Powstanie i tak by wybuchło

   Przy okazji kolejnej rocznicy wybuchu Godziny „W” kolejni malkontenci podniosą daremny lament nad sensem, istotą i stratami Powstania. Nad tyloma bezcennymi diamentami z najlepszego pokolenia jakie zdołała Polska wydać w nowożytnych dziejach. Nad stratami ludności cywilnej przypominającymi hekatombę ludobójstwa Holocaustu. Nad nieodwracalnymi stratami materialnymi i kulturalnymi najważniejszego miasta Polski. To wszystko prawda. Koszta nieporównywalne do żadnych innych narodów walczących z hitleryzmem, a nawet samego pobitego III Reichu.

   Powstanie warszawskie bije wszystkie rekordy wytrzymałości. Przez wiele setek lat, dopóki istnieć będzie naród polski, każdy Polak będzie przyznawał, że powstanie warszawskie było samobójczym szałem, i będzie miał do niego synowską tkliwość i miłość. Będzie z niego dumny...”  Cat-Mackiewicz, najwybitniejszy pisarz polityczno-historyczny II RP i emigracji

   

Ale czy możliwe do uniknięcia dla narodu, który wbrew wielce niekorzystnemu położeniu geograficznemu aspirował do grona nacji niepodległych i wolnych, idących, czy raczej starających się, podążać własną drogą ? Na co znacznie potężniejsi, zaborczy sąsiedzi nawet nie myśleli pozwolić…

    „Kto przeżyje wolnym będzie, kto umiera wolnym już…”

Złowieszczo, wręcz wyzywając przeznaczenie, te słowa z wcześniejszego powstania polskiego przeciw zaborcom przyświecały zrywowi Polaków latem 1944 r. – chyba nikt nie sądził, że wolnym będzie na Tej Ziemi tylko ten, kto przeżyje tu jeszcze 44 lata …

  

Gdyby 1 sierpnia 1944 w Warszawie nie wybuchły walki (bo to rzeczywiście był bardzo niekorzystny moment – pisałem o tym w „Bezpośrednie przyczyny wybuchu Powstania 1-ego sierpnia 1944” , aż dziwne, że niekorzystny tylko-li dzięki przypadkowi...)

i gdyby nie wybuchły one w późniejszym czasie, na skutek prewencyjnych działań Niemców, lub spacyfikowania w KG AK „jastrzębi” (dziwnym trafem te jastrzębie znalazły się potem w PRL i ZSRR) przez „realistów”, to jaka była by sytuacja w stolicy konspiracyjnego Polskiego Państwa Podziemnego, „źródła 4/5 kłopotów jakie mieli hitlerowcy w Generalnym Gubernatorstwie” (z raportu hitlerowskiej bezpieki) ? W siedlisku ponad 50 tys. zaprzysiężonych, zorganizowanych ochotników, marzących o wolnej Polsce i walce za Nią.

   Jak przyjęli by oni warunki narzucone przez Sowietów, zarówno rosyjsko- , jak i polsko- języcznych z PKWN ? Alternatywa wojsko Berlinga czy Sybir prowadziła by nieuchronnie do trzeciego wyjścia – las, opór, miejska partyzantka.

   Wystąpienie zbrojne było by tylko kwestią czasu. Ale i chytrzy Sowieci zdawali by sobie z tego sprawę. I podobnie jak w wielu innych przypadkach, doprowadzili by do detonacji zagrożenia w dla siebie korzystnych okolicznościach, np. zimą 1944/45, gdy zachodni alianci zmuszeni byli zwracać się do nich w charakterze petentów. Sytuacja ta nie zmieniła się zresztą do lata 1945, gdy Amerykanom bardzo zależało na wsparciu ZSRR w wojnie przeciw Japonii.

   Nie „zauważyli” by więc „antysowieckiego buntu polskich faszystów”, którzy nie chcieli walczyli z Niemcami, a zaatakowali tyły bohaterskiej i zwycięskiej Armii Czerwonej. Potok bezpłatnego dla ZSRR Lend-Leasu nie zmniejszył by się ani ciutkę, a na informację o szczegółach tłumieniu „polskiego buntu” nałożono by w zachodnich mass-mediach wojenną cenzurę. Świat by się nie dowiedział i nie chciał by wiedzieć.

   Nawet gdyby powstanie wybuchło po rozpoczęciu zimnej wojny Zachodu z Sowietami, to jego sytuacja różniła by się na tyle, że w wolnych mediach cieszyło by się współczuciem i sympatią (w odróżnieniu od tego z 44-ego, kiedy honoru brytyjskiej prasy bronił jedynie George Orwell, piętnując zakłamanie i lizusostwo lewicowych pismaków powielających sowieckie przekłamywania dotyczące Polaków). Dowód powstanie węgierskie 1956.

    Nie można nie uświadamiać sobie, że późniejsze, antysowieckie powstanie nie miało by takiego powszechnego poparcia całego społeczeństwa i mogło by być do pewnego stopnia bratobójczą wojną domową. Nie miało by więc takiej pięknej, pełnej mistycyzmu legendy jak teraz nieprzerwanie od tych dni „krwi i chwały” lata 44-go.

    Powstanie Warszawskie jest czczone i pamiętane z takimi emocjami po dziś dzień, ponieważ jego wyjątkowość i mistyka nie pozwalają przestać poruszać miliony tych, których skutków dotknęło i również tych, którzy urodzili się pół wieku po nim.

Właśnie połączenie brutalnej polityki z idealistycznym mistycyzmem czyni je takim.

     W której drugiej bitwie II wojny „niszczycielami czołgów” były drużyny kilkunastoletnich chłopców uzbrojonych w butelki zapalające?

     Gdzie indziej walczył całkowicie ochotniczo pluton złożony z głuchoniemych ?

Łączność niemal całkowicie oparta na pieszych łączniczkach, padających jak gołębie, właśnie od ostrzału „gołębiarzy”, a na dalsze odległości prowadzona przez kanały ściekowe również przez młodziutkie dziewczęta. Im hołd napisałem w „

   Zbrojny bunt i otwarta bitwa prowadzona nie przez regularną armię, a ochotników z wolą walki i zwycięstwa, ale bez broni i amunicji, ani wsparcia sojuszników…

   Fakt nie pisanej zmowy, czy nawet współdziałania dwóch wrogich armii, które od 4 lat prowadziły przeciwko sobie wojnę totalną, we wspólnym celu pokonania Polaków:

   Czynne lotniska wroga w zasięgu dział artylerii polowej przez półtora miesiąca nie atakowane, ani przez armaty, ani przez lotnictwo to kuriozum niespotykane w dziejach nie tylko II wojny światowej, ale i w całym XX wieku od początku lotnictwa!

 

 

    Podobnie z położonym 10 km dalej lotniskiem na Bielanach. Pomimo, że Sowieci otrzymali już 13.sierpnia spis obiektów do bombardowania, w którym były oba lotniska - Okęcie i Bielany, przez kolejny miesiąc nie zrobili kompletnie NIC, aby utrudnić swoim byłym sojusznikom z 1939-41 korzystanie z tych aerodromów i bezkarne bombardować Polaków.

    Nie tylko lotniska nie były przez 6 pierwszych tygodni Powstania atakowane. Niesamowitym cudem, jakby 1.sierpnia 1944 cała Warszawa została „strefą wolną od sowieckich nalotów”, do 10 września na głowy Niemców i ich sojuszników nie spadła ani jedna bomba ze wschodu. Ogarnięta walką stolica Polski była pod tym względem dla nazistów najbezpieczniejszym miejscem w Europie. Za to dla niemieckiego lotnictwa trwał wspaniały, bezkarny poligon dla nieustannych bombardowań pozycji polskich ( wymierne ich skutki dla losu Powstania przedstawił w notce „A Stalin czekał aż się Warszawa dopali”), co najważniejsze – bezpiecznych zarówno z dołu (powstańcy nie mieli broni przeciwlotniczej), jak i od nieba – sowieckie samoloty nie mogły (!) pojawić się nad „strefą wolną od czerwonych gwiazd”.

     O wręcz histerycznym zakazie Stalina lądowania na sowieckich lotniskach samolotów alianckich, które by pomagły Powstaniu, wiedzą niemal wszyscy. Ale nie wszyscy zdają sobie sprawę, że podczas gdy ZSRR odmawiał przyjęcia samolotów amerykańskich, które by przeleciały nad Wawą, to USAirForce kontynuowały wahadłowe naloty na niemieckie obiekty i spokojnie lądowały na lotniskach w Połtawie i Mirogrodzie. Nikomu one nie przeszkadzały, gdyż nie były skażone warszawskim powietrzem, wolnościowo-buntowniczym duchem, chciało by się powiedzieć. Gdy w końcu przedstawiciele USA i Wielkiej Brytanii zaczęli kombinować połączenie bombardowania Niemiec z pomocą Polakom, niejako po drodze, Stalin zerwał tę współpracę. Widać wolał, aby Niemcy zostali bez dywanowych aliankich nalotów, żeby tylko Powstańcy nie dostali paru pojemników z bronią i lekarstwami. Bardziej nienawidził wolnościowych Polaków niż nazistowskich Niemców… Dopiero po czczych groźbach Churchilla o zerwaniu Lend-Leasu (wiedział cwaniak, że Amerykanie na to nie pójdą, bo zbyt zależy im na jego pomocy przeciw Japonii) i tłumaczeniach zwolenników „sprawy zwycięstwa komunizmu na całym świecie” np. Oscara Lange, że upór ZSRR w sprawie pomocy dla walczącej z nazistami Warszawy jest bardzo szkodliwy dla propagandowego wizerunku Kraju Rad na zachodzie („antysowiecka agitacja” – o Polaków szczególnie upominał się George Orwell), oficjalnie stosunek Sowietów do Powstania zmienił się. Już nie pisano w nim jako "awanturze, z którą kochający wszystkie bratnie narody Związek Radziecki nie chce mieć nic wspólnego". Ale dopiero wtedy, gdy okazało się, że insurekcja umiera, a AK podjęła rozmowy o kapitulacji.

O rzeczywistych efektach tej zmiany i sowieckiej „pomocy” napiszę w następnym tekście o Powstaniu.

 

A na zakończenie fragmenty wspomnień bez których dziś nie można:

 

Oby dniem wskrzeszenia był… 

Ogarnia mnie uniesienie, jakiego nie doznałem i nigdy później. Za tę jedną scenę oddałbym całe życie.

 

„„...strzelanina przechodzi w ostrą kanonadę. Przylegamy na ziemi, kurczymy się w sobie. Widzę jak kule uderzają przede mną. Przewraca się Kieros. Krzyczę odruchowo „Ranny!”. Słyszę jak ktoś biegnie za mną i Hanka klęka obok pytając gdzie jestem ranny? Pokazuję na Kierosa, on tylko machnął ręką, na znak, że wszystko z nim w porządku.

 

I najdłuższe, ale dla mnie stanowiące dowód KTO był Największymi bohaterami Powstania, naprawdę warto przeczytać: