Duszpasterstwo misyjne w Kazachstanie w Parafii p.w. Swietej Rodziny w Tajynszy

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Zapraszamy na stronę naszego duszpasterstwa misyjnego w Kazachstanie

w Parafii p.w. Świętej Rodziny w Tajynszy:

www.tajynsza.marianie.com

Tu można poznać losy Rodaków zesłanych do Kazachstanu w latach komunistycznego reżymu oraz obecne życie ich potomków.

Na stronie są m.in.
informacje o życiu i pracy misyjnej ojców ze Zgromadzenia Księży
Marianów Niepokalanego Poczęcia NMP, piękne galerie z życia Parafii, i
utrwalone na zdjęciach unikalne krajobrazy oraz wiele innych i ciekawych
informacji.

Jest
także opis parafii wraz z jej filiami, dane dotyczące pracujących tu
zakonników oraz aktualne wieści. Wszystko bogato ilustrowane materiałem
fotograficznym oraz wideo materiałami.

Strona
zawiera filmy i niektóre artykuły, wydrukowane w czasopismach w Polsce,
także są inne materialy (wywiady w TVP, współpraca z Uniwersytetem w
Bydgoszczy itd), które pokazują nasze codzienne życie.

Mamy
nadzieję, że tego wystarczy by udowodnić naszą wiarygodność i zachęcić
do zapoznania się z życiem ludzi i życiem Kościoła na misjach.

W razie potrzeby strona daje także możliwość nawiązania kontaktu z misjonarzami.

Pozdrawiamy i w modlitwie Bogu powierzamy.

Misjonarze

Duże zainteresowanie tegorocznym „Misjonarzem na Post”

Oto tekst papieskiego Orędzia w tłumaczeniu na język polski:

Kościół misyjny, świadek miłosierdzia

Drodzy Bracia i Siostry! Przeżywany przez Kościół Nadzwyczajny
Jubileusz Miłosierdzia rzuca szczególne światło również na Światowy
Dzień Misyjny 2016: zaprasza nas do spojrzenia na misję ad gentes jako
wspaniałe, ogromne dzieło miłosierdzia, zarówno co do ducha jak i co do
ciała. W istocie w tym Światowym Dniu Misyjnym wszyscy jesteśmy
zaproszeni do „wyjścia” jako uczniowie-misjonarze, każdy oddając na tę
służbę swoje talenty, swoją kreatywność, swoją mądrość i doświadczenie,
aby nieść orędzie Bożej czułości i współczucia całej rodzinie ludzkiej.
Na mocy nakazu misyjnego Kościół troszczy się o tych, którzy nie znają
Ewangelii, bo pragnie, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do
doświadczenia miłości Pana. „Misją Kościoła jest głoszenie miłosierdzia
Boga, bijącego serca Ewangelii” (Bulla Misericordiae vultus, 12) i
głoszenie go w każdym zakątku ziemi, aby dotarła do każdej kobiety,
mężczyzny, osoby starszej, człowieka młodego i dziecka.

Miłosierdzie budzi w sercu Ojca głęboką radość, gdy spotyka każdego
człowieka. Od samego początku zwraca się On również serdecznie do tych
najsłabszych, ponieważ Jego wielkość i moc objawiają się właśnie w
zdolności utożsamiania się z maluczkimi, odrzuconymi, uciskanymi (por.
Pwt 4, 31; Ps 86, 15; 103, 8; 111, 4). Jest On Bogiem łagodnym,
wrażliwym, wiernym. Staje się bliskim wobec osób potrzebujących, aby być
bliskim wobec wszystkich, a zwłaszcza ubogich. Z czułą troską angażuje
się w ludzką rzeczywistość, tak jakby to uczynili ojciec i matka w życiu
swoich dzieci (por. Jer 31, 20). Termin używany w Biblii na określenie
miłosierdzia odsyła do matczynego łona: a zatem do miłości matczynej
wobec dzieci, tych dzieci, które będzie ona miłowała zawsze, w każdych
okolicznościach, niezależnie od tego, co się stanie, gdyż są owocem jej
łona. Jest to również istotny aspekt miłości, jaką Bóg żywi wobec
wszystkich swoich dzieci, a szczególnie wobec członków ludu który
zrodził, a który pragnie nakarmić i wychować: w obliczu ich słabości i
niewierności jego wnętrzności wzruszają się i drżą ze współczucia (por.
Oz 11, 8). A przecież jest On miłosierny dla wszystkich, Jego miłość
jest dla wszystkich ludów, a Jego czuła troska obejmuje wszystkie
stworzenia (por. Ps 144, 8-9).

Miłosierdzie znajduje swój najwznioślejszy i najpełniejszy wyraz we
Wcielonym Słowie. On objawia oblicze Ojca bogatego w miłosierdzie „mówi o
nim i tłumaczy je poprzez porównania i przypowieści, ale nade wszystko
sam ją wciela i uosabia” (Jan Paweł II, Enc. Dives in misericordia, 2).
Przyjmując i naśladując Jezusa przez Ewangelię i sakramenty, wraz z
działaniem Ducha Świętego, możemy stać się miłosiernymi jak nasz Ojciec
Niebieski, ucząc się kochać tak, jak On nas kocha i czyniąc z naszego
życia bezinteresowny dar, znak Jego dobroci (por. Bulla Misericordiae
Vultus, 3). Kościół jako pierwszy pośród rodzaju ludzkiego jest
wspólnotą, która żyje dzięki miłosierdziu Chrystusa: zawsze czuje się
strzeżony i wybrany przez Niego z miłością miłosierną, a z tej miłości
czerpie styl swego posłannictwa, żyje nią i ukazuje ją narodom w pełnym
szacunku dialogu ze wszystkimi kulturami i przekonaniami religijnymi.

O tej miłości miłosierdzia świadczy, podobnie jak w pierwszych
czasach doświadczenia eklezjalnego, wielu mężczyzn i wiele kobiet
każdego wieku i stanu społecznego. Wymownym znakiem macierzyńskiej
miłości Boga jest znaczna i rosnąca obecność w świecie misyjnym obok
mężczyzn także kobiet. Kobiety, osoby świeckie i konsekrowane, a dzisiaj
także niemało rodzin, realizują swoje powołanie misyjne w różnych
formach: od bezpośredniego głoszenia Ewangelii do służby charytatywnej.
Obok dzieła ewangelizacyjnego i sakramentalnego misjonarzy, kobiety i
rodziny często rozumieją bardziej adekwatnie problemy ludzi i potrafią
stawić im czoło w sposób odpowiedni, a czasami całkiem nowy: troszcząc
się o życie, zwracając większą uwagę na osoby, niż na struktury oraz
angażując wszelkie zasoby ludzkie i duchowe w budowanie harmonii,
relacji, pokoju, solidarności, dialogu, współpracy i braterstwa, zarówno
w dziedzinie relacji międzyludzkich, jak i szerszej – życia społecznego
i kulturalnego, a zwłaszcza opieki nad ubogimi.

W wielu miejscach ewangelizacja bierze początek w działalności
edukacyjnej, której dzieło misyjne poświęca wysiłek i czas, jako
ewangeliczny miłosierny gospodarz winnicy (por. Łk 13,7-9; J 15,1),
cierpliwie oczekując owoców po latach powolnej formacji; w ten sposób
rodzą się ludzie zdolni do ewangelizacji i potrafiący sprawić, że
Ewangelia dociera tam, gdzie nikt nie spodziewałby się jej realizacji.
Kościół może być określony jako „matka”, także przez tych, którzy
mogliby kiedyś w przyszłości dotrzeć do wiary w Chrystusa. Pragnę zatem,
aby święty lud Boży sprawował macierzyńską posługę miłosierdzia, która
bardzo pomaga w spotkaniu i umiłowaniu Pana także tym ludom, które Go
jeszcze nie znają. Wiara jest bowiem w istocie darem Boga, a nie owocem
prozelityzmu; rozwija się jednak dzięki wierze i miłosierdziu osób
niosących Ewangelię, które są świadkami Chrystusa. Od uczniów Jezusa
idących drogami świata wymagana jest ta miłość, która nie odmierza, ale
raczej dąży, by wobec wszystkich mieć tę miarę, jaką ma Pan; głosimy
najpiękniejszy i najwspanialszy dar, jakim On nas obdarzył: Jego życie i
Jego miłość.

Wszystkie ludy i kultury mają prawo do otrzymania orędzia zbawienia,
które jest darem Boga dla wszystkich. Jest to tym bardziej konieczne,
gdy weźmiemy pod uwagę, jak wiele niesprawiedliwości, wojen, kryzysów
humanitarnych oczekuje dziś na rozwiązanie. Misjonarze wiedzą z
doświadczenia, że Ewangelia przebaczenia i miłosierdzia może przynieść
radość i pojednanie, sprawiedliwość i pokój. Nie wyczerpał się
ewangeliczny nakaz: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody,
udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je
zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28, 19-20). Co więcej
zobowiązuje nas wszystkich, w aktualnych sytuacjach i wyzwaniach, abyśmy
poczuli się wezwani do ponownego misyjnego „wyjścia”, jak to wskazałem
także w adhortacji apostolskiej Evangelii gaudium: „Każdy chrześcijanin i
każda wspólnota winni rozeznać, jaką drogą powinni kroczyć zgodnie z
wezwaniem Pana, jednak wszyscy jesteśmy zaproszeni do przyjęcia tego
wezwania: wyjścia z własnej wygody i zdobycia się na odwagę, by dotrzeć
na wszystkie peryferie potrzebujące światła Ewangelii” (n. 20).

Właśnie w tym roku jubileuszowym przypada 90. rocznica Światowego
Dnia Misyjnego, promowanego przez Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary i
zatwierdzonego przez papieża Piusa XI w 1926 roku. Uważam zatem za
stosowne przypomnienie mądrych wskazań moich poprzedników, którzy
postanowili, aby na rzecz tego Dzieła przeznaczone były wszelkie ofiary,
jakie każda diecezja, parafia, wspólnota zakonna, stowarzyszenia i
ruchy kościelne z całego świata, mogłyby zgromadzić, żeby pomóc
potrzebującym wspólnotom chrześcijańskim oraz umocnić głoszenie
Ewangelii, aż po krańce ziemi. Także dzisiaj nie uchylajmy się od tego
gestu misyjnej komunii eklezjalnej. Nie zamykajmy serca w naszych
partykularnych troskach, ale poszerzajmy je na perspektywy całej
ludzkości.

Niech Najświętsza Maryja Panna, wspaniała ikona odkupionej ludzkości,
wzór misyjny dla Kościoła, nauczy wszystkich, mężczyzn, kobiety i
rodziny rodzenia i strzeżenia wszędzie żywej i tajemniczej obecności
Zmartwychwstałego Pana, który odnawia i napełnia radosnym miłosierdziem
relacje między osobami, kulturami i narodami.

Watykan, 15 maja 2016 roku, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego.

FRANCISCUS

W
Polsce obchodzimy dziś Dzień Modlitwy, Postu i Solidarności z
Misjonarzami. W tym roku przyświeca mu hasło: „Gdzie misjonarze – tam
nadzieja”.

Kolejny krok po Kazachstanie

We wtorek, 25 kwietnia 2017 r., pielgrzymi wędrujący po Kazachstanie dotarli do Tajynszy. Galeria zdjęć

We wtorek, 25 kwietnia 2017 r., pielgrzymi
wędrujący po Kazachstanie śladami bł. ks. Władysława Bukowińskiego
dotarli do Tajynszy, gdzie znajduje się stacja kolejowa, na której
wysadzano transporty polskich zesłańców w 1936 i 1940 r.

Pielgrzymi dotarli też do innych ważnych dla Polaków miejscowości, jak
Jasna Polana (wieś założona przez Polaków w 1936 r.), Czkałowo i Zielony
Gaj. Z kolei w Wiśniówce modlili się na grobach zesłańców.

Galeria zdjęć TUTAJ.

Artykuł opublikowany na stronie: http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/180813,kolejny-krok-po-kazachstanie.html

http://www.naszdziennik.pl/galeria/180801,kolejny-krok-po-kazachstanie.html

dodam jeszcze jedną osobę ,Księdza Jarka Wiśniewskiego,który obecnie jest już oceanami oddzielony od tych pięknych wędrówek ,ale nie sercem ani modlitwą
Misje,to coś co mi od dziecka zaszczepiła pewna dawno nieżyjąca już moja Babcia Zofia :)
może to Ona skierowała również moje kroki na drogę Księdza Jarka dawno temu wspaniała grupa Przyjaciół: Coltrane,Kasia i między innymi moja skromna osoba,czyli sonia skrzyżowała swoje internetowe ścieżki z TYM wspaniałym człowiekiem,na dawnym NDForum.pl.
Dzisiaj dzieki Coltrane,odnalazłam naszego X.Jarka na Polskim Forum pod "adresem"
"Misyjne doświadczenia ks.J Wiśiewskiego"http://www.xjarek.net/
serd pozdrowienia dla Misjonarzy rozsianych na Swiecie
a szczególnie dla naszego Ks.Jarka :)

Budzenie misyjnego serca

Dzisiaj, w niedzielę 22 października, obchodzimy Światowy Dzień Misyjny

Drodzy Przyjaciele naszej misji!

 

Na samym początku pragnę serdecznie powitać, a jednocześnie bardzo
gorąco i szczerze podziękować za każdy wyraz pamięci oraz troski o nas i
dzieło misyjne, które prowadzimy w tym odległym kraju. Wiele z tego co
zostało już zrobione, nie było by możliwe bez wiernej ofiarności oraz
modlitwy za nas i za tych, którym posługujemy. Stąd składam serdecznie i
gorące Bóg zapłać!



U nas... zima. Pierwszy śnieg w tym roku spadł 29 września... kilka dni
później był 11 stopniowy mróz, potem nieco się ociepliło, ale w połowie
października ostatecznie przyszła zima... Śnieżyca, gołoledź, wiatr i
mróz zbierają swoje bezlitosne żniwo nieraz także i w postaci
śmiertelnych ofiar. Ludzie giną w wypadkach drogowych, zamarzają nie
potrafiąc znaleźć podczas śnieżycy drogi powrotnej do domu...



W ramach rządowego programu o repatriacji ubyło nam nieco parafian. Od
grudnia ubiegłego roku, na stały pobyt do Polski z tajynszyńskiego
rejonu, wyjechały 42 osoby, w tym także rodziny z naszej miejscowości i
okolicznych wiosek, do których dojeżdżamy. Jako duszpasterze cieszymy
się i życzymy im Bożego błogosławieństwa, gdy dowiadujemy się, że w
Ojczyźnie swoich przodków są szczęśliwi i nadal pogłębiają swoją wiarę.



Tu, gdzie jesteśmy, ludzie nadal potrzebują naszej obecności by odnaleźć
drogę do Boga. Dobry Bóg w dalszym ciągu przyprowadza „nowe” osoby,
które potrzebują naszej posługi... Warto więc inwestować w ich dusze, a
także w zaplecze materialne, które będzie służyło dobru tych ludzi i
sprzyjało pracy duszpasterskiej. Dlatego też pod koniec tego lata
podjęliśmy pierwszą część remontu naszego kościoła parafialnego, która
już została zakończona.



Kilkuosobowa firma pracowała przez dwa miesiące przy naprawianiu dachu,
instalowaniu rynien i ocieplaniu fundamentów budynku. Nieco
przeszkadzała kapryśna pogoda i przez to prace wydłużyły się w czasie.
Robotnicy nocowali w bardzo skromnej sypialni urządzonej w salce
przykościelnej, natomiast posiłki spożywali w prowizorycznej kuchni,
dawnej „bani” (łaźni).



Dzięki pomocy od Dobrodziejów udało się nam dokonać tego remontu, gdyż
ze środków parafialnych nie bylibyśmy w stanie przeprowadzić
wspomnianych wyżej prac. Natomiast wkładem Parafian było zebranie
funduszy na wyżywienie robotników i codzienne służenie pań gotujących
posiłki.



Kościół zyskał na wyglądzie, ale co najważniejsze podczas deszczu woda
już nie przecieka i nie zamakają ściany. Mamy jeszcze w planie wykonanie
ocieplenia zewnętrznego całego budynku kościoła i jego elewacji oraz
wyłożenie kostką brukową terenu dookoła kościoła. Ufamy, że z Bożą i
ludzką pomocą uda się zrealizować te plany w następnym roku. Teraz
najpilniejszą troską materialną był i nadal jest zakup węgla na długi,
zimowy okres grzewczy.



Wydatków jest wiele, często nieprzewidzianych. W ostatnim czasie trzeba
było przeprowadzić bardzo kosztowny remont samochodu po wypadku, który
przydarzył się mojemu współbratu wracającemu z parafianami z odległej o
ponad 500 km Astany. Wpadli w poślizg i kilkakrotnie odbili się od
barierek na drodze... Dziękujemy Bogu, że nikomu z jadących nic się nie
stało.



Nadal dokarmiamy biedne dzieci w jednej ze szkół w Tajynszy, fundując
dla nich codziennie obiady. Dla wielu z nich jest to jedyny normalny
posiłek w ciągu całego dnia, gdyż po powrocie do domu dzieci widzą tylko
pijanych rodziców lub opiekunów, którzy w ogóle się nimi nie
interesują...



Chciałbym się podzielić jeszcze jedną nowiną: od wiosny 2018 roku
koniecznie musimy już ruszyć z budową naszego klasztoru, który
jednocześnie będzie także i domem parafialnym. Ma to być miejsce zarówno
naszego zamieszkania, pracy duszpasterskiej i spotkania z ludźmi. Może
uda się nam zorganizować także i świetlicę dla dzieci.



Inwestycja ta jest niezbędna, bo nie mamy miejsca na spotkania z
parafianami, a nasz „domek”, w którym mieszkamy nie spełnia swoich
podstawowych funkcji mieszkalnych. Jego stan od dawna już stanowi pewne
zagrożenie dla bezpieczeństwa i zdrowia...



Z jednej strony jest radość, że w końcu po tylu latach zmagań i dyskusji
udało nam się przybliżyć do tej koniecznej inwestycji, a z drugiej
strony mam wielkie zmartwienie o to, skąd i gdzie znaleźć środki na jej
realizację? Wstępny koszt tego przedsięwzięcia wynosi około 700000 zł.
Nie jest to kwota ostateczna i raczej będzie tylko rosła w górę...

 

„Pełni ducha i posłani” - to hasło obchodzonego dziś Światowego Dnia Misyjnego. Na to święto patronalne Papieskich Dzieł Misyjnych specjalne orędzie wystosował papież Franciszek. Skierował je przede wszystkim do ludzi młodych zachęcając, aby nieśli Ewangelię całemu światu. Modlitwom będzie towarzyszyła ogólnopolska zbiórka funduszy na cele misyjne.

„Nigdy nie myśl, że nie masz nic do dania lub że nikomu nie jesteś potrzebny. Wielu ludzi ciebie potrzebuje, pomyśl o tym. Niech każdy pomyśli w swym sercu: «wielu ludzi mnie potrzebuje»” - napisał papież.

Zgodnie z wolą Franciszka, tegoroczny dzień misyjny inauguruje duchowe przygotowania do zaplanowanego przez papieża na przyszły rok nadzwyczajnego miesiąca misyjnego. – Zależny nam na tym, by w tym czasie każda diecezja, każda wspólnota i każdy ochrzczony misyjnie się przebudzili i zaangażowali w wielkie misyjne święto ewangelizacji i entuzjazmu z dzielenia się Zmartwychwstałym – podkreślił podczas konferencji prasowej w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski ks. dr Tomasz Atłas, dyrektor krajowy Papieskich Dzieł Misyjnych.

Niedziela misyjna jest okazją do zbiórki funduszy na cele misyjne. W zeszłym roku Papieskie Dzieła Misyjne w Polsce zebrały i przekazały Stolicy Apostolskiej kwotę 4 497 525,90 zł. Pieniądze te przekazane zostały na budowę kościołów, kaplic, domów parafialnych, a także formację katechistów, kapłanów i rozwój ewangelizacji medialnej.