"Fronda", Janke i Zdrojewski, czyli o finansowaniu

  Ostatnio duzo hałasu narobiła sprawa dotowania przez Ministerstwo Kultury i Sztuki czasopism kulturalnych, w szczególności "Frondy".  Dotacji tych odmówiono bowiem temu pismu, oraz wielu innym, reprezentujacym linię polityczną inną niż rządu PO.  W dniu 26 lutego Igor Janke ogłosił błagalny list do ministra kultury Bogdana Zdrojewskiego, w którym skarżył się na to, że minister z PO nie chce finansować mediów popierajacych PiS.  W odpowiedzi na to Zdrojewski odpisał, że jakieś pieniadze się znajdą.  Janke odpowiedział na swoim blogu: "Panie ministrze, bardzo dziękuje za tak szybką reakcję.  Czekamy na konkretne decyzje.  Jeśli trzeba, jesteśmy gotowi do współpracy.".

  Całą tę historię opisał Adam Wielomski w artykule "Kawiarniana opozycja" w nr 11 /12.03.2011/ "Najwyższego Czasu".  Zaślepiony swoją nienawiścią do PiS wyciągnął z niej jednak całkiem falszywe wnioski.  Słusznie nazywając odpowiedź Jankego "lojalką", zajął się potem rozważaniami na temat tego, czy minister "skróci "Frondzie" smycz", czy może celowo finansuje pisma wrogie rządowi, by móc następnie straszyć wyborców groźbą dojścia PiS do władzy?  Nie zauważył przy tym sprawy podstawowej: Jakim prawem minister rządu rozdziela pieniądze podatników według swojego widzimisię, bawiąc się w Świętego Mikołaja i oczekując w zamian wiernopoddańczych hołdów, takich jak ten Jankego?  Rząd powinien troszczyć się o dobro wszystkich obywateli Polski, a nie tylko o tych, co kochają Platformę Obywatelską.  Nie stanowia oni nawet większości.

  Wartość dóbr kultury na ogół nie zależy wcale od poglądów politycznych ich twórców, ani od linii politycznej pisma w którym publikują oni swe utwory.  Stosowanie tu klucza partyjnego to czysty idiotyzm.  Sądzę, że jeśli uważamy, że pewne dziedziny twórczości powinny być dotowane z budżetu, to najlepiej byłoby uchwalić ustawę wyznaczającą tak obiektywne, jak to tylko jest możliwe, kryteria przyznawania tych dotacji, a ministrowi wyznaczyć wyłącznie rolę wykonawczą.  Nie powinien on udawać udzielnego władcy rozrzucającego złote monety wśród gawiedzi.  Rząd nie ma przecież własnych pieniędzy, tylko te, które zebrał jako podatki.