darmowo przekazał nam Jezus i która zawiera w sobie pamięć o Jego Ojcu. I zgodnie ze zwyczajem, do którego przyzwyczaił wszystkich od początku swego pontyfikatu, poprosił zebranych, aby stale modlili się za niego, gdyż - jak zauważył - jemu także zdarza się, że zapomina o darmowości swej posługi i o swych korzeniach.

Bezpośrednio po zakończeniu spotkania w sanktuarium Franciszek wraz z towarzyszącymi mu osobami odjechał na lotnisko międzynarodowe "Mariscal Sucre" pod Quito, gdzie odbyła się uroczystość pożegnania, po czym odleciał do Boliwii, będącej drugim etapem jego podróży do Ameryki Południowej.

El Quinche znajduje się nieco ponad 20 km na północ od stolicy – piękną białą świątynie o dwóch wieżach wzniesiono tam w 1928 a za narodowe sanktuarium maryjne Ekwadoru ogłoszono je w 1985, a więc przed 30 laty.

Jednakże duchowe tradycje tego miejsca sięgają końca XVI wieku, gdy w 1586, czyli prawie 430 lat temu architekt i rzeźbiarz Diego de Robles z Quito wykonał z drewna 60-centymetrową figurkę Matki Bożej. Zamówili ją Indianie Lumbici, którzy jednak nie byli w stanie zapłacić za nią artyście, toteż przekazał on swe dzieło innemu szczepowi indiańskiemu – Oyacachi. Ci przyjęli rzeźbę z wielkim zadowoleniem i radością, gdyż dostrzegli w niej podobieństwo do Matki Bożej, która wielokrotnie objawiała się niektórym z nich.

Od tamtego czasu posążek był dwukrotnie przenoszony z tego miejsca (w latach 1630 i 1869), zanim ostatecznie osiadł na stałe w El Quinche. Znajduje się tam za ołtarzem głównym.

Dziś jest to główne miejsce pielgrzymkowe Kościoła w Ekwadorze. Najwięcej wiernych – ponad 800 tysięcy – przybywa tu w drugim tygodniu listopada. Z pobliskiego miasteczka Calderón wyrusza wówczas o północy do sanktuarium wielka pielgrzymka, która nad ranem następnego dnia dociera do celu. 21 listopada sprawowana jest uroczysta Msza św., na której zakończenie wszystkimi ulicami El Quinche przechodzi procesja.

Nazwa tego miejsca pochodzi z języka Maya Cakchiquel i znaczy „Góra Słońca” (lub Góra Słoneczna). Ma ona starożytne korzenie, gdyż badania archeologiczne potwierdziły, że jeszcze przed przybyciem na te ziemie Inków tam właśnie obserwowano wschód Słońca w czasie wiosennego zrównania dnia z nocą.

http://papiez.wiara.pl/doc/2582203.Jakie-sa-dwie-kolumny-zycia-kaplanskiego

...do duchowieństwa Ekwadoru w narodowym sanktuarium maryjnym El Quinche:

Niech Maryja z Quinche uwolni nas od ciężarów ambicji i egoistycznych interesów!

Henryk Przondziono /Foto Gość
Niech próżność i światowość nie pozwolą nam zapomnieć, skąd uratował nas Bóg!

Drodzy Bracia i Siostry!

Przynoszę do stóp Matki Bożej z Quinche przeżycia tych dni mojej wizyty. Pragnę powierzyć Jej sercu osoby starsze i chore, z którymi spotkałem się trochę wcześniej w domu misjonarek miłości, a także wszystkie wcześniejsze spotkania. Składam je w sercu Maryi, ale również zostawiam je w waszych sercach: kapłanów, zakonników i zakonnic, seminarzystów, aby osoby powołane do pracy w winnicy Pańskiej były strażnikami tego wszystkiego, czym lud Ekwadoru żyje, co opłakuje i z czego się cieszy.

Dziękuję biskupowi Lazzariemu, ojcu Minie i siostrze Sandoval za ich słowa, które są dla mnie okazją do podzielenia się z Wami kilkoma sprawami we wspólnej trosce o Lud Boży.

Pan wzywa nas w Ewangelii do bezwarunkowego wyruszenia z misją. Jest to ważne przesłanie, którego nie należy zapominać, a które w tym sanktuarium poświęconym Ofiarowaniu Matki Bożej rozbrzmiewa ze szczególnym naciskiem. Maryja dla nas, którzy tak jak Ona otrzymaliśmy powołanie, jest wzorem uczennicy. Jej ufna odpowiedź: „Niech mi się stanie według twego słowa!” (Łk 1,38) przypomina nam o Jej słowach podczas wesela w Kanie Galilejskiej: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2,5). Jej przykład jest zachętą, aby służyć tak, jak Ona.

W Ofiarowaniu Dziewicy możemy znaleźć pewne sugestie dotyczące naszego powołania. Dziewica -dziewczynka była darem Boga dla jej rodziców i dla całego ludu oczekującego wyzwolenia. Jest to wydarzenie, które często powtarza się w Biblii: Bóg odpowiada na wołanie swego ludu, posyłając słabe dziecko, które ma przynieść zbawienie, a które jednocześnie przywraca nadzieję rodzicom w podeszłym wieku. Słowo Boże mówi nam, że w historii Izraela sędziowie, prorocy, królowie są darem Pana po to, aby okazać czułość i miłosierdzie Jego ludowi. Są oni znakiem Bożej bezinteresowności: to On ich wybrał i wyznaczył ich los. Oddala nas to od autoreferencyjności, uświadamia nam, że już nie należymy do siebie, że nasze powołanie wzywa nas, byśmy byli dalecy od egoizmu, dążenia do materialnych korzyści czy kompensacji uczuciowej, jak nam mówi Ewangelia. Nie jesteśmy najemnikami, ale sługami; przyszliśmy nie po to, by nam służono, lecz aby służyć i czynimy to bez żadnych zabezpieczeń, bez laski i bez trzosa.

Niektóre tradycje dotyczące wezwania Matki Bożej z Quinche powiadają, że Diego de Robles sporządził obraz na zlecenie Indian Lumbicí. Diego nie uczynił tego z pobożności, ale dla korzyści finansowych. Kiedy nie mogli zapłacić, przekazał go pierwotnym mieszkańcom Oyacachi w zamian za tablice z cedru. Ale Diego odmówił im, gdy zamówili także ołtarz dla obrazu, aż spadł z konia, znalazł się w niebezpieczeństwie i poczuł ochronę Maryi Panny. Wrócił do wioski i wykonał podstawę obrazu. Również my wszyscy doświadczyliśmy Boga, który przychodzi do nas na rozdroże, który powołuje nas upadłych, rozbitych. Niech próżność i światowość nie pozwolą nam zapomnieć, skąd uratował nas Bóg! Niech Maryja z Quinche uwolni nas od ciężarów ambicji, egoistycznych interesów, nadmiernej troski o nas samych!

„Władza” jaką apostołowie otrzymali od Jezusa nie jest dla ich własnych korzyści: nasze dary są po to, aby odnawiać i budować Kościół. Nie odmawiajmy dzielenia się, nie opierajmy się, by dawać, nie zamykajmy się we własnej wygodzie, bądźmy źródłami wody, które obfitują i odświeżają, zwłaszcza dla dręczonych przez grzech, rozczarowanie, niechęć (por. EG 272).

Drugą sprawą, o której przypomina mi Ofiarowanie Maryi, jest wytrwałość. W sugestywnej ikonografii maryjnej tego święta Dziewica-dziewczynka oddala się od swoich rodziców, wchodząc na schody świątyni. Maryja nie ogląda się i, z wyraźnym odniesieniem do ewangelicznego napomnienia, zdecydowanie idzie naprzód. My, jak uczniowie w Ewangelii, również wyruszamy w drogę, aby zanieść do każdego ludu i miejsca dobrą nowinę o Jezusie. Wytrwałość w misji oznacza, by nie chodzić od domu do domu, szukając miejsc, gdzie będziemy lepiej potraktowani, gdzie będzie więcej zasobów i wygód. Zakłada zjednoczenie naszego losu z losem Jezusa, aż do końca. Niektóre relacje o objawieniach Matki Boskiej z Quinche mówią nam, że „Pani z dzieckiem na ręku” nawiedziła w kilka kolejnych wieczorów Indian Oyacachi, gdy chronili się przed nachodzeniem przez niedźwiedzie. Kilkakrotnie Maryja wychodziła na spotkanie swych dzieci; one jej nie wierzyły, nieufne wobec tej Pani, ale podziwiały Jej wytrwałość, gdy przychodziła co wieczór o zachodzie słońca. Wytrwać, choć nas odrzucają, chociaż co noc narasta zamęt i niebezpieczeństwa. Wytrwać w tym wysiłku wiedząc, że nie jesteśmy sami, że jest pielgrzymujący Święty Lud Boży.

W pewien sposób w obrazie Dziewicy-dziewczynki trwającej w świątyni możemy widzieć Kościół towarzyszący uczniowi-misjonarzowi. Obok niej są rodzice, którzy przekazali jej pamięć wiary, a teraz wielkodusznie ofiarowują ją Panu, aby mogła pójść swoją drogą. Ta jej wspólnota obejmuje „dziewice, jej druhny”, jej „towarzyszki” z zapalonymi lampami (por. Ps 44,15), w których Ojcowie Kościoła widzieli zapowiedź tych wszystkich, którzy naśladując Maryję, szczerze pragną być przyjaciółmi Boga; są kapłani, którzy na Nią czekają, aby Ją powitać i przypominają nam, że pasterze Kościoła mają obowiązek serdecznie przyjmować oraz pomagać w rozróżnianiu każdego ducha i każdego powołania.

Podążajmy razem, wspierając jedni drugich i pokornie prośmy o dar wytrwałości w Jego służbie.

Matka Boża z Quinche stwarzała okazję do spotkania, wspólnoty, ponieważ to miejsce od czasu Inków było osadą wieloetniczną. Jakże to piękne, kiedy Kościół nieustannie stara się być domem i szkołą komunii, kiedy tworzymy to, co lubię nazywać kulturą spotkania!

Obraz Ofiarowania mówi nam, o tym, co jest to dla kapłanów błogosławione: Dziewica-dziewczyna usiadła na stopniach ołtarza i tańczyła u jego stóp. Myślę o radości, wyrażonej w obrazach z przyjęcia weselnego, o przyjaciołach pana młodego, o pannie młodej ozdobionej swymi klejnotami. Jest to radość człowieka, który odkrył skarb i wszystko pozostawił, aby go nabyć. Spotkanie Pana, mieszkanie w Jego domu, zażyłość z Nim zobowiązuje do głoszenia Królestwa i niesienia zbawienia wszystkim ludziom. Przekroczenie progu świątyni wymaga od nas nawrócenia, jak Maryja w świątyni Pana, i wyruszenia w drogę, aby głosić Go braciom. Dziewica, jako pierwsza uczennica-misjonarka, po zwiastowaniu anielskim natychmiast wyruszyła do wioski w Judei, aby dzielić się tą wielką radością, tą samą, która sprawiła, że święty Jan Chrzciciel poruszył się w łonie swej matki. Ten, kto słucha Jej głosu „skacze z radości” i staje się z kolei zwiastunem Jej radości. Radość ewangelizacji porusza Kościół i sprawia, że wyrusza on w drogę, jak Maryja.

Chociaż istnieje wiele powodów, uzasadniających przeniesienie sanktuarium z Oyacachi w to miejsce, potwierdzę jeden: „tutaj jest miejsce bardziej dostępne, ułatwiające bycie blisko siebie”. Tak to pojmował arcybiskup Quito, brat Luis Lopez de Solis, gdy polecił zbudować sanktuarium, które mogłoby zgromadzić i przyjąć wszystkich. Kościół wyruszający w drogę przybliża się i dotrzymuje kroku, aby nie być dalekim, opuszcza własną wygodę i śmiało dociera na wszystkie peryferie, które potrzebują światła Ewangelii (por. EG 20).

Powracamy teraz do naszych zadań, wzywani przez powierzony nam Święty Lud. Będąc wśród niego nie zapominajmy dbać, ożywiać i kształtować pobożność ludową, której doświadczamy w tym sanktuarium i tak rozpowszechnioną w wielu krajach Ameryki Łacińskiej. Wierny lud potrafił wyrazić wiarę we własnym języku, ukazać swoje najgłębsze uczucia bólu, niepewności, radości, niepowodzenia, wdzięczności za pomocą różnych form pobożności: procesji, świec, kwiatów, śpiewów, które zamieniają się w piękny wyraz zaufania Panu i miłości do Jego Matki, która jest również naszą Matką.

W Quinche historia ludzi oraz historia Boga zbiegają się w dziejach kobiety, Maryi. I w domu, naszym domu, w siostrze-matce ziemi. Tradycje tego wezwania przywołują cedry, niedźwiedzie, szczeliny w skale, która była tutaj pierwszym domem Matki Bożej. Mówiliśmy wczoraj o ptakach okrążających miejsce, a dzisiaj o kwiatach, które zdobią otoczenie. Początki tego nabożeństwa prowadzą nas do czasów, kiedy prostsza była spokojna harmonia ze stworzeniem - kontemplacja „Stwórcy, który żyje pośród nas i w tym, co nas otacza, a którego obecności «nie powinno się wytwarzać»” (LS 225). Odsłania nam się ona w świecie stworzonym, w Jego umiłowanym Synu w Eucharystii, pozwalającej chrześcijanom poczuć się żywymi członkami Kościoła i aktywnie uczestniczyć w jego misji (por. Dokument z Aparecidy, 264), w Matce Bożej z Quinche, która stąd towarzyszyła od początków głoszenia wiary ludom tubylczym. Jej zawierzamy nasze powołanie; niech Ona nas uczyni darem dla naszego ludu, niech nas obdarza wytrwałością w wypełnianiu i radości wyjścia i niesie

http://papiez.wiara.pl/doc/2582249.Niech-Maryja-z-Quinche-uwolni-nas-od-...