Pośród Sprawiedliwych wśród Narodów Świata Polacy stanowią
największą grupę. Jest między nimi także małżeństwo Antoniego i Janiny
Dochów

Kresowe miłosierdzie

Sebastian Bojemski

---

Podczas
spaceru po deptaku w Miami Beach na Florydzie Helena Bibliowicz
usłyszała rozmowę dwóch osób prowadzoną w języku polskim. Zagadnęła
nieznajomych. Okazało się, że rozmówcy nie tylko są Polakami, ale na
dodatek pochodzą z podlaskiego miasteczka Sokółka i znają Antoniego
Dochę, miejscowego lekarza.

Podobnie jak wielu mieszkańców
Sokółki i okolic Antoni Docha pochodził z niedalekiej Grodzieńszczyzny, z
której musiał wyjechać w 1945 r., ponieważ nie wyrzekł się wiary w Boga
i miłości do Polski.
Urodził się 15 czerwca 1894 r. w majątku
Żukiewicze w parafii Ejsmonty Wielkie, z ojca Michała i matki Antoniny z
Sawoniewskich. Uczył się w męskim gimnazjum w Grodnie, gdzie - z
przeciętnymi ocenami - w 1912 r. zdał maturę. Dwa lata później wstąpił
na wydział matematyczno-fizyczny Cesarskiego Uniwersytetu w Petersburgu,
ale wkrótce został powołany do służby wojskowej w armii carskiej, którą
pełnił w Turkiestańskim Okręgu Wojskowym.
W 1918 r., kiedy trzeba
było niepodległość "szablami wyrąbać", podchorąży Antoni Docha wstąpił
do tworzącego się Wojska Polskiego, a konkretnie do Kompanii Zapasowej
Batalionu Radiotelegraficznego. Po jakimś czasie został przeniesiony do
Głównego Szpitala Wojskowego Ujazdowskiego w Warszawie, gdzie służył
przez pierwszą połowę 1920 r., a później do listopada walczył na froncie
polsko-bolszewickim. Po pokonaniu bolszewików zapisał się na Wydział
Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1926 roku. Po
zdanych egzaminach z dyplomem lekarskim w kieszeni wrócił w swoje
rodzinne strony, aby pracować zawodowo i społecznie. Tam też ożenił się z
"porwaną" jej rodzicom siedemnaście lat młodszą Janiną
Bartoszewiczówną, która również została lekarzem. Razem prowadzili
praktykę, w której - jak doktor Judym - kierowali się przede wszystkim
miłosierdziem.

"Pomogę wam"
Kiedy Helena Bibliowicz
usłyszała, że jej rozmówcy znają doktora Dochę, z wrażenia dech jej
zaparło. Od razu przypomniał się jej okrutny czas wojny, kiedy wraz z
przyjaciółką Fannią Frank Lubitch - wbrew radom matki - postanowiły
uciec z likwidowanego w lutym 1943 r. grodzieńskiego getta. Wśród jej
znajomych rozeszła się wówczas informacja, że jest taki "katolicki
doktor", który pomaga eksterminowanym przez Niemców Żydom.
Kiedy
dotarły do pobliskiej miejscowości Indura, gdzie znajdował się dom
Dochów oraz założony tam mały szpitalik, próbowały oszukać doktora,
mówiąc, że są polskimi dziewczynkami i szukają pracy. Próba mistyfikacji
się nie udała. Doktor od razu im powiedział, kim są, czego od niego
chcą oraz co może spotkać jego oraz najbliższych, jeśli Niemcy dowiedzą
się, że udzielił im schronienia. W pamięci Heleny utkwiła jego
odpowiedź: "Jesteście Żydówkami. Jak was znajdą, to zabiją was oraz
mnie, moją żonę i córki. [Jednak] mam przykazanie od Pana Boga
Wszechmogącego, aby ratować cierpiących Żydów, ale nie wiem, czy mam
rację, robiąc to... Idę do kościoła, wzywam Pana Boga. (...) Decyduję
się was ratować. Jeśli Bóg otoczył was swoją opieką i przywiódł tutaj z
getta, a Niemcy was nie znaleźli, to ja wam pomogę".
Nie wiedziały
wówczas, że nie tylko one jako Żydówki znalazły się pod opieką Dochów. Z
Grodna została wyciągnięta i ulokowana w Indurze rodzina kolegi,
również lekarza, dr. Chaima Blumsteina. W swoich zapiskach Docha tak
odnotował akcję ratunkową Blumsteinów: "Miałem kolegę Żyda, doktora
Blumsteina w Grodnie. Prosił mnie o ocalenie mu życia wraz z całą
rodziną. Łatwo to powiedzieć, a jakże trudno wykonać. W razie nieudania
się - pewna śmierć. Ale to przecież był kolega. Wynajęliśmy ciężarowy
niemiecki samochód obsługiwany przez kierowcę Polaka. Położyliśmy na
podłodze całą rodzinę doktora Blumsteina. Narzuciliśmy na nich różnych
szmat. Na szmatach umieściliśmy różny sprzęt, przeważnie drewniany i...
pojechaliśmy". Kierowca nie wytrzymał psychicznie tej eskapady i
minąwszy któryś z kolei posterunek niemieckiej żandarmerii, wyrzucił
wszystkich z samochodu, w tym doktora Dochę. Do Indury dotarli na
piechotę.


Strach każdego dnia
Za ukrywanie Żydów
groziła kara śmierci, ale Niemcy mordowali nie tylko "sprawców", lecz
także ich sąsiadów, mieszkańców wioski, w której odbywał się ten
"proceder". Nerwy wszystkich zaangażowanych w pomoc musiały być napięte
do granic wytrzymałości, skoro któregoś dnia Janina Dochowa na wieść, że
Niemcy spalili okoliczną wioskę za pomoc Żydom, złapała córki i uciekła
w pole. Po jakimś czasie ochłonęła i wróciła, ale strach towarzyszył
jej każdego dnia. Ale niektóre ataki histerii mogły być groźniejsze w
skutkach. Sięgnijmy znów do zapisków doktora: "(...) coraz więcej ginęło
spokojnej ludności, gdyż Niemcy [za akcje okolicznych oddziałów
partyzanckich] mścili się okrutnie. Załamała się psychicznie nasza
gospodyni, dostała ataku nerwowego, zaczęła wrzeszczeć: "A niech was
cholera zabierze, wszystkich razem z waszym doktorem. Nie wytrzymam już.
Pójdę i zamelduję Niemcom, że tu się przechowujecie!". Doktor Blumstein
wraz z synami chwycili ją, związali i zawlekli do schronu pod podłogę,
żeby ochłonęła i przyszła do przytomności. Wytłumaczyłem jej, że już nie
pora się cofać, trzeba za wszelką cenę wytrwać, żeby nie zginąć nam
samym".
Doktor był osobą głęboko wierzącą, i to na pewno pomagało w
trudnym zadaniu, jakiego się podjął w imię miłości bliźniego. Jednak i
on niekiedy potrafił okazać gwałtowne emocje. Kiedyś dotarły do niego
informacje, że młodzi synowie kolegi - lekarza z Grodna - zaczynają
wychodzić z kryjówki i kręcą się po okolicy. Wówczas złapał jednego z
nich i odezwał się do niego w te słowa: "Jeśli odważysz się, chłystku
jeden, wyjść poza obręb mieszkania, zabiję cię - jak zwykłego psa".
Oczywiście nie miał zamiaru tego zrobić, ale chciał na tyle przestraszyć
chłopca, żeby temu odechciało się eskapad.
Podczas okupacji doktor
Docha miał jeszcze jedno "zajęcie". Jako oficer rezerwy był
prawdopodobnie już od 1943 r. szefem służby sanitarnej w obwodzie Armii
Krajowej Grodno Lewy Niemen. Po oderwaniu przez bolszewików ziemi
grodzieńskiej od Polski doktor Docha wraz z żoną i córkami przenieśli
się do pobliskiej Sokółki. Tam objął tę samą funkcję w obwodzie Sokółka
Armii Krajowej Obywatelskiej. Nie zachowały się żadne informacje na ten
temat ani w przekazach rodzinnych, ani też w dokumentach.
W nowym
miejscu zamieszkania Docha był aktywnym społecznikiem, m.in. założył
szpital powiatowy. Jego zaangażowanie było widoczne w życiu religijnym
społeczności sokólskiej, a nawet szerzej - podlaskiej. Za zasługi dla
lokalnej społeczności został wyróżniony przez Papieża Pawła VI medalem
Pro Ecclesia et Pontifice. Był znanym w okolicy lekarzem starej daty.
Jak bardzo "starej", przekonywali się jego krewni, kiedy - zgodnie z
XIX-wiecznym obyczajem - kazał całować się w rękę odwiedzającym go
nastolatkom. Los nie oszczędził jednak doktorowi Dosze cierpień. Po
wojnie zmarły (jako dzieci) dwie z trzech jego córek. Została tylko
najmłodsza, która poszła w ślady ojca i została lekarzem.
Po wojnie
rodzina Dochów utrzymywała z częścią Żydów bliskie i serdeczne relacje.
Helena Bibliowicz odnalazła rodzinę Antoniego Dochy, który zmarł w 1978
r., i odwiedziła ją w Warszawie, gdzie spotkała się z jego żoną Janiną. W
trudnym okresie PRL mogli liczyć na pomoc ocalonych, którzy słali do
Polski paczki z odzieżą i jedzeniem. W latach 80. dr Blumstein
proponował nawet, aby córka jego wybawiciela, Teresa, wraz z mężem i
dziećmi wyjechała do USA, gdzie - z jego pomocą - mogłaby praktykować
zawód lekarza. Zostali jednak w Polsce.
W latach 90. uchwałą Rady Miasta Sokółki jednej z ulic miasteczka nadano imię Antoniego i Janiny Dochów.

http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20111013&typ=my&id=my07.txt

Szanowna Pani Marylo,

Izrael, czy Yad Vashem powinien przyznać,medal Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata, Polsce, polskiemu Narodowi, Kościołowi, za ratowanie Żydów.

Gratuluje Pani Jadwidze Waszczuk.

Wyrazy szacunku

Rozmowa z Marcinem Urynowiczem, historykiem IPN

Rz: Równo 70 lat temu, 15 października 1941 roku, w Generalnym Gubernatorstwie Niemcy wprowadzili karę śmierci za ukrywanie Żydów. Dlaczego wybrali akurat ten termin?

http://www.rp.pl/artykul/153227,733199.html

Mimo to byli Polacy, którzy pomagali Żydom. Ale historycy spierają się o ich liczbę. Czy można ich rzetelnie policzyć?

Można próbować. Najbardziej wiarygodne – ale wciąż szacunkowe – wyliczenia przeprowadziło dwoje historyków. Teresa Prekerowa podaje liczbę 140 – 360 tys. Polaków pomagających Żydom, a Gunnar Paulsson w książce „Utajone miasto" – 200 – 300 tys.

tvnwarszawa.pl - ZGODNIE PO I PIS

Będzie pomnik Polaków ratujących Żydów

Radni
miasta zdecydowali: na placu Grzybowskim ma powstać pomnik Polaków
ratujących Żydów. Jego wstępny koszt to 2,1 mln zł. 52...czytaj dalej »

Były więzień Auschwitz, Sprawiedliwy wśród Narodów Świata Jerzy Bielecki zmarł w Nowym Targu. Miał 90 lat

Informację podało Chrześcijańskie Stowarzyszenie Rodzin Oświęcimskich, którego zmarły był honorowym prezesem.

Jerzy Bielecki urodził się 28 marca 1921 roku w Słaboszowie na Kielecczyźnie. Tuż przed wojną był uczniem gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Gdy wybuchła wojna, chciał walczyć z Niemcami. Wraz z pięcioma kolegami postanowił przez Węgry przedostać się do polskiej armii we Francji. Nie zdołał; 7 maja 1940 roku został aresztowany przez Niemców.

Naziści więzili Bieleckiego w Nowym Sączu, a także w Tarnowie, skąd 14 czerwca 1940 roku został przywieziony w pierwszym transporcie 728 polskich więźniów politycznych do tworzonego KL Auschwitz. Otrzymał numer 243. Przez półtora roku pracował w komandach zewnętrznych. Dzięki znajomości języka niemieckiego z początkiem 1942 roku trafił do pracy w młynie w Babicach. Więźniów wspierali tam z członkowie ruchu oporu. W młynie uwierzył, że może przetrwać obóz.

Po ucieczce jednego z więźniów pozostałych przeniesiono do gorszych komand. Bielecki kosił trawę na całym terenie należącym do obozu. Wówczas po raz pierwszy zobaczył na dziedzińcu krematorium ogromną liczbę ciał ofiar przygotowanych do spalenia. Pracował także, jako mechanik w warsztacie naprawczym oraz w magazynie zbożowym.

W obozie Jerzy Bielecki poznał Żydówkę Cylę Cybulską, która do Auschwitz II - Birkenau trafiła 19 stycznia 1943 roku z getta w Zambrowie. Zakochali się w sobie. Jurek obiecał kobiecie, że wyrwie ją z piekła Auschwitz. 21 lipca 1944 roku przebrany za SS-mana razem z Cylą wyjechali z obozu. Po brawurowej ucieczce przyrzekli sobie, że po wojnie się spotkają. Cyla ukrywała się do końca wojny we wsi Przemęczany-Gruszów u rodziny Czerników, znajomych wujka Jerzego Bieleckiego, gdzie była traktowana jak córka. Bielecki walczył w oddziale partyzanckim AK.

Po wojnie Cyla otrzymała wiadomość, że Jurek zginął w partyzantce. On usłyszał, że jego ukochana wyjechała do Szwecji i tam zmarła. Ich drogi się rozeszły na kilkadziesiąt lat. W maju 1983 roku Cyla, mieszkająca z rodziną w Nowym Jorku, dowiedziała się od Polki, która u niej sprzątała, że Jurek żyje. Kobieta widziała film dokumentalny, w którym Bielecki opowiadał swą historię. Cyla zdobyła jego numer telefonu. 8 czerwca 1983 roku przyleciała do Polski. Mężczyzna czekał na nią z bukietem 39 róż, za każdy rok rozłąki po jednej.

Cyla Cybulska zmarła w 2006 roku.

Bielecki w 1985 roku za pomoc Żydom w latach okupacji hitlerowskiej odznaczony został przez Instytut Pamięci Narodowej Yad Vashem w Jerozolimie Medalem Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Jest Honorowym Obywatelem Państwa Izrael.

W 2006 roku Jerzy Bielecki był jednym z 32 byłych więźniów, który spotkał się z papieżem Benedyktem XVI przed Ścianą Straceń na dziedzińcu bloku 11 byłego obozu Auschwitz I.

Jerzy Bielecki był założycielem i honorowym prezesem Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Rodzin Oświęcimskich, które grupuje byłych więźniów, ich rodziny, a także zainteresowanych historią Auschwitz i osoby kultywujące pamięć o wydarzeniach sprzed lat.
PAP

http://jan.zaryn.salon24.pl/356625,na-marginesie-waznej-inicjatywy-obywa...

Pan Tomasz Urzykowski z "Gazety Wyborczej" zapytał się drogą elektroniczną, skąd Komitet dla Upamiętnienia Polaków Ratujących Żydów ma wiedzę, że co najmniej 10 tys. Polaków ratowało Żydów w czasie wojny, skoro Instytut Yad Vashem nadal medal i tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata jedynie ponad 6 tys. Polaków. 10 tys. osób - to liczba nazwisk, którą chcielibyśmy w pierwszej kolejności umieścić na pomniku. Przekazałem panu redaktorowi poniższą odpowiedź, z wyraźną nadzieją, że moje argumenty zostaną zaprezentowane czytelnikom gazety. Oto treść mojego listu do pana Urzykowskiego:

"Komitet dla Upamiętnienia Polaków Ratujacych Żydów od wielu lat gromadzi własny zasób archiwalny, który jest porządkowany i opracowywany pod moim kierunkiem przez moich doktorantów z UKSW. W wyniku przeprowadzonych badań ustalono, że łączna liczba osób, wymienionych w aktach Komitetu (700 teczek z relacjami; stan na dzień 1 lipca 2011 r.), niosąca pomoc Żydom w latach 1939-1945 wynosi 2069, w tym liczba osób represjonowanych wynosi 323 osoby. Teczki te zawierają informacje zarówno o osobach, które otrzymały medal IYV, jak i - w zdecydowanej większości - o osobach, które się bądź nigdy o to nie starały, bądź też ich podania zostały odrzucone (z racji braku relacji świadków żydowskich - czyli osób ukrywanych). Komitet stale otrzymuje kolejne listy, a budowa pomnika zapewne wzmocni tendencję do pisania relacji, przekazywania wspomnień, precyzowania dotychczasowych informacji. Komisja Historyczna Kimitetu pracuje społecznie, ale jednocześnie wartość jej prac została wzmocniona przez fakt, iż uczestniczy ona jednocześnie w pracach projektu Index, dotyczącego Polaków represjonowanych za udział w niesieniu pomocy Żydom. Na czele Rady Programowej projektu Index stoi pan Władysław Bartoszewski, a pracami zespołu kieruje od lat dr Aleksandra Namysło z IPN. Komitet, przy akceptacji kierownictwa IPN (przeszłego i obecnego), przygotował także pracę historyczną pt. Dobre sąsiedztwo, w której m.in. znajduje się słownik Polaków ratujacych Żydów, opracowany przez dr Janinę Herę, a zawierający setki nowych nazwisk (w sumie ponad 200 stron maszynopisu), a także wiele opisów świadczących o ratowaniu Żydów przez Polaków nieznanych jednak (na razie) z imienia i nazwiska. W zbiorach Komitetu znajduje się także bogaty materiał przygotowany przez pana dr Ryszarda Tyndorfa z Kanady, oparty m.in. na bogatej literaturze anglojęzycznej, a zawierający kolejne nazwiska Polaków (w tym głównie ludzi Kościoła katolickiego) ratujących Żydów w latach okupacji. Komisja Historyczna Komitetu, której rolą - jak sądzę - będzie weryfikacja i prezentacja w sumie ok. 10 000 nazwisk Polaków - obywateli II RP, którzy ratowali Żydów liczy takze na uzyskanie zgody od Instytutu Yad Vashem na wykorzystanie polskiej edycji Księgi Sprawiedliwych wśród Narodów Świata (t. 1-2), wydanej w Krakowie w 2009 r., a także na prawo do korzystania z całej listy Sprawiedliwych, która z roku na rok powiększa się o kolejne polskie nazwiska. Wydaje mi się zatem, że twórcy pomnika nie będą mieli kłopotów z ustaleniem wiarygodnej listy 10 tys. Polaków ratujacych Żydów, natomiast będą mieli problem z uhonorowaniem pozostałych - w tym stale odkrywanych przez kolejnych badaczy. Szacuje się, że liczba Polaków udzielających pomocy Żydom może sięgać do 300 tysięcy osób, a ja osobiście uważam, iż może przekroczyć nawet 1 mln osób. Stąd w dalszych planach Komitetu jest stworzenie ścieżki edukacyjnej prowadzącej do dolnej części świątyni p.w. Wszystkich Świętych. W tym roku ponownie zamierzamy wystąpić do MKiDN o środki finansowe niezbędne do przeprowadzenia prac adaptacyjnych, w efekcie których będziemy mogli postawić tam stałą wystawę oraz zaprezentować stan badań dotyczący Polaków ratujących Żydów. Polacy, którzy nieśli tę pomoc - nawet tę najdrobniejszą - zasługują na pamięć naszego narodu, gdyż wpisują się ich biografie w życiorysy bohaterów-osób walczących czy to w strukturach wojskowych, czy cywilnych PPP, w latach II wojny światowej, o Polskę Niepodległą i Sprawiedliwą.
Z wyrazami szacunku. Jan Żaryn
ps. Z zasady nie rozmawiam z pańską gazetą; jednak tym razem robię wyjątek z racji wagi sprawy. Byłbym mile zaskoczony, gdyby pan łaskawie nie przekręcił ani moich słów, ani intencji."

Oczywiście dziennikarz ma prawa cytowania wybranych zdań i argumentów. W swoim artykule zacytował on jednak wypowiedź ministra Władysława Bartoszewskiego, który znał treść mojego listu. W związku z tym Pan minister był łaskaw stwierdzić m.in. iż Komitet jest dla niego de facto niewiarygodną grupą samozwańczą, a zatem i wyniki jego prac badawczych mogą być śmiało podważone. Moja osoba nie gwarantuje zaś rzetelności, jak rozumiem, gdyż jestem człowiekiem kojarzonym z jedną opcja polityczną - prawicową. Zapewne, gdyby gazeta zacytowała treść mojego listu w całości, tezy pana ministra byłyby niewiarygodne i co najwyżej obraźliwe, a nie merytoryczne (osobnym problemem jest kwestia ustalenia liczby ratujących, co wiąże się ściśle z definicją słowa: "pomoc") . Czytelnicy nie otrzymali jednak porcji informacji niezbędnych do wyrobienia sobie właściwego zdania. A zatem Panie redaktorze gazety, czy przekazał pan całość mojej wypowiedzi ministrowi Bartoszewskiemu, a następnie pociął pan mój tekst, tak by wypowiedź ministra sie broniła, czy też pan zmanipulował pana Władysława Bartoszewskiego, cytując mu jedynie wybrane zdania z mojego e maila?

http://www.nytimes.com/2011/10/24/world/europe/jerzy-bielecki-dies-at-90...

Jerzy Bielecki was 19 years old, Roman Catholic and suspected of being a
member of the Polish resistance when he was arrested by the Nazis in
June 1940 and transported to Auschwitz, where the number 243 was
tattooed on his arm.

Alik Keplicz/Associated Press

Jerzy Bielecki in 2010.

Pan Tomasz Urzykowski z "Gazety Wyborczej" zapytał się drogą elektroniczną, skąd Komitet dla Upamiętnienia Polaków Ratujących Żydów
ma wiedzę, że co najmniej 10 tys. Polaków ratowało Żydów w czasie
wojny, skoro Instytut Yad Vashem nadal medal i tytuł Sprawiedliwego
wśród Narodów Świata jedynie ponad 6 tys. Polaków.

10 tys. osób - to liczba nazwisk, którą
chcielibyśmy w pierwszej kolejności umieścić na pomniku. Przekazałem
panu redaktorowi poniższą odpowiedź, z wyraźną nadzieją, że moje
argumenty zostaną zaprezentowane czytelnikom gazety. Oto treść mojego
listu do pana Urzykowskiego:

Komitet dla Upamiętnienia Polaków Ratujacych Żydów od wielu
lat gromadzi własny zasób archiwalny, który jest porządkowany i
opracowywany pod moim kierunkiem przez moich doktorantów z UKSW.
W wyniku przeprowadzonych badań ustalono, że łączna liczba osób,
wymienionych w aktach Komitetu (700 teczek z relacjami; stan na dzień 1
lipca 2011 r.), niosąca pomoc Żydom w latach 1939-1945 wynosi 2069, w
tym liczba osób represjonowanych wynosi 323 osoby.

Teczki te zawierają informacje zarówno o osobach, które otrzymały
medal IYV, jak i - w zdecydowanej większości - o osobach, które się
bądź nigdy o to nie starały, bądź też ich podania zostały odrzucone (z
racji braku relacji świadków żydowskich - czyli osób ukrywanych).
Komitet stale otrzymuje kolejne listy, a budowa pomnika zapewne wzmocni
tendencję do pisania relacji, przekazywania wspomnień, precyzowania
dotychczasowych informacji. Komisja Historyczna Kimitetu pracuje
społecznie, ale jednocześnie wartość jej prac została wzmocniona przez
fakt, iż uczestniczy ona jednocześnie w pracach projektu Index,
dotyczącego Polaków represjonowanych za udział w niesieniu pomocy
Żydom.

Na czele Rady Programowej projektu Index stoi pan Władysław
Bartoszewski, a pracami zespołu kieruje od lat dr Aleksandra Namysło z
IPN. Komitet, przy akceptacji kierownictwa IPN (przeszłego i
obecnego), przygotował także pracę historyczną pt. Dobre sąsiedztwo, w
której m.in. znajduje się słownik Polaków ratujacych Żydów, opracowany
przez dr Janinę Herę, a zawierający setki nowych nazwisk (w sumie ponad
200 stron maszynopisu), a także wiele opisów świadczących o ratowaniu
Żydów przez Polaków nieznanych jednak (na razie) z imienia i nazwiska. W
zbiorach Komitetu znajduje się także bogaty materiał przygotowany
przez pana dr Ryszarda Tyndorfa z Kanady, oparty m.in. na bogatej
literaturze anglojęzycznej, a zawierający kolejne nazwiska Polaków (w
tym głównie ludzi Kościoła katolickiego) ratujących Żydów w latach
okupacji. Komisja Historyczna Komitetu, której rolą - jak sądzę -
będzie weryfikacja i prezentacja w sumie ok. 10 000 nazwisk Polaków -
obywateli II RP, którzy ratowali Żydów liczy takze na uzyskanie zgody
od Instytutu Yad Vashem na wykorzystanie polskiej edycji Księgi
Sprawiedliwych wśród Narodów Świata (t. 1-2), wydanej w Krakowie w 2009
r., a także na prawo do korzystania z całej listy Sprawiedliwych,
która z roku na rok powiększa się o kolejne polskie nazwiska. Wydaje mi
się zatem, że twórcy pomnika nie będą mieli kłopotów z ustaleniem
wiarygodnej listy 10 tys. Polaków ratujacych Żydów, natomiast będą
mieli problem z uhonorowaniem pozostałych - w tym stale odkrywanych
przez kolejnych badaczy. Szacuje się, że liczba Polaków
udzielających pomocy Żydom może sięgać do 300 tysięcy osób, a ja
osobiście uważam, iż może przekroczyć nawet 1 mln osób.

Stąd w dalszych planach Komitetu jest stworzenie ścieżki edukacyjnej
prowadzącej do dolnej części świątyni p.w. Wszystkich Świętych. W tym
roku ponownie zamierzamy wystąpić do MKiDN o środki finansowe niezbędne
do przeprowadzenia prac adaptacyjnych, w efekcie których będziemy
mogli postawić tam stałą wystawę oraz zaprezentować stan badań
dotyczący Polaków ratujących Żydów. Polacy, którzy nieśli tę pomoc -
nawet tę najdrobniejszą - zasługują na pamięć naszego narodu, gdyż
wpisują się ich biografie w życiorysy bohaterów-osób walczących czy to w
strukturach wojskowych, czy cywilnych PPP, w latach II wojny
światowej, o Polskę Niepodległą i Sprawiedliwą.
Z wyrazami szacunku. Jan Żaryn

ps. Z zasady nie rozmawiam z pańską gazetą; jednak tym razem robię
wyjątek z racji wagi sprawy. Byłbym mile zaskoczony, gdyby pan łaskawie
nie przekręcił ani moich słów, ani intencji.

http://wpolityce.pl/dzienniki/dziennik-prof-jana-zaryna/17049-szacuje-si...

Żydówka uratowana przez Polkę odnalazła ją po 66 latach

Jak dowiedziała się "Rz", w poniedziałek jerozolimski instytut Yad Vashem zdecydował o przyznaniu tytułu Sprawiedliwi Wśród Narodów Świata rodzinie Domańskich z Warszawy: Marianowi i Katarzynie (pośmiertnie) i ich córce Leokadii Pauzewicz. Tym samym liczba polskich Sprawiedliwych jest już bliska 6,3 tysiąca.

- Moi rodzice wiedzieli, że w getcie grozi nam śmiertelne niebezpieczeństwo. Zdobyli lewe papiery i jakoś udało nam się przedostać na aryjską stronę - opowiada "Rz" Szulemit Karmi. Obecnie mieszka w Tel Awiwie, ale urodziła się w Gdyni w 1937 r. jako Fryderyka Godlewska. - Niestety, rodzice wkrótce zginęli, a ja znalazłam się w dramatycznej sytuacji. Miałam zaledwie sześć lat.

Gdy rodzice pani Karmi zostali aresztowani przez gestapo, ją przygarnęła warszawska prostytutka. Dziewczynka zamieszkała z nią w suterenie, ale biedna kobieta nie mogła sobie pozwolić na ukrywanie dziecka. Zwłaszcza że Fryderyka miała wyraźne semickie rysy. Wtedy do akcji wkroczyli Domańscy.

- Mama usłyszała, że pewna biedna sierotka potrzebuje pomocy - mówi "Rz" pani Pauzewicz, która wówczas miała 18 lat. - Gdy zobaczyła dziecko, od razu zrozumiała, że to Żydówka. Nie wahała się jednak nawet przez chwilę. Mała Ania, jak ją nazwaliśmy, trafiła do nas do domu, gdzie podbiła nasze serca. Stała się moją młodszą siostrzyczką.

Dziewczynce wyrobiono fałszywą metrykę. Fryzjerka pani Domańskiej zafarbowała jej włosy na blond. Ponieważ mieszkali w niewielkiej kawalerce, niedługo o tym, że u Domańskich mieszka Żydówka, wiedziała cała kamienica. - Jedni uważali, że jesteśmy idiotami, inni nas podziwiali za odwagę bo za ukrywanie Żyda groziła przeż kara śmierci. Nikt nas jednak nie wydał - opowiada pani Pauzewicz.

Tylko raz do granatowej policji doszły pogłoski o dziecku. Patrol przyszedł do mieszkania, ale polscy policjanci niezbyt gorliwie wykonali swoje zadanie. Zadowolili się pokazaniem im dość nieudolnie sfałszowanej metryki. Pokręcili się trochę po mieszkaniu, zajrzeli do garnków i poszli dalej, aby już nigdy nie wrócić. Niemcom o dziecku nie zameldowali.

- Trudno wyrazić słowami moją wdzięczność Domańskim. Zawdzięczam tym dzielnym Polakom życie. To, że dostali tytuł Sprawiedliwych, jest dla mnie wielkim szczęściem. Zabiegałam o to i marzyłam od lat, ale niestety nie mogłam ich odnaleźć - mówi pani Karmi.

Po powstaniu warszawskim wraz z Domańskimi została wypędzona do Pruszkowa. Po krótkim pobycie na prowincji wrócili do Warszawy. Tam odnalazł ją wuj, który również przeżył Holokaust. Zabrał ją do siebie do Chorzowa. W 1950 r. wyjechali do Izraela, gdzie Karmi pracowała jako terapeutka. Po wielu latach usilnych poszukiwań zwątpiła, czy kiedykolwiek uda jej się odnaleźć Lili, jak nazywała swą przybraną siostrę.

Wreszcie we wrześniu tego roku otrzymała informację o uroczystościach rocznicowych w Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie. Postanowiła skontaktować się z placówką. Pamiętała bowiem, że jej przybrana siostra w powstaniu była sanitariuszką. Nie znała jednak jej imienia, bo zawsze zwracała się do niej "Lili". Zapytała więc w muzeum, czy mają kontakt z weteranką o nazwisku Domańska. Odpowiedź była pozytywna.

CAŁOŚĆ :

http://www.rp.pl/artykul/153227,776305.html

"Irena Adamowicz. Sprawiedliwa wśród Narodów Świata"
Larissa Cain
przeł. Magdalena Brodniewicz
W drodze, Poznań

Bohaterka jako młoda harcerka zainicjowała współpracę z żydowskim ruchem skautowym Haszomer Hacair i od wczesnych lat 30. uczestniczyła w życiu kibucu El Al przygotowującego kolejne pokolenia młodzieży do aliji - powrotu do Erez Izrael i odbudowy tam żydowskiego państwa. Aż do wybuchu wojny czyniła starania, by ruch Haszomer Hacair został w Polsce oficjalnie zarejestrowany. Nauczyła się hebrajskiego i jidysz.

W 1935 r. reprezentowała ten ruch na międzynarodowym zjeździe w Popradzie w Czechosłowacji. Wzbudziła sensację wśród delegatów z innych krajów, gdy we wspólnej sypialni klękała do porannej i wieczornej modlitwy - była gorliwie praktykującą katoliczką.

Tuż po wybuchu wojny poprowadziła jedną z pierwszych grup Żydów, które przez ziemie zajęte przez ZSRR i Rumunię ruszyły do Palestyny, i tą samą drogą wróciła do Wilna.

Kiedy Żydów zamknięto w gettach, została łączniczką żydowskiego ruchu oporu, przewożąc informacje i bibułę między gettem w Warszawie i Wilnie.

Jej nazwisko pojawia się w książce Władysława Bartoszewskiego "Ten jest z ojczyzny mojej" w drobnym przez nią samą opisanym epizodzie "jak nawiązałam kontakt z ruchem w Wilnie". Irena Adamowicz była osobą skromną i nie eksponowała swej roli. A ta była nie do przecenienia: znała niemiecki, miała "dobry" wygląd, prawdziwe papiery i wielką odwagę.

Jako miejski pracownik socjalny posiadała stałą przepustkę do warszawskiego getta, jednak przed przekroczeniem warty wkładała na ramię opaskę z gwiazdą Dawida.

Mordechaja Anielewicza poznała jeszcze przed wojną. Później zaprzyjaźniła się też z Antkiem Cukiermanem i Cywią Lubetkin, u których nocowała, gdy godzina policyjna zatrzymywała ją w getcie. Była jednym z głównych kontaktów Żydowskiej Organizacji Bojowej po "aryjskiej stronie".

Więcej... http://wyborcza.pl/1,75248,10874258,Polka_z_gwiazda_Dawida.html#ixzz1hjW...

Papież Pius XII pomógł uratować grupę 500 Żydów z obozu
internowania na wyspie Rodos. To kolejne świadectwo przeczące
oskarżeniom o jego bezczynność wobec zagłady Żydów. Pojawiła się też
opinia, że papież powinien otrzymać tytuł „Sprawiedliwego wśród narodów
świata”.

Nowe fakty wyszły na jaw, dzięki Williamowi Doino jr., który zgromadził obszerną bibliografię prac poświęconych tej kwestii.

Ujawnił on świadectwo Howarda (Heinza) Wisły. Był on Żydem, który w
 1941 r. spotkał się z papieżem, by prosić go o pomoc dla 500 współbraci
ginących z głodu w obozie na wyspie Rodos.

Wisła tak opisał swoje spotkanie z Piusem XII:

- To dobrze, mój żydowski przyjaciela, że przyszedłeś do mnie i
powiedziałeś mi, co działo się na tej wyspie. Słyszałem już o tym
wcześniej - powiedział papież zgodnie z relacja Wisły i - obiecując
pomoc - poprosił go o pisemną relację dla watykańskiego Sekretariatu
Stanu.

- Mam ci coś do powiedzenia, mój młody przyjacielu. Jesteś Żydem. Wiem,
co to znaczy w tych czasach. Mam nadzieję, że zawsze będziesz dumny z
bycia Żydem – stwierdził papież i podniósł głos mówiąc jeszcze:

- Mój synu, czy jesteście warci więcej niż inni, wie tylko Bóg. Ale
wierz mi, że przed Panem jesteście co najmniej równie wartościowi, co
inne istoty ludzkie. A teraz, mój żydowski przyjacielu, idź z Boża
pomocą i nigdy nie zapomnij. Bądź zawsze dumny z bycia Żydem –
podkreślił Pius XII.

Po tej rozmowie Żydom udało się wydostać z zajętego przez Włochów Rodos
na statku Czerwonego Krzyża. To uratowało im życie, bo w 1944 r. wyspę
zajęli Niemcy. Gdyby byli tam wówczas Żydzi, ich los byłby przesądzony.

Tymczasem trafili oni do obozu w Ferramonti di Tarsia w Kalabrii. Gdy
było wiadomo, że faszyści pod naporem aliantów muszą opuścić te tereny,
Żydzi obawiali się, że zostaną zmasakrowani przez wycofujące się
oddziały niemieckie. Wtedy do akcji wkroczył katolicki kapelan obozu,
który przekonał strażników, aby umożliwili więźniom ucieczkę.

Relacja Wisły ukazała się w 1944 roku w „Palestinian Post”. Był to
jednak tekst anonimowy. Kilka lat zajęło Doino ustalenie, kim był jej
autor.

Jego relację potwierdził inny żydowski uchodźca z Czechosłowacji Herman
Herskovic, także internowany na Rodos. Swoje wspomnienia, w tym
spotkanie Wisły z papieżem - opisał w 1964 r. w specjalnym wydaniu
"L'Osservatore Romano". Herskovic bronił później Piusa XII przed
fałszywymi oskarżeniami o obojętność wobec tragicznego losu Żydów.

Gary Krupp, żydowski naukowiec z Nowego Jorku, który zajmuje się tą
kwestią, ocenił, że ujawnione przez Doino informacje to „tylko kolejny
przykład tego, jak papież Pius XII bezpośrednio wstawiał się, by ocalić
życie Żydom, podczas gdy większość światowych przywódców religijnych,
nie zrobiła nic”.

Krupp, który jest również założycielem i prezesem Fundacji Pave the
Way, zajmującej się sprawami międzyreligijnymi, wezwał władze Instytutu
Yad Vashem, by poważnie zastanowiły się nad nadaniem Piusowi XII tytułu
"Sprawiedliwego wśród narodów świata".

http://gosc.pl/doc/1050808.Pius-XII-Sprawiedliwym-wsrod-narodow-swiata

Uhonorowani za ratowanie Żydów

Polaków, którzy z narażeniem życia ratowali w czasie II wojny
światowej Żydów, odznaczył wczoraj w Rzeszowie medalem Sprawiedliwy
wśród Narodów Świata ambasador Izraela w Polsce Zvi Rav-Nera.
Odznaczenia przyznane pośmiertnie przez Instytut Yad Vashem w
Jerozolimie trojgu nieżyjącym już dziś mieszkańcom Podkarpacia odebrali
ich krewni. Katarzynie Sikorze życie zawdzięczają cztery osoby -
uciekinierzy z rzeszowskiego getta. Stanisław Grocholski, nie bacząc na
zagrożenie życia własnego, żony i czworga dzieci, przez dwa lata ukrywał
w swoim domu kilkanaście osób narodowości żydowskiej. Z kolei dzięki
ofiarności i odwadze Józefa Kulpy, żołnierza AK z Ostrowca k. Lubaczowa,
ocalały dwie żydowskie rodziny. Wśród odznaczonych medalem Sprawiedliwy
wśród Narodów Świata największą grupę - 6350 osób - stanowią Polacy.
Ponad siedmiuset naszych rodaków odznaczono pośmiertnie, gdyż zostali
zamordowani w czasie wojny przez Niemców, niosąc pomoc Żydom.

Każdy odznaczony otrzymuje medal ze swoim imieniem, dyplom i przywilej
umieszczenia imienia na Murze Honoru w ogrodzie w Jerozolimie. Może
zostać honorowym obywatelem Izraela.



MaK

http://www.naszdziennik.pl/index.php?typ=po&dat=20120118&id=main

Instytut Pamięci Narodowej Oddział w Rzeszowie zaprasza na
wystawę „Sprawiedliwi wśród Narodów Świata”, która jest eksponowana w
kinie Helios w Rzeszowie (Al. Powstańców Warszawy 14) w terminie od 5 do
26 stycznia 2012 r.

Wystawa „Sprawiedliwi wśród Narodów Świata” powstała w rzeszowskim
oddziale Instytutu Pamięci Narodowej. Poświęcona jest Polakom, którzy w
latach 1939–1945, ryzykując własnym życiem, pomagali ludności żydowskiej
uniknąć śmierci, na którą ci ostatni skazani byli przez Niemców. Na
wystawie przedstawiono pomoc indywidualną i zorganizowaną osób świeckich
oraz duchownych. Na planszach pokazano kilka kryjówek. Dodatkowo
zamieszczono wykaz i fotografie osób z terenu Rzeszowszczyzny, które
Instytut Yad Vashem odznaczył medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów
Świata”.

Serdecznie zapraszamy.

http://www.ipn.gov.pl/portal/pl/2/18591/Wystawa_Sprawiedliwi_wsrod_Narod...

napisać takie zdania. Zydokomuna wyhodowała kolejne pokolenie nienawidzące Polaków.

Niejaka Agata Nowakowska "polemizująca" z Piotrem Zychowiczem, publicysta "Rzeczpospolitej",

Zarzuca filmowi "W ciemności" Agnieszki Holland antykatolickie fobie, pokazanie Polaków jako narodu bez elit oraz brak informacji, że radzieckie wyzwolenie oznaczało tak naprawdę sowiecką okupację.

"Ciekawe jest jednak co innego: Zychowicz najwyraźniej uważa, że jak ktoś chodził do kościoła, nie denuncjował Żydów. Kim zatem byli Polacy, którzy swoich niedawnych sąsiadów wydawali w ręce Niemców czy Ukraińców? Prawda jest taka, że deklarowana wiara nie przeszkadzała katolikom w paleniu Żydów w stodołach.

Więcej... http://wyborcza.pl/1,75968,11002384,Recenzent__W_ciemnosci__wpadl_do_kan...

19 osób zostało we wtorek odznaczonych pośmiertnie medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata przyznawanym przez jerozolimski Instytut Yad Vashem za pomoc udzieloną Żydom podczas II wojny światowej. Ważne jest, by nadal szukać i honorować Sprawiedliwych – podkreślił amb. Izraela Zvi Rav-Ner.

Wśród osób, którym pośmiertnie przyznano odznaczenia, znaleźli się: Marta Bocheńska; Marianna Popińska-Rajska; Maria Strzelecka; Bolesław Czuliński; Helena i Józef Damscy; Józef Jaworowski; Julia i Sylwin oraz Helena i Sylwin Lubańscy; Eudokia, Antoni i Bazyli Sabadachowie, Franciszka i Jan Sasinowie; Kazimierz Seko; Katarzyna i Jan Witzowie.

Większość z odznaczonych została uhonorowana za ukrywanie Żydów w swoich domach lub gospodarstwach.

Marta Bocheńska, Marianna Popińska-Rajska i Maria Strzelecka udzieliły pomocy małej Żydówce Halinie Buchwald. Bolesław Czuliński zginął w obozie koncentracyjnym Stutthof razem z żydowskim chłopcem, któremu pomagał znaleźć schronienie. Helena i Józef Damscy przyjęli do mieszkania małą Esterkę, którą opiekowali się przez dwa lata.

Józef Jaworowski wraz z żoną i synem uratował swego żydowskiego znajomego Mosze Lewińskiego. Julia i Sylwin oraz Helena i Sylwin Lubańscy udzielili pomocy i schronienia Żydówce Noemi Sroce i jej dwojgu dzieciom. Eudokia, Antoni i Bazyli Sabadachowie ukrywali m.in. w schronie w stodole Chaima Bergmana. Schronienia w swoim domu udzielili także zbiegłemu z transportu do Treblinki Adamowi Kapitańczykowi, Franciszka i Jan Sasinowie. Kazimierz Seko oraz Katarzyna i Jan Witzowie pomogli zaś małemu Adamowi Han-Górskiemu i jego ojcu.

Wasi bliscy zostaną uhonorowani medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata. Echa II wojny nadal są żywe w naszych rodzinach - żydowskich i polskich. Każdy z was może opowiedzieć swoją dramatyczną historię. Należymy do innego pokolenia - synów, czasem wnuków. Ale to, że ten medal jest wręczany także pośmiertnie, na ręce nowego pokolenia pokazuje, że pamięć o tych strasznych czasach, kiedy znaczna część mieszkańców Polski okazała nie tylko współczucie, ale także bohaterstwo, nie ginie

- mówił podczas uroczystości marszałek Senatu Bogdan Borusewicz.

Ambasador Izraela w Polsce Zvi Rav-Ner podkreślił jak ważne jest, by nadal szukać i honorować Sprawiedliwych:

Każdy z nas powinien zapytać sam siebie czy pomagałby, gdyby za to groziła kara śmierci jemu i jego rodzinie. Ale jednak wielu pomagało (...) i nawet nie myśleli, że to było bohaterstwo. Uważali, że tak powinni się zachować, że to był ich obowiązek. To byli różni ludzie, z różnych klas i grup. Łączyło ich to, że byli ludźmi, kiedy zło opanowało świat. I dziś honorujemy ich - prawdziwych ludzi

- powiedział ambasador.

Jak wspominał jeden z ocalonych Adam Han-Górski, przez trzy lata ukrywany w rodzinie Katarzyny i Jana Witzów, swoją biologiczną matkę poznał dopiero mając pięć lat.

Przyszła do nas jako ciocia, parę miesięcy po tym, jak udało się zorganizować ucieczkę ojca z gułagu. Kiedy ojciec do nas przyjechał, zwróciłem się do niego "wujku", co go strasznie zdenerwowało i powiedział "jaki wujek, jestem twoim ojcem". I wtedy zaczął się u mnie zamęt w głowie. Bo miałem tatę Jana i mamę Kasię i to było dla mnie czarne albo białe. A kiedy przyjechali moi biologiczni rodzice, zrozumiałem, że jest wiele odcieni szarości. Ale w moim sercu tato Jan i mama Kasia do dziś zostali moimi prawdziwymi rodzicami

- podkreślił Han-Górski.

Tytuł Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata przyznawany jest przez jerozolimski Instytut Yad Vashem osobom niosącym pomoc Żydom w czasie II wojny światowej. Z wnioskiem mogą występować ocaleni oraz ich krewni. Odznaczenie jest tytułem honorowym, a wyróżnieni mogą dodatkowo ubiegać się o przyznanie honorowego obywatelstwa Izraela.

Według szacunków historyków, co najmniej kilkaset tysięcy Polaków, zarówno dorosłych, jak i dzieci, w różnorodny sposób udzielało podczas II wojny pomocy Żydom, za co wówczas groziła kara śmierci. Liczbę uratowanych Żydów ocenia się na kilkadziesiąt tysięcy. Polacy pomagali indywidualnie i w ramach aktywności konspiracyjnej, w strukturach Polskiego Państwa Podziemnego, w tym Rady Pomocy Żydom "Żegota". Ponad 6 tys. z nich zostało za to uhonorowanych medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata.

http://wpolityce.pl/depesze/26811-19-kolejnych-sprawiedliwych-wsrod-naro...

Nieznani
Polacy ratujący Żydów. "Odznaczeni przez władze jako bohaterzy Litwy,
ratujący nie tylko Żydów ale też i dobre imię kraju"

Ich nazwisk nie znajdziemy na polskiej liście Sprawiedliwych Wśród
Narodów Świata... Przedstawiamy ważny tekst Ilony Lewandowskiej z
najnowszego "Na poważnie" pt. "Za ratowanie ginących".

Przyznano medale "Sprawiedliwy wśród narodów Świata". Otrzymali je przedstawiciele trzech polskich rodzin, które ratowały Żydów

Medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata jest przyznawany od 1963
roku przez specjalną komisję izraelskiego Instytutu Pamięci Narodowej
Yad Vashem.

Medale "Sprawiedliwy wśród narodów Świata" otrzymali Maria i Aleksander Kisiel, którzy
w czasie II wojny światowej na obrzeżach wsi Karczowice koło Miechowa w
Małopolsce ukrywali przez ponad dwa lata trzy żydowskie rodziny.
Łącznie uratowali 11 osób.

Kolejnym nagrodzonym był Jan Wyrwicz, który w swoim
domu w Bochni (Małopolskie) ukrywał ok. 20 osób, w tym grupę
uciekinierów z getta w Krakowie, którym pomógł wydostać się na tzw.
aryjską stronę. Z getta wydostał również 10 innych osób, których
przeprowadził następnie przez węgierską granicę. Oprócz tego na bieżąco
wspierał więźniów obozu Auschwitz-Birkienau i obozu w Płaszowie,
wysyłając im paczki z jedzeniem i lekarstwami.

Trzeci medal otrzymali Anna i Józef Skowronowie, którzy przez kilka lat w Milówce na Żywiecczyźnie ukrywali kilkuletniego Hermana Bettera.

Wyróżnienia odebrali potomkowie nieżyjących dziś bohaterów.

Uratowany przez państwo Skowronów Better powiedział uczestnikom
uroczystości, że miał trzy życia. Pierwsze - to okres dzieciństwa,
drugie to okres wojny, spędzony w getcie i na ukrywaniu się u rodziny
Skowronów i trzeci, powojenny, kiedy to wyemigrował do Australii i
założył rodzinę.

Chcę podziękować potomkom rodziny Skowronów za to, że ich
rodzice uratowali moje życie, przecież dzięki nim żyją moi synowie i
wnuki. Serdecznie dziękuję

- powiedział Better.

Medale wręczał ambasador Izraela w Polsce Zvi Rav-Ner.

Mimo, że większość ratujących i uratowanych już z nami nie ma, to
będziemy odnajdywać kolejnych sprawiedliwych po to, aby ich nagrodzić za
odwagę i o nich pamiętać. Uroczystości te mają także przypominać o
zagładzie i być przestrogą dla następnych pokoleń, aby do takich
tragedii nie dochodziło

- powiedział ambasador.

Uroczystość zorganizowano w byłym gabinecie namiestnika Kraju Warty
(tak Niemcy w czasie II wojny światowej nazywali Wielkopolskę - PAP)
Artura Greisera, w zamku cesarskim w Poznaniu.

W ten symboliczny sposób chcieliśmy pokazać zwycięstwo dobra nad złem

- powiedział organizatorka uroczystości Alicja Kobus.

Medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata jest przyznawany od
1963 roku przez specjalną komisję izraelskiego Instytutu Pamięci
Narodowej Yad Vashem. Są nim honorowane osoby, które
bezinteresownie, z czysto humanitarnych pobudek narażały życie dla
ratowania skazanych na zagładę Żydów. Osoby uznane za Sprawiedliwych
otrzymują specjalnie wybity medal ze swoim nazwiskiem oraz dyplom
honorowy. Ich nazwiska zostają wyryte na kamiennych tablicach w Ogrodzie
Sprawiedliwych w Jerozolimie. Dotychczas medalem tym uhonorowano prawie
25 tys. osób z 47 krajów, w tym ok. 6,5 tys. Polaków.

"W marcu 1943 roku Niemcy dokonali rewizji gospodarstwa, zastrzelili ukrywających się oraz Łucję i Wincenta Baranków

14 Polaków, którzy podczas II wojny światowej ratowali Żydów,
zostało w środę uhonorowanych medalami Sprawiedliwy wśród Narodów
Świata. Po raz pierwszy ceremonia wręczenia medali odbyła się w otwartym
w kwietniu Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie.

"Kto
ratuje jednego człowieka, ratuje cały świat" - powiedział ambasador
Izraela w Polsce Zvi Rav-Ner, który wręczał medale rodzinom
wyróżnionych. Ani jedna z uhonorowanych w środę osób nie dożyła
przyznania medali, które w ich imieniu odbierali krewni.

"Na ceremonie wręczania medali Sprawiedliwy wśród Narodów Świata
często przyjeżdżają całe rodziny ocalałych, często bardzo liczne. Tych
wszystkich ludzi nie byłoby na świecie, gdyby nie szlachetność tych,
którzy ratowali ich przodków. W Izraelu nie mamy medali cywilnych -
tylko ten jeden: Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Odznaczane nim są
osoby, które w najmroczniejszych czasach, ryzykując życie swoje i
własnych rodzin, potrafiły zdobyć się na współczucie i pomoc innym
ludziom, Żydom. Honorujemy ich nawet wtedy, gdy już nie żyją, nawet
wtedy, gdy nie potrafimy odnaleźć nikogo z ich rodziny, kto mógłby medal
odebrać, aby pamięć o ich czynach nie zaginęła. Ich bohaterstwo,
większe niż bohaterstwo żołnierzy na froncie, pozwala wierzyć w
człowieka, pozwala wierzyć, że nawet w najgorszych czasach są także
dobrzy ludzie" - powiedział Zvi Rav-Ner.

Wśród uhonorowanych znaleźli się członkowie rodziny Baranków
z Siedliska (Małopolskie), którzy ukrywali czworo uciekinierów z getta w
Miechowie. W marcu 1943 roku Niemcy dokonali rewizji gospodarstwa,
zastrzelili ukrywających się oraz Łucję i Wincenta Baranków oraz ich
synów - 11-letniego Henryka i 9-letniego Tadeusza. Matka Wincentego,
Katarzyna Baranek, której udało się uciec przed masakrą, zginęła
następnego dnia, wydana na rozkaz Niemców przez miejscową ludność.

Szczęśliwie natomiast zakończyła się historia kolejnej odznaczonej - Stefanii Cendrowskiej
z Łodzi, która opiekowała się kilkuletnią żydowską dziewczynką - Juttą
Szabasson. Jej rodzice zginęli w 1940 roku w getcie w Falenicy, gdy
dziewczynka miała 2 lata. Nie dało się ustalić, co działo się z Juttą
przez trzy lata, wiadomo jedynie, że do domu Stefanii Cendrowskiej
trafiła w lutym 1943 r. Kobieta otoczyła ją miłością i traktowała jak
własną córkę.

"Moja babcia traktowana była jak członek rodziny, chodziła do
szkoły, jeździła na wakacje, żyła tak normalnie, jak tylko się dało w
jej sytuacji" - opowiadała wnuczka ocalonej, która sama nie mogła przyjechać na ceremonię.

Po wojnie Jutta została zaadoptowana przez dalszą rodzinę w Izraelu.

Kolejną odznaczoną - Paulinę Licińską -
wspominała jedna z ocalonych przez nią osób - Aleksandra
Menkes-Frykowska. Pięcioosobowa rodzina Menkesów przez dwa lata szukała
ratunku w różnych miejscach, płacąc za schronienie aż do 1941 roku, gdy
zamieszkali w domu Licińskiej w Piastowie pod Warszawą. Kobieta przez
cztery lata udzielała im schronienia, narażając się na
niebezpieczeństwo, m.in. ze strony szantażujących ją sąsiadów.

Medalami uhonorowano też Genowefę i Franciszka Majów,
którzy mieszkali w czasie wojny na ul. Grzybowskiej w Warszawie, na
granicy getta. Od 1942 r. zaczęli udzielać pomocy żydowskim
uciekinierom, dla których specjalnie wynajęli mieszkanie na ul.
Karmelickiej. Część osób Franciszek kierował do mieszkania swojego
brata. Marceli Maj i jego żona Bolesława, którzy także zostali
wyróżnieni w środę medalami, mieszkali na ul. Grochowskiej. W jednym z
pokoi urządzili schron, w którym mogło ukryć się na raz pięć osób.
Franciszek zdobył specjalną przepustkę, dzięki której zorganizował
ucieczkę z obozu pracy w Poniatowej Lili i Mariana Rochmanów. Majom
życie zawdzięczali również m.in. Abram Król z rodziną, Mieczysław
Wasserman i Zofia Flint.

Uhonorowano także Helenę Wrzosek-Gołowin oraz Mariannę i Józefa Wróblewskich,
którzy uratowali wyniesioną z warszawskiego getta 6-letnią Janinę
Luidor. Na początku opiekowała się nią mieszkająca w Zielonce pod
Warszawą Helena Wrzosek-Gołowin.

Janka została przyjęta z
otwartymi ramionami, jako członek rodziny. W lipcu 1944 r. Helena wraz z
córką Ireną i Janką musiały uciekać ze względu na ryzyko denuncjacji ze
strony nieznajomego mężczyzny, który wkradł się do ich domu. Zostały
wówczas przyjęte przez siostrę Heleny, Mariannę i jej męża Józefa
Wróblewskiego, mieszkających w Mirocicach koło Kielc. Wspólnie doczekali
tam końca okupacji. Po wojnie dziewczynka, której rodzice zginęli w
obozie koncentracyjnym na Majdanku, wyemigrowała do Izraela, gdzie
mieszka obecnie.

Medale Sprawiedliwy wśród Narodów Świata
przyznawane są od 1963 r. przez izraelski Instytut Pamięci Narodowej Yad
Vashem. Honorowane nim są osoby, które bezinteresownie, z humanitarnych
pobudek narażały życie dla ratowania swoich żydowskich przyjaciół,
sąsiadów, znajomych, a często zupełnie obcych ludzi. Odznaczeniem tym
uhonorowano dotychczas 24 811 osób, w tym 6 394 Polaków (dane z
01.01.2013 r.). Osoby uznane za Sprawiedliwych otrzymują specjalnie
wybity medal ze swoim nazwiskiem oraz dyplom honorowy. Ich imiona i
nazwiska zostają wyryte na kamiennych tablicach w Ogrodzie
Sprawiedliwych w Jerozolimie. Od kilku lat bohaterom nie sadzi się już
drzewek oliwnych z powodu braku miejsca.

Kaplica pamięci…

Drodzy Słuchacze, Przyjaciele, kochana Rodzino Radia Maryja.

Z radością informuję, że budowa kościoła, świątyni wotum wdzięczności
za Jana Pawła II przebiega bardzo sprawnie. Rozpoczęliśmy ją budować w
połowie czerwca ubiegłego roku. Wybudowana jest już całość w stanie
surowym. Teraz montowana jest kopuła na ziemi, by w najbliższych dniach
była mocowana już na kościele. Są wykonywane także następne etapy –
wewnątrz i zewnątrz kościoła. Bóg zapłać. Dziękujemy wszystkim, którzy
pragną mieć swoją cząstkę w tej świątyni i włączają się przez cegiełkę w
jej budowę.

Jak już informowaliśmy – w dolnej części tego kościoła będzie kaplica
pamięci, a w niej m.in. będą na czarnym granicie wypisane nazwiska
tych, którzy ratując swoich sąsiadów – Żydów zostali zamordowani przez
Hitlerowców. Całą tę listę kompletuje ks. prof. Paweł Rytel-Andrianik,
który studiował w Rzymie, Jerozolimie i w Oksfordzie, a wykłada na
Uniwersytecie Santa Croce w Rzymie i WSKSiM w Toruniu.

Mamy prośbę. Jeśli ktoś wie o zamordowanych Polakach przez to, że ratował Żydów prosimy o tym napisać do Radia Maryja na adres:

Radio Maryja

ul. Żwirki i Wigury 80

87-100 Toruń

Z dopiskiem na kopercie: kaplica

Można też w tej sprawie telefonować pod nr: 609 498 523

Będziemy wdzięczni za współpracę. Bóg zapłać za współpracę w całym dziele ewangelizacji, które realizujemy tutaj z Torunia.

o. dr Tadeusz Rydzyk CSsR

Dyrektor Radia Maryja

Polacy ratujący Żydów

ks. Paweł Rytel-Andrianik, Jerozolima

Upamiętniono Polaków zamordowanych za pomoc Żydom

Pomnik upamiętniający Polaków zamordowanych przez Niemców za
udzielanie pomocy ukrywającym się Żydom odsłonięto i poświęcono w sobotę
w Kozłówku k. Strzyżowa (Podkarpackie).

- W 1943 r. w ramach represji Niemcy zamordowali sześcioro
mieszkańców Kozłówka i Markuszowej, którzy pomagali ponad 40-osobowej
grupie Żydów ukrywających się w okolicznych lasach. Żydom udało się
zbiec z getta w Jaśle i Frysztaku – powiedział historyk z oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Rzeszowie Michał Kalisz.

Ukrywającym się od lata 1942 r. Żydom pomagało co najmniej kilkunastu
Polaków, którzy m.in. wyszukiwali odpowiednich miejsc w lasach, nieśli
pomoc w budowie ziemianek, dostarczali żywność.

- Obecności tak dużej grupy ludzi nie udało się długo utrzymać w
tajemnicy. Niemcy przeprowadzili kilka obław, w wyniku których
prawdopodobnie wszyscy ukrywający się zginęli – przypomniał Kalisz.

Zaraz potem zaczęły się represje wobec mieszkańców Kozłówka i Markuszowej.

Najwcześniej aresztowano Józefa Fąfare. Na gestapo w Jaśle
przewieziono go wraz z Kiwą Diamantem, któremu pomagał. Potem obu
zastrzelono na miejscowym cmentarzu żydowskim. Pozostałe pięć osób
zginęło 3 lipca 1943 r. w rodzinnych wsiach.

Aleksandrę Pirgową zastrzelono na podwórzu jej domu. Przyczyną
śmierci była pomoc, której jej syn udzielał ukrywającym się Żydom przy
budowie ziemianek. Piotra Zagórskiego strzałem w tył głowy zabito
podczas pracy w polu. Tego dnia Niemcy zamordowali także Feliksa
Ciołkosza, Stanisława Oparowskiego i Wojciecha Śliwę. Ofiary miały od 41
do 57 lat.

Odwetem niemieckiej żandarmerii w Kozłówku i Markuszowej kierował Karl Perschke, który zastrzelił większość ofiar.

Odsłonięcie i poświecenie pomnika poprzedziła polowa Msza św., której
przewodniczył biskup rzeszowski Jan Wątroba. Pomnik stanął w miejscu
pierwszego pochówku pomordowanych 3 lipca 1943 r.

Według historyków w czasie okupacji niemieckiej co najmniej 1600
Polaków z terenu obecnego woj. podkarpackiego ukrywało ok. 2900 Żydów.
Niemcy zamordowali tam ok. 200 Polaków ratujących Żydów.

Nie wahali się pomóc bliźnim

Mariusz Kamieniecki

http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/53862,nie-wahali-sie-pomoc-blizni...

Kaplica pamięci…

Odruch serca

Piotr Czartoryski-Sziler

http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/55805,odruch-serca.html

Kaplica Pamięci

Michalikowie ratowali Żydów

„Jeżeli słusznie każe się i potępia szmalcowników, to tym bardziej
trzeba eksponować bohaterskich Polaków, którzy potrafili narazić własne
życie dla ratowania bliźnich. Im się to po prostu należy.”

"Po
raz kolejny zatem apelujemy do wszystkich Polaków, by składali relacje,
świadectwa o swoich najbliższych, a także o znanych im faktach z okresu
II wojny światowej niesienia pomocy przez Polaków Żydom"

"Dzięki tym świadectwom przetrwa pamięć pozwalająca kolejnym
pokoleniom, w tym badaczom, lepiej zrozumieć dzieje Polaków
pozostających w latach 1939 – 1945 pod okupacją niemiecką".

Kaplica Pamięci – w hołdzie Polakom ratującym Żydów

Źródło: Radio Maryja

http://www.naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/58738,kaplica-pamieci-...

"Nie wyobrażam sobie lepszego miejsca dla takiego pomnika, niż
plac wokół Muzeum Historii Żydów Polskich. Tam tworzy się taka
symboliczna przestrzeń - jest pomnik Bohaterów Getta, pomnik Jana
Karskiego, popiersie Willy'ego Brandta."

Szewach Weiss, Daniel Rotfeld, Elżbieta Ficowska to
niektórzy członkowie 27-osobowego komitetu  budowy pomnika
"Ratującym-Ocaleni", który ma stanąć na jesieni przyszłego roku w
okolicy Muzeum Historii Żydów Polskich. W piątek w Warszawie ogłoszono
jego powstanie.

Komitet powołano z inicjatywy pochodzącego z Częstochowy amerykańskiego biznesmana i filantropa żydowskiego Zygmunta Rolata,
który ogłosił zamiar budowy pomnika w zeszłym miesiącu, podczas wizyty
prezydenta Bronisława Komorowskiego w Waszyngtonie. Pomnik, który
zostanie w całości sfinansowanyze składek prywatnych, stanie w okolicy
warszawskiego Muzeum Historii Żydów Polskich.

Pomnik upamiętniający Polaków, którzy podczas okupacji ratowali Żydów, był moim marzeniem od wielulat. Uważam,
że nie powinien być on finansowany ani przez polskie państwo, ani
jakieś polskie miasto. Powinna być to inicjatywa i pieniądze pochodzące
ze składek środowisk żydowskich. Nie wyobrażam sobie lepszego miejsca
dla takiego pomnika, niż plac wokół Muzeum Historii Żydów Polskich. Tam
tworzy się taka symboliczna przestrzeń - jest pomnik Bohaterów Getta,
pomnik Jana Karskiego, popiersie Willy'ego Brandta. Ta lokalizacja gwarantuje, że pomnik zobaczy wielu ludzi odwiedzających muzeum

- powiedział na piątkowej konferencji prasowej Zygmunt Rolat.

Komitet budowy pomnika ma nadzieję, że uda się go otworzyć na jesieni
przyszłego roku, na kiedy planowane jest także otwarcie stałej
ekspozycji Muzeum Histori Żydów Polskich. Obecnie trwają
przygotowania do rozpisania międzynarodowego konkursu na budowę pomnika
oraz nad ustaleniem składu jury. Konkurs ma mieć formułę zamkniętą, co
oznacza, że zaproszenia do udziału w nim zostaną skierowane tylko do
wybranych twórców, tych, którzy, jak powiedział obecny na
konferencji KonstantyGebert, mają już pewien dorobek twórczy,
doświadczenie w tworzeniu dzieł związanych z upamiętnieniem Holokaustu.

To będzie pomnik odwagi cywilnej. Żydzi doświadczyli w okupowanej
przez Niemców Polsce wiele zła, także często, niestety, ze strony
nieżydowskich współobywateli. Dlatego tak ważne jest oddanie
hołdu tym, którzy się przed złem nie ugięli i z narażeniem własnego
życia oraz swych rodzin nieśli im bezinteresowną pomoc. Na liście
Sprawiedliwych wśród Narodów Świata uhonorowanych przez Instytut Yad
Vashem, największą grupę - niemal 6400 osób - stanowią Polacy, a wiemy,
że nie jest to pełna lista. Na warszawskim placu Bohaterów Getta naród
żydowski postawił pomnik swoim walczącym bohaterom. Dziś my: ocaleni,
członkowie ich rodzin, ich przyjaciele i bliscy, chcemy wystawić tam
pomnik bohaterom polskim, których odwaga i poświęcenie były niemniejsze i
którzy zbyt długo musieli na takie upamiętnienie czekać

- powiedział Rolat.

W komitecie zasiada też Elżbieta Ficowska, która jako 6-miesięczne dziecko została wyniesiona zgetta przez Irenę Sendlerową.

Nie znałam swojej prawdziwej rodziny, ale Stanisława Bussoldowa, u
której umieściła mnie Irena Sendlerowa była dla mnie jak matka. Mam
świadomość, że moje życie, mojej córki i trójki moich wnuków
zawdzięczamy właśnie takim ludziom jak Irena Sendlerowa i moja przybrana
mama. Gdyby nie tacy ludzie, nie było by nas wszystkich na świecie

- mówiła Ficowska.

Nie wiadomo jeszcze, jaki będzie kształt pomnika, ale członkowie
komitetu chcą, aby był on upamiętnieniem wszystkich ratujących, także
tych, którzy nie doczekali się zapisania na listach Sprawiedliwych wśród
Narodów Świata, dlatego chcą uniknąć formy tablicy z listą nazwisk,
która i tak byłaby niepełna.

To ma być pomnik wszystkich tych, którzy ratowali Żydów

- podkreślił Gebert.

W piątek ogłoszono
formalnie zawiązanie się komitetu bodowy pomnika "Ratującym-Ocaleni". W
jego skład weszło 27 osób z różnych krajów. Polskę reprezentują Adam
Rotfeld, Konstanty Gebert, Michael Schudrich, Elżbieta Ficowska, Feliks
Tych oraz Leopold Kozłowski. Z Izraela są m.in. Szewach Weissi, Samuel
Wilenberg, z USA - Zygmunt Rolat, Wiktor Markowicz, Lee Feinstein. W
komitecie zasiadają także osoby z Kanady, Francji i Australii.

Inicjator budowy pomnika "Ratującym-Ocaleni", Zygmunt Rolat, urodził
się w 1930 roku w Częstochowie. Podczas okupacji trafił do
częstochowskiego getta. Jego brat był najmłodszym z grupy sześciu
partyzantów rozstrzelanych przez Niemców, jego ojciec zginął podczas
powstania w Treblince, matka zmarła w innym obozie. Sam Rolat został
deportowany z częstochowskiego getta do pracy wobozie Hasag w
miejscowości Pelcery. Zaraz po wojnie Rolat wyemigrował do USA, ukończył
studia i zajął się rozwijaniem firmy transportowej. Od lat 60. angażuje
się w przywracanie pamięci o polskich Żydach, jest przewodniczącym
amerykańskiego komitetu wsparcia budowy Muzeum Historii Żydów Polskich i
ważnym darczyńcą na ten cel. Rolat jest też członkiem Rady Doradczej
Fundacji Kościuszkowskiej, ważnej naukowo-kulturalnej organizacji
polonijnej w USA.

W ostatnim roku dyskutowano kilka inicjatyw upamiętnia polskich Sprawiedliwych pomnikiem w Warszawie.

Nasz projekt nie wiąże się z innymi pomysłami na
upamiętnienie Sprawiedliwych, ale nie uważam, żeby były one wobec siebie
konkurencyjne. Sprawiedliwi zasługują na upamiętnienie, będzie mnie
cieszył każdy pomnik im poświęcony, każda tablica. Nasza inicjatywa jest
może dlatego szczególna, że wychodzi ze środowisk żydowskich, jest
próbą spłacenia długu, jaki mamy wobec Sprawiedliwych

- dodał Gebert.

To nie jedyny pomnik upamiętniający Polaków ratujących Żydów w
czasie niemieckiej okupacji podczas II Wojny Światowej. Podobną
inicjatywę zaprezentował także Komitet dla Upamiętnienia Polaków
Ratujących Żydów pod przewodnictwem prof. Adama Strzembosza. Ten pomnik ma stanąć na placu Grzybowskim w Warszawie.

CZYTAJ WIĘCEJ: Prof.
Strzembosz: „Ten pomnik należy się heroicznym Polakom, którzy ratowali
Żydów”. W Warszawie stanie monument z 10 tys. tabliczek z nazwiskami
bohaterów

Natomiast rok 2014 został ogłoszony Rokiem Rodziny Ulmów, która w 1944 r. w Markowej została zamordowana za ukrywanie Żydów. W październiku w Markowej rozpoczęła się budowa Muzeum Polaków Ratujących Żydów im. Rodziny Ulmów.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej wręczył odznaczenia państwowe
osobom ratującym Żydów podczas II wojny światowej. - Wspólnym wysiłkiem
powinniśmy zadbać o pamięć o tych uczynkach - podkreślił prezydent
podczas piątkowej uroczystości.

 

- To dramatyczne doświadczenie II wojny światowej cały czas głęboko w
nas tkwi. Ono kształtuje również nie tylko naszą wiedzę, wyobraźnię
historyczną, ale kształtuje również nasze postawy współczesne. Jestem
też przekonany, że jeszcze długo będzie kształtowało postawy tych,
którzy przyjdą po nas – mówił.

 

Jak zaznaczył prezydent, to doświadczenie to nie tylko dramat samej
wojny, to również dramat zagłady Żydów Europejskich, także polskich – To
także pamięć heroiczna, pamięć dramatyczna, pamięć walki, pamięć
śmierci, pamięć czasów, kiedy niełatwo było być przyzwoitym, kiedy
niełatwo było być także odważnym, jeśli oznaczało to ryzyko własne,
własnej rodziny – podkreślił Bronisław Komorowski.

 

Jak dodał, to jest i powinna być jakaś miara człowieczeństwa –
zdolność pomagania innym wtedy, kiedy  samemu się ryzykuje. -
Chcielibyśmy, aby ta miara społeczeństwa była przydatna i dzisiaj, i w
przyszłości, aby była jak najambitniejsza, aby świat był światem lepszym
– powiedział.

 

Prezydent dziękował odznaczonym za ich uczynki. – Serdecznie dziękuję
też, że dzisiaj ja mogę wręczyć te podziękowania w imieniu narodu
polskiego. Nie tylko, aby nisko skłonić głowę przed historią, ale w
głębokiej nadziei, że to służy przyszłości. Przecież doświadczenie
dobrego uczynku, w czasach dramatu, zbrodni, obojętności, zdrady,
wrogości może i powinno nas skłaniać do przekonania, że nawet w
najstraszniejszych czasach można, bo inni potrafili, zachowywać się
przyzwoicie – podkreślił. 

Odznaczeni zostali:

 

za bohaterską postawę i niezwykłą odwagę wykazaną w ratowaniu życia
Żydom podczas II wojny światowej, za wybitne zasługi w obronie godności
człowieczeństwa i praw ludzkich

KRZYŻEM KOMANDORSKIM ORDERU ODRODZENIA POLSKI

 

Zofia CZARKOWSKA

Krystyna DAŃKO

Wanda KOŁOMIJSKA

Helena KUŚMIERZ

Alfred KWARCIAK

Witold LISOWSKI

Zofia MIELNICZEK

Stefan MIKOŁAJCZYK

Teodozja NIEŚCIUR

Wacław NOWIŃSKI

Stanisław WRÓBEL

Wanda ZALEWSKA

 

pośmiertnie:

 

Katarzyna BARANEK

Łucja BARANEK

Wincenty BARANEK

Jadwiga PROCZEK

Natalia PROCZEK

Stanisław PROCZEK

Tomasz PROCZEK

Marianna SIEŃSKA

 

W uroczystości wzięli udział Zastępca Szefa Kancelarii Prezydenta
Sławomir Rybicki, ministrowie: Irena Wóycicka, Maciej Klimczak i Jaromir
Sokołowski oraz Doradcy Prezydenta RP.

 

Przed uroczystością wręczenia odznaczeń Prezydent RP spotkał się z przedstawicielami Fundacji Pamięć i Przyszłość Budowy Pomnika Wdzięczności „Ratującym-Ocaleni“.

Bronisław Komorowski dziękował osobom, które zainicjowały i postanowiły
zbudować w Warszawie pomnik wdzięczności pod pięknym tytułem
„Ratującym-Ocaleni”. - To także budowanie trwałej pamięci o czasach
strasznych, na tle których lepiej widać skalę heroizmu, wszystko, co w
tym piekle mogło być zrobione z myślą o drugim człowieku. To także
będzie pomnik mówiący, że potrafimy jako ludzie przełamać w sobie złą
pamięć, dramat i pokazać wdzięczność tym, którzy na nią zasłużyli –
podkreślił.

 

Wyraził nadzieję, że ten pomnik, tak jak dobre uczynki, które dziś
spotkały się z podziękowaniem całego narodu będą budowały lepszą
przyszłość świata, relacji polsko-żydowskich, a w nas samych wszystko,
co jest ludzkie.
http://www.prezydent.pl/aktualnosci/ordery-i-odznaczenia/art,1269,odznac...

Poland Street zaktualizował(a) zdjęcie wydarzenia.

Zapraszamy Was serdecznie
na specjalny pokaz filmu "Historia Kowalskich", w ramach inicjatywy
mającej na celu upamiętnienie bogatej historii relacji
polsko-żydowskich.

Po projekcji odbędzie się krótka sesja pytań z udziałem reżyserów, Arkadiuszem Gołębiewskim i Maciejem Pawlickim.


„Historia Kowalskich” jest próbą fabularnej rekonstrukcji życia
miasteczka Ciepielów koło Radomia, a zwłaszcza żyjących w symbiozie
dwóch społeczności: polskiej i żydowskiej oraz tragicznych wydarzeń z
dnia 6 grudnia 1942 roku.

To
wstrząsająca i kompletnie nieznana światu historia wielu polskich
rodzin, które podczas dugiej wojny światowej, by ocalić swych sąsiadów,
polskich Żydów, narażały życie swoje i własnych dzieci.

Nad całym wydarzeniem patronat objęli: Ambasada Polska w Londynie, Parafia Devonia i Synagoga Centralna.

Wstęp wolny

Zapraszamy!

Poland Street

„Od
blisko 20 lat podróżuję po Polsce z kamerą i rejestruję świadectwa
Polaków z drugiej wojny światowej bądź z okresu stalinizmu i całego
okresu PRL. Zabierając się do realizcji zdjęć do filmu mieliśmy duży
dylemat. Jak opowiedzieć historię, aby był przekazem historycznym,
posiadała świadectwa naszych rozmówców a zarazem była opowiedziana
sprawnym, fabularnym językiem. Tak aby szczególnie młody widz mógł te
wszystkie zawiłości historii sobie lepiej przyswoić.” Arkadiusz
Gołębiewski, reżyser filmu "Historia Kowalskich".

„For nearly
twenty years, I’ve been travelling across Poland, collating and video
recording stories, with a focus on the world war two, the Stalinist era
or the entire period of the PRL. Before we started filming The History
of the Kowalskis, we faced big dilemma. How to tell a story that will
send across its historical message, feature accounts of our interviewees
and will be told in an interesting way; and how to help young audiences
understand its complexities.” Arkadiusz Gołębiewski, film director of
"The History of the Kowalskis."

Polskie Yad Vashem

Z ks. prof. Pawłem Rytel-Andrianikiem z Jerozolimy rozmawia Sławomir Jagodziński

W Toruniu powstaje Kaplica Pamięci, w której na ścianach wypisane
zostaną imiona i nazwiska Polaków ratujących Żydów. Jak przebiegają
prace nad przygotowaniem tej listy?

– Kaplica Pamięci będzie się mieściła w dolnym kościele budującej się
świątyni pw. Najświętszej Maryi Panny Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i
błogosławionego Jana Pawła II. Do tej pory było ok. 10 tys. połączeń
telefonicznych w sprawie składania świadectw i zgłaszania nazwisk do tej
Kaplicy. Zebrane zaś dotąd materiały dotyczą ponad 12 tys. Polaków,
którzy z narażeniem życia ratowali Żydów.

Jak są weryfikowane i sprawdzane te wszystkie dane?

– Weryfikacja danych odbywa się w oparciu o takie same standardy jak w
Yad Vashem, z pewną tylko różnicą wymagającą jeszcze więcej pracy
badawczej. Mianowicie, tytuł Sprawiedliwy wśród Narodów Świata jest
zasadniczo nadawany na wniosek osoby uratowanej pochodzenia żydowskiego.
W przypadku zaś Kaplicy Pamięci przyjmowane są wnioski zarówno Żydów,
jak i Polaków. W związku z tym badania są prowadzone na dwóch
płaszczyznach. Jedna płaszczyzna to informacje ze strony żydowskiej, a
druga – to świadectwa i dokumenty ze strony polskiej oraz wszelkie inne
dostępne materiały (w tym dokumenty niemieckie). W ten sposób te dwie
płaszczyzny badań naukowych wzajemnie się uzupełniają.

Czasami słyszy się krytykę różnych form upamiętnienia Polaków ratujących Żydów. A jak jest to odbierane w Izraelu?

– Podczas pięciu lat pobytu w Izraelu nie spotkałem Żyda ocalonego z
holokaustu, który byłby przeciwny upamiętnieniu Polaków, którzy go
uratowali. To właśnie Żydzi już 50 lat temu podjęli inicjatywę
odznaczania medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata osób, które
okazały im bezinteresowną pomoc podczas holokaustu. Szczególnie zapadło
mi w pamięci zdanie pani prof. Ruth z Hajfy, która w jednym z e-maili
pisze: „Nigdy nie wyrazimy dość wdzięczności tym, którzy ocalili nam
życie”. Taka jest tendencja w Izraelu. Warto w tym miejscu przypomnieć,
że w Yad Vashem w Jerozolimie są wypisane nazwiska ponad 24 tys. osób,
które bezinteresownie ratowały ludność żydowską, w tym ponad 6300
Polaków. Osoby, które nie mogą udać się osobiście do Yad Vashem, będą
mogły zobaczyć te same nazwiska w Kaplicy Pamięci w Toruniu. Wielu
odnajdzie tam swoją rodzinę i znajomych, a nawet siebie.

Jaka jest różnica między Kaplicą Pamięci a innymi pomnikami?

– Słowo „pomnik” wywodzi się od staropolskiego czasownika „pomnieć” –
„pamiętać”. Tak więc zadaniem pomnika jest upamiętniać. Nazwa „Kaplica
Pamięci” odnosi się zarówno do słowa „pamiętać”, jak i do wyrazu
„kaplica”, czyli miejsca modlitwy. Jest więc ona miejscem pamięci i
modlitwy w intencji wszystkich, którzy oddali życie lub je ryzykowali
dla ratowania drugiego człowieka. Z tego też powodu w Kaplicy Pamięci
będzie napis z Ewangelii wg św. Jana: „Nikt nie ma większej miłości od
tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 13).

Dziękuję za rozmowę.

Kaplica Pamięci

Ks. prof. Paweł Rytel-Andrianik, Jerozolima

Szanowna Pani Marylo,

Lepiej późno niż wcale.

Ukłony moje najniższe

Trzeba uczcić ich pamięć

ks. Paweł Rytel-Andrianik

"Jeśli narracja będzie szła tak, jak do tej pory, niedługo dowiemy
się, że podczas konferencji w Wannsee Reinhard Heydrich i Adolf
Eichmann założyli Żegotę, żeby ratować Żydów przed Holokaustem
urządzonym przez Polaków".

Coraz więcej zgłoszeń o Polakach ratujących Żydów

Coraz więcej osób odpowiada na apel Radia Maryja o podawanie informacji dotyczących Polaków ratujących Żydów.  Aby ułatwić kontakt koordynatorzy akcji uruchomili specjalny adres mailowy: relacje@kaplicapamieci.pl.

Na adres można nadsyłać relacje, dokumenty i zdjęcia dotyczące Polaków ratujących Żydów. Po
przeprowadzeniu badań nazwiska ratujących zostaną wypisane na czarnym
marmurze w dolnej kaplicy kościoła pw. Maryi Gwiazdy Nowej Ewangelizacji
i bł. Jana Pawła II w Toruniu.

Niezwykle cenne są przesyłane dokumenty i zdjęcia, wśród nich
świadectwa pomocy napisane po wojnie przez uratowane rodziny żydowskie.
Dzięki osobom, które telefonują lub nadsyłają relacje, udało się dotrzeć
do nieznanych dotąd dokumentów. Ponadto sprostowano pisownię wielu
nazwisk i miejscowości, które błędnie są powielane w literaturze tematu.

Akcja cieszy się bardzo dużym zainteresowaniem -  mówi Artur Rytel – Andrianik, koordynator akcji.

- Odzew Polaków jest bardzo duży, zarówno mieszkających w Polsce jak i
zagranicą. Otrzymujemy telefony z Kanady, Stanów Zjednoczonych,
Niemiec, Szwecji czy Australii. Najlepiej to zobrazować w cyfrach. Na tę
chwilę jest ok. 13 – 14 tys. połączeń telefonicznych. Nie wszystkie
udało się odebrać. Jesteśmy wstanie odebrać, porozmawiać i zrobić
nagrania z ludźmi w granicach 50 dziennie.  Do tego dochodzi jeszcze
kilkanaście telefonów, gdzie rozmawiamy i przekazujemy adres pocztowy
bądź adres mailowy dla tych, którzy chcą tę informację przekazać. Nikt
się nie spodziewał, że tylu Polaków zgłosi się i podejmie apel – powiedział Artur Rytel – Andrianik.

Do tej pory nie ma pomnika, który upamiętniałby Polaków ratujących
Żydów w skali ogólnopolskiej. Kaplica Pamięci w Toruniu wypełni tę lukę.
Ocaleni z holokaustu i ich rodziny bardzo sobie cenią to, że pamięta
się o tych, którzy ratowali ich z narażeniem życia.

- Jest tragiczny przykład rodziny, która została rozstrzelana za
pomoc Żydom. Cztery osoby zostały aresztowane, ale jednej z nich udało
się wrócić do domu. Jest to rodzina na podkarpaciu. W tych dniach będzie
wiadomo, gdzie te osoby zostały pochowane. Rodzina pomagała
mieszkającemu niżej Żydowi. Prawdopodobnie był donos. Młodzi Niemcy
szkoleni pod kątem morderców – stanęli na podwórku i strzelając
karabinami, spustoszyli dom – wszystko zostało zniszczone, a pani, która
zadzwoniła, leżała w kołysce pod oknem, później wychowała ją ciocia.
Często jest tak, że są to historie, które po raz pierwszy ujrzały
światło dzienne. Dlatego gdyby nie ten apel – dużo takich historii,
materiałów, przesłanych dokumentów zostałoby w szufladach i kiedyś
mogłoby trafić na śmietnik – akcentuje Artur Rytel – Andrianik.

Kościół pw. Maryi Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i bł. Jana Pawła II w
Toruniu, w kaplicy którego wypisane zostaną nazwiska Polaków ratujących
Żydów to najnowsze dzieło powstające przy Radiu Maryja. Wcześniej przy
katolickiej rozgłośni powstały Tv Trwam, WSKSiM, Nasz Dziennik i
toruńska geotermia.

O Polakach ratujących Żydów w czasie II wojny światowej i o zniekształconej historii z Grzegorzem Górnym

Ewa K. Czaczkowska

L'Osservatore Romano/-

Błogosławieństwo toruńskiej kaplicy

Małgorzata Jędrzejczyk

Ostatni dzień nadsyłania danych dot. ratowania Żydów

Dziś ostatni dzień nadsyłania danych naszych rodaków, którzy ratowali Żydów przed zagładą. Ich nazwiska znajdą się w kaplicy kościoła p.w. Maryi Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i bł. Jana Pawła II w Toruniu.  

Artur Rytel – Andrianik, który zajmuje się zbieraniem informacji
zapewnia, że od samego początku zainteresowanie akcją jest bardzo duże.

Dane Polaków, którzy z narażeniem życia ratowali Żydów w dalszym
ciągu są przysyłane z całego świata. Odebrano kilkanaście tysięcy
połączeń telefonicznych, maili i listów, nadal jednak nie ma ostatecznej
liczby, wciąż trwa weryfikacja – dodaje Artur Rytel – Andrianik.

- Cały czas zdajemy sobie sprawę, że korespondencja będzie do nas
jeszcze spływała, na pewno będą jeszcze dzwoniły telefony, bo dużo osób
się nie dodzwoniło. Będziemy też w lutym cały czas oddzwaniali na
numery, które mamy zapisane, a z których nie odebrano połączeń.
Pracujemy cały czas do późnych godzin (…). Zainteresowanie jest ogromne,
widać to choćby po mailach, po tym co się dzieje. Otwieramy skrzynkę
mailową o 22.00 czytamy, a rano o godzinie 8.00  jest tam ponownie już
kilkadziesiąt maili. Telefony były z całego świata: począwszy od
Australii, ze wschodu (Lwów, Wilno), Polska, Szwecja, Szwajcaria,
Niemcy, Włochy, Francja, Stany Zjednoczone, Kanada i Anglia – wymienia Artur Rytel – Andrianik.

Więcej informacji o całej akcji tutaj.

Polin – Polska i heroizm Sprawiedliwych

Ks. prof. Waldemar Chrostowski

Nieznani bohaterowie

Ks. prof. Paweł Rytel-Andrianik

Projekt Kaplicy Pamięci z podpisem Papieża jest już w Toruniu

Do Radia Maryja trafił projekt Kaplicy Pamięci podpisany przez
Ojca Świętego Franciszka. Papież pod koniec stycznia po porannej
Eucharystii pobłogosławił projekt i złożył na nim swój podpis.

Ks. prof. Paweł Rytel – Andrianik, który wówczas spotkał się z Ojcem
Świętym, dziś przywiózł oprawiony dokument i wręczył go Dyrektorowi
Radia Maryja, o. Tadeuszowi Rydzykowi CSsR.

- Kiedy Ojciec Święty usłyszał, że będzie Kaplica Pamięci od razu
bardzo się ucieszył. Kiedy zobaczył jej projekt i usłyszał, że w tej
kaplicy będą nazwiska Polaków ratujących Żydów od zagłady, w tym ok.
tysiąca księży, którzy ryzykowali swoje życie, uczynił znak Krzyża
Świętego i złożył swój podpis. Zechciał się podpisać na tym projekcie,
na znak swojego wsparcia i swojego błogosławieństwa. To jest pierwszy
dokument papieski związany ze świątynią wotum wdzięczności za bł. Jana
Pawła II. To też jest taki piękny znak, ponieważ Papież podpisuje się na
dokumencie, który też jest związany z wotum wdzięczności za swojego
poprzednika Jana Pawła II – mówił ks. prof. Paweł Rytel-Andrianik.

O. Tadeusz Rydzyk CSsR chce, aby nazwiska Polaków ratujących Żydów były zapisane w wersji komputerowej.

Kliknij, aby powiększyć

- Proponuję, abyśmy w Kaplicy Pamięci zainstalowali komputer, w
którym można byłoby odnaleźć konkretne nazwisko. Umieszczone byłyby
także krótkie informacje, które pomogą zrozumieć chociaż trochę dramaty
tamtych dni i wydarzeń. (…) Ratowali ludzi mimo, że groziła im za to
śmierć. To jest prawdziwe bohaterstwo. To jest świętość i to jest
realizacja przykazania miłości bliźniego, realizowania nauki Chrystusa.
Świadectwo ich życia zachęca do dobra – mówił o. Tadeusz Rydzyk CSsR, Dyrektor Radia Maryja.

Szanowna Pani Marylo,

Pisze Pani o Hawa Szpilman i jej córce Bina, które uratowała Polka Pani Jadwiga Waszczuk


Pani Jadwiga Waszczuk








W Polsce w Europie Żydów o nazwisku Szpilman / skrzypek /  było wielu. Pierwotnie tak nazywał się Ojciec Józefa Cyrankiewicza
W Polsce znamy film R. Polańskiego "Pianista", który pokazuje postać Władysława Szpilmana, który po wojnie był dyrektorem muzycznym Polskie Radio
O Władysławie Szpilmanie, Pani Ewa Gran opowiadała, ze był policjantem w Getcie Żydowskim w Warszawie

Słynna i piękna śpiewaczka z Getta Warszawskiego, Wiera Gran, właściwie Dwojra Grinberg lub Dwojra Grynberg




Ukłony moje najniższe

07.03.2014-17.03.2014

Europejski Dzień Pamięci o Sprawieliwych w Muzeum Historii Żydów Polskich

Kto ratuje jedno życie, ratuje cały świat
– głosi sentencja z Talmudu zdobiąca medal Sprawiedliwy wśród Narodów
Świata. Ratowanie Żydów w realiach okupowanej przez Niemców Polski było
szczególnym wyzwaniem i wiązało się z narażeniem życia własnego i
bliskich. Najnowsza wystawa czasowa Muzeum Historii Żydów Polskich
prezentuje polskich ratujących – przede wszystkim tych odznaczonych
przez Instytut Yad Vashem w Jerozolimie tytułem Sprawiedliwy wśród
Narodów Świata. To dzięki ich heroicznej postawie udało się ocalić
kilkadziesiąt tysięcy polskich Żydów. 

Na 18 planszach
przedstawiono twarze, historie i emocje polskich Sprawiedliwych oraz
osób przez nich ocalonych. Poprzez ich biografie i opowieści 
przekazujemy to, co w czasach wojny i Zagłady było świadectwem zarówno
wielkości człowieka, jego poświęcenia i ogromnej dobroci, jak i
drzemiącego w nim zła.

Wystawa opisuje m.in. działalność polskiego
podziemia, rządu RP na uchodźctwie, duchownych i osób świeckich.
Spróbujemy znaleźć odpowiedź na pytania: Czym było ratowanie Żydów
podczas okupacji? Jak organizowano kryjówki? Jakie były motywacje osób
niosących Żydom pomoc i co im za to groziło?

Wystawie towarzyszy
prezentacja muzealiów z kolekcji muzeum – medali, dyplomów, fotografii,
dokumentów i innych przedmiotów z kolekcji muzeum należących do
Sprawiedliwych – m.in. Ireny Sendlerowej i Władysława Bartoszewskiego

Wystawa
powstała dzięki bezcennej kolekcji przeszło 400 wywiadów z ostatnimi
żyjącymi w Polsce Sprawiedliwymi wśród Narodów Świata, które zebrano w
latach 2007-2013 w ramach muzealnego projektu „Polscy Sprawiedliwi –
Przywracanie Pamięci”.

Premiera wystawy miała miejsce w siedzibie
UNESCO w Paryżu. W muzeum ekspozycja zagości  z okazji obchodzonego już
po raz drugi Międzynarodowego Dnia Pamięci o Sprawiedliwych.

Wystawa Z narażeniem życia – Polacy ratujący Żydów podczas Zagłady dostępna jest od 7 do 17 marca. Wstęp wolny.

Wystawa zrealizowana w partnerstwie z Ministerstwem Spraw Zagranicznych.

http://www.jewishmuseum.org.pl/pl/wydarzenie/wystawa-z-narazeniem-zycia-...

Akcja nosi nazwę "Cisi bohaterowie, żywa pamięć". "Projekt w dużej
mierze opiera się na wymianie doświadczeń z zagranicznymi partnerami
z Holandii, Austrii, Niemiec i z Węgier. Między czerwcem 2014 a lipcem
2015 odbędzie się pięć międzynarodowych spotkań, w których wezmą udział
pracownicy organizacji partnerskich i uczestnicy projektu. Trwałym
efektem projektu będzie narzędzie edukacyjne on-line poświęcone
historiom ukrywania z pięciu partnerskich krajów" - informuje muzeum
na swojej stronie internetowej.

Projekt "Cisi
bohaterowie, żywa pamięć. Wątek ukrywania Żydów podczas II wojny
światowej a aktywne uczenie się dorosłych” realizowany jest od września
2013 do lipca 2015 dzięki wsparciu finansowemu Komisji Europejskiej
w ramach Programu "Uczenie się przez całe życie”.

Muzeum Historii Żydów Polskich, ml

Europejski Dzień Pamięci o Sprawiedliwych

Europejski
Dzień Pamięci o Sprawiedliwych, czyli osobach, które ratowały Żydów w
czasie Holokaustu, już po raz drugi obchodzimy 6 marca. W ramach
obchodów w dniach 7-17 marca w Muzeum Historii Żydów Polskich w
Warszawie można oglądać wystawę „Z narażeniem życia – Polacy ratujący
Żydów podczas Zagłady”, która powstała w partnerstwie z Ministerstwem
Spraw Zagranicznych RP.

Na nowojorskim lotnisku Kennedy’ego po raz pierwszy od 1944
roku spotkało się dwóch mężczyzn: Polak i Żyd. Rodzice tego pierwszego
przez dwa lata ukrywali rodzinę tego drugiego, ryzykując śmiercią z rąk
Niemców. – Moi rodzice byli uczciwymi ludźmi, którzy po prostu zrobili
słuszną rzecz – tłumaczył Czesław Półzięć.

Polak mający 81 lat spotkał się z 79-letnim Leonem
Gersteinem w Nowym Jorku, gdzie przybył na zaproszenie Żydowskiej
Fundacji na rzecz Sprawiedliwych. Przywitanie było bardzo
emocjonalne i pełne serdecznych uścisków Półzięcia z liczną rodziną
Gersteina, który ma piątkę dzieci, 34 wnucząt i dziewiątkę prawnucząt.

- Nigdy nie zapomnimy tego, że Ty i Twoi rodzice uratowaliście nam życie – powiedział Gerstein. – To, co oni zrobili dla nas, było wspaniałe. Uratowali mojego tatę i przez to dali życie całej mojej rodzinie – powiedziała 52-letnia córka, Judith Barer.

Tragicznie splecione losy

Rodzina 81-latka przed wojną żyła w Rzeszowie. Po
zajęciu miasta przez Niemców zaczęły się prześladowania. Na przełomie
lat 1941/42 rozpoczęto tworzenie getta. Wówczas matka Gersteina
zdecydowała się uciekać ze swoim synem do domu rodziców w wiosce
Frysztak. Jej mąż i czwórka innych dzieci zostali w Rzeszowie i
przepadli bez wieści. Z około 25 tysięcy osób, które przewinęły się
przez rzeszowskie getto, ocalało tylko kilkaset.

Kiedy również do Frysztaku przybyli Niemcy szukający
Żydów, kobieta ponownie uciekła z synem oraz z siostrą, jej mężem i
dzieckiem. Rodzice pozostali w wiosce i zostali zamordowani. Piątka
uciekinierów błąkała się po okolicznych wsiach, których mieszkańcy bali
im się pomagać z obawy przed prześladowaniami. Za wsparcie Żydów Niemcy
stosowali karę śmierci.

Ratunek
znaleźli dopiero w osobach rodziny Półzięć, która przygarnęła ich i
ukryła na poddaszu stodoły. Tam spędzili w ukryciu dwa lata, aż do
wyzwolenia przez Armię Czerwoną w 1944 roku. W tym czasie zagrodę
Półzięciów kilka razy przeszukiwali Niemcy, ale nigdy nie odnaleźli
Żydów, dla których na taką okoliczność wykopano ukrytą ziemiankę-schron.

Raz żołnierze dotkliwie pobili ojca obecnego 81-latka, który pomimo tego nie wydał ukrywającej się rodziny.

)

Okrutna zbrodnia

Dr Mateusz Szpytma, historyk, Oddział IPN w Krakowie

http://www.naszdziennik.pl/mysl/71071,okrutna-zbrodnia.html

Pomnik Polaków Ratujących Żydów.

Zobacz inne projekty

Zobacz projekty, które wzięły udział w konkursie na pomnik
Polaków Ratujących Żydów, i zyskały aprobatę jury. Oto II nagroda i...
czytaj dalej »

Projekt pomnika Polaków Ratujących Żydów, który ma stanąć na
placu Grzybowskim, został właśnie wybrany. Zwycięzcy zaproponowali
wstęgę z podświetlanymi literami, oplatającą część kościoła Wszystkich
Świętych. Zobacz projekt.

"Jury, po burzliwych dyskusjach, zdecydowało o wyborze I nagrody,
formułując zalecenia, które wzmocnią oddziaływanie pomnika. Zwrócono
uwagę na jedność idei i formy oraz siłę oddziaływania w konkretnej
scenerii placu Grzybowskiego i kościoła Wszystkich Świętych" – ogłosili jurorzy.

http://tvnwarszawa.tvn24.pl/informacje,news,pomnik-polakow-ratujacych-zy...
Wygrał projekt autorstwa Piotra Musiałowskiego i Pauliny Pankiewicz, przy którym współpracował Michał Adamczyk.

To wstęga, która ma znajdować się w południowej części placu, tuż
przy kościele. Na niej umieszczone zostaną nazwiska tych, którzy
ratowali Żydów w czasie II wojny światowej.

"Wstęga jest przestrzennym gestem w skali placu, odpowiadającym
bohaterstwu jednostki wobec przemocy i śmierci. Intuicyjnie, nie zaś
dosłownie, odczuwamy symbol łączenia się, przenikania dwóch światów,
słowem: trudny optymizm, jaki wyrażał się w postawie Polaków ratujących
Żydów w czasie niemieckiej okupacji" – czytamy w opisie projektu.

Jury przedstawiło autorom zalecenia pokonkursowe.

"Jury opowiada się za zaproponowanym przez autorów wariantem 1 –
metalową okładziną żelbetowej wstęgi z liternictwem wycinanym laserem i
podświetlanym" – brzmi jedno z nich zalecenie.

Poza tym lista nazwisk ma być zestawiona szpaltami.

Autorzy mają też stworzyć niewielki plac - krąg zamknięty wstęgą.

10 000 nazwisk

Obecny na konferencji przewodniczący komisji historycznej Jan Żaryn z
Komitetu dla Upamiętnienia Polaków Ratujących Żydów pozytywnie ocenił
zwycięski projekt.

- Ma on (pomnik - red.) opowiadać o jednej z niezwykłych historii
Polski okresu II wojny, podczas której Polacy, szczególnie w czasie
Zagłady, czyli przede wszystkim w latach 1942-45 ratowali Żydów z
narażeniem życia własnego i najbliższych. To historia wpisująca się w
indywidualne bohaterstwo przedstawicieli narodu polskiego, dzieje Polski
Walczącej i działalność struktur Kościoła Katolickiego. To piękna
historia o tym, co nas podczas II wojny wyróżniało na tle kontynentu i
opowieść o potwornej tragedii, która spotkała naród żydowski -
powiedział Żaryn.

Wyraził też nadzieję, że na wstędze znajdzie się miejsce dla
indywidualnej listy ratujących oraz dla instytucji Polskiego Państwa
Podziemnego i Kościoła.

Ocenił, że na początek będzie to ok. 10 tys. nazwisk, jednak lista ma pozostać otwarta.

Los Pomnika Sprawiedliwych

Środowisko „Krytyki Politycznej” postanowiło
wyrazić swój sprzeciw wobec pomysłu budowy pomnika upamiętniającego
Polaków...
czytaj dalej »

Środowisko „Krytyki
Politycznej” postanowiło wyrazić swój sprzeciw wobec pomysłu budowy
pomnika upamiętniającego Polaków ratujących Żydów. Monument miałby
stanąć tuż obok Muzeum Historii Żydów Polskich. - Taki pomnik nie
powinien stanąć w miejscu byłego getta. Bo było to miejsce nie ocalania
przez Polaków, ale umierania Żydów - uważa prof. Jan Grabowski z Centrum
badań nad zagładą Żydów. - Spór wokół pomnika wymyśliła Krytyka
Polityczna, która ma jakieś marksistowskie zapędy, aby społeczeństwo
przeorać - broni inicjatywy Marek Jurek z Prawicy RP.

Dramatyczna prawda o zagładzie Żydów podczas II wojny światowej. „Rękoma Żydów

---

Jeśli mamy wątpliwości, czy teza głoszona przez historyka znajduje
uzasadnienie w faktach i zdarzeniach z przeszłości, jedyną drogą
ustalenia prawdy historycznej jest sięgnięcie do źródeł historycznych
epoki, o której historyk mówi lub pisze. W wywiadzie udzielonym
niemieckiej gazecie prof. Krzysztof Jasiewicz powiedział, że
holocaust: nie byłby możliwy bez aktywnego udziału Żydów w mordowaniu
swojego narodu. Skala niemieckiej zbrodni była możliwa nie dzięki temu,
„co się działo na obrzeżach zagłady”, lecz tylko dzięki aktywnemu
udziałowi Żydów w procesie mordowania swojego narodu.

W opracowaniach dotyczących zagłady Żydów bardzo rzadko poruszana jest kwestia kolaboracji Żydów z Niemcami.
Nie znaczy to oczywiście, że problem współpracy europejskich Żydów z
Niemcami przy zagładzie żydowskiego narodu nie był Żydom znany i
osądzany we własnym środowisku. Jak pisze Joanna Szczęsna, w Izraelu
przez dziesięciolecia: Powszechnie uważano, że ofiarą ludobójstwa padli najlepsi synowie żydowskiego narodu.

Historyk i publicystka izraelska Idith Zertal, [...] przypomniała
słowa Ben Guriona z 1949 r.: „Tym, którzy ocaleli, gdyby nie byli tym,
kim byli: złymi, brutalnymi egoistami, na pewno by się to nie udało. To,
co przeżyli, wyrwało z ich duszy wszystko, co najlepsze”.

Inny żydowski historyk, Michael C. Steinlauf o polskich Żydach, którzy w latach 1939-1942 zarządzali gettami, napisał, że: Byli w większości przypadków skłonni do częściowej współpracy z agresorem.

Naoczny świadek zagłady warszawskich Żydów, zamordowany przez Niemców kronikarz getta warszawskiego Emanuel Ringelblum, relacjonuje zaś:

Kiedy akcja przesiedleńcza wybuchła w
Warszawie w lipcu 1942 roku i żydowska Ordnungsdienst [policja] przejęła
kierownictwo akcją, tow. [Szachno Efroim] Sagan nie posiadał się z
oburzenia. Uważał, że Gmina Żydowska powinna była, mimo gróźb
niemieckich, odmówić jej wykonania. Lepiej by było, gdyby Niemcy sami to
zrobili. [...] Tow. Sagan przyszedł do Judenratu i
złożył protest przeciw jego haniebnemu postępowaniu, przeciwko temu, że
wziął na siebie rolę kata i pomagiera morderców z SS. […] Szachno Sagan nie
mógł biernie przyglądać się, jak żydowscy Ordnungsmänner [policjanci]
łapią dzieci na ulicach i ładują je do wozów ciężarowych na
Umschlagplatz. Nie mógł znieść widoku żydowskich kobiet ciągniętych za
włosy przez żydowskich łapaczy z Ordnungsdienstu. Pewnego razu na widok takiej brutalnej sceny zainterweniował. Rozjuszeni
tym „chłopcy” [żydowscy policjanci] chcieli go załadować do wozu i
odtransportować na Umschlagplatz. Znalazł się jednak wśród nich taki, co
go poznał i uwolnił.

Ponadto amerykański historyk Bryan Mark Rigg ustalił, że: W
Wehrmachcie mogło służyć co najmniej 150 tysięcy mischlingów [ludzi
pochodzenia żydowskiego – uwaga E.K.]. Istnieją również dowody, że
niejeden z nich był oficerem wysokiej rangi, a niektórzy doszli nawet do
szarż generalskich czy admiralskich galonów.

Pewne wzorce
zachowań społeczności żydowskich wobec hitlerowskich Niemiec datują się
jeszcze z okresu przed wybuchem drugiej wojny światowej. Dla przykładu,
jak pisze żydowska profesor Hannah Arendt, dr Joseph Löwenherz już w
roku 1938: Zdołał przekształcić całą wiedeńską gminę żydowską w
instytucję będącą na usługach władz nazistowskich. Był także jednym z
bardzo niewielu działaczy tego rodzaju, który za swe usługi otrzymał
nagrodę: pozwolono mu zostać w Wiedniu aż do końca wojny, kiedy to
wyemigrował do Anglii, stamtąd zaś do Stanów Zjednoczonych. 

Z punktu widzenia rozwiązań technicznych, proces ludobójstwa względem polskich Żydów składał się co najmniej z siedmiu etapów:

- Zgromadzenia rozproszonych po niewielkich miasteczkach i osadach Żydów
w gettach zlokalizowanych w większych skupiskach miejskich;

- Utrzymywania przez władze żydowskie mieszkańców gett w
przekonaniu, że ewentualne wysiedlenie związane jest z pracą na
wyznaczonych przez Niemców terenach;

- Schwytania przeznaczonych do uśmiercenia Żydów (zwanego po dziś dzień przez historyków nie wiadomo dlaczego wysiedleniem)
i doprowadzenie ich na plac przeładunkowy, tj. do miejsca, skąd
odchodziły pociągi do obozów zagłady oraz załadowanie skazanych na
śmierć do wagonów;

- Dowiezienia Żydów do obozów zagłady;

- Pzygotowania skazanych na śmierć (obcięcie im włosów, odebranie kosztowności, bagaży itp.) i grabieży mienia pomordowanych;

Uśmiercenia;

- Unicestwienia ciał zamordowanych.

Aby zrozumieć rolę, jaką w dokonanej w Polsce zagładzie Żydów
odegrali żydowscy funkcjonariusze (administracja gett, żydowska policja
i inni), należy prześledzić, co żydowskie źródła epoki mówią na temat
wszystkich wyżej wymienionych kolejnych etapach zbrodni ludobójstwa
dokonanej na Żydach: [...]

1. Eksterminacja pośrednia: zgromadzenie rozproszonych po niewielkich
miasteczkach i osadach Żydów polskich w gettach żydowskich
zlokalizowanych w większych skupiskach miejskich.

Pierwszym
i najważniejszym etapem niemieckiego planu zagłady Żydów było
przeprowadzenie wśród nich swego rodzaju spisu powszechnego i skupienie
rozproszonej ludności żydowskiej w żydowskich dzielnicach
zlokalizowanych w większych ośrodkach miejskich. Wykonanie
tego planu stanowiło dla Niemców warunek niezbędny do eksploatacji
żydowskiej siły roboczej i żydowskiego majątku oraz przygotowania
zaplecza technicznego do wykonania planowanej zbrodni ludobójstwa
(lokalizacja obozów śmierci, transport itp.). Jak dowodzą żydowskie
źródła, plan koncentracji ludności żydowskiej w dużych ośrodkach
miejskich wykonała żydowska policja i żydowska administracja.

Emanuel Ringelblum pisze:

Przesiedlenie 150.000 Żydów z Sosnowca, Będzina, Katowic, Cieszyna (1200 osób), Zawiercia. Projekt
narodził się z tego, że [żydowska organizacja] „Joint”, który pomagał
Żydom z okolicznych miasteczek, zaproponował, że podejmie się
przeprowadzenia przesiedlenia. […] Jeśli się to nie uda, to [Mojżesz Maryn, przewodniczący Starszeństwa Żydów w Sosnowcu – E.K.] zorganizuje przesiedlenie. [W czasie rejestracji Żydów, skupieni w Judenratach Żydzi:] … zrobili wszystko, czego zażądały Galeje [Niemcy] choć nie zawsze było to w interesie Żydów.

[…] Opowiadają, że mord w Otwocku był rezultatem interwencji
Judenratu, który nie mógł sobie poradzić z Żydami wyznaczonymi do obozów
pracy; nie chcieli się tam udać. Sprowadzono esesmanów, żeby stłumili
bunt przeciwko Judenratowi. Tak mówią w Otwocku.

Podobnie wyglądało wykonywanie niemieckich
rozporządzeń w getcie w Łodzi. W „Kronice getta łódzkiego” pod datą 3
grudnia 1941 roku czytamy:

Spis mieszkańców kolektywów. W dniu dzisiejszym przeprowadzony został spis wszystkich mieszkańców.

[...] Ta sama kronika, m.in. pod datą 6 grudnia 1941 roku, opisuje przeprowadzane przez Żydów łapanki Żydów:

„Łapanie”
rozpoczęło się punktualnie o godz. 17. W akcji tej brali udział
funkcjonariusze [żydowskiej] Służby Porządkowej i [żydowskiego]
Centralnego Więzienia. Złapanych koncentrowano na dziedzińcach rewirów.
Nie obeszło się bez licznych wypadków pobicia i szeregu przykrych
incydentów.

2. Utrzymywanie Żydów w przekonaniu, że wysiedlenie związane jest z pracą na wyznaczonych przez Niemców terenach na Wschodzie.

Ten rzadko przez historyków zauważany etap ludobójstwa
dokonanego na polskich Żydach polegał na dezinformowaniu ich co do celu
masowych wywózek i odegrał bodaj najważniejszą rolę w utrzymaniu wśród
ludności żydowskiej postawy bierności, która była warunkiem koniecznym
sprawnej realizacji planowanej zbrodni.

O
roli, jaką w tym etapie zagłady odegrali funkcjonariusze żydowscy
stanowiący władzę w żydowskich gettach oraz Żydzi, jawni i tajni
współpracownicy Niemców, czytamy niemal we wszystkich najbardziej
wiarygodnych żydowskich źródłach historycznych.

W kronikarskich zapiskach sporządzonych w getcie łódzkim czytamy, iż
w styczniu 1942 roku przewodniczący łódzkiego Judenratu, prezes
Rumkowski, doskonale wiedząc, ze posyła swych braci na pewną śmierć,
mówił:

Obecnie, wysiedlamy z getta 10.000 osób. [...] Los
wygnańców nie będzie wcale tak tragiczny, jak powszechnie w getcie
przewidywano. Nie będą za drutami, a w udziale przypadną im roboty
rolne. Na marginesie akcji wysiedleńczej rozwielmożniła się hydra
plotkarska. Muszę w jak najostrzejszych słowach potępić mącenie spokoju
publicznego.

W Warszawie, w dniu 24 lipca 1942 roku, gdy od dwóch dni trwała akcja wywożenia Żydów do komór gazowych Treblinki, funkcjonariusze
Gminy Żydowskiej – doskonale zorientowani, dokąd zmierzają wyładowane
ludnością żydowską wagony – w celu uśpienia czujności mieszkańców
dzielnicy żydowskiej i zapobieżenia ewentualnemu buntowi, wydali
oficjalny dokument, w którym napisali m.in., że:

Przesiedlenie ludności, która nie jest produktywna w dzielnicy
żydowskiej w Warszawie następuje rzeczywiście na tereny wschodnie.

Oceniając postawę żydowskich urzędników, Emanuel Ringelblum zapisał:

Haniebny dokument Gminy. O pogłoskach w sprawie wysiedlenia na wschód. [Żydowski] Urząd Pracy wie, że na śmierć. [...] Kłamstwa w sprawie wschodu. Rzekome listy z Pińska, Brześcia i innych miast.
Świadomie szerzyli takie pogłoski od razu po rozpoczęciu akcji, żeby
wprowadzić zamieszanie. Nikt tych listów nie widział. Kto
rozpowszechniał te pogłoski? Żydowscy agenci Gestapo. Takie same pogłoski w miastach na prowincji.

3. Schwytanie mieszkańców gett przeznaczonych do uśmiercenia i
doprowadzenie ich na plac przeładunkowy, tj. do miejsc, skąd odchodziły
pociągi do obozów zagłady.

Deportacja Żydów do obozów zagłady przebiegała niemal identycznie we wszystkich żydowskich gettach okupowanej Polski. Władysław Szpilman wspomina:

[W lipcu] rozpoczęło się najgorsze. […] Otaczano domy jak popadło,
raz w tej, raz w innej części getta. Jednym gwizdkiem spędzano
mieszkańców na podwórze i ładowano wszystkich bez wyjątku, niezależnie
od płci i wieku, począwszy od niemowląt, a skończywszy na starcach, na
furmanki i transportowano ich na Umschlagplatz. Tam upychano ofiary do
wagonów i wysyłano w nieznane.

W
tych pierwszych dniach akcję przeprowadzała wyłącznie policja żydowska z
trzema siepaczami na czele: pułkownikiem Szeryńskim oraz kapitanami
Lejkinem i Ehrlichem. Byli oni nie mniej groźni i bezlitośni niż Niemcy,
a może nawet bardziej jeszcze nikczemni niż oni: gdy znajdowali ludzi,
którzy zamiast zejść na dziedziniec gdzieś się ukryli, dawali się łatwo
przekupić, ale tylko pieniędzmi. Łzy, błaganie, a nawet rozpaczliwe
krzyki dzieci nie mogły ich poruszyć.

Kronikarze getta łódzkiego, w ukazującym się na terenie getta
w Łodzi żydowskim „Biuletynie”, pod datą 7 maja 1942 roku dość
dokładnie opisali sposób, w jaki Żydzi wysyłali swych braci na śmierć:

4-ty dzień wysiedleń. Dziś opuścił getto transport
wygnańców z Hamburga i Dusseldorfu. […] Doprowadzenie transportów odbywa
się w sposób następujący. W godzinach popołudniowych wysiedleni udają
się do Centralnego Więzienia względnie do otoczonych drutem domków przy
ul. Szklanej. Tu pozostają przez noc, a następnego dnia w południe,
ustawiani partiami są konwojowani do obozu na Marysinie. […] O
godz. 4 nad ranem specjalne oddziały wyspecjalizowanej już w wykonywaniu
tak ciężkich obowiązków [żydowskiej] Służby Porządkowej transportują
wysiedlonych tramwajami na dworzec bocznicy radogoskiej. Na pół godziny
przed odjazdem pociągu – co następuje punktualnie o 7-mej – przybywają
samochodem funkcjonariusze policji tajnej [Niemcy] w asyście zwykłych
policjantów. Do tego momentu wyjeżdżający zostają przez [żydowską]
Służbę Porządkową ustawieni w 10-osobowych grupkach przed drzwiczkami
przedziałów w odległości 2 metrów od wagonów. Pod okiem policji
następuje zajmowanie miejsc. […] Pociąg powraca tegoż dnia o godz. 20.

Jest w filmie Romana Polańskiego „Pianista” scena, w której Władysław
Szpilman w szpalerze umundurowanych mężczyzn idzie wraz z rodziną do
wagonu. Jest to ostatnia droga warszawskich Żydów. Wagony pojadą do
Treblinki. Niezorientowany widz nie zauważa z reguły, że mundury stojących przy wagonach mężczyzn nie są niemieckie, lecz żydowskie.

Obraz przekazany przez pianistę Władysława Szpilmana uzupełniają
zapiski kronikarza getta warszawskiego, Emanuela Ringelbluma, który tak
oto opisuje rolę Żydów w likwidacji największego skupiska Żydów w
Europie, czyli w rozpoczętej w dniu 22 lipca 1942 roku masowej wywózce
warszawskich Żydów do obozu zagłady w Treblince:

Umschlagplatz
[plac przeładunkowy]. Szmerling [Żyd, komendant Umschlagplatz - E.K.] –
oprawca z biczem. Zbrodniczy olbrzym Szmerling z pejczem w ręku.
Pozyskał łaskę [Niemców]. Wierny wykonawca ich zarządzeń. [...] Policja
żydowska miała bardzo złą opinię jeszcze przed wysiedleniem. W
przeciwieństwie do policji polskiej, która nie brała udziału w łapankach
do obozu pracy, policja żydowska parała się tą ohydną robotą.
Wyróżniała się również straszliwą korupcją i demoralizacją. Dno podłości
osiągnęła ona jednak dopiero w czasie wysiedlenia. Nie padło ani jedno
słowo protestu przeciwko odrażającej funkcji, polegającej na prowadzeniu
swoich braci na rzeź. Policja była duchowo przygotowana do tej brudnej
roboty i dlatego gorliwie ją wykonała. Obecnie mózg sili się nad
rozwiązaniem zagadki: jak to się stało, że Żydzi – przeważnie
inteligenci, byli adwokaci (większość oficerów [policji żydowskiej] była
przed wojną adwokatami) – sami przykładali rękę do zagłady swych braci.
Jak doszło do tego, że Żydzi wlekli na wozach kobiety i dzieci, starców
i chorych, wiedząc, że wszyscy idą na rzeź. [...]

Policja żydowska wykonywała z największą gorliwością zarządzenia niemieckie w sprawie wysiedlenia.
[…] Na twarzach policjantów prowadzących tę akcję nie znać było smutku i
bólu z powodu tej ohydnej roboty. Odwrotnie, widziało się ich
zadowolonych, wesołych, obżartych, objuczonych łupami, zrabowanymi
wespół z Ukraińcami. Okrucieństwo policji żydowskiej było bardzo
często większe niż Niemców, Ukraińców i Łotyszów. Niejedna kryjówka
została „nakryta” przez policję żydowską, która zawsze chciała być „plus
catholique que le pape”, by przypodobać się okupantowi. Ofiary, które
znikły z oczu Niemca, wyłapywał policjant żydowski. [...]

Do powszechnych zjawisk należało, że zbójcy ci za ręce i nogi
wrzucali kobiety na wozy „Kohna i Hellera” lub na zwykłe wozy ciężarowe.
Bezlitośnie, z wściekłością obchodzili się z ludźmi stawiającymi opór. Nie zadowalali się złamaniem oporu, surowo, bardzo surowo karali „winnych”, którzy nie chcieli dobrowolnie pójść na śmierć. [...] Do akcji wysiedleńczej przyłączyły się dobrowolnie – poza policją – jeszcze inne organizacje i grupy.

Czołowe miejsce zajmuje Pogotowie Ratunkowe Gancwajcha o
amarantowych czapkach, ta szalbiercza instytucja, która nie udzieliła
ani jednemu Żydowi pomocy lekarskiej. [...] Ta oto bandycka szajka
aferzystów zgłosiła się ochotniczo do „zbożnej” roboty wysyłania Żydów
na tamten świat. I ta właśnie szajka wyróżniła się brutalnością i
nieludzkim postępowaniem. Czerwone czapki okryły się czerwonymi plamami
krwi nieszczęśliwych mas żydowskich. Oprócz Pogotowia pomagali w akcji
urzędnicy Gminy [Żydowskiej], jak również Pogotowie KOS.[...]

Wszystko sprowadzało się u nich do kwestii ”łebka”. W dnie, kiedy wyznaczano im kontyngent, handlowano „łebkami”; zapisywali w książeczce: dostarczyłem tyle a tyle „łebków”. Przychodził na Dziką 3 i prosił o chleb, bo dostarczył „łebki” ponad normę. Jakiś
adwokat przechwalał się wobec mnie, że załadował na wozy 1000 Żydów.
Teraz, w końcu października 1942 roku, policja żydowska rozmyśla, jak tu
złapać jakiegoś Żyda, sprowadzić go na Umschlagplatz. [...]
Spośród Niemców brali udział w akcji na ogół esesmani. Ich „sława” jest
uzasadniona. [...] Dlaczego 50 esesmanów (inni powiadają, że nawet
mniej) przy pomocy oddziału około 200 Ukraińców i tyluż Łotyszów mogło
dokonać tego tak gładko?

Jednym z najbardziej wstrząsających żydowskich źródeł o udziale Żydów w zagładzie Żydów są wiersze Icchaka Kacenelsona. Z wrażliwością poety, autor w sposób najbardziej bodaj czytelny oddaje koszmar zbrodni dokonanej przez Żydów na Żydach. W poemacie „O bólu mój” będącego częścią zbioru „Pieśni o zamordowanym żydowskim narodzie” znajdujemy takie oto strofy:

Jam jest ten, który to widział, który przyglądał się z bliska,

Jak dzieci, żony i mężów, i starców mych siwogłowych

Niby kamienie i szczapy na wozy oprawca ciskał

I bił bez cienia litości, lżył nieludzkimi słowy.

Patrzyłem na to zza okna, widziałem morderców bandy –

O, Boże, widziałem bijących i bitych, co na śmierć idą…

I ręce załamywałem ze wstydu… wstydu i hańby –

Rękoma Żydów zadano śmierć Żydom – bezbronnym Żydom!

Zdrajcy, co w lśniących cholewach biegli po pustej ulicy

Jak ze swastyką na czapkach – z tarczą Dawida, szli wściekli

Z gębą, co słowa im obce kaleczy, butni i dzicy,

Co nas zrzucali ze schodów, którzy nas z domów wywlekli.

Co wyrywali drzwi z futryn, gwałtem wdzierali się, łotrzy,

Z pałką wzniesioną do ciosu – do domów przejętych trwogą.

Bili nas, gnali starców, pędzili naszych najmłodszych

Gdzieś na struchlałe ulice. I prosto w twarz pluli Bogu.

Odnajdywali nas w szafach i wyciągali spod łóżek,

I klęli: „Ruszać, do diabła, na umschlag, tam miejsce wasze!”

Wszystkich nas z mieszkań wywlekli, potem szperali w nich dłużej,

By wziąć ostatnie ubranie, kawałek chleba i kaszę.

A na ulicy – oszaleć! Popatrz i ścierpnij, bo oto

Martwa ulica, a jednym krzykiem się stała i grozą –

Od krańca po kraniec pusta, a pełna, jak nigdy dotąd –

Wozy! I od rozpaczy, od krzyku ciężko jest wozom…

W nich Żydzi! Włosy rwą z głowy i załamują ręce.

Niektórzy milczą – ich cisza jeszcze głośniejszym jest krzykiem.

Patrzą… Ich wzrok… Czy to jawa? Może zły sen i nic więcej?

Przy nich żydowska policja – zbiry okrutne i dzikie!

A z boku – Niemiec z uśmiechem lekkim spogląda na nich,

Niemiec przystanął z daleka i patrzy – on się nie wtrąca,

On moim Żydom zadaje śmierć żydowskimi rękami!

Dla
Icchaka Kacenelsona, bezpośredniego świadka dokonanej przez Żydów
zbrodni na Żydach, którego poezja stanowi niepodważalne źródło
historyczne, oprawcami, którzy bili bez cienia litości, lżyli
nieludzkimi słowy byli jego bracia Żydzi. Żydzi byli także tymi, którzy
zadali śmierć Żydom – bezbronnym Żydom!

Znajdą się być może historycy, którzy uznają, iż poezja nie jest
źródłem miarodajnym ni wystarczająco wiarygodnym dla oceny wydarzeń
historycznych, że jest przede wszystkim emanacją uczuć i talentu poety,
niekiedy także wytworem jego fantazji, a nie świadectwem przeszłości.

Tyle tylko, że zbyt wiele innych żydowskich źródeł potwierdza
prezentowaną przez Kacenelsona poetycką prawdę o udziale Żydów
zagładzie narodu żydowskiego. Zbyt wiele żydowskich źródeł historycznych
jest zgodnych co do tego, że najbardziej okrutna, ale także
najważniejsza część niemieckiego planu zagłady Żydów – schwytanie
każdego dnia odpowiedniej liczby przeznaczonych do uśmiercenia Żydów,
doprowadzenie ich do miejsca, skąd odchodziły pociągi, a następnie
załadowanie do wagonów, zostało wykonane przez Żydów.

4. Dowiezienie Żydów do obozów zagłady.

Pociągi wiozące warszawskich Żydów do Treblinki, tak jak wszystkie inne pociągi wiozące Żydów do obozów zagłady,
prowadzone były z reguły przez polskich maszynistów, jako że do
transportu przeznaczonych na śmierć Żydów – ponieważ zagłady dokonali
Niemcy na polskich ziemiach – używano polskich pociągów, polskich torów i
polskich bocznic kolejowych. Logistyka transportu europejskich
Żydów do obozów zagłady przez cały okres jej trwania spoczywała w
rękach niemieckiej administracji. Wagony konwojowali Niemcy
wespół z Ukraińcami służącymi w formacjach wojskowych kolaborujących z
Niemcami. Żydzi nie uczestniczyli w tym etapie zagłady własnego narodu.

5. Przygotowanie Żydów na śmierć i grabież mienia pomordowanych.

O roli, jaką w ostatniej drodze Żydów odgrywali Żydzi, czytamy w całym szeregu wspomnień i opracowań historycznych.
Podobnie jak w innych tego typu obozach, w obozie zagłady w Sobiborze
Żydzi pełnili różnorakie funkcje. Polski Żyd, pochodzący z Izbicy Thomas
Toivi Blatt, wspomina:

Serce ścisnął mi paniczny strach. Sobibór! Byłem w fabryce śmierci.

Dostawa surowca. W środku nocy wyrwał mnie ze snu świdrujący gwizdek.
Mój towarzysz z pryczy wyjaśnił mi, że przybył nowy transport Żydów –
Żydzi z Holandii. Transporty z Holandii przyjeżdżały czasami o trzeciej w
nocy. […]

Przywiezieni Żydzi wysiadali z pociągu, podjechała wywrotka. Jak się
później dowiedziałem, na wywrotki wrzucano duże i ciężkie bagaże oraz
osoby chore, stare, niedołężne i niezdolne do samodzielnego poruszania
się. Reszta szła za esesmanem do długiego baraku. Do tego baraku
przyprowadzono naszą ośmioosobową grupę i tutaj kazano czekać na Żydów.
Był to duży barak bez okien, z szeroko otwartą bramą wejściową i
wyjściową. Dwóch więźniów ustawiono przy wejściu, czterech wewnątrz
baraku, dwóch przy wyjściu. Mieliśmy mówić przechodzącym przez barak
Żydom, aby tutaj zostawili niesiony bagaż i kobiece torebki.

Nadchodziła pierwsza grupa skazanych. Najpierw szły kobiety. Były
elegancko ubrane. Było bardzo wcześnie rano i sporo kobiet niosło na
rękach śpiące dzieci. Nie miały najmniejszego pojęcia, że idą na śmierć.
Starsi, doświadczeni więźniowie mechanicznie powtarzali po holendersku
zdanie informujące przechodzących ludzi, aby tu zostawiali swoje rzeczy
osobiste. Zacząłem ich naśladować powtarzając usłyszane słowa. [...]

Przez budowlę przeszła kolumna około pięciuset ludzi. Na bocznicę
wjeżdżały następne wagony. Należało opróżnić to miejsce. […] Razem
załadowaliśmy sterty ręcznego bagażu na koce i zanieśliśmy je do
przylegających pomieszczeń. Na środku rozstawione były stoły, wokół
których stały kobiety sortujące zagrabione łupy. Opróżnialiśmy koce
jeden za drugim. Wkrótce duży barak przejściowy był pusty, a piaszczysta
podłoga uprzątnięta i wyrównana grabiami. […]

Ponieważ
z peronu nadchodziła kolejna grupa Żydów, otrzymaliśmy rozkaz powrotu
do pierwszego baraku, gdzie odbierano bagaż podręczny. Cała procedura
powtórzyła się. Później ponownie podeszliśmy do bramy prowadzącej na
podwórze i czekaliśmy aż esesmani wpuszczą nas do środka. [...]
SS-Oberscharfuhrer Karl Frenzel wybrał czterech więźniów, w tym mnie, i
zaprowadził nas do baraku, który stał w odległości około 10 metrów od
komór gazowych. Stały tam drewniane ławy i krzesła. Na środku baraku
stał niewysoki, ciemnowłosy esesman Josef Wolf. Dostałem wielkie nożyce i
czekałem. Do baraku zaczęły wchodzić nagie kobiety. Nie wiedziałem, jak
się zachować. – Co mam robić? – pytam kolegę. – Po prostu tnij
włosy pękami, nie musi być blisko skóry. Jeżeli któraś ma warkocze, to
tylko warkocze. [...] Kobiety opuściły barak, zapakowaliśmy włosy do
worków po ziemniakach, które później wyniesiono do magazynu.[…]

Usłyszałem warkot silnika spalinowego, a zaraz potem jeden
przeraźliwy, mimo iż przytłumiony krzyk masy ludzi. Na początku siła
głosu przebijała się przez ryk silników, jednak po kilku minutach
stopniowo osłabła. Zamarłem. [...] Po około trzech godzinach pracy i
śmierci ponad dwóch tysięcy ludzi, esesmani kazali nam wracać do
baraków. [...] Rano następna grupa więźniów zakończyła sortowanie i
pakowanie zagrabionych łupów .

6. Uśmiercenie Żydów.

Żydzi w obozach zagłady nie obsługiwali komór gazowych.

7. Unicestwienie ciał zamordowanych.

Jak opisuje więzień Sobiboru oraz jak podają wszystkie wspomnienia podobnych mu osób, Żydzi z całą pewnością uczestniczyli w procesie opróżniania komór gazowych z zamordowanych współbraci i unicestwianiu ich ciał:

Kiedy zbliżaliśmy się do naszych baraków, usłyszeliśmy rytmiczny,
głuchy stukot. Jakby ktoś wrzucał wielkie kamienie do metalowego pudła.
Odgłosy dobiegały z okolicy komór gazowych. Później dowiedziałem się, co
to było. Więźniowie pracujący w krematorium wrzucali zwłoki na
wąskotorowe wywrotki, które wiozły martwe ciała do spalenia.

Żydzi nie brali udziału w transportowaniu skazanych na śmierć
do obozów zagłady oraz zadawaniu im bezpośredniej śmierci w komorach
gazowych, czynnie natomiast uczestniczyli w pozostałych pięciu spośród
siedmiu etapów zagłady Żydów. Należy przy tym podkreślić niejednoznaczność uczestnictwa w poszczególnych etapach. Uczestniczenie
Żydów w dwu ostatnich, czyli „przygotowywaniu” idących na śmierć ludzi i
unicestwianie ich ciał, było działaniem podejmowanym na terenie obozów
zagłady pod przymusem. Fakt zniewolenia i realna groźba śmierci zdejmuje z nich katowskie piętno.

Tym
bardziej należy jednak z całą jasnością wyodrębnić trzy pierwsze
działania (gromadzenie ludności żydowskiej w gettach zlokalizowanych na
terenie większych miast Polski; szerzenie niemieckich kłamstw co do
charakteru „wysiedlenia”; chwytanie ludzi i ładowanie ich do środków
transportu), które Żydzi podjęli i wykonali dobrowolnie, co uczyniło z nich katów własnego narodu.

Tragizm położenia żydowskich władz w gettach w Polsce polegał na tym, że Niemcy i bez nich wysiedlaliby i wysiedlili Żydów – uważał żydowski prof. Lucjan Dobroszycki. Pierwsza część tezy prof. Lucjan Dobroszyckiego nie podlega raczej dyskusji.
Z pomocą Żydów, czy bez, Niemcy zapewne przystąpiliby do realizacji
„Ostatecznego Rozwiązania”, czyli rozpoczęli mordowanie Żydów. Nie jest
już jednak tak bardzo pewne, czy bez pomocy Żydów zdołaliby Niemcy
zrealizować plan zamordowania narodu żydowskiego. Aby zrozumieć ten
aspekt zagłady polskich Żydów, należy znaleźć odpowiedź na co najmniej
kilka pytań:

- Ile dziesiątków tysięcy
niemieckich żołnierzy musieliby użyć Niemcy w latach 1939-1941 do
przesiedlenia do dużych miast liczącej w Polsce trzy i pół miliona
ludności żydowskiej oraz utrzymania w gettach posłuchu dla swych
rozkazów, gdyby tej części planu nie wykonali za Niemców sami
Żydzi? Czy gdyby Żydzi nie przeprowadzili przesiedleń do dużych miast,
Niemcom w ogóle udałoby się zamknąć ludność żydowską w dużych gettach?

- Ile milionów marek musieliby wydać Niemcy i ilu zatrudnić
robotników, aby odgrodzić żydowskie getta od świata chrześcijańskiego,
gdyby Żydzi odmówili finansowania, wytyczenia i zbudowania murów? Gdyby Żydzi polscy odmówili współpracy, czy Niemcom udałoby się odizolować polskich Żydów od chrześcijan?

-
Gdyby żydowskie władze nie okłamywały mieszkańców gett, jaki jest
prawdziwy cel wysiedleń, lecz informowały, że pociągi powiozą ich na
śmierć, ilu Żydów poszłoby dobrowolnie do wagonów? Czy wówczas
Niemcy byliby w stanie zapanować nad masowymi ucieczkami Żydów, czy
byliby w stanie odnaleźć wszystkie ich kryjówki oraz pokonać
prawdopodobnie także – może prymitywny – ale jednak opór?

- Ile dziesiątków tysięcy niemieckich żołnierzy musieliby w 1942 roku
ściągnąć z frontów Niemcy, aby schwytać ponad trzy miliony ukrywających
się w lasach lub we własnych domach (szafy, bunkry, itp.) polskich
Żydów, a następnie doprowadzić ich i załadować do wagonów, gdyby tej
najbrudniejszej z brudnych robót nie wykonali za nich sami Żydzi?
Czy ze względu na kalendarium wojny, od czerwca 1941 roku prowadzonej
na dwa fronty, a także wojenną taktykę, operacja taka w ogóle byłaby dla
Niemców możliwa do wykonania?

Pytania można mnożyć bez końca. Łącznie z
postawionym wcześniej pytaniem, jaką militarną siłę stanowiło dla
Hitlera 150.000 żydowskich żołnierzy wykonujących jego rozkazy w
niemieckich mundurach. Specjaliści od wojskowości, finansów i murarstwa odpowiedzą na każde z tych pytań precyzyjnie i fachowo.

Nie
trzeba być jednak specjalistą, aby stwierdzić, że bez pomocy polskich
Żydów Niemcom byłoby nadzwyczaj trudno zrealizować plan zagłady polskich
Żydów.

W getcie łódzkim, jak dowodzą wiarygodne źródła żydowskie, w
zagładzie Żydów uczestniczyło zaledwie kilku Niemców, którzy
przyjeżdżali na pół godziny przed odjazdem pociągu. Ich rola w praktyce
sprowadzała się do nadzorowania odjazdu załadowanego Żydami przez
żydowską policję pociągu, który odwoził łódzkich Żydów do obozu zagłady w
Chełmnie nad Nerem. 

Przygotowaniem list przeznaczonych na śmierć osób, łapaniem
skazanych, odbieraniem im bagażu i doprowadzaniem do wagonów zajmowali
się wyłącznie Żydzi. Podobnie było w getcie warszawskim, gdzie
według Emanuela Ringelbluma: 50 esesmanów (inni powiadają, że nawet
mniej) przy pomocy oddziału około 200 Ukraińców i tyluż Łotyszów
wystarczyło do nadzorowania przeprowadzonych przez warszawskich Żydów
łapanek i poprowadzenia na śmierć pół miliona ludzi…

Problem współpracy Żydów europejskich z władzami
hitlerowskich Niemiec przy zamordowaniu żydowskiego narodu stanowi klucz
do zrozumienia zagłady w ogóle, a do zrozumienia zagłady polskich Żydów
w szczególności. Mówiąc inaczej, aby zrozumieć, co tak
naprawdę w czasie drugiej wojny światowej stało się z częścią
żydowskiego narodu zamieszkującą Europę, należy spróbować odpowiedzieć
na pytanie, czy Niemcy zdołaliby wymordować sześć milionów europejskich
Żydów, gdyby nie fakt, że właśnie wśród Żydów znaleźli gorliwych
współpracowników i wykonawców swych zbrodniczych planów.

Wracając do wywiadu prof. Krzysztofa Jasiewicza, mam dla
oburzonych wywiadem dziennikarzy, pracowników PAN i różnej maści
„autorytetów” trzy propozycje:

Powinni jak najszybciej złożyć do prokuratury doniesienie na
Emanuela Ringelbluma, Władysława Szpilmana, Icchaka Kacenelsona, autorów
„Kroniki getta łódzkiego” oraz wszystkich tych żydowskich
pamiętnikarzy, poetów i dziennikarzy, którzy w latach 1942-1945
opisali dokonującą się na ich oczach rzeczywistość, a następnie zażądać
od sądów III RP surowego ukarania ich za to, że przekazali potomnym
prawdziwy obraz dokonanej na ich narodzie zbrodni. Problem polega
jedynie na tym, że wszyscy ci autorzy już nie żyją. Ponieważ jednak
kreatywność sądów III RP jest nieograniczona, wierzę, że jakoś uporają
się także z tym problemem.

Powinni jak najszybciej rozwiązać sekcję historii Polskiej
Akademii Nauk, a jej pracowników skierować do pracy w aparacie partyjnym
lub dziennikarstwie, w których to dziedzinach zarobki są stokroć
wyższe, zaś wiedza historyczna i znajomość metod badań historycznych są
zbędnym balastem.

Na pewno powinni zostawić wreszcie w spokoju prof. Krzysztofa Jasiewicza i wszystkich polskich historyków, bo
jak dowodzą dzieje ludzkości, walka z historykami na dłuższą metę jest
zawsze sprawą przegraną. Dlatego, że prawda przekazana przez źródła
historyczne zawsze zmiata kłamstwa. Tak zawsze było z historycznymi kłamstwami i tak będzie tym razem.
Dramatyczna prawda przekazana potomnym przez zamordowanych Żydów –
Emanuela Ringelbluma, Icchaka Kacenelsona, autorów „Kroniki getta
łódzkiego” i innych – jeśli nie dziś, kiedyś na pewno przebije się do
świadomości świata.

Ewa Kurek, w liście do redakcji „Warszawskiej Gazety” w sprawie profesora Krzysztofa Jasiewicza

Prezydent do inicjatorów budowy pomnika "Ratującym - Ocaleni"

Z satysfakcją i radością przyjąłem wiadomość o inicjatywie
zbudowania w Warszawie na placu Bohaterów Getta, w pobliżu Muzeum
Historii Żydów Polskich, pomnika "Ratującym - Ocaleni".

Konkurs ma na celu wyłonienie projektu pomnika upamiętniającego
Polaków ratujących Żydów w czasie II wojny światowej. Organizowany jest
przez Fundację Pamięć i Przyszłość Budowy Pomnika Wdzięczności
„Ratującym - Ocaleni”. Pomnik ma stanąć na warszawskim Muranowie, obok
Muzeum Historii Żydów Polskich.

Ambasador Izraela: „Mamy moralny dług wobec Polaków, którzy ratowali Żydów”. Pięcioro katolickich duchownych otrzyma pośmiertnie tytuł „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”

Order za ratowanie Żydów podczas II wojny światowej

Mieczysław Konieczny został odznaczony przez prezydenta Krzyżem
Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski w uznaniu bohaterskiej postawy i
niezwykłej odwagi w ratowaniu Żydów podczas II wojny światowej.

Minister Maciej Klimczak wręczył w poniedziałek w miejscowości
Młodzawy Duże (gm. Pińczów) order nadany przez prezydenta Bronisława
Komorowskiego.

 

Odznaczony został:

za bohaterską postawę i niezwykłą odwagę wykazaną w ratowaniu życia
Żydom podczas II wojny światowej, a także za wybitne zasługi w obronie
godności człowieczeństwa i praw ludzkich

 

Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski

 

Mieczysław Konieczny.

Mieczysław Konieczny urodził się w 1925 roku. W czasie okupacji
niemieckiej jego rodzice - Maciej i Marianna - prowadzili duże
gospodarstwo we wsi Dzierążnia k. Działoszyc.

W listopadzie 1942 roku żydowski szewc z Działoszyc Chaim
Frenkel zwrócił się do Koniecznych z prośbą o pomoc. On i jego syn
Zelig, uniknęli śmierci podczas pierwszej akcji likwidacyjnej w getcie -
zginęła wówczas jego żona i pięcioro młodszych dzieci.
Chaim ukrywał się na początku u Koniecznych razem z synem, ale zginął
złapany i rozstrzelany po tym, gdy opuścił kryjówkę. Syn ukrywał się do
końca wojny. Przeżył.

Rodzina pomagała kolejnym Żydom. Z wykazu opracowanego przez Muzeum
Historii Żydów Polskich w ramach projektu „Polscy Sprawiedliwi -
Przywracanie Pamięci” wynika, że do stycznia 1945 w dwóch kryjówkach u
Koniecznych mieszkali: Lola Olmer z d. Ikowicz, Sydney Olmer, Tonia
Krystal z d. Olmer, Lenart Olmer, Borys Ikowicz, Mania Laufer, Morys
Laufer oraz Aszer Rafałowicz. Rodzina kilkakrotnie pomagała też innym
żydowskim mieszkańcom, którzy zbiegli z Działoszyc.

W wykopaniu dwóch kryjówek dla ukrywanych, Koniecznym pomagały dzieci
- Mieczysław, Piotr i Honorata. Jedna z nich znajdowała się pod podłogą
domu, druga - pod klepiskiem stodoły. Rodzina początkowo pobierała od
niektórych z ukrywających się drobne opłaty, ale gdy skończyły się im
pieniądze, kontynuowała pomoc.

Po donosie sąsiadów w 1943 roku, w gospodarstwie Koniecznych Niemcy przeprowadzili rewizję, która nie ujawniła kryjówek.

Po wojnie rodzina utrzymywała dobre kontakty z osobami, które uratowała - Żydzi wyemigrowali do Izraela, USA i Kanady.

Jak opowiadał wcześniej w wywiadzie dla muzeum Mieczysław Konieczny,
rodzina powodowana była współczuciem dla losu prześladowanych:

my ich wzięliśmy na razie. A później płakali, nie chcieli
wyjść. No i co pan zrobi? I my się już poddali w ten czas, bo gadam tak:
nie dam nikogo na śmierć.

Maciej, Marianna, Mieczysław, Piotr Konieczni i Honorata Rosa z d.
Konieczna, otrzymali w czerwcu 1990 roku tytuł Sprawiedliwych
wśród Narodów Świata.

Odznaczenia dla Sprawiedliwych wśród Narodów Świata

Dziesięcioro Polaków otrzymało pośmiertnie medale "Sprawiedliwy wśród Narodów Świata" przyznawane przez jerozolimski Instytut Yad Vashem za pomoc udzielaną Żydom podczas II wojny światowej

Uroczystość wręczenia medali rodzinom Sprawiedliwych odbyła się we wtorek w stołecznej synagodze Nożyków. Wśród odznaczonych znalazł się m.in. Grzegorz Czyżyk, który podczas wojny pracował jako policjant w Chełmie. Wydostał on z więzienia zatrzymaną za handel mąką Belę Perec i ukrywał ją wraz z córeczką Sarą w zabudowaniach gospodarczych przez blisko dwa lata.

Obecna na uroczystości Nira Berry, córka ocalonej przez Czyżyka Sary, podkreślała, że od dziecka słyszała o policjancie jako o bohaterze, który uratował życie jego matce i babce. - Mama całe życie go szukała, by można go było uhonorować za jego wielkie czyny. Ja przejęłam po niej to zadanie i oto dziś udało się uhonorować go tytułem Sprawiedliwego. Człowieka, dzięki któremu żyję także ja, moje dzieci i wnuki. Człowieka, który zrobił coś znaczącego, by zmienić świat - mówiła.

Odznaczenie otrzymała także Aniela Fedorów z Borysławia oraz jej córki Ewa Miernowska, Maria Patlewicz i Joanna Mosingiewicz wraz z mężem Edwardem. Wspólnie udzielili schronienia zaprzyjaźnionej czteroosobowej rodzinie Korec. Syn Ewy Miernowskiej Jan, wspominał, odbierając medal, jedną ze swoich rozmów z matką. - Moja mama, jej rodzeństwo i babcia mieli bardzo duże poczucie obowiązku. Kiedy tłumaczyła mi, co to oznacza, powiedziała: To po prostu coś, co musisz zrobić ty, a nie ktoś inny. Coś, co musisz zrobić natychmiast, nie później i nad czym nie ma co dyskutować. I tak właśnie robiła - relacjonował.

Medale Sprawiedliwych otrzymali także Mieczysław Muszka, który pomógł uciec z lwowskiego getta Róży Selig i jej córeczce Mireille oraz jego siostra Danuta Biała, która przekazała Róży swoje dokumenty. Gdy Róża osiedliła się w Kołomyi rodzeństwo kilkakrotnie odwiedziło ją, aby uwiarygodnić jej tożsamość.

Wśród odznaczonych znalazł się też Marian Pyzik, który pomógł w ucieczce z getta w Warszawie siedmiu osobom oraz Mieczysław Rylski, który jako właściciel częstochowskiej wytwórni wyrobów szklanych przyjął do pracy i dał schronienie siostrom Perle i Chanie Kornblum, a później znalazł dla nich bezpieczne miejsce w Zgromadzeniu Sióstr Albertynek.

- Często zastanawiamy się kim byli ci ludzie ratujący żydowskich sąsiadów, ryzykując życie swoje i swoich bliskich. Nie ma tu jednak żadnej zasady. To były bardzo różne osoby. Biedni i bogaci, z miasta i ze wsi, wykształceni i niewykształceni. Łączyło ich jednak jedno: ich "ludzkość" w najgorszych chwilach. Jak mówi Talmud: kto ratuje jedno życie, ratuje cały świat. I za to, choćby w ten sposób, poprzez to odznaczenie, pragniemy wyrazić naszą wdzięczność - powiedział ambasador Izraela w Polsce Zvi Rav-Ner.

Tytuł Sprawiedliwy wśród Narodów Świata przyznawany jest przez jerozolimski Instytut Yad Vashem osobom niosącym pomoc Żydom w czasie II wojny światowej. Z wnioskiem mogą występować ocaleni i ich krewni. Odznaczenie jest tytułem honorowym, a wyróżnieni mogą dodatkowo ubiegać się o przyznanie honorowego obywatelstwa Izraela.

Według szacunków historyków, co najmniej kilkaset tysięcy Polaków, zarówno dorosłych, jak i dzieci, w różnorodny sposób udzielało podczas II wojny światowej pomocy Żydom, za co wówczas groziła kara śmierci. Liczbę uratowanych Żydów ocenia się na kilkadziesiąt tysięcy. Polacy pomagali indywidualnie i w ramach aktywności konspiracyjnej, w strukturach Polskiego Państwa Podziemnego, w tym Rady Pomocy Żydom "Żegota". Ponad 6 tys. z nich zostało za to uhonorowanych medalem "Sprawiedliwy wśród Narodów Świata".

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75478,16475403,Odznaczenia_dla_Sprawiedliwych_wsrod...

Studenci WSKSiM na praktykach w Instytucie Yad Vashem w Jerozolimie

Studenci Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej w
Toruniu badali w Jerozolimie dokumenty nt. Polaków ratujących ludność
żydowską, których nazwiska zostaną umieszczone w Kaplicy Pamięci w
toruńskiej świątyni. Miało to miejsce w ramach praktyk młodzieży w
Instytucie Pamięci Męczenników i Bohaterów Holokaustu.

Podczas praktyk w Yad Vashem, studenci mieli możliwość zapoznania się
z relacjami osób opisujących swoje przeżycia z czasów wojny, m.in. z
pobytu w getcie czy z życia w ukryciu. To było cenne doświadczenie –
wspomina Agnieszka Dąbek – jedna z praktykantek.

- Wśród dokumentów znalazłyśmy relacje ze strony żydowskiej,
m.in.: na temat 116. księży, którzy pomagali im z narażeniem życia. Była
to dla nas ważna lekcja historii, ponieważ o takich sprawach nie
dowiadujemy się z podręczników. Pobyt w Jerozolimie był powiązany
również z możliwością odwiedzenia najważniejszych miejsc związanych z
osobą Jezusa Chrystusa. Niesamowitą łaską było mieszkać dosłownie 3
minuty od Bazyliki Grobu Pańskiego – miejsca śmierci i zmartwychwstania
Pana Jezusa. Cieszymy się bardzo, że owoce tej pracy badawczej będą
uwiecznione w Kaplicy Pamięci w Toruniu – mówi Agnieszka Dąbek, praktykantka.

W ramach badań do Kaplicy Pamięci zgromadzono w specjalnym archiwum
nagrania i dokumenty na temat 40 tys. Polaków ratujących ludność
żydowską.

TV Trwam News/RIRM

https://www.facebook.com/PolacyRatujacyZydow?fref=photo

Międzynarodowa konferencja naukowa „Wokół pomocy dla Żydów w okupowanej Europie” – Warszawa, 13–15 listopada 2014

Załączniki do strony

Rozmiar pliku: 192.2 KB

http://ipn.gov.pl/aktualnosci/2014/centrala/call-for-papers-miedzynarodo...

Polakom ratującym ludność żydowską

W ciągu jednego roku udało się nagrać 1700 wywiadów ze świadkami pomocy
ludności żydowskiej w Polsce bądź osobami, które wiedzą coś na ten
temat. Zgłoszono ponadto 3 tys. informacji – powiedział ks. prof. Paweł
Rytel-Andrianik. Jak dodał, jest to odzew na apel Radia Maryja, TV Trwam
i Naszego Dziennika.

Cały czas nadsyłane są relacje, dokumenty i zdjęcia dotyczące Polaków ratujących Żydów przed hitlerowcami.

Po przeprowadzeniu badań nazwiska ratujących zostaną wypisane na
czarnym marmurze w dolnej kaplicy kościoła pw. Maryi Gwiazdy Nowej
Ewangelizacji i św. Jana Pawła II w Toruniu.

- W tej chwili jest baza danych, która liczy 20 tys. zgłoszeń.
Jeżeli chodzi o audio, to jest to – w tak krótkim czasie – największe na
świecie zebranie materiałów na ten temat. Tutaj rodzi się wdzięczność –
wdzięczność tym osobom, które rzeczywiście w tamtym czasie ratowały
ludność żydowską i wdzięczność tym, którzy zgłaszają. Bo jeśli na
przykład syn, córka, czy ktoś inny z rodziny by tego nie zgłosił, nikt
by o tym nie wiedział. Teraz przygotowujemy pierwszą listę Polaków
zamordowanych za pomoc ludności żydowskiej. Co widzimy? Że mamy relacje,
których nie ma w ogóle w żadnej literaturze. Nie ma ich nawet w
internecie. Są to kompletnie nowe nazwiska. Ktoś po latach zgłasza takie
nazwisko w odpowiedzi na apel Radia Maryja; dlatego to takie piękne
dzieło. Powiem tylko tyle, że do tej pory zostało nagranych około 250
tys. minut relacji nt. Polaków ratujących ludność żydowską – powiedział ks. prof. Paweł Rytel-Andrianik.

Do tej pory nie ma pomnika, który upamiętniałby Polaków ratujących
Żydów w skali ogólnopolskiej. Kaplica Pamięci w Toruniu wypełni tę lukę.
Ocaleni z holokaustu i ich rodziny bardzo sobie cenią to, że pamięta
się o tych, którzy ratowali ich z narażeniem życia.

Rozmowa ks. prof. Pawła Rytla-Andrianika z o. Tadeuszem Rydzykiem CSsR, Dyrektorem Radia Maryja

Nowi Sprawiedliwi wśród Narodów Świata

Franciszka i Stanisław Kurpiel, Rozalia Kisielewicz, Czesława
Strag, s. Helena Chmielewska oraz Franciszek Stech zostali dzisiaj we
Wrocławiu odznaczeni pośmiertnie medalami "Sprawiedliwy wśród Narodów
Świata".

Odznaczenia zostały wręczone w niedzielę w Domu Edyty Stein we
Wrocławiu. Z rąk Anny Azari - ambasador Izraela w Polsce - odebrały je
rodziny uhonorowanych.

Franciszka i Stanisław Kurpiel w swoim domu w Leoncinie koło
Krasiczyna (Podkarpackie) przez dwa lata ukrywali blisko 30 uciekinierów
z przemyskiego getta. W maju 1944 r. ukraińscy policjanci odkryli, że
rodzina Kurpielów ukrywa Żydów. Zostali oni rozstrzelani, a miesiąc
później gestapo zamordowało Franciszkę i Stanisława Kurpiel. - Nadanie
odznaczenia było możliwe dzięki zeznaniom jednego z dwóch żydowskich
chłopców, którym udało się zbiec z obławy - mieszkającego w USA Josepha
Fabiana - poinformowała Ewa Rudnik, dyrektor Departamentu Sprawiedliwych
Ambasady Izraela.

Rozalia Kisielewicz, Czesława Strag i s. Helena Chmielewska pomogły
ukryć siedmioletnią żydowską dziewczynkę Reginę Kartyganer. Rozalia
Kisielewicz i jej córka Czesława z pomocą zaprzyjaźnionego księdza
ochrzciły dziecko i zdobyły dla niego fałszywą metrykę urodzenia na
nazwisko Maria Szkolnicka. Późnej żydowska dziewczynka trafiła pod
opiekę s. Heleny Chmielewskiej, przełożonej Zgromadzenia Sióstr
Franciszkanek Rodziny Maryi w Podhajcach, które prowadziło sierociniec.
Tam dziecko doczekało końca wojny.

Franciszek Stech w czasie wojny zatrudniał w swojej pracowni
cholewkarskiej w Tarnopolu kilkoro Żydów. Po rozpoczęciu przez Niemców
likwidacji getta ukrył swoich pracowników i do końca wojny się nimi
opiekował. - Tuż po wojnie uratowani wyemigrowali do Palestyny, a on sam
przeniósł się do Kłodzka. Nadanie odznaczenia Bohaterowi było możliwe
dzięki znalezionej w archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego
relacji jednej z uratowanych, Róży Spiess - podała Rudnik.

To będzie pomnik z drzew i betonu. Upamiętni Henryka Sławika

którzy podczas II wojny światowej wspólnie uratowali pięć tysięcy Żydów.

Pomnik stanie na placu przed budowanym Centrum Kongresowym, w pobliżu
Spodka i nowej siedziby NOSPR. Wymyślili go Jan Kuka i Michał Dąbek. -
To jest bardzo prosta koncepcja nawiązująca do rozwiązań urbanistycznych
w tej części miasta. Będzie go tworzyć grupa ponad trzydziestoletnich
drzew (glediczja trójcierniowa) o wysokości od siedmiu do dziewięciu
metrów oraz dwa równoległe betonowe mury, które będą ją przecinać - mówi
Kuka. Mury z zewnątrz zostaną pokryte stalą nierdzewną.

Na pomniku zostanie umieszczona informacja o czynach Sławika i Antalla po polsku i węgiersku.

Oficjalne odsłonięcie pomnika planowane jest na marzec. Wtedy w Katowicach odbędą się Dni Polsko-Węgierskie.


Henryk Sławik był śląskim politykiem, społecznikiem i
dziennikarzem, uczestnikiem trzech powstań, posłem do Sejmu Śląskiego i
działaczem związkowym. Po wybuchu drugiej wojny światowej uciekł na Węgry.
W październiku 1939 spotkał Antalla, polityka i społecznika, a w tym
czasie dyrektora Departamentu ds. Socjalnych i Opieki nad Ubogimi w
Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Królestwa Węgier. Wspólnie wystawiali
m.in. fałszywe dokumenty uciekinierom z Polski.

W 1944
roku Sławik został aresztowany przez gestapo. Mimo brutalnych
przesłuchań nie ujawnił swoich współpracowników. 23 sierpnia 1944 roku
został zamordowany w obozie koncentracyjnym w Mauthausen-Gusen. Antall
senior - nazywany przez polskich uchodźców "Ojczulkiem Polaków" - zmarł
zapomniany 24 lipca 1974 r. w Budapeszcie. Obydwaj pośmiertnie zostali
uhonorowani tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

• 
  

  spór o antysemityzm w polsce

  
  

  Gdzie był Kościół i podziemie, gdy w Polsce mordowali Żydów, obywateli tego kraju [ATAKUJE JAN T. GROSS]

Jedyny sposób, aby "przepracować" tragiczny blamaż pokolenia
naszych rodziców i dziadków, to mówić o przeszłości pełnym głosem.
Postawa obronna - czy to w duchu ukazywania tzw. pełnego kontekstu
historycznego, że tylko w Polsce nie było kolaborantów i tylko tu
stosowano karę śmierci i odpowiedzialność zbiorową za pomoc Żydom (oba
argumenty są nie na temat), albo że Żydzi kolaborowali z Sowietami i
wysyłali Polaków na Syberię (nieprawda), czy też dyspozycja, aby w imię
"polskiej racji stanu" o całym zjawisku mówić jak najmniej, podkreślając
rolę Żegoty i Sprawiedliwych - jest w ostatecznym rachunku tylko obroną
niewyobrażalnej zbrodni.



Jest poza tym nieskuteczna jako sposób ukrycia wstydliwej
prawdy. Bo mleko się rozlało i wszelkie eufemizmy tylko utrwalają
poczucie winy zbiorowej i są w sprzeczności z interesem narodowym -
jeśli rozumieć pod tym pojęciem budowanie silnej i pewnie osadzonej we
własnych racjach tożsamości zbiorowej oraz zajęcie otoczonego należnym
szacunkiem miejsca we wspólnocie narodów.



Jaka jest alternatywa dla tzw. full disclosure prawdy o
okupacyjnych stosunkach polsko-żydowskich? Możemy nigdy nie uwolnić się
od upiorów "problemu żydowskiego" (zamienionego już w "problem polski") i
w najlepszym razie będziemy jako wspólnota żyć w ciągłym strachu, czy
aby ktoś gdzieś na świecie - przez pomyłkę, ignorancję albo złośliwość
(albo wszystkie trzy naraz) - znowu nie napisał o "polskich obozach".

"Żołnierze wyklęci"




Na zakończenie dwa słowa do niedawnej dyskusji na temat
wzniesienia pomnika Sprawiedliwych tuż obok Muzeum Historii Żydów
Polskich. Spór dotyczył wyłącznie kwestii lokalizacji, chociaż w
społeczeństwie nie ma zgody co do tego, jaką rolę odegrali Sprawiedliwi w
czasie wojny. I bez zastanowienia, co o nich na pomniku napisać,
skończy się tym, że inicjatywa będzie odebrana jako ustawianie biegu z
przeszkodami przez ławeczkę Karskiego, ścieżkę Sendlerowej i pomnik
Sprawiedliwych, aby wbić do głowy odwiedzającym muzeum, jak bardzo
Polacy troszczyli się w czasie okupacji o swoich żydowskich
współobywateli. A jako że Polska w tej sprawie jest na cenzurowanym,
efekt, szczególnie wśród cudzoziemców, będzie odwrotny do zamierzonego.



Zaś że pytanie, co pomnik ma wyrażać, nie zostało przemyślane,
zrozumiałem, kiedy od osoby popierającej tę inicjatywę usłyszałem jako
ważny argument "za", że Polska ani grosza na pomnik nie wyda, bo w
całości będzie sfinansowany przez żydowskie pieniądze. Taka troska o
budżet publiczny świadczy o pomyleniu racji, które tutaj wchodzą w grę.



Żydzi bez przerwy, od 1953 roku, kiedy utworzyli w Jerozolimie
państwową instytucję pamięci o Zagładzie - Yad Vashem - dziękują
Polakom, którzy ratowali Żydów w czasie okupacji, i honorują ich pamięć,
sadząc drzewka dedykowane Sprawiedliwym na zboczach Góry Pamięci,
niedaleko grobowca Teodora Herzla, a więc w bardzo ważnym lieu de
mémoire , miejscu pamięci żydowskiego państwa. Przez cały ten czas
najlepsze, co dałoby się powiedzieć o stosunku polskiego państwa i
społeczeństwa do Sprawiedliwych, to tyle, że o nich kompletnie
zapomniano.



Sąsiedztwo Muzeum Historii Żydów stwarza świetną okazję, aby i
polskie społeczeństwo uhonorowało Sprawiedliwych tak, jak na to
zasługują. Bo kwestia Sprawiedliwych nie jest sprawą do wyjaśnienia
między Żydami a Polakami, tylko wewnętrzną sprawą polską. Zaś pedagogiką
społeczną na terenie lieu de mémoire, jakim jest centrum warszawskiego
getta, powinny się zajmować autorytety państwowe, a nie osoby prywatne.



Sprawiedliwi to przecież "żołnierze wyklęci", którzy wbrew
zarówno Niemcom, jak i współziomkom przechowali w czasie wojny nie tylko
Żydów, ale również honor i godność narodową Polaków. Żydowski
filantrop, który przeżył Zagładę, wystawiając w tym miejscu pomnik
wdzięczności za własne pieniądze, nie miałby tytułu, żeby na nim
umieścić tabliczkę objaśniającą intencje donatora takimi słowami:
"Polakom, którzy narażając na śmierć z rąk niemieckiego okupanta siebie i
najbliższą rodzinę, nieśli bezinteresowną pomoc bliźniemu, Żydowi,
działając w osamotnieniu, wbrew wrogości polskiego otoczenia, ratując w
ten sposób również i honor Narodu Polskiego - wdzięczni Rodacy". I
pasowałoby, żeby na cokole znalazł się jeszcze podpis: "prezydent, Sejm i
Senat Rzeczypospolitej".



A kiedy będziemy potrafili tę prawdę wypowiedzieć w przestrzeni
publicznej, to będzie znak, że Żydzi - od tysiąca lat współgospodarze
tych ziem - powoli przestają być polskim problemem i stają się nareszcie
częścią polskiej historii.

Rozmowa z prof. Krzemińskim: Antysemityzm narodowo-katolicki

Skrócony
zapis wystąpienia na konferencji "Pamięć i odpowiedzialność" w stulecie
urodzin Jana Karskiego, która odbyła się na Uniwersytecie Warszawskim



Tytuł, lead i śródtytuły od redakcji



Pełny raport Jana Karskiego i komentarz Jana Tomasza Grossa można przeczytać w materiale "Zagadnienie żydowskie w Polsce pod okupacjami" na Wyborcza.pl/magazyn



*Jan Tomasz Gross - ur. w 1947 r. w Warszawie,
socjolog, historyk, publicysta. Profesor Uniwersytetu Princeton. Autor
m.in.: "Strach. Antysemityzm w Polsce tuż po wojnie. Historia moralnej
zapaści", "Sąsiedzi. Historia zagłady żydowskiego miasteczka" i "Złote
żniwa. Rzecz o tym, co się działo na obrzeżach zagłady Żydów".

Modlitwa z Żydami

Bogumił Łoziński

Dzień
Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce, w czasie którego katolicy
i Żydzi wspólnie się modlą, przeczy wizerunkowi Polski jako kraju
antysemickiego.

Prezydent popiera budowę pomnika polskich Sprawiedliwych

Prezydent Bronisław Komorowski w pełni popiera budowę pomnika
honorującego Polaków, którzy ratowali Żydów podczas wojny - zapewnił
prezydencki minister Maciej Klimczak. Nowe miejsce pamięci ma powstać w
tym roku przy Muzeum Historii Żydów Polskich.
Prezydent jest zdania, że należy upamiętniać to,
co jest najwspanialsze w człowieczeństwie, a Polacy ratujący Żydów w
latach drugiej wojny światowej, ich niezwykła zdolność do oddania życia w
obronie drugiego człowieka, zasługują na najwyższe uznanie – powiedział
minister Klimczak. Przypomniał przy tym, że losy polskich
Sprawiedliwych były szczególnie trudne, ponieważ w okupowanej przez
Niemców Polsce za pomoc Żydom groziła i była wykonywana kara śmierci. 

- Niesienie pomocy Żydom podczas wojny to postawa,
którą mamy moralny obowiązek godnie upamiętnić – podkreślił minister
Klimczak.

Pomnik, którego wzniesieniem zajmuje się Fundacja
Pamięć i Przyszłość (powołana przez zasłużonego dla polsko-żydowskich
relacji filantropa Zygmunta Rolata), ma być odsłonięty jesienią br. w
pobliżu Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN. W przyszłym tygodniu
zakończy się pierwszy etap konkursu "Ratującym-Ocaleni", którego celem
jest wyłonienie najlepszego projektu nowego miejsca pamięci. Wyłonionych
zostanie pięć najlepszych z ponad 130 nadesłanych prac konkursowych.

Prezydencki minister odniósł się do pojawiających
się w obiegu publicznym protestów dotyczących lokalizacji pomnika w
pobliżu Muzeum Historii Żydów Polskich, czyli na terenie dawnego
żydowskiego getta. Sprzeciw wobec tej lokalizacji wyrażali m.in.
naukowcy z Centrum Badań nad Zagładą Żydów przy Instytucie Filozofii i
Socjologii PAN. Badacze, m.in. prof. Barbara Engelking i prof. Jan
Grabowski, zgodnie ocenili, że usytuowanie miejsca pamięci ku czci
Polaków ratujących Żydów na warszawskim Muranowie będzie "triumfem
narodowego samozadowolenia". W ich ocenie, pomnik ten zwolni wielu ludzi
z obowiązku zadawania sobie niewygodnych pytań o czasy okupacji.

 

- Od pewnego czasu mnożą się inicjatywy mające na
celu dalsze wyeksponowanie i podkreślenie wojennych zasług narodu
polskiego w akcji ratowania Żydów. Jest to o tyle niefortunne, że wśród
ludzi mniej obeznanych z tematyką stosunków polsko-żydowskich podczas
wojny może powstać niczym nieuzasadnione przekonanie, że pomaganie Żydom
było czymś naturalnym, a że na ginących Żydów większość aryjskich
współobywateli patrzyła choćby z sympatią. Nic bardziej błędnego -
powiedział podczas jednego ze spotkań w tej sprawie prof. Grabowski.

Centrum Badań nad Zagładą Żydów, a także Żydowski
Instytut Historyczny, opublikowały również list otwarty w tej sprawie
m.in. jednego z bojowników warszawskiego getta Symchy Ratajzera-Rotema
ps. Kazik. Zwracając się do prezydenta Komorowskiego i prezydent
Warszawy Hanny Gronkiewicz-Waltz, "Kazik" napisał, że jest przeciwny
lokalizacji pomnika w pobliżu Muzeum POLIN. Ratajzer-Rotem wycofał się
jednak z protestu, uznając, że został wprowadzony w błąd. W ponownym
liście do prezydenta poparł pierwotną lokalizację, wyjaśniając, że
usytuowanie pomnika przy Muzeum POLIN jest całkowicie uzasadnione.

 

Przypomniał też swoją wypowiedź z 2013 r. po
obchodach 70-lecia powstania w getcie warszawskim, w której podkreślił,
że opowiada się za lokalizacją pomnika "Ratującym-Ocaleni" przy Muzeum
POLIN. "Wydaje mi się, że zbudowanie go w okolicy nowego muzeum, na
Muranowie, gdzie splata się historia Polaków i Żydów, jest najbardziej
logiczne" - napisał Ratajzer-Rotem.

- To nieporozumienie, które udało nam się już
wyjaśnić. Muszę powiedzieć, że darzę pana Kazika Rotema ogromnym
szacunkiem, a jego ostatni list do prezydenta, w którym podkreśla, że
wycofuje się z protestu dotyczącego lokalizacji upamiętnienia
„Ratującym-Ocaleni” ostatecznie zamyka sprawę - podkreślił Maciej
Klimczak.

 

Minister podkreślił też, że "przypadki nikczemnych
zachowań Polaków wobec Żydów podczas wojny powinny być ujawniane i
zostać zdecydowanie potępione". - To jednak nie oznacza, że lokalizacja
pomnika przy Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie jest błędna.
Przeciwnie, uważam, że oddanie czci Polakom ratującym Żydów właśnie w
tym miejscu jest dopełnieniem opowieści o 1000-letniej wspólnej historii
obu narodów" - podkreślił minister Klimczak, dodając, że tego samego
zdania jest prezydent Komorowski.

Prof. Żaryn o upamiętnieniu Polaków ratujących Żydów: „Nie ma
strony, która byłaby zainteresowana przybliżeniem pomnika na pl.
Grzybowskim”.

"Pomoc udzielana Żydom przez społeczeństwo
polskie, była wypełnieniem systemu wartości, które niosło ówczesne
Polskie Państwo Podziemne, Rząd Polski na Uchodźstwie oraz etyka
chrześcijańska, która byłą dominująca."

Ocaleni przez Polaków

Nadal można zgłaszać nazwiska osób ratujących Żydów, które następnie trafią do powstającej w Toruniu Kaplicy Pamięci

Kaplica Pamięci o Sprawiedliwych

Wręczenie medali Sprawiedliwy wśród Narodów Świata, czyli pomarańcze za ocalenie życia (ZDJĘCIA)

Kolejnym, symbolicznym prezentem były pomarańcze z Izraela. Syn
uratowanego Józefa Reznika przywiózł je dla rodziny, która ukrywała jego
ojca. - Mój tata przez lata wysyłał takie pomarańcze twojej babci -
przypomniał Yaakov Reznik.
- Świetnie pamiętam ich smak - odpowiedziała na to Jolanta Kopczyńska.

- Moja babcia była skrytą osobą. Wiem tylko, że Józef Reznik, którego
uratowała, przyszedł do jej domu w nocy, wcześniej znali się przelotnie -
mówiła Jolanta Kopczyńska z Lublina, wnuczka Stefanii Bojarskiej. -
Ukrywał się w komórce, której już nie ma. Za to ja teraz mieszkam obok, w
dawnym domu babci - dodaje.

Nowi "Sprawiedliwi wśród Narodów Świata"

Medale przyznano w Warszawie pośmiertnie 11 Polakom, którzy podczas wojny ratowali Żydów od zagłady.

Polska rodzina uhonorowana medalem Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. „Pokazali człowieczeństwo”

Państwo
Maryla i Walery Zbijewscy zostali odznaczeni pośmiertnie medalem
Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Tytuł przyznaje izraelski Instytut..

Uroczystość z udziałem prezydenta USA Baracka Obamy odbyła się w środę
wieczorem w ambasadzie Izraela w Waszyngtonie. Medal w imieniu państwa
Zbijewskich odebrał ich wnuk, Wojtek Zbijewski. Obecna była uratowana
przez małżeństwo Elżbieta Wilk, która miała niespełna 3 lata, gdy
wybuchła wojna.



Z narażeniem własnego życia Zbijewscy przyjęli dziewczynkę do siebie i
ukrywali w swym mieszkaniu w Warszawie. – Pokazali heroizm i
człowieczeństwo w najwyższym sensie tego słowa – powiedziała Wilk. – Nie
mogę im się odwdzięczyć, bo trudno odwdzięczyć się za takie
poświęcenie, ale jestem szczęśliwa, że zostali uhonorowani.



– Kiedy Żydzi są atakowani tylko za to, że są Żydami, naszym obowiązkiem
jest odpowiedzieć. Wszyscy jesteśmy Żydami – mówił prezydent Obama.

TWITTER/ SEJM RP

Ataki na Fundację „Lux Veritatis”

Po raz kolejny
liberalno-lewicowi politycy i sprzyjające im media przypuściły atak na
Fundację „Lux Veritatis”. Tym razem chodzi o wygrany przez Fundację
konkurs „Współpraca w dziedzinie dyplomacji publicznej 2016”
organizowany przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Szef polskiej
dyplomacji odpowiada na te ataki krótko: Fundacja wygrała bo okazała się
najlepsza. Specjalne oświadczenie wydał także Dyrektor i Założyciel
Radia Maryja o. Tadeusz Rydzyk CSsR.

Radio Maryja zaistniało z
pragnienia służenia jak najlepiej Panu Bogu, Kościołowi, Ojczyźnie i
ludziom. Jednak od samego początku katolicka rozgłośnia była atakowana
przez siły liberalno-lewicowe. Jednocześnie cały czas trwa kampania
zniesławiania – podkreśla o. dr Tadeusz Rydzyk, Dyrektor i Założyciel
Radia Maryja.

– Fundacja
„Lux Veritatis” zbudowała Kaplicę Pamięci Bohaterów Polaków Męczenników,
których podczas II wojny światowej zabili w Polsce Niemcy za ratowanie
Żydów. Nie upamiętniły tych męczenników żadne rządy dotychczas, żadne
organizacje, Po prawie sześćdziesięciu latach od tamtych czasów
podjęliśmy się zrobienia tej dokumentacji i upamiętnienia tych
męczenników. Nad tą dokumentacją pracuje już parę lat kilka osób. To
wszystko dzięki Fundacji „Lux Veritatis”. Były na te i inne projekty
pieniądze w poprzednim rządzie. Nie wszystkie te projekty były ujawniane
dla ogółu Polaków, natomiast jeśli nawet były to nigdy nie przyznawały
nam na takie projekty tamte rządy. Komu przyznawali? Na jakie miliardy
popełniano nadużycia? – skomentował o. dr Tadeusz Rydzyk CSsR, Dyrektor Radia Maryja. CZYTAJ CAŁY KOMUNIKAT

Po wygraniu konkursu przez Fundację Lux Veritatis atak przypuściły media liberalno-lewicowe a także politycy opozycji.

– Do tej
pory na dyplomację publiczną w tych konkursach wygrywały tego typu
osoby, czy tego typu fundacje, które miały niesłychane doświadczenie w
dyplomacji publicznej, w organizowaniu wymian młodzieży, szkoleń
dyplomatycznych. Ja nie wiem jakimi tutaj kompetencjami może się popisać
ojciec Rydzyk. To po prostu wygląda na spłacanie długów  politycznych z
kampanii za publiczne pieniądze – powiedział Rafał Trzaskowski, poseł PO.

Na oskarżenia PO odpowiada minister spraw zagranicznych Witold Waszczykowski.

– Ta
Fundacja wygrała bo okazała się lepsza – konkurs był otwarty dla
wszystkich fundacji, które przedstawiały takie projekty. Komisja
konkursowa składała się z kilkudziesięciu osób i zdecydowano o wyborze
tej fundacji i nie ma tutaj żadnego podtekstu, żadnego drugiego dna i
żadnego spłacania zobowiązań – odpiera zarzuty Witold Waszczykowski, minister spraw zagranicznych.

Ważny komunikat o. Tadeusza Rydzyka CSsR, Dyrektora Radia Maryja  

Gala "Sprawiedliwi 2016" w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

 

W niedzielę, w Europejski Dzień Pamięci o Sprawiedliwych, minister
Wojciech Kolarski uczestniczył w uroczystej gali ,,Sprawiedliwi 2016”,
która odbyła się w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.

 

W wystąpieniu podczas uroczystości minister Wojciech Kolarski
podkreślił, że idea Sprawiedliwych przypomina, że podczas
cywilizacyjnych katastrof znajdują się ludzie nie godzący się na
kompromis ze złem i gotowi ryzykować życiem dla innych. - Ta
indywidualna, heroiczna postawa niosących prześladowanym pomoc zasługuje
na najwyższy szacunek i podziw. Ich przykład każe nam pamiętać, że
niezależnie od prawnych i państwowych gwarancji, respekt dla praw
moralnych musi być głęboko zakorzeniony w ludzkich sumieniach – mówił
minister Kolarski.

 

Europejski Dzień Pamięci o Sprawiedliwych został ustanowiony w 2012 roku.

ładysław Bartoszewski, Witold Pilecki i ks. Jan Zieja to patroni kolejnych drzewek w warszawskim Ogrodzie Sprawiedliwych, które zostaną posadzone w tym roku - ogłoszono podczas gali w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.

Władysław Bartoszewski podczas okupacji był członkiem Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Prof. Adam Daniel Rotfeld przypomniał w niedzielę, że Bartoszewski kierował się w życiu zasadami chrześcijańskimi i często powracał do słów, które po zwolnieniu z Auschwitz skierował do niego ks. Jan Zieja:

Nie lituj się nad sobą, bo nie po to Bóg cię ocalił, żebyś rozmyślał o swoich trudnościach i problemach, tylko po to, żebyś dawał świadectwo prawdzie, po drugie, żebyś wiedział, jak straszne mogą być losy ludzi. I żebyś robił wszystko, żeby uchronić innych ludzi od takich okropności.

Słowa te, jak podkreślał Rotfeld, stały się dla Bartoszewskiego drogowskazem na całe życie; za doznane zło odpłacał dobrem - był orędownikiem pojednania pomiędzy Polską a Niemcami i stał się w tej kwestii człowiekiem -instytucją.

W oczach współczesnych Władysław Bartoszewski wyznaczał standardy męstwa, moralności w życiu publicznym i przyzwoitości. Zachęcał do postaw nacechowanych odwagą cywilną. Postulował, by młodym pokoleniom wpajać przekonanie, że warto trwać przy swoich zasadach - nawet wtedy, gdy jest to trudne i bolesne. Swoim życiem potwierdzał, że warto być przyzwoitym. Był dla kilku pokoleń swoistą latarnią morską, która żeglowaniu przez życie wyznacza trwale linię podziału między dobrem a złem

— mówił Rotfeld.

Kolejny patron drzewka w warszawskim Ogrodzie Sprawiedliwych to rotmistrz Witold Pilecki - żołnierz AK, który celowo dał się aresztować w ulicznej łapance i uwięzić w obozie koncentracyjnym Auschwitz, aby zebrać informacje na temat jego funkcjonowania i zorganizować tam ruch oporu. Był więziony w obozie 2 lata i 9 miesięcy. Wszystkie jego raporty dotarły do dowództwa AK, ale do uwolnienia więźniów nie doszło - podziemie nie było w stanie podołać organizacyjnie akcji uwolnienia setek tysięcy osób przebywających na terenie obozu. Sam Pilecki uciekł z obozu, brał potem udział w powstaniu warszawskim. Po wojnie został aresztowany przez UB i po wielomiesięcznym śledztwie został zamordowany 25 maja 1948 roku. Spoczął w nieznanym grobie.

W tym roku w warszawskim Ogrodzie Sprawiedliwych zostanie także posadzone drzewko pamięci księdza Jana Zieji. Już w 1931 roku w pracy „Res sacra Homo” ks. Jan Zieja spisał zasady, których zobowiązywał się przestrzegać całe życie:

Każdego człowieka, bez różnicy wiary, narodowości, stanowiska społecznego i domniemanej wartości moralnej, będziemy uważali za brata, szczerze i konsekwentnie potwierdzając to uczynkami swoimi.

Podczas okupacji Jan Zieja współpracował z Radą Pomocy Żydom „Żegota”, był kapelanem Komendy Głównej AK. Po wojnie był rektorem warszawskiego kościoła sióstr wizytek na Krakowskim Przedmieściu. Gdy w 1976 roku zawiązał się Komitet Obrony Robotników, ks. Zieja był jego członkiem.

Ksiądz Jan Zieja na wszystkich etapach życia występował w obronie najsłabszych, krzywdzonych i prześladowanych a zarazem - przeciwko nienawiści, która rodzi się zwykle doświadczanych represji. Sprawiedliwej postawie księdza towarzyszyła odwaga formułowania swoich racji. Ks. Zieja - żywy dowód na istnienie Boga - stał się uosobieniem prawdy

— mówił Zbigniew Gluza, prezes Fundacji Ośrodka KARTA.

W czerwcu 2014 roku na skwerze im. generała Jana Jura-Gorzechowskiego na warszawskiej Woli otworzono pierwszy w Polsce Ogród Sprawiedliwych. Co roku sadzone są tutaj drzewka dedykowane tym w Europie i poza nią, którzy ratowali życie innych lub występowali w obronie ludzkiej godności - w czasie nazizmu i komunizmu, ludobójstw, masowych mordów, zbrodni przeciw ludzkości, popełnionych w XX i XXI wieku. Towarzyszące im symboliczne kamienie opatrywane są inskrypcjami wyjaśniającymi za jaki czyn dana osoba została uhonorowana.

Jako pierwsi w warszawskim Ogrodzie upamiętnieni zostali: Marek Edelman, Magdalena Grodzka-Gużkowska, Jan Karski, Antonia Locatelli, Tadeusz Mazowiecki, Anna Politkowska. Rok później - w kwietniu 2015 roku w Ogrodzie Sprawiedliwych posadzono drzewka Petrowi Hryhorence, Hasanowi Mazharowi i Nelsonowi Mandeli.

Europejski Dzień Pamięci o Sprawiedliwych - święto obchodzone 6 marca - ustanowione zostało 10 maja 2012 przez Parlament Europejski. Ma na celu uhonorowanie pamięci osób, które sprzeciwiały się reżimom totalitarnym i masowym zbrodniom w XX i XXI w. 6 marca przypada rocznica śmierci Mosze Bejskiego (ur. w 1921 w Działoszycach) - inicjatora Ogrodów Sprawiedliwych w Jerozolimie oraz współtwórcy definicji „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”.

Europejski Dzień Pamięci o Sprawiedliwych został ustanowiony decyzją Parlamentu Europejskiego z inicjatywy włoskiego Komitetu Światowego Ogrodu Sprawiedliwych - Gariwo. Organizacja ta postuluje utworzenie na całym świecie Ogrodów Sprawiedliwych na wzór ogrodu w Yad Vashem w Jerozolimie, gdzie uhonorowane są osoby, które ratowały Żydów w czasie Holokaustu. Dotąd utworzono Ogrody Sprawiedliwych m.in. w Armenii, Bośni, Rwandzie, Włoszech i Francji.

Parlament Europejski podjął tę inicjatywę, by pojęcie „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”, odnoszące się do ludzi pomagającym Żydom w okresie Holokaustu, rozszerzyć na cały świat i na inne tego typu zjawiska. Za „Sprawiedliwych” twórcy idei Europejskiego Dnia Pamięci uważają osoby, które ryzykowały własnym życiem, aby ocalić innych oraz tych, którzy występowali w obronie ludzkiej godności w okresie totalitaryzmu nazistowskiego i komunistycznego, w czasie ludobójstw i masowych mordów oraz wszystkich zbrodni przeciwko ludzkości popełnionych w XX i XXI wieku. Ma on cel głównie edukacyjny, promujący postawy sprzeciwu wobec reżimów i pomocy osobom szykanowanym.

Inicjatywa Muzeum Historii Żydów Polskich dziwi. Wygląda na to, że Bartoszewski jest dla MHŻP takim samym bohaterem jak zamordowany przez komunistów ochotnik do Auschwitz rtm. Pilecki. A może nawet Bartoszewski miał zdaniem MHŻP więcej zasług? W relacji nie ma wzmianki o laudacji na cześć Pileckiego. Nie było jej? Dziwi również próba rozmycia zjawiska pomagania Żydom podczas II wojny światowej na zjawiska pomocy wszystkim pomagającym ofiarom ludobójstwa. Czyżby komuś przeszkadzał fakt, że „Sprawiedliwi Wśród Narodów Świata” ratujący Żydów przed Holokaustem to głównie Polacy?

KL,PAP

Pokaz specjalny filmu „Stella” w Pałacu Prezydenckim

Prezydent Andrzej Duda z Małżonką wzięli we wtorek wieczorem udział w
specjalnym pokazie filmu „Stella” z udziałem Stelli Zylbersztajn-Tzur. -
Najtrudniej jest nieść dobro wtedy, gdy grozi to utratą życia - mówił
prezydent.

Prezydent dodał, że czasami trzeba umieć uruchomić w ludziach dobro,
trzeba dać mu impuls. - Pani Stella jest osobą niezwykłą, to dobro z
niej emanuje. Dziękuję za to wszystko, co Pani robi, za to wielkie
świadectwo – podkreślił Andrzej Duda.

 Prezydent podziękował też reżyserowi Maciejowi Pawlickiemu za to, że
powstał ten film. Jak zapowiedział minister Wojciech Kolarski, film
będzie miał swoją premierę w telewizji publicznej 17 marca br., w dniu
otwarcia Muzeum Polaków Ratujących Żydów w Markowej.

 

Dokument w reżyserii Macieja Pawlickiego opowiada historię Stelli
Zylbersztajn-Tzur z Hajfy, która zawdzięcza ocalenie od Holocaustu
kilkudziesięciu Polakom z Łosic oraz pobliskich
wsi. Dziewięćdziesięcioletnia dziś Stella doprowadziła do przyznania
swym wybawicielom 23 medali Yad Vashem „Sprawiedliwy wśród Narodów
Świata”. 

Mimo zaawansowanego wieku Stella Zylbersztajn-Tzur opiekuje się
narkomanami, bezdomnymi i chorymi. Działa w organizacji „Kobiety w
czerni” jednoczącej kobiety izraelskie i palestyńskie przeciwko wojnie.
Pomaga potrzebującym bez względu na narodowość, religię czy rasę.

Film otrzymał w ubiegłym roku nagrodę im. Janusza Krupskiego na
Festiwalu „Niepokorni, Niezłomni, Wyklęci” w Gdyni oraz nagrodę na
Festiwalu „Kino z Duszą”.

Trzy rodziny z Podlaskiego z medalami Sprawiedliwy wśród Narodów Świata

"To jest najważniejsza nasza misja, misja pamięci ludzi, którzy
ratowali Żydów. W tradycji żydowskiej mówią, że ten, kto uratował
jednego człowieka,…

W poniedziałek wyróżnienia odebrały w Białymstoku rodziny państwa Radziwanowskich ze wsi Dworzysk oraz Białych i Boguckich z Dąbrowy-Kaski.

Uroczystość odbyła się w ramach trwającego w Białymstoku Festiwalu Kultury Żydowskiej „Zachor - Kolor i Dźwięk”. Wzięli w niej udział m.in. ambasador Izraela w Polsce Anna Azari, przedstawiciele władz i duchowieństwa.

To jest najważniejsza nasza misja, misja pamięci ludzi, którzy ratowali Żydów. W tradycji żydowskiej mówią, że ten, kto uratował jednego człowieka, uratował cały świat

— mówiła w trakcie uroczystości ambasador Azari.

Medal przyznano małżeństwu Alfonsowi i Stefanii Radziwanowskich ze wsi Dworzysk, którzy podczas II wojny światowej pomagali oddziałowi partyzantki żydowskiej „Forojs” ukrywającemu się w pobliskich lasach. Podczas laudacji odczytano wspomnienia pana Alfonsa z tego okresu, który pisał, że cała wieś pomagała partyzantce, a on, mieszkając wtedy blisko lasu, karmił partyzantów, a zimą nocował ich u siebie.

Wśród nich był Szymon Datner, ps. „Talk”, który ocalał i po wojnie odwiedzał Radziwanowskich. Jego córka Halina Datner podczas uroczystości dziękowała mieszkańcom wsi Dworzysk, którzy - w jej ocenie - byli wyjątkowi.

Dzięki solidarności wszystkich ta tajemnica, jaką było pomaganie partyzantom, mogła się utrzymać

— dodała.

Kolejne dwa medale wręczono, spokrewnionym ze sobą: Lucjanowi i Kazimierze Boguckim oraz Stefanowi i Lucynie Białym, z Dąbrowy-Kaski. W czasie II wojny światowej ukrywali oni w swoich zabudowaniach kilka rodzin żydowskich, w tym Szaloma Okon z córką Haną, którzy uciekli z getta w Wysokiem Mazowieckiem. Oboje przeżyli wojnę.

Chciałam podziękować za to, że ryzykowali swoje życie, by nas uratować. Dzięki nim ocaleliśmy i mamy swoją nową rodzinę w Izraelu

— napisała w liście z tej okazji pani Hana.

Od 1963 r. specjalna komisja Instytutu Pamięci Narodowej Yad Vashem w Jerozolimie, pod przewodnictwem Sądu Najwyższego Izraela, przyznaje medale i dyplomy „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”. Jest to odznaczenie mające oddać hołd tym, którzy bezinteresownie, z czysto humanitarnych pobudek narażali życie dla ratowania swoich żydowskich przyjaciół, sąsiadów, znajomych, a często zupełnie obcych ludzi. Wśród Sprawiedliwych wśród Narodów Świata jest już ponad 6 tys. Polaków.

W maju podobna uroczystość w województwie podlaskim miała miejsce w Siemiatyczach, gdzie medalem Sprawiedliwych uhonorowano rodzinę Kryńskich.

Uznani za „Sprawiedliwych wśród Narodów Świata” otrzymują specjalnie wybity medal z nazwiskiem, dyplom uznania oraz przywilej uwiecznienia nazwiska na Ścianie Honoru w Ogrodzie Sprawiedliwych w Yad Vashem, w Jerozolimie. Na medalu Sprawiedliwych jest wyryty napis „Kto ratuje jedno życie, ten jakby cały świat ratował”.

Kolejni Polacy uhonorowani medalem "Sprawiedliwi wśród Narodów Świata". Mocny dowód przeciwko propagandzie fałszującej historię

"W żydowskiej tradycji jest legenda, która mówi, że świat
będzie istnieć tak długo, jak będzie na nim 36 świętych. W strasznych
czasach II wojny światowej było ich…

Waleria i Marcin Świetlikowie oraz Helena i Stanisław Podrzyccy zostali
pośmiertnie uhonorowani medalem „Sprawiedliwi wśród Narodów Świata”. Uroczystość odbyła się w
poniedziałek w Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi.

Ambasada Izraela często organizuje uroczystości, na których wręczane są medale „Sprawiedliwi wśród
Narodów Świata”. To nasza najważniejsza misja od 26 lat. W żydowskiej tradycji jest legenda, która
mówi, że świat będzie istnieć tak długo, jak będzie na nim 36 świętych. W strasznych czasach II
wojny światowej było ich o wiele więcej

— podkreśliła ambasador Izraela Anna Azari.

Medal nadany pośmiertnie Walerii i Marcinowi Świetlikom odebrała ich najmłodsza wnuczka Dorota
Janiszewska; w imieniu nieżyjących dziadków Heleny i Stanisława Podrzyckich wystąpiła Roksana
Dejmanowska-Zemko z córką Slobodanką Zemko.

Nie mam innych pamiątek po dziadkach, więc ten medal jest dla mnie bezcenny. To dowód, jak
niezwykłymi ludźmi byli

— podkreśliła Janiszewska.

Poszukując potwierdzenia opowieści swojego ojca - jedynego żyjącego świadka ocalenia żydowskiej
dziewczynki Feli przez małżeństwo Świetlików - Janiszewska trafiła w internecie na stronę Yad
Vashem i Shoah Foundation - to zbiór wideorelacji ocalałych i świadków holocaustu założony przez
reżysera Stevena Spilberga. Tam odnalazła dowód ich bohaterstwa w postaci relacji ocalonej Fajgi Rosenblut.

Uroczystość pośmiertnego uhonorowania dwóch rodzin, które w czasie niemieckiej okupacji
zaryzykowały własnym życiem, by uratować dwie żydowskie dziewczynki, odbyła się w ramach obchodów
72. rocznicy likwidacji Litzmannstadt Getto, w łódzkim Centrum Dialogu im. Marka Edelmana,
znajdującym się w pobliżu pomnika Sprawiedliwych wśród Narodów Świata oraz pomnika Jana Karskiego i
obelisku upamiętniającego Żegotę.

W setną rocznicę urodzin Jana Karskiego stworzyliśmy klub, do którego należą uczniowie łódzkich
szkół. W tym roku nasz projekt dotyczy właśnie Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Rozmawiamy z
młodzieżą o tym, że bycie Sprawiedliwym nie dotyczy tylko okresu wojny, ale że wartości, którymi
kierowali się Sprawiedliwi w czasie wojny, są potrzebne zawsze, bo wszędzie są ludzie, którzy
potrzebują naszego wsparcia

— zaznaczyła dyrektor Centrum Joanna Podolska.

Tytuł „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata” przyznawany jest przez jerozolimski instytut Yad Vashem -
za załugi osobom i rodzinom, które z narażeniem własnego życia i życia swoich bliskich ratowały
Żydów z zagłady podczas II wojny światowej. Wręczeniu odznaczenia towarzyszy uwiecznienie nazwiska
uhonorowanych na Ścianie Honoru w Ogrodzie Sprawiedliwych Yad Vashem oraz nadanie honorowego
obywatelstwa Izraela.

Na medalu znajduje się sentencja „Kto ratuje jedno życie, ten jakby ratował cały świat”. W styczniu
2016 r. liczba odznaczonych na całym świecie wynosiła 26 120 osób. Polacy stanowią największą grupę
wśród Sprawiedliwych - jest ich 6620.

 

Ojciec Tadeusz Rydzyk po wizycie w Ambasadzie
Izraela: „Budujemy mosty. Trzeba realizować przede wszystkim miłość
bliźniego”

"Bardzo dobrze, że osoby z Ambasady Izraela były na konsekracji
kościoła, gdzie znajduje się ta wyjątkowa Kaplica Pamięci o wszystkich,
którzy zginęli ratując…

O. Tadeusz Rydzyk CSsR: “Izrael jest piękny”

PiS powoła nowe muzeum za płotem Auschwitz-Birkenau? "To element polityki historycznej"

Muzeum Sprawiedliwych spod Auschwitz – PiS ma pomysł na nowe muzeum. Miałoby powstać tuż koło Muzeum Auschwitz-Birkenau.

Kolejni Polacy uhonorowani tytułem Sprawiedliwych wśród Narodów Świata

Instytut Yad Vashem w Jerozolimie przyznaje medale od 1963 r. Uhonorowano nimi dotąd ponad 6,7 tys.…

Podczas czwartkowej uroczystości w Synagodze pod Białym Bocianem
we Wrocławiu ambasador Izraela Anna Azari podkreśliła, że tytuł
„Sprawiedliwy wśród Narodów Świata” jest najwyższym izraelskim
odznaczeniem cywilnym.

Nasza ambasada z uporem
poszukuje kolejnych bohaterów, którzy w czasie Holokaustu z narażeniem
życia i bezinteresownie nieśli pomoc prześladowanym Żydom. I z każdym
rokiem wręczamy kolejne tytuły i nie ustaniemy w tej pracy. Dziękuję
wszystkim, gratuluję rodzinom

—powiedziała ambasador.

Latem
1943 r. trzydziestoletni Simon Turkel po ucieczce z obozu pracy dla
Żydów, dotarł do domu rodziny Czarny w Eleonorówce koło Tarnopola
na Kresach. Aniela Czarny była jego koleżanką z gimnazjum. Aniela wraz
ze swoim młodszym bratem Aleksandrem postanowiła mu pomóc. Turkel
przebywał u nich w kryjówce przez około pół roku – do końca marca
1944 r.

Medal dla nieżyjących już Anieli i Aleksandra odebrali żona Aleksandra – Zuzanna Czarny oraz syn Anieli – Jerzy Kołaczkowski. –

Jestem
dumna z ich odwagi. Mój mąż z pewnością ucieszyłby się z tego
wyróżnienia. Dziękujemy za pamięć o nim i o jego siostrze Anieli

—powiedziała Zuzanna Czarny.

Tytułem
wyróżniono też pośmiertnie Emilię Korobiec, w której domu
w miejscowości Porzecze (woj. pomorskie) Borys i Gitel Smolnik ukrywali
się ponad dwa lata.

Jestem wzruszona i zaszczycona, że Instytut Yad Vashem uhonorował moją babcię i upamiętnił jej zachowanie i czyny

—powiedziała odbierając medal wnuczka nagrodzonej Ewa Wiesława Trusow.

Nagrodzone
pośmiertnie zostało też małżeństwo Tekla i Karol Krzynowy. Bracia Monio
i Emil Gotlib oraz syn Emila Zygmunt uciekli ze swojego miasteczka
Kupicynek i dotarli do wsi Kobrówka na Kresach do gospodarstwa państwa
Krzynowych. Dzięki pomocy odważnych gospodarzy spędzili kilka miesięcy
w kryjówce, od jesieni 1943 r. do wiosny 1944 r.

Medal odebrały dzieci: Józef Krzynowy, Krystyna Chmielewska, Halina Perka. –

Dziękujemy za pamięć o naszych rodzicach i ich uhonorowanie za to, co zrobili

—powiedział Józef Krzynowy.

Od 1963
r. Instytut Yad Vashem w Jerozolimie przyznaje tytuł „Sprawiedliwy
wśród Narodów Świata” bohaterom, którzy w czasie Holokaustu z narażeniem
życia i bezinteresownie nieśli pomoc prześladowanym Żydom. Odznaczenie
do dnia 1 stycznia 2017 r. otrzymało 26513 osób, w tym 6706 Polaków.

Kaczyński podczas wręczenia odznaczeń im. Żabińskich: "Dzisiaj antysemityzm przejawia się jako wrogość wobec Państwa Izrael"

"Izrael nie jest małym państwem. Ono udowodniło, że nie terytorium, ale siła ducha i determinacja świadczą o wielkości państwa".Holocaust był arcyzbrodnią, wyrazem najskrajniejszego zła. Był
wyrazem skrajnego zła, które w historii pojawiało się wielokrotnie, ale
w XX w. pokazało swoje najstraszliwszą twarz.
Skrajnemu złu przeciwstawiło się coś, co można określić jako skrajne
dobro, jako bohaterstwo najwyższej próby, które nie cofało się przed
ryzykiem śmierci

podkreślił Jarosław Kaczyński w przemówieniu podczas wręczenia
odznaczeń im. Antoniny i Jana Żabińskich dla Polaków, którzy ratowali
Żydów podczas II wojny światowej.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: „Odwaga sprawiedliwych”! Trwa uroczystość wręczenia nagród im. Żabińskich dla Polaków ratujących Żydów

Lider Prawa i Sprawiedliwości podkreślił ważną rolę jaką pełni fundacja „From the Depths”.

Bardzo
dobrze się stało, że pojawiła się fundacja, której celem jest to, aby
ten proces uczczenia tych, którzy owe bohaterstwo wykazali był
rozszerzony, kontynuowany. Fundacja „Z otchłani” to przedsięwzięcie,
które ma doprowadzić do tego, że wielu z tych, którzy nie otrzymali
najwyższej satysfakcji, nie zostali uznani za Sprawiedliwych wśród
Narodów Świata zostaną w końcu nagrodzeni

—podkreślił.

Kaczyński mówił o nowej odmianie antysemityzmu, który dzisiaj objawia się jako wrogość wobec Państwa Izrael.

Antysemityzm,
którzy dzisiaj istnieje przybiera inne formy niż kiedyś. Dzisiaj
antysemityzm bardzo często przejawia się jako wrogość wobec Państwa
Izrael, jest ona charakterystyczna dla lewicy i innych sił
funkcjonujących w Europie

—wskazał.

Prezes PiS podkreślił, że Izrael nie jest „małym państwem”.

Ktoś
powiedział o Izraelu, że jest małym państwem. Otóż, Izrael nie jest
małym państwem. Ono udowodniło, że nie terytorium, ale siła ducha
i determinacja świadczą o wielkości państwa. Jest państwem na swój
sposób wielkim. Tą wielkość musimy traktować jako dowód siły ducha, ale
także jako dowód, że nad nami jest siła wyższa, która o wszystkim
decyduje, bo bez niej Izrael nie mógłby istnieć. To cud naszych czasów.
Dzisiaj właśnie przeciwko Izraelowi kieruje się współczesny antysemityzm

—podkreślił.

Ci,
którzy pamiętają o ofiarach holokaustu i o osobach, które ratowały
ludzi przed Holokaustem, to ci, którzy są, byli i będą zapamiętani jako
czołówka, jako najdzielniejsi z dzielnych. Chwała im za to, chciałbym
powiedzieć, że chylę przed nimi czoła

—zakończył

7. 
   
   
   

8. 
   

   
   
   
   PrawoiSprawiedliwość‏ 
   

Wicepremier M. #Morawiecki: Kiedyś walczyliśmy razem o wolność. Warto, abyśmy teraz walczyli razem o prawdę.




Morawiecki: Cały naród polski powinien mieć jedno wielkie drzewo Sprawiedliwych Wśród Narodów…


"Instytut Yad Vashem powinien docenić odwagę Polaków i cały
naród polski powinien mieć jedno wielkie drzewo Sprawiedliwych Wśród
Narodów Świata




„Stale nosili fiolki z cyjankiem”. Setki Żydów ocaliło polskie małżeństwo







Szacuje się, że małżeństwo Żabińskich uratowało od 150 do nawet 300 Żydów.






„Holokaust i bohaterstwo tych, którzy mu się przeciwstawili, muszą być pamiętane”







W Warszawie przyznano odznaczenia im. Antoniny i Jana Żabińskich.